Ενάντια στους πειρασμούς . . .

 

Νουθετώντας μας ο Άγιος Ισαάκ ο Σύρος
για την αντιμετώπιση των καθημερινών πειρασμών
που δεχόμαστε ασταμάτητα στη ζωή μας , μας λέει :

"Όπως πλησιάζουν τα βλέφαρα το ένα το άλλο, έτσι και οι πειρασμοί 
είναι κοντά στους ανθρώπους. Και αυτό το οικονόμησε ο Θεός να είναι
 έτσι, με σοφία, για να έχουμε ωφέλεια. Για να κρούεις δηλαδή επίμονα, 
εξαιτίας των θλίψεων, τη θύρα του ελέους του Θεού και για να μπει μέσα
 στον νου σου, με το φόβο των θλιβερών πραγμάτων, ο σπόρος της μνήμης
 του Θεού, ώστε να πας κοντά Του με τις δεήσεις, και να αγιασθεί η
 καρδιά σου με τη συνεχή ενθύμησή Του. 
Και ενώ εσύ θα Τον παρακαλείς,
 Αυτός θα σε ακούσει.

Ο πορευόμενος στον δρόμο του Θεού πρέπει να
 Τον ευχαριστεί για όλες τις θλίψεις που τον βρίσκουν, και να κατηγορεί
 και να ατιμάζει τον αμελή εαυτό του, και να ξέρει ότι ο Κύριος, 
που τον αγαπά και τον φροντίζει, δεν θα του παραχωρούσε τα λυπηρά, 
για να ξυπνήσει τον νου του, αν δεν έδειχνε κάποια αμέλεια. 
Ακόμη μπορεί να επέτρεψε ο Θεός κάποια θλίψη, διότι ο άνθρωπος
 έχει υπερηφανευθεί, οπότε ας το καταλάβει και ας μην ταραχθεί κι 
ας βρίσκει την αιτία στον εαυτό του, ώστε το κακό να μη γίνει διπλό,
 δηλαδή να υποφέρει και να μη θέλει να θεραπευθεί. Στον Θεό που
 είναι η πηγή της δικαιοσύνης, δεν υπάρχει αδικία. 
Αυτό να μην περάσει από το νου μας.

Μην αποφεύγεις τις θλίψεις, διότι βοηθούμενος απ' αυτές μαθαίνεις 
καλά την αλήθεια και την αγάπη του Θεού.Και μη φοβηθείς τους πειρασμούς,
 διότι μέσα από αυτούς βρίσκεις θησαυρό. Να προσεύχεσαι να μην εισέλθεις
 στους ψυχικούς πειρασμούς, όσο για τους σωματικούς, να ετοιμάζεσαι 
να τους αντιμετωπίσεις με όλη τη δύναμή σου, γιατί χωρίς αυτούς 
δεν μπορείς να πλησιάσεις τον Θεό. Μέσα σ' αυτούς εμπεριέχεται
 η θεία ανάπαυση. Όποιος αποφεύγει τους σωματικούς πειρασμούς, 
αποφεύγει την αρετή.

Χωρίς πειρασμούς η πρόνοια του Θεού για τον άνθρωπο δεν φανερώνεται, 
και είναι αδύνατον, χωρίς αυτούς, να αποκτήσεις παρρησία στον Θεό, 
και να μάθεις τη σοφία του αγίου Πνεύματος και, ακόμη, δεν θα μπορέσει 
να στεριωθεί μέσα στην ψυχή σου ο θεϊκός πόθος. 
Προτού να έρθουν οι πειρασμοί, ο άνθρωπος προσεύχεται στον Θεό σαν ξένος. 
Από τότε όμως που θα εισέλθει σε πειρασμούς για την αγάπη του Θεού,
 και δεν αλλάξει γνώμη, έχει τον Θεό, να πούμε, υποχρεωμένο απέναντί 
του, και ο Θεός τον λογαριάζει για γνήσιο φίλο του. Διότι πολέμησε και νίκησε 
τον εχθρό του, για να εκπληρώσει το θέλημα του Θεού.

Ο Θεός δεν δίνει μεγάλο χάρισμα χωρίς να προηγηθεί μεγάλος πειρασμός
 γιατί ανάλογα με την σφοδρότητα των πειρασμών ορίσθηκαν τα χαρίσματα 
από τη σοφία του Θεού, την οποία όμως δεν καταλαβαίνουν συνήθως οι άνθρωποι. 
Από το μέγεθος των μεγάλων θλίψεων που σου στέλνει η πρόνοια του Θεού, 
καταλαβαίνεις πόση τιμή σου κάνει η μεγαλοσύνη του. 
Διότι ανάλογη με τη λύπη που δοκιμάζεις είναι και η παρηγοριά που δέχεσαι.

Αν με ρωτήσεις ποια είναι η αιτία για όλα αυτά, σου απαντώ: Η αμέλεια σου,
 γιατί δεν φρόντισες να βρεις τη γιατρειά τους. Η γιατρειά όλων αυτών είναι μία, 
και μ' αυτήν ο άνθρωπος βρίσκει αμέσως στην ψυχή του την παρηγοριά που ποθεί.
 Και ποια λοιπόν είναι αυτή η γιατρειά; Είναι η ταπεινοφροσύνη της καρδιάς.
 Χωρίς αυτήν είναι αδύνατο να χαλάσεις τον φράχτη των πειρασμών, 
απεναντίας μάλιστα βρίσκεις ότι οι πειρασμοί είναι ισχυρότεροι και σε εξουθενώνουν.

Κατά το μέτρο της ταπεινοφροσύνης, σου δίνει ο Θεός και τη δύναμη να 
υπομένεις τις συμφορές σου. Και κατά το μέτρο της υπομονής σου,
 το βάρος των θλίψεών σου γίνεται ελαφρύ και, έτσι, παρηγοριέσαι. 
Και όσο παρηγοριέσαι, τόσο η αγάπη σου προς τον Θεό αυξάνει. 
Και όσο αγαπάς τον Θεό, τόσο μεγαλώνει η χαρά που σου χαρίζει το 
άγιο Πνεύμα. Ο εύσπλαχνος Πατέρας μας, θέλοντας να βγάλει σε καλό 
τους πειρασμούς των πραγματικών του παιδιών, δεν τους παίρνει, παρά τους 
δίνει τη δύναμη να τους υπομείνουν.
 Όλα αυτά τα αγαθά (την παρηγοριά, την αγάπη, τη χαρά) τη δέχονται
 οι αγωνιστές ως καρπό της υπομονής, για να φτάσουν οι ψυχές 
τους στην τελειότητα.

Οι αγωνιστές, λοιπόν, πειράζονται για να αυξήσουν τον πνευματικό τους
 πλούτο, οι αμελείς, για να φυλαχθούν απ' ό,τι τους βλάπτει, οι κοιμισμένοι,
 για να ξυπνήσουν. Οι απομακρυσμένοι, για να πλησιάσουν στον Θεό και
 οι φίλοι του Θεού, για να εισέλθουν στον άγιο οίκο του με παρρησία.
 Ένας γιος, άβγαλτος στη ζωή, δεν μπορεί να διαχειρισθεί τον πλούτο
 του πατέρα του και να βοηθηθεί απ' αυτόν. Γι' αυτό λοιπόν, στην αρχή 
στέλνει δυσκολίες και βάσανα ο Θεός στα παιδιά του και, μετά, τους 
φανερώνει τι τους χαρίζει.
Δόξα τω Θεώ που, με πικρά φάρμακα, μας χαρίζει την απόλαυση της 
πνευματικής υγείας.

Αν σκύψουμε το κεφάλι, τότε ό,τι καλό και ωφέλιμο ζητήσουμε 
από τον Θεό στην προσευχή μας με ταπείνωση, με διαρκή πόθο και 
με υπομονή, όλα θα μας τα δώσει.

Όπως τα μικρά παιδιά τρομάζουν από τα φοβερά θεάματα, και τρέχουν
 και πιάνονται από τα φορέματα των γονέων τους, και ζητούν τη
 βοήθειά τους, έτσι και η ψυχή: όσο στενοχωριέται και θλίβεται από το 
φόβο των πειρασμών, προστρέχει και κολλάει στον Θεό,
 και τον παρακαλεί με ακατάπαυτες δεήσεις. 
Και όσο οι πειρασμοί πέφτουν επάνω της, ο ένας μετά τον άλλο, 
τόσο και παρακαλεί περισσότερο.
 Αλλά όταν σταματήσουν και ξαναβρεί την ανάπαυσή της, συνήθως 
χάνει την επαφή της με την πραγματικότητα και απομακρύνεται 
από τον Θεό.




Άφησε λοιπόν τη φροντίδα σου στον Θεό, και σε όλες τις δυσκολίες
 σου κατάκρινε τον εαυτό σου, ότι εσύ ο ίδιος είσαι ο αίτιος για όλα.

Όλες οι λυπηρές περιστάσεις και οι θλίψεις, αν δεν έχουμε υπομονή, 
μας διπλοβασανίζουν. Γιατί ο άνθρωπος με την υπομονή του διώχνει
 την πίκρα των συμφορών, ενώ η μικροψυχία γεννά την απελπισία της
 κόλασης. Η υπομονή είναι μητέρα της παρηγοριάς, είναι μια δύναμη
 ψυχική, που γεννιέται από την πλατιά καρδιά. Αυτή τη δύναμη ο άνθρωπος
 δύσκολα τη βρίσκει πάνω στις θλίψεις του, αν δεν έχει τη θεία χάρη, 
που την αποκτά με την επίμονη προσευχή και με δάκρυα."

πηγή