Τὸ ἄρθρο τοῦ κ. Ἰωάννη Τάτση, θεολόγου
Αν παρατηρήσει κανείς με ψυχραιμία τις εξελίξεις γύρω από κρίσιμα για το Φανάρι ζητήματα θα παρατηρήσει ότι πολλά εξ αυτών στέφονται με πλήρη αποτυχία. Τούτο εμμέσως ομολογούν κάποιες φορές και οι ίδιοι οι Φαναριώτες. Αυτές ωστόσο οι φαναριώτικες «αποτυχίες» πολύ ωφελούν την Εκκλησία. Ενδεχόμενες «επιτυχίες» των Φαναριωτών στα ζητήματα αυτά θα οδηγούσαν σε μεγάλους κλυδωνισμούς το πλοίο της Εκκλησίας.
Συγκεκριμένα, η λεγόμενη οικουμενική κίνηση ή μάλλον καλύτερα η παναίρεση του οικουμενισμού που υπηρετείται από αρκετούς Φαναριώτες έχει οδηγηθεί σε πλήρες αδιέξοδο. Διαχριστιανικές και διαθρησκειακές συναντήσεις παραμένουν άκαρπες και έχουν μετατραπεί σε ταξιδάκια αναψυχής με πλούσια γεύματα, χαμόγελα στους φωτογράφους και «αλληλοκατανόηση» μεταξύ λίγων, των ίδιων πάντα, προσώπων, τα οποία σε καμία περίπτωση δεν εκπροσωπούν τη βούληση και την άποψη των εκκλησιών στις οποίες ανήκουν. Καμία απόφασή τους δεν συνοδεύεται από συνοδική επικύρωση αλλά ουσιαστικά οι διάλογοι παραμένουν σε ένα «ακαδημαϊκό» επίπεδο.
Ο πόθος του Πατριάρχη Βαρθολομαίου να συγκροτηθεί επί των ημερών του «Αγία και Μεγάλη Σύνοδος της Ορθοδοξίας» προσκρούει σε διαφωνίες μεταξύ των Ορθοδόξων Εκκλησιών και είναι μάλλον απίθανο να πραγματοποιηθεί τα προσεχή χρόνια.
Η πρόσφατη επίσκεψη του Πατριάρχη Βαρθολομαίου στο Άγιον Όρος και η σκληρή του γλώσσα προς τους μοναχούς της Μονής Εσφιγμένου δεν στάθηκαν ικανές για την επιβολή της πατριαρχικής άποψης ότι οι περισσότεροι από 100 μοναχοί της Μονής θα πρέπει άμεσα να την εγκαταλείψουν. Ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος πίστεψε πως θα μπορούσε να επιλύσει ο ίδιος το ζήτημα της Μονής Εσφιγμένου, που κανείς από τους προκατόχους του δεν μπόρεσε να λύσει. Τώρα διαπιστώνει πως η εκκλησιαστική τάξη δεν επιβάλλεται με την πυγμή, τους κοσμικούς δικαστές και τα ΜΑΤ.
Η Θεολογική Σχολή της Χάλκης παραμένει κλειστή και όπως όλα δείχνουν δεν πρόκειται να ανοίξει εύκολα. Τα ανταλλάγματα που ζητούν οι Τούρκοι είναι τόσο βλαπτικά για την πατρίδα μας ώστε να καθιστούν αδύνατη κάθε συνεννόηση Ελλήνων και Τούρκων για το ζήτημα αυτό.
Οι παραπάνω «αποτυχίες» όσο κι αν προβληματίζουν τους Φαναριώτες ουδόλως βλάπτουν την Εκκλησία.
Οι αντιδράσεις πολλών παραδοσιακών κληρικών, μοναχών και λαϊκών εναντίον του οικουμενιστικού βηματισμού των Φαναριωτών πετυχαίνουν τη διαφύλαξη του εκκλησιαστικού σώματος από τον μολυσμό της σύγχρονης αυτής παναίρεσης.
Το μόνο σημαντικό θέμα που θα μπορούσε να αντιμετωπίσει μια Μεγάλη Σύνοδος των Ορθοδόξων θα ήταν η καταδίκη του οικουμενισμού. Αφού όμως το θέμα αυτό φαίνεται πως δεν βρίσκεται στα θέματα της Συνόδου, η διαρκής αναβολή της συγκρότησης μιας τέτοιας Συνόδου σε τίποτε δεν βλάπτει. Επιπλέον δε ζητήματα όπως η χειροτονία των γυναικών ή αλλαγές στη νηστεία, που ακούγεται πως κάποιοι ζητούν να συζητηθούν σε μια τέτοια Σύνοδο, είναι δυνατόν να οδηγήσουν την Εκκλησία σε νέες περιπέτειες.
Τέλος, γιατί να επιδιώκουμε τόσο ένθερμα το άνοιγμα της Σχολής της Χάλκης; Μήπως λησμονήσαμε τους πολλούς θεολόγους και επισκόπους, αποφοίτους της Σχολής, που είναι σήμερα πρωτεργάτες της οικουμενι(στι)κής κίνησης;
Τὸ ἄρθρο δημοσιεύεται στὸν σημερινό "Ὀρθόδοξο Τύπο" καὶ στὸ
http://thriskeftika.blogspot.gr/2013/11/blog-post_7195.html
Σχόλια
Ὁ κ. Τάτσης δὲν βλέπει τὴν διάβρωση τῆς Πίστεως ποὺ συντελεῖται. Τὸν ἱκανοποιεῖ τὸ γεγονὸς ὅτι δὲν θὰ γίνει ἡ Πανορθόδοξος Σύνοδος, δὲν ἄνοιξε ἡ Χάλκη, δὲν λύθηκε τὸ πρόβλημα τῆς Μονῆς Ἐσφιγμένου καὶ αὐτὰ τὰ χαρακτηρίζει (ὅπως καὶ εἶναι) «φαναριώτικες ἀποτυχίες».
Στὴν συνέχεια, ὅμως προχωρεῖ σὲ ἕνα μεθοδολογικὸ καὶ λογικὸ λάθος, νὰ ταυτίζει-ἐξισώνει τὶς καθυστερήσεις αὐτὲς μὲ ἧττα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ ἀποτυχία τοῦ Φαναρίου! Δυστυχῶς δὲν βλέπει ὅτι ὁ Οἰκουμενισμὸς μεθοδεύεται καὶ διακινεῖται ἀπὸ τὸ Βατικανό, τὴ Νέα Τάξη Πραγμάτων· ἁπλὰ ὁ κ. Βαρθολομαῖος σήμερα κρατᾶ τὸ "Φανάρι"! Τὸ ὅτι ὁ Οἰκουμενισμὸς προχωρᾶ ἀργά, ἀλλὰ σταθερά, διαφεύγει (ἀλλοίμονο!σκόπιμα) τῆς προσοχῆς του· καὶ διαφεύγει τῆς προσοχῆς του γιὰ ἕνα καὶ μοναδικὸ σκοπό: γιὰ νὰ δικαιολογήσει τὴ στάση τοῦ μητροπολίτη Πειραιῶς Σεραφείμ, καὶ τῶν π. Θεόδωρου Ζήση, π. Γεωργίου Μεταλληνοῦ καὶ τῶν σὺν αὐτοῖς, ποὺ δὲν ξέρουμε ποιός τοὺς βάσκανε καὶ χαράσσουν ἄλλη γραμμή στὸν ἀγῶνα κατὰ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ!
Καὶ ἡ ἐπιλογή τους αὐτή, αὐτὴ ἡ γραμμή, δὲν εἶναι μιὰ ἐπιλογὴ γιὰ προσωπικὴ «κατανάλωση», ὥστε νὰ μείνει στὸ ἀπυρόβλητο, (ἀφῆστε μας νὰ κάνουμε τὴ δουλειά μας, λένε, κι ἐσεῖς κάντε τὴ δική σας), ἀλλὰ ἐπιλογὴ ποὺ ἐνδιαφέρει ὅλα τὰ μέλη τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ, ἔχει σχέση μὲ τὴν Πίστη καὶ τὴ σωτηρία μας. Εἶναι μιὰ λάθος ἐπιλογή, ποὺ παρακινεῖ πολλοὺς νὰ ἐναντιωθοῦν στὴν δισχιλιόχρονη Παράδοση τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας· ἐπιλογὴ ποὺ ἀποπροσανατολίζει καὶ ἀναστέλλει τὸν ἀγῶνα κατὰ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.
Μὲ τὸ συγκεκριμένο κείμενο ὁ κ. Τάτσης προσπαθεῖ νὰ καθησυχάσει συνειδήσεις. Ἀρκετὸς εἶναι, σὰ νὰ λέγει, ὁ χαρτοπόλεμος τῶν ἀντι-Οἰκουμενιστῶν. Ἐπαναπαυθεῖτε μὲ αὐτόν, γιατὶ αὐτὸς ὁ χαρτοπόλεμος ἀρκεῖ, «πετυχαίνει τὴ διαφύλαξη τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ σώματος ἀπὸ τὸν μολυσμό»!
Δηλαδή, ἀδελφὲ Ἰωάννη, ἐπειδὴ ὑπογράψαμε τὴν «Ὁμολογία Πίστεως», ἐπειδὴ δημοσιεύονται κάποια περισπούδαστα (πράγματι) ἄρθρα ἐναντίον τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, αὐτὸ σημαίνει ὅτι δὲν ὑπάρχει μολυσμός; Ἔτσι καταπολεμοῦσαν οἱ Πατέρες τὸν μολυσμὸ ἀπὸ τὴν αἵρεση, μὲ τὸ νὰ ἐπικοινωνοῦν μὲ τοὺς καταγγελλόμενους αἱρετικούς;
Εἶστε, λοιπόν, περισσότερο σοφὸς ἀπὸ τοὺς Ἀποστόλους καὶ τοὺς Ἁγίους Πατέρες ποὺ δίδασκαν τὴν ἄμεση ἀπομάκρυνση ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς; Δὲν σᾶς περνάει ἀπὸ τὸ μυαλὸ ὅτι ἔτσι διαστρέφετε τὴν Ὀρθόδοξη ποιμαντικὴ Παράδοση, περὶ τῆς ἀμέσου ἀπομακρύνσεως ἀπὸ τοὺς αἱρετικοὺς Οἰκουμενιστές, ἀφοῦ ἡ ἐπικοινωνία μὲ αὐτούς, ἢ καλύτερα μὲ τὴν «παναίρεση του οικουμενισμού» (σύμφωνα μὲ τὰ δικά σας λόγια), μᾶς μολύνει;
Ἀπὸ ποιά πατερικὰ κείμενα διδαχθήκατε ὅτι, ἀφοῦ καὶ ὅσο οἱ ἀντι-Οἰκουμενιστὲς διαμαρτύρονται δὲν ὑφίσταται μολυσμός;
Ὁ μολυσμὸς ἀντιμετωπίζεται σωστά, ὅπως μᾶς διδάσκει ἡ Ἐκκλησία μας, μὲ τὴν ἀπομάκρυνση ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς, ὄχι μὲ τὴν ἐπικοινωνία μὲ αὐτούς.
Γιὰ νὰ σᾶς βοηθήσουμε ἄλλη μιὰ φορά, ἐσᾶς καὶ ὅσους ἔχουν παρασυρθεῖ σὲ αὐτὴν τὴν ὀλέθρια ἀντι-εὐαγγελικὴ θεωρία (ὅπως καταδεικνύουν τὰ πατερικὰ ἔργα), σᾶς παραθέτουμε κάποια κείμενα περὶμολυσμοῦ ἀπὸ τὴν αἵρεση καὶ τὴν διδασκαλία τῶν Ἁγίων Πατέρων περὶἀπομακρύνσεως ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς.
Ἀποτελεῖ αὐτὸ μιὰ ὀφειλὴ ἀγάπης πρὸς ἐσᾶς, παρὰ τὸν ἀποκλεισμό μας ἀπὸ τὸ ἱστολόγιό σας, ἐπειδὴ ἐφαρμόσαμε τὴν ἁγιοπατερικὴ Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας περὶ ἀποτειχίσεως –ποὺ "κατὰ τύχη" διατυπώνει καὶ ἕνας συγκεκριμένος ἱερὸς Κανόνας– καὶ παρὰ τὸ ὅτι μέχρι τώρα δὲν ἀνταποκρίνεσθε σὲ αὐτή μας τὴν ἀγάπη, καὶ ἀρνεῖσθε νὰ συζητήσετε μαζί μας τὸ θέμα· ἀδιαφορεῖτε παντελῶς γιὰ τὴ σωτηρία μας, καὶ ἀρνεῖσθε νὰ μᾶς βοηθήσετε καὶ νὰ μᾶς ἀποκαλύψετε τὴν ἀλήθεια, στὴν περίπτωση ποὺ ἡ Εὐαγγελικὴ διδασκαλία δικαιώνει τὴ στάση σας, καὶ ἄρα, τότε, ἐμεῖς ἀκολουθοῦμε λάθος δρόμο!
Αὐτὴ τὴ στάση ποὺ ἀκολουθεῖτε, ἀδελφέ, δὲν εἶναι ἡ διαχρονικὴ στάση τῶν Ἁγίων Πατέρων. Οἱ Πατέρες ἀγαποῦσαν καὶ ἐνδιαφέρονταν καὶσυζητοῦσαν μὲ ἐπιχειρήματα ἁγιογραφικά, ἀκόμα καὶ μὲ τοὺς χειρότερους ἁμαρτωλοὺς καὶ αἱρετικούς. Νὰ ὑποθέσουμε ὅτι ἡ δική σας ἀγάπη καὶ ποιμαντικὴ τῶν γερόντων ποὺ σᾶς κατευθύνουν, ὑπερβαίνει κι ἐδῶ τὴν ἀγάπη τῶν Ἁγίων Πατέρων;
Σημάτης Παναγιώτης
ΕΛΑΧΙΣΤΑ ΠΑΤΕΡΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ
ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΟΛΥΣΜΟ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ
ΚΑΙ ΤΗ ΣΤΑΣΗ ΜΑΣ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΤΟΥΣ
«Ταῦτα ὁ τοῦ Θεοῦ θεράπων Νικηφόρος … παρεκάλει τῇ ζύμῃμὴ συμφύρεσθαι τῶν αἱρετιζόντων, ἀπέτρεπεν ὡς ἰὸν καὶ ὡς κύημα ἐχιδνῶν τὰ τῆς διδασκαλίας αὐτῶν ἀλλόφυλα προφεύγειν ἀμβλώματα. "οὐ γάρ", ἔλεγε, "σωματικὸν ἐπάγουσι μώλωπα φαρμάκοις ἰατρικῆς ὑπείκειν δυνάμενον· τοῖς τῆς ψυχῆς δὲ μυχοῖςἐνιεῖσι τὸν κίνδυνον, τὴν ἐξ ἐπιπολῆς ἀναινόμενα μότωσιν…"».
«Μηδέποτε συμφιλιάσῃς μετὰ αἱρετικῶν. Μὴ συμφάγῃς, μὴ συμπίῃς, μὴ συνοδοιπορήσῃς. Μὴ εἰσέλθῃς εἰς οἶκον αὐτῶν, μηδὲ εἰς ἐκκλησίαν· πάντα γὰρ ὅσα εἰσίν, ἀκάθαρτα εἰσίν, καθὼς λέγει ὁ Παῦλος, ὅτι τοῖς μεμιασμένοις καὶ ἀπίστοις οὐδὲν καθαρόν, ἀλλὰ μεμίανται αὐτῶν ὁ νοῦς καὶ ἡ συνείδησις. Ἀσφαλίζου οὖν τὴν ψυχήν σου, ἀγαπητέ. Μὴ συμφιλιάζῃς αἱρετικοῖς, ἵνα μὴσυγκοινωνήσῃς τῇ κοινωνίᾳ αὐτῶν· ὅτι γάρ, καθὼς εἶπεν ὁ Κύριος, οὐκ ἔχουσιν ἄφεσιν ἁμαρτιῶν, οὐδὲ ἐν τῷ νῦν αἰῶνι, οὐδὲ ἐν τῷ μέλλοντι· δηλονότι οὐδὲ οἱ συμμιαινόμενοι αὐτοῖς· ἕκαστος γὰρ θερίσει ὃ ἔσπειρε» (Ἐφραὶμ τοῦ Σύρου, Περὶ μετανοίας καὶ κατανύξεως).
Ἐπειδὴ κάποιοι ἦρθαν παλαιότερα στὴν πόλη μας, λέγει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, καὶ νόθευσαν τὴν ἀποστολικὴν διδασκαλία «ταύτην οὐκ ἤνεγκαν σιγῇ τὴν καινοτομίαν οἱ τότε τὴν πόλιν ὑμῶν οἰκοῦντες· ἀλλ' ὥσπερ τινὲς γενναῖοι σκύλακες λύκους ὁρῶντες ἐπεισιόντας καὶ τὴν ποίμνην ἅπασαν διαφθείροντας, οὕτως ἐπιπηδήσαντες ἐκείνοις οὐ πρότερον ἀπέστησαν σοβοῦντες αὐτοὺς πάντοθεν καὶ ἀπελαύνοντες, ἕως παρεσκεύασαν παρὰ τῶν ἀποστόλων πανταχοῦ τῆς οἰκουμένης πεμφθῆναι δόγματα ἀποτειχίζοντα κἀκείνοις καὶ τοῖς μετ' ἐκείνους ἅπασι τὴν τοιαύτην κατὰ τῶν πιστῶν ἔφοδον. Πάντα γὰρ ποιοῦσι καὶ πραγματεύονται, ὥστε ἐξωθῆσαι τῆς τῶν ἀκουόντων διανοίας τὴν πίστιν, οὗ τί γένοιτ' ἂν μεῖζον ἀσεβείας ἔγκλημα; Ὅταν γὰρ ὁ Θεὸς ἀποφαίνηταί τι, δέχεσθαι χρὴ πιστῶς τὸ λεχθέν, οὐ περιεργάζεσθαι τολμηρῶς».
Γράφει πάλι ὁ ἱ. Χρυσόστομος: «Καθάπερ καὶ οἱ αἱρετικοὶ ποιοῦσιν... Οἱ γὰρ τοιοῦτοι ψευδαπόστολοι, ἐργάται δόλιοι, μετασχηματιζόμενοι εἰς ἀποστόλους Χριστοῦ... Παρὰ μὲν γὰρ τὴν ἀρχὴν συσκιάζουσιν ἑαυτούς· ἐπειδὰν δὲ πολλὴν λάβωσι τὴν παρρησίαν καὶ λόγου τις αὐτοῖς μεταδῷ, τότε τὸν ἰὸν ἐκχέουσι...εἰ μέν πίστεως ἕνεκεν, φεῦγε αὐτόν καί παραίτησαι, μή μόνον ἄν ἄνθρωπος ᾖ, ἀλλά κἄν ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ κατιών... Ἡμεῖς δὲ(λέγει ἀπευθυνόμενος σὲ χριστιανοὺς ποὺ ἐπικοινωνοῦσαν μὲ αἱρετικούς) οὐ μόνον οὐ μισοῦμεν τοὺς παραβάτας, ἀλλὰ καὶ ὡς φίλους ἀσπαζόμεθα, δέον τοῖς τοιούτοις μηδὲ τὸ χαίρειν λέγειν· Οὐκ ἔστι γὰρ εἰρήνη τοῖς ἀσεβέσι, λέγει Κύριος· καὶ μετ' αὐτῶν ἐσθίομεν καὶ πίνομεν, ὧν καὶ τὴν ἀπάντησιν ἀποφεύγεινὀφείλομεν... Μιμησώμεθα οὖν καὶ ἡμεῖς τὸν προφήτην, καὶ μισήσωμεν τοὺς ποιοῦντας τὰς παραβάσεις, ἵνα μὴ διὰ τῆςἀδιαφόρου ἡμῶν κοινωνίας πρὸς αὐτοὺς συνεργοὶ τῆςπαραβάσεως αὐτῶν εὑρεθῶμε»!
Ἄλλο ἕνα κείμενο (ἀπὸ τὰ πολλά) τοῦ Μ. Βασιλείου, ποὺ ἀπαντᾶ στὴν ἐρώτηση: «Εἰ χρὴ τὸν ἐν ἁμαρτίαις ἐξετασθένταφεύγειν τὴν πρὸς τοὺς ἑτεροδόξους κοινωνίαν, ἢ καὶ πρὸς τοὺς κακῶς ζῶντας διακρίνεσθαι». Γράφει: Γενικὰ εἶναι ἐπιβλαβὲς καὶ ἐπικίνδυνο γιὰ κάθε ἄνθρωπο κάθε σχέση μὲ ἀπαγορευμένα πράγματα. Αὐτοὶ ὅμως, ποὺ ἔζησαν ἐν ἁμαρτίαις, πρέπει νὰ εἶναι περισσότερο προσεκτικοί, γιατί, ἐφ’ ὅσον ἡ ψυχή τους ἐσυνήθισε στὴν ἁμαρτία, εἶναι περισσότερον ἐπιρρεπεῖς πρὸς αὐτὴν καὶ ἡ ἐπικοινωνία μὲ ἁμαρτωλοὺς τοὺς βλάπτει. Ἐὰν λοιπόν, εἶναι τόσο μεγάλη ἡ βλάβη ποὺ προκαλεῖ ἡ κοινωνία μὲ ἁμαρτωλοὺς στὰ ἠθικά, τί πρέπει νὰ ποῦμε γιὰ τὴν βλάβη ποὺ προέρχεται ἀπὸ τὴνἐπικοινωνία μὲ αἱρετικούς;
Καὶ στὴ συνέχεια τονίζει, πὼς πράγματι, ἡ μεγαλύτερη βλάβη προέρχεται ὄχι τόσο ἀπὸ κάποιες ἁμαρτίες ἠθικῆς ὑφῆς,ὅσο ἀπὸ τὴν ἁμαρτία τῆς αἱρέσεως, τῆς κατὰ πρόσωπον δηλαδὴ ἐναντιώσεως πρὸς τὸν Θεὸν τῶν κακοδοξούντων: «Εἰ δὲ ἐπὶ τῶν ἐν τοῖς ἠθικοῖς σφαλλομένων τοσαύτη ἐστὶν ἡ βλάβη, τί χρὴ λέγειν περὶ τῶν περὶ Θεοῦ κακοδοξούντων, οὓς ἡ κακοδοξία οὐδὲ ἐν τοῖς ἄλλοις ὑγιαίνειν ἐᾷ, παραδιδομένους ἅπαξ δι' αὐτὴν τοῖς τῆς ἀτιμίας πάθεσιν;».
Καὶ ὁ ἅγιος Νικόδημος σχολιάζων το 2Τιμ. 2 17, ”Καὶ ὁ λόγος αὐτῶν ὡς γάγγραινα νομὴν ἕξει”, γράφει:
«Ἀκράτητον, λέγει, εἶναι τὸ κακὸν καὶ πλέον ἰατρείαν δὲν δέχεται· ἐπειδὴ οἱ τῶν αἱρετικῶν λόγοι βλάπτουσι καὶ διαφθείρουσι τὸ περισσότερον μέρος τῆς εὐσεβείας, ὡσὰν ἡ γάγγραινα καὶ εἶναι ἀδιόρθωτοι...». Καὶ «τῶν αἱρετικῶν ἡ κακοδοξία, πάντοτε πηγαίνει εἰς τὸ χειρότερον καὶ γίνεται μεγαλυτέρα πληγή... Διὰ τοῦτο πρέπουν νὰ ἀποφεύγουν οἱ Χριστιανοὶ τούτους καὶ πάντας τοὺς αἱρετικοὺς ὡσὰν λοιμοὺς καὶ πανούκλας, ἵνα μὴ καὶ αὐτοὶ μὲ αὐτούς... ἀπωλεσθοῦν».
Ἀφοῦ, λοιπόν, κατὰ τὸν δικό σας χαρακτηρισμό, ὁ Οἰκουμενισμὸς εἶναι ΟΧΙ ἁπλῶς αἵρεση, ἀλλὰ ΠΑΝΑΙΡΕΣΗ, γιατί ἀρνεῖσθε τὴν ἀπομάκρυνση ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς, τὴν ὁποίαν διδάσκουν οἱ Πατέρες;
Ἀφοῦ, λοιπόν, κατὰ τὸν δικό σας χαρακτηρισμό, ὁ Οἰκουμενισμὸς εἶναι ΟΧΙ ἁπλῶς αἵρεση, ἀλλὰ ΠΑΝΑΙΡΕΣΗ, γιατί ἀρνεῖσθε τὴν ἀπομάκρυνση ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς, τὴν ὁποίαν διδάσκουν οἱ Πατέρες;
(Ὁλόκληρο τὸ κείμενο στὸhttp://paterikiparadosi.blogspot.gr/2013/07/blog-post_7275.html
Ἀπὸ τὸ βιβλίο «Ἡ Πατερικὴ στάση στοὺς Θεολογικοὺς Διαλόγους καὶ ὁ Οἰκουμ. Πατριάρχης Βαρθολομαῖος», σελ. 90-96, 118-130).
Μετά τὴν ἀνάρτηση τοῦ ἄρθρου αὐτοῦ, διαβάσαμε τὰ σχόλια ἀπὸ τὸ ἱστολόγιο "Θρησκευτικά" και τὰ μεταφέρουμε κι ἐδῶ:
Μετά τὴν ἀνάρτηση τοῦ ἄρθρου αὐτοῦ, διαβάσαμε τὰ σχόλια ἀπὸ τὸ ἱστολόγιο "Θρησκευτικά" και τὰ μεταφέρουμε κι ἐδῶ:
Ευχαριστούμε για τα εύστοχα σχόλιά σας. Επιτρέψτε μου όμως μιά διαφωνία. Δεν θα λησμονείτε ότι πρίν 25-30 χρόνια, όταν η Πολιτεία καθιέρωσε τον πολιτικό γάμο, εκτός της σύσσωμης εκκλησιαστικής αντίδρασης, από πολλούς εκφράσθηκε η αισιοδοξία ότι ο καινοφανής θεσμός θα προσέπιπτε στην πέτρα της εκκλησιαστικής Παραδόσεως και των ηθών του λαού μας. Όμως τώρα, το "πιλοτικά" καθιερωθέν πράγμα έχει επικρατήσει έναντι του εκκλησιαστικού γάμου, λόγω σταδιακής και σιωπηρής διείσδυσης.
Σε 10-20 έτη, όταν όλα τα θεολογικά σεμινάρια και οι θεολογικές σχολές θα κυβερνώνται πλέον αποκλειστικά από οικουμενιστές και θα κυριαρχεί η οικουμενιστική "θεολογία" της πανθρησκείας, σύμφωνα με τα προγράμματα του ΠΣΕ και των φερεφώνων του, νομίζετε ότι το πολύ ποίμνιο θα εμφορείται από την ίδια με τώρα (όσο λίγη κι αν είναι) αγωνιστικότητα έναντι της αιρέσεως;
Αν νομίζετε ότι δεν ωφελεί, μην το αναρτήσετε. Ευχαριστώ.
"Με όποιον δάσκαλο καθήσεις..."!
Λ.Ν.
Ο κινδυνος ομως δεν εχει απομακρυνθει απο την αιρεση. Ως γνωστον απο τα ολιγα που γνωριζουμε περι αιρεσεων, ο αιρετικος δεν ειναι μονον αυτος που π ρεσβευει αιρετικα αλλα επισης και οταν νουθετειται και ανακαλει και επανερχεται και επιστρεφει... αυτο σιγουρα θα επιφερει σωρειαν και αλλων πλανων, πλανωντας και παλι παραμενων εντος εκκλησιας, ξενον ομως προς Την Αγια Τριαδα οχι μονον αυτον αλλα και πληθους ψυχων, διδοντας ισχυ στην πλανη και αλλοιωνοντας συν τω χρονω το φρονημα της εκκλησιας. Και αυτο για εμας τους Χριστιανους ειναι πληγη τοσο για τα μελη της εκκλησιας οσο και για την ιδια την αληθεια και την επικρατηση της καθως και για την ενοτητα της εν αγιω πνευματι. Τα ζητηματα ειναι πολλα σε μια αιρεση παιζουν ρολο οι αφορμες, τα αιτια, τα κινητρα, η ριζα και ο στοχος για την καθαρση και θεραπεια. Υπαρχει δρομος πολυς ακομη και νομιζουμε πως μπορει και να ειναι και παιχνιδια επικοινωνιακα καθησυχασμου του πληρωματος της εκκλησιας για να ηρεμησουν τα πνευματα, που με την πρωτη ευκαιρια θα εμφανιστουν παλι οι ιδιες εμμονες. Χρειαζεται επαγρυπνηση. Η εκκλησια εχει μια διαχρονικη ανοχη και υπομονη στα θεματα αυτα επειδη πρεσβευει και προσδοκα την επιστροφη και την μετανοια των.
Οι αποφασεις της εκκλησιας.
Το ζητουμενο σε αυτη τη φαση ειναι οτι οι ενωτικοι ισχυριζονται οτι δεν υπαρχει αιρεσις.Οπως καταλαβαινουμε... το σωτηριο εργο της εκκλησιας, εμποδιζεται αφου αν κανεις δεν ανεβαινει προς τα επανω,σιγουρα θα πεφτει προς τα κατω.-π