Η ΠΑΡΑΛΥΣΙΑ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΚΑΙ Η ΕΛΠΙΔΑ ΤΗΣ ΠΙΣΤΗΣ π. ΘΕΜΙΣΤΟΚΛΗΣ ΜΟΥΡΤΖΑΝΟΣ

Παράλυτη η εποχή μας. Ηθικά και πνευματικά. Δεν μπορεί να σταθεί στα πόδια της, παραδομένη στο κρεβάτι της εκμετάλλευσης, της φιληδονίας, της ψευδαίσθησης της ευτυχίας. Παράλυτη από τις αμαρτίες της. Ζει μακριά από το Θεό και δεν γνωρίζει τι να κάνει. Αυτοί που θα έπρεπε να την βοηθήσουν, την έχουν κλείσει στον εαυτό της. Την έχουν κάνει να ενδιαφέρεται μόνο για το «εγώ» της. Ίσως μάλιστα αυτοί που θα έπρεπε να την βοηθήσουν, να είναι και η κύρια αιτία για την παραλυσία της.                 Βιώνουμε καθημερινά την παραλυσία του κόσμου και της εποχής μας. Στο άγχος και την αβεβαιότητα. Στον φόβο του θανάτου. Στην απόπειρα δια της διασκέδασης να ξεχάσουμε. Στην παράδοσή μας στις οθόνες της τηλεόρασης και του υπολογιστή. Και αναζητούμε τους φίλους εκείνους που θα χαλάσουν τη στέγη του σπιτιού στο οποίο βρίσκεται ο Χριστός, για να μας δώσουν ελπίδα και να μας φέρουν κοντά σ’ Εκείνον που είναι ο μόνος που μπορεί αληθινά να μας προσφέρει την ίαση.                 Τρεις είναι οι τρόποι με τους οποίους οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν την παραλυσία της εποχής. Άλλοι στέκουν μετά παρατηρήσεως. Την βλέπουν. Δεν νιώθουν όμως ικανοί να κάνουν κάτι για να βρεθεί μία λύση. Θεωρούν τους εαυτούς τους ασήμαντους μπροστά στη δύναμη του κόσμου και του πολιτισμού. Ασήμαντους μπροστά στην παραλυσία την ηθική και την πνευματική. Και προχωρούν στην εργασία, στη ζωή, τις σχέσεις τους χωρίς  να λειτουργούν συλλογικά. Στην καλύτερη περίπτωση ενδιαφέρονται μόνο για τον εαυτό τους ή κάνουν μια προσευχή για τον κόσμο, εάν πιστεύουν στο Θεό. Έχουν όμως παραιτηθεί από οποιονδήποτε αγώνα. Γι’ αυτούς ο Χριστός υπάρχει μεταφυσικά. Δεν μπορεί να αλλάξει τον ρουν της Ιστορίας και όλα είναι εγκαταλελειμμένα στα χέρια του κοσμοκράτορος του αιώνος του κόσμου τούτου και στον τρόπο που ο πολιτισμός πορεύεται.                 Άλλοι πάλι νιώθουν ότι τουλάχιστον μπορούν να χαλάσουν τη στέγη. Κάτι να κάνουν. Να εμπιστευθούν το Χριστό, καταβάλλοντας τον κόπο τους. Να διαμαρτυρηθούν για την αλλοτρίωση της εποχής. Να συνειδητοποιήσουν μεν την ανεπάρκειά τους, αλλά  να μην παραιτηθούν από την προσπάθεια. Έρχονται στην εκκλησία, προβληματίζονται, όταν έρθει η στιγμή δείχνουν έμπρακτα την αλληλεγγύη τους, γνωρίζουν όμως τα όρια τους. παρόλα αυτά δεν θέλουν να πιστέψουν ότι τίποτε δεν μπορεί να γίνει για να ζήσει και να θεραπευθεί ο κόσμος και ο άνθρωπος. Κι εδώ υπάρχει ελπίδα.                 Υπάρχουν τέλος εκείνοι οι οποίοι έχουν εγκλωβισθεί στη λογική της κριτικής, της γκρίνιας, της μεμψιμοιρίας. Διαρκώς κινδυνολογούν. Δεν βλέπουν τίποτε καλό στην προσπάθεια για θεραπεία του κόσμου, γιατί δε γίνεται από τους ίδιους. Δεν είναι πρόθυμοι να συσστρατευθούν με το Χριστό και την πίστη, με την Εκκλησία, αλλά είναι έτοιμοι να απορρίψουν οποιαδήποτε προσπάθεια δεν κινείται σύμφωνα με την δική τους οπτική. Συνήθως αυτοί είναι και ενεργά μέλη της Εκκλησίας. Βλέπουν τη ζωή σύμφωνα με τους τύπους και την εξωτερική παράδοση και δεν νιώθουν ότι ο άνθρωπος χρειάζεται να λάβει την συγχώρεση από το Θεό πρώτα και κατόπιν να βρει την πορεία της αληθινής αλλαγής, της γνήσιας θεραπείας.                 Ο Χριστός αναρωτιέται για τον καθέναν μας και την ίδια στιγμή μας ρωτά: «τι ταύτα διαλογίζεσθε εν ταις καρδίαις ημών;» (Μάρκ. 2, 8). Και μας προτρέπει να Τον εμπιστευθούμε. Να ζητήσουμε πρωτίστως την πνευματική μας θεραπεία από την παραλυσία της αμαρτίας και κατόπιν να λάβουμε την ίαση και της ύπαρξης και του σώματος και του κόσμου. Μάς ζητά να ξαναβρούμε τη σχέση μ’ Αυτόν ως σχέση-κλειδί με τη ζωή μας, για να μπορέσουμε να λάβουμε τη χάρη Του. Κι Εκείνος θα μπορέσει στη συνέχεια να μας γιατρέψει. Όμως αυτός ο δρόμος περνά από την Εκκλησία. Όχι της γκρίνιας και της μεμψιμοιρίας, ούτε αυτής όπως τη θέλουμε εμείς, ούτε αυτής που απλώς παρατηρεί τα γεγονότα, αφήνοντας τα πάντα σε μια μεταφυσική δικαίωση. Είναι η Εκκλησία της πίστης. Αυτή που αποτελείται από ανθρώπους έτοιμους να παλέψουν, να χαλάσουν στέγες, να διαλύσουν δηλαδή το βόλεμα της ζωής και να πλησιάσουν το Χριστό. Και δια της μετανοίας να Του δώσουν την ευκαιρία να γιατρέψει. Την ψυχή πρωτίστως, για να έρθει η έγερση και από το κρεβάτι της παραλυσίας.                 Καιρός να ενεργοποιηθεί ο καθένας μας. Να καταλάβει την προσωπική του παραλυσία εξαιτίας της αμαρτίας και να ζητήσει την κάθαρσή του, ερχόμενος δια της πίστης κοντά στο Χριστό. Είναι μία στάση ζωής που θα βοηθήσει κατόπιν να γίνει καινούρια αρχή στην πορεία της κοινωνίας. Και όσοι θέλουν ας ακολουθήσουν. Ο Χριστός βλέπει την πίστη και την αποδέχεται, δίδοντας ζωή. Κι εδώ ξυπνά η ελπίδα που τόσο έχουμε ανάγκη.