Το κήρυγμα της Κυριακής ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ Η αξία της Εξομολογήσεως και η πρόνοια του Εξομολόγου

Τo μυστήριον της ιεράς εξομολογήσεως, προβάλλει ο Κύριος δια του θαύματος της θεραπείας του Παραλύτου. Το συνέστησεν ο ίδιος, μετά την τριήμερον Ανάστασίν Του ενώπιον των μαθητών δια των λόγων: «Λάβετε πνεύμα άγιον αν τινών αφήτε τας αμαρτίας, αφίενται αυτοίς αν τινών κρατήτε κεκράτηνται» (Ιω. 20, 22 - 23).

Συνεπώς, το μυστήριον είναι θεοσύστατον και ο πιστός καθαρίζει την ψυχήν του μετά συντριβής ενώπιον του εξομολόγου - ιερέως και αξιούται, της χάριτος των αχράντων μυστηρίων. Η συντριβή και η ταπείνωσις, είναι τα κύρια χαρακτηριστικά του θεοσυστάτου αυτού μυστηρίου, άνευ των οποίων είναι αδύνατος η άφεσις των αμαρτιών.

Ο εξομολόγος, είναι αυτός ο οποίος ενστάζει εις την ασθενούσα ψυχήν του αμαρτωλού ανθρώπου, βάλσαμον παρηγορίας και νουθεσίας.

Ο εξομολογούμενος εναποθέτει εις το επιτραχήλιόν του πάσαν αμαρτίαν, οδύνην, στενοχωρίαν, θλίψιν, χαράν, προβληματισμόν και όταν η ψυχή του φθάσει εις το έσχατον όριον της μετανοίας και ταπεινώσεως και κινηθεί εις όλα τα στάδια της διεξαγωγής του μυστηρίου, λαμβάνει την άφεσιν των αμαρτιών και αναγεννάται εν Χριστώ, πλειστάκις δε λαμβάνει το «επιτίμιον» δια τας πράξεις του, το οποίον και θεωρείται ως παιδαγωγικόν μέσον, προς τελειοποίησιν της ψυχής.

Ο εξομολόγος, είναι ο πνευματικός καθοδηγητής του χριστιανού, ο χειραγωγών και μυών αυτόν εις την ορθόδοξον πνευματικότητα.

Πολλοί χριστιανοί, προσέρχονται εις τους εξομολόγους ιερείς και ζητούν να τους αναγνώσουν την συγχωρητικήν ευχήν χωρίς προηγουμένως να έχουν εξομολογηθεί, νομίζουν ότι αυτό και μόνον αρκεί. Αυτό είναι λανθασμένον και επ' ουδενί πρέπει να γίνεται· αντιθέτως πρέπει ο ιερεύς να πείση τον πιστόν ότι θα προηγηθή η εξομολόγησις και μετά ταύτην, θα αναγνωσθή η συγχωρητική ευχή. Πρέπει να δίδωμεν εκκλησιαστικήν αγωγήν εις τους πιστούς, οι οποίοι ενίοτε την αγνοούν.

Ο εξομολόγος - ιερεύς, δια του ειδικού χαρίσματος το όποιον έχει - του λύειν και δεσμείν αμαρτίας - πρέπει να αναγεννά υγιείς σχέσεις, εντός της εν Χριστώ αδελφότητος. Να γνωρίζη δε και ο ίδιος ότι έχει κοινόν πατέρα μετά του εξομολογουμένου τον Κύριον Ιησούν Χριστόν και να αναγεννά δια του μυστηρίου αυτού, τον πεπτωκότα άνθρωπο δια του ευαγγελίου και όχι δια του εαυτού του.

Έχομεν λοιπόν ανάγκην αξίων και ικανών εξομολόγων ποιμένων δια να προσερχώμεθα μετά παρρησίας «τω θρόνω της χάριτος του αγαθοδότου Θεού» και να λαμβάνομεν παρ’ αυτών την ίασιν της ασθενούσης ημών ψυχής και να ακούωμεν δια των χειλέων των την απόφασιν του Θεού, «Η χάρις του Παναγίου Πνεύματος δια της εμής ελαχιστότητος, έχει σε λελυμένον και συγκεχωρημένον».

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΑΣΩΤΟΥ ΥΙΟΥ Η μετάνοια και η αγάπη του Θεού Πατρός

Η παραβολή του ασώτου, δύναται να χαρακτηρισθή ως το ευαγγέλιον των ευαγγελίων και τούτο, διότι εντός αυτής διαφαίνεται η ανταρσία και αμαρτωλότης του ανθρώπου, ο οποίος οδηγούμενος εις την εσχάτην κατάπτωσιν, τον εξευτελισμόν και την απώλειαν, μετανοεί και η χάρις του Θεού τον φωτίζει να επανεύρη την οδόν της αληθείας και να επανέλθη ως πρόβατον, εις την μάνδραν της εκκλησίας. 

Ο άσωτος υιός παρασυρόμενος υπό των σειρήνων των υλικών απολαύσεων, αφήνει τα αγαθά του πατρικού οίκου και με το αναλογούν περιουσιακόν του μερίδιον, αναχωρεί δια να το κατασπαταλήση να γευθή την απογοήτευσιν, τον εξευτελισμόν και μετανοεί πικρώς.

Μετανοεί, διότι επρόδωσεν την πατρικήν αγάπην και ο ηθικός και κοινωνικός ξεπεσμός ελύπησε βαθύτατα τον πατέρα του. Αυτή η πατρική αγάπη είναι εκείνη, η οποία και τον οδηγεί με έντονο ίχνος μετανοίας εις το να εκζητήση την συγγνώμην και να επανατοποθετηθή εις τον πατρικόν οίκον. 

Αυτή είναι η αγάπη του Θεού και Πατρός. Αναμένει τον άνθρωπον έως και την υστάτην στιγμήν, να συναισθανθή το μέγεθος της αμαρτωλότητός του, να μετανοήση και να εκζητήση το θείον έλεος. Και τότε, του παράσχη την άφεσιν. Τον συγχωρεί και τον επαναφέρει εκ της οδού της απωλείας, εις την οδόν της ιδικής του χάριτος και αληθείας. 

Υπάρχουν όμως και άνθρωποι, οι οποίοι δεν χαίρονται εάν ο αμαρτωλός επανακάμψη δια της μετανοίας του εις τον Θεόν, όπως ο μεγάλος αδελφός της παραβολής, ο οποίος εζήλεψε την επιστροφήν του ασώτου αδελφού του και αντί να λάβη μέρος εις την πανήγυριν της επιστροφής, συνεπλάκει δια λόγων μετά του πατρός, διατυπώνων φρικτά παράπονα περί της στάσεως που ετήρησεν κατά την επάνοδον του ασώτου. 

Ο χαρακτήρ του μεγάλου αδελφού, εφαίνετο υπάκουος και πειθαρχικός προς το πατρικόν θέλημα, το περιστατικόν όμως αυτό, εφανέρωσεν το αληθινόν πρόσωπον του εαυτού του, το οποίον έκρυπτε την ειδεχθεστέραν κακία.

Ο πατέρας όμως, ήξευρε και συνεχώρησε όπως συγχωρεί και ο δικαιοκρίτης Θεός, όταν επέλθη η ειλικρινής μεταμέλεια και συντριβή. Αυτήν την θείαν μεγαλωσύνην, ας αποκτήσωμεν και ημείς, αδελφοί μου, και να είμεθα βέβαιοι ότι θα ανοίξουν και δι’ ημάς αι πύλαι του ουρανού.  
Αρχιμανδρίτης Κων/νος Χαραλαμπόπουλος

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΕΛΩΝΟΥ ΚΑΙ ΦΑΡΙΣΑΙΟΥ Η ταπείνωσις είναι ανάγκη ψυχής

Θα προσπαθήσωμεν να εντρυφήσωμεν, αδελφοί μου, εις τα δύο στοιχεία, τα οποία συναντώνται εις την σημερινήν ευαγγελικήν διήγησιν. Στοιχεία, τα οποία επί αιώνας κοσμούν την ανθρωπίνην υπόστασιν και συναντώνται εις πάσαν εποχήν και χώραν.

Την υπερηφάνεια και την ταπεινοφροσύνην. Ο υπερήφανος Φαρισαίος, υπερίπταται εις την σφαίραν της αλλαζονείας. Δεν ημπορεί να προσεγγίση ουδείς, τα πλεονεκτήματά του. Είναι μόνον αυτός και ο εαυτός του• ουδείς άλλος.

Καμμία κατηγορία δεν έχη να προσάψη εις τον εαυτόν του, αλλά αυτοθαυμάζεται, κατηγορώντας και εξευτελίζοντας τους συνανθρώπους του. Δεν κάμη ποτέ λάθη, η ζωή του, η ύπαρξίς του φαινομενικώς αγία και με αρετάς, αλλά η προσευχή του προς τον Θεόν, αποτελεί βλασφημία και ύβριν και προς τούτο απορρίπτεται υπό του καρδιογνώστου Θεού.

Ο ταπεινός τελώνης, δεν έχη το προσωπείον του νομοδιδασκάλου Φαρισαίου, τηρητού των νόμων του Θεού, διότι λόγω του επαγγέλματός του καταδυναστεύει τον λαόν με την είσπραξιν των φόρων και αφ’ εαυτού του είναι μισητός υπό πάντων.

Έχει όμως την αρετήν της ταπεινώσεως, η οποία μονομιάς εξαλοίφει τα αμαρτήματά του. Συναισθάνεται βαθύτατα την αμαρτωλότητά του και την ομολογεί δημοσίως, εις τον ναόν το Θεού όπου προσεύχεται. Δεν υψώνει τους οφθαλμούς του εις τον ουρανόν όπως ο Φαρισαίος.

Ψελλίζει την προσευχήν της μετανοίας του «ο Θεός ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ». Δεν δικαιολογείται και δεν προσπαθεί να συγκαλύψη την ενοχήν του. Ευρίσκει μόνον στήριγμα εις το έλεος του Θεού και με συντριβήν καρδίας, προσεύχεται εκζητών την λύτρωσιν και την σωτηρίαν.

Εις αυτήν την ταπείνωσιν, την κλείδα της ουρανίου βασιλείας ιστάμεθα. Διότι η ταπείνωσις είναι αυτογνωσία, ειλικρινής εξομολόγησις, ομολογία, αναγνώρισις, σωτηρία. Η ταπείνωσις είναι ανάγκη ψυχής. Μέγιστον παράδειγμα το της ευαγγελικής διηγήσεως, αγαπητοί μου, εν ω ευρισκώμεθα εις την απαρχήν του Τριωδίου. Η εκκλησία καλεί και κατευθύνει σήμερον τον άνθρωπον «Υψηγορίαν φύγωμεν Φαρισαίου και Τελώνου μάθωμεν το ταπεινόν» (Δοξ. των Αίνων).
Μακάριος ο Χριστιανός ο οποίος σπεύδει εις εξομολόγησιν παθών και λέγει το «ήμαρτον» και εκζητεί υπό του Θεού, το έλεος και την σωτηρίαν. Ο αμαρτωλός άνθρωπος, συνδέεται δια της ταπεινώσεως με τον Θεόν και ευρίσκει ειρήνην εις την ζωήν του και ανάπαυσιν εις την ψυχήν του.

Αρχιμανδρίτης Κωνσταντίνος Χαραλαμπόπουλος

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΥΠΑΠΑΝΤΗΣ Δεν υπάρχει ουδετερότητα στα της πίστεως

«Ιδού ούτος κείται εις πτώσιν και ανάστασιν πολλών εν τω Ισραήλ 
και εις σημείον αντιλεγόμενον»
(Λουκ. β, 34)

Αναμφιβόλως, από την στιγμήν της ελεύσεώς του ο Κύριος, κατέστη όπως διηγείται ο Απόστολος Λουκάς εις το σημερινόν Ευαγγέλιόν του, «σημείον αντιλεγόμενον» (Λουκ. Β΄ 34).

Το κήρυγμά μου, έθετε σε δίλημμα τους ανθρώπους. Πολλοί διερωτήθησαν «τις άρα ούτος εστίν;» (Μαρκ. δ, 41). Πολλοί ηννόησαν την θείαν προέλευσίν Του και ως Πέτρος ομολόγησαν «Συ ει ο Χριστός ο υιός του Θεού του ζώντος».

Τα συγκροτημένα μέλη της Εκκλησίας του ως πιστοί στρατιώται, τάσσονται υπό την σημαίαν της Βασιλείας Του, οι διώκται ανά τους αιώνας έως σήμερον λυσσαλέα πολέμουν την σωτηριώδη διδασκαλίαν Του, που κατεγράφη δια του Αίματος της Υπερτάτης θυσίας Του επί του Σταυρού.

Ο Κύριος δεν προβάλλει μόνον ως Διδάσκαλος, αλλά απαιτεί την συμμόρφωσιν της ζωής, εκάστου εξ ημών βάσει της θείας διδασκαλίας Του που προεκάλεσεν «χάσμα εν τω λαώ», διότι οι μεν συμμορφούνται, αναγνωρίζοντας ότι αυτή είναι η υψίστη ηθική Διδασκαλία, οι δε εγκαταλείπουν ως ο πλούσιος νεανίας της άλλης ευαγγελικής διηγήσεως, διότι οι απαιτήσεις της Θείας διδασκαλίας ενίοτε καθίστανται μη συμφέρουσες δια τους έχοντας και κατέχοντας.

Η θεία προσωπικότης του Αναστάντος Λυτρωτού και κυρίως ο Λόγος Του, ο λόγος της παραμυθίας προς τους πάσχοντας και ενδεείς, υψώνονται ως τηλαυγής φάρος που ελκύει την προσοχήν των θαλασσοδαρμένων, εντός του πλοιαρίου της ζωής, που διέρχονται τας συμπληγάδας και τα κύματα των αντιξοοτήτων της ζωής και αγωνιούν να εύρουν στέρεον έδαφος, να πατήσουν και να ορθοποδήσουν.

Οι πιστοί χριστιανοί, οι επιβαίνοντες εντός του πλοιαρίου προσηλωμένοι εις τον φάρον, τον φάρον της ζωής, ομολογούν τη θεότητά Του. Οι λοιποί, οι αμετανόητοι, ως ο δεύτερος ληστής επί του Γολγοθά, συνεχίζουν να ερωτούν «τις άρα ούτος εστίν;» διότι ο διάβολος τους εμποδίζει να εκστομίσουν την θείαν ομολογίαν «συ ει ο Χριστός ο υιός του θεού του ζώντος».

Το ανθρώπινον γένος δια της Σταυρικής θυσίας Του ευεργετήθη και ο ευαγγελιστής Ιωάννης εκστομεί δια της φράσεώς του την ευγνωμοσύνην του «Κύριε, προς τίνα απελευσόμεθα; ρήματα ζωής αιωνίου έχεις» (Ιω. στ. 68).

Που αλλού θα καταφύγωμεν εκτός Εσού Κύριε; Και ενώ ο Κύριος παρουσιάζεται ως «σημείον αντιλεγόμενον» και «κείται εις πτώσιν και ανάστασιν πολλών» αναλόγως της στάσεως ενός εκάστου, μένει πραγματικότης ότι κάθε άνθρωπος καλείται δια της βιοτής του να λάβη στάσιν και θέσιν ή μετ’ Αυτού ή κατά Αυτού.

Ενδιάμεση στάσις δεν υφίσταται, διότι η ουδετερότης ενέχει στάσιν αρνήσεως. «Ο μη ων μετ’ εμού κατ’ εμού εστίν» (Ματθ. ιβ΄, 30). Αυτές είναι οι σκέψεις που αναρριχώνται σήμερον αδελφοί μου, εκ της προφητείας του δικαίου Συμεών, που ελέχθη κατά την Υπαπαντήν του Κυρίου.

Η διδασκαλία του Επιφανέντος Λυτρωτού μας αναμένει. Θα παραμείνωμεν ουρανοπολίται και συγκληρονόμοι της θείας Αυτού χάριτος, ή μετά παρέλευσιν 2014 ετών θα συνεχίσωμεν ως να μην έχομεν εννοήσει ακόμη τα θεία ρήματα της υπερτάτης προς υμάς θυσίας Του να εκστομίζομεν την φράσιν «τις άρα ούτος εστίν;». 

Αρχιμανδρίτης Κων/νος Χαραλαμπόπουλος

ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΧΡΙΣΤΟΥ ΓΕΝΝΗΣΙΝ «Επί τω Θεώ ήλπισα, ου φοβηθήσομαι τι ποιήσει μοι άνθρωπος»

                             

Το  Κήρυγμα της Κυριακής
γράφει ,
ο Αρχιμανδρίτης
Κωνσταντίνος Χαραλαμπόπουλος
Εφημέριος Ι.Ν. Αγίου Δημητρίου
Παλαιού Ψυχικού

«Επί τω Θεώ ήλπισα, ου φοβηθήσομαι τι ποιήσει μοι άνθρωπος» (Ψαλμ. 55, 12). Όταν επικαλούμεθα, αγαπητοί μου, το άπειρον έλεος του Θεού δια πάσαν δυσκολίαν εν τη ζωή ημών, δεν κυριευόμεθα υπό φόβου.

Το ίδιον έπραξεν και ή Θεοτόκος Μαρία και ό μνηστήρ Ιωσήφ, οι οποίοι αφήκαν εις την πανσθενή βούλησιν του Θεού, την εκπλήρωσιν του σχεδίου της θείας οικονομίας, την γέννησιν του μονογενούς υιού παρά τας δυσκολίας και αντιξοότητας, πού τους επεφύλασσεν ή πονηρά βούλησις του Ηρώδου.

Το θείον βρέφος προστατεύθη, απετράπη ο μέγιστος κίνδυνος εναντίον του, διότι όπου ή ανθρωπίνη φύσις αδυνατεί να επέμβη, αναλαμβάνει την προστασίαν ό παντεπόπτης Θεός. Εκείνος οδηγεί τους Μάγους να μην επιστρέψουν εις τον Ηρώδην.

Εκείνος αποστέλλει τον άγγελον εις τον Ιωσήφ και του δίδει την εντολήν να αναχώρηση εις την Αίγυπτον, μετά της Μαρίας και του θείου βρέφους.

Η κραταιά και ακαταμάχητος προστασία του Θεού οπουδήποτε και εάν ευρίσκεται ο άνθρωπος, εφ' όσον πιστεύει, είναι μετ’ αυτού. Δεν είναι ανάγκη να καταφύγωμεν εις «τα όρη και ταις οπαίς της γης» δια να εύρωμεν σωτηρίαν διότι πανταχού, το παντοδύναμον χέρι του Θεού μας επισκιάζει και αναδεικνύεται «πύργος ισχύος από προσώπου εχθρού» (Ψαλμ. 60, 3).

Αυτό το μήνυμα δίδεται και εις ημάς, αγαπητοί μου, μέσα από την ευαγγελικήν διήγησιν της σωτηρίας του θείου βρέ¬φους. Εις αυτήν την θείαν προστασίαν και βοήθειαν, πρέπει να εμπιστευθώμεν τον εαυτόν μας έφ’ όσον πιστεύομεν και ελπίζομεν και καταφεύγομεν εις την μεγαλωσύνην του Θεού.

«Ότι έπ’ εμέ ήλπισε, και ρύσομαι αυτόν• σκεπάσω αυτόν, ότι έγνω το όνομά μου. Κεκράξεται προς με, και επακούσομαι αυτού, μετ' αυτού ειμί εν θλίψει• εξελούμαι αυτόν, και δοξά¬σω αυτόν» (Ψαλμ. 90, 14 - 15).

Αδελφοί μου, ενωτιζόμενοι τάς δυσκολίας και συμπληγάδας της επιγείου ζωής, στήριγμα και βοηθόν και ασφαλή λιμένα, έχομεν τον πανοικτίρμονα Θεόν. Είμεθα άνθρωποι ασθενείς και εφήμεροι, διψώμεν όμως δια αιωνιότητα, ή οποία προσφέρεται εάν έχομεν εμπιστοσύνην εις το σχέδιον του Θεού, εάν εκζητούμεν την σκέπην και βοήθειάν του, όπως συνέβη και εις την περίπτωσιν της εις Αίγυπτον φυγής και σωτηρίας του θείου βρέφους.

Αρχιμανδρίτης Κωνσταντίνος Χαραλαμπόπουλος

ΚΥΡΙΑΚΗ Ε’ ΛΟΥΚΑ Η σκληρότης του πλουσίου προς τον πτωχόν συνάνθρωπον Λάζαρον

Το  Κήρυγμα της Κυριακής
γράφει
ο Αρχιμανδρίτης
Κωνσταντίνος Χαραλαμπόπουλος
Εφημέριος Ι.Ν. Αγίου Δημητρίου
Παλαιού Ψυχικού

 

Η παραβολή του πλουσίου και του πτωχού Λαζάρου, μας μεταφέρει, αδελφοί μου, από τον επίγειον φθαρτόν κόσμον εις τον αιώνιον μετά θάνατον, όπου παρουσιάζονται αι συνέπειαι της επιγείου συμπεριφοράς, ενός εκάστου εξ ημών.

 

Ο πλούσιος της ευαγγελικής διηγήσεως, ελησμόνησεν ότι ο Θεός του παρέδωσεν τα αγαθά του και τον κατέστησεν «καλόν οικονόμον» του. Εκείνος, ελησμόνησεν την ιδιότητα αυτήν και προσεκολλήθη εις τον επίγειον δι’ αυτόν Παράδεισον, αγνοών ότι βάσει των πράξεών του και της αδιαφορίας του προς τον συνάνθρωπον, έμελλε να μεταπηδήση μετά θάνατον εις την πύλην της κολάσεως.

Διέπραξεν το μέγα αμάρτημα, της περιφρονήσεως της αιωνίου ζωής. Η σκληρότης την οποίαν επέδειξεν προς τον πτωχόν συνάνθρωπον Λάζαρον, είναι κατ’ επέκτασιν περιφρόνησις της εικόνος του Θεού, που είναι ο άνθρωπος.

Ο πλούσιος εκάστης εποχής, είναι ο οικονόμος του Θεού επί της γης. Απολαμβάνει ο ίδιος τα αγαθά τα οποία βοηθεία Θεού απέκτησεν, αλλά υποχρεούται να παράσχη βάλσαμον εις τον ανθρώπινον πόνον και δυστυχίαν. Να ενδιαφέρεται προς τον πένητα συνάνθρωπον, την χήρα, το ορφανόν, τον εγκαταλελειμένον, τον περιφρονημένον.

Ο Θεός, δίδει τα αγαθά του δια το γενικόν καλόν. Ενδιαφέρεται δια τας πράξεις των ανθρώπων. Η σκληροκαρδία του πλουσίου, τον εξορίζει εκ του κήπου της Εδέμ και τον ρίπτει εις το πυρ της κολάσεως.

 

Εν αντιθέσει με τον πτωχόν Λάζαρον, ο οποίος εν ζωή υπέφερεν ως δυστυχής, αλλά μετά θάνατον αποκαθίσταται εις την ουράνιον βασιλείαν, όπου απολαμβάνει το μεγαλείο της θείας δόξης.

Επέδειξεν πίστιν προς τον Θεόν και τη μέλλουσα ζωήν. Επέδειξεν υπομονήν και αντί γογγυσμών δια την πείναν και τας συμφοράς του, ανέπεμπεν αίνον και δοξολογίαν προς τον Θεόν.

Επέδειξεν υποταγήν εις το θείον θέλημα. Όσο δύσκολον και εάν είναι το θέλημα του Θεού δια τον άνθρωπον, εκείνος πρέπει να υπομένη άνευ γογγυσμών. Η υπομονή, περικλείει μεγάλην αξίαν δια τον άνθρωπον. Παρηγορεί, ανακουφίζει και τελικώς δεικνύει την οδόν της σωτηρίας. Αποτελεί το εφόδιον της αιωνίου ζωής δια τον Χριστιανόν.

Ως άνθρωποι εν τω κόσμω, ίσως εκθαμβούμεθα του μεγαλείου της επιγείου ζωής του πλουσίου της ευαγγελικής διηγήσεως.

Ως χριστιανοί όμως, αναμφισβήτητα θαυμάζομεν το μεγαλείον του πτωχού Λαζάρου, ο οποίος κατόρθωσεν να εισέλθη εις την χαράν του Παραδείσου. Δυστυχώς και σήμερον υπάρχουν «άφρονες πλούσιοι» οι οποίοι ζουν ως «ελπίδα μη έχοντες και άθεοι εν τω κόσμω» (Εφεσ. β’, 12) περιφρονούντες τον συνάνθρωπον, προσκολλόμενοι εις τα παροδικά αγαθά της ζωής.

Υπάρχουν όμως και πένητες Λάζαροι, οι οποίοι εις τα μύχια της καρδίας των έχουν καρτερικότητα. Ζουν επί της γης «ως πάροικοι και παρεπίδημοι» (Α’ Πέτρ. β’, 11), αλλά ετοιμάζεται δι’ αυτούς λαμπρά η είσοδός των εις την ουράνιον βασιλείαν.

Αυτής της τιμής, αδελφοί μου, της τιμής που επεφύλαξεν ο Θεός εις τον πτωχόν Λάζαρον, είθε να αξιωθώμεν και ημείς πάντες.
 πηγή

ΚΥΡΙΑΚΗ Ι΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ Η πρoσωπικότης του Ιησού Χριστού Αρχιμανδρίτης Κωνσταντίνος Χαραλαμπόπουλος

Γράφει ο Αρχιμανδρίτης
Κωνσταντίνος Χαραλαμπόπουλος
Εφημέριος Ι.Ν. Αγίου Δημητρίου
Παλαιού Ψυχικού

«… και άπαντες εμαρτύρουν αυτώ και εθαύμαζον…»
Η πρoσωπικότης του Ιησού Χριστού σκιαγραφείται εις το σημερινόν ευαγγελικόν ανάγνωσμα.

Ο Αίδιος Λόγος του πατρός, το απαύγασμα της Δόξης Αυτού ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, έλαμψε εν μέσω της γης ως Ήλιος ακτινοβολών την χαράν και την ζωήν και ανέστησε τας ψυχάς δια της ουρανίου θαλπωρής των ζωοποιών Αυτού ακτίνων.

Εις την Διδασκαλίαν του ματαίως θα αναζητήσωμεν την ευγλωτίαν του Δημοσθένους, την διαλεκτικήν του Σωκράτους, την επιστήμην του Αριστοτέλους, το επαγωγόν της γλώσσης του Πλάτωνος. Απλή και απέριττος η νέα ηθική και θρησκευτική διδασκαλία του δια της οποίας επιδιώκει την διάδοσιν της θρησκευτικής αληθείας και την ανακαίνισιν του πνευματικού και ηθικού βίου της ανθρωπότητος.

Διδάσκει εις τας συναγωγάς τα υπερτέρας ηθικάς και θρησκευτικάς αληθείας, τα εμβριθέστερα διανοήματα και τα ιδεωδέστερα ηθικά παραγγέλματα δι’ απλουστάτου ύφους, δια τρόπον του καθημερινού βίου και διά θαυμασίων παραβολών.

Ο Ιησούς επελήφθη της ιδρύσεως της θρησκείας του πνεύματος, του εξαγνισμού των δημοσίων ηθών, της εξαγνίσεως των οικογενειακών και κοινωνικών σχέσεων, της αποκαταστάσεως ενί λόγω της βασιλείας του θεού επί της γης.

Εδίδαξε την άδολον αγάπην, ως υπό του θεού επιβαλλομένη, απεθέωσε το αίσθημα της αυταπαρνήσεως εις δόγμα θρησκευτικόν, εκήρυξε την αδελφότητα, την ισότητα, την δικαιοσύνη, συνεβίβασεν τους ανθρώπους προς αλλήλους, ήρε τας αφορμάς πολέμων και διαστάσεων γενόμενος διδάσκαλος και άρχων της Παγκοσμίου Ειρήνης.

Εδίδαξεν ότι η ζωή είναι θείον δώρον, στάδιον δράσεως και τελειοποιήσεως και ότι σκοποί της ζωής είναι η ανύψωσις του ανθρώπου προς το ηθικόν ιδεώδες, ότι ανάμεσον της ζωής και της αθανασίας υπάρχει ως μεσότοιχος η σαρξ και ότι ο θάνατός της δεν θέτει τέρμα εις την πνευματικήν ζωήν και ύπαρξιν, αλλά συντελεί εις προσέγγισίν της προς το τέλειον.

Μακράν του Χριστού ενισχύονται οι ιδιοτελείς ροπές των ανθρώπων και ο εγωισμός, αποξηραίνεται η ευαισθησία, αίρεται κάθε φραγμός από των κτηνωδών ορέξεων του ανθρώπου, εμπνέεται η νεότης εις την υπεροψίαν, παραλύουν οι συνειδήσεις των ανθρώπων και οδηγούνται οι λαοί εις την ακολασίαν και σήψιν. Μακράν του Χριστού μας διαφεύγει ο θεός, ερημούται ο Ουρανός, ο κόσμος κυμαίνεται εν μέσω χάους.

«Ας προάγηται η παιδεία» έλεγε ο Γκαίτε, «ας ευρήνηται ο κύκλος των φυσικών επιστημών, ας βαίνει όπου θέλει το ανθρώπινον πνεύμα. Ουδέποτε θα υπερβή το απαστράπτον και φεγγοβόλον ύφος των λόγων του Ιησού».

Το υπερκόσμιον της προσωπικότητος του Ιησού και η επίδρασις αυτής επί των ιστορικών νόμων της ανθρωπότητος, είναι η κλείς του ιστορικού αυτής οικοδομήματος.

«Άνευ του φωτός της θείας του Ιησού χάριτος, η μετ’ αυτού ιστορία θα ήτο λαβύρινθος αδιέξοδος και πρόβλημα ανεπιδέκτου λύσεως» (Φρειδερίκος Φλέγγελ).

«Ζήτησον, ζήτησον τον Ιησούν, διότι μακράν Εκείνου ουδέν υπάρχει το δυνάμενον να θεραπεύση την σκληράν αγωνίαν των ανθρωπίνων δεινών» (Κατά τον Ρενάν – Απόστολος Παύλος).

πηγή

ΚΥΡΙΑΚΗ Θ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ Οι άνθρωποι μπορεί να φοβόμαστε αλλά ο Κύριος δεν μας αφήνει

                                               

ΚείμενοΑρχιμανδρίτης Κων/νος Χαραλαμπόπουλος

Γράφει ο Αρχιμανδρίτης
Κωνσταντίνος Χαραλαμπόπουλος
Εφημέριος Ι.Ν. Αγίου Δημητρίου
Παλαιού Ψυχικού

Ουδέποτε, αδελφοί μου, εγκαταλείπει ο Χριστός τα τέκνα Αυτού, όταν χαρακτηρίζονται υπό βαθείας και στερράς πίστεως. Αντιθέτως, ευρίσκεται πλησίον των και τα καθοδηγεί, τα ενθαρρύνει και τα διασώζει, εκ παντοίων κινδύνων.

Πλειστάκις όμως οι άνθρωποι, φοβούμενοι το αβέβαιον της ζωής, ολιγοπιστούν και εγκαταλείπουν τον λιμένα της σωτη-ρίας που είναι ο Χριστός.

Τούτο συνέβη και εις τον Απόστολον Πέτρον, ο οποίος είναι γνωστός δια την ενθουσιώδη διάθεσίν του, η οποία ταχέως παρέρχεται. Αμφισβήτησεν ότι όντως είναι ο Διδάσκαλός Του ο περιπατών επί της θαλάσσης, ο οποίος και ήρχετο δια να τιθασεύση τα στοιχεία της φύσεως και να σώση από βέβαιον πνιγμόν τους μαθητάς, που ευρίσκοντο επί του πλοιαρίου.

Και όταν εζήτησεν από τον Κύριον - δια να του αποδείξη ότι όντως είναι εκείνος - να περιπατήση και αυτός επί της θαλάσσης, πράγμα που έγινε - και πάλιν εντός του δεν υπήρχεν η πρέπουσα πίστις, με αποτέλεσμα να αρχίση να καταποντίζεται, εντός των κυμάτων.

Η επιτίμησις του Κυρίου προς αυτόν «ολιγόπιστε, εις τι εδίστασας;» είναι η ιδία επιτίμησίς του και προς ημάς, αδελφοί μου, οι οποίοι δεν είμεθα εις θέσιν να αντιληφθώμεν την παρουσίαν του δια μέσου των περιστάσεων του καθενός εξ ημών, εις την ζωήν του.

Φοβούμεθα, δειλιάζομεν, δεν έχομεν κατά νουν την μοναδικήν γλυκείαν μορφήν του, η οποία διασώζει και προλαμβάνει τας συμφοράς της ζωής.

Ο άνθρωπος, ο όποιος αναμφιβόλως παλαίει με τας δυσμενείς σημερινάς συνθήκας του βίου και έχει κατά νουν τον κίνδυνον και το ναυάγιον, οφείλει να στρέψη τον νουν και την καρδίαν προς τον «περιπατούντα επί πτερύγων ανέμων» (Ψαλμ. ρε’, 3) Κύριον, ο οποίος προλαμβάνει τον καταποντισμόν και επαναφέρει την γαλήνην, εις την τεταραγμένην ανθρωπίνην ψυχήν.

Είναι Εκείνος, ο οποίος μας λέγει «θαρσείτε, εγώ ειμί, μη φοβείσθε» πιστέψατε εις την θείαν εξουσίαν μου, πιστέψατε ότι εγώ επιβλέπω επί την γην, έχετε εντός υμών πίστιν ακράδαντον και μην παρασύρεσθε υπό των συμπληγάδων της ζωής, αλλά «πάντοτε χαίρετε, αδιαλλείπτως προσεύχεσθε, εν παντί ευχαριστείτε» (Α’ Θεσ. 5, 16 - 18).

Εις αυτόν τον κυβερνήτην, ας εμπιστευθώμεν την ζωήν ημών και να είμεθα βέβαιοι, ότι η θεία αγαθότης Του θα μας οδήγηση εις τον λιμένα, της βασιλείας των ουρανών.