Η αποστασία από τον Θεόν καθίσταται γενική.

πηγή

Τριάντα χρόνια προ της πτώσεως του Βυζαντίου, 

ο μέγας μοναχός της Μονής του Στουδίου 

Ιωσήφ ο Βρυέννιος, εκήρυττεν εις το παλάτι και εις

 τον κόσμον ότι η υποδούλωσις εις τους Τούρκους

 είναι αναπόφευκτος δια τον αμαρτωλόν βίον των

Βυζαντινών, από του Βασιλέως και του Πατριάρχου

 μέχρι του τελευταίου πολίτου και του εσχάτου Μοναχού.

 Και το Βυζάντιον έπεσε και υπεδουλώθη 400 χρόνια.

 Και αι οιμωγαί υψώθησαν μέχρις ουρανού…

 Έδωκεν ο Θεός και ηλευθερώθημεν. 

Αλλά πάλιν η αμαρτία κατέκλυσε παν το

 Ελληνικόν και εφθάσαμεν σήμερον εις το

 απελπιστικώτερον αδιέξοδον, που εγνώρισε

 ποτέ ο Ελληνισμός, και κατηντήσαμεν 

«ονειδισμός και χλευασμός τοις κύκλω ημών». 

Και διατί όλα αυτά; Διατί αι συνεχιζόμεναι 

συμφοραί του Έθνους; Δια να συνέλθωμεν 

από την αμαρτωλόν νάρκην, άρχοντες και αρχόμενοι, 

Επίσκοποι και Μοναχοί. Διότι η αμαρτία 

επλεόνασεν. Η αποστασία από τον Θεόν

 καθίσταται γενική. Οι Ιεράρχαι μας ερωτοτροπούν

με τους αιρετικούς από μίαν κακώς εννοουμένην

 αγάπην και από την φενάκην ότι θα μας 

βοηθήσουν οι Παπικοί. Ολόκληρος η Ελλάς 

φλέγεται από την αμαρτίαν, την αθεϊαν, τον 

οικουμενισμόν, τον μασσωνισμόν, τας αιρέσεις. 

Πως λοιπόν αυτός ο δυστυχής λαός θα ίδη ειρήνην

 και ευτυχίαν; Και πώς να μη έρχεται η οργή του 

Θεού; Εάν θα ημπορούσαμεν να ίδωμεν με 

πνευματικά μάτια τους εξωτερικώς λαμπρούς

 φαινομένους Χριστιανούς μας, δεν θα εβλέπαμεν

 ειμή αθλίους, ρακενδύτους και καταπληγωμένας

 ψυχάς από την αμαρτίαν, την απιστίαν και τας αιρέσεις.

Θα εβλέπαμεν ανθρώπους δίχως πνεύμα.

Και ο πρώτος δι΄ ύδατος κατακλυσμός εγένετο

 με το αιτιολογικόν: «δια το είναι αυτούς σάρκας».

Ας φοβηθώμεν τον δεύτερον κατακλυσμόν, τον 

δια πυρός, ως λέγει ο Απόστολος Πέτρος, κατά τον 

οποίον «ουρανοί πυρούμενοι λυθήσονται και

 στοιχεία καυσούμενα τήκεται!»….