Ο Ιησούς Χριστός εν όψει του σταυρικού θανάτου του ελέγχει την κακότητα της άρχουσας θρησκευτικής τάξεως των Ιουδαίων (αρχιερέων και γραμματέων) με την καυστική παραβολή των κακών γεωργών.
Ένας νοικοκύρης (= ο Θεός), λέει στην παραβολή, φύτεψε αμπέλι (= τον Ισραήλ) και έβαλε γύρω περίφραξη (= το νόμο) και άνοιξε στο βράχο πατητήρι (= θυσιαστήριο) και έκτισε πύργο (= το ναό του Σολομώντος) και το εμπιστεύθηκε σε γεωργούς (στους αρχιερείς και στους άρχοντας, για να κυβερνούν το λαό του και τον καθοδηγούν κατά το θέλημά του) και έφυγε (= τους άφησε ελεύθερους).
Όταν πλησίασε ο καιρός της καρποφορίας, ο Θεός έστειλε τους δούλους του (= τους προφήτες) προς τους αρχιερείς να πάρει τους καρπούς του (= τα καλά έργα τους). Αλλ’ εκείνοι τους έπιασαν και άλλον μεν έδειραν, άλλον σκότωσαν, άλλον λιθοβόλησαν.
Οι άξιοι τιμωρίας τιμωρούν τους αθώους. Οι άξιοι καταδίκης γίνονται δικασταί. Ανατροπή της τάξεως. Επανάσταση. Ανταρσία. Τον προφήτη Ιερεμία τον έρριξαν σε λάκκο γεμάτο ακαθαρσία. Το Μιχαΐα τον χτύπησε στη σιαγόνα ο Σεδεκίας. Το Ζαχαρία, γιο του Βαραχίου, τον φόνευσαν με λιθοβολισμό ανάμεσα στο ναό και στο θυσιαστήριο. Τον Ιωάννη το Βαπτιστή τον αποκεφάλισαν με μαχαίρι. Και ο μεν Θεός μακροθυμούσε και έστελνε και άλλους προφήτες περισσότερους από πριν, οι δε αρχιερείς αποθρασύνθηκαν και τους έκαναν κι εκείνους τα ίδια. Έτσι φάνηκε η μεγαλοψυχία του, φάνηκε και η κακουργία τους.
Τελευταίον στέλνει ο Θεός το Γιο του, σκεπτόμενος ότι ίσως θα τον ντραπούν. Όχι ότι δεν ήξερε τι θα τον κάνουν, αλλά λέει «ίσως», για να φανεί τι θα κάνουν. Ο Θεός ως παντογνώστης πρόβλεψε τη διαγωγή των κακών γεωργών, αλλά δεν δέσμευσε την ελευθερία τους να ενεργήσουν όπως ενήργησαν, αφού αυτοί δεν ήξεραν τις βουλές του. Λέγεται ότι, όταν ο λύκος δοκιμάσει αίμα ζώου, γίνεται ασυγκράτητος. Και αυτοί λοιπόν έγιναν λύκοι βαρείς που διψούσαν αίμα ανθρώπινο, αίμα δικαίων, και έφτασαν να ορμήσουν και εναντίον του Γιου του Θεού. «Εμπρός, είπαν, ας τον σκοτώσουμε, και ας του πάρουμε την κληρονομία».
Ο Ιησούς εδώ ζωγραφίζει το μέγεθος της κακότητος και της ζηλοτυπίας των αρχιερέων των ημερών του. Οι αρχιερείς και γραμματείς δεν τον άντεξαν άλλο· έβλεπαν κάθε μέρα να κερδίζει έδαφος, να τον υποδέχεται ο λαός με ενθουσιασμό, να παίρνει μαστίγιο και να διώχνει τους εμπόρους από το ναό, πλήττοντας τα οικονομικά τους συμφέροντα. Έως πότε, είπαν, θα τον ανεχόμαστε;
Τον έπιασαν λοιπόν, τον έβγαλαν έξω από την πόλη και τον σκότωσαν, τον σταύρωσαν. Ο Ιωάννης χρυσόστομος τους ερωτά· Μα γιατί; τι μικρό ή μεγάλο έχετε να τον κατηγορήσετε; Επειδή σας τίμησε, και ενώ ήταν Θεός, έγινε άνθρωπος και έκανε για σας τα μύρια εκείνα θαύματα; Μήπως επειδή συγχωρούσε τ’ αμαρτήματα ή επειδή προσκαλούσε στη βασιλεία του;
Ο Ρωμαίος αυτοκράτορας Τίτος μπήκε με τις λεγεώνες του στα Ιεροσόλυμα σαν θεία δίκη και έκανε μια καταστροφή, που άλλη τέτοια δεν μαρτυρείται στην ιστορία του κόσμου. Ο Ιώσηπος αναφέρει ότι ο ναός κάηκε και καταστράφηκε εκ θεμελίων. Η πόλη οργώθηκε όπως το χωράφι, με το αλέτρι. Πάνω από ένα εκατομμύριο Ιουδαίοι φονεύτηκαν ή πουλήθηκαν σαν δούλοι στη Ρώμη και στην Αλεξάνδρεια. Και όσοι γλίτωσαν το μαχαίρι, έφυγαν στα πέρατα του κόσμου, μακριά από το ναό τους, την πατρίδα τους, τους τάφους των συγγενών τους.
Είχαν πει· «Το αίμα αυτού να πέσει πάνω μας και στα παιδιά μας». Και έπεσε. Και δεν έμεινε τίποτε όρθιο. Ούτε λίθος επί λίθου. Και αυτά στην εδώ ζωή. Στη μετά θάνατον αναμένονται τα χειρότερα.
«Και τον αμπελώνα», λέει στην παραβολή ο Κύριος, «εκδώσεται άλλοις γεωργοίς». Και αυτή η λεπτομέρεια της παραβολής επαληθεύτηκε. Ο αμπελώνας του Θεού δεν χάθηκε με την έκπτωση του ισραηλιτικού ιερατείου· δόθηκε στην Εκκλησία. Και πρέπει η ηγεσία της και τα μέλη της ν’ αποδώσουν καρπούς αγαθούς. Αν δεν αποδώσουν, θα δώσουν λόγο κατά τη δευτέρα παρουσία, και η τιμωρία θα είναι σκληρότερη από την καταστροφή των Ιεροσολύμων.
Πάντως ανεξαρτήτως από την κατά περιόδους τόπους και πρόσωπα ακαρπία της εκκλησίας, τους καρπούς της πίστεως, των αγαθών έργων της και του μαρτυρικού αίματός της η Εκκλησία αντιπρόσφερε και αντιπροσφέρει στον πάντων αγίων αγιότατον Θεόν με τους εκλεκτούς της, αναμένοντας το στεφάνι της δόξης.
Αθανάσιος Γ. Σιαμάκης, αρχιμανδρίτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Το «Ελληνικά και Ορθόδοξα» απεχθάνεται τις γκρίνιες τις ύβρεις και τα φραγγολεβέντικα (greeklish).
Παρακαλούμε, πριν δημοσιεύσετε το σχόλιό σας, έχετε υπόψη σας τα ακόλουθα:
1) Ο σχολιασμός και οι απόψεις είναι ελεύθερες πλην όμως να είναι κόσμιες .
2) Προτιμούμε τα ελληνικά αλλά μπορείτε να χρησιμοποιήσετε και ότι γλώσσα θέλετε αρκεί το γραπτό σας να είναι τεκμηριωμένο.
3) Ο κάθε σχολιαστής οφείλει να διατηρεί ένα μόνο όνομα ή ψευδώνυμο, το οποίο αποτελεί και την ταυτότητά του σε κάθε συζήτηση.
4) Κανένα σχόλιο δεν διαγράφεται εκτός από τα spam και τα υβριστικά