Σκέψεις πάνω στην Φάτνη Αρχιμανδρίτου Φωτίου Γαβριελάτου

Πτωχότερος από όλους, εγεννήθει στο υγρό σπήλαιον της Βηθλεέμ, κοιμήθηκε στην φάτνη,

 δέχθηκε δώρα από τον πεπτωκότα χοϊκό Αδάμ.

               Αρχιμανδρίτου Φωτίου Γαβριελάτου
Ιεροκήρυκος Ι. Μ. Κεφαλληνίας

O ΛΥΤΡΩΤΗΣ ΗΛΘΕΝ
Η προσδοκία των καιρών, ο πόθος ο βαθύς, των Προφητών η αναμονή, των ανθρώπων η ελπίδα, ανέτειλε επιτέλους ο ήλιος της δικαιοσύνης. Δεν είναι πλέον θαμπή η ελπίς, είναι χειροπιαστή πραγματικότητα διότι ΘΕΟΣ ΕΦΑΝΕΡΩΘΗ ΕΝ ΣΑΡΚΙ.
Αντιλαμβάνεται από τους ανθρώπους το μέγεθος και τη σημασία του γεγονότος; Μπορεί ο άνθρωπος κάθε εποχής να καταλάβει όλο το μεγαλείο και την δόξα ΤΟΥ; ΜΠΟΡΕΙ ο άνθρωπος να ατενίσει την θεία δόξα και να ζήσει; – εφόρεσε λοιπόν την ανθρωπίνην φύσιν. ΚΑΙ ήλθεν…….Ζαλίζεται ο νους, πώς να συλλάβει την άπειρη αγάπη; Ανερμήνευτη θα μείνει η του Θεού συγκατάβασις!!!
Ο Άχρονος Θεός παίρνει θέση μέσα στην διαδοχή της ανθρώπινης ιστορίας, με αποτέλεσμα ο άνθρωπος να ζει μέσα στην ιστορία του Θεού, την ιστορία που θα του καθορίσει την δική του πορεία προς την Βασιλεία Του.
Ο ΘΕΟΣ ΗΛΘΕ ΠΤΩΧΟΣ!
Πτωχότερος από όλους, εγεννήθει στο υγρό σπήλαιον της Βηθλεέμ, κοιμήθηκε στην φάτνη, δέχθηκε δώρα από τον πεπτωκότα χοϊκό Αδάμ. Ο αναλλοίωτος Θεός και τέλειος πέρασε τα στάδια της ανθρώπινης αναπτύξεως μέχρι να γευθεί ακόμα και τον θάνατο του ανθρώπου, που ως αντιδάνειο τον επιστρέφει στον άνθρωπο που με τον θάνατό του, μπορεί να γευθεί την αιώνια Ζώη, αφού ο θάνατος έχασε την δύναμή του.
ΗΛΘΕΝ ως ΑΓΙΟΣ και ΙΣΧΥΡΟΣ για να δώσει την μάχη προσωπικά με τον εχθρό, τον διάβολο, με σκοπό να μας ελευθερώσει από τα δεσμά της αμαρτίας και να μας ανεβάσει στα ύψη της Αγιότητός ΤΟΥ.
ΗΛΘΕΝ η ΑΓΑΠΗ, αγάπη που ξέρει να προσφέρει και να δίνει τα πάντα. Αυτό επισφράγισε με το πανάγιο σώμα και αίμα Του πάνω στο ξύλο με το οποίο κατεργάστηκε την σωτηρία μας. Το πανάγιο σώμα Του πλέον παραδόθηκε μέσα στο χρόνο ως εκκλησία, στην οποία βρίσκεται παρατεινόμενος ως πνευματική τροφή και αίτιον προσωπικής ανύψωσης. Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ πλέον ως το ”καινόν-έσχατο” σώμα που εισέρχεται στον κόσμο, το θεανθρώπινο σώμα του Χριστού, που οικοδομεί και αυξάνει το Άγιο Πνεύμα, είναι ο νέος παράδεισος όπου ο άνθρωπος καλείται να οδηγηθεί στην θέωση, είναι η κατά Θεόν πατρίδα των ανθρώπων. Εδώ συντελείται η νέα κοινωνία ΖΩΗΣ και ΑΓΑΠΗΣ, ανάμεσα στον Θεό και στην ανθρωπότητα. Η εκκλησία είναι η ίδια η ιστορία και η δυνατότητα της σωτηρίας που πηγάζει απο το σπήλαιο της απόλυτης πτωχείας, ”ΕΠΤΩΧΕΥΣΕ ΠΛΟΥΣΙΟΣ ΩΝ”. Είναι ο τόπος και τρόπος με τον οποίο ο Θεός εργάζεται το σχέδιο του χοϊκού Αδάμ. Η Εκκλησία είναι το σημείο της συνάντησης ιστορίας και εσχάτου, Θεού και ανθρώπου. Ο Άνθρωπος έξω από την εκκλησία βρίσκεται μακριά από το βαθύτερο νόημα του σπηλαίου της Γεννήσεως, αιχμάλωτος στα πάθη, χωρισμένος, μόνος, αδύναμος στην αυτονομία του. Είναι δηλαδή αμέτοχος στις δωρεές του Αγίου Πνεύματος. Τι θα είμεθα χωρίς τον σαρκωθέντα ΛΟΓΟ; Λαός πορευόμενος εν χώρα και σκιά θανάτου, αλύτρωτοι Προμηθείς δεσμώτες, απελπισμένοι μελλοθάνατοι, χωρίς ελπίδα αιωνίου ζωής. Αιώνια διψασμένοι για θεοκοινωνία, αιχμάλωτοι του διαβόλου, δούλοι των παθών, λάτρεις των λογής-λογής ειδώλων, κυνηγοί της ψευδούς θεώσεως, αιώνια καταδικασμένοι. Ο σημερινός άνθρωπος βρίσκεται σ΄ αυτήν την τραγική κατάσταση γιατί δεν αναγνωρίζει την πνευματική του αναπηρία που τον οδηγεί στο να γεννά κρίσεις διαφόρων καταστάσεων βασιζόμενος στον εγωισμό του και στα παράγωγά του. Ο άνθρωπος πρέπει να καταλάβει ότι είναι ”ποίημα Θεου” και πρέπει να φθάσει στο καθ΄ ομοίωση, να γίνει δηλαδή ”ΘΕΟΕΙΔΗΣ ΚΑΙ ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ”.!!!!
Έτσι λοιπόν μπορούμε μαζί με τον γεννηθέντα Κύριο μας να φωτίσουμε την καρδιά μας και να δονήσουμε την ψυχή μας από παλμούς ιερούς για να κάνουμε πράξη αυτό που λέγεται ΕΠΑΝΟΡΘΩΣΙΣ. Επανόρθωσις είναι το μέσο με το οποίο κερδίζεται το παρελθόν, γίνεται ειρηνικό το μέλλον και η απαλλαγή των λαθών, αλλά πρέπει να είναι έμπρακτη και αποτελεσματική. Ο ΘΕΟΣ σκύβει στοργικά από το ύψος της Θείας δόξης Του, κρατά στην αγκαλιά Του τον καθένα μας, για να μας οδηγήσει σε μια προσωπική συνάντηση μαζί Του.