Ο πόνος ανθρώπων και Αγγέλων αλλά και της αψύχου κτίσεως στο Θείον Δράμα

Τα Πάθη τα σεπτά του Κυρίου μας Ιησού Χριστού χριστιανοί μου είναι λυτρωτικά. Ωστόσο δεν παύουν να είναι συγκλονιστικά και φορτισμένα με θλίψη και πόνο, για κείνες τις ψυχές που βιώνουν πνευματικά τις άγιες ημέρες της Μεγαλης Εβδομάδος, που σπάζουν οι καρδιές τους μαζί με τους ουρανούς, όταν αυτοί θρηνούν για το Πάθος του Δημιουργού τους, γι’ αυτό και διαμαρτυρόμενος ο ήλιος εσκοτίσθει από έκτης έως ενάτης ώρας. Επίσης βλέπουμε ολόκληρη τη φύση να κλονίζεται για τον Πάσχοντα Θεό της, γι’ αυτό και σχίζεται στα δύο το καταπέτασμα του ναού του Σολωμόντος, και η γη εσείσθει και πέτραι εσχίσθησαν, και τα μνημεία ανεώχθησαν. Η μητέρα πάλι Θεοτόκος, κλαίει και οδύρεται για το σταυρικό μαρτύριο και το θάνατο του υιού της, του ασπίλου και αμώμου. Αλλά και όλες οι ουράνιες δυνάμεις των αγγέλων και Αρχαγγέλων υποφέρουν για τα μαρτύρια και πάθη, το ακάνθινο στεφάνι, το φραγγέλιο και την ατομική σταύρωσιν του Βασιλέως της Δόξης τους. Αλλά και η Εκκλησία όμως του Χριστού που την ίδρυσε με το Πανάγιό Του αίμα θρηνεί κι αυτή για τα σεπτά Πάθη του Νυμφίου της.

Παραταύτα, μέχρι το «τετέλεσται» του θείου δράματος του Γολγοθά έχουμε και δυο φωτεινές ανταύγειες ελπίδος. Η πρώτη ανήκει στο ληστή εκ δεξιών του Χριστού, που ενώ κρεμόταν σταυρωμένος στο ξύλο του Σταυρού, με την ομολογία του στην Θεότητα του Ιησού Χριστού, τη μετάνοια και την ειδική εκείνη προσευχή «Μνήσθητί μου Κύριε όταν έρθεις εν τη Βασιλεία Σου», εισέρχεται πρώτος και αυτός ανοίγει την πόρτα του ουρανίου Παραδείσου στη Βασιλεία των Ουρανών μαζί με τον Κύριο και Σωτήρα του. Η δευτέρα ανταύγεια ανήκει στον εκατόνταρχο, που όντας αξιωματικός ειδωλολάτρης, βλέποντας και θαυμάζοντας εν φόβω και τρόμω τα υπερφυσικά γεγονότα που ακολούθησαν μετά την τελευταία πνοή του Κυρίου να ομολογεί θριαμβευτικά «Αληθώς Θεού Υιός ήν ούτος». Ή όπως αλλιώς μας το τόνισε ο Ευαγγελιστής Λουκάς ότι εδόξασε τον Θεόν αναφωνώντας «Όντως ο άνθρωπος ούτος δίκαιος ήν». Και λίγο αργότερα, κατά την παράδοση, προσετέθη στην πίστη του Χριστού και ο Λογγίνος, ο στρατιώτης εκείνος που έμπηξε και ένυξε με τη λόγχη του την πλευράν του Κυρίου και ευθύς αμέσως εξήλθε αίμα και ύδωρ. Απ’ αυτήν όμως την πληγείσα και λογχευθείσα πλευρά προήλθεν η Εκκλησία του Χριστού που με τα σωστικά της μυστήρια (Βάπτισμα, Χρίσμα, Θεία Κοινωνία και Μετάνοια) και με τον λόγον του Θεού, τον ευαγγελικόν λόγον, ποτίζουν ολόκληρο τον κόσμο με τα νάματα της θείας αληθείας. Φαιδρύνουν και δροσίζουν ολόκληρη την κτίση και διδάσκουν πάντα τα έθνη (μαθητεύσατε είπε πάντα τα έθνη) να προσκυνούν με απόλυτο πίστη την Βασιλεία του Θεού και το κοσμοσωτήριον έργον Του, δια του ανθρώπου και Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Εδώ έχει θέση και η ιερωσύνη πλέον. Η ιερωσύνη του Χριστού που μεταβιβάζεται στους Αποστόλους και οι Απόστολοι στους πρώτους Αποστολικούς Πατέρες και κείνοι με τη σειρά τους στη συνέχεια σε άλλους επισκόπους και σ’ άλλους πρεσβυτέρους μέχρι και σήμερον και θα συνεχιστεί μέχρι και τη Δευτέραν του Χριστού Παρουσίαν.

Η Εκκλησία μας είναι το μυστικό σώμα του Χριστού μέσα στο οποίο συναπτώμεθα όλοι μας ως πρόσωπα και μέλη Του με τον άρρηκτο δεσμό της αγάπης. Δεν μπορείς να είσαι ενωμένος με τον Χριστό ούτε συ ούτε κι εγώ εάν δεν έχουμε αγάπην. Είμεθα μέλη Χριστού και αλλήλων μέλη, εάν αγαπάτε αλλήλους. Το όλον περιχωρεί το μέρος, αλλά και το μέρος, εσύ κι εσύ κι εγώ και ο άλλος κι εκείνος και οποιοσδήποτε εμπεριχωρείται στο όλον. Τι σημαίνει αυτό; Αυτό σημαίνει ότι η ζωή του Χριστού που είναι η κεφαλή της Εκκλησίας περνάει στα επιμέρους μέλη Του, που είναι φυτευμένα στο ακατάληπτο μυστήριον του Θεανδρικού προσώπου Του, δηλαδή στο Θεανθρώπινο σώμα Του. Ω! Του θαύματος αδελφοί μου. Αυτό είναι το απροσπέλαστο βάθος της ορθοδόξου πνευματικότητος, της ορθοδόξου πίστεως. Αυτής της πίστεως εις την οποία έχουμε βαπτισθεί εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος. Αυτό σημαίνει ότι εσύ κι εγώ και όλοι μας συμμετέχουμε στη δόξα και στη χαρά του Χριστού. Συμμετέχουμε μυστικά! Ψυχικά δε και πνευματικά και στα παθήματά Του, και πάσχοντες τα Πάθη τα σεπτά, αυτά γίνονται, καθίστανται για όλους μας λυτρωτικά και σωτήρια. Κι αυτό το βιώνουμε με μια ανείπωτη αίσθηση ψυχής ιδιαιτέρως στη Θεία Κοινωνία, όταν κοινωνούμε από το Πανάγιον Ποτήριον Σώμα και Αίμα Χριστού εις άφεσιν αμαρτιών και εις ζωήν αιώνιον. Όποιος αυτό το βιώνει, καταλαβαίνει ότι όλος ο Χριστός μπήκε μέσα του και έγινε σύναιμος και σύσσωμος Χριστού. Αλλά και στην πνευματική προσευχή και στη θεωρία και έκσταση του νοός, ασφαλώς βιώνεται τούτο το πράγμα ότι είμεθα μέλος του σώματος του Χριστού και αλλήλων μέλη και στα άλλα μυστήρια της Εκκλησίας μας, όπως και στην τήρηση των εντολών με βάση την ομολογία της πίστεως και με αποκορύφωμα το μαρτύριο μετά διωγμών και βασανιστηρίων.

Εδώ και δυο χιλιάδες χρόνια, υπήρξαν όπως και υπάρχουν απλοί χριστιανοί, ναι απλοί, όπως υπάρχουν και σήμερα αυτοί, που μυστικά μετέχουν στην οδύνη, στον πόνο και στα σωτήρια αποτελέσματα αυτού του πάθους κι αυτού του δράματος που ζούμε τη Μεγάλη Εβδομάδα. Η αγωνία του Χριστού για τη σωτηρία μας, γίνεται και δική μας αγωνία με βεβαία την ελπίδα για τη σωτηρία μας, προσευχόμενοι τότε μετά δακρύων και για τη σωτηρία του πλησίον, για τη σωτηρία της οικογένειάς μας, του συζύγου και της συζύγου, των παιδιών και των γονέων, των αδελφών και των οικείων και των συγγενών, αλλά και για τη σωτηρία όλων των αμαρτωλών. Και του πνευματικού και των ιερέων και των επισκόπων και των Πατριαρχών.

Αν ένας ληστής και κακούργος εισέρχεται πρώτος και θριαμβευτικά στη Βασιλεία του Θεού, άρα έχουν θέση όλοι οι αμαρτωλοί που μετανοούν και κράζουν σαν αυτόν «Μνήσθητί μου Κύριε όταν έρθεις εν τη Βασιλεία Σου». «Έλεος Κύριε συγχώρεσέ με, είμαι αμαρτωλός!!! Ναι, είμαι αμαρτωλός, αδύνατος και πέφτω κάθε ώρα, κάθε στιγμή, έλεος, συγχώρεσέ με». Είναι Αυτός που συγχώρησε την αμαρτωλή πόρνη γυναίκα και δέχτηκε απ’ αυτήν το μύρο στα πόδια Του. Και πολλές άλλες από αυτές αγίασαν και εκοιμήθησαν οσιακώς, όπως η Μαρία η Αιγυπτία, το πρότυπον της μετανοίας. Ο Χριστός είναι αυτός που δεν έκρινε ούτε και κατέκρινε τη μοιχαλίδα γυναίκα που πιάστηκε επ’ αυτοφώρω και όμως πολλές απ’ αυτές αγίασαν όπως η Αγία Θεοδώρα η Ρωμαία και τόσες άλλες, και τόσοι άλλοι, μυριάδες άλλοι, μυριάδες. Είπες «ήμαρτον»; Είπες «ημάρτησα Θεέ μου συγχώρεσέ με»; Αμέσως δια της ιερωσύνης του Χριστού και κάτω από το πετραχήλι του πνευματικού, συγχωρέθηκες και μαζί με τον ληστή εισέρχεσαι νοητά στον Παράδεισο. Και αυτό το βιώνεις με πολλές σου ψυχοσωματικές διαβεβαιώσεις τις οποίες διακηρύττεις. Ο Θεός θέλει λίγα και προσφέρει πολλά, άπειρα. Θέλει μόνο την ομολογία σου ότι είσαι αμαρτωλός με συντριβή και μετάνοια και Αυτός θα σου χαρίσει χίλιους Παραδείσους. Στο άνοιγμα την καρδιάς μας εκείνος ανοίγει τη θεϊκή Του αγκαλιά και μας κλείνει στα θεϊκά Του σπλάχνα. Στη μετάνοια και στην άδουλη πίστη μας ο Σωτήρας Ιησούς Χριστός και Θεός, μας χαρίζει την αιώνια Βασιλεία Του αλλά και τη θεϊκή Του δύναμη για να μπορούμε να νικάμε το κακό, την αμαρτία και το διάβολο, όσο ζούμε σ’ αυτόν εδώ τον μάταιο κόσμο. Μία είναι η αλήθεια αυτής της ημέρας της Μεγάλης Παρασκευής: ότι ο σταυρός είναι το μοναδικόν όχημα που οδηγεί με ασφάλεια στη σωτηρία, στη λύτρωση, στα θεία και επουράνια! Μόνο με το σταυρό πάσχεις τα θεία και δοξάζεις την ανυπέρβλητη μακροθυμία του Αγίου Θεού. Γι’ αυτό και από χθες και μέχρι σήμερα κράζουμεν «Δόξα τη μακροθυμία Σου Κύριε».

Αδελφοί μου, αυτώ η Δόξα και το κράτος, η τιμή και η προσκήνυσις, τώρα και πάντοτε και εις τους απεράντους αιώνας των αιώνων.

Αμήν.