ΠΕΡΙ ΠΙΣΤΗΣ

Από τον
Ηλία Μαμαλάκη

                      

Η πίστη ορίζεται ως η βεβαιότητα ενός ανθρώπινου νου για την αλήθεια ενός ισχυρισμού, ανεξάρτητα αν αυτή η βεβαιότητα ισχύει ή όχι. Βέβαια, σε περίπτωση που η βεβαιότητα είναι αποδεδειγμένη μιλάμε για γνώση και όχι για πίστη. Η θρησκευτική πίστη είναι πίστη γιατί εκφράζει μια βεβαιότητα για κάτι μη αποδεδειγμένο και κατ' εξακολούθησιν η ομαδική πίστη για κάτι μπορεί να αποτελέσει θρησκεία. Στο πλαίσιο λοιπόν της θρησκείας η έννοια της πίστης ταυτίζεται με τη βεβαιότητα ύπαρξης ενός ανώτερου όντος, του Θεού. Οι τρεις μονοθεϊστικές θρησκείες αναγνωρίζουν ένα και μόνον Θεό, στον οποίο δίνουν διαφορετικό όνομα ανάλογα με τη γλώσσα τους και τον δοξάζουν με εντελώς διαφορετικό τρόπο η μια από την άλλη και τον περιζώνουν με διαφορετικούς μύθους - ιστορίες για να αποδείξουν την ύπαρξή του, που συνήθως είναι στα όρια της φαντασίας. God λοιπόν ο Θεός στα αγγλικά, Dieu στα γαλλικά, Θεός στα ελληνικά, Αλλάχ για τους ισλαμιστές, Γιαχβέ για τους Εβραίους. Οπως και να τον ονομάσετε, είναι ο ίδιος Θεός για όλους.

Κανένας από εμάς δεν διάλεξε τη θρησκεία στην οποία πιστεύει ή δεν πιστεύει. Παιδιά ακόμα χωρίς νου και γνώση μάς βαφτίσανε χριστιανούς. Στα Εβραιόπουλα κάνανε την περιτομή και στα 14 την τελετή ενηλικίωσης και στα παιδάκια του Ισλάμ στο τζαμί δώσανε την ευχή και τους κάνανε την περιτομή.
Μεγαλώσαμε όλοι ακούγοντας τις γιαγιάδες και τους παππούδες να μας προτρέπουν να είμαστε σεβαστικοί στη θρησκεία μας. Πολλοί από εμάς φοβόμαστε τον Θεό. Αλλοι πάλι τον χλευάζουν και για άλλους είναι αδιάφορος. Η ζωή προχωράει με ή χωρίς Θεό.

Η Ελλάδα είναι μια χώρα ανεξίθρησκη, δηλαδή ο καθένας από εμάς μπορεί να πιστεύει ή να μην πιστεύει σε οποιονδήποτε θεό και μπορεί να τον λατρεύει στο σπίτι του, στο ύπαιθρο ή σε προκαθορισμένους τόπους λατρείας.
Επί πολλές δεκαετίες λέγαμε ότι εμείς οι Ελληνες δεν είμαστε ρατσιστές και δεν φοβόμαστε το διαφορετικό και αυτό γινότανε γιατί δεν είχαμε ξένους στη χώρα μας. Τώρα όμως, που υπάρχουν πάνω από 1.000.000 ξένοι χριστιανοί ή αλλόθρησκοι, η θρησκευτική αντιπαλότητα ενισχύεται και φέρει συγκρούσεις. Τουλάχιστον από όλους αυτούς υπάρχει μια πίστη. Από την άλλη, οι γνήσια γαλουχημένοι κομμουνιστές αρνούνται τη θρησκεία. Δεν πιστεύουν σε κανέναν θεό, εδώ αρχίζει η ζωή, εδώ τελειώνει. Και αρνούνται τον Θεό γιατί τον αρνήθηκαν οι ιδρυτές του κομμουνισμού. Και εκείνοι οι παλιοί κομμουνιστές στις αρχές του 20ού αιώνα είχαν χίλια δίκια να αρνηθούν τη θρησκεία, γιατί οι κρατούντες εκείνης της εποχής τη χρησιμοποιούσαν σαν όργανο επιβολής των συμφερόντων τους πάνω στον λαό.

Οι παπάδες λέγαν στους πιστούς «Μη σηκώνετε κεφάλι, μπορεί να υποφέρετε τώρα, αλλά μετά θάνατον θα πάτε στον παράδεισο».
Στο κύλισμα του χρόνου όμως τα πράγματα έχουν αλλάξει. Η δύναμη της Εκκλησίας συρρικνώθηκε, δεν έχει πια πολιτικό χαρακτήρα, ούτε ένας παπάς είναι πιο μορφωμένος από έναν καθημερινό πολίτη για να μπορεί να του επιβληθεί. Μπορώ να σας πω μάλιστα ότι πολλές φορές η Εκκλησία μέσα από τη συμπεριφορά των οργάνων της έχασε πιστούς και δεν κέρδισε πιστούς. Κατά καιρούς μαθαίνουμε διάφορα πράγματα για ιερείς που προσπαθούν να καταδυναστεύσουν το ποίμνιό τους, ευτυχώς ανεπιτυχώς. Δεν πρέπει να συνδέουμε πάντοτε την πίστη με την Εκκλησία. Η Εκκλησία είναι μια οργάνωση ανθρώπων που καθιερώθηκε εδώ και αιώνες για να εκτελούνται τα μυστήρια και να υπηρετεί τους τόπους λατρείας. Στην ουσία όμως η σχέση του ανθρώπου με τον Θεό δεν χρειάζεται μεσολαβητή. Είναι απευθείας, δεν χρειάζεται καν τόπο λατρείας. Μπορείς σε οποιοδήποτε σημείο του πλανήτη, σε μια γωνιά του σπιτιού σου, σε μια βουνοκορφή, σε μια παραλία, να σταυρώσεις τα χέρια σου, να κλείσεις τα μάτια σου και να προσπαθήσεις να προσευχηθείς για να έρθεις σε επαφή με τον Θεό.

Η πίστη του ανθρώπου προς τον Θεό έχει δύο διαφορετικές οπτικές. Πιστεύω στον Παντοδύναμο Θεό, τον αόρατο, τον δημιουργό, τον παντοδύναμο, που προσπαθώ να αισθανθώ την ύπαρξή του. Δηλαδή στον απρόσιτο Θεό. Συνάμα προσεύχομαι σ' αυτόν σαν να είναι ένας δικός μου φίλος. Τον αγαπώ, του μιλάω, εξομολογούμαι και, τέλος, ζητάω.
Μα είναι δυνατό να ασχοληθεί ο Θεός με εμένα τον ασήμαντο ανάμεσα στα δισεκατομμύρια ανθρώπων του πλανήτη; Κι όμως, όλοι μας είμαστε σίγουροι ότι αν του ζητήσουμε κάτι μπορεί να μας το δώσει. Και αυτή είναι και η δύναμη της προσευχής. Οι κατά καιρούς παρακλήσεις που γίνονται στις εκκλησίες με την παρουσία εκατοντάδων ανθρώπων, που με κοινή προσευχή παρακαλούν για κάτι, συνήθως επιτυγχάνουν αυτό το οποίο ζητούν: όπως μια βροχή στην ξηρασία. Ο,τι δεν είναι εξηγήσιμο στη ζωή του ανθρώπου είναι θεϊκό.
Βάλε ένα χέρι, Θεέ μου.
Θεού θέλοντος.

Ακόμα και όταν γίνονται μεγάλες συμφορές αποδίδονται στον Θεό, τον οποίο προσπαθούμε να εξευμενίσουμε με τάματα και προσευχές.
Η ανθρώπινη κοινωνία χωρίζεται σε δύο μεγάλες ομάδες, στους πιστούς και τους μη πιστεύοντες. Αυτό το οποίο πρέπει να γίνεται ανάμεσα από αυτές τις δύο ομάδες είναι η μια να σέβεται την άλλη και κυρίως να μη θέλει η μια να αλλάξει την άποψη της άλλης. Ολα έχουν καθοριστεί από την παιδική ηλικία ή από κομματικά όργανα.

Ολα αυτά τα οποία σας γράφω με έκανε να τα σκεφτώ η άφιξη των λειψάνων της αγίας Βαρβάρας. Εγινε μια υστερία θρησκευτική παντού. Τιμές αρχηγού κράτους από μια αριστερή κυβέρνηση που τα όργανά της χλευάζουν την παρουσία των λειψάνων. Ψηφοθηρία. Και από την άλλη, χιλιάδες πιστοί να προσκυνήσουν για να δουν το θαύμα. Και βέβαια μια Εκκλησία η οποία τραβάει το σκοινί κάνοντας πράγματα που δεν θα επιτρέπονταν. Περιφορά στα νοσοκομεία. Και άκουσα ένα ειρωνικό σχόλιο ότι θα τα γυρίσουν από σχολείο σε σχολείο. Βέβαια, όταν η αρρώστια και ο πόνος σε έχουν φέρει προ του τέλους και κανένας γιατρός και κανένα φάρμακο δεν μπορεί να σε κάνει καλά, τότε ελπίζεις στο θαύμα. Και αυτήν την ελπίδα δεν επιτρέπεται να την αφαιρέσει κανένας από κανέναν.

Τα ιερά λείψανα έπρεπε να έρθουν σεμνά και αθόρυβα· να τοποθετηθούν στην εκκλησία και η άφιξή τους να κοινοποιηθεί στους πιστούς διακριτικά. Οσοι θα θέλανε και όσοι πιστεύουν θα πάνε.
Και από την άλλη, τα αριστερά ΜΜΕ να μην ειρωνευτούν καμία από αυτές τις εκδηλώσεις, όπως και εμείς δεν ειρωνευόμαστε την αθεΐα τους.

Τελειώνοντας ήθελα να σας πω ότι ο καθένας από εμάς έχει ανάγκη από έναν προστάτη Θεό. Ακόμα και ο γενικός γραμματέας του ΚΚΕ. Η ζωή μας είναι εξαιρετικά δύσκολη. Πολύς κόπος, λίγες χαρές, ανύπαρκτη ευτυχία. Σώμα και νους λυγίζουν και εκεί νιώθεις την ανάγκη να έχεις έναν προστάτη. Και αυτός ο προστάτης δεν μπορεί ποτέ να είναι ο προϊστάμενος του γραφείου σου. Ούτε η μάνα σου ούτε ο πατέρας σου ούτε ο κομματικός σου καθοδηγητής. Τι μπορούν να κάνουν άλλωστε;
Θες για προστάτη κάποιον με μεγάλη δύναμη, κάποιον που να διαφεντεύει τις τύχες του κόσμου, κάποιον που είναι πολύ ψηλά και τα βλέπει όλα και τότε μέσα στην πίκρα σου, κρυφά ή φανερά, αναλόγως πού είσαι τοποθετημένος, σηκώνεις διακριτικά τα μάτια προς τον ουρανό και νοερά ζητάς βοήθεια. Πιθανόν να μη σου δώσει κανείς βοήθεια, όμως αυτή η επικοινωνία σε στηρίζει ξανά στα πόδια σου και προχωράς.

 πηγή