ΚΥΡΙΑΚΗ Ε’ ΛΟΥΚΑ Η σκληρότης του πλουσίου προς τον πτωχόν συνάνθρωπον Λάζαρον

Το  Κήρυγμα της Κυριακής
γράφει
ο Αρχιμανδρίτης
Κωνσταντίνος Χαραλαμπόπουλος
Εφημέριος Ι.Ν. Αγίου Δημητρίου
Παλαιού Ψυχικού

 

Η παραβολή του πλουσίου και του πτωχού Λαζάρου, μας μεταφέρει, αδελφοί μου, από τον επίγειον φθαρτόν κόσμον εις τον αιώνιον μετά θάνατον, όπου παρουσιάζονται αι συνέπειαι της επιγείου συμπεριφοράς, ενός εκάστου εξ ημών.

 

Ο πλούσιος της ευαγγελικής διηγήσεως, ελησμόνησεν ότι ο Θεός του παρέδωσεν τα αγαθά του και τον κατέστησεν «καλόν οικονόμον» του. Εκείνος, ελησμόνησεν την ιδιότητα αυτήν και προσεκολλήθη εις τον επίγειον δι’ αυτόν Παράδεισον, αγνοών ότι βάσει των πράξεών του και της αδιαφορίας του προς τον συνάνθρωπον, έμελλε να μεταπηδήση μετά θάνατον εις την πύλην της κολάσεως.

Διέπραξεν το μέγα αμάρτημα, της περιφρονήσεως της αιωνίου ζωής. Η σκληρότης την οποίαν επέδειξεν προς τον πτωχόν συνάνθρωπον Λάζαρον, είναι κατ’ επέκτασιν περιφρόνησις της εικόνος του Θεού, που είναι ο άνθρωπος.

Ο πλούσιος εκάστης εποχής, είναι ο οικονόμος του Θεού επί της γης. Απολαμβάνει ο ίδιος τα αγαθά τα οποία βοηθεία Θεού απέκτησεν, αλλά υποχρεούται να παράσχη βάλσαμον εις τον ανθρώπινον πόνον και δυστυχίαν. Να ενδιαφέρεται προς τον πένητα συνάνθρωπον, την χήρα, το ορφανόν, τον εγκαταλελειμένον, τον περιφρονημένον.

Ο Θεός, δίδει τα αγαθά του δια το γενικόν καλόν. Ενδιαφέρεται δια τας πράξεις των ανθρώπων. Η σκληροκαρδία του πλουσίου, τον εξορίζει εκ του κήπου της Εδέμ και τον ρίπτει εις το πυρ της κολάσεως.

 

Εν αντιθέσει με τον πτωχόν Λάζαρον, ο οποίος εν ζωή υπέφερεν ως δυστυχής, αλλά μετά θάνατον αποκαθίσταται εις την ουράνιον βασιλείαν, όπου απολαμβάνει το μεγαλείο της θείας δόξης.

Επέδειξεν πίστιν προς τον Θεόν και τη μέλλουσα ζωήν. Επέδειξεν υπομονήν και αντί γογγυσμών δια την πείναν και τας συμφοράς του, ανέπεμπεν αίνον και δοξολογίαν προς τον Θεόν.

Επέδειξεν υποταγήν εις το θείον θέλημα. Όσο δύσκολον και εάν είναι το θέλημα του Θεού δια τον άνθρωπον, εκείνος πρέπει να υπομένη άνευ γογγυσμών. Η υπομονή, περικλείει μεγάλην αξίαν δια τον άνθρωπον. Παρηγορεί, ανακουφίζει και τελικώς δεικνύει την οδόν της σωτηρίας. Αποτελεί το εφόδιον της αιωνίου ζωής δια τον Χριστιανόν.

Ως άνθρωποι εν τω κόσμω, ίσως εκθαμβούμεθα του μεγαλείου της επιγείου ζωής του πλουσίου της ευαγγελικής διηγήσεως.

Ως χριστιανοί όμως, αναμφισβήτητα θαυμάζομεν το μεγαλείον του πτωχού Λαζάρου, ο οποίος κατόρθωσεν να εισέλθη εις την χαράν του Παραδείσου. Δυστυχώς και σήμερον υπάρχουν «άφρονες πλούσιοι» οι οποίοι ζουν ως «ελπίδα μη έχοντες και άθεοι εν τω κόσμω» (Εφεσ. β’, 12) περιφρονούντες τον συνάνθρωπον, προσκολλόμενοι εις τα παροδικά αγαθά της ζωής.

Υπάρχουν όμως και πένητες Λάζαροι, οι οποίοι εις τα μύχια της καρδίας των έχουν καρτερικότητα. Ζουν επί της γης «ως πάροικοι και παρεπίδημοι» (Α’ Πέτρ. β’, 11), αλλά ετοιμάζεται δι’ αυτούς λαμπρά η είσοδός των εις την ουράνιον βασιλείαν.

Αυτής της τιμής, αδελφοί μου, της τιμής που επεφύλαξεν ο Θεός εις τον πτωχόν Λάζαρον, είθε να αξιωθώμεν και ημείς πάντες.
 πηγή