Το θέλημα του Κυρίου γινέσθω...

Υπάρχουν καιροί πικροί, δυσβάστακτοι και βασανιστικοί. Δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς αυτούς. Στον πόλεμο της φιληδονίας πολλοί τραυματίζονται και υφίστανται οδύνες, πολύ δε περισσότερο σ’ αυτή την πνευματική μάχη δεχόμαστε πολλά τραύματα από τα πνεύματα του κακού, ηττώμεθα κυρίως όταν βασιζόμαστε στις δικές μας δυνάμεις και τη λογική μας, έως ότου επιδείξουμε ταπεινοφροσύνη, αναγνωρίζοντας τις αδυναμίες μας.

ΟΣΙΟΣ ΜΑΚΑΡΙΟΣ

Μοιάζει η ζωή μας με αρκετά βαθιά τάφρο, η οποία σε καιρό βροχής γεμίζει ώστε να γίνεται αδιάβατη, ενώ τον άλλο καιρό ξεραίνεται έτσι ώστε να μην κυλά καθόλου νερό σ’ αυτήν. Οι άγιοι πατέρες εκθειάζουν μια ζωή που να μοιάζει με μικρό ρυάκι, το οποίο πάντα κυλά και ποτέ δεν ξεραίνεται. Το ρυάκι αυτό είναι, πρώτον προσβάσιμο, δεύτερον ευχάριστο και χρήσιμο σε όλους τους διαβάτες, επειδή το νερό του είναι πάντα πόσιμο, και καθώς κυλά ήσυχα, γι’ αυτό και ποτέ δεν θολώνει.

ΟΣΙΟΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ

Στις ύβρεις εσύ να αντιπαρατίθεσαι με ταπεινοφροσύνη, όπως εγράφη και μας υποδεικνύεται από τους πατέρες, και αν συμβεί να πέσεις, εγέρσου και πάλι και να γνωρίζεις ότι λόγω της υπερηφάνειάς σου δοκιμάζεσαι με αυτές. Να καταφύγεις στην υπακοή και την αυτομεμψία, όχι να φύγεις από το κελί. Αν ο μοναχός δεν υποστεί διάφορους πειρασμούς και προσβολές, δεν μπορεί να γνωρίσει την αδυναμία του και να επιδείξει ταπεινοφροσύνη.

Η πνευματική ζωή δεν συνίσταται στο να απολαμβάνουμε ειρήνη και παρηγοριά∙ σημαίνει και τον πνευματικό σταυρό, δηλαδή να φέρουμε με γαλήνη τη στέρηση της παρηγοριάς.

ΟΣΙΟΣ ΜΑΚΑΡΙΟΣ

Όποιος έχει τάση μάλλον προς την πνευματική ζωή, αυτός θα πρέπει να φροντίσει πρωτίστως ώστε τους πάντες και τα πάντα να τα αφήσει στην κρίση του Θεού, και να προφυλαχθεί κυρίως από τη διγνωμία, ώστε να μην πραγματοποιηθεί εφ’ υμών το ρηθέν του αγίου Αποστόλου Ιακώβου, του Αδελφοθέου, ότι «ἀνὴρ δίψυχος ἀκατάστατος ἐν πάσαις ταῖς ὁδοῖς αὐτοῦ» (Επιστολή Ιακώβου, κεφ. Α΄ 8)

ΟΣΙΟΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ

Μην αφήνετε το πνεύμα σας να σβήσει, φροντίστε μάλλον να το θερμαίνετε υπομονετικά με την προσευχή και την ανάγνωση κειμένων των αγίων πατέρων και άλλων ιερών κειμένων, εξαγνίζοντας την καρδιά από τα πάθη.

Καλύτερα να αποδεχτείτε να σηκώσετε το βάρος χιλίων θανάτων, παρά να αποκλίνετε από τις θείες εντολές του Ευαγγελίου και τους εξαίσιους κανόνες του μοναχισμού.

ΟΣΙΟΣ ΒΑΡΣΑΝΟΥΦΙΟΣ

Έτσι γίνεται και στην πνευματική ζωή: ή η παρηγοριά προηγείται της θλίψης, ή η θλίψη προηγείται της παρηγοριάς. Αυτές οι εναλλαγές γεννούν ελπίδα και ταπεινοφροσύνη. Μόνο που υπάρχουν διαφορετικές θλίψεις, τόσο κοσμικές όσο και πνευματικές, αυτό όμως είναι ακόμα νωρίς για να το μάθεις∙ εσύ δέξου με ευγνωμοσύνη και αταραξία ό,τι στείλει ο Θεός, να μην το παίρνεις πάνω σου στα παρηγορητικά συναισθήματα, ενώ στα θλιβερά να μην αποθαρρύνεσαι.

ΟΣΙΟΣ ΜΑΚΑΡΙΟΣ

Σε κάθε διαμονή σου προσπάθησε να ζεις γαλήνια, δηλαδή με πνεύμα ηρεμίας και ταπεινοφροσύνης, κανέναν να μην κατακρίνεις και με κανέναν να μην θυμώνεις, ούτως ώστε, κατά την αποστολική υποθήκη, ο λόγος μας να αναμειγνύεται με το άλας της ψυχής.

ΟΣΙΟΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ

…

Για κάθε ευγενή προαίρεση προς το καλό, θα πρέπει να αναμένετε πειρασμούς από τη δύναμη του κακού η οποία μισεί αυτό. Αυτό το γνωρίζετε επαρκώς, γνωρίζετε επίσης τι χρειάζεται για να την αποκρούσετε και να την κατανικήσετε: αναγνώριση της αδυναμίας σας, αυτομεμψία, υποταγή και επίκληση του Θεού.

ΟΣΙΟΣ ΜΑΚΑΡΙΟΣ

Πηγή: «ΟΠΟΥ ΘΕΟΣ, ΓΑΛΗΝΗ, Πνευματικές παραινέσεις, Των Γερόντων της Όπτινα»

Επιμέλεια-Πρόλογος, ΗΛΙΑΣ ΛΙΑΜΗΣ, Εκδόσεις ατέρμονον

πηγή

Καὶ τὶ θὰ βγεῖ; - Ἅγιος Βαρσανούφιος

Κάποτε, ἕνας ἄρχοντας τῆς τσαρικῆς αὐλῆς, πῆγε νά συμβουλευτεῖ ἕναν περίφημο τότε γιά τήν ἀρετή του, ἱερέα τῆς Πετρούπολης.


-Πάτερ, πές μου, τί νά κάμω; Ἔχω πολλούς ἐχθρούς. Μέ μισοῦν «ματαίως»· χωρίς κανένα λόγο. Μέ συκοφαντοῦν στόν Τσάρο. Κινδυνεύω νά χάσω τήν δουλειά μου. Ἂν ὁ Τσάρος πεισθῆ καί μέ ἀπολύσει, ποῦ θά σταθῶ; Πῶς θά ζήσω; Σᾶς παρακαλῶ, συμβουλέψετέ με. Τί νά κάμω;


-Νά προσεύχεσαι. Γιά ὅλους. Καί περισσότερο γιά αὐτούς πού ξεσηκώθηκαν ἐναντίον σου. Καί στό σπίτι. Ἀλλά καί στήν Ἐκκλησία, στήν θεία λειτουργία. Ἔχει μεγάλη σημασία αὐτό.


-Καί τί θά βγεῖ μέ αὐτό, πάτερ; εἶπε πικραμένος.


-Θά τό ἰδεῖς. Τά «ψίχουλα», οἱ μαργαρίτες -οἱ μερίδες πού βγάζει ὁ ἱερέας στήν προσκομιδή, ὅταν διαβάζει ὀνόματα- συμβολίζουν τίς ψυχές τῶν ἀνθρώπων· ζώντων καί κεκοιμημένων. Καί κάποια στιγμή, αὐτές τίς μερίδες ὁ παπᾶς τίς ρίχνει μέσα στό ἅγιο ποτήριο, μέ τά λόγια: «Ἀπόπλυνε, Κύριε, τά ἁμαρτήματα τῶν ἐνθάδε μνημονευθέντων δούλων σου, τῷ Αἵματί Σου τῷ Ἁγίῳ». Δηλαδή παρακαλεῖ τόν Χριστό νά ξεπλύνει μέ τό Αἷμα Του τίς ψυχές τῶν ἀνθρώπων πού μνημόνευσε.


Καί πρόσθεσε:


- Γι᾿ αὐτό, ἄν θέλεις, ἄκουσέ με. Γράψε τά ὀνόματα ἐκείνων πού σέ ἐπιβουλεύονται σέ ἕνα χαρτί καί δῶσε τα στόν ἱερέα, νά τά μνημονεύει στή λειτουργία· καί θά τό ἰδεῖς!

* * *

Ἀπό τότε πέρασαν μιά, δυό, τρεῖς ἑβδομάδες. Μετά ἀπό ἕνα μήνα, νάτος, πάλι στόν παπᾶ. Καί πέφτοντας μπροστά στά πόδια του, ἐξομολογήθηκε:


- Θαῦμα, πάτερ! Θαῦμα! Θαῦμα! Δέν θά τό πιστέψετε! Ἔκανα αὐτό πού μοῦ εἴπατε. Καί, νά! Αὐτοί πού μέχρι τώρα μέ μισοῦσαν, καί ἤθελαν τό κακό μου, τώρα μοῦ συμπεριφέρονται μέ τέτοιο σεβασμό, μοῦ δείχνουν τέτοια ἀγάπη πού δέν ξέρω, πῶς νά τό ἐξηγήσω. Τό στόμα τους, πού πρῶτα ἦταν ὅλο χολή, τώρα στάζει μέλι. Ὅπου καί νά σταθοῦν, μόνο καλές κουβέντες λένε γιά μένα!

* * *

Καί ὁ σεβάσμιος γέροντας συμπέρανε:


-Εἶδες, λοιπόν! Σοῦ τό ἔλεγα. Ἄφησε τό θέμα σου στό Θεό καί θά τό ἰδεῖς. Τώρα τό βλέπεις, ὁλοκάθαρα, πόσο ὁ Θεός φροντίζει γιά μᾶς.


Πάντοτε λοιπόν, καί σύ «ἐν ψαλτηρίῳ» νά τό ἀνοίγεις τό κάθε σου πρόβλημα. Νά προσεύχεσαι. Ἰδιαίτερα γιά «τούς ἐχθραίνοντάς σοι ματαίως» (Ψαλμ. 3,8)· δηλαδή γιά ἐκείνους πού, χωρίς κανένα λόγο, σέ ἐπιβουλεύονται. Καί ὁ Θεός, θα τούς κάνει φίλους σου.

Η ελευθερία στην εξαγόρευση των λογισμών

- Γέροντα ... κάποτε μου είχες πει ότι και τότε πού ερωτώ για κάποιους λογισμούς και τότε πού ζητώ να πάρω συμβουλή πάνω σε πραγματικές καταστάσεις, είναι καλό να κινούμαι με ελευθερία. Πες μου, σε παρακαλώ, αφού είμαι υποχρεωμένος να ρωτάω, πώς μπορώ να βιώνω ταυτόχρονα και την ελευθερία μου;

 και ο άγιος γέροντα Ιωάννης ο Προφήτη απάντησε. 

Η ελευθερία στην εξαγόρευση των λογισμών έγκειται στο να γυμνώσει ο εξομολογούμενος τελείως το λογισμό του στο Γέροντα και να μη κρύψει ούτε το παραμικρό. Πολύ περισσότερο βέβαια, να μην αναφέρει το λογισμό του «καμουφλαρισμένο» και μετασχηματισμένο λόγω ντροπής, ούτε να τον αναφέρει ως λογισμό άλλου προσώπου, αλλά να τον παρουσιάσει ως δικό του όπως και είναι. Γιατί με την επικάλυψη της πραγματικότητας βλάπτεται περισσότερο.

 Βαρσανουφίου και Ιωάννου, ΕΡΩΤΑΠΟΚΡΙΣΕΙΣ,τόμος Β, σελ. 264-265 ερώτηση 375, εκδόσεις ΕΤΟΙΜΑΣΙΑ 

πως εννοείς την Ελευθερία στην πράξη;

 http://froudarakis1.blogspot.gr/

Ερώτηση του ιδίου:

Πες μου, δέσποτα, πως εννοείς την Ελευθερία στην πράξη; Και πως πρέπει να τη χρησιμοποιούμε;

Απόκριση Ιωάννου.

Ελευθερία είναι η αλήθεια που λέγεται φανερά. Μπορεί δηλαδή κάποιος να έχει ανάγκη από τροφή, από ένα ρούχο η γενικά από κάποιο άλλο πράγμα. Αυτός οφείλει να το ζητήσει άπ’ αυτόν που έχει την εξουσία να του το δώσει. Πρέπει δε να ζητάμε να λειτουργείται αυτού του είδους η Ελευθερία από πρόσωπα που δεν σκανδαλίζονται μ’ αυτήν. Διότι δεν οικοδομούνται όλοι, λειτουργώντας την. Αυτός που έχει διάκριση, οικοδομείται και χαίρεται. Αυτός όμως που δεν έχει, σκανδαλίζεται. Γι΄ αυτό έχει υποχρέωση αυτός που κάνει χρήση μιας τέτοιας ελευθερίας, να μην τη χρησιμοποιεί εμπαθώς, δηλαδή για την Ικανοποίηση του πάθους που τον ενοχλεί, αλλά για να εξυπηρετήσει μια ανάγκη του. Αν βέβαια ούτε το άλλο πρόσωπο που τον εξυπηρετεί σκανδαλίζεται, ούτε στον εξυπηρετούμενο υποκρύπτεται κάποιο πάθος, η Ελευθερία είναι καλή. Πρέπει ακόμη να προσέχει κανείς να μην κάνει χρήση μιας τέτοιας ελευθερίας μπροστά σ’ ένα άλλο πρόσωπο που σκανδαλίζεται εύκολα. Αν είναι δηλαδή δυνατόν, ο αδελφός που θέλει να ζητήσει κάτι, να το συζητήσει Ιδιαιτέρως με εκείνον που έχει την εξουσία να του το παραχωρήσει, ώστε να παραμείνει ο λογισμός του τυχόν παρευρισκόμενου αδελφού αβλαβής. Παράδειγμα: 'Υπάρχει περίπτωση να είσαι κουρασμένος και να έχεις ανάγκη να φας όσο το δυνατόν γρηγορότερα. Σε ακούει τότε κάποιος να το ζητάς και σκανδαλίζεται. Η πας να ζητήσεις ένα πράγμα και ο άλλος αδελφός που το ακούει δεν οικοδομείται.

Είπαμε βέβαια ότι η Ελευθερία είναι καλή, όταν γίνεται με φόβο Θεού. "Αν όμως, ενώ χρειάζεσαι ένα πράγμα δεν το ζητήσεις, αλλά περιμένεις εκείνον που έχει την εξουσία να σου το δώσει από μόνος του και συμβεί να μην το ξέρει εκείνος ότι έχεις τέτοια ανάγκη η μπορεί και να το ξέρει, αλλά να του διαφεύγει εκείνη την ώρα -μπορεί βέβαια και να θέλει να σε δοκιμάσει αν έχεις υπομονή- εσύ με τη συμπεριφορά του φαίνεσαι να σκανδαλίζεσαι ως ανυπόμονος και έτσι αμαρτάνεις. Ενώ, αν του ζητήσεις φανερά αυτό που θέλεις, όλα αυτά αποφεύγονται. Ακόμη πρέπει να τοποθετήσεις εκ των προτέρων το λογισμό σου έτσι, ώστε αν δεν λάβεις αυτό που ζητάς, να μη στενοχωρηθείς, ούτε να σκανδαλιστείς, ούτε να γογγύσεις. ’Αλλά να πεις στο λογισμό σου: «Μάλλον δεν είχε τη δυνατότητα να μου το δώσει η εγώ δεν είμαι άξιος και γι’ αυτό ο Θεός δεν επέτρεψε να μου το δώσουν». Και πρόσεχε μήπως, παίρνοντας αφορμή από την αρνητική αυτή στάση του, χάσεις και την άνεση που έχεις προς τον αδελφό και όταν σε πιέσει η ανάγκη, δεν μπορείς πάλι να απευθυνθείς σ’ αυτόν και να του ζητήσεις ότι θέλεις. Να προσπαθήσεις δηλαδή να διατηρήσεις τον εαυτό σου ειρηνικό και απρόσβλητο από οποιαδήποτε κακοτοπιά.

Αν τώρα σε ρωτήσει ο αδελφός από μόνος του «χρειάζεσαι αυτό το πράγμα»; τότε να πεις την αλήθεια. Και αν ξαφνιαστείς και πεις «δεν το χρειάζομαι», πείσε τον εαυτό σου να επανέλθει και να του πεις: «Συγχώρεσε με, βρέθηκα σε δύσκολη θέση και είπα κάτι χωρίς να το θέλω. Η αλήθεια είναι ότι το χρειάζομαι αυτό το πράγμα και θέλω να μου το δώσετε».

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

 Βαρσανουφίου και Ιωάννου, ΕΡΩΤΑΠΟΚΡΙΣΕΙΣ,τόμος Β, σελ. 264-267 ερώτηση 376, εκδόσεις ΕΤΟΙΜΑΣΙΑ 

πηγή

Ὁ πρακτικὸς ἄνθρωπος Ἅγιος Βαρσανούφιος

Ὅταν κάποιος δὲν συμπλέει μὲ τὸν σύγχρονο τρόπο ζωῆς, οἱ ὑπόλοιποι τὸν χαρακτηρίζουν ἀπαρχαιωμένο· ἀπολίθωμα· ἀπροσγείωτο· ἀνεδαφικό· ἄνθρωπο, χωρὶς πρακτικὴ σκέψη.

Καὶ ποιὸς ἄραγε εἶναι ὁ ἄνθρωπος ὁ χωρὶς πρακτικὴ σκέψη; Ἐκεῖνος ποὺ δὲν κλέβει· ποὺ δὲν ἐκμεταλλεύεται πρόσωπα καὶ καταστάσεις.

Παράδειγμα, ἕνας μεγάλος στρατηγός, ὁ Τσερνιάγεφ. Πολέμησε ἐναντίον τῶν Τούρκων καὶ προσέφερε πολλὲς ὑπηρεσίες στὴν πατρίδα του. Ὅμως δὲν ἦταν ἄνθρωπος «πρακτικός». Ἐνῶ εἶχε δυνατότητα νὰ κάμει μεγάλη περιουσία, δὲν ἔκαμε! Γι' αὐτό, οἱ «πρακτικοὶ» ἄνθρωποι τοῦ περιβάλλοντός του τὸν κατέκριναν! Τὸν ἔλεγαν βλάκα καὶ κουτό.

Ὁ Θεὸς νὰ μὴν δώσει ποτέ, νὰ γίνετε καὶ σεῖς ἄνθρωποι «πρακτικοί»! Τὸ ἴδιο συνέβαινε καὶ μὲ τοὺς πρώτους χριστιανούς. Ὅταν τοὺς ὁδηγοῦσαν μπροστὰ στὸν εἰσαγγελέα καὶ τοὺς ἔλεγαν νὰ προσκυνήσουν τοὺς θεούς, ἀπαντοῦσαν :

-Ψεύτικους θεοὺς ἐμεῖς δὲν προσκυνοῦμε. Ἐμεῖς λατρεύουμε τὸν ΕΝΑ ἀληθινὸ Θεό, ποὺ δημιούργησε τὸν οὐρανὸ καὶ τὴν γῆ· τὸν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό.

-Εἶστε ἀλαζόνες. Ταπεινωθεῖτε καὶ προσκυνῆστε τοὺς θεούς.

-Ποτέ!

Καὶ τοὺς κατεδίκαζαν σὲ τρομερὰ βασανιστήρια. Ὁ εἰσαγγελέας ζητοῦσε ψεύτικη - ἁμαρτωλὴ ταπείνωση! Ἄρνηση τοῦ Χριστοῦ.

Τὸ ἴδιο μᾶς σερβίρεται καὶ σήμερα στὴν ἰδιωτική μας ζωή!

-Ταπεινώσου! Ζῆσε ὅπως ὅλοι! Μὴν εἶσαι ὑπερήφανος! Μὴ θέλεις νὰ ξεχωρίζεις ἀπὸ τοὺς ὑπόλοιπους!

Μὴ τοὺς ἀκοῦτε! Ὑπάρχουν βέβαια καὶ ἄνθρωποι, οἱ ὁποῖοι μπερδεύονται σ' αὐτὰ τὰ γρανάζια τοῦ διαβόλου. Στὴν ἀρχὴ χωρὶς καλὰ - καλὰ νὰ τὸ ἔχουν συνειδητοποιήσει. Καὶ σταδιακὰ ἀπομακρύνονται ἀπὸ τὸν Χριστό! Καὶ χάνουν τὴν ψυχή τους.

Καμμιὰ φορὰ ρωτάω τοὺς προσκυνητὲς:

-Παιδιὰ ἔχετε;

-Ναί, ἔχομε.

-Καὶ τί θὰ θέλατε νὰ γίνουν τὰ παιδιά σας, ὅταν μεγαλώσουν;

-Μηχανολόγος, λέει κάποιος. Ἔτσι κι ἀλλιῶς ὁ γιός μου ἔχει ἐκ φύσεως τὴν κλίση πρὸς αὐτὴν τὴν κατεύθυνση.

-Καὶ ἡ κόρης σας;

-Νὰ παντρευτεῖ ἕνα διάσημο καὶ πλούσιο νέο.

-Καὶ νομίζετε, πὼς τὰ παιδιά σας θὰ εἶναι ἔτσι εὐτυχισμένα;

Ἀπαντοῦν μὲ σιγουριά:

-Καὶ βέβαια, πάτερ! Τί ἄλλο νὰ ποθοῦσαν;

Οἱ ταλαίπωροι! Δὲν σκέφτονται καὶ δὲν ἀγωνιοῦν νὰ δώσουν στὰ παιδιά τους τὸν μόνο ἀληθινὸ «θησαυρὸ» - ποὺ ὄχι ἁπλῶς δὲν χάνεται ποτέ, ἀλλὰ καὶ θὰ τοὺς κάνει πραγματικὰ εὐτυχισμένους: τὸν Χριστό! Λένε πὼς ὅλα σήμερα ἀγοράζονται. Ναί, μὲ τὸ χρῆμα μπορεῖς σήμερα νὰ ἀγοράσεις πολλά. Ὄχι ὅμως ὅλα. Μόνο ὁ Χριστὸς δὲν ἀγοράζεται, μὲ ὅλα τὰ πλούτη τοῦ κόσμου.

Ὅμως χωρὶς Χριστό:

• ἀληθινὴ ζωή, δὲν ὑπάρχει·

• σωτηρία, δὲν ὑπάρχει·

• αἰώνια ζωή, δὲν ὑπάρχει.



Μετ: Ἀρχμ. Ἀλκ. Μ.

Καὶ τὶ θὰ βγεῖ; Ἅγιος Βαρσανούφιος

Κάποτε, ἕνας ἄρχοντας τῆς τσαρικῆς αὐλῆς, πῆγε νά συμβουλευτεῖ ἕναν περίφημο τότε γιά τήν ἀρετή του, ἱερέα τῆς Πετρούπολης.


-Πάτερ, πές μου, τί νά κάμω; Ἔχω πολλούς ἐχθρούς. Μέ μισοῦν «ματαίως»· χωρίς κανένα λόγο. Μέ συκοφαντοῦν στόν Τσάρο. Κινδυνεύω νά χάσω τήν δουλειά μου. Ἂν ὁ Τσάρος πεισθῆ καί μέ ἀπολύσει, ποῦ θά σταθῶ; Πῶς θά ζήσω; Σᾶς παρακαλῶ, συμβουλέψετέ με. Τί νά κάμω;


-Νά προσεύχεσαι. Γιά ὅλους. Καί περισσότερο γιά αὐτούς πού ξεσηκώθηκαν ἐναντίον σου. Καί στό σπίτι. Ἀλλά καί στήν Ἐκκλησία, στήν θεία λειτουργία. Ἔχει μεγάλη σημασία αὐτό.


-Καί τί θά βγεῖ μέ αὐτό, πάτερ; εἶπε πικραμένος.


-Θά τό ἰδεῖς. Τά «ψίχουλα», οἱ μαργαρίτες -οἱ μερίδες πού βγάζει ὁ ἱερέας στήν προσκομιδή, ὅταν διαβάζει ὀνόματα- συμβολίζουν τίς ψυχές τῶν ἀνθρώπων· ζώντων καί κεκοιμημένων. Καί κάποια στιγμή, αὐτές τίς μερίδες ὁ παπᾶς τίς ρίχνει μέσα στό ἅγιο ποτήριο, μέ τά λόγια: «Ἀπόπλυνε, Κύριε, τά ἁμαρτήματα τῶν ἐνθάδε μνημονευθέντων δούλων σου, τῷ Αἵματί Σου τῷ Ἁγίῳ». Δηλαδή παρακαλεῖ τόν Χριστό νά ξεπλύνει μέ τό Αἷμα Του τίς ψυχές τῶν ἀνθρώπων πού μνημόνευσε.


Καί πρόσθεσε:


- Γι᾿ αὐτό, ἄν θέλεις, ἄκουσέ με. Γράψε τά ὀνόματα ἐκείνων πού σέ ἐπιβουλεύονται σέ ἕνα χαρτί καί δῶσε τα στόν ἱερέα, νά τά μνημονεύει στή λειτουργία· καί θά τό ἰδεῖς!
 

* * *

Ἀπό τότε πέρασαν μιά, δυό, τρεῖς ἑβδομάδες. Μετά ἀπό ἕνα μήνα, νάτος, πάλι στόν παπᾶ. Καί πέφτοντας μπροστά στά πόδια του, ἐξομολογήθηκε:


- Θαῦμα, πάτερ! Θαῦμα! Θαῦμα! Δέν θά τό πιστέψετε! Ἔκανα αὐτό πού μοῦ εἴπατε. Καί, νά! Αὐτοί πού μέχρι τώρα μέ μισοῦσαν, καί ἤθελαν τό κακό μου, τώρα μοῦ συμπεριφέρονται μέ τέτοιο σεβασμό, μοῦ δείχνουν τέτοια ἀγάπη πού δέν ξέρω, πῶς νά τό ἐξηγήσω. Τό στόμα τους, πού πρῶτα ἦταν ὅλο χολή, τώρα στάζει μέλι. Ὅπου καί νά σταθοῦν, μόνο καλές κουβέντες λένε γιά μένα!

 

* * *
 

Καί ὁ σεβάσμιος γέροντας συμπέρανε:


-Εἶδες, λοιπόν! Σοῦ τό ἔλεγα. Ἄφησε τό θέμα σου στό Θεό καί θά τό ἰδεῖς. Τώρα τό βλέπεις, ὁλοκάθαρα, πόσο ὁ Θεός φροντίζει γιά μᾶς.


Πάντοτε λοιπόν, καί σύ «ἐν ψαλτηρίῳ» νά τό ἀνοίγεις τό κάθε σου πρόβλημα. Νά προσεύχεσαι. Ἰδιαίτερα γιά «τούς ἐχθραίνοντάς σοι ματαίως» (Ψαλμ. 3,8)· δηλαδή γιά ἐκείνους πού, χωρίς κανένα λόγο, σέ ἐπιβουλεύονται. Καί ὁ Θεός, θα τούς κάνει φίλους σου.

πηγή

Ό διάβολος τούς βάζει, νά μή θέλουν νά τηρούν τίς νηστείες.(Στάρετς Βαρσανούφιος)

Άπό τό στόμα τού π. Βαρσανουφιου είχα τήν ευκαιρία νά ακούσω πολλές φορές: 
- Άπό τήν ελλειψη έγκράτειας προέρχεται κάθε κακό.

 Ή νηστεία διεγείρει τήν ψυχή σέ προσευχή. 

Τήν αξία, τήν δύναμη καί τήν σπουδαιότητα της νηστείας 
τήν καταλαβαίνομε από τό γεγονός, ότι ό διάβολος τήν 

απεχθάνεται καί τήν μισεί πολύ. 
Σε έκείνους πού ερχονται γιά συμβουλή καί έξομολόγηση, 

σ' ό.τι τούς λέω, συμφωνούν σέ όλα καί είναι πρόθυμοι νά τά κάμουν όλα. 

'Όταν, όμως, τούς είπώ, ότι πρέπει νά τηρούν τίς αγιες νηστείες, 

έκεί τά χαλάνε. 

Άρχίζει ή γκρίνια: «Δέν μπορώ! Δέν αντέχω! ... ». 
Ό διάβολος τούς βάζει, νά μή θέλουν νά τηρούν τίς νηστείες. 

Από το βιβλίο του Οσίου στάρετς Νίκωνος

 ''Ρήματα ζωής''Εκδ.Ι.Μ.Νικοπόλεως

Ὁ πρακτικὸς ἄνθρωπος Ἅγιος Βαρσανούφιος

 

Ὅταν κάποιος δὲν συμπλέει μὲ τὸν σύγχρονο τρόπο ζωῆς, οἱ ὑπόλοιποι τὸν χαρακτηρίζουν ἀπαρχαιωμένο· ἀπολίθωμα· ἀπροσγείωτο· ἀνεδαφικό· ἄνθρωπο, χωρὶς πρακτικὴ σκέψη.

Καὶ ποιὸς ἄραγε εἶναι ὁ ἄνθρωπος ὁ χωρὶς πρακτικὴ σκέψη; Ἐκεῖνος ποὺ δὲν κλέβει· ποὺ δὲν ἐκμεταλλεύεται πρόσωπα καὶ καταστάσεις.

Παράδειγμα, ἕνας μεγάλος στρατηγός, ὁ Τσερνιάγεφ. Πολέμησε ἐναντίον τῶν Τούρκων καὶ προσέφερε πολλὲς ὑπηρεσίες στὴν πατρίδα του. Ὅμως δὲν ἦταν ἄνθρωπος «πρακτικός». Ἐνῶ εἶχε δυνατότητα νὰ κάμει μεγάλη περιουσία, δὲν ἔκαμε! Γι' αὐτό, οἱ «πρακτικοὶ» ἄνθρωποι τοῦ περιβάλλοντός του τὸν κατέκριναν! Τὸν ἔλεγαν βλάκα καὶ κουτό.

Ὁ Θεὸς νὰ μὴν δώσει ποτέ, νὰ γίνετε καὶ σεῖς ἄνθρωποι «πρακτικοί»! Τὸ ἴδιο συνέβαινε καὶ μὲ τοὺς πρώτους χριστιανούς. Ὅταν τοὺς ὁδηγοῦσαν μπροστὰ στὸν εἰσαγγελέα καὶ τοὺς ἔλεγαν νὰ προσκυνήσουν τοὺς θεούς, ἀπαντοῦσαν :

-Ψεύτικους θεοὺς ἐμεῖς δὲν προσκυνοῦμε. Ἐμεῖς λατρεύουμε τὸν ΕΝΑ ἀληθινὸ Θεό, ποὺ δημιούργησε τὸν οὐρανὸ καὶ τὴν γῆ· τὸν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό.

-Εἶστε ἀλαζόνες. Ταπεινωθεῖτε καὶ προσκυνῆστε τοὺς θεούς.

-Ποτέ!

Καὶ τοὺς κατεδίκαζαν σὲ τρομερὰ βασανιστήρια. Ὁ εἰσαγγελέας ζητοῦσε ψεύτικη - ἁμαρτωλὴ ταπείνωση! Ἄρνηση τοῦ Χριστοῦ.

Τὸ ἴδιο μᾶς σερβίρεται καὶ σήμερα στὴν ἰδιωτική μας ζωή!

-Ταπεινώσου! Ζῆσε ὅπως ὅλοι! Μὴν εἶσαι ὑπερήφανος! Μὴ θέλεις νὰ ξεχωρίζεις ἀπὸ τοὺς ὑπόλοιπους!

Μὴ τοὺς ἀκοῦτε! Ὑπάρχουν βέβαια καὶ ἄνθρωποι, οἱ ὁποῖοι μπερδεύονται σ' αὐτὰ τὰ γρανάζια τοῦ διαβόλου. Στὴν ἀρχὴ χωρὶς καλὰ - καλὰ νὰ τὸ ἔχουν συνειδητοποιήσει. Καὶ σταδιακὰ ἀπομακρύνονται ἀπὸ τὸν Χριστό! Καὶ χάνουν τὴν ψυχή τους.

Καμμιὰ φορὰ ρωτάω τοὺς προσκυνητὲς:

-Παιδιὰ ἔχετε;

-Ναί, ἔχομε.

-Καὶ τί θὰ θέλατε νὰ γίνουν τὰ παιδιά σας, ὅταν μεγαλώσουν;

-Μηχανολόγος, λέει κάποιος. Ἔτσι κι ἀλλιῶς ὁ γιός μου ἔχει ἐκ φύσεως τὴν κλίση πρὸς αὐτὴν τὴν κατεύθυνση.

-Καὶ ἡ κόρης σας;

-Νὰ παντρευτεῖ ἕνα διάσημο καὶ πλούσιο νέο.

-Καὶ νομίζετε, πὼς τὰ παιδιά σας θὰ εἶναι ἔτσι εὐτυχισμένα;

Ἀπαντοῦν μὲ σιγουριά:

-Καὶ βέβαια, πάτερ! Τί ἄλλο νὰ ποθοῦσαν;

Οἱ ταλαίπωροι! Δὲν σκέφτονται καὶ δὲν ἀγωνιοῦν νὰ δώσουν στὰ παιδιά τους τὸν μόνο ἀληθινὸ «θησαυρὸ» - ποὺ ὄχι ἁπλῶς δὲν χάνεται ποτέ, ἀλλὰ καὶ θὰ τοὺς κάνει πραγματικὰ εὐτυχισμένους: τὸν Χριστό! Λένε πὼς ὅλα σήμερα ἀγοράζονται. Ναί, μὲ τὸ χρῆμα μπορεῖς σήμερα νὰ ἀγοράσεις πολλά. Ὄχι ὅμως ὅλα. Μόνο ὁ Χριστὸς δὲν ἀγοράζεται, μὲ ὅλα τὰ πλούτη τοῦ κόσμου.

Ὅμως χωρὶς Χριστό:

• ἀληθινὴ ζωή, δὲν ὑπάρχει·

• σωτηρία, δὲν ὑπάρχει·

• αἰώνια ζωή, δὲν ὑπάρχει.



Μετ: Ἀρχμ. Ἀλκ. Μ.

πηγή

Και τι θα βγει; Άγιος Βαρσανούφιος

Άγιος Βαρσανούφιος

Καποτε, ένας άρχοντας της τσαρικής αυλής, πήγε να συμβουλευτεί έναν περίφημο τότε για την αρετή του, ιερέα της Πετρούπολης.

-Πάτερ, πες μου, τι να κάμω; Έχω πολλούς εχθρούς. Με μισούν «ματαίως»• χωρίς κανένα λόγο. Με συκοφαντούν στον Τσάρο. Κινδυνεύω να χάσω την δουλειά μου. Αν ο Τσάρος πεισθή και με απολύσει, που θα σταθώ; Πως θα ζήσω; Σας παρακαλώ, συμβουλέψετέ με. Τι να κάμω;

-Να προσεύχεσαι. Για όλους. Και περισσότερο για αυτούς που ξεσηκώθηκαν εναντίον σου. Και στο σπίτι. Αλλά και στην Εκκλησία, στην θεία λειτουργία. Έχει μεγάλη σημασία αυτό.

-Και τι θα βγει με αυτό, πάτερ; είπε πικραμένος.

-Θα το ιδείς. Τα «ψίχουλα», οι μαργαρίτες -οι μερίδες που βγάζει ο ιερέας στην προσκομιδή, όταν διαβάζει ονόματα- συμβολίζουν τις ψυχές των ανθρώπων• ζώντων και κεκοιμημένων. Και κάποια στιγμή, αυτές τις μερίδες ο παπάς τις ρίχνει μέσα στο άγιο ποτήριο, με τα λόγια: «Απόπλυνε, Κυριε, τα αμαρτήματα των ενθάδε μνημονευθέντων δούλων σου, τω Αίματί Σου τω Αγίω». Δηλαδή παρακαλεί τον Χριστό να ξεπλύνει με το Αίμα Του τις ψυχές των ανθρώπων που μνημόνευσε.

Και πρόσθεσε:

- Γι  αὐτό, αν θέλεις, άκουσέ με. Γράψε τα ονόματα εκείνων που σε επιβουλεύονται σε ένα χαρτί και δώσε τα στον ιερέα, να τα μνημονεύει στη λειτουργία• και θα το ιδείς!

Από τότε πέρασαν μια, δυό, τρεις εβδομάδες. Μετά από ένα μήνα, νάτος, πάλι στον παπά. Και πέφτοντας μπροστά στα πόδια του, εξομολογήθηκε:

- Θαύμα, πάτερ! Θαύμα! Θαύμα! Δεν θα το πιστέψετε! Έκανα αυτό που μου είπατε. Και, να! Αυτοί που μέχρι τώρα με μισούσαν, και ήθελαν το κακό μου, τώρα μου συμπεριφέρονται με τέτοιο σεβασμό, μου δείχνουν τέτοια αγάπη που δεν ξέρω, πως να το εξηγήσω. Το στόμα τους, που πρώτα ήταν όλο χολή, τώρα στάζει μέλι. Όπου και να σταθούν, μόνο καλές κουβέντες λένε για μένα!

 * * *
 Και ο σεβάσμιος γέροντας συμπέρανε:

-Είδες, λοιπόν! Σου το έλεγα. Άφησε το θέμα σου στο Θεό και θα το ιδείς. Τώρα το βλέπεις, ολοκάθαρα, πόσο ο Θεός φροντίζει για μας.

Παντοτε λοιπόν, και συ «εν ψαλτηρίω» να το ανοίγεις το κάθε σου πρόβλημα. Να προσεύχεσαι. Ιδιαίτερα για «τους εχθραίνοντάς σοι ματαίως» (Ψαλμ. 3,8)• δηλαδή για εκείνους που, χωρίς κανένα λόγο, σε επιβουλεύονται. Και ο Θεός, θα τους κάνει φίλους σου.

 πηγή

Καὶ τὶ θὰ βγεῖ; -Ἅγιος Βαρσανούφιος

Κάποτε, ἕνας ἄρχοντας τῆς τσαρικῆς αὐλῆς, πῆγε νά συμβουλευτεῖ ἕναν περίφημο τότε γιά τήν ἀρετή του, ἱερέα τῆς Πετρούπολης.


-Πάτερ, πές μου, τί νά κάμω; Ἔχω πολλούς ἐχθρούς. Μέ μισοῦν «ματαίως»· χωρίς κανένα λόγο. Μέ συκοφαντοῦν στόν Τσάρο. Κινδυνεύω νά χάσω τήν δουλειά μου. Ἂν ὁ Τσάρος πεισθῆ καί μέ ἀπολύσει, ποῦ θά σταθῶ; Πῶς θά ζήσω; Σᾶς παρακαλῶ, συμβουλέψετέ με. Τί νά κάμω;


-Νά προσεύχεσαι. Γιά ὅλους. Καί περισσότερο γιά αὐτούς πού ξεσηκώθηκαν ἐναντίον σου. Καί στό σπίτι. Ἀλλά καί στήν Ἐκκλησία, στήν θεία λειτουργία. Ἔχει μεγάλη σημασία αὐτό.


-Καί τί θά βγεῖ μέ αὐτό, πάτερ; εἶπε πικραμένος.


-Θά τό ἰδεῖς. Τά «ψίχουλα», οἱ μαργαρίτες -οἱ μερίδες πού βγάζει ὁ ἱερέας στήν προσκομιδή, ὅταν διαβάζει ὀνόματα- συμβολίζουν τίς ψυχές τῶν ἀνθρώπων· ζώντων καί κεκοιμημένων. Καί κάποια στιγμή, αὐτές τίς μερίδες ὁ παπᾶς τίς ρίχνει μέσα στό ἅγιο ποτήριο, μέ τά λόγια: «Ἀπόπλυνε, Κύριε, τά ἁμαρτήματα τῶν ἐνθάδε μνημονευθέντων δούλων σου, τῷ Αἵματί Σου τῷ Ἁγίῳ». Δηλαδή παρακαλεῖ τόν Χριστό νά ξεπλύνει μέ τό Αἷμα Του τίς ψυχές τῶν ἀνθρώπων πού μνημόνευσε.


Καί πρόσθεσε:


- Γι᾿ αὐτό, ἄν θέλεις, ἄκουσέ με. Γράψε τά ὀνόματα ἐκείνων πού σέ ἐπιβουλεύονται σέ ἕνα χαρτί καί δῶσε τα στόν ἱερέα, νά τά μνημονεύει στή λειτουργία· καί θά τό ἰδεῖς!

* * *

Ἀπό τότε πέρασαν μιά, δυό, τρεῖς ἑβδομάδες. Μετά ἀπό ἕνα μήνα, νάτος, πάλι στόν παπᾶ. Καί πέφτοντας μπροστά στά πόδια του, ἐξομολογήθηκε:


- Θαῦμα, πάτερ! Θαῦμα! Θαῦμα! Δέν θά τό πιστέψετε! Ἔκανα αὐτό πού μοῦ εἴπατε. Καί, νά! Αὐτοί πού μέχρι τώρα μέ μισοῦσαν, καί ἤθελαν τό κακό μου, τώρα μοῦ συμπεριφέρονται μέ τέτοιο σεβασμό, μοῦ δείχνουν τέτοια ἀγάπη πού δέν ξέρω, πῶς νά τό ἐξηγήσω. Τό στόμα τους, πού πρῶτα ἦταν ὅλο χολή, τώρα στάζει μέλι. Ὅπου καί νά σταθοῦν, μόνο καλές κουβέντες λένε γιά μένα!

* * *

Καί ὁ σεβάσμιος γέροντας συμπέρανε:


-Εἶδες, λοιπόν! Σοῦ τό ἔλεγα. Ἄφησε τό θέμα σου στό Θεό καί θά τό ἰδεῖς. Τώρα τό βλέπεις, ὁλοκάθαρα, πόσο ὁ Θεός φροντίζει γιά μᾶς.


Πάντοτε λοιπόν, καί σύ «ἐν ψαλτηρίῳ» νά τό ἀνοίγεις τό κάθε σου πρόβλημα. Νά προσεύχεσαι. Ἰδιαίτερα γιά «τούς ἐχθραίνοντάς σοι ματαίως» (Ψαλμ. 3,8)· δηλαδή γιά ἐκείνους πού, χωρίς κανένα λόγο, σέ ἐπιβουλεύονται. Καί ὁ Θεός, θα τούς κάνει φίλους σου.