Σέ ποιά θεμέλια καί σέ ποιές δυνάμεις στηρίζεται η εμφύλια διαμάχη γιά τόν θρόνο τής πνευματικότητος ανάμεσα στόν κληρικό καί τόν καλλιτέχνη;

Επίθεση κατά των π. Νικ.Μανώλη και π.Θεόδ.Ζήση από φιλοπατριαρχικό ιστολόγιο

Μηνύματα συμπαράστασης από όλη την Ελλάδα - Νέα αντίδραση του π. Μανώλη

Καταιγιστικές διαστάσεις λαμβάνει η υπόθεση της παραπομπής στο συνοδικό δικαστήριο των πατέρων Μανώλη και Ζήση.

Όπως το ΠΕΝΤΑΠΟΣΤΑΓΜΑ επισήμανε από την πρώτη στιγμή το θέμα έχει ανοίξει για τα καλά τον ασκό του Αιόλου και αναμένεται να δοκιμαστεί σοβαρότατα η συνοχή και η ενότητα της Εκκλησίας.

Την στιγμή που εκατοντάδες μηνύματα συμπαράστασης φτάνουν από όλη την Ελλάδα προς τους δύο αγωνιστές κληρικούς, τα “εξαπτέρυγα” του Φαναρίου ξαναχτύπησαν!

Σε φιλικά προσκείμενο του Πατριαρχείου ιστολόγιο που πολλάκις λειτουργεί και σαν γραφείο τύπου του Φαναρίου αναρτήθηκε κείμενο με ευθεία επίθεση εναντίον των δύο ιερέων.

Σε αυτό αναφέρεται πως “οι κληρικοί της Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης Θεόδωρος Ζήσης και Νικόλαος Μανώλης, αλλά και οι ομόφρονές τους (Αναστάσιος Γκοτσόπουλος, Πέτρος Χιρς κ.α.), θα έπρεπε προ πολλού να έχουν καθαιρεθεί”

Κατηγορούνται μάλιστα-άκουσον άκουσον- “την αίρεση του ευσεβισμού”!

Στο άρθρο ο συντάκτης συμπληρώνει:

“Η όλη στάση των δύο αυτών κληρικών εξακολουθεί να είναι προκλητική και μαρτυρεί περίτρανα την αμετανοησία τους. Αυτή η αμετανοησία πηγάζει, φυσικά, από έναν τεράστιο φαρισαϊσμό, τον οποίο διατυπώνει πανηγυρικά ο κληρικός Θ. Ζήσης σε επιστολή του προς τον Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης κ. Άνθιμο. Στο τέλος της επιστολής γράφει: Ἐγὼ εἶμαι βέβαιος γιὰ τὴν καλὴ πορεία τῆς διακονίας μου, γιατὶ ἀκολουθῶ τοὺς Ἁγίους καὶ ὄχι τὸν Βαρθολομαῖο καί «τοὺς σὺν αὐτῷ».

Ας ελπίσουμε η Εκκλησία να καθαιρέσει άμεσα τους κληρικούς αυτούς με το τεράστιο «ΕΓΩ» και τις ακλόνητες βεβαιότητές τους. Δεν πρόκειται για τιμωρία, αλλά για επιτακτική πνευματική ανάγκη”.

Το θέμα είναι πόσο το Οικουμενικό Πατριαρχείο συμμερίζεται αυτές τις απόψεις και αν το εν λόγω ιστολόγιο λειτουργεί σαν “λαγός” των διαδρόμων του Φαναρίου….

Στον αντίποδα χθες είχαμε μια νέα αντίδραση από το π. Νικ. Μανώλη.

Σε σχόλιό του αναφέρει: “Πορεία πρός τόν Παράδεισο σημαίνει θυσιαστική μαρτυρική αὐταπάρνηση. Ἡ ἀνάληψη τῆς προσωπικῆς σταυρικῆς πορείας πρός τόν Γολγοθά ὁδηγεῖ στήν ἀπόλαυση τῆς δωρεᾶς τῆς Χάριτος, στή συγκατοίκηση μέ τούς ἁγίους στόν Παράδεισο. Αὐτήν τή πορεία νά τήν εὐλογεῖ ἡ διοικοῦσα Ἐκκλησία καί νά μήν τήν ἐμποδίζει. Νά τή διαφημίζει στό ποίμνιο ὡς τήν μοναδική δυνατότητα Σωτηρίας, ὡς τήν ἀπόλυτη ταύτιση καί συμπόρευση μέ τήν ἀποστολική καί ἁγιοπατερική πρακτική μεθέξεως τῶν οὐρανίων ἀγαθῶν.

Γιά νά τό κάνει ὅμως αὐτό πρέπει νά τήν συνέχει καί νά τήν ἐμφορεῖ ἡ θεώρηση τῶν ἁγίων. Σέ πολλές περιπτώσεις στήν ἐκκλησιαστική ἱστορία πού ἐπικρατοῦσε ἡ αἵρεση στούς ἐκκλησιαστικούς κύκλους, ἡ διοικοῦσα ἐκκλησία πολεμοῦσε τόν δρόμο τῆς Σωτηρίας καί ἐπέλεγε νά “διασφαλίσει” τό ποίμνιο σέ πορεία πτώσης, πλάνης καί ἀπώλειας μέ ἀγαπολογίες καί θεωρίες παραπλάνησης. Ἀλοίμονο! Σέ ἀνάλογη ἐποχή βρισκόμαστε!”

Παραπέμπει δε στην ακόλουθη διαμαρτυρία μιας εκ των υποστηρικτών του:

“Μακαριώτατε,

Η καρδιά μας ακολουθεί την πορεία της αυθεντικής Ορθοδοξίας και ευγνωμονούμε το Θεό που έχουμε βρει στο δρόμο μας τον πατέρα Νικόλαο Μανώλη, ο οποίος με αγάπη, κόπο και προσευχές προσπαθεί να μην αλλοιωθεί το όνομα της Ορθοδοξίας μας. Ο αγώνας του δεν είναι αντίθετος προς το όνομα της Πίστης μας, αλλά προς ενίσχυσης αυτής.

Οι κατηγορίες που τον βαρύνουν είναι εντελώς άτοπες μιας και με το ήθος του το μόνο που επιδίωκε ήταν και είναι η ενδυνάμωση της Πίστης στον ορθό δρόμο του Χριστού μας.

Πολλές φορές η λειτουργία της διοίκησης της εκκλησίας έχει διαδικασίες που απαιτούν κινήσεις διαφορετικές από την απλότητα της ουσίας της Πίστης μας. Ας ευλογεί ο Θεός, οι διαδικασίες αυτές να μην είναι εμπόδιο στον δρόμο μας προς τον Παράδεισο και να μην χρειαστεί να σταυρώσουμε τον Χριστό μας ξανά με τις πράξεις μας.

Με εκτίμηση

Παπαδοπούλου Ευφροσύνη”

ΠΗΓΗ

Κατάνυξις

το είδαμε εδώ

«Λόγια Ἀγάπης» Α΄

Γράφει ὁ Γεώργιος Κ. Τζανάκης

Ἡ χώρα πουλιέται, διαλύεται, ἐποικίζεται· ἁπὸ κάθε μεριὰ τὰ χτυπήματα εἶναι συνεχὴ καὶ ἀσταμάτητα. Ἡ παιδεία ἀνύπαρκτη καὶ ἐπικίνδυνη στὰ χέρια ἀκατάλληλων ἀνθρώπων, ἡ οίκονομία χρεωκοπημένη, οἱ πολιτικοὶ ὂργανα ἀλλοτρίων συμφερόντων· αραδοκοῦν οἱ Τούρκοι, ἐτοιμάζονται οἱ Ἀλβανοί, στὸ ἐπίκεντρο οἱ Σκοπιανοί καὶ ἡ παραχώρησις τοῦ ὀνόματος τῆς Μακεδονίας... καὶ ἒπονται ἄλλα. Ὁπότε τὸ νὰ μιλᾶ κανεὶς γιὰ τὰ κατορθώματα τῶν ἡμετέρων οἰκουμενιστῶν φαντάζει ἐκτὸς τόπου καὶ χρόνου. Ὅμως ἡ ὀμίχλη μπαίνει ἀπὸ παντοῦ στὸ σπίτι. Ἄλλοι γκρεμίζουν τοίχους, ἄλλοι ὑποσκάπτουν θεμέλια, ἄλλοι βγάζουν τὰ κεραμίδια, ἄλλοι σπᾶνε τὰ παράθυρα... Ἄλλοι βασανίζουν τὸ σῶμα καὶ ἄλλοι σκοτώνουν τὴν ψυχή. Αὐτὴ τὴν ἔχουν ἀναλάβει οἱ πνευματικοὶ μας ἡγέτες καὶ τὰ ὀργανά τους.
Διάβαζα πρὸ ἡμερῶν τὴν ἀπομαγνητοφωνημένη συνέντευξι ἑνὸς ἀρχιμανδρίτου τοῦ «Οἰκουμενικοῦ θρόνου» ποὺ δημοσιεύτηκε στὸ διαδίκτυο.[1]
Δὲν μοῦ ἔκαναν ἐντύπωσι τὰ χιλιοειπωμένα οἰκουμενιστικὰ «ἐπιχειρήματα» ποὺ χρησιμοποιοῦνται καὶ ἐκεῖ, ἀλλὰ ἐπειδὴ ἔχω ἀπαυδήσει πλέον νὰ ἀκούω διαστρεβλωμένους μετέωρους καὶ κατακερματισμένους τοὺς λόγους τῶν ἁγίων εἶπα νὰ σχολιάσω ἕνα μόνο σημεῖο ἀπὸ τὴν συγκεκριμένη συνέντευξι.
Λέγει ὁ ἀρχιμανδρίτης, π. Ἀγαθάγγελος Σίσκος (στὸ ἐξῆς: π. Ἀ.Σ.-στὰ παραθέματα διατηρεῖται ὁ ἀτονισμὸς τοῦ πρωτοτύπου):
Ξέρετε, όσοι διαφωνούν με το Διάλογο της Ορθοδόξου με την Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία αλλά και με τις άλλες Προτεσταντικές Ομολογίες στη σύγχρονη πραγματικότητα χρησιμοποιούν ένα μεγάλο Άγιο και Πατέρα της Εκκλησίας τον Άγιο Μάρκο τον Ευγενικό. Τον έχουν ως πρότυπο και ως παράδειγμα.
Προτρέπω να κάνουν αυτό που έκανα κι εγώ, δηλαδή να....
διαβάσουν το λόγο του Αγίου Μάρκου του Ευγενικού προς τον Πάπα Ρώμης Ευγένιο τον τέταρτο και να δούμε και πως αναγνωρίζει και ονομάζει τον Πάπα Ρώμης Αγιώτατο, πώς ομιλεί για την «Πρεσβυτέρα Ρώμη», πως ζητάει από τον ίδιο τον Πάπα Ευγένιο να δει το διάλογο μέσα από μία ποιμαντική ευαισθησία. Αλλά και να δουν πως ο ίδιος [ο Άγιος Μάρκος] συμμετείχε στις προσευχές που γίνανε στον καθολικό Ναό της Φλωρεντίας.
Επίσης, αναφέρεται στο Φιλιόκβε ως τη μόνη αιτία του σχίσματος, ενώ τώρα έρχονται ως βασιλικότεροι του βασιλέως να θέσουν τόσα επιπλέον θέματα.
Αὐτὰ λέγει καὶ προτρέπει ὁ π.Ἀ.Σ. καὶ συμπληρώνει ὁ πρωτοπρεσβύτερος π. Ἀθανάσιος Καμπούρης, ὁ παρουσιαστὴς τῆς ἐκπομπής:

Απομονώνουν κάποια κομμάτια από λόγους Αγίων ή από τη γραφή και τα κάνουν σημαία χωρίς να έχουν εντρυφήσει και χωρίς να έχουν διαβάσει πάνω σε αυτό τον Άγιο, υπό ποιες συνθήκες και με ποιους όρους μπορεί αυτός ο άνθρωπος να αντισταθεί σε αυτά που του έπετασε η περίοδος εκείνη.

Μιὰ εἰσαγωγικὴ διευκρίνησις, γιὰ ὅσους δὲν εἶναι ἐνήμεροι:

Λόγος τοῦ ἁγίου Μάρκου πρὸς τὸν Πάπα τῆς Ρώμης δὲν ὑπάρχει, ὅπως τὸν παρουσιάζει ὁ π. Ἀ.Σ. Μὲ ποιὰ ἰδιότητα καὶ σὲ ποιὰ συγκυρία θὰ ἀπηύθυνε ὁ τότε ἐπίσκοπος Ἐφέσου Λόγο πρὸς τὸν Πάπα; Σὲ σπάνιες περιπτώσεις, πέραν τῶν ἀρχικῶν ἐθιμοτυπικῶν, ὁ Πάπας δεχόταν, μιλοῦσε καὶ ἄκουγε τὸν Βασιλέα, τὸν Πατριάρχη ἤ κάποια ἀντιπροσωπεία τῶν ἀνατολικῶν γιὰ συγκεκριμένο ζήτημα. Διαβουλεύσεις καὶ συζητήσεις γινόταν μὲ τοὺς πρὸς τοῦτο διορισμένους Καρδιναλίους ἀπὸ τοὺς ἀντιστοίχως διορισμένους ἀνατολικοὺς ἐπισκόπους ἤ ἄλλους ἐκκλησιαστικοὺς ἄρχοντες. Δύο φορὲς μίλησε ὁ ἅγιος Μάρκος πρὸς τὸν Πάπα.Μία φορὰ ὡς μέλος ἀντιπροσωπείας τῶν ἀνατολικῶν[2] μαζί μὲ τὸν Ρωσίας, τὸν Μέγα Χαρτοφύλακα καὶ τὸν μέγα Ἐκκλησιάρχη (τὸν Συρόπουλο, δηλαδὴ, ποὺ τὰ ἔγραψε. Ἄν χρειαστεῖ θὰ ἀναφερθοῦν τὰ τότε λεχθέντα.) Καὶ μιὰ ὅταν ὑποχρεώθηκε σὲ ἀπολογία ἐπειδὴ δὲν ὑπέγραψε τὶς ἀποφάσεις τῆς συνόδου.[3]

Ἅρα Λόγος τοῦ ἁγίου Μάρκου πρὸς τὸν Πάπα δὲν ὑπάρχει, ὅπως νομίζει καὶ λέει ὁ π.Ἀ.Σ.

Ὑπάρχει ὅμως ἐπιστολὴ τοῦ Ἑφέσου πρὸς τὸν Πάπα τὴν ὁποία μνημονεῦει ὁ Συρόπουλος καὶ ἡ ὁποία ἐσχάτως ἦλθε στὴν ἐπικαιρότητα καὶ στὴν ὁποία ἀναφέρονται οἱ σύγχρονοι οἰκουμενιστὲς[4], ὅπως ὁ π.Ἀ.Σ. Ἀπὸ αὐτὴν ἀπομονώνει καποια κομμάτια καὶ τὰ κάνει σημαῖα ὁ καλὸς ἀρχιμανδρίτης.

Νομίζω ὅτι ἀξία καὶ σημασία ἔχει νὰ γνωρίζη κανείς πότε, πῶς καὶ γιατὶ γράφτηκε αὐτὴ ἡ ἐπιστολή.

Ἔγινε μὲν ἡ ἀνακήρυξις τῆς Συνόδου στὴν Φεράρα γιὰ νὰ πιέση ὁ Πάπας τοὺς συνερχομένους στὴν Βασιλεία [5], ἀλλὰ καμμία σύσκεψις δὲν γινόταν, διότι περίμεναν νὰ ἔλθουν καὶ οἱ ὑπόλοιποι Λατίνοι ἀπὸ τὴν Βασιλεία καὶ ἀλλοῦ.

Ὁ Πάπας τότε εἰδοποίησε νὰ ὁριστοῦν κάποιοι ἀπὸ τοὺς ἡμετέρους καὶ νὰ συζητοῦν μὲ τοὺς Παπικοὺς γιὰ τὶς δευτερεύουσες διαφορές.
Ὁ δὲ Πάπας διεμηνύσατο ἵν᾿ ἀποταχθῶσι τινες καὶ συνέρχονται μετὰ τῶν Παπικῶν καὶ ἐξετάζωσι περὶ μερικῶν τινων διαφορῶν[6]
Οἱ ἀνατολικοὶ ὅμως ἀμελοῦσαν καὶ τίποτα δὲν γινόταν. Ἔλεγαν ὅτι θὰ τὸ κάνουν καὶ τίποτα δὲν ἐκαναν.
Οἱ δ᾿ ἡμέτεροι λόγοις μὲν ἔλεγον τοῦτο ποιήσειν, ἔργοις δ᾿ ἐπελανθάνοντο.[7]
Ὁ Πατριάρχης εἶπε στοὺς ἀνατολικοὺς νὰ μὴν πηγαίνουν σὲ τραπέζια ἄν τοὺς καλοῦσαν οἱ Λατίνοι.
Μεταξὺ δὲ τῶν ἡμερῶν τούτων εἶπεν ὁ Πατριάρχης πρὸς ἡμᾶς πάντας ὅτι «εἰ καλέσουσί που ὑμᾶς πρὸς ἐστίασιν μή ἀπέλθετε».
Κάτι θὰ μυρίστηκε.
Ὁ Καρδινάλιος Ἰουλιανὸς ἄρχισε νὰ καλεῖ τρεῖς-τρεῖς τοὺς ἀνατολικοὺς σὲ συνεστιάσεις. Ἄλλοι πήγαιναν, ἄλλοι ὄχι. Κάποια στιγμὴ κάλεσε τὸν Μυτιλίνης, τὸν Νομοφύλακα (ἀδελφὸ τοῦ Ἐφέσου) καὶ τὸν Ἐφέσου. Αὐτοὶ οἱ δύο παρεκίνησαν καὶ τὸν Ἐφέσου καὶ πήγαν στὸν Ἰουλιανό. Ἐκεὶ ἄρχισαν τὶς συζητήσεις μὲ μεταφραστή.
Οὗτοι γὰρ οἱ δύο παρεκίνησαν καὶ τὸν Ἐφέσου καὶ λαβόντες αὐτὸν εἰς τοῦ Ἰουλιανοῦ παρεγένοντο. Κατὰ γοῦν τὸ ἔθος αὐτῶν ὡμίλουν λογικῶς μετὰ τοῦ Ἐφέσου διὰ μεταγλωτιστοῦ.[8]
Μετὰ ὁ Ἰουλιανὸς παρεκίνησε τὸν Ἐφέσου νὰ γράψη πρὸς τὸν Πάπα ἐγκωμιάζοντάς τον (ὁ Ἐφέσου τὸν Πάπα) γιὰ τὴν ἐπιμέλεια καὶ τὴν προσπάθεια ποὺ κατέβαλε γιὰ τὴν ἕνωσι καὶ στὴ συνέχεια νὰ τὸν διεγείρη ὡστε καὶ μελλοντικά νὰ φροντίση νὰ ὁλοκληρωθῆ ἡ ἕνωσις.
Εἶτα συμβουλευτικῶς παρεκίνησεν αὐτὸν ὀ Ἰουλιανὸς ἵνα γράψῃ τι πρὸς τὸν Πάπαν ἐγκωμιάζων τε αὐτὸν ὑπὲρ τῆς ἐπιμελείας καὶ τῆς ἀρχῆς ἤν κατεβάλετο πρὸς τὴν ἕνωσιν, εἴτ᾿ ἀξιῶν καὶ διεγείρων ὅπως καὶ εἰς τὸ ἑξῆς σπουδάσῃ τελεσθῆναι αὐτὸν πρὸς τὴν ἕνωσιν.[9]
Ὁ Ἐφέσου, ἄν καὶ δὲν ἦταν πρόθυμος νὰ γράψη, ὅμως μὲ τὴν παραίνεσι τοῦ Ἰουλιανοῦ καὶ τὴν παρακίνησι τοῦ Μυτιλίνης πείσθηκε καὶ εἶπε στὸν Ἰουλιανό: «Μοῦ φαίνεται περιττὸ κάτι τέτοιο καὶ λόγῳ αὐτοῦ δὲν εἶμαι πρόθυμος γι᾿ αὐτὸ. Ἄν ὅμως σοῦ φαίνεται σκόπιμο, θὰ γράψω καὶ θὰ στὸ στείλω καὶ ἄν ἀρέση στὴν αἰδεσιμότητά σου ἄς σταλεῖ καὶ στὸν Πάπα.»
Ὁ δὲ Ἐφέσου εἰ καὶ πρόθυμος οὐκ ἦν πρὸς τὸ γράψαι, ἀλλὰ οὖν τῇ παραινέσει τοῦ Ἱουλιανοῦ προς δε καὶ τῇ παρακινήσει τοῦ Μυτιλήνης πεισθεὶς εἶπεν ὅτι «ἴσως περισσόν μοι δοκεῖ τοῦτο, διὸ καὶ οὐδὲ εἰμὶ εὔκολος (114) πρὸς τοῦτο. Εἴ δε δοκεῖ ὑμῖν λυσιτελὲς γράψω καὶ στέλω σοι τοῦτο», εἶπε τῷ Ἰουλιανῷ, «καὶ εἴπερ ἀρέσει τῇ αἰδεσιμότητι σου, σταλήσεται καὶ πρὸς τὸν Πάπαν» [10]
Τοῦ ζητεῖται λοιπὸν ἀπὸ ἕναν Καρδινάλιο, μὲ τὴν παρακίνησι καὶ τοῦ Μυτιλήνης νὰ γράψει ἕνα ἐπαινετικὸ γράμμα στὸν Πάπα στὸ ὁποῖο νὰ τὸν παρακινῆ νὰ συνεχίση καὶ νὰ ὁλοκληρώση τὴν προσπάθεια γιὰ ἕνωσι. Καὶ ὑποχωρεῖ καὶ γράφει. Ὅλα αὐτὰ χωρὶς νὰ ἔχη γίνη οὔτε ἡ παραμικρὴ ἐπίσημη συζήτησι ἐπὶ τῆς οὐσίας γιὰ τὰ ζητήματα ποὺ πρέπει νὰ διερευνηθοῦν καὶ λυθοῦν προκειμένου νὰ ξεκινήσουν οἱ συζητήσεις μὲ στόχο τὴν ἔνωσι.
Στὴν ἐγκωμιαστικὴ ἐπιστολὴ αὐτὴ ὁ ἅγιος Μάρκος πέρα ἀπὸ ὅσα ἄλλα σοφὰ γράφει καταλήγει ὅτι ἄν θέλη ὁ Πάπας μπορεῖ νὰ συμβάλλη ὥστε νὰ γίνη ἀμέσως ἡ ἕνωσις καὶ νὰ γίνη ἀπὸ ὅλους ἀποδεκτὴ ἀρκεῖ νὰ ἀφαιρέση τὴν προσθήκη (τὸ Φιλιόκβε) ἐκ τοῦ συμβόλου καὶ νὰ σταματήση τὴν χρῆσι τῶν ἀζύμων.
Ἔν δε τῷ τοιούτῳ ἐγκωμίῳ μετὰ τῶν ἄλλων τῶν εὐσεβῶν τε καὶ σοφῶν ἐπιχειρημάτων καὶ τοῦτο περιείχετο ὡς ράδιόν ἐστι τῷ Πάπᾳ ποιῆσαι τὴν ἕνωσιν εἴ γε βουλοιτο, καὶ εὐκόλως δυνήσεται διαπράξασθαι ταύτην ἀπὸ τε τοῦ μεγαλείου καὶ τῆς ἀρχῆς καὶ τῆς ἐξουσίας ἥν πρὸς τὴν ἐκκλησίαν αὐτοῦ κέκτηται, ἀπὸ τε τῆς εὐπειθίας καὶ τῆς ὑποταγῆς ἥτις ὀφείλεται αὐτῷ παρὰ πάντων τῶν Λατινικῶν γενῶν ὡς διαδόχῳ τοῦ ἁγίου Πέτρου. Εἰ γὰρ θελήσει ἐκβαλεῖν τὴν προσθήκην ἐκ τοῦ ἁγίου συμβόλου, παῦσαι δὲ καὶ τὴν δι᾿ ἀζύμων νεκρὰν θυσίαν εὐθὺς γεννήσεται καὶ ἡ ἕνωσις καὶ στερχθήσεται καὶ παρὰ πάντων. Δύναται οὖν ὁ πάπας τοῦτο ποιῆσαι καὶ εἰς μίαν ἐκκλησίαν πάντας συνάψαι τοὺς χριστιανούς.[11]
Ἔστειλε λοιπὸν τὴν ἐπιστολὴ αὐτὴ στὸν Ἰουλιανό ὁ Ἐφέσου.
Οὔτως οὖν γράψας καὶ τελειώσας αὐτὸ ἔστειλε πρὸς τὸν Ἰουλιανόν.[12]
Καὶ τί ἔκανε ὁ Ἰουλιανός τὴν ἐπιστολή; Τὴν πῆγε στὸν Βασιλέα!!! Βρῆκε εὐκαιρία, ὅπως λέει ὁ Συρόπουλος.
Ὁ δὲ ὡς καιρίαν τοῦτο δεξάμενος πρὸς τὸν βασιλέα διεκόμισεν.[13]
Καὶ ὁ Βασιληάς... ἄναψε καὶ βρόντησε. Θεώρησε πολὺ βαρὺ τὸ πράγμα. Διαμαρτυρήθηκε στὸν Πατριάρχη πῶς ἀφήνει ἐλεύθερους τοὺς ἐπισκόπους νὰ συνομιλοῦν μὲ τοὺς Λατίνους.
Ὁ δὲ βασιλεὺς δεινὸν ἡγησάμενος τοῦτο τῷ Πατριάρχῃ διεμηνύσατο: «Πόθεν ἔχουσιν ἄδειαν οἱ ἡμέτεροι λέγειν καὶ πράττειν ἅ βούλονται; Καὶ τίς ἔδωκεν αὐτοῖς ταύτην τὴν ἐξουσίαν; Πῶς δὲ οὐ σκώπτεις καὶ συστέλλεις αὐτούς; Ἡμεῖς ἔτι οὐδὲ τὸ τυχὸν ἠθελήσαμεν δεῖξαι πρὸς Λατίνους» οὕπω δε τι εἰπόντων ἡμῶν διὰ τί ἔγραψεν ὁ Ἐφέσου ἅ ἔγραψεν. Ἔσκωψε δὲ ὁ βασιλεὺς καὶ τοὺς πλησιάσαντας αὐτῷ τότε ἀρχιερεῖς καὶ ὑπερτίθει μὴ λέγειν τι πρὸς Λατίνους.[14]
Καὶ δὲν φτάνουν αὐτὰ, ἀλλὰ ζήτησε νὰ γίνει σύνοδος καὶ νὰ καταδικαστεῖ ὁ Ἐφέσου!!! Τελικῶς ἐπεκράτησαν πιὸ ψύχραιμες θεωρήσεις τοῦ γεγονότος καὶ ... τὴν γλύτωσε ὁ Ἐφέσου.
Ἀλλὰ καὶ κατ᾿ Ἐφέσου συνάξαι τὴν σύνοδον ἐβουλήθη καὶ πρὸς κρίσιν καὶ καταδίκην αὐτὸν ἑλκύσαι. Ἐκωλύθη δὲ παρὰ τινων καὶ μάλιστα παρὰ τοῦ Νικαίας εἰρηκότος τῷ βασιλεῖ: «Οὐ προσῆκον οὐδὲ ἁρμόδιον ἐστὶ λαληθῆναι εἰς τὴν σύνοδον τὸ τοιοῦτον...»[15]
Δηλαδὴ μὲ τὸ τέχνασμα τοῦ Καρδιναλίου Ἰουλιανοῦ νὰ τοῦ ζητήσει αὐτὴ τὴν ἐπιστολή, παρὰ λίγο νὰ βρεθεῖ ὁ Ἐφέσου Μάρκος ὁ Εὐγενικὸς ἐκτὸς συνόδου πρὶν ἀρχίσει ἡ σύνοδος...
Αὐτὴ τὴν ἐπιστολὴ προτείνουν οἱ παραπάνω καλοὶ ποιμένες στὸ ποίμνιο νὰ διαβάση ὥστε νὰ ἀντιληφθῆ τὴν ... πραγματικότητα γιὰ τὸν ἅγιο Μάρκο τὸν Εὐγενικό.
Μετὰ τὴν ἀπαραίτητη αὐτὴ εἰσαγωγή, ἄν βροῦμε χρόνο καὶ εἴμαστε καλά, θὰ συνεχίσουμε μὲ περαιτέρω ἀνάλυσι τῶν λεχθέντων τῶν καλῶν ποιμένων, ἄν καὶ δὲν ξέρω ἄν ἔχει πλέον κουράγιο κανεὶς ἀπὸ τοὺς κουρασμένους καὶ ζαλισμένους συνανθρώπους μας νὰ παρακολουθῆ αὐτὸ τὸ ὄργιο παραπληροφόρησης ἀπὸ τοὺς ταγμένους γιὰ ὁδηγοὺς του καὶ τὶς προσπάθειες κάποιων ἐλαχίστων νὰ ψελλίσουν στοιχειώδη ἀντίλογο.

[1] Τὸν κόπο τῆς ἀπομαγνητοφωνήσεως ἔκανε ὁ κ. Βασίλειος Κερμενιώτης καὶ τὴν εἶδα δημοσιευμένη στὸν διαδικτυακό τόπο: http://aktines.blogspot.gr/2017/12/flashtv.html#more
[2]ΣυρόπουλουἈπομνημονεύματα. Vera Historia Unionis non Verae inter Graecos et Latinos. Adriani Vlaco. MDCLX Τμήμαστ΄Κεφ. ε΄σελ.148
[3]Συρόπουλου. ὅ.π. Τμήμ. ι΄Κεφ. ιε΄σελ. 303
[4]Ἔχω ὑπ᾿ὅψινμου τὴν ἐπιστολὴ ποὺ εἶναι ἀναρτημένη στὸ δικτυακό τόπο:http://www.theognosia.gr/el/agios-markos-evgenikos-efesouστὴθέσι: https://drive.google.com/file/d/0B2MIhqeftC46b0QydGdmNnk4MnM/view δὲνἔχω ἄλλα βιβλιογραφικά στοιχεία γιὰ τὴν ἔκδοσι αὐτήν.
[5]Συρόπουλουὅ.π. Τμήμαδ΄Κεφ. λα΄σελ. 110 καὶ Τμήμα ε΄Κεφ. α΄σελ.112
[6] Συρόπουλου ὅ.π. Τμήμα ε΄ Κεφ. α΄ σελ. 113
[7] Συρόπουλου ὅ.π. Τμήμα ε΄ Κεφ. α΄ σελ. 113
[8] Συρόπουλου ὅ.π. Τμήμα ε΄ Κεφ. α΄ σελ. 113
[9] Συρόπουλου ὅ.π. Τμήμα ε΄ Κεφ. α΄ σελ. 113
[10] Συρόπουλου ὅ.π. Τμήμα ε΄ Κεφ. α΄ σελ. 113-114
[11] Συρόπουλου ὅ.π. Τμήμα ε΄ Κεφ. α΄ σελ. 114
[12] Συρόπουλου ὅ.π. Τμήμα ε΄ Κεφ. α΄ σελ. 114
[13] Συρόπουλου ὅ.π. Τμήμα ε΄ Κεφ. α΄ σελ. 114
[14] Συρόπουλου ὅ.π. Τμήμα ε΄ Κεφ. α΄ σελ. 114
[15] Συρόπουλου ὅ.π. Τμήμα ε΄ Κεφ. α΄ σελ. 114

Γεώργιος Κ. Τζανάκης,

Ἀκρωτήρι Χανίων

πηγή

ΑΝΟΙΚΤΉ ΕΠΙΣΤΟΛΉ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΟΜΟΛΟΓΗΤΉ ΙΕΡΟΜΌΝΑΧΟ ΙΓΝΆΤΙΟ ΣΈΡΡΑ, ΗΓΟΎΜΕΝΟ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΤΩΝ ΣΙΣΣΊΩΝ

(Με αφορμή το πρόγραμμα των οικουμενιστικών ακολουθιών του Ψευδεπισκόπου της Κεφαλονιάς και των Ψευδοϊερέων αυτού, στο οποίο αναγράφεται ότι,
ΣΑΒΒΑΤΟ 30/12/2017 ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΣΙΣΣΙΩΝ Ὂρθρος – Θ. Λειτουργία 08:00 π.μ. Πηγή: www.inkefalonia.gr)

Σεβαστέ Πατέρα Ιγνάτιε,
Με όλο τον σεβασμό για τον υπέρ πίστεως αγώνα που ορθό το φρόνιμα ακαταπαύστως διεξάγετε, σας παραθέτουμε κάποια καταλυτικά πατερικά αποσπάσματα προκειμένου να ενισχυθείτε ώστε να αντισταθείτε/ούμε στην έφοδο των Οικουμενιστών, τουτέστιν στην [εκ νέου] βεβήλωση του ναού της Μονής ώστε η ομολογία σας να είναι, από ‘δω και στο εξής, ολότελα αψέκαστη. Διότι το να αφήσετε τους οικουμενιστές να βεβηλώνουν τον ναό και μετά να πηγαίνετε να λειτουργήσετε ο ίδιος είναι μια πρακτική αντίθετη με τις νουθεσίες των Αγίων Πατέρων. 
Ο Άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης, δια των τιμίων του Επιστολών λέγει: 
"Εάν έλθουν οι εικονομάχοι – [Οικουμενιστές] - για να καταλάβουν την μονή, μην τους ανοίξετε την θύρα.
Εάν δε με τρόπο ληστρικό εισέλθουν στην μονή, όπως αυτοί συνηθίζουν, αθώοι είστε.
Μην υποχωρήσετε έως ότου σας εκδιώξουν με την βία.
Η αμαρτία  δικιά τους είναι.
Προπάντων να παραμείνετε στον ναό για να ψάλλετε και να λειτουργείτε, εκτός εάν αυτός βεβηλωθεί από τους Αιρετικούς - Οικουμενιστές - δια της δικής τους βδελυγμίας, δηλαδή λειτουργίας".
(Επιστολή Μ'-. Ναυκρατίω τέκνω.) 



Και σε παρόμοια ερώτηση ο ‘Οσιος αποσαφηνίζει,
"Υπάρχουν σε μερικά μοναστήρια μοναχοί, οι οποίοι ούτε με λόγια ούτε με έργα συνήλθαν με αιρετικούς-Οικουμενιστές- και εξασφαλίζουν την σωτηρία τους με φυγή από το μοναστήρι και μετά την υποχώρηση των ασεβών ξαναγυρίζουν πάλι.
Είναι σωστό αυτό να γίνεται;
Απάντηση.
Εάν η εκκλησία έχει λειτουργηθεί από τους ασεβείς μόνο μια φορά όμως, τότε μπορούν να μπαίνουν μέσα μόνο για να προσευχηθούν, εάν όμως η εκκλησία λειτουργήθηκε από τους Αιρετικούς  πολλές φορές, να φεύγουν μακριά από αυτήν την εκκλησία ".
(Επιστολή ΜΘ' -Τοις δια Κύριον πεφηγαδευμένοις πνευματικοίς αγίοις πατράσι, Θεόδωρος, ελάχιστος πρεσβύτερος και ηγούμενος των Στουδίου, εν Κυρίω χαίρειν.)
Και πάλι,
"Εάν υπάρχει  Εκκλησία στην οποία αυτός που λειτουργεί αναφέρει Αιρετικό – [Οικουμενιστή] - Επίσκοπο και ο Ορθόδοξος έχει θυσιαστήριο καθαγιασμένο (αντιμήνσιο), σε σεντόνι ή σανίδα, πρέπει να τεθεί αυτό σε αυτήν την εκκλησία και να λειτουργήσει  ο Ορθόδοξος;
Απάντηση.
Δεν πρέπει, αλλά είναι καλύτερα να λειτουργήσει σε ένα συνηθισμένο σπίτι, σε κάποιον διαλεγμένο καθαρότατο τόπο" .
(Επιστολή Μ'-. Ναυκρατίω τέκνω.) 
Στην προκειμένη περίπτωση, το [ενδεχόμενο] επιχείρημα ότι κάνετε πρώτα αγιασμό και μετά λειτουργείτε, δεν στέκει διότι η απαραίτητη προϋπόθεση  να επιτελέσει κάποιος κάτι τέτοιο, είναι, όπως ορίζουν οι Ιεροί Πατέρες μας, να επιστρέψει ο Ναός ολοκληρωτικά σε Ορθόδοξους και να μην βεβηλωθεί ξανά όπως αποκρίνεται και ο Άγιος Νικηφόρος Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως ο Ομολογητής στην: 
"Ερώτησις Δ'.
Περί των κοινωθεισών Εκκλησιών υπό των αυτών ιερέων , και (μη) κατεχομένων υπ' αυτών, ει χρη εν αυταίς ψάλλειν και εύχεσθαι.


Απόκρισης.
Χρη μεν ουν εισιέναι εν τας τοιαύτας Εκκλησίας εις το ψάλλειν και εύχεσθαι, αλλ' είπερ ασφαλώς μη καταχραίνοιντο υπό των [αυτών], αλλά κατέχονται υπό των Ορθοδόξων ες τόδε.
Τετύπωται δε ενταύθα, υπό σεσωσμένου επισκόπου, ή ιερέως, τα ανοίξια της Εκκλησίας γινέσθαι, υποφαινομένης ευχής· ώστε, ει τούτο γένοιτο, και το λειτουργείν εκείσε ουκ απαδον· παράδειγμα, το τον άγιον Αθανάσιον, υπό Κωνσταντίνου του βασιλέως παρακαλούμενων, μιαν ταύτην χάριν παράσχεσθαι, εν Αλεξάνδρεια ένα ναόν παραδούναι τοις Αρειανοίς εις το συνάγεσθαι, κατάνευσαι, ανπερ εν Κωνσταντινουπόλει λήψειτο και αυτός την αυτήν χαριν, του συνάγεσθαι τους ορθόδοξους εν ενι ναώ προ κατεχομένω υπό των Αρειανών ".
(Ιερό Πηδάλιο Αγίου Νικοδήμου, Παράρτημα σελ. 738)
Κατόπιν τούτου η πιθανή σκέψη που θα μπορούσε να διαπερνά το μυαλό ενός μη θεολογικά καταρτισμένου μεν, καλοπροαίρετου δε, πραγματικού χριστιανού (τουτέστιν αποτειχισμένου) το ότι, δηλαδή, αυτές είναι γνώμες Αγίων και όχι επίσημη θέση της Εκκλησίας, δεν στέκει, γιατί:
"Ότι ένθα ουκ εστί κανών, ή έγγραφος νόμος, κρατεί η καλή συνήθεια, ή ορθώ λόγω και πολλοίς έτεσι δοκιμασθείσα, και μη εγγράφω κανόνι, ή νόμω εναντιουμένη, τάξιν κανόνος και νόμου επέχουσα·" 
Και επίσης, "Διό και πάνυ προσφυώς είπεν ο σοφώτατος Φώτιος, τα μεν οικουμενικαίς, και κοιναίς τυπωθέντα ψήφοις, πάσι προσήκει φυλάττεσθαι· ά δε τις των Πατέρων ιδίως εξέθετο, ή τοπική διωρίσατο σύνοδος (μη κυρωθείσα δηλ. υπό Οικουμενικής) των μεν φυλαττόντων, την γνώμην παρίστησι δεισιδαίμονα, ού μην και τοις γε μη παραδεξαμένοις το παροράν επικίνδυνον".
(Ιερό Πηδάλιο Αγίου Νικοδήμου σελ. ιθ' και 142)
Και ο μεν Μέγας Βασίλειος λέγει εν τω πζ' Κανόνι· “Ότι το έθος νόμου δύναμιν έχει,το υπό των αγίων ανδρών παραδοθέν..."
(Ιερό Πηδάλιο Αγίου Νικοδήμου σελ. 447)
Ο δε Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς υπογραμμίζει ότι, "Αληθής ευσέβεια το μη προς τους Θεοφόρους Πατέρας αμφισβητείν".
(Όσοι Πιστοί- κείμενα Ορθόδοξης Παράδοσης)
Χριστούγεννα εν Αληθεία!

Αποτειχισμένοι Κεφαλονιάς

Η ΣΦΑΓΗ ΤΩΝ ΝΗΠΙΩΝ.ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΟΥ ΓΕΝΝΗΣΕΩΣ ΞΕΚΙΝΗΣΕ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ ΤΟΥ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΥ. ΤΟΥ ΗΡΩΔΗ ΚΑΙ ΤΗΣ ΗΡΩΔΙΑΔΟΣ. Η ΟΠΟΙΑ ΑΠΟΚΟΡΥΦΩΝΕΤΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ΣΤΟΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟ

Συνέντευξη Θανάση Ν. Παπαθανασίου

ΠΡΟΦΙΛ

Ο Θανάσης Ν. Παπαθανασίου, διδάκτωρ Θεολογίας και πτυχιούχος Νομικής, γεννήθηκε στην Αθήνα το 1959. Υπήρξε θεολόγος καθηγητής στο Λύκειο Ζεφυρίου Δυτικής Αττικής από το 1992 και τώρα υπηρετεί ως διδάσκων (ΕΔΙΠ) στην Ανώτατη Εκκλησιαστική Ακαδημία Αθήνας. Διδάσκει επίσης στο μεταπτυχιακό πρόγραμμα του Ελληνικού Ανοικτού Πανεπιστημίου και είναι αρχισυντάκτης του θεολογικού περιοδικού «Σύναξη» από το 1998. Ζει στην Αθήνα με τη σύζυγό του Ελένη Ταμαρέση και τον γιο τους Αλέξανδρο – Αρέθα.

Ο Θανάσης Ν. Παπαθανασίου ανήκει στους Θεολόγους με σημαντική συγγραφική παρουσία. Μεταξύ των έργων του συναντούμε τα βιβλία, Η ρήξη με το μηδέν, Σφηνάκια πολιτικής θεολογίας (εκδ. Αρμός, Αθήνα 2015), Η Εκκλησία γίνεται όταν ανοίγεται, Η ιεραποστολή ως ελπίδα και ως εφιάλτης (εκδ. Εν Πλω, Αθήνα 22008), Με την ψυχή στα πόδια. Από το μνήμα το κενό στους δρόμους του κόσμου (εκδ. Εν Πλω, Αθήνα 2007),Ο Θεός μου ο αλλοδαπός (εκδ. Ακρίτας 32007), Ορθόδοξη θεολογία και Κοινωνική Δικαιοσύνη (εκδ. Ακρίτας, Αθήνα 2002), Κανόνες και ελευθερία. Οι μεταμορφώσεις του 108ου κανόνα της τοπικής Συνόδου της Καρθαγένης και οι περιπέτειες της ελεύθερης αποδοχής του Χριστιανισμού (εκδ. Επέκταση, Κατερίνη 2006, τρίγλωσσο: ελληνικά, αγγλικά, γαλλικά).

ΤΕΤ Α ΤΕΤ

Ελένη Ζάχαρη: Κύριε Παπαθανασίου, καλώς ήρθατε σ’ αυτή τη γωνία του διαδικτύου. Είναι τιμή και χαρά η παρουσία ενός ανθρώπου που αγωνίζεται χρόνια στην εκπαίδευση, στη συγγραφή, στον διάλογο, να “επί-κοινωνήσει”, με όλους ανεξαιρέτως, το ‘Τίνα με λέγουσιν οι άνθρωποι είναι;’.

 Θανάσης Ν. Παπαθανασίου: Καλώς σας βρίσκω! Το ερώτημα που αναφέρετε (και το οποίο βέβαια το βρίσκουμε στο Ευαγγέλιο, διατυπωμένο από τον Χριστό) απευθύνεται –ήρεμο και ταυτόχρονα απαιτητικό– σε όλους μας. Η διαδρομή μας στην ζωή είναι μια πάλη με ερωτήματα, κι αυτό είναι ωραίο! Τα ερωτήματα αξιώνουν πανστρατιά των παραμέτρων της ανθρώπινης ύπαρξης: της καρδιάς, του νου, της εμπειρίας, της προσδοκίας, και πάντως δεν την θέλουν μαρμαρωμένη και ανεύθυνη. Αυτό που διακρίνει τον άνθρωπο, θα έλεγα, είναι η ευθύνη αναμέτρησης με ερωτήματα που αφορούν τα ουσιώδη της ζωής, το νόημά της.

 ΕΖ: Στις μέρες μας, η απάντηση στο ερώτημα είναι τόσο περίπλοκη όσο και εντελώς απλή. Είναι αυτή που η Εκκλησία, ως Σώμα Χριστού, δίνει στο διηνεκές. Το ζήτημα που τίθεται είναι αν οι άνθρωποι ακούνε. Ποια η εμπειρία σας ως θεολόγου που ζει και δρα στην εποχή του;

ΘΠ: Προφανώς η απάντηση των πιστών είναι ότι αναγνωρίζουν τον Χριστό ως χορηγό του νοήματος της ζωής. Αλλά αυτή η αναγνώριση δεν είναι απλώς θέμα μιας δήλωσης ή ιδεολογικής διακήρυξης. Αρθρώνεται ως στάση ζωής, έμπρακτη βιωτή των ανθρώπων οι οποίοι θέλουν να λαμβάνουν τοις μετρητοίς αυτά που ο Χριστός ζητά. Οπότε, το ζήτημα είναι αν η απάντηση αντέχεται από όλους τους ανθρώπους, συμπεριλαμβανομένων όσων αυτοπροσδιορίζονται ως Χριστιανοί!

Η έννοια του Σώματος του Χριστού είναι πολύτιμη (δείχνει μια βαθιά,  οργανική σχέση), ταυτόχρονα όμως ο Χριστός είναι και ο κριτής της Εκκλησίας, η οποία και με τον λόγο και με την πράξη και με την σιωπή (κοντολογίς με τον τρόπο ύπαρξής της) θα πρέπει να αποδεικνύεται πιστή στον Κύριό της και στο Ευαγγέλιό του. Και όσον αφορά τους ανθρώπους που δεν νιώθουν πιστοί, σχηματικά θα έλεγα ότι κατά βάση τους συναντάς σε μια ταλάντευση. Σε μια ταλάντευση μεταξύ δίψας και μηδενισμού. Δίψας για κάποιο βαθύ νόημα πέρα από την μιζέρια της καθημερινής φθοράς από τη μια, μηδενισμού όσον αφορά το νόημα της ζωής από την άλλη.

Η δίψα, για την οποία μίλησα, είναι σπουδαία λειτουργία του ανθρώπου, ακόμα κι όταν ο διψασμένος δεν προσφεύγει στο νερό της χριστιανικής πίστης. Είναι μια αναζήτηση, με την οποία οι Χριστιανοί δύνανται και οφείλουν να διαλεχθούν και στην οποία δύνανται και οφείλουν να καταθέσουν την μαρτυρία τους για το νερό που εμπιστεύονται για να αρδεύει την ύπαρξή τους. Κοινό γλωσσάρι μεταξύ των δύο μερών είναι η πανανθρώπινη εμπειρία της δίψας, και μάλιστα όταν πρόκειται για δίψα ανθρωπιάς και δικαιοσύνης. Από την άλλη, όμως, ο μηδενισμός (όταν είναι πράγματι μηδενισμός, κι όχι δίψα καμουφλαρισμένη με επιθετικότητα), είναι αληθινό πρόβλημα. Όχι τόσο γιατί απορρίπτει την πίστη, αλλά κυρίως γιατί σημαίνει προγραμματική παραίτηση του ανθρώπου από το ερώτημα περί του νοήματος. Σημαίνει μια απάθεια απέναντι στην ζωή. Κάτι σαν αποδοχή της αφυδάτωσης ως ευτυχίας!

ΕΖ: Πλησιάζουμε στην κορύφωση αυτής της περιόδου, και μια ευχή ακούγεται και γράφεται παντού: «Καλά Χριστούγεννα». Άραγε ο σύγχρονος άνθρωπος έχει επίγνωση αυτού που λέει; Ποια η ουσία της φράσης/ευχής;

ΘΠ: Μοιραία χρησιμοποιούμε εκφράσεις όπως «ο σύγχρονος άνθρωπος», προκειμένου να συνεννοηθούμε για το σήμερα. Στην πραγματικότητα ωστόσο υπάρχουν άνθρωποι (στον πληθυντικό) που ζουν στο σήμερα, κι έτσι συναντούμε πλήθος στάσεων: και βάλτωμα και προκοπή, και ευαισθησίες και αναισθησίες, και διαύγεια και σύγχυση. «Καλά Χριστούγεννα» σημαίνει να δεξιωθούμε την αδιανόητη αγάπη του Θεού, και να ζήσουμε όντως την Χριστού Γέννα.

Αλλά βλέπουμε ότι συχνά η ευχή αυτή αντικαθίσταται από την απίστευτα θολή «Καλές γιορτές». Φυσικά και θέλουμε όλοι να είναι καλές οι γιορτές! Αλλά γιορτή χωρίς περιεχόμενο, τι λογής γιορτή είναι; Αν μιλάμε για Χριστούγεννα, τότε περιεχόμενο της γιορτής είναι η στράτευση ενός Θεού στο πλάι του πάσχοντος ανθρώπου, ώστε ο άνθρωπος να πάψει να έχει ημερομηνία λήξης. Πιστευτό ή όχι, λόγος ύπαρξης της γιορτής είναι αυτή η μεταφυσική πρόκληση, το στοίχημα για άλμα στα άπειρα ενός μυστηρίου. Μπορεί να είναι χοντρό αυτό που θα πω, αλλά γιορτή χωρίς περιεχόμενο (χωρίς περιεχόμενο για το οποίο να αξίζει να πετάξεις την σκούφια σου από χαρά) μοιάζει με την ευχαρίστηση την οποία παρέχει ένα καταπληκτικό, πλούσιο και παννόστιμο γεύμα, αλλά…  γεύμα θανατοποινίτη.

 ΕΖ: Ο Χριστός, ο Υιός και Λόγος του Θεού, μπαίνει στην Ιστορία αδιάφορα; Είναι ένας ‘παρεμβατικός’ τρόπος, όπως θα έλεγε ένας ερμηνευτής με πολιτική ματιά, είναι ανθρωποκεντρικός, όπως θα έλεγε κάποιος ουμανιστής φιλόσοφος; Τι σημαίνει το γεγονός αυτήςτης παρέμβασης για τον άνθρωπο;

 ΘΠ: Για την Εκκλησία ο Θεός πάντα δρα μέσα στην ιστορία. Τώρα όμως μιλάμε για το μοναδικό γεγονός της ενανθρώπισής Του. Αυτή λοιπόν είναι μια είσοδος απελευθερωτική. Ούτε τουριστική επίσκεψη είναι, ούτε ιμπεριαλιστική εισβολή. Ο Θεός κάνει εαυτό του την ανθρώπινη πραγματικότητα, ώστε να φέρει ελευθερία από κάθε είδος θανάτου. Θάνατος είναι η βιολογική αποσύνθεσή μας, θάνατος η απόρριψη του άλλου, θάνατος η κοινωνική αδικία. Σύμφωνα με το Ευαγγέλιο του Λουκά, ο ίδιος Χριστός προσδιόρισε τον ερχομό του ως εξής: Ήρθα, είπε, για «να αναγγείλω το χαρμόσυνο μήνυμα στους φτωχούς, να θεραπεύσω τους τσακισμένους ψυχικά· στους αιχμαλώτους να κηρύξω λευτεριά και στους τυφλούς ότι θα βρουν το φως τους· να φέρω λευτεριά στους τσακισμένους, να αναγγείλω του καιρού τον ερχομό που ο Κύριος θα φέρει τη σωτηρία στον λαό του». Υπ’ αυτήν την έννοια, θα λέγαμε ότι είναι μια πρωτοβουλία πνευματική και πολιτική ταυτόχρονα, δηλαδή μια πρωτοβουλία που αγκαλιάζει σύνολο τον άνθρωπο, σύνολο τον κοινό βίο, σύνολα τα σύμπαντα. Και ο άνθρωπος έτσι καλείται σε μια σύστοιχη στάση ζωής, σε μια στάση ζωής ρήξης προς κάθε λογής δυνάμεις του θανάτου.

ΕΖ: Μετά την ‘Πτώση’ του Ανθρώπου διαβάζουμε στην Αγία Γραφή το πρώτο μεγάλο έγκλημα, την δολοφονία του Άβελ από τον Κάιν. ΄Ως σήμερα οι πόλεμοι μοιάζουν να αναπαριστούν την αδελφοκτονία με απόλυτη συνέπεια. Τραγικές επιπτώσεις τους, οι καταπιέσεις μειονοτήτων, γενοκτονίες, εθνοκαθάρσεις, κύματα προσφύγων και μεταναστών. Από την άλλη, η στάση των ανθρώπων στις χώρες υποδοχής είναι γνωστή. Τρόμος για την αλλοίωση των εθνικών χαρακτηριστικών, της θρησκείας, της γλώσσας, φόβος μη μας ακουμπήσουν “οι μολυσμένοι”, οι αλλόθρησκοι! «Χωράνε» τέτοιες αντιδράσεις στην Ορθόδοξη πίστη, στην Ορθόδοξη θεολογία;

 ΘΠ: Για τον Χριστιανό κάθε πόλεμος είναι εμφύλιος πόλεμος. Αυτό πηγάζει από την ανθρωπολογία του Χριστιανισμού, δηλαδή από την πίστη του ότι κάθε άνθρωπος (κυριολεκτικά κάθε άνθρωπος) είναι εικόνα του Χριστού. Μπορεί να φαίνεται εύκολη κουβέντα, αλλά στην πραγματικότητα είναι δυσβάσταχτη. Γίνεται δυσβάσταχτη η απαίτηση του Χριστού, ως «κολλητό μας» (αυτό σημαίνει η φράση «ο πλησίον μας», που χρησιμοποιεί το Ευαγγέλιο) να αναγνωρίσουμε τον κραυγαλέα άλλον: τον διαφορετικό πολιτισμικά, θρησκευτικά, εθνικά. Το μεταναστευτικό ζήτημα στις μέρες μας είναι εξαιρετικά δύσκολο. Δύο λόγους θα αναφέρω μόνο, ενδεικτικά.

Ο πρώτος λόγος είναι η τρομακτική κυριαρχία ενός δουλεμπορίου με σύγχρονους όρους, απόνερα ενός παγκόσμιου συστήματος όπου ο άνθρωπος γίνεται πάμφθηνο αναλώσιμο, και οι χώρες μετατρέπονται σε χώρους – σε χώρους αποθήκευσης. Ο δεύτερος λόγος είναι ότι γεννιούνται τεράστια προβλήματα για την δημοκρατία, είτε διότι συγκροτούνται πολιτισμικές κοινότητες με αυταρχικές παραδόσεις και δυσανεξία προς την ελευθερία, είτε διότι ως απάντηση στην τρέχουσα καταρράκωση της πολιτικής προβάλλονται ολοκληρωτικές, μισαλλόδοξες, μέχρι και ναζιστικές ιδεολογίες. Αλλά οι εκκλησιαστικοί άνθρωποι, ακόμα κι αν βρίσκονται σε αμηχανία όσον αφορά εξεύρεση πρακτικών και αποτελεσματικών λύσεων, οφείλουν να μείνουν πιστοί στον Κύριό τους. Δεν μπορούν να διαγράψουν από το Ευαγγέλιό του την παραβολή του καλού Σαμαρείτη, ακόμα κι αν αυτή ηχεί παράλογη και προκλητική σήμερα. Η ανάγκη να μη χαθεί το ευαγγελικό μήνυμα, η ανάγκη να μη δίνει ο φόβος τον τόνο στους μαθητές Εκείνου ο οποίος χαιρετούσε με την προτροπή «μη φοβού», είναι ανάγκες ζωτικές, κατεξοχήν σε περιόδους κρίσεων. Διότι ακριβώς σ’ αυτές τις περιόδους το κακό, η αγριάδα και το μίσος εμφανίζονται ως στοιχεία λογικά και αποδοτικά. Ανάγκη πάσα, λοιπόν, να μη νοθευτεί το ευαγγελικό μήνυμα μέσα στον ορυμαγδό. Κι αυτό σημαίνει δύσκολα πράγματα. Σημαίνει διαύγεια περί τα κριτήρια. Η ανοιχτότητα της Εκκλησίας, που έχω προσπαθήσει να σκιαγραφήσω, σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει ουδετερότητα ή πλαδαρότητα. Η Εκκλησία οφείλει να κρατά ολοζώντανα τα κριτήριά της στην πράξη, και να είναι μεροληπτική: πάντα με το μέρος των θυμάτων της ιστορίας και όχι ομοτράπεζη των θυτών. Πάντα βλέποντας τον άλλον ως δυνατότητα πλουτισμού, ως χώρο μυστικής δράσης του Θεού. Αυτό είναι κάτι πολύ διαφορετικό από το να λιγώνεται κανείς με την πολυπολιτισμικότητα σε επίπεδο μόδας ή life style. Τα επίπεδα αυτά διαιωνίζουν την χρησιμοποίηση των ανθρώπων και την επιφανειακή επαφή με τους πολιτισμούς. Αντιθέτως, η έγνοια για τα ουσιώδη μάς καλεί σε κριτική ανοιχτότητα. Η ανθρώπινη αξιοπρέπεια και η ελευθερία ως σφραγίδα του Θεού πάνω στον άνθρωπο είναι αδιαπραγμάτευτα ζητήματα, και κρίνουν κάθε πράξη, κάθε πολιτισμό, κάθε πίστη: χριστιανική, μουσουλμανική, αφρικανική, άθρησκη, άθεη. Επιτρέψτε μου να επαναλάβω κάτι που συχνά χρειάζεται να τονίζω: Κάθε ετερότητα είναι δεκτή ως εταίρος συνύπαρξης και ως δυνατότητα πλουτισμού της ανθρώπινης ύπαρξης, πλην μιας ετερότητας: Εκείνης η οποία μισεί την ετερότητα!

ΕΖ: Η Μικρασιάτισσα γιαγιά σας, η Μαρία, έζησε την προσφυγιά, έζησε ‘τον άλλο’ άνθρωπο και σας συμβούλευε (όπως λέτε στο βιβλίο σας «Ο Θεός μου ο Αλλοδαπός») να ανοίγετε την πόρτα πάντα όταν την χτυπάει πρόσφυγας ή αναγκαιμένος. Εσείς πώς βιώσατε και βιώνετε ώς σήμερα αυτή την προτροπή;

ΘΠ: Ως αγκίθα στο πλευρό μου, που δυσκολεύει την παραίτηση σε βαθύ ύπνο. Αναμετριόμαστε καθημερινά με την αλήθεια. Δεν χρειάζεται να πω κάτι παραπάνω σ’ αυτό.

ΕΖ: Μια από τις συντάκτριες του περιοδικού μας, η συγγραφέας κ. Λίζα Διονυσιάδου, έγραψε αυτές τις μέρες στο facebook περίπου: “ Έρχονται Χριστούγεννα. Μην ξεσκίσετε την Αγάπη.”. Γιατί οι άνθρωποι ‘αγαπούν’ τόσο πολύ κατά τη διάρκεια αυτών των ημερών;

ΘΠ: Η αγάπη είναι το μεδούλι της ανθρώπινης ύπαρξης και το κορυφαίο κριτήριο της χριστιανικής ύπαρξης. Αλλά έχει γίνει μια φθαρμένη λέξη. Πιπιλίζεται αδάπανα για να σημανθεί ό,τι πιο ναρκισσιστικό και εγωπαθές. Χρησιμοποιείται δηλαδή με την έννοια «γουστάρω κάτι», «θέλω να αποχτήσω κάτι», «μου αρέσει κάτι». Λησμονείται ότι η αγάπη είναι κάτι που θέλει δύναμη πολλή και άσκηση γερή και άνοιγμα στον άλλον. Αγάπη είναι το άνοιγμά μου σε κάποιον που είναι όχι-εγώ. Και μιλώ για άνοιγμα θυσιαστικό. Ο άλλος να γίνεται όρος της ύπαρξής μου, και να ψευτίζω, αν υπάρχω από μόνος μου. Κατά τις μέρες των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς, λοιπόν, γίνονται διάφορες συγκρούσεις μέσα στον άνθρωπο. Από τη μια νιώθει ότι η αγάπη είναι το μόνο ουσιαστικό πράγμα, η μόνη αυθεντικότητα, ανώτερη ακόμη κι από την υγεία. Κάθε άνθρωπος, αν αποκρούσει κάπως τους περισπασμούς και την πολυπραγμοσύνη της αγχωτικής καθημερινότητας και αφουγκραστεί την ψυχούλα του, θα ακούσει μια πανανθρώπινη παράκληση: Θέλουμε να αγαπηθούμε και να αγαπάμε. Δίχως αυτά μένουμε λειψοί, εφιαλτικά λειψοί. Από την άλλη, όμως, χρειάζεται κόπος για να δεις ποιο αξίζει να είναι τελικά το «αντικείμενο» της αγάπης σου. Αν στρέψω την αγάπη μου σε κάτι που τελικά θα γίνει στάχτη, η ζωή μου θα βυθιστεί στο κενό. Αν όμως η αγάπη (το επαναλαμβάνω: η θυσιαστική αγάπη) είναι ο τρόπος ύπαρξης του άπειρου και αιώνιου Θεού, τότε είναι κάτι που δεν γίνεται στάχτη, κάτι που δεν θα υποταχτεί στη φτήνια και στον θάνατο. Ναι, μην «ξεσκίσουμε» την αγάπη! Να τη σπουδάσουμε σεβαστικά, με τα μπούνια της ύπαρξής μας!

ΕΖ: Ζούμε με Αλήθεια ή με “είδωλα αλήθειας” -κυρίως οι θρησκευόμενοι- και αν ναι, τι συνέπειες έχει αυτό για την προσωπική μας ελευθερία; Αυτή την οποία ήρθε να εγγυηθεί ο Χριστός με την κατά Σάρκα Γέννησή Του;

ΘΠ: Συγχωρήστε μου μια προσωπική αναφορά. Τον περασμένο Δεκέμβριο δημοσιεύτηκε στη «Σύναξη» (τ. 140) ένα κείμενό μου με τίτλο ««Η γοητεία της ειδωλολατρίας, ή Ποιες ασφάλειες αναζητούν οι Χριστιανοί όταν δεν αντέχουν την ελευθερία του Θεού». Προσπάθησα να ψηλαφίσω ακριβώς το θέμα που θέτετε. Φυσικά και καραδοκεί, θελκτική και αναπαυτική, η αντικατάσταση του ζωντανού και ανυπόταχτου Θεού από διαφόρων ειδών είδωλα! Προσέξτε! Όχι είδωλα άλλης θρησκείας, αλλά διάφορα ιερά (πράγματα, πράξεις κλπ.), τα οποία αντικαθιστούν τον Θεό. Είναι το σύνδρομο της πινακίδας. Αντί να καταλάβω ότι η πινακίδα είναι πολύτιμη υπό την έννοια ότι μου δείχνει προς τα πού βρίσκεται ο προορισμός μου (και άρα υπό την έννοια ότι στα σοβαρά πρέπει να δω την πινακίδα, αλλά κατόπιν να κινηθώ προς τον προορισμό), λατρεύω την ίδια την πινακίδα, ομνύω σ΄ αυτήν, την σφιχταγκαλιάζω και τελικά… μένω εκεί και άρα δεν πάω ποτέ στον προορισμό μου! Τραγωδία!

ΕΖ:  Σε κάποιον τοίχο ένας αντιεξουσιαστής υψώνει την ‘φωνή’ του, κάπου στο κέντρο της Αθήνας, και δηλώνει «Ένα Χαμόγελο θα σας θάψει»! Ποιο το κρυμμένο μήνυμα εδώ για όλους μας;

ΘΠ: Έχουμε λόγο να έχουμε χαρά! Έχουμε λόγο να μη γεμίζουμε από την κατήφεια και την μεμψιμοιρία! Το σύνθημα αυτό είναι βαθιά μεταφυσικό, ακόμα κι αν αυτός που το έγραψε θα δήλωνε αποφασισμένος άθεος! Υπάρχει μια πίστη μέσα σ’ αυτό. Υπάρχει δηλαδή μια περίεργη εμπιστοσύνη ότι η πραγματικότητα δεν αποτελείται απλώς από όλα τα δεινά, τα οποία μπορούμε να απαριθμήσουμε σε μακρύ κατάλογο. Δεν αποτελείται όμως ούτε από ισολογισμό θετικών και αρνητικών στοιχείων. Το χαμόγελο, και ειδικά το χαμόγελο το ανυπόταχτο, αυτό που υπάρχει ακόμα κι όταν όλα γύρω είναι γκρίζα, ριζώνει στην ουτοπία, στην πίστη ότι κάτι νέο, ελπιδοφόρο, ζείδωρο γεννιέται! Κάτι που ρηγματώνει όλα τα γκρίζα! Και γι’ αυτό, χαρά!

ΕΖ: Μια σκέψη-ευχή, αυθόρμητα, για τα επόμενα Χριστούγεννα;

ΘΠ: Καλή Ανάσταση! Κυριολεκτώ! Χριστός γεννάται και ξεκινά ένα έργο επίπονο, ένα έργο σύγκρουσης με τη θανατίλα. Το έργο αυτό δεν ολοκληρώνεται στις 26 Δεκεμβρίου. Περνά από την σταύρωση, οπότε και ολοκληρώνεται, θα έλεγα, η ενανθρώπησή Του. Με ποια έννοια; Όχι υπό την έννοια ότι δεν ήταν πλήρης η θεανθρώπινη υπόστασή Του, αλλά υπό την έννοια ότι στον Γολγοθά ο Χριστός προσέλαβε και τα πλέον έσχατα σημεία της ανθρώπινης τραγικότητας: τον άδικο και οδυνηρό θάνατο, την προδοσία και την εγκατάλειψη. Έτσι, τίποτα δεν μένει έξω από την ενανθρώπιση, από το να κάνει εαυτό του ο Θεός την ανθρώπινη συνθήκη. Και αυτή η διαδρομή, η διαδρομή της θυσιαστικής αλληλεγγύης, απολήγει στην Ανάσταση, οπότε ναι, τα Χριστούγεννα ολοκληρώνονται: Ο θάνατος συντρίβεται, κι εκεί που φαινόταν η σαπίλα να είναι το τέρμα κάθε ανθρώπινου κόπου (ακόμα και των ευγενέστερων), ανοίγονται ορίζοντες δίχως συρματοπλέγματα. Χριστός γεννάται, καλή Ανάσταση!

ΕΖ: Κύριε Παπαθανασίου, απλά και λιτά, να σας ευχαριστήσω από καρδιάς για τη συζήτηση αυτή που μας έκανε πλουσιότερους όλους, κάποιους μάλιστα πολύ περισσότερο κι αισθάνονται ευγνώμονες για τη “συνάντηση”. Εύχομαι σε όλους μας «Καλά Χριστούγεννα»! Ας γίνουμε όλοι μικρές Φάτνες για Εκείνον, προσφέροντας ακόμα κι ένα χαμόγελο με αλήθεια.

Σ’ εσάς και την οικογένειά σας πολλές θερμές ευχές! 

Ανάρτηση από: https://geromorias.blogspot.gr

πηγή

Ανακοίνωση Συνάξεως Ορθοδόξων Κληρικών και Μοναχών (19/12/2017)

ΣΥΝΑΞΙΣ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ

ΚΛΗΡΙΚΩΝ ΚΑΙ ΜΟΝΑΧΩΝ

e-mail: synaxisorthkm@gmail.com

Ἀνακοινωθὲν

Ἡ ἱστορικὴ πλέον καὶ ἀγωνιστική «Σύναξη Ὀρθοδόξων Κληρικῶν καὶ Μοναχῶν», ποὺ συνέδεσε τὸ ὄνομά της μὲ τὴν Ἱερὰ Μονὴ Ἁγίας Τριάδος Ἄνω Γατζέας, συνῆλθε σήμερα, Τρίτη 19 Δεκεμβρίου, στὴν νέα αἴθουσα τῆς «Ἑταιρείας Ὀρθοδόξων Σπουδῶν» στὴν Θεσσαλονίκη.

 Ἔλαβαν μέρος μνημονεύοντες καὶ μὴ μνημονεύοντες κληρικοί, ἀποτειχισμένοι καὶ μὴ ἀποτειχισμένοι, πρᾶγμα ποὺ διαλύει τὶς ψευδεῖς καὶ συκοφαντικὲς φῆμες γιὰ σχισματικὲς τάσεις, καὶ μετὰ ἀπὸ συζήτηση ἀποφασίσθηκαν τὰ ἑξῆς:

1. Νὰ συνεχισθεῖ ἐντονώτερα ὁ ἀγώνας ἐναντίον τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ τῆς ψευδοσυνόδου τῆς Κρήτης.

2. Νὰ ὀργανωθεῖ Ἡμερίδα στὴν Θεσσαλονίκη ποὺ θὰ παρουσιάσει τὰ θεολογικὰ καὶ κανονικὰ ἀτοπήματα τῆς «Συνόδου» τοῦ Κολυμπαρίου.

3. Νὰ κυκλοφορηθεῖ σχετικὸ φυλλάδιο γιὰ τὸν αἱρετικὸ χαρακτήρα τῆς «Συνόδου».

4. Μὲ σύνεση καὶ διάκριση νὰ παρακληθοῦν καὶ νὰ προτραποῦν Ἐπίσκοποι καὶ ἄλλοι κληρικοί, μοναχοὶ καὶ λαϊκοὶ νὰ πυκνώσουν τὸ ὀρθόδοξο μέτωπο, ὥστε νὰ διαλυθεῖ τὸ σύννεφο τῆς παναίρεσης τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ νὰ ἐπιλάμψει ὁ ἥλιος τῆς Ὀρθοδοξίας, ὅπως θὰ ἐπιλάμψει τὶς ἑπόμενες ἡμέρες μὲ τὴν Γέννησή Του ὁ Ἥλιος τῆς Δικαιοσύνης, ποὺ ἀνέτειλε στὸν κόσμο τὸ φῶς τῆς ἀληθινῆς θεογνωσίας. Ἡ πρόσφατη ἀπόφαση τῆς Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρωσίας, ἡ ὁποία οὐσιαστικὰ ἀκύρωσε τὴν ψευδοσύνοδο τῆς Κρήτης, αὐξάνει τὴν χαρὰ καὶ τὶς ἐλπίδες μας καὶ δικαιώνει ὅσους ἀγωνισθήκαμε ἐναντίον της. Ἀναμένουμε καὶ ἄλλες τοπικὲς Ἐκκλησίες ἢ τουλάχιστον ἄλλοι Ἐπίσκοποι, κληρικοὶ καὶ μοναχοί, ἰδιαίτερα τὸ Ἅγιον Ὄρος, νὰ ἐπαναπροσδιορίσουν τὴν θέση τους.

Θεσσαλονίκη, 19 Δεκεμβρίου 2017

Γιὰ τὴν «Σύναξη Ὀρθοδόξων Κληρικῶν καὶ Μοναχῶν»

Ἀρχιμ. Γρηγόριος Χατζηνικολάου

Καθηγούμενος Ἱ. Μ. Ἁγίας Τριάδος, Ἄνω Γατζέας Βόλου

Πρωτοπρ. Θεόδωρος Ζήσης

Ὁμότιμος Καθηγητὴς Θεολογικῆς Σχολῆς Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης

πηγή

Ο άγιος Κοσμάς ο Πρώτος καί οι σημερινοί αγιορείτες.

Ο άγιος Κοσμάς ο Πρώτος καί οι σημερινοί αγιορείτες.

Σκανδαλισμένος αγιορείτης μοναχός.

    Καί φέτος γιορτάστηκε στό Πρωτάτο τών Καρυών από τήν Ιβηρίτικη Ιερά Επιστασία ο άγιος οσιομάρτυς καί ομολογητής Κοσμάς ο Πρώτος ο οποίος φονεύθηκε από τόν Οικουμενικό Πατριάρχη Κων/λεως Ιωάννη Βέκκο τό 1275, ο οποίος ενώθηκε μέ τόν Πάπα καί ζήτησε νά τόν δεχθούν καί οι αγιορείτες οι οποίοι δέν τό δέχθηκαν,διότι δέν μπορεί νά ενωθεί η αλήθεια μέ τό ψέμα καί η ορθοδοξία μέ τήν βλασφημία καί τήν αίρεση καί γι αυτό ο Πατριάρχης έκαψε τούς Ζωγραφίτες καί τούς Κουτλουμουσιανούς,έπνιξε τούς Ιβηρίτες καί τούς Ξενοφωντινούς,αποκεφάλισε τούς Καρυώτες καί κρέμασε τούς Βατοπαιδινούς καί τόν Πρωτεπιστάτη.

    Στίς μέρες μας πάλι ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος κάνει πολλές ενέργειες «γυμνή τή κεφαλή» γιά νά ενωθεί μέ τόν αιρετικό Πάπα μέ αποτέλεσμα νά αλωθεί καί νά αλλοιωθεί η Ορθοδοξία.

    Άραγε οι σημερινοί αγιορείτες αντιστέκονται όπως οι παλαιότεροι μοναχοί η προφασίζονται προφάσεις;Ο Ιβηρίτης Πρωτεπιστάτης εκφώνησε λόγο ομολογιακό εγκωμιάζοντας τούς οσιομάρτυρες, όμως ο Γέροντας τής Ιβήρων π.Βασίλειος Γουντικάκης έγραψε εγκύκλιο γιά τήν Σύνοδο τής Κρήτης στήν οποία καθησύχαζε τούς χριστιανούς,τήν οποία υπέγραψαν οι Ηγούμενοι καί οι Αντιπρόσωποι τών Μονών καί μόνο τά Μοναστήρια τού Εφραίμ Φιλοθειτη καί η Μονή Γρηγορίου δέν συμφώνησαν,διότι σ’αυτή τήν Σύνοδο τέθηκαν συνοδικά καί σχεδόν πανορθόδοξα τά θεμέλια τού Οικουμενισμού πού θά οδηγήσει στήν πανθρησκεία καί τήν παγκοσμιοποίηση τών Εβραίων Σιωνιστών Μασόνων.

    Ο Ηγούμενος τής Σταυρονικήτα πνευματικό τέκνο τού Γουντικάκη υπεραμύνεται καί εγκωμιάζει τήν Σύνοδο άν καί τόσοι Ιεράρχες,Ιερείς καί Θεολόγοι σ’όλες τίς ορθόδοξες χώρες τήν κατηγορούν ώς αιρετική,αντικανονική καί απαράδεκτη.

    Τήν επαίνεσαι καί ο Βατοπαιδινός Εφραίμ,αλλά λέγετε ότι θά τόν κάνουν Μητροπολίτη Αγίου Όρους ή Θες/κης,όμως ο άγιος Σταυρονικήτα τί επιδιώκει,νά κρατάει τόν μανδύα τού Βαρθολομαίου όταν θά φιλιέται μέ τόν Πάπα;

    Μετά τήν Σύνοδο πολλά Μοναστήρια εκάλεσαν στίς πανηγύρεις τους Μητροπολίτες τού Πατριαρχείου,μάλλον γιά νά δείξουν τήν ευπείθειά τους.Συγκεκριμένα στήν Κουτλουμουσίου εκάλεσαν τόν Λαμψάκου καί όταν τού έδειξαν τίς τοιχογραφίες μέ τά μαρτύρια τών αγιορειτών ομολογητών απάντησε «νά τί παθαίνουν όσοι κάνουν παρακοή στόν Πατριάρχη».

    Ο υποτακτικός τού μακαριστού π.Μωυσή κάλεσε στήν πανήγυρή του τόν Μητροπολίτη Νέας Κρήνης ο οποίος στό τέλος ευχήθηκε«τού χρόνου στό Βατικανό».

    Άγιοι πατέρες,άν δέν μπορείτε νά μιμηθήτε τούς αγίους οσιομάρτυρες καί νά σταθείτε στό ύψος τών περιστάσεων,τουλάχιστον μή γίνεστε μιμητές τού Βέκκου διώκοντας τούς πατέρες πού αντιδρούν στόν ξέφρενο οικουμενιστικό χορό τού Βαρθολομαίου.

    Δυστυχώς αυτό τό κάνουν οι Λαυριώτες καί η Ρουμάνικη Σκήτη οι οποίοι διώχνουν τούς πατέρες, τούς διαγράφουν από τά μοναχολόγια,τούς αφαιρούν τίς ταυτότητες,τήν ελληνική υπηκοότητα,τήν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη καί οποιαδήποτε άλλη εξυπηρέτηση.

    Μήπως θέλουν νά κρατήσουν τήν παράδοση τής Λαύρας η οποία δέχθηκε τόν Βέκκο καί συλλειτούργησε μέ τούς παπικούς μέ αποτέλεσμα νά βρυκολακιάσουν οι Ιερείς καί νά μείνουν τά σώματά τους ζωντανά 750 χρόνια μέ τά μάτια ανοιχτά,φρικτό θέαμα στούς ορώντες, τά οποία έκρυψαν καί δέν τό παραδέχονται,διότι ώς φαίνεται ακολουθούν αμετανόητοι τό παράδειγμά τους;

    Κύριε Ιησού Χριστέ,ίλεως γενού καί στείλε θεία φώτιση γιά ότι οφείλουμε νά πράξουμε.

    Υπεραγία Θεοτόκε βοήθησε τό Περιβόλι σου νά λάμψει μέ τήν πίστη του καί τήν θυσιαστική αγάπη του πρός τόν Υιόν σου

Αμήν.

Σκανδαλισμένος αγιορείτης μοναχός.

 

πηγή

το μεταφέρουμε από εδώ 

ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙΤΑΙ ΜΙΑ ΝΕΑ ΘΡΗΣΚΕΙΑ: Απειλάς δια την ζωήν του εδέχθη ο Σεβ. Ναυπάκτου!

ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙΤΑΙ ΜΙΑ ΝΕΑ ΘΡΗΣΚΕΙΑ.

Ο σεβαστός Πρωτ. Θεόδωρος Ζήσης, Ομ. Καθηγητής της Θεολογικής Σχολής της Θεσσαλονίκης, προέβη εις φοβεράν αποκάλυψιν κατά την διάρκειαν ομιλίας του εις την αίθουσαν των «Επάλξεων», την 29ην Νοεμβρίου 2017. Η αποκάλυψις αυτή αποδομεί έτι περαιτέρω το Κολυμβάριον. Παραθέτομεν απομαγνητοφωνημένον το σχετικόν απόσπασμα:

«Όταν λοιπόν έγινε συζήτηση στη Σύνοδο για το θέμα αυτό Χριστιανικές Εκκλησίες η Χριστιανικές Κοινότητες ήταν το μόνο θέμα στη Σύνοδο που τους απασχόλησε δύο μέρες, ενώ τα άλλα περνούσαν έτσι. Αυτό δείχνει ότι αυτό τους ενδιέφερε, δηλαδή ο στόχος τους ήταν να αναγνωριστούν οι αιρέσεις ως Εκκλησίες. Τα άλλα τα πέρασαν. Όλα τα άλλα ήταν γέμισμα, παραγέμισμα. Όλα τα λεφτά, όπως έχω γράψει, ήταν στο σημείο αυτό, αν θα αναγνωριστούν οι αιρέσεις ως Εκκλησίες. Εκεί λοιπόν δόθηκε μάχη, ασκήθηκαν πιέσεις. Δεν θέλω να πω λεπτομέρειες που μου είπε ο Μητροπολίτης Ναυπάκτου, θα σας πω όμως, αυτό αξίζει να το πω, πρέπει να αναγνωρίζουμε τους αγώνες και τη στάση μερικών προσώπων, ότι δέχθηκε τόσες πιέσεις, το βράδυ της προηγούμενης ημέρας που άρχισε η πίεση για το θέμα αυτό μέχρι την άλλη ημέρα που θα έπαιρναν τις αποφάσεις, δέχθηκε τόσες πιέσεις και τόσους προπηλακισμούς από αδελφούς του Αρχιερείς, ώστε το βράδυ που πήγε στο δωμάτιο του ξενοδοχείου να κοιμηθεί, φοβήθηκε και έβαλε πίσω από την πόρτα καρέκλες και κρεβάτια».

Ορθόδοξος Τύπος

ΑΚΤΙΝΕΣ

ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙΤΑΙ ΜΙΑ ΝΕΑ ΘΡΗΣΚΕΙΑ.

πηγή