«ΚΥΝΗΓΟΙ ΤΟΥ ΕΛΕΟΥΣ» Αποστολικό Ανάγνωσμα Κυριακής ΙΓ΄ Λουκά (Γαλ. ΣΤ΄ 11 - 18) Άρχιμανδρίτης Ιωήλ Κωνστάνταρος

«ΚΥΝΗΓΟΙ ΤΟΥ ΕΛΕΟΥΣ»

Αποστολικό Ανάγνωσμα Κυριακής

ΙΓ΄ Λουκά

(Γαλ. ΣΤ΄ 11 - 18)

Πολλές φορές στην ουράνια ατμόσφαιρα της αγίας μας Εκκλησίας, γίνεται λόγος περί του «θείου ελέους». Αυτό το «έλεος» και την «ειρήνην του Θεού», εύχεται και ο θείος Απόστολος στο ανάγνωσμα που θα ακουστεί στην ευχαριστιακή σύναξη της Κυριακής.

Βεβαίως, έχει αναπτυχθεί θεοπνεύστως στο λόγο του Θεού, ότι με τη Σταυρική θυσία του Κυρίου, καταργήθηκαν όλα εκείνα για τα οποία εκαυχώντο οι Εβραίοι. Τώρα πλέον, ο ζωοποιός του Κυρίου Σταυρός, άνοιξε μια νέα εποχή. Την εποχή της χάριτος.

Από δω και πέρα, δεν παραμένουμε στους εξωτερικούς τύπους, αλλά ζούμε την ουσία της πίστεως, αυτό το πρόσωπο του Κυρίου Ιησού Χριστού, μέσα στο Σώμα της Εκκλησίας του.

Οι πιστοί πλέον δεν αγωνιούν για το γράμμα του Μωσαϊκού Νόμου, ούτε παραμένουν στις σκιές. Η καρδιά λαχταρά το δώρο του Θεού και ο ευλογημένος αγώνας γίνεται ακριβώς για την προσέλκυση αυτού του Θείου Ελέους, όπως ακριβώς εύχεται ο Απόστολος στο πλήρωμα των πιστών.

Είναι λοιπόν ευκαιρία να σκύψουμε και να δούμε έστω και για λίγο το θέμα αυτό του «ελέους» που αποτελεί και την ουσία της χριστιανικής μας ζωής.

Τι είναι λοιπόν το έλεος; Τι εννοούμε με τον όρο αυτό; Έλεος είναι η συμπάθεια και η ευσπλαχνία που δείχνει προς όλους εμάς ο Τριαδικός Θεός. Είναι η συμπαράσταση και η βοήθεια που χαρίζει ο Κύριος προς τους ανθρώπους. Και δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι σε κάθε σχεδόν ακολουθία της Εκκλησίας μας, γίνεται λόγος γι' αυτό το έλεος που τόσο έχουμε ανάγκη.

Ο προφήτης και βασιλέας Δαυίδ, στον ΛΕ' (35ο) ψαλμό του, παρακαλεί το Θεό με όλο τον καρδιακό του πόθο, να εξακολουθήσει να εκχέει το έλεός Του και να το παρέχει αδιάκοπα σε όλους όσους έχουν την αληθινή γνώση. Και συνεχίζει μέσα σε βαθιά προσευχητική ατμόσφαιρα να δέεται: «προστάτευσε με τη δικαιοσύνη σου, όλους αυτούς που έχουν ευθεία καρδία. Όλους αυτούς που έχουν ξεκαθαρίσει τον εσωτερικό τους κόσμο από κάθε δολιότητα και κακία». «Παράτεινον το έλεός σου τοις γινώσκουσί σε και την δικαιοσύνην σου τοις ευθέσι τη καρδία» (Ψαλμ. ΛΕ' 11).

Επειδή δε έχει τόση σπουδαιότητα για την πνευματική μας ζωή το θείον έλεος, γι' αυτό ακριβώς και τον στίχο αυτό τον ψάλλουμε σε κάθε «Δοξολογία».

Αλλά, υπάρχει άνθρωπος, έστω και αυτός που έχει χάσει την ψυχική του ισορροπία, ώστε να μη δέχεται συνεχώς τη συμπάθεια, την ευσπλαχνία και την άνωθεν βοήθεια;

Όλοι, όπως τονίσαμε οι άνθρωποι, κυρίως όμως οι πιστοί, τα συνειδητά μέλη της Εκκλησίας, όχι απλώς βλέπουμε, αλλά σε κάθε ώρα και στιγμή, ψηλαφούμε στη ζωή μας αυτό το έλεος του Κυρίου. Μα, και δεν είναι δυνατόν να συμβαίνει διαφορετικά. Πώς, αλήθεια θα μπορούσαμε να ζήσουμε χωρίς αυτή τη συμπαράσταση και τη βοήθειά Του;

Και όπως δεν διανοείται κανένας λογικός άνθρωπος ν' αρνηθεί το φως, τον ήλιο, την ατμόσφαιρα, το ψωμί και το νερό επειδή μέχρι αυτή τη στιγμή τα απολαμβάνει, έτσι και πολύ περισσότερο, εδώ, στη ζωή του Πνεύματος, είναι φύσει αδύνατον ν' αρνηθεί ο πιστός τη συνέχιση και την ενίσχυση μάλιστα των δωρεών του ελέους.

Όχι μόνο λοιπόν επιμένουμε να ικετεύουμε για τα δώρα της αγάπης του Θεού, αλλά αυτός ο ίδιος ο Κύριος, γνωρίζοντας τις αδυναμίες που φέρουμε, ακαταπαύστως συνεχίζει να μας στηρίζει σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής μας με τις δωρεές του θείου ελέους Του. Και θα πρέπει να ομολογήσουμε ότι κάτω από αυτή την ευλογημένη επίδραση, λαμβάνουμε την απόφαση να κτυπήσουμε τα ελαττώματά μας και τα πάθη μας, τα βασανιστικά και τόσο κουραστικά, για να βιώσουμε την Ορθόδοξη ζωή μέσα στην ουράνια ατμόσφαιρα της Εκκλησίας μας.

Βεβαίως, η καθημερινή μας πείρα, μας επισημαίνει ότι ενώ πράγματι επιθυμούμε το αγαθό, ενώ θέλουμε με ειλικρίνεια το καλό και την αγιότητα, η ανθρώπινη όμως αδυναμία φέρει τα εμπόδια. Κατάσταση δηλ. για την οποία ο Απ. Παύλος γράφει τα εξής χαρακτηριστικά προς τα μέλη της Εκκλησίας της Ρώμης: «Ου γαρ ο θέλω ποιώ αγαθόν, αλλ' ο ού θέλω κακόν, τούτο πράσσω». (Ρωμαίους Ζ' 19). Δεν πράττω δηλ. το αγαθό που η θέλησή μου ασπάζεται, αλλά το κακό που δεν θέλω, αυτό πράττω. Το δε «χρυσό στόμα της Εκκλησίας», ο ιερός Χρυσόστομος, θα τονίσει: «πολλάκις μετανοείν υποσχόμενος, τοσαυτάκις τοις αυτοίς περιέπεσα...». Πολλές φορές δηλ. υποσχέθηκα να μετανοήσω και να διορθώσω τη ζωή μου. Όμως, όσες φορές το αποφάσισα, τόσες φορές και περιέπεσα στα ίδια.

Μπροστά τώρα σ' αυτή την πραγματικότητα, αντιλαμβάνεται ο κάθε ένας ότι είναι αδύναμος και μάλιστα περισσότερο απ' όσο είχε φανταστεί. Έχει όμως κάτι που είναι πραγματικά και μοναδικά δικό του. Και αυτό έχει την αξία. Έχει την προαίρεσή του και την ελεύθερη θέλησή του, που όταν προστεθούν στις μικρές του δυνάμεις, τότε συγκινείται ο Θεός και «εξ' αγίου κατοικητηρίου του και από θρόνου δόξης της βασιλείας του», εκχέει πλούσια τα ελέη του για την σωτηρία του ανθρώπου.

Φυσικά, το έλεος του Θεού, απαιτεί και τον δικό μας αγώνα. Δεν γίνεται διαφορετικά. Χρειάζεται να δείξουμε «πνευματική λεβεντιά και φιλότιμο», όπως έλεγε χαρακτηριστικά ο σύγχρονος όσιος Γέροντας Παϊσιος.

Αλήθειες μεγάλες! Αλήθειες που ίσως πικραίνουν, αλλά και που αφυπνίζουν και συνάμα θεραπεύουν.

Βεβαίως, στον όμορφο και ηρωικό αυτό αγώνα της προσελκύσεως του ελέους, έχουμε άμεσο συμπαραστάτη και βοηθό πολύτιμο, Αυτή την Κυρία Θεοτόκο.

Πόσες και πόσες ψυχές, που ίσως μέσα στο πυρ των πειρασμών και στην αδιαφορία ή και την κακία των ανθρώπων, κόντεψαν να κλονιστούν, δεν έστρεψαν τα μάτια στην Πάναγνο Μητέρα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, και δέχτηκαν αμέσως «τον ποταμόν τον γλυκερόν του ελέους της, τον πλουσίαις δωρεαίς δροσίσαντα» την ταλαίπωρη ύπαρξη!

Και μαζί με την Κυρία των Αγγέλων πόσοι άγιοι, πόσοι «δικοί μας φίλοι» κατά την έκφραση συγχρόνου αγίου, ενώπιον του Θρόνου της χάριτος, παρακαλούν τον «Κύριον της δόξης», να «μη αποστρέψει το πρόσωπόν του», διότι ο εχθρός και μαζί του ο κόσμος αγρίεψαν και βάρυναν την καρδιά μας και θλιβόμαστε, πονούμε και δειλιάζουμε...

Αλλά, ένα είναι το βέβαιο. Ότι ο Θεός ουδέποτε θα παύσει να μας ελεεί, αρκεί να μη το βάλουμε ποτέ κάτω και πάντοτε να το επιζητούμε. Και το θέλει πολύ αυτό ο Κύριος. Επιθυμεί να τον παρακαλούμε. Όχι βεβαίως διότι το έχει ανάγκη, αλλά για να αισθανθούμε εμείς οι ίδιοι την μεγάλη αλήθεια «χωρίς εμού, ού δύνασθε ποιείν ουδέν» (Ιωάννου ΙΕ' 5), αλλά και για να χαιρόμαστε από τις ανέκφραστες και αμέτρητες δωρεές που απολαμβάνει η ύπαρξή μας την κάθε στιγμή.

Αδελφοί μου, ένας άγιος τονίζει: «εάν ο άνθρωπος συνειδητοποιήσει ότι και ο τελευταίος χτύπος της καρδιάς του είναι δώρο του θείου ελέους, τότε θα ειρηνεύσει από τις αγωνίες, που εν πολλοίς αφορούν πράγματα του πρόσκαιρου τούτου κόσμου, και νύχτα-μέρα, θα παρακαλεί ως άλλος Δαυίδ για τη σωτηρία του. Για τη μεγάλη αυτή υπόθεση, που δυστυχώς, τόσο μας ξεφεύγει μέσα από τα χέρια μας.

Είθε, να συνειδητοποιήσουμε τις μεγάλες αυτές αλήθειες, και από δω και πέρα η προσευχή και το τραγούδι της καρδιάς μας ας είναι : «το έλεός Σου (Κύριε) καταδιώξει με πάσας τας ημέρας της ζωής μου, και το κατοικείν με εν οίκω Κυρίου εις μακρότητα ημερών» (Ψαλμ. ΚΓ' 6) δηλ. το έλεός σου (η καλοσύνη σου και η αγάπη σου), θα είναι μαζί μου όλες τις μέρες της ζωής μου, και στου Κυρίου τον οίκο θα κατοικήσω για πάντα.

Γένοιτο.

Αμήν

Άρχ. Ιωήλ Κωνστάνταρος