Η ακακία και η αγαθότητα του Αγίου Ιωάννου του Ελεήμονος

Θα πούμε τώρα ένα θαυμαστό γεγονός, από τον Άγιο Ιωάννη τον Ελεήμονα, που ίσως να μην έχει σχέση με τα προηγούμενα που αναφέραμε, αλλά μας είναι πολύ διδακτικό.

Ανάμεσα στις πολλές αρετές που εστόλιζαν τον Άγιο Ιωάννη τον Ελεήμονα, ξεχωριστή θέση είχε και η μεγάλη του ανεξικακία. Η ιστορία, η βιογραφία του, οι Συναξαριστές του μας διασώζουν πολλά περιστατικά από τη ζωή του. Ένα απ’ αυτά, μας λέει ότι κάποτε δύο κληρικοί, ήρθαν σε προστριβή και δυστυχώς χειροδίκησαν μεταξύ τους.

Ο ένας κτύπησε τον άλλον. Η έχθρα είχε φουντώσει ανάμεσά τους. Το σκάνδαλο που δημιούργησαν στις ψυχές των πιστών, ήταν πάρα πολύ μεγάλο. Ο συνετός Πατριάρχης για να περιορίσει το κακό, και για να τους παιδαγωγήσει, έλαβε αμέσως τα μέτρα του. Τους επέβαλε αργία για ένα ορισμένο διάστημα. Έπρεπε να αποσυρθούν για να φύγει από τη μέση το σκάνδαλο και να συναισθανθούν το αμάρτημά τους.

Το φάρμακο λοιπόν δόθηκε από τον έμπειρο γιατρό και στους δυό ασθενείς. Το ίδιο φάρμακο. Ο ένας το δέχθηκε με ευγνωμοσύνη, κατάλαβε το λάθος του και μετανόησε. Λυπήθηκε και ζήτησε συγγνώμην από τον επίσκοπό του, από τον Άγιο Ιωάννη τον Ελεήμονα. Ο άλλος όμως υπήρξε πιο πονηρός, πιο κακός, θύμωσε, πεισμάτωσε, και όχι μόνο δεν μετανόησε αλλά έγινε και χειρότερος. Έπαψε να πηγαίνει και στην Εκκλησία. Έπαψε να κάνει προσευχή και νηστεία, και άρχισε να γυρίζει στην πόλη, και να συμπεριφέρεται απρόσεκτα. Ακόμα δε και μέσα στα καπηλειά. Άνοιξε τη γλώσσα του ακόμα και κατά του αγαθού αυτού Πατριάρχου, του όντως αυτού παντελεήμονος, όπου και αν βρισκόταν έχυνε δηλητήριο εναντίον του.

Έμαθε ο μακάριος εκείνος ποιμένας την μανία και την αδιόρθωτη έχθρα του κακού αυτού κληρικού. Δεν οργίσθηκε όμως εναντίον του όπως θα περίμενε κάποιος. Ο αληθινός πατέρας θέλει να σώσει το παιδί του που κινδυνεύει. Θέλει να το συναντήσει, να το συμβουλεύσει, και να προσπαθήσει να το συνεφέρει. Παράδοξο όμως πράγμα, ενώ η σκέψις αυτή τον απασχολεί τόσο πολύ και είναι έτοιμος να τρέξει και να ψάξει να τον βρεί, κάποιο αόρατο χέρι την διώχνει απ’ το νου του. Και αυτό το πράγμα ίσως και για να φανεί ακόμα περισσότερο η λάμψη της μεγάλης του αρετής. Να φανεί δηλαδή η πιστή τήρηση των εντολών του Θεού, που αυτός ο Άγιος εφήρμοζε σε όλη του τη ζωή.

Ξημέρωνε Κυριακή του Πάσχα. Ο Πατριάρχης βρίσκεται στο ναό του Θεού, εμπρός στο Άγιο Θυσιαστήριο, κι είναι έτοιμος να προσφέρει την αναίμακτη θυσία της αγάπης. Ο διάκονος τώρα τελειώνει τη Συναπτή, και φθάνει η στιγμή που ο Ιεράρχης θα αρχίσει τη μεγάλη ευχή της αναφοράς.

Εκείνη ακριβώς τη στιγμή, έρχεται στη σκέψη του Ποιμενάρχη ο μνησίκακος εκείνος κληρικός. Ο πρεσβύτερος εκείνος που τα είχε και εναντίον του. Στ’ αυτιά του αντηχεί δυνατά το δεσποτικό πρόσταγμα της συγγνώμης. «Εάν προσφέρεις το δώρον σου επί το θυσιαστήριον, και εκεί μνησθείς ότι ο αδελφός σου τι κατά σου, άφες εκεί το δώρο σου, έμπροσθεν του θυσιαστηρίου, και ύπαγε πρώτον διαλάγηθι τω αδελφώ σου και τότε ελθών πρόσφερε το δώρο σου.»

Τι να κάνει; Παράδοξη ίσως φανεί η απόφασή του στον σημερινό αναιμικό σημερινό χριστιανισμόν μας. Τον χλιαρό χριστιανισμό της εποχής μας.

Πιθανόν μερικοί να το χαρακτηρίσουν υπερβολή. Η αγιότης όμως είναι ποτέ υπερβολή; Για τον Άγιο της αγάπης, τον Ιωάννη, ήταν μια πράξη συνέπειας. Μια ενέργεια που ζωγραφίζει το μεγαλείον της ψυχής του.

Δίνει εντολή στο διάκο να συνεχίσει την Συναπτήν, να την επαναλαμβάνει και να την επαναλαμβάνει και να την επαναλαμβάνει μέχρις ότου επιστρέψει.
Αυτός πηγαίνει στο κειμιλιαρχείο, δίπλα δηλαδή στο ιερό, και εκεί δίνει εντολή να τρέξουν και να φέρουν τον τιμωρημένο κληρικό αμέσως μπροστά του.

Δεν άργησαν να τον βρούν και σύντομα τον παρουσιάζουν μπροστά του.

Και τότε έγινε μια σκηνή και που άγγελοι ακόμα την έχουν θαυμάσει. Όχι οι άνθρωποι, οι άγγελοι.

Ο σεβάσμιος Πατριάρχης μόλις τον είδε, πρώτος έβαλε μετάνοια και είπε : «συγχώρεσέ με αδελφέ». Ο Άγιος Ελεήμων έπεσε στα πόδια του αμαρτωλού ιερέως!

Ο πατέρας γονατίζει μπροστά στο άτακτο παιδί για να το συγκινήσει! Απίστευτο θέαμα στα μάτια ανθρώπων και αγγέλων.

Ο αναιδής κληρικός ταράζεται! Τα χάνει. Κρύος ιδρώτας τον περιλούζει. Κοκκινίζει μπρός στην ασύλληπτη ταπείνωση του ποιμενάρχου του. Ντρέπεται στους ανθρώπους που τον κοιτούν με έκπληξη και απορία, φοβάται και τρέμει τη δίκαιη τιμωρία του Θεού! Φρίττει μπροστά σε μια τέτοια σκηνή, να βλέπει την τίμια και αγία εκείνη κεφαλή τη λευκασμένη στην υπηρεσία του Κυρίου, τη σεβαστή ακόμα και στους αγγέλους, πεσμένη στα αμαρτωλά του πόδια.

Η καρδιά του συντρίβεται! Τα πόδια του παραλύουν. Πέφτει και αυτός κάτω στη γη και ζητάει τη συμπάθεια και τη συγγνώμη και το έλεος του Πατριάρχου.

Ο ανεξίκακος όμως Άγιος Ιωάννης με καλοσύνη του απαντά: «Ο Θεός παιδί μου να χαρίσει και στους δυό μας τη συγχώρησή Του!»

Ύστερα σηκώθηκαν και οι δυό, μπήκαν στο ιερό. Τώρα πλέον ο Άγιος Ιωάννης μπορεί να στέκεται με ήσυχη και αναπαυμένη τη συνείδησή του μπροστά στο φρικτό θυσιαστήριο του Υψίστου Κυρίου μας Ιησού Χριστού, του Θεού της αγάπης, και να προσφέρει την Αγίαν Αναφορά!

Το παράδειγμα αυτό της ταπεινώσεως του Αγίου Πατριάρχου, δημιούργησε κατάνυξη και συντριβή στον αμαρτωλό κληρικό. Τον συγκλόνισε. Πλήθος τα δάκρυα άρχισαν να ρέουν από εκείνη τη στιγμή από τα μάτια του. Και μια καινούργια ζωή άρχιζε πλέον γι’ αυτόν.

Ο Ιεράρχης του βλέπει τη θαυμαστή αυτή αλλαγή και συγκινείται. Και δεν αργεί να τον χειροτονίσει από διάκονος που ήταν και πρεσβύτερος.

Για μια ακόμα φορά, η αγάπη νίκησε!

Η ανεξικακία και η ταπείνωση ενός Αγίου κέρδισαν μια ψυχή για τη Βασιλεία του Θεού.

Τόση είναι η δύναμις της αληθινής αγάπης!

πηγή