Τότε, ποὺ οἱ πνευματικοὶ ἄνθρωποι μάτωναν γιὰ τὴν πατρίδα…
Τοῦ Τάσου Κ. Κοντογιαννίδη
Τέτοιες μέρες, τὸ Νοέμβρη τοῦ 1912, πρὶν ἀπὸ 100 χρόνια, ἔπεφτε πολεμώντας ἡρωικὰ στὸ Δρίσκο τῆς Ἠπείρου, ὁ ποιητὴς Λορέντζος Μαβίλης, γράφοντας μὲ τὸ αἷμα τοῦ τὸ καλύτερο ποίημα τῆς ζωῆς του! Τότε, ποὺ οἱ πνευματικοὶ ἄνθρωποι, μαζὶ μὲ τὴν πένα, κρατοῦσαν καὶ τὸ ὅπλο…
Γεννήθηκε στὶς 6-9-1860 στὴν Ἰθάκη. Εἶχε ἱσπανικὴ καταγωγή, ἀφοῦ ὁ παππούς του, ἰσπανὸς πρόξενος, νυμφεύθηκε κερκυραία ἀρχοντοπούλα καὶ ὁ πατέρας τοῦ Παῦλος, δικαστής, νυμφεύθηκε τὴν Ἰωάννα Καποδίστρια-Σούφη. Ὁ Λορέντζος εἶχε ζωηρὴ ἑλληνικὴ συνείδηση.
Ὅταν ξέσπασε τὸ 1896 ἡ κρητικὴ ἐπανάσταση μὲ τοὺς τούρκους νὰ σφάζουν τοὺς χριστιανοὺς στὰ Χανιά, ὁ Μαβίλης ἔτρεξε ἐθελοντής, πολέμησε στὰ κρητικὰ βουνὰ καὶ τραυματίστηκε στὸ χέρι. Καὶ ὅταν κηρύχθηκε ὁ ἑλληνοτουρκικὸς πόλεμος συγκρότησε σῶμα ἐθελοντῶν ἀπὸ 70 κερκυραίους, τοὺς ὤπλισε μὲ δικά του χρήματα καὶ τράβηξαν γιὰ τὴν Ἤπειρο νὰ πολεμήσουν… Τὸ 1910 ἐξελέγη βουλευτὴς καὶ μνημειώδεις παρέμειναν οἱ ἀγορεύσεις του στὴ Βουλὴ γιὰ τὸ γλωσσικὸ ζήτημα, ποὺ βρισκόταν τότε σὲ μεγάλη ὀξύτητα. Στὴν ἱστορία ἔχει μείνει καὶ ἡ κοφτερή του φράση: «δὲν ὑπάρχει γλώσσα χυδαία, ὑπάρχουν μόνο χυδαῖοι ἄνθρωποι».
Ἡ ποίηση τοῦ Μαβίλη ἀντιπροσωπεύεται κυρίως ἀπὸ 60 δεκατετράστιχα σονέττα, ποὺ κάλλιστα μποροῦν νὰ συγκριθοῦν μὲ τὰ καλύτερα ἀντίστοιχα ξένων ποιητῶν: «Λήθη», «Μούχρωμα», «Ἐλιά», « Καλλιπάτειρα», «Ἄνθρωπος», συγκίνησαν καὶ ἐξακολουθοῦν νὰ συγκινοῦν…
Τὸ θέρος τοῦ 1912, τὸ ἐθνικὸ προσκλητήριο τῶν Βαλκανικῶν Πολέμων τὸν ξεσήκωσε ἀπὸ τοὺς πρώτους. Βέβαια τώρα ὁ ποιητὴς δὲν εἶχε τὶς οἰκονομικὲς δυνατότητες νὰ συγκροτήσει, ὅπως ἄλλοτε, δικό του ἐθελοντικὸ σῶμα. Κατατάχθηκε στὸ σῶμα τῶν Γαριβαλδινῶν ὡς ἁπλὸς στρατιώτης κι...
ἂς ἦταν 52 ἐτῶν! Ὅμως ὁ Ἀλέξανδρος Ρώμας, ἕνας ἀπὸ τοὺς ἀρχηγοὺς τοῦ σώματος, ἐπέμενε νὰ τὸν κάνουν λοχαγὸ γιὰ νὰ ἀπόφευγε μερικὲς ἀπὸ τὶς κακουχίες τοῦ πολέμου.
Ὁ Μαβίλης τελικὰ δέχτηκε κι ἔγινε λοχαγός, ἀλλὰ συμμερίστηκε ὅλες τὶς κακουχίες καὶ τὶς ταλαιπωρίες τῶν στρατιωτῶν του. Βρέθηκε στὶς ὄχθες τοῦ παραπόταμου τοῦ Ἀράχθου, Μπαλντούμα, καὶ βρῆκε τὸ γεφύρι γκρεμισμένο. Μπῆκε μαζὶ μὲ τοὺς στρατιῶτες στὸ νερὸ ὡς τὸ στῆθος, ἀρνούμενος νὰ τὸ περάσει καβαλάρης…
Τέλη Νοεμβρίου 1912, οἱ Γαριβαλδινοὶ βρίσκονταν στὰ ὑψώματα τοῦ Δρίσκου ποὺ εἶχαν καταλάβει μετὰ ἀπὸ σκληρὲς μάχες. Μὰ οἱ Τοῦρκοι συγκέντρωσαν ὑπέρτερες δυνάμεις καὶ ἔκαναν ἀντεπίθεση. Οἱ ὀβίδες ἀπὸ τὸ πυροβολικὸ τοῦ ἐχθροῦ ἔσκαγαν στὶς θέσεις τους σὰν καταιγίδα ἡ μία κοντὰ στὴν ἄλλη. Τὸ βράδυ τῆς 28ης Νοεμβρίου ἔκαναν πολεμικὸ συμβούλιο, μιλοῦσαν ὅλοι γιὰ δύσκολη κατάσταση καὶ ἔπρεπε νὰ συμπτυχθοῦν. Ὅλοι συμφώνησαν ἐκτὸς ἀπὸ τὸν Μαβίλη. « Ἐγὼ θὰ μείνω» εἶπε, κι ἔμεινε.
Ἡ μάχη ποὺ ἀκολούθησε ἦταν μοιραία γιὰ τὸν ποιητή. ΄Ἕνα βόλι τὸν χτύπησε στὸ πρόσωπο. Ζαλισμένος δοκίμασε νὰ πάει δίπλα στὸ ἐκκλησάκι ποὺ εἶχε μετατραπεῖ σὲ πρόχειρο χειρουργεῖο γιὰ τὶς πρῶτες βοήθειες. Μία δεύτερη σφαίρα τὸν χτύπησε κατάστηθα, τὸ αἷμα ἔτρεχε ποτάμι καὶ ὁ Λορέντζος σωριάστηκε καταγῆς… Τὰ τελευταία του λόγια: «ἐπερίμενα πολλὲς τιμὲς ἀπὸ τοῦτον τὸν πόλεμο, ἀλλὰ ὄχι καὶ τὴν τιμὴ νὰ θυσιάσω τὴ ζωή μου γιὰ τὴν Ἑλλάδα μου». Μετὰ ἀπὸ λίγο ὁ πάπα-Φώτης, ὁ ἱερέας τοῦ Σώματος, τούκλεισε τὰ μάτια καὶ οἱ Γαριβαλδινοὶ σὲ στάση προσοχῆς τὸν ἀποχαιρέτησαν στρατιωτικά…
Ἀπὸ τὰ καλύτερα ποιήματα τοῦ «H Λήθη»
Καλότυχοι οἱ νεκροὶ ποῦ λησμονᾶνε τὴν πίκρια τῆς ζωῆς.
Ὄντας βυθίσει ὁ ἥλιος καὶ τὸ σούρουπο ἀκλουθήσει,
μὴν τοὺς κλαῖς, ὁ καημός σου ὅσος καὶ νάναι.
Τέτοιαν ὥρα οἱ ψυχὲς διψοῦν
καὶ πᾶνε στῆς λησμονιᾶς τὴν κρουσταλλένια βρύση·
μὰ βοῦρκος τὸ νεράκι θὰ μαυρίσει,
ἃ στάξει γὶ αὐτὲς δάκρυ ὅθε ἀγαπᾶνε.
Κι ἂν πιοῦν θολὸ νερὸ ξαναθυμοῦνται.
Διαβαίνοντας λιβάδια ἀπὸ ἀσφοδύλι,
πόνους παλιούς, ποῦ μέσα τοὺς κοιμοῦνται.
Ἃ δὲ μπορεῖς παρὰ νὰ κλαῖς τὸ δείλι,
τοὺς ζωντανοὺς τὰ μάτια σου ἂς θρηνήσουν:
Θέλουν μὰ δὲ βολεῖ νὰ λησμονήσουν».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Το «Ελληνικά και Ορθόδοξα» απεχθάνεται τις γκρίνιες τις ύβρεις και τα φραγγολεβέντικα (greeklish).
Παρακαλούμε, πριν δημοσιεύσετε το σχόλιό σας, έχετε υπόψη σας τα ακόλουθα:
1) Ο σχολιασμός και οι απόψεις είναι ελεύθερες πλην όμως να είναι κόσμιες .
2) Προτιμούμε τα ελληνικά αλλά μπορείτε να χρησιμοποιήσετε και ότι γλώσσα θέλετε αρκεί το γραπτό σας να είναι τεκμηριωμένο.
3) Ο κάθε σχολιαστής οφείλει να διατηρεί ένα μόνο όνομα ή ψευδώνυμο, το οποίο αποτελεί και την ταυτότητά του σε κάθε συζήτηση.
4) Κανένα σχόλιο δεν διαγράφεται εκτός από τα spam και τα υβριστικά