Έλεγε ό γερω-Καλλίνικος: «Λέω την ευχή άλλα έχω και τα Μηναία»

Διηγήθηκε ό Γερο-Γεράσιμος ό Υμνογράφος: «Γνώρισα προσωπικά τον γερω-Καλλίνικο τον Ησυχαστή. Είχε την απλανή νοερά προσευχή. Έλαμπε το πρόσωπο του. Ενθυμούμαι μία φορά πού είχα διάφορα προβλήματα, πήγα να τον συμβουλευθώ. Μόλις μπήκα στο κελί του, το πρόσωπο του έλαμπε πάρα πολύ σαν να εξήρχετο φώς. Τον κοίταζα σαν απολιθωμένος. Τί θεωρία ασφαλώς θα είχε την προηγούμενη νύχτα και έλαμπε τόσον το πρόσωπο του!».

Ό γερω-Καλλίνικος ό Ησυχαστής ζούσε για ένα διάστημα με τον παπά-Ματθαίο. Συμφώνησαν να ζήσουν 17 χρόνια έγκλειστοι τελείως. Ό παπά-Ματθαίος μετά από λίγα χρόνια δεν άντεξε και βγήκε 'έξω. Είχε δώσει κάποιες οικονομίες από Σαρανταλείτουργα πού είχε και τώρα ζητούσε τα χρήματα. Συμβουλεύτηκαν τον παπά-Γρηγόρη τον Πνευματικό.
Είπε στον γερω-Καλλίνικο: «Γερω-Καλλίνικε, εσύ ήρθες εδώ για καλογερική, όχι να γίνεις μπακάλης και να υπολογίζεις πόσο ξόδεψες για την διατροφή του παπά-Ματθαίου. Δώσ' του τα χρήματα να πάει στο καλό». Και στον παπά-Ματθαίο είπε: «Εσύ δεν ήρθες εδώ για καλόγερος, ήρθες να γίνεις Τραπεζίτης, να μαζεύεις χρήματα. Αυτό πού κάνεις δεν είναι καλό».

Ό γερω-Καλλίνικος είχε πάρει από διαδοχή την ευχή (την διδάχτηκε από τον Γέροντά του) και διάβαζε την Φιλοκαλία. Πολλοί άλλοι πατέρες διάβαζαν για την ευχή και δεν καταλάβαιναν. Ρωτούσαν τον γερω-Καλλίνικο για τη νοερά προσευχή και τούς απαντούσε ότι τούς είναι αρκετό να τηρούν τις εντολές και να μη ζητούν περισσότερα.
Έλεγε ό γερω-Καλλίνικος: «Λέω την ευχή άλλα έχω και τα Μηναία. Όταν με εγκαταλείψη η θεία Χάρις, πάω στην πράξη. Διαβάζω την ακολουθία μου, μέχρι να βρω πάλι την ενέργεια της ευχής».
Είχε συγγράψει ένα πνευματικό βιβλίο, αλλά κάποια μέρα, πριν κοιμηθεί, το έβαλε στην φωτιά και το έκαψε από ταπείνωση.


Καλλίνικος μοναχός Κατουνακιώτης, ο ησυχαστής (1853-1930)
(Δημοσίευση φωτογραφίας: Χερουβείμ αρχιμανδρίτης, 1969)

Είχε έρθει τότε από το Σινά ένας μοναχός ονόματι Γεράσιμος, με μεγάλη φήμη ενάρετου και πνευματικού μονάχου. Πήγε o π. Γεράσιμος στον γερω-Καλλίνικο και ζήτησε συμβουλές.
Ίσως ό γερω-Καλλίνικος να διέγνωσε σπέρματα υπερηφάνειας και είπε στον π. Γεράσιμο: «Αν θέλεις να τελειοποιηθείς, πρέπει να γίνεις περίγελως του κόσμου». Τον ρώτησε συγκεκριμένα τί να κάνη.
Τότε πλησίαζε η εορτή της Υπαπαντής και πανηγύριζε η Μονή του Αγίου Παύλου. Ο γερω-Καλλίνικος του είπε να πάει στο πανηγύρι να φάει καλά, να πιει πολύ κρασί μέχρι να μεθύσει και ο Θεός θα τον ελεήσει.
Πράγματι έκανε υπακοή και έφαγε πολύ και ήπιε κρασί μέχρι που μέθυσε. Οι πατέρες βλέποντας τον μεθυσμένο τον μυκτήριζαν, τον εξουθένωναν και έχασαν την ευλάβεια τους προς αυτόν. Έλεγαν: «Αυτός είναι ο π. Γεράσιμος ο ενάρετος;». Όταν συνήλθε πήγε στον γερω-Καλλίνικο και του ανέφερε τί έγινε. Εκείνος του είπε: «Τώρα είσαι καλά. Αγωνίσου και ο Θεός θα είναι μαζί σου».

Ο γερω-Καλλίνικος ήταν γνώστης της ρωσικής γλώσσας και βοηθούσε πνευματικά τους πέριξ ασκούμενους Ρώσους, οι οποίοι τον οικονομούσαν και στην ζωοτροφία του. Είχε αλληλογραφία με πολλούς Ρώσους.
Παρέμενε έγκλειστος στην μάνδρα του και δεν έβγαινε ποτέ έξω απ' αυτήν. Τις νύχτες δεν κοιμόταν καθόλου. Το πρωί ξεκουραζόταν. Τα μάγουλα του ήταν μαύρα από την γκαζόλαμπα με άσπρες γραμμές πού σχημάτιζαν τα δάκρυα. Όταν έρρεαν καθάριζαν το πρόσωπο του σχηματίζοντας άσπρες γραμμές. Διάβαζε πολύ και έγραφε πολλά γράμματα.
Όταν ο γερω-Καλλίνικος ο Ησυχαστής έδωσε την λύση στην αίρεση των ονοματολατρών, ο Τσάρος έστειλε τον υπασπιστή του και τον παρασημοφόρησε. Ρώτησε τον γερω-Δανιήλ αν πρέπει να δεχθή το παράσημο, και του είπε να το κρατήση, μήπως αργότερα ξαναπαρουσιασθή η αίρεση.
Μετά το παράσημο ακολούθησε και χρηματική αμοιβή. Σκεφτόταν τί να κάνουν τα χρήματα. Ήθελαν να κάνουν Εκκλησία-Κυριακό στα Καρούλια, αλλά η Λαύρα δεν έδωσε ευλογία. Ο υπασπιστής πρότεινε να κάνουν δρόμο. Και ο γερω-Καλλίνικος απάντησε: «Να πεις στον Τσάρο, αν φτιάξη δρόμους στο Αγιον Ορος, βασιλείαν Θεού δεν θα κληρονομήσει». Ο Τσάρος δέχθηκε την φωτισμένη συμβουλή του γερω-Καλλίνικου γιατί τον είχε σε ευλάβεια.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ: ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΣΚΗΤΙΚΗ ΚΑΙ ΗΣΥΧΑΣΤΙΚΗ ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ, 2011
πηγή