ΚΥΡΙΑΚΗ 14 ΙΟΥΝΙΟΥ 2015 – Β΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ (Ματθ. δ΄ 18-23) (Ρωμ. β΄ 10-16) Μαθητεία κοντά στον Χριστό "Οι δε ευθέως αφέντες τα δίκτυα ηκολούθησαν αυτώ"

                                        ΚΥΡΙΑΚΗ 14 ΙΟΥΝΙΟΥ 2015 – Β΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

(Ματθ. δ΄ 18-23) (Ρωμ. β΄ 10-16)

Μαθητεία κοντά στον Χριστό

"Οι δε ευθέως αφέντες τα δίκτυα ηκολούθησαν αυτώ"

Μετά από τον κύκλο των εορτών του Πεντηκοσταρίου, βλέπουμε ότι το έργο του Κυρίου για τη σωτηρία του ανθρώπου προσλαμβάνει δυναμικές διαστάσεις, όπως αυτές αποκαλύπτονται αυθεντικά μέσα στο χώρο του ιδίου του Σώματός Του, που είναι η Εκκλησία. Η πρόσκληση που απηύθυνε προς τους πρώτους μαθητές Του σηματοδοτεί τη νέα περίοδο ανακαίνισης του ανθρώπου σε πολύ ευρείς ορίζοντες, με φόντο την πραγματικότητα της Εκκλησίας, τα βήματα της οποίας κατευθύνει αδιάλειπτα εις "πάσαν την αλήθεια" η συνεχής παρουσία του Αγίου Πνεύματος. Η κλήση των πρώτων μαθητών του Κυρίου στην οποία αναφέρεται το σημερινό ανάγνωσμα απευθύνεται ουσιαστικά σε όλους τους ανθρώπους. Όπως τότε οι μαθητές έτσι κι εμείς σήμερα μπορούμε να δείξουμε την ίδια προθυμία. Με την παρουσία του Αγίου Πνεύματος έχουμε τη δυνατότητα να βιώνουμε μέσα στην πραγματικότητα της Εκκλησίας όλα τα γεγονότα της Θείας Οικονομίας ως παρόντα. Αυτό είναι άλλωστε και το βαθύτερο νόημα του λειτουργικού χρόνου. Μέσα από αυτή την προοπτική, ο Χριστός φανερώνει και προσφέρει την Βασιλεία Του.

Θεία πρόσκληση

Η κλήση των μαθητών του Κυρίου δεν είναι βέβαια έργο ανθρώπινο. Πρόκειται για Θείο προσκλητήριο που εκφράζει τη βούληση του Θεού να σώσει τον άνθρωπο. Ο Χριστός προσκαλεί όλους μας να μετάσχουμε στην πραγματικότητα της Εκκλησίας, γι’ αυτό η ανταπόκρισή μας θα πρέπει να είναι ανάλογη. Οι μαθητές δέχθηκαν τότε αμέσως την κλήση του Κυρίου: "Οι δε ευθέως αφέντες τα δίκτυα ηκολούθησαν αυτώ". Η άμεση αυτή ανταπόκριση, πήγαζε από κάποια χαρακτηριστικά, όπως ήταν π.χ. η απλότητα της καρδιάς τους. Ήταν τόσο ανοικτή που δεχόταν τα μηνύματα της αγάπης του Θεού και μάλιστα τα αντιπρόσφερε ως αντίδωρο και στους άλλους ανθρώπους, στην προοπτική μιας ανεπανάληπτης κοινωνίας ανθρώπων. Διέθεταν επίσης οι μαθητές αυτό που ονομάζουμε αγαθή προαίρεση. Αγάπησαν με όλη την ψυχή τους τον Χριστό και πίστεψαν σ’ Αυτόν ότι είναι ο Μόνος Αληθινός Σωτήρας. Ακριβώς αυτή την αγαθή προαίρεση που πλημμυρίζει τον άνθρωπο από την αγάπη του Κυρίου μας, ζητεί ο Θεός από τον καθένα μας σαν προϋπόθεση για μαθητεία κοντά στο Χριστό.

Απόδραση από τις μέριμνες

Οι μαθητές του Κυρίου μόλις έγιναν αποδέκτες της Θείας πρόσκλησης που συνιστούσε και μια μεγάλη ευλογία που καταξιώνει τον άνθρωπο, εγκατέλειψαν όλες τις μέριμνες της ζωής, οι οποίες συνήθως κρατούν τον άνθρωπο δέσμιο στη γη. Άφησαν τα δίχτυα, τα πλοία, τους συγγενείς τους και ό,τι άλλο τους δέσμευε για να ακολουθήσουν ολοκληρωτικά τον Χριστό. Αυτή η στάση βέβαια δεν σημαίνει με κανένα τρόπο ότι περιφρονούμε αυτά που μας προσφέρει στην καθημερινή ζωή η αγάπη του Θεού. Σημαίνει όμως απελευθέρωση του ανθρώπου από όλες εκείνες τις φροντίδες και τις μέριμνες που δεν επιτρέπουν πολλές φορές να θυμούμαστε την αγάπη του Χριστού. Είναι αυτό ακριβώς που πρέπει να προσέξουμε κι εμείς σήμερα, μήπως δηλαδή οι φροντίδες και οι μέριμνες μάς αφήνουν προσκολλημένους στις δικές μας αδυναμίες και δεν μας επιτρέπουν να πλησιάσουμε τη δύναμη του Χριστού.

Αγαπητοί αδελφοί, ο Κύριος στέκεται και απευθύνει πάντοτε την πρόσκληση αγάπης Του σε όλους τους ανθρώπους. Ας φροντίσουμε κι εμείς λοιπόν να την αποδεχθούμε για να πλημμυρίσει πραγματικά η ύπαρξή μας με την παράκληση και την παρηγορία του Αγίου Πνεύματος. Με αυτό τον τρόπο οπλίζεται η ύπαρξή μας με αισιοδοξία και χαρά και λειτουργούν έτσι όλες οι προϋποθέσεις για να γίνουμε πραγματικοί μαθητές του Χριστού. Σε μια διάσταση που συνιστά αληθινό μεγαλείο για τον άνθρωπο και την καταξίωση του σε ανώτερους πνευματικούς ορίζοντες.

Χριστάκης Ευσταθίου, Θεολόγος.

ΚΥΡΙΑΚΗ 7 ΙΟΥΝΙΟΥ 2015 – ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ (Ματθ. ι΄ 31-33,37-38, ιθ΄ 27,30) (Εβρ. ια΄ 33-40, ιβ΄1-2) Άρωμα αγιότητας «Οι Άγιοι Πάντες διά πίστεως κατηγωνίσαντο βασιλείας

ΚΥΡΙΑΚΗ 7 ΙΟΥΝΙΟΥ 2015 – ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ

(Ματθ. ι΄ 31-33,37-38, ιθ΄ 27,30)                        (Εβρ. ια΄ 33-40, ιβ΄1-2)

Άρωμα αγιότητας

«Οι Άγιοι Πάντες διά πίστεως κατηγωνίσαντο βασιλείας

Μάρτυρες της αλήθειας και της σωτηρίας που προσφέρει ο Χριστός «έως εσχάτου της γης» έγιναν μετά την Πεντηκοστή οι άγιοι Απόστολοι. Τις διόδους της φωτεινής τους πορείας ακολούθησαν και όλοι οι άγιοι που κοσμούν το στερέωμα της Εκκλησίας και τη λαμπρύνουν με τη μαρτυρία τους. Σήμερα, Κυριακή των Αγίων Πάντων, η Εκκλησία μας τιμά την ιερή μνήμη όλων «των απ’ αιώνος ευαρεστησάντων αγίων». Επειδή υπάρχουν και πρόσωπα που δεν έγιναν γνωστά και δεν συμπεριλήφθηκαν τα ονόματά τους στο αγιολόγιο, με τη σημερινή εορτή των Αγίων Πάντων, όλες οι μορφές που καταξιώθηκαν ν’ αγιάσουν απολαμβάνουν της τιμής που προσφέρει η Εκκλησία.

Εμπειρία μαρτυρίου

Με το μαρτύριο που αποτυπώνεται ως πορεία  θυσιαστικού ήθους και ύφους, ο άγιος εκφράζει μια εμπειρία ζωής. Η θυσία του, μέσα από κόπους, δοκιμασίες, θλίψη και το θάνατο ακόμα, τον καταξιώνει στις ψηλότερες πνευματικές κορυφογραμμές.  Στην προοπτική της παντοδύναμης αγάπης του Θεού “κατηγωνίσθη” τις ισχυρότερες εγκόσμιες εξουσίες. Καμία κοσμική δύναμη δεν μπόρεσε να λυγίσει τις άγιες αυτές μορφές, επειδή η αγάπη τους αγκάλιασε ακόμα και τους διώκτες και τους δημίους που έστηναν κάθε φορά απειλητικά μπροστά τους οι δυνάμεις του κακού. Ο δυναμισμός της μεγάλης πίστης των αγίων, ξεπερνούσε κάθε εμπόδιο και τους έκανε να ορθώνουν το γιγαντιαίο πνευματικό ανάστημα τους μπροστά στα μαρτύρια των διωγμών. Όπως μας βεβαιώνει το αποστολικό ανάγνωσμα της ημέρας, “έφραξαν στόματα λεόντων, έσβεσαν δύναμιν πυρός, έφυγον στόματα μαχαίρας, ενδυναμώθησαν από ασθενείας, εγεννήθησαν ισχυροί εν πολέμω”. Εδώ ο άνθρωπος της πίστεως ενώνεται με το Θεό και ανακαινίζεται εν Χριστώ η ύπαρξή του. Ακόμα και στην Παλαιά Διαθήκη βλέπουμε τη δύναμη της πίστης να μεγαλουργεί. Είναι γνωστή η ιστορία του προφήτη Δανιήλ, που ο βασιλιάς Δαρείος τον έριξε στο λάκκο των λεόντων και διεσώθη με τρόπο θαυμαστό με τη ζωντανή του πίστη. Άλλωστε, ο ίδιος ο Κύριος διαβεβαιώνει ότι «εάν έχητε πίστιν, ως κόκκον σινάπεως, ερείτε τω όρει τούτω, μετάβηθι εντεύθεν εκεί, και μεταβήσεται, και ουδέν αδυνατήσει υμίν”.

Ζωή εν Χριστώ

Το νέφος των αγίων της Εκκλησίας παραπέμπει σε μια μεγάλη αλήθεια, η οποία επιβάλλεται να διαποτίζει και τη δική μας ζωή. Ότι δηλαδή η πίστη δεν συνιστά μια αφηρημένη έννοια, αλλά μια βιωματική πραγματικότητα που εκπηγάζει από την ένωση του ανθρώπου με το Χριστό. Συνήθως από το εκκοσμικευμένο πνεύμα που επικρατεί σήμερα, αποκομίζουμε την εντύπωση ότι πίστη είναι απλώς η παραδοχή μερικών αληθειών ή ένα ιδεολογικό σύστημα το οποίο πρέπει να παραδεχθούμε και ίσως να το κατανοήσουμε διανοητικά. Βέβαια, είναι και αυτά, αλλά η αληθινή πίστη είναι κάτι βαθύτερο και ουσιαστικότερο. Υποδηλώνει μια βαθιά υπαρκτική κατάσταση. προσφέρει ένα μοναδικό βίωμα και μια εμπειρία ζωής που υφαίνεται μέσα από τη λειτουργική πράξη της Εκκλησίας, που είναι το ίδιο το Σώμα του Χριστού. Ο απόστολος Παύλος δίνοντας τον ορισμό της πίστεως λέγει: “Έστι δε πίστις ελπιζομένων υπόστασις, πραγμάτων έλεγχος ου βλεπομένων”. Τα κύρια γνωρίσματα της πίστεως στον ορισμό αυτό είναι η “υπόστασις” και το “έλεγχος”. Αυτή η υπόσταση και ο έλεγχος, πέρα από κάθε άλλη ερμηνεία, είναι ο Ίδιος ο Χριστός και η ένωση μαζί του. Το χωρίο αυτό κάτω από το πρίσμα της διδασκαλίας των αγίων Πατέρων αποκαλύπτει και προβάλλει την πραγματική σημασία της πίστεως. Ο άγιος Ιγνάτιος λέει ότι “τελεία πίστις εστίν ο Χριστός”. Ο δε άγιος Μάξιμος επιγραμματικά λέει ότι “Χριστόν είναι φαμέν την ενυπόστατον πίστιν”.

Αγαπητοί αδελφοί, μπορεί σήμερα ως μέλη της Εκκλησίας να λεγόμαστε πιστοί, αλλά πολλοί από μας όχι μόνο δεν έχουμε κοινωνία με το Χριστό, αλλά ούτε καν γνωρίζουμε τις αλήθειες που μας αποκάλυψε. Αγνοούμε βασικές διδασκαλίες της Εκκλησίας, τελούμε υπό άγνοια και ταυτόχρονα αδυνατούμε να συναισθανθούμε την αδυναμία μας αυτή. Δεν διαθέτουμε τον απαιτούμενο ζήλο για να ζήσουμε την αλήθεια που μας σώζει. Οι άγιοι είχαν αυτή την πίστη και γι’ αυτό διέθεταν πολλές εσωτερικές δυνάμεις, έκαναν αρκετά θαύματα, ανεδείχθησαν “ισχυροί εν πολέμω”, “επέτυχον επαγγελιών”. Ας τους παρακαλούμε λοιπόν, να πρεσβεύουν για μάς για ν’ αποκτήσουμε αυτή τη ζωντανή πίστη που θα είναι ισχυρό στήριγμα του δικού μας πνευματικού αγώνα. Θα μας καταστήσει τότε ικανούς ν’ ατενίζουμε τους ορίζοντες της αγιότητας στη ζωή μας.  

Χριστάκης Ευσταθίου, Θεολόγος.

ΚΥΡΙΑΚΗ 24 ΜΑΪΟΥ 2015 ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ 318 ΘΕΟΦΟΡΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΤΗΣ Α΄ΟΙΚ. ΣΥΝΟΔΟΥ (Ιω. ιζ΄ 1-13) (Πράξ. κ΄ 16-18, 28-36) Η σωτήρια πίστη «εγώ και ο Πατήρ εν εσμέν»

ΚΥΡΙΑΚΗ 24 ΜΑΪΟΥ 2015 
ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ 318 ΘΕΟΦΟΡΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΤΗΣ Α΄ΟΙΚ. ΣΥΝΟΔΟΥ
(Ιω. ιζ΄ 1-13) (Πράξ. κ΄ 16-18, 28-36) 

Η σωτήρια πίστη

                                                           «εγώ και ο Πατήρ εν εσμέν»

Η αλήθεια της πίστεως κρατήθηκε ανόθευτη μέσα από τους αγώνες που διεξήγαγαν μεγάλες μορφές της Εκκλησίας, η οποία για τη μεγάλη προσφορά τους θέλει να τους τιμά και να τους μνημονεύει. Έτσι, την τελευταία Κυριακή πριν από τη μεγάλη εορτή της Πεντηκοστής, αποδίδεται τιμή στους 318 θεοφόρους Πατέρες που λάμπρυναν με την παρουσία τους την Α΄ Οικουμενική Σύνοδο που συγκλήθηκε στη Νίκαια το 325 μ.Χ. Οι Πατέρες όρθωσαν το ανάστημά τους εναντίον της αίρεσης του Αρείου και κράτησαν στερεά την πίστη. Διακήρυξαν με παρρησία και θάρρος ότι ο Ιησούς Χριστός είναι «ομοούσιος και ομότιμος τω Θεώ και Πατρί, δηλαδή Θεός αληθινός και εν σαρκί τέλειος άνθρωπος».

Η καταδίκη της πλάνης

Οι 318 Πατέρες που τιμά σήμερα η Εκκλησία ανέκοψαν την πλάνη του Αρείου, ο οποίος ανέτρεπε με τις κακοδοξίες του το σωτηριολογικό έργο και έθετε εν αμφιβόλω την προοπτική της σωτηρίας του ανθρώπου από τον Χριστόν, τον οποίο υποβάθμιζε σε κτίσμα. Προσπαθούσε να συμβιβάσει στα στενά όρια της λογικής του τις θείες αλήθειες. Αν ο Χριστός δεν ήταν αληθινός Θεός, όπως ισχυριζόταν, όχι μόνο δεν θα έσωζε τον άνθρωπο αλλά θα είχε και ο ίδιος ανάγκη σωτηρίας. Ο Χριστός είναι ο λυτρωτής του κόσμου γιατί είναι αδιάσπαστα ενωμένος και ομοούσιος με τον Θεό Πατέρα. Ο Κύριος δεν παρέλειπε ποτέ να διαβεβαιώνει ότι «εγώ και ο Πατήρ εν εσμέν».

Οι θεοφόροι Πατέρες, με επικεφαλής το ασύλληπτο ανάστημα του Μεγάλου Αθανασίου πρόβαλαν απέναντι στις επικίνδυνες πλάνες το αποδεικτικό στοιχείο της καθημερινής εμπειρίας της Εκκλησίας. Μέσα από το μεγαλείο της, αποκαλύπτεται το θαυμαστό της εν Χριστώ σωτηρίας και της δυνατότητας του ανθρώπου να φθάσει στη θέωση. Αυτό άλλωστε μαρτυρεί και το νέφος των αγίων που σκεπάζει το οικοδόμημα της Εκκλησίας. Μεταξύ τους οι όσιοι Συμεών και Κυριακός, ο συμπατριώτης μας, τους οποίους τη μνήμη τιμά σήμερα η Εκκλησία. Μάλιστα, οι πατερικές αυτές μορφές συνέταξαν τότε και μέρος του Συμβόλου της Πίστεως, με το οποίο δίνουμε ομολογία σε κάθε Θεία Λειτουργία. Κυρίως όμως οι Πατέρες έδωσαν την πιο ισχυρή μαρτυρία για την αλήθεια της Εκκλησίας με την ίδια τη ζωή και το άγιο παράδειγμά τους.

Την Κυριακή αυτή η Εκκλησία επέλεξε την ευαγγελική περικοπή που αναφέρεται στην αρχιερατική, όπως χαρακτηρίζεται, προσευχή του Κυρίου. Είναι η ώρα που ο Κύριος κάνει λόγο για τη δόξα του, την οποία συνέδεσε με το «εκούσιο Πάθος». Ο Χριστός αποκαλύπτει την αυθεντική ζωή όταν μάς προσφέρει τον εαυτό του μέσα από τη σταυρωμένη αγάπη του. Η προσφορά αυτή που καταξιώνεται κορυφούμενη στην προοπτική της σταυρικής θυσίας, αποκαλύπτει και τη δόξα του Θεανθρώπου.

Ο Χριστός με το έργο του ανοίγει μια νέα προοπτική. Ως υπόδειγμα και πρότυπο προβάλλεται η ενότητα της Αγίας Τριάδος που αποκαθιστά την πιο αυθεντική κοινωνία: «τήρησον αυτούς εν τω ονόματί σου…ίνα ώσιν εν καθώς ημείς».

Αγαπητοί αδελφοί, η αλήθεια της Εκκλησίας, όπως τη διαφύλαξαν με τους αγώνες τους οι 318 θεοφόροι Πατέρες που έλαβαν μέρος στην Α΄ Οικουμενική Σύνοδο και που διατηρείται ανόθευτη με την παρουσία και ενέργεια του Αγίου Πνεύματος, είναι εκείνη που μας χαράσσει τους πιο σταθερούς προσανατολισμούς της πίστεως. Ας την εγκολπωθούμε για να βιώσουμε την όντως αλήθεια και την  όντως ζωή.

Χριστάκης Ευσταθίου, θεολόγος

ΚΥΡΙΑΚΗ 17 ΜΑΪΟΥ 2015 – ΤΟΥ ΤΥΦΛΟΥ (Ιω. θ΄ 1-38) (Πράξ. ιστ΄ 16-34) Ακτινοβολούσα αλήθεια «Ενίψατο, και ήλθε βλέπων»

ΚΥΡΙΑΚΗ 17 ΜΑΪΟΥ 2015 – ΤΟΥ ΤΥΦΛΟΥ

(Ιω. θ΄ 1-38) (Πράξ. ιστ΄ 16-34)

Ακτινοβολούσα αλήθεια

«Ενίψατο, και ήλθε βλέπων»   
Η σημερινή ευαγγελική περικοπή αναφέρεται σε μια τραγική ύπαρξη, η οποία στερείτο της δυνατότητας να απολαμβάνει το θείο δώρο της όρασης. Μόνο ακουστικά έπαιρνε πληροφορίες για τις ομορφιές της φύσης και την πραγματικότητα της ζωής. Δεν είχε θέαση εικόνων και πραγμάτων όπως τους υπόλοιπους συνανθρώπους του. Η ζωή του ήταν στην κυριολεξία ανυπόφορη και βυθισμένη στη δυστυχία και την τραγικότητα.

Ο άνθρωπος αυτός, βέβαια, βίωνε με τον πλέον οδυνηρό τρόπο τη στέρηση της σωματικής όρασης. Πολύ πιο τραγική ήταν σίγουρα η θέση των φαρισαίων, οι οποίοι άφηναν τον εαυτό τους να βυθίζεται ολοένα και περισσότερο στο πνευματικό σκοτάδι, στο εφιαλτικό έρεβος της υποκρισίας τους. Τα μάτια της ψυχής τους ήταν ερμητικά κλειστά. Στην κατάντια τους αυτή έβρισκε εφαρμογή ο λόγος του Ευαγγελιστή Ιωάννη, ο οποίος διαπιστώνει: «Το φως ελήλυθεν εις τον κόσμον, και ηγάπησαν μάλλον οι άνθρωπου το σκότος ή το φως».

Ψυχική όραση

Ο τυφλός της διήγησης με την απουσία της σωματικής του όρασης δεν μπορούσε να έχει αντίληψη των γύρω του πραγμάτων. Ωστόσο, εκείνο που στην πράξη διαφαινόταν ήταν ότι η ψυχή του διέθετε όραση, ικανή για να κατανοεί τις βαθύτερες πραγματικότητες της ζωής. Αυτό συνέτεινε στο να κατανοήσει ότι αυτός που τον θεράπευσε δεν ήταν κάποιος θαυματοποιός. Ήταν «προφήτης», όπως αναφέρεται χαρακτηριστικά στη διήγηση. Για τον Κύριο που τον θεράπευσε πίστευε ότι ήταν «θεοσεβής». Ότι ακόμα «πράττει το θέλημα του Θεού» και ότι «αν δεν ήταν απεσταλμένος από τον Θεό, δεν θα μπορούσε να κάνει απολύτως τίποτε, ούτε θαύματα ούτε οποιοδήποτε καλό».

Οι υγιείς… «τυφλοί»

Οι κατά τα άλλα υγιείς φαρισαίοι κατά κανόνα συλλαμβάνονταν να κρατούν ερμητικά κλειστά τα μάτια της ψυχής τους και μάλιστα η παθογένειά τους αυτή να τους καθιστά τις πιο τραγικές υπάρξεις. Οι όχι αγαθές προθέσεις και διαθέσεις τους, δεν τους  επέτρεπαν να ψηλαφούν εμπειρικά στη ζωή τους την αλήθεια και το αγαθό.

Δυστυχώς, όμως, και στις δικές μας μέρες είναι πολλοί εκείνοι που αρνούνται επίμονα να κοιτάξουν την πραγματικότητα και να δεχθούν στη ζωή τους την αλήθεια της Εκκλησίας. Τα πάντα τα αντικρίζουν στη βάση της εγωκεντρικότητάς τους και όλα περιστρέφονται γύρω από τον εαυτό τους. Δεν διαθέτουν την όραση της ψυχής για να αντικρίσουν την αλήθεια.

Έρχεται, βέβαια, και σήμερα ο Χριστός για να μας απαλλάξει από την «τυφλότητά» μας. Την παθογένεια που μας προσβάλλει και δεν μας επιτρέπει να βλέπουμε καθαρά τις εικόνες της αλήθειας και της ζωής. Πόσες φορές αλήθεια μπορούμε να συλλάβουμε τον εαυτό μας να είναι αδιάφορος μπροστά στη θεία παρουσία του; Προτιμούμε το σκοτάδι και αρνούμαστε το γνήσιο και αυθεντικό φως της ζωής. Θα πρέπει να γνωρίζουμε ότι το λυτρωτικό του έργο δεν άγγιζε μόνο τους ανθρώπους μιας εποχής, αλλά επεκτείνεται στους αιώνες και το αναστάσιμο φως του καταυγάζει τα πάντα. «Νυν, πάντα πεπλήρωται φωτός». Αρκεί να τον δεχθούμε στη ζωή μας και να του προσφέρουμε κατάλυμα στην καρδιά μας.

Αγαπητοί αδελφοί, 

ο τυφλός του ευαγγελίου πίστεψε στον Χριστό και ομολόγησε την Θεότητά του. 

Άφησε ανοικτές διόδους στην ύπαρξή του για να γίνει δέκτης των ευεργετικών και θεραπευτικών του ενεργειών και να βρει το φως του. Η σωματική τυφλότητα αφήνει κάποιους συνανθρώπους μας να έχουν τη δική τους δοκιμασία στη ζωή. Τα συμπτώματα όμως της ψυχικής τύφλωσης είναι πολύ πιο φοβερά γιατί εμποδίζουν τον άνθρωπο να δεχθεί στη ζωή του την χαρά της αληθινής ζωής. Τον καθηλώνουν και τον αφήνουν να ασφυκτιά μέσα από τις καθημερινές αναθυμιάσεις του θανάτου. Είναι χαρακτηριστικό αυτό που έλεγε στους ψαλμούς του ο Δαβίδ: «Κύριε, φώτισον τους οφθαλμούς μου μήποτε υπνώσω εις θάνατον».

 Ας εμπιστευθούμε, λοιπόν, τον εαυτό μας στις αγκάλες του Χριστού, ώστε να πορευόμαστε μέσα από την ακτινοβολία του φωτός της θείας παρουσίας του. Αυτό έπραξαν και οι άγιοι της Εκκλησίας, μεταξύ των οποίων και οι απόστολοι Ανδρόνικος και Ιουνία, των οποίων τη μνήμη τιμά σήμερα η Εκκλησία μας. «Ενίψατο, και ήλθε βλέπων». Ας αποτολμήσουμε κι εμείς τη σωτήρια κίνηση στη ζωή μας για να γνωρίσουμε πραγματική γιατρειά. 

Γένοιτο.

Χριστάκης Ευσταθίου, θεολόγος

ΚΥΡΙΑΚΗ 10 ΜΑΪΟΥ 2015 – ΤΗΣ ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΔΟΣ (Ιω. δ΄ 5-42) (Πράξ. ια΄ 19-30) Στις κορυφογραμμές της αλήθειας «Πνεύμα ο Θεός, και τους προσκυνούντας εν πνεύματι και αληθεία δει προσκυνείν»

                                          ΚΥΡΙΑΚΗ 10 ΜΑΪΟΥ 2015 – ΤΗΣ ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΔΟΣ

(Ιω. δ΄ 5-42) (Πράξ. ια΄ 19-30)

Στις κορυφογραμμές της αλήθειας

«Πνεύμα ο Θεός, και τους προσκυνούντας εν πνεύματι και αληθεία δει προσκυνείν»
Η ανακάλυψη του βαθύτερου νοήματος της ζωής περνά μέσα από την αλήθεια της Εκκλησίας, όπως μάς την αποκαλύπτει ο ίδιος ο Κύριος. Η σημερινή ευαγγελική περικοπή μάς βάζει ακριβώς μπροστά σ’ αυτή τη μεγάλη πρόκληση. Ν’ ανοίξουμε τον εαυτό μας, να τον καταστήσουμε διάφανο, για να δεχθεί τη μεγάλη αλήθεια της ζωής, η οποία είναι εκείνη που σώζει και ανεβάζει τον άνθρωπο στις πιο ψηλές πνευματικές κορυφογραμμές.

Χρονικά και εορτολογικά βρισκόμαστε στο μέσο περίπου της πορείας μας προς την Πεντηκοστή. Είναι ίσως η πιο κατάλληλη στιγμή για να καταστούμε κοινωνοί της αποκάλυψης που ο ίδιος ο Κύριος κάνει στη συνάντηση του με τη Σαμαρείτιδα. Ότι δηλαδή ο ίδιος είναι το «ύδωρ το ζων», το «αλλόμενον εις ζωήν αιώνιον». Μια αλήθεια, η οποία επιβάλλεται να αγγίξει υπαρκτικά τον άνθρωπο και να τον απογειώσει σε δυσθεώρητα πνευματικά ύψη.

Χριστοειδής ανύψωση

Ο Χριστός στο πρόσωπο της γυναίκας εκείνης, της Σαμαρείτιδας – η οποία ήταν και αλλοεθνής και κουβαλούσε στους ώμους της κοινωνικά και εθνικά στίγματα – συναντά τον κάθε άνθρωπο, τον καθένα από μας ξεχωριστά. Μάς αποκαλύπτει συγκλονιστικές αλήθειες. Δεν είναι απλά μια περίπτωση ενός Ιουδαίου που συζητά με μια Σαμαρείτισσα. Είναι ο Υιός του Θεού, ο Σωτήρας του κόσμου που επικοινωνεί με όλους. Ακόμα και με τους πιο περιφρονημένους του κόσμου, για να προσφέρει αφειδώλευτα την αγάπη και την Χάρη του. Η αλήθεια του που είναι η ίδια η ζωή, ρέει από την παρουσία του ως «ύδωρ ζων» που ξεδιψά πραγματικά τον κάθε άνθρωπο, όσο κουρασμένος, όσο ταλαιπωρημένος και αν αυτός είναι. Καταξιώνει τον καθένα μας ως «πρόσωπο», με την ιδιαίτερη αξία και πνευματική αρχοντιά του.

Αγγίζει πιο πολύ το σημερινό άνθρωπο που περιπλανάται από αδιέξοδο σε αδιέξοδο και βρίσκεται μονίμως αποπροσανατολισμένος, χωρίς την πυξίδα της ζωής, που είναι ο ίδιος ο Χριστός και η Εκκλησία του. Η ισχυρή βεβαιότητα που έχουμε από την ευαγγελική αλήθεια είναι ότι ο Χριστός περιμένει σε κάθε στιγμή της ζωής μας για να μας συναντήσει. Σύμφωνα με την Αποκάλυψη «ίσταται επί την θύραν και κρούει». Μας καλεί όλους και τον καθένα ξεχωριστά, προσωπικά. «Τα ίδια πρόβατα φωνεί κατ΄ όνομα» για να γίνουμε δέκτες της προσφοράς της θεϊκής του αγάπης.

Στο πηγάδι της ζωής

Ο Χριστός κάθεται στο πηγάδι του Ιακώβ και συζητεί με τη Σαμαρείτιδα, την άγνωστη, τη στιγματισμένη και ανώνυμη μέχρι τότε εκείνη γυναίκα. Της ζητά νερό. Ο Κύριος ζητά από όλους μας κάποιες κινήσεις, ενέργειες. Ζητά την προσφορά της δικής μας αγάπης για να αποτολμήσουμε την έξοδο από τον εγωκεντρικό εαυτό μας.

Ιδιαίτερα μάλιστα σήμερα που έχουμε εγκαταλείψει άσπλαχνα τον εαυτό μας στα ασφυκτικά γρανάζια της εγωκεντρικότητας, η ανταπόκρισή μας στην πρόσκληση του Κυρίου να συναντηθούμε μαζί του και να ξεδιψάσουμε από την αλήθεια του, είναι άκρως σημαντική αλλά και σωτήρια.

Το «ύδωρ το ζων»

Όπως και εμείς πολλές φορές σήμερα, έτσι και η Σαμαρείτισσα τότε λειτούργησε στην αρχή περισσότερο νοησιαρχικά, όταν ο Χριστός της ζήτησε νερό που αντλούσε από το βαθύ πηγάδι. Το μυαλό υπέβαλλε ότι ο Ιουδαίος είναι εχθρός και σε καμιά περίπτωση δεν άξιζε της οποιασδήποτε προσφοράς. Ο Χριστός όμως θέλει να της προσφέρει το αληθινό φως της ζωής. Μέσω του διαλόγου που έχει μαζί της, δίνει τη δυνατότητα στη γυναίκα να συναισθανθεί την ψυχική της κατάσταση, την αμαρτωλότητά της. Έτσι οδηγείται στο γκρέμισμα του τείχους του εγωισμού που ήταν μέχρι τότε αδιαπέραστο. Σε σημείο μάλιστα που να βλέπει τώρα καθαρά με τα μάτια της ψυχής της. Αναγνωρίζει, λοιπόν, τις προφητικές ικανότητες του συνομιλητή της. Καταξιώνεται να γίνει δέκτης της πιο μεγάλης αποκάλυψης: της Θεότητας του Κυρίου. «Εγώ ειμί ο λαλών σοι».

Αγαπητοί αδελφοί, ο Χριστός αυτό που μας ζητά είναι ν’ ανοίξουμε μια έστω χαραμάδα στην καρδιά μας για να δεχθούμε την αγάπη του. Όταν την ύπαρξή μας καταυγάζει η θεία παρουσία τότε αισθανόμαστε την ανάγκη να λατρεύουμε αληθινά τον Θεό. Η αληθινή λατρεία, όπως μας διαβεβαιώνει ο Χριστός είναι η «εν Πνεύματι και αληθεία». Είναι η γεύση ότι η ύπαρξη μας ανακαινίζεται από την παρουσία της αγάπης του. Μεταβάλλεται σε Χριστοειδή, με όλη την πνευματική ακτινοβολία που μπορεί να εκπέμπει. Ισχυρή μαρτυρία αυτής της θείας εμπειρίας δίνει και ο Σίμων ο απόστολος, ο ζηλωτής, ο οποίος με το δικό του παράδειγμα επιβεβαιώνει ότι ο Αναστάς Κύριος είναι το «ύδωρ το ζων», η αιώνια αλήθεια της ζωής. Χριστός Ανέστη!

Χριστάκης Ευσταθίου, Θεολόγος

ΚΥΡΙΑΚΗ 3 ΜΑΪΟΥ 2015 ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ --- Ο ιατρός ψυχών και σωμάτων «Άνθρωπον ουκ έχω»

«Άνθρωπον ουκ έχω»

Τριανταοκτώ ολόκληρα χρόνια ο παράλυτος του σημερινού Ευαγγελίου δεχόταν ένα από τα πιο απαίσια κτυπήματα της ζωής και περνούσε την δική του δοκιμασία. Ίσως διάνυσε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του κάτω από τη στοά της θαυματουργικής κολυμβήθρας του Σιλωάμ. Μάταια όμως περίμενε ένα άνθρωπο που θα τον συμπονούσε και θα του έδινε χείρα βοηθείας για να εισέλθει στην κολυμβήθρα μόλις θα ταρασσόταν το ύδωρ.


Βρήκε τον Κύριο
Την στιγμή που θα μπορούσε να είχε χάσει κάθε ελπίδα ο παραλυτικός της περικοπής μας, η παρουσία του Κυρίου αποβαίνει και πάλι σωτήρια οδός δύναμης και ζωής. Ο μόνος Φιλάνθρωπος, ο Κύριος και Θεός μας, που κατά καιρούς έστελλε εκεί τον άγγελό του για να ταράσσει το νερό, ώστε ο πρώτος που θα ριχνόταν σ’ αυτό να γίνεται αμέσως υγιής, παρουσιάζεται αυτοπροσώπως εκεί που όλα φαίνονταν να ήταν χαμένα. Απευθύνεται, λοιπόν, στον παράλυτο και του λέει: “Θέλεις υγιής γενέσθαι;” Ο Κύριος έκανε την ερώτηση αυτή, όχι βέβαια γιατί αμφέβαλλε για την επιθυμία του παραλύτου, αλλά για να τον προβληματίσει και να μπορέσει να διεισδύσει στο βαθύτερο είναι του, στην πραγματικότητα της σωτηρίας του. Ο παράλυτος δεν απήντησε ευθέως στην ερώτηση, αλλά εμμέσως εξέφρασε και το παράπονο που τον διακατείχε: “Κύριε, άνθρωπον ουκ έχω, ίνα όταν ταραχθή το ύδωρ, βάλη με εις την κολυμβήθραν, εν ω δε έρχομαι εγώ, άλλος προ εμού καταβαίνει.” Ο Κύριος έδωσε αμέσως την υγεία στον παραλυτικό και του συνέστησε να πάρει στον ώμο του το κρεβάτι του και να περπατά πλέον υγιής. “Έγειρε, άρον τον κράβατόν σου και περιπάτει”. Το θαύμα είχε ήδη συντελεσθεί. Ο μέχρι εκείνη τη στιγμή παράλυτος έγινε υγιής. Προς έκπληξη όλων, βάσταξε στον ώμο του το κρεβάτι πάνω στο οποίο τόσα χρόνια ήταν κατάκειτος και αποκλεισμένος από τη ζωή. 

«Άνθρωπον ουκ έχω»
Το παράπονο του παραλυτικού που εκφράζεται με το “άνθρωπον ουκ έχω”, μπορεί να επαναλαμβάνεται και σήμερα. Οι συνθήκες της σημερινής κρίσης ταλανίζουν πολλούς συνανθρώπους μας και τους αφήνουν να είναι εγκαταλειμμένοι και μόνοι στη δυστυχία και την ανέχεια τους. Εδώ είναι που απορρέει και το δικό μας χρέος και η υποχρέωση να συμπαραστεκόμαστε με κάθε τρόπο και να εκφράζουμε την εν Χριστώ αγάπη μας σε κάθε πονεμένο συνάνθρωπό μας. Ο πόνος και η θλίψη αλλά και η κάθε δοκιμασία παρουσιάζονται στη ζωή μας και λειτουργούν ως πρόκληση για να στεκόμαστε δίπλα από τον κάθε ένα που μας έχει ανάγκη. Ακόμα, σήμερα υπάρχουν πάρα πολλοί “παραλυτικοί” που δεν χρειάζονται μόνο υλική ή σωματική βοήθεια αλλά κυρίως έχουν ανάγκη πνευματικών στηριγμάτων και παρηγοριάς. Άλλωστε, η θεραπεία που πρόσφερε ο Χριστός με τα διάφορα θαύματα που επιτελούσε δεν αφορούσε μόνο το σώμα αλλά και την ψυχή, την απαλλαγή δηλαδή από την αμαρτία και τις συνέπειές της. Μια τέτοια θεραπεία είναι αποτελεσματική για τον άνθρωπο, αφού ως πρόσωπο είναι ενιαία ψυχοσωματική οντότητα. Στην εποχή μας ιδιαίτερα που διαπιστώνουμε να υπάρχει μια πνευματική αγονία και ερημία σ’ ένα κόσμο φοβερά χρεοκοπημένο σε αρετές και αξίες, ανοίγει μπροστά μας ο δρόμος για να βοηθήσουμε συνανθρώπους μας που βρίσκονται βυθισμένοι στο σκοτάδι της αμαρτίας ώστε να βρουν τον δρόμο της αληθείας και να φθάσουν κοντά στον Σωτήρα Χριστό, το μόνο αληθινό ιατρό ψυχών και σωμάτων. Να πλησιάσουν εκείνο που μπορεί να μας θεραπεύσει από κάθε ασθένεια αλλά και από κάθε μορφή κακού. Να τους βοηθήσουμε να ενταχθούν στην Εκκλησία και να γίνουν ζωντανά μέλη του Σώματος του Χριστού, ώστε μέσα από τα Μυστήρια να βιώνουν τη Χάρη Του. 
Αγαπητοί αδελφοί, το παράπονο του παραλυτικού “άνθρωπον ουκ έχω”, αποτυπώνει μια πραγματικότητα που τόσο ζωντανά βιώνουμε και στη δική μας εποχή. Ας πλησιάσουμε λοιπόν τον κάθε συνάνθρωπό μας βλέποντας στο πρόσωπό του την εικόνα του Θεού και να καταστούμε πλησίον του, σύμφωνα με την γνωστή παραβολή του Καλού Σαμαρείτη. Με αυτό τον τρόπο μέσα από μια κοινωνία αγάπης μπορούμε να εναποθέτουμε ολόκληρο τον εαυτό μας με εμπιστοσύνη στην αγάπη του Κυρίου μας, ο οποίος είναι ο μόνος που μπορεί να μας θεραπεύει και σωματικά αλλά και ψυχικά. Αυτή την ευλογημένη πορεία ακολούθησαν στη ζωή τους και οι μάρτυρες Τιμόθεος και Μαύρα, των οποίων τη μνήμη τιμά σήμερα η Εκκλησία. Με την όλη βιωτή και το παράδειγμά τους έδωσαν την πιο αυθεντική μαρτυρία για το πώς ο άνθρωπος μπορεί να ψηλαφήσει στη ζωή του την αιώνια αλήθεια και να την εγκολπωθεί στην προοπτική της Ανάστασης. Χριστός Ανέστη! 

Χριστάκης Ευσταθίου, Θεολόγος

ΚΥΡΙΑΚΗ 26 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2015 – ΤΩΝ ΜΥΡΟΦΟΡΩΝ (Μάρκ. ιε΄ 43-47) (Πράξ. στ΄ 1-7) Αναστάσεως μαρτυρία “Ηγόρασαν αρώματα ίνα ελθούσαι αλείψωσιν αυτόν”

                             ΚΥΡΙΑΚΗ 26 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2015 – ΤΩΝ ΜΥΡΟΦΟΡΩΝ

(Μάρκ. ιε΄ 43-47)                                                      (Πράξ. στ΄ 1-7)

 
Αναστάσεως μαρτυρία

                                    “Ηγόρασαν αρώματα  ίνα ελθούσαι αλείψωσιν αυτόν”

Xριστός Ανέστη αγαπητοί αδελφοί.  H Εκκλησία παρουσιάζει σήμερα τα πρόσωπα εκείνα που συνδέονται με μια μαρτυρία ζωής που παραπέμπει στα κοσμοσωτήρια γεγονότα της Σταυρικής Θυσίας και της Ανάστασης του Κυρίου. Παρελαύνουν πρώτα τα πρόσωπα του ευσχήμονα βουλευτή Ιωσήφ του από Αριμαθαίας και του Νικόδημου, που ήταν κρυφός μαθητής του Χριστού. Στη συνέχεια προβάλλουν τρεις άγιες γυναικείες μορφές. Πρόκειται για τη Μαρία τη Μαγδαληνή, τη Μαρία τη μητέρα του Ιακώβου και τη Σαλώμη, τη μητέρα των υιών του Ζεβεδαίου, του Ιωάννου και του Ιακώβου. 
       
Όλες αυτές οι μορφές που ξεπροβάλλουν μέσα από τη διήγηση του Ευαγγελίου, υπήρξαν μάρτυρες, ο Ιωσήφ και ο Νικόδημος της ταφής και οι Μυροφόρες της Αναστάσεως. Για τις τελευταίες, ο ιερός συναξαριστής σημειώνει: "Η του Θεού Εκκλησία ταύτας παρέλαβεν εορτάζειν: α) ως ιδούσας πρώτας Χριστόν εκ νεκρών, β) τοις πάσι καταγγειλάσας το σωτήριον κήρυγμα και γ) την κατά Χριστόν πολιτείαν μετελθούσαν αρίστως και μαθητευθείσαις Χριστώ". 

Η αγάπη των Μυροφόρων

Ας δούμε ειδικότερα την περίπτωση των Μυροφόρων γυναικών, από την οποία αντλούμε βαθύτατες αλήθειες. Οι Μυροφόρες άφησαν την καρδιά τους να πυρποληθεί από την αγάπη του Διδασκάλου. Αυτό ακριβώς το άνοιγμα της καρδιάς, έδινε τη βεβαιότητα και τις στερέωνε στην πίστη ότι "Χριστός Ανέστη εκ νεκρών, θανάτω θάνατον πατήσας και τοις εν τοις μνήμασι ζωήν χαρισάμενος". Γι’ αυτό και δεν έχουν αναστολές να σπεύσουν στο μνημείο.  

Επιθυμία που τις φλέγει είναι να δείξουν έμπρακτα την αγάπη που καταυγάζει όλη την ύπαρξη τους. Έτσι "διαγενομένου του Σαββάτου Μαρία η Μαγδαληνή και Μαρία η του Ιακώβου και Σαλώμη ηγόρασαν αρώματα ίνα ελθούσαι αλείψωσιν αυτόν". Όταν αγαπάς ένα πρόσωπο σημαίνει ότι είσαι έτοιμος να προσφέρεις ακόμα και τον εαυτό σου. Ιδιαίτερα, η παράδοση του ανθρώπου στην αγάπη του Χριστού, συνιστά ταυτόχρονα και υπερύψωσή του. Σ΄ αυτήν ακριβώς την προοπτική του μεγαλείου της θείας ανάβασης, οι όποιες αδυναμίες εμφωλεύουν στην ψυχή του ανθρώπου, μεταποιούνται σε μια ανυπέρβλητη δύναμη που τον απογειώνουν σε δυσθεώρητα πνευματικά ύψη.

Βέβαια, οι Μυροφόρες γυναίκες είχαν την αίσθηση της αδυναμίας: "Τίς αποκυλίσει ημίν τον λίθον εκ της θύρας του μνημείου;". Στη βάση της λογικής αυτό φάνταζε να είναι αδύνατο. Η δύναμη όμως της αγάπης που τρέφει ο άνθρωπος στον Κύριο, παρακάμπτει τα οποιαδήποτε εμπόδια που υψώνονται στη ζωή του και τον βάζει σε μια άλλη προοπτική. Με αυτό τον τρόπο και οι Μυροφόρες γυναίκες τοποθετήθηκαν στο χώρο της θαυματουργίας με ανάλογα πνευματικά βιώματα.

Δυστυχώς, από το σημερινό άνθρωπο απουσιάζει η θεία τόλμη που τροφοδοτείται βέβαια από την αγάπη προς τον Κύριο. Απουσιάζει αυτό το δυναμικό στοιχείο που τον καταξιώνει σε άλλα επίπεδα ζωής, γιατί κλείνεται ερμητικά στον εαυτό του. Είναι ακριβώς εδώ που οι Μυροφόρες δείχνουν τον τρόπο της υπέρβασης, την οποία θα πρέπει επιτέλους ν’ αποτολμήσουμε στη ζωή μας. Αυτός λοιπόν ο τρόπος, παραπέμπει στο άνοιγμα του εαυτού μας. Ένα άνοιγμα που θα μάς καταστήσει αιχμάλωτους στην αγάπη του Χριστού, ώστε να γίνουμε αληθινά ελεύθεροι άνθρωποι, στολισμένοι με όλα εκείνα τα χαρίσματα που μας καθιστούν εικόνες του Θεού, που μας κάνουν να είμαστε θεοειδείς. 

Η χαρά των Μυροφόρων

Οι Μυροφόρες γυναίκες, ως μάρτυρες της Ανάστασης, δοκίμασαν στην καρδιά τους ανεκλάλητη χαρά. Δοκίμασαν όμως ταυτόχρονα και "τρόμο και έκσταση". Τις Μυροφόρες πλημμυρίζει το αίσθημα της χαράς γιατί όχι μόνο ξαναβλέπουν τον Κύριο τους, αλλά γιατί το μεγάλο γεγονός της Ανάστασης εκπέμπει το πιο ελπιδοφόρο μήνυμα προς τον κόσμο: ότι δηλαδή ο θάνατος καταργήθηκε. Απορροφήθηκε το θανατηφόρο κεντρί του από τον Αρχηγό της Ζωής, ο οποίος άνοιξε πια την προοπτική της αιωνιότητας, στην οποία εμβάλλει το δημιούργημά Του.

Η χαρά βέβαια των Μυροφόρων είναι ανάμικτη και με ένα τρόμο. Προέρχεται από την αίσθηση ότι η Ανάσταση του Χριστού χαρίζει μια καινούργια ζωή πέρα από τα όρια της επίγειας ύπαρξής μας. Είναι το επίπεδο της ζωής του Θεού. Εδώ είναι ακριβώς που ανυψώνεται ο άνθρωπος, γι’ αυτό και ο Αναστάς Κύριος φανερώνεται "εν ετέρα μορφή".

Αγαπητοί αδελφοί, επιβάλλεται όπως ο άνθρωπος ξεπεράσει τις συνθήκες της παρούσας ζωής και αφήσει τον εαυτό του να υποστεί την καλή αλλοίωση με το φως και τη δύναμη της Ανάστασης. Αυτή την προοπτική ανοίγουν μπροστά μας οι Μυροφόρες γυναίκες. Με αυτό το αισιόδοξο αναστάσιμο μήνυμα, βοηθά η Εκκλησία μας το σημερινό φοβισμένο και απελπισμένο άνθρωπο να υπερβεί τον εαυτό του. Αυτό γίνεται από τη στιγμή που αποφασίζει ελεύθερα να παραδώσει την ύπαρξή του στην αγάπη του Αναστάντος Κυρίου. Το παράδειγμά τους μάς καταλείπουν ο Ιωσήφ, ο Νικόδημος και οι Μυροφόρες γυναίκες που αξιώθηκαν να είναι οι πρώτοι μάρτυρες της Αναστάσεως. Τέτοια μαρτυρία ζωής μάς καλεί να δίνουμε και εμείς στη ζωή μας η Εκκλησία. Γένοιτο.

Χριστάκης Ευσταθίου, Θεολόγος.

 \

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΘΩΜΑ (Ιω. κ΄ 19-31) (Πραξ. ε΄ 12-20) Ομολογία Πίστεως “ο Κύριός μου και ο Θεός μου”

 ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ !!!

                  ΑΛΗΘΩΣ Ο ΚΥΡΙΟΣ!!!

                                                       ΚΥΡΙΑΚΗ 19 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2015

ΤΟΥ ΘΩΜΑ                                               

  (Ιω. κ΄ 19-31)                                                                                (Πραξ. ε΄ 12-20)

Ομολογία Πίστεως

 “ο Κύριός μου και ο Θεός μου”

Χριστός Ανέστη αγαπητοί αδελφοί.  

Κλεισμένοι στο υπερώο των Ιεροσολύμων ήταν οι δέκα μαθητές (απουσίαζε ο Θωμάς). Από παντού τους έζωνε φόβος και τρόμος μετά από τα όσα έζησαν κατά τη διάρκεια του Πάθους του Διδασκάλου τους. Ιδιαίτερα μετά το μεγάλο γεγονός της Αναστάσεως ο κίνδυνος καταδίωξής τους ήταν ιδιαίτερα έντονος. Γι’ αυτό και οι αντιδράσεις τους ήταν ανάλογες.

Έτσι εξηγείται γιατί το βράδυ της Ανάστασης ήταν τρομοκρατημένοι και βρίσκονταν σε αμηχανία ως προς το τί έπρεπε να πράξουν.  Ξαφνικά όμως και χωρίς να ανοίξει η πόρτα του υπερώου εμφανίσθηκε ο Αναστάς Κύριος και είπε: «Ειρήνη υμίν». Βέβαια δεν εμφανίσθηκε με το φθαρτό ανθρώπινο σώμα, αλλά με το νέο, το αφθαρτοποιημένο.  Η εμφάνιση αυτή συνδέεται πιο πολύ με την ανάγκη να τους ενημερώσει και να τους διαβεβαιώσει ότι το έργο της σωτηρίας του ανθρώπου, στο οποίο είχαν κληθεί να γίνουν συνεργοί, θα συνεχιζόταν. Για να τούς στηρίξει στην πίστη και να μην τους αφήσει οποιαδήποτε περιθώρια αμφιβολιών, επέδειξε σ’ αυτούς τα χέρια και την πλευρά Του για να δουν τα σημάδια των πληγών Του που άφησε στο σώμα Του η Σταύρωση.

Στην παρουσία του Θωμά

«Μεθ’ ημέρας οκτώ» στον ίδιο χώρο του υπερώου, ο Αναστάς Κύριος πραγματοποιεί νέα εμφάνιση, παρόντος τώρα και του Θωμά. Προηγουμένως  οι άλλοι μαθητές φρόντισαν να τον ενημερώσουν για τα όσα συνέβησαν.  Εκείνος από υπερβολικό ζήλο για να συναντήσει τον Κύριο τους είπε: «Εάν μη ίδω εν ταις χερσίν Αυτού τον τύπον των ήλων,  και βάλω τον δάκτυλόν μου εις τον τύπον των ήλων, και βάλω την χείραν μου εις την πλευράν Αυτού, ου μή πιστεύσω». Θα πρέπει να σημειώσουμε εδώ ότι ο μαθητής του Κυρίου δεν έσπευσε να ψηλαφήσει τις πληγές του Διδασκάλου του διότι η “απιστία” του, αν μπορούσε να χαρακτηριστεί έτσι, ήταν καλή σύμφωνα με την ερμηνεία που δίνουν οι ίδιοι οι Πατέρες της Εκκλησίας μας.

Ο εσωτερικός κόσμος του Θωμά δεν διέλαθε της προσοχής του Παντογνώστη Κυρίου.  Φαινόταν καθαρά η καλή προαίρεσή του και ο μεγάλος σεβασμός που έτρεφε απέναντι στον Διδάσκαλό του.  Έτσι ο Χριστός αφού του απηύθυνε τον ίδιο χαιρετισμό, είπε αμέσως στον Θωμά: «Φέρε τον δάκτυλό σου εδώ και βάλε το χέρι σου στην πλευρά μου και μην μένεις άπιστος αλλά γίνε πιστός». Ο Κύριος του μίλησε τόσο απλά και ήρεμα που ο Θωμάς συγκλονίστηκε από τα βάθη της ψυχής του.  Δονήθηκαν τόσο όμορφα οι χορδές της καρδιάς του που αντί για μουσική μελωδία απέδωσαν τη σωτήρια ομολογία: «Ο Κύριός μου και ο Θεός μου».

Η ομολογία αυτή του Θωμά που είναι ομολογία πίστεως στην Θεότητα του Κυρίου μας, μπορεί να αποδίδεται και από τις χορδές της δικής μας καρδιάς και να εκπέμπεται σαν πράξη καθημερινής ζωής.  Αυτό σημαίνει ότι η ομολογία του Θωμά μπορεί να εκφράζεται στην καθημερινή μας ζωή ως μια γεννήτρια πίστεως που να μας υποκινεί να επαναλαμβάνουμε κι’ εμείς με τον δικό μας τρόπο: “Ο Κύριός μου και ο Θεός μου”.

Αγαπητοί αδελφοί, η  ομολογία πίστεως προς το Σωτήρα Χριστό δεν μπορεί να περιορίζεται μόνο φραστικά αλλά θα πρέπει να λειτουργεί σαν  οδοδείκτης στην πορεία του κάθε ορθόδοξου Χριστιανού που ακολουθεί για να ενωθεί με το Θεό.  Η αναγνώριση της θεότητας του Αναστημένου Κυρίου μας γίνεται ιδιαίτερα μετά από την άξια συμμετοχή μας στο Ευχαριστιακό Δείπνο, το οποίο μάς προσφέρει σε κάθε Θεία Λειτουργία ως ευκαιρία για να συνδεθεί το θνητό με το αθάνατο, το φθαρτό με το άφθαρτο. Γι’ αυτό και μετά τη μετάληψη της Θείας Κοινωνίας διακηρύσσουμε με ισχυρή βεβαιότητα ότι «είδομεν το Φως το αληθινόν» που παραπέμπει με τον πιο αυθεντικό τρόπο στο «ο Κύριός μου και ο Θεός μου».

Χριστάκης Ευσταθίου, Θεολόγος

Κυριακή Ε Νηστειών Αγίας Μαρίας της Αιγυπτίας Ας συμπορευθούμε με τον Χριστό “Ιδού αναβαίνομεν εις Ιεροσόλυμα”

Αγίας Μαρίας της Αιγυπτίας

Ας συμπορευθούμε με τον Χριστό

“Ιδού αναβαίνομεν εις Ιεροσόλυμα”

Μιά βδομάδα πριν από τη θριαμβευτική είσοδο στα Ιεροσόλυμα μας παρουσιάζει η Εκκλησία μας τον Ιησού να προλέγει στους μαθητές του το πάθος και τα κακά τα οποία πρόκειται να υπομείνει για τη σωτηρία της ανθρωπότητος.     Κατά καιρούς ο Ιησούς και ιδίως ύστερα από κάθε χαρά δεν παρέλειπε να υπενθυμίζει στους μαθητές του, ότι “ο Υιός του ανθρώπου παραδοθήσεται εις χείρας ανθρώπων αμαρτωλών και αποκτενούσιν αυτόν”.

Σκοπός αυτής της υπομνήσεως ήταν η ψυχική προετοιμασία τους για τις ώρες της μεγάλης δοκιμασίας, της εγκαταλείψεως, της μοναξιάς όχι μόνο της ζωής του Ιησού, αλλά και στη συνέχεια της δικής τους ζωής.  Και όπως έδειξε το μέλλον είχαν ανάγκη οι μαθητές μιας τέτοιας προετοιμασίας, αφού όλοι πέρασαν από το καμίνι του πόνου και του μαρτυρίου.

“Αναβαίνομεν εις Ιεροσόλυμα”

Σ’ αυτές τις τρεις λέξεις περιέχεται η ζωή του Χριστιανού. Άνοδος είναι η ζωή μας όπως η άνοδος του Χριστού στα Ιεροσόλυμα. Όπως ο Χριστός ανεβαίνει στα Ιεροσόλυμα έτσι και κάθε Χριστιανός ακολουθώντας τα ίχνη του Θεανθρώπου πρέπει να ανεβαίνει και συνεχώς μ’ αυτή τη σκέψη να ζει, ότι σκοπός του είναι η είσοδος στην άνω Ιερουσαλήμ της Χάριτος.  Είναι κοπιώδης και μαρτυρική η άνοδος αυτή, όπως ακριβώς ήταν τότε του Χριστού.  Έχει απαραίτητη υποχρέωση την άρση του προσωπικού Σταυρού χωρίς τον οποίο δεν μπορεί να εισέλθει ο άνθρωπος την πύλη της ουρανίου Βασιλείας. Στην αντίληψη του κόσμου ανεβαίνει όποιος εξουσιάζει, όποιος κατακτά, όποιος κερδίσει, όποιος πλουτίζει, όποιος κυβερνά.  Στην αντίληψη του Θεού ανεβαίνει όποιος διακονεί, όποιος διαμοιράζει, όποιος χάνει, όποιος ελεεί, όποιος υπηρετεί. Η πνευματική άνοδος στα μάτια του κόσμου φαίνεται αδυναμία.  Μέσα όμως στη σωματική αδυναμία κρύβεται η δύναμη του Θεού.  “Η γάρ δύναμίς μου εν ασθενεία τελειούται” διεμήνυσε ο Θεός στον Απόστολο Παύλο.

Τα άνω ζητείτε

Συνεχώς η Εκκλησία μας προτρέπει στην ουρανοδρόμο πορεία.  “Τα άνω ζητείτε ου ο Χριστός εστιν εν δεξιά του Θεού καθήμενος, τα άνω φρονείτε μη τα επί της γης”.  Αν θέλουμε όμως να ανεβαίνουμε συνεχώς πρέπει να επιδιώκουμε την καθημερινή μας ταπείνωση.  Εκείνος είπε, ότι “ο ταπεινών εαυτόν υψωθήσεται”.  Να γίνουμε υπηρέτες και διάκονοι των συνανθρώπων μας, κυρίως δε των κατωτέρων μας.  Στην θεία άνοδο προπορεύεται ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός.  Ας ακολουθήσουμε τα ίχνη του. “Συμπορευθώμεν αυτώ και συσταυρωθώμεν και νεκρωθώμεν δι’ αυτόν ταις του βίου ηδοναίς ίνα και συζήσωμεν αυτώ”.  Όποιοι ακολουθήσουν το Χριστό στη ζωή τους έχουν βέβαια την υπόσχεσή του: “και συνανυψώ υμάς εις την άνω Ιερουσαλήμ εν τη Βασιλεία των ουρανών”.

Αγαπητοί μου αδελφοί, σκοπός της ζωής μας είναι η κατάκτηση της Βασιλείας του Θεού. Ο πόθος μας τότε θα γίνει πραγματικότητα, αν ακολουθήσουμε πιστά την πορεία του Χριστού. Είναι ανηφορική και γεμάτη θλίψεις “η οδός” του Κυρίου, οδηγεί όμως στην Ανάσταση.  Θεμελιώδεις γραμμές αυτής της ουρανοδρόμου πορείας είναι η θυσία και η ταπείνωση.  Θέλουμε να γίνουμε μεγάλοι και πρώτοι;  Ας γίνουμε πρώτα μικροί και τελευταίοι.

Χριστάκης Ευσταθίου, Θεολόγος.

Κυριακή της Τυρινής: Κυριακή της συγχώρεσης Η ευλογημένη συγχώρηση “εάν αφήτε τοις ανθρώποις τα παραπτώματα αυτών, αφήσει και υμίν ο πατήρ υμών ο ουράνιος”

 

Η ευλογημένη συγχώρηση 

“εάν αφήτε τοις ανθρώποις τα παραπτώματα αυτών,  αφήσει και υμίν ο πατήρ υμών ο ουράνιος”.

Στην είσοδο της Μεγάλης Τεσσαρακοστής η Εκκλησία μας θυμίζει την παρακοή του Αδάμ.  Θυμούμαστε συγκεκριμένα την “από του Παραδείσου της τρυφής εξορία του Πρωτοπλάστου Αδάμ”. 

Η παράβαση της εντολής από τον Αδάμ διαπέρασε και άγγιξε ολόκληρο το ανθρώπινο γένος.  Αυτή η ανταρσία  δείχνει την περιφρόνηση της αγάπης του Θεού από μέρους του ανθρώπου και την επιθυμία του που εκδηλώνεται πολύ έντονα και στις μέρες μας για αυτοθεοποίηση.  Δηλαδή την ροπή του να φτιάχνει τη ζωή του χωρίς την παρουσία της αγάπης του Θεού, η οποία θα της έδινε την επιδιωκόμενη πληρότητα. 

Αυτή ακριβώς η απομάκρυνση του ανθρώπου από την πηγή της ζωής που είναι ο Θεός τον έφερε αγκαλιά με τον θάνατο.  

Η  εκδίωξη  

Βλέπουμε λοιπόν ότι η αμαρτία είναι εκείνη που απομακρύνει τον άνθρωπο από την ευλογημένη ζωή, και έτσι η ύπαρξή του στη γη καταντά να είναι μία εξορία.  Εκείνος που μας ανοίγει την πόρτα του Παραδείσου είναι ο Χριστός μέσα από την Εκκλησία, η οποία μετατρέπει την ζωή μας σε μια προσκυνηματική πορεία προς την ουράνια πατρική γη. 

 Έτσι αρχίζοντας την Μεγάλη Τεσσαρακοστή είμαστε σαν τον Αδάμ: “Εξεβλήθη Αδάμ του Παραδείσου, διά της βρώσεως, διό και καθεζόμενος απέναντι τούτου, ωδύρετο ολολύζων”.

Η απελευθέρωση    

Η Μεγάλη Σαρακοστή είναι η περίοδος εκείνη που με τους πνευματικούς αγώνες στους οποίους μας εισάγει η Μητέρα μας Εκκλησία, μας εγκεντρίζει σε μια πορεία απελευθέρωσής μας από την σκλαβιά της αμαρτίας.  Και ακριβώς το ευαγγελικό ανάγνωσμα που ακούσαμε σήμερα βάζει μπροστά μας τους όρους εκείνους που οδηγούν στην πραγματική ελευθερία.  Πρώτα είναι η νηστεία - η άρνηση δηλαδή να δεχθούμε τις επιθυμίες και τις ανάγκες της πεπτωκυίας φύσης μας - η οποία μας βάζει σε αυτή την πορεία ελευθερίας που είναι ουσιαστικά πορεία παράδοσής μας στην αγκαλιά της αγάπης του Θεού. 

Για να είναι αποτελεσματική η νηστεία μας θα πρέπει να διαχωρίζεται από το υποκριτικό πνεύμα το οποίο αναπτύσσει πολλές φορές ο άνθρωπος που ζει μακρυά από τον Θεό.  Επίσης ένας άλλος όρος που βάζει μπροστά μας το Ιερό Ευαγγέλιο σ’ αυτή την πορεία μας προς την ελευθερία, είναι η συγνώμη.  Ακούσαμε χαρακτηριστικά “εάν αφήτε τοις ανθρώποις τα παραπτώματα αυτών, αφήσει και υμίν ο πατήρ υμών ο ουράνιος”.

Με αυτό τον τρόπο το ευαγγέλιο της σημερινής ημέρας μας φέρνει μπροστά σε μια νέα πραγματικότητα όπου με την συγχωρητικότητα σπάζει το φρούριο της αμαρτίας και ο άνθρωπος ακολουθεί την πορεία της επιστροφής προς τον Παράδεισο όπου κυριαρχεί η αγάπη του Κυρίου μας. 

Το να συγχωρούμε τον συνάνθρωπό μας σημαίνει να βάζουμε ανάμεσά μας την ακτινοβόλα συγχώρηση του ίδιου του Θεού.  Συγχώρεση πραγματική είναι ακόμα το πέρασμα της πραγματικότητας της βασιλείας του Θεού μέσα στον κόσμο που κυριαρχεί η αμαρτία.    

Αγαπητοί αδελφοί, με τη σημερινή ευαγγελική περικοπή η Εκκλησία μας εισάγει στο Στάδιο των Αρετών, στο οποίο βλέπουμε να κυριαρχεί το πνεύμα της αληθινής νηστείας.  Αυτό σημαίνει να αφήνουμε τον εαυτό μας ελεύθερο να δέχεται την αγάπη του Θεού και να την προσφέρει και στους άλλους ανθρώπους (ανεξικακία, συγχωρητικότητα).  Ακόμα μας προσανατολίζει σ’ εκείνο που ακούσαμε να θησαυρίζουμε θησαυρούς στον ουρανό. Αυτό υπαγορεύει να είμαστε μόνιμα και απόλυτα προσκολλημένοι στην αιώνια αγάπη του Θεού που είναι η μόνη σωτήρια για τον άνθρωπο.

Χριστάκη Ευσταθίου, Θεολόγος

Ιερά Αρχιεπισκοπή Κύπρου

ΚΥΡΙΑΚΗ 15 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟY 2015 ΤΗΣ ΑΠΟΚΡΕΩ (Ματθ. κε΄31-46) (Α΄ Κορ. η΄8-θ΄2) «Τότε καθίσει επί θρόνου δόξης αυτού, και συναχθήσεται έμπροσθεν αυτού πάντα τα έθνη»

ΚΥΡΙΑΚΗ 15 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟY 2015
ΤΗΣ ΑΠΟΚΡΕΩ

(Ματθ. κε΄31-46)                                                        (Α΄ Κορ. η΄8-θ΄2)

«Τότε καθίσει επί θρόνου δόξης αυτού, και συναχθήσεται έμπροσθεν αυτού πάντα τα έθνη»

Τρίτη Κυριακή του Τριωδίου, της Απόκρεω, όπως ονομάζεται και η Εκκλησία ξεδιπλώνει το γεγονός της μέλλουσας κρίσης. Η ευαγγελική περικοπή της ημέρας προσφέρει τα απαραίτητα ερεθίσματα για να συνειδητοποιήσει ο άνθρωπος ότι κανένας εφησυχασμός δεν χωρεί στη ζωή του, αλλά αντίθετα επιβάλλεται εγρήγορση και αγώνας. Αποκαλύπτει, εξάλλου, ότι  στην προσφορά της αγάπης του Χριστού καθορίζεται η ποιότητα της ζωής και η κατάσταση που μπορεί να βιώνει ο άνθρωπος, είτε ως παράδεισο είτε ως κόλαση, ανάλογα με τη στάση που διαμορφώνει και ακολουθεί.

Με την αποφυγή από την κρεοφαγία, η Κυριακή της Απόκρεω μάς παρακινεί ταυτόχρονα να εγκαταλείψουμε τα ψυχοκτόνα πάθη που εμφωλεύουν μέσα μας για να εισέλθουμε στο χώρο της αγάπης του Χριστού μέσα στο γόνιμο έδαφος του οποίου καρποφορεί η αληθινή ελευθερία που τόσο εναγωνίως ψάχνει στη ζωή του ο άνθρωπος.

Η αγάπη ως δικαιοσύνη

Στο Σύμβολο της Πίστεως εμφανίζεται ο Χριστός ως ο δίκαιος κριτής: «Και πάλιν ερχόμενον μετά δόξης κρίναι ζώντας και νεκρούς…». Θα πρέπει όμως να γνωρίζουμε ότι ο Κύριος δεν περιορίζεται στην απόδοση της γνωστής εκείνης δικαιοσύνης, όπως την εννοούν οι άνθρωποι και η οποία σε αρκετές περιπτώσει εμφανίζει συμπτώματα χρεοκοπίας και ελλειμμάτων. Η δικαιοσύνη του Χριστού, αντίθετα, θεμελιώνεται στην φανέρωση της αγάπης Του που ενώνει τους ανθρώπους με τον Θεό και μεταξύ τους. Έτσι, η άρνηση του ανθρώπου να αποδεχθεί την προσφερόμενη σ’ αυτόν αγάπη του Θεού και κατ’ επέκταση να κινηθεί αγαπητικά και προς τον συνάνθρωπό του, συνιστά την αυτοκατάκριση και την αυτοτιμωρία του. «Αύτη δε εστιν η κρίσις, ότι το φως ελήλυθεν και ηγάπησαν οι άνθρωποι μάλλον το σκότος ή το φως».

Όταν λοιπόν ο άνθρωπος δεν πλησιάζει αυτό το φως ως το αγαθό που εκπέμπει η θεϊκή αγάπη, τότε βυθίζεται στα σκοτάδια της αμαρτίας, τα οποία στην καθημερινή ζωή ερμηνεύονται σε πάθη, εγωισμούς, αδικίες, κακίες κ.α. Επιλέγει ο ίδιος ουσιαστικά να εγκαταλείπει ασπλάχνως τον εαυτό του στην οδύνη της κόλασης.

Το κριτήριο της αγάπης

Η αγάπη του Χριστού που προσφέρεται απεριόριστα στον άνθρωπο, φανερώνει το μεγαλείο του και ειδικότερα το εστιάζει στην κατ’ εικόνα Θεού δημιουργία του. Αποκαλύπτει τη συγγένειά μας με το Πρόσωπό Του. Γι’ αυτό άλλωστε στην περικοπή της ημέρας ταυτίζει τον Εαυτό Του «ενί των αδελφών Του των ελαχίστων». Όταν ο Χριστός λοιπόν επιβραβεύει αυτούς που του έδωσαν να φάει, να πιει, να ενδυθεί, δεν περιορίζεται σε κάποια απλά ανθρωπιστικά στοιχεία που ασφυκτιούν σε μια στείρα ηθικολογία και συναισθηματολογία, αλλά φανερώνει την υπέρτατη αλήθεια της σωτηρίας μας που είναι ο παράδεισος. Δίνει τη διάσταση του μεγαλείου μιας αλληλοπεριχώρησης και κοινωνίας προσώπων που σφυρηλατεί το μυστήριο της ζωής του Θεού στους ανθρώπους.

Η άλλη όψη αποκαλύπτεται στο πρόσωπο εκείνων που αρνούνται την αγάπη του Θεού. «Επείνασα γαρ, και ουκ εδώκατέ μοι φαγείν…».  Κατ’ αναλογία, η άρνηση εδώ της αγάπης δεν συνιστά μια απλή απόρριψη, αλλά οντολογική απομάκρυνση από την ίδια τη ζωή που είναι ο Χριστός. Έτσι, η άρνηση της αγάπης του Θεού μεταβάλλει τη διακονία, την προσφορά και την θυσία σε φιλαυτία, εγωισμό, αυτάρκεια, ατομικισμό κ.α. Πρόκειται τελικά και στην μια και στην άλλη περίπτωση για επιλογή του ιδίου του ανθρώπου αν θα εισέλθει στην τροχιά της ζωής ή του θανάτου, του παραδείσου ή της κόλασης και όχι βέβαια για καταδίκη του από τον Θεό.

Αγαπητοί αδελφοί, η σημερινή περικοπή δεν ενσπείρει φόβο και πανικό στον άνθρωπο, αλλά συνιστά την πιο ισχυρή πρόσκληση γι’ αυτόν προκειμένου ν’ αφήσει ελεύθερη την καρδιά του για να εισέλθει η Χάρη του Θεού ως καρπός της αυθεντικής αγάπης, για να πλημμυρίσει όλη την ύπαρξή του. Τότε θα είναι σε θέση να βλέπει στο πρόσωπο του κάθε συνανθρώπου του τον ίδιο τον Χριστό και να έχει «καλήν απολογίαν επί του φοβερού βήματός Του».

Χριστάκης Ευσταθίου, Θεολόγος.

Σχόλια στο Ευαγγέλιο της Κυριακής του Ασώτου.

Τα φιλάνθρωπα σπλάχνα

«Νεκρός ήν και ανέζησε…»

Η γνωστή και τόσο ζωντανή παραβολή του Ασώτου Υιού αναδεικνύει μέσα από το περιεχόμενό της τα φιλάνθρωπα σπλάχνα του Θεού, στα οποία μπορεί ν’ αναπαυθεί ο άνθρωπος όσο κι αν έχει ξεπέσει, όσο χαμηλά κι αν έχει βρεθεί. 

Η στάση του νεώτερου υιού αλλά κυρίως του Πατέρα, δίνουν τη δυνατότητα στον άνθρωπο να εντρυφήσει μέσα από το χρυσορυχείο του ευαγγελικού λόγου και να αντλήσει βαθύτερα μηνύματα που αποκαλύπτουν τη ζωή στην αυθεντικότερη διάστασή της.

Η ανταρσία

Το σκηνικό που φανερώνει την ανταρσία του νεώτερου γιου κινείται στο επίπεδο μιας λογικής, στη βάση της οποίας ο άνθρωπος αναζητεί και ψάχνει την ελευθερία του σε καταστάσεις που ο ίδιος δεν υποπτεύεται ότι μπορούν να τον εκβάλουν στην πιο αβάστακτη δουλεία και ανυπόφορη σκλαβιά.

Δεν υποπτεύθηκε ο νεώτερος γιος ότι η ουσία των πραγμάτων δεν βρίσκεται στην όποια περιουσία απαιτούσε, αλλά στην ίδια την κοινωνία αγάπης που βίωνε στην πατρική του εστία και την οποία τόσο αυθαίρετα επιθυμούσε να διακόψει.

Στην πραγματικότητα, ο νέος αυτός δεν βίωνε την αληθινή σχέση αγάπης με τον πατέρα του. Στη θέση της έβαλε τον εγωισμό του, ο οποίος στην πιο χαρακτηριστική παρενέργειά του τον έσπρωξε στην απολυτοποίηση των υλικών αγαθών. Αν ήταν ειλικρινής, στην παρούσα φάση της ζωής του, από τη στιγμή που ζητούσε να απομακρυνθεί από τη ζεστή αγκαλιά του πατέρα του, δεν θα έπρεπε να αποβλέπει στην περιουσία του, την οποία ανήγαγε σε απόλυτη αξία. Βλέπουμε ακριβώς εδώ ότι ο άνθρωπος όταν προσκολλάται στα υλικά αγαθά, πόσο αφήνει τον εαυτό του να αναποδογυρίζεται ως ύπαρξη και κατ’ επέκταση να διαταράσσει την αληθινή σχέση που θα μπορούσε να έχει με τους γύρω του. Τρέφει την ψευδαίσθηση ότι το νόημα της ζωής μπορεί να το ανακαλύψει μέσα από μια αυτονόμηση του εαυτού του, η οποία στο τέλος, δυστυχώς, τον απανθρωπίζει και διαστρέφει την αυθεντικότητά του.

Η αγάπη ως υπέρβαση

Είναι εκπληκτικό το γεγονός  ότι παρά τις ανθρώπινες παρενέργειες, οι οποίες εκδηλώνονται σ’ όλο το φάσμα της ανθρώπινης ζωής, αυτές σε καμιά περίπτωση δεν είναι ικανές να ακυρώσουν ή να αναστρέψουν το μεγαλείο της θείας αγάπης.

Η αγάπη του Πατέρα απλώνεται με ένα μοναδικό μεγαλείο, ακόμα και στη φάση που αποκαλύπτεται το έσχατο σημείο κατάπτωσης του άσωτου υιού. Πάντα υπομένει, πάντα περιμένει, πάντα προσκαλεί με ολάνοικτες τις αγκάλες. Η αγάπη του Πατέρα προσφέρει κοινωνία στον νεώτερο υιό και μάλιστα στις χειρότερες φάσεις της ζωής του και τη στιγμή που όλοι τον είχαν άσπλαχνα εγκαταλείψει και τον άφησαν να βιώνει την πιο οδυνηρή μοναξιά. Ποτέ ο Πατέρας δεν είχε χάσει την αίσθηση της υιοθεσίας. Όσο κι αν η ανταρσία του υιού την ανατίνασσε, ο Πατέρας εξακολουθούσε το ίδιο και ακόμα πιο πολύ να τον αισθάνεται παιδί του. Γι’ αυτό πάντοτε προσδοκούσε και προσέβλεπε στην ευλογημένη ώρα της μεγάλης επιστροφής του. Και όταν επιστρέφει, τον αγκαλιάζει και τον καταφιλεί. Τα οποιαδήποτε λόγια δεν είναι ικανά να φανερώσουν το βάθος της αγάπης του Πατέρα. Το ίδιο το παιδί μπροστά σ’ αυτό το μεγαλείο της αγάπης, αισθάνεται τη δική του αναξιότητα. Κατάλαβε τι είχε χάσει με την ανταρσία του και πόσα κερδίζει με την επιστροφή του. Περιορίζεται να ζητήσει μια θέση «ως εις των μισθίων» του Πατέρα. Δεν θέλει να ζητήσει τίποτε για τον εαυτό του. Γι’ αυτό και ο Πατέρας του τα δίνει όλα. Το μεγάλο πανηγύρι της  ζωής στήνεται πάντοτε στο ισχυρό βάθρο της αγάπης, της θεϊκής συγγνώμης, της αληθινής κοινωνίας των προσώπων. Ο μόσχος ο σιτευτός γίνεται η εν Χριστώ σωτηρία για όλους τους ανθρώπους.

Αγαπητοί αδελφοί, τα μηνύματα της ωραιότατης αυτής παραβολής που ξεδιπλώνει μπροστά μας η μητέρα μας Εκκλησία, μπορούν να διαπερνούν την ύπαρξη του ανθρώπου και να τον προσανατολίζουν στις πιο ασφαλείς σταθερές στη ζωή του. Ιδιαίτερα η αίσθηση ότι η θεϊκή συγγνώμη και αγάπη, αφήνει ανοικτές τις αγκάλες του Θεού για να μας δέχεται πάντοτε σε όποια θέση κι αν βρεθούμε, όσο κι αν έχουμε εκπέσει. Μπορούμε και εμείς, όπως ο μικρότερος υιός, να έλθουμε «εις εαυτόν» και να γυρίσουμε εκεί όπου η αγάπη του Θεού θα σκεπάζει όλη τη ζωή μας και θα την εισαγάγει στην πιο ασφαλή και ευλογημένη τροχιά. Αυτό έπραξαν και άγιες μορφές της Εκκλησίας του Χριστού, όπως ο Θεόδωρος ο μεγαλομάρτυρας, τις πρεσβείες του οποίου επικαλούμαστε, ώστε να μας ενδυναμώνει η Χάρη του Θεού και να μας καταξιώνει στις ευλογημένες κορυφογραμμές της αγάπης.

Χριστάκης Ευσταθίου, Θεολόγος

Πηγή: Εκκλησία της Κύπρου 

πηγή

ΚΥΡΙΑΚΗ 21 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2014 – ΠΡΟ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΟΥ ΓΕΝΝΗΣΗΣ (Ματθ. α΄ 1-25) (Εβρ. ια΄ 9-10, 32-40) Υποδοχή του Θείου Βρέφους “Αυτός γάρ σώσει τον λαόν αυτού από των αμαρτιών αυτών”.

ΚΥΡΙΑΚΗ 21 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2014 –
ΠΡΟ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΟΥ ΓΕΝΝΗΣΗΣ 

  (Ματθ. α΄ 1-25) (Εβρ. ια΄ 9-10, 32-40)

 

Υποδοχή του Θείου Βρέφους

“Αυτός γάρ σώσει τον λαόν αυτού από των αμαρτιών αυτών”.

Λίγες μόνο μέρες μας χωρίζουν από την κοσμοσωτήρια ημέρα της Γεννήσεως του Θεανθρώπου. Οι χαρμόσυνες κωδωνοκρουσίες των ναών θ’ αντιλαλούν στα πέρατα της οικουμένης και θ’ ακούμε και πάλιν τους αγγέλους να δοξολογούν το μεγάλο και παράδοξο μυστήριο της σάρκωσης του άναρχου Θεού.

Σήμερον γεννάται

Για τον συνειδητό χριστιανό, που γνωρίζει τι πιστεύει και γιατί ζει, το μυστήριο της σαρκώσεως είναι συγκλονιστικό όχι μόνο γιατί φανερώνει την άφατη κένωση του Θεού για το δικό μας πλουτισμό, αλλά κυρίως γιατί σαν διαρκές μέσα στην Εκκλησία γεγονός, δίνει την δυνατότητα στους ανθρώπους όλων των εποχών να το βιώσουν στην εποχή τους. “Σήμερον ο Χριστός εν Βηθλεέμ γεννάται εκ Παρθένου. Σήμερον ο άναρχος άρχεται και ο Λόγος σαρκούται”. Αυτό το “σήμερον” δεν είναι λογοτεχνική έκφραση. Είναι μια πραγματικότητα. Σήμερα, μέσα στην Εκκλησία γεννάται ο Χριστός. Σήμερα μέσα σ’ ένα κόσμο που μαστίζεται από τη βία και την τρομοκρατία, “ο ειρήνης πρύτανης προέρχεται Χριστός, ειρηνεύσαι τα σύμπανατα”.

Γιατί ενανθρώπησε;

Γιατί ενανθρώπησε ο Θεός; Ο θεοφώτιστος ερμηνευτής των Γραφών ιερός Δαμασκηνός και όλοι οι πατέρες που εγκωμίασαν με ιερές συγγραφές το γεγονός της Γεννήσεως του Χριστού, καταλήγουν στην ακόλουθη απάντηση: “Ο Υιός του Θεού ενανθρώπησε για να χαρίσει ξανά στον άνθρωπο εκείνο για το οποίο δημιουργώντας τον, τον προόρισε. Τον δημιούργησε σύμφωνα με τη δική του εικόνα, λογικό και ελεύθερο, προορισμένο να είναι όπως και ο Δημιουργός του, τέλεια ενάρετος, πράγμα κατορθωτό για την ανθρώπινη φύση. Ο Θεός, λοιπόν, δημιούργησε τον άνθρωπο σε πλήρη κοινωνία μαζί του για να μείνει άφθαρτος, τον ανέβασε στη σφαίρα της αθανασίας. Εμείς όμως αυτά τα γνωρίσματα της θείας φύσεως τα αλλοιώσαμε με την παράβαση της εντολής και περάσαμε στην παράταξη της κακίας με αποτέλεσμα να χάσουμε την κοινωνία με τον Θεό.

Επειδή, λοιπόν, ο Θεός μάς πρόσφερε το ύψιστο και δεν το διαφυλάξαμε, χρειάσθηκε να κατέβει αυτός στο χείριστο, δηλαδή να προσλάβει τη δική μας φύση, ώστε να μας ανοίξει ξανά τους ορίζοντες του αρχαίου προορισμού. Κι ακόμα, να μάς διδάξει το ενάρετο ήθος της βιωτής, αυτό το ήθος που ο ίδιος με την επίγεια ζωή του κατέστησε συγκεκριμένο. Κι ακόμα να μάς ελευθερώσει από τη φθορά, φέρνοντάς μας πάλι σε κοινωνία με τη ζωή του, με τη δική του ανάσταση. Ποιός λοιπόν να μη θαυμάσει του Κυρίου την συγκατάβαση; Θαύμα πάσαν έννοιαν εκπλήττον και συνέχον είναι το μεγάλο αυτό γεγονός. Ο δημιουργός της κτίσεως πλάθεται μέσα στα σπλάχνα της αγίας κόρης. “Ο άναρχος άρχεται και ο Λόγος σαρκούται”.

Αγαπητοί, εδώ και αρκετές μέρες η Εκκλησία συνεχώς μάς προτρέπει να υψωθούμε από τα γήινα στα ουράνια, να εγκαταλείψουμε τα μάταια και να ποθήσουμε τα αιώνια. “Χριστός γεννάται, δοξάσατε, Χριστός εξ ουρανών, απαντήσατε, Χριστός επί γης, υψώθητε...”. Ας μη μείνουμε, λοιπόν, μόνο στην εξωτερική προετοιμασία. Ας ευπρεπίσουμε την καρδιά μας με την αγάπη και τη μετάνοια. Ας ετοιμασθούμε κατάλληλα για να κοινωνήσουμε. Μακριά από την Εκκλησία, χωρίς θεία Λειτουργία και Θεία Κοινωνία, τα Χριστούγεννα είναι χωρίς Χριστό.

Χριστάκης Ευσταθίου, Θεολόγος