"ΠΕΘΕΡΑ Η ΠΟΛΥΩΝΥΜΟΣ - ΠΩΣ ΦΕΡΕΤΑΙ Η ΣΩΣΤΗ ΠΕΘΕΡΑ"

Γρηγόριος ὁ Ἀρχιπελαγίτης

Ἡ πεθερὰ ξεκινάει τὴν ζωή της ἀπὸ μάννα. Μετὰ γίνεται καὶ δεύτερη μάννα. Μετὰ γίνεται μάμμη, γιαγιά, γλυκειὰ ὅπως τὴν ἀποκαλοῦνε στὰ νησιά. Κι ὅλες αὐτὲς οἱ προσφωνήσεις πραγματικὰ ἀξίζει νὰ ἀκούγωνται. Εἶναι ἀντάξιες τοῦ προορισμοῦ της καὶ τῆς προσφορᾶς της μέσα στὴν οἰκογένεια. Ὑπάρχουν ὅμως καὶ ἄλλες προσφωνήσεις δυσάρεστες, ποὺ καθόλου δὲν ἀκούγονται εὐχάριστα καὶ ἔχουν μάλιστα μελοποιηθῆ ἀπὸ τὸν λαό. Κακοῦργα, ἀνακατώστρα, διαλύστρα τοῦ γάμου, σκύλα καὶ ἄλλα πολλά, ποὺ ἴσως δὲν πρέπει νὰ ἀκούγωνται.

Ρώτησα μία πεθερά:

– Πῶς περνᾶς μὲ τὴν νύφη ποὺ ἔβαλες μέσα στὸ σπίτι σου;

– Ἀπὸ τὴν ὥρα ποὺ μπῆκε, Γέροντα, στὸ σπίτι μου μέσα καὶ ἄλλο πρόσωπο, εἶπα μέσα μου: «Ἂν θέλης νὰ περάσης καλά, ἀπὸ τοῦδε καὶ στὸ ἑξῆς δὲν θὰ ἔχης μάτια, δὲν θὰ ἔχης αὐτιά, δὲν θὰ ἔχης στόμα· θὰ ἔχης μόνον χέρια καὶ πόδια νὰ διακονῆς. Καὶ ὅλα αὐτὰ θὰ τὰ κάνης μὲ πνεῦμα ἀπολύτου ὑπακοῆς. Τὸ πρωὶ ποὺ ξυπνᾶς νὰ νίψης τὸ πρόσωπό σου καὶ τὰ χέρια σου, θὰ σταθῆς σὲ στάση παρακλητικὴ καὶ θὰ πῆς στὸ ζευγάρι: “Στὴν διάθεσή σας. Ὅ,τι θέλετε καὶ ὅπως τὸ θέλετε.”» Ἰδίως ἡ γλῶσσα, Γέροντα, πρέπει νὰ εἶναι τελείως ἀφανισμένη. Καὶ ἄρχισε ἔτσι ἡ ζωή μου καὶ παρακάλα τὸν Θεὸ ἔτσι νὰ τελειώσω, νὰ μὴ προσκρούσω οὔτε σὲ γιὸ οὔτε σὲ νύφη οὔτε σὲ ἐγγόνι. Ὄχι μόνον ἅλατι ἠρτυμένος ὁ λόγος, ἀλλὰ μᾶλλον πάντῃ κομμένος. Ἔτσι θὰ σταθῆ ἡ οἰκογένεια.

Ἀλλὰ καὶ ἡ μάμμη μου αὐτὰ μὲ δίδαξε. Ἐρχόταν ἡ γειτόνισσα:

– Κυρα-Ζαχαρώ, μοῦ δίνεις τὸν πετρόμυλο νὰ κόψω φάβα;

– Δὲν εἶμαι, παιδί μου, πιὰ νοικοκυρά. Ὅλα τὰ παρέδωσα. Νά ᾽ρθη ἡ νοικοκυρὰ καὶ ζήτα τον.

– Μά, κυρα-Ζαχαρώ, ἐσὺ μ᾽ αὐτὰ δουλεύεις ὅλη μέρα.

– Ἀλήθεια τὰ δουλεύω, ἀλλὰ δὲν τὰ διαφεντεύω.

Καὶ στὰ κακοφερσίματα τοῦ γαμπροῦ, πάντοτε ἔλεγε: «Καὶ τὰ καλὰ δεχούμενα καὶ τὰ κακὰ δεχούμενα. Ἐδῶ μία φύσις, ἕνας ὁλόκληρος κόσμος ποὺ κυβερνᾶται ἀπὸ τὸν Θεό, δὲν μᾶς προσφέρει πάντοτε αὐτὰ ποὺ μᾶς ἀρέσουν, ἀλλὰ αὐτὰ ποὺ μᾶς ὠφελοῦν. Καὶ κουβέντες νὰ μὴ γίνωνται.»

Διακονεῖ καὶ δὲν στοχάζεται ἂν ἀπὸ αὐτὰ ποὺ προσφέρει θὰ φάγη ἢ δὲν θὰ φάγη, ἂν τῆς ἀξίζη νὰ καθίση στὴν γωνιὰ τοῦ τραπεζιοῦ, σὰν τὴν παραδουλεύτρα τοῦ φαραώ. Ἔτσι, γεμίζει καὶ ὀμορφαίνει τὴν γωνιά της. Εἶναι ἡ στοργικὴ καὶ ἀγαπητὴ γωνιὰ τῆς γιαγιᾶς. Ἀτάραχη, σὰν τὴν θάλασσα ποὺ δὲν σηκώνει κύματα, βρίσκεται μέσα στὴν οἰκογένεια. Ὅλοι παίρνουν ἀπὸ αὐτὴν καὶ τὸν καλὸ λόγο καὶ τὸ ὄμορφο φαγητό, τὸ ἐπιμελημένο, καὶ τὰ καθαρὰ νοικοκυριὰ καὶ κατάλευκα ροῦχα. Εἶναι πραγματικὰ θησαυρὸς ἀναντικατάστατος, πρόσωπο ἀγαπητό, βράχος στὸν ὁποῖον ὅλοι στηριζόμαστε, ὅλοι ἀγαποῦμε, ὅλοι δεχόμαστε. Ἡ παλιὰ αὐτὴ γωνιὰ εἶναι γεμάτη ἀναμνήσεις. Ὅλοι θυμόμαστε αὐτὸ τὸ φιλντισένιο μπαοῦλο στὴν γωνιὰ τοῦ σπιτιοῦ, ποὺ εἶναι πάντα γεμᾶτο, ἀλλὰ καὶ ἄδειο νὰ εἶναι, τὸ ἀγαποῦμε: ἡ κασέλα τῆς γιαγιᾶς. Αὐτὴ εἶναι πιὰ κατάσταση, ἀλλὰ καλὴ κατάσταση μέσα στοῦ σπιτιοῦ τὰ ὑποστατικά. Καὶ φτωχειὰ νὰ εἶναι, ἀφοῦ ἦταν ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ, θησαυρὸς ἀνεκτίμητος θὰ μένη. Αὐτὸ θὰ εἶναι τὸ κειμηλιαρχεῖο τοῦ σπιτιοῦ.

Οἱ παλιοὶ λέγαν «ἕνα Τετραβάγγελο ἑφτὰ γενιὲς κρατάει». Ἐγὼ λέγω «μιὰ καλὴ πεθερὰ ὅλες τὶς γενιὲς κρατάει».

Ἂν ὅμως ἡ γιαγιὰ δὲν διαβιώνη μέσα στὸ σπίτι σὰν μάννα φιλόστοργη, ἀλλὰ σὰν ἄνθρωπος ἐξουσιαστικός, «ἐγὼ τὰ ξέρω ὅλα, ἐγὼ τὰ ἔφτιαξα ὅλα, ὅλα εἶναι δικά μου, ὅλα τὰ κουμαντάρω ἐγώ», τότε δὲν φέρει αὐτοὺς τοὺς θησαυροὺς μέσα της. Πάντα περιμένει στὴν γωνιὰ μὲ τὴν καραμπίνα, νὰ τὴν ἀνάψη, ἀκόμα καὶ στὸ ἴδιο τὸ παιδί της! Ὅλα τῆς φαίνονται ἄσχημα, γιὰ ὅλα πονηρεύεται, πάντοτε εἶναι φουρκισμένη, δὲν χωνεύει κανένα. Καὶ τὸ κατοικίδιο ζωάκι εἶναι ἕτοιμη νὰ τὸ πνίξη. Στὰ ἐγγόνια της θὰ διηγηθῆ ὅλα τὰ στραβὰ τοῦ ἄνδρα της, ὅλες τὶς δύσκολες ἡμέρες ποὺ πέρασε. Μιὰ μέρα γι᾽ αὐτὴν δὲν ἦταν καλή! Φυγαδευμένη ἡ εἰρήνη καὶ κυνηγημένη μέχρι τὴν τελευταία της στιγμή, δεικνύει τὴν κακία της, τὴν συμφορὰ μέσα στὸ σπίτι. Πουθενὰ δροσιά, πουθενὰ χαρά, παντοῦ ξεραΐλα, παντοῦ γκρίνια. Καὶ ὅταν ἀκόμα μίλαγε γιὰ τὸν Χριστὸ στὰ ἐγγόνια της, μισητὴ γινότανε, γιατὶ ὁ Χριστὸς ποὺ παρουσίαζε ἦταν ἄδικος, ἄστοργος, ἀναποδιασμένος. Ἂν μάλιστα βασιλεύη μέσα της καὶ ἡ ἀθεΐα, ποιός θὰ πιστέψη ὅτι κάποτε ἀγάπησε τὸν Χριστὸ κι ἔκανε συντροφιὰ μὲ τὴν Παναγία, εἶδε κάποιον Ἅγιο στὴν ζωή της νὰ τὴν βοηθᾶ, κάθισε στὸ τραπέζι νὰ φάη μὲ τὸν Χριστό; Πώ, πώ, μαυρίλα σ᾽ αὐτὸ τὸ σπίτι! Καὶ τὸ ψωμὶ μαῦρο καὶ τὰ ντουβάρια μαῦρα καὶ ὁ παπποῦς κακός.

Ἔφυγε καὶ σὰν μαγνήτης τράβηξε ἐπάνω της κι ὅλα τὰ κακά. Τὴν οἰκογένεια τὴν διέλυσε. Φούρκα ἔβαλε σὲ ὅλους. Ποιός θὰ ἀναμνησθῆ τοὺς λόγους της, τὶς συμβουλὲς της καὶ τὶς ἅγιες ἡμέρες ποὺ πέρασε μαζί της; Ποῦ νὰ τὴν θυμηθῆς; Στὴν ἐκκλησία; Μπροστὰ στὰ εἰκονίσματα νὰ ἀνάβη τὸ καντήλι; Μὲ τὸ θυμιατὸ νὰ θυμιάζη τὸ σπίτι; Νὰ θυμίζη τὶς νηστεῖες ποὺ θὰ ἔπρεπε νὰ κρατᾶ, γιὰ νὰ ξεχωρίζη ἀπὸ τοὺς ἀλλόθρησκους καὶ τὶς γιορτὲς ποὺ ἔπρεπε νὰ φέρνη μέσα στὸ σπίτι, τὰ παραδοσιακὰ τραγούδια ποὺ ἔπρεπε νὰ τραγουδᾶ καὶ τοὺς παραδοσιακοὺς χοροὺς ποὺ ἔπρεπε νὰ χορεύη; Τὶς μνῆμες τῶν καλῶν ἀνθρώπων, τὶς παρακλήσεις, τὶς ἀγρυπνίες ποὺ ἐπιτελοῦσε στὸ σπίτι της; Αὐτὴ ἡ γυναίκα οὔτε ζύγια βαστοῦσε, οὔτε ἰσορροπίες στὸ σπίτι. Ἦταν αὐτὴ ποὺ πάντρευε καὶ τὸν Χριστὸ καὶ τὸν διάβολο μαζί. Εἶναι ὁ χαμένος θησαυρός, ποὺ δὲν κράτησε τὴν οἰκογένεια, τὴν κατρακύλισε στὴν ἄβυσσο τοῦ ἀφανισμοῦ.

Ἔχεις κακὴ πεθερὰ στὸ σπίτι; 

Εἶναι σὰν τὴν αὐγὴ ποὺ δὲν ἔχει φῶτα. Ἀφεγγιὰ καὶ μαύρη σκοτίλα.

– Γιατί, καλή μου πεθερά, δὲν ζῆς κάτω ἀπὸ τὸ ἄστρο τῆς αὐγῆς;

 Γιατί δέρνεσαι μέσα στὰ σκοτάδια; 

Γιατί δὲν φέγγει τὸ ἄστρο σου; 

Γιατί τὰ βλέπεις ὅλα μαῦρα; 

Ὅλα σοῦ τά ᾽δωσε ὁ Θεός.

 Καὶ σύζυγο σοῦ ἔδωσε καὶ παιδιὰ σοῦ ἔδωσε καὶ ἐκκλησιὰ σοῦ ἔδωσε καὶ λυχνάρι ἄσβεστο νὰ φωτίζη τὸν δρόμο σου. Κράτησέ το ἀναμμένο, γιὰ νὰ φέξης. Πολλοὶ περιμένουν νὰ δοῦνε κι ἀπὸ τὸ δικό σου φῶς. Γλυκειὰ σ᾽ ἔφτιαξε ὁ Θεός, μὴ γίνεσαι πικρόχολη. Ἀγωνίσου. Κάτω ἀπ᾽ τὰ φύλλα τοῦ ἀμπελιοῦ σου πολλοὶ νὰ δροσιστοῦνε, πολλοὶ νὰ σκεπαστοῦνε. Ζέστανε τὰ χνότα σου· μὴ τά ᾽χης πάντα παγωμένα. Μὴ ποτίζης τοὺς συντρόφους τῆς ζωῆς σου μὲ χολὴ καὶ ξύδι. Παρακάλεσε τὸν Χριστὸ νὰ ὡριμάση μέσα σου τὸ καλό. Μὴν εἶσαι βδελυκτή, μὴν εἶσαι κακοφέρτα, μὴν εἶσαι στυφή. Στάλαξε, στάλαξε τὴν δροσιὰ τοῦ οὐρανοῦ στὶς καρδιὲς τῶν δικῶν σου. Ὄχι κακόμοιτση, ὄχι κακομούτσουνη, ὄχι μόνον σάρκα καὶ κόκκαλα. Στάσου συμπάθεια στοὺς δικούς σου. Ἀγάπησε, θυσίασε, θυσιάσου. Μὴ μουσκεύης τὸ ψωμὶ μόνον γιὰ τὸν ἑαυτό σου, ἀλλὰ γιὰ τὸν ἐγγὺς καὶ τὸν μακρὰν ἀπὸ σοῦ εὑρισκόμενον. Μὴ καταριέσαι. Εὔχου. Δέηση κάνε καὶ γι᾽ αὐτοὺς ποὺ σ᾽ ἀγαποῦνε καὶ γι᾽ αὐτοὺς ποὺ σὲ μισοῦνε. Γίνε μυλωνοῦ, ποὺ μόνον καθάριο σιτάρι θὰ ἀλέθη ὁ μύλος σου. Μὴν ἀγαπᾶς μόνον αὐτοὺς ποὺ σὲ ἀγαποῦνε, μὴ συμπαθῆς αὐτοὺς μόνον ποὺ σὲ συμπαθᾶνε. Μὴ γίνεσαι μαντρόσκυλο στὴν γειτονιά σου, ἀλλὰ τὸ χαϊδεμένο οἰκόσκυλο. Μὴ βάνης κακοὺς λογισμοὺς καὶ γίνεσαι πονηρόμυαλη. Μὴ φορᾶς τὴν μάσκα τοῦ διαβόλου. Μὴ μεταδίδης ἀπὸ γενιὰ σὲ γενιὰ τὴν κακότητα, τὴν κακομοιριά, τὰ ἄσχημα καὶ τὰ βδελυκτά. Ἂν ζῆς ἔτσι, πόσο ψηλὰ θὰ εἶσαι. Μὴ σβήσης ποτὲ τὸ φῶς τοῦ λυχναριοῦ σου. Ὅλοι θὰ σὲ θυμούμαστε.

 Ὅλοι θὰ σὲ ἀγαποῦμε. Ὅλοι θὰ εἴμαστε κοντά σου. Ποτὲ δὲν θὰ σ᾽ ἀφήσουμε μόνη σου. Δὲν θὰ γευθῆς ποτὲ τὴν πικρὴ μοναξιά. Σὰν ἐλαία κατάκαρπη θὰ στέκεσαι στὴν καρδιά μας.

Πεθερά,

 πρόσεχε τὸν ρόλο ποὺ παίζεις μέσα στὴν κοινωνία καὶ μέσα στὴν οἰκογένεια. Οὔτε μάγισσα οὔτε νὰ προτρέπης τὰ παιδιά σου νὰ πᾶνε στοὺς μάντεις. Ἅγιος ἄγγελος νὰ παραμείνης στὸ σπίτι σου. Ὄχι γιὰ σένα τὸ τραγούδι «Καημένε Ἀθανασόπουλε, τί σοῦ ᾽μελλε νὰ πάθης· ἀπὸ κακοῦργα πεθερὰ τὰ νιάτα σου νὰ χάσης». Κορώνα νὰ σ᾽ ἔχη ὁ γαμπρός σου καὶ ἡ νύφη σου καὶ ἡ γειτονιά σου καὶ τὸ σπίτι σου.

ΠΗΓΗ

 το είδαμε εδώ

Γρηγόριος Δοχειαρίτης: «Δυὸ μεγάλους ἐχθροὺς συνάντησε στὸν δρόμο της ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, τὸν παπισμὸ καὶ τὸν ἰσλαμισμό. Ἀφῆστε τὶς "φιλανθρωπίες" καὶ ἐλᾶτε στὰ συγκαλά σας»...

Γέροντας Γρηγόριος, Καθηγούμενος Ἱερᾶς Μονῆς Δοχειαρίου Ἁγίου Ὅρους

Ὁ Θεός, ὅταν δημιούργησε τὸν αἰσθητὸ παράδεισο, οὔτε στὴν Εὐρώπη τὸν ἔστησε, οὔτε στὴν Ἀμερική, ἀλλὰ στὴν Ἀνατολία. Πῶς σήμερα ἀπὸ τὴν πάμπλουτη αὐτὴν χώρα ἔχουμε πρόσφυγες στὴν Ἑλλαδίτσα; Καὶ αὐτὸ φαίνεται μὲ μία ματιὰ ποὺ τοὺς ρίχνεις. Κινητά τῆς τελευταίας τεχνολογίας, ἡ χανούμισσα κολὰν παντελόνι, τσεμπέρι καὶ τσιγάρο. Δυστυχῶς στὴν ἐποχὴ τοῦ Μωάμεθ δὲν ὑπῆρχε τὸ μακιγιάρισμα, γιὰ νὰ τὸ ἀπαγορεύση, καὶ σήμερα καλοφροντισμένες ἐμφανίζονται στὸν χῶρο μας. Περισσότερο ἀπὸ ἑξακόσια χρόνια οἱ πρόγονοί μας ἀγωνίστηκαν νὰ διώξουν τὸν μουσουλμανισμὸ καὶ νὰ διώξουν τὰ τζαμιά. Καὶ σήμερα πλησιάζει ὁ καιρὸς ποὺ θὰ εἶναι περισσότεροι οἱ μουσουλμάνοι στὴν χώρα μας ἀπὸ τοὺς ὀρθοδόξους χριστιανούς.

Ἀπὸ αἰῶνες ὁ Θεὸς μοίρασε τὰ ἔθνη καὶ στὸ καθένα ἔδωσε τὸ κομμάτι του. Δὲν πάω στὴν πατρίδα τους νὰ τοὺς πολεμήσω, ἀλλὰ δὲν τοὺς θέλω στὴν χώρα μου. Δὲν εἶναι σωβινισμὸς...

αὐτό. Οἱ καμπάνες κάνουν ἠχορρύπανση· ὁ χότζας πού σὲ λίγο θὰ φωνάζη στὰ τζαμιὰ τρεῖς φορὲς τὴν ἡμέρα δὲν θὰ ἐνοχλῆ; Μισοῦν τὴν πίστη μας, μισοῦν τὸν Σταυρό, τὸν Χριστὸ καὶ τὴν Παναγία.

Καὶ δυστυχῶς κινοῦνται ἐπίσκοποι καὶ ἀρχιεπίσκοποι πρὸς τὶς σκηνές τους, βγάζοντας τὸ ἐγκόλπιο καὶ τὸν Σταυρό, γιὰ νὰ μὴν ἐρεθίζουν τὰ τέκνα τοῦ Μωάμεθ! Αὐτοὶ ποὺ κυβερνοῦν καὶ τοὺς κουβάλησαν ἐδῶ μὲ τὶς δυνάμεις τοῦ σκότους δὲν ρίχνουν μία ματιὰ στὰ συσσίτια καὶ στὰ ἄστεγα καὶ ταλαίπωρα παιδιὰ τῆς Ἑλλάδος; Καὶ τὸ πιὸ σπουδαῖο ἀπ’ ὅλα, στὰ ἄνεργα παιδιά, πού τὰ πιὸ γερὰ μυαλὰ φεύγουν πρὸς δυσμᾶς, γιὰ νὰ ἐπιβιώσουν; Εἶπε ὁ Χριστὸς ἀγάπη, ἀλλὰ εἶπε καὶ τὸ κάθε ἔθνος στὰ ὅριά του καὶ νὰ μὴν εἰσέρχεται στὸ ἄλλο ἔθνος. Ἡ μίξη τῶν Ἑλλήνων μὲ τοὺς μουσουλμάνους, ποὺ δὲν ἔχουν ἱερὸ καὶ ὅσιο, ποὺ δὲν ἔχουν καμιὰ ἠθική, ἀλλὰ ὅλα εἶναι ἀπόλαυση, δὲν θὰ τοῦ ἀλλάξη τὸ ἦθος καὶ τὸ ὕφος καὶ τὴν ταυτότητα αὐτοῦ τοῦ ἁγίου τόπου;

Βρέ, δὲν ἀκοῦτε πού τρίζουν τὰ κόκκαλα τῶν προγόνων μας; Δὲν φτάνουν στὰ αὐτιὰ σας τὰ βογγητὰ καὶ οἱ καημοὶ τῶν προγόνων μας στὸ παιδομάζωμα; Αὐτὸ εἶναι ἕνας καινούργιος τρόπος παιδομαζώματος, μίξεως καὶ συγχύσεως. Ἀπὸ τοὺς ἀπογόνους τοῦ Ἰσλὰμ καταστράφηκε ὅλη ἡ λατρεία τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ καὶ ἡ Ρωμιοσύνη ἀφανίστηκε. Δυὸ μεγάλους ἐχθροὺς συνάντησε στὸν δρόμο της ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, τὸν παπισμὸ καὶ τὸν ἰσλαμισμό. Καὶ αὐτοὶ σήμερα σφιχταγκαλιάζονται γιὰ νὰ κατασβέσουν τὴν λαμπάδα τοῦ κόσμου, ποὺ εἶναι ἡ Ἑλλάδα. Ἀφῆστε τὶς «φιλανθρωπίες» καὶ ἐλᾶτε στὰ συγκαλά σας. Ἐὰν τοὺς προγόνους μας ἔκαψαν, ἔσφαξαν, τηγάνισαν, ἐμᾶς γιατί θὰ μᾶς φερθοῦν καλύτερα; Ἐπειδὴ τοὺς δεχθήκαμε στὴν χώρα μας;

Φαινόμενο μεγάλης παράνοιας ὑπάρχει σ’ αὐτὴν τὴν μικρὴ χώρα. Χρόνια τώρα δεχόμαστε ἀπειλὲς ἀπ’ τὸ Ἰσλάμ. Ποῦ θὰ πᾶς; Ποῦ θὰ περπατήσης καὶ δὲν θὰ κλάψης; Οἱ πρόσφυγες ποὺ ἦρθαν ἀπ’ τὴν Μικρὰ Ἀσία καὶ τὸν Πόντο ἦρθαν ξυπόλητοι, γυμνοί, πεινασμένοι, ἀκρωτηριασμένοι. Αὐτοὶ δὲν εἶναι πρόσφυγες, εἶναι κατακτητές, εἶναι οἱ ρώθωνες τοῦ διαβόλου.

«Θεέ μου, Θεέ μου, ἰνατὶ ἐγκατέλιπές μας;»

Ξωμάντρι τοῦ διαβόλου κατήντησε ἡ Ἑλλάδα καὶ κάθε ἄθεος καὶ ἀντίχριστος καὶ διεφθαρμένος βρίσκει καταφύγιο στὴν χώρα αὐτὴ τῶν μαρτύρων καὶ τῶν Ἁγίων. Ὑπάρχει λύσσα καταστροφῆς αὐτοῦ τοῦ πανάρχαιου λαοῦ ποὺ λέγεται Ἑλληνισμὸς καὶ τῆς Ὀρθοδοξίας. Ποιὸς θὰ ἀπαντήξη τὸ κακό; Οἱ ἄθεοι κρατοῦντες ἢ ὁ πάπας πού ἔχει γίνει -ἀλλοίμονο- τὸ μεγάλο προσκύνημα τῶν ὀρθοδόξων; Δυστυχῶς ὅπως καταντήσαμε καὶ ὄστια θὰ φᾶμε καὶ κοράνι θὰ κρατᾶμε.

Καὶ σιγὰ-σιγά, οἱ σκηνὲς γίνονται πελώρια ξενοδοχεῖα καὶ οἰκοδομὲς ποὺ ἁρπάζουν οἱ τράπεζες ἀπὸ τοὺς δύστυχους Ἕλληνες.

πηγή

το είδαμε εδώ

«Η ΠΑΤΟΥΣΑ ΤΟΥ ΠΆΠΑ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΗ»! (Ἀρχιμ. Γρηγόριος, Ἡγούμενος Ἱ. Μ. Δοχειαρίου)

Ἀπόσπασμα Ἐπιστολῆς
τοῦ Καθηγουμένου τῆς Ἱ. Μ. Δοχειαρίου τοῦ Ἁγίου Ὄρους
Ἀρχιμ. Γρηγορίου

πρὸς τὸν Ἡγούμενο τῆς Μονῆς Πάτμου Ἀρχιμ. Κύριλλο
γιὰ τὸ θέμα τῆς παραχωρήσεως Ναοῦ στοὺς παπικούς. 

.            Ἀγαπητὲ ἐν Χριστῷ ἅγιε Καθηγούμενε καὶ πατριαρχικὲ Ἔξαρχε τῆς παλαιφάτου Μονῆς τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Ἰωάννου, ὁ νοῦς μου παραμένει ἀκόμη στὴν ἀγρυπνία τοῦ Θεολόγου καὶ τὴν Θεία Λειτουργία στὸ Καθολικὸ τῆς Μονῆς ἀπαρασάλευτος.
.              Σοῦ γράφω αὐτὸ τὸ μικρὸ γράμμα, γιὰ νὰ ἐκφράσω τὴν θλίψη μου καὶ τὸν πόνο τῆς καρδιᾶς μου, ποὺ ἐπιμένει ὁ ἀρχιεπίσκοπός μας νὰ ἔχουν οἱ καθολικοὶ ἐκκλησία στὴν Πάτμο, χωρὶς νὰ ὑπάρχει πλήρωμα μὲ τὴν παπικὴ ὁμολογία. Ἀλλοίμονο ἂν ὅπου λούονται οἱ Φράγκοι, ἐπιτρέπουμε νὰ πηγνύουν καὶ ἱερά.
.             Τὸ δοῦλο Γένος, παρὰ τὶς δυσκολίες ποὺ συνάντησε, δὲν ἐπέτρεπε νὰ κτίζωνται ἱερὰ ἑτεροδόξων. Καὶ ὅπου κατάφεραν καὶ ἔστησαν ἱερά, εἶναι σήμερα μία μεγάλη πληγὴ γιὰ τὴν περιοχὴ ἐκείνη. Ἡ πατοῦσα τοῦ πάπα εἶναι πολὺ μεγάλη. Σᾶς παρακαλῶ, μὴν ἐπιτρέψετε οὔτε τὸ δάκτυλο τοῦ μικροῦ του ποδιοῦ νὰ πατήση ὁ πάπας στὴν Πάτμο. Κρατῆστε…τὴν ὁμολογία τοῦ Θεολόγου, τοῦ ὁσίου Χριστοδούλου καὶ πάντων τῶν ἀπ’ αἰῶνος Ἁγίων καὶ κεκοιμημένων πατέρων τῆς ἱερᾶς Μονῆς τοῦ Θεολόγου. Ὄχι στὴν Πάτμο τὸ μνημόσυνο τοῦ πάπα σὲ ναό, ὅποιος καὶ νὰ εἶναι αὐτός. Δῶστε μία μαρτυρία σὲ ὅλη τὴν Ὀρθοδοξία ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ σεσαρκωμένος Λόγος τοῦ Θεοῦ καὶ δὲν δέχεται τὸν αἱρεσιάρχη τῆς Δυτικῆς σπείρας –γιατί εἶναι δύσκολο νὰ τὴν ποῦμε Ἐκκλησία.

[…]

ΠΗΓΗ: agonasax.blogspot.gr

To είδαμε εδώ

Ο Γέροντας Γρηγόριος, Ηγούμενος της Ιεράς Μονής Δοχειαρίου, γράφει με λύπη…

Είναι Πέμπτη μετά την εορτή της Πεντηκοστής. Προσκαρτερών το έλεος του Θεού στο κελλίον μου, πληροφηρήθηκα την ανακοίνωση του Ιερού Ναού Αγίας Τριάδος της Μητροπόλεως Καισαριανής. Και λέγω καθ᾽ εαυτόν: «Τόσες θαυματουργές εικόνες υπάρχουν ονομαστές στον χώρο της Εκκλησιάς και μόνον η Γοργοϋπήκοος προσφέρεται στον κόσμο για προσκύνηση; Πόθεν Γοργοϋπήκοος στην Νέα Σιών; Και μάλιστα προερχομένη από τα ψηλά πατριαρχικά δώματα;»

Προ ετών συνάντησα Δοχειαρίτη με το όνομα Ονούφριος, πρώην προσμονάριο της Παναγίας Γοργοϋπηκόου και εκείνο τον καιρό πνευματικό της Εκκλησίας των Ιεροσολύμων. Και μου εγχείρισε τάμα προσωπικό του για την Παναγία την Γοργοϋπήκοο της Δοχειαρίου. Λόγω του δεσμού του με την Γοργοϋπήκοο, δεν έπρεπε να μου μνημονεύση και την Γοργοϋπήκοο των Ιεροσολύμων;

Ποιά είναι η ιστορία της εικόνας αυτής και ποιά τα θαύματα που διηγούνται; Δεν πρέπει πρώτα να εξιστορήσουμε τα του προσκυνήματος και έπειτα να το παρουσιάσουμε στον κόσμο; Είναι αρκετή η προσωνυμία, για να προσκαλούμε τον κόσμο να πέση και να προσπέση σ᾽ αυτήν την εικόνα;

Θολή η ιστορία αυτή. Μήπως πιάσαμε καλά τον σφυγμό της εποχής μας, ότι οι άνθρωποι ψάχνουν από κάπου να πιαστούνε, και πρέπει να τους το παρουσιάσουμε για άγκυρα ελπίδας; Δυστυχώς, κατά τα τελευταία και δύσκολα χρόνια της απομακρύνσεως των ανθρώπων από τον Θεό, προσπαθεί η Εκκλησία με λείψανα Αγίων και με Εικόνες να τον επαναφέρη στην ισιάδα του δρόμου. Ο τρόπος αυτός επανευαγγελισμού του κόσμου είναι απάτη. Πρέπει να βρη η Εκκλησία άλλους τρόπους να εργαστή στο χωράφι που της εμπιστεύθηκε ο Θεός. Οι μακαριστοί πρόγονοί μου, όσιοι Αμφιλόχιος Μακρής και Φιλόθεος Ζερβάκος, ουδέποτε δέχονταν τον τρόπο αυτόν ευαγγελισμού του κόσμου. Μάλλον οικονομικός τρόπος είναι και όχι πνευματικός. Και κατασκανδαλίζεται ο κόσμος από το πανέρι δίπλα στην Εικόνα και την σύναξη χρημάτων από τον πάμπτωχο ελληνικό λαό.

Διακονώ την Γοργοϋπήκοο τριάντα πέντε χρόνια, όπως παρέλαβα από τους προγόνους μου. Τώρα τι θα πω στον κόσμο και μάλιστα στον σλαβικό κόσμο, ο οποίος λατρεύει πραγματικά αυτό το άγιο εικόνισμα; Πενήντα χρόνια διακονώ την Εκκλησία. Ούτε μεταξωτά φόρεσα ούτε   εκμεταλλευθήκαμε την Χάρη που έδωσε η Παναγία σ᾽ αυτήν την Εικόνα. Έχω το δικαίωμα να κράξω και να φωνάξω: «Αφήστε αυτόν τον τρόπο και βρήτε άλλους τρόπους να στηρίξετε το πλήρωμα, την κληρονομία του Θεού».
Παντού παίζεται η τυφλόμυγα, ωραίο παιδικό παιγνίδι, αλλά όχι και μέσα στην Εκκλησία. Συγχωρέστε με, τον πόνο μου εκφράζω και τον φόβο μου. «Μέγας ευπορισμός η ευσέβεια» κατά τον λόγο του αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου.

Ο Καθηγούμενος της Ιεράς Μονής Δοχειαρίου

Αρχιμανδρίτης Γρηγόριος

 

πηγή

το είδαμε εδώ

«Όπως και να το κάνουμε, το φως του κόσμου είναι η ΕΛΛΑΔΑ!» [βίντεο / 6 μέρη]

ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΤΟΥ ΗΓΟΥΜΕΝΟΥ ΤΗΣ Ι.Μ. ΔΟΧΕΙΑΡΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ

ΜΕ ΛΕΥΚΟΡΩΣΟΥΣ ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΕΣ

ΜΕΓΑΛΗ ΕΥΛΟΓΙΑ! 

ΜΕΡΟΣ 1ο

ΜΕΡΟΣ 2ο

ΜΕΡΟΣ 3ο

ΜΕΡΟΣ 4ο

ΜΕΡΟΣ 5ο

ΜΕΡΟΣ 6ο

πηγή

Τι συμβαίνει με την Ελλάδα .ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ .ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΔΟΧΕΙΑΡΙΟΥ

.ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ .ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΔΟΧΕΙΑΡΙΟΥ

πηγή/ αντιγραφή

Tα χρόνια που υπήρχε στα παιδιά ο φόβος... Αρχιμανδρίτου Γρηγορίου Δοχειαρείτου

παναγία γοργοεπήκοος

Ένα θαυμάσιο κείμενο, από ένα θαυμάσιο άνθρωπο, παρεξηγημένον, ωστόσο, από τον εκκλησιαστικό καθωσπρεπισμό μας...Εντρυφήσατε...

Tα χρόνια που υπήρχε στα παιδιά ο φόβος...
Αρχιμ. Γρηγορίου Δοχειαρείτου
(«Χριστιανική Σπίθα» Ιανουαρίου 2009)Tα χρόνια που υπήρχε στα παιδιά ο φόβος των γονιών και το σέβας στον πατέρα, τα παιδιά συντρόφευαν τον πατέρα στον μόχθο της ημέρας. -"Σε είδα, Σωτήρη, στην βάρκα με τον πατέρα σου. Τον βοηθούσες στο ψάρεμα;" -"΄Οχι, συντροφιά του κρατούσα".
Υπάρχει μια εικόνα -δεν γνωρίζω τον ζωγράφο-πάντως εκφράζει την εποχή για την οποία λαλούμε. Παριστάνεται ο άγιος Ιωσήφ ο μνήστορας στο εργαστήρι του να ιδρωκοπά στο πριόνισμα των ξύλων κι ο Χριστός μας πασιχαρής να τον συντροφεύει. Παιδί κι εγώ της ευλογημένης εκείνης εποχής, δεν άφηνα ποτέ τον πατέρα μου μόνο στην σπορά, στο θέρος, στο αλώνισμα και τον τρυγητό. Τώρα, που τα πάνω ήρθανε κάτω και ποδοπατούνται σαν φθινοπωριάτικα φύλλα, άλλαξε η τάξις και οι γονείς συντροφεύουν τα παιδιά στις αθλοπαιδιές. -"Για πού τέτοια ώρα;" -"Πάω το παιδί στο κολυμβητήριο". Τότε γράφαμε τα παιδιά για τον πατέρα. Τώρα ο πατέρας για τα παιδιά.
Θα ήτανε Μάιος του 1953. Ο πατέρας θέριζε σ' ένα καμποχώραφο του νησιού. Κι εγώ μικρό παιδί, σαν την Ρουθ στον αγρό του Βοόζ, μάζευα πίσω τις σταροκεφαλές που ξέφευγαν από το χειρόβολο του πατέρα μου. Αφού μεσουράνησε ο ήλιος, ένας πατέρας από το διπλανό χωράφι φώναξε με γιγαντιαία φωνή στο παιδί του -"Ήλιου βγάλσιμο, ήλιου βγάλσιμο, ήλιου βγάλσιμο". Κι έτρεχε στο μαγγανοπήγαδο. -"Πατέρα τι συμβαίνει;" -"Φαίνεται, έστειλε το παιδί για νερό και κάποια δενδρογαλιά, που φώλευε στου πηγαδιού την άκρη, άρχισε να κτυπά το παιδί με τινάγματα στον αέρα". -"Και τι είναι το «ήλιου βγάλσιμο»;" -"Αν το παιδί τρέξει προς τον ήλιο, το φίδι θαμπώνεται και θα πάψει να το κτυπά". Αυτό το μυστικό δεν το ξεύρομε, δεν το μάθαμε, δεν το προσέξαμε στο Ευαγγέλιο, και μας κτυπά ο όφις ο αρχαίος κατά πρόσωπον, και προσπαθούμε να τον θαμπώσουμε με τις ψευτοευλάβειές μας και τις φθηνές καλές μας πράξεις, και όχι με το φως του νοητού ήλιου της δικαιοσύνης. Βάζουμε μπροστά στα μάτια του διαβόλου τόσο αστεία πράγματα, για να του περιορίσουμε την ορμή, πού και ό Ίδιος σκα στα γέλια, μας λυπάται και μας αφήνει για άλλη φορά.
Δυστυχώς οι ρασοφόροι αντλούμε δύναμη και δικαιώματα όχι από την άγια άσκηση, άλλα από τα αξιώματα που μας έδωσε η Εκκλησία. Κάποιος Επίσκοπος, εισερχόμενος στον Ναό του αγίου Γερασίμου στην Κεφαλονιά ήκουσε τις φωνές δαιμονισμένης κόρης. Πηγαίνοντας μπροστά της, είπε: «Εν ονόματι του Ιησού του Ναζωραίου, έξελθε πνεύμα ακάθαρτον». Και του απήντησε: -«Σκάσε, βλάκα. Εσύ ποτέ δεν μ' έδιωξες από την καρδιά σου και θα με βγάλεις από αυτήν, στην όποια είκοσι χρόνια κατοικώ;»... Στην εποχή μας η Εκκλησία προβάλλει κάποιους Μητροπολίτες για μεγάλους θεολόγους και μάλιστα απαιτεί να στοιχούμε και να αναπαυόμαστε στην διδασκαλία τους, ενώ η ζωή τους είναι σαν την μούργα, που κατακάθεται στο βαρέλι και ανεβάζει την οξύτητα του λαδιού. Οι Ιεράρχες στην Εκκλησία ήταν πρώτα Άγιοι και μετά Πατέρες και Διδάσκαλοι. Και εμείς οι δύστυχοι μοναχοί γυρνάμε στον κόσμο μ' έναν ντορβά στην πλάτη και πουλάμε την πιο φθηνή αγιότητα.
Αλλά -δόξα τω Θεώ- φύσηξε λίβας εξ Αθηνών και μας σάρωσε, μας καθάρισε, όπως ο άνεμος το σιτάρι από τα άχυρα. Αναπάντεχο καλό μας βρίσκει. Πίστεψαν οι δημοσιογράφοι πως λερωθήκαμε από τον φόβο μας. Τουναντίον πλυθήκαμε και υπέρ χιόνα λευκανθήκαμε. Φύσηξε άνεμος και από τα τέσσερα σημεία του ορίζοντος και έσεισε τα δένδρα του Αθωνικού δρυμού, τα υψηλόκορμα και υψηλόφρονα. Όσα ήταν επιπολαιόρριζα σκιάχτηκαν την δύναμη του άνεμου. Τα βαθύρριζα έμειναν απτόητα.
Οι εχθροί σήμερα της Εκκλησίας δεν είναι ούτε οι ταλαίπωροι δημοσιογράφοι ούτε οι άθεοι, άλλ' οι τάχατες ευλαβείς, και οι λεγόμενοι θρησκευτικοί. Και ας έρθουμε πιό κοντά στα δικά μας. Οι δυσκολίες μας στα Μοναστήρια είναι από τους ευλαβείς γονείς. Αν έρθη παιδί στο Μοναστήρι από ευσεβή οικογένεια, τότε θα δείτε μπόρες και καταιγίδες πού θα επιπέσουν στον ηγούμενο και τους μοναχούς. Ο λαός λέγει «Πάρ' του ο,τι αγαπά και θα δεις ποιος είναι». Αυτό το βιώνουμε πέρα για πέρα αληθινά στην θυσία του Αβραάμ. Αυτές τις μέρες υιός χριστιανικής οικογένειας, και μάλιστα αγωνιζομένης δεινώς για την κάθαρση της Εκκλησίας, εξέφρασε την επιθυμία να εξέλθει του κόσμου και να στοιχηθεί στις τάξεις των μοναχών. Κυριολεκτικά με έστησαν στην μπούκα του κανονιού. Θεώρησαν τον μοναχό κακό κατάντημα και όχι καταξίωση και ευλογία Θεού.
Εμείς, αδελφοί μου, έχουμε ανάγκη αποτάξεως του σατανά και συντάξεως με τον Εσταυρωμένο Ιησού Χριστό. Εμείς, που χάσαμε την ταπείνωση και ζητούμε την αξιοπρέπεια. Εμείς, που φτιάχνουμε άγιους εκεί που ούτε ίχνος αγιότητος υπάρχει, για να κρυφτούμε από πίσω τους όπως οι πρωτόπλαστοι στον Παράδεισο. -"Εγώ, καυχησιολογώντας λέγουμε, έχω Γέροντα τον τάδε προορατικό πατέρα". Και επαναπαυόμαστε. Θέλουμε Μοναστήρια και άγιους κληρικούς, αλλ' όχι από τα παιδιά μας, όχι από την δική μας φυτεία. Η κρίσις του κόσμου και της Εκκλησίας είναι από τους ευλαβείς και από μας τους κληρικούς και μοναχούς.
Είναι ανάγκη να ανασυνταχθούμε οι χριστιανοί, αλλιώς το κακό από μας θα προέλθει στον κόσμο. Όχι άλλο πίσω από ψευδοπροφήτες και ψευδοδιδασκάλους, αλλά μετάνοια και προσανατολισμό στο βγάλσιμο του ήλιου, να θαμπώσει την δενδρογαλιά που κονεύει στα καντούνια του κόσμου.


πηγή / αντιγραφή