Η κοινωνία «ΕΝ ΥΠΝΩΣΕΙ» και η αναζήτηση των διανοουμένων
Πώς να χαρακτηρίσεις την σύγχρονη κοινωνία μας αφού την στιγμή που κοσμοϊστορικές αλλαγές συντελούνται σε όλα τα επίπεδα οι πολίτες βρίσκονται «εν υπνώσει»;  Απορείς,  πώς μπορεί να κυριαρχεί τόση απάθεια; Απάθεια στους νέους, απάθεια και στους μεγαλύτερους. Μήπως τελικά δεν πρόκειται για αδιαφορία αλλά για άμυνα; Μήπως η απογοήτευση οδήγησε κάποιους σε αυτήν την στάση ζωής;
            Πράγματι, γίνονται σημαντικές αλλαγές σε βασικά στοιχεία της ζωής μας. Δεν υπάρχουν πλέον σταθερές. Έτσι, ενώ στην παιδεία, στην θρησκεία, και σέ άλλες αξίες όλα αλλάζουν, οι νέοι βρίσκονται «κολλημένοι» και ανήμποροι μπροστά σε οθόνες. Δαπανούν το πολυτιμότερο του χρόνου τους σε ηλεκτρονικά παιχνίδια και σε απρόσωπες σχέσεις. Ζουν και χαίρονται την εικονική πραγματικότητά τους, ζoυν στον «κόσμο τους» και γιατί να μην το κάνουν αφού οι μεγαλύτεροι δεν ετοίμασαν κάτι καλύτερο γι᾽αυτούς. Τους προσέφεραν σε μεγάλο βαθμό «καμένη γη». Βασικό τους μέλημα είναι όχι η δημιουργική τους αποκατάσταση αλλά μόνο η επαγγελματική τους αποκατάσταση. Αυτοί ευθύνονται γι᾽αυτό ή όποιοι τούς γαλούχησαν σε αυτήν την ζοφερή προσέγγιση; Αυτοί που τούς μιλούν μόνο για χρήματα συμβουλεύουν γονείς και κηδεμόνες: «κάνε κάτι που θα έχει χρήματα και μάλιστα όσο πιο γρήγορα γίνεται». Δεν νοιάζει κανέναν ότι ο νέος άνθρωπος σηκώνεται το πρωί να πάει στη δουλειά του και είναι άκεφος γιατί δεν σπούδασε αυτό που αγαπάει; Δεν νοιάζει κανέναν ότι ο νέος αυτός δεν θα χαρεί τη χαρά της δημιουργίας στη ζωή του; Ότι θα είναι ουσιαστικά αποτυχημένος;  Χτίζουμε στην άμμο την κοινωνία μας με αυτόν τον τρόπο και τα αποτελέσματα ήδη καταγράφονται τραγικά.
         Η απογοήτευση όμως είναι εξίσου μεγάλη και από την στάση των διανοουμένων. Πού είναι η παρέμβαση των διανοουμένων; Πάντοτε στην πατρίδα μας και ειδικά σε στιγμές κρίσιμες και δύσκολες, όπως η σημερινή, τον λόγο λάμβαναν οι διανοούμενοι. Μέσα από την χώρα ή έξω από αυτήν ευρισκόμενοι αναλάμβαναν την «διάσωσή της», την υπεράσπιση της. Πού βρίσκονται αυτές οι τόσο αναγκαίες φωνές σήμερα; Είναι τραγικό να υποστηρίξει κάποιος ότι δεν υπάρχουν πια. Το πιθανότερο είναι ότι υπάρχουν αλλά σιγούν εκκωφαντικά.  «Καιρός όμως του σιγάν αλλά και καιρός του λαλείν». Είναι όντως ο καιρός πλέον, που ο καθένας αναλαμβάνει τις ευθύνες του για την στάση του. Είναι καιρός που με σύνεση και νηφαλιότητα πρέπει να εκφραστεί ένας καθάριος λόγος. Ας είναι αυτός ο γνωστός από παλιά γνήσιος πατερικός θεολογικός λόγος, ένας λόγος ειλικρινής που θα τονώσει την ψυχή τού Έλληνα. Ένας σύγχρονος λόγος με αναφορά στις παραδόσεις μας.
         Σε μια εποχή λοιπόν δύσκολη χρειαζόμαστε φωνές καθαρές για να πουν το αυτονόητο. Ποιο; Ότι πλέον δεν μπορούμε να εφησυχάζουμε και να αναμηρυκάζουμε τα λάθη μας.  Είναι καιρός να εντοπίσουμε και αξιολογήσουμε τις σημαντικές στιγμές της ένδοξης ιστορίας μας και να προχωρήσουμε με βάση αυτές, με βάση τα ιδεώδη μας, σε νέα ανοδική πορεία. Είτε κάποιοι θέλουν να το αποδεχθούν είτε όχι η Εκκλησία ήταν στους αγώνες αυτούς τού γένους μας η στοργική μάνα, που μέσα της γεννήθηκαν, μεγάλωσαν και στην συνέχεια μεγαλούργησαν τόσες γενεές ηρώων. Η Εκκλησία ήταν και είναι η τροφός αυτή που πλάθει προσωπικότητες θαυμαστές της πατρίδας μας. Η Ορθόδοξη πίστη είναι αυτή που από την φύση της έχει την δυναμική να γιγαντώνει τον άνθρωπο χωρίς να τον παραμορφώνει. Να τον ζωογονεί, να τον εμπνέει και να τον καθιστά πραγματικά ελεύθερο και δημιουργικό. Ποιος θα μιλήσει για αυτά; Ποιος θα προσφέρει αυτόν τον ήρεμο, γαλήνιο βιωματικό αλλά ταυτόχρονα δυναμικό και αφυπνιστικό λόγο; Ζητούμε να μιλήσουν αυτοί που μπορούν πέρα από σκοπιμότητες και συμφέροντα. Αυτοί που πραγματικά αγαπούν την πατρίδα μας. Είναι βέβαιο ότι υπάρχουν τα πρόσωπα αυτά. Είναι αυτοί που απογοητεύθηκαν και πικράθηκαν για διάφορους λόγους αλλά σήμερα δεν 
υπάρχει καιρός για τέτοιες πολυτέλειες. Ας παλέψει ο καθένας από την θέση του και με τις δυνάμεις του. Και μην ξεχνάμε και το άλλο γνωστό χαρακτηριστικό της φυλής μας, τό οποίο εφαρμόζεται όταν έχουμε εμφανή κίνδυνο, «ισχύς εν τη ενώσει».