ΡΑΪΘΩ καὶ ΦΑΡΑΝ ΣΤΗ ΧΕΡΣΟΝΗΣΟ ΣΙΝΑ

Κωστίδη Ἀβραὰμ – Ξεναγοῦ                           

Ἡ χερσόνησος τοῦ Σινᾶ εἶναι μία ἀπὸ τὶς πλέον ἄνυδρες ἀλλὰ καὶ πιὸ γνωστὲς χερσονήσους ποὺ ὑπάρχουν στὸν κόσμο.

Ἡ περιοχὴ αὐτὴ εἶναι γνωστὴ παγκοσμίως λόγῳ τῶν σφοδρῶν μαχῶν μεταξὺ Αἰγυπτίων καὶ Ἰσραηλινῶν στοὺς δυὸ τελευταίους μεταξὺ τοὺς πολέμους ἀλλὰ καὶ ἐξαιτίας τοῦ ἀρχαιότερου μοναστηριοῦ στὸν κόσμο ποὺ λειτουργεῖ ἀπρόσκοπτα μέχρι σήμερα, τῆς Μονῆς τῆς Ἁγ. Αἰκατερίνης.

Ἐμεῖς πρὶν  μιλήσουμε γιὰ τὸ ὁμώνυμο μοναστήρι θὰ γνωρίσουμε ἀπὸ δυὸ γειτονικὲς «πόλεις τῆς Ἐρήμου», οἱ ὁποῖες εἶναι σχετικὰ ἄγνωστες σήμερα.

Τὰ δυὸ αὐτὰ τοπωνύμια βρίσκονται ἔξω ἀπὸ τὴν ἱστορικὴ μνήμη τῶν σημερινῶν Ἑλλήνων  ἐκτὸς ἴσως ἀπὸ μία μικρὴ μειοψηφία ποὺ τυγχάνει λόγῳ ἔρευνας ἢ εὐλάβειας νὰ γνωρίζει κάποιες λεπτομέρειες. Τί εἶναι αὐτὸ ὅμως ποὺ κάνει αὐτὲς τὶς περιοχὲς σημαντικὲς ὅσον ἀφορᾶ τὴν παρουσία τῶν Ἑλλήνων καὶ τῆς πίστεώς τους στὸν γεωγραφικὸ  χῶρο ὅπου ἑνώνεται ἡ Ἀφρικὴ μὲ τὴν Ἀσία; Γιὰ νὰ ἀπαντήσουμε στὸ ἐρώτημα αὐτὸ θὰ πρέπει νὰ ἀκολουθήσουμε τὴν πορεία τῶν Ἰσραηλιτῶν ὑπὸ τὸν Μωυσῆ, τὶς τριήρεις τῶν ἀρχαίων Ἑλλήνων, τὰ ἐμπορικὰ καράβια καὶ τὰ στρατιωτικὰ ἀποσπάσματα τῶν Βυζαντινῶν ἀλλὰ καὶ νὰ ἀφουγκραστοῦμε τοὺς ἅγιους ἀσκητὲς τῆς Πίστεώς μας.

Ἔτσι λοιπὸν προερχόμενοι ἀπὸ τὸ Κάιρο ἀκολουθώντας τὴν ἐθνικὴ ὁδὸ μέσα ἀπὸ τὴν ἔρημο ἀφήνουμε τὴν ἀφρικανικὴ ἤπειρο καὶ διαπερνώντας ὑποθαλάσσια τὴ διώρυγα τοῦ Σουὲζ – ἕνα ἀπὸ τὰ πλέον στρατηγικὰ θαλάσσια περάσματα στὸν πλανήτη – περνᾶμε στὴν ἀσιατικὴ ἤπειρο καὶ συγκεκριμένα στὴν τριγωνικὴ χερσόνησο τοῦ Σινᾶ.

Ἀκολουθώντας νότια πορεία ἐπὶ τῆς παράλιας ζώνης  καὶ ἔχοντας πρὸς δυσμᾶς τὴν Ἐρυθρὰ Θάλασσα περνᾶμε ἀπὸ τὸ σημεῖο ὅπου αἰῶνες πρὶν ἀπὸ τὴ γέννηση τοῦ Χριστοῦ θὰ περάσει ὁ Προφήτης Μωυσῆς, ὅταν θὰ διαχωριστοῦν τὰ νερὰ τῆς θάλασσας γιὰ νὰ διέλθει ὁ λαὸς τοῦ Ἰσραήλ. Λίγα χιλιόμετρα πρὸς νότον θὰ συναντήσουμε τὶς πηγὲς τῆς Μερᾶ, μία πραγματικὴ ὄαση μὲ λίγα φοινικόδεντρα,  ποὺ σήμερα ὀνομάζεται Ayoun Mousa, δηλαδὴ Πηγὲς τοῦ Μωυσῆ. Εἶναι ὁ τόπος  ὅπου ὁ Μωυσῆς, ἐμβαπτίζοντας τὸ νερὸ μὲ τὸ ξύλο ποὺ τοῦ ὑποδείχθηκε ἀπὸ τὸν Θεὸ θὰ μετατρέψει τὰ πικρὰ νερὰ σὲ πόσιμα. Καὶ ἔτσι θὰ ἔχουμε μία ἀπὸ τὶς παλαιότερες προτυπώσεις τοῦ σωτηρίου ξύλου τοῦ μέλλοντος  Τιμίου Σταυροῦ.  

Συνεχίζοντας πάντοτε νότια ἀνάμεσα στὰ ἀσβεστολιθικὰ πετρώματα τῆς Ἐρήμου ποὺ κάποτε ὑπῆρξαν βυθὸς θάλασσας, φθάνουμε στὴν Ἔρημο Σίν. Βλέπουμε ἀπὸ μακριὰ τὴν κοιλάδα ὅπου ὁ Θεὸς πρὸς κάλυψη τῶν ὑλικῶν ἀναγκῶν τοῦ λαοῦ θὰ βρέχει ἐπὶ σαράντα χρόνια τὸ Μάννα.

Βρισκόμαστε πλέον  στὰ  200 χλμ. ἀπὸ τὴ σήραγγα τοῦ Σουὲζ ὅταν συναντᾶμε μία διασταύρωση, ὅπου  τὰ περισσότερα τουριστικὰ – προσκυνηματικὰ γκρούπ, ἑλληνικὰ καὶ μή, παίρνουν πορεία ἀνατολικὴ γιὰ νὰ φθάσουν μετὰ ἀπὸ τρεῖς ὧρες περίπου στὴν Ἱ. Μ. τῆς Ἁγ. Αἰκατερίνης.  Ἐμεῖς ὅμως θὰ συνεχίσουμε γιὰ νὰ φθάσουμε  σὲ μία ἀπὸ τὶς ἔσχατες  πρὸς νότον πόλεις τῆς χερσονήσου.  Λίγο πρὶν φτάσουμε στὸν προορισμό μας  συναντᾶμε τὴν ὄαση τῆς  Ἀϊλὶμ μὲ τὶς δώδεκα πηγὲς καὶ τοὺς ἑβδομήντα φοίνικες ὅπου σταμάτησε ὁ Μωυσῆς. (Ἐξ.15:27)

Ἀμέσως μετὰ συναντᾶμε  τὴν πόλη τῆς Ραϊθ· σήμερα οἱ Αἰγύπτιοι ὀνομάζουν τὴν Ἒλ Τόρ. Ὀνομασία ἡ ὁποία προέρχεται ἀπὸ τὴν Ἑλληνικὴ ἔκφραση  «Τὸ ὄρος».

Στὸ παράλιο ἄκρο τῆς πόλης, ἐκεῖ ὅπου ἡ ἔρημος συναντᾶται μὲ τὴν Ἐρυθρὰ θάλασσα βρίσκεται ἕνα ἀπὸ τὰ ξεχασμένα λιμάνια τῆς ναυτικῆς ἱστορίας τῶν Ἑλλήνων. Δυὸ χιλιάδες καὶ πλέον ἔτη πρίν, ἀπὸ ἐδῶ περνοῦσαν οἱ τριήρεις τῶν ἀρχαίων μας προγόνων  καὶ ἀργότερα οἱ ἔμποροι τῆς Ρωμανίας. Σὲ αὐτὸ τὸ λιμάνι ἔκαναν τὶς στάσεις τους γυρνώντας ἀπὸ τὶς   μακρινὲς ἀγορὲς τῆς Κεϋλάνης καὶ τῆς Ἰνδίας μὲ τὰ πολύτιμα φορτία τους διακόσια ἑλληνικὰ καράβια κάθε χρόνο πρὶν φθάσουν στοὺς προορισμούς τους: τὴν Ἀλεξάνδρεια, τὴν Ἀθήνα, τὴν Κωνσταντινούπολη. Ἡ Ραϊθὼ ἦταν τὸ κύριο λιμάνι τῆς περιοχῆς. Ἄλλωστε εἶναι ὁ τόπος μὲ τὶς πιὸ ἀνεκτὲς θερμοκρασίες κατὰ τὴ διάρκεια τοῦ καλοκαιριοῦ σὲ ὅλη τὴν εὐρύτερη περιοχή.

Στὸ ἄκρο τῆς ὁμώνυμης πόλης ἐπὶ τῆς παράλιας ζώνης, σὰν μία ὄαση πνευματικὴ προβάλλει ἐν τῇ ταπεινώσει της ἡ Ἱ. Μ. Ραϊθώ. Ἡ σημερινή της θέση δὲν εἶναι αὐτὴ ποὺ ἀναφέρουν τὰ Συναξάρια ἀλλὰ ἐπανιδρύθηκε ἐδῶ κατὰ τὸν 19ο αἰ. γιὰ νὰ ἐξυπηρετήσει τὶς δεκάδες ἑλληνικὲς οἰκογένειες τῆς περιοχῆς καθὼς καὶ τοὺς ἑκατοντάδες Ρώσους προσκυνητὲς οἱ ὁποῖοι στὸν δρόμο τους γιὰ τὴν Ἱ.Μ. τῆς Ἁγ. Αἰκατερίνης χρησιμοποιοῦσαν ὡς σταθμὸ τὴ Ραϊθώ. Σήμερα δυὸ μοναχοὶ ἀποτελοῦν τὴν ἀδελφότητα τῆς μονῆς. Συντηροῦν τὶς ἐγκαταστάσεις ἀλλὰ καὶ ἐξυπηρετοῦν τὶς πνευματικὲς ἀνάγκες τῶν περίπου 15 ντόπιων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν.

Σὲ μία χώρα 65 ἑκατομμυρίων μουσουλμάνων καὶ 12 ἑκατομμυρίων Κοπτῶν αἱρετικῶν  μονοφυσιτῶν  ἀπέμειναν 15 χιλιάδες χριστιανοὶ ὀρθόδοξοι ποὺ αὐτοαποκαλοῦνται Ροὺμ ἢ Γκρὲκ Ὀρτοντόξ. Εἶναι μία ἱστορικὴ ἀντίφαση νὰ βρίσκει κάποιος σὲ αὐτὴ τὴν ἄγνωστη γωνιὰ τοῦ πάλαι ποτὲ Ἑλληνικοῦ κόσμου ἀνθρώπους οἱ ὁποῖοι αὐτοαποκαλοῦνται Ἑλληνορωμαῖοι. Κάτι πού μας ἀναγκάζει νὰ σκύβουμε εὐλαβικὰ πρὸς ὅλους αὐτοὺς τοὺς πληθυσμοὺς τῆς Μέσης Ἀνατολῆς οἱ ὁποῖοι μετὰ ἀπὸ τρομακτικὲς διώξεις διατήρησαν τὸ ὄνομα τῆς Ρωμηοσύνης καὶ τῆς Πίστεως ζωντανὸ μέχρι σήμερα σὲ χῶρες ὅπως ἡ Συρία, ὁ Λίβανος, ἡ Ἰορδανία, ἡ Αἴγυπτος. 

 Ἀρχαιολογικὲς ἔρευνες τὴ δεκαετία τοῦ ‘80 ἀποκάλυψαν πλησίον τῆς σημερινῆς μονῆς δυὸ βασιλικές, κελλιὰ μοναχῶν καὶ ἄλλες μοναστικὲς ἐγκαταστάσεις. Αὐτὲς εἶναι οἱ ἐγκαταστάσεις τῆς ἀρχικῆς λαύρας τῶν μοναχῶν καὶ τῆς μονῆς τῆς ὁποίας περιτείχισε ὁ Ἰουστινιανὸς τὸν 5ο αἰ. ὅπως μας διηγεῖται ὁ ἔμπορος καὶ συγγραφέας τῆς Χριστιανικῆς Τοπογραφίας ἀλλὰ καὶ μετέπειτα μοναχὸς Κοσμᾶς ὁ Ἰνδικοπλεύστης. 

  Ἕνα ἄλλο φαινόμενο, σημάδι πνευματικῆς παρουσίας εἶναι καὶ τὸ μυστικὸ σήμαντρο ποὺ ἀκοῦν μέχρι σήμερα οἱ ντόπιοι ἀλλὰ καὶ οἱ μοναχοὶ ποὺ κατὰ περιόδους ἐγκαταβιώνουν ἐδῶ. Τὰ ἀρχαῖα κείμενα ἀλλὰ καὶ σύγχρονες μαρτυρίες ντόπιων καὶ μοναχῶν μας ἀναφέρουν γιὰ ἤχους ἀπὸ σήμαντρα κάποιας μονῆς ἡ ὁποία ὅμως εἶναι ἀδύνατον νὰ ἐντοπιστεῖ. Οἱ ἴδιες μαρτυρίες μας διαβεβαιώνουν καὶ γιὰ ἕνα παρόμοιο φαινόμενο ὅπως αὐτὸ τῶν ἀοράτων ἀσκητῶν τοῦ Ἄθωνα. Σαράντα ἀόρατοι ἀσκητὲς ζοῦν γύρω στὰ ὄρη τῆς Ραϊθῶ καὶ ὅταν κάποιος ἀπὸ αὐτοὺς κοιμᾶται ἀντικαθίστανται ἀπὸ ἕναν νέο ποὺ ἀσκεῖται στὴ γύρω ἔρημο.

Ἀλλὰ ἂς δοῦμε πῶς ξεκίνησαν ὅλα αὐτά.  Ἕνα ἀπὸ τὰ μεγαλύτερα προβλήματα ποὺ ἀντιμετώπιζαν οἱ μοναχοὶ στὴν ἔρημο δὲν ἦταν ἡ εὕρεση τροφῆς ἢ οἱ κλιματικὲς συνθῆκες ἀλλὰ οἱ δολοφονικὲς ἐπιθέσεις ποὺ δέχονταν ἀπὸ τὶς ἄγριες φυλὲς τῆς ἐρήμου ποὺ εἶχαν σὰν ὁρμητήριό τους, ἄλλοτε τὴν Ἀφρικὴ καὶ ἄλλοτε τὴ Σαουδαραβικὴ χερσόνησο. Κατὰ περιόδους οἱ φυλὲς αὐτὲς ἀποκτοῦσαν μεγάλη ἰσχὺ καὶ τότε μόνον τὰ στρατεύματα τῆς Αὐτοκρατορίας μποροῦσαν νὰ καταστείλουν τὴν ἀπειλή.

Τὸ 390 θὰ ἔχουμε τὴ γνωστότερη ἀπὸ ὅλες τὶς καταστροφές,  ὅταν οἱ Βλέμυες, μία φυλὴ ποὺ ζοῦσε μεταξὺ Σουδὰν καὶ Αἰγύπτου θὰ καταφέρει νὰ περάσει στὴν χερσόνησο τοῦ Σινᾶ. Τὸ ἀποτέλεσμα θὰ εἶναι νὰ σφαγοῦν τὴν ἴδια ἡμέρα σχεδὸν τὸ σύνολο τῶν μοναχῶν τῆς Ραϊθῶ ἀλλὰ καὶ 39 ἀσκητὲς τοῦ ὄρους Σινᾶ. Οἱ ἐχθροὶ θὰ ἐπιτεθοῦν στὴν πρώτη περίπτωση ἀπὸ θαλάσσης ἐνῷ στὴ δεύτερη ἀπὸ ξηρᾶς.  Τελικὰ θὰ ἐξοντωθοῦν ὅλοι ἀπὸ τὶς τοπικὲς στρατιωτικὲς δυνάμεις τῶν κατοίκων τῆς Φαρᾶν ποὺ ὑπάγονται στὴν Αὐτοκρατορία.

Ἡ λεπτομερὴς καταγραφὴ τοῦ μαρτυρίου μας διασώθηκε ἐξαιτίας τοῦ μοναχοῦ Ἀμμωνίου. Ὁ Ἀμμώνιος ἐκδιωγμένος ὡς ὀρθόδοξος ἀπὸ αἱρετικοὺς μονοφυσίτες ποὺ εἶχαν καταλάβει τὸν πατριαρχικὸ θρόνο τῆς Ἀλεξάνδρειας θὰ καταφύγει στὴ χερσόνησο τοῦ Σινᾶ. Ἅμα τῇ ἀφίξει του θὰ συμβεῖ τὸ τραγικὸ γεγονὸς τὸ ὁποῖο καὶ μᾶς μεταφέρει δείχνοντας ὅτι ἡ ἀληθής του Χριστοῦ Πίστη βάλλεται ἀνελλιπῶς στὴ διάρκεια τῆς ἱστορίας,  ἀπὸ αἱρετικούς, φανατικοὺς δολοφόνους καὶ προπαγανδιστές.  

Ἡ ἡμέρα ὅπου τιμῶνται ὅλοι οἱ μαρτυρήσαντες εἶναι ἡ 14^η  Ἰανουαρίου. Ἐνῷ ὁ Συναξαριστής μας ἀναφέρει: τὴ αὐτὴ ἡμέρα μνήμη τῶν Ἁγίων τριακονταοκτὼ καὶ ἄλλων Ἀββάδων, τῶν ἐν Σινᾷ ὄρει ἀναιρεθέντων καθὼς καὶ τὴ αὐτὴ ἡμέρα μνήμη τῶν Ἁγίων τριάκοντα τριῶν  καὶ ἄλλων Ἀββάδων, τῶν ἐν Ραϊθὼ ἀναιρεθέντων

Ὡς πρὶν Ραχὴλ τὰ τέκνα, νῦν τοὺς Ἀββάδας

Κλαίει Ραϊθὼ συγκεκομμένους σπάθαις.  

Τέτοιου εἴδους μαρτύρια θὰ ἔχουμε περισσότερα κατὰ τὴν ἐπέκταση τοῦ Ἰσλὰμ διὰ τῆς Τζιχὰντ τὸν 7^ο αἰ.

Ἡ πνευματικὴ προσφορὰ καὶ νουθεσία  ὅμως τῆς μονῆς αὐτῆς ἐπεκτείνεται καὶ σὲ ἕνα ἀπὸ τὰ σημαντικότερα πνευματικὰ συγγράμματα τῆς πίστεώς μας: τὴν Κλίμακα. Διότι θὰ εἶναι ὁ ἡγούμενος τῆς Ραϊθὼ Ἰωάννης ποὺ θὰ παροτρύνει μὲ ἕνα γράμμα του τὸν συνωνόματό του, Ἁγ. Ἰωάννη νὰ γράψει τὶς πνευματικές του ἐμπειρίες καὶ νὰ τοῦ τὶς ἀποστείλει.

Ἤδη ὅμως ἔχουμε πάρει βόρεια ἀνατολικὴ πορεία καὶ κατευθυνόμαστε πρὸς τὸν ἑπόμενο προορισμὸ τοῦ ταξιδιοῦ μας. Ἀκολουθώντας ἑλικοειδῆ πορεία ἀνάμεσα ἀπὸ τὰ ἡφαιστειακὰ ὄρη τῆς περιοχῆς φθάνουμε στὸ Οὐάντι (κοιλάδα) Φεϊράν, ἡ ὁποία μᾶς ὁδηγεῖ στὴ μικρὴ κωμόπολη τῆς  Φαράν. 

Πρόκειται γιὰ τὴν Βιβλικὴ Ραφειδὶμ ὅπου καὶ θὰ δοθεῖ μία ἀπὸ τὶς σημαντικότερες μάχες τῆς Ἐξόδου ὅταν οἱ Ἰσραηλίτες θὰ κατανικήσουν τὴν ἄγρια φυλὴ τῶν Ἀμαληκιτῶν. Ἐδῶ θὰ ἔχουμε ἄλλη μία προτύπωση τοῦ Τιμίου Σταυροῦ ἀφοῦ ὅσο ὁ Προφήτης Μωυσῆς θὰ σηκώνει τὰ χέρια τοῦ σταυροειδῶς τότε ὁ στρατὸς τοῦ Ἰσραὴλ θὰ νικᾶ. Μόλις ὅμως λόγῳ φυσικῆς κόπωσης τὰ χέρια θὰ πέφτουν καὶ θὰ διαλύεται τὸ σχῆμα τοῦ Σταυροῦ τότε θὰ νικοῦν οἱ Ἀμαληκίτες.

Ἡ μικρὴ κωμόπολη στὸ μέσον μίας στενῆς καὶ ἄνυδρης κοιλάδας  ἀποτελεῖται ἀπὸ τὰ μικρὰ χαρακτηριστικὰ σπίτια τῶν Βεδουίνων τὰ ὁποία βρίσκονται μέσα σὲ ἕνα δάσος ἀπὸ χιλιάδες φοινικόδεντρα.  Ἡ μόνη ἔνδειξη πολιτισμοῦ σήμερα εἶναι ἕνα σχολεῖο.

Καὶ ὅμως ὅταν οἱ Ἕλληνες ζοῦσαν ἐδῶ καὶ ἡ Αὐτοκρατορία τῆς Ρωμανίας διαφέντευε, τὰ πράγματα ἦταν διαφορετικά. Στὴ μέση τῆς ἐρήμου ὑπῆρχε ὁλόκληρη ἐπισκοπὴ τῆς ὁποίας τὸ ποίμνιο στὴν πλειοψηφία του ἀποτελοῦνταν ἀπὸ Ἕλληνες καὶ Ἑλληνόφωνους Αἰγυπτίους. Ἡ παρουσία Ἑλλήνων κατοίκων στὴ χερσόνησο κατὰ τὴ Βυζαντινὴ περίοδο πιστοποιεῖται  καὶ ἀπὸ τὶς ἑκατοντάδες ἐπιγραφὲς ποὺ ἔχουν βρεθεῖ στὶς πόλεις, σὲ μοναστικὰ συμπλέγματα καὶ κελλιὰ  καθὼς καὶ σὲ βραχώδεις τοποθεσίες. 

Μάλιστα δέ, ὑπῆρξε χριστιανικὸ κέντρο ἀρκετὰ πρὶν ἀπὸ τὴν Ἱ. Μ. τῆς Ἁγ. Αἰκατερίνης,  ἀφοῦ ἐδῶ βρίσκονταν ἡ ἕδρα τοῦ Ἐπισκόπου Σινᾶ.

Στὴν Α’ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο τῆς Νικαίας θὰ παραστεῖ καὶ ὁ τοπικὸς ἐπίσκοπος ὡς ἕνας ἀπὸ τοὺς 318 Πατέρες.  Ὑπογράφει ὡς Ἀρχιεπίσκοπος Φαρᾶν καὶ Σινὰ Ἄνθιμος. 

Οἱ ἀνασκαφὲς ἀπέδειξαν ὅτι κατὰ τὴν Ἑλληνιστικὴ καὶ Βυζαντινὴ περίοδο ἡ περιοχὴ εἶχε ἐπάρκεια σὲ νερὸ καὶ ὑπῆρχαν γεωργικὲς καλλιέργειες. Ὑπῆρχε πλοῦτος  καὶ ὁ πληθυσμὸς ξεπερνοῦσε τοὺς 10 χιλιάδες κατοίκους. Ἐπίσης ἕνα ἄλλος πόρος πλουτισμοῦ ἦταν καὶ τὸ γεγονὸς ὅτι τὸ φαράγγι ἀποτελοῦσε ἐμπορικὴ ὁδὸ ἀλλὰ καὶ στρατηγικὴ  γραμμὴ ἐπικοινωνίας. Γιὰ ὅλους αὐτοὺς τοὺς λόγους ὑπῆρχε μόνιμη  στρατιωτικὴ φρουρὰ ὀκτακοσίων ἀνδρῶν.  Ἄλλωστε τὰ συναξάρια μὲ τοὺς μάρτυρες τῆς Πίστεώς μας, μιλοῦν γιὰ τὶς συνεχεῖς δολοφονικὲς ἐπιθέσεις τῶν ἄγριων φυλῶν τῆς ἐρήμου. Εἴτε προερχόμενες ἀπὸ τὴ Σαουδαραβία  εἴτε ἀπὸ τὴ μακρινὴ Αἰθιοπία.

Μέχρι καὶ σήμερα βλέπει κανεὶς νὰ στέκεται τὸ μικρὸ γυναικεῖο ἡσυχαστήριο μὲ τὸν ναὸ τοῦ Προφήτη Μωυσέως καθὼς καὶ τὰ παρεκκλήσια τῶν Ἁγ. Κοσμᾶ καὶ Δαμιανοῦ καὶ Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου. Ἕνα κάστρο πνευματικὸ στὸ ὁποῖο συνενώνονται ἡ Παλαιὰ καὶ ἡ Νέα Διαθήκη.  Ἑπτὰ ὀρθόδοξες μοναχὲς ζοῦν ἐδῶ ποὺ μὲ τὴν ἐργασία τοὺς ἔχουν δημιουργήσει στὸν ἄλλοτε ἔρημο τόπο μία ἀκόμα πνευματικὴ ἀλλὰ καὶ φυσικὴ ὄαση.

Ἡ Γερμανικὴ ἀρχαιολογικὴ ἀποστολὴ ἔχει μέχρι στιγμῆς ἀποκαλύψει ἑπτὰ πρωτοβυζαντινοὺς ναοὺς οἱ ὁποῖοι χρονολογοῦνται μεταξὺ τοῦ 5^ου  καὶ 7^ου  αἰῶνος.

Μάλιστα ἔχουν  βρεθεῖ ἀρκετὲς ἑλληνικὲς ἐπιγραφές. Ἔτσι λοιπὸν ἀναδύεται  σιγά-σιγὰ μέσα ἀπὸ τὴν ἄμμο τῆς ἐρήμου ἕνα ἄλλο παρελθόν. Τὸν τόπο αὐτὸ στὸν ὁποῖο  κρύβονταν παλαιότερα οἱ πλέον ἄγριες καὶ ἀδίστακτες φυλὲς τῆς ἐρήμου, οἱ πρόγονοί μας ἐργαζόμενοι ἀλλὰ καὶ προσευχόμενοι  θὰ καταφέρουν νὰ τὸν  ἐξημερώσουν.

Εἶναι γεγονὸς ὅτι ἡ σύγχρονη Αἴγυπτος κάνει κάποιες προσπάθειες τὰ τελευταῖα χρόνια γιὰ τὴν ἀνάπτυξη τῆς περιοχῆς ἀλλὰ θὰ πρέπει νὰ σημειώσουμε ὅτι αὐτὸ γίνεται γιὰ πρώτη φορὰ μετὰ τὴν ἐκδίωξη τῶν Ἑλλήνων τῆς Ρωμανίας, ἔπειτα ἀπὸ ἕνα διάλειμμα δεκατεσσάρων αἰώνων.

Γιατί ἡ ἐπέλαση τοῦ Ἰσλὰμ σὲ αὐτὲς τὶς περιοχὲς θὰ ξεριζώσει καὶ τὶς τελευταῖες ὀάσεις  πολιτισμοῦ ποὺ μὲ τόσο κόπο καὶ φροντίδα δημιούργησαν μέσῳ τῶν αἰώνων μοναχοὶ καὶ λαϊκοὶ συνεργαζόμενοι μεταξύ τους.

Ἀφήνουμε ὅμως πλέον πίσω μας τὴν Φαρὰν καὶ ἑλισσόμενοι ἀνάμεσα στοὺς γρανιτένιους βραχώδεις ὄγκους μετὰ ἀπὸ μία περίπου ὥρα φθάνουμε στὴν Ἱ. Μ. τοῦ Σινᾶ. Ἄλλο ἕνα θαῦμα τοῦ διαχρονικοῦ ἑλληνικοῦ πολιτισμοῦ.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

1. Ματθαίου Λαγγῆ,  Μέγας Συναξαριστὴς 

2. Τὸ Μαρτυλόγιον τοῦ Σινᾶ.

3. Alberto Silioti, Guide to the exploration of Sinai.

4. Peter Grossmann,   Die antike Stadt Pharan. 

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ‘Ἐρῶ’ , Θ΄ ΤΕΥΧΟΣ, ΙΑΝ.-ΜΑΡΤ. 2012

πηγή

«Η πολιτιστική σημασία του μοναστηριού της Αγίας Αικατερίνης στο θεοπάτητο όρος του Σινά»

«Η πολιτιστική σημασία του μοναστηριού της Αγίας Αικατερίνης στο θεοπάτητο όρος του Σινά»

τού Πάνου Σκιαδά

Θά ήταν μεγάλη παράλειψη εκ μέρους τού κάθε επισκέπτη τών Αγίων Τόπων, άν δέν άδραχνε τήν ευκαιρία νά επισκεφθή τούς δύο ιστορικότερους, κατά τήν γνώμη μου, σπουδαιότερους χώρους τής Ορθόδοξης Θρησκευτικής καί Πολιτιστικής Κληρονομιάς μας.

Ο πρώτος χώρος είναι τό Κουμράν τής ιουδαϊκής ερήμου, όπου μέσα σέ σπήλαια, μεταξύ τού 1947 καί 1956, βρέθηκαν τά περίφημα χειρόγραφα τής Νεκράς Θάλασσας, μιά από τίς σπουδαιότερες αρχαιολογικές ανακαλύψεις όλων τών αιώνων…

Ο δεύτερος χώρος πού προξενεί θαυμασμό στό μάτι καί δέος στήν ψυχή τού επισκέπτη είναι τό άγιο Μοναστήρι τής Αγίας Αικατερίνης, στίς ρίζες τού Θεοπάτητου Όρους τού Σινά. Αντικρύζοντάς το από μακριά αδίστακτα μπορεί νά πή κανείς ότι η ορατή φυσική ομορφιά του σπρώχνει άθελα τήν ψυχή σου πρός τόν αόρατο Θεό.

Τό Όρος τού Σινά μέ τό άγιο Μοναστήρι τής Αγίας Αικατερίνης στήν αγκαλιά του είναι γνωστό καί εμπνέει σεβασμό σέ όλον τόν κόσμο, όχι μόνον γιά τήν φυσική ομορφιά καί μεγαλοπρέπειά του, αλλά κυρίως γιατί εδώ καί τρείς χιλιάδες (3.000) χρόνια ο Θεός απεκάλυψε Εαυτόν κατά έναν ιδιάζοντα τρόπο.

Ήταν εδώ πού ο Προφήτης Μωϋσής αντίκρυσε τήν καιομένη αλλά μή φλεγομένη βάτο «…ώφθη δέ αυτώ άγγελος Κυρίου εν πυρί φλογός εκ τού βάτου καί ορά ότι ο βάτος καίεται πυρί ο δέ βάτος ου κατεκαίετο..» καί άκουσε τήν θεϊκή φωνή νά λέγη: «Μωϋσή, Μωϋσή, ο δέ είπεν, τί εστί; ο δέ είπε, μή εγγίσης ώδε. Λύσε τό υπόδημα εκ τών ποδών σου, ο γάρ τόπος εν ώ σύ έστηκας γή αγία εστί» (Έξοδος 3:2,5,6).

Οι πρώτες πληροφορίες γιά τήν ιστορία τού Μοναστηριού προέρχονται από τά Χρονικά τού Πατριάρχη Ευτυχίου τής Αλεξανδρείας, πού έζησε τόν 9ο αιώνα. Σύμφωνα μέ τίς πληροφορίες τών Χρονικών αυτών η αγία Ελένη, η μητέρα τού Κωνσταντίνου, εντυπωσιάστηκε τόσο πολύ από τήν ιερότητα τού χώρου τής καιομένης Βάτου, ώστε τό 330 μ.Χ. διέταξε τήν ανέγερση εξωκκλησίου πρός τιμήν τής Παναγίας. Οι αιματηρές επιδρομές τών νομαδικών φυλών τής ερήμου πού επακολούθησαν, ανάγκασαν τούς μοναχούς τού Μοναστηριού νά ζητήσουν αυτοκρατορική προστασία, όχι μόνον από τούς Βυζαντινούς αυτοκράτορες, αλλά καί από αυτόν τόν Προφήτη Μωάμεθ, ο οποίος έγραψε γιά τό Μοναστήρι προστατευτική επιστολή, αντίτυπο τής οποίας υπάρχει καί σήμερα στό μουσείο τού Μοναστηριού.

Τό έτος 530 ο αυτοκράτορας Ιουστινιανός διέταξε τήν ανέγερση μιάς πολύ μεγαλύτερης βασιλικής, πού είναι σήμερα ο μεγαλοπρεπής ναός τής Μεταμορφώσεως, περιτριγυρισμένος μέ ογκώδεις τοίχους ύψους περίπου 12 καί 15 μέτρων. Περνώντας τούς τοίχους αυτούς καί μπαίνοντας στόν εσωτερικό χώρο τού Μοναστηριού, αισθάνεται κανείς ότι βρίσκεται στή μέση ενός μεσαιωνικού χωριού παρόμοιου μέ τού δικού μας Κάστρου τής Μονεμβασιάς. Τά κτίρια στριμωγμένα τό ένα μέ τό άλλο, μέ διαφορετικό ρυθμό καί αρχιτεκτονικό σχέδιο, σού δίνουν τήν εντύπωση ότι τυχαία ξεφύτρωσαν μέσα από τούς πρόποδες τού Όρους Σινά. Παρ’ όλα αυτά όμως η αίσθηση τής αρμονίας καί τής πνευματικότητας πού σού εμπνέουν, είναι ανεπανάληπτη.

Ο ναός τής Μεταμορφώσεως αποτελεί τήν καρδιά τού Μοναστηριού καί έχει τήν μεγαλύτερη καί αρχαιότερη συλλογή ορθόδοξων εικόνων όλου τού κόσμου. Διά μέσου τών αιώνων Χριστιανοί όλων τών πεποιθήσεων, ακόμη καί αυτοκράτορες, έκαναν δωρεές στό Μοναστήρι. Η συλλογή τών δώρων αυτών σέ εικόνες καί άλλα εκκλησιαστικά αντικείμενα κάνουν τήν εκκλησία μιά ζωντανή έκφραση βαθειάς χριστιανικής πίστης, πού επικρατούσε στό Σινά πρίν από περισσότερους από 17 αιώνες. Στούς τοίχους τού Ναού βλέπει κανείς εικόνες τού Μωϋσή νά βγάζη τά σανδάλια του μπροστά στήν καιομένη Βάτο καί νά δέχεται τίς Δέκα Εντολές από τό Χέρι τού αποκαλυφθέντος Θεού. Πίσω από τό εικονοστάσιο καί πάνω από τήν Αγία Τράπεζα αντικρύζει κανείς τόν μοναδικότερο θησαυρό τής βασιλικής, τό μωσαϊκό τής Μεταμορφώσεως τού Χριστού.

Φιλοτεχνημένο τόν 6ο αιώνα μέ τήν λεπτή αρμονία τών χρωμάτων, είναι ένα από τά σπουδαιότερα μωσαϊκά πού διασώζονται μέχρι σήμερα. Παρόμοιο σέ τεχνοτροπία μέ τό μωσαϊκό τής Αγίας Σοφίας τής Κωνσταντινουπόλεως απεικονίζει τόν μεταμορφωμένο Χριστό στό κέντρο, τούς δυό Προφήτες, τόν Μωϋσή καί τόν Ηλία στά αριστερά καί στά πόδια του Χριστού τούς Αποστόλους Πέτρο, Ιάκωβο καί Ιωάννη. Ιδού πώς ο Ευαγγελιστής Λουκάς περιγράφει τό γεγονός τής Μεταμορφώσεως τού Χριστού (Λουκάς 9:28-36): «Καί παραλαβών τόν Πέτρον καί Ιωάννην καί Ιάκωβον, ανέβη εις τό όρος (Θαβώρ) προσεύξασθαι καί εγένετο εν τώ προσεύχεσθαι αυτόν, τό είδος τού προσώπου αυτού έτερον καί ο ιματισμός αυτού λευκός εξαστράπτων…ταύτα δέ αυτού λέγοντος εγένετο νεφέλη καί επεσκίασεν αυτούς….»

Οι χιλιάδες εικόνες πού έχει στήν κατοχή του τό Μοναστήρι, αποτελούν τόν μεγαλύτερο θησαυρό τού Ορθόδοξου κόσμου. Τό 640, μετά τήν κατάκτηση τής Αιγύπτου από τούς Άραβες, τό Μοναστήρι έπαψε νά είναι υπό τήν επιρροή τής βυζαντινής εξουσίας.

Όταν η Ορθόδοξη Εκκλησία, κατά τήν περίοδο τής Εικονομαχίας, επί αυτοκράτορος Λέοντος ΙΙΙ τό 726, απαγόρευσε τήν λατρεία τών εικόνων, 8ο καί 9ο αιώνα, τό Μοναστήρι βρισκόταν υπό ισλαμική κατοχή καί έτσι η πολιτική τής Εικονομαχίας, τής καταστροφής τών εικόνων, άφησε τό Μοναστήρι ανεπηρέαστο.

Τό ευεργετικό αποτέλεσμα ήταν τό Μοναστήρι νά έχη σήμερα στήν κατοχή του τίς μόνες υπάρχουσες εικόνες τού 5ου αιώνα. Μέ τήν αναστήλωση τών εικόνων τό 843 η παραγωγή ορθόδοξων βυζαντινών εικόνων ξαναάνθισε σέ όλον τόν βυζαντινό ορθόδοξο κόσμο. Μιά από τίς πλέον εντυπωσιακές εικόνες πού έχει τό Μοναστήρι είναι εκείνη πού απεικονίζει μοναχούς επάνω σέ μιά σκάλα μέ πολλά σκαλοπάτια, επιζητούντες νά φθάσουν σέ όσο τό δυνατόν ψηλότερα επίπεδα πνευματικότητας καί θέωσης, ένα γεγονός πού περιγράφει στό βιβλίο του ο σιναΐτης μοναχός, γνωστός ως άγιος Ιωάννης τής Κλίμακος.

Η σπουδαιότητα τού Μοναστηριού τής Αγίας Αικατερίνης οφείλεται όχι τόσο στήν αρχαιότητά του καί τήν πλούσια συλλογή εικόνων καί θρησκευτικών εκκλησιαστικών αντικειμένων, όσο γιά τήν Βιβλιοθήκη του. Η Βιβλιοθήκη του γνωστή ως «θεραπείον ψυχής» θεωρείται ως η πλουσιότερη στόν κόσμο σέ κατοχή πρώϊμων μεσαιωνικών χειρογράφων, μετά τό Βατικανό. Η συλλογή αυτή γίνεται μεγαλύτερη σέ αριθμό, διότι πολλά από τά 3.300 αρχαία χειρόγραφα πού έχει η Βιβλιοθήκη είναι παλίμψηστοι, δηλαδή χειρόγραφα (περγαμηνές), τών οποίων η αρχική γραφή είχε σβηστή, έτσι ώστε οι γραφείς σβήνοντας τήν αρχική γραφή νά μπορούν νά ξαναχρησιμοποιούν τήν πολύτιμη περγαμηνή (περγαμηνές ήταν δέρματα νεογνών κυρίως ζώων, τά οποία μετά από κατάλληλη επεξεργασία τά χρησιμοποιούσαν οι γραφείς γιά γράψιμο). Γιά νά χρησιμοποιηθή μιά περγαμηνή ξανά, τό αρχικό κείμενο έπρεπε νά σβηστή μέ ξύσιμο. (Η λέξη παλίμψηστο είναι σύνθετη από τήν λέξη πάλιν καί το ρήμα ψάω= εξαφανίζω διά ξυσίματος).

Επιστήμονες καί ερευνητές σήμερα χάριν τών νέων μέσων ψηφιακής τεχνικής (spectral imaging an ultraviolet irradiation) έχουν τήν δυνατότητα νά εξαφανίσουν τήν ορατή γραφή καί νά αυξήσουν τήν ορατότητα τής αρχικής υποστρωματικής γραφής.

Οπως μάς εξήγησε ο π. Ιουστίνος, μοναχός τού Μοναστηριού, πού ασχολείται γιά πολλά χρόνια τώρα μέ τήν αποκρυπτογράφηση τών χειρογράφων αυτών, υπάρχουν 3.300 χειρόγραφα στήν Βιβλιοθήκη τού Μοναστηριού από τά οποία τά 130 είναι παλίμψηστοι. Τά περισσότερα χειρόγραφα είναι γραμμένα σέ περισσότερες από δέκα γλώσσες, Ελληνικά, Αραμαϊκά, Κοπτικά, Αραβικά, κλπ.

Τά κείμενα τών χειρογράφων είναι κυρίως θεολογικά, αλλά υπάρχουν καί χειρόγραφα μέ ιστορικό καί επιστημονικό περιεχόμενο. Από τήν Βιβλιοθήκη τού Μοναστηριού προέρχονται δύο από τούς σπουδαιότερους καί γνωστότερους κώδικες τής αρχαιότητας: Ο Codex Syriakus, Συριακός Κώδικας καί ο Codex Sinaitikus, Σιναϊτικός Κώδικας, ο οποίος είναι ο αρχαιότερος καί ο μόνος υπάρχων κώδικας πού περιέχει ακέραιο τό αρχικό ελληνικό κείμενο τής Βίβλου.

Ο Αρχιεπίσκοπος τού Μοναστηριού Δαμιανός καί οι ελληνικής καταγωγής μοναχοί του ενθαρρύνουν καί υποστηρίζουν τήν επιστημονική έρευνα τών χειρογράφων καί τών παλίμψηστων, ελπίζοντες ότι η αποκρυπτογράφησή τους θά φέρη στό φώς μεγάλον αριθμό αγνώστων μέχρι τώρα κειμένων μεγάλης πολιτιστικής σπουδαιότητας.

Χάρη στίς νέες επιστημονικές μεθόδους αποκρυπτογράφησης παλαιών χειρογράφων ερευνητές κατόρθωσαν νά ανακαλύψουν τά κείμενα από επτά μελέτες τού Αρχιμήδη από τίς οποίες «Η Μέθοδος» καί τό «Στομάχιον» δέν υπάρχουν σέ κανένα άλλο υπάρχον χειρόγραφο. Οι νέες μέθοδοι αποκρυπτογράφησης τών παλίμψηστων έχουν φέρει στό φώς όχι μόνον άγνωστες μέχρι τώρα μελέτες τού Αρχιμήδη, αλλά απεκάλυψαν καί άλλα αρχαία κείμενα, όπως λόγους τού αρχαίου Αθηναίου ρήτορα τού 4ου π. Χ. αιώνα Υπερίδη, κείμενα ιατρικού περιεχομένου τού Ιπποκράτη καί σχόλια τού 3ου μ.Χ. αιώνα πάνω στίς κατηγορίες τού Αριστοτέλη.

Άς ευχόμαστε, ο Θεός νά δίνη πάντα δύναμη στούς μοναχούς τού Μοναστηριού νά συνεχίσουν νά είναι αιώνιοι θεματοφύλακες τής Πολιτιστικής Ορθόδοξης Κληρονομιάς μας.

Εκκλησιαστική Παρέμβαση Ιούνιος 2013

πηγή

Οι Ρωμιοί της Συρίας και η Ελληνορθόδοξη Μονή της Παναγίας της Σεντνάγια.

Για τους περισσότερους από μας τους Έλληνες, η λέξη Ρωμιοί έχει συνδεθεί με όλους τους ελληνόφωνους Ορθόδοξους Χριστιανούς που ζούσαν κατά το διάστημα της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας που ονομαζόταν Ρωμανία και οι κάτοικοι της Ρωμιοί. Το ίδιο όνομα είχαμε όταν ήμασταν κάτω από την οθωμανική κυριαρχία, δεδομένου ότι μας αποκαλούσαν και μας χαρακτήριζαν οι Μουσουλμάνοι Οθωμανοί κατακτητές μας ως “Ρωμιούς”. Η λέξη Ρωμιοί για τον Ελληνικό λαό έχει γίνει συνώνυμη με τη λέξη Έλληνες. Όμως, όταν οι Οθωμανοί εφάρμοσαν το όνομα “Ρωμιοί”, γι’ αυτούς όπως και για τους Βυζαντινούς, η λέξη δεν είχε εθνική έννοια, αλλά θρησκευτική, και γι’ αυτό το λόγο περιλαμβάνονταν ως Ρωμιοί και όλοι οι λαοί που ανήκαν στην Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία, ανεξάρτητα από την εθνική τους προέλευση, ή τη μητρική τους γλώσσα. Έτσι, όλα τα άτομα που βρίσκονταν κάτω από την Οθωμανική Αυτοκρατορία και ανήκαν στην Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία ονομάζονταν Ρωμιοί, και όχι μόνο οι Έλληνες όπως οι περισσότεροι από εμάς ψευδώς πιστεύομε. Γι’ αυτό το λόγο, όλα τα άτομα που μιλούν αραβικά και που ανήκουν στην Ελληνορθόδοξη Εκκλησία είναι επίσης Ρωμιοί και αυτοαποκαλούνται ως Ρωμιοί μέχρι και σήμερα.

Η Συρία, πριν από τις επιδρομές των Αράβων και την εξάπλωση του Ισλάμ, ήταν μια Βυζαντινή επαρχία με ένα ελληνοποιημένο ή Ελληνικό και ελληνόφωνο πληθυσμό, που ανήκε στην Ελληνική Βυζαντινή Εκκλησία. Η Δαμασκός ήταν μία από τις σημαντικότερες ΕλληνικέςΒυζαντινές πόλεις της περιφέρειας και ήταν μια πόλη υψηλού κοσμικού και θρησκευτικού βίου, Ελληνικής παιδείας, και Ελληνικού πολιτισμού. Ο Βυζαντινός Χριστιανισμός άνθισε στη Συρία, και επομένως, δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι πολλοί από τους Αγίους που ανήκουν στην Ορθόδοξη Εκκλησία, είναι παιδιά αυτής της χώρας.
Με τον ερχομό των Αράβων και την εξάπλωση του Ισλάμ, η Συρία όπως και άλλες χώρες της περιοχής, κατακτήθηκε και αποκόπηκε από τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία. Ο τοπικός πληθυσμός είτε με τη βία, είτε τη θέλησή του, ασπάστηκε το Ισλάμ και έγινε αραβόφωνος. Αν και σχεδόν όλος ο πληθυσμός της Συρίας υιοθέτησε σταδιακά την αραβική γλώσσα, δεν έγιναν όμως όλοι Μουσουλμάνοι. Αρκετοί παρέμειναν Χριστιανοί και μέλη της Βυζαντινής Ελληνικής Ορθόδοξης Εκκλησίας. Αυτοί οι αραβόφωνοι Ελληνορθόδοξοι Χριστιανοί, ονομάζονταν ως Ρουμ (Ρωμιοί) από τους Μουσουλμάνους Άραβες, χρησιμοποιώντας τον ίδιο όρο που χρησιμοποιούσαν και για τους ελληνόφωνους Βυζαντινούς Έλληνες. Όταν οι Οθωμανοί Τούρκοι κατέκτησαν τη Συρία, κράτησαν τον εν λόγω όρο, και αποκαλούσαν όλους τους Ελληνορθόδοξους Χριστιανούς ως Ρωμιούς ανεξάρτητα από την εθνικότητα τους.
Σήμερα στη Συρία, υπάρχουν πάνω από ένα εκατομμύριο αραβόφωνοι Ελληνορθόδοξοι Χριστιανοί, οι οποίοι εξακολουθούν να είναι γνωστοί ως Ρουμ (Ρωμιοί) και αυτοχαρακτηρίζονται και οι ίδιοι έτσι. Οι Ελληνορθόδοξοι Ρωμιοί στη Συρία διατηρούν ζωντανό το Βυζαντινό Ελληνικό παρελθόν της χώρας, καθώς και την Ορθόδοξη πίστη ανάμεσα σε Μουσουλμάνους. Οι Ελληνορθόδοξες εκκλησίες και Μοναστήρια είναι κατάσπαρτα σε όλη τη χώρα, και η παρουσία τους στη Δαμασκό είναι πολύ εμφανές. Αν και οι αραβόφωνοι Ελληνορθόδοξοι Ρωμιοί της Συρίας κρατούν ζωντανό τον Ελληνικό πολιτισμό, ακόμη και την ελληνική γλώσσα κατά τις ακολουθίες τους στην εκκλησία, εμείς οι Έλληνες ως επί το πλείστον αγνοούμε την ύπαρξη τους, και δεν γνωρίζουμε ότι η Ελληνική Ορθοδοξία όχι μόνο υπάρχει αλλά και ότι είναι πολύ ζωντανή στη χώρα. Όπως και παντού αλλού, οι θεματοφύλακες του ελληνικού πολιτισμού είναι τα Ελληνορθόδοξα Μοναστήρια που βρίσκονται εκεί. Ένα τέτοιο μοναστήρι (γυναικείο) είναι αυτό της Παναγίας της Σεντνάγια, που είναι αφιερωμένο στα γενέθλια της Θεοτόκου- της μητέρα του Θεού. Η ιστορία του είναι η ακόλουθη:Η ιστορία της εκκλησίας και της Μονής της Παναγίας της Σεντνάγια στη Συρία που χτίστηκε πάνω σε ένα ψηλό βουνό με το ίδιο όνομα, χρονολογείται στο 547 μ.Χ. Λέγεται ότι ο Ιουστινιανός Ι, Αυτοκράτορας του Βυζαντίου, ενώ διέσχιζε από τη Συρία με τις δυνάμεις του είτε για το δρόμο του προς τους Αγίους Τόπους είτε για μια εκστρατεία κατά των Περσών, έφθασε σε αυτή την έρημο, όπου στρατοπέδευσε ο στρατός του και σύντομα υπέστησαν από δίψα αφού υπήρχε έλλειψη νερού. Ενώ απελπίστηκαν, ο αυτοκράτορας είδε μία όμορφη γαζέλα σε μακρινή απόσταση. Την ακολούθησε με σθένος , κυνηγώντας το ζώο μέχρι που αυτό κουράστηκε και σταμάτησε σε ένα βραχώδες ύψωμα και πλησίασε μία πηγή γλυκού νερού, αλλά χωρίς να δώσει στον αυτοκράτορα την ευκαιρία να την σκοτώσει.
Ξαφνικά, μετατράπηκε σε εικόνα της Υπεραγίας Θεοτόκου, που έλαμπε με ένα λαμπρό φως. Ένα λευκό χέρι τεντώθηκε προς το μέρος του και μια φωνή είπε: “Οχι, μην με σκοτώσεις, Ιουστινιανέ, αλλά κτίσε μια εκκλησία στο όνομα μου, εδώ σε αυτό το λόφο.”Μετά από αυτά τα λόγια, το παράξενο ουράνιο φως και η υπερφυσική εικόνα εξαφανίστηκαν. Επιστρέφοντας, ο Ιουστινιανός διηγήθηκε αυτό που είχε δει στους υφιστάμενους του και τους διέταξε αμέσως να εκπονήσουν ένα σχέδιο για την υπό ανέγερση εκκλησία. Αφού πέρασε αρκετός καιρός και οι αρχιτέκτονες δεν ήταν σε θέση να επιλύσουν τα προβλήματα του σχεδίου, η Παναγιά – η γαζέλα – επανεμφανίστηκε στον Ιουστινιανό σε ένα όνειρο και του φανέρωσε έναν υπέροχο σχέδιο για ένα Μοναστήρι, του οποίου θα ήταν η προστάτιδα. Λέγεται ότι η βασική δομή του Μοναστηριού ακολουθεί αυτό το σχέδιο μέχρι σήμερα.
Στα τέλη του 8 ου αιώνα, κάποια σεβάσμια με το όνομα Μαρίνα ήταν ηγουμένη του Μοναστηριού, και εκτιμάτο ευρέως για την ευσέβεια που έχει στο Θεό και στους ανθρώπους και για τον άγιο βίο της. Συνέβη ότι ένας μοναχός ερημίτης, ένας Έλληνας προσκυνητής από την Αίγυπτο με όνομα Θεόδωρος, σταμάτησε στο Μοναστήρι στο δρόμο του για στους Αγίους Τόπους. Όταν ήταν να φύγει, η ηγουμένη Μαρίνα του ζήτησε να αγοράσει από την Ιερουσαλήμ μια πολύτιμη και ωραία εικόνα της Παναγίας. Ενώ ήταν στην Ιερουσαλήμ, ξέχασε εντελώς την αποστολή που του έχει ανατεθεί και ξεκίνησε για το ταξίδι επιστροφής. Ωστόσο, καθώς πήγαινε και δεν είχε προχωρήσει πολύ μακριά από την πόλη, τον σταμάτησε μια άγνωστη φωνή: “Μήπως έχεις ξεχάσει κάτι στην Ιερουσαλήμ; Τι έκανες σε σχέση με την αποστολή που σου έθεσε η ηγουμένη Μαρίνα; “Ο Μοναχός Θεόδωρος επέστρεψε αμέσως στην Ιερουσαλήμ και βρήκε μια εικόνα της Θεοτόκου. Κατά το ταξίδι της επιστροφής προς το Μοναστήρι, έμεινε έκπληκτος από τα θαύματα που πραγματοποίησε η εικόνα. Αυτός και όλο του το καραβάνι περικυκλώθηκαν από ληστές και στη συνέχεια έτυχαν επίθεσης από άγρια θηρία. Μέσα σε αυτούς τους κινδύνους, ο ερημίτης ζητούσε πάντα την βοήθεια της Παναγίας, κρατώντας την εικόνα της, και ο ίδιος και όλο το καραβάνι του σώθηκαν από κάθε κίνδυνο. Όταν ο Θεόδωρος επέστρεψε στο Μοναστήρι, αυτά τα γεγονότα τον έβαλαν σε πειρασμό να κρατήσει την πολύτιμη εικόνα για τον εαυτό του, και αποφάσισε να παρακάμψει τη Σεντνάγια και να πλεύσει πίσω στην Αίγυπτο. Ωστόσο, το πλοίο δεν ήταν σε θέση να βάλει πλώρη, γιατί προέκυψε μια σφοδρή καταιγίδα και φαινόταν αναπόφευκτο ότι το πλοίο θα βούλιαζε. Η συνείδηση του τον κέντρισε, και γρήγορα εγκατέλειψε το πλοίο και επέστρεψε πίσω στη Σεντνάγια. Αφού πέρασε τέσσερις μέρες στο Μοναστήρι, τον συνέπαιρνε πάλι μία ακατανίκητη επιθυμία να κάνει την εικόνα της Θεοτόκου δική του. Ζήτησε συγγνώμη από την ηγουμένη, και προσποιείται ότι δεν μπόρεσε να αγοράσει τη απαιτούμενη εικόνα, και στη συνέχεια, αποφάσισε να εγκαταλείψει κρυφά το Μοναστήρι. Το επόμενο πρωί, καθώς ήταν έτοιμος να ξεκινήσει το ταξίδι της επιστροφής στη χώρα του και πλησίασε την πύλη του Μοναστηριού, έμεινε έκπληκτος όταν βρήκε μια αόρατη δύναμη να εμποδίζει τον δρόμο του, και ήταν σαν ένα πέτρινο τοίχος, να είχε σταθεί μπροστά στην πύλη. Μετά από πολλές μάταιες απόπειρες, αναγκάστηκε να δώσει την εικόνα στην ηγουμένη, εξομολογώντας την πρόθεση του. Η ηγουμένη, με δάκρυα ευγνωμοσύνης δόξασε το Θεό και την Παρθένα Μητέρα Του. Από εκείνη την ημέρα, η Αγία εικόνα παρέμεινε στο Μοναστήρι και τυγχάνει μεγάλου σεβασμού.

Σήμερα η Μονή της Παναγίας της Σεντνάγια στη Συρία είναι το δεύτερο πιο σημαντικό Χριστιανικό προσκύνημα στη Μέση Ανατολή μετά την Ιερουσαλήμ, από την άποψη του αριθμού των επισκεπτών. Η αύξηση της σημασίας και της δημοτικότητας του Μοναστηριού οφείλεται στα πλήθος και απεριόριστα θαύματα που συμβαίνουν με τη μεσολάβηση της Θεοτόκου. Η Μονή της Σεντνάγια περιέχει μια εικόνα της Παναγίας με το βρέφος της τον Ιησού ζωγραφισμένη από τον Απόστολο Λουκά τον Ευαγγελιστή τον 1 ο αιώνα μ.Χ. Η εικόνα αυτή ονομάζεται “Σιαγκούρα” που σημαίνει “Η ξακουστή”. Η εικόνα αυτή φυλάσσεται σε ένα σκοτεινό δωμάτιο στο πάνω μέρος του Μοναστηριού και πρέπει κάποιος να βγάλει τα παπούτσια του για να εισέλθει. Πολλές γυναίκες, τόσο Χριστιανές όσο και Μουσουλμάνες διανυκτερεύουν σε αυτό το δωμάτιο και όλη νύχτα προσεύχονται στην Παναγία να τους στείλει ένα παιδί.
πηγή

αντιγραφή

Οι Έλληνες Διακονητές των Αγίων Τόπων

Esspressonews 04/05/2013

Λένε πως το προσκύνημα στους Αγίους Τόπους μοιάζει με τον πιο δυνατό έρωτα. Οταν πας μία φορά, ο νους και η καρδιά ποτίζονται με αγάπη, μένουν για πάντα εκεί και ένα γλυκό συναίσθημα σε συντροφεύει για όλη σου τη ζωή.

Η εμπειρία του εορτασμού του Πάσχα στον τόπο όπου έζησε και μαρτύρησε ο Ιησούς υιστός δεν είναι απλώς μοναδική αλλά αξεπέραστη. Η Θεία Λειτουργία του Μεγάλου Σαββάτου στον ναό της Αναστάσεως, με δεκάδες χιλιάδες πιστούς να ψέλνουν και να δοξολογούν τον Κύριο την ώρα που το Αγιο Φως εμφανίζεται εξ ουρανού διαπερνώντας τον τρούλο και τους τοίχους και λούζοντας με εκθαμβωτικές γαλαζοπράσινες λάμψεις τον Πανάγιο Τάφο, αποτελεί ένα ζωντανό θαύμα που συντελείται κάθε χρόνο μπροστά στα μάτια μιας λαοθάλασσας προσκυνητών, οι οποίοι συρρέουν από κάθε γωνιά του πλανήτη, πιστοί στο ετήσιο ραντεβού τους με τον Δημιουργό.

Εκεί, δίπλα στους πατέρες της Αγιοταφικής Αδελφότητας, τους άξιους συνεχιστές του Τάγματος των Σπουδαίων, βρίσκονται και περίπου πενήντα Ελληνες, μια μεγάλη και πολύ δεμένη παρέα φίλων που στέκονται στο πλευρό των ορθόδοξων μοναχών, των γενναίων αυτών ιερέων που καθημερινά δίνουν τη δική τους «μάχη» (προστατεύοντας το Αγιο Φως) απέναντι σε δόγματα που εδώ και αιώνες διεκδικούν, ακόμη και με βίαιο τρόπο, τα δικαιώματα των Πανάγιων Προσκυνημάτων. Αυτή είναι άλλωστε και η κύρια αποστολή της Αγιοταφικής Αδελφότητας. Μια χούφτα γέροντες που δεν διστάζουν να χύσουν το αίμα τους για τη διατήρηση της ελληνικότητας και τον έλεγχο του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων, των Πανάγιων Προσκυνημάτων και των ιερών μονών της περιοχής.

Η αρχή έγινε το Πάσχα του 2006, όταν τρεις φίλοι ταξίδεψαν πρώτη φορά από την Ελλάδα στα Ιεροσόλυμα, όπου διατέλεσαν διακόνημα βοηθώντας τους Αγιοταφίτες πατέρες να επιτελέσουν το έργο τους καθ’ όλη τη διάρκεια της Μεγάλης Εβδομάδας. Οι εμπειρίες ήταν συγκλονιστικές. Οταν επέστρεψαν στην Ελλάδα, ένιωσαν την ανάγκη να μοιραστούν με τους γνωστούς τους όλα όσα είχαν βιώσει και σύντομα, χρόνο με τον χρόνο, η παρέα άρχισε να μεγαλώνει. Ετσι κάθε Πάσχα ολοένα και περισσότεροι νέοι δεν κατέβαιναν ως απλοί προσκυνητές, αλλά ήταν πρόθυμοι να εργαστούν μαζί με τους γέροντες και να προσφέρουν τη βοήθειά τους όποτε ήταν απαραίτητο. Οπως ακριβώς συμβαίνει τη Μεγάλη Παρασκευή, όταν σχηματίζουν ανθρώπινη ασπίδα γύρω από τον ορθόδοξο ιερέα που περπατάει την Οδό του Μαρτυρίου προς τον Γολγοθά, με τον Σταυρό στην πλάτη. Την ώρα που ο ναός της Αναστάσεως και τα σοκάκια της παλιάς πόλης των Ιεροσολύμων «βουλιάζουν» από δεκάδες χιλιάδες πιστούς κάθε εθνικότητας και ηλικίας, εκείνοι σχηματίζουν αλυσίδα και προτάσσουν τα στήθη τους προκειμένου να τον βοηθήσουν να διανύσει την διαδρομή.

«Τη Μεγάλη Παρασκευή μαζευόμαστε από νωρίς για το διακόνημα. Εκείνη τη μέρα φοράμε μαύρα ράσα για να μας ξεχωρίζει η ισραηλινή αστυνομία που είναι πολύ αυστηρή» λένε οι ίδιοι στην «Espresso» και περιγράφουν το κλίμα που επικρατεί. «Γύρω από τον ναό της Αναστάσεως συγκεντρώνεται μια ατελείωτη λαοθάλασσα που κινείται προς το μέρος του ναού. Πολλοί λαοί, μεταξύ των οποίων και οι Ρώσοι που είναι πάρα πολλές χιλιάδες, προσπαθούν να αγγίξουν τον Σταυρό για να πάρουν ευλογία και κάνουν ό,τι μπορούν για να φτάσουν κοντά του. Πριν βγει ο δεσπότης από τον ναό ενωνόμαστε και δημιουργούμε μια ανθρώπινη αλυσίδα γύρω από τον Σταυρό, που λειτουργεί ως ασπίδα για το πλήθος το οποίο σπρώχνει προκειμένου να φτάσει δίπλα του. Η διαδρομή που πρέπει να διανύσει ο ιερέας είναι περίπου ένα χιλιόμετρο και τα πράγματα είναι δύσκολα. Ομως με τη βοήθεια του Θεού όλα πάνε καλά!»

Το «αόρατο χέρι» που ανάβει τα καντήλια του Πανάγιου Τάφου

Οι συγκλονιστικές μαρτυρίες και τα θαύματα στον ναό της Αναστάσεως

Ενας από τους πρώτους της παρέας που ταξίδεψε στους Αγίους Τόπους όχι μόνο για να προσκυνήσει αλλά για να προσφέρει διακόνημα δίπλα στους «Φύλακες του Πανάγιου Τάφου» ήταν ο πρόεδρος του συλλόγου Μικρασιατών «Ρίζες» στο Χαλάνδρι, Νίκος Καραμπουρνιώτης. Από την πρώτη στιγμή ο Νίκος διαπίστωσε πως οι πατέρες του Ελληνορθόδοξου Πατριαρχείου Ιεροσολύμων είχαν μεγάλη ανάγκη τη βοήθεια Ελλήνων ορθόδοξων χριστιανών, που δυστυχώς αποτελούν μειονότητα μεταξύ των προσκυνητών.

«Παλαιότερα η ελληνική αποστολή που πήγαινε να φέρει το Αγιο Φως συνοδευόταν από ευζώνους της Προεδρικής Φρουράς, οι οποίοι στέκονταν παρατεταμένοι μπροστά από τον Πανάγιο Τάφο» αναφέρει ο Νίκος και προσθέτει: «Εδώ και μερικά χρόνια το ελληνικό κράτος έπαψε να στέλνει τσολιάδες. Κάποιοι λένε πως αυτό έγινε για λόγους οικονομίας, αλλά προσωπικά πιστεύω πως γίνεται λόγω ασέβειας και έλλειψης πίστης. Εμείς κρατάμε επαφή με τους μοναχούς όλο τον χρόνο. Μας περιμένουν και η υποδοχή τους είναι πολύ θερμή, γιατί ξέρουν πως δεν πηγαίνουμε για τουρισμό αλλά για διακόνημα. Πριν από χρόνια είχαμε πει σε έναν γέροντα πως θέλουμε να ερχόμαστε κάθε Πάσχα, αλλά δυσκολευόμαστε λόγω χρημάτων. Εκείνος χαμογέλασε και μας είπε: “Είναι πολύ απλό, παιδιά μου. Πριν φύγετε θα πηγαίνετε μπροστά από μια εικόνα του Χριστού, θα κάνετε τον σταυρό σας και θα του λέτε: ”Εγώ του χρόνου θέλω να έρθω ξανά. Σε παρακαλώ, φρόντισε εσύ γι’ αυτό!”” Από τότε κάθε Πάσχα είμαστε στους Αγίους Τόπους».

Μία από τις πιο συγκλονιστικές μαρτυρίες ανήκει στον Βασίλη Καπνόριζα, που φέτος βρίσκεται για τέταρτη φορά στους Αγίους Τόπους προκειμένου να προσκυνήσει και να προσφέρει τη βοήθειά του στην Αγιοταφική Αδελφότητα. «Η βοήθεια που προσφέρουμε όταν πηγαίνουμε στους Αγίους Τόπους δεν είναι τίποτα σε σχέση με αυτήν που παίρνουμε για την υπόλοιπη ζωή μας. Αυτά που νιώθεις σε συντροφεύουν μέχρι το τέλος της ζωής σου» λέει και ανοίγει την καρδιά του για να εξομολογηθεί το θαύμα που διαδραματίστηκε μπροστά στα μάτια του, τονίζοντας πως μοιράζεται την εμπειρία του όχι για να αποδείξει κάτι ή για να πείσει όσους διατηρούν αμφιβολίες, αλλά γιατί ήταν κάτι αληθινό, που τον σημάδεψε για πάντα και δεν γίνεται να μείνει κρυφό: «Η πίστη δεν φαίνεται, όπως και η αγάπη. Δεν είναι κάτι υλικό, αλλά κάτι που το νιώθεις μέσα σου. Αυτό που βίωσα συνέβη το Μεγάλο Σάββατο, κατά τη διάρκεια της λειτουργίας. Βρισκόμουν στον ναό της Αναστάσεως και προσευχόμουν, όταν ξαφνικά άκουσα οχλαγωγία στα δεξιά μου. Σήκωσα το κεφάλι μου και έκπληκτος είδα μια δέσμη φωτός να διαπερνάει τον τοίχο του ναού και να πέφτει πάνω στον Πανάγιο Τάφο ανάβοντας με θαυματουργό τρόπο τα κεριά των πιστών που ήταν σε εκείνο το σημείο. Αμέσως άρχισαν να πανηγυρίζουν και να φωνάζουν! Γύρισα προς την εικόνα του Αναστάσιμου Χριστού, που είναι πάνω από τον Πανάγιο Τάφο, και τότε είδα τα μεγάλα καντήλια να ανάβουν ένα-ένα στη σειρά, με απίστευτο συγχρονισμό, λες και τα άναβε ένα αόρατο χέρι. Την ίδια στιγμή μια τεράστια φλόγα φώτισε όλο τον Πανάγιο Τάφο. Είδα και ένιωσα το θαύμα μέσα στην καρδιά μου.

»Αυτό που έζησα με συντάραξε τόσο πολύ που το μυαλό μου έφυγε. Βρισκόμουν σε έκσταση, δεν σκεφτόμουν τίποτα και ένιωθα ελαφρύς σαν τον αέρα. Βγήκα από τον ναό και άρχισα να περιφέρομαι ανάμεσα στο πλήθος. Δεν ήξερα που πήγαινα, ούτε με ένοιαζε. Ο κόσμος τριγύρω αγκαλιαζόταν και έκλαιγε. Οταν βρήκα τους φίλους μου, πιαστήκαμε αγκαλιά και ξεσπάσαμε σε κλάματα. Δεν μπορούσα να συνέλθω με τίποτα. Ηταν συγκλονιστικό!»

Για τον 50χρονο Κυριάκο Χαϊδεμένο και τη σύζυγό του το προσκύνημα στους Αγίους Τόπους ήταν ένας διακαής πόθος που όταν εκπληρώθηκε δυνάμωσε την πίστη τους και τους γέμισε άσβεστες αναμνήσεις: «Ενιωσα συγκινημένος, με έπιασαν τα κλάματα και ντράπηκα για όλα όσα έχω κάνει, αλλά και γι’ αυτά που δεν έχω κάνει. Ταυτόχρονα γέμισα με αγάπη. Ολα όσα άκουγα από μικρό παιδί ήταν μπροστά μου. Περπατούσα στον δρόμο και ένιωθα τον Θεό. Μιλούσε ο Χριστός κατευθείαν στην καρδιά μου. Οι Αγιοταφίτες είναι ήρωες. Εχουν μείνει μια χούφτα γέροντες, κι όμως κρατάνε ακόμη. Οταν βλέπουν Ελληνες νιώθουν μεγάλη χαρά. Ζητάνε και θέλουν κόσμο για βοήθεια και διακόνημα. Ο Χριστός είναι έρωτας και θέλει προσωπική σχέση. Δεν είναι κάτι απόμακρο και κάτι φανταστικό. Οποιος μπλέξει αληθινά με αυτό τον έρωτα έχει σωθεί!»

Συνιδιοκτήτης του αθλητικού συλλόγου μικτών πολεμικών τεχνών «Αγιος Γεώργιος» στην Ανω Ηλιούπολη Θεσσαλονίκης, ο Αλέξης Καρούσος έχει ήδη επισκεφτεί τους Αγίους Τόπους τρεις χρονιές και φέτος θα περπατήσει ξανά στα μέρη όπου έζησε και μαρτύρησε ο Χριστός: «Τις δύο πρώτες φορές είχα πάει ως απλός προσκυνητής και την τρίτη γνωρίστηκα με τα παιδιά από την Αθήνα, που διατελούσαν διακόνημα. Φέτος είμαστε πέντε άτομα από τη Θεσσαλονίκη. Οταν κάνεις διακόνημα, οι εμπειρίες που ζεις είναι πολύ έντονες. Οι γέροντες είναι πολύ λίγοι και φυσικά χρειάζονται τη βοήθειά μας, όποια κι αν είναι αυτή.

»Πέρυσι ο Θεός με αξίωσε να δω το Αγιο Φως! Λίγα λεπτά πριν βγει ο Πατριάρχης από το κουβούκλιο του Πανάγιου Τάφου είδα μια μεγάλη δέσμη φωτός να διαπερνάει τα τσιμέντα του τρούλου και να καταλήγει στον Πανάγιο Τάφο. Η έντονη λάμψη, που έμοιαζε με κολόνα φωτός, ανέβηκε ξανά στον τρούλο και στη συνέχεια κατέβηκε αστραπιαία στον Πανάγιο Τάφο. Τότε άνοιξε η πόρτα και ο Πατριάρχης βγήκε από το κουβούκλιο με το Αγιο Φως! Τα πρώτα λεπτά η φλόγα στα κεριά των πιστών δεν είναι φωτιά αλλά άκτιστο φως, όπως άκτιστος είναι και ο Θεός μας. Ο κόσμος βάζει τα κεριά στα χέρια και στο πρόσωπό του, “λούζεται” με Αγιο Φως και δεν καίγεται! Εκείνες τις στιγμές ο Θεός είναι μέσα στον ναό, Τον νιώθεις δίπλα σου, η παρουσία Του είναι παντού!»

Ο «Ακρίτας της Ερήμου» και η όαση του ελληνισμού

Στην καρδιά της ερήμου, δίπλα στον Ιορδάνη ποταμό όπου βαφτίστηκε ο Χριστός, βρίσκεται το ιστορικό μοναστήρι του Αββά Γερασίμου του Ιορδανίτη. Ηγούμενος της μονής για περισσότερα από σαράντα χρόνια είναι ο αρχιμανδρίτης Χρυσόστομος Ταβουλαρέας, ο «Ακρίτας της Ερήμου» που εγκαταστάθηκε στην εγκαταλειμμένη μονή στα μέσα της δεκαετίας του ’70 και με τη βοήθεια του Θεού κατάφερε να τη μετατρέψει σε μια αληθινή όαση, την οποία επισκέπτονται χιλιάδες πιστοί.

Μιλώντας στην «Espresso», ο Αγιοταφίτης γέροντας κάνει λόγο για λειψανδρία νέων ιερέων στους Αγίους Τόπους και προσκαλεί τους πιστούς να πάνε για διακονέματα, στο πλευρό των συνεχιστών του «Τάγματος των Σπουδαίων»: «Επικρατεί γενική ακαταστασία επί της Γης και ο Θεός να βάλει το χέρι του» λέει ο πατέρας Χρυσόστομος και αναφέρει: «Εδώ, δόξα τω Θεώ, δεν έχουμε προβλήματα, αφού οι Παλαιστίνιοι με τους Εβραίους έχουν ηρεμήσει. Εχουμε ανάγκη από πιστούς για διακονέματα. Δυστυχώς υπάρχει λειψανδρία από νέους, αφού δεν έρχονται εύκολα εδώ για να γίνουν μοναχοί. Οταν είσαι μοναχός στο Πατριαρχείο προσφέρεις στην Ορθοδοξία αλλά και στο έθνος, γιατί κάθε προσκύνημα είναι μια ελληνική νησίδα μέσα στο πέλαγος των αλλοθρήσκων και μάλιστα στα εδάφη της Αγίας Γης, στον τόπο όπου διαδραματίστηκε το Θείο Δράμα. Από εδώ πέρασε ο Χριστός μας, η Παναγία μας, οι Αγιοί μας και εκατομμύρια πιστοί από όλο τον κόσμο».

Ο π. Χρυσόστομος στέλνει το δικό του μήνυμα τους Ελληνες ιερείς αλλά και τις ευχές του σε όλο τον κόσμο για ψυχική και σωματική υγεία κοντά στον Θεό. «Οι Ελληνες ιεράρχες πρέπει να τονώσουν την πίστη του κόσμου. Ολοι οι πατέρες που είμαστε εδώ, με πρώτο τον Πατριάρχη μας, ευχόμαστε ο Θεός να δώσει δύναμη και υπομονή, και να ξαναφέρει την ειρήνη και την ευημερία. Σήμερα ο κόσμος δοκιμάζεται και μαζί δοκιμάζεται και η πίστη του.  Εύχομαι να έρχονται όσο πιο συχνά μπορούν κοντά μας, αν και ξέρω πως είναι δύσκολο, ειδικά στις εποχές που ζούμε. Θέλω να τους πω να μη χάνουν την πίστη τους και να μην ξεχνάνε πως ο Θεός βοηθάει πάντα».

esspressonews

Νέα Πρωία

ΙΕΡΟΥΣΑΛΗΜ Η ΠΟΛΙΣ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΒΑΣΙΛΕΩΣ ΧΡΙΣΤΟΥ

Τό προσκύνημα τῶν προσκυνημάτων

Εἶναι ἀδύνατον κάποιος πού ἱεραποδημεῖ  πρός τούς  Ἁγίους Τόπους νά μήν ἐπιστρέψει ἀλλοιωμένος· εἶναι τό μέρος τοῦ κόσμου μέ τή μεγαλύτερη ἕλξη, χάρη καί ὀμορφιά, ἴσως γιατί ἐκεῖ γεννήθηκε, περπάτησε, σταυρώθηκε καί ἀναστήθηκε  ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός.

Ἕνα ζεστό καλωσόρισμα ἀπό τόν ἴδιο Πατριάρχη Ἱεροσολύμων, πρός εὐλαβεῖς προσκυνητές, παραθέτουμε πρός ὠφέλεια ἀλλά καί προτροπή νά ἀξιώσει πάντας νά προσκυνήσουν ἐκεῖ πού εἶναι τό κέντρο τῆς γῆς

«Στή γλώσσα ἐδῶ τῶν Ἱεροσολύμων ἡ ἐπίσκεψίς σας αὐτή ὀνομάζεται «προσκυνηματική θεωρία», πού σημαίνει ὅτι ἤρθατε ἐδῶ νά θεωρήσετε μέ τά φυσικά σας μάτια ἀλλά καί νά ψηλαφήσετε μέ τίς φυσικές σας αἰσθήσεις ὅλα αὐτά τά ὁποῖα καταγγέλουν, μαρτυροῦν καί εὐαγγελίζονται Χριστόν Ἐσταυρωμένον καί Ἀναστάντα. Ἡ σημασία τοῦ προσκυνήματός σας ὀφείλεται εἰς τό ὅτι ἤρθατε ἐδῶ ὡς ἄλλος Θωμᾶς γιά νά ψηλαφήσετε μέ τά χέρια σας ὅλα αὐτά τά ὁποῖα μαρτυροῦν τό μυστήριο τῆς  Θείας Οἰκονομίας ἐπιβεβαιώνοντας τήν Ἱερά Ἱστορία πού ξεκινάει ἀπό τό ὄρος Σινά καί κορυφώνεται ἐδῶ ἀκριβῶς εἰς τόν τόπον πού ἔχουμε τήν εὐλογία νά εὑρισκόμεθα καί ἐμεῖς στήν Ἱερουσαλήμ. Ἡ βαθυτέρα σημασία τοῦ προσκυνήματός σας εἶναι ὅτι ἀφενός μέν κάποιος γίνεται μάρτυς ὅλων αὐτῶν τῶν τόπων, ἀφετέρου λαμβάνει τή βεβαιότητα ὅτι ὄντως ἡ ἀποκάλυψις τοῦ Θεοῦ δέν εἶναι κάτι τι τό ἀφηρημένο, ἀόριστο, φανταστικό, ἀλλά ἕνα γεγονός πού ἔλαβε χώρα ἐν τόπῳ καί χρόνῳ. Καί αὐτό τό ἀναγνωρίζουν οἱ πάντες, καί οἱ μή πιστοί, ὅτι ἐδῶ ὁ Θεός Λόγος ἐγένετο σάρξ, ἐκήρυξε, ἐποίησε θαύματα, ἐδῶ ὁ Χριστός ἐσταυρώθη καί ἀνέστη. Ἡ Ἐκκλησία τῶν Ἱεροσολύμων εἶναι ἄρρηκτα συνδεδεμένη μέ τήν Ἱερά Ἱστορία καί μάλιστα αὐτή ἡ ἱστορία εἶναι τῶν Ἱεροσολύμων καί τῶν Ἁγίων Τόπων. Γενικότερα ἐνσαρκώνεται ἀπό τό Πατριαρχεῖο Ἱεροσολύμων πού ἔχει  διαρκῆ, ἀδιάκοπη, ἱστορική ἐδῶ παρουσία καί διά μέσου τοῦ Πατριαρχείου ὑψώνεται τό λάβαρο τῆς Ρωμηοσύνης. Ἐπί πλέον ἡ Ἐκκλησία τῶν Ἱεροσολύμων ἔχει τά Πανάγια Προσκυνήματα ἤ μᾶλλον ἡ Ἱερουσαλήμ εἶναι πόλις ἁγία καί ἱερά καί τό κατ’ ἐξοχήν προσκύνημα. Εἶναι τό προσκύνημα τῶν προσκυνημάτων. Ἡ Θεία πρόνοια εὐλόγησε τό Γένος μας καθιστώντας μας ἐδῶ φύλακες ἀλλά καί διακόνους καί κυρίως λειτουργούς τῶν Ἁγίων Προσκυνημάτων. Ἡ προσφορά τῆς Ἁγιοταφικῆς Ἀδελφότητας ἡ ὁποία ἀνάγει τήν ἀρχή τῆς εἰς τό Τάγμα τῶν Σπουδαίων, τό ὁποῖο γιά πρώτη φορά ἐγκαθιδρύει ἐδῶ ἡ ἁγία Ἑλένη, ὀφείλεται εἰς τό ὅτι τά Πανάγια Προσκυνήματα διετηρήθησαν καί διατηροῦνται μέχρι σήμερα διά μέσου τῶν αἰώνων ὄχι ὡς μνημεῖα πού μαρτυροῦν τήν ἐνσάρκωση, τήν ἐνανθρώπιση, τό πάθος καί τή σταύρωση τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά ὡς χῶροι κυρίως λειτουργικοί. Δηλαδή δέν παρέμειναν χῶροι ἀρχαιολογικοί  ἤ χῶροι τουριστικοί ἀλλά εἶναι χῶροι λειτουργικοί, ἔχετε λάβει ἐμπειρία αὐτῆς τῆς πραγματικότητας, ὅπου λάβατε μέρος στόν Πανάγιο Τάφο στήν Θεία Λειτουργία. Αὐτή εἶναι ἡ ἰδιαίτερη προσφορά τῆς Ἁγιοταφικῆς Ἀδελφότητας ἡ ὁποία δέν εἶναι ἄλλο τι παρά ὁ ἐκπρόσωπος ὅλου τοῦ χριστιανικοῦ κόσμου καί ἰδιαιτέρως  ὁ ἐκπρόσωπος τοῦ εὐσεβοῦς Γένους τῶν Ρωμαίων. Εἶναι ὁ ἐκπρόσωπος καί τοῦ Ἔθνους μας, διότι ἡ Ρωμηοσύνη συμπεριλαμβάνει καί τό Ἔθνος μας. Καί θά ἔλεγα ὅτι ἐμεῖς δέν προερχόμεθα ἀπό τό Γένος τῶν Ἑλλήνων. Καί τό λέμε αὐτό διότι ὁ Ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας ἐκπεφρασμένα ὀνομάζει τόν Ἀβραάμ Ἕλληνα. Συνεπῶς νομίζω ὅτι ὁ ὅρος τῶν Ἑλλήνων εἶναι περιεκτικότερος ἀπό τόν ὅρο τῶν Ἐθνικῶν.

Τό Γένος μας ἐδῶ ἔχει ἀποκτήσει, καί τό ἔθνος μας, προνόμια καί δικαιώματα. Καί τοῦτο διότι διά μέσου τῶν αἰώνων ἦταν τό εὐσεβές Γένος  τῶν Ρωμαίων τό ὁποῖο ἐμεῖς ἀποκαλοῦμε τό Γένος τοῦ Χριστοῦ, πού διεφύλαξε μέ θυσίες αἵματος ἀλλά καί χρήματος καί πολλῶν ἄλλων κόπων καί μόχθων, τά Ἱερά Προσκυνήματα τά ὁποῖα δέν τά ἀγοράσαμε οὔτε τά οἰκειοποιηθήκαμε, κατά περίεργο τρόπο, ποιοί τά ἀνέδειξαν; Οἱ βυζαντινοί αὐτοκράτορες, ἡ Ἁγ.Ἑλένη, τό Τάγμα τῶν  Σπουδαίων, ἡ Ἁγιοταφικῆ Ἀδελφότητα ἡ ὁποία ἐγκατεστάθη καί ἀνέλαβε τήν διαφύλαξη, τήν διατήρηση καί τήν λατρεία τῶν τόπων. Αὐτή εἶναι ἡ φυσική κληρονομιά. Ὁ Ναός τῆς Ἀναστάσεως, ἡ Βασιλική της Βηθλεέμ  ὅλα τά προσκυνήματα μέχρι σήμερα σώζονται γιατί αὐτή τήν κληρονομιά διαφύλαξαν καί ἐπηύξησαν οἱ Ἁγιοταφίτες Πατέρες  μέ τό αἷμα τους, τήν ἀφοσίωσή τους στόν Χριστό ἀλλά καί κυρίως μέ τίς προσφορές τῶν εὐλαβῶν προσκυνητῶν τοῦ Γένους μας. Ὅταν ἦταν τό Γένος μας ὑπό ὀθωμανική πλέον δουλεία οἱ πάντες προσέτρεχον στούς ἀγῶνες πού ἔδινε ἡ Ἁγιοταφική Ἀδελφότητα γιά τήν διασφάλιση τῶν Παναγίων Προσκυνημάτων στούς ἀγῶνες ἐναντίον τῶν ἄλλων ἐθνῶν καί ἄλλων δυστυχῶς Χριστιανῶν πού προσπαθοῦσαν νά κατακτήσουν καί νά τά ἁρπάξουν. Ποιοί ἔτρεχαν; Ποιοί ἦταν οἱ ἀρωγοί; Ἦταν οἱ λόγιοι τοῦ Ἔθνους μας καί οἱ ἁπλοί καί φτωχοί ἄνθρωποι, ἔδιναν ὅ,τι μποροῦσαν γιά νά μείνουν στά χέρια τῆς Ρωμηοσύνης. Ἐπισημαίνουμε τόν ρόλο τόν ὁποῖον διαδραμάτισε διά μέσου τῶν αἰώνων καί μέχρι σήμερα καί ἐξακολουθεῖ τό Γένος μας καί τό Ἔθνος μας.

Τῶν ὁποίων προσκυνημάτων ἡ σημασία εἶναι παγκόσμιος, ἔχουν οἰκουμενικό χαρακτήρα, διότι ἡ ἀποστολή τους εἶναι οἰκουμενική. Ὁ ρόλος τοῦ  Πατριαρχείου ἐκτός ἀπό μέριμνα λοιπόν ποιμαντική-προσκυνηματική ἔχει σχέση μέ τή διατήρηση τοῦ καθεστῶτος τῶν Ἱεροσολύμων. Δηλαδή ἐάν δέν ὑπῆρχε τό Πατριαρχεῖο Ἱεροσολύμων τό καθεστώς τῆς Ἱερουσαλήμ τό δημογραφικό ἀλλά καί τό φυσικό καί τό πολιτισμικό καί τό θρησκευτικό δέν θά ἦταν αὐτό τό ὁποῖο ἐμεῖς ἀπολαμβάνουμε σήμερα. Γιατί τό Πατριαρχεῖο Ἱεροσολύμων εἶναι ὄχι μόνο πνευματικός διάδοχος καί κληρονόμος τῆς μεγάλης πνευματικῆς κληρονομιᾶς, ἀλλά εἶναι ἐπίσης καί φυσικός κληρονόμος μιᾶς φυσικῆς κληρονομιᾶς. Νά γιατί τό Γένος μας ἔχει ἀποκτήσει αὐτοφυῆ προνόμια καί δικαιώματα, διότι, ἄν δέν ὑπῆρχε ποιός θά συνέβαλε στή συντήρηση, διαφύλαξη, ἀναστήλωση καί ἀνακαίνιση τῶν Παναγίων Προσκυνημάτων.

Ἡ προσφορά ἡ διακονία τοῦ Ἁγιοταφίτου εἶναι προσφορά αὐταπαρνήσεως καί ἀνιδιοτελείας, εἶναι προσφορά θυσίας παρ’ ὅλες τίς ἐλλείψεις, τίς ἀδυναμίες πού ἐμφανίζει κατά καιρούς ἡ Ἁγιοταφική Ἀδελφότητα. Διότι γιά νά διατηρηθοῦν καί νά βρίσκονται σέ κατάσταση τή λειτουργική τήν ὁποία κάθε προσκυνητής ἔρχεται καί ἀπολαμβάνει ἀπαιτεῖ αὐταπάρνηση πλήρη ἐπί 24ώρου βάσεως διακονία καί ὑπηρεσία. Ἤρθατε ἐδῶ γιά νά γνωρίσετε ὅλα αὐτά πού καταγγέλλουν καί εὐαγγελίζονται Χριστόν Ἐσταυρωμένο καί Ἀναστάντα. Ἡ προσκυνηματική σας αὐτή θεωρία θά συμβάλει στήν πνευματική προκοπή, ἀφοῦ καί ἐφόσον γίνει ἀφορμή νά ὁδηγηθοῦμε, νά ἀξιωθοῦμε, μᾶλλον νά καταντήσωμεν εἰς ἄλλην θεωρία τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία, ὅπως τονίζουν οἱ Πατέρες, εἶναι ἡ ἕνωσή μας μέ τόν Θεό. Αὐτός εἶναι καί ὁ σκοπός τῆς Ἐκκλησίας πού ἐπιτυγχάνεται μέ τά πνευματικά μάτια τῆς ψυχῆς καί αὐτό θά εἶναι τό μεγάλο ὄφελός σας ἀπό τήν προσκυνηματική αὐτή θεωρία. Εὔχομαι ἐπίσης τήν ἐμπειρία πού θά ἀποκομίσετε νά μή μείνει στόν χῶρο τῶν συναισθημάτων καί ἐντυπώσεων ἀλλά νά γίνει ἐμπειρία βιωματική ἡ ὁποία θά πρέπει νά μεταδοθεῖ, νά μεταφερθεῖ στούς οἰκείους σας οὕτως ὥστε καί αὐτοί μέ τή σειρά τους νά ἐνθαρρυνθοῦν νά ἐπισκεφθοῦν καί νά γίνουν θεωροί τῶν Παναγίων Προσκυνημάτων. Κάθε ἄνθρωπος πού ἐπισκέπτεται τήν Ἱερουσαλήμ ἀναχωρεῖ μέ ἕνα φρόνημα, ἀναγεννημένος πνευματικά. Καί αὐτό ἐπιτυγχάνεται ἐδῶ γιατί; Διότι εἶναι ὁ μοναδικός χῶρος ὁ ὁποῖος διατηρεῖ τή θρησκευτική του ἀτμόσφαιρα πού δέν ἐκπηγάζει μόνο ἀπό τή χριστιανική παρουσία καί μαρτυρία ἀλλά καί τῶν ἄλλων ὀντοτήτων καί κοινοτήτων, ὅπως τοῦ Ἰσλάμ, τοῦ Ἰουδαϊσμοῦ πού καί γι’ αὐτούς εἶναι πόλις καθαρά πνευματική καί θρησκευτική. Καί ἐδῶ εἶναι ἡ δύναμη τῆς Ἱερουσαλήμ, συμβάλλει στό νά ἀπαλλαγεῖ  ὁ κάθε ἄνθρωπος ἀπό αὐτό πού ὑποφέρει ὁ σημερινός ἄνθρωπος, τή σύγχυση. Συμβάλλει  ἡ Ἱερουσαλήμ στό νά ἀπαλλάσσει τόν ἄνθρωπο ἀπό κάθε εἴδους σύγχυση. Ἡ καρδιά τῆς Ἱερουσαλήμ  γιά μᾶς εἶναι ὁ  Πανάγιος Τάφος τοῦ Χριστοῦ, ἀπό τόν Γολγοθά καί ἀπό τόν τάφο τοῦ Χριστοῦ ἀντλοῦμε τήν ἐλπίδα τῆς Ἀναστάσεως».

 *ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ‘Ἐρῶ’ , Δ΄ ΤΕΥΧΟΣ, ΟΚΤ.-ΔΕΚ. 2010

 πηγή

Το Ιερό Προσκύνημα του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου στη Ναζαρέτ (25 Μαρτίου)

πηγή

Ιεριχώ-Ι.Μ. Προφήτη Ελισσαίου, Η συκομορέα του Ζακχαίου

Η σπηλιά του Αγιου Νικολάου κοντά στη Βηθλεέμ

πηγή

Η πόλη Μπείτ Ζαλά(Beit Jala) είναι μια περιοχή 14.500 χιλιάδων κατοίκων

 κοντά στη Βηθλεέμ.Πρόκειται για την βιβλική Γάλεν η οποία αναφέρεται 

στην Παλαιά Διαθήκη(Ιησούς Ναυή 15,59).

Το 305 μ.Χ. μοναχοί από την Ανατολία(Μικρά Ασία)έφτασαν εδώ και 

ίδρυσαν ένα μοναστήρι με κάποιες σπηλιές και οικίες.

Σ'αυτό το μοναστήρι ασκήτεψε για τέσσερα χρόνια(μεταξύ 312-315)ο 

Άγιος Νικόλαος.Ο Mar Nicola, όπως τον ονομάζουν οι ντόπιοι,

ασκήτεψε σε μία μικρή σπηλιά σ'αυτήν την μικρή πόλη.

 Ό Άγιος Νικόλαος είναι ο προστάτης Άγιος αυτής της περιοχής.

Κάθε οικογένεια στη Μπείτ Ζαλά έχει κάποιο μέλος που φέρει τ'όνομα 

Νικόλαος.

Την ημέρα της εορτής του Αγίου(19 Δεκεμβρίου με το παλαιό ημερολόγιο)

μικροί-μεγάλοι εκκλησιάζονται στον ναό του Αγίου Νικολάου όπου πάντοτε 

 στη Θεία Λειτουργία προεξάρχει ο πατριάρχης Ιεροσολύμων.

Ακολουθεί λιτανεία μέχρι την σπηλιά όπου ασκήτεψε ο Άγιος Νικόλαος και 

το απόγευμα επειδή όλες οι οικογένειες έχουν κάποιον Νικόλαο κάνουν 

επισκέψεις και προσφέρουν δώρα όχι μόνο στους εορτάζοντες αλλά και 

σε όλα τα παιδιά.Οι ντόπιοι έχουν να διηγηθούν στους επισκέπτες πολλά 

θαύματα του Αγίου.

Ο ναός του Αγίου Νικολάου χτίστηκε μετά τον τελευταίο σεισμό του 1927,

χτισμένη πάνω στα ερείπα μίας εκκλησίας αφιερωμένης στον Άγιο Γεώργιο,

το Άγιο Βήμα της οποίας μπορεί να δει κάποιος σ'ένα χαμηλότερο επίπεδο
 Στο μικρό σπήλαιο του Αγίου Νικολάου μπορεί κάποιος να παρατηρήσει στον

 τοίχο μωσαικά τα οποία χρονολογούνται από τον 6ο αιώνα.
πηγή

Εκπομπή για τα Ιεροσόλυμα από τις μνήμες του παρελθόντος

Μια παλιά εκπομπή για τα Ιεροσόλυμα τραβηγμένη από τα κιτάπια του παρελθόντος θα παρακολουθήσετε στο παρακάτω βίντεο. Στην εκπομπή αυτοί μιλούν αγιοταφίτες  μοναχοί που αφιέρωσαν την ζωή τους  στους Αγίους Τόπους  διαφυλάσσοντας τα δικαιώματα της ορθοδοξίας. .

Στα πρόσωπα των αγιοταφιτών μοναχών θα αναγνωρίσετε τρίτον κατασειρά τον σημερινό μητροπολίτη Καπιτωλιάδος  Ησύχιο που από μικρό παιδί   αφιερώθηκε στα Ιερά  αυτά μέρη και  μέχρι σήμερα βρίσκεται εκεί που περπάτησε ο Ιησούς. Ο μητροπολίτης  Καπιτωλιάδος ήταν 13 χρόνων όταν έφτασε στα Ιεροσόλυμα  τελείωσε το γυμνάσιο  σπούδασε νομικά στην Αθήνα κι έπειτα πήγε στην Ιορδανία  ως ηγούμενος. 

Έπειτα επιστρέφει στο κέντρο στα Ιεροσόλυμα για να γίνει κι εκείνος  ένας στρατιώτης  που μέχρι σήμερα μάχεται για την διάσωση των δικαιωμάτων  του Πανάγιου Τάφου και των Αγίων προσκυνημάτων . Μέχρι σήμερα λοιπόν ο σεβασμιότατος μητροπολίτης είναι ένα πρόσωπο που αποπνέει  δυναμισμό και  στις μέχρι τώρα κρίσεις που πέρασε το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων  στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων  έχοντας ως πρωταρχικό του στόχο την διαφύλαξη του γοήτρου του νευραλγικού αυτού Πατριαρχείου δρώντας πάντα ως μια ήρεμη δύναμη στα θέματα που προέκυπταν στη διαδρομή του.

Η αλήθεια είναι ότι το Πατριαρχείο είχε πολλές επιπτώσεις από τους κατακτητές του παρελθόντος , Άραβες , Σταυροφόροι, Μαμελούκοι , Τούρκοι  άφησαν τα σημάδια τους . Παρόλα αυτά τα προσκυνήματα αυτά κράτησαν την δυναμική τους και την αξία τους  χάρη στην αυτοθυσία των αγιοταφιτών που ως και  σήμερα ακόμα έχουν να αντιμετωπίσουν  πειρασμούς  και απειλές από άλλα δόγματα.

Το μοναστήρι των Πειρασμών

πηγή

Σαραντάριο όρος , ο τόπος που ο Ιησούς νήστεψε προσευχήθηκε για σαράντα μέρες και νύχτες και σύμφωνα με τις γραφές πειράχθηκε από τον διάβολο.

Η ιστορία του μοναχισμού του βουνού αυτού αρχίζει από τον 4ο αιώνα μ.Χ

Ο ηγούμενος του μοναστηριού Γεράσιμος , είναι μια ξεχωριστή φυσιογνωμία που έχει αφήσει τη σφραγίδα του σε αυτό το μοναστήρι. Οι συνθήκες διαβίωσης εκεί είναι πολύ δύσκολες και σκληρές λόγω της υψηλής θερμοκρασίας και της δύσκολης πρόσβασης στο μοναστήρι που βρίσκεται στην κορφή του βουνού Τζέμπελ Κουρουντούλ ανάμεσα στα ισραηλινά φυλάκια και την παλαιστινιακή πόλη της Ιεριχώ .

Φτάνοντας στην Ιεριχώ μπορεί κανείς να δει το μοναστήρι στο βάθος της όασης και στην κορφή του Τζέμπελ Κουρουντούλ.

Μπορεί να φτάσει κανείς εκει σκαρφαλώνοντας  ή περπατώντας από την άκρη της πόλης ή ανεβαίνοντας με το τελεφερίκ που ανήκει σε παλαιστινιακή εταιρεία. Όταν φτάσεις στην κορφή βλέπεις όλη την Ιεριχώ στα πόδια σου αλλά και τη Νεκρή Θάλασσα στο βάθος ακόμη και την Ιορδανία.

Το μοναστήρι παρόλο που είναι απομονωμένο βρίσκεται ψηλά στις επιλογές των επισκεπτών λόγω της μεγάλης ιστορικής και θρησκευτικής αξίας.
Επισκέπτες από όλο τον κόσμο και κυρίως από την Ρωσία φτάνουν παρά τις δυσκολίες στο Σαραντάριο να προσκυνήσουν το σημείο που γονάτισε ο Ιησούς και προσευχήθηκε στον πατέρα του.

Το βίντεο που θα παρακολουθήσετε είναι ένα μικρό απόσπασμα από το ντοκιμαντέρ που γυρίστηκε πριν από 1 χρόνο στο Σαραντάριο  όρος για λογαριασμό της papadopoulos ltd
 Δημοσιογραφική  παραγωγή κι έρευνα  Μαρια Γιαχνάκη
Διεύθυνση φωτογραφίας Νικος Χρυσικάκης


ΣΕ ΝΕΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ