Το κήρυγμα της Κυριακής: Κυριακή ΙΒ΄ Λουκά

Του Αρχιμανδρίτου Παϊσίου Λαρεντζάκη

Ιεροκήρυκος της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Κρήτης

 

«Αὐτοί ἦραν φωνήν λέγοντες· Ἰησοῦ ἐπιστάτα, ἐλέησον ἡμᾶς».

Ο Ευαγγελιστής Λουκάς μάς παρουσίασε σήμερα μια απερίγραπτη κατάσταση δέκα άρρωστων ανθρώπων. Δέκα ανθρώπων που υπέφεραν από μια αθεράπευτη αρρώστια. Η φοβερή και ανίατη για την εποχή εκείνη ασθένεια είχε μολύνει το ταλαιπωρημένο σώμα τους και συνεχώς το κατέτρωγε. Δημιουργούσε υψηλό πυρετό, προκαλούσε αφόρητους πόνους, κατέστρεφε τα μέλη του σώματος και έκανε τον άνθρωπο αγνώριστο, θέαμα φρικτό. Όποιος υπέφερε από την αρρώστια αυτή έπρεπε να απομονωθεί, για πάντα. Η μοναδική λύτρωση αυτών των ανθρώπων ήταν ο λυτρωτής θάνατος που έβαζε τέρμα στο επώδυνο αυτό μαρτύριο τους. Η αρρώστια αυτή ήταν η λέπρα. Για δέκα λεπρούς ανθρώπους μας μίλησε σήμερα το Ευαγγέλιο. Δέκα απελπισμένους ανθρώπους από οποιαδήποτε ανθρώπινη βοήθεια. Ο μόνος που μπορούσε να τους προσφέρει βοήθεια ήταν ο Κύριος, γι’ αυτό με πίστη ζητούν την θεραπεία τους. Φώναζαν· «Ἰησοῦ ἐπιστάτα, ἐλέησον ἡμᾶς». Και έλαβαν αυτό που ζητούσαν. Την πολυπόθητη θεραπεία τους.

Η ασθένειά τους ήταν μια από τις πολυάριθμες θλίψεις, οι οποίες βαρύνουν την ζωή των ανθρώπων, όλων των ανθρώπων. Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην έχει γευθεί πικρά ποτήρια θλίψεων. Η ζωή μας περικλείεται ανάμεσα στο βρεφικό κλάμα και στον επιθανάτιο στεναγμό. Χαρακτηριστικό αυτό των θλίψεων που συνοδεύουν τη ζωή μας. Αν ρωτήσουμε γνωστούς και αγνώστους, αν ερευνήσουμε τη ζωή των διάφορων κοινωνιών, αν μελετήσουμε την ιστορία της ανθρωπότητας θα δούμε τις θλίψεις, μικρές και μεγάλες, που συνοδεύουν την ζωή κάθε ανθρώπου.

Σωματικές ασθένειες, παροδικές ή μόνιμες, λίγο ή πολύ οδυνηρές, οικονομικές στεναχώριες, αδικίες και παραμερισμοί από τους ανθρώπους, αστήρικτες κατηγορίες και συκοφαντίες· εκμεταλλεύσεις από επιτήδειους, καταπίεση από τους ισχυρούς, εγκατάλειψη και περιφρόνηση από εκείνους που έχουμε κάθε λόγο να περιμένουμε βοήθεια και συμπαράσταση· αχαριστία και ανταπόδοση του κακού από τους ανθρώπους, τους οποίους με θυσία και αυταπάρνηση έχουμε βοηθήσει σε δύσκολες στιγμές της ζωής τους. 

Μερικές φορές ο πόλεμος από συγγενείς και γνωστούς είναι ανελέητος, χωρίς οίκτο. Ψυχικοί πόνοι, οδυνηρότεροι πολλές φορές από τα σωματικά τραύματα. Η ζωή του ανθρώπου πάνω στη γη είναι, όπως έλεγε ο πολύαθλος Ιώβ «πειρατήριον», γεμάτη δηλαδή από δοκιμασίες και θλίψεις. Κάθε ημέρα και σε κάθε μας βήμα θυμόμαστε τα λόγια που είπε ο Κύριος στους Μαθητές του, αλλά και προς όλους εμάς· «ἐν τῷ κόσμῳ τούτῳ θλῖψιν ἓξετε» . Ακόμα και οι ευσεβείς και ενάρετοι, οι άνθρωποι του Θεού, δοκίμασαν στην ζωή τους θλίψεις και μεγάλες περιπέτειες.

Στις διάφορες θλίψεις να προσθέσουμε και τον θάνατο, το έκτακτο αυτό συγκλονιστικό γεγονός της ανθρώπινης ζωής, για να καταλάβουμε καλύτερα το βάρος των θλίψεων. Συχνά καλούμαστε να συνοδεύσουμε στην τελευταία του κατοικία προσφιλή πρόσωπα, γονείς, αδέλφια, παιδιά και φίλους. Όσο κι αν είμαστε απόλυτα βέβαιοι, ότι οι εκδημούντες μεταβαίνουν στην αιωνιότητα, ο θάνατος είναι πάντοτε αφορμή πόνου, λύπης, δακρύων.

Και τότε διερωτόμαστε: γιατί ο πανάγαθος Θεός, αυτός που είναι γεμάτος αγάπη, γεμάτος στοργή και καλοσύνη για μας τα παιδιά του, γιατί επιτρέπει αυτές τις θλίψεις; Ακριβώς γιατί μάς αγαπά με την άπειρη αγάπη του και μάς θεωρεί αγαπημένα παιδιά του, επιτρέπει τις θλίψεις στη ζωή μας. Είναι δείγμα της αγάπης του, γιατί σαν στοργικός πατέρας μάς παιδαγωγεί, μάς μορφώνει, μάς παίρνει από το χέρι και μάς οδηγεί στο δρόμο της πίστεως και της αρετής, της καθαρότητας και του αγιασμού. Μάς ανυψώνει από τα επίγεια στα ουράνια, από τα φθαρτά στα άφθαρτα, από την προσωρινή ζωή στην αιώνια και μακαρία. Μάς συνδέει πιο στενά με τον εαυτό του και τον πνευματικό κόσμο.

Πραγματικά, ενώ σε ημέρες άνεσης και υλικής ευημερίας, υγείας και κάθε ευκολίας δεν θυμόμαστε ή πολύ σπάνια τον θυμόμαστε τον δωρεοδότη Θεό και παρασυρόμαστε σε μια ζωή χωρίς Χριστό, όμως στον καιρό της θλίψεως, των πειρασμών και των δοκιμασιών, τον θυμόμαστε συνεχώς, τον επικαλούμαστε με θερμές και δακρύβρεχτες προσευχές, ζητάμε την βοήθεια και την συμπαράστασή του. Σ’ Αυτόν έχουμε την ελπίδα ότι θα μάς απαλλάξει από την θλίψη. Ο προφήτης Ησαΐας διακηρύττει αυτή την αλήθεια λέγοντας: «Κύριε, ἐν θλίψει ἐμνήσθημέν σου» .

Όταν βρισκόμαστε σε θλίψη τότε επανερχόμαστε στον εαυτό μας, όπως ο άσωτος υιός της γνωστής παραβολής. Σκεπτόμαστε καλύτερα και κρίνουμε αντικειμενικά τη ζωή και τα έργα μας. Συναισθανόμαστε βαθύτερα τα σφάλματά μας. Με προθυμία μετανοούμε για τις αμαρτίες μας. Με εντονότερη διάθεση προχωρούμε για το μυστήριο της εξομολογήσεως. Με βαθειά χαρά και ειρήνη παίρνουμε την συγχώρηση των αμαρτιών μας. Η καρδιά μας απαλύνεται. Αισθανόμαστε συμπάθεια και αγάπη για τους άλλους ανθρώπους. Με περισσότερη προθυμία συγχωρούμε τα σφάλματα τα οποία έχουν διαπράξει εις βάρος μας. Καταλαβαίνουμε καλύτερα την θλίψη και τον πόνο τους. Συνδεόμαστε μαζί τους με την αληθινή χριστιανική αγάπη. Και το πλέον σπουδαιότερο, βλέπουμε πόσο παροδική είναι η τέρψη και η άνεση σ’ αυτό τον κόσμο και η καρδιά μας πλημμυρίζει από τον πόθο της αιώνιας χαράς.

Όταν ο πανάγαθος Θεός ευδοκήσει να μάς παραλάβει στην επουράνιο βασιλεία του εκεί θα γνωρίσουμε καθαρότερα την ανεκτίμητη ωφέλεια που αποκομίσαμε από τις θλίψεις. Εκεί θα καταλάβουμε και θα θαυμάσουμε την στοργική παιδαγωγία του Θεού μας και τότε μέσα από την καρδιά μας θα τον ευγνωμονούμε και θα τον ευχαριστούμε για τις θλίψεις που μάς είχε στείλει.

Επειδή ο Θεός μάς αγαπάει πάρα πολύ γι’ αυτό μάς αφήνει να θλιβόμαστε, για να συνδεθούμε στενότερα και τελειότερα μαζί Του.

Ο δρόμος των παθημάτων είναι ο καλύτερος δρόμος που οδηγεί στην αρετή. Αν ο Χριστός έζησε στον κόσμο με θλίψη και εμείς θέλουμε να ζήσουμε με άνεση δεν βαδίζουμε τον ίδιο με Αυτόν δρόμο, αλλά διαφορετικό. Πως λοιπόν τον ακολουθούμε; Πως είμαστε μαθητές Του, αφού δεν ακολουθούμε το παράδειγμα του δασκάλου; Η θλίψη είναι μεγάλο αγαθό, αφού κατορθώνει δύο πράγματα πολύ μεγάλα, και τις αμαρτίες εξαλείφει και μάς κάνει σταθερούς στην αρετή.

Γι’ αυτό κι εμείς να μη δυσανασχετούμε για τις θλίψεις που έχουμε, αλλά να σκεπτόμαστε το πνευματικό κέρδος που ακολουθεί. Αμήν.