Περί του δεύτερου «ΠΑΪΣΙΟΥ» (Νικολάου Μοναχού)

Με αφορμή το πολυσυζητημένο θέμα των ημερών του αγαπημένου μας Γέροντος Παϊσίου σύμφωνα με την Πατερική Παράδοση και εκείνου του κατά την φαντασίωση μίας σεκτοειδούς φυλετιστικής πρόσληψης του αυτού προσώπου, (διότι υπάρχει και η «ύπαρξη» του δεύτερου Παισίου) αυτού, που θα καταλάβουμε σ’ ένα ουσιαστικό κείμενο που παραθέτουμε του Μοναχού Νικολάου, το οποίο αναφέρεται στις απαρχές και την παθολογία του φαινομένου του Γεροντισμού - φαινόμενο το οποίο στοιχειοθετήθηκε από την πνευματική διείσδυση των υπολειμμάτων των Εκκλησιαστικών Οργανώσεων, που απέμειναν μετά την πτώση της Δικτακτορίας το 1974, σε τμήματα του Ορθόδοξου Μοναχισμού. Το εν λόγω φαινόμενο αποτελεί τμήμα της ιστορικής πορείας που ξεκινά σταδιακά από το θάνατο του Καποδίστρια και αφορά στις Φραγκικές προσπάθειες μετατροπής της επίσημου Ορθοδόξου ζώσας παραδόσεως σε Ορθοδοξισμό (πολιτικο-ιδεολογικοποιημένη Καθολικο-Προτεσταντικού τύπου «Ορθοδοξίας»).

Για τον Γεροντισμό - Περί του δεύτερου «ΠΑΪΣΙΟΥ»

Όποιος δεν γνώρισε καλά την βία των παραεκκλησιαστικών οργανώσεων δεν μπορεί να καταλάβει πόσο πολύ μοιάζει μ' αυτές οΓΕΡΟΝΤΙΣΜΟΣ, η δεύτερη αλλοίωση του εκκλησιαστικού τρόπου ζωής... κατ' ακρίβεια, μια διαφορετική μορφή καρκίνου των οργανώσεων πιο ύπουλη μάλιστα, καθ' ότι είναι ντυμένη παραδοσιακά.

Ο θεσμός της ενορίας υποσκελίζεται και τώρα από σκυθρωπά ή με κουρδισμένο χαμόγελο όντα, δηλαδή που αμύνονται απέναντι στον ΘΕΟ, τον άλλο άνθρωπο και την ίδια την καρδία τους ολοφάνερα, από επίσης άγαμους κατά κανόνα ρασοφόρους, φαινομενικά συγκροτημένους, οι οποίοι δημιουργούν / επιτρέπουν να δημιουργούνται γύρω τους ψυχολογικές εξαρτήσεις και γι' αυτό είναι σχεδόν αδύνατο να αντιληφθούν ότι κι αυτοί κινούνται αμυντικά, χωρίς αληθινή ειρήνη μέσα τους.... Και γι' αυτού του φαινομένου την ευδοκίμηση το κατάλληλο κλίμα το προσφέρει η συρρίκνωση του προσώπου, το έλλειμμα ευθύνης πολλών απέναντι στον εαυτό τους και του περιβάλλοντός τους, το έλλειμμα αληθινής μετάνοιας, στοιχεία ανθρώπων που αρνούνται να ενηλικιωθούν, που αποφεύγουν να διασταυρωθούν άμεσα με την περιβαλλοντική και βιολογικής τους πραγματικότητα, που θέλουν πάντα να κηδεμονεύονται... Η ίδια ανευθυνότητα ικετεύει ακατάπαυστα τον γέροντα για προσευχή. Και όσο ο γέροντας λέει «ναι», όσο ανακατεύονται στα ζητήματα των ανεύθυνων χωρίς να τα/τους αναφέρει πραγματικά στον ΧΡΙΣΤΟ και την ζωντανή Εκκλησία ΤΟΥ, όσο τον ΧΡΙΣΤΟ και την Εκκλησία ΤΟΥ, τα αντικαθιστά η ψυχολογική ομπρέλα του γέροντα, τόσο ο καρκίνος / οι δορυφόροι γύρω του θεριεύουν, τόσο η εξάρτηση από τους «δικούς μας» και η άμυνα απέναντι στους «μη δικούς μας» αυξάνουν.

Ούτε τώρα η σκέψη των πιστών μένει στην ενορία και στον γείτονα, στον πλησίον, τρέχει και τώρα κάπου μακριά, αυτήν όμως την φορά όχι στους εχθρούς της πίστης και του έθνους [σχόλιο:μπορεί συνδυαστικά και σε αυτούς] ή στα πρωτοπαλίκαρα της οργάνωσις στην πρωτεύουσα, αλλά σε πνευματικές ανατάσεις ονειρεμένες, σε χαρίσματα που εντυπωσιάζουν στα ασκητικά κατορθώματα των παλαιών μοναχών ή έστω στα σημερινά μοναστήρια.

Το κακό βέβαια δεν βρίσκεται στην κατά παράδοση συλλειτουργία αυτών των οσίων πραγμάτων στη ζωή της Εκκλησίας, αλλά στο ότι κάποιοι χριστιανοί τα αντικειμενοποιούν,δεν στέκονται κοντά τους πραγματικά ταπεινά, αλλά τα χρησιμοποιούν κι αυτά αποσπασματικά, πορνικά, όπως και τον ή την σύζυγό τους, απλώς για να γίνει η ζωή τους καλύτερη, για καλύτερες αντοχές στην καθημερινή τους διαίρεση, για καλύτερη εν τέλει εκδούλευση στον διάβολο, τον κύριο της καθημερινής τους ζωής. Τρέχουν οι ταλαίπωροι κάθε τρεις και λίγο σε κάποιο μοναστήρι ή παίρνουν τα μοναστήρια με την σειρά, φαντάζονται ότι η σωτηρία της ψυχής δεν σχετίζεται με το σύνολο της ζωής τους ή ότι μπορεί να επιτευχθεί και χωρίς μετάνοια, ότι η μετάνοια εξαντλείται στις συζητήσεις περί μετανοίας ή στις σχετικές πρώιμες συγκινήσεις ή σε κάποιες ειδικές συνήθειες(μετάνοιες, κομοσκοίνια, αγρυπνίες κ.λπ.) οι οποίες μπορούν δήθεν να επαναλαμβάνονται χωρίς πολύ αίσθηση, παράλληλα με την καθημερινή υπηρεσία στον διάβολο.

Η αγάπη για τον πλησίον δεν είναι πλέον απαραίτητη, είναι μόνο για αρχαρίους..., αντικαθίσταται με επενδύσεις στα μοναστήρια - καταβολή ασφαλίστρων...

Μερικά λοιπόν ακόμα από τα κακά του γεροντισμού είναι:

- το πιπίλισμα των θαυμάτων του γέροντος στο οποίο επιδίδονται τα πνευματικά του τέκνα, στην ουσία η ανεκτικότητα του ιδίου του γέροντα απέναντι σ' αυτές τις συζητήσεις και εντυπώσεις - πότε άλλοτε προπορεύονταν στην παράδοσή μας η θαυματουργία από την αγάπη; πότε η υποβολή από την ελευθερία;
- η ατμόσφαιρα της υποτέλειας την οποία κάποιοι γέροντες συντηρούν γύρω τους για να ικανοποιούν την κηδεμονευτική τους διάθεση, συνέπεια τούτο της απροθυμίας τους να συνειδητοποιήσουν το προσωπικό τους έλλειμμα Δεν αναφέρομαι προφανώς στην υγιή υπακοή των μοναχών ... πχ στο ότι κάποιοι γέροντες νοιώθουν δικαιωμένοι - πόσο άραγε; - που έχουν πάρει στην συνείδηση μιας μερίδας των Ελλήνων τη θέση βουλευτή, βέβαια τώρα για μία θέση στον παράδεισο ή σε κάποια αποθήκη του μοναστηριού κατά τα χρόνια του Αντιχρίστου(...)
- η έκδηλη - όσο κι αν η ίδια νομίζει ότι κρύβεται μέσα στην κατ' επίφασηφυσικότητα ή τη σεμνοτυφία - έπαρση ορισμένων χριστιανών, καθ΄οτι ανήκουν στον κύκλο του τάδε γνωστού γέροντα και κατά συνέπεια μπορούν να έχουν τα σχετικά προνόμια, πόσο μάλλον όταν μπορούν να επηρεάζουν...
- η ανικανότητα ωρίμων ανθρώπων να παίρνουν αποφάσεις ερήμην του γέροντα ή, μάλλον, η χρησιμοποίηση της υπακοής από μέρους τους ως το 'πνευματικό' πρόσχημα του νομικισμού τους (της σκληροκαρδίας τους)
- το αλάθητο του γέροντα
- η κατάκριση, με «πνευματικά» όμως τώρα μέτρα και σταθμά
- οι ταπεινολογίες
- η δυσκολία αυτών που ταπεινολογούν να δουν τα πάθη τους κατάματα και να νοιαστούν για την θεραπεία τους ειλικρινά.
- η κωφότητά τους απέναντι στους σαφείς λόγους του ΧΡΙΣΤΟΥ.
- ο τρόμος και η επιφυλακή τους μήπως συμβεί κάτι και τα είδωλά τους γκερμιστούν.

....Ωστόσο το φαινόμενο του γεροντισμού δεν είναι ο κανόνας. Η συντριπτική πλειοψηφία των μοναχών και πολλοί άλλοι που γνωρίζουν την κατάσταση πονούν γι' αυτήν, είναι μάλιστα γεγονός ότι ο μυστικός πόνος αυτών των ανθρώπων, η υπομονετική σιωπή τους και η αγάπη τους έχουν συντελέσει σε κάποια μείωση του προβλήματος....

Σχετικά με τον γεροντισμό ως ιστορική πραγματικότητα θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι η σκοτεινή όψη της σχετικά πρόσφατης αύξησης του πλήθους των μοναχών στην Ελλάδα.Βεβαίως αυτή η σύλληψη και αύξηση συνέβη στην μήτρα της Εκκλησίας - μετά τον εορτασμό των 1000 ετών από την ίδρυση της πρώτης μονής στο Άγιο Όρος (963) -, αλλά με σπόρο τον Έλληνα των θρησκευτικών οργανώσεων. Ποιός Έλληνας των τελευταίων 30 χρόνωνσυμπεριλαμβανομένων και των ανθρώπων του περιθωρίου, δεν ήταν τα χρόνια της αύξησης, τα χρόνια της μεταπολίτευσης, μολυσμένος από την επιφανειακή κριτική των θρησκευτικών οργανώσεων, από την απατηλή λογική των αντικειμένων, των κατ' όψιν κριτηρίων; Τίνος Έλληνα άνω των 30 χρονών σήμερα, συμπεριλαμβανομένου βεβαίως και εμού, δεν μπολιάστηκε η ψυχή μ' ένα θεό εχθρικό προς τον άνθρωπο, στεγνό, ανέραστο, αναλυτή συμπεριφορών εξ' αντικειμένου, κριτή των πάντων;

Πιό ειδικά: Χάνοντας κάποιοι άνθρωποι από τα περιβάλλοντα των θρησκευτικών οργανώσεων το '74 το έδαφος κάτω από τα πόδια τους, βλέποντας παράλληλα τον μοναχισμό - τον οποίο οι κεφαλές των οργανώσεων δεν έχουν πάψει ούτε στιγμή να βλέπουν ανταγωνιστικά και, τελευταία συνένοχό τους - να απολαμβάνει τότε όλο και περισσότερο τον σεβασμό του λαού, εγκαταστάθηκαν σε τόπους με παράδοση στη μετάνοια, δυστυχώς όμως, πολλοί από αυτούς - από εμάς - όχι με διάθεση για μετάνοια, αλλά απλά για να κρύψουν την ορφάνια τους. Την έντυσαν μ' ένα ένδυμα που ήταν υπεράνω κάθε υποψίας, καθ' ότι ποτισμένο με το αίμα του μαρτυρίου τα δάκρυα της μετανοίας και τον ιδρώτα των σωματικών κόπων, μ' ένα ένδυμα μέχρι εκείνη τη στιγμή το φορούσαν μόνο οι αμαρτωλοί, οι οποίοι ζητούσαν το έλεος του ΘΕΟΥ μέχρι το τέλος της ζωής τους χωρίς ποτέ να νομίσουν ότι η μετάνοιά τους ολοκληρώθηκε ή ότι τους κατέστησε ο ΘΕΟΣ, από τελευταίους, μπροστάρηδες του κόσμου. Πόσοι μοναχοί τα παλαιότερα χρόνια τολμούσαν να δώσουν πνευματικές συμβουλές; Νομίζεται ότι δεν είχαν εμπειρική γνώση; Αλλά και ποιός χριστιανός στο παρελθόν πετούσε το μπαλάκι της ευθύνης του δεξιά και αριστερά;
...
Πιστεύω ότι ο Χριστός, η Παναγία και οι λοιποί προστάτες άγιοι των μονών, μεταξύ αυτών, και οι αγιορείτες, οι άγιοι Αθανάσιος ο Αθωνίτης, Γεδεών ο Καρακαλλινός, Κοσμάς ο Αιτωλός και οι λοιποί, είχαν τους λόγους τους που επέτρεψαν αυτή την καπηλεία. Η παράδοσή τους είναι πολύ συγκεκριμένη, δεν έχει καμία σχέση με φόβους, επάρσεις και υποβολές, με τη λογική του κλειστού κυκλώματος ή της σούπας. Το μόνο που χρειάζεται να κάνουμε εμείς οι μοναχοί σήμερα είναι πραγματική υπακοή σ' αυτήν.... 
Ο ΣΤΑΥΡΟΣ ΔΕΝ ΣΥΖΗΤΙΕΤΑΙ."

πηγή