ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΧΑΝΑΝΑΙΑΣ ΟΤΑΝ Ο ΘΕΟΣ ΔΕΝ ΑΠΑΝΤΑ… «Ὁ δὲ οὐκ ἀπεκρίθη αὐτῇ λόγον»

ΟΤΑΝ Ο ΘΕΟΣ ΔΕΝ ΑΠΑΝΤΑ…

.

ΟΤΑΝ Ο ΘΕΟΣ ΔΕΝ ΑΠΑΝΤΑ…

«Ὁ δὲ οὐκ ἀπεκρίθη αὐτῇ λόγον»

Εἶναι κάποιες φορὲς πού, ἐνῶ προσευ­χό­μαστε θερμὰ στὸ Θεό, φαίνεται ὅτι δὲν ἀπαντᾶ. Γιατί ἄ­­­ραγε;

Στὸ ἐρώτημα αὐτὸ μᾶς δίνει τὴν ἀ­­πάντη­ση ἡ σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπή. Μιὰ πονεμένη μάννα, μιὰ Χαναναία – κάτοικος γει­τονικῆς εἰδωλολατρικῆς χώρας – πλησίασε τὸν Κύριο Ἰησοῦ καὶ φώναξε δυνατά:
–Κύριε, λυπήσου μέ! Ἡ κόρη μου ὑπο­φέρει φρικτὰ ἀπὸ δαιμόνιο…
Ὁ Κύριος ὅμως «οὐκ ἀπεκρίθη αὐτῇ λό­γον». Δὲν τῆς ἔδωσε καμία ἀπάντηση. Ἀλ­­λὰ καὶ στὶς δικές μας ἱκετευτικὲς δεήσεις ὁ Κύριος κάποτε φαίνεται ὅτι δὲν ἀπαντᾶ. Για­τί ἄραγε; Ἂς δοῦμε κάποιους λόγους γιὰ τοὺς ὁποίους οἱ προσευχές μας μένουν ἀναπάντητες.

.

1. ΓΙΑ ΝΑ ΔΟΚΙΜΑΣΕΙ ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ ΜΑΣ

Ἴσως ὁ Θεὸς κάποτε δὲν ἀπαντᾶ στὶς προσευχές μας γιὰ νὰ δοκιμάσει τὴν πίστη­ μας. Ἂν ἐπιμείνουμε στὴν προσευχή, αὐτὸ εἶ­ναι μία ἀπόδειξη ὅτι τὴν πίστη καὶ τὴν ἐλ­πίδα μας τὴ στηρίζουμε στὸν παντοδύνα­μο Θεό. Αὐτὸ ἔκανε καὶ ἡ Χαναναία τοῦ ση­μερινοῦ Εὐαγγελίου. Ἐνῶ ὁ Κύριος­ δὲν τῆς ἀπαντοῦσε, αὐτὴ συνέχιζε νὰ Τὸν πα­ρακαλεῖ. Κι ὅταν ἀκόμη ὁ Κύριος τῆς μί­λησε μὲ λόγο ἀρνη­­τικὸ γιὰ κά­θε βοή­θεια, ἐκείνη δὲν παραι­τήθηκε. Ἐπέ­μεινε καὶ τελικὰ κατόρθωσε νὰ λάβει­ αὐ­τὸ ποὺ ζη­­τοῦ­­σε καὶ παράλληλα νὰ ἀποσπάσει ἕνα σπουδαῖο ἐγκώμιο ἀπὸ τὸν Κύριο: «ὦ γύναι, μεγάλη σου ἡ πίστις!». Μὲ τὴ φαινομενικὴ ἀδιαφορία τοῦ Κυρίου δοκιμάστηκε ἡ πίστη τῆς Χαναναίας καὶ ἔ­­­λαμψε σὰν ἀστραφτερὸ διαμάντι, γιὰ νὰ γί­νει ὑπόδειγμα γιὰ ὅλους μας. Ἄραγε ἐ­­­μεῖς ἔχουμε ἐμπιστοσύνη ἀκλόνητη στὴ Θεία Πρόνοια ἢ εἴμαστε εὔκολοι νὰ παραι­τηθοῦμε μὲ τὴν πρώτη δυσκολία; Ὁ Κύριος μᾶς ζητᾶ πίστη σταθερὴ καὶ ἀταλάντευτη. Καὶ ὅταν δὲν ἀπαντᾶ στὶς προσευχές μας, θέλει νὰ μᾶς δοκιμάσει καὶ νὰ μᾶς βο­ηθήσει νὰ καλλιεργήσουμε αὐτὴ τὴν ἀξιο­θαύμαστη πίστη τῆς Χαναναίας.

.

2. ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΑΦΗΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΡΟΣΕΥΧΗ

Οἱ δυσκολίες καὶ οἱ θλίψεις γίνονται ἀ­­φορμὴ γιὰ νὰ καταφύγουμε στὸν φιλάνθρωπο Θεὸ καὶ νὰ ζητήσουμε τὴ βοήθειά του. Εἶναι ἀλήθεια ὅτι αὐτὲς τὶς δύσκολες ὧρες γίνονται οἱ πιὸ θερμὲς προσευχές! Ἡ ψυχὴ προσεύχεται μὲ πίστη καὶ ἀφοσίωση, μὲ δάκρυα καὶ ἀγωνία. Ἂν ὅμως ὁ Θεὸς μᾶς δώσει ἀμέσως αὐτὸ ποὺ ζητᾶμε, ὑ­­­πάρ­χει τὸ ἐνδεχόμενο νὰ σταματήσουμε τὴν προσευχή. Νὰ λάβουμε τὸ δῶρο καὶ νὰ ξεχάσουμε τὸν Δωρεοδότη. Καὶ τότε τὸ δῶ­ρο ποὺ λάβαμε εἶναι πολὺ μικρότερο σὲ σύγκριση μὲ τὴ ζημιὰ ποὺ πάθαμε! Διότι δὲν ὑπάρχει τίποτα χειρότερο ἀπὸ τὸ νὰ διακόψουμε τὴν ἐπικοινωνία μας μὲ τὸν Θεὸ καὶ νὰ φύγουμε ἀπὸ κοντά του!
Μήπως λοιπὸν τὸ γεγονὸς ὅτι ὁ Κύριος δὲν μᾶς δίνει ἀμέσως αὐτὸ ποὺ Τοῦ ζητᾶμε, εἶναι πρὸς τὸ συμφέρον μας; Δὲν εἶναι ἕνας τρόπος γιὰ νὰ μάθουμε νὰ ἐπι­κοινωνοῦμε μὲ τὸν Θεὸ καὶ νὰ παρα­μέ­νουμε κοντά του ἐξαρτώντας ἀπὸ Αὐτὸν κάθε ὑπόθεση τῆς ζωῆς μας; Αὐτὸ ἀκρι­βῶς τονίζει καὶ ὁ ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος: «Νὰ μὴ λέγεις, ὅ­­­ταν γιὰ πολὺ και­ρὸ προσεύχεσαι χωρὶς νὰ παίρνεις αὐτὸ ποὺ ζητεῖς, πὼς δὲν κατόρθωσες τίποτε, δι­ότι ἤδη κάτι σπουδαῖο κατόρθωσες· διό­­τι ποιὸ ἀνώτερο ἀγαθὸ ὑ­­­πάρχει ἀπὸ τὴν προσκόλληση στὸν Κύριο καὶ ἀπὸ τὴ συ­ν­ε­χὴ παραμονὴ στὴν ἕνωση μαζί του;» (Κλῖ­μαξ, Λόγος ΚΗ΄, 33).

.

3. ΓΙΑ ΝΑ ΠΛΟΥΤΙΣΟΥΜΕ ΣΕ ΑΡΕΤΕΣ ΚΑΙ ΧΑΡΗ ΘΕΟΥ

Πολλὲς φορὲς δὲν παίρνουμε αὐτὸ ποὺ ζητᾶμε ἀπὸ τὸν ἅγιο Θεό, ὡστόσο ὠφε­­λούμαστε μὲ ἄλλο τρόπο. Μπορεῖ νὰ πε­ρι­μένει κανεὶς χρόνια ὁλόκληρα γιὰ νὰ δεῖ νὰ ἀλλάζει ὁ δύστροπος σύζυγος, νὰ ἐ­­­­πιστρέφει τὸ παραστρατημένο παιδί,­ νὰ θεραπεύεται ὁ ἄρρωστος· κι ὅμως ὅλο αὐ­­τὸ τὸ διάστημα δὲν πηγαίνει χαμένο.­ Τὸ ἀν­τίθετο μάλιστα. Ἡ περίοδος τῆς φαινο­με­­νικῆς σιωπῆς τοῦ Θεοῦ τελικὰ ἀπο­­δει­­κνύεται ὡς ἡ πιὸ γόνιμη περίοδος τῆς ζωῆς μας. Διότι μέσα ἀπὸ τὴ δοκιμασία αὐξά­νει ἡ πίστη καὶ ἡ ἐλπίδα μας στὸν Θεό, ­κα­ταρ­τι­ζό­μαστε στὴν ὑπομονὴ καὶ στὴν τα­πείνω­ση, ὁδηγούμαστε στὴ μετάνοια.­ Καὶ ἀκόμα αἰσθανόμαστε ἐντονότερα τὴ χά­ρη τοῦ Θε­οῦ ποὺ μᾶς ἐνισχύει γιὰ νὰ ἀντιμετωπί­σουμε τὸ κάθε πρόβλημα. Εἶ­ναι χαρακτηριστι­κὸ τὸ παράδειγμα τοῦ ἀ­­­πο­στό­λου Παύλου ὁ ὁποῖος παρακάλεσε ἐπανειλημμέ­νως τὸν Θεὸ νὰ τὸν ἀπαλλάξει ἀπὸ χρόνια ἀσθένεια ποὺ τὸν βασάνιζε, ἀλλ’ ὁ Κύριος τοῦ ἀπάντησε: «Ἀρ­κεῖ σοι ἡ χάρις μου». Σοῦ εἶναι ἀρκετὴ ἡ χάρις μου, μὲ τὴν ὁποία σὲ ἐνισχύω (Β΄ Κορ. ιβ΄ 9). Καὶ πράγματι! Μὲ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ ὁ μεγάλος Ἀπόστολος ξεπερνοῦσε τὶς δυσκολίες τῆς ἀσθένειας καὶ συνέχιζε ἀνεπηρέαστος τὸ θαυμαστὸ ἀποστολικό του ἔργο.

Ἑπομένως, κι ὅταν ὁ Θεὸς δὲν ἀπαντᾶ στὶς προσευχές μας, ἐμεῖς ὠφελούμαστε, καὶ μάλιστα πολλαπλά. Ἐνῶ νομίζουμε ὅτι δὲν μᾶς ἀπαντᾶ, Ἐκεῖνος μᾶς ἐπισκέπτε­ται μὲ πλούσια ἔκχυση θείας Χάριτος. Λοιπὸν ἂς μὴν ἀπελπιζόμαστε κι ἂς μὴν ἀ­­­­ποκάμνουμε προσευχόμενοι. Ὁ φιλάν­θρω­πος Κύριος ὡς στοργικὸς Πατέρας πρόθυμα δέχεται τοὺς στεναγμοὺς τῆς καρ­­διᾶς μας καὶ μᾶς ἀπαντᾶ ἀνάλογα μὲ τὸ ἀληθινό, τὸ αἰώνιο συμφέρον μας. Ἂς Τοῦ ἐμπιστευθοῦμε ὁ­­­λόκληρη τὴ ζωή μας. Ἐκεῖνος γνωρίζει.

.

.

.

από την ιστοσελίδα: ο Σωτήρ

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΧΑΝΑΝΑΙΑΣ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

1. Οἱ ὑποσχέσεις τοῦ Θεοῦ

Καθὼς οἱ χριστιανοὶ ζοῦν μέσα στὸν ἁμαρτωλὸ καὶ διεφθαρμένο κόσμο, ἔχουν νὰ ἀντιμετωπίσουν ἕνα μεγάλο πειρασμό: τὴν ἐκκοσμίκευση. Τὸν κίνδυνο δηλαδὴ νὰ παρασυρθοῦν καὶ νὰ ἀποκτήσουν τὰ ἴδια φρονήματα καὶ τὶς συνήθειες τοῦ κόσμου καὶ νὰ ἀποξενωθοῦν ἀπὸ τὸν ἀληθινὸ Θεό. Αὐτὸ τὸν κίνδυνο ἐπισημαίνει ὁ ἀπόστολος Παῦλος στὴ Β΄ πρὸς Κορινθίους ἐπιστολή, καὶ γι’ αὐτὸ καλεῖ τοὺς χριστιανοὺς νὰ προσέξουν ἰδιαίτερα:
Ἀδελφοί μου χριστιανοί, τοὺς λέγει, «ὑμεῖς ναὸς Θεοῦ ἐστε ζῶντος»· μὴν ξεχνᾶτε ὅτι εἶστε ναὸς τοῦ ζω­ντανοῦ Θεοῦ. Ἄλλωστε ἤδη ἀπὸ τὴν Παλαιὰ Διαθήκη ὁ Θεὸς εἶπε ὅτι «ἐνοικήσω ἐν αὐ­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­τοῖς καὶ ἐμπεριπατήσω»· θὰ κατοικήσω μέσα τους καὶ θὰ περπατήσω ἀνα­με­σά τους, καὶ θὰ εἶμαι Θεὸς δικός τους κι αὐτοὶ θὰ εἶναι λαός μου.
Γι’ αὐτὸ βγεῖτε ἔξω καὶ φύγετε μακριὰ ἀπὸ τοὺς ἀπίστους καὶ ξεχωρίστε ἀπὸ αὐτούς, λέγει ὁ Κύριος, καὶ μὴν ἀγ­γί­ζετε ὁτιδήποτε ἀκάθαρτο. «Καὶ ἔσομαι ὑμῖν εἰς πατέρα, καὶ ὑμεῖς ἔσεσθέ μοι εἰς υἱοὺς καὶ θυγατέρας»· τότε, λέει ὁ Κύριος ὁ Παντοκράτωρ, κι ἐγὼ θὰ σᾶς δε­χθῶ μὲ πατρικὴ στοργὴ καὶ θὰ εἶμαι Πατέρας σας, κι ἐσεῖς θὰ εἶστε υἱοί μου καὶ θυγατέρες μου.
Πράγματι, ἤδη ἀπὸ τὴν Παλαιὰ Διαθήκη ὁ Θεὸς εἶχε ὑποσχεθεῖ πολλὲς εὐλογίες στοὺς Ἰσραηλίτες, ἐφόσον τηροῦσαν τὸ Νόμο Του. Μία ἀπὸ αὐτὲς τὶς εὐλογίες ἦταν ἡ ὑπόσχεση ὅτι θὰ βρίσκεται ἀνάμεσά τους καὶ θὰ ἀπολάμβαναν τὴν παρουσία Του (Λευιτ. κς΄ [26] 12).
Ὡστόσο ὁ ἀπόστολος Παῦλος ὑπ­ενθυ­μίζει καὶ σ᾿ ἐμᾶς τοὺς χριστιανοὺς αὐτὴ τὴν ἐπαγγελία τοῦ Κυρίου, διότι, ἂν αὐτὴ ἴσχυε στὴν Παλαιὰ Διαθήκη, πολὺ περισσότερο ἐφαρμόζεται στὴν ἐποχὴ τῆς Καινῆς Διαθήκης, κατὰ τὴν ὁποία ἱδρύθηκε ἐπὶ τῆς γῆς ἡ Ἐκκλησία, τὸ Σῶμα Χριστοῦ, ποὺ φανερώνει τὴν ἔλευση τῆς Βασιλείας Του.
Τώρα πλέον ὁ βαπτισμένος χριστιανὸς ὁ ὁποῖος πιστεύει καὶ ἀγωνίζεται νὰ τηρεῖ τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ, λατρεύει τὸν Θεὸ καὶ μὲ κατάλληλη προετοιμασία κοινωνεῖ τὰ ἄχραντα Μυστήρια, ἔχει τὸν ἴδιο τὸν Χριστὸ ἔνοικο στὴν ψυχή του καὶ ἀναπτύσσει διαρκῶς τὸν σύνδεσμο καὶ τὴν κοινωνία μαζί Του. Καὶ τὸ ἀποκορύφωμα τῶν θείων ἐπαγγελιῶν: «Καὶ ἔσομαι ὑμῖν εἰς πατέρα, καὶ ὑμεῖς ἔσεσθέ μοι εἰς υἱοὺς καὶ θυγατέρας»· ὁ πιστὸς χριστιανὸς ἀ­ποκτᾶ πλέον, σὲ βαθμὸ ἀσύγκριτα ἀνώτερο, τὸ χάρισμα τῆς υἱοθεσίας, δηλαδὴ γίνεται κατὰ χάριν υἱὸς τοῦ Θεοῦ, παιδὶ τοῦ Θεοῦ ἀγαπημένο!
Ὑπάρχει μεγαλύτερη τιμὴ γιὰ τὸν ἄν­θρωπο νὰ τὸν ὀνομάζει ὁ Θεὸς παιδί Του;… Ὑπάρχει μεγαλύτερη εὐλογία ἀπὸ τὸ νὰ μπορεῖ ὁ ἄνθρωπος νὰ ἀπευθύνεται στὸ Θεὸ καὶ νὰ Τὸν ὀνομάζει Πατέρα; Ἀλήθεια, πόσο ἀχάριστοι φαινόμαστε, ὅταν περιφρονοῦμε τὸν Κύριο ποὺ μᾶς τιμᾶ μὲ τόσες ἀνεκτίμητες δωρεὲς καὶ τρέχουμε πίσω ἀπὸ τὶς πρόσκαιρες ἀπολαύσεις καὶ ἡδονὲς τοῦ κόσμου! Ἀλλὰ γι’ αὐτὸ ἀκριβῶς ὁ Ἀπόστολος καταλήγει καὶ ὑπογραμμίζει τὸ ἐπιτακτικὸ χρέος μας.

.

2. Τὸ χρέος τῶν πιστῶν

Ἀφοῦ λοιπὸν ἔχουμε αὐτὲς τὶς ὑποσχέσεις, ἀγαπητοί, «καθαρίσωμεν ἑαυτοὺς ἀπὸ παντὸς μολυσμοῦ σαρκὸς καὶ πνεύματος, ­ἐπιτελοῦντες ἁγιωσύνην ἐν φόβῳ Θεοῦ». Ἂς καθαρίσουμε τοὺς ἑαυτούς μας ἀπὸ καθετὶ ποὺ μολύνει τὸ σῶμα καὶ τὸ πνεῦμα μας, κι ἂς ἐπιδιώκουμε νὰ προχωροῦμε καὶ νὰ τελειοποιούμαστε στὴν ἁγιότητα μὲ τὸν φόβο τοῦ Θεοῦ.
Γιὰ νὰ δοῦμε λοιπὸν αὐτὲς τὶς ὑποσχέσεις τοῦ Θεοῦ νὰ πραγματοποιοῦνται καὶ στὴ δική μας ζωή, ἔχουμε, σύμφωνα μὲ τὸν θεόπνευστο Ἀπόστολο, τὴν ἑξῆς διπλὴ ὑποχρέωση: πρῶτον, νὰ διατηροῦ­με τὴν καρδιὰ μας καθαρὴ ἀπὸ τὸν μολυ­σμὸ τῆς ἁμαρτίας καί, δεύτερον, νὰ ἐπιδιώκουμε τὸν ἁγιασμό μας.
Τὸ πρῶτο ἀπαιτεῖ καθημερινὸ ἀγώνα καὶ ἀντίσταση κατὰ τῆς ἁμαρτίας, ἡ ὁποία χαρακτηρίζεται ὡς «μολυσμός», διότι μολύνει τὴν καρδιά μας. Ὅπως λοιπὸν ἀποφεύγουμε τὰ ἀπορρίμματα, τὶς ἀκαθαρσίες ἢ ἄλλες ἑστίες μολύνσεως, γιὰ νὰ μὴν προσβληθοῦμε ἀπὸ κάποια ἀσθένεια, πολὺ περισσότερο ἂς μένουμε μακριὰ ἀπὸ τὴν ἁμαρτία εἴτε ὡς πράξη εἴτε ὡς σκέψη, ἐπιθυμία καὶ διάθεση. Διότι δὲν ἁμαρτάνουμε μόνο μὲ ἐξωτερικὲς πράξεις ἀλλὰ καὶ ἐσωτερικά, μὲ πάθη ποὺ φωλιάζουν μέσα στὴν ψυχή, ὅπως ἡ ζήλεια, τὸ μίσος, ἡ ὑπερηφάνεια. Ἀπὸ ὅλα αὐτὰ μποροῦμε σταδιακὰ νὰ ἀπαλλαγοῦμε μὲ τὴ μετάνοια καὶ τὸν πνευματικὸ ἀγώνα.
Γιὰ νὰ καρποφορήσει ὅμως ὁ ἀγώνας αὐτός, ἔχουμε ἀνάγκη τῆς χάρης τοῦ Θεοῦ. Αὐτὴ θὰ μᾶς ἐνισχύει, ἀλλὰ καὶ θὰ μᾶς ἁγιάζει, ὥστε νὰ προχωροῦμε στὸ δεύτερο σημεῖο ποὺ τονίζει ὁ Ἀπόστολος: τὸν ἁγιασμό μας. Ἁγιασμὸς σημαίνει μετοχὴ στὴν θεία ζωή. Καὶ γιὰ νὰ ἔχουμε αὐτὴ τὴ μετοχὴ καὶ τὴν κοινωνία μὲ τὸν Θεό, ὀφείλουμε νὰ εἴμαστε συνειδητὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας, νὰ μετέχουμε στὴ λατρευτικὴ καὶ μυστηριακὴ ζωὴ καὶ νὰ ζοῦμε μὲ εὐαγγελικὲς ἀρετὲς ὅπως ἡ ταπείνωση καὶ ἡ ἀγάπη, ὥστε νὰ ἑλκύουμε τὴ χάρη καὶ τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ.
Ὁ Θεὸς εἶναι ἀξιόπιστος καὶ τηρεῖ τὶς ὑποσχέσεις Του. Ἂς διαχωρίσουμε λοιπὸν τὴ θέση μας ἀπὸ τὸν ψεύτικο καὶ ἀπατηλὸ κόσμο τῆς ἁμαρτίας, γιὰ νὰ πλησιάσουμε τὸν ἀληθινὸ Θεὸ καὶ νὰ αἰσθανθοῦμε τὴ γλυκύτητα τῆς παρουσίας Του.

.

από την ιστοσελίδα: ο Σωτήρ

Φιλάργυροι καὶ ἀνάργυροι

Πλοῦτος καὶ πτωχεία συμπορεύον­ται στὴ ζωὴ τῶν ἀνθρώπων. Εἶναι δύο πραγματικότητες ποὺ τὶς βλέ­πουμε καθημερινὰ τριγύρω μας. Ἄλ­λοτε ἁπλῶς συνυπάρχουν, ἀλλὰ καὶ πολ­λὲς φορὲς συγκρούονται μὲ σφοδρότητα καὶ μὲ δεινὲς ἐπιπτώσεις. Ἐπιβεβαιώνεται ὁ λόγος τῆς Σοφίας Σειράχ: «τίς εἰρήνη πλουσίῳ πρὸς πέ­νη­τα;» (Σοφ. Σειρ. ιγ΄ [13] 18). Καὶ ποιὰ εἶναι ἡ εἰρήνη μεταξὺ πλουσίου καὶ φτω­χοῦ; ἀναρωτιέται ὁ σοφὸς Σειράχ, τονίζοντας τὴν ἀνυπαρξία πολλὲς φο­ρὲς μιᾶς τέτοιας εἰρήνης. Γίνονται ἐπαναστάσεις, ἐγκλήματα, διαμαρτυρίες γιὰ τὴν ἴση κατανομὴ τοῦ πλούτου, γιὰ νὰ μὴ φτωχοποιοῦνται οἱ μάζες τῶν ἀν­θρώπων, γιὰ νὰ ἐπικρατήσει σχετικὴ δικαιοσύνη καὶ στὸ ζήτημα αὐτό. Σύνηθες εἶναι κάποιοι νὰ ἔχουν πολλὰ ἀγα­θὰ καὶ γεννήματα, πλούτη, σπίτια καὶ ἀρ­­χοντικά, πολυτελὴ αὐτοκίνητα, κτήματα, ὑπηρέτες, ὑψηλὰ χρηματικὰ πο­σὰ κατατεθειμένα σὲ τραπεζικοὺς λο­γαριασμοὺς καὶ θυρίδες· νὰ ξοδεύουν, ἐνδεχομένως ἀλόγιστα. Καὶ δίπλα τους ἀπὸ τὴν ἄλλη πλευρὰ ἄλλοι νὰ πεινοῦν, νὰ μὴν ἔχουν οὔτε «τὰ πρὸς τὸ ζῆν», νὰ μὴ γνωρίζουν ἂν θὰ βγάλουν τὴν ἡμέρα. Οἰκογενειάρχες ποὺ δὲν ἔ­χουν οὔτε ἕνα εὐρὼ στὴν τσέπη τους γιὰ νὰ ἀγοράσουν τροφὴ γιὰ τὰ παιδιά τους. Κα­ταστάσεις φοβερὰ ἀντιθετικὲς καὶ προ­­κλητικές.

Πόσο μᾶς θυμίζουν αὐτὰ τὰ γεγονότα τὴν παραβολὴ τοῦ πλουσίου καὶ τοῦ Λα­ζάρου, ποὺ ὁ Χριστὸς μᾶς δίδαξε! Ὁ πλού­σιος ζοῦσε «καθ’ ἡμέραν εὐφραι­νόμενος λαμπρῶς», μὲ τραπέζια, φα­γο­πότια, διασκεδάσεις. Φοροῦ­σε «πορ­­φύ­­ραν καὶ βύσσον», ἐνδύματα λαμπρά. Δίπλα του ὅμως, ἔξω ἀπ’ τὸ ὑπερ­πολυτελὲς σπιτικό του βρισκόταν «ἡλκωμένος», πλη­­γωμένος καὶ πεινασμέ­νος, ἕνας φτω­χὸς ὀνόματι Λάζαρος. Πό­­σο χαρακτηριστικὰ βλέπουμε τὸ ἴδιο σκηνικὸ νὰ ἐπαναλαμβάνεται σὲ κάθε ἐποχή, ἀλλὰ καὶ στὶς ἡμέρες μας! Δημοσιεύονται φωτογραφίες ἀπὸ χῶρες τοῦ ἐξωτερικοῦ, ὅ­που τὰ ἀνάκτορα τῶν σημερινῶν πλουσίων συνυπάρχουν κυ­­ριο­λεκτικὰ δίπλα-δίπλα μὲ τὰ χαμό­σπιτα τῶν φτωχῶν.

Εἶναι ὄντως θλιβερὸ τὸ γεγονὸς ὅτι πολ­­λὲς ψυχὲς στὸ διάβα τοῦ χρόνου ἐξα­πατήθηκαν ἀπὸ αὐτὸ τὸ μανιῶδες κυ­νήγι τῆς ὕλης. Ὑπέπεσαν σ’ αὐτὸ τὸν μεγάλο πειρασμὸ ποὺ λέγεται φιλαργυρία. Κόλλησε ἡ καρδιά τους στοὺς ἐπί­γειους θησαυρούς. Ἔκαναν λουτρὸ μέ­σα στὰ χρυσάφια τους καὶ εἶχαν ἐμ­μο­νὴ στὰ πλούτη τους. Ἄνθρωποι πρα­γματικὰ δυστυχεῖς, φιλάργυροι, ποὺ λά­τρευσαν τὸν Μαμωνὰ καὶ ἔκαναν θεὸ τὴν κοιλία τους, τὰ ἐπίγεια ἀγαθά τους.

Βέβαια, στὴ διαδρομὴ τοῦ κόσμου ὑ­π­ῆρξαν καὶ πάμπολλοι φτωχοί, ἴσως οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι ποὺ διάβηκαν τὴ γῆ μας.

Ἀλήθεια, ὅμως, ἡ δική μας θέση ποῦ βρίσκεται μέσα σ’ ὅλη αὐτὴ τὴν πραγματικότητα; Ἴσως ὁρισμένοι νὰ ἔχουν κά­ποιο πλοῦτο στὴ διάθεσή τους. Δὲν δαιμονοποιοῦμε τὸν πλοῦτο. Ἀλλὰ καὶ πόσο μεγάλος πειρασμὸς μπορεῖ νὰ γίνει! Πόση προσοχὴ ἀπαιτεῖται! Διό­τι ἀ­σφαλῶς τίποτε δὲν θὰ μᾶς ἀ­κο­λου­θή­σει ἀπ’ τὰ ἀποκτήματά μας στὴν ἄλλη ζωή. Ἀκόμη καὶ ἂν κάποτε ὁ­ρισμένους βασιλεῖς τοὺς ἔθαβαν μα­ζὶ μὲ τὰ χρυσά τους νομίσματα καὶ πο­λυτελὴ ἀντικείμενα, αὐτὸ ἦταν μία τρο­μερὰ ἀ­πατηλὴ ψευδαίσθηση ὅτι κά­τι ἀπ’ αὐ­τὰ θὰ τοὺς συνοδεύσει στὸ αἰώνιο τα­ξίδι τους. Βέβαια καὶ ἡ καρδιὰ τοῦ φτω­χοῦ δὲν πρέπει νὰ κολλήσει καὶ νὰ προ­σ­ανατολισθεῖ στὴν ἀτελείωτη ἀνα­ζήτηση ὑλικῶν ἀγα­θῶν – ἀφοῦ πολλὲς φορὲς ἔχουμε φιλάργυρους φτω­χούς, σὲ ἀντί­θεση μὲ κάποιους πλουσίους, ποὺ εἶ­ναι ἀφιλάργυροι.

Εἴτε βρισκόμαστε στὴ μία κατάσταση εἴτε στὴν ἄλλη, πρέπει νὰ ἔχουμε ὀρ­θή, πνευματικὴ ἀντίληψη τῶν πραγμά­των. Ἂς ἐμπνευσθοῦμε ἀπ’ τὰ αἰώνια παρα­δείγματα τόσων ἁγιασμένων ψυ­χῶν ποὺ σήκωσαν τὶς εὐλογίες καὶ συν­άμα τοὺς σταυροὺς τοῦ πλούτου καὶ τῆς πτω­χείας, ὅπως ὁ Μέγας Ἀντώνιος, ποὺ ἔδωσε ὅλη του τὴν περιουσία καὶ ἀφιερώθηκε στὸ Θεό. Ἢ τὴν ἁ­γία Φι­λο­θέη, τὴν ἀρχοντοπούλα τῶν Ἀθη­νῶν, ποὺ ἔδωσε τὸ βιός της ὑπὲρ τῶν πτωχῶν καὶ ἀδυνάτων. Φρόνημά μας ἂς εἶναι τὸ «ἐσκόρπισεν, ἔδωκε τοῖς πέ­νη­σιν», ὅπως ψάλλουμε γιὰ τὸν ἅγιο Ἰωάννη τὸν Ἐλεήμονα, ἀλλὰ καὶ ἄλλους πολλοὺς ἐπώνυμους καὶ ἀνώνυμους, ποὺ δόξαζαν τὸν Θεὸ γιὰ τὴν πτωχεία τους. Πνεῦμα θυσίας καὶ ἐμπι­στοσύνης στὸ Θεὸ ἂς ὑπάρχει μέ­σα μας. Ἐπιδίωξή μας μόνιμη ἂς εἶναι τὸ νὰ πλουτίζουμε κατὰ Θεόν, νὰ αὐ­ξάνουμε σὲ ἀρετὲς «ἐν Χριστῷ». Ὄχι φιλάργυροι, ἀλλὰ ἀνάργυροι!

Ορθόδοξο Περιοδικό “Ο ΣΩΤΗΡ”

πηγή

Κυριακή Ι΄ Ματθαίου - Η θεραπεία του σεληνιαζομένου

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: Α΄ Κόρ. ∆΄ 9-16

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ: Ματθ΄ ιζ΄ 14 - 23

Η ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΟΥ ΣΕΛΗΝΙΑΖΟΜΕΝΟΥ

1. ΓΕΝΕΑ ΑΠΙΣΤΟΣ

   Μόλις κατέβηκε ὁ Κύριος ἀπὸ τὸ ὄρος τῆς Μεταμορφώσεως, ἀντίκρυσε μέσα στὸν ὄχλο ἕνα δυστυχισμένο πατέρα, ποὺ ἔπεσε γονατιστὸς στὰ πόδια του καὶ Τοῦ εἶπε:

   –Κύριε, λυπήσου τὸ παιδί μου, διότι σεληνιάζεται καὶ ὑποφέρει φοβερά. Κινδυνεύει! Πολλὲς φορὲς πέφτει στὴ φωτιὰ ἢ στὸ νερό. Τὸν ἔφερα στοὺς μαθητάς σου, ἀλλὰ αὐτοὶ δὲν μπόρεσαν νὰ τὸν θεραπεύσουν. 

   Καὶ ὁ Κύριος μὲ παράπονο λέγει: Ὦ γενεὰ ἄπιστη, ποὺ τόσα θαύματα εἶδες καὶ ἀπὸ τὴν κακία σου εἶσαι διεστραμμένη! Ἕως πότε θὰ εἶμαι μαζί σας; Ἕως πότε θὰ σᾶς ἀνέχωμαι; 

   Σὲ ποιὸν ὅμως ἀναφέρεται ἡ ἐπιτίμησι αὐτὴ τοῦ Κυρίου; Στὸν πατέρα τοῦ δαιμονισμένου; στοὺς μαθητάς; ἢ στὰ πλήθη, τὸν ὄχλο; Βέβαια τὴν ἀφορμὴ γιὰ νὰ πῇ τοὺς λόγους αὐτοὺς ὁ Κύριος τὴν ἔδωσε ὁ πατέρας τοῦ δαιμονισμένου. Ἀγωνιοῦσε γιὰ τὸ παιδί του, καὶ βλέποντας τοὺς μαθητὰς νὰ μὴ μποροῦν νὰ τὸ θεραπεύσουν, ἀμφέβαλλε γιὰ τὴ δυνατότητα τοῦ θαύματος. Ὅμως ὁ Κύριος κατόπιν, κατ’ ἰδίαν ἐλέγχει γιὰ ἀπιστία καὶ τοὺς μαθητές του. Ἐδῶ ὅμως προκύπτει κάποιο ἐπιπλέον ζήτημα: Ἐὰν ἡ ἀπιστία τοῦ πατέρα ἦταν ἡ αἰτία τῆς ἀδυναμίας τῶν μαθητῶν νὰ ἐκβάλουν τὸ δαιμόνιο, τότε γιατί ὁ Κύριος ἐπικρίνει καὶ τοὺς μαθητάς; Διότι ὁ Κύριος ἤθελε νὰ δείξῃ στοὺς μαθητάς του ὅτι μποροῦσαν μὲ τὴν δύναμί του νὰ θεραπεύσουν τὸν δαιμονισμένο καὶ χωρὶς νὰ πιστεύῃ ὁ πατέρας του ποὺ τὸν ἔφερε κοντά τους. Ὀλιγοπιστεῖ λοιπὸν ὁ πατέρας, ὀλιγοπιστοῦν καὶ οἱ μαθηταί. Ὀλιγοπιστεῖ ὅμως καὶ ὁ παρευρισκόμενος ὄχλος. Διότι ὁ Κύριος ἐπιτιμᾷ καὶ τὰ πλήθη τοῦ λαοῦ, τὰ ὁποῖα ἀποκαλεῖ γενεὰ ἄπιστη καὶ διεστραμμένη. Φαίνεται λοιπὸν ὅτι καὶ τὰ πλήθη ἔδειξαν ἀπιστία γιὰ τὸ θαῦμα, καθὼς ἔβλεπαν τοὺς μαθητὰς νὰ μὴ μποροῦν νὰ θεραπεύσουν τὸν δαιμονισμένο. Καὶ μάλιστα τὰ πλήθη αὐτὰ εἶχαν δεῖ πολλὰ θαύματα καὶ ἀπὸ τοὺς Ἀποστόλους καὶ ἀπὸ τὸν Κύριο.

   Ὅμως ὁ Κύριος ἐλέγχοντας γιὰ ἀπιστία ὅλους αὐτοὺς τοὺς παρευρισκομένους, οὐσιαστικὰ ἐλέγχει ἀκόμη περισσότερο ἐμᾶς. Εἶναι σὰν νὰ λέγῃ καὶ στὴ δική μας γενιά: Ὦ γενεὰ ἄπιστη καὶ διεστραμμένη. Πόσο περισσότερο σκληρόκαρδη καὶ ἄπιστη εἶσαι! Διότι ἐμεῖς οἱ σημερινοὶ Χριστιανοὶ ἔχουμε πολὺ μεγαλύτερη εὐθύνη καὶ ἐνοχὴ ἀπὸ αὐτὴν ποὺ εἶχαν τὰ πλήθη τῆς Γαλιλαίας. Ἐφ’ ὅσον ἐμεῖς ἔχουμε δεχθῆ τὴν Χάρι καὶ τὸ φωτισμὸ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἔχουμε πίσω μας μιὰ ἱστορία ἐκπληκτικῶν θαυμάτων τοῦ Θεοῦ στὴ ζωή μας, τὴν Ἐκκλησία μας, ἀλλὰ καὶ τὴν πορεία τῆς ἀνθρωπότητος. ῎Εχουμε ἀμέτρητα νέφη μαρτύρων καὶ ἁγίων. Πόσο περισσότερο λοιπὸν ἀδικαιολόγητοι εἴμαστε ἐμεῖς σήμερα ποὺ κάποτε σὲ ὧρες πειρασμοῦ ἢ δοκιμασίας ἀμφιβάλλουμε! Χάνουμε τὴν πίστι μας. Καὶ συμπεριφερόμαστε σὰν ἄπιστοι ἢ ἔστω ὀλιγόπιστοι. Ὣς πότε λοιπὸν θὰ μᾶς ἀνέχεται ὁ Θεός; Μόνον τὸ ἔλεός του θὰ μᾶς σώσῃ.

2. ΠΟΙΟΣ ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΕ ΒΟΥΝΑ;

   Ὁ Κύριος, ἀφοῦ ἐπετίμησε τὸ δαιμόνιο, ἐθεράπευσε ἀμέσως τὸ δαιμονισμένο παιδί. Οἱ μαθηταὶ ἐκστατικοί, πλησίασαν ἰδιαιτέρως τὸν Ἰησοῦ καὶ Τὸν ρώτησαν μὲ ἀπορία: Γιατί ἐμεῖς δὲν μπορέσαμε νὰ βγάλουμε τὸ δαιμόνιο αὐτό; Καὶ ὁ Κύριος τοὺς εἶπε: Ἐπειδὴ σᾶς λείπει ἡ πίστις. Ἐὰν ἔχετε πίστι θερμὴ καὶ δυνατὴ σὰν τὸ μικρὸ σπόρο τοῦ σιναπιοῦ, θὰ πῆτε στὸ βουνὸ αὐτό, πήγαινε ἀπὸ ἐδῶ ἐκεῖ, καὶ θὰ μετακινηθῇ. Μὲ μία τέτοια θερμὴ πίστι τὰ πάντα θὰ εἶναι δυνατὰ σὲ σᾶς. 

   Ἀκούγοντας ὅμως τοὺς λόγους αὐτούς, κάποιοι Χριστιανοὶ ρωτοῦν: Μὰ καλά, ἐφ’ ὅσον οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι δὲν μετακίνησαν κανένα βουνό, δὲν ἔκαναν ποτὲ ἕνα τέτοιο θαῦμα τόσο δυσκατόρθωτο, ἄρα δὲν εἶχαν πίστι «ὡς κόκκον σινάπεως»; Κι ἂν οἱ Ἀπόστολοι δὲν εἶχαν τέτοια πίστι, πῶς ὁ Κύριος ζητεῖ νὰ τὴν ἔχουμε ἐμεῖς οἱ ὑπόλοιποι Χριστιανοί;

   Οἱ ἱεροὶ ἑρμηνευταὶ ἐξηγοῦν ὅτι οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι μετὰ τὴν Πεντηκοστὴ δὲν εἶχαν μόνον μιὰ τόσο μικρὴ πίστι ἀλλὰ πολὺ μεγαλύτερη. Διότι δὲν μετακίνησαν ἁπλῶς κάποιο βουνό, ἀλλὰ ἔκαναν κάτι ἀσυγκρίτως μεγαλύτερο καὶ δυσκολώτερο. Μετακίνησαν τεράστιους ὄγκους κακίας ἀπὸ τὶς ψυχὲς τῶν ἀνθρώπων, ἀνέστησαν ψυχικῶς ἀμέτρητους νεκρούς. Ἄλλαξαν τὴν ἱστορία τοῦ κόσμου. Ἡ μετακίνησι κάποιου βουνοῦ θὰ ἦταν ἁπλῶς ἕνα θαῦμα ἐντυπωσιασμοῦ. Ἡ ἀλλαγὴ ὅμως τῆς οἰκουμένης ἀποτελοῦσε ἕνα θαῦμα ἀσυγκρίτως μεγαλύτερο καὶ δυσκολώτερο.

   Ἄρα λοιπόν, ὅταν ὁ Κύριος μᾶς ζητῇ νὰ ἔχουμε πίστι «ὡς κόκκον σινάπεως», δὲν χρησιμοποιεῖ ἁπλῶς ἕνα σχῆμα λόγου, ἀλλὰ μᾶς ζητεῖ πραγματικῶς νὰ ἔχουμε μία θερμὴ καὶ δυνατὴ πίστι. Διότι, ὅταν ἡ πίστι μας εἶναι τόσο δυνατή, καὶ πέσῃ, ὅπως τὸ σινάπι, σὲ γῆ ἀγαθή, δηλαδὴ σὲ καθαρὸ καὶ εὔφορο χωράφι τῆς ψυχῆς, γίνεται δένδρο μεγάλο καὶ ἔχει θαυμαστὰ ἀποτελέσματα. Μιὰ τέτοια πίστι θερμὴ καὶ δυνατὴ ἂς προσευχώμαστε καθημερινῶς νὰ μᾶς χαρίσῃ ὁ Κύριος. Καὶ θὰ βλέπουμε στὴν ψυχή μας τὴν θαυμαστὴ καρποφορία τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ.

Ορθόδοξο Περιοδικό “Ο ΣΩΤΗΡ”

πηγή

Κυριακή Ι΄ Ματθαίου - Ο πνευματικὸς μας πατέρας (Αποστολικό Ανάγνωσμα)

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: Α΄ Κορ. δ΄9-16

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ: Ματθ. ιζ΄ 14-23

Ο ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΜΑΣ ΠΑΤΕΡΑΣ

«Ἐν γὰρ Χριστῷ Ἰησοῦ διὰ τοῦ εὐαγγελίου ἐγὼ ὑμᾶς ἐγέννησα»

Μιὰ διαφορετικὴ συγγένεια μᾶς παρουσιάζει ὁ ἀπόστολος Παῦλος στὸ σημερινὸ Ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα. Μὲ πατρικὴ στοργὴ συμβουλεύει καὶ νουθετεῖ τοὺς Χριστιανοὺς τῆς Κορίνθου κι ἔπειτα σημειώνει χαρακτηριστικά: «Ἐ­­­­ὰν μυρίους παιδαγωγοὺς ἔχητε ἐν Χρι­στῷ, ἀλλ᾿ οὐ πολλοὺς πατέρας· ἐν γὰρ Χριστῷ Ἰησοῦ διὰ τοῦ εὐαγγελίου ἐγὼ ὑμᾶς ἐγέννησα». 

Ἐὰν ἔχετε πάρα πολλοὺς παιδαγωγοὺς καὶ διδασκάλους ἐν Χριστῷ, δὲν ἔχετε ὅμως πολλοὺς πατέρες. ­Διότι ἐ­γὼ μὲ τὸ κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου σᾶς γέν­­­νησα πνευματικὰ μὲ τὴ χάρη ποὺ μοῦ ἔδωσε ἡ κοινωνία καὶ ἡ σχέση μου μὲ τὸν Χριστό. 
Ὁ ἀπόστολος Παῦλος ἦταν ὁ πνευματικὸς πατέρας γιὰ τοὺς Χριστιανοὺς τῆς Κορίνθου. Αὐτὸς ποὺ τοὺς ἀναγέν­νησε πνευματικά. Αὐτὴ ἀκριβῶς ἡ πνευματικὴ συγγένεια μᾶς δίνει τὴν ἀ­­­φορμὴ νὰ δοῦμε πρῶτον ποιὸ εἶναι τὸ ἔρ­γο τοῦ πνευματικοῦ πατέρα καὶ δεύτε­ρον ποιὰ πρέπει νὰ εἶναι ἡ δική μας στάση ἀπέναντί του.

1. Τὸ ἔργο τοῦ Πνευματικοῦ

Πνευματικὸς πατέρας σύμφωνα μὲ τὸν λόγο τοῦ ἀποστόλου Παύλου εἶναι ὁ ἄνθρωπος ἐκεῖνος, εἴτε ἱερέας εἴτε μοναχὸς ἢ λαϊκός, τὸν ὁποῖο ἡ θεία Πρόνοια ἔφερε κοντά μας σὲ κάποια στιγμὴ τῆς ζωῆς μας γιὰ νὰ μᾶς ὁδηγήσει στὴ συνειδητὴ πίστη καὶ χριστιανικὴ ζωή.

Εἰδικότερα πνευματικὸς πατέρας θεωρεῖται ὁ ἱερέας στὸν ὁποῖο ἐξομολογούμαστε τὶς ἁμαρτίες μας ἀλλὰ καὶ καταφεύγουμε γιὰ νὰ λάβουμε κατάλληλες συμβουλὲς καὶ καθοδήγηση στὸν πνευματικό μας ἀγώνα.
Τὸ ἔργο τοῦ πνευματικοῦ πατέρα, ὅ­­­πως μὲ θαυμάσιο τρόπο σημειώνει ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος, εἶναι τὸ «ψυχὴν πτερῶσαι, ἁρπάσαι κόσμου καὶ δοῦναι Θεῷ». Νὰ δώσει δηλαδὴ πνευματικὰ φτε­ρὰ στὴν ψυχὴ τοῦ πιστοῦ, νὰ τὴν ἁρπάξει ἀπὸ τὰ νύχια τοῦ ­ἁμαρτωλοῦ κόσμου καὶ νὰ τὴν ἀσφαλίσει κοντὰ στὸν Θεό. Ὅλα αὐτὰ ἀπαιτοῦν πολλὲς φροντίδες, νουθεσίες καὶ προσευχές. Ὅπως ἀκριβῶς ἔκανε ὁ ἀπόστολος Παῦλος, τὸ ἐξαίρετο πρότυπο πνευματικοῦ πατρός, ὁ ὁποῖος δὲν ἔπαυε «μετὰ δακρύων νουθετῶν ἕνα ἕκαστον» (Πράξ. κ΄ 31) «ἄχρις οὗ μορφωθῇ Χριστὸς» στὶς ψυχὲς τῶν πιστῶν (Γαλ. δ΄ 19). 

Οἱ ἅγιοι Πατέρες παρομοιάζουν τὸν Πνευματικὸ μὲ ἰατρό. Ὅπως ἀναζητοῦμε ἕναν καλὸ προσωπικὸ γιατρὸ καὶ τοῦ ἐκθέτουμε τὸ ἱστορικό μας καὶ ὅλα τὰ συμπτώματα ἀσθενείας ποὺ τυ­χὸν παρουσιάζονται, προκειμένου νὰ μᾶς δώσει τὸ κατάλληλο φάρμακο, ἔτσι ὀφείλουμε νὰ βροῦμε κι ἕναν καλὸ Πνευματικὸ γιὰ νὰ ἐπιμελεῖται τὴν ὑγεία τῆς ψυχῆς μας. 

Ὀνομάζουν ἐπίσης τὸν Πνευματικὸ καὶ «ἀλείπτη», δηλαδὴ προπονητή, ἐ­­­­πειδὴ στοὺς ἀρχαίους ἀγῶνες πάλης ἄλειφαν τοὺς ἀθλητὲς μὲ λάδι γιὰ νὰ ξεφεύγουν ἀπὸ τὶς λαβὲς τοῦ ἀντιπάλου. Παρομοίως καὶ ὁ Πνευματικὸς μὲ τὶς κατάλληλες ὁδηγίες καὶ παραινέσεις συμπαραστέκεται ὡς καλὸς προπονητὴς κοντὰ σὲ κάθε Χριστιανὸ ποὺ καλεῖται ν’ ἀγωνίζεται πνευματικὰ καὶ τὸν βοηθᾶ γιὰ νὰ γλιστρᾶ καὶ νὰ ξεφεύγει ἀπὸ τὶς ἐπιθέσεις τοῦ παγκάκου διαβόλου.

2. Ὁ Πνευματικός μας κι ἐμεῖς

Ἔχουμε ἀνάγκη λοιπὸν ὅλοι ἀπὸ πνευματικὸ πατέρα. Τί ὀφείλουμε ὅμως ἐμεῖς νὰ κάνουμε; Αὐτὸ ποὺ ὀφείλουμε κυρίως εἶναι ἡ ὑπακοή μας. Ὁ Πνευματικὸς μᾶς δίνει ὁδηγίες γιὰ τὸ τί πρέπει νὰ ἀποφεύγουμε ἢ τί νὰ ἀκολουθοῦμε. Ἂς τὸν ἀκοῦμε, διότι δὲν ὁμιλεῖ μὲ προσωπικὰ κριτήρια καὶ ἰδιοτέλεια ἀλλὰ μὲ φόβο Θεοῦ καὶ συναίσθηση εὐθύνης γιὰ νὰ μᾶς βοηθήσει νὰ διακρίνουμε ποιὸ εἶναι τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ σὲ κάθε περίπτωση. Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Σιναΐτης λέγει ὅτι «αὐτὸς ποὺ ἄλλοτε ὑπακούει κι ἄλλοτε παρακούει στὸν πνευματικό του πατέρα μοιάζει μὲ ἄνθρωπο ποὺ βάζει στὰ μάτια του ἄλλοτε κολλύριο κι ἄλλοτε ἀσβέστη. Ποιὸ τὸ ὄφελος;» (Κλῖμαξ, Λόγος Δ΄). Ἂς πάρουμε λοιπὸν ἀπόφαση νὰ κάνουμε τελεία ὑπακοὴ στὶς ὑποδείξεις τοῦ Πνευματικοῦ. Αὐτὸ εἶναι ἀσφάλεια γιὰ μᾶς καὶ χαρὰ γιὰ τὸν ἴδιο ποὺ θὰ βλέπει τὴν πνευματική μας προκοπή. Ὁ ἀπόστολος καὶ εὐαγγελι­στὴς Ἰωάννης γράφει: «Πολὺ μεγάλη χαρὰ δοκίμασα, διότι βρῆκα ὁρισμένα ἀπὸ τὰ παιδιά σου νὰ πορεύονται σύμφωνα μὲ τὴν ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου» (Β΄ Ἰω. 4). Ἂς δίνουμε κι ἐμεῖς χαρὰ στὸν Πνευματικὸ μὲ τὴν ὑπακοή μας!

Τί εὐλογία νὰ ἔχουμε πνευματικὸ πατέρα! Πόσους ἀγῶνες καὶ προσευχές, πόσες θυσίες καὶ κόπους καταβάλλει ὁ ἄνθρωπος αὐτός, γιὰ νὰ μᾶς περάσει μέσα ἀπὸ τὴν τρικυμισμένη θάλασσα τοῦ κόσμου στὸ λιμάνι τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ;! Ἂς παρακαλοῦμε τὸν ἅγιο Θεὸ νὰ μᾶς χαρίζει πάντοτε πνευματικό μας πατέρα ἄξιο ὁδηγὸ στὴν πνευματική μας πορεία πρὸς τὴν οὐράνια Βασιλεία.

Περιοδικό “Ο ΣΩΤΗΡ”

πηγή

«Να κοιτάτε ψηλά!»

Ένας πολύπειρος γέροντας Ασκητής του Αγίου Όρους σ’ όσους τον επισκέπτονταν στο κελλί του και ζητούσαν κάποια συμβουλή του επανελάμβανε:

«Να κοιτάτε ψηλά, να κοιτάτε ψηλά!». Τι σπουδαία πραγματικά συμβουλή! Αυτό και μόνο έλεγε ο γέροντας και όμως έλεγε πολλά.

Και κάποιος αείμνηστος τώρα δάσκαλος – πέθανε πολύ νωρίς – μα τι δάσκαλος ήταν αυτός! Λες και μάγευε τα παιδιά και κρεμόντουσαν από τα χείλη του και δένονταν με τη ματιά του, τα μάθαινε να τραγουδούν: «Σήκωσε ψηλά τα μάτια, στείλε πιο ψηλά το νου…».

Τι εννοούσαν ο γέροντας και ο δάσκαλος προτρέποντας τους μεγάλους και τους μικρούς να στρέφουν τα μάτια προς τα ύψη, προς τα ουράνια; Δεν είναι καλή και η γη με τα θαυμάσια της Δημιουργίας; Ο Θεός δεν «εποίησε πάντα τα ωραία της γης», όπως ψάλλει ο Δαβίδ (Ψαλ. ογ [73] 17), για να τα χαίρεται και να τα απολαμβάνει ο άνθρωπος; Τα βουνά, τα ποτάμια, τις θάλασσες, τα δέντρα, τα λουλούδια τα πολύχρωμα; Όλα μιλούν για τη σοφία του Θεού, όλα μιλούν για την αγάπη Του προς τον άνθρωπο.

Αναμφιβόλως όλα αυτά είναι σωστά. Ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης μάλιστα γράφει σ’ ένα από τα πολλά και σπουδαία βιβλία του ότι η ομορφιά της υλικής Δημιουργίας, του κόσμου, που δημιούργησε ο Θεός, είναι μια αμυδρή εικόνα της ωραιότητας του ουρανίου κόσμου, του Παραδείσου, που μας περιμένει(*).

Όμως αφότου μπήκε στη μέση ο Διάβολος και παρέσυρε τους ανθρώπους στην αμαρτία και πλήθυναν οι αμαρτίες, από τότε και η ομορφιά της Δημιουργίας μολύνθηκε. Μόνοι μας οι άνθρωποι μολύναμε το περιβάλλον μας. Με τις πλεονεξίες μας, με τις αδικίες και τους πολέμους καταστρέψαμε τον όμορφο κόσμο που μας είχε φτιάξει και παραδώσει ο Θεός. Και ο παμπόνηρος σατανάς κατάφερε να πείσει πολλούς ότι η Δημιουργία η τόσο ωραία δεν έχει ανάγκη από κανένα Δημιουργό. «Έδιωξαν» έτσι με την εισήγηση του Διαβόλου τον Οικοδεσπότη από το σπίτι Του. Άφησαν τις κρυστάλλινες πηγές του θείου Νόμου και τρέχουν στις θολές πηγές της αμαρτωλής ζωής, που υποδεικνύει ο εισηγητής της αμαρτίας Διάβολος. Βυθίσθηκαν στη ζωή της σαρκικότητας, της αδικίας, της εκμεταλλεύσεως των αδυνάτων και φτωχών, του πλουτισμού με οποιοδήποτε μέσο, ακόμη και παράνομο και αθέμιτο.

Το αποτέλεσμα; Το ζούμε καθημερινά και κλαίει η καρδιά μας. Πτωχεύουν το ένα μετά το άλλο τα κράτη της γης. Πεθαίνουν εκατομμύρια παιδιά κάθε χρόνο στον κόσμο από την πείνα. Οι πόλεμοι είναι ασταμάτητοι, για να πλουτίζουν οι πολεμικές βιομηχανίες. Οι ασθένειες που οφείλονται σε αμαρτίες αυξάνονται αλματωδώς. Η κτηνώδης αμαρτία ξεδιάντροπη παρελαύνει με αυθάδεια στους δρόμους. Οι υπόνομοι των πόλεων γεμίζουν με ανθρώπινα έμβρυα. Τι να δει κανείς σήμερα στη γη και να μην πονέσει; Που να στρέψει το βλέμμα του και να μη λυπηθεί; Ακόμη και τα ωραιότερα μέρη της γης τα μολύνει ο άνθρωπος με τις αμαρτίες του.

Αυτά ασφαλώς είχαν υπ’ όψιν τους ο Ασκητής και ο δάσκαλος, γι’ αυτό συμβούλευαν να υψώνουμε ψηλά τα μάτια. Όχι στα γήινα και χαμηλά, στα κατώτερα και μολυσμένα, γιατί όπου και να δεις σ’ αυτά, κινδυνεύεις να μολυνθείς• αλλά στα ψηλά, στα ουράνια τα μάτια μας, διότι είναι καθαρά, αφού εκεί κατοικεί ο Θεός, με όλους τους Αγίους και επικεφαλής την Παναγία• εκεί η χορεία των Αγγέλων, εκεί ο Παράδεισος μας περιμένει.

Κι αν κάποτε είμαστε πεσμένοι ψυχικά, αν κάποια ασθένεια, κάποια οικονομική δυσχέρεια, κάποια οικογενειακή δυσκολία η άλλη αιτία έχουν ρίξει το ηθικό μας, τότε προπάντων να μη λησμονούμε να κοιτάμε ψηλά. Τότε μας χρειάζεται επειγόντως να σηκώνουμε ψηλά τα μάτια. Ψηλά! Προς Εκείνον που μας αγαπά και μπορεί να μας βγάλει από κάθε αδιέξοδο.

Λοιπόν, ψηλά τα μάτια και ψηλότερα η καρδιά!

(*) Νικοδήμου του Αγιορείτου, Αόρατος Πόλεμος, κεφ. κα.

πηγή

Κυριακὴ Θ΄ Ματθαίου - Ξεπεράστε κάθε φόβο !

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: Α΄ Κορ. γ΄ 9-17

 ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ: Ματθ΄ ιδ΄ 22 - 34

ΞΕΠΕΡΑΣΤΕ ΚΑΘΕ ΦΟΒΟ!

«Θαρσεῖτε, ἐγώ εἰμι· μὴ φοβεῖσθε»

   Ὅλη νύχτα οἱ μαθητὲς τοῦ Κυρίου πάλευαν μὲ τὰ κύματα μέσα στὸ μικρό τους πλοιάριο. Ἀπὸ τὴ μιὰ τὸ πυκνὸ ­σκοτάδι, ἀπὸ τὴν ἄλλη ἡ ­φουρτουνιασμένη θά­­λασσα, εἶχαν δημιουργήσει στὶς ψυ­­χές τους μιὰ ἀτμόσφαιρα τρόμου καὶ ­ἀ­­­­­­­­­­­­­­­­γωνίας. Γι’ αὐτό, ὅταν εἶδαν τὸν ­Κύριο νὰ ­περ­πα­­τᾶ πάνω στὰ κύματα, ­ξέσπα­σαν σὲ ἕ­­­­να ­δυνατὸ ἐπιφώνημα τρόμου. Ἀ­­­πὸ τὸ φόβο τους νόμιζαν ὅτι ἔβλεπαν ­φάντα­σμα. Πόσο ἄλλαξε ὅμως ἡ ­διάθεσή τους, ὅταν ἄκουσαν τὴ γλυκύτατη φω­­νή του: ­«Θαρσεῖτε, ἐγώ εἰμι‧ μὴ φοβεῖ­σθε», τοὺς εἶπε. Ἔχετε θάρρος! Μὴ φοβάστε!

   Αὐτὴ ἡ τόσο εὔγλωττη σκηνὴ ἀπὸ τὸ σημερινὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα μᾶς δίνει τὴν ἀφορμὴ νὰ δοῦμε πῶς ὁ παντο­δύναμος Θεὸς μᾶς δίνει θάρρος στὸν ἀ­­γώνα μας γιὰ τὴν καθημερινὴ ἐπιβίωση, γιὰ τὴν ἀντιμετώπιση τοῦ κακοῦ καὶ στὶς ὧρες ἐσχάτου κινδύνου.

1. ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΕΠΙΒΙΩΣΗ

   Φόβος δημιουργεῖται στὶς ψυχὲς τῶν ἀνθρώπων ποὺ ἀγωνίζονται γιὰ τὴν καθημερινή τους ἐπιβίωση καὶ βλέπουν μπροστά τους νὰ διαγράφεται ζοφερὸ τὸ μέλλον. Νέοι ἄνθρωποι στὸ ξεκίνημα τῆς ζωῆς τους βλέπουν νὰ ὀρθώνον­ται μπροστά τους ἀνυπέρβλητα ἐμπόδια, ποὺ τοὺς ἀνακόπτουν τὴν πορεία πρὸς τὴν ἐπιθυμητὴ ἐπαγγελματικὴ καὶ οἰκογενειακὴ ἀποκατάσταση. Τί ἀπομένει λοιπὸν νὰ κάνουν, παρὰ μόνο νὰ καταφύγουν μὲ ἐμπιστοσύνη στὸν Κύριο. Σ’ Αὐτὸν ποὺ φροντίζει γιὰ «τὰ πετεινὰ τοῦ οὐρανοῦ» καὶ «τὰ κρίνα τοῦ ἀγροῦ» (Ματθ. ς΄ 26, 28) καὶ πολὺ περισσότερο ­ἐνδιαφέρεται γιὰ τοὺς πιστοὺς μαθητές του. Αὐτὸ ἀκριβῶς μᾶς συμβουλεύει καὶ ὁ ἀπόστολος Πέτρος: Μὴν ἀγωνιᾶτε γιὰ τὸ μέλλον! Ἀφῆστε κάθε φροντίδα σας στὰ χέρια τοῦ Θεοῦ, διότι «αὐτῷ μέλει περὶ ὑμῶν» (Α΄ Πέτρ. ε΄ 7). Αὐτὸς νοιάζεται καὶ ἐνδιαφέρεται γιὰ σᾶς.

2. ΤΟ ΡΕΥΜΑ ΤΟΥ ΚΑΚΟΥ

   Φόβος ἐπίσης δημιουργεῖται στὶς ψυχὲς τῶν ἀνθρώπων, ποὺ βλέπουν τὸ ρεῦμα τοῦ κακοῦ νὰ κατακλύζει καὶ νὰ παρασύρει τὰ πάντα σὰν ὁρμητικὸς χείμαρρος. Ἄραγε μπορεῖ νὰ ἀντέξει κανεὶς μέσα σ’ αὐτὴν τὴν πλημμύρα τῆς ἁμαρτίας; Πῶς θὰ μεγαλώσουν τὰ παιδιὰ σ’ αὐτὸν τὸν κόσμο τῆς κακίας καὶ τῆς διαφθορᾶς; Δικαιολογημένοι οἱ φόβοι καὶ οἱ ἀνησυχίες γιὰ κάθε ἐχέφρονα ἄνθρωπο. Ὅμως ὁ πιστὸς χριστιανὸς λαμβάνει θάρρος καὶ ἐνίσχυση, καθὼς ἀκούει τὸν εὐαγγελιστὴ Ἰωάννη νὰ ἀπευθύνεται στοὺς πιστοὺς μὲ τὰ θεόπνευστα λόγια: «Μείζων ἐστὶν ὁ ἐν ὑμῖν ἢ ὁ ἐν τῷ κόσμῳ» (Α΄ Ἰω. δ΄ 4). Μὴ φοβάστε τὸ κακό! Μπορεῖτε νὰ τὸ νικήσετε, διότι ὁ Θεὸς ποὺ εἶναι μέσα σας καὶ σᾶς φωτίζει καὶ σᾶς ἐνισχύει, εἶναι πιὸ μεγάλος καὶ πιὸ δυνατὸς ἀπὸ τὸν σατανᾶ, ποὺ ἐξουσιάζει τὸν ἁμαρτωλὸ κόσμο.

3. ΣΤΟΝ ΕΣΧΑΤΟ ΚΙΝΔΥΝΟ

   Ὑπάρχει ὅμως καὶ τὸ ἐνδεχόμενο νὰ βρεθεῖ ὁ ἄνθρωπος σὲ κίνδυνο γιὰ τὴ ζωή του, ὅπως τότε οἱ δώδεκα μαθητές. Ἀκοῦμε συχνὰ γιὰ σεισμούς, πλημμύρες, ἐμπρησμούς, ἐκρήξεις, ληστεῖες, τρομοκρατικὲς ἐνέργειες καὶ ἄλλα ἔκτακτα γεγονότα, ποὺ ἀπειλοῦν τὴ ζωή μας. Πῶς θὰ ἀντιμετωπίσουμε τέτοιες ἐφιαλτικὲς καταστάσεις; Νὰ ὁπλιστοῦμε μὲ τὴν ἀκλόνητη πίστη ὅτι ὁ Κύριος εἶναι δίπλα μας, ἀκούει τὶς προσευχές μας καὶ εἶναι ἕτοιμος νὰ μᾶς ἁρπάξει ἀπὸ τὸ χέρι καὶ νὰ μᾶς κρατήσει στὴ δύσκολη αὐτὴ ὥρα. Αὐτὴν τὴν ἀλήθεια διακηρύττει καὶ ὁ προφήτης καὶ βασιλιὰς Δαβὶδ στὸν 22ο Ψαλμό: «Ἐὰν γὰρ καὶ πορευθῶ ἐν μέσῳ σκιᾶς θανάτου, οὐ φοβηθήσομαι κακά, ὅτι σὺ μετ’ ἐμοῦ εἶ». Ἂς προσευχόμαστε κι ἐμεῖς μὲ τὰ ἴδια λόγια: Κύριε, κοντά σου εἶμαι ἀ­­­σφαλής. Κι ἂν ποτὲ βρεθῶ ἀντιμέτωπος μὲ ὁποιονδήποτε κίνδυνο, ἀκόμη καὶ μὲ αὐτὸν τὸν θάνατο, δὲν θὰ φοβηθῶ μήπως πάθω κάτι κακό, διότι Ἐσὺ εἶσαι μα­ζί μου παντοῦ καὶ πάντοτε!

   Δὲν ὑπάρχει ἄνθρωπος ποὺ νὰ μὴ δοκίμασε φόβους στὴ ζωή του. Καὶ ἐκτὸς ἀπὸ τοὺς φόβους ποὺ ἀναφέραμε ὑπάρχουν καὶ πολλοὶ ἄλλοι: μοναξιά, ἐγκατάλειψη, ἀσθένεια, θάνατος... Μόνο ὁ Θεὸς γνωρίζει τὰ ἀποτυπώματα ποὺ ἀφήνει κά­θε φόβος στὶς ψυχὲς τῶν ἀνθρώπων. 

   Ἐμεῖς ἂς σταθοῦμε καὶ πάλι ν’ ἀκούσου­­με τὴ φωνή του: «Θαρσεῖτε»! Προχω­ρῆ­στε μὲ θάρρος στὴ ζωή! Ἂν τοὺς λόγους αὐτοὺς τοὺς ἀκούγαμε ἀπὸ ὁποιονδή­ποτε ἄνθρωπο, δὲν θὰ κερδίζαμε ­τίποτε περισσότερο ἀπὸ μιὰ ἁπλὴ ψυχολογι­κὴ ἐνίσχυση. Ἀπὸ τὴ στιγμὴ ὅμως ποὺ μᾶς ὁμιλεῖ ὁ παντοδύναμος Θεός, ὁ ­Νικητὴς τοῦ θανάτου, ὁ Κύριος Ἰησοῦς ­Χριστός, οἱ λόγοι αὐτοὶ μᾶς μεταδίδουν ­χάρη, δύναμη, θάρρος καὶ ἐλπίδα γιὰ νὰ ξεπερνοῦμε κάθε φόβο καὶ δυσκολία!

Ορθόδοξο Περιοδικό “Ο ΣΩΤΗΡ”

το είδαμε  εδώ

Κυριακή Η΄ Ματθαίου –Ενότητα μέσα στην Εκκλησία (Αποστολικό Ανάγνωσμα)

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: Α´ Κορ. α´ 10–17
ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ: Μάτθ. ιδ´ 14–22
ΕΝΟΤΗΤΑ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ
1. Τὸ κέντρο τῆς ἑνότητος
Στὸ σημερινὸ ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα ὁ ἀπόστολος Παῦλος ἀπευθύνεται στοὺς χριστιανοὺς τῆς Κορίνθου, μὲ ἀφορμὴ κάποιες διασπαστικὲς τάσεις ποὺ εἶχαν ἐμφανιστεῖ ἀνάμεσά τους, καὶ τοὺς παρακαλεῖ νὰ διατηρήσουν τὴ μεταξύ τους ἑνότητα: «Παρακαλῶ ὑμᾶς, ἀδελφοί, διὰ τοῦ ὀνόματος τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἵνα τὸ αὐτὸ λέγητε πάντες, καὶ μὴ ᾖ ἐν ὑμῖν σχίσματα, ἦτε δὲ κατηρτισμένοι ἐν τῷ αὐτῷ νοῒ καὶ ἐν τῇ αὐτῇ γνώμῃ». Σᾶς παρακαλῶ, ἀδελφοί, στὸ ὄνομα τοῦ Κυ­­ρίου μᾶς Ἰησοῦ Χριστοῦ, νὰ ὁμολογεῖτε ὅλοι τὴν ἴδια πίστη καὶ νὰ μὴν ὑπάρχουν μεταξύ σας δι­αι­ρέσεις, ἀλλὰ νὰ εἶστε ἁρμονικὰ ἑνωμένοι, μὲ τὰ ἴδια φρονήματα καὶ μὲ τὶς ἴδιες γνῶμες καὶ ἀποφάσεις.


Εἶναι χαρακτηριστικὸ ὅτι ὁ ἅγιος Ἀπόστολος ­κάνει τὴν ἔκκληση αὐτὴ γιὰ ἑνότητα «διὰ τοῦ ὀνόματος τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ». Στὸ ὄ­­νομα τοῦ Κυ­­ρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ὁ Κύριος Ἰησοῦς, ὁ νομοθέτης τῆς ἀγάπης καὶ ­χορηγὸς τῆς εἰρήνης, εἶναι Αὐτὸς ποὺ ἦλθε γιὰ νὰ μᾶς ἑνώσει σὲ ἕνα σῶμα. Εἶναι Αὐτὸς ποὺ ­παρεκάλεσε τὸν οὐράνιο Πατέρα γιὰ τὴν ἑνότητα τῶν ­μαθητῶν Του, «ἵνα πάντες ἓν ὦσιν» (Ἰω. ιζ΄ 21). Εἶναι Αὐ­τὸς ποὺ ὑπόσχεται ὅτι θὰ εἶναι παρὼν ἐκεῖ ὅ­­­που εἶναι «δύο ἢ τρεῖς συνηγμένοι» στὸ δικό Του ὄνομα (Ματθ. ιη΄ 20). Αὐτὸς εἶναι τὸ κέντρο τῆς ἑνότητος τῶν χριστιανῶν.
Ἂν βλέπουμε λοιπὸν ὅτι στὴν οἰκογένειά μας ἢ στὴ συνεργασία μας μὲ ἄλλα μέλη τῆς Ἐκκλησίας δὲν ὑπάρχει ὁμοψυχία, συμφωνία καὶ ἑνότητα, τότε αὐτὸ σημαίνει ὅτι λείπει ὁ Χριστὸς ἀπὸ τὴ ζωή μας. Μόνο Ἐκεῖνος μπορεῖ νὰ μᾶς δώσει χάρη καὶ δύναμη γιὰ νὰ ὑπερβοῦμε τὶς προσωπικές μας ἀδυναμίες καὶ προσ­κολλήσεις καὶ νὰ ζήσουμε μὲ ἀγάπη καὶ ἑνότητα, ἔχοντας ὡς κοινὸ γνώμονα τὸ ἅγιο θέλημά Του.
2. Ἡ ἀνάγκη γιὰ ἑνότητα
Ἀποτελεῖ πράγματι ὀδυνηρὸ τραῦμα γιὰ τὸ Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας κάθε διαίρε­­­ση μεταξὺ τῶν πιστῶν, διότι αὐτὸ συνι­στᾶ καίριο πλῆγμα καὶ προσβολὴ ἐναν­τίον τοῦ ἴδιου τοῦ Χριστοῦ. Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ θεῖος Ἀπόστολος ­διαμαρτύρεται μὲ σθέ­­­νος γιὰ τὶς φατρίες ποὺ εἶχαν δημι­­ουρ­γη­θεῖ:
«Μεμέρισται ὁ Χριστός;»· κομματιάστηκε λοιπὸν ὁ Χριστός;..., ἀνα­ρω­τιέται μὲ θλίψη. Ἡ ­Ἐκκλησία εἶναι τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, κι ὅταν τὰ μέλη της δὲν εἶναι ἑνωμένα, τότε ­παρουσιάζεται ὁ Χριστὸς ­κομματιασμένος! Εἶναι ὅμως δυνατὸν νὰ κοινωνοῦμε ἀπὸ τὸ ἴδιο ἅ­­­γιο Ποτήριο καὶ νὰ μὴ μιλοῦμε ­μεταξύ μας; «Εἷς ἄρτος, ἓν σῶμα οἱ πολλοί ἐ­­σμεν», λέγει σὲ ἄλλο σημεῖο ὁ θεόπνευστος Ἀπό­στολος (Α΄ Κορ. ι΄ 17). Ἐπειδὴ ἀκριβῶς ἕνας εἶναι ὁ οὐράνιος αὐτὸς Ἄρτος, γι’ αὐτὸ ἕνα σῶ­μα εἴμαστε οἱ πολ­λοί.
Ἐκτὸς ὅμως ἀπὸ τὴ διάσπαση τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ, οἱ διαιρέσεις μεταξὺ τῶν χριστιανῶν ἔχουν ἀρνητικὸ ἀντίκτυπο καὶ στοὺς ἀνθρώπους ποὺ βρίσκον­ται μακριὰ ἀπὸ τὸν Θεό. Πῶς νὰ πιστέψει ὁ κόσμος ὅτι ὁ Θεὸς εἶναι ἀγάπη, ὅταν βλέπει τοὺς πιστοὺς νὰ βρίσκονται σὲ διαμάχη; Γι’ αὐτὸ ἀκριβῶς καὶ ὁ Κύριος Ἰησοῦς προέτρεψε τοὺς ­μαθητές Του νὰ διατηρήσουν τὴν ἀγάπη καὶ τὴν ἑνότητα μεταξύ τους μὲ τοὺς ἑξῆς λόγους: «ἐν τούτῳ γνώσονται πάντες ὅτι ἐμοὶ μαθηταί ἐστε, ἐὰν ἀγάπην ἔχητε ἐν ἀλλήλοις», δηλαδή, ἀπ’ αὐτὸ θὰ μάθουν ὅλοι ὅτι εἶστε δικοί μου μαθητές, ἀπὸ τὸ ἂν θὰ ἔχετε ἀγάπη μεταξύ σας (Ἰω. ιγ΄ 35).
3. Ἡ διαφορὰ τῆς χριστιανικῆς πίστεως
Στὴ συνέχεια ὁ ἀπόστολος Παῦλος ἀναφέρει ποιὸ εἶναι τὸ γνήσιο πνεῦμα στὸ κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου. Ὁ Κύριος, λέγει, δὲν μᾶς ἀπέστειλε γιὰ νὰ κηρύττουμε ἀνθρώπινες φιλοσοφίες, ἀλλὰ τὴ δύναμη τοῦ Σταυροῦ Του· «εὐαγγελίζεσθαι, οὐκ ἐν σοφίᾳ λό­γου, ἵνα μὴ κενωθῇ ὁ σταυ­ρὸς τοῦ Χριστοῦ». Ὁ Θεὸς μὲ ἀπέστειλε νὰ κηρύττω τὸ Εὐαγγέλιο ὄχι μὲ ἀνθρώπινη τέχνη καὶ φιλοσοφικὰ ἐπιχειρήματα, γιὰ νὰ παρουσιάζεται ἡ διδασκαλία μου σοφὴ καὶ λαμπρή, ἀλλὰ νὰ τὸ κηρύττω ἔτσι ὥστε νὰ μὴ χά­σει τὴ θεία του δύναμη τὸ κήρυγμα γιὰ τὸν σταυρικὸ θά­νατο τοῦ Χριστοῦ. 
Ἡ χριστιανικὴ πίστη δὲν εἶναι ἕνα σύστημα ἰδεῶν ἢ συλλογὴ λογίων ἑνὸς ­σο­φοῦ διδασκάλου, ἀλλὰ χάρη καὶ δύ­ναμη ποὺ ὁδηγεῖ στὴ σωτηρία. Αὐτὴ εἶ­ναι ἡ διαφορὰ τῆς ­χριστιανικῆς ­πίστεως ἀ­­­­­­­πὸ κάθε ἄλλη φιλοσοφία ἢ θρησκεία. Ἡ μυστικὴ ἕλξη τοῦ ­Χριστιανισμοῦ εἶναι ὁ Ἐσταυρωμένος. Αὐτὸς εἶναι τὸ ­θεμέλιο τῆς πίστεως, ἡ πηγὴ τῆς ­δυνάμεως, ἡ δό­ξα καὶ τὸ καύχημά μας. «Χριστὸν ­ἐ­­­­­­­­σταυ­­ρωμένον... Θεοῦ ­δύναμιν καὶ ­Θε­­­­οῦ σοφίαν» (Α΄ Κορ. α΄ 23-24) κη­­ρύτ­­τουν ὅλοι οἱ γνήσιοι ἐργάτες τοῦ ­Εὐ­­αγ­γελίου. Ἀπὸ τὸν Σταυρὸ τοῦ ­Κυρίου ­ἐμ­πνέονται καὶ ἀντλοῦν χάρη καὶ ­δύναμη ὅλοι οἱ ­πιστοὶ καὶ ­συνειδητοὶ ­χριστιανοὶ στὸν καθημερινὸ τους ­ἀγώνα, ποὺ ­ἀπο­βλέ­πει στὴν κληρονομία τῆς οὐράνιας Βασιλείας.

Περιοδικό “Ο ΣΩΤΗΡ”

Ἔχουμε θεμέλια;

  Στὸν ἐπίλογο τῆς «ἐπὶ τοῦ ὄ­­ρους ὁμιλίας» Του ὁ θεῖος Διδάσκαλος, ὁ Κύριός μας, μᾶς λέγει πὼς θὰ ἀναγνωρίσει ὡς δικούς Του ὄχι ὅσους ἀκοῦν τὴ διδασκαλία Του, ἀλλὰ ὅσους ἀγωνίζονται νὰ τὴν ἐφαρμόσουν. Καὶ μάλιστα τοὺς χαρακτηρίζει φρόνιμους καὶ συνετούς.

   Γιὰ νὰ τονίσει τὴ σύνεσή τους, δίνει καὶ εἰκόνα σχετική. Λέγει: Ὅσοι ἐφαρμόζουν τοὺς λόγους μου, ­μοιάζουν μὲ ἄνθρωπο «ὅστις ­ᾠκοδόμησε τὴν οἰκίαν αὐτοῦ ἐπὶ τὴν πέτραν». Κι ὅταν ἦλθαν οἱ βροχές, οἱ πλημμύρες, οἱ ἄνε­μοι, τὸ σπίτι δὲν γκρεμίσθηκε, ἀλ­λὰ ἔ­­μεινε ἀ­­νέπαφο, σταθερό, διότι ἦ­­­­ταν κτισμένο πά­νω στὴν πέτρα.

   Ἀντίθετα, συνεχίζει ὁ Κύριος, ὅποιος δὲν ἐφαρμόζει τοὺς λόγους μου μοιάζει μὲ ἄνθρωπο ἀσύνετο, «ὅστις ᾠκοδόμησε τὴν οἰκίαν αὐτοῦ ἐπὶ τὴν ἄμ­μον». Καὶ κατέβηκε ἡ βροχή, καὶ ἦλ­θαν τὰ ποτάμια καὶ φύσηξαν οἱ ­ἄνεμοι καὶ χτύπησαν τὴν οἰκία ἐκείνη, κι ἔπεσε. «Καὶ ἦν ἡ πτῶσις αὐτῆς ­μεγάλη» (Ματθ. ζ΄ 24-27).

   Ζωντανὴ καὶ παραστατικὴ ἡ ­εἰκόνα. Οἱ λέξεις κρύβουν νοήματα βαθιά. Ἀξιο­θαύμαστος ὁ ἄνθρωπος ἐκεῖνος, ὄχι μόνο ἐπειδὴ χτίζει οἰκία, ἀλλὰ διότι τὴ χτίζει πάνω στὴν πέτρα, σὲ σταθερὸ καὶ γερὸ θεμέλιο. 

   Κι ὅταν ἡ βροχὴ χτυ­πᾶ ἀπὸ ψηλὰ τὸ σπίτι, τὰ ποτάμια ἀπὸ τὸ νερὸ τῆς βρο­χῆς ἀπειλοῦν τὴ βάση του, καὶ οἱ ἄ­­­νεμοι φυσομανοῦν γύρω-γύρω ἀπὸ τὸ σπίτι, αὐτὸ μένει σταθερό, ἄσειστο, για­τὶ ἔχει γερὰ θεμέλια, εἶ­ναι στηριγμένο ἐπάνω στὴν πέτρα.

   Οἰκία εἶναι ὁλόκληρη ἡ ζωή μας, οἱ πόθοι, τὰ ὄνειρά μας ποὺ προσπαθοῦμε καθημερινὰ νὰ χτίσουμε.

   Ἡ βροχή, τὸ ποτάμι, οἱ ἄνεμοι εἶναι οἱ μικρὲς ἢ μεγάλες ἀνθρώπινες συμφορές, οἱ ποικίλες δοκιμασίες, οἱ ἀδι­κί­ες, οἱ συκοφαντίες, οἱ ἐπιβουλές, ὁ θά­να­τος, οἱ πειρασμοὶ τοῦ Πονηροῦ, τὸ πνεῦμα τοῦ κόσμου, οἱ ἐπιθυμίες τῆς σάρκας. Ποιὰ ὅμως εἶναι ἡ ­πέτρα πάνω στὴν ὁποία θὰ πρέπει νὰ ­θεμε­λιώσουμε τὴ ζωή μας;

   Ἡ πέτρα εἶναι ὁ Χριστός, ἡ ζωή Του καὶ ἡ διδασκαλία Του. Τὸ τονίζει χαρακτηριστικὰ ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος: «Πέτρα ὀνομάζει ὁ Χριστὸς τὴν ἀσφάλεια τῆς διδασκαλίας Του. Διότι οἱ ἐντολές Του εἶναι ἰσχυρότερες καὶ ἀπὸ τὴν πέτρα καὶ μᾶς κάνουν ἀνθεκτικοὺς σὲ ὅλες τὶς τρικυμίες καὶ τοὺς κυματισμοὺς τῆς ζωῆς. Ὅποιος κρατάει σταθερὰ καὶ ἐφαρμόζει μὲ συνέπεια τοὺς λόγους τοῦ Κυρίου, ὑπερνικάει ὄχι μόνο τὰ ἐμπόδια τῶν ἀνθρώπων, ἀλλὰ κατατροπώνει καὶ αὐτοὺς τοὺς δαίμονες».

   Ὅλα τὰ ἄλλα εἶναι ἄμμος. Ἡ ἄμμος παρα­σύρεται εὔκολα, δὲν ἔχει καμιὰ ­σταθερότητα καὶ εὔκολα σκορπάει. Ἔτσι εἶναι τὸ χρῆμα, ἡ δόξα, οἱ διάφορες ἰδεολογίες, οἱ γήινες ἀπολαύσεις στὶς ὁποῖες στηρίζουν ­πολλοὶ ἐπάνω τους τὴ ζωή τους, τὴν ­εὐτυχία τους, τὸ μέλλον καὶ τὴν πρόοδό τους. Καὶ ὅταν ἔρχον­ται οἱ διάφορες ­δυσκολίες, ­ἀποδεικνύονται σαθρὰ αὐτὰ τὰ θεμέλια καὶ εὔκολα γκρεμίζονται τὰ οἰκοδομήματά τους. Τότε αἰσθά­νονται ἐγκαταλελειμμένοι, ­προδομένοι, ἀπογοητευ­μένοι.

   Ἂς ἀναλογισθοῦμε λοιπόν: Ποῦ θεμελιώνουμε τὴ ζωή μας, τὴν πίστη μας; Ποῦ στηρίζεται τὸ οἰκοδόμημα τῆς ψυχῆς μας; ὁ πνευματικός μας ἀγώνας, ἡ καθημερινότητά μας; Σὲ ποιὸ θεμέλιο στηρίζουμε τὴν εὐτυχία μας, τὸ μέλλον τῶν παιδιῶν μας;

   Ἡ κρίση τῆς ἐποχῆς μας ἀποδεικνύει πὼς ὅσοι θεμελίωσαν τὴ ζωὴ καὶ τὰ σχέδιά τους στὴν ἄμμο προδόθηκαν, καὶ οἱ ἐλπίδες τους διαψεύσθηκαν. Στέκονται ὄρθιοι μόνο ὅσοι μὲ πίστη στηρίζονται στὸ Χριστό, τὸν ἀσάλευτο Βράχο. Τὸ ἀσάλευτο θεμέλιο εἶναι ὁ Χριστός, οἱ λόγοι Του, ἡ ἀλήθειά Του.

   Ἡ ἀντοχὴ ἑνὸς σπιτιοῦ βρίσκεται στὰ θεμέλιά του, λένε οἱ εἰδικοί, ἡ ἀξία τῆς ζωῆς μας φαίνεται ἀπὸ τὰ θεμέλια στὰ ὁποῖα στηριζόμαστε. Ἂν εἶναι ὁ Χριστός, τίποτε νὰ μὴ φοβόμαστε. Ἔχουμε σταθερό, γερό, ἀσφαλές, αἰώνιο θεμέλιο!

Ορθόδοξο Περιοδικό “Ο ΣΩΤΗΡ

πηγή

Κυριακή των Αγίων Πατέρων της Δ΄Οικουμενικής Συνόδου – Φωστήρες υπέρλαμπροι

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: Τιτ. γ΄ 8 - 15

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ: Ματθ. ε΄ 14 – 19

ΦΩΣΤΗΡΕΣ  ΥΠΕΡΛΑΜΠΡΟΙ

1. Ἡ μεγάλη εὐθύνη

   Ἐξαιρετικὰ κρίσιμο καὶ καθοριστικὸ γιὰ τὴν πίστη καὶ τὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας ἦταν τὸ ἔργο τῆς Δ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ἡ ὁποία συνῆλθε τὸ 451 μ.Χ. σ’ ἕνα προάστιο τῆς Κωνσταντινουπόλεως, τὴ Χαλκηδόνα, μὲ σκοπὸ νὰ διατυπώσει μὲ ἀκρίβεια τὸ Χριστολογικὸ δόγμα, δηλαδὴ τὴν ἀλήθεια γιὰ τὸ πρόσωπο τοῦ Θεανθρώπου. Καὶ πράγματι, μὲ τὴ χάρη καὶ τὸν φωτισμὸ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος οἱ 630 θεοφόροι ἅγιοι Πατέρες ποὺ συνεκρότησαν τὴ Σύνοδο, μᾶς παρέδωσαν τὸ δόγμα τῆς Χαλκηδόνος ποὺ ἀποτελεῖ ἔκτοτε ἀπαράβατο ὅρο τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως. 

   Δικαίως λοιπὸν ἡ Ἐκκλησία ἀφιερώνει τὴν Κυριακὴ αὐτὴ στὴ μνήμη τους καὶ ὁρίζει ὡς εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα ἕνα τμῆμα ἀπὸ τὴν «ἐπὶ τοῦ ὄρους ὁμιλία» τοῦ Κυρίου, μὲ τὴν ὁποία ἀπευθύνεται στὸν εὐρύτερο κύκλο τῶν μαθητῶν Του καὶ λέγει: «Ὑμεῖς ἐστε τὸ φῶς τοῦ κόσμου· οὐ δύναται πόλις κρυβῆναι ἐπάνω ὄρους κειμένη»· ἐσεῖς εἶστε τὸ φῶς τοῦ κόσμου, διότι ἔχετε προορισμὸ μὲ τὸ φωτεινό σας παράδειγμα νὰ φωτίζετε τοὺς ἀνθρώπους ποὺ βρίσκονται στὸ σκοτάδι τῆς ἁμαρτίας καὶ τῆς πλάνης. Μιὰ πόλη ποὺ βρίσκεται πάνω σὲ βουνὸ δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ κρυφτεῖ. Ἔτσι καὶ ἡ δική σας ζωὴ θὰ γίνεται ἀντιληπτὴ ἀπὸ ὅλους. 

   Οἱ ἄνθρωποι δὲν ἀνάβουν τὸ λυχνάρι γιὰ νὰ τὸ βάλουν κάτω ἀπ’ τὸν κάδο μὲ τὸν ὁποῖο μετροῦν τὸ σιτάρι, ἀλλὰ γιὰ νὰ τὸ τοποθετήσουν πάνω στὸ λυχνοστάτη, ὥστε νὰ φωτίζει ὅλους ὅσους εἶναι μέσα στὸ σπίτι. 
   Ἔτσι, σὰν λυχνάρι σωστὰ τοποθετημένο, ἂς λάμψει τὸ φῶς τῆς ἀρετῆς σας μπροστὰ στοὺς ἀνθρώπους· γιὰ νὰ δοῦν τὰ καλά σας ἔργα καὶ νὰ δοξάσουν τὸν ἐπουράνιο Πατέρα σας. 

   Ὁ κόσμος γύρω μας ζεῖ μέσα στὸ σκοτάδι. Οἱ ἀθεϊστικὲς ἀντιλήψεις καὶ οἱ αἱρετικὲς δο­ξασίες, ἡ διαφθορὰ καὶ ἡ ­ἀνηθικότητα, οἱ ἀδικίες καὶ τὰ ἐγκλήματα βυθίζουν τὸν ἄνθρωπο στὴν ἀπελπισία καὶ στὴν ἀ­­πό­γνωση. Μέσα σ’ αὐτὸ τὸ πυκνὸ­ ­σκοτάδι, ὁ πιστὸς χριστιανὸς καλεῖται νὰ ­γίνει φάρος φωτεινὸς ποὺ θὰ δείχνει στοὺς ἀνθρώπους τὴν ἀσφαλὴ πορεία γιὰ τὴ σωτηρία τους. Ἄλλωστε δὲν μπορεῖ νὰ γίνει καὶ ­διαφο­ρετικά. Ὅποιος εἶναι ἑνωμένος μὲ τὴν πηγὴ τοῦ φωτός, τὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό, γί­νεται ὅλος φῶς καὶ φωτίζει καὶ τοὺς γύρω του.

   Αὐτὴ ὅμως ἡ δωρεὰ τοῦ Θεοῦ πρὸς τοὺς χριστιανοὺς συνεπάγεται καὶ ­τεράστια εὐ­­θύνη. Ἀπαιτεῖ συνέπεια ἔργων καὶ λόγων. Ἀκρίβεια βίου καὶ πολιτείας. Ὁ σωστὸς χριστιανὸς δὲν μπορεῖ νὰ ἔχει διπλὴ ζωή. Δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι ἄλλος στὸ σπίτι, ἄλλος στὴν ἐργασία κι ἄλλος στὴν ἐκκλησία. Ζεῖ παντοῦ καὶ πάντοτε μέσα στὸ φῶς τοῦ Χριστοῦ. Ἡ ζωή του εἶναι «πόλις ἐπάνω ὄρους κειμένη», καὶ γι’ αὐτὸ προσ­έχει νὰ μὴ σκανδαλίζει. Πολλοὶ ἄνθρωποι προσβλέπουν σ’ αὐτὸν μὲ ἐλπίδα καὶ ἐμπιστοσύνη. Ἀλίμονο, ἂν ἀντὶ νὰ τοὺς καθοδηγήσει στὸ φῶς, τοὺς ὁδηγήσει στὸ σκοτάδι! 

   Αὐτὸ δὲν συνέβη μὲ τὸν πατριάρχη Ἀλεξανδρείας Διόσκορο καὶ τὸν Εὐτυχή, ποὺ ἦταν ἱερέας στὴν Κωνσταντινούπολη; Ἀ­­πομακρύνθηκαν ἀπὸ τὸ φῶς τῆς ἀλήθειας καὶ παρέσυραν πολλοὺς στὴν αἵρεση τοῦ Μονοφυσιτισμοῦ. Γι’ αὐτὸ καὶ ἡ Δ΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος τοὺς κατεδίκασε. Κανεὶς δὲν ἔχει δικαίωμα νὰ μεταβάλει στὸ ἐλάχιστο τὴν αἰώνια διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ. Τὸ εἶπε ὁ Κύριος στὴ συνέχεια τῆς «ἐπὶ τοῦ ὄρους ὁμιλίας»:

2. Χωρὶς τὴν ἐλάχιστη παρέκκλιση

  –Μὴ νομίσετε ὅτι ἦλθα γιὰ νὰ καταργήσω καὶ ν’ ἀ­κυ­­­­ρώ­σω τὸ νόμο τοῦ Μωυσῆ ἢ τὴ διδα­σκα­λία τῶν προφητῶν. Δὲν ἦλθα νὰ τὰ καταργήσω αὐ­τά, ἀλλὰ νὰ τὰ συμπληρώσω καὶ νὰ σᾶς τὰ παραδώ­σω τέλεια. 

   Διότι ἀληθινὰ σᾶς λέω καὶ σᾶς διαβεβαιώνω ὅτι, ὅσο παραμένουν καὶ δὲν καταστρέφονται ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ, οὔτε ἕνα γιῶτα ἢ ἕνα κόμμα, οὔτε δηλαδὴ ἡ πιὸ μικρὴ ἀπὸ τὶς ἐντολὲς δὲν θὰ παραπέσει ἀπὸ τὸ Νόμο καὶ δὲν θὰ χάσει τὸ κύρος της, μέχρι νὰ ἐπαληθευθοῦν καὶ νὰ ἐκπληρωθοῦν ὅλα ὅσα διδάσκει ὁ Νόμος. 

   Κι ὁποιοσδήποτε παραβεῖ ἔστω καὶ μία ἀπὸ τὶς ἐντολές μου αὐτὲς ποὺ φαίνονται πολὺ μικρές, καὶ διδάξει καὶ τοὺς ἀνθρώπους νὰ τὶς θεωροῦν μικρὲς κι ἀσήμαντες, θὰ κηρυχθεῖ ἐλάχιστος καὶ τελευταῖος στὴ Βασιλεία τῶν οὐρανῶν. Ἐκεῖνος ὅμως ποὺ θὰ ἐφαρ­μόσει ὅλες ἀνεξαιρέτως τὶς ἐντολὲς καὶ θὰ διδάξει καὶ τοὺς ἄλλους νὰ τὶς τηροῦν, αὐτὸς θὰ ἀνακηρυχθεῖ μεγάλος στὴ Βασιλεία τῶν οὐρανῶν. 

   Γι’ αὐτὸ ἀναδείχθηκαν μεγάλοι καὶ οἱ ἅ­γιοι 630 θεοφόροι Πατέρες τῆς Δ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου. Διότι μὲ τὴ θερμὴ πίστη καὶ τὴν ἀπόλυτη ἀφοσίωσή τους στὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ καὶ τὴν Ἐκκλησία ἀξιώθηκαν νὰ ὀρθοτομήσουν «τὸν λόγον τῆς ἀληθείας», χωρὶς νὰ παρεκκλίνουν οὔτε στὸ ἐλάχιστο ἀπὸ τὸ ἱερὸ Εὐαγγέλιο καὶ τὴ διδασκαλία τῶν ἁγίων Ἀποστόλων καὶ Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας. Ἔλαμψαν μέσα στὸν κόσμο ὡς «φωστῆρες ὑπέρλαμπροι τῆς ἀληθείας Χριστοῦ» (Κάθισμα Ὄρθρου ἁγίων Πατέρων) καὶ καλοῦν κι ἐμᾶς νὰ βαδίσουμε στὰ ἴχνη τους· ἀπέναντι στὶς καταιγιστικὲς προκλήσεις τοῦ πανθρησκειακοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ τῶν ποικιλωνύμων αἱρέσεων νὰ μείνουμε πιστοὶ στὸ Ὀρθόδοξο δόγμα καὶ ἦθος, χωρὶς συμβιβασμοὺς καὶ ὑποχωρήσεις, γιὰ νὰ μεταδίδουμε γύρω μας τὸ φῶς τῆς ἀληθινῆς πίστεως καὶ ζωῆς.

Ορθόδοξο Περιοδικό “Ο ΣΩΤΗΡ”