ΚΥΡΙΑΚΗ Θ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ (Ευαγγέλιο: Ματθ. ιδ΄ 22 – 34) Το πέλαγος της ζωής

Αμέσως μετά το θαύμα του πολλαπλασιασμού των πέντε άρτων και των δύο ιχθύων, ο Κύριος, αγαπητοί μου αδελφοί, κατά την σημερινή Ευαγγελική διήγηση, ζήτησε από τους μαθητές Του να μπουν στο πλοιάριο και να περάσουν στην απέναντι όχθη, έως ότου εκείνος διαλύσει τα πλήθη. Μέσα στην νύχτα και ενώ το πλοίο βρισκόταν στο μέσον της λίμνης, οι μαθητές Τον είδαν να τούς προσεγγίζει περπατώντας πάνω στα κύματα και φοβήθηκαν, νομίζοντας ότι πρόκειται για φάντασμα. Εκείνος τούς καθησύχασε και τούς ζήτησε να μη φοβούνται. Ο Πέτρος, για να πειστεί ότι είναι ο Διδάσκαλος, ζήτησε να Τον πλησιάσει περπατώντας και ο ίδιος πάνω στα νερά, πράγμα που έγινε. Ο φόβος, όμως, που τον διακατείχε από τη δύναμη των ανέμων, έκαμψε την πίστη του και άρχισε να καταποντίζεται, ζητώντας βοήθεια από τον Χριστό. Ο εύσπλαχνος Κύριος, άκουσε την κραυγή του, άπλωσε το χέρι και τον έσωσε. Όλοι, τότε, στο πλοιάριο ομολόγησαν δοξολογικά ότι ο Χριστός είναι ο αληθινός Υιός του Θεού. Ολόκληρη η ανθρώπινη ζωή είναι ένα πέλαγος, μία αφρισμένη θάλασσα που καλούμαστε να διαπλεύσουμε αναζητώντας απήνεμα λιμάνια. Τα κύματα των θλίψεων, των δοκιμασιών, των πειρασμών, των ποικίλων προβλημάτων του βίου, ξεσπούν πάνω μας, συχνά με ιδιαίτερη μανία, προσπαθώντας να μάς καταποντίσουν και να μάς βυθίσουν στην απόγνωση και στην απελπισία. Σήμερα μια αρρώστια, αύριο μια αδικία, την άλλη ένα οικογενειακό πρόβλημα, ύστερα το άγχος της αποκατάστασης των παιδιών, αργότερα η αστοργία των δικών μας, τα οικονομικά αδιέξοδα, τα εργασιακά προβλήματα, συχνά η κακοήθεια και η συκοφαντία των ανθρώπων, όλα αυτά φέρνουν τον κάματο στην ψυχή και στο σώμα. Έχοντας αφήσει το μεγαλύτερο κομμάτι του παρόντος βίου πίσω μας και αναλογιζόμενοι το παρελθόν μας, διαπιστώνουμε ότι στη ζωή μας κυριαρχούν περισσότερο οι στιγμές του προβληματισμού και της δυστυχίας, παρά εκείνες της ευτυχίας, της ευδαιμονίας και της ανεμελιάς. Και αυτό συμβαίνει είτε επειδή οι ευρύτερες κοινωνικές και οικογενειακές συνθήκες το θέλησαν, είτε γιατί εμείς, με τα προσωπικά λάθη και τις αστοχίες του βίου, το επιλέξαμε.     Σε τέτοιες στιγμές νιώθουμε το έδαφος να κλονίζεται κάτω από τα πόδια μας, τα λυσσασμένα κύματα έτοιμα να καταπιούν τη σχεδία της ζωής πάνω στην οποία προσπαθούμε να κρατηθούμε όρθιοι. Και τότε ακούγεται και πάλι, στα ώτα εκείνων που έχουν τις αισθήσεις της ψυχής τους ανοικτές, η φωνή του Χριστού, πατρική και παρηγορητική: «έχετε θάρρος, μη φοβάστε». Το θάρρος προς το οποίο μάς προτρέπει ο Κύριος «δεν αποτελεί απλώς ένα ψυχικό προτέρημα. Κυρίως είναι δώρο και χάρισμα του Θεού. Πηγάζει από την ακλόνητη πίστη στον ζώντα και αληθινό Θεό. Και αποτελεί έναν από τους ευλογημένους καρπούς της εν Χριστώ   Αυτό διακηρύσσει κατηγορηματικά ο Απόστολος Παύλος: «Πάντα ισχύω εν τω ενδυναμούντι με Χριστώ»[1]. Όπως και αλλού σημειώνει ο ίδιος Απόστολος, οι πιστοί είμαστε αυτοί που παίρνουν δύναμη από τον ισχυρό και δοξασμένο Θεό. Έτσι μπορούμε να έχουμε, σε κάθε περίσταση υπομονή και μακροθυμία[2]. Μετέχοντας στην ισχύ του Αναστημένου Χριστού, που κάθεται στα δεξιά του Πατρός[3] μπορούμε και εμείς οι χριστιανοί να νικούμε τον κόσμο»[4] Για τους αγωνιστές της ζωής, που δεν θα καμφθούν από το μένος των βιοτικών κυμάτων και δε θα νικηθούν από το βάρος της καταστροφικής απελπισίας, ο μόνος δρόμος είναι η μάχη, ο αγώνας, η διαρκής και θαρραλέα πάλη με την τρικυμία του βίου. Σ’ αυτό τον αγώνα ασφαλές και υπήνεμο λιμάνι και σίγουρο καταφύγιο αγάπης είναι ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός. Εκείνος που είναι πάντα έτοιμος να απλώσει το χέρι σε όποιον ολιγοπιστεί και καταποντίζεται, που στέκεται πάντα δίπλα μας τις στιγμές του κλονισμού και της δοκιμασίας. Ας Τον πλησιάσουμε με εμπιστοσύνη, αφήνοντας στα έμπειρα και σίγουρα χέρια Του την πορεία της ζωής μας. Αρκεί να Τον ζητούμε διαρκώς, να έχουμε πάντα προσηλωμένα τα μάτια της ψυχής μας πάνω Του και να προσευχόμαστε να μην αποστρέψει το δικό του βλέμμα από τα πλάσματά Του, εξ αιτίας των αμαρτιών μας. ΑΜΗΝ!