Ὑπάρχει Θεός;

Ἕνα ἐρώτημα, πού ἀργά ἤ γρήγορα ἀπασχολεῖ κάθε ἄνθρωπο. Πολιτισμένο, ἀπολίτιστο, πρωτόγονο, μορφωμένο ἤ ἀμόρφωτο. Ἕνα ἐρώτημα, πού σίγουρα ἔχει μία μόνο σωστή ἀπάντηση. Ναί ἤ ὄχι. Ἀπό αὐτή ὅμως τήν ἀπάντηση ἐπηρεάζεται καθοριστικά τό ἄτομο καί ἡ κοινωνία. Ἄν ὑπάρχει δημιουργός, πρέπει νά ἀκολουθήσουμε τίς ἐντολές του, σάν μέρη ἑνός συστήματος πού εὐημεροῦν μόνο ὅταν λειτουργοῦν ὅπως ὁρίζει ὁ κατασκευαστής. Ἄν δέν ὑπάρχει δημιουργός, νά ἐξετάσουμε πῶς ἔγιναν ὅλα αὐτά πού μᾶς περιβάλλουν, καί νά διαμορφώσουμε τή συμπεριφορά πού μᾶς συμφέρει κοινωνικά.

Ὅταν ἤμουν μικρό παιδί, εἶχα μιά βαθιά, ἀπόλυτη πίστη καί ἐμπιστοσύνη στό Θεό πού διδάσκει ἡ Ὀρθόδοξη ἐκκλησία. Καθώς τά χρόνια περνοῦσαν, μοῦ δημιουργήθηκαν ἀπορίες, ἀμφιβολίες καί ἐρωτηματικά. Στό Πανεπιστήμιο ἦρθα σέ ἐπαφή μέ πολλά πολιτικά καί φιλοσοφικά ρεύματα, πού εἶχαν ὅλα ἀπαντήσεις στό τεράστιο αὐτό ἐρώτημα πού μέ βασάνιζε. Ἀπαντήσεις ὅμως διαφορετικές:

Δέν ὑπάρχει Θεός. Ὑπάρχει Θεός. Ὑπάρχει καί τῶν γνωρίζουμε ἀπό τήν ἁγία γραφή. Ὑπάρχει ἀλλά δέν τόν γνωρίζουμε. Ὑπάρχει καί εἶναι ἕνας. Ὑπάρχει ἀλλά εἶναι ἕνα μέ τή δημιουργία. Δέν ὑπάρχει, ἀλλά ἐμεῖς τόν δημιουργήσαμε, ἀπό ἀδυναμία νά ἐξηγήσουμε τόν κόσμο πού μας περιβάλλει. Ὅλοι, κάτι πίστευαν. Ἐγώ κλονίστηκα, ἔψαχνα, ἀναρωτιόμουν ποιά εἶναι ἡ ἀλήθεια.

Κάποια στιγμή τελείωσα τό Πανεπιστήμιο, ἐργάστηκα, ἀπόκτησα οἰκογένεια. Εἶχε ἔρθει ἡ ὥρα νά φέρω νέους ἀνθρώπους στόν κόσμο. Τί θά τούς ἔλεγα;

Ἀποφάσισα νά ἀσχοληθῶ μέ ἔνταση μέ τό θέμα πού μέ ἀπασχολοῦσε. Συγκέντρωσα εἰδικά βιβλία, ἀπό ὅλους τούς κλάδους τῆς ἐπιστήμης πού εἶχαν σχέση μέ τίς ἀπόψεις τῶν παλαιοτέρων καί τῶν νεοτέρων πάνω στά θέματα τῆς δημιουργίας, τῆς ὕλης, τοῦ μακρόκοσμου, τοῦ μικρόκοσμου, τῶν θεωριῶν, τῶν ἀπόψεων. Φυσικά διάβασα προσεκτικά το πιό ἀπίστευτο πνευματικό ἔργο, τήν Ἁγία Γραφή.

Κατάληξα σέ τελικά συμπεράσματα. Ξέρω τί θά πῶ στά παιδιά μου. Ξέρω τί πιστεύω, καί γιατί τό πιστεύω. Αἰστάνθηκα δέος μπροστά στό μεγαλεῖο τοῦ δημιουργοῦ καί στή σοφία πού εἶχε ἡ ἀμόρφωτη γιαγιά μου πού μου μίλησε πρώτη γιά ὅλα αὐτά ὅταν ἤμουν μικρό παιδί. Εἶχε δίκαιο!!

Δέν ἐπιθυμῶ νά ἀποκτήσω ὀπαδούς τῆς ἄποψής μου, ἐπιθυμῶ ἁπλά νά ἀναφέρω γεγονότα, ἐπιστημονικές ἀπόψεις, θέσεις, καί νά ἀφήσω τόν κάθε ἀναγνώστη, πού διαβάζει τίς γραμμές αὐτές, νά βγάλει τά δικά του συμπεράσματα.

Ἄλλωστε, καλός δάσκαλος δέν εἶναι αὐτός πού δημιουργεῖ ἀντίτυπα τοῦ ἑαυτοῦ του, ἀλλά ἀνθρώπους ἐλεύθερους, μέ τήν ἱκανότητα νά σκέπτονται.

 

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1

Οἱ ἀρχαῖοι κάτοικοι τοῦ πλανήτη πίστευαν ὅτι ἡ γῆ εἶναι ἕνα μεγάλο μέρος τοῦ σύμπαντος. Οἱ ἀστέρες; Ἀσήμαντες φωτεινές κηλίδες. Αἰγύπτιοι, Βαβυλώνιοι, πολλοί ἀρχαῖοι λαοί εἶπαν τα πιό ἀπίθανα πράγματα.

Ὁ Ὅμηρος πίστευε ὅτι ἡ Γῆ εἶναι σχεδόν τό σύμπαν, ὅτι ὁ Ὄλυμπος εἶναι ἡ κατοικία τῶν Θεῶν καί ὁ Τάρταρος εἶναι ἡ φυλακή τῶν Τιτάνων. Ὁ Θαλῆς ὁ Μιλήσιος πίστευε ὅτι τό σύμπαν ἔχει ὑδάτινη προέλευση καί σχήμα ἠμισφαιρικό. Ὁ Ἀριστοτέλης δίδασκε ὅτι ἡ Γῆ εἶναι ἀκίνητη στό κέντρο τοῦ σύμπαντος, καί ὅλα τά οὐράνια σώματα κινοῦνται γύρω τῆς σέ κυκλικές τροχιές.

Ὁ ρόλος τῆς γῆς περιοριζόταν συνεχῶς, ὅσο κυλοῦσαν οἱ αἰῶνες. Ὁ Ἀρίσταρχος ὁ Σάμιος πίστευε ὅτι ὁ ἥλιος εἶναι ἀκίνητος, ἐνῶ ἡ γῆ καί οἱ πλανῆτες κινοῦνται γύρω του. Ἡ ἄποψη αὐτή δέν ἐπιβλήθηκε στήν ἀστρονομία. Δεκαοκτῶ αἰῶνες ἀργότερα (τό 1515), ὁ πολωνός ἱερέας Κοπέρνικος ὑποστήριξε τό ἠλιοκεντρικό σύστημα τοῦ Ἀρίσταρχου. Ὁ Γαλιλαῖος, ἕναν αἰῶνα ἀργότερα, ἀπέδειξε αὐτές τίς θέσεις. Πέρασαν πολλοί αἰῶνες λοιπόν γιά νά δεχτεῖ ὁ ἄνθρωπος ὅτι δέν ἀποτελεῖ τό κέντρο τοῦ κόσμου. Μέ λύπη τοῦ παραχώρησε στόν ἥλιο τήν κεντρική θέση, ἄφησε δέ γιά τόν ἑαυτό του τό ρόλο τοῦ ἀκόλουθου.

Σήμερα, ὅμως, τί πιστεύουμε;

Σήμερα, δέν χρειάζεται πιά νά πιστεύουμε. Ἀρκεῖ νά χρησιμοποιήσουμε τά μέσα τῆς ἐπιστήμης καί νά δοῦμε. Τεχνητοί δορυφόροι, τροχιακά ἀστεροσκοπεῖα, διαστημόπλοια καί ραδιοτηλεσκόπια, ἠλεκτρονικοί ὑπολογιστές, μᾶς ὁδήγησαν πάρα πολύ μακριά, στά ὅρια τοῦ σύμπαντος.

Ἡ γῆ, ἕνας ἁπλός πλανήτης τοῦ ἠλιακοῦ μας συστήματος. Ὁ ἥλιος μας συνεχῶς μικραίνει. Κάθε δευτερόλεπτο, χάνει 4,5 ἑκατομμύρια τόνους μάζας πού μετατρέπεται σέ ἐνέργεια. Εἶναι ὅμως τόσο τεράστιος, πού θά περάσουν χιλιάδες χρόνια μέχρι νά ἐπηρεαστοῦν οἱ δυνατότητές του σάν τεράστιου πυρηνικού ἀντιδραστήρα.

Ὑπάρχουν καί ἄλλοι ἥλιοι. Ὁ α τοῦ Κενταύρου βρίσκεται σέ ἀπόσταση 4,25 ἐτῶν φωτός. Ὁ Βέγας, 28 ἔτη φωτός μακριά ἀπό τή γῆ. Ὄχι μόνο αὐτοί βέβαια. Ὁ δικός μας γαλαξίας μόνο, ἔχει 200 περίπου δισεκατομμύρια ἥλιους.

Υπάρχουν καί ἄλλοι γαλαξίες. Ἑκατοντάδες δισεκατομμύρια μάλιστα. Ἀνά ὁμάδες τῶν 100 ὡς 1000, ἀποτελοῦν ὑπερσμήνη γαλαξιῶν. Καί, μόνο ὁ δικός μας γαλαξίας, ἔχει πλάτος τῆς τάξης τῶν 100.000 ἐτῶν φωτός.

Ἡ γῆ, ὁ ἥλιος μας, τά 200 δισεκατομμύρια ἥλιοι πού ἀποτελοῦν τόν δικό μας μόνο γαλαξία. Ἑκατοντάδες δισεκατομμύρια γαλαξίες σάν τό δικό μας. Ἀλήθεια, τί ἀντιπροσωπεύει ἡ γῆ μας μπροστά σέ ὅλα αὐτά;

Τά παράδοξα ὅμως μόλις ἄρχισαν. Ὑπάρχουν σκοτεινές περιοχές, πού στέλνουν ραδιοσήματα! Ῥπάρχει ἡ ‘‘ἀόρατη’’ ὕλη, ἡ ὕλη πού δέν στέλνει φωτεινές ἀκτίνες πού νά μπορεῖ τό ἀνθρώπινο μάτι νά συλλάβει. Μποροῦν ὅμως νά τή διακρίνουν τά ραδιοτηλεσκόπια.

Τα pulsars, οἱ παλλόμενες ραδιοπηγές, πού ἐκπέμπουν ραδιοσήματα, ἔχουν μάζα ὅση καί ὁ ἥλιος μας, ἔχουν ὅμως τόσο τεράστιες πυκνότητες, πού μιά ποσότητα ὕλης μεγέθους ἑνός ἁπλοῦ ζαριοῦ, ζυγίζει ἑκατομμύρια τόνους! (Ἡ ὕλη ἐκεῖ, δέν ἔχει τόσο τεράστια κενά, ὅπως στή γῆ!)

Τί περίεργο σύμπαν. Οἱ ὑπερκαινοφανεῖς ἀστέρες ἐκρήγνυνται, τινάζουν στό σύμπαν μάζα ὅση τοῦ ἥλιου καί γίνονται 100 ἑκατομμύρια φορές λαμπρότεροι ἀπό τόν ἥλιο. Γαλαξίες μέ δισεκατομμύρια ἥλιους περνοῦν ὁ ἕνας μέσα ἀπό τόν ἄλλο, χωρίς νά παρατηρεῖται οὔτε μιά σύγκρουση.

Το πιό παράδοξο ὅμως εἶναι τό φαινόμενο τῆς κίνησης. Ἀπειράριθμα ἀστρικά σώματα, στροβιλίζονται στό διάστημα, ἀκολουθώντας τό καθένα μιά ἐξαιρετικά περίπλοκη καί ἐξαιρετικά ἀκριβῆ τροχιά!

Ἡ σελήνη περιστρέφεται γύρω ἀπό τόν ἑαυτό της καί γύρω ἀπό τή γῆ. Ἡ γῆ μέ τή σελήνη, γύρω ἀπό τόν ἑαυτό τους καί γύρω ἀπό τόν ἥλιο. Ὁ ἥλιος μέ ὅλη τή συνοδεία τοῦ περιφέρεται γύρω ἀπό τό κέντρο τοῦ γαλαξία μας. Ὅλος ὁ γαλαξίας μέ τή σειρά του μέ ὅλα τά σώματά του, περιφέρεται γύρω ἀπό τό κέντρο τοῦ ὑπερσμήνους στό ὁποῖο ἀνήκει. Σύνθετη κίνηση! Αὐτό εἶναι παράδειγμα σχετικῆς ταχύτητας! Ὅσοι ἔχουν λύσει παρόμοιες ἀσκήσεις, ξέρουν πολύ καλά ὅτι δίπλα στό μολύβι καί στόν ὑπολογιστή, χρειάζεται ἕνα ὁλόκληρο κουτί μέ ἀσπιρίνες!

Ὁ Γαλαξίας μας ἔχει ἄξονα συμμετρίας! Ὁ ἄξονας αὐτός μάλιστα εἶναι κάθετος στό γαλαξιακό ἐπίπεδο. Τί περίεργο!

Τό 1929 διατυπώθηκε ἡ θεωρία τῆς διαστολῆς τοῦ σύμπαντος. Τό στατικό σύμπαν, ἔδωσε τή θέση του σέ ἕναν κόσμο, πού συνεχῶς μεγαλώνει. Οἱ γαλαξίες ἀπομακρύνονται ὁ ἕνας ἀπό τόν ἄλλο μέ τεράστιες ταχύτητες.

Σήμερα, εἶναι καθολικά παραδεκτή καί ἀπόλυτα ἀποδειγμένη ἐπιστημονικά ἡ θεωρία τῆς ‘‘θερμῆς μεγάλης ἔκρηξης’’ (‘‘hot big-bang’’). Mε τή βοήθεια ἠλεκτρονικῶν ὑπολογιστῶν, ἡ θεωρία αὐτή τεκμηριώθηκε ἀπόλυτα καί ὁδήγησε σέ ἐπανάσταση τήν ἀστρονομία. Δέχεται ὅτι ὁ κόσμος ἦρθε στήν ὕπαρξη, μέσα ἀπό μιά τεράστια ἔκρηξη φωτός καί ἀκτινοβολίας. Ἀπό τήν ὑπερβολικά πυκνή ἐκείνη κατάσταση, δημιουργήθηκαν οἱ πυρῆνες τῶν ἀτόμων, τά ἄτομα, τά μεγαλύτερα σωματίδια, οἱ μεγάλες συγκεντρώσεις τῆς ὕλης, οἱ γαλαξίες. Τό σύμπαν βρίσκεται σέ μιά πορεία. Ἄρχισε μιά συγκεκριμένη στιγμή, προχωράει μέ μιά συγκεκριμένη προοπτική.

Ὁ Ἄγγλος Ryle τό 1974 πῆρε τό βραβεῖο Νόμπελ ὅταν μέ τή βοήθεια ραδιοτηλεσκοπίων ἀπέδειξε ὅτι ἡ πυκνότητα τῶν ραδιογαλαξιῶν αὐξάνει, ὅσο αὐξάνει ἡ ἀπόστασή τους ἀπό ἐμᾶς. Τό συμπέρασμα εἶναι ἡ ἐπιβεβαίωση τῆς θεωρίας τῆς μεγάλης ἔκρηξης.

Ὅλοι γνωρίζουμε τόν Einstein καί τή μεγάλη συμβολή τοῦ στήν ἐξέλιξη τῆς ἐπιστήμης. Μέ τή γενική θεωρία τῆς σχετικότητας (1916) μελετοῦσε τό χῶρο καί τό χρόνο τοῦ σύμπαντος σέ σχέση μέ τήν κατανομή τῆς ὕλης καί τῆς ἐνέργειάς του.

Ὁ Einstein ὅμως εἶχε κάνει ἕνα σημαντικό λάθος. Πίστευε ὅτι τό σύμπαν εἶναι στατικό, ἀκίνητο, ἀμετάβλητο μέ τό χρόνο! Ἔτσι, δέν μποροῦσε ὁ ἴδιος νά λύσει τίς περίφημες ἐξισώσεις του. Ἀναγκάστηκε νά εἰσαγάγει ἕναν ὄρο, τήν ‘‘κοσμολογική σταθερά’’, γιά νά ἀναγκάσει τίς ἐξισώσεις νά ὁδηγηθοῦν ἐκεῖ πού αὐτός ἤθελε. Ἀργότερα, μετάνιωσε γιά τήν ἐνέργειά του αὐτή καί ὁμολόγησε ὅτι αὐτό ἦταν τό μεγαλύτερο λάθος τῆς ζωῆς του. Τίς ἐξισώσεις τοῦ Einstein τίς ἔλυσαν ἐπιστήμονες πού πίστευαν σέ ἕνα διαστελλόμενο σύμπαν, ὅπου οἱ γαλαξίες ἀπομακρύνονται μέ τεράστιες ταχύτητες ὁ ἕνας ἀπό τόν ἄλλο. Ὁ Einstein παραδέχτηκε στό τέλος τῆς ζωῆς του, ὅτι τό σύμπαν διαστέλλεται, καί ‘‘εἶχε μία ἀρχή’’ στήν πορεία του.

Οἱ Penzias καί Wilson πήραν τό βραβεῖο Νόμπελ τό 1978, γιατί κατάφεραν νά ἀνακαλύψουν μιά ἀκτινοβολία, ἀμετάβλητη σέ συνάρτηση μέ τό χρόνο, ὑπόλειμμα τῆς ἀρχικῆς ἔντονης ἀκτινοβολίας πού δημιουργήθηκε κατά τήν ἀρχική μεγάλη ἔκρηξη τοῦ σύμπαντος. Τόν Ἀπρίλιο τοῦ 1992 ὁ δορυφόρος τῆς ΝΑSA μέ τό ὄνομα COBE (Cosmic Background Explorer), πού εἶχε σάν ἀποστολή τήν ἔρευνα πάνω στίς ἀπόψεις των Renzias καί Wilson, ἔκανε μιά σημαντική ἀνακάλυψη. Διέκρινε περιοχές τοῦ οὐρανοῦ μέ διαφορά θερμοκρασίας στήν ἀρχική ἀνεπαίσθητη ἀκτινοβολία, πού ὁδηγεῖ σέ διαφορά πυκνότητας καί τελικά στή δημιουργία τοῦ σύμπαντος ἀπό μία ἀρχή. Ἀπό τότε οὔτε ἕνας ἐπιστήμονας δέν ἀμφιβάλλει πλέον ὅτι κάποτε ἔγινε μιά μεγάλη ἔκρηξη φωτός καί αὐτή δημιούργησε τό σύμπαν. Μάλιστα, διεθνῶς ἔχει ἐπικρατήσει ὁ ὅρος ‘‘Γένεσις’’ γιά τήν ἀρχή αὐτή, στά ἐπιστημονικά συγγράμματα, ἀνεξάρτητα ἀπό τίς θρησκευτικές πεποιθήσεις τῶν ἐπιστημόνων.

Ὁ Ἠράκλειτος πίστευε ὅτι τόν κόσμο αὐτό, οὔτε κάποιος Θεός, οὔτε κάποιος ἄνθρωπος τόν δημιούργησε, ἀλλά ἔτσι ἦταν πάντα καί ἔτσι εἶναι. Εἶναι πλέον φανερό, ὅτι τό δεύτερο σκέλος τοῦ συλλογισμοῦ του ἦταν ἐσφαλμένο. Θά δοῦμε τί συμβαίνει μέ τό πρῶτο σκέλος.

Εἶναι πολύ γνωστός ὁ διακεκριμένος Φυσικός Stephen Hawking. Δήλωσε ‘‘ἡ ἀρχική κατάσταση τοῦ σύμπαντος πρέπει νά εἶχε πολύ προσεκτικὰ ἐπιλεγεῖ. Θά ἦταν πολύ δύσκολο νά ἐξηγήσει κάποιος γιατί τό σύμπαν ἔπρεπε νά ἀρχίσει τή ζωή του μέ αὐτόν ἀκριβῶς τόν τρόπο, ἐκτός ἄν τό θεωρήσει σάν ἔργο ἑνός Θεοῦ, πού ἤθελε νά δημιουργήσει ὄντα σάν καί ἐμᾶς’’.

Εἶναι ἄραγε αὐτονόητό το ὅτι ὑπάρχουμε; Ἡ ζωή εἶναι κάτι πού θά ὑπῆρχε, ὅπως καί νά ἔχουν τά πράγματα; Ἡ ἀπάντηση σέ αὐτό τό ἐρώτημα, προκαλεῖ μιά ἀπέραντη ἔκπληξη. Γιά νά δοῦμε λοιπόν, τί μπορεῖ νά εἶναι σύμπτωση ἀπό αὐτά πού ἀκολουθοῦν.

Ἡ πιό γνωστή δύναμη, εἶναι τό βάρος. Εἶναι ἀνάλογο μέ τίς μάζες πού ἕλκονται, καί ἀντιστρόφως ἀνάλογο μέ τήν ἀπόστασή τους. Ὅμως, ὑπάρχει στήν ἐξίσωση καί ἡ περίφημη σταθερά τῆς παγκόσμιας ἔλξης (G).. Ἔχει μιά σταθερή, καθορισμένη τιμή. Γιατί ὅμως τό G ἔχει αὐτή ἀκριβῶς τήν τιμή, καί ὄχι κάποια ἄλλη; Ποιός καθόρισε τό φυσικό αὐτό νόμο, καί αὐτή τή συγκεκριμένη τιμή γιά τό G;

Ἡ γῆ περιστρέφεται γύρω ἀπό τόν ἥλιο, σύμφωνα μέ τό νόμο τῆς παγκόσμιας ἔλξης, τοῦ Νεύτωνα.

Ἄν ἡ σταθερά αὐτή G ἦταν μεγαλύτερη, ἡ γῆ θά περιστρεφόταν γύρω ἀπό τόν ἥλιο σέ χρονικό διάστημα μικρότερο ἀπό ἕνα ἔτος. Ὁ ἥλιος ὅμως θά ἦταν ‘‘μπλέ γίγαντας’’, δηλαδή τά ἀνώτερα στρώματά του θά ἀσκοῦσαν ἰσχυρότερη βαρυτική δύναμη, θά συρρίκνωναν τήν ἠλιακή μάζα. Ὁ ἥλιος θά ἔδινε πολύ μεγαλύτερα ποσᾶ ἀκτινοβολίας γιά νά ἐξουδετερώσει τή συρρίκνωση, θά ἔλαμπε ἰσχυρότερα, θά ἔσβηνε γρηγορότερα. Πρίν ὁ ἥλιος ὅμως σβήσει, ἡ ζωή στή γῆ θά εἶχε γίνει ἐντελῶς ἀδύνατη.

Ἄν τό G ἦταν μικρότερο, ὁ ἥλιος θά ἦταν ἀντίθετα ‘‘ἐρυθρός νάνος’’, ψυχρός, μέ ἀμυδρή ἀκτινοβολία. Τό νερό στή γῆ θά ἦταν ὅλο στερεό (πάγος), οἱ συνθῆκες ἀκατάλληλες πάλι γιά τή δημιουργία ζωῆς γιά πάρα πολλούς λόγους. Ἄρα:

Ἄν τό G ἦταν μεγαλύτερο ἤ μικρότερο στό νόμο τῆς παγκόσμιας ἔλξης, ἡ ζωή στή γῆ θά ἦταν ἀδύνατη. Ὁ ἥλιος θά ἦταν πολύ διαφορετικός. Θά ἔδινε πολύ περισσότερη ἀκτινοβολία, ἤ πολύ λιγότερη. Ἡ τροχιά τῆς γῆς θά ἦταν πολύ διαφορετική. Ὅλοι οἱ ἐπιστήμονες δέχονται ὅτι ἄν τό G εἶχε καθοριστεῖ διαφορετικά στό φυσικό αὐτό νόμο, ἡ ζωή στή γῆ θά ἦταν ἀδύνατη.


Τι καθόρισε μέ τόση ἀκρίβεια τήν τιμή αὐτή τῆς σταθερᾶς τῆς παγκόσμιας ἔλξης;

Ἄς ἀφήσουμε τόν κόσμο τῆς ἀστρονομίας, νά μεταφερθοῦμε γιά λίγο στόν κόσμου τοῦ ἀτόμου.

Ἄτομο, σημαίνει κάτι πού δέν τέμνεται. Αὐτό ὅμως σήμερα ξέρουμε ὅτι δέν εἶναι καθόλου σωστό.

Ἀπό τί ἀποτελεῖται τό ἄτομο τῆς γήινης ὕλης; Μά, κυρίως ἀπό κενό, ἀπό τίποτα. Καί τό πιό συμπαγές σῶμα, βασικά ἀποτελεῖται ἀπό κενό. Ὑπάρχει ὁ πυρήνας πού ἔχει πρωτόνια καί νετρόνια, ὑπάρχουν καί τά ἠλεκτρόνια πού περιστρέφονται γύρω ἀπό τόν πυρήνα.

Ἄν ὅμως ὁ πυρήνας τοῦ ὑδρογόνου ἦταν σάν μιά μπάλα ποδοσφαίρου, τό ἠλεκτρόνιο θά διέγραφε τήν τροχιά του σέ ἀπόσταση 5 χιλιομέτρων ἀπό τόν πυρήνα! Στό ἐνδιάμεσο διάστημα, τί ὑπάρχει; Τίποτα, κενό.

Τί κάνουν τά ἠλεκτρόνια; Περιστρέφονται μέ τεράστιες ταχύτητες γύρω ἀπό τόν πυρήνα σέ 1 sec ἐκτελοῦν τρισεκατομμύρια περιστροφές. Ἔχουν ἀρνητικό ἠλεκτρικό φορτίο. Ὁ πυρήνας εἶναι φορτισμένος θετικά, χάρη στά πρωτόνια. Ἀλήθεια, ἀφοῦ τά πρωτόνια εἶναι ὅλα θετικά καί ἀπωθοῦνται, γιατί δέν διασπᾶται ὁ πυρήνας; Γιατί δέν ἀπομακρύνονται λόγω ἄπωσης τό ἕνα ἀπό τό ἄλλο;

Διότι ὑπάρχουν πολύ ἰσχυρότερες δυνάμεις, πού τά κρατοῦν μέσα στόν πυρήνα, πού λέγονται ‘‘ἰσχυρές πυρηνικές δυνάμεις’’. Χωρίς αὐτές, δέν θά ὑπῆρχαν ἄτομα.

Ἄν οἱ ἰσχυρές πυρηνικές δυνάμεις ἦταν λίγο ἀσθενέστερες, δέν θά συγκρατοῦσαν τά πρωτόνια. Ὁ ἥλιος δέν θά ἔλαμπε, ἡ ζωή θά ἦταν ἀδύνατη. Πράγματι, ἡ ἀκτινοβολία τοῦ ἥλιου βασίζεται στήν μετατροπή τοῦ ὑδρογόνου σέ δευτέριο. Αὐτή ἡ μετατροπή δέν θά συνέβαινε, ἄν οἱ ἰσχυρές πυρηνικές δυνάμεις ἦταν λίγο ἀσθενέστερες. Φυσικά, δέν θά ὑπῆρχε καί κανένα ἄλλο στοιχεῖο, ἐκτός ἀπό τό ὑδρογόνο.

Ἄν οἱ ἰσχυρές πυρηνικές δυνάμεις, ἦταν λίγο ἰσχυρότερες, στά πρῶτα στάδια τῆς δημιουργίας θά εἶχε ἐξαφανιστεῖ τελείως τό ὑδρογόνο. Θά εἶχαν δημιουργηθεῖ μόνο τά βαρύτερα στοιχεῖα. Ὁ ἥλιος καί οἱ ἀστέρες, δέν θά ἀκτινοβολοῦσαν, ἡ ζωή δέν θά ὑπῆρχε.

Ἔπρεπε οἱ δυνάμεις αὐτές νά εἶναι ἀκριβῶς τόσες, ὥστε καί νά ἐπιτρέπουν σέ μιά ποσότητα ὑδρογόνου νά μείνει σάν ὑδρογόνο, καί νά ἐπιτρέπουν στήν ὑπόλοιπη ποσότητα ὑδρογόνου νά μετατραπεῖ σέ βαρύτερα στοιχεῖα.

Τί καθόρισε ἀκριβῶς αὐτή τήν τιμή στίς ἰσχυρές πυρηνικές δυνάμεις;

Ὅλες οἱ ὀργανικές ὕλες γνωρίζουμε ὅτι περιέχουν ἄνθρακα. Χωρίς αὐτόν, δέν θά ὑπῆρχε τίποτα ζωντανό, οὔτε ὀργανική χημεία. Πῶς δημιουργήθηκε ἀλήθεια ὁ ἄνθρακας;

Σέ τεράστιες θερμοκρασίες, τρεῖς πυρῆνες ἡλίου ἐνώνονται καί δημιουργοῦν ἄνθρακα. Πρῶτα, ἐνώνονται οἱ δυό πυρῆνες ἡλίου καί δημιουργοῦν πυρήνα βηρυλλίου, πού δέν εἶναι οὔτε εὐσταθής, οὔτε ἀσταθής. Ζεῖ ἕνα τετράκις δισεκατομμυριοστό τοῦ δευτερολέπτου. Αὐτό τό χρονικό διάστημα ἔκρινε τήν τύχη τῆς ζωῆς καί τοῦ ἀνθρώπου.

Ἡ διάρκεια τῆς ζωῆς τοῦ πυρήνα αὐτοῦ, καθορίζεται ἀπό τίς ‘‘ἀσθενεῖς πυρηνικές δυνάμεις’’. Αὐτές εἶναι ὑπεύθυνες γιά τή μετατροπή τοῦ πρωτονίου σέ νετρόνιο, καί ἀντίστροφα. Καί αὐτές οἱ δυνάμεις, ἔχουν καθοριστεῖ ὥστε νά ἔχουν μιά καταπληκτική ἀκρίβεια.

Ἄν οἱ ἀσθενεῖς πυρηνικές δυνάμεις ἦταν λίγο ἰσχυρότερες δέν θά μποροῦσε νά σχηματιστεῖ βηρύλλιο, οὔτε ἄνθρακας, διότι θά εἶχε διασπαστεῖ ἀμέσως μόλις θά εἶχε δημιουργηθεῖ.

Ἄν οἱ ἀσθενεῖς πυρηνικές δυνάμεις ἦταν λίγο ἀσθενέστερες, ὅλα τά ἄτομα ἡλίου θά δημιουργοῦσαν βηρύλλιο, ὁπότε δέν θά ὑπῆρχαν ἐλεύθερα ἄτομα ἡλίου γιά νά δημιουργήσουν ἄνθρακα.

Τί ἐξασφάλισε τή μοναδική αὐτή ἰσορροπία; Ἡ τύχη τοῦ ἄνθρακα κρίθηκε σέ ἕνα τετράκις δισεκατομμυριοστό τοῦ δευτερολέπτου. Τό βηρύλλιο δέν ἔπρεπε νά εἶναι οὔτε πιό εὐσταθές, οὔτε πιό ἀσταθές, ἀλλά ‘‘μετασταθές’’. Χωρίς τή φοβερή αὐτή ρύθμιση, δέν θά ὑπῆρχε ἄνθρακας, δέν θά ὑπῆρχε ζωή.

Καί οἱ ἠλεκτρομαγνητικές ὅμως δυνάμεις, πού καθορίζουν τή δημιουργία τῶν μορίων καί τῶν κυττάρων, εἶναι μέ θαυμαστό τρόπο ρυθμισμένες.

Ἄν ἦταν ἀσθενέστερες, δέν θά μποροῦσαν νά συγκρατήσουν τά ἠλεκτρόνια γύρω ἀπό τούς πυρῆνες. Τά ἄτομα θά ἦταν ἀδύνατο νά σχηματιστοῦν. Θά ὑπῆρχαν μόνο πυρῆνες καί ἠλεκτρόνια, ὄχι σταθερά μόρια, ὄχι κύτταρα, ὄχι ζωή.

Ἄν ἦταν ἰσχυρότερες, τά ἠλεκτρόνια θά εἶχαν δεσμευτεῖ ἀπόλυτα ἀπό τούς πυρῆνες τους. Δέν θά μποροῦσαν τότε νά γίνουν οἱ χημικοί δεσμοί, πού προϋποθέτουν ἀποβολή καί πρόσληψη ἠλεκτρονίων, δέν θά ὑπῆρχαν χημικές ἀντιδράσεις, οὔτε πιό πολύπλοκα μόρια. Τό νερό ἐπίσης θά ἦταν πάντα στερεό.

Τέσσερις εἶναι οἱ βασικές δυνάμεις στή φύση. Οἱ δυνάμεις τῆς βαρύτητας, οἱ ἰσχυρές πυρηνικές, οἱ ἀσθενεῖς πυρηνικές καί οἱ ἠλεκτρομαγνητικές. Εἶναι ὅλες μέ τόση ἀπίστευτη ἀκρίβεια καθορισμένες, πού ὁ ἄνθρωπος θαυμάζει, πώς εἶναι δυνατό νά ζεῖ.

Εἶναι ἁπλές ἀριθμητικές συμπτώσεις; Εἶναι μέρος ἑνός σχεδίου; Ὑπάρχουν ἀλήθεια τόσες συμπτώσεις; Στά μαθηματικά διδάσκουμε ὅτι ἄν ἔχουμε 15 καρέκλες καί θέλουμε νά βροῦμε μέ πόσους τρόπους μποροῦν νά καθίσουν σέ αὐτές 15 ἄνθρωποι, ἡ ἀπάντηση εἶναι: 1.307.674.368.000 διαφορετικοί τρόποι νά καθίσουν οἱ ἄνθρωποι. (ν!=15!=1.307.674.368.000)

Πῶς τά δισεκατομμύρια τῶν περιπτώσεων πού ὑπῆρχαν, γιά κάθε φυσική σταθερά, ‘‘ἔτυχε’’ καί δέν πῆραν μιά ἄλλη τιμή, ἀλλά εἰδικά αὐτή ποὺ ἦταν ἡ μόνη ἀπαραίτητη;

Εἶναι σάν νά ρίξουμε στή γῆ ἕνα δοχεῖο μέ τυπογραφικά στοιχεῖα, καί ἀπό σύμπτωση νά πέσουν ἔτσι ὥστε νά γραφτεῖ ἀπό μόνος του ὁ ἐθνικός ὕμνος!

Ὅμως, τά παράξενα δέν ἐξαντλήθηκαν...


Ἀλήθεια, τί εἶναι τό φῶς;

Τό φῶς ἀποτελεῖται ἀπό σωμάτια πού λέγονται φωτόνια. Ἕνα τεράστιο πλῆθος φωτονίων κινοῦνται στή διεύθυνση διάδοσης κάθε ἀκτινοβολίας.

Τί εἶναι τά φωτόνια;

Διαφέρουν ἀπό τά ὑλικά σωμάτια, γιατί δέν ἔχουν μάζα! Δέν ἔχουν οὔτε ἠλεκτρικό φορτίο. Εἶναι ‘‘πακέτα’’ ἐνέργειας, πραγματικές ἄυλες φυσικές ὀντότητες πού μεταφέρουν ἐνέργεια καί ὁρμή. Δυό ἀπό αὐτά, ἄν συγκρουστοῦν, ἐξαφανίζονται! Καί ἡ ἐνέργειά τους τί ἔγινε; Ὑλοποιήθηκε!!! Δυό φωτόνια, ἄν συγκρουστοῦν, ἐξαφανίζονται καί στή θέση τούς ἐμφανίζονται στοιχειώδη σωματίδια τῆς ὕλης, πού ἔχουν μάζα! Χάνεται ἐνέργεια καί ἐμφανίζεται ὕλη!!!

Μπορεῖ λοιπόν νά προέλθει ὕλη ἀπό τό φῶς; Ναί ἔτσι γίνεται, παραδέχονται σήμερα ὅλοι οἱ ἐπιστήμονες, χωρίς ἴχνος ἀμφιβολίας, γιατί δέν τό ἔχουν ὑποθέσει, τό ἔχουν δεῖ νά γίνεται μπροστά στά μάτια τους, στό ἐργαστήριο.

Είναι ἀδύνατο νά μή σκεφτοῦμε τήν ἁγία γραφή, πού παρουσιάζει στή γένεση τό Θεό, νά δίνει τήν πρώτη ἐντολή: ‘‘Γεννηθήτω φως’’ καί μετά ἀπό τό φῶς νά δημιουργεῖται ἡ ὕλη. Πώς τό ἤξερε ὁ Μωυσῆς, (1500 π.Χ.) ποῦ ἔγραψε τή γέννεση; Ὑπάρχουν ἐπιστήμονες τούς προηγούμενους αἰῶνες πού εἰρωνεύτηκαν τήν γένεση, ἀκριβῶς γιατί ὁ Θεός ἔφτιαξε πρῶτα τό φῶς καί μετά τόν κόσμο. Πού νά ἤξεραν!

Ἀναφερθήκαμε στή γέννεση. Ἄς δοῦμε μερικά ἀκόμη πολύ περίεργα, τά ὁποῖα ἔγραψε ὁ Μωυσῆς, πού κανείς δέν μπορεῖ νά καταλάβει πώς τά ἤξερε!

Ὁ Θεός ὑποσχέθηκε στόν Ἀβραάμ ὅτι θά πληθύνει τό σπέρμα του σάν τήν ἄμμο τῆς θάλασσας καί σάν τά ἄστρα τοῦ οὐρανοῦ.

Καλά, εἶπαν οἱ ὑλιστές ἐπιστήμονες καί φιλόσοφοι προηγούμενων αἰώνων, τί ἠλίθια ὑπόσχεση εἶναι αὐτή! Ἡ ἄμμος τῆς θάλασσας εἶναι ἀμέτρητη, τά ἀστέρια τοῦ οὐρανοῦ ὅμως εἶναι γύρω στά 5.000! Ἔτσι πίστευαν, καί κατηγοροῦσαν τό Μωυσή ὅτι ἔγραψε ἕνα ‘‘δημῶδες διήγημα’’ καί ὄχι ἕνα ἐπιστημονικό ἔργο. Πού νά ἤξεραν ὅτι ὁ Μωυσῆς ἤξερε ὅτι τά ἀστέρια στόν οὐρανό ἦταν ὅση καί ἡ ἄμμος τῆς θαλάσσης!

Ὁ Μωυσῆς ὅμως μεγάλωσε στήν Αἴγυπτο. Τί πίστευαν οἱ Αἰγύπτιοι λοιπόν; Ὅτι οἱ ἀστέρες εἶναι λυχνίες κρεμασμένες ἀπό ἕνα σιδερένιο θόλο στόν οὐρανό, πού κάποια θεϊκή δύναμη, ἄναβε τό βράδυ γιά νά βοηθάει τούς ἀνθρώπους πάνω στή γῆ! Ὁ οὐρανός, γιά τούς Αἰγύπτιους, ἦταν ἕνα σιδερένιο κάλυμμα τῆς γῆς, πάνω στό ὁποῖο κυλοῦν τά νερά πού περιβάλλουν τή γῆ. Μέσα στίς ἀπόψεις αὐτές, γεννήθηκε ὁ Μωυσῆς, καί ἔγραψε τή γέννεση!

Τί ἄλλο ἀπίστευτο γιά τήν ἐποχή ἐκείνη ἀναφέρει ἡ γέννεση;

Ὁ Μωυσῆς ἔγραψε ὅτι πρῶτα γεννήθηκε τό φῶς, καί μετά γεννήθηκε ὁ ἥλιος!!! Πράγματι τήν πρώτη ἡμέρα τῆς δημιουργίας εἶπε ὁ Θεός ‘‘γεννηθήτω φως’’, καί μόλις τήν τετάρτη ἡμέρα!!! ἔφτιαξε τόν ἥλιο καί τή σελήνη. Αὐτό εἶναι ἀληθινά ἀπίστευτο, ἄν σκεφτοῦμε ὅτι ὅλοι οἱ λαοί ἐκείνη τήν ἐποχή θεωροῦσαν τόν ἥλιο θεό (Θεός Βάαλ). Ἦταν ἀδιανόητο νά φτιαχτεῖ πρῶτα ἡ γῆ καί μετά ὁ ἥλιος, γιά κάθε ἄνθρωπο πού ἔζησε ἐκείνη τήν ἐποχή. Παρόμοιες παρατηρήσεις ἔγιναν τούς περασμένους αἰῶνες, μέ ἀρκετά εἰρωνικά σχόλια γιά τό Μωυσή ἀπό ὑλιστές φιλοσόφους καί ἐρευνητές.

Τί λέει ὅμως ἡ ἐπιστήμη σήμερα;

Ἡ ἐπιστήμη σήμερα γνωρίζει χωρίς ἀμφιβολία, ὅτι δέν ἦταν τό φῶς τοῦ ἥλιου τό πρῶτο φῶς πού ἔλαμψε πάνω στή γῆ.

Τό φῶς πού ὑπῆρχε πρίν ἀπό τόν ἥλιο, ἡ ἐπιστήμη τό ἔχει ὀνομάσει ἀρχέγονο φῶς, καί ὀφείλεται σέ συνεχεῖς ἠλεκτρικές ἐκκενώσεις καί ἄλλους λόγους. Τό φαινόμενο πού παρατηροῦμε καί σήμερα καί ὀνομάζεται Βόρειο Σέλας ἔχει παρόμοια ἀρχή. Μιά ἀδιάσειστη ἀπόδειξη, εἶναι τά τεράστια λιθανθρακοφόρα στρώματα.

Πρίν ἀκόμη λάμψη ὁ ἥλιος πάνω στή γῆ, ὑπῆρχαν τεράστια φυτά πάχους ὅσο τό ἀνθρώπινο σῶμα καί ὕψος ἄνω τῶν 20 μέτρων, πού κατακαλύφθηκαν καί δημιούργησαν τεράστιες ποσότητες λιθανθράκων. Οὔτε ἄνθος, οὔτε καρποφόρα δέντρα συναντῶνται στή λιθανθρακοφόρο περίοδο. Αὐτό φανερώνει ἄμεσα ὅτι ὁ ἥλιος δέν ὑπῆρχε ἀκόμη, τό κλίμα ἦταν ὑγρό καί ὁμοιόμορφο, χωρίς ἐποχές καί διαφορές, χωρίς ἀτμοσφαιρικές καί κλιματολογικές μεταβολές πού ὀφείλονται στίς ἠλιακές ἀκτίνες.

Πῶς ὅμως βλάστησαν ὅλα αὐτά τά τεράστια φυτά, χωρίς ἥλιο; Πρῶτα ὁ Framinzin δημιούργησε στό ἐργαστήριο φυτά χωρίς ἠλιακό φῶς, μέ ἠλεκτρικές ἐκκενώσεις. Ὁ Αὔγουστος de la Rive διαπίστωσε ὅτι τό φῶς ἀπό ἠλεκτρισμό εἶναι ἀπόλυτα ἱκανό γιά δημιουργία βλάστησης τῆς μορφῆς πού δημιούργησε τά τεράστια κοιτάσματα λιθανθράκων. Ὑπολογίστηκε ὅτι χρειάστηκαν 700-800 ἔτη γιά τό σχηματισμό γαιανθράκων. Ὁρισμένα στρώματα χρειάστηκαν ὅμως πολύ περισσότερο χρόνο γιά νά σχηματιστοῦν.

Τά γεωλογικά στρώματα πού βρίσκονται πάνω ἀπό τά λιθανθρακοφόρα στρώματα, ἄρα εἶναι μεταγενέστερα χρονικά, διακρίνονται ἀπό τελείως διαφορετικά ἀπολιθώματα (φύκη, ζωόφυτα, ὀστρακόδερμα, μαλάκια, κοράλλια, κοχύλια κατά ἑκατομμύρια). Ἡ δημιουργία εἶχε προχωρήσει στό ἐπόμενο στάδιο λοιπόν.

Πῶς ὁ Μωυσῆς ἤξερε ὅτι ὁ ἥλιος δέν φώτιζε πάντα τή γῆ, σέ ἕνα περιβάλλον ποῦ θεωροῦσε τόν ἥλιο Θεό; Κανείς ποτέ δέν βρῆκε μιά ἐξήγηση, διαφορετική ἀπό τήν ἀποκάλυψη ἀπό τό Θεό.

Ὑπάρχουν ὅμως καί ἄλλα ἀπίστευτα. Ὁ Μωυσῆς γράφει στή γέννεση, ὅτι πρῶτα δημιουργήθηκαν τά φυτά καί τά ζῶα, καί μετά ὁ ἥλιος! Εἶναι δυνατό, ἀκόμη καί σήμερα, νά ὑποθέσει ὁ σύγχρονος ἁπλός ἄνθρωπος κάτι τέτοιο; Εἶναι τελείως ἀδύνατο. Ὅμως, ἀποδείχτηκε πέρα ἀπό κάθε ἀμφιβολία, ἔτσι ἔγινε!

Ὁ Μωυσῆς ἀναφέρθηκε σέ τρεῖς μεγάλες ἐμφανίσεις ὀργανικῆς ζωῆς, μιᾶς φυτικῆς καί δυό ζωικῶν! Ἡ ἐπιστήμη τό ἔχει ἀπόλυτα ἐπαληθεύσει. Ὅπως ἐπαλήθευσε ὅτι πράγματι ὁ ἄνθρωπος δημιουργήθηκε τελευταῖος.

Ὁ Μωυσῆς ἔγραψε ὅτι πρῶτα ἡ γῆ ἦταν καλυμμένη ἀπό νερό, καί ὁ Θεός δημιούργησε τήν ξηρά μετά (‘‘συναχθήτω τό ὕδωρ εἰς συναγωγήν μίαν καί ὀφθήτω ξηρά’’). Στόν μεσαίωνα ὅμως οἱ τότε ἐπιστήμονες ἔβλεπαν ἔκπληκτοι τά κοχύλια πού ὑπῆρχαν στίς κορυφές τῶν βουνῶν καί σέ μεγάλα ὕψη, καί δέν μποροῦσαν νά ἑρμηνεύσουν πώς βρέθηκαν ἐκεῖ. Μάλιστα ἔκαναν ἀρκετά παράξενες ὑποθέσεις (ἀτελεῖς ἀπόπειρες τῆς δημιουργοῦ δυνάμεως, παίγνια τῆς φύσεως, ἀντανακλάσεις τῶν ἀστέρων κλπ). Αἰῶνες μετά τό Μωυσή, αὐτό ἦταν τό ἐπίπεδο τῆς ἐπιστήμης.

Μεγάλη ἐντύπωσή μου προκάλεσε τό βιβλίο του Steven Weihberg ‘‘Τά τρῖα πρῶτα λεπτά’’ (The first three minutes - a modern view of the origin of the universe, London, Fontana Paperbacks, 1983). Ὁ διάσημος αὐτός φυσικός ἀναφέρει:

‘‘Ἄν ἡ ἀναλογία τοῦ φωτός πρός τήν ὕλη ἦταν μεγαλύτερη, τό φῶς θά ὑπερίσχυε καί δέν θά ἐπέτρεπε στήν ὕλη νά δημιουργήσει τοπικά συγκεντρώσεις, πού θά ἐξελίχθηκαν σέ γαλαξίες καί ἀστέρες. Ἡ πίεση τῆς ἀκτινοβολίας θά διέλυε τή συμπαγή ὕλη.

Ἄν ἡ ἀναλογία τοῦ φωτός πρός τήν ὕλη ἦταν μικρότερη, τό φῶς δέν θά μποροῦσε νά συγκρατήσει τή δημιουργία πυρήνων τά πρῶτα λεπτά τοῦ σύμπαντος. Ὅλη ἡ ὕλη τοῦ σύμπαντος θά εἶχε μετατραπεῖ σέ βαριά στοιχεῖα, καί δέν θά ὑπῆρχε ὑδρογόνο, οὔτε ἥλιος, οὔτε ζωή.

Τό φῶς ἔπρεπε νά εἶναι ἀκριβῶς τόσο, ὥστε καί νά ἐμποδίσει τή συνολική μετατροπή τοῦ ὑδρογόνου καί ἡλίου σέ βαρύτερα στοιχεῖα, ἀλλά καί νά μήν ἐμποδίσει τό σχηματισμό τῶν ἀστέρων καί γαλαξιῶν μεταγενέστερα. Μιά φοβερή χρυσῆ τομή, μιά ἀπίστευτη ἰσορροπία ὕλης καί ἐνέργειας, πού ἐξασφάλισε τή δυνατότητα στή ζωή νά ὑπάρξει.

Ο Steven Hawkings A brief history of time - From the Big Bang To Black Holes, Bantam Books, New York, 1988) ἀναφέρεται σέ ἕνα ἀκόμη θαυμάσιο γεγονός, πού συνέβη κατά τή δημιουργία τοῦ κόσμου, τήν μεγάλη θερμή ἔκρηξη!

‘‘Ἄν ἡ ταχύτητα διαστολῆς, ἀκριβῶς ἕνα δευτερόλεπτο μετά τή μεγάλη ἔκρηξη, ἦταν πολύ λίγο μικρότερη ἀπό τήν πραγματική, τό σύμπαν θά εἶχε καταρρεύσει πρίν προλάβει νά δημιουργηθεῖ ἡ ζωή’’.

Πράγματι, τά ὑλικά σώματα ἕλκονται μέ τεράστιες ἐλκτικές δυνάμεις. Ἄν ἡ ἀρχική ταχύτητα διαστολῆς δέν ἦταν τόσο μεγάλη, μετά τήν ἔκρηξη τά ἀρχικά σώματα θά διαστέλλονταν γιά λίγο, θά σταματοῦσαν, καί θά γύριζαν (λόγω ἔλξης) μέ μεγάλη ταχύτητα πίσω, ὅπου θά συγκρούονταν καί πάλι.

Ἄν λοιπόν ἡ ἀρχική ταχύτητα διαστολῆς, μετά τή μεγάλη ἀρχική ἔκρηξη, ἦταν λίγο μικρότερη ἀπό τήν πραγματική οἱ γαλαξίες καί ἡ ζωή δέν θά εἶχαν δημιουργηθεῖ.

Ἄν ἡ ἀρχική ταχύτητα διαστολῆς, μετά τήν μεγάλη ἀρχική ἔκρηξη, ἦταν λίγο μεγαλύτερη ἀπό τήν πραγματική, ἡ βαρύτητα δέν θά μποροῦσε νά συγκεντρώσει τήν ὕλη τοῦ σύμπαντος σέ τοπικές συγκεντρώσεις, ἀλλά ἡ ὕλη θά εἶχε διασπαρεῖ, χωρίς νά δημιουργηθοῦν συγκεντρώσεις. Ἡ ζωή φυσικά δέν θά εἶχε πού νά δημιουργηθεῖ.

Ἡ ἀρχική ταχύτητα διαστολῆς ἔπρεπε νά ἔχει ἀκριβῶς μιά τιμή, αὐτή πού πράγματι εἶχε, ὥστε: καί νά μπορεῖ ἡ ὕλη νά ἀπομακρυνθεῖ ἀπό τό σημεῖο τῆς ἀρχικῆς ἔκρηξης μέ μεγάλη ταχύτητα, καί νά μποροῦν τά μόρια νά ἕλκονται καί νά δημιουργήσουν τούς ἀστέρες, τούς πλανῆτες, τούς γαλαξίες.

Ὁ Hawking ἀναφέρει ‘‘ἡ ἀρχική ταχύτητα διαστολῆς ἔπρεπε νά ἐπιλεγεῖ μέ πολύ μεγάλη ἀκρίβεια, ὥστε ἡ ταχύτητα αὐτή νά εἶναι ἀκόμη καί τώρα τόσο κοντά στήν κρίσιμη τιμή, τήν ἀναγκαῖα γιά νά ἀποφύγουμε τήν κατάρρευση’’.

Ἕνα ἀκόμη παράδοξο.

Ἡ κατασκευή τοῦ ἀτόμου, μέ τόν πυρήνα στό κέντρο καί τά ἠλεκτρόνια νά περιστρέφονται γύρω ἀπό αὐτόν, θυμίζει ἔντονα τόν ἥλιο καί τούς πλανῆτες. Ἥλιος εἶναι ὁ πυρήνας, πλανῆτες εἶναι τά ἠλεκτρόνια. Εἶναι φανερό ὅτι στό σύμπαν ὑπάρχει τό ἴδιο βασικό σχέδιο σύνθεσης καί κατασκευῆς, ἀπό τό ἄπειρα μικρό, στό ἄπειρα μεγάλο.

Ὑπάρχουν διαφορές ἀνάμεσα στό μικρόκοσμο τοῦ ἀτόμου καί τόν μακρόκοσμο τοῦ σύμπαντος. Διαφορές, πού δημιουργοῦν ὅμως ἀπορία καί θαυμασμό. Σύμφωνα μέ τήν ἠλεκτρομαγνητική θεωρία, ἀφοῦ τό ἠλεκτρόνιο κινεῖται σέ κυκλική τροχιά γύρω ἀπό τόν πυρήνα, ἐκπέμπει συνεχῶς ἀκτινοβολία, ὅπως ὁποιοδήποτε ἄλλο κινούμενο φορτίο στόν κόσμο. Ἡ ἀκτινοβολία αὐτή φυσικά συνοδεύεται ἀπό συχνή ἀπώλεια ἐνέργειας.

Ἄν αὐτό συνέβαινε στό ἠλεκτρόνιο, ἡ ἀκτίνα περιστροφής θά ἔπρεπε συνεχῶς νά μικραίνει καί τό ἠλεκτρόνιο νά πέσει τελικά πάνω στόν πυρήνα. Ἕ, λοιπόν, εἰδικά στό ἠλεκτρόνιο, ΔΕΝ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ αὐτό πού συμβαίνει σέ ὁποιοδήποτε ἄλλο κινούμενο φορτίο στή φύση. Ο Bohr τό διαπίστωσε, καί ἀπό τότε ξέρουμε γιά τήν καταπληκτική αὐτή ἐξαίρεση, πού ἄν δέν ὑπῆρχε, δέν θά ὑπῆρχε ζωή.

Τό μικρό ἄτομο, κρύβει μέσα τοῦ τρομακτικῆ ποσότητα ἐνέργειας. Ἕνα γραμμάριο ὁποιασδήποτε ὕλης, ἄν μεταστοιχειωθεῖ μέσα σέ ἕνα δευτερόλεπτο, ἐκλύει ἐνέργεια ἑπτά δισεκατομμυρίων κιλοβατωρῶν. Ἕνα μόνο γραμμάριο, ὄχι οὐρανίου, ὁποιουδήποτε ὑλικοῦ. Γιατί, ἔχει ἐνέργεια, πού πρώτη φορά ὁ ἄνθρωπος διαπίστωσε στή Χιροσίμα. (Τά μή ραδιενεργά στοιχεῖα, μέ κατάλληλο βομβαρδισμό τοῦ πυρήνα τους, διασπῶνται καί αὐτά δημιουργοῦν ἄλλα στοιχεῖα, μέ ἔκλυση ἐνέργειας).

Ἄς ἀφήσουμε ὅμως τόν κόσμο τῶν ἀτόμων, γιά νά πᾶμε στήν πιό σημαντική χημική ἔνωση, τό νερό. Κάτι θαυμαστό συμβαίνει καί στό νερό, γιά νά ἐξασφαλιστεῖ ἡ συνέχεια τῆς ζωῆς πάνω στή γῆ.

Ἄς πάρουμε μιά περιοχή τῆς γῆς, πού κατά τή διάρκεια τοῦ χειμώνα ἡ θερμοκρασία πέφτει συνεχῶς. Μόλις φτάσει τούς 4 βαθμούς Κελσίου, τό νερό ἔχει ἀποκτήσει τή μεγαλύτερη τοῦ πυκνότητα καί καταβυθίζεται. Ἄν τό ψύχος ἐπιμείνει, ἡ ἐπιφάνεια τῶν ὑδάτων θά γίνει πάγος, στό βάθος ὅμως ἡ θερμοκρασία θά εἶναι 4 βαθμοί Κελσίου, καί ἡ ζωή θά συνεχίζεται!

Ἄν δέν συνέβαινε αὐτή ἡ ‘‘ἀνωμαλία διαστολής’’ τοῦ νεροῦ, ὁ πάγος θά ἦταν βαρύτερος ἀπό τό νερό καί θά βυθιζόταν. Θά ἀκολουθοῦσε τό ἐπόμενο στρώμα νεροῦ, πού θά πάγωνε καί θά βυθιζόταν, μέχρι ὁλόκληρη ἡ ποσότητα τοῦ νεροῦ τοῦ ποταμοῦ, τῆς λίμνης, τῆς θάλασσας νά εἶχε γίνει πάγος, καί ἡ ζωή μέσα στό ὑγρό στοιχεῖο νά εἶχε θανατωθεῖ.

Τό νερό ἐξατμίζεται! Γίνονται τά σύννεφα, καί μεταφέρονται μέ αὐτά τεράστιες ποσότητες ἀπό τό πολύτιμο αὐτό μόριο. Τί νόημα ἔχει αὐτή ἡ διαδικασία; Τά μολυσμένα νερά αὐτοκαθαρίζονται! Οἱ ρύποι δέν ἐξατμίζονται μέ τό νερό, ἀλλά ἀποχωρίζεται τό καθαρό ἀπό τό ἀκάθαρτο! Τροφοδοτοῦνται οἱ πηγές, ποτίζεται ἡ γῆ, ξεδιψοῦν οἱ ἄνθρωποι καί τά ζῶα.

Ὁ ἀέρας πού ἀναπνέουμε, ἔχει 20% περίπου ὀξυγόνο. Συχνά ἀκούω ἀπό τούς μαθητές μου τήν παρατήρηση: ’’Τι κρίμα, νά μήν ἔχει πιό πολύ ὀξυγόνο ὁ ἀέρας, νά ἀναπνέουμε ὀξυγόνο καθαρό ἄν εἶναι δυνατό’’.

Ὅμως, ἄν τό ὀξυγόνο ἦταν περισσότερο, ὅλες οἱ καύσιμες ὕλες θά εἶχαν γίνει εὔφλεκτες, ὥστε ἕνας κεραυνός θά προκαλοῦσε φωτιά πού θά ἦταν ἀδύνατο νά σβήσουμε!

Ἄν τό ὀξυγόνο ἦταν λιγότερο, δέν θά ὑπῆρχε ἡ φωτιά, πού βοήθησε πολύ τόν πολιτισμό, καί οἱ πνεύμονες θά ἔπρεπε νά βροῦν ἄλλο τρόπο νά δεσμεύουν τό ἀπαραίτητο ὀξυγόνο γιά νά ζήσουμε.

Τά ἀέρια ἔχουν μιά ἰδιότητα. Ἐπεκτείνονται, καί ἀπλώνονται σέ ὅλο τό χῶρο. Εἶναι αὐτό σημαντικό; Ναί, γιατί ἔτσι ἡ ἀτμόσφαιρα ἀνανεώνεται καί αὐτοκαθαρίζεται. Ἀναθυμιάσεις, συσσωρεύσεις ρύπων, καπνοί, ἐξαφανίζονται, χωρίς τήν παρέμβαση τοῦ ἀνθρώπου, ἀλλά μόνο τοῦ νόμου αὐτοῦ τῶν ἀερίων, πού τά ἀναγκάζει νά ἀπλωθοῦν. Τά φυτά βοηθοῦν σημαντικά τήν κάθαρση τῆς ἀτμόσφαιρας. Ἀπορροφοῦν διοξείδιο τοῦ ἄνθρακα.

Τά φυτά παίρνουν τό διοξείδιο τοῦ ἄνθρακα ἀπό τόν ἀέρα, τό διασποῦν σέ ἄνθρακα καί ὀξυγόνο, κρατοῦν τόν ἄνθρακα, ἐλευθερώνουν τό ὀξυγόνο.

Τον ἄνθρακα, τί τόν κάνουν; Ἄν εἶναι δέντρα, καρπούς! Ἐνώνεται μέ ὑδρογόνο (τοῦ νεροῦ) καί ἄλλα ἄτομα, καί δημιουργοῦν πολύτιμες χημικές ἐνώσεις, κατάλληλες γιά τήν τροφή τῶν ζώων καί τοῦ ἀνθρώπου. Ποιά σοφή σκέψη βρίσκεται πίσω ἀπό ὅλα αὐτά; Πώς μποροῦμε νά ὑποθέσουμε ὅτι ὅλα ἔγιναν κατά τύχη, ἀπό σύμπτωση…

Ἄς συνεχίσουμε ὅμως νά ἐξετάζουμε τόν κόσμο πού μας περιβάλλει. Τό φῶς διαδίδεται εὐθύγραμμα, γιατί διαφορετικά δέν θά βλέπαμε σωστά, ἀλλά τελείως θολά καί ἀκανόνιστα. Ὁ ἦχος ὅμως δέν διαδίδεται εὐθύγραμμα, ἀλλά ἔχει κυματοειδή μορφή, γιατί διαφορετικά δέν θά διακρίναμε τούς ἤχους!!!

Ἄς συνεχίσουμε νά σκεπτόμαστε, καθώς τρέχουμε πάνω στή γῆ μας μέ ταχύτητα χιλιομέτρων κάθε δευτερόλεπτο. Ἀλήθεια, δέν κάνουμε κυκλική τροχιά, ἀλλά ἐλλειπτική. Γιατί;

Ἄν δέν ἦταν ἐλλειπτική ἡ τροχιά, ἀλλά κυκλική, δέν θά φώτιζε ὁ ἥλιος τούς πόλους. Οἱ πάγοι θά συσσωρεύονταν στούς πόλους, ἡ στάθμη τῶν νερών τῶν ὠκεανῶν θά εἶχε πολύ κατέβει γιατί τεράστιες ποσότητες νεροῦ θά εἶχαν σχηματίσει τεράστιους ὄγκους πάγου στούς πόλους, καί πολύ νερό θά δεσμευόταν. Ἡ γῆ θά ἀποκτοῦσε ἄλλο σχήμα μέ δυσάρεστες συνέπειες γιά τήν τροχιά της. Οἱ βροχές θά ἦταν σπάνιες, ἡ ξηρασία θά ἦταν φοβερή μάστιγα γιά τά ζῶα, τά φυτά, τόν ἄνθρωπο. Ὅμως, ἡ ἐλλειπτική αὐτή τροχιά, σχηματίζει μέ τόν ἰσημερινό τή σοφά ἐπιλεγμένη γωνία 230 , ὥστε ὁ ἥλιος νά φωτίζει ἄλλοτε τό βόρειο ἠμισφαίριο καί ἄλλοτε τό νότιο, ἐπιτρέποντας τή θαυμαστή αὐτή ἰσορροπία νεροῦ-ἀτμοῦ πού ἐπιτρέπει τήν ὕπαρξη τοῦ κόσμου ὅπως τόν ξέρουμε σήμερα.

Ἄν ἡ σελήνη ἦταν πιό κοντά στή γῆ, ἡ παλίρροια θά ἦταν τεράστια. Δυό φορές τή μέρα τεράστιες ἐκτάσεις γῆς θά καλύπτονταν ἀπό τά νερά τῶν θαλασσῶν, ἡ γῆ θά δεχόταν φοβερή διάβρωση, θά ὑπῆρχαν τρομερές καταιγίδες.

Ἀρκετά ὅμως στρέψαμε τήν προσοχή μας στόν κόσμο πού μας περιβάλλει. Ἦρθε ἡ ὥρα νά κοιτάξουμε λίγο μέσα μας, τό σῶμα μας, τήν ὕπαρξή μας. Θά βροῦμε θαύματα, πού ἡ καθημερινότητα δέν μας ἐπιτρέπει νά παρατηρήσουμε. Γιατί, εἴμαστε τόσο πολύ ἀπασχολημένοι, ὅπως λέει καί ἡ παραβολή τοῦ σπορέως, ‘‘ἀπό τήν μέριμνα τοῦ αἰῶνος, τήν ἀπάτη τοῦ πλούτου, καί τήν ἐπιθυμία τῶν ἄλλων πραγμάτων’’.

Ζωή, χωρίς τή λήψη τροφῆς, εἶναι ἀδύνατη. Γιά νά δοῦμε πώς γίνεται αὐτό. Δόντια, σάλιο, στοματική κοιλότητα, μηχανισμοί μάσησης, θαυμάσιο ξεκίνημα γιά τή σωστή διάσπαση τῆς τροφῆς. Ἡ ἐπιγλωττίδα κλείνει, ἡ τροφή δέν πάει στούς πνεύμονες, ἀλλά στό στομάχι. Ἐκκρίνονται τά κατάλληλα ὑγρά, τό ὑδροχλωρικό ὀξύ σκοτώνει μικροοργανισμούς, διασπά τήν τροφή, τήν ἐμποδίζει νά σαπίσει. Ὁ πυλωρός (ἡ εἴσοδος γιά τά ἔντερα) μένει κλειστός, μέχρι νά τοῦ δοθεῖ ἐντολή νά ἀνοίξει, γιατί τότε μόνο ἡ τροφή εἶναι κατάλληλη νά προχωρήσει στήν ἑπόμενη φάση τῆς ἀπορρόφησης! Χολῆ, παγκρεατικό ὑγρό, ἐντερικές ἐκκρίσεις ἀναμιγνύονται μέ τήν τροφή, καί γίνεται ἐφικτή ἡ ἀφομοίωση. Τό ὑλικό πού ἀπορροφήθηκε καταλήγει στό συκώτι, ἀποχωρίζεται ἡ οὐρία, συμβαίνουν διαδικασίες πού χρειάζεται ἕνα βιβλίο γιά νά περιγραφοῦν.

Ἡ καρδιά, μιά ζωντανή ἀντλία πού ἐργάζεται συνεχῶς, μέ καταπληκτική κατασκευή. Εἶναι χωρισμένη σέ διαμερίσματα. Γεμίζει αἷμα καί τό ἐκσφενδονίζει μέχρι τά ἄκρα τοῦ ὀργανισμοῦ, ὅπου γίνεται ἡ ἀνταλλαγή τῆς ὕλης. Μέσα σέ ἕνα εἰκοσιτετράωρο, ἡ καρδιά κάνει 60.000 διαστολές καί ἄλλες τόσες συστολές κατά μέσο ὄρο, μετακινώντας σέ κάθε διαστολή 200 περίπου (κατά μέσο ὄρο) γραμμάρια ἀρτηριακού αἵματος πού καταλήγει σέ φλεβικό καί ἐπανέρχεται στήν καρδιά. Ὅλοι γνωρίζουν, πόσο καθοριστική γιά τή ζωή καί τήν ὑγεία εἶναι ἡ σωστή λειτουργία τῆς καρδιάς, πού συνεχῶς τήν ἐπιβαρύνουμε μέ κακή διατροφή, κάπνισμα, κλπ

Οἱ πνεύμονες ἔχουν ἀναπνευστική ἐπιφάνεια ὀγδόντα περίπου τετραγωνικῶν μέτρων. Πῶς γίνεται; Μέ τίς κυψελίδες, πού φτάνουν τά 400 ἑκατομμύρια, καί ἔχουν σφαιρικό σχήμα. Ἐκεῖ γίνεται διαπίδυση, ὅπου τό φλεβικό αἷμα παίρνει ὀξυγόνο καί ἀποβάλλει διοξείδιο τοῦ ἄνθρακα.

Τό σχήμα ἐξασφαλίζει τήν τεράστια ἐπιφάνεια ἐπαφῆς, πού εἶναι ἀπαραίτητη γιά τό εἶδος αὐτό τῶν φυσικῶν καί χημικῶν κατεργασιῶν.

Τό νευρικό σύστημα, μεταβιβάζει τίς πληροφορίες ἀπό ὅλο τό σῶμα στό κέντρο ἐλέγχου, τόν ἐγκέφαλο. Ἐρεθισμοί, αἰσθήσεις, εὐχαρίστηση, πόνος, ὅλα μεταφέρονται στόν ἐγκέφαλο.

Ὅλα αὐτά τά χαρακτηριστικά τοῦ ἀνθρώπου, μέ ἕνα μόνο σπέρμα ἀπειροελάχιστων διαστάσεων, πού ἐνώνεται μέ ἕνα ὠάριο, κληρονομοῦνται καί ἀναδημιουργοῦνται στούς ἀπογόνους. Ἕνα ἀρχικό κύτταρο, ἐξελίσσεται σέ πλῆθος διαφορετικῶν κυττάρων πού ἔχουν τελείως διαφορετική ἀποστολή.

Το ἀνθρώπινο σῶμα εἶναι τόσο ἐξαιρετική δημιουργία, πού δεκάδες τόμοι τῆς ἰατρικῆς καταφέρνουν νά περιγράψουν μόνο ἕνα μέρος καί μόνο ὁρισμένες λειτουργίες. Ἡ σκέψη, τά αἰσθήματα, ἡ κρίση, ἡ συνείδηση, ἡ δυνατότητα σχεδιασμού, οἱ νοητικές δυνατότητες σύλληψης καί ἐπεξεργασίας, εἶναι ἀδύνατο νά ἐρμηνευτοῦν κάτω ἀπό ὁποιοδήποτε ἀνθρώπινο μικροσκόπιο.

Ἀλήθεια, ὅλα αὐτά τά καταπληκτικά, πῶς τά ἑρμηνεύουν οἱ ἄνθρωποι; Τί ἀπόψεις ἔχουν διαμορφωθεῖ; Ποτέ δέν πρέπει ὁ ἄνθρωπος νά καταλήγει σέ τελικό συμπέρασμα, πρίν ἀκούσει ὅλες τίς ἀπόψεις, ὅλες τίς γνῶμες, καί πρίν τίς ἐξετάσει μέ σεβασμό καί προσοχή.

 

***** Δημόκριτος...*****

Ὁ Δημόκριτος, τόν πέμπτο αἰῶνα πρίν ἀπό τό Χριστό, εἶπε ὅτι τό μόνο πού ὑπάρχει στόν κόσμο εἶναι ἄτομα, ἄπειρα σέ ἀριθμό, πού κάνουν ποικιλία ἐνώσεων. Ἐνώθηκαν μεταξύ τούς συμπτωματικά, γιατί ἔπεσαν ἀπό τό ἄπειρο διάστημα.

Τά μεγαλύτερα ἄτομα συγκρούονται μέ τά μικρότερα καί δημιουργοῦν ἐνώσεις. ‘‘Ουδέν γίγνεται ἐκ τοῦ μηδενός καί οὐδέν ἀπόλλυται εἰς τό μηδέν’’. Ὁ ἄνθρωπος καί τά σώματα προήλθαν ἀπό τυχαία συνένωση ἀφθάρτων, ἀδιαιρέτων, ἀναλλοίωτων (Β. Ἀντωνιάδη, Ἐγχειρίδιο Φιλοσοφίας πρῶτος τόμος).

Σκέψεις γιά τή θεωρία του: Θαυμασμό προκαλεῖ ἡ ἰδέα τοῦ ἀτόμου. Πῶς τό κατάλαβε ὁ Δημόκριτος, πέντε αἰῶνες πρό Χριστοῦ; Ὅλος ὁ κόσμος τόν μνημονεύει γιά τή νοητική τοῦ δυνατότητα, καί τόν ἐξυψώνει γιά τήν ἀνακάλυψή του.

Φυσικά, ἔκανε καί λάθη.

Τό ἄτομο δέν εἶναι ἄτμητο, τέμνεται, ἔχει πρωτόνια, νετρόνια, πλῆθος σωματίδια. Ἡ τυχαία συνένωση ἀτόμων, γιά τήν ὁποία μίλησε, ἑρμήνευσε τόν κόσμο μέ μιά ἀδύνατη παραδοχή. Τά ἄτομα ἔπεσαν, ἐνώθηκαν, σχημάτισαν τέλειες κατασκευές πού δέν γίνονται ἀπό τύχη. Τό ἴδιο τό μυαλό τοῦ Δημόκριτου, πού ἀνακάλυψε τόσες ἀφηρημένες ἔννοιες, δέν ἔγινε ἀπό κάποια τυχαία ‘‘βροχή μορίων’’! Δέν ἑρμήνευσε τήν κατασκευή τοῦ κόσμου. ‘‘Έγινε τυχαία’’ δέν σημαίνει ὅτι ἐξήγησε πώς ἔγινε. Ὁ Μωυσῆς, χίλια χρόνια πρίν ἀπό τό Δημόκριτο, ἔδωσε στή γέννεση πολύ πιό θαυμαστές ἐξηγήσεις, ὅπως εἴδαμε.

Εἶναι φανερό, ὅτι ὁ Μωυσῆς, τόσους αἰῶνες πρίν τό Δημόκριτο, μέσα σέ ἕνα περιβάλλον πού δέν συγκρίνεται μέ τό περιβάλλον τοῦ Δημόκριτου, ἔγραψε ἕνα Θεόπνευστο βιβλίο. Ἡ ἐργασία τοῦ Δημόκριτου εἶναι μιά ἀνθρώπινη προσπάθεια.

Ἄς δοῦμε ἄλλες ἀνθρώπινες προσπάθειες:

Ο Buchner, στίς ἀρχές τοῦ περασμένου αἰῶνα, ἔγραψε τή δική του θεωρία. Ἀγνοοῦμε τί εἶναι ὕλη καί τί εἶναι δύναμη, λίγο ὅμως μας ἐνδιαφέρει τό βάθος τῶν πραγμάτων. Ἡ δημιουργία ἑνός κόσμου εἶναι ἀδύνατη. Ὁ κόσμος εἶναι αἰώνιος, χωρίς ἀρχή καί χωρίς τέλος. Ἡ ὕλη εἶναι ἄφθαρτη. Ἡ μάζα δέν χάνεται ποτέ, ἁπλά ἀλλάζει μορφή. Ἀφοῦ λοιπόν ἡ ὕλη δέν ἔχει τέλος, ἄρα δέν εἶχε οὔτε ἀρχή, ἑπομένως οὔτε Θεός, οὔτε δημιουργός ὑπάρχει.

Ο Haeckel, τήν ἴδια ἐποχή, στό ἔργο του Die Weltraetsel (Τά αἰνίγματα τοῦ κόσμου), ἔδωσε τή δική του ἐκδοχῆ. Χαρακτήρισε τό ἔργο του σάν τό μεγαλύτερο διανοητικό ἐπίτευγμα τοῦ 10 αἰῶνα. Συγχώνευσε τήν ἀρχή διατήρησης τῆς ὕλης μέ τήν ἀρχή διατήρησης τῆς ἐνέργειας, λέγοντας ὅτι ἡ ὕλη χάνεται, τό ἄθροισμα ὕλης καί ἐνέργειας μένει σταθερό. Ἔτσι, διαφώνησε (σωστά) μέ τόν Buchner. Ὅμως, ἀπόρριψε τό νόμο τῆς ἐντροπίας, πού ἀχρηστεύει ὅλες τίς ὑλιστικές θεωρίες, ὅπως θά δοῦμε σέ λίγο.

Ο Haeckel, βρέθηκε σέ δυσκολία ὅταν χρειάστηκε νά ἀπαντήσει ἄν ὁ ἄνθρωπος φτιάχτηκε ‘‘ἀπό τύχη’’. Δέν τό δέχτηκε! Εἶπε ὅμως ὅτι ἡ ἴδια ἡ ὕλη εἶναι ὁ Θεός, ὁ κόσμος εἶναι ταυτόχρονα δημιουργία καί δημιουργός (πανθεϊσμός). Ὁ κόσμος, ἡ ὕλη, ἔχει ψυχή! Προσπαθεῖ μάλιστα νά συμπυκνωθεῖ! Ἡ πρωταρχική ὕλη εἶναι ὁ αἰθέρας, πού δέν ἀποτελεῖται ἀπό ἄτομα, οὔτε εἶναι ἀέριο, ἀλλά γεμίζει κάθε κενό χῶρο. Ῥπάρχει αἰώνιος ἀγώνας ἀνάμεσα στήν ὕλη καί τόν αἰθέρα, καί μάλιστα οὔτε ἡ μάζα, οὔτε ὁ αἰθέρας εἶναι νεκρά, ἔχουν αἴσθηση. Ἔχουν καί θέληση!! Ἡ μάζα αἰσθάνεται εὐχαρίστηση ἀπό τή συμπύκνωσή της, ὁ αἰθέρας δυσαρεστεῖται ἀπό τή συμπίεση.

Δέν νομίζω ὅτι χρειάζεται κριτική ἡ θεωρία αὐτή. Σήμερα ξέρουμε ὅτι δέν ὑπάρχει αἰθέρας, πολύ περισσότερο αἰθέρας πού νοιώθει εὐχαριστημένος ἤ δυσαρεστημένος!

Ὁ Haeckel ἀρνήθηκε ὅτι ὑπάρχει Θεός. Δέν πίστευε στά ‘‘Θαύματα’’. Ὅμως, ἡ θεωρία του, ξεπερνάει σέ ἔμπνευση ὅλα τά γνωστά θαύματα. Ἐξηγεῖ τό ἄγνωστο μέ τό ἄγνωστο, τήν τύχη, τή σύμπτωση. Δίνει ὕπαρξη σέ ἀνύπαρκτα σώματα. Πόσο ἀσήμαντη φαίνεται ἡ θεωρία αὐτή, 3500 χρόνια μετά τό Μωυσή.

Οἱ ὑλιστικές θεωρίες μοιάζουν. Ὅλες παραδέχονται ὅτι ὅλα τά θαυμάσια πού μας περιβάλλουν, ἔγιναν ἀπό σύμπτωση, μέ ἐξέλιξη τῶν ἀτελέστερων πρός τά τελειότερα. Ποιός ὅμως ἔφτιαξε ἔστω τά ἀτελέστερα; Οἱ ἀστέρες καί οἱ πλανῆτες, πῶς κινοῦνται; Δέν ἀπαντοῦν. Συνέβη, ἰσχυρίζονται.

Ἄς δοῦμε ὅμως τί λέει ἡ ἐπιστήμη σήμερα, πάνω στίς ἀπόψεις πού ἀναφέρθηκαν.

Εἶναι ἡ μάζα ἄφθαρτη;

Ξέρουμε ὅτι ὁ ἥλιος ἐκπέμπει τεράστιες ποσότητες ἐνέργειας. Γιά νά τό πετύχει αὐτό, μετατρέπει συνεχῶς μάζα σέ ἐνέργεια. Κάθε δευτερόλεπτο, ὁ ἥλιος χάνει πάνω ἀπό τέσσερα ἑκατομμύρια τόνους ἀπό τή μάζα του. Σέ τρεῖς ὧρες, χάνει μάζα, ὅση ἡ μάζα ὅλων τῶν θαλασσῶν τῆς γῆς. Ἡ ἐνέργεια αὐτή μετατρέπεται κυρίως σέ θερμότητα. Ὅσο πιό μακριά ὅμως ἀπό τόν ἥλιο μεταφέρεται, τόσο ὑποβαθμίζεται, γιατί πλέον δέν μπορεῖ νά παράγει ὠφέλιμο ἔργο. Ὅπως π.χ. μιά ἀτμομηχανή, πού ἀπό τήν ἐνέργεια τοῦ ἀτμοῦ χρησιμοποιεῖ ἕνα μικρό μόνο ποσό, ἡ ὑπόλοιπη ὅμως μετατρέπεται σέ ἄχρηστη θερμότητα, πού προκαλεῖ ‘‘θερμική μόλυνση’’ στό περιβάλλον. Ἡ μάζα, λοιπόν δέν εἶναι ἄφθαρτη. Ὁ νόμος τῆς ἀφθαρσίας τῆς ὕλης, ἔχει ὁριστικά ἀνατραπεῖ. Οἱ ὑλιστές χάνουν ὁριστικά τό ἐπιχείρημα ‘‘ἀφοῦ ἡ ὕλη δέν ἔχει τέλος, ἄρα δέν ἔχει καί ἀρχή, δέν ἔχει καί δημιουργό!’’

Ἡ ἐπιστήμη ἀπόδειξε ὅτι ὁ κόσμος εἶχε μιά ἀρχή, θά συνεχίσει τήν πορεία του, θά ἔχει ἕνα τέλος!

Τό τέλος θά ὑπάρξει ὁπωσδήποτε, ὅταν ὅλη ἡ ἐνέργεια πού μπορεῖ νά παράγει ἔργο, μετατραπεῖ σέ ὑποβαθμισμένες μορφές ἐνέργειας, πού προκαλοῦν μόνο πρόβλημα καί καμιά ὠφέλεια. Ἤδη γίνονται πολλές προσπάθειες, γιά νά ἀποφύγουμε τά πρόωρα προβλήματα ἀπό τό ‘‘φαινόμενο τοῦ θερμοκηπίου’’, τή ‘‘θερμική μόλυνση’’ καί τόν ‘‘θερμικό θάνατο’’.

Δυστυχῶς, ὅτι καί νά κάνουμε στή γῆ, παράγουμε θερμότητα πού εἶναι ἄχρηστη καί ἐπιβλαβής. Ἕνα αὐτοκίνητο, γιά νά κινηθεῖ, παράγει στόν κινητήρα τοῦ θερμότητα, πού ἁπλά εἶναι ἄχρηστη καί ἐπιβλαβής καί χάνεται στό περιβάλλον. Ἄν αὐξηθεῖ ἡ θερμοκρασία τῆς ἀτμόσφαιρας καί τῶν θαλασσῶν λίγους βαθμούς, αὐτό θά εἶναι σοβαρότατο πρόβλημα γιά πολλές περιοχές τῆς γῆς.

Ὑπάρχουν ἐπιστήμονες πού ἰσχυρίζονται ὅτι σέ λίγες δεκάδες χρόνια, λόγω τῆς θερμικῆς μόλυνσης, ἡ κατάσταση πάνω στή γῆ θά ἀλλάξει δραματικά. Ἡ οὐσία ὅμως εἶναι ὅτι ὠφέλιμη ἐνέργεια ἔχει μετατραπεῖ σέ μικρό ποσοστό σέ ὠφέλιμο ἔργο, σέ μεγάλο ποσοστό ὅμως σέ ἄχρηστη θερμότητα, πού ἀνεβάζει 1-20 βαθμούς τή θερμοκρασία τῆς ἀτμόσφαιρας καί τῶν θαλασσῶν.

Ἡ ὕλη χάνεται. Δισεκατομμύρια τόνους χάνει ὁ κάθε ἕνας ἀπό τούς τρισεκατομμύρια ἥλιους, κάθε δευτερόλεπτο. Ἕνα μικρό μέρος γίνεται ὠφέλιμη ἐνέργεια. Τό ὑπόλοιπο χάνεται. Κανείς σήμερα δέν ἀμφιβάλλει, ὅτι ἡ ὕλη δέν εἶναι ἄφθαρτη, οὔτε ἡ ἐνέργεια μένει ἀξιοποιήσιμη. Τό σύμπαν, ἀργά, βαδίζει πρός τό τέλος του. Δέν ὑπῆρξε αἰώνιο, ὅπως ὁριστικά ἀποδείχθηκε, οὔτε τό μέλλον του θά εἶναι αἰώνιο, ὅπως σήμερα μέ ἀπόλυτη βεβαιότητα γνωρίζουμε.

Το δεύτερο θερμοδυναμικά ἀξίωμά των Carnot-Clausius, πού περιγράφει τήν ποιοτική ὑποβάθμιση τῆς ἐνέργειας, ἄνοιξε νέους ὁρίζοντες στήν ἐπιστήμη.

Ὁ νόμος τῆς ἐντροπίας λέει: Συνεχῶς ἐλαττώνεται ἡ ὠφέλιμη ἐνέργεια στό σύμπαν καί μετατρέπεται σέ ποιοτικά ὑποβαθμισμένη ἐνέργεια, πού δέν εἶναι δυνατό νά χρησιμοποιηθεῖ. Αὐτό θά συμβαίνει μέχρι ἡ ἐνέργεια νά ἐξαντληθεῖ.

Οἱ ὑλιστικές θεωρίες ὅμως δέχτηκαν ἕνα ἀκόμη ἰσχυρότατο χτύπημα, καθοριστικό. Ο Heisenberg διατύπωσε τήν ‘‘ἀρχή τῆς ἀβεβαιότητας’’, πού ἀκύρωσε τόν ὑλιστικό νόμο τῆς αἰτιότητας.

Σύμφωνα μέ τόν νόμο τῆς αἰτιότητας, θεμελιακό νόμο τῶν ὑλιστικῶν θεωριῶν, ὅτι συμβαίνει στόν κόσμο ἔχει μιά συγκεκριμένη αἰτία. Ἄν λοιπόν γνωρίζουμε τήν αἰτία, μποροῦμε νά καταλάβουμε μέ βεβαιότητα ποῖο θά εἶναι τό ἀποτέλεσμα. Ἑπομένως, ἄν γνωρίζουμε τήν κατάσταση ἑνός φυσικοῦ συστήματος, μέ βεβαιότητα συμπεραίνουμε γιά τήν ἐξέλιξή του. Ὁ ἄνθρωπος δέν ἔχει ἐλεύθερη σκέψη καί βούληση, γιατί, σάν μέρος τῆς φύσης, ὑπακούει καί αὐτός σέ μιά ἁλυσίδα ἀντιδράσεων, μόλις τοῦ δημιουργηθοῦν τά ἀνάλογα αἴτια γι’ αὐτές.

Τό 1917, ἡ θεωρία τῆς σχετικότητας (σέ ἀντίθεση μέ τή βεβαιότητα) ἔδωσε ἰσχυρό κτύπημα στίς ὑλιστικές ἀπόψεις. Ἡ μελέτη τοῦ ἀτομικοῦ κόσμου, ἀποκάλυψε ὅτι: Ἄν π.χ. ἕνα φωτόνιο πέσει πάνω στό πρίσμα του Nicols, ἴσως περάσει μέσα ἀπό τό πρίσμα, ἴσως ὅμως δέν περάσει ἀλλά ἀνακλαστεῖ. Τό ἄτομο ἑνός ραδιενεργού στοιχείου, ἴσως διασπαστεῖ σέ ἕνα δευτερόλεπτο, ἴσως ὅμως σέ χίλια χρόνια. Συνεχεῖς παρατηρήσεις, δημιούργησαν τήν αἴσθηση τῆς ἀβεβαιότητας τοῦ ἀποτελέσματος. Ο Planck παρατηρεῖ ὅτι ὁ νόμος τῆς αἰτιότητας ‘‘οὔτε σωστός εἶναι, οὔτε λανθασμένος, ἀλλά μιά ἀόριστη ἀρχή, πού μας βοηθάει νά προσανατολιζόμαστε σέ ἕνα λαβύρινθο γεγονότων’’.

Ο Heisehberg ἀντικατέστησε τόν νόμο τῆς αἰτιότητας μέ τήν ἀρχή τῆς ἀβεβαιότητας. Εἶναι ἀδύνατο εἶπε νά γνωρίζουμε μέ βεβαιότητα τή θέση ἑνός ἠλεκτρονίου κάποια χρονική στιγμή. Ἁπλά, ὑπάρχει ὅμως πιθανότητα νά εἶναι καί σέ κάποιες ἄλλες θέσεις.

Βιολογικά πειράματα, πού ἀκολούθησαν, ἐπιβεβαίωσαν τήν ἀρχή τῆς ἀβεβαιότητας. Ἄν π.χ. ἐκθέσουμε ἕνα κύτταρο σέ μονοχρωματική ἀκτινοβολία, ἄλλοτε τό κύτταρο προσλαμβάνει ἕνα φωτόνιο, ἄλλοτε δέ ὄχι.

Ἄν γίνει πρόσληψη τοῦ φωτονίου, ἄλλοτε ὁδηγεῖ στό θάνατο τοῦ κυττάρου, ἄλλοτε προκαλεῖ (στά γεννητικά κύτταρα) τίς γνωστές μεταλλάξεις. Οἱ μεταλλάξεις αὐτές ἴσως ὁδηγήσουν σέ κύτταρα διαφορετικά ἀπό τό μητρικό, ἴσως οἱ ἐπόμενες γενεές κυττάρων εἶναι ὅλες διαφορετικές. Αὐτά τά νέα κύτταρα, ἴσως ἐπιβιώσουν καί πολλαπλασιαστοῦν, ἴσως ὄχι. Ἔτσι, ἡ ἀβεβαιότητα καί τό ἀκαθόριστο ὑπεισέρχεται καί στά βιολογικά φαινόμενα.

Ἕνα ἀπό τά ἄλυτα προβλήματα τοῦ ὑλισμοῦ, εἶναι ἡ ἀπάντηση στό ἐρώτημα: Ἀφοῦ ὅλα ἔγιναν τυχαία, πῶς ἐξηγεῖται ἡ Θαυμαστή σκοπιμότητα ποῦ παρατηρεῖται παντοῦ στή φύση; Ἄς ἐξετάσουμε μόνο τό ἀνθρώπινο μάτι. Οἱ εἰκόνες περνοῦν καί ἀποτυπώνονται στόν ἀμφιβληστροειδή, ὅπου ἀπλώνεται τό ὀπτικό νεῦρο. Τό μάτι μοιάζει τόσο μέ τηλεσκόπιο, ὥστε οἱ ἐπιστήμονες πού τελειοποίησαν τό τηλεσκόπιο, τά κατάφεραν μελετῶντας τήν διάπλαση τοῦ ἀνθρώπινου ματιοῦ, καί ἀφοῦ μιμήθηκαν ἀρκετές λειτουργίες ἀπό αὐτό! Χρειάζεται τό μάτι σκοτεινό θάλαμο, ἕνα μπροστινό ἄνοιγμα πού νά μεταβάλλεται ἀνάλογα μέ τήν ποσότητα φωτός πού ὑπάρχει στό περιβάλλον (ἴριδα), φακούς.

Ἡ θέση καί ἡ κυρτότητα τῶν φακῶν αὐτῶν, εἶναι ἀνάλογη μέ τοῦ τηλεσκοπίου. Ὑπάρχουν στό μάτι χιτῶνες, πού διορθώνουν τίς ἀτέλειες πού προκαλοῦνται ἀπό τό διαχωρισμό τῶν ἀκτίνων σέ χρώματα! Στό τηλεσκόπιο, ὑπῆρχε τό ἴδιο πρόβλημα, καί οἱ ἐπιστήμονες δυσκολεύτηκαν πολύ νά τό λύσουν, μιμούμενοι τό μάτι. Ὑπάρχουν τόσες ἀπίστευτες συμπτώσεις! Ἀκόμη καί τό γεγονός ὅτι κάθε μάτι μπορεῖ καί βλέπει ἀπό μόνο του, ὅμως καί τά δυό μαζί συντονίζονται καί δίνουν μιά ἐνιαία εἰκόνα, μόνο αὐτονόητο δέν μπορεῖ νά χαρακτηριστεῖ!

Ὅσες ‘‘τυχαῖες συμπτώσεις’’ καί ἄν συμβοῦν, δέν θά μπορέσουν ποτέ νά δημιουργήσουν ἕνα ἀνθρώπινο μάτι. Κάθε φορά πού κοιτάζουμε ἕνα μωρό πού γεννιέται στά μάτια, βλέπουμε καθαρά τό χέρι τοῦ Θεοῦ, ὅπως ἀκριβῶς ὅταν κοιτάζουμε τόν πύργο του Eiffel στό Παρίσι, βλέπουμε καθαρά τή διάνοια τοῦ ἀρχιτέκτονα πού τόν δημιούργησε.

Δυστυχῶς, οἱ ὑλιστικές θεωρίες, δημιουργοῦν καί ἠθικά προβλήματα. Ἄν τά μέλη μιᾶς κοινωνίας ἀποδεχτοῦν τίς ἀπόψεις αὐτές, ἡ κοινωνική συμβίωση θά γίνει ἀδύνατη. Στό ἔργο του ‘‘Science and culture and other essays’’ ο Huxley ἀναφέρει: ‘‘Εἴμαστε ἐνσυνείδητα αὐτόματα, προικισμένα μέ ἐλευθερία πού δέν εἶναι πραγματική. Κάνουμε ὅτι μας ἀρέσει, ἀλλά μας ἀρέσει ὅτι ἡ ἀνάγκη μας ἐπιβάλλει’’. Ὡς ἐδῶ, αὐτά ἀποτελοῦν ἀπόψεις. Ὅμως, ἡ συνέχεια τῶν ὑλιστικῶν συλλογισμῶν, εἶναι ἀπίστευτη: Ἀφοῦ δέν ὑπάρχει πραγματική ἐλευθερία, ὅλες οἱ ἀνθρώπινες πράξεις εἶναι δικαιολογημένες. Ἀκόμη καί αὐτές πού εἶναι ἀποτέλεσμα βίας καί κτηνωδῶν παθῶν, ὁ φόνος, ἡ παιδεραστία, οἱ κλοπές. Μπορεῖ ἡ καλή πράξη νά εἶναι κοινωνικά ἀνώτερη τῆς κακῆς, ἀλλά καί στίς δυό ὁδηγεῖ ἡ φυσική ἀνάγκη, ὁπότε, οὔτε τούς καλούς μποροῦμε νά ἀμείβουμε, οὔτε τούς κακούς νά καταδικάζουμε, ἀφοῦ ὅλα ἁπλά κινοῦνται ἀπό τίς βαθύτερες ἀνάγκες τους.

Ο Hume ὑπερασπίζει τό δικαίωμα τοῦ ἀνθρώπου νά αὐτοκτονήσει, ἄν ἔχει τέτοια παρόρμηση. ‘‘Δεν θά ἦταν ἔγκλημα, ἄν μποροῦσα νά παρεκκλίνω τόν Δούναβη ἤ τόν Ρῆνο, καί θά ἔκανα ἔγκλημα, ἄν διοχέτευα τό αἷμα μου λίγα ἑκατοστά ἔξω ἀπό τή φυσική τοῦ ροῆ;’’

Εἶναι ἀπίστευτο, πού μπορεῖ τελικά νά ὁδηγήσει ἡ ἰδέα ὅτι ὅλα ἔγιναν στήν τύχη, χωρίς τήν παρέμβαση κάποιου δημιουργοῦ. Ἀπίθανες ἰδέες, γεμάτες ἀπό ἀνισορροπία, γεμίζουν τά βιβλία τῶν ὑλιστῶν. Ο Helvetius ὑπερασπίζει τήν ὀργιαστική ζωή στή Γαλλία, μέ τό ἐπιχείρημα ‘‘Καί στήν Αἴγυπτο, ἡ εὐφορία καί ὁ πλοῦτος ὀφείλεται στό βοῦρκο (τοῦ Νείλου) καί ὄχι σέ κάποια ἁγνότητα!’’

Ἀλήθεια, πόσο λίγοι εἶναι οἱ ἄνθρωποι πού εἶναι πολύ καλοί ἤ πολύ κακοί! Μεγάλο μέρος τῆς ἀνθρωπότητας, ἀποτελεῖται ἀπό ἄτομα, πού προσπαθοῦν νά ξεπεράσουν τά ἐλαττώματά τους, τόν κακό ἑαυτό τους, καί νά γίνουν καλύτεροι. Πολλοί, τό καταφέρνουν, ὁρισμένοι φτάνουν σέ μιά κατάσταση πού ἀγγίζει τήν τελειότητα καί τήν ἀπόλυτη καλοσύνη. Τί θά ἔκαναν, ἄν εἶχαν πεισθεῖ ὅτι εἶναι ἀποτελέσματα τυχαίων συμπτώσεων, καί εἶναι φυσικό νά εἶναι κακοί; Πῶς θά ὑπῆρχε μιά κοινωνία, ποῦ ἀποτελεῖται ἀπό ἄτομο μέ τέτοιες ἀρχές; Πόσο σημαντικό εἶναι ὁ αὐτοπεριορισμός τῆς κακίας καί τοῦ ἐγωϊσμοῦ, τί πολύτιμη πού εἶναι ἡ προσπάθεια γιά τή βελτίωση καί τήν τελείωση!

Ὁ ὑλισμός, γιά πολλούς λόγους δέν ἐπικράτησε. Ὑπάρχουν ὅμως καί ἄλλες ἀπόψεις. Μιά φιλοσοφία ἀρκετά ἐξαπλωμένη εἶναι ὁ πανθεϊσμός. Μιά ἄλλη, ὅτι προήλθαμε ἀπό τόν πίθηκο, μέ ἐξέλιξη.

Ὅσοι πιστεύουν στόν πανθεϊσμό, ταυτίζουν τό Θεό μέ τόν κόσμο. Ὁ Θεός δέν ἔχει ὕπαρξη χωριστή ἀπό τόν κόσμο, δέν εἶναι δημιουργός, ἁπλά ὑπάρχει μαζί μέ τόν κόσμο.

Στή Βέδα τῶν Βραχμανιστῶν, ἀπό τό 1500 π.Χ. ὑποστηρίζεται ἡ ταυτότητα τῆς ὕπαρξης τοῦ κόσμου μέ τήν οὐσία τοῦ Θεοῦ. Κάθε πλάσμα στή φύση, εἶναι καί Θεός. Ὁ πραγματικός πατέρας ὅμως τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ πανθεϊσμοῦ ἦταν ὁ Σπινόζα (1632-1677). Αὐτός πίστευε ὅτι ἡ Βίβλος εἶναι ἕνα ὠφέλιμο βιβλίο, χρήσιμο νά δίνει κατευθύνσεις στόν ἄνθρωπο. Ὅμως, ὁ καθένας μπορεῖ νά σχηματίζει ἐλεύθερα τίς ἀπόψεις του, ἀνεξάρτητα ἀπό αὐτή. Οἱ ἀπόστολοι καί οἱ προφῆτες εἶπαν ἁπλά τή γνώμη τους, ἔκαναν λάθη, δέν ἔχει νόημα νά τούς μιμηθοῦμε.

Ὁ Θεός εἶναι ἡ φύση, πού τή θεωροῦμε ἐνεργητικά. Τά πάντα γύρω μας ὑπῆρξαν αἰώνια. Καί τό καλό, καί τό κακό, πηγάζουν ἀπό τήν αἰώνια φυσική ἀνάγκη, παράγονται ὅμως χωρίς σχέδιο καί σκοπό. Οἱ καλοί, οἱ κακοί, οἱ διεστραμμένοι, ἦταν ἐξ’ ἴσου ἀναγκαῖοι γιά τόν κόσμο, γι’ αὐτό καί δημιουργήθηκαν ἀπό τή φύση-Θεό. Δέν ὑπάρχει ἠθική διάκριση, οὔτε θεία κρίση καί τιμωρία. Ὁ Θεός δέν αἰσθάνεται ἀρνητικά γιά τούς κακούς, οὔτε θετικά γιά τούς καλούς. Ὅταν ὁ ἄνθρωπος πεθάνει, τό μόνο πού μένει εἶναι ἡ ἀνάμνηση, καί ὄχι ἡ ἀθάνατη ψυχή.

Ὑπῆρξαν καί ἄλλοι πανθεϊστές. Ὁ Φίχτε, ὁ Ἔγελος κ.λ.π. Εἶναι λογικό ὅτι ἀρκετοί ἄνθρωποι γοητεύτηκαν ἀπό τήν ἰδέα πώς εἶναι καί Θεοί. Ὅμως, αὐτή ἡ Θεότητα, διαρκεῖ τόσο λίγο! Μετά τό θάνατο χάνεται καί ἡ ὕπαρξη, καί ἡ θεότητα, μένει μόνο ἡ ‘‘ἀνάμνηση’’. Φυσικά, ἀπό τήν ἐπιστήμη ἔχουν ὁριστικά ἀπορριφθεῖ οἱ ἀπόψεις τοῦ Σπινόζα, σύμφωνα μέ τίς ὁποῖες ἡ ὕλη καί ἡ δημιουργία εἶναι αἰώνια. Δυστυχῶς, ὁ πανθεϊσμός ὁδήγησε πολλούς ἀνθρώπους στήν ἀδικία, τήν ἀνηθικότητα, τήν ἀντικοινωνική συμπεριφορά, ἀφοῦ τούς πρόσφερε τήν δικαιολογία ὅτι δέν ὑπάρχει ἠθική διάκριση τῶν πράξεων σέ καλές καί κακές. Καί ὅμως, ὁ ἄνθρωπος ἔχει μέσα του τή φωνή τῆς συνείδησης. Ἀκόμη καί ὅταν κάνει κάτι κακό, τό γνωρίζει πολύ καλά. Ὑπάρχουν κακοποιοί, οἱ ὁποῖοι ὅταν τούς συλλάβουν, δηλώνουν ὅτι τούς ἀξίζει ὁ Θάνατος, γιατί δέν ὑπάρχει ἄλλη τιμωρία γιά ὅλα τά κακά πού ἔκαναν! Ὑπάρχουν τά πάθη, οἱ ἀδυναμίες, ἡ ἀπληστία, ὅμως μιά βαθιά φωνή πληροφορεῖ μέ σταθερότητα κάθε ἄνθρωπο τί εἶναι καλό καί τί κακό.

Ἀλήθεια, πώς θά ἦταν ἡ ζωή μας, ἄν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι γύρω μας πίστευαν ὅτι δέν ὑπάρχει καλό καί κακό, καί ἁπλά μποροῦν νά ἰκανοποιοῦν τίς ὀρέξεις καί τίς ἐπιθυμίες τους; Μήπως αὐτές οἱ θεωρίες, ἐκτός ἀπό ἀφελεῖς, εἶναι ἀπό τή φύση τούς καταστροφικές γιά τόν κοινωνικό ἱστό; Γιατί ὁ ἄνθρωπος νά εἶναι φιλικός καί καλός; Θά ἐπικρατοῦσε ὁ νόμος τῆς ζούγκλας, τό δίκαιο τοῦ ἰσχυρότερου, καί τότε πράγματι θά μοιάζαμε μέ τά ζῶα, ὅπως προσπαθοῦν νά μᾶς πείσουν οἱ ἐξελικτικοί. Ὅμως, πόσο διαφορετική εἶναι μιά κοινωνία, πού ὁ θεμέλιος λίθος τῆς εἶναι ἡ ἀγάπη στό συνάνθρωπο, ἡ ἀλληλοβοήθεια, ἡ ἐπιθυμία νά στηρίξουμε ὅποιον κλονίζεται, ἡ προσπάθεια γιά ἀτομική βελτίωση, γιά κοινωνική προσφορά. Αὐτός τελικά πού ἔφτιαξε τόν κόσμο, φρόντισε νά δώσει ἕνα νόμο πού θά διατηρήσει τή ζωή, καί θά διακρίνει ὁριστικά τόν ἄνθρωπο ἀπό τά ὑπόλοιπα δημιουργήματα.

Ἄς περάσουμε τώρα στίς ἀπόψεις πού θεωροῦν ὅτι κάπως, κάπου, βρέθηκε τό πρῶτο κύτταρο, ἐνώθηκε μέ ἄλλα κύτταρα στήν τύχη, καί ἡ σύμπτωση καί ἡ ἐξέλιξη, ὁδήγησε στόν πίθηκο. Αὐτός, ὅλο καί πιό συνετός, ἔγινε κάποια στιγμή ἄνθρωπος, πρόγονός μας.

Ἀλήθεια, Τί εἶναι ἡ ζωή;

Ὁ Ἀριστοτέλης λέει ὅτι ‘‘ζωήν δέ λέγομεν τήν δι αὐτοῦ τροφήν τέ καί αὔξησιν καί φθίσιν’’. Πράγματι, ἡ ἀνταλλαγή τῆς ὕλης εἶναι βασικό γνώρισμα τῆς ζωῆς.

Διαφέρει ἡ ζωντανή ἀπό τή νεκρή ὕλη; Ὄχι, βεβαιώνουν οἱ ὑλιστές. Ἀπό τήν κίνηση τῶν οὐρανίων σωμάτων, μέχρι τήν αὔξηση φυτῶν καί ζώων καί τή συνείδηση τοῦ ἀνθρώπου, ὅλα εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς μηχανικῆς κίνησης τῶν ἀτόμων. Ἄλλωστε, ἀπό ἀνόργανες πρῶτες ὕλες, παράγονται ὀργανικές (π.χ. οὐρία!)

Ἄλλο ὅμως εἶναι νά παράγεις οὐρία, καί ἄλλο νά παράγεις ζωή. Ζωή, ποιός ἐπιστήμονας ἔφτιαξε, ἀπό ἀνόργανες πρῶτες ὕλες;
Εντάξει, δέν μποροῦμε ἐμεῖς, λένε οἱ ὑλιστές, ἡ φύση ὅμως μπορεῖ. Ῥπάρχει ἡ λεγόμενη ‘‘αὐτοδημιουργία!’’

Ποῦ τήν εἴδατε τήν αὐτοδημιουργία; Στήν ἐρώτηση ὅμως αὐτή, οἱ ὑλιστές Helmoht, Kircher, Redi κλπ

Δυστυχῶς γιά αὐτούς, ὁ Pasteur ἔβαλε τό κρέας σέ ἕνα δοχεῖο ἀφοῦ τό ἀποστείρωσε. Στό κρέας δέν βγῆκαν σκουλήκια!

Η ἀνακάλυψη τοῦ μικροσκοπίου ἔδωσε τέλος σέ ὅλη αὐτή τή συζήτηση τῆς ‘‘αὐτοδημιουργίας σκουληκιών’’. Σήμερα, φτιάχνουμε κονσέρβες μέ κρέας, πού δέν χαλάει γιά χρόνια, γιατί ἁπλά τό ἔχουμε ὑποβάλλει σέ μιά κατεργασία πού σκοτώνει τά σπέρματα πού ὑπῆρχαν πάνω του, τά μικρόβια, τούς μικροοργανισμούς, ἀπό τούς ὁποίους εἶναι γεμάτο, ὅμως δέν φαίνονται μέ γυμνό μάτι.

Ἡ ἧττα τῶν ὑλιστῶν ἦταν πολύ μεγάλη. Πού νά φανταστοῦν ὅτι ὑπάρχουν στό κρέας μικρόβια καί μικροοργανισμοί, πού δέν φαίνονται μέ γυμνό μάτι! Ὅμως, δέν ἀπογοητεύτηκαν. Μέ πεῖσμα ἐπέμειναν στήν προσπάθεια, νά βροῦν ἄλλη ‘‘αὐτοδημιουργία’’ στή φύση. Ο Bastian ἔκανε ἀνάλογες ‘‘ἀνακαλύψεις’’, ὅμως ὁ Pasteur ζοῦσε ἀκόμη καί τοῦ ἀνάτρεψε ὅλα τά δεδομένα. Ο Bastian παραδέχτηκε τήν ἧττα τοῦ (ἦταν κοσμήτορας τῆς Ἰατρικῆς σχολῆς στό Λονδίνο τόν περασμένο αἰῶνα).

Μετά τό θάνατό του Pasteur, ο Bastian ἐπανῆλθε, μέ νέες προσπάθειες, πού καί πάλι ἀπέτυχαν. Ο Burke, νόμισε ὅτι δημιούργησε μέ τή βοήθεια τοῦ ραδίου ζωή, καί ὀνόμασε μάλιστα τούς ὀργανισμούς τοῦ ραδιόβια! Ἀποδείχτηκε καί αὐτό αὐταπάτη. Ο Leduce πῆρε τή σκυτάλη, μέ τά δενδροειδή του, ο Delage μέ τούς ἐχίνους, ὁ Carrel κλπ

Ο Kelvin δήλωσε τό 1871: ‘‘Ἡ ἐπιστήμη παρέχει πλῆθος ἀκαταμάχητων ἀποδείξεων κατά τῆς ὑπόθεσης τῆς αὐτόματης γέννεσης τῆς ζωῆς. Μόνο ἡ ζωή μπορεῖ νά δημιουργήσει ζωή. Σέ αὐτό καταλήγουμε, μετά ἀπό λεπτομερειακή ἔρευνα’’.

Ὁ ὑλιστής Haeckel ὁμολογεῖ ὅτι δέν μπορεῖ νά ἀποδείξει τήν αὐτόματη γέννεση τῆς ζωῆς. Τήν χαρακτηρίζει ὅμως ‘‘ὀρθολογική ὑπόθεση, ἐπιστημονική πίστη’’.

Νά λοιπόν πού καί οἱ ὑλιστές ‘‘πιστεύουν’’ αὐτά πού μέ πεῖσμα ὑποστηρίζουν. Καί ὅμως, εἰρωνεύονται ὅσους ἔχουν θρησκευτική πίστη καί ἐξήγηση γιά τή δημιουργία! Γελοῦν σέ βάρος τους. Τί περίεργο!

Ο Arrhenius εἶναι πολύ γνωστός μας, ἀπό τή θεωρία τῆς ἠκελτρολυτικῆς διάστασης πού διδαχτήκαμε στό γυμνάσιο (ἦταν λανθασμένη δυστυχῶς καί ἀντικαταστάθηκε ἀπό νεώτερες ἀπόψεις). Ο Arrhenius εἶχε ἄποψη καί γιά τή δημιουργία τῆς ζωῆς.

‘’Τό φῶς, ἀσκεῖ πίεση πάνω στά σώματα πού πέφτει ‘’ εἶπε σωστά ὁ Arrhenius.’’ Ὅταν ἡ πίεση αὐτή ἀσκεῖται πάνω σέ ζωντανά σπέρματα, καί ὑπάρχουν μικρόβια ἐκεῖ, μεταφέρονται ἀπό τό φῶς σέ μεγάλες ἀποστάσεις.

Ἄς παρακολουθήσουμε τό συλλογισμό του.

Τά ρεύματα τοῦ ἀέρα ἀνεβάζουν τά σπέρματα σέ ὕψος πάνω ἀπό ἑκατό χιλιόμετρα (!!!), ὅπου φορτίζονται ἀρνητικά. Ἐκεῖ συναντοῦν ἠλιακή σκόνη μέ ὁμώνυμο φορτίο, καί ἀπωθοῦνται ἐκτός πεδίου βαρύτητας. Ἀπό ἐκεῖ σπρώχνονται ἀπό τήν ἠλιακή ἀκτινοβολία καί πηγαίνουν σέ 20 μέρες στόν Ἄρη, σέ 24 μῆνες στόν Ποσειδώνα, σέ 9000 χρόνια στό ἠλιακό σύστημα τοῦ Κενταύρου!!! Ὅμως, καί τό νέο ἠλιακό σύστημα ἐκπέμπει ἀκτινοβολία, πῶς θά πλησιάσουν; Ἴσως ὁ ἄλλος ἥλιος ἔχει δημιουργήσει σκόνη πού ἴπταται, τά σωματίδια αὐτά τῆς σκόνης συσσωματώνονται, γίνονται βαριά, κάθονται πάνω καί τά σπέρματα πού ἦρθαν ἀπό τή γῆ, καί ὅλα μαζί κατεβαίνουν λόγω τῆς δύναμης τῆς βαρύτητας!

Καί ἡ τριβῆ ἀπό τήν κάθοδο; Ἕ, δέν θά φτάνει ἡ θερμοκρασία τούς 100 βαθμούς, ὁπότε τά σπέρματα ἐπιβιώνουν! Ἁπλό, ἔτσι; Αὐτό ὁ Arrhenius τό ὀνόμασε ‘‘μεταβίβαση τῆς ζωῆς ἀπό τό ἕνα ἠλιακό σύστημα στό ἄλλο’’. Φυσικά, αὐτά τά σπέρματα, θά δημιουργήσουν φυτά, ζῶα, ἀνθρώπους, καί γιατί ὄχι, καί τελειότερα πλάσματα.

Ἀποδείχθηκε ὅμως ὅτι εἶναι ἀδύνατο νά ταξιδέψουν 9000 χρόνια σέ ὑπερβολικό ψύχος, καί νά μήν πάθουν ἀφυδάτωση. Ξέχασε καί τίς ὑπεριώδεις ἀκτίνες, πού πάνω ἀπό τό στρώμα τοῦ ὄζοντος, καταστρέφουν ταχύτατα τή ζωή, ἀκόμη καί σέ πολύ πιό ἀναπτυγμένες μορφές. Ἄν δέν ὑπῆρχε τό ὄζον, τά φυτά καί τά ζῶα τῆς γῆς θά ἐξαφανιζόταν! Εἰδικά οἱ ἀκτίνες Roentgen φονεύουν σπέρματα, ἀκόμη καί ἄν βρίσκονται προστατευμένα στό ἐσωτερικό ἄλλων σωμάτων!

Τό ἀπίστευτο εἶναι ὅτι οἱ ὑλιστές δέν δέχονται τή Μωσαϊκή δημιουργία, γιατί δέν πιστεύουν σέ θαύματα! Ἡ θεωρία του Arrhenius ἀντίθετα, εἶναι μιά ἐπιστημονική σύλληψη!

Ὅπως δηλώνει ὁ Haeckel ‘‘εἶναι παράλογη ἡ ἐκδοχή τῆς δημιουργίας ἐπειδή ἡ παρέμβαση Θεοῦ-δημιουργοῦ ἀποτελεῖ Θαῦμα, καί τό Θαῦμα εἶναι παράλογο. Ἄρα, δέν ὑπάρχει δημιουργία’’.

Ἄν συνέβαιναν ὅμως ὅσα εἶπε ὁ Arrhenius, αὐτό θά ἀποτελοῦσε κατά πολύ μεγαλύτερο θαῦμα, ἀπό τήν παραδοχή ὅτι ἀφοῦ βλέπουμε ἕνα δημιούργημα, π.χ. μιά μηχανή, καταλαβαίνουμε ἀμέσως ὅτι κάποιος τήν ἔφτιαξε, καί δέν μπῆκαν ‘‘ἀπό τύχη’’ τά διάφορα μέρη της τό ἕνα δίπλα στό ἄλλο, ἔτσι ὥστε νά λειτουργεῖ.

 

Μέ ἐκτίμηση

Γιῶργος Λεκάτης