ΤΟ ΤΙΜΙΟ ΞΥΛΟ

μεταφορά από...

Το Τίμιο Ξύλο αποτελείται από κέδρο, πεύκο και 
κυπαρίσσι, το οποίο οι προσκυνητές των Αγίων Τόπων,
 το συναντούν και στις δύο μορφές του: την φυσική σαν
 δέντρο και στον Ι.Ν. της Αναστάσεως, σαν προσκύνημα,
 το εμποτισμένο Τίμιο Ξύλο, με τις θείες ρανίδες αίματος
Του Σταυρωθέντος Χριστού. (Ζωντανό καθώς
 αφομοιώνει θαυμαστά, το φυσικό ξύλο από 
έτος σε έτος, οπότε δεν ελαττώνεται), Ζωοδόχο 
(γιατί δέχτηκε το Αίμα της Ζωής=Χριστός) και 
Ζωοπάροχο, εκ του πρώτου θαύματος (και όχι μόνο)
στην ανεύρεσή του από την Αγία Ελένη, της 
αναστάσεως της νεκρής διερχόμενης Ιουδαίας).

Την εποχή του Σολομώντα, κόπηκαν ξύλα από όλη 
την περιοχή μαζί με πολλά κλαδιά αυτού του 
τρίκλωνου δέντρου, για να κατασκευαστεί με 
διαταγή του, η σκεπή του γνωστού ναού του Σολομώντα.
 Οι μάστορες όμως, όπως και να έβαζαν το συγκεκριμμένο
ξύλο, δεν ταίριαζε στην σκεπή, και για την αιτία αυτή, 
ονομάσθηκε από τους εργάτες, άτιμο. Έτσι οι Ιουδαίοι,
 ξεχνώντας (ως συνήθως), την ίδια τους την παράδοση,
 όταν φώναζαν να σταυρωθεί ο Κύριος, διάλεξαν τον 
ατιμωτικό δια σταυρού θάνατο και μάλιστα, στο “άτιμο”
 για αυτούς, ξύλο.

Η παράδοση όμως αυτού του ξύλου, έχει ως εξής:
 Οι τρεις ’γγελοι στη φιλοξενία του Αβραάμ 
(που απεικονίζουν ορθόδοξα την Τριαδικότητατου Θεού), 
κρατούσαν από ένα ραβδί ο καθένας.

Η ΦΙΛΟΞΕΝΙΑ ΤΟΥ ΑΒΡΑΑΜ

  

 Με την αναχώρησή τους, τα “ξέχασαν”. Η Σάρρα τα έβαλε
στη φωτιά για να τα κάψει. Επειδή όμως είχαν μιά
 ξεχωριστή ευωδία, ο Αβραάμ τα έβγαλε από τη φωτιά
 και τα φύλαξε σα θεόσταλτο δώρο.

Μετά από την καταστροφή των Σοδόμων και Γομόρρων, 
σώθηκε μόνο ο Λώτ και οι δύο κόρες του (έχοντας μείνει 
η γυναίκα του στήλη άλατος, επειδή παρήκουσε την εντολή 
…φύγετε και πίσω μην κοιτάξτε…). Οι δύο κόρες, 
νομίζοντας ότι όλος ο κόσμος είχε καταστραφεί, με
 πρόφαση την διαιώνιση του ανθρώπινου είδους, κατά
τη διάρκεια του ταξιδιού τους, μέθυσαν τον πατέρα 
τους και συνήλθαν μαζί του.

Όταν ο Λώτ το κατάλαβε, και αφού έφτασε στον
 Αβραάμ, του ζήτησε συγχώρεση για την αμαρτία που 
έκανε. Τότε ο Αβραάμ έδωσε τα τρία “εξ ουρανού”
μισοκαμμένα ραβδιά να τα φυτέψει και τα οποία
 έπρεπε να ποτίζει καθημερινά με νερό του 
Ιορδάνη. Αν φύτρωναν, φυλλοβολούσαν και γινόταν
 κανονικό δέντρο θα ήταν ένδειξη συγχώρεσης από 
τον Θεό προς τον Λώτ. Κουβαλούσε για
 τριάντα χρόνια νερό από τον Ιορδάνη, ποτίζοντάς το,
έως ότου τελικά έβγαλε φύλλα και φύτρωσε. 

Ο ΛΩΤ ΠΟΤΙΖΕΙ ΤΟ ΤΙΜΙΟ ΞΥΛΟ

  

Η ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ

Η μετάνοια που κήρυττε ο ’Αγιος Ιωάννης Πρόδρομος
 βαπτίζοντας (εν ύδατι), τον κόσμο στον Ιορδάνη και η 
βάπτιση του Χριστού που έγινε στα τριάντα Του χρόνια,
 έχουν σχέση με τα παραπάνω συμβάντα. Στο σύμβολο 
της πίστεώς μας, ομολογούμε “…εν βάπτισμα εις 
άφεσιν αμαρτιών…”, δείχνοντας, ότι η όλη θεία
οικονομία, συμπυκνώνεται στη ζωή μας, ώστε τα γεγονότα
 που αναγράφονται στην Αγία Γραφή, να μην μείνουν, ως
απλά, παρελθόντα ιστορικά δεδομένα, έχοντας μόνο
 συναισθηματική ή θρησκευτική αξία, αλλά να έχουν
 διαχρονική αξία, σε όσους προσεγγίζουν αυτήν την
 πραγματικότητα εν πνεύματι και αληθεία, να
 πορεύονται μάλιστα, με πνευματικά άφθαρτα 
(υπεράνω χρόνου) εφόδια στη ζωή τους.

Οι ’Άγιοι Πατέρες, βλέποντας το ξύλο στο κέντρο 
του παραδείσου του οποίου απαγορευόταν η βρώση 
καθώς θα έφερνε τον άνθρωπο από την παραδείσια
 ζωή υπακοής στο κράτος του θανάτου, τοποθέτησαν 
στο κέντρο της μεγάλης τεσσαρακοστής την 
Σταυροπροσκύνηση, δηλαδή πρότειναν την βρώση 
και κοινωνία εκείνου του Ξύλου, που είναι φυτεμένο
 στη γη, αλλά, νικώντας τον θάνατο, μας φέρνει στη Ζωή. 

Ο ΦΡΙΚΤΟΣ ΓΟΛΓΟΘΑΣ

Ο ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ ΕΙΡΗΝΑΙΟΣ ΚΑΤΑ ΤΗΝ
 ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΥΨΩΣΕΩΣ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ

Έτσι, το ίδιο ξύλο, που φυλλοβολεί με τον Ιορδάνη 
(βάπτιση) ένδειξη συγχωρήσεως, έδωσε τους καρπούς του 
Πνεύματος, με την Σταύρωση Του Κυρίου μας και 
δίνει πνευματικούς καρπούς σε όσους με πίστη ακολουθούν
 Τον Σταυρό.

Η ιστορική παρουσία του ουράνιου, τρίκλωνου ξύλου στη γη,
η σπορά του, η μεταφορά ύδατος από τον Ιορδάνη,
 με την άφεση αμαρτιών (φυλλοβόλημα) και την 
καρποφορία Του Ξύλου (Αίμα Κυρίου επί του Σταυρού) 
καλό είναι να εντοπιστεί στον καθένα μας, εσωτερικά,
 μέσα στην καρδιά, με γνώμονα τα παραπάνω εκτεθέντα 
εξωτερικά δεδομένα – οδοδείκτες, για να υπάρξει 
συμφωνία, τάξη και βιωματική πρόοδος στην σωτήρια 
πίστη μας.

Με την φιλοξενία και αγάπη μας, για τους συνανθρώπους 
και κάθε τι τοφυσικό, ο Τριαδικός Θεός επισκέπτεται την 
αγαθή και φιλόξενη γη μας, την καρδιά. Με τα δάκρυα 
μετανοίας, ως άλλο νερό Ιορδάνη και το μυστήριο της 
Βαπτίσεως, (μυστική και μυστηριακή συμφωνία), 
επιτυγχάνεται η άφεσις αμαρτιών (καθώς και με τη Θεία
 Κοινωνία, όσο συχνά διακρίνει ο πνευματικός). 
Τέλος, με την άρση του προσωπικού μας σταυρού ως
 κοινωνία του Σταυρού, ο Κύριος καρποφορεί το δέντρο
 εξόδου μας από τη γη και συγχρόνως εισόδου μας στην
 ουράνια βασιλεία, ως εκείνο το βίωμα του Σταυρού, 
που μας οδηγεί στην Ανάσταση. 

Εδώ όμως, μου γεννάται μια απορία, 
(χωρίς ταπεινολογίες ή διάθεση πρόσθεσης απελπισίας,
 καθώς η απελπισία στον μακρόθυμο Θεό, είναι άρνηση
της αγάπης και Πρόνοιάς Του), πόσο απέχουμε
 του βιώματος, της “οικοδομής” του αχειροποίητου Ναού
 (όπως υποσχέθηκε σε τρείς ημέρες)¹, 
και του ευαγγελίου …και μονή εν αυτώ ποιήσωμεν….
 όταν είμαστε αφιλόξενοι, μη συγχωρετικοί, έχοντας όλα τα
 τυπικά προσόντα, (ως βαπτισμένοι χριστιανοί) αλλά
 όχι τα ουσιαστικά; (έχοντας μάλιστα μερικές φορές 
πλούσια συναισθηματική φόρτιση και διανοητική ,
κατάρτιση επί των συμβαινόντων, αλλά χωρίς ουσιαστική
 αυτογνωσία, χωρίς ψυχή και πνεύμα συνοδοιπορώντα 
με την ιστορική αλήθεια;), ευστοχούμε και κυοφορούμαστε
 Στο Αναστημένο Σώμα Του, στον τύπο της Παναγίας, 
την Ορθόδοξη Εκκλησία, που ως μήτρα μας καλεί; ,
ή ως αυτόχειρες για λόγους “εγωιστικής ελευθερίας” 
κόβουμε τον ομφάλιο λώρο τροφοδοσίας; πόσο 
σταυρωνόμαστε; (πόσο σταυρώνουμε το θέλημά μας,
 για την αγάπη του θελήματος Του Πατρός, ως 
υιοί υπακοής;) πόσο εκμεταλλευόμαστε το ευσπλαγχνικό 
δίκτυ που απλώθηκε από τον παράδεισο στη γη, 
για να ανεβάζει σα σκαλοπάτι στον παράδεισο,
τους ανθρώπους που πιστεύουν Τον Χριστό δια Σταυρού,
 Τον χρησιμοποιούν και συντονίζονται με Αυτόν;

Ίσως το μόνο που μένει στην μικρότητά μας, είναι η
 ομολογία ότι ο Σταυρός Του Χριστού, είναι εκείνο το
 αήττητο τρόπαιο και όπλο ειρήνης και ότι η ζωή με Αυτόν,
 έλκει την αγάπη και ευλογία Του Θεού, κατά το αιτείται 
και δοθήσεται, και όσο η αγάπη Του ενσταλάζει μέσα 
μας ως βίωμα, το σωτήριο

"γενηθήτω Κύριε το θέλημά Σου"….

ΤΟ ΤΙΜΙΟ ΞΥΛΟ ΤΟΥ Ι.ΣΚΕΥΟΦΥΛΑΚΙΟΥ ΤΟΥ ΝΑΟΥ ΤΗΣ
ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ

Σταυρός ο φύλαξ πάσης της Οικουμένης, Σταυρός η ωραιότης της Εκκλησίας, Σταυρός βασιλέων το κραταίωμα, Σταυρός πιστών το στήριγμα, Σταυρός αγγέλων η δόξα και των δαιμόνων το τραύμα.

Σταυρέ Του Χριστού, σώσον ημάς τη δυνάμει
Σου!

Προσκυνούμεν Σου τα πάθη Χριστέ, δείξον ημίν και
την Αγίαν Σου Ανάστασιν! 

πηγή