Περί πονηρής συνείδησης

Πονηρή συνείδηση είναι η συνείδηση του ανθρώπου που παραβαίνει τον θείο ηθικό νόμο, ζητώντας πάντα την επικράτηση του δικού του θελήματος, το οποίο του υπαγορεύει το ίδιο του το εγώ.

Η συνείδηση αυτού του ανθρώπου έχει πλέον διαστραφεί από την εσκοτισμένη του διάνοια και την επικράτηση μέσα του του νόμου της αμαρτίας, και δεν ξεσηκώνεται πια, ούτε διαμαρτύρεται για τις παραβάσεις του ηθικού νόμου…
διότι αθέτησε και νόμο και Νομοθέτη, και η αμαρτία σκοτείνιασε τα μάτια της ψυχής του, ώστε να μη βλέπει το φως του ηθικού νόμου, το φως της αλήθειας.

Βούλωσε τα’ αυτιά του για να μην ακούει τον λόγο του Θεού , σκότισε τον νου του ώστε να μην κατανοεί, σκλήρυνε και απολίθωσε την καρδιά του ώστε να μην συναισθάνεται. Η συνείδηση ενός τέτοιου ανθρώπου έχει πωρωθεί.

Αυτός που έχει πονηρή συνείδηση, ζει μέσα στην κακία, σκέπτεται και επιδιώκει τα πονηρά, επιθυμεί τα κακά και εργάζεται την ανομία. Σε τίποτα δεν έχει θάρρος.

Τρέμει ακόμη και τους δούλους και βλέπει τους πάντες καχύποπτα. Στην καρδιά του βασιλεύει ταραχή και την κατακυριεύουν ο θυμός και η οργή. Αυτός που έχει πονηρή συνείδηση κολάζεται από την πονηρία, πριν από την ώρα της κόλασης, σαν να βρίσκεται κιόλας σ’ αυτή.

Πηγή: «Το γνώθι σαυτόν ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑΣ» ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΠΕΝΤΑΠΟΛΕΩΣ – Γ΄ΕΚΔΟΣΗ
πηγή

Άγιος Νεκτάριος: Τίποτα να μην σας απελπίζει!

Σκοπὸς τῆς ζωῆς μας εἶναι νὰ γίνουμε τέλειοι καὶ ἅγιοι. Νὰ ἀναδειχθοῦμε παιδιὰ τοῦ Θεοῦ καὶ κληρονόμοι τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν. Ἂς προσέξουμε μήπως, γιὰ χάρη τῆς παρούσας ζωῆς, στερηθοῦμε τὴ μέλλουσα, μήπως, ἀπὸ τὶς βιοτικὲς φροντίδες καὶ μέριμνες, ἀμελήσουμε τὸ σκοπὸ τῆς ζωῆς μας.
Ἡ νηστεία, ἡ ἀγρυπνία καὶ ἡ προσευχὴ ἀπὸ μόνες τους δὲν φέρνουν τοὺς ἐπιθυμητοὺς καρπούς, γιατί αὐτὲς δὲν εἶναι ὁ σκοπὸς τῆς ζωῆς μας, ἀποτελοῦν τὰ μέσα γιὰ νὰ πετύχουμε τὸ σκοπό.

Στολίστε τὶς λαμπάδες σας μὲ ἀρετές. Ἀγωνιστεῖτε ν' ἀποβάλετε τὰ πάθη τῆς ψυχῆς. Καθαρίστε τὴν καρδιά σας ἀπὸ κάθε ρύπο καὶ διατηρῆστε τὴν ἁγνή, γιὰ νὰ ἔρθει καὶ νὰ κατοικήσει μέσα σας ὁ Κύριος, γιὰ νὰ σᾶς πλημμυρίσει τὸ Ἅγιο Πνεῦμα μὲ τὶς θεῖες δωρεές.
Παιδιά μου ἀγαπητά, ὅλη σας ἡ ἀσχολία καὶ ἡ φροντίδα σ' αὐτὰ νὰ εἶναι. Αὐτὰ ν' ἀποτελοῦν σκοπὸ καὶ πόθο σας ἀσταμάτητο. Γί' αὐτὰ νὰ προσεύχεστε στὸ Θεό. Νὰ ζητᾶτε καθημερινὰ τὸν Κύριο, ἀλλὰ μέσα στὴν καρδιά σας καὶ ὄχι ἔξω ἀπὸ αὐτήν. Καὶ ὅταν Τὸν βρεῖτε, σταθεῖτε μὲ φόβο καὶ τρόμο, ὅπως τὰ Χερουβεὶμ καὶ τὰ Σεραφείμ, γιατί ἡ καρδιά σας ἔγινε θρόνος τοῦ Θεοῦ. Ἀλλὰ γιὰ νὰ βρεῖτε τὸν Κύριο, ταπεινωθεῖτε μέχρι τὸ χῶμα, γιατί ὁ Κύριος βδελύσσεται τοὺς ὑπερήφανους, ἐνῷ ἀγαπάει καὶ ἐπισκέπτεται τοὺς ταπεινοὺς στὴν καρδιά.
Ἂν ἀγωνίζεσαι τὸν ἀγώνα τὸν καλό, ὁ Θεὸς θὰ σὲ ἐνισχύσει. Στὸν ἀγώνα ἐντοπίζουμε τὶς ἀδυναμίες, τὶς ἐλλείψεις καὶ τὰ ἐλαττώματά μας. Εἶναι ὁ καθρέφτης τῆς πνευματικῆς μας καταστάσεως. Ὅποιος δὲν ἀγωνίστηκε, δὲν γνώρισε τὸν ἑαυτό του.
Προσέχετε καὶ τὰ μικρὰ ἀκόμα παραπτώματα. Ἄν σᾶς συμβεῖ ἀπὸ ἀπροσεξία κάποια ἁμαρτία, μὴν ἀπελπιστεῖτε, ἀλλὰ σηκωθεῖτε γρήγορα καὶ προσπέστε στὸ Θεό, ποὺ ἔχει τὴ δύναμη νὰ σᾶς ἀνορθώσει.
Μέσα μας ἔχουμε ἀδυναμίες καὶ πάθη καὶ ἐλαττώματα βαθιὰ ριζωμένα, πολλὰ εἶναι καὶ κληρονομικά. Ὅλα αὐτὰ δὲν κόβονται μὲ μία σπασμωδικὴ κίνηση οὔτε μὲ τὴν ἀδημονία καὶ τὴ βαρειὰ θλίψη, ἀλλὰ μὲ ὑπομονὴ καὶ ἐπιμονή, μὲ καρτερία, μὲ φροντίδα καὶ προσοχή.
Ἡ ὑπερβολικὴ λύπη κρύβει μέσα της ὑπερηφάνεια. Γί' αὐτὸ εἶναι βλαβερὴ καὶ ἐπικίνδυνη, καὶ πολλὲς φορὲς παροξύνεται ἀπὸ τὸ διάβολο, γιὰ ν' ἀνακόψει τὴν πορεία τοῦ ἀγωνιστῆ.
Ὁ δρόμος ποὺ ὁδηγεῖ στὴν τελειότητα εἶναι μακρύς. Εὔχεστε στὸ Θεὸ νὰ σᾶς δυναμώνει. Νὰ ἀντιμετωπίζετε μὲ ὑπομονὴ τὶς πτώσεις σας καί, ἀφοῦ γρήγορα σηκωθεῖτε, νὰ τρέχετε καὶ νὰ μὴ στέκεστε, σὰν τὰ παιδιά, στὸν τόπο ποὺ πέσατε, κλαίγοντας καὶ θρηνώντας ἀπαρηγόρητα.
Ἀγρυπνεῖτε καὶ προσεύχεστε, γιὰ νὰ μὴν μπεῖτε σὲ πειρασμό. Μὴν ἀπελπίζεστε, ἂν πέφτετε συνέχεια σὲ παλιὲς ἁμαρτίες. Πολλὲς ἀπ' αὐτὲς εἶναι καὶ ἀπὸ τὴ φύση τους ἰσχυρὲς καὶ ἀπὸ τὴ συνήθεια. Μὲ τὴν πάροδο τοῦ χρόνου, ὅμως, καὶ μὲ τὴν ἐπιμέλεια νικιοῦνται. Τίποτα νὰ μὴ σᾶς ἀπελπίζει.


Ἀπὸ τὴ σειρὰ τῶν φυλλαδίων «Η ΦΩΝΗ ΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ» τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Παρακλήτου Ὠρωποῦ Ἀττικῆς. 
πηγή 

το είδαμε εδώ

Η εικόνα του άφρονα (Αγ. Νεκτάριος Πενταπόλεως)

                                           

Ο άφρων στερείται φρόνησης και διορατικότητας, περιπλανιέται και χάνεται μέσα στις σκέψεις του. Ο άφρων προσκρούει σε πολλές επιθυμίες που είναι ανόητες και βλαβερές. Παρασύρεται σε σκοτεινούς δρόμους και οδηγείται σε καταστροφή και σε απώλεια. Ο άφρων είναι ασεβής∙ η αφροσύνη του τον οδήγησε στην άρνηση του Θεού: «Εἶπεν ἄφρων ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτοῦ∙ οὐκ ἔστι Θεός»...
Η ψυχή του άφρονα λατρεύει το σώμα και το σαρκικό φρόνημα. Το δε φως που υπήρχε σ’ αυτήν κατέληξε να γίνει σκοτάδι. Όταν περιεργάζεται τον κόσμο, τίποτε άλλο δεν διακρίνει παρά την άστατη ύλη στις διάφορες μορφές της. Η δυνατή του όραση δεν μπορεί να διακρίνει τίποτα στο σκοτάδι που την περικυκλώνει, έξω από την ύλη που στερείται πνεύματος. Η ψυχή του άφρονα αρνήθηκε την ίδια της την ύπαρξη, γιατί ο άφρων πορεύεται στο σκοτάδι και νύχτα ζοφερή έχει πλημμυρίσει την ψυχή του. Οι δρόμοι του άφρονα οδηγούν στον Άδη. Η πορεία της αφροσύνης του είναι γεμάτη σφάλματα και πολύ δύσβατη. Η ίδια η δημιουργία με μια φωνή «κραυγάζει» και εξαγγέλλει τη δημιουργική σοφία. Μόνο ο άφρων τολμά να την απορρίπτει. Από κοινού η γλώσσα της ανθρωπότητας, ομολογεί ότι υπάρχει Δημιουργός του σύμπαντος, ο άφρων άνθρωπος όμως στέκεται αντίθετος σ’ αυτήν. Ο άφρων αρνείται τον Θεό μέσα από την καρδιά του. Αρνείται τον θεμελιωτή τη στιγμή που βλέπει την οικοδομή. Ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος λέει για τον άφρονα: «Είπε ο άφρων στην καρδιά του∙ δεν υπάρχει Θεός, δεν υπάρχει θεμέλιο∙ και πώς στέκεται η οικοδομή; Δεν υπάρχει η καρίνα, η βάση του πλοίου∙ και πως αυτό συγκροτήθηκε; Δεν υπάρχει ναυπηγός∙ και πώς αρμολογήθηκε το καράβι; Δεν υπάρχει οικοδόμος∙ και πώς έγινε το σπίτι; Δεν υπάρχει μουσική∙  και πώς ακούγεται από τη λύρα η μουσική; Δεν υπάρχει αυτός που προβλέπει∙ και πώς μέσα απ’ όλα αναδεικνύεται η πρόνοια του Θεού; Δεν υπάρχει ο ηνίοχος∙ και πώς οδηγούνται τα άρματα των τεσσάρων τροχών; Δεν υπάρχει ο αγαλματοποιός∙ και πώς έγιναν οι άνθρωποι που, όπως τα αγάλματα, βρέθηκαν στον κόσμο; Δεν υπάρχει ο καμαροποιός∙ και τότε ποιος στερέωσε σαν καμάρα τον ουρανό; Δεν υπάρχει ο χρυσοχόος∙ και τότε ποιος ακούμπησε τον ήλιο στον ουρανό σαν έναν ολόχρυσο δίσκο πάνω σ’ ένα τραπέζι; Δεν υπάρχει ο λαμπαδούχος∙ και τότε ποιος έστησε τη σελήνη σαν ασημένια λαμπάδα μέσα στη νύχτα; Δεν υπάρχει αυτός που φωτίζει∙ και τότε ποιος έδωσε σε σένα αστέρια να σου φέγγουν και να σε φωταγωγούν; Δεν υπάρχει αυτός που έφτιαξε «φῶτα μεγάλα μόνῳ»∙ και τότε ποιος τοποθέτησε σε τόσο ύψος τα αστέρια και τα έκανε να ανάβουν σαν λυχνάρια; Καθώς και ο προφήτης λέει: «τῷ ποιήσαντι φῶτα μεγάλα μόνῳ, τὸν ἥλιον εἰς τάς ἀρχὰς τῆς ἡμέρας καὶ τὴν σελήνην εἰς τάς ἀρχὰς τῆς νυκτός». Δεν υπάρχει ο Δημιουργός και πώς η καλλονή, η μεγάλη ομορφιά των κτισμάτων, μαρτυρά τον Κτίστη; Γιατί εξαιτίας του τόσου μεγέθους και της τόσης ομορφιάς, κατ’ αναλογία, μπορούμε σ’ αυτά να δούμε τον Δημιουργό. Είπε ο άφρων μέσα στην καρδιά του: δεν υπάρχει Θεός. Όλα όσα γίνονται δηλαδή, πράττονται και ενεργούνται στον κόσμο, έχουν αυτόν που τα σχεδιάζει και αυτόν που τα εκτελεί και μόνο ο κόσμος δεν έχει Αυτόν που τον δημιούργησε και τον στόλισε; Αν για σένα δεν υπάρχει Θεός, τί κάνεις στον χώρο όπου υπάρχουν τα του Θεού; Μένεις στο σπίτι του Θεού και αρνείσαι τον οικοδεσπότη; Ή δώσε το ενοίκιο που δεν είναι τίποτα άλλο από την ευχαρίστηση ή φύγε από το σπίτι. Γιατί μένεις και μολύνεις το σπίτι βλασφημώντας;».
                                                                                                                              

Ο άφρων αποστράφηκε τη φρόνηση που είναι αρετή της νόησης, τη λαμπάδα της ψυχής, τη βασίλισσα των λογισμών και τη διδασκαλία των καλών, και απέβαλε τη σοφία, τη σύνεση και τη γνώση. Άφρονα λέει η Γραφή, όχι αυτόν που δεν έχει μυαλό, ή τον παράφρονα, ή αυτόν που έχει λίγο μυαλό, αλλά τον κακόφρονα. Ταλαίπωρος άνθρωπος ο άφρων.

(«Το γνώθι σαυτόν ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑΣ», ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΠΕΝΤΑΠΟΛΕΩΣ, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΘΩΣ)

(Πηγή ηλ. κειμένου: gonia.gr)

Το είδαμε εδώ

                                           

Περί πλεονεξίας και εικόνας του πλεονέκτη. Περί κλοπής και αρπαγής και περί κλέφτη και άρπαγα. (Αγ. Νεκτάριος Πενταπόλεως)

Η πλεονεξία είναι πάθος αχόρταγης ψυχής.
Ο πλεονέκτης συγκεντρώνει ασήμι και μαζεύει χρυσάφι, κτίζει σπίτια και πλησιάζει οικία την οικία και αγρό τον αγρό, με σκοπό να αφαιρέσει κάτι από τον ιδιοκτήτη έως ότου δεν του αφήσει τίποτα.Ο πλεονέκτης, όσο περισσότερο αυξάνει την περιουσία του, τόσο περισσότερο γίνεται άπληστος. Ο πλεονέκτης αισθάνεται δίψα για χρυσάφι και πείνα για περιουσία γι' αυτόν το λόγοδεν μπορεί να απαλλαγεί ούτε από τη φτώχεια ούτε από τη στέρηση. Με ποτό μεν έχουν σβήσει την όρεξη του πότη και την επιθυμία της τροφής τη χόρτασαν με τροφή. Την πλεονεξία όμως δεν την έσβησαν ούτε με ασήμι ούτε με χρυσάφι.

Στον πλεονέκτη ταιριάζει αυτό που έχουν πει για τον αλαζόνα γιατρό: «Το φάρμακό σου κάνει την αρρώστια να χειροτερεύει»... 

Η πλεονεξία είναι άπιστη μανία που ενθουσιάζει την αχόρταγη ψυχή με σκοπό να αυξήσει την περιουσία που ήδη κατέχει. Τόσο πολύ ανάβει στην ψυχή δυνατή επιθυμία γι' αυτά που δεν έχει, ώστε να αμελεί αυτά που έχει κατακτήσει. Γι' αυτό ο πλεονέκτης δεν μπορεί να κρατήσει τίποτα άξιο αγάπης. Γιατί το αγαθό που προηγουμένως το αγαπούσε και επιθυμούσε να το κάνει δικό του, μόλις το αποκτήσει, χάνει στα μάτια του τον προηγούμενο χαρακτήρα και αποβαίνει ανάξιο της αγάπης του ώστε καταλήγει να παραμελείται. Ο πλεονέκτης δεν αγαπάει όσα έχει κατακτήσει΄ ευχαριστιέται μόνο με την προσδοκία, την αναμονή του κέρδους, του πλούτου, του αγαθού. Αυτό όμως εκπνέει, από τη στιγμή που το αποκτά. Αντίθετα, η αγάπη σ' αυτά που έχουν αποκτηθεί, διώχνει μακριά την πλεονεξία και φέρνει την αυτάρκεια. Η δε αυτάρκεια φέρνει τον χορτασμό, την πλησμονή και την αμέλεια για νέες κατακτήσεις. Ενώ οι πλεονέκτες θησαυρίζουν και δεν γνωρίζουν τι και για ποιο σκοπό μαζεύουν. Είναι ανένδοτοι στο να δώσουν ελεημοσύνη και οκνηροί στο να προσφέρουν, διότι αυτοί που κερδίζουν από πλεονεξία, δεν θέλουν να ξοδεύουν τίποτα.

Ο Μέγας Βασίλειος λέει για τον πλεονέκτη: «Τον πλεονέκτη τίποτα δεν μπορεί να τον σταματήσει. Είναι χειρότερος και από τη φωτιά. Θέλει συνεχώς τα πάντα για τον εαυτό του. Δε νοιάζεται να απολαύσει αυτά που μάζεψε, αλλά σπαταλάει τον εαυτό του με την επιθυμία να κατακτήσει όλο και περισσότερα. Κατόπιν ξαγρυπνάει και είναι όλο μέριμνες και φροντίδες. Όσο λοιπόν αυξάνει ο πλούτος, τόσο βαρύτερη γίνεται η μέριμνα για τη ζωή του.

Περί κλοπής και αρπαγής και περί κλέφτη και άρπαγα

Κλοπή είναι το να αφαιρεί στα κρυφά κανείς κάτι από κάποιον. Αρπαγή δε το να αφαιρεί κανείς κάτι με τη βία. Ο κλέφτης και ο άρπαγας είναι ανόητοι και άμυαλοι, γιατί μίσησαν την έντιμη εργασία που αποδίδει κέρδος με ευφροσύνη και αγάπησαν το να είναι αργόσχολοι΄ αγάπησαν την αργία που οδηγεί στην κλοπή, την αρπαγή και κάθε κακία απ' την οποία πηγάζει κάθε πίκρα. Οι κλέφτες και οι άρπαγες μίσησαν την αληθινή χαρά, την ευδαιμονία και αγάπησαν την κακοδαιμονία, μίσησαν την ίδια την ψυχή τους. Αποφεύγουν το φως της μέρας, για να μην τους αποκαλύψει και καταφεύγουν σε σκοτεινές σπηλιές, για να τους καλύψει το πέπλο του σκότους. Τρέμουν τη σκιά της εξουσίας και δεν μπορούν να βρουν ηρεμία. Περνούν δύσκολες νύχτες και το πάθος της ακολασίας απομακρύνει απ' αυτό κάθε ανάπαυση. Οι κλέφτες και οι άρπαγες κολάζονται εδώ αλλά και στην άλλη ζωή θα καταδικαστούν αυστηρά για τις αδικίες τους.

("ΤΟ ΓΝΩΘΙ ΣΑΥΤΟΝ". ΕΚΔΟΣΕΙΣ "ΑΘΩΣ")
(Πηγή ηλ. κειμένου: apantaortodoxias.blogspot.gr)

πηγή

το είδαμε εδώ

Η εικόνα της αδικίας (Αγ. Νεκτάριος Πενταπόλεως)

Αδικία είναι η συνήθεια να βλέπη κανείς τους νόμους με υπεροψία. Αδικία είναι η περιφρόνηση των νόμων, η καταπάτηση του δικαίου. Αδικία είναι η εναντίωση στο θείο θέλημα. Είναι ενέργεια για να επικρατήσει το κακό, ο πόλεμος, η ταραχή, η κακοδαιμονία, η βασιλεία του πονηρού. Η αδικία είναι ανοσιούργημα κι αυτόν που την εργάζεται τον καθιστά ακάθαρτο μπροστά στον Θεό. Η αδικία είναι αποκρουστική στα μάτια του Θεού, καθώς προσβάλλει το πρώτο των θείων χαρακτηριστικών που είναι η θεία δικαιοσύνη. Είναι δε μητέρα κάθε κακίας, αφού μέσα στην αδικία κρύβεται διαμιάς η κακία... Η αδικία είναι πράξη ψυχής που δεν συντάσσεται με τον Θεό αλλά με τον πονηρό. Η αδικία φανερώνει ψυχή που δεν έχει καμιά επαφή των συναισθημάτων με τη λογική, ούτε βέβαια μπορεί να κυριαρχήσει πάνω στα πάθη και τις επιθυμίες της. Η αδικία  κρίνει προς το συμφέρον και όχι προς το δίκαιο. Αποδίδει το δίκαιο σ’ αυτούς που αδικούν και το αφαιρεί απ’ αυτούς που δικαιούνται να το λάβουν. Η αδικία γεμίζει τη γη με θρήνους και ο στεναγμός των αδικημένων ανεβαίνει μέχρι τον ουρανό. Η αδικία, η οποία δεν έχει έλεος και οικτιρμούς, δεν δειλιάζει μπροστά σε τίποτα. Συνθλίβει τις καρδιές των αδικημένων και κάνει από τα μάτια τους να τρέχουν πηγές δακρύων. Δεν ελεεί τον ορφανό και δεν λυπάται την χήρα. Πάντοτε αδυσώπητη και ανελέητη, επιβάλλει τις θελήσεις της και εκτελεί τις αποφάσεις της. Η τυραννία της είναι σκληρή∙ όπου δε επικρατεί, κυριαρχεί ο στεναγμός και ο πόνος. Η αδικία αρνείται τον Θεό και δεν υπολογίζει το κράτος της δύναμής Του. Η εικόνα της προκαλεί φρίκη και τρόμος καταλαμβάνει αυτούς που την αντικρύζουν. Είναι δύσμορφη και αποτρόπαιη και η όψη της μοιάζει με αρχαία ερινύα. Όπου κι αν εμφανισθεί, απομακρύνεται απ’ εκεί η ειρήνη, η χαρά και η ευθυμία. Η παρουσία της προμηνύει καταιγίδα και η φωνή της αναγγέλει την καταστροφή. Απ’ όπου κι αν περάσει, η ερήμωση γίνεται ολοκληρωτική. Η αδικία είναι ο κακός δαίμονας που αφαιρεί την ευτυχία από τους ανθρώπους. («Το γνώθι σαυτόν ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑΣ», ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΠΕΝΤΑΠΟΛΕΩΣ, Απόδοση στη Νέα Ελληνική: Ευανθία Χατζή, Επιμέλεια κειμένου - Επίμετρο: Γιώργος Μπάρλας, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΘΩΣ) (Πηγή ηλ. κειμένου: hristospanagia3.blogspot.gr) πηγή

Περί ανειλικρινούς φίλου(Αγ. Νεκτάριος Πενταπόλεως)

 

 Ο ανειλικρινής φίλος είναι άνθρωπος ιδιοτελής, άφιλος, κρυψίνους, εγωιστής, υποκριτής. Φοράει το προσωπείο της φιλίας για να ωφεληθεί από οτιδήποτε χρήσιμο μπορεί να προκύψει. Λέει ψέματα όταν μιλάει για φιλία και έχει δόλο μέσα του όταν παριστάνει τον αφοσιωμένο. Ο ίδιος θέλει τη βοήθεια του φίλου του όταν όμως εκείνος του ζητάει βοήθεια, την αρνείται, […]

 Ο ίδιος θέλει τη βοήθεια του φίλου του όταν όμως εκείνος του ζητάει βοήθεια, την αρνείται, προφασιζόμενος χίλιες δυο δικαιολογίες. Επιδεικνύει φιλία όταν όλα πάνε καλά, αλλά όταν ο φίλος του περνάει δύσκολα τον απαρνείται. Τον θυμάται όταν αυτός είναι ευτυχισμένος και από μακριά ζητάει να μάθει γι” αυτόν. Εύχεται ευτυχία σ” αυτόν που ήδη ευτυχεί και υγεία στον υγιή.

 Σε αυτόν που πράττει σωστά, του εύχεται ευπραγία. Ενώ έχει δόξα, του εύχεται ευδοξία κι ενώ ο φίλος του είναι πλούσιος, του στέλνει πλούσια δώρα κάνει δε ότι μπορεί για να δείξει φιλία προς επίδειξη.

 Τον ξεχνάει όμως γρήγορα όταν πέσει σε ατύχημα και δεν ρωτάει γι'αυτόν. Ενώ είναι γείτονάς του, δεν ενδιαφέρεται΄ τον αποφεύγει και τον καταριέται. Του καταλογίζει ανοησία για το γεγονός ότι δυσκολεύεται κάπου, τον ξεχνάει στην ασθένειά του, δεν τον πλησιάζει στη δυστυχία του, σαν ατυχήσει τον αποστρέφεται, ταπεινωμένο τον εξουθενώνει, όταν πτωχεύσει δεν θέλει καν να τον βλέπει, όταν πεινάει δεν τον φροντίζει, ακόμα και όταν πάει να πεθάνει δεν τον ελεεί. Τέτοιος είναι ο ανειλικρινής φίλος.

ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΠΕΝΤΑΠΟΛΕΩΣ «ΤΟ ΓΝΩΘΙ ΣΑΥΤΟΝ». Εκδόσεις ΑΘΩΣ

πηγή

το είδαμε εδώ

Αγίου Νεκταρίου. Περί κατακρίσεως.

Αγίου Νεκταρίου.

Περί κατακρίσεως.

Κατάκριση σημαίνει να κρίνεις και να καταδικάζεις κάποιον για ένα αμάρτημα.
Ο Γρηγόριος ο Θεολόγος λέει ότι « τίποτα δεν είναι τόσο ευχάριστο για τους ανθρώπους, όσο το να κατακρίνουν τις πράξεις των άλλων». Και ο Χρυσόστομος λέει ότι «με την κατάκριση ανατράπηκαν και βυθίστηκαν ψυχές». Ο Απόστολος Παύλος διδάσκει σε όλους ότι αυτός που κατακρίνει δεν μπορεί να απολογηθεί. Διότι για το κρίμα που κατακρίνει τον άλλον, κατακρίνει τον εαυτό του. Γιατί τα ίδια κάνει και αυτός που κρίνει. Και συ άνθρωπε που κρίνεις αυτούς που κάνουν τέτοιες πράξεις και κάνεις αυτά, νομίζεις ότι θα γλυτώσεις την κρίση του Θεού; Ο καθένας κουβαλάει το δικό του φορτίο. Για αυτό και ο Χρυσόστομος παραινεί λέγοντας: «ας μη γινόμαστε λοιπόν πικροί δικαστές των άλλων, για να μη ζητηθούν και από μας ευθύνες. Γιατί έχουμε αμαρτήματα μεγαλύτερα από κάθε συγγνώμη. Επομένως, καλύτερα να ελεούμε εκείνους που έκαναν ασυγχώρητα αμαρτήματα, για να εξασφαλίσουμε κι εμείς οι ίδιοι από πριν για τον εαυτό μας τέτοιο έλεος.Κι όμως, όσο κι αν φιλοτιμηθούμε, ποτέ δεν θα μπορέσουμε να προσφέρουμε τέτοια φιλανθρωπία, την οποία χρειαζόμαστε εμείς από τον φιλάνθρωπο Θεό…γιατί όποιος μιλάει με φροντίδα και ακρίβεια για τον συνάνθρωπό του, πολύ περισσότερο θα έχει τον Θεό να κάνει το ίδιο για αυτόν. Ας μη μιλάμε λοιπόν ο ένας εναντίον του άλλου.
Και ο Κύριος μας δίνει εντολές λέγοντας: «Μην κρίνετε για να μην κριθείτε. Για το κρίμα που κρίνετε θα κριθείτε και με το μέτρο που μετράτε θα μετρηθείτε. Τι βλέπεις το ξυλαράκι στο μάτι του αδελφού σου, ενώ το δοκάρι στο δικό σου μάτι δεν το καταλαβαίνεις;»
Περί λοιδορίας.
Λοιδορία είναι η κακολογία, η ύβρη, η καταλαλιά.
Ο λοίδορος είναι μοχθηρός, επιρρεπής στο να κατηγορεί και στις ύβρεις. Έχει ακάθαρτη καρδιά. Το πνεύμα του είναι διεστραμμένο και η ψυχή του μοχθηρή. Το στόμα του είναι διεστραμμένο, η γλώσσα του πονηρή, τα χείλη του βέβηλα, οι λόγοι του άδικοι. Γίνεται πικρός δικαστής του αδελφού του, τον κατακρίνει χωρίς απολογία, ανηλεής και αδυσώπητος του επιτίθεται και του απαγγέλει την καταδίκη του. Ο λοίδορος καθόλου δεν διαφέρει από τον δολοφόνο, διότι ο μεν αφαιρεί την ζωή, ενώ ο δε την τιμή, δηλαδή το βάθρο πάνω στο οποίο στηρίζεται η ζωή.
Περί καταλαλιάς και καταλάλου.
Καταλαλιά είναι η κατηγόρια, η κακολογία. Κατάλαλος είναι αυτός που κακολογεί και κατηγορεί τον πλησίον του. Ο Μέγας Βασίλειος λέει «καταλαλιά είναι το να μιλάς εναντίον ενός αδελφού που δεν είναι παρών, με σκοπό να τον συκοφαντήσεις, ακόμα και αν είναι αλήθεια αυτό που λες».
Ο Ιάκωβος ο αδελφόθεος συμβουλεύει λέγοντας: «Αδελφοί, μην καταλαλείτε ο ένας εναντίον του άλλου. Αυτός που καταλαλεί εναντίον του αδελφού του, ή κρίνει τον αδελφό του, καταλαλεί ενάντια στον νόμο, κρίνει τον νόμο. Αν όμως κρίνεις τον νόμο, δεν τηρείς τον νόμο, αλλά είσαι κριτής του. Ένα είναι ο νομοθέτης που μπορεί να σώσει και να καταστρέψει. Εσύ ποιος είσαι, που κρίνεις τον άλλον»; Ο κατάλαλος με την καταλαλιά τρώει τις σάρκες των αδελφών του (Πατερικόν).Ο Μέγας Βασίλειος θεωρεί άξιους αφορισμού τον κατάλαλο και αυτόν που τον ακούει, λέγοντας «αν κάποιος βρεθεί να καταλαλεί εναντίον κάποιου ή να ακούει κάποιον να καταλαλεί και να μην τον επιτιμά, να αφορίζεται μαζί του».
Ο κατάλαλος αφαιρεί την τιμή του ανθρώπου, όπως ο φονιάς την ζωή. Και οι δυο είναι εξίσου ανθρωποκτόνοι.
Περί συκοφαντίας και συκοφάντη.
Συκοφαντία είναι η ψεύτικη κατηγορία. Συκοφάντης είναι ο ψεύτης. Και κάποιος σοφός λέει: «κανέναν άλλον να μη θεωρείς ψεύτη, παρά τον συκοφάντη. Γιατί μεταξύ ψεύδους και συκοφαντίας δεν υπάρχει καμία διαφορά». Συκοφάντη οι παλιότεροι και οι τωρινοί ονομάζουν τον διαβολέα και τον προσαγωγέα.
Είναι βέβαιο ότι ο διάβολος έχει εφεύρει την συκοφαντία. Δηλητήριο σκορπιού η γλώσσα του συκοφάντη. Δεν παρατάει το έργο του ο συκοφάντης, όταν επιπλέον αντιληφθεί ότι και οι άρχοντες επιθυμούν τη συκοφαντία. Μηχανεύεται ψέματα και διαβάλλει με κάθε τρόπο. Ο Κύριος θα εξολοθρεύσει όλα τα πονηρά χείλη. Η γλώσσα του συκοφάντη μισεί την αλήθεια. Η συκοφαντία γκρέμισε νέους και γέροντες, άρχοντες και δυνάστες. Ο συκοφάντης χαίρεται πολύ περισσότερο, όσο με τις πράξεις του γίνεται δημοφιλής.

Απόδοση στα νέα Ελληνικά Γεώργιος Τέζας – Φιλόλογος .
ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΤΟ ΓΝΩΘΙ ΣΑΥΤΟΝ.
ΕΚΔΟΣΕΙΣΝΕΚΤΑΡΙΟΣ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΣ
Η/Υ ΠΗΓΗ Ιερά Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου. 

το είδαμε εδώ

Η εικόνα του δίκαιου ανθρώπου

Αγ. Νεκτάριος Πενταπόλεως

Η εικόνα του δίκαιου είναι γεμάτη χάρη! Όλες μαζί οι αρετές ήρθαν και του ζωγράφισαν τον χαρακτήρα «γιατί στη δικαιοσύνη υπάρχουν όλες οι αρετές μαζί». Σπέρνει δικαιοσύνη και ευχαριστιέται με τους καρπούς της. Ο Κύριος εισακούει την προσευχή του. 

Ο δίκαιος θα ανθίσει σαν τον φοίνικα και θα αυξηθεί όσο ο κέδρος του Λιβάνου. Οι καρποί της δικαιοσύνης του δεν χάνονται΄ λαβαίνει δε τον μισθό του από τον Κύριο. Ο δίκαιος ζει μέσα στη χαρά και την ευφροσύνη΄ το φώς του δίκαιου λάμπει για πάντα, η δε ευλογία του Θεού ακουμπάει επί της κεφαλής του.

Η ευφροσύνη πληροί τον χρόνο του δίκαιου΄ ευλογείται το σπίτι του και μεγαλώνει η δύναμή του. Η σωτηρία του δίκαιου προέρχεται από τον Θεό και ο Θεός τον υποστηρίζει. 

Το σπέρμα του θα υπάρχει από γενεά σε γενεά και τα παιδιά του σαν μικρά κλαριά ελαιών, που φυτρώνουν γύρω από τον κορμό της ελιάς, θα στέκονται γύρω από το τραπέζι του. Ο Κύριος δεν απομακρύνει τα μάτια του από τον δίκαιο και τον βοηθά στις αντιξοότητές του και θα τον δοξάσει.

Ο Κύριος έχει τον δίκαιο κάτω από την επίβλεψή του και ακούει την προσευχή του “Εκέκραξε ο δίκαιος και ο Κύριος τον εισάκουσε” τον απομάκρυνε απ’ όλες τις θλίψεις του. «Φυλάσσει Κύριος πάσα τα οστά αυτού, εν εξ αυτών ου συντριβήσεται». 

Ο Κύριος τον προστατεύει και είναι μαζί του όλες τις ημέρες της ζωής του. Αν του ορμήσουν ποταμοί, δεν θα τον παγιδεύσουν και αν διαβαίνει ύδατα δεν θα παρασυρθεί από αυτά, γιατί ο Κύριος είναι μαζί του. Αν περάσει μέσα από τη φωτιά, δεν θα καεί΄ η δεξιά του Κυρίου θα τον σκεπάσει.

Ο δίκαιος είναι άμεμπτος και τα χέρια του καθαρά από τη βρωμιά της αδικίας και η καρδιά του αμόλυντη από ανομίες.

Ο δίκαιος εμφανίζεται με πολύ θάρρος μπροστά στο δικαστήριο και το πρόσωπό του λάμπει μέσα από την απολογία του. 

Ο δίκαιος θα κληρονομήσει τη γη και το μνημόσυνο αυτού θα υπάρχει αιώνια. Το όνομά του θα το ευλογούν γενεές γενεών και τη δικαιοσύνη του θα τη διηγούνται οι απόγονοί του. 

Στα χέρια του δίκαιου υπάρχει πηγή ζωής και τα παιδιά του δεν πρόκειται να λιμοκτονήσουν. Από τον πλούτο των ασεβών θησαυρίζει ο δίκαιος.

Οι δρόμοι του δίκαιου φωτίζονται από φως και οι οδοί του είναι ευθείες ενώπιον του Κυρίου. Ο δίκαιος αν πέσει θα ξανασηκωθεί. Κι αν επτά φορές πέσει, επτά θα σηκωθεί. Ο ίδιος ο Κύριος θα τον σηκώσει από το παράπτωμά του. Τα χείλη του δίκαιου άνδρα στάζουν χάρη, το δε στόμα του λαλεί σοφία. 

Είναι μακάριος ο δίκαιος και θα είναι μακάριοι και οι απόγονοι που θα προέλθουν απ’ αυτόν.

Των δικαίων οι ψυχές βρίσκονται στα χέρια του Θεού και δεν τους αγγίζει κανένα βάσανο. Η ελπίδα των δικαίων είναι αθάνατη. Οι δίκαιοι ζουν αιώνια και ο μισθός τους παρέχεται από τον Κύριο΄ το ίδιο και η φροντίδα, από τον Κύριο δίνεται. Γι’ αυτόν το λόγο θα λάβουν βραβείο από το ίδιο το χέρι του Κυρίου, που θα είναι το βασίλειο της ευπρέπειας και το στολίδι του κάλλους, γιατί η δεξιά Του θα τους σκεπάσει και ο βραχίονάς Του θα τους υπερασπιστεί.

Ακόμη και οι τρίχες της κεφαλής των δικαίων είναι αριθμημένες από τον Θεό και ούτε μία απ’ αυτές δεν θα πέσει δίχως τη θέλησή Του.

Μακάριος άνθρωπος ο δίκαιος.

(Από το βιβλίο: “ΤΟ ΓΝΩΘΙ ΣΑΥΤΟΝ”

ΕΚΔΟΣΕΙΣ “ΑΘΩΣ”)
πηγή

το είδαμε εδώ

Απόγνωση και Αυτοκτονία…( ομιλία τού Αγίου Νεκταρίου το 1893 στην Λαμία ).

Άγιος Νεκτάριος, ο κατεξοχήν  Άγιος τής υπομονής καί τής ανεξικακίας έχει κάτι να πεί στήν ποιμαντική τής Ορθόδοξης Εκκλησίας γιά τούς αυτοκτονούντας...

Στις 20 Νοεμβρίου στά 1893 ο Άγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως ώς  ιεροκήρυκας,εκφώνησε μία ομιλία στη Λαμία για το σοβαρό αυτό θέμα της απόγνωσης και της αυτοκτονίας ! 

Επειδή το κοινωνικό αυτό πρόβλημα έχει σήμερα ανησυχητικές διαστάσεις, ο φωτισμένος λόγος του Θεοφόρου πατρός της Εκκλησίας μας και συγχρόνου Αγίου είναι πολύ ωφέλιμος και επίκαιρος. Ανάλυση αυτής τής ομιλίας στήν καθομιλουμένη γλώσσα μας γίνεται παρακάτω :

«...Η απόγνωση είναι ένα φοβερό κακό και αγιάτρευτο πάθος που φθείρει την ψυχή του ανθρώπου. Καταστρέφει κάθε τι υγιές μέσα του, τον παραδίδει στην καταστροφή και τον ωθεί να θέσει τέρμα στη ζωή του. Ο απεγνωσμένος παρότι ζει είναι νεκρός, διότι έχασε τον σύνδεσμο με τον κόσμο και κάθε ευχαρίστηση της ζωής.

Νομίζει ότι ένας γρηγορότερος θάνατος από τον φυσικό θα τον απαλλάξει από τις θλίψεις και τις δυσκολίες της ζωής και καταλήγει στην αυτοκτονία. Είναι όμως πράγματι έτσι ;

Τά αίτια τής αυτοκτονίας...


Η απόγνωση λοιπόν είναι η αιτία της αυτοκτονίας και όχι η φρενοπάθεια. Αυτός που αυτοκτονεί δεν είναι παράφρονας αλλά απεγνωσμένος. Ο φρενοπαθείς επιχειρεί και μετά τη διάσωσή του να θανατωθεί χωρίς να έχει προμελετήσει τον τρόπο που θα πεθάνει.

Ουδέποτε διαλέγει όπλο ή μέσο αυτοκτονίας και οδηγείται ασυνείδητα στην πράξη του, λόγω της φρενοπάθειάς του. Ο παράφρονας δεν ζητά το θάνατο, αλλά ο θάνατός του είναι συνέπεια απονεννοημένης πράξης. Οι αυτοκτονούντες (αυτόχειρες) όμως που σώθηκαν, θεραπεύτηκαν, δεν επιχείρησαν άλλη προσπάθεια αυτοκτονίας και μετανόησαν.

Οι αυτοκτονούντες λοιπόν δεν πάσχουν παθολογικά αλλά ηθικά. Η απόγνωση είναι ηθική παρεκτροπή. Αγνόησαν την ηθική θεραπεία και όταν τους κατέλαβε ο πανικός της απόγνωσης αυτοκτόνησαν.

Άρα είναι υπεύθυνοι των πράξεών τους και έχουν μεγάλη αμαρτία, ασυγχώρητη (εφόσον δεν μπορούν να μετανοήσουν). Δεν είναι σωστή η ιατρική διάγνωση, που χαρακτηρίζει όλους τους αυτοκτονούντας φρενοβλαβείς.


Τά αίτια τής απόγνωσης...


Τα αίτια της απόγνωσης είναι πολλά. Το κύριο αίτιο είναι ηθική ασθένεια του πάσχοντος.Τους ηθικά ασθενείς μπορούμε να τους διαιρέσουμε σε τρεις κατηγορίες:

α) στους άθεους, β) στους ολιγόπιστους και γ) σ' αυτούς που κυριεύονται από τα συναισθήματα και τις αψικαρδίες τους.

α) Άθεοι: Αυτοί που ανήκουν στην πρώτη τάξη απολαμβάνουν τη ζωή τους σαν κάτι αγαθό, όσο δεν υπάρχουν δυσκολίες. Έχουν καθαρά υλιστικό φρόνημα, ζουν χωρίς Θεό, γι' αυτό με τις πρώτες δυσκολίες της ζωής ή την μεταβολή των όρων της, οδηγούνται στην απόγνωση και την αυτοκτονία, χωρίς βέβαια αυτή να είναι αποτέλεσμα παραφροσύνης.

Στην ίδια κατηγορία συγκαταλέγονται επίσης όσοι είναι πλήρως παραδομένοι στις ηδονές και τα αγαθά αυτού του κόσμου. Η φιλοσοφία της ζωής τους μοιάζει με εκείνη των Επικουρείων. Στο τέλος όμως καταλήγουν μετά από μια κλιμακωτή πορεία στην αυτοχειρία, αφού οι συνεχείς απολαύσεις αυτού του κόσμου φέρνουν τον κορεσμό, ο κορεσμός την αηδία, η αηδία την αποστροφή, η αποστροφή την ανία, η ανία την στενοχώρια, η στενοχώρια το άλγος και το άλγος τους οδηγεί στην απόγνωση, οπότε θέτουν τέρμα στη ζωή τους.

Μια ομάδα ανθρώπων στην ίδια κατηγορία, κατεχόμενοι και αυτοί από υλιστικό φρόνημα, είναι και όσοι απατηλά επιδιώκουν ν' αποκτήσουν όσο το δυνατόν περισσότερα αγαθά, θεωρώντας τα σαν τα μέσα ευδαιμονίας τους. Αγνόησαν την αληθινή και πραγματική ευδαιμονία, τον Θεό, λάτρευσαν ασταθή και ρευστά στοιχεία, απέτυχαν και απογοητεύθηκαν.

β) Ολιγόπιστοι: Στη δεύτερη τάξη ανήκουν οι άνθρωποι εκείνοι που αρχικά ζουν σύμφωνα με τους θεϊκούς και ανθρώπινους νόμους, αλλά με τις πρώτες σημαντικές δυσκολίες της ζωής χάνουν το θάρρος τους και την ελπίδα τους, δηλαδή τον Θεό. Όσοι λοιπόν χάνουν το θάρρος τους στερούνται της καρτερίας, της αυταπάρνησης και της θυσίας στο πεδίο της μάχης, το οποίο στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν είναι άλλο παρά η ίδια η ζωή με τις δυσκολίες της.

Όσοι δεν ελπίζουν στον Θεό γίνονται θρασείς, γιατί το θράσος είναι παρωδία του θάρρους. Καταλήγουν μάλιστα στη δειλία και την μικροψυχία. Ο Άγιος Νεκτάριος παρομοιάζει όλους αυτούς με τους ριψάσπιδες των μαχών των πολέμων και τους χαρακτηρίζει άνανδρους. Η αυτοχειρία δηλαδή δεν είναι πράξη γενναιότητας, αλλά δειλίας και θράσους. Στερείται ηθικού σθένους, αφού οι αυτόχειρες δεν υπολογίζουν τίποτα και κανέναν, καταλήγοντας στην απονεννοημένη ενέργειά τους.

Η τάξη επίσης αυτή των αυτοχείρων δεν έχει τα στοιχεία των παραφρόνων. Πρόκειται για ηθικά αρρώστους, οι οποίοι θα θεραπεύονταν, αν ζητούσαν βοήθεια από τον Θεό. Είναι Χριστιανοί κατ' όνομα και όχι κατ' ουσία, αφού αγνοούν τη χάρη του Ιησού Χριστού που επισκιάζει όλους τους πιστούς, την απάθεια και την καρτερία που θα πρέπει να δείχνει ο Χριστιανός για τις δυσκολίες αυτής της ζωής. Τελικά όλοι όσοι ανήκουν σ' αυτή την τάξη, ενώ ξεκινούν με μια επιφανειακή πίστη, καταλήγουν στην απιστία με συνέπεια την απόγνωση.

γ) Συναισθηματικά άρρωστοι: Στην τρίτη κατηγορία τέλος κατατάσσονται όσοι αυτοκτονούν απογοητευμένοι από τον ανθρώπινο έρωτα, είτε αγνό (όπως είναι ο νεανικός έρωτας), είτε παράνομο και βδελυρό. Η ερωτική απογοήτευση των νεαρών σε ηλικία ατόμων επέρχεται εξαιτίας της θλίψης για την απώλεια του ερωτικού ινδάλματός τους.Τούτο φέρει την δυστυχία και η απειρία γύρω από τα θέματα της ζωής, δίνει τεράστιες διαστάσεις στο γεγονός, το οποίο για τους απογοητευμένους νέους θεωρείται μέγιστο κακό.

Πρόκειται όμως για μια οικτρή πλάνη, άγνοια για την μέλλουσα ζωή, έλλειψη θρησκευτικής αγωγής και χριστιανικού πνεύματος. Υπεύθυνοι στην περίπτωση αυτή δεν είναι τόσο οι νέοι όσο οι γονείς τους, οι οποίοι δεν φρόντισαν να ανατραφούν σωστά τα παιδιά τους.

Στην κρίσιμη μάλιστα στιγμή που τα παιδιά τους χρειάστηκαν τη φροντίδα και την συμβουλή τους εκείνοι έδειξαν αμέλεια ή τα προέτρεπαν σε μια σχέση ολέθρια. Η δεύτερη ομάδα αυτής της κατηγορίας (μοιχοί κ.α.) έχει ως αίτιο την ηθική διαφθορά. Θεωρούνται παραβάτες των εντολών του Θεού, καταστρέφουν την οικογένειά τους και την ιερότητα του γάμου, πριν οδηγηθούν στην αυτοχειρία.

Στην ίδια κατηγορία τοποθετούνται και όσοι αυτοκτονούν επειδή θίγηκε το φιλότιμό τους και όσοι δεν μπόρεσαν να ξεπεράσουν δύσκολες ή δυσάρεστες στιγμές που τους παρουσιάστηκαν στη ζωή τους απρόοπτα. Κοινή αιτία είναι η έλλειψη χριστιανικής αγωγής και χριστιανικής ζωής, με συνέπεια το ηθικό κατρακύλισμα, την κακή χρήση ελευθερίας και τον ξενικό πιθηκισμό. Εάν είχαν χριστιανική αγωγή δεν θα αυτοκτονούσαν, αλλά θα μετανοούσαν και θα διόρθωναν τη ζωή τους.

Αντιμετώπιση των αυτοκτονούντων από την Εκκλησία...

Σήμερα το θέμα της κηδείας των αυτοχείρων θεωρείται επίκαιρο, αφού υπάρχουν περιπτώσεις όπου ιερείς αρνούνται να τους κηδεύσουν, με αποτέλεσμα να δημιουργείται ένταση μεταξύ συγγενών του αυτόχειρος και της Εκκλησίας. Τις περισσότερες φορές βέβαια κατ' οικονομίαν, κηδεύονται οι αυτόχειρες. Ποιο από τα δύο όμως πρέπει να συμβαίνει;

Ο Αγιος Νεκτάριος, ακολουθώντας την σταθερή παράδοση της Εκκλησίας,απαγορεύει την κήδευση των αυτοκτονούντων, προβάλλοντας δύο σοβαρά επιχειρήματα.

Εν πρώτοις, το ότι δεν έχει εντολή σχετική, αντίθετα μάλιστα υπάρχουν απαγορεύσεις για την κήδευση. Δεν υπάρχει επίσης ειδική ακολουθία για τους αυτοκτονούντες.

Σε σχέση μάλιστα με την ακολουθία παρατηρεί ορθώς ότι, όταν διαβάζεται στους αυτόχειρες η συνήθης ακολουθία, τότε η Εκκλησία αμαρτάνει, γιατί ψεύδεται προς τον Θεό ενώπιον του λαού και μάλιστα μέσα στον Ιερό Ναό.

Ψεύδεται, διότι η ακολουθία προϋποθέτει ότι ο νεκρός ήταν πιστός άνθρωπος και δούλος του Θεού και ότι ο Θεός «Μετέστησε τον δούλον του» στην άλλη ζωή και τον εκάλεσε.

Τίποτε όμως από αυτά δεν είναι αληθές, ούτε πιστός, ούτε δούλος του Θεού είναι όποιος αυτοκτονεί, διότι η πράξη της αυτοκτονίας αποδεικνύει απιστία και απείθεια στο θέλημα του Θεού.

Επίσης δεν μετέστησε, ούτε εκάλεσε ο Θεός τον αυτόχειρα, αλλά ο ίδιος έθεσε τέρμα στη ζωή του, της οποίας εξουσιαστής είναι μόνο ο Θεός που την έδωσε.

Η Εκκλησία έχει εντολή να κηδεύει τους αποθνήσκοντας εν Κυρίω και γι' αυτούς μόνο έχει τη νεκρώσιμη ακολουθία, που είναι σύμφωνη με τη ζωή και την πίστη του κηδευομένου.

Όσοι πιστεύουν, παρατηρεί ο Άγιος Νεκτάριος, ότι οφείλει η Εκκλησία να μην είναι τόσο σκληρή και αυστηρή απέναντι στους ζώντας συγγενείς, αλλά να τους δίδει παρηγοριά και ανακούφιση με το να κηδεύει τους αυτόχειρες, αυτοί μάλλον αγνοούν τους σοβαρούς λόγους της άρνησης της Εκκλησίας, παρότι η Εκκλησία έχει πάντοτε αγάπη και παρηγοριά και θλίβεται για το κακό που συνέβη σε ένα από τα παιδιά της.

Το κακό αυτό είναι που την δεσμεύει και την εμποδίζει από κάθε ενέργεια. Η στάση αυτή της Εκκλησίας δεν είναι εκδικητική και κολαστική, αλλά φιλάνθρωπη και θεραπευτική για τον νεκρό και τους ζώντας συγγενείς. Και αυτό πρέπει να εξηγήσει η Εκκλησία στην ποιμαντική της φροντίδα για όλους.

Με το να γίνεται κηδεία στον αυτοκτονούντα, επιβαρύνεται η ψυχή του νεκρού και των ζώντων συγγενών, διότι βεβηλώνεται ο ιερός χώρος της Εκκλησίας με τα ψεύδη που λέγονται ενώπιον του Θεού («Μετά πνευμάτων δικαίων τετελειωμένων», «Μακάριοι οι άμωμοι εν οδώ, οι πορευόμενοι εν νόμω Κυρίου» κ.λπ.).

Τελικά συμπεράσματα...

Η αυτοκτονία είναι μια αποτρόπαια πράξη και καταδικάζεται από την Εκκλησία και την κοινωνία. Είναι πράξη στην οποία οδηγεί η ηθική κατάπτωση και η απόγνωση και είναι πράξη δειλίας, ανανδρίας και αρρωστημένου εγωϊσμού. Η Εκκλησία σύμφωνα με τις υψηλές αρχές του Ευαγγελίου, δεν επιτρέπεται να κηδεύει τους αυτόχειρες.

Και οι συγγενείς τους δεν πρέπει να ζητούν με απάτη (ιατρικό πιστοποιητικό ότι ο αυτόχειρας ήταν φρενοβλαβής - ψυχοπαθής) να γίνει κηδεία και μνημόσυνα. Και φυσικά και οι γιατροί δεν πρέπει να γίνονται συνεργοί στην απάτη αυτή, διότι έτσι γίνονται όλοι συνένοχοι στην αύξηση του κακού.

Η Εκκλησία με την αυστηρή στάση της απέναντι στον αυτόχειρα, την οποία πρέπει να κατανοούν και να αποδέχονται οι συγγενείς του νεκρού, στιγματίζει την πράξη και αποτρέπει άλλους που πιθανόν ωθούνται στην πράξη αυτή, σαν προληπτικό φάρμακο.

Αλλά κυρίως προστατεύει την Ιερότητα των Μυστηρίων της και του Ιερού χώρου του Ναού από την βεβήλωση που επιβαρύνει την ψυχή του νεκρού και των ζώντων συγγενών και ιερέων. Η ριζική θεραπεία του κακού θα έλθει με την χριστιανική αγωγή και την πνευματική ζωή στα πλαίσια της διδασκαλίας του Ευαγγελίου.

Η συμμετοχή μας στη Μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας και ο πνευματικός αγώνας μας είναι η καλύτερη θεραπεία της ηθικής διαφθοράς και της απόγνωσης που οδηγούν στη αποτρόπαια πράξη της αυτοκτονίας.

Παρουσίαση: Αρχιμανδρίτης Παρθένιος Ηγούμενος Ι. Μ. ΟΔΗΓΗΤΡΙΑΣ

Πηγές:

1) Αγίου Νεκταρίου Πενταπόλεως, Περί αληθούς και ψευδούς μορφώσεως, Γραφή περί αυτοκτονίας, Εκδόσεις Ν. Παναγόπουλος, Αθήνα 1989.

2) Κ. Σταυριανός: «Απόγνωση και Αυτοκτονία», θέσεις και απόψεις του Αγίου Νεκταρίου, Περιοδικό Θεοδρομία, Τεύχος 5, έτος 2000.

Το είδαμε εδώ

Η μακροθυμία είναι αρετή γενναίας και ευγενικής ψυχής Άγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως

Η μακροθυμία είναι αρετή γενναίας και ευγενικής ψυχής, που έχει θεμέλιο την αγάπη προς τον πλησίον.
Η μακροθυμία είναι μεγαλοψυχία, μεγαλοφροσύνη και φίλη της πραότητας.
Η μακροθυμία μαρτυράει καλή αγωγή ψυχής και εκδηλώνεται σαν συμπάθεια, φιλανθρωπία, μετριοφροσύνη και δικαιοσύνη.
 Ο μακρόθυμος κυριαρχεί πάνω στον θυμό και την οργή του∙ κατευνάζει δε τις ορμές της καρδιάς του, ελεεί όσους έφταιξαν σε κάτι και λυπάται αυτούς που αμαρτάνουν.
 Ο έλεγχός του γίνεται με επιείκεια και τα λόγια του εκφράζονται με σύνεση και φρόνηση.
Η οργή δεν σκοτίζει τον νου του και ο θυμός δεν διαταράσσει τα λογικά του.
 Η όψη του είναι ευχάριστη και οι κινήσεις του σεμνοπρεπείς. Έχοντας πολλή φρόνηση, δεν δικάζει με εμπαθή οξύτητα, αλλά αποφαίνεται με αγαθή κρίση για τα παραπτώματα.

πηγή

το είδαμε εδώ

Για την απόγνωση και την αυτοκτονία (Αγίου Νεκταρίου)

Αρχιμανδρίτης Παρθένιος Ηγούμενος Ι. Μ. ΟΔΗΓΗΤΡΙΑΣ

 

Για το σοβαρό θέμα της απόγνωσης και της αυτοκτονίας εκφώνησε μία ομιλία ο Άγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως, στη Λαμία στις 20 Νοεμβρίου 1893 σαν Ιεροκήρυκας. Επειδή το κοινωνικό αυτό πρόβλημα έχει σήμερα ανησυχητικές διαστάσεις, ο φωτισμένος λόγος του Θεοφόρου πατρός της Εκκλησίας μας και συγχρόνου Αγίου είναι πολύ ωφέλιμος και επίκαιρος. Η απόγνωση είναι φοβερό κακό και αγιάτρευτο πάθος που φθείρει την ψυχή του ανθρώπου. Καταστρέφει κάθε τι υγιές μέσα του, τον παραδίδει στην καταστροφή και τον ωθεί να θέσει τέρμα στη ζωή του. Ο απεγνωσμένος παρότι ζει είναι νεκρός, διότι έχασε τον σύνδεσμο με τον κόσμο και κάθε ευχαρίστηση της ζωής. Νομίζει ότι ένας γρηγορότερος θάνατος από τον φυσικό θα τον απαλλάξει από τις θλίψεις και τις δυσκολίες της ζωής και καταλήγει στην αυτοκτονία.

Αιτία αυτοκτονίας  

Η απόγνωση λοιπόν είναι η αιτία της αυτοκτονίας και όχι η φρενοπάθεια. Αυτός που αυτοκτονεί δεν είναι παράφρονας αλλά απεγνωσμένος. Ο φρενοπαθείς επιχειρεί και μετά τη διάσωσή του να θανατωθεί χωρίς να έχει προμελετήσει τον τρόπο που θα πεθάνει. Ουδέποτε διαλέγει όπλο ή μέσο αυτοκτονίας και οδηγείται ασυνείδητα στην πράξη του, λόγω της φρενοπάθειάς του. Ο παράφρονας δεν ζητά το θάνατο, αλλά ο θάνατός του είναι συνέπεια απονεννοημένης πράξης. 
Οι αυτοκτονούντες (αυτόχειρες) όμως που σώθηκαν, θεραπεύτηκαν, δεν επιχείρησαν άλλη προσπάθεια αυτοκτονίας και μετανόησαν. Οι αυτοκτονούντες λοιπόν δεν πάσχουν παθολογικά αλλά ηθικά. Η απόγνωση είναι ηθική παρεκτροπή. Αγνόησαν την ηθική θεραπεία και όταν τους κατέλαβε ο πανικός της απόγνωσης αυτοκτόνησαν. Άρα είναι υπεύθυνοι των πράξεών τους και έχουν μεγάλη αμαρτία, ασυγχώρητη (εφόσον δεν μπορούν να μετανοήσουν). Δεν είναι σωστή η ιατρική διάγνωση, που χαρακτηρίζει όλους τους αυτοκτονούντας φρενοβλαβείς. 


Αιτία απόγνωσης  

Τα αίτια της απόγνωσης είναι πολλά. Το κύριο αίτιο είναι ηθική ασθένεια του πάσχοντος. Τους ηθικά ασθενείς μπορούμε να τους διαιρέσουμε σε τρεις κατηγορίες: α) στους άθεους, β)στους ολιγόπιστους και γ) σ' αυτούς που κυριεύονται από τα συναισθήματα και τις αψικαρδίες τους.  

α) Άθεοι: Αυτοί που ανήκουν στην πρώτη τάξη απολαμβάνουν τη ζωή τους σαν κάτι αγαθό, όσο δεν υπάρχουν δυσκολίες. Έχουν καθαρά υλιστικό φρόνημα, ζουν χωρίς Θεό, γι' αυτό με τις πρώτες δυσκολίες της ζωής ή την μεταβολή των όρων της, οδηγούνται στην απόγνωση και την αυτοκτονία, χωρίς βέβαια αυτή να είναι αποτέλεσμα παραφροσύνης. Στην ίδια κατηγορίασυγκαταλέγονται επίσης όσοι είναι πλήρως παραδομένοι στις ηδονές και τα αγαθά αυτού του κόσμου. Η φιλοσοφία της ζωής τους μοιάζει με εκείνη των Επικουρείων. Στο τέλος όμως καταλήγουν μετά από μια κλιμακωτή πορεία στην αυτοχειρία, αφού οι συνεχείς απολαύσεις αυτού του κόσμου φέρνουν τον κορεσμό, ο κορεσμός την αηδία, η αηδία την αποστροφή, η αποστροφή την ανία, η ανία την στενοχώρια, η στενοχώρια το άλγος και το άλγος τους οδηγεί στην απόγνωση, οπότε θέτουν τέρμα στη ζωή τους. Μια ομάδα ανθρώπων στην ίδια κατηγορία, κατεχόμενοι και αυτοί από υλιστικό φρόνημα, είναι και όσοι απατηλά επιδιώκουν ν' αποκτήσουν όσο το δυνατόν περισσότερα αγαθά, θεωρώντας τα σαν τα μέσα ευδαιμονίας τους. Αγνόησαν την αληθινή και πραγματική ευδαιμονία, τον Θεό, λάτρευσαν ασταθή και ρευστά στοιχεία, απέτυχαν και απογοητεύθηκαν. 

β) Ολιγόπιστοι: Στη δεύτερη τάξη ανήκουν οι άνθρωποι εκείνοι που αρχικά ζουν σύμφωνα με τους θεϊκούς και ανθρώπινους νόμους, αλλά με τις πρώτες σημαντικές δυσκολίες της ζωής χάνουν το θάρρος τους και την ελπίδα τους, δηλαδή τον Θεό. Όσοι λοιπόν χάνουν το θάρρος τους στερούνται της καρτερίας, της αυταπάρνησης και της θυσίας στο πεδίο της μάχης, το οποίο στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν είναι άλλο παρά η ίδια η ζωή με τις δυσκολίες της. Όσοι δεν ελπίζουν στον Θεό γίνονται θρασείς, γιατί το θράσος είναι παρωδία του θάρρους. Καταλήγουν μάλιστα στη δειλία και την μικροψυχία. Ο Άγιος Νεκτάριος παρομοιάζει όλους αυτούς με τους ριψάσπιδες των μαχών των πολέμων και τους χαρακτηρίζει άνανδρους. Η αυτοχειρία δηλαδή δεν είναι πράξη γενναιότητας, αλλά δειλίας και θράσους. Στερείται ηθικού σθένους, αφού οι αυτόχειρες δεν υπολογίζουν τίποτα και κανέναν, καταλήγοντας στην απονεννοη΅ένη ενέργειά τους. Η τάξη επίσης αυτή των αυτοχείρων δεν έχει τα στοιχεία των παραφρόνων. Πρόκειται για ηθικά αρρώστους, οι οποίοι θα θεραπεύονταν, αν ζητούσαν βοήθεια από τον Θεό. Είναι Χριστιανοί κατ' όνομα και όχι κατ' ουσία, αφού αγνοούν τη χάρη του Ιησού Χριστού που επισκιάζει όλους τους πιστούς, την απάθεια και την καρτερία που θα πρέπει να δείχνει ο Χριστιανός για τις δυσκολίες αυτής της ζωής. Τελικά όλοι όσοι ανήκουν σ' αυτή την τάξη, ενώ ξεκινούν με μια επιφανειακή πίστη, καταλήγουν στην απιστία με συνέπεια την απόγνωση. 

γ) Συναισθηματικά άρρωστοι: Στην τρίτη κατηγορία τέλος κατατάσσονται όσοι αυτοκτονούν απογοητευμένοι από τον ανθρώπινο έρωτα, είτε αγνό (όπως είναι ο νεανικός έρωτας), είτε παράνομο και βδελυρό. Η ερωτική απογοήτευση των νεαρών σε ηλικία ατόμων επέρχεται εξαιτίας της θλίψης για την απώλεια του ερωτικού ινδάλματός τους. Τούτο φέρει την δυστυχία και η απειρία γύρω από τα θέματα της ζωής, δίνει τεράστιες διαστάσεις στο γεγονός, το οποίο για τους απογοητευμένους νέους θεωρείται μέγιστο κακό. Πρόκειται όμως για μια οικτρή πλάνη, άγνοια για την μέλλουσα ζωή, έλλειψη θρησκευτικής αγωγής και χριστιανικού πνεύματος. Υπεύθυνοι στην περίπτωση αυτή δεν είναι τόσο οι νέοι όσο οι γονείς τους, οι οποίοι δεν φρόντισαν να ανατραφούν σωστά τα παιδιά τους. Στην κρίσιμη μάλιστα στιγμή που τα παιδιά τους χρειάστηκαν τη φροντίδα και την συμβουλή τους εκείνοι έδειξαν αμέλεια ή τα προέτρεπαν σε μια σχέση ολέθρια. Η δεύτερη ομάδα αυτής της κατηγορίας (μοιχοί κ.α.) έχει ως αίτιο την ηθική διαφθορά. Θεωρούνται παραβάτες των εντολών του Θεού, καταστρέφουν την οικογένειά τους και την ιερότητα του γάμου, πριν οδηγηθούν στην αυτοχειρία. Στην ίδια κατηγορία τοποθετούνται και όσοι αυτοκτονούν επειδή θίγηκε το φιλότιμό τους και όσοι δεν μπόρεσαν να ξεπεράσουν δύσκολες ή δυσάρεστες στιγμές που τους παρουσιάστηκαν στη ζωή τους απρόοπτα. Κοινή αιτία είναι η έλλειψη χριστιανικής αγωγής και χριστιανικής ζωής, με συνέπεια το ηθικό κατρακύλισμα, την κακή χρήση ελευθερίας και τον ξενικό πιθηκισμό. Εάν είχαν χριστιανική αγωγή δεν θα αυτοκτονούσαν, αλλά θα μετανοούσαν και θα διόρθωναν τη ζωή τους.         

 

Αντιμετώπιση των αυτοκτονούντων από την Εκκλησία 

Σήμερα το θέμα της κηδείας των αυτοχείρων θεωρείται επίκαιρο, αφού υπάρχουν περιπτώσεις όπου ιερείς αρνούνται να τους κηδεύσουν, με αποτέλεσμα να δημιουργείται ένταση μεταξύ συγγενών του αυτόχειρος και της Εκκλησίας. Τις περισσότερες φορές βέβαια κατ' οικονομίαν, κηδεύονται οι αυτόχειρες. Ποιο από τα δύο όμως πρέπει να συμβαίνει; Ο Αγιος Νεκτάριος, ακολουθώντας την σταθερή παράδοση της Εκκλησίας, απαγορεύει την κήδευση των αυτοκτονούντων, προβάλλοντας δύο σοβαρά επιχειρήματα. Εν πρώτοις, το ότι δεν έχει εντολή σχετική, αντίθετα μάλιστα υπάρχουν απαγορεύσεις για την κήδευση. Δεν υπάρχει επίσης ειδική ακολουθία για τους αυτοκτονούντες. Σε σχέση μάλιστα με την ακολουθία παρατηρεί ορθώς ότι, όταν διαβάζεται στους αυτόχειρες η συνήθης ακολουθία, τότε η Εκκλησία αμαρτάνει, γιατί ψεύδεται προς τον Θεό ενώπιον του λαού και μάλιστα μέσα στον Ιερό Ναό. Ψεύδεται, διότι η ακολουθία προϋποθέτει ότι ο νεκρός ήταν πιστός άνθρωπος και δούλος του Θεού και ότι ο Θεός «Μετέστησε τον δούλον του» στην άλλη ζωή και τον εκάλεσε. Τίποτε όμως από αυτά δεν είναι αληθές, ούτε πιστός, ούτε δούλος του Θεού είναι όποιος αυτοκτονεί, διότι η πράξη της αυτοκτονίας αποδεικνύει απιστία και απείθεια στο θέλημα του Θεού. Επίσης δεν μετέστησε, ούτε εκάλεσε ο Θεός τον αυτόχειρα, αλλά ο ίδιος έθεσε τέρμα στη ζωή του, της οποίας εξουσιαστής είναι μόνο ο Θεός που την έδωσε. Η Εκκλησία έχει εντολή να κηδεύει τους αποθνήσκοντας εν Κυρίω και γι' αυτούς μόνο έχει τη νεκρώσιμη ακολουθία, που είναι σύμφωνη με τη ζωή και την πίστη του κηδευομένου.  

Όσοι πιστεύουν, παρατηρεί ο Άγιος Νεκτάριος, ότι οφείλει η Εκκλησία να μην είναι τόσο σκληρή και αυστηρή απέναντι στους ζώντας συγγενείς, αλλά να τους δίδει παρηγοριά και ανακούφιση με το να κηδεύει τους αυτόχειρες, αυτοί μάλλον αγνοούν τους σοβαρούς λόγους της άρνησης της Εκκλησίας, παρότι η Εκκλησία έχει πάντοτε αγάπη και παρηγοριά και θλίβεται για το κακό που συνέβη σε ένα από τα παιδιά της. Το κακό αυτό είναι που την δεσμεύει και την εμποδίζει από κάθε ενέργεια. Η στάση αυτή της Εκκλησίαςδεν είναι εκδικητική και κολαστική, αλλά φιλάνθρωπη και θεραπευτική για τον νεκρό και τους ζώντας συγγενείς. Και αυτό πρέπει να εξηγήσει η Εκκλησία στην ποιμαντική της φροντίδα για όλους. Με το να γίνεται κηδεία στον αυτοκτονούντα, επιβαρύνεται η ψυχή του νεκρού και των ζώντων συγγενών, διότι βεβηλώνεται ο ιερός χώρος της Εκκλησίας με τα ψεύδη που λέγονται ενώπιον του Θεού(«Μετά πνευμάτων δικαίων τετελειωμένων», «Μακάριοι οι άμωμοι εν οδώ, οι πορευόμενοι εν νόμω Κυρίου» κ.λπ.).  


Συμπεράσματα  

Η αυτοκτονία είναι μια αποτρόπαια πράξη και καταδικάζεται από την Εκκλησία και την κοινωνία. Είναι πράξη στην οποία οδηγεί η ηθική κατάπτωση και η απόγνωση και είναι πράξη δειλίας, ανανδρίας και αρρωστημένου εγωϊσμού.Η Εκκλησία σύμφωνα με τις υψηλές αρχές του Ευαγγελίου, δεν επιτρέπεται να κηδεύει τους αυτόχειρες. Και οι συγγενείς τους δεν πρέπει να ζητούν με απάτη (ιατρικό πιστοποιητικό ότι ο αυτόχειρας ήταν φρενοβλαβής - ψυχοπαθής) να γίνει κηδεία και μνημόσυνα. Και φυσικά και οι γιατροί δεν πρέπει να γίνονται συνεργοί στην απάτη αυτή, διότι έτσι γίνονται όλοι συνένοχοι στην αύξηση του κακού. Η Εκκλησία με την αυστηρή στάση της απέναντι στον αυτόχειρα, την οποία πρέπει να κατανοούν και να αποδέχονται οι συγγενείς του νεκρού, στιγματίζει την πράξη και αποτρέπει άλλους που πιθανόν ωθούνται στην πράξη αυτή, σαν προληπτικό φάρμακο. Αλλά κυρίως προστατεύει την Ιερότητα των Μυστηρίων της και του Ιερού χώρου του Ναού από την βεβήλωση που επιβαρύνει την ψυχή του νεκρού και των ζώντων συγγενών και ιερέων. Η ριζική θεραπεία του κακού θα έλθει με την χριστιανική αγωγή και την πνευματική ζωή στα πλαίσια της διδασκαλίας του Ευαγγελίου.

Η συμμετοχή μας στη Μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας και ο πνευματικός αγώνας μας είναι η καλύτερη θεραπεία της ηθικής διαφθοράς και της απόγνωσης που οδηγούν στη αποτρόπαια πράξη της αυτοκτονίας.- 

________________________________________________________________________ 

Πηγές: 

1) Αγίου Νεκταρίου Πενταπόλεως, Περί αληθούς και ψευδούς μορφώσεως, Γραφή περί αυτοκτονίας, Εκδόσεις Ν. Παναγόπουλος, Αθήνα 1989. 

2) Κ. Σταυριανός: «Απόγνωση και Αυτοκτονία», θέσεις και απόψεις του Αγίου Νεκταρίου, Περιοδικό Θεοδρομία, Τεύχος 5, έτος 2000.         

(Πηγή ηλ. κειμένου: proskynitis.blogspot.com)

http://www.alopsis.gr/modules.php?name=News&file=article&sid=2287

Πηγή