Η Παλαιά Διαθήκη δείχνει τον Χριστό της Καινής Διαθήκης

Η ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ ΔΕΙΧΝΕΙ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ ΤΗΣ ΚΑΙΝΗΣ ΔΙΑΘΗΚΗΣ

Ἀναστάσιος Μυρίλλας

       Μία ἀπό τίς πρῶτες ἐπιθυμίες καί ἀνάγκες πού πρέπει νά αἰσθάνεται ἐκ βάθους ψυχῆς καί καρδίας ὁ Χριστιανός εἶναι ἡ μελέτη τῶν Θείων Γραφῶν. Δηλαδή τῆς Παλαιᾶς καί τῆς Καινῆς Διαθήκης. Εἶναι τά μοναδικά Βιβλία, τά ὁποῖα λύνουν κάθε ἀπορία σέ ὁποιοδήποτε ζήτημα.

      Διαβάζοντας κανείς τήν Ἁγία Γραφή καταλαβαίνει τόν πλοῦτο τῆς ἀλήθειας  καί τήν μοναδικότητα τοῦ Ὀρθόδοξου Χριστιανισμοῦ. Καταλαβαίνει ὅτι δέν εἶναι ἕνα συνοθύλευμα ἀπό φιλοσοφίες, φυσιολατρικές παρατηρήσεις, θεοσοφικές ἐπιστῆμες ἤ ἀρχές κοινωνικῶν συστημάτων, πού ὅλα μαζί συνθέτουν κάποιες θεωρίες, οἱ ὁποῖες θά μᾶς κάνουν πιό ἔξυπνους, ἤ πιό εὐγενικούς, ἤ πιό καλούς. Εἶναι κάτι πολύ πιό οὐσιῶδες. Εἶναι ἡ ἀποκάλυψη τοῦ ἴδιου τοῦ Θεοῦ στόν ἄνθρωπο. Εἶναι ὁ τρόπος τῆς ζωῆς πού μᾶς ἔδειξε καί μᾶς δίδαξε ὁ ἴδιος ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ, γιά νά κατακτήσουμε τήν σωτηρία μας καί νά γίνουμε συγκληρονόμοι Του στή Οὐράνια Βασιλεία!

        Ὁ ἴδιος ὁ Χριστός μᾶς ὑποδεικνύει νά μήν ἐρευνοῦμε τίς Ἅγιες Γραφές μέ προσκόλληση στό γράμμα τους ἀλλά νά ἐρευνοῦμε τό πνεῦμα τό ὁποῖο περικλείεται στά γράμματα καί στίς διατυπώσεις. Μᾶς λέει, ἐπίσης, ὅτι ἡ Ἁγία Γραφή μαρτυρεῖ, δηλαδή ὁμιλεῖ γι’ Αὐτόν: «Ἐρευνᾶτε τάς Γραφάς, ὅτι ὑμεῖς δοκεῖτε ἐν αὐταῖς ζωήν αἰώνιον ἔχειν· καί ἐκεῖναί εἰσίν αἱ μαρτυροῦσαι περί ἐμοῦ· καί οὐ θέλετε ἐλθεῖν πρός με ἵνα ζωήν ἔχητε».

Καί, βεβαίως, ἐδῶ δημιουργεῖται ἕνα ἐρώτημα: ποιές Γραφές ὁμιλοῦν γιά τόν Χριστό; Τήν ἐποχή πού ὁ Χριστός εἶπε αὐτή τή φράση, ἡ Καινή Διαθήκη δέν ἔχει ἀκόμα γραφεῖ, δέν ὑπῆρχε. Πολύ ἁπλᾶ, ὁ Κύριος μέ τά λόγια του αὐτά ἐννοεῖ τήν Παλαιά Διαθήκη. Καί τό ἀποδεικνύει περίτρανα ὁ ἴδιος μέ τά ὅσα Ἐκεῖνος εἶπε καί ἔπραξε.

Τόν ἀκοῦμε, μέσα στήν ἔρημο καί μετά ἀπό τή σαρανταήμερο νηστεία Του, νά ἀντικρούει τούς πειρασμούς τοῦ διαβόλου μέ φράσεις καί ἐντολές τῆς Π.Δ.

Σέ ἄλλο σημεῖο, τόν ἀκοῦμε νά λέει «μή νομίσητε ὅτι ἦλθον  καταλύσαι τόν Νόμον, ἤ τούς Προφήτας· οὐκ ἦλθον καταλύσαι ἀλλά πληρῶσαι». Ὁ Νόμος, οἱ Προφῆτες καί οἱ Ψαλμοί εἶναι τά βιβλία τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Δηλαδή εἶναι σά νά μᾶς λέει πώς δέν ἦρθα νά καταλύσω, νά ἀπαξιώσω καί νά βάλω στήν ἄκρη τήν Π.Δ. Ἦλθα νά τήν ἐπαληθεύσω καί νά συμπληρώσω ὅ,τι παρανόησε ἤ ἄλλαξε ἀπό τούς Θείους Νόμους τό ἀνθρωποπαθές χέρι κάποιων νομοδιδασκάλων (Φαρισαίων).

Ἀλλοῦ πάλι, Τόν ἀκοῦμε νά λέει ὅτι ὁ οὐρανός καί ἡ γῆ μπορεῖ νά παρέλθουν, ἀπό τίς Γραφές ὅμως οὔτε ἕνα γιώτα δέν θά ἀλλάξει. Διότι, πολύ ἁπλᾶ, οἱ Γραφές εἶναι ἡ Ἀλήθεια καί ἡ Ἀλήθεια δέν μπορεῖ νά ἀλλάξει. Ἐάν ἀλλάξει σημαίνει ὅτι αὐτό πού πιστεύαμε ὡς ἀλήθεια δέν ἦταν ἀλήθεια.

Ὅταν αὐτό λοιπόν, τό λέει ὁ ἴδιος ὁ Θεός, καταλαβαίνουμε ὅτι τό Ἱερό αὐτό Βιβλίο μόνο παραμύθι ἤ μυθολογία τῶν Ἑβραίων (ὅπως διαδίδουν κάποιοι ἐπιτήδειοι) δέν εἶναι. Καί πολύ περισσότερο δέ, ὅτι δέν εἶναι βλάσφημο καί αἰσχρό (ὅπως ἔλεγε μία καθηγήτρια Πανεπιστημίου!!! σέ τηλεοπτικές ἐκπομπές) βιβλίο.

Ὅταν ὁ ἴδιος ὁ Χριστός, πού εἶπε «Ἐγώ εἰμί τό Φῶς καί ἡ Ἀλήθεια» προτρέπει στήν μελέτη τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, εἶναι δυνατόν νά προτρέπει σέ ἕνα ψέμα ἤ σέ μία μυθοπλασία; Εἶναι δυνατόν τό Φῶς νά σοῦ δείχνει τό σκότος τῆς αἰσχρότητας καί ἡ Ἀλήθεια τήν δίνη τῆς πλάνης; Τί Θεός θά ἦταν τότε; Πῶς λοιπόν, μποροῦν νά λένε οἱ νέοι διανοούμενοι τῆς φτωχῆς μας σύγχρονης Ἑλλάδας αὐτά τά πράγματα; Μᾶλλον ἔχει σκοτιστεῖ τόσο τό μυαλό τους, πού βλέπουν τό Φῶς γιά σκότος καί τό σκότος γιά φῶς. Καί τό μέγα δυστύχημα; Λόγῳ τοῦ ὅτι ὅλοι αὐτοί κατέχουν τό ἀξίωμα τοῦ γονέα, τοῦ δασκάλου, καί τοῦ καθηγητῆ, ὁδηγοῦν στήν ἴδια πλάνη ὁλόκληρη τή νεολαία μας!

Ἀκοῦμε συχνά τελευταῖα, ἀπό στόματα Χριστιανῶν νέων, τόν φοβερό λόγο «Τί δουλειά ἔχουμε ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες μέ τήν μυθολογία τῶν Ἑβραίων; Ἐμεῖς ἔχουμε δικιά μας καί μάλιστα ἀνώτερη»!!! «Στήν Ἐκκλησία πηγαίνω καί πιστεύω στόν Χριστό, ὅμως τήν Π.Δ. δέν τή δέχομαι»!!!

Ἀλήθεια, πῶς μπορεῖς νά πιστεύεις τόν Χριστό καί ταυτόχρονα νά Τόν λές ψεύτη; Πῶς γίνεται νά Κοινωνεῖς Αὐτόν πού θεωρεῖς ἀληθινό Θεό καί τήν ἴδια στιγμή νά διαλαλεῖς καί νά προτρέπεις τούς ἄλλους νά μήν κάνουν αὐτά πού Ἐκεῖνος εἶπε γιά νά σωθεῖ ὁ ἄνθρωπος;

Πόσο ὑποκριτές καί βλάσφημοι ἔχουμε γίνει! Πόσο εὔπιστοι καί ἀ­παί­δευτοι, ὥστε εὔκολα νά λέμε κουβέντες βαριές κι ἀνόητες, χωρίς νά κατα­λαβαίνουμε τό κακό πού κάνουμε καί σέ ἐμᾶς ἀλλά καί στούς ἄλλους;

Ἀπό διακεκριμένους ἐπιστήμονες θεολόγους (καθ. πρ. Γεώργιο Μεταλ­ληνό, καθ. Νίκ. Μπρατσιώτη,  ἀείμνηστο καθ. πρ. Ἰ. Ρωμανίδη κ.ἄ.) ἀκοῦμε διαρκῶς νά λένε πώς δέν ὑπάρχει μῦθος στήν Π.Δ. Μαθαίνουμε ὅτι Γερμανοί μελετητές (οἱ ὁποῖοι θεωροῦνται ἐκ τῶν αὐστηρότερων μελετητῶν) τῶν Ἑβραϊκῶν κειμένων, γράφουν καί διαβεβαιώνουν ὅτι στήν Π.Δ. δέν ὑπάρχει μυθοπλασία. Καί ἀκόμα ὅτι οἱ ἴδιοι οἱ Ἑβραῖοι ἦταν κατά τῶν μύθων καί καταδίκαζαν τίς μυθοπλασίες, ἀφοῦ ὁ νόμος τους δέν τό ἐπέτρεπε.

Στό Ἰω. κεφ. 5 στ. 39, ἀκοῦμε πάλι τόν ἴδιο τόν Κύριο νά λέει γιά τίς Γραφές: «…καί ἐκεῖναι εἰσίν αἱ μαρτυροῦσαι περί ἐμοῦ». Δηλαδή, ὄχι μόνο μᾶς προτρέπει νά ἐρευνοῦμε τήν Παλαιά Διαθήκη, ἀλλά μᾶς πληροφορεῖ καί γιά κάτι ἄλλο. Ὅτι ἡ Π.Δ. μαρτυρεῖ καί μιλάει γιά Ἐκεῖνον. Ὅτι ἡ Παλαιά εἶναι ὁ Πρόδρομος τῆς Καινῆς! Καί ὅπως λένε οἱ Πατέρες, χωρίς Παλαιά δέν μπορεῖ νά ὑπάρξει Καινή.

Ἔτσι λοιπόν, διερωτῶμαι πῶς γίνεται ἄραγε, ἕνας λαός νά … φτιάχνει τήν ἱστορία του (ἱστορία τῶν Ἑβραίων, ὅπως λένε μερικοί τήν Π.Δ.) καί μέσα στά “μαγειρέματά” του νά φορτώνει διαρκῶς στούς προγόνους του ἁμαρτίες, ἀνήθικες πράξεις καί βλασφημίες ἀπέναντι στόν Δημιουργό του καί νά βάζει συνεχῶς νά ἔρχονται Προφῆτες καί Κριτές γιά νά τούς βάλουν μυαλό; Πῶς δικαιολογεῖται ὁ Θεός πού…ἔπλασαν(!), νά τόν βάζουν συχνά–πυκνά νά κατακεραυνώνει τούς προγόνους τους; Μᾶλλον θά πρέπει νά ἦταν ἀνόητοι!

Ἀκόμα δέ, πῶς ἐξηγεῖται αὐτή ἡ τέλεια νοηματική καί πνευματική συνέ­χεια ὅλων αὐτῶν τῶν πολλῶν βιβλίων τῆς Π.Δ., τή στιγμή πού γράφτηκαν μέ ἀπόσταση δεκάδων ἐτῶν μεταξύ τους, ἀπό διάφορους καί «τυχαίους» συγγραφεῖς καί σέ διάφορα μέρη;

Πῶς γίνεται ἄραγε νά φτιάχνει ἕνας λαός «ἱερά» βιβλία (μυθολογία τῶν Ἑβραίων ὅπως λένε πάλι κάποιοι) καί ὅλη αὐτή ἡ φτιαχτή θεολογία μέ τίς πολλές δεκάδες ψεύτικες μαντεύσεις καί διαδόσεις, νά ἔρχεται ἡ στιγμή πού ὅλες αὐτές νά ἐπαληθεύονται ἕως κεραίας, τήν συγκεκριμένη στιγμή, στά συγκεκριμένα πρόσωπα καί στούς συγκεκριμένους τόπους;

Καί, τέλος, πῶς γίνεται ἄραγε ὅλη αὐτή ἡ “φτιαχτή” ἱστορία, ἡ ὁποία τρανῶς ἀπεδείχθη ὡς ἡ ἀποκάλυψη τοῦ Ἀληθινοῦ Θεοῦ, νά φεύγει ἀπό τά χέρια τῶν δημιουργῶν της καί νά περνάει στά χέρια ἄλλων λαῶν καί μάλιστα ἐχθρῶν τους, στιγματίζοντας αἰωνίως πλέον τούς ἴδιους, ὡς λαό τῆς ἀνομίας;

Ἐάν ὅλα αὐτά ἦταν ἀνθρώπινα “μαγειρέματα”, θά ἄφηνε ὁ ἱστορικός “μάγειρας” τόν λαό του ἀπ’ ἔξω καί μάλιστα σφραγίζοντάς τον μέ ὀνειδισμούς καί ἁμαρτίες;

Καί ἀναρωτιέμαι, ὅλα αὐτά δέν τά σκέφτονται αὐτοί πού λένε περί μυθολογίας τῶν Ἑβραίων καί ἄλλες τέτοιες ἀνοησίες; Χλευάζουν τή λέξη «περιούσιος», (ἀφοῦ ἀποδίδεται στόν Ἰσραήλ) καί δέν καταλαβαίνουν οἱ φτωχοί ὅτι μέσα στούς περιούσιους εἶναι πλέον καί οἱ ἴδιοι. Δέν καταλαβαίνουν ὅτι ὁ Ἰσραήλ (δηλ. ἰσχυρός, δυνατός) δέν εἶναι πλέον οἱ Ἰσραηλῖτες ἀλλά ὅλοι οἱ Χριστιανοί Ὀρθόδοξοι πού ἔχουν μέσα τους τόν Ἀληθινό Θεό ὁ Ὁποῖος ἀπεκαλύφθη μέσῳ τῶν Γραφῶν πού αὐτοί κοροϊδεύουν!

Γιά τό πόση ἀλήθεια μποροῦμε νά βροῦμε στήν Π.Δ., καί πῶς ἡ Παλαιά στηρίζει καί ἐπεξηγεῖ τήν Καινή, θά ἀναφέρω ἐδῶ τό ἑξῆς παράξενο, ἀλλά συνάμα  ἀσύλληπτο κι ὑπέροχο: Κάποτε διερωτόμουν πῶς μπορεῖ ἡ Ταφή τοῦ Κυρίου νά εἶναι τριήμερος, ἀφοῦ ἡ Σταύρωση καί ὁ Θάνατός Του ἔλαβαν χώρα τήν Μ.Παρασκευή καί ἡ Ἀνάστασή Του ξημερώματα Κυριακῆς; Ἔστω ὅτι ὑπολογίζουμε τήν Μ. Παρασκευή γιά μία ἡμέρα, καί ἄλλη μία τό Μ. Σάββατο. Τά ξημερώματα τῆς Κυριακῆς, ὅμως, ὁ Χριστός ἔχει ἤδη ἀναστηθεῖ. Ὅπως καί νά τά μετροῦσα, τρεῖς ἡμέρες δέν ἔβγαιναν. Ἀκόμα καί τό ὅτι ἡ ἡμέρα, ἐκείνη τήν ἐποχή ὑποτίθεται ὅτι ὑπολογίζονταν ἀπό τίς 18:00 τῆς προηγούμενης, καί πάλι δέν μποροῦσε ἡ Μ. Παρασκευή νά νοηθεῖ σάν δύο ἡμέρες, ἀφοῦ ἡ ὥρα μετροῦσε ἀπό τήν ἕκτη πρωϊνή της. Πῶς γίνεται λοιπόν νά εἶναι τρεῖς οἱ ἡμέρες;

Ἡ ἀπάντηση βρίσκεται στό πρῶτο κεφάλαιο τῆς Γενέσεως στήν Παλαιά Διαθήκη, στήν ὁποία μέ παρέπεμψε ὁ πνευματικός μου. Τί διαβάζουμε στήν ἀρχή τοῦ κεφαλαίου; Ὅτι σκότος ὑπῆρχε παντοῦ καί τό πρῶτο πού δημιούργησε ὁ Θεός ἦταν τό φῶς, καί ὁ στίχος 5 λέει τό ἑξῆς: «καί ἐκάλεσεν ὁ Θεός τό φῶς ἡμέρα καί τό σκότος ἐκάλεσε νύκτα, καί ἐγένετο ἑσπέρα (νύχτα, σκότος) καί ἐγένετο πρωί (φῶς), ἡμέρα μία». Δηλαδή ἡ ἐναλλαγή τοῦ σκότους μέ τό φῶς, θεωρεῖται ἡ πρώτη ἡμέρα. Καί εἶναι λογικό ἀφοῦ δέν ὑπάρχει ἥλιος ἀκόμα.

Καί ἐρχόμαστε στήν Καινή Διαθήκη. Τί μᾶς λένε τά Εὐαγγέλια; Ὅτι «Γενομένης δέ ὥρας ἕκτης σκότος ἐγένετο ἐφ’ ὅλην τήν γῆν ἕως ὥρας ἐνάτης». Ὄχι ἔκλειψη ἡλίου πού λένε κάποιοι, διότι ἐάν ἦταν ἔτσι κάπου ἀλλοῦ θά ἦταν μέρα. Ὄχι! Ὁ ἥλιος ἔσβησε καί σκοτάδι ἁπλώθηκε σέ ὅλη τή γῆ. Καί αὐτό ἔρχεται νά μᾶς τό ἐπιβεβαιώσει ὁ λόγος τοῦ Ἁγίου Διονυσίου τοῦ Ἀρεοπαγίτου, «σήμερον ἤ Θεός ἀποθνήσκει ἤ τό πᾶν ἀπώλεται» τόν ὁποῖο λόγο εἶπε ὅταν εἶδε τό πυκνό καί ἀπόλυτο σκοτάδι πού ξαφνικά ἔπεσε στήν Ἀθήνα τήν ὥρα ἐκείνη. Σκοτάδι λοιπόν ἔγινε σέ ὅλη τή γῆ καί τήν ἔνατη ὥρα τό φῶς ἐπανῆλθε. Ἔχουμε λοιπόν, μία ἐναλλαγή σκοταδιοῦ καί φωτός, ὅπως ἀκριβῶς κατά τήν πρώτη ἡμέρα τῆς δημιουργίας τοῦ κόσμου. Νά ἡ ἡμέρα πού ἔλειπε! Νά λοιπόν πῶς ἐξηγεῖται αὐτό τό «τριήμερος». Ὅπως ἀκριβῶς ξεκινᾶ ἡ πρώτη ἡμέρα τῆς δημιουργίας ἔτσι ἀκριβῶς ξεκινᾶ καί ἡ πρώτη ἡμέρα τῆς Καινῆς δημιουργίας, μέ μία ἡμέρα ὑπερφυσική, πού δέν μπορεῖ νά χωρέσει ὁ ἀνθρώπινος νοῦς. Ἀρχή τῆς κτίσης τότε, καινή ἀρχή τῆς καινῆς κτίσης τώρα.

Ποῦ εἶναι τό κέντρο σου Ἅδη; Ποῦ μποροῦν νά σταθοῦν τά ψέματά σου μισόκαλε; Ποιόν μπορεῖς νά πείσεις πλέον παλαιέ κόσμε τοῦ διαβόλου; Δέν ἔχεις ἐπάνω μας κανένα δικαίωμα ἐάν δέν στό δώσουμε ἐμεῖς. Δέν ἔχουμε τίποτε νά φοβηθοῦμε, ἐάν ἔχουμε στίς καρδιές μας τίς Γραφές, τήν Ἀλήθεια, τόν Λόγο τοῦ Θεοῦ.

Ἄς προσέξουμε λοιπόν καλά, πρῶτα οἱ γονεῖς καί μετά οἱ δάσκαλοι. Ἄς προσέξουμε καλά τί κουβέντες ξεστομίζουμε, τί συμβουλές δίνουμε καί τί δρόμους προτρέπουμε τά παιδιά μας νά πάρουν. Ἀκοῦμε κάτι πού μᾶς φαίνεται, τήν στιγμή ἐκείνη, σωστό; Ἄς τό κουβεντιάσουμε πρῶτα μέ κάποιον γνώστη τοῦ θέματος. Ἄς ρωτήσουμε ἕναν καλό Ἱερέα. Ἄς ἀνοίξουμε τά Ἱερά Βιβλία νά δοῦμε ἐμεῖς οἱ ἴδιοι πρῶτα, τί λένε, πῶς τό λένε καί γιατί τό λένε. Ἄς διαμορφώσουμε πρῶτα ἐμεῖς δική μας ἄποψη τεκμηριωμένη, χωρίς κενά καί προχειρότητες. Καί ὅταν καταλήξουμε πιά καί διαμορφώσουμε ἄποψη καί δοῦμε ὅτι τό ζήτημα αὐτό εἶναι καίριο γιά τήν σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου, τότε τό λέμε καί στό παιδί μας ἤ στόν φίλο μας. Καί βέβαια πάντα μέ φόβο Θεοῦ στήν ψυχή μας, διότι τά θεολογικά θέματα εἶναι λεπτά, μέ ἀποτέλεσμα  εὔκολα νά γκρεμίζεις ἀλλά μέ αἷμα νά χτίζεις!

 «ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Ἀρ. Τεύχους 129  Μάϊος 2013
το είδαμε εδώ

Πάσχα της τηλεόρασης ή της Εκκλησίας;

Τα τελευταία χρόνια, έχει γίνει πια συνήθεια και έθιμο, ο κόσμος να παρακολουθεί τα Άγια Πάθη τού Χριστού και την Ανάστασή Του μόνο από την τηλεόραση. 

Ακούμε να πηγαίνουν να μεταλαμβάνουν την Μεγάλη Πέμπτη για το λεγόμενο «καλό», να πηγαίνουν στον επιτάφιο πάλι για το «καλό», λίγο στην Ανάσταση για το «καλό» και βεβαίως να μην χάνουν καμία από τις ταινίες που προβάλλονται στην τηλεόραση με την ζωή τού Χριστού. Και αυτό είναι το Πάσχα για αρκετό, δυστυχώς, κόσμο. 

Περιμένουν να ζήσουν την πορεία τού Θεανθρώπου Κυρίου μας, μόνο μέσα από τις εκάστοτε τηλεοπτικές υπερπαραγωγές και άλλες ταινίες. Ακόμα και τις απορίες που έχουν για κάποια θεολογικά θέματα, περιμένουν να τις λύσουν από εκεί! 

Εάν κάτσει κανείς να σκεφτεί όλα αυτά, και εάν αναλογιστεί το πώς και γιατί γυρίστηκε η οποιαδήποτε ταινία με την ζωή τού Χριστού, θα καταλάβει πολλά. Θα δει πως άσημοι ή μεγάλοι ηθοποιοί, τολμούν να υποδύονται τον Χριστό, την Παναγία ή τους Αγίους και να «παίζουν» την ζωή Του, μην έχοντας η δική τους καμία σχέση με Εκείνον και την διδασκαλία Του. Ένα ολόκληρο συνεργείο και επιτελείο ανθρώπων, ασχολείται με την ζωή και την θυσία τού ίδιου τού Θεού, μην καταλαβαίνοντας τι κάνουν. Και καθώς η πλειοψηφία όλων αυτών των ανθρώπων των συνεργείων και των ηθοποιών, αποτελείται από αλλόθρησκους, αιρετικούς, ή και άθεους, λογικό είναι άλλοι να χλευάζουν, άλλοι επάνω στα γυρίσματα να διακωμωδούν, άλλοι απλά να μετρούν εργατοώρες, ζημιές ή κέρδη και άλλοι με μια τελείως στρεβλή και παρανοϊκή ευσέβεια να θεωρούν ανώτερους τούς εαυτούς των που συμμετέχουν σε μία τέτοια «θεάρεστη» υπερπαραγωγή, νομίζοντας ότι ζουν μέσα στις Θείες Γραφές.

Και να πούμε και το χειρότερο; Ο κάθε σκηνοθέτης γύριζε και γυρίζει την ταινία όπως εκείνος νομίζει καλύτερα, παραποιώντας τις Γραφές και βάζοντας δικές του ιδέες και γεγονότα, τα οποία άλλα δεν υπάρχουν και άλλα είναι τελείως αλλαγμένα. Δηλαδή προβάλλει μία δική του γραφή, ένα δικό του ευαγγέλιο. Για παράδειγμα οι σκηνοθέτες απέδιδαν ερμηνείες κατά τέτοιον τρόπο ώστε να φθάνουν π.χ. οι θεατές μέχρι και να θεωρούν αθώο τον Ιούδα ρίχνοντας έτσι ευθύνες στον ίδιο τον Θεό που δεν μερίμνησε για την σωτηρία του, αφού παρουσιάζεται σε αρκετά έργα να μην ενδιαφέρεται για τα χρήματα ή σε κάποια άλλα σαν το πρόσωπο το οποίο δυστυχώς ήταν γραφτό να κάνει αυτά που κάνει. Πολλοί κατέληγαν σε βλασφημία αφού μπλέκουν τα πρόσωπα διαστρεβλώνοντας έτσι την ζωή των αγίων (πχ στην Αγία Μαρία την Μαγδαληνή αποδίδεται ο ρόλος της πόρνης που έπλυνε τα πόδια του Χριστού, οπότε μπερδεύονται και τα πρόσωπα που βρίσκονται κάτω από τον Σταυρό του Κυρίου).

Παραποιούν σύμβολα και γεγονότα καθώς βλέπουμε σε κάποιες ταινίες η Ανάσταση να γίνεται χωρίς να καταλάβουν οι φρουροί τίποτε, σεισμός, σχίσμα στο καταπέτασμα του Ναού και ανάσταση νεκρών δεν υπάρχουν, και σε άλλες βλέπουμε τον Κύριό μας αντί του Σταυρού, να κουβαλάει ένα οριζόντιο κομμάτι ξύλου. Άλλοι πάλι για να δείξουν και καλά τον ζεστό ανθρώπινο χαρακτήρα του Χριστού τον έδειχναν ημίγυμνο να παίζει τόπι με τους Αποστόλους! Και βεβαίως δεν αναφερόμαστε σε ακρότητες άλλων ταινιών όπου στην μανία του ο άνθρωπος να λάβει άφεση αμαρτιών, προβάλλονται μονοφυσιτικές και βλάσφημες ιδέες, κατεβάζοντας τον Θεό Δημιουργό στο πλέον ελεεινό επίπεδο του δημιουργήματος. Ευτυχώς αυτές οι τελευταίες (για την ώρα) δεν προβάλλονται κατά την περίοδο της Μεγάλης Εβδομάδος. Μέσα από τις ταινίες λοιπόν, (σε άλλες λιγότερο και σε άλλες περισσότερο) παρουσιάζονται και περνούν εικόνες και μηνύματα που είναι στρεβλά, ψεύτικα και ανακριβή, τα οποία είναι αποτέλεσμα της τελείως ανθρωποπαθούς λογικής των σκηνοθετών.

 Όπως λοιπόν καταλαβαίνουμε, σαφώς και μπορεί κάποιος να δει αυτές τις καλογυρισμένες κατά τα άλλα ταινίες, βάζοντας όμως, στην άκρη τα παραποιημένα γεγονότα και κρατώντας μόνο τις ωραίες εικόνες, εξηγώντας ταυτόχρονα και στα παιδιά του κάποια πράγματα για να ξέρουν και αυτά την αλήθεια. Πέραν όμως, αυτού, υπάρχει και κάτι άλλο. Επειδή τα ωραία σκηνικά και οι αληθοφανείς εικόνες που ταξιδεύουν σε εκείνη την εποχή ελκύουν και καθηλώνουν τον τηλεθεατή εθίζοντάς τον στο να θέλει να βλέπει την ταινία, θα αναφέρω και το εξής: Προσωπικά, όταν συνειδητοποίησα ότι έβλεπα τα θεία πάθη καθισμένος στον καναπέ μου, πίνοντας και τον καφέ μου ή μασουλώντας το κουλουράκι μου, τότε πραγματικά έφριξα για τον εαυτό μου. Παρακολουθούσα με ράθυμο και ασεβή τρόπο τα πάθη τού ίδιου τού Θεού, ασχέτως εάν δάκρυζα και λυπόμουν. Κατάλαβα ότι έβλεπα απλά έναν ήρωα μιας ταινίας. Φανταστείτε οικογένειες που έχουν αναθέσει την κατάνυξη του Θείου Πάθους στην τηλεόραση και μόνο, τι αποκομίζουν και τι διδάσκονται τα παιδιά τους! 

Εάν θέλουμε να ζήσουμε πραγματικά την πορεία τού Χριστού στα Πάθη και στην Ανάσταση, εάν θέλουμε να βηματίσουμε μαζί Του, να είμαστε δίπλα Του και σε Εκείνον και στην Παναγία μας, τότε ο μόνος δρόμος είναι η παρουσία μας στις Ακολουθίες της Αγίας και Μεγάλης Εβδομάδος μέσα στην Εκκλησία μας. Εκεί, με την πρέπουσα σεμνή και ταπεινή στάση μας, διαβάζοντας και κατανοώντας τα λόγια των Ακολουθιών, ακούγοντας τον θρήνο της Παναγίας Μητέρας Του και βλέποντας μπροστά μας την Αγία Τράπεζα, πάνω στην οποία ακουμπά σε κάθε Λειτουργία ο ίδιος ο Χριστός, καταλαβαίνουμε ότι δεν υπάρχει άλλο μέρος στο οποίο θα μπορούσαμε να είμαστε πιο κοντά Του. Την στιγμή που βρισκόμαστε μπροστά στο Άγιο Θυσιαστήριο βρισκόμαστε και μπροστά στον Χριστό. Πού αλλού, λοιπόν, θα μπορούσαμε να βρισκόμαστε τις Άγιες αυτές ημέρες και πού αλλού η ψυχή μας θα συμβαδίσει με τον Χριστό; Και με τι δέος και με ποια συστολή και ταπείνωση καρδιάς θα ζούσαμε τα Θεία Πάθη; Με την βολή του καναπέ, την απόλαυση του καφέ και τις χαζοκουβέντες ενδιάμεσα των … αγίων ταινιών; Άραγε ποιος Χριστιανός παλαιότερα διανοούνταν τέτοιο Πάσχα και σε ποιον να τα έλεγες αυτά και να μην σε περνούσε για τρελό; Άνθρωποι κουρασμένοι, βιοπαλεστές που δούλευαν όλη την ημέρα σε εργοστάσια, τσαγκαράδικα και μαγαζιά, έτρεχαν να παραβρεθούν στις Ακολουθίες των ημερών για να είναι κοντά στον Χριστό. 

Εκείνοι οι αμόρφωτοι και … παρακατιανοί πρόγονοί μας ήξεραν που θα βρουν τον Χριστό, ήξεραν που θα Τον συναντήσουν, ήξεραν που θα ανταμώσουν την Μητέρα Του για να κλάψουν μαζί Της και συνάμα να παρηγορηθούν από Εκείνη και από τον Γιό Της. Εύχομαι κι ελπίζω αυτό το Πάσχα και κάθε Πάσχα, όλοι μας να βρεθούμε εκεί που πρέπει και όπως πρέπει και να ανταμώσουμε τον Χριστό, την Παναγία μας και όλους τους Αγίους μας, που διακαώς μας περιμένουν για την Ανάσταση. Καλό Πάσχα. 

Κείμενο που μας έστειλε ο ίδιος ο συγγραφέας του Μυρίλλας Αναστάσιος.

από χώρα των ζώντων

ΕΝΑΣ ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΠΕΡΙ ΠΡΟΓΑΜΙΑΙΩΝ ΣΧΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΠΑΡΘΕΝΙΑΣ

-          Μπορείς να μου πεις τι έχει πάθει η εκκλησία με τις προγαμιαίες σχέσεις; Δηλαδή τί κακό βρίσκει; Δεν πρέπει να γνωρίζει ο άντρας την κοπέλα πριν την πάρει;

-          Γιατί κλεισμένη σε τσουβάλι τού τη δίνουν; Δεν την βλέπει πριν το γάμο; Δεν μιλούν μεταξύ τους;

-          Έλα τώρα ξέρεις τι εννοώ.

-          Μα ακριβώς επειδή ξέρω και ξέρω ότι έχεις και κόρες, αδυνατώ να καταλάβω. Δηλαδή θέλεις και εσύ οι κόρες σου να … γνωρίζουν καλά όλους τούς –ίσως- μέλλοντες συζύγους τους;

-           Ε! Εντάξει δεν λέμε και όλους!

-          Α! Μόνον όσους πρέπει! Άσχετα με το εάν αυτοί μπορεί να είναι και δέκα ή είκοσι!!! Μπορείς να μου πεις ποια η διαφορά μεταξύ αυτού και της πορνείας;

-          Αναστάση πολύ μακριά το πας! Εγώ μιλάω για μία άντε δύο φυσιολογικές σχέσεις.

-          Ωραία, ας πούμε ότι θα είναι ένας (που σου βάζω υπογραφή ότι εάν γίνει αρχή δεν θα είναι ένας). Το θεωρείς σωστό; Να δοκιμάσει κάποιος το κορίτσι σου λες και είναι αντικείμενο ευχαρίστησης ανδρών και να περιμένεις εναγωνίως και το αποτέλεσμα;

-          Ξέρεις ότι δεν το βλέπω έτσι. Εγώ απλά λέω ότι δεν είναι κακό να γνωρίσει και έναν ή δύο πριν παντρευτεί. Τι θα χάσει; Η πρώτη θα είναι ή η τελευταία;

-          Ίσως να γελάσεις μα πες μου, πόσο μπορεί να στοιχίζει η αρετή της παρθενίας για να την ξαναποκτήσει ένα κορίτσι και ποιος μπορεί να του τη δώσει πίσω;

-          Τώρα με την πρόοδο της ιατρικής όλα γίνονται!

-          Ναι, όλα γίνονται! Μόνο που υπάρχει μια διαφορά. Πρώτα πρώτα δεν αποκτά και πάλι την αρετή παρά μόνον το ιδίωμα. Και δεύτερον μέσα της θα ξέρει ότι αυτό που είχε από την ώρα που γεννήθηκε δεν υπάρχει πλέον, χάθηκε.  Αυτή λοιπόν, την εκ γενετής αρετή που είχε μπορεί να την ξαναποκτήσει;

-          …Όχι…

-          Άρα λοιπόν, αυτοί και μόνον οι λόγοι, καθιστούν αυτήν την ιδιότητα μοναδική. Σωστά;

-          Σωστά.

-          Επομένως αυτό το τόσο μοναδικό και πολύτιμο δώρο και σφραγίδα, γιατί μέσα σε μια στιγμή να το πετάξει και να το χάσει, έτσι ανούσια και απερίσκεπτα; Γιατί να επιτρέψει στον οποιονδήποτε πρώτο τυχόντα, που μετά από λίγο καιρό ούτε καν θα την θυμάται, να της το αφαιρέσει χωρίς καμία επίγνωση κι εκτίμηση;

-          Μα για στάσου, έτσι κι αλλιώς κάποια στιγμή δεν θα το χάσει;

-          Ναι, θα το χάσει. Όμως αυτό θα γίνει αφού θα έχει πάρει την ευλογία και την άδεια από Αυτόν που της το χάρισε. Και έτσι κατ’ αυτόν τον τρόπο διατηρείται η παρθενία και μέσα στο γάμο. Και δεν θα σου αναφέρω τα της Γεννέσεως, όπου ο Θεός σε ΕΝΑΝ άνδρα και σε ΜΙΑ γυναίκα έδωσε την εντολή «αυξάνεσθε και πληθύνεσθε», δηλαδή γίνεσθε ανδρόγυνο. Ο άνδρας και η γυναίκα, ΜΟΝΟ με την ευλογία του Θεού, γίνονται ένα ανδρόγυνο, ένας άνθρωπος, κι επομένως η αρετή αυτή συνεχίζεται και για τους δύο αφού πλέον είναι ΕΝΑΣ, είναι «ο άνθρωπος».

-          Και πού είναι το κακό εάν μία κοπέλα ζήσει με έναν άνδρα, αλλά χωρίς να υπάρχει γάμος; Πάλι δεν θα υπάρχει αυτή η παρθενία που λες;

-          Εάν δεν κάνω λάθος έχεις τρία παιδιά. Δύο κορίτσια και ένα αγόρι, έτσι δεν είναι; Πως θα σου φαινόταν εάν ο γιος σου έκανε γυναίκα του την κόρη σου και αδελφή του;

-          Μα αυτό είναι ανωμαλία.

-          Βεβαίως και είναι. Και γιατί να μην είναι ανωμαλία στα μάτια του Θεού η συνεύρεση κάποιου με μία γυναίκα, την στιγμή που όλοι μας είμαστε αδέλφια με έναν Πατέρα; Αδελφός μου ο γιος μου, αδελφός μου ο πατέρας μου, αδελφή μου η γειτόνισσα, αδελφή μου η σύζυγός μου. Όλων ο πατέρας είναι ο Θεός και όλοι είμαστε αδέλφια. Μόνο με την ευλογία του Θεού, που δίδεται μέσω του ιερού μυστηρίου του γάμου, έχουν την άδεια ένας άνδρας και μία γυναίκα να γίνουν ένα. Όχι απλά να συνευρεθούν δύο μέχρι χθες άγνωστοι για μια στιγμή ευχαρίστησης! Αλλά να γίνουν ένας άνθρωπος, με μία πορεία και με έναν σκοπό. Την σωτηρία την δική τους αλλά και των παιδιών τους, τα οποία παιδιά τους θα είναι καρπός από την ευλογημένη και γεμάτη αγάπη συνεύρεσή τους. Μόνον έτσι είναι επιτρεπτή η συνεύρεση δύο ανθρώπων. Πρώτα θα παρουσιαστούν μπροστά στον Δημιουργό και Πατέρα τους να Του ζητήσουν ταπεινά την άδεια να κάνουν οικογένεια και μετά θα συνευρεθούν. Όποιος άλλος τρόπος ή θεσμός, είναι εκ του πονηρού. Είναι απλά για να ικανοποιεί κάποιος τις σαρκικές του επιθυμίες χωρίς καμία επιβάρυνση και χωρίς καμία υποχρέωση. Είναι ένα κόλπο για σαρκική ευχαρίστηση, αποφεύγοντας μάλιστα και την τήρηση της πρώτης εντολής του Θεού «αυξάνεστε και πληθύνεστε», την οποία τηρούν όλα τα πλάσματά Του. Και εάν προκύψει και  καμία εγκυμοσύνη … τότε η ψυχούλα αυτή που δεν διάλεξε η ίδια να έρθει στη ζωή, αυτομάτως παίρνει το όνομα «ανεπιθύμητος/η» και σχεδόν πάντα δολοφονείται αργά και βασανιστικά από κάποιους ‘γιατρούς’ οι οποίοι μετατρέπουν τα ιατρικά εργαλεία, σε εργαλεία βασανιστηρίων και θανάτου. Και εάν αποφασίσει μία κοπέλα να κρατήσει το παιδί, τότε όπως ξέρεις καλά, οι περισσότερες εγκαταλείπονται από τον … πιστό τους σύντροφο και βρίσκονται μόνες τους χωρίς καμία βοήθεια για να μεγαλώσουν το παιδί τους. Πες μου σε παρακαλώ, τι το όμορφο βλέπεις σε όλο αυτό;

-          Ε! Εντάξει, σίγουρα δεν είναι ωραίο.

-          Τότε γιατί το υποστηρίζεις και παίρνεις και στο λαιμό σου τα παιδιά που σε ακούν;

-          Μα αυτά που μου λες μπορούν να γίνουν και μέσα στο γάμο.

-          Σαφώς και μπορεί να γίνουν. Και γίνονται και συχνότερα σήμερα, αφού δεν υπάρχει αγάπη μεταξύ των ανθρώπων αλλά ούτε πίστη, ούτε και επίγνωση του τι είναι ο γάμος. Όμως, μέσα στο ιερό μυστήριο του γάμου όλα είναι διαφορετικά. Είναι λες και υπάρχει ένα πέπλο που καλύπτει και προστατεύει την οικογένεια. Τότε, και να θέλει ο ένας από τους δύο να φύγει, το σκέφτεται πολύ. Είναι σα να τον κρατάει μια αόρατη δύναμη. Βέβαια σαφώς και εάν το θελήσει πολύ τα διαλύει όλα. Όμως θα το σκεφτεί πολύ. Ακόμα και οι ειδικοί ψυχολόγοι και οικογενειακοί σύμβουλοι προτείνουν να  τελείται γάμος. Δηλαδή τα αυτονόητα που τα τηρούσανε πατροπαράδοτα οι αγράμματοι παππούδες μας, έρχεται η επιστήμη να μας τα προτείνει σαν τον ασφαλέστερο δρόμο για την οικογένεια!!!

-          Τέλος πάντων, το να πάει μία δεκαεπτάχρονη ένα τριήμερο με το αγόρι της και την παρέα τους δεν το βλέπω κακό. Στο κάτω κάτω όλοι έτσι κάνουν. Και ξέρεις όταν δεν ακολουθείς την πρόοδο απομονώνεσαι και αυτό είναι πολύ άσχημο. Βρίσκεσαι μόνο σου χωρίς φίλους και παρέες.

-          Κοίταξε, εάν εννοείς πρόοδο την απομάκρυνση από την αλήθεια, τότε μπορείς να σκέφτεσαι έτσι. Όμως, όπως πολύ καλά γνωρίζεις η αλήθεια δεν αλλάζει. Το τραπέζι πάνω στο οποίο ακουμπούμε τώρα, μπορείς να ονομάσεις ή να το περιγράψεις όπως θέλεις. Δεν θα πάψει, όμως, ποτέ να είναι τραπέζι. Θα αρχίσει να αλλοιώνεται ο ορισμός και η εικόνα του, μόνον όταν θα έχεις εσύ κάποιο συμφέρον για να πείσεις τον άλλο ότι αυτό δεν είναι τραπέζι. Μόνον όταν έχουμε συμφέρον διαστρεβλώνουμε την αλήθεια. Και δυστυχώς, εδώ είναι που την έχουμε πατήσει. Επειδή έχει κυριαρχήσει πια (ειδικά στους νέους) το πάθος της σαρκολατρείας, μας οδηγεί στο να διαστρεβλώσουμε την αλήθεια, να πείσουμε ότι το κακό είναι καλό κι ότι αυτό λέγεται πρόοδος κι επομένως μπορούμε να κάνουμε ό,τι μας αρέσει, χωρίς αναστολές και ενοχές. Και ταυτόχρονα παρουσιαζόμαστε και σαν προοδευτικοί, ενώ οι υπόλοιποι που δεν ακολουθούν βαφτίζονται αναχρονιστικοί, παλιομοδίτες και γραφικοί. Και δεν καταλαβαίνουν οι ανόητοι ότι το μόνο που  διαστρεβλώνουν είναι ο ίδιος ο Χριστός. Διότι εάν πιστεύει κάποιος και αγαπάει τον Χριστό, πώς και με τί τόλμη θα αλλάξει τα λόγια Του και τις επευφημίες Του για την αρετή τής παρθενίας αλλά και την κατάκριση, από τον ίδιο, της πορνείας; Πόσο πολύ έχουμε ξεπέσει, ώστε με τόσο μεγάλη ευκολία να ανταλλάσουμε το χρυσάφι με το κάρβουνο, επειδή όλοι γύρω μας λερώθηκαν κι έγιναν μαύροι;!! Τέλος πάντων, με ρώτησες και εγώ σαν φίλος όφειλα να σου απαντήσω. Από κει και πέρα κάνε όπως νομίζεις.

Ο Θεός να μας λυπηθεί και να μας συγχωρήσει.

Μυρίλλας Αναστάσιος

Περιοδικό ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ τεύχος 138 Φεβρουάριος 2014

Το είδαμε εδώ