Η ΣΥΝΕΤΗ ΠΡΟΑΣΠΙΣΗ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΤΥΦΛΟΥ (Ιωάννου Θ' 1-38)

Η Ευαγγελική περικοπή της Κυριακής του τυφλού, πλην των άλλων μας βοηθά να
εμβαθύνουμε στο μεγάλο θέμα της αλήθειας και της στάσεως των ανθρώπων έναντι αυτής.
Ο πρώην τυφλός, θεραπευμένος από τον ίδιο τον Κύριο, βρίσκεται στο επίκεντρο των
κατηγοριών. Όσο περισσότερο οι Ιουδαίοι προσπαθούν να τον περιπλέξουν και να του αποσπάσουν
έστω και μία λέξη, για να κατηγορήσουν τον Ιησού, τόσο και περισσότερο αυτός διακηρύττει και
θαρραλέα ομολογεί την αλήθεια.
Δεν διστάζει μάλιστα να τους ελέγξει και να τους ειρωνευθεί ακόμα, με αποτέλεσμα να τον
κάνουν αποσυνάγωγο. Τότε όμως, όταν οι άνθρωποι τον απέπεμψαν, τον συνάντησε ο ίδιος ο
Θεάνθρωπος, δίνοντάς του όχι απλώς την ευλογία, αλλά και την μεγάλη ευκαιρία της συνειδητής
ομολογίας και διαπροσωπικής γνωριμίας, επικοινωνίας και φυσικά ισοβίου συνδέσμου.
«Ο δε έφη· πιστεύω Κύριε· και προσεκύνησεν αυτώ».
Ακούγοντας και μελετώντας κανείς την καταπληκτική αυτή Ευαγγελική περικοπή, εκτός του
θαυμασμού για την εξέλιξη των γεγονότων, και την θριαμβευτική κατάληξη, δεν μπορεί παρά να
διερωτηθεί γιατί ορισμένοι άνθρωποι στέκονται τόσο αντίθετοι μπροστά στην καθαρή αλήθεια. Τι
είναι αυτό το οποίο τους εμποδίζει να αποδεχθούν την αλήθεια και να την υποστηρίζουν; Οι λόγοι
είναι πολλοί, και αξίζει να εστιάσουμε την προσοχή μας τουλάχιστον σε ορισμένους εξ' αυτών.
Ως πρώτο λόγο, θα πρέπει να επισημάνουμε την εμπάθεια.
Την ψυχική αυτή διαστροφή, που όποιος την έχει και την καλλιεργεί, είναι εντελώς
αδύνατον να παραδεχθεί την πραγματικότητα. Αντιθέτως μάλιστα, αυτή την πραγματικότητα την
διαστρεβλώνει για να καταλήξουν και οι άλλοι στα δικά του συμπεράσματα. Χαρακτηριστική
περίπτωση είναι αυτή των Ιουδαίων που έλεγαν ότι αφού δεν τηρεί την αργία του Σαββάτου
ο Ιησούς, άρα δεν μπορεί να είναι άνθρωπος του Θεού, αλλά αμαρτωλός, έστω κι αν ενεργεί
πρωτοφανή θαύματα. (Ιωαν. Θ' 16). Και οπωσδήποτε, υπάρχουν πολλές τέτοιες περιπτώσεις
ανθρώπων, σε όλους δυστυχώς τους τομείς, ακόμα κι εκεί που θα έπρεπε εξ' αντικειμένου εκ των
πραγμάτων να διασαλπίζεται η αλήθεια και μόνο η αλήθεια.
Μια δεύτερη τώρα περίπτωση ανθρώπων που αρνούνται την αλήθεια, είναι αυτοί που βλέπουν
ότι με με την υποστήριξη του πραγματικού και αληθινού, διασαλεύεται και κινδυνεύει το υλικό
τους συμφέρον. Στον τρόμο που αναπτύσσει μέσα τους η ανατολή της αλήθειας, είναι έτοιμοι να
συμμαχήσουν ακόμα και με τον διάβολο, αρκεί να μην χάσουν τον μαμμωνά, την θέση τους, την
δόξα τους και όλα αυτά που ο μακράν του Θεού κόσμος θεωρεί ως επιτυχία και ως ευτυχία. Σε
αυτή δε την περίπτωση, υπάγονται πολλοί περισσότεροι των όσων μπορούμε να φαντασθούμε...
Άλλη αιτία πάλι, που ορισμένοι κάνουν, είτε πως δεν κατανοούν την πραγματικότητα, είτε
το ακόμα χειρότερο, έρχονται σε άμεση αντίθεση με την αλήθεια, είναι η έλλειψη θάρρους
και φυσικά ταπεινώσεως. Βλέπουν το λάθος τους, η φωνή της συνειδήσεως ξεσπά σε κύματα
διαμαρτυρίας στο κέντρο της καρδιάς, αλλά αδυνατούν να παραδεχθούν και να ομολογήσουν το
σφάλμα και την πλάνη τους.
Εδώ τις περισσότερες φορές ίσως να μη συνοδεύεται το υλικό συμφέρον, μάλλον η εμμονή
στην πλάνη συνεπάγεται και υλική ζημία, όμως ο κρυπτός εγωισμός, τα πλέγματα κατωτερότητος
που έχουν αναρριχηθεί και καλύψει το ελεύθερον και θαρραλέον της ψυχής, καταντούν τον
άνθρωπο έρμαιον στην πλάνη και ρυμουλκούμενο πίσω από την κακώς νοουμένη ντροπή της
κοινωνίας και του κόσμου. Εννοείται δε ότι εδώ, παρά τους εξωτερικούς σωστούς τρόπους, παρά
την ίσως χριστιανική κρούστα, τα ίδια τα πράγματα αποκαλύπτουν μια ρηχή πνευματικότητα
και έναν άνθρωπο που έχει οικοδομήσει επάνω σε «κινούμενη άμμο» και σε υπέδαφος ψυχικής
κατολισθήσεως. Αρκετές δε φορές οι περιπτώσεις αυτές του φόβου της ομολογίας και της
παραδοχής της αλήθειας συνεπάγονται αρρωστημένες υπερευαισθησίες και ακόμα προβληματική
κληρονομικότητα. Σε αυτήν την ομάδα υπάγονται πολλοί που αρνήθηκαν την Ορθόδοξη
Χριστιανική μας πίστη και εντάχθηκαν είτε σε ακραίες αιρετικές ομάδες, είτε σε χώρους στους
οποίους ασκείται η φιλανθρωπία και σηματοδοτείται με «γεωμετρικά σχήματα και όργανα»...