Κυριακή Ι’ Λουκά- Η συγκύπτουσα διδάσκει...

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ : Λκ. ιγ΄ 10-17

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ :  τῆς Ἁγίας (Γαλ. δ΄ 22-27)

Ἡ συγκύπτουσα διδάσκει

1. ΚΑΘΕ ΚΥΡΙΑΚΗ

Ὁ Κύριος κάποιο Σάββατο ἐδίδασκε σὲ μία Συναγωγή. Ἐκεῖ ἀνάμεσα στὸ πλῆθος ἦταν καὶ μιὰ γυναίκα ἡ ὁποία ἀπὸ φθόνο τοῦ Σατανᾶ ἐπὶ δεκαοκτὼ χρόνια εἶχε τελείως κυρτωμένο τὸ σῶμα της, σὲ σημεῖο ποὺ νὰ μὴ μπορῇ νὰ σηκώσῃ καθόλου τὸ κεφάλι της. 

Ἡ γυναίκα ὅμως αὐτή, ἂν καὶ ἄρρωστη καὶ ταλαιπωρημένη, ἦταν πραγματικὰ παράδειγμα πίστεως καὶ εὐλαβείας. Διότι, ἂν καὶ βασανιζόταν κάθε στιγμὴ καὶ ὥρα ἐπὶ τόσα χρόνια ἀπὸ τὴν παραμορφωτική της αὐτὴ ἀσθένεια, δὲν ἔχανε τὴν πίστι της καὶ τὴν ὑπομονή της, δὲν ἀρνήθηκε οὔτε βλασφήμησε τὸν Θεό, ἀλλὰ ἀντίθετα πήγαινε τὸ Σάββατο στὴ Συναγωγὴ γιὰ νὰ ἐπιτελέσῃ τὰ θρησκευτικά της καθήκοντα. Ἐνῶ εἶχε τὸν κορμὸ τοῦ σώματός της διπλωμένο στὰ δύο, πρᾶγμα τὸ ὁποῖο καθιστοῦσε δύσκολη καὶ πολὺ ἐπώδυνη κάθε μετακίνησι, καὶ εἶχε κάθε δικαιολογία νὰ λείπῃ ἀπὸ τὴν Συναγωγή, αὐτὴ ὅμως δὲν παρέλειπε τὸ ἱερὸ αὐτὸ καθῆκον.

Καὶ ἀποτελεῖ αὐτὴ ἡ ἄρρωστη γυναίκα παράδειγμα γιὰ ὅλους μας. Διότι μᾶς διδάσκει νὰ μὴ παραλείπουμε τὸ καθῆκον τῆς θείας Λατρείας μὲ τὴν παραμικρή μας ἀδιαθεσία ἢ ἀσθένεια. Νὰ κάνουμε ὅ,τι μποροῦμε, ὥστε νὰ μὴ χάνουμε εὔκολα τὴν θεία Λειτουργία τῆς Κυριακῆς. Νὰ προστρέχουμε στοὺς Ναούς μας μὲ πόθο καὶ λαχτάρα ἱερὴ ξεπερνῶντας ὅσο εἶναι δυνατὸν τὶς δυσκολίες ποὺ ἔχουμε.

2. ΠΡΙΝ ΤΟ ΖΗΤΗΣΟΥΜΕ

Μόλις ὁ Κύριος ἀντίκρυσε τὴν συγκύπτουσα γυναῖκα, τὴν φώναξε κοντά του, ἔβαλε ἐπάνω της τὰ πανάσπιλα χέρια του καὶ τῆς εἶπε: «Γυναίκα, εἶσαι ἐλεύθερη πλέον ἀπὸ τὴν ἀρρώστια σου». Τὴν ἴδια στιγμὴ ἡ γυναίκα αὐτὴ ἐπανέκτησε τὴν ὀρθία στάσι τοῦ σώματός της καὶ ἐδόξαζε τὸν Θεὸ γιὰ τὴν θεραπεία της.

Στὸ σημεῖο αὐτὸ ὅμως θὰ πρέπει νὰ προσέξουμε μιὰ λεπτομέρεια ποὺ ἔχει μεγάλη σημασία: Ὁ Κύριος θεραπεύει τὴν γυναῖκα αὐτή, ἐνῶ ἡ ἴδια δὲν ζήτησε τὴν θεραπεία της. Γιατί λοιπὸν ὁ Κύριος τὴν θεραπεύει πρὶν αὐτὴ Τοῦ τὸ ζητήσῃ;

Πρωτίστως διότι τὸ ἔλεος τοῦ παναγάθου Κυρίου μᾶς καταδιώκει, μᾶς προλαμβάνει καὶ μᾶς προσφέρεται κάποτε πρὶν ἐμεῖς ἐκδηλώσουμε τὴν ἐπιθυμία μας. Ἐπιπλέον ὅμως ὁ Κύριος προσφέρει τὸ ἔλεός του στὴν βασανισμένη αὐτὴ γυναῖ κα ἐπιβραβεύοντας τὴν εὐλάβειά της καὶ τὴν ἐπιθυμία της νὰ προσέρχεται στὴν ἀκρόασι τοῦ θείου λόγου ἐνῶ ἦταν ἄρρωστη. Ἡ συγκύπτουσα πήγαινε στὴ Συναγωγὴ γιὰ νὰ ἀκούσῃ τὸν θεῖο λόγο. Ζητοῦσε πάνω ἀπὸ ὅλα τὴν ὠφέλεια τῆς ψυχῆς της καὶ γι’ αὐτὸ ὁ Κύριος τῆς ἐχάρισε καὶ τὴν ὑγεία τοῦ σώματος.

Ὅταν λοιπὸν φροντίζουμε πρῶτα ἀπὸ ὅλα γιὰ τὴν ψυχή μας, ὅταν ἐπιθυμοῦμε τὴν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, ὁ Χριστὸς θὰ προσθέσῃ ἄπειρες δωρεὲς καὶ στὰ ὑλικὰ ζητήματά μας. Θὰ μᾶς ἀνακουφίζῃ καὶ θὰ μᾶς παρηγορῇ στοὺς πόνους μας καὶ θὰ μᾶς χαρίζῃ ὅ,τι ἀγαθὸ ἔχουμε ἀνάγκη πάνω καὶ πέρα ἀπὸ τὶς προσδοκίες μας.

3. Ο ΦΘΟΝΕΡΟΣ ΠΑΡΑΛΟΓΙΖΕΤΑΙ

Ὁ ἀρχισυνάγωγος ὅμως, καθὼς εἶδε αὐτὸ τὸ ἐκπληκτικὸ θαῦμα, κυριευμένος ἀπὸ τὸν φθόνο του, ἀγανακτεῖ. Δὲν ἄντεχε νὰ βλέπῃ τὰ βλέμματα τῶν ἀκροατῶν νὰ στρέφωνται μὲ θαυμασμὸ στὸν Κύριο κι αὐτὸς νὰ παραμερίζεται. Πῆρε λοιπὸν τὸν λόγο καὶ ἄρχισε νὰ διαμαρτύρεται προφασιζόμενος τὴν κατάλυσι τῆς ἀργίας τοῦ
Σαββάτου. Καὶ ὁ Κύριος ξεσκεπάζει τὴν ὑποκρισία τοῦ ἀρχισυναγώγου καὶ ἀποκαλύπτει ὅτι πίσω ἀπὸ τὸ πρόσχημα τοῦ σεβασμοῦ τῆς ἀργίας τοῦ Σαββάτου ὁ ἀρχισυνάγωγος ἔκρυβε φθόνο καὶ μοχθηρία.

Ἡ συμπεριφορὰ αὐτὴ τοῦ ἀρχισυναγώγου εἶναι παράλογη. Εἶδε μπροστά του ἕνα ἐκπληκτικὸ θαῦμα. Ἔπρεπε λοιπὸν νὰ καταλάβῃ ἢ τοὐλάχιστον νὰ ὑποψιασθῇ ὅτι ὁ Κύριος δὲν ἦταν ἁπλῶς κάποιος ἄνθρωπος, ἀλλὰ ὁ Μεσσίας Χριστός. Ἀλλὰ κι αὐτὸ ἀκόμη ἂν δὲν μποροῦσε νὰ τὸ ἀντιληφθῇ, τοὐλάχιστον θὰ ἔπρεπε νὰ παραδεχθῇ ὅτι τὸ θαῦμα ἔγινε μὲ θεία δύναμι. Ἐφόσον ὅμως ἔγινε μὲ θεία δύναμι, κατηγορῶντας ὁ ἀρχισυνάγωγος τὸ θαῦ-μα, οὐσιαστικὰ κατηγορεῖ τὸν ἴδιο τὸν Θεὸ ποὺ ἐθαυματούργησε!

Ὁ παραλογισμός του ὅμως συνεχίζεται ἀκόμη περισσότερο. Διότι κατηγορεῖ τὸν λαὸ ὅτι παραβιάζει τὸ Σάββατο, ἐνῶ καμμία σχέσι δὲν εἶχε ὁ λαὸς μὲ τὸ θαῦμα. Ἀλλὰ οὔτε καὶ ἡ γυναίκα ζήτησε τὸ θαῦμα, ἁπλῶς ἀνωρθώθηκε. Ἔπρεπε δηλαδὴ ἡ γυναίκα αὐτὴ νὰ διαμαρτυρηθῇ στὸν Κύριο καὶ νὰ Τοῦ πῆ: Μὴ μὲ θεραπεύῃς σήμερα, Κύριε. Εἶναι Σάββατο καὶ δὲν πρέπει νὰ γίνω σήμερα καλά. Ἔλα σὲ παρακαλῶ αὔριο νὰ μὲ θεραπεύσῃς!

Αὐτὸς ὁ παραλογισμὸς τοῦ φθονεροῦ ἀρχισυναγώγου θὰ πρέπει πολὺ νὰ προβληματίσῃ ὅλους μας. Καὶ νὰ μᾶς διδάξῃ ὅτι, ὅταν οἱ ἄνθρωποι καταληφθοῦμε ἀπὸ τὸ ὀλέθριο πάθος τῆς ζήλειας, ὄχι μόνον δὲν μποροῦμε νὰ δοῦμε τὴν ἀλήθεια, ἀλλὰ παραλογιζόμαστε καὶ ἀρρωσταίνουμε. Τότε ὅλοι μᾶς φταῖνε, ὅλα μᾶς φταῖνε. Γίνεται ἡ ζωή μας κόλασι. Ἂς εἴμαστε λοιπὸν ἄγρυπνοι στὸ ὕπουλο αὐτὸ πάθος τοῦ φθόνου, πρὶν μᾶς κυριεύσῃ καὶ μᾶς καταστρέψῃ.

Ορθόδοξο Περιοδικό “Ο ΣΩΤΗΡ”

το είδαμε εδώ

Κυριακή Γ’ Ματθαίου – Η πρόνοια του Θεού Τι θησαυρίζουμε

Η πρόνοια του Θεού

Τι θησαυρίζουμε

Το λυχνάρι που δίνει φως στο σώμα, είπε o Κύριος, είναι το µάτι· και το λυχνάρι που φωτίζει την ψυχή είναι ο νους. Εάν λοιπόν το µάτι µας είναι υγιές, όλο το σώμα µας θα είναι γεμάτο φως. Εάν όμως το µάτι µας είναι τυφλό, όλο το σώμα µας θα είναι βυθισμένο στο σκοτάδι. Εάν επομένως ο νους µας σκοτισθεί από την προσκόλληση στον πλούτο, σε πόσο σκοτάδι θα βυθισθεί ή ψυχή µας;

Και συνέχισε ο Κύριος λέγοντας: Κανείς δεν μπορεί να είναι συγχρόνως δούλος σε δυο κυρίους. Ή θα μισήσει τον ένα και θα αγαπήσει τον άλλο· ή θα προσκολληθεί στον ένα και θα καταφρονήσει τον άλλο. Διότι δεν μπορείτε να είστε συγχρόνως δούλοι και του Θεού και του πλούτου. Ή θα μισήσετε τον πλούτο για να αγαπήσετε τον Θεό, ή θα προσκολληθείτε στον πλούτο και θα καταφρονήσετε τον Θεό.

Γιατί όμως ο Κύριος μας ζητεί να διαλέξουμε ένα από τα δύο: ή τον Θεό και το θέλημά του, ή τον πλούτο και τις συνέπειές του; Δεν μπορεί κανείς να αγαπά και τον πλούτο και τον Θεό; Όχι! Διότι όποιος έχει προσκόλληση στον πλούτο δεν μπορεί να αγαπήσει αληθινά τον Θεό και τον ουρανό. Διότι ο πλούτος, όταν κυριεύσει τον άνθρωπο, υποδουλώνει τις ψυχές και δεν τις αφήνει να στραφούν προς τα ουράνια αγαθά. Τα πλούτη, οι ανέσεις σκλαβώνουν τον άνθρωπο.

Στα λόγια του Κυρίου μάλιστα ο πλούτος προσωποποιείται ως ανταγωνιστής και ως εχθρός του Θεού. Διότι ο άνθρωπος με τα πολλά χρήματα έχει την αίσθηση της δυνάμεως. Και αγοράζει διαρκώς υλικά αγαθά και αποξενώνεται από τα πνευματικά. Όποιος σκλαβώθηκε στο χρήμα, δεν μπορεί να είναι γνήσιος δούλος Ιησού Χριστού, ο Οποίος ζητά από μας αποκλειστική αφοσίωση. Και η καθημερινή πραγματικότητα αυτό αποδεικνύει. Σε εποχές και σε περιοχές που οι άνθρωποι ζουν μέσα στις ανέσεις, στην πολυτέλεια και την καλοπέραση, πολύ εύκολα ξεχνούν τον Θεό και το θέλημά του. Αντίθετα όταν έλθουν καιροί δύσκολοι, καιροί στερήσεων και πείνας, οι άνθρωποι συνέρχονται, μετανοούν, συναισθάνονται τη μικρότητά τους και την ανάγκη του Θεού. Επιπλέον η προσκόλληση στο χρήμα καλλιεργεί μέσα μας την πλεονεξία, η οποία χαρακτηρίζεται από τον λόγο του Θεού ως ειδωλολατρία. Το βλέπει κανείς και στις μέρες μας ότι κι εμείς οι πιστοί επηρεαζόμαστε συχνά από το κλίμα αυτό της πλεονεξίας. Θέλουμε διαρκώς να αγοράζουμε, να αποκτούμε περισσότερα, έπιπλα, σκεύη, αυτοκίνητα, σπίτια. Και χωρίς να το καταλαβαίνουμε γινόμαστε ειδωλολάτρες. Δηλαδή κινδυνεύουμε να χάσουμε τον Θεό και την ψυχή μας.

Έχουμε πατέρα

Μη φροντίζετε, συνεχίζει ο Κύριος, με αγωνία και στενοχώρια για τη ζωή σας, τι θα φάτε και τι θα πιείτε και τι θα φορέσετε. Δεν αξίζει η ζωή περισσότερο από την τροφή, και το σώμα πιο πολύ από το ένδυμα; Ο Θεός που σας έδωσε αυτά τα ανώτερα, θα σας δώσει και τα κατώτερα.

Κοιτάξτε τα πουλιά που πέφτουν στον αέρα. Ούτε σπέρνουν ούτε θερίζουν ούτε μαζεύουν τροφές σε αποθήκες. Κι όμως ο επουράνιος Πατέρας σας τα τρέφει. Εσείς δεν αξίζετε πολύ περισσότερο από αυτά; Άλλωστε, ποιος από σας μπορεί να προσθέσει στο ανάστημά του έναν πήχυ; Κανένας. Άλλα και για το ντύσιμό σας γιατί αγωνιάτε; Παρατηρήστε τα αγριολούλουδα, που φυτρώνουν μόνα τους στους αγρούς κι όμως ούτε ο σοφός Σολομών με όλη τη βασιλική του μεγαλοπρέπεια δεν ντύθηκε με ένδυμα τόσο ωραίο, όπως ένα από τα αγριολούλουδα αυτά. Κι αν ο Θεός ντύνει µε τόση μεγαλοπρέπεια τα αγριόχορτα, που σήμερα υπάρχουν και αύριο ρίχνονται στη φωτιά, δεν θα φροντίσει πολύ περισσότερο για σας, ολιγόπιστοι; Μην κυριευθείτε λοιπόν από αγωνιώδη φροντίδα λέγοντας, τι θα φάμε, τι θα πιούμε και τι θα ντυθούμε; Διότι για όλα αυτά αγωνιούν όσοι δεν εμπιστεύονται τη ζωή τους στον Θεό. Άλλωστε ο Πατέρας σας γνωρίζει τι έχετε ανάγκη και θα σας το δώσει. Γι’ αυτό πάνω από όλα να ζητάτε τα πνευματικά αγαθά της βασιλείας του Θεού. Και τότε θα σας δοθούν και όλα το επίγεια.

Τι µας λέει λοιπόν ο Κύριος; Ότι το άγχος, που στις μέρες µας έχει καταντήσει αληθινή μάστιγα, θεραπεύεται όταν εμπιστευθούμε τη ζωή µας στο χέρια του Θεού. Δεν λέει βέβαια ο Κύριος να μην εργαζόμαστε ή να µη νοιαζόμαστε για τα καθημερινά µας προβλήματα. Αλλά λέει να μην αγωνιούμε αρρωστημένα γι’ αυτά. Θα εργαστούμε βέβαια, θα κουραστούμε, αλλά χωρίς υπερβολές. Όχι εξοντωτικές διπλές και τριπλές εργασίες µόνο και µόνο για να έχουμε πολλές ανέσεις και τελικά γινόμαστε νευρικοί και τρέχουμε στους γιατρούς να µας ηρεμήσουν και να µας θεραπεύσουν. Θα φροντίζουμε εμείς για τα απαραίτητα µε σύνεση, εργατικότητα και υπομονή. Και θα φροντίζει πολύ περισσότερο για µας ο ίδιος ο Θεός. Θα µας δώσει τα αγαθά που χρειαζόμαστε εκεί που δεν το περιμένουμε. Ιδιαιτέρως θα φροντίσει για τους αδικημένους, τους φτωχούς, τους πεινασμένους, αλλά και για εκείνες τις πολύτεκνες οικογένειες που κάποιες στιγμές βρίσκονται σε οικονομικά αδιέξοδα και μεγάλες στερήσεις και προβλήματα που φαίνονται άλυτα. Δεν µας εγκαταλείπει ο Θεός. Αυτός που τρέφει τα πουλιά και ντύνει τα λουλούδια, πολύ περισσότερο θα φροντίσει για µας. Με µία όμως προϋπόθεση. Να ζητούμε εμείς πάνω απ’ όλα τα πνευματικά αγαθά της Βασιλείας του.

Ο Σωτήρ, 1982

Κυριακή της Απόκρεω - Ἡ φοβερὴ ἡμέρα τῆς Κρίσεως«Συναχθήσεται ἔμπροσθεν αὐτοῦ πάντα τὰ ἔθνη»

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: Α΄ Κορ. η΄ 8-θ΄2

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ :Ματθ. κε΄ 31-46

Ἡ φοβερὴ ἡμέρα τῆς Κρίσεως

«Συναχθήσεται ἔμπροσθεν αὐτοῦ πάντα τὰ ἔθνη»

Τὸ σημερινὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα φωτίζει τὸ τέλος τῆς ἱστορίας τοῦ κόσμου. Ἀκούσαμε ὅτι θὰ ξαναέλθει ὁ Κύριος μαζὶ μὲ ὅλους τοὺς ἀγγέλους Του καὶ θὰ καθίσει σὲ θρόνο ἔνδοξο. Θὰ συγκεντρωθοῦν μπροστά Του γιὰ νὰ κριθοῦν «πάντα τὰ ἔθνη», οἱ ἄνθρωποι ὅλων τῶν γενεῶν. Μιὰ συνάθροιση ἀσύλληπτη στὸ μέγεθός της – τρισ­εκατομμύρια ἀνθρώπων! Μιὰ ἡμέρα συγ­κλονιστική: ἡμέρα κατὰ τὴν ὁποία ὁ Θεὸς θὰ ἀποδώσει στὸν καθένα κατὰ τὰ ἔργα του. Ἂς δοῦμε πολὺ σύντομα τί σημαίνει γιὰ τὴ ζωή μας τὸ μοναδικὸ αὐτὸ γεγονός.

1. Θὰ κριθοῦμε μὲ αἰώνιες συνέπειες

Ἐκείνη τὴ φοβερὴ ἡμέρα θὰ σταθεῖ ὁ καθένας μας ἐνώπιον τοῦ φρικτοῦ κριτηρίου καὶ θὰ κριθεῖ γιὰ τὴ ζωή του μὲ κάθε λεπτομέρεια – γιὰ τὶς πράξεις, τὰ λόγια, τὶς σκέψεις του! Ὁ Κριτὴς δὲν θὰ εἶναι δυνατὸν νὰ ἐξαπατηθεῖ, οὔτε νὰ δωροδοκηθεῖ, διότι εἶναι ὁ καρδιογνώστης Θεός. Καὶ ἡ ἀπόφαση θὰ εἶναι ἢ νὰ κληρονομήσουμε τὴ Βασιλεία τῶν οὐρανῶν ἢ νὰ ἀποπεμφθοῦμε στὴν αἰώνια Κόλαση· ἢ ἀπόλυτη εὐτυχία κοντὰ στὸ Θεὸ ἢ ἀπερίγραπτη δυστυχία μακριά Του! Ἀπόφαση ποὺ δὲν θὰ μπορεῖ νὰ ἀκυρωθεῖ, ἀλλὰ θὰ ἰσχύει στοὺς αἰῶνες!

Τί σημαίνει αὐτὸ γιὰ μᾶς; Σημαίνει ὅτι κάθε ἐπιλογή μας ἔχει ἀντίκτυπο στὴν αἰωνιότητα· μᾶς φέρνει πιὸ κοντὰ ἢ στὴ σωτηρία ἢ στὴν ἀπώλεια. Ἑπομένως ὀφείλουμε νὰ βάλουμε σὲ δεύτερη μοίρα ὅλους τοὺς ἐγκόσμιους στόχους μας καὶ νὰ μᾶς ἀπασχολήσει περισσότερο ἀπὸ ὅλα ἡ σωτηρία τῆς ψυχῆς μας. Δὲν ἐπιτρέπεται ὡς πιστοὶ Χριστιανοὶ νὰ ζοῦμε χαλαρὰ καὶ ἐπιπόλαια, οὔτε νὰ παίζουμε μὲ τὴν ἁμαρτία· ἀλλὰ στὸ σύν­τομο χρόνο τῆς ζωῆς μας νὰ φρον­τίζουμε γιὰ τὴν καλὴ ἀπολογία μας στὸ φοβερὸ βῆμα τοῦ Χριστοῦ. Νὰ ἀγωνιζόμαστε. Νὰ μετανοοῦμε. Νὰ καθαριζόμαστε ἀπὸ τὴν ἁμαρτία.

2. Θὰ κριθοῦμε καὶ γιὰ τὶς παραλείψεις μας

Ἀκούσαμε ἐπίσης ὅτι ὅσους ἀπέπεμψε ὁ Κύριος στὴν αἰώνια Κόλαση, τοὺς ἀπέπεμψε ὄχι διότι ἔκλεψαν ἢ σκότω­σαν, ἀλλὰ διότι δὲν ἔδειξαν ἀγάπη στοὺς συνανθρώπους τους ποὺ βρίσκονταν σὲ ἀνάγκη. Δηλαδὴ ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ δὲν μᾶς ἐπιβαρύνουν μόνο οἱ ἁμαρτίες μας ἀλλὰ καὶ οἱ παραλείψεις μας. Εἴμαστε ἔνοχοι ὄχι μόνο ὅταν κάνουμε τὸ κακό, ἀλλὰ καὶ ὅταν παραλείπουμε νὰ κάνουμε τὸ καλό.

Συνεπῶς δὲν ἀρκεῖ γιὰ τὴ σωτηρία μας νὰ ἀποφεύγουμε τὴν ἁμαρτία. Ἀλλὰ πρέπει καὶ νὰ καλλιεργοῦμε τὴν ἀρετή, καὶ ἰδιαιτέρως τὴν ἀγάπη. Νὰ μὴν παραμελοῦμε τὴν ἐλεημοσύνη. Νὰ δείχνουμε ἀγάπη στοὺς δυστυχισμένους. Νὰ τοὺς σπλαχνιζόμαστε καὶ νὰ τοὺς συμπαραστεκόμαστε ὅσο μποροῦμε.

3. Στὸ πρόσωπο τοῦ πλησίον νὰ βλέπουμε τὸν Χριστὸ

Εἶπε ὁ Κύριος στοὺς ἐκ δεξιῶν Του: «Ἐφ᾿ ὅσον ἐποιήσατε ἑνὶ τούτων τῶν ἀδελφῶν μου τῶν ἐλαχίστων, ἐμοὶ ἐποιήσατε»· καὶ στοὺς ἐξ εὐωνύμων Του: «Ἐφ᾿ ὅσον οὐκ ἐποιήσατε ἑνὶ τούτων τῶν ἐλαχίστων, οὐδὲ ἐμοὶ ἐποιήσατε». Αὐτὸ σημαίνει πὼς ὅ,τι κάνουμε στὸ συνάνθρωπό μας, εἶναι σὰν νὰ τὸ κάνουμε στὸν ἴδιο τὸν Χριστό – ἔτσι τὸ θεωρεῖ ὁ Ἴδιος – καὶ ἀναλόγως θὰ ἀνταποδώσει εὐλογία ἢ ἀποδοκιμασία.

«Εἶδες τὸν ἀδελφόν σου; Εἶδες Κύριον τὸν Θεόν σου», διδάσκουν οἱ ἅγιοι Πατέρες. Στὸ πρόσωπο τοῦ συνανθρώπου μας, τοῦ ὁποιουδήποτε συνανθρώπου μας, νὰ βλέπουμε τὸν Χριστό. Διότι εἶναι κατ᾿ εἰκόνα Θεοῦ πλασμένος· διότι γι᾿ αὐτὸν ἔχυσε τὸ Αἷμα Του ὁ Κύριος ἐπάνω στὸ Σταυρό. Ἡ ἀπόσταση ποὺ μᾶς χωρίζει ἀπὸ τὸν συνάνθρωπό μας, μᾶς χωρίζει ἀπὸ τὸν Χριστό, ὅπως κι ἂν ὀνομάζεται αὐτὴ ἡ ἀπόσταση: κατάκριση, θυμός, μνησικακία, ἀντιπά­θεια, ἀδιαφορία. Καὶ ἀντίστροφα, ἡ ἀ­γάπη πρὸς τὸν ἀδελφὸ εἶναι ἀγάπη πρὸς τὸν Χριστό.

Αὐτὸ ἐξάλλου εἶναι ὁ Παράδεισος: νὰ ἀγαποῦμε ὅλους τοὺς ἀνθρώπους στὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ. Νὰ χαιρόμαστε μὲ τὴ χαρά τους καὶ νὰ λυπούμαστε μὲ τὴ λύπη τους· ὅπως τὸ ἔπραξαν ὅλοι οἱ Ἅγιοι· ὅπως τὸ ἔπραξε ἡ ἁγία Φιλοθέη, ποὺ γιορτάζουμε σήμερα, ἡ ὁποία ἔδωσε ὅλα τὰ δικά της καὶ τὸν ἑαυτό της στὸ Θεὸ καὶ ἀφιερώθηκε στὴ διακονία τῶν ἄλλων.

***

Τὸ Εὐαγγέλιο καὶ οἱ ὕμνοι τῆς σημερινῆς Κυριακῆς μᾶς παρουσιάζουν μὲ ἔντονο τρόπο τὴ φοβερὴ ἐκείνη ἡμέρα καὶ ἴσως μᾶς τρομάζουν. Ἡ ἀλήθεια ὅμως εἶναι ὅτι ἡ σημερινὴ Κυριακὴ εἶναι ἕνα δῶρο τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ, ὁ Ὁποῖος δὲν θέλει νὰ χαθεῖ καν­ένας ἄνθρωπος, ἀλλὰ ὅλοι νὰ σωθοῦμε. Εἶναι ἕνα ξύπνημα ἀπὸ τὸν λήθαργο τῆς ραθυμίας καὶ τῆς φιλαυτίας μας, ἕνα κάλεσμα νὰ γίνουμε ὅλοι μας ἄνθρωποι ἐλέους καὶ ἀγάπης, γιὰ νὰ κληρονομήσουμε τὴν ὑπέροχη Βασιλεία, ποὺ μᾶς ἔχει ἑτοιμάσει ὁ πανάγαθος Θεός μας, Βασιλεία, ἀπερίγραπτης καὶ αἰώνιας εὐτυχίας.

Ορθόδοξο Περιοδικό “Ο ΣΩΤΗΡ”

πηγή

Ὁ πλανητάρχης

.           Ἐδῶ καὶ πάνω ἀπὸ ἕναν αἰώνα διάφορες ἀρχαιολογικὲς ἀποστολὲς ἔσκαψαν τὴν ἄμμο τῆς ἐρήμου, βρῆκαν χαλάσματα, ἔβγαλαν στὴν ἐπιφάνεια τὴ λαμπρὴ πύλη κι ἕνα τμῆμα ἀπὸ τὰ πανύψηλα τείχη τῆς Βαβυλώνας, πῆραν στὴ χώρα τους κάποια ἀπὸ τὰ πιὸ σημαντικὰ εὑρήματα καὶ ἔφυγαν. Ἡ τελευταία Γερμανικὴ ἀποστολὴ ὑπὸ τὸν Koldeway σταμάτησε τὸ 1912 τὸ ἔργο της. Ἡ ἔρημος ὅμως συνέχισε τὸ δικό της. Λίγα χρόνια ἀργότερα τὸ νεκρικὸ σάβανο τῆς ἄμμου εἶχε σκεπάσει καὶ πάλι τὰ πάντα.
.             Στὶς μέρες τῆς παντοδυναμίας του ὁ ὑπερφίαλος δικτάτορας Σαντὰμ Χουσεῒν προσπάθησε νὰ ξαναβγάλει τὸ πτῶμα τῆς Βαβυλώνας στὴν ἐπιφάνεια. Σκοπός του ἡ τουριστικὴ ἐκμετάλλευση, γι᾿ αὐτὸ ἡ ἀναστήλωση ἔγινε χωρὶς πιστότητα καὶ μὲ προκλητικὴ κακογουστιά. Γι᾿ αὐτὸ καὶ ἡ Οὐνέσκο ἀρνήθηκε νὰ τὴν ἀναγνωρίσει ὡς «μνημεῖο παγ­κόσμιας πολιτιστικῆς κληρονομιᾶς». Ὅλες οἱ ἀνασκαφὲς προσπάθησαν νὰ ἀνακαλύψουν ἴχνη ἀπὸ τοὺς ὀνομαστοὺς «Κήπους τῆς Βαβυλώνας», ἕνα ἀπὸ τὰ ἑπτὰ θαύματα τοῦ ἀρχαίου κόσμου. Δὲν βρῆκαν ὅμως τίποτε. Οὔτε τὰ μεγαλοπρεπὴ ἀνάκτορα τοῦ Ναβουχοδονόσορα οὔτε τὸν φοβερὸ ναὸ τοῦ θεοῦ Μαρντούκ, κτισμένο πυραμιδοειδῶς σὲ 7 ἐπίπεδα – τὸν γνωστὸ «πύργο τῆς Βαβέλ» – τὸ ψηλότερο κτήριο τοῦ ἀρχαίου κόσμου.
Ὅλα ἔχουν χαθεῖ…
.             Κι ὅμως τότε ἡ Βαβυλώνα ἦταν κοσμοκρατορία. Τὰ πανύψηλα τείχη της – 50 μέτρων – τὴν καθιστοῦσαν ἀπόρθητη. Τὸ σχῆμα της ἦταν τετράγωνο καὶ κάθε πλευρά της εἶχε μῆκος περίπου 23 χιλιόμετρα. Ὑπῆρξε ἡ μεγαλύτερη πόλη ποὺ εἶχε κατασκευαστεῖ ποτὲ μὲ τείχη.
.             Ἡ δύναμή της τρομερή. Ἀπό ᾿δῶ τὰ στρατεύματά της ἀναχωροῦσαν καὶ λεηλατοῦσαν τοὺς λαούς. Ὁ Ναβουχοδονόσορας – πλανητάρχης τῆς ἐποχῆς – ἀκόντιζε πρὸς ἀνατολή, δύση, βορρᾶ καὶ νότο σκορπώντας τρόμο.
.             Ἐδῶ στὴν πλανηταρχιακὴ πόλη ἄφησε τὴν τελευταία του πνοὴ καὶ ὁ Μέγας Ἀλέξανδρος. Μαζί του ἄρχισε νὰ σβήνει καὶ κείνη. Σταδιακὰ χάθηκε. Ἐξαφανίστηκε παντελῶς στὸν τάφο τῆς ἐρήμου. Δὲν κατοικήθηκε ποτὲ πιά.
.             Ἡ Βαβυλώνα! Ὁ Ναβουχοδονόσορας! Πλανητάρχης!
.             Χαμένοι… Θαμμένοι στὴν ἄμμο…

* * *

Ἄνθρωποι, ἀκοῦστε!
.             Ἀκοῦστε τὴν ἀλήθεια: Σκόνη οἱ πρόσ­καιροι κάτοικοι τῆς γῆς. Σκόνη τὰ ἔργα τους. Σκόνη καὶ ἔρημος. Καὶ οἱ μικροὶ καὶ οἱ μεγάλοι. Καὶ οἱ φτωχοὶ καὶ οἱ πλούσιοι. Καὶ οἱ γνωστοὶ καὶ οἱ ἄγνωστοι. Καὶ οἱ ἐπιφανεῖς καὶ οἱ ἀφανεῖς. Σκόνη καὶ οἱ πλανητάρχες τῆς ἱστορίας. «Εἷς χοῦς πάντες» (Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος, Ἔπη ἠθικά, ΚϚ´, PG 37, 853Α).
.             Σήμερα συνταράσσουν τὸν κόσμο, αὔ­­ριο δαγκώνουν τὸ χῶμα. Σήμερα ἀ­κοντίζουν πρὸς ἀνατολὴ καὶ δύση, πρὸς βορρᾶ καὶ νότο. Αὔριο ντύνονται τὸ σάβανο τοῦ θανάτου. Χάνονται καὶ αὐτοὶ καὶ οἱ κατακτήσεις τους.
.             Κατὰ τὸν καιρὸ τῆς παντοδυναμίας τους, ἀποθρασύνονται. Ὑψώνουν τὸ ἀ­νάστημά τους. Ἀπειλοῦν, ἀδικοῦν, καταπατοῦν τοὺς ἀδύναμους, ἀπομυζοῦν τὸν κόπο τους, πίνουν τὸ αἷμα τῶν παιδιῶν τους.
.             Κάποια στιγμὴ ὁ τροχὸς τῆς ἱστορίας γυρίζει ἀμείλικτος, τοὺς παίρνει ἀποκάτω, τοὺς ἐξαφανίζει. Χάνονται οἱ ἴδιοι, κάποτε καὶ οἱ αὐτοκρατορίες τους.
.             Τί μένει;
.             Μένεις Ἐσύ, Κύριε. Ὁ Αἰώνιος!
.             Ἐσύ, ὁ Βασιλεὺς τῶν βασιλευόντων καὶ Κύριος τῶν κυριευόντων.
.             Ἐσύ! Ὁ Κύριος τῆς Ἱστορίας.
.             Κι ὅλοι αὐτοί, οἱ θρασεῖς καὶ ὑπερήφανοι, χωρὶς νὰ τὸ θέλουν, χωρὶς κἂν νὰ τὸ ὑποψιάζονται, ὑπηρετοῦν τὸ σχέδιό Σου.
.             Οἱ ἀνόητοι λαοὶ τῆς γῆς ἔχουν στραμμένο τὸ βλέμμα τους ἐπάνω τους. Τοὺς ἀτενίζουν μὲ δέος. Πάντοτε. Σὲ κάθε ἐποχή. Σήμερα μάλιστα ἀποχαυνώνον­ται στὶς ὀθόνες τῶν τηλεοράσεων, πιπιλίζουν τὰ Δελτία τῶν Εἰδήσεων, ἀναζητοῦν τὰ σχόλια τῶν εἰδικῶν.
.             Δὲν καταλαβαίνουν κι αὐτοί.
.             Δὲν πιστεύουν, ἀκόμη κι ἂν λογιάζον­ται πιστοί. Τὸ μέλλον τους τὸ ἐξαρτοῦν ἀπὸ τὴ σκόνη, ἀπὸ τὴν ἄμμο τῆς ἐρήμου. Διαβάζουν τὰ λόγια Σου, μὰ δὲν τὰ βάζουν στὴν καρδιά τους. Ἀκοῦν τὴν προτροπή Σου: «Ζητεῖτε πρῶτον τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν δικαιοσύνην αὐτοῦ, καὶ ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν» (Ματθ. ς΄ 33), μὰ δὲν τὴν δέχονται ὡς τρόπο ζωῆς.
.             Οἱ θρασεῖς πλανητάρχες.
.             Οἱ ἀνόητοι τῶν λαῶν.
.             Οἱ ὀλιγόπιστοι πιστοί.
.             Καὶ Ἐσύ, ὁ Ὤν. «Δεσπόζεις τοῦ κράτους τῆς θαλάσσης, τὸν δὲ σάλον τῶν κυμάτων αὐτῆς σὺ καταπραΰνεις… κραταιωθήτω ἡ χείρ σου, ὑψωθήτω ἡ δεξιά σου…
.             Μακάριος ὁ λαὸς ὁ γινώσκων ἀλαλαγμόν» (Ψαλ. πη´ [88] 10-16).

 πηγή

Πορεία σὲ δίσεκτους καιροὺς...

Πορεία σὲ δίσεκτους καιροὺς

τοῦ περιοδ. «Ο ΣΩΤΗΡ»

.           Κάποτε σκοτεινιάζει ὁ οὐρανός. Κατάμαυρα σύννεφα σκεπάζουν τὸν ἥλιο. Τὴ νύχτα τὸ σκοτάδι γίνεται ψηλαφητό. Σβήνουν τ᾿ ἀστέρια, χάνεται ὁ οὐρανός. Σὲ παλαιότερους καιροὺς ποὺ δὲν ὑπῆρχαν πυξίδες καὶ ἄλλα σύγχρονα ὄργανα, τὰ πλοῖα ἔχαναν τὸν προ­­σανατολισμό τους, παραδίδονταν στὴ βία τῶν κυμάτων.
.           Ἔτσι εἶναι ἡ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου. Κάποτε βαραίνει μολύβι ὁ οὐρανός. Χάνει τὸν ὁρίζοντα ἡ ψυχή, θαλασσοδέρνεται ἀβοήθητη. Κατὰ καιροὺς ἡ σκοτεινιὰ ἀποκτάει εὐ­ρύτερες διαστάσεις. Πνίγονται σ᾿ αὐ­τὴν λαοὶ καὶ ἔθνη. Πελαγοδρομοῦν σὲ ἀχαρτογράφητα νερά.
.           Τέτοια εἶναι ἡ ἐποχή μας. Ἔχασε τὸν δρόμο της, τὸν προσανατολισμό της. Ἐγ­­κατέλειψε τὸν προορισμό της. Μὲς στὴ δική της σύγχυση θαλασσοπνίγον­ται τὰ πλήθη τῶν πολλῶν ἀνθρώπων. Καὶ ἡ ἀπορία ξεχειλίζει ἀναπάντητη, βασανιστική: Ποῦ πᾶμε; Τί μᾶς περιμένει ἄ­­ραγε αὔριο; Τυραννικὰ ἐρωτήματα, ἀ­γωνία «ἀποψυχόντων ἀνθρώπων ἀπὸ φόβου καὶ προσδοκίας τῶν ἐπερχομένων τῇ οἰκουμένῃ» (Λουκ. κα´ [21] 26).
.           Κάθε μέρα ποὺ περνάει, πυκνώνει πιὸ πολὺ τὸ ἤδη ὑπέρπυκνο σκοτάδι. Κάθε μέρα ποὺ ἔρχεται, σέρνει μαζί της ἀσήκωτο φορτίο στενοχωρίας, ἀνασφάλειας, φόβου καὶ ἀγωνίας.
.           Κάθε μέρα βυθίζει ὅλο καὶ πιὸ βαθιὰ στὴ διαφθορὰ τὸν ἤδη διεφθαρμένο πλα­­νήτη. Ἁπλώνει τὴν παρανομία παν­τοῦ, εἰσάγει τὴν ἁμαρτία μέχρι τὸ μεδούλι ἀκόμη καὶ τῶν πολὺ μικρῶν παιδιῶν. Παραδίδει στὴ σαρκολατρία μικροὺς καὶ μεγάλους, ἄνδρες καὶ γυναῖκες, πλούσιους καὶ φτωχούς. Διαλύει τὴν οἰκογένεια, ἀποσαθρώνει τὴν κοινωνία, παραλύει τὰ ἔθνη, πολτοποιεῖ τοὺς λαούς, τοὺς ὑποδουλώνει σὲ παρὰ φύσιν ἀνομολόγητα πάθη, νομιμοποιεῖ τὶς πιὸ φρικτὲς διαστροφὲς, ἐξανδραποδίζει τὰ παιδιά, τὰ παραδίδει ἀνήμπορα στὰ νύχια τῶν ἐμπόρων ναρκωτικῶν, τῶν συμμοριῶν trafficking (διακινητῶν πορνείας), τὰ πνίγει στὸ βοῦρκο τῶν πιὸ αἰσχρῶν ἡδονῶν.
.           Ἂν ἦταν πόλεμος, οἱ ἄνθρωποι θὰ ἔ­πιαναν τὰ ὅπλα, τὸ ἀρχηγεῖο θὰ κήρυττε γενικὴ ἐπιστράτευση, ὁ στρατὸς θὰ ἔ­σπευδε στὰ σύνορα. Ἂν ἦταν…
Ἀλλὰ εἶναι!
.           Πόλεμος εἶναι. Πόλεμος «πρὸς τὰς ἀρχάς, πρὸς τὰς ἐξουσίας, πρὸς τοὺς κο­­σμοκράτορας τοῦ σκότους τοῦ αἰ­ῶ­νος τούτου, πρὸς τὰ πνευματικὰ τῆς πο­νηρίας ἐν τοῖς ἐπουρανίοις»· εἶ­ναι πό­λεμος μὲ τὰ δι­α­βο­λι­κὰ τάγ­μα­τα, μὲ τοὺς κο­σμο­κρά­το­ρες ποὺ ἐ­ξου­σι­ά­ζουν τὰ πλήθη τῶν ἀν­θρώ­πων, τῶν βυθισμένων στὸ πνευματικὸ σκο­τά­δι τοῦ κόσμου τούτου. Πόλεμος μὲ τὰ πονηρὰ πνεύματα ποὺ κα­τοι­κοῦν ἀνάμεσα στὴ γῆ καὶ στὸν οὐρανό (Ἐφ. ς΄ 12).
.           Εἶναι πόλεμος ἀμφιβολιῶν, πόλεμος λογισμῶν, πόλεμος παθῶν. Καὶ ὁ ἀδύναμος ἄνθρωπος παλεύει μὲ τὰ κύματα καταμεσῆς τοῦ ὠκεανοῦ. Οἱ ὀλιγόπιστοι τὰ χάνουν, ἀμφιταλαντεύονται, ἀναρωτιοῦνται μήπως πρέπει κι αὐτοὶ νὰ συμβιβαστοῦν.
Ὅμως…
.           Ὁδεύοντας οἱ πιστοὶ σὲ τέτοια κρίσιμη καμπὴ τῆς ἱστορίας καὶ ἐρχόμενοι ἀντιμέτωποι μὲ τοὺς ἀμέτρητους πειρασμούς της, ὀφείλουμε νὰ μὴ λησμονοῦμε ποτὲ δύο βασικότατες ἀλήθειες, γιὰ νὰ κρατοῦμε σταθερὴ καὶ ἀταλάντευτη τὴν κατεύθυνση τοῦ πλοίου τῆς ζωῆς μας.
.           Ἡ πρώτη εἶναι ἡ καίρια ἀλήθεια ὅτι κύριος τῆς ἱστορίας καὶ κυβερνήτης τοῦ κόσμου εἶναι ὁ Κύριος τῶν κυριευόν­των, ὁ Δημιουργὸς καὶ Ἐξουσιαστὴς τῶν πάν­των: «Τὰ πάντα δι’ αὐτοῦ καὶ εἰς αὐτὸν ἔκτισται· καὶ αὐτός ἐστι πρὸ πάντων, καὶ τὰ πάντα ἐν αὐτῷ συνέστηκε»· ὅ­λα δι­α­μέ­σου Αὐ­τοῦ καὶ γι᾿ Αὐ­τὸν ἔ­χουν δημιουργηθεῖ. Κι Αὐ­τὸς ὑ­πάρ­χει πρὶν ἀ­π᾿ ὅ­λα, καὶ ὅ­λα ἀ­π᾿ Αὐ­τὸν συγ­κρα­τοῦ­ν­ται καὶ δι­α­τη­ροῦν­ται στὴν ὕ­παρ­ξη (Κολ. α´ 16, 17).
.           Ὀφείλουμε δηλαδὴ νὰ θυμόμαστε πάν­­τα ὅτι ὄχι μόνο οἱ ἄνθρωποι, ἀλλὰ ἀκόμη καὶ τὰ σπουργιτάκια βρίσκονται μέσα στὴν πρόνοια καὶ τὴ φροντίδα τοῦ Θεοῦ καὶ οὔτε ἕνα ἀπὸ αὐτὰ δὲν πέφτει στὴ γῆ χωρὶς τὸ θέλημά Του.
.           Ἡ δεύτερη ἀλήθεια ποὺ ἐπίσης πρέπει νὰ κρατᾶμε ζωντανὴ μέσα μας εἶναι τὸ ὅτι ἔχει ἀξία νὰ μένει κανεὶς πιστὸς καὶ νὰ ζεῖ σύμφωνα μὲ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ σ᾿ αὐτὲς τὶς κρίσιμες περιστάσεις. Ὁ στρατιώτης δοκιμάζεται στὸν πόλε­­μο, ὁ μαθητὴς στὶς ἐξετάσεις, ὁ ἀθλητὴς στοὺς ἀγῶνες καὶ ὁ πιστὸς στοὺς δίσεκτους καιροὺς τῶν μεγάλων πειρασμῶν.
.           Λοιπόν, τώρα εἶναι ἡ ὥρα τῆς μεγάλης μάχης. Εἶναι προνόμιο νὰ ζοῦμε σ᾿ αὐ­τοὺς τοὺς καιροὺς τῆς μεγάλης ἀποστασίας. Νὰ δίνουμε τὴ μαρτυρία μας σ᾿ αὐ­τούς. Νὰ βεβαιώνουμε μὲ τὸν τρόπο τῆς ζωῆς μας τὴν ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου μέσα στὸ διάχυτο σατανικὸ ψεῦδος.
.           Εἶναι προνόμιο νὰ κρατᾶμε ὑψωμένη τὴ σημαία τῆς Ὀρθοδοξίας τώρα, γιὰ νὰ χαροῦμε καὶ τὸν ἐρχόμενο θρίαμβό της, τὴν ἐπικράτησή της σὲ ὅλο τὸν κόσμο αὔριο!

 πηγή

ΞΕΠΕΡΑΣΤΕ ΚΑΘΕ ΦΟΒΟ! «Θαρσεῖτε, ἐγώ εἰμι· μὴ φοβεῖσθε»

ΞΕΠΕΡΑΣΤΕ ΚΑΘΕ ΦΟΒΟ!

«Θαρσεῖτε, ἐγώ εἰμι· μὴ φοβεῖσθε»

   Ὅλη νύχτα οἱ μαθητὲς τοῦ Κυρίου πάλευαν μὲ τὰ κύματα μέσα στὸ μικρό τους πλοιάριο. Ἀπὸ τὴ μιὰ τὸ πυκνὸ ­σκοτάδι, ἀπὸ τὴν ἄλλη ἡ ­φουρτουνιασμένη θά­­λασσα, εἶχαν δημιουργήσει στὶς ­ψυ­­χές τους μιὰ ἀτμόσφαιρα τρόμου καὶ ­ἀ­­­­­­­­­­­­­­­­γωνίας. Γι’ αὐτό, ὅταν εἶδαν τὸν ­Κύριο νὰ ­περ­πα­­τᾶ πάνω στὰ κύματα, ­ξέσπα­σαν σὲ ἕ­­­­να ­δυνατὸ ἐπιφώνημα τρόμου.    Ἀ­­­πὸ τὸ φόβο τους νόμιζαν ὅτι ἔβλεπαν ­φάντα­σμα. Πόσο ἄλλαξε ὅμως ἡ ­διάθεσή τους, ὅταν ἄκουσαν τὴ γλυκύτατη φω­­νή του: ­«Θαρσεῖτε, ἐγώ εἰμι‧ μὴ φοβεῖ­σθε», τοὺς εἶπε. Ἔχετε θάρρος! Μὴ φοβάστε!
   Αὐτὴ ἡ τόσο εὔγλωττη σκηνὴ ἀπὸ τὸ σημερινὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα μᾶς δίνει τὴν ἀφορμὴ νὰ δοῦμε πῶς ὁ παντο­δύναμος Θεὸς μᾶς δίνει θάρρος στὸν ἀ­­γώνα μας γιὰ τὴν καθημερινὴ ἐπιβίωση, γιὰ τὴν ἀντιμετώπιση τοῦ κακοῦ καὶ στὶς ὧρες ἐσχάτου κινδύνου.

1. ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΕΠΙΒΙΩΣΗ

   Φόβος δημιουργεῖται στὶς ψυχὲς τῶν ἀνθρώπων ποὺ ἀγωνίζονται γιὰ τὴν καθημερινή τους ἐπιβίωση καὶ βλέπουν μπροστά τους νὰ διαγράφεται ζοφερὸ τὸ μέλλον. Νέοι ἄνθρωποι στὸ ­ξεκίνημα τῆς ζωῆς τους βλέπουν νὰ ὀρθώνον­ται μπροστά τους ἀνυπέρβλητα ἐμπόδια, ποὺ τοὺς ἀνακόπτουν τὴν πορεία πρὸς τὴν ἐπιθυμητὴ ἐπαγγελματικὴ καὶ οἰκογενειακὴ ἀποκατάσταση. Τί ἀπομένει λοιπὸν νὰ κάνουν, παρὰ μόνο νὰ καταφύγουν μὲ ἐμπιστοσύνη στὸν Κύριο. Σ’ Αὐτὸν ποὺ φροντίζει γιὰ «τὰ πετεινὰ τοῦ οὐρανοῦ» καὶ «τὰ κρίνα τοῦ ἀγροῦ» (Ματθ. ς΄ 26, 28) καὶ πολὺ περισσότερο ­ἐνδιαφέρεται γιὰ τοὺς πιστοὺς μαθητές του. Αὐτὸ ἀκριβῶς μᾶς συμβουλεύει καὶ ὁ ἀπόστολος Πέτρος: Μὴν ἀγωνιᾶτε γιὰ τὸ μέλλον! Ἀφῆστε κάθε φροντίδα σας στὰ χέρια τοῦ Θεοῦ, διότι «αὐτῷ μέλει περὶ ὑμῶν» (Α΄ Πέτρ. ε΄ 7). Αὐτὸς νοιάζεται καὶ ἐνδιαφέρεται γιὰ σᾶς.

2. ΤΟ ΡΕΥΜΑ ΤΟΥ ΚΑΚΟΥ

   Φόβος ἐπίσης δημιουργεῖται στὶς ψυχὲς τῶν ἀνθρώπων, ποὺ βλέπουν τὸ ρεῦμα τοῦ κακοῦ νὰ κατακλύζει καὶ νὰ παρασύρει τὰ πάντα σὰν ὁρμητικὸς χείμαρρος. Ἄραγε μπορεῖ νὰ ἀντέξει κανεὶς μέσα σ’ αὐτὴν τὴν πλημμύρα τῆς ἁμαρτίας; Πῶς θὰ μεγαλώσουν τὰ παιδιὰ σ’ αὐτὸν τὸν κόσμο τῆς κακίας καὶ τῆς διαφθορᾶς; Δικαιολογημένοι οἱ φόβοι καὶ οἱ ἀνησυχίες γιὰ κάθε ἐχέφρονα ἄνθρωπο. Ὅμως ὁ πιστὸς χριστιανὸς λαμβάνει θάρρος καὶ ἐνίσχυση, καθὼς ἀκούει τὸν εὐαγγελιστὴ Ἰωάννη νὰ ἀπευθύνεται στοὺς πιστοὺς μὲ τὰ θεόπνευστα λόγια: «Μείζων ἐστὶν ὁ ἐν ὑμῖν ἢ ὁ ἐν τῷ κόσμῳ» (Α΄ Ἰω. δ΄ 4). Μὴ φοβάστε τὸ κακό! Μπορεῖτε νὰ τὸ νικήσετε, διότι ὁ Θεὸς ποὺ εἶναι μέσα σας καὶ σᾶς φωτίζει καὶ σᾶς ἐνισχύει, εἶναι πιὸ μεγάλος καὶ πιὸ δυνατὸς ἀπὸ τὸν σατανᾶ, ποὺ ἐξουσιάζει τὸν ἁμαρτωλὸ κόσμο. 

3. ΣΤΟΝ ΕΣΧΑΤΟ ΚΙΝΔΥΝΟ

   Ὑπάρχει ὅμως καὶ τὸ ἐνδεχόμενο νὰ βρεθεῖ ὁ ἄνθρωπος σὲ κίνδυνο γιὰ τὴ ζωή του, ὅπως τότε οἱ δώδεκα μαθητές. Ἀκοῦμε συχνὰ γιὰ σεισμούς, πλημμύρες, ἐμπρησμούς, ἐκρήξεις, ληστεῖες, τρομο-κρατικὲς ἐνέργειες καὶ ἄλλα ἔκτακτα γεγονότα, ποὺ ἀπειλοῦν τὴ ζωή μας. Πῶς θὰ ἀντιμετωπίσουμε τέτοιες ἐφιαλτικὲς καταστάσεις; Νὰ ὁπλιστοῦμε μὲ τὴν ἀκλόνητη πίστη ὅτι ὁ Κύριος εἶναι δίπλα μας, ἀκούει τὶς προσευχές μας καὶ εἶναι ἕτοιμος νὰ μᾶς ἁρπάξει ἀπὸ τὸ χέρι καὶ νὰ μᾶς κρατήσει στὴ δύσκολη αὐτὴ ὥρα. Αὐτὴν τὴν ἀλήθεια διακηρύττει καὶ ὁ προφήτης καὶ βασιλιὰς Δαβὶδ στὸν 22ο Ψαλμό: «Ἐὰν γὰρ καὶ πορευθῶ ἐν μέσῳ σκιᾶς θανάτου, οὐ φοβηθήσομαι κακά, ὅτι σὺ μετ’ ἐμοῦ εἶ». Ἂς προσευχόμαστε κι ἐμεῖς μὲ τὰ ἴδια λόγια: Κύριε, κοντά σου εἶμαι ἀ­­­σφαλής. Κι ἂν ποτὲ βρεθῶ ἀντιμέτωπος μὲ ὁποιονδήποτε κίνδυνο, ἀκόμη καὶ μὲ αὐτὸν τὸν θάνατο, δὲν θὰ φοβηθῶ μήπως πάθω κάτι κακό, διότι Ἐσὺ εἶσαι μα­ζί μου παντοῦ καὶ πάντοτε!
   Δὲν ὑπάρχει ἄνθρωπος ποὺ νὰ μὴ δοκίμασε φόβους στὴ ζωή του. Καὶ ἐκτὸς ἀπὸ τοὺς φόβους ποὺ ἀναφέραμε ὑπάρχουν καὶ πολλοὶ ἄλλοι: μοναξιά, ἐγκατάλειψη, ἀσθένεια, θάνατος... Μόνο ὁ Θεὸς γνωρίζει τὰ ἀποτυπώματα ποὺ ἀφήνει κά­θε φόβος στὶς ψυχὲς τῶν ἀνθρώπων. 
   Ἐμεῖς ἂς σταθοῦμε καὶ πάλι ν’ ἀκούσου­­με τὴ φωνή του: «Θαρσεῖτε»! Προχω­ρῆ­στε μὲ θάρρος στὴ ζωή! Ἂν τοὺς λόγους αὐτοὺς τοὺς ἀκούγαμε ἀπὸ ὁποιονδή­ποτε ἄνθρωπο, δὲν θὰ κερδίζαμε ­τίποτε περισσότερο ἀπὸ μιὰ ἁπλὴ ­ψυχολογι­κὴ ἐνίσχυση. Ἀπὸ τὴ στιγμὴ ὅμως ποὺ μᾶς ὁμιλεῖ ὁ παντοδύναμος Θεός, ὁ ­Νικητὴς τοῦ θανάτου, ὁ Κύριος Ἰησοῦς ­Χριστός, οἱ λόγοι αὐτοὶ μᾶς μεταδίδουν ­χάρη, δύναμη, θάρρος καὶ ἐλπίδα γιὰ νὰ ξεπερνοῦμε κάθε φόβο καὶ δυσκολία!

Πηγή

Πρὶν ἡ Εὐρώπη πεθάνει…

Πρὶν ἡ Εὐρώπη πεθάνει…

τοῦ περιοδ. «Ο ΣΩΤΗΡ»
ἀρ. τ. 2133, 15.05.16

.             Ἦταν καλλονή. Κόρη τοῦ Φοίνικα καὶ τῆς Τηλεφάσσας. Τὴν ἀπήγαγε ὁ Δίας ἐμφανιζόμενος ὡς ταῦρος καὶ ἀπέκτησε μαζί της τρία παιδιά: τὸν Μίνωα, τὸν Ραδάμανθυ καὶ τὸν Σαρπηδόνα.
.              Αὐτὴ εἶναι ἡ Εὐρώπη. Ἡ Εὐρώπη τοῦ μύθου.
.              Κάποτε ὁ μύθος ἔγινε ἱστορία, πρα­γματικότητα, ἀλήθεια. Τὴν Εὐρώπη, τὴ γηραιὰ Ἤπειρο, τὴν ἀγάπησε ὁ μόνος ἀληθινὸς Θεός, ὁ Χριστός. Τὸν ἀγάπησε καὶ Ἐκείνη. Τὴ βρῆκε γριά, τὴν ἔκανε καλλονή. Αἰῶνες κράτησε αὐτὸς ὁ δεσμός. Καὶ στὴ διάρκειά του ἡ Εὐρώπη γνώρισε τὴ μεγαλύτερή της δόξα. Ἔγινε ἡ χαρὰ τοῦ κόσμου, εὐεργέτησε πλῆθος ἐθνῶν καὶ λαῶν.
.              Κάποια στιγμὴ ὁ σύνδεσμός της μὲ τὸν Χριστὸ ἄρχισε νὰ χαλαρώνει. Ἡ Εὐρώπη πῆρε τὰ μάτια της ἀπὸ τὸν Χριστὸ καὶ ἄρχισε νὰ κρυφοκοιτάζει τὶς χαρές, τὴ δόξα καὶ τοὺς θησαυροὺς τῆς γῆς. Κι ὅσο ἀπομακρυνόταν ἀπὸ τὸν Χριστό, τόσο κολλοῦσε στὴ γῆ, ὡσότου ἔγινε ἕνα μὲ αὐτήν.
.              Ἔτσι ἡ Εὐρώπη κατάντησε σκιάχτρο. Αὐτὴ ποὺ κάποτε ἔλαμπε ἀπὸ ὀμορφιά, γέρασε πάλι ἄσχημα. Καὶ ἀπὸ εὐλογία ἔγινε κατάρα τοῦ κόσμου. Μέσα στὴν τρέλα τῆς ἀποστασίας της διέπραξε κάθε εἴδους ἀτιμία σὲ βάρος τῶν λαῶν τῆς γῆς. Δυὸ φορὲς τὸν περασμένο αἰώνα ἔπνιξε στὸ αἷμα τὸν πλανήτη.
.               Τώρα πιὰ ἡ Εὐρώπη εἶναι χῶμα. Κινούμενο πτῶμα. Πτῶμα δίχως ψυχή. Ἡ ψυχὴ τῆς Εὐρώπης ἔχει ἀπὸ αἰῶνες πεθάνει. Τώρα πεθαίνει καὶ τὸ σῶμα της.
.              Πεθαίνει ἡ Εὐρώπη; Ἡ Εὐρώπη σήμερα ἀποτελεῖ πόλο ἕλξεως γιὰ ὅλο τὸν κόσμο. Σήμερα ἔχει ἀποδυθεῖ στὸ πιὸ φιλόδοξο πείραμα τῆς ἱστορίας της. Βάζει στὴν ἄκρη τοὺς ἐθνικοὺς διχασμούς, σχηματίζει ἑνιαῖο σύνολο μὲ κοινὲς ἀρ­χές, κοινοὺς νόμους, πανίσχυρο κοινὸ νόμισμα καὶ ὁλοένα καὶ περισσότερο ἐνισχυόμενη ἑνιαία κεντρικὴ διοίκηση. Πῶς μπορεῖ αὐτὸς ὁ δυναμικὸς σχηματισμὸς νὰ πεθαίνει;
.              Κι ὅμως, πεθαίνει.
Αἰῶνες τώρα ὁ κακοήθης ὄγκος τοῦ Παπισμοῦ κατατρώγει τὰ σπλάχνα της. Κάποια στιγμὴ τὸ ἀπαίσιο καρκίνωμα ἔσπασε σὲ πλῆθος προτεσταντικὰ ὀγκίδια ποὺ προσέβαλαν ὅλα τὰ ζωτικά της ὄργανα. Νέκρωσαν τὰ νεφρά της, ἀχρήστευσαν τοὺς πνεύμονές της, χάλασαν τὴ σκέψη της.
.              Δὲν τὴ βλέπετε;
.              Οἱ νόμοι της δαιμονικοί, «νομιμοποι­οῦν» τὶς διαστροφές.

 Οἱ ἐπιθυμίες της αἰσχρές. 

Τὰ προστάγματά της πρόσ­τυχα. Οἱ πράξεις της κολασμένες.

 Ἡ ἐπιστήμη της ὑπηρετεῖ τὸ κακό, ἡ βιομηχανία της ἀπεργάζεται τὸν πόλεμο καὶ τὴν καταστροφή, οἱ θεσμοί της τὴν ὑποδούλωση τῶν ἀνθρώπων.

.              Ὅταν ἐγκατέλειψε τὸν Χριστό, γέννησε μιὰ κόρη ποὺ τὴν ἐγκατέστησε στὴν ἄλλη πλευρὰ τοῦ Ἀτλαντικοῦ. Κι ἡ κόρη πῆρε τοὺς κακοὺς τρόπους τῆς διεφθαρμένης μάνας. Τώρα μάνα καὶ κόρη συν­αγωνίζονται στὸν ἴδιο δρόμο τοῦ κακοῦ, ἀπομυζώντας τὸν ἱδρώτα καὶ τὸ αἷμα τῶν δυσ­τυχισμένων τοῦ κόσμου.
.              Μέχρι πότε; Δὲν θὰ κρατήσει γιὰ πολὺ ἡ λύσσα τους. Ἤδη ἡ Εὐρώπη νιώθει νὰ μπήγονται στὶς σάρκες της τὰ δόν­τια τοῦ θανάτου. Ὀρδὲς ἀλλόθρησκων εἰσβάλλουν στὸ κορμί της, ἑτοιμάζουν τὸ τέλος της, ἀντάξιο τῆς ἀποστασίας της. Ἡ Εὐρώπη πεθαίνει.
Δὲν ἀκοῦτε;
.              Τί εἶναι αὐτὸς ὁ ἄγριος θόρυβος μέσα ἀπὸ τὰ σπλάχνα τῆς Εὐρώπης; Δὲν εἶναι οἱ μηχανὲς τῶν ἐργοστασίων της. Δὲν εἶναι ὁ ἦχος τῶν ἀεροπλάνων της. Δὲν εἶναι οἱ ἐκρήξεις τῶν ὅπλων καὶ τὸ τράνταγμα τῶν πολεμικῶν μηχανῶν της.
Τί εἶναι;
.              Εἶναι ὁ ἐπιθανάτιος ρόγχος της. 

Τὸ φριχτὸ ροχαλητὸ τοῦ ἐπερχόμενου τέλους της.

 Διότι ἡ Εὐρώπη πεθαίνει.

 Ἡ Εὐρώπη βρίσκεται σχεδὸν μέσα στὸν τάφο της. Σάπισε ἡ νεκρὴ ψυχή της. Βρίσκεται σὲ προχωρημένη ἀποσύνθεση τὸ πνεῦμα της. Ὄζει ἀπαίσια. Ἡ δυσωδία της πνίγει τὸν πλανήτη. Τώρα πιὰ ἡ Εὐρώπη φυτοζωεῖ. Βρίσκεται σὲ κῶμα πνευματικό. Ἡ Εὐρώπη ἀφήνει τὴν τελευταία πνοή της.
Θὰ πεθάνει;
.              Ἂς μὴν πεθάνει – δὲν πρέπει νὰ πεθάνει – ἡ Εὐρώπη!
Πρὶν ἡ Εὐρώπη πεθάνει, ἂς γίνει τὸ θαῦμα!
.              Στὸ ὄνομα τῶν ἁγίων Μαρτύρων ποὺ ἔχυσαν τὸ αἷμα τους γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, τρέξτε νὰ ξυπνήσετε τὴν Εὐρώπη ἀπὸ τὸν θανατηφόρο πνευματικό της ὕπνο. Θυμηθεῖτε τὸ αἷμα της. Θυμηθεῖτε τὰ λιοντάρια, τὶς τίγρεις τῶν Μαρτύρων, τὰ σπασμένα τους κόκκαλα.
.              Θυμηθεῖτε! Δῶστε της χέρι βοηθείας. Πρὶν ἡ Εὐρώπη πεθάνει γιὰ πάντα!

 το είδαμε εδώ

Χριστός Ανέστη!

Χριστός Ανέστη!

Ατράνταχτα τεκμήρια

“Ηγέρθη ο Κύριος όντως”! Ανέστη! Και το θριαμβευτικό αυτό μήνυμα αντηχεί μέσα στους αιώνες και πλημμυρίζει τους πιστούς με αγαλλίαση. Μ’ αυτό το μήνυμα ξεκινά ο άγιος ευαγγελιστής Λουκάς τις “Πράξεις των Αποστόλων”. Και λέει ότι το πρώτο του βιβλίο, το κατά Λουκάν Ευαγγέλιο, το έγραψε για να εξιστορήσει όλα τα εκπληκτικά θαύματα που έκανε ο Ιησούς και τις θαυμαστές διδασκαλίες, που κήρυξε μέχρι την ημέρα που αναλήφθηκε στους ουρανούς. Πριν όμως από την Ανάληψή του ο Κύριος μετά τη Σταύρωσή του και το θάνατό του εμφανίστηκε αναστημένος στους Αποστόλους του. Και τους έδωσε τις τελευταίες του οδηγίες και εντολές. “Παρέστησεν εαυτόν ζώντα μετά το παθείν αυτόν εν πολλοίς τεκμηρίοις”. Με πολλά και αδιαμφισβήτητα τεκμήρια τους βεβαίωσε ότι ήταν πραγματικά ζωντανός. Γι’ αυτό και πολλές φορές μάλιστα έτρωγε μαζί τους. Και επί σαράντα ημέρες εμφανιζόταν σ’ αυτούς και τους εξηγούσε τα μυστήρια της Βασιλείας του Θεού. Και τους παρήγγειλε να μην απομακρυνθούν από τα Ιεροσόλυμα, αλλά να περιμένουν την πραγματοποίηση της υποσχέσεως που τους έδωσε: ότι ο Θεός Πατήρ θα τους έστελνε το Άγιο Πνεύμα, που θα τους ενίσχυε στο έργο τους και στη ζωή τους.

Γιατί όμως ο ιερός Ευαγγελιστής τονίζει τόσο πολύ τα τεκμήρια της Αναστάσεως του Κυρίου; Διότι οι μαθητές, που άρχισαν να δυσπιστούν, έπρεπε να πεισθούν στην Ανάσταση με αποδείξεις μεγάλες και πολλές, για να μην τους μείνει καμία αμφιβολία. Αργότερα έπρεπε να διαβεβαιώνουν οι ίδιοι το μέγιστο θαύμα της Αναστάσεως μέσα από την προσωπική τους εμπειρία. Να διαβεβαιώνουν ότι δεν απατήθηκαν, ότι δεν πιστεύουν σ’ ένα μύθο. Γι’ αυτό και ο Κύριος ενώ θα μπορούσε αμέσως μετά την Ανάστασή του να αναληφθεί στους ουρανούς, παρέμεινε σαράντα ολόκληρες μέρες κοντά τους, συγκαταβαίνοντας στην αδυναμία τους. Για να τους δώσει τεκμήρια ότι πραγματικά αναστήθηκε· τεκμήρια που θα τους έπειθαν με τις αισθήσεις τους. Τους έδειξε τις ουλές από τα καρφιά στα χέρια του, στα πόδια του και στην αγία πλευρά του. Γι’ αυτό και έφαγε μαζί τους. Κι έτσι οι μαθητές βεβαιωμένοι απόλυτα στην Ανάσταση του Χριστού έτρεξαν στα πέρατα του κόσμου κι έγιναν μάρτυρες της Αναστάσεως. Κήρυξαν με απόλυτη πεποίθηση το συγκλονιστικότερο μήνυμα, ότι ο Χριστός νίκησε το θάνατο. Άνοιξε πλέον το δρόμο για την αιωνιότητα. Με τη δική του Ανάσταση έγινε ο πρόδρομος της δικής μας Αναστάσεως. Και μας καλεί σε νέα αναστημένη ζωή.

Βασιλεία του Ισραήλ

Στη συνέχεια ο ιερός ευαγγελιστής μας περιγράφει κάτι παράδοξο. Ενώ, λέει, ο Κύριος έδινε αδιάσειστα τεκμήρια στους μαθητές του για το συνταρακτικό γεγονός της Αναστάσεως, αυτοί περίμεναν μία άλλη Ανάσταση, επίγεια και πολύ κατώτερη. Περίμεναν την ανάσταση του έθνους τους. Γι’ αυτό και κάποια στιγμή όλοι μαζί πλησίασαν τον αναστημένο Κύριο και Τον ρωτούσαν: Κύριε, πες μας, έφθασε άραγε η ημέρα να αποκαταστήσεις τη βασιλεία του Ισραήλ; Ο Κύριος όμως τους απάντησε: Δεν είναι δικό σας δικαίωμα να μάθε αυτό που κρατά ο Πατήρ στην αποκλειστική του εξουσία. Εσείς θα πλημμυρίσετε με τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος. Και θα γίνετε μάρτυρες της ζωής μου και της διδασκαλίας μου “έως εσχάτου της γης”.

Μας προκαλεί ασφαλώς εντύπωση η εσφαλμένη αυτή ιδέα που είχαν οι μαθητές ακόμη και μετά την Ανάσταση για τη βασιλεία του Ισραήλ. Νόμιζαν ότι ο Κύριος σε λίγο θα εγκαθίδρυε μία εγκόσμια βασιλεία. Μια βασιλεία που θα απελευθέρωνε το έθνος τους απ’ τη ρωμαϊκή κυριαρχία και θα το αποκαθιστούσε στην παλιά του δόξα. Τρία χρόνια ζούσαν μαζί με τον Κύριο και δεν είχαν καταλάβει ακόμη ότι η Βασιλεία του δεν ήταν “εκ του κόσμου τούτου”. Αλλά και τώρα; Βλέπουν τον Κύριο αναστημένο! Αυτόν που νίκησε το θάνατο. Αυτόν που τους καλεί σε μία Βασιλεία ασυγκρίτως ανώτερη. Κι αυτοί περιμένουν ακόμα βασιλεία εγκόσμια. Γι’ αυτό ο Κύριος τους διορθώνει και τους προσανατολίζει από τα επίγεια στα ουράνια. Και τους καλεί να δώσουν τη μαρτυρία τους όχι για μια βασιλεία ιουδαϊκή, αλλά για μια Βασιλεία παγκόσμια, πνευματική και αιώνια. Βέβαια οι μαθητές πριν από την Πεντηκοστή δεν μπορούσαν να κατανοήσουν τις ασύλληπτες διαστάσεις της Βασιλείας του Θεού. Μετά όμως οπλισμένοι με τον φωτισμό και την ακατανίκητη δύναμη του Αγίου Πνεύματος, όργωσαν τα πέρατα του κόσμου για να κηρύξουν το θριαμβευτικό μήνυμα της Βασιλείας αυτής· να κηρύξουν ότι ο Κύριος είναι ο αναστημένος βασιλιάς όχι μόνο του Ισραήλ αλλά όλης της κτίσεως. Και γι’ αυτό τους το κήρυγμα έδωσαν ακόμη και τη ζωή τους οι άγιοι Απόστολοι και εκατομμύρια μαρτύρων, κηρύττοντας την Ανάσταση του Χριστού και προσμένοντας την Ανάσταση όλων των νεκρών. Και η μαρτυρία τους θριαμβευτικά αντηχεί ακόμη σ’ όλη την κτίση. Ανέστη ο Κύριος. Διότι “εξήλθε νικών και ίνα νικήση”.

Περιοδικό “Ο Σωτήρ”, αριθ. 1998

ΠΗΓΗ ΑΛΗΘΙΝΗΣ ΧΑΡΑΣ

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 24 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2016 Τῶν Βαΐων: Φιλιπ. δ΄ 4-9 


 Ἀδελφοί, χαίρετε ἐν Κυρίῳ πάντοτε· πάλιν ἐρῶ, χαίρετε. τὸ ἐπιεικὲς ὑμῶν γνωσθήτω πᾶσιν ἀνθρώποις. ὁ Κύριος ἐγγύς. μηδὲν μερι­μνᾶτε, ἀλλ᾿ ἐν παντὶ τῇ προσευχῇ καὶ τῇ δεήσει μετὰ εὐχαριστίας τὰ αἰτήματα ὑμῶν γνωριζέ­σθω πρὸς τὸν Θεόν. καὶ ἡ εἰρήνη τοῦ Θεοῦ ἡ ὑπερέχουσα πάντα νοῦν φρουρήσει τὰς καρδίας ὑμῶν καὶ τὰ νοήματα ὑμῶν ἐν Χριστῷ Ιησοῦ. Τὸ λοιπόν, ἀδελφοί, ὅσα ἐστὶν ἀληθῆ, ὅσα σεμνά, ὅσα δίκαια, ὅσα ἁγνά, ὅσα προσ­φιλῆ, ὅσα εὔ­φημα, εἴ τις ἀρετὴ καὶ εἴ τις ἔπαινος, ταῦτα λο­γίζεσθε· ἃ καὶ ἐμάθετε καὶ παρελάβετε καὶ ἠκούσατε καὶ εἴδετε ἐν ἐμοί, ταῦτα πράσσετε· καὶ ὁ Θεὸς τῆς εἰρήνης ἔσται μεθ᾿ ὑμῶν. 

ΠΗΓΗ ΑΛΗΘΙΝΗΣ ΧΑΡΑΣ 1. Χαρὰ καὶ εἰρήνη  

«Μετὰ βαΐων καὶ κλάδων», μὲ χαρὰ καὶ ἐνθουσιασμό, μᾶς καλεῖ σήμερα ἡ Ἐκκλησία νὰ ὑποδεχθοῦμε τὸν Βασιλέα Χριστό, ὁ Ὁποῖος ἀνέστησε τὸν Λάζαρο κι ἔτσι, πρὶν ἀπὸ τὴ δική Του Ἀνάσταση, ἔδωσε τὸ προμήνυμα τῆς νίκης κατὰ τοῦ θανάτου καὶ τὴν προτύπωση τῆς ἀναστάσεως ὅλων τῶν ἀνθρώπων. Πῶς λοιπὸν νὰ μὴν αἰσθανόμαστε χαρὰ καὶ ἀγαλλίαση, ὅταν γνωρίζουμε ὅτι ὁ Κύριός μας εἶναι ὁ Νικητὴς τοῦ θανάτου;...  Δικαιολογημένα ἑπομένως ὁ ἀπόστολος Παῦλος στὸ σημερινὸ ἀνάγνωσμα ἀπὸ τὴν πρὸς Φιλιππησίους ἐπιστολὴ μᾶς καλεῖ νὰ ἀπολαμβάνουμε καὶ νὰ χαιρόμαστε τὸν σύνδεσμό μας μὲ τὸν Κύριο. Γράφει: «Χαίρετε ἐν Κυρίῳ πάντοτε· πάλιν ἐρῶ, χαίρετε». Νὰ χαίρεστε πάντοτε μὲ τὴ χαρὰ ποὺ προέρχεται ἀπὸ τὴν ἕνωση καὶ τὴν κοινωνία μας μὲ τὸν Κύριο. Πάλι θὰ τὸ πῶ: «χαίρετε»! Ἡ ἐπιείκειά σας καὶ ἡ ὑποχωρητικότητά σας ἂς γίνει γνωστὴ σ’ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους, καὶ σ’ αὐ­τοὺς ἀκόμη τοὺς ἀπίστους. Ὁ Κύριος εἶναι κον­τά· πλησιάζει νὰ ἔλθει, καὶ τότε θὰ ἀποδώσει στὸν καθένα ὅ,τι τοῦ ἀνήκει. Μὴν κυριεύεστε, συνεχίζει, ἀπὸ ἀγωνιώδη φρον­τίδα γιὰ τίποτε, ἀλλὰ γιὰ καθετὶ ποὺ σᾶς παρουσιάζεται, νὰ κάνετε γνω­στὰ τὰ αἰτήματά σας στὸ Θεὸ μὲ τὴν προσευχὴ καὶ τὴ δέη­ση, οἱ ὁποῖες πρέπει νὰ συνοδεύονται καὶ μὲ εὐ­χα­ριστία γιὰ ὅσα ὁ Θεὸς μᾶς ἔδωσε. Κι ἔτσι, «ἡ εἰρήνη τοῦ Θεοῦ ἡ ὑπερ­έχουσα πάντα νοῦν φρουρήσει τὰς καρδίας ὑμῶν καὶ τὰ νοήματα ὑμῶν ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ»· δηλαδή, ἡ εἰρήνη ποὺ ἔχει ὁ Θεὸς καὶ τὴ μεταδίδει στοὺς δικούς Του, τῆς ὁποίας τὴν τελειότητα δὲν μπορεῖ νὰ νιώσει κανένας νοῦς, εἴτε ἀνθρώπινος εἴτε ἀγγελικός, θὰ φρουρήσει τὶς καρδιές σας καὶ τὶς σκέψεις σας, ἐφόσον μένετε ἑνωμένοι μὲ τὸν Ἰησοῦ Χριστό. Χαρὰ καὶ εἰρήνη! Αὐτὰ εἶναι τὰ δῶρα τοῦ Χριστοῦ ποὺ ὑπογραμμίζει ὁ θεόπνευστος Ἀπόστολος. Αὐτὰ εἶναι τὰ ἀγαθὰ ποὺ ἀπολαμβάνει ὁ πιστὸς ἀπὸ τὴν κοινωνία του μὲ τὸν Χριστό. Βέβαια κι ὁ πιστὸς χριστιανὸς ἔχει δυσκολίες καὶ προβλήματα, ἀντιμετωπίζει θλίψεις καὶ δοκιμασίες. Ὡστόσο στὸν ἀγώνα αὐτὸ γιὰ τὴν ἐπιβίωση καὶ τὴν ἀντιμετώπιση τῶν ποικίλων δυσκολιῶν δὲν εἶναι μόνος. Αἰσθάνεται τὴν παρουσία τοῦ Θεοῦ, στὸν Ὁποῖο ἀναθέτει κάθε πρόβλημα μὲ πίστη καὶ ἐμπιστοσύνη. Ὅπως τὸ παιδὶ κοντὰ στὸν πατέρα του δὲν ἀγωνιᾶ καὶ δὲν ἀνησυχεῖ, ἀλλὰ αἰσθάνεται ἀσφάλεια, ἔτσι κι ὁ χριστιανὸς ἐμπιστεύεται τὸν Θεὸ Πατέρα καὶ ἀπολαμβάνει τὴ στοργικὴ προστασία Του. Ἡ εἰρήνη τοῦ Θεοῦ περιφρουρεῖ τὴν καρδιά του, κι ἔτσι δὲν βυθίζεται στὴ θλίψη καὶ τὴν ἀπελπισία, οὔτε ταράζεται ἀπὸ τὶς μέριμνες τοῦ βίου καὶ τὴν ἀγωνία γιὰ τὸ μέλλον. 

Γι’ αὐτὸ πάντοτε «χαίρει ἐν Κυρίῳ» καὶ εἶναι εἰρηνικός. Δυστυχῶς ὅμως αὐτὴ ἡ ἀξιοζήλευτη ἐσωτερικὴ κατάσταση εὔκολα φυγαδεύεται, ὅταν ἡ καρδιὰ τοῦ ἀνθρώπου κυριεύεται ἀπὸ πάθη, ὅπως τὸ ψέμα κι ἡ ὑποκρισία, ἡ φιληδονία, ἡ φιλαρχία, ἡ φιλοχρηματία, τὸ μίσος, ὁ φθόνος, ἡ ὑπεροψία... Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ ἀπόστολος Παῦλος στὴ συνέχεια ἀπευθύνει πιὸ πρακτικὲς συμβουλές:

 2. Μὲ καθαρὴ καρδιὰ 

 «Τὸ λοιπόν, ἀδελφοί, ὅσα ἐστὶν ἀληθῆ, ὅσα σεμνά, ὅσα δίκαια, ὅσα ἁγνά, ὅσα προσφιλῆ, ὅσα εὔφημα, εἴ τις ἀρετὴ καὶ εἴ τις ἔπαινος, ταῦτα λογίζεσθε». Τώρα, ἀδελφοί μου, σᾶς ἀπευθύνω καὶ τούτη τὴν προτροπή: Ὅσα εἶναι ἀληθινά, ὅσα εἶναι σε­μνά, δίκαια, ἁγνά, ὅσα εἶναι προσφιλὴ στὸ Θεὸ καὶ στοὺς καλοὺς ἀνθρώπους, ὅσα ἔχουν καλὴ φήμη, καθὼς καὶ ὁ­­­­ποι­αδήποτε ἄλλη ἀρετὴ καὶ ὁποιοδήποτε ἀξιέπαινο ἔργο, αὐτὰ νὰ συλλογίζεσθε καὶ νὰ προσέχετε, γιὰ νὰ τὰ ἐφαρμόζετε στὴ ζωή σας. Αὐτὰ ποὺ μάθατε καὶ παραλάβατε καὶ ἀκούσατε μὲ τὴν προφορικὴ διδασκαλία μου, καθὼς καὶ αὐτὰ ποὺ εἴδατε σ’ ὅλη τὴ συμπεριφορὰ καὶ τὴ διαγωγή μου, αὐτὰ νὰ κάνετε. Καὶ τότε ὁ Θεός, ποὺ εἶναι ὁ χορηγὸς τῆς εἰρήνης, θὰ εἶναι μαζί σας. Γιὰ νὰ ἔχετε τὴν εἰρήνη τοῦ Θεοῦ, μᾶς λέγει ὁ ἅγιος Ἀπόστολος, προσ­έξτε τὴν ἐσωτερικὴ κατάσταση τῆς ψυχῆς σας. Μὴν ἀφήνετε κακοὺς λογισμοὺς νὰ μολύνουν τὸ ἐσωτερικό σας. Συγχωρῆστε ὁλόψυχα αὐτοὺς ποὺ σᾶς στενοχώρησαν ἢ σᾶς ἀδίκησαν καὶ διῶξτε ἀπὸ τὴν καρδιὰ σας κάθε αἴσθημα ἀντι­πάθειας καὶ μνησικακίας. Ἀλλάξτε τρόπο σκέψης καὶ ζωῆς καὶ μετανοῆστε εἰλικρινά, ὥστε νὰ σκέπτεσθε καὶ νὰ πράττετε ὅσα εἶναι ἀληθινά, σεμνὰ καὶ δίκαια. Τότε θὰ αἰσθανθεῖτε πραγματικὰ τὴν ψυχή σας νὰ πλημμυρίζει ἀπὸ ἀληθινὴ χαρὰ καὶ εἰρήνη!  Καθὼς σὲ λίγες ἡμέρες θὰ προσ­κυνήσουμε τὰ ἄχραντα Πάθη, τὸν Σταυρό, τὴν Ταφὴ καὶ τὴν ἔνδοξη Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου, ἂς φροντίσουμε ὥστε μὲ τέτοια ἁγνὴ διάθεση καὶ εἰλικρινὴ μετάνοια νὰ συμμετάσχουμε στὶς ἱερὲς Ἀκολουθίες καὶ τὰ ἅγια Μυστήρια. Ἂς στρέψουμε τὸ βλέμμα μας στὸν ἐσταυρωμένο Κύριο κι ἂς Τὸν παρακαλέσουμε νὰ μᾶς ἐνισχύει καθὼς σηκώνουμε κι ἐμεῖς τὸν δικό μας σταυρὸ καὶ νὰ μᾶς χαρίζει πάντοτε πλούσια τὴν εἰρήνη Του στὶς καρδιές μας.


πηγή

Ἡ Ὀρθοδοξία καὶ οἱ ἑτερόδοξοι χριστιανοὶ

Ἡ Ὀρθοδοξία
καὶ οἱ ἑτερόδοξοι χριστιανοὶ

   .                 Ἐδῶ καὶ πάνω ἀπὸ 50 χρόνια οἱ σχέσεις τῆς Ὀρθοδοξίας πρὸς τὸν ὑπόλοιπο χριστιανικὸ κόσμο ἔχουν παραβιάσει πολὺ ἐ­πι­κίνδυνα τὰ ἐπιτρεπόμενα ὅρια. Νὰ θυμηθοῦμε μόνο ὅτι οἱ κινήσεις τοῦ τότε Πατριάρχη Ἀθηναγόρα εἶχαν προκαλέσει ἔκρηξη συνειδήσεων. Τρεῖς Μητροπολίτες τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καὶ οἱ Μονὲς τοῦ Ἁγίου Ὄρους εἶχαν παύσει νὰ τὸν μνημονεύουν.
.               Στὶς δεκαετίες ποὺ ἀκολούθησαν ὁ λαὸς τοῦ Θεοῦ βρισκόταν διαρκῶς στὰ ὅρια τῆς ἀνοχῆς του. Δὲν ἀπέρριπτε συλλήβδην τοὺς θεολογικοὺς διαλόγους, ζητοῦσε ὅμως νὰ γίνονται αὐτοὶ μὲ σωστὸ τρόπο. Ὁ τρόπος ἦταν δυστυχῶς ἀπαράδεκτος. Ἐπὶ δεκαετίες συζητοῦνταν αὐτὰ στὰ ὁποῖα δὲν διαφωνοῦμε. Ὅλη αὐτὴ ἡ ἱστορία ἀνάγκασε τὸν Ἀρχιεπίσκοπο Αὐστραλίας Στυλιανό, ἐπὶ 20ετία Συμπρόεδρο στὸν «Ἐπίσημο Θεολογικὸ Διάλογο» Ὀρθοδόξων καὶ Ρωμαιοκαθολικῶν, νὰ παραιτηθεῖ ἀγανακτισμένος, γιὰ νὰ μὴν ἔχει πλέον, ὅπως δήλωσε, «οὐδεμία σχέση μὲ ἕνα τέτοιο ‘‘ἀνούσιο παίγνιο’’».
.                Ἐπιπλέον ὁ λαὸς τοῦ Θεοῦ ἀντιδροῦσε σταθερὰ στὶς ποικίλες κοινὲς λατρευτικὲς καὶ ἄλλες ἐκδηλώσεις ποὺ προωθοῦσαν μιὰ ἕνωση στὴν πράξη, χωρὶς νὰ ἔχει ἐπιτευχθεῖ συμφωνία στὰ σοβαρὰ δογματικὰ ζητήματα. Καὶ πάντα ἐλπίζαμε ἢ ὅτι θὰ ὑπάρξει θεολογικὴ συμφωνία ἢ ὅτι θὰ ἐπέλθει διακοπὴ τῶν σχέσεων.
.                  Αὐτὸ ἀκριβῶς τὸ σημεῖο δημιουργεῖ καὶ ἐπιτείνει τώρα τὴν ἀγωνία μας. Διότι ἀπὸ τὸ προσυμφωνημένο κείμενο γίνεται φανερὸ ὅτι ἡ ἐκτροπὴ τῶν προηγούμενων ἐτῶν ποὺ καθιέρωσε ὁ Ἀθηναγόρας, θὰ ἐπιχειρηθεῖ νὰ περιβληθεῖ μὲ πανορθόδοξο κύρος καὶ ἑπομένως νὰ παγιωθεῖ. Πόσο δικαιολογημένη εἶναι αὐτὴ ἡ ἀνησυχία φαίνεται καθαρὰ καὶ ἀπὸ αὐτὰ ποὺ δήλωσε στὶς ἀρχὲς Ἀπριλίου σὲ συνέντευξή του στὴν ἐφημερίδα «Ἐθνικὸς Κήρυξ» τῆς Νέας Ὑόρκης ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Γαλλίας κ. Ἐμμανουήλ. Εἶπε: «Δὲν μποροῦμε νὰ ποῦμε ὅτι δὲν ἀναγνωρίζουμε ὅλες τὶς ἄλλες Ἐκκλησίες, εἴτε εἶναι ἡ Ρωμαιοκαθολικὴ Ἐκκλησία εἴτε οἱ Ἐκκλησίες οἱ ὁποῖες προῆλθαν ἀπὸ τὴ Μεταρρύθμιση. Πρέπει νὰ εἴμαστε λογικοὶ σὲ ὅλα αὐτὰ τὰ θέματα». Αὐτὴ ἡ «κοσμικὴ» λογικὴ εἶναι ποὺ φοβίζει τὸν λαὸ τοῦ Θεοῦ. Ἡ Ὀρθόδοξη συνείδηση κάτι τέτοιο δὲν τὸ δέχεται. Κι οὔτε δεχόμαστε νὰ μᾶς τὸ ἀμφισβητήσει αὐτὸ κανείς. Διότι δὲν ἀλλάξαμε ἐμεῖς. Ἐμεῖς οἱ ἁπλοὶ πιστοὶ παραμένουμε σταθεροὶ καὶ ἀμετακίνητοι στὴν παράδοση τῶν Πατέρων μας, τῶν Πατριαρχῶν, τῶν Συνόδων ὅλων τῶν αἰώνων.
.                Αὐτοὺς τοὺς ἁγίους καὶ ἡρωικοὺς Πατέρες ἀναγνωρίζουμε πραγματικὰ μεγάλους καὶ θεοφώτιστους ἀπλανεῖς ὁδηγοὺς καὶ ὄχι τὸν σήμερα πολυυμνούμενο δῆθεν «μεγάλο» Ἀθηναγόρα, τοῦ ὁποίου τὴ γραμμὴ ἐπιδιώκουν νὰ ἐπιβάλουν καὶ γιὰ τὸν ὁποῖο ὁ ὅσιος Παΐσιος εἶχε γράψει αὐτὰ τὰ φοβερὰ λόγια: «Ἀγάπησε μίαν ἄλλην γυναίκα μον­τέρνα, ποὺ λέγεται παπικὴ ἐκκλησία, διότι ἡ Ὀρθόδοξη Μητέρα μας δὲν τοῦ κάμνει καμμίαν ἐντύπωσι, ἐπειδὴ εἶναι πολὺ σεμνή».

ΠΗΓΗ: osotir.org