"Αφωνότεροι ιχθύων", οι πλείστοι των ιεραρχών μας δύο ημέρες προ της υλοποιήσεως του σκανδαλώδους πατριαρχικού τολμήματος.

Λυκούργος Νάνης, Ιατρός

Δύο ημέρες προ της υλοποιήσεως του σκανδαλώδους πατριαρχικού τολμήματος, και"άκρα του τάφου σιωπή" βασιλεύει εντός του περιβόλου του επισκοπικού σώματος (και όχι μόνο) της Ελλαδικής Εκκλησίας.

"Αφωνότεροι ιχθύων", οι πλείστοι των ιεραρχών μας, μάλλον έχουν στραμμένη την προσοχή τους στα συλλείτουργα,(εύχομαι, ΟΛΟΨΥΧΩΣ, να τους αδικώ αλλά, δυστυχέστατα, αυτήν την εντύπωση αποκομίζει κανείς περιηγούμενος το διαδίκτυο) τα οποία, ειρήσθω εν παρόδω, τόσο μα τόσο απωθούν, πιστούς και απίστους, εξ αιτίας του τρόπου με τον οποίο αυτά πραγματοποιούνται, και κάθε άλλο παρά διαφαίνεται να συνέχονται απ το θλιβερό γεγονός ότι ο πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, αιρόμενος υπεράνω των Θείων και Ιερών κανόνων, των απαγορευόντων ρητώς και κατηγορηματικώς την μετά των αιρετικών συμπροσευχή (παρά τις σοφιστείες των υποστηρικτών τους)και επισυρόντων φρικτές αρές επί των κεφαλών των κατά καιρούς παραβατών τους, πρόκειται να προσθέσει έναν ακόμη κόμβο στο κομβολόγιο των οικουμενιστικών- προδοτικών της Ορθοδοξίας ανομημάτων του με την επικείμενη επίσκεψή του στα Ιεροσόλυμα.

Η εκκωφαντική αυτή επισκοπική σιωπή δίδει, αναντιλέκτως, αφορμή στον πιστό λαό, που αγωνιά για την οσημέραι επιτεινόμενη παραφθορά, νόθευση και προδοσία του Ορθοδόξου Δόγματος, να εξαγάγει μελαγχολικά συμπεράσματα αναφορικά με το βαθμό συμβιβασμού τινών εξ αυτών με την προμνημονευθείσα προδοσία(εννοείται ότι η συγκεκριμένη αναφορά ισχύει για τους ορθοφρονούντες ποιμένες και κατ ουδένα λόγο για τους θεράποντες του οικουμενιστικού συγκρητισμού επισκόπους).

Τυγχάνει, αναμφιρρήστως, αδιανόητο, να εκπορεύονται αγωνιώδεις και έμπονες κραυγές διαμαρτυρίας απ τη μεριά κατώτερων βαθμίδων κληρικών, μοναχών και λαικών και να σιωπούν οι ταγοί της Εκκλησίας.

Κραυγάζουν "στεντορεία τη φωνή" και διατόρως οι στρατιώτες και οι στρατηγοί έχουν πάθει... "γλωσσοδέτη", εξ αιτίας, πιθανότατα,μιας στρεβλής αντιλήψεως περί εκκλησιαστικής γαλήνης και ενότητος, η οποία, όμως, κάθε άλλο παρά στοιχεί με τις αγιοπατερικές και ιεροκανονικές επιταγές( αλλά , εν πολλοίς, και με την κοινή λογική) οι οποίες όταν "Θεός το κινδυνευόμενον" όχι απλώς επιτρέπουν αλλά επιβάλλουν το θεοφιλή έλεγχο των κακώς κειμένων.

Με τον κίνδυνο να καταστούμε κουραστικοί αξίζει να υπομνήσουμε για μία ακόμη φορά ότι κορυφαίες εκκλησιαστικές προσωπικότητες, μεμαρτυρυμένης Ορθοδόξου πνευματικότητος, αλλά και αναγνωρισμένοι άγιοι της Εκκλησίας προ δεκαετιών καυτηρίασαν και στηλίτευσαν κατά ποιμαντικό-συνειδησιακό χρέος την ολέθρια και καταστροφική οικουμενιστική-συγκρητιστική πολιτική του αλήστου (αρνητικής εννοείται) μνήμης μακαριστού Αθηναγόρα αδιαφορώντας για τις οιεσδήποτε συνέπειες και, καθιστάμενοι, κατ αυτόν τον τρόπο παραδείγματα προς μίμηση για τους "μέλλοντας ποιμαίνειν την Εκκλησίαν".

Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς, π.Παίσιος, π.Φιλόθεος Ζερβάκος, π.Αυγουστίνος Καντιώτης, π.Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος είναι μερικά, μόνο, απ τα ονόματα των ελεγξάντων, εν αγάπη μεν, εν αληθεία δε, την αθηναγόρειο προδοσία.

Επίσης, επιβάλλεται να μνημονεύσουμε των μακαριστών αρχιεπισκόπου Αθηνών Χρυσοστόμου του Β,Τρίκκης και Σταγών Διονυσίου, Μηθύμνης Ιακώβου, Κερκύρας Μεθοδίου, Παραμυθίας Παύλου, Χίου Χρυσοστόμου, Ελευθερουπόλεως Αμβροσίου, Ζιχνών Νικοδήμου,π.Θεοκλήτου Διονυσιάτου, π.Σπυρίδωνος Μπιλάλη,π.Χαραλάμπους Βασιλόπουλου, αειμνήστου Παναγιώτη Τρεμπέλα αλλά και συλλογικοτήτων όπως επί παραδείγματι πολλών μονών του Αγίου Όρους, ιεραποστολικών αδελφοτήτων και συλλόγων όπως π.χ. ΠΟΕ, Τρεις Ιεράρχες, Σωτήρ, Σταυρός κ.ά.
Γιατί σήμερα δεν παριστάμεθα μάρτυρες μιας, παρόμοιου μεγέθους και εντάσεως, αντιδράσεως και αντιστάσεως στη συντελούμενη προδοσία; Τι να υποθέσει κανείς;

Τόσο πια έχει εισχωρήσει ο λίβας του συμβιβασμού στο σύγχρονο επισκοπικό σώμα αλλά και στον καθόλου εκκλησιαστικό βίο αποξηραίνοντας κάθε ικμάδα αντιδράσεως και αντιστάσεως;
Μπορούμε άραγε να είμαστε αισιόδοξοι χωρίς να χαρακτηρισθούμε αιθεροβάμονες;

πηγή