Παπα Σωτήρης ο απλούς

Τον θυμάμαι πολύ έντονα αλλά δεν στάθηκε δυνατόν να βρω

 φωτογραφία του.

 Εγώ ήμουν μικρό παιδί και αυτός ένας λισβούτσικος -όπως 

λένε στο χωριό της μάνας μου- παππούλης.

Αδύνατος -νόμιζες αραχνοΰφαντος-, χαμογελαστός με έναν 

ντροπαλό τρόπο, μιλούσε αχνά και έκανε διαρκώς χμ, χμ με

 τη μύτη του, σαν να έβαζε αόρατα σημεία στίξης σε κάθε λέξη.

Αστείο μου φαινόταν και γελούσα αλλά με τον τρόπο που γελούν

τα παιδιά όταν το ασυνήθιστο τα βγάζει από την πλήξη των 

αναγνωρίσιμων παιγνίων.

Έφερνε στο μαγαζί του πατέρα μου κάτι παράξενες εικόνες,

 τις κορνιζάραμε και άλλες χάριζε, άλλες πουλούσε για να γίνουν

έργα στην ενορία του.

 Ήταν Παναγιές -συνήθως- με πρόσωπο και χέρια  παρμένα από

χάρτινες απεικονίσεις της Παρθένου, κολλημένα σε κόντρα 

πλακέ (ντυμένο με μαύρο βελούδο) και από κει και πέρα τα 

ενδύματα ήταν από πολυτελή υφάσματα ζωηρών χρωματισμών, 

στους δε ώμους Της, έβαζε κρόσσια κίτρινα -σαν στρατηγός των 

ουρανίων Δυνάμεων που είναι η Μαρία-.

Την έντυνε, λέω τώρα, την ευσέβειά του και στο στέμμα Της 

έβαζε λαμπερές πούλιες.

Χάρισε και σε μας μία Παναγία λαμπροφορεμένη και την έχει

 η μάνα μου πάνω από το κρεβάτι της.

Χμ, χμ, ο παπα Σωτήρης "ναρθείτε στο χωριό" έλεγε και όταν 

ανηφορίζαμε στις Μηλιές, μετά την λειτουργία, τι καφέδες, 

τι κουλουράκια, τι λουκούμια, τι γλυκά του κουταλιού και ύστερα

 "καθίστε να σας φιλέψω το μεσημέρι". Χαιρόταν, σαν μικρό 

παιδάκι, ο Σωτήριος ο απλούς όταν περιποιόταν κόσμο, όταν

 έβγαζε επισκέπτες στην πλατεία και γινόταν σαν τον γενάρχη 

Αβραάμ που φιλοξενούσε Αγγέλους -γενάρχης κι' αυτός μιας γενιάς

σπανίων λευιτών που η αγαθή τους προαίρεση αγγελοποιεί και τον 

πιο κακότροπο άνθρωπο.

Τον αγαπούσαμε πάρα πολύ και αυτόν και την κυρα παπαδιά

του την Φωτεινή γιατί ήταν απλοί, ανυπόκριτοι, αγιασμένοι.

Δεν ήταν του Πανεπιστημίου ο παππάς, ήταν όμως του Θεού.

 Είχε την άνωθεν σοφία. «Η δε άνωθεν σοφία πρώτον μεν αγνή 

εστίν, έπειτα επιεικής, ευπειθής, μεστή ελέους και καρπών αγαθών,

 αδιάκριτος και ανυπόκριτος» (Ίακ. 3,1718).

Μαθαίναμε ότι τον κατέτρεχαν αλλά αυτός σιωπούσε και τότε ο

 μόνος του ήχος χμ, χμ, έμοιαζε με λόγο συγχωρητικό ή προσευχή.

Κακό για άνθρωπο δεν είπε ποτέ, μάλλον δεν μπορούσε να το

 κάνει -εκ χαρακτήρος ή εκ χαρίσματος που του δόθηκε σαν βραβείο 

πολύχρονης υπομονής-.

Ήταν στα 1975, που ήρθε μια μέρα και δεν χαμογελούσε και μας είπε

 "Χμ, Χμ, κοιμήθηκε εν Κυρίω η πρεσβυτέρα". 

Αποσύρθηκε στο κελλάκι της εκκλησίας, όπου ζούσε σαν μοναχός 

και τον διακονούσε η κόρη του Κατερίνη, για δώδεκα χρόνια.

Μετά τα καθήκοντα ως εφημερίου έμενε ώρες στο 

δωματιάκι, όπου μελετούσε, προσευχόταν ή καταγινόταν 

στην κατασκευή εικόνων της Παναγίας.

Αφού συμπλήρωσε τα χρόνια της διακονίας του ως 

εφημέριος, έκανε αποχαιρετιστήρια Θεία Λειτουργία

καλώντας τους ενορίτες του να συμμετάσχουν και αφού 

τους συγχώρησε ζήτησε και ο ίδιος συγχώρηση από αυτούς. 
Ήρθε και στο μαγαζί, δίχως εικόνες αυτή τη φορά, μας 

ευλόγησε και μας είπε πως φεύγει για το Αγιον Ορος.
Τα άμφια του τα άφησε στο Ναό, που επί 35 χρόνια 

πιστά υπηρέτησε. Τα βιβλία του, μια εικόνα και το σταυρό 

τα άφησε στα εγγόνια του. 
Ελαφρωμένος από κάθε επίγειο, έζησε στην Ιερά 

Μονή Φιλοθέου ως μεγαλόσχημος μοναχός, μέχρι το 1989

 που ήρθε η ώρα να απολαύσει τον ουρανό, όπου πάντα

προσευχόταν να έχει μια γωνίτσα. 

Η πίστη των πατέρων της Μονής είναι πως αγίασε και

 αυτό δεν λέγεται αβασάνιστα.
Ο γέροντας έδωσε σημεία κατά την ανακομιδή των

 λειψάνων του. 
Σε ηλικία 74 ετών εκοιμήθη εν Κυρίω και η ανακομιδή

των λειψάνων του έγινε την 29η Ιουλίου ήτοι 11 Αύγουστου

 με το ημερολόγιο μας, το έτος 1997. 
Οι Φιλοθεΐτες ενεργώντας την ανακομιδή διαπίστωσαν 

ότι το σκουφάκι του καθώς και το κομποσκοίνι του δεν 

είδαν φθορά.

Και είναι αφύσικο τούτο, τη στιγμή κατά την οποία τα υπόλοιπα 

ενδύματα του διελύθησαν.
Το δε παράδοξον είναι ότι επίσης το πετραχήλι του γέροντα 

καθώς και το φαιλόνιον του έμειναν -για επτάμισυ χρόνια- 

ακριβώς όπως τοποθετηθήκαν στον τάφο του .
Το κομποσκοίνι καθώς και το καλογερικό του σκουφί δόθηκαν

 στους συγγενείς του και βρίσκονται αυτή τη στιγμή στα χέρια της

εγγονής του Φωτεινής, το δε φαιλόνιον και επιτραχήλιον

 κρατούνται στην Ιερά Μονή Φιλοθέου, εις μνημόσυνον αιώνιον. 
Ο Γέροντας δε λησμόνησε τους κατά σάρκα συγγενείς του, 

όπως δεν λησμόνησε και τα πνευματικά του τέκνα.

 Εκεί στο Άγιο Όρος προσευχόταν και παρακαλούσε την 

Παναγία να μεσιτεύει στον τρισυπόστατο Θεό για όλους τους

 κατά σάρκα και πνεύμα συγγενείς του.

Να τι γράφει στην κόρη του Αικατερίνη,  στον γαμπρό

του Ντίνο (Ιεροψάλτη και βοηθό του) καθώς και στα εγγόνια του:

"Αγαπητά μου παιδιά και εγγόνια.

Εν πρώτοις σας ευχαριστώ δια την αγάπην και το σεβασμόν 

που εδείξατε και δεικνύετε εις εμένα τον πατέρα και

παππού σας. Σας αφήνω τας τελευταίας μου συμβουλάς, 

υποθήκας και ευχάς μου, που, αν τα φυλάξετε, θα έχετε 

πλουσίαν την ευλογίαν του Θεού όλας τας ημέρας της ζωής σας.
Παιδιά μου, πρέπει να γνωρίζετε ότι η ευτυχία του ανθρώπου 

δεν εξαρτάται από την αφθονία των υλικών αγαθών, αλλά από 

την τήρησιν των εντολών του Θεού, η οποία χαρίζει την 

εσωτερικήν γαλήνην, όχι μόνο εις την χαράν και την ευημερίαν, 

αλλά και εις την λύπην και εις τας πολύ δύσκολους περιστάσεις 

της ζωής. Η εφαρμογή των εντολών του Θεού, ιδιαιτέρως σήμερον,

 προϋποθέτει άνθρωπον με πίστιν σταθεράν και όχι ταλαντευόμενην.
Άνθρωπος που ζει με το Θεό και φοβάται την αμαρτίαν θα 

είναι μακάριος. Ζούμε σε περίοδον υλιστικήν. Θεοποιείται το 

έξω του ανθρώπου, η ύλη και οι απολαύσεις της ζωής. Περί

 Θεού, ψυχής, κολάσεως και παραδείσου ουδείς λόγος γίνεται. 

Την ελευθερία που έλαβε ο άνθρωπος από τον Θεό την

 χρησιμοποιεί στην ασωτία.
Αλλά «μη ταρασσέσθω υμών η καρδία, μηδέ δειλιάτω»

(Ίωάν. 11, 27). Δεν είσθε μόνοι. Έχετε βοηθό, σύμμαχον και 

προστάτην τον 'Ιησού Χριστόν, που είναι πρόθυμος να σας

βοηθήσει ανά πάσαν στιγμήν.
Από σας ένα μόνο θέλω, μια χάρη σας ζητώ.
Προσευχή όσο μπορείτε πιο πολύ. Προσευχηθείτε και για μένα

 που τώρα δεν είμαι κοντά σας. Ουδείς αναμάρτητος.
Ελεημοσύνη ομοίως. Δώστε στους πτωχούς, στα ιδρύματα, στις 

εκκλησίες όσα μπορείτε και μη φοβείσθε μήπως πτωχεύσετε.
Μη διώχνετε άνθρωπο από το σπίτι σας με άδεια χέρια.
Τακτικόν εκκλησιασμόν και συχνήν εξομολόγηση και Θεία

 Κοινωνία. Όχι δυο η τρεις φορές το χρόνο, εάν είναι δυνατόν

 κάθε δεκαπέντε ημέρες. Αυτό θα σας το κανονίσει ο

 πνευματικός, που πρέπει πάντα να εξομολογείστε στον ίδιον. 

Αυτός θα κανονίσει και την νηστεία που θα κάνετε πριν 

κοινωνήσετε. Και ένα τελευταίο: αγάπη με όλον τον κόσμο.
Αν ποτέ σας τύχει να αδικηθείτε η να αδικήσετε, να προτιμήσετε 

να αδικηθείτε παρά να αδικήσετε.
Αυτά τα λίγα σας συνιστώ ως πατέρας, παππούς και ιερεύς

 δια να έχετε την ευλογίαν του Θεού".

πηγή