Οἱ Ναπολέοντες - Ἀρχιμανδρίτης Ἄνθιμος Ἠλιόπουλος

Ἄς ποῦμε πὼς φτιάχνουμε μιὰ παρέα. Καὶ ἄς ποῦμε πώς συναποφασίζουμε πὼς στὴν παρέα αὐτὴ ἐγὼ θὰ εἶμαι ὁ Ναπολέων, ἐσεῖς θὰ εἶσθε ὁ Μέγας Ἀλέξανδρος, ἄλλος ὁ Ἀχιλλεὺς, ἄλλος ὁ Σωκράτης κ.λ.π. Σκεφτεῖτε, μάλιστα, νὰ ἀγαπήσουμε αὐτὸ ποὺ συναποφασίσαμε καὶ νὰ τὸ πάρουμε γιὰ ἀλήθεια. Καὶ ὄχι μόνο νὰ τὸ πάρουμε γιὰ ἀλήθεια, ἀλλὰ καὶ νὰ τὸ ὑποστηρίξουμε μὲ πάθος κάθε φορὰ ποὺ κινδυνεύει νὰ ἀποκαλυφθεῖ τὸ ψέμμα του. Μπορεῖ καὶ νὰ χάσουμε ὁριστικὰ τὴν ἐπαφὴ μὲ τὸ πραγματικὸ κόσμο τῶν ἀνθρώπων καὶ νὰ βουλιάξουμε ὁλότελα στὸ ψέμμα μας.

Τὸ νὰ ζεῖς μακρυὰ ἀπὸ τὸ βλέμμα τοῦ Θεοῦ μπορεῖ νὰ εἶναι αὐτὸ ἀκριβῶς ποὺ περιγράψαμε. Ἕνας πλαστὸς συμφωνημένος τρόπος ζωῆς, ὅπου τὰ πρόσωπα, οἱ ἀξίες, οἱ σχέσεις μεταξὺ τῶν ἀνθρώπων νὰ καθορίζονται, ὄχι πλέον ἀπὸ τὴν ἀλήθεια, ἀλλὰ ἀπὸ συμφωνίες μεταξὺ τῶν ἀνθρώπων. Ὅπως μπορεῖ νὰ συμφωνήσουμε νὰ εἶμαι ὁ Ναπολέων, ἔτσι μπορεῖ νὰ συμφωνήσουμε καὶ τὸ ὁτιδήποτε.

Εἶναι, γιὰ παράδειγμα, ἡ ἔκτρωση φόνος ἤ ὄχι; Ἔ, λοιπὸν, αὐτὸ μπορεῖ νὰ καθορισθεῖ, καὶ καθορίζεται ἐν Ἑλλάδι νομοθετικὰ, μὲ βάση τὴν ἀνθρώπινη συμφωνία καὶ ὄχι μὲ βάση τὴν ἀλήθεια τῶν πραγμάτων. Νομοθετεῖ λοιπὸν καὶ ἀποφαίνεται τὸ κλειστὸ σύστημα τῆς παρέας ὅτι στὴν περίπτωση τῆς ἔκτρωσης φόνος δὲν ὑπάρχει· ὑπάρχει μόνο αὐτοδιάθεση τῆς γυναίκας κυριαρχικὰ καὶ ἐλεύθερα.

Εἶναι ἡ ὁμοφυλοφιλία πρόβλημα ψυχιατρικῆς φύσεως ἤ ἁπλὴ ἐπιλογή; Σπεύδει λοιπὸν τὸ κλειστὸ σύστημα τῆς παρέας καὶ ἀποφαίνεται πὼς ἀσφαλῶς εἶναι θέμα ἐπιλογῆς καὶ συνεπῶς δὲν πρόκειται νὰ γίνει ἀνεκτὴ ἄλλη θέση. Καὶ τόσα ἄλλα παρόμοια.

Οἱ φίλοι τῆς παρέας φαίνεται νὰ μοιράζουν μεταξύ τους τὶς λειτουργίες καὶ τοὺς ρόλους σὰν νὰ πρόκειται γιὰ θεατρικὸ παιχνίδι καὶ ὄχι γιὰ τὸ μυστήριο τῆς ζωῆς. Κάθε θέμα, ποὺ ἀγγίζει τὰ ὅρια τῆς ἀλήθειας καὶ ἀποζητᾶ νοηματοδότηση, ξεπέφτει σὲ ἕνα ἀνθρώπινο παιχνίδι συμφωνιῶν, ἀλληλεπιδράσεων, ἐκβιασμῶν, ἐπιβολῆς τοῦ ἰσχυροτέρου, ἐθισμῶν καὶ ἐν τέλει διαχείρισης τῆς μάζας. Καὶ ὅλα αὐτὰ γιατὶ; Μὰ, προφανῶς, γιατὶ ἐπιλέχθηκε τὸ παιχνίδι τοῦ ψέμματος. Μιὰ ζωὴ μακρυὰ ἀπὸ τὴν ἀλήθεια· μὲ συμβάσεις καὶ ὑποκρισίες. Ἐγὼ θὰ εἶμαι ὁ Ναπολέων. Ἐσεῖς θὰ εἶστε ὁ Σωκράτης. Λοιπὸν, ἄς παίξουμε.


 

Πόσοι ἄνθρωποι δὲν δηλώνουν κουρασμένοι ἀπὸ τὴν ζωή τους καὶ τὰ σχήματά της. Πόσοι δὲν ὁμολογοῦν μὲ ἀφοπλιστικὴ εἰλικρίνεια ὅτι πῆραν τὴν ζωὴ τους λάθος. Πόσοι δὲν νιώθουν ὅτι ἡ ζωή τους ἔγινε ξένη, ἄδεια, φορτική.

Σχήματα ζωῆς σὲ κρίση. Ἄνθρωποι σὲ κρίση. Σχέσεις σὲ κρίση. Συνειδήσεις σὲ κρίση. Ἔθνη σὲ κρίση. Καὶ πίσω ἀπὸ ὅλα αὐτὰ παρέες νὰ συνεχίζουν νὰ ἐπεξεργάζονται τὰ ψέμματά τους, τὶς ἀπατηλὲς τους συμβάσεις. Μιὰ ζωὴ μακρυά ἀπὸ τὸ βλέμμα τοῦ Θεοῦ. Μιὰ ζωὴ γεμάτη μικροὺς νομοθέτες. Παρέες θεατρικές, ἀνθρώπινα μπουλούκια ποὺ ὑποβιβάζουν τὴν ζωὴ καὶ τὴν ἀλήθειά της σὲ σχῆμα παρέας αὐτόβουλης. Καὶ αὐτὴ ἡ ἀπάτη βαπτίζεται ἐλευθερία, καὶ ἔτσι φτάνει κανεὶς νὰ πεῖ: «Ἔ, καὶ τὶ εἶναι ἡ ψυχή, τὶ εἶν’ ὁ θάνατος, τὶ ἡ ἁμαρτία, τὶ ἡ ἔκτρωση, τὶ εἶναι ἡ ὁμοφυλοφιλία, τὶ ἡ ζωὴ»; Τὴν ἀπάντηση σὲ ὅλα αὐτὰ ἀναλαμβάνει νὰ τὴν προωθήσει ἡ παρέα. Γιατὶ ὅλα, ἐν προκειμένῳ, γίνονται θέμα ἁπλῆς ἐπιλογῆς, θέμα ἀνθρώπινων συμβάσεων.

Κι ὅμως ἀκοῦμε τὸν λόγο τοῦ Κυρίου: «Εἰς τὸν Θεὸν πιστεύετε καὶ εἰς ἐμὲ πιστεύετε» Νὰ τὸ καθοριστικὸ δίλημμα· τὰ σχήματα καὶ οἱ ἀξίες τῆς ζωῆς θὰ διαμορφώνονται μὲ τὴν λογικὴ τῆς ἀνθρώπινης κλειστῆς παρέας ἤ θὰ ἐξετάζονται μὲ ἀκρίβεια ἀπὸ συνειδήσεις ποὺ συνεχῶς διευρύνουν τὰ ὅριά τους ἐπιλέγοντας νὰ τίθενται βασανιστικὰ ὑπὸ τὸ βλέμμα τοῦ Θεοῦ.

Οἱ κρίσεις κάθε μορφῆς παράγονται ἀπὸ παρέες κλειστὲς καὶ φοβικὲς ποὺ δὲν ἀντέχουν νὰ ἐκτεθοῦν στὴν ἀλήθεια. Πῶς νὰ τὸ κάνουμε· δὲν εἶμαι ὁ Ναπολέων, ὅσο κι ἄν συμβατικὰ ἐσεῖς μπορεῖ νὰ τὸ ἀποδέχεσθε. Καὶ, ἄν συνεχίζω νὰ ζῶ ὡς ὁ Ναπολέων, κάνω κακὸ καὶ στὸν ἑαυτό μου καὶ σὲ σᾶς.

Ἄς μάθουμε νὰ ζοῦμε ταπεινὰ. Καί, εἰδικὰ σήμερα, θὰ ἀποτελοῦσε ὕψιστη πνευματικὴ προσφορὰ πρὸς τὴν πατρίδα νὰ τῆς προσφέρονται πολίτες ποὺ δὲν ζοῦν μὲ τὴν λογικὴ τῶν μελῶν μιᾶς παρέας ποὺ τὰ ἔχουν βρεῖ μεταξύ τους, ἀλλὰ πολίτες μὲ συνειδήσεις ὀξύτατες, ποὺ ἀγαποῦν νὰ ἐλέγχονται ἀπὸ τὸ βλέμμα τοῦ Θεοῦ.

Πηγή

Πέντε ἐνδείξεις -Ἀρχιμανδρίτης Ἄνθιμος Ἠλιόπουλος

Ἑορτάζουμε τὴν γέννηση τοῦ Κυρίου μας στὰ ἀνθρώπινα. Εἶναι ὁ Υἱὸς τοῦ Ἀνθρώπου. Εἶναι ὁ Υἱὸς τῆς Παρθένου. Εἶναι κατὰ τὴν προφητεία ὁ Ἐμμανουήλ, ὁ Θεὸς μαζί μας. Αὐτὴ ἡ σχέση μὲ τὸν καθένα μας, γιὰ τὴν ὁποία γεννήθηκε, εἶναι τὸ ἄκρον τῶν βιωμάτων μας. Ὅ,τι πιὸ μεγάλο θὰ μπορέσει ἡ ὕπαρξή μας νὰ ζήσει. Τὴν συμπόρευσή της μὲ τὸν Θεάνθρωπο. Τὴν ἀποκάλυψη μέσα μας τῆς δικῆς Του ζωῆς. Ἄς δοῦμε πέντε ἐνδείξεις ποὺ λειτουργοῦν ὡς ἔλεγχος πιστότητος τοῦ γεγονότος πὼς Αὐτὸς ἦλθε καὶ εἶναι μεθ’ ἡμῶν. 

1) Ὁ ἔλεγχος τῆς συνειδήσεως. Ἀλλάζει ἡ στάση σου ἀπέναντι στὶς ἐνοχὲς σου. Ἀρχίζεις νὰ τὶς ἀποδέχεσαι, νὰ μὴν ἀντιδρᾶς σὲ παρατηρήσεις ποὺ σοῦ γίνονται, νὰ μὴν κατσουφιάζεις ὅταν σ’ ἐλέγχουν. Συνηθίζεις νὰ νιώθεις ἔνοχος καὶ δὲν μαραζώνεις· ἀντίθετα ἀναγνωρίζεις τὰ λάθη σου μὲ ἡσυχία. Πατᾶς καλὰ στὰ πόδια σου καὶ μέσῳ τῆς ἐνοχῆς σχετίζεσαι καλύτερα μὲ τὸν δημιουργό σου. Ἀπέναντι σ’ Αὐτὸν αἰσθάνεσαι τὴν ἀνάγκη νὰ ἀπολογεῖσαι, ἀπέναντι σ’ Αὐτὸν ἁμαρτάνεις. Ἡ σχέση πιὰ μὲ τὸν Θεὸ περνάει μέσα ἀπὸ τὴν ἐνοχή. Στέκεσαι ἀπέναντί Του ὡς ἕνας ἁμαρτωλός μὲ αἴσθηση πόνου καὶ λύπης γιὰ τὴν ἁμαρτία. Τὸ βίωμα τῆς ἐνοχῆς δὲν σὲ τρομάζει ὅπως παλιά. Νιώθεις γιὰ πρώτη φορὰ ἐλεύθερος, παράξενα ἐλεύθερος. Ἡ ἐνοχὴ παράγει ταπείνωση καὶ ἡ ταπείνωση σὲ κρατᾶ μέσ’ τὴν χαρά.

2) Ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ. Ἔρχεται μέσα στὸν ἄνθρωπο μιὰ αἴσθηση συνοχῆς. Δὲν σοῦ ’ρχεται νὰ λειτουργήσεις μὲ ἀπρέπεια καὶ ἐπιπολαιότητα. Συνέχεσαι καὶ προσέχεις μὴν καὶ τραυματίσεις κάτι ἱερὸ ποὺ συναισθάνεσαι μέσα σου. Δὲν εἶσαι πιὰ ὁ κυρίαρχος· εἶσαι ὁ φιλοξενούμενος μέσα στὴν δική Του πραγματικότητα. Εἶναι λυτρωτικὸ νὰ αἰσθάνεσαι νὰ σὲ γεμίζει τὸ δέος τῆς δικῆς Του παρουσίας. Ὅλα στέκονται πάνω σ’ αὐτὴ τὴν παρουσία. Μὲ τὸ ποὺ σ’ ἄγγιξε, ὅλα γίναν σοβαρὰ καὶ ἀληθινά. 

3) Ὁ φωτισμὸς τῆς ψυχῆς. Ὅλα εἶναι πιὰ καθαρὰ. Βλέπεις μὲ ἀκρίβεια τοὺς λογισμοὺς νὰ ἔρχονται, βλέπεις τὸ περιεχόμενό τους, τὸν σκοπό τους, τὸν κίνδυνο ποὺ κρύβουν. Αἰσθάνεσαι τὴν ὕπαρξή σου. Εἶναι συνεχῶς παροῦσα στὴν συνείδησή σου. Συναισθήματα, ἐπιθυμίες, τὰ βλέπεις ὅλα μὲ ἀποστασιοποίηση, ἔλεγχο, γνώση, ἀκρίβεια. Ἡ ἐπαφὴ μὲ τὸν κόσμο ἔχει ποτισθεῖ μὲ μιὰ παράξενη γαλήνη. Ὅλα γίναν πιὸ εὔκολα. Ἄλλος ὁδηγεῖ, ἄλλος ὁμιλεῖ, ἄλλος διευθετεῖ. Σὰν νὰ περπατᾶς πάνω σὲ χιόνι. Τὸ βάρος τῆς ἡμέρας ἔφυγε.

4) Ἡ ἀγάπη. Μιὰ παράξενη αἴσθηση νὰ βλέπεις τὴν ἀγάπη σου νὰ ἀγγίζει ἀνθρώπους μακρινοὺς, ἄγνωστους, ἀδιάφορους μέχρι χτές. Ἡ λύπη ἤ ἡ χαρὰ τοῦ ἄλλου δὲν σ’ ἀφήνει πιὰ ἀδιάφορο. Ζεῖς μέσα σου πρωτόγνωρα ἀνοίγματα. Μιὰ εὐκολία καὶ μιὰ χαρὰ ὑπάρχει στὸ πλησίασμα τοῦ ἄλλου. Δὲν περπατᾶς πιὰ στὸ δρόμο τοῦ συμφέροντος καὶ τοῦ φόβου. Βιώνεις ἐλευθερία καὶ ἀποδέσμευση. Ἡ χαρὰ εἶναι τόσο φωτεινή, τόσο ἁπλή. Ἕνα πανηγύρι ζεῖ ἡ καρδιά. 

5) Ἡ προσδοκία. Μιὰ βαθειὰ ἐπιθυμία γεννιέται μέσα σου. Νὰ τελειώνει γρήγορα αὐτὴ ἡ ζωὴ. Νὰ γίνει γρήγορα αὐτὴ ἡ συνάντηση. Ἡ ἔντονη προσδοκία μιᾶς συνάντησης μαζί Του. Ὅλα ἐκεῖ εἶναι προσανατολισμένα. Τίποτε δὲν σὲ γεμίζει πιὰ ἐδῶ. Θέλεις νὰ φύγεις. Ἐκεῖνος εἶναι τὸ πλήρωμα τῶν πάντων.

Αὐτὲς εἶναι κάποιες ἐνδείξεις ὅτι ὁ Θεὸς καὶ Κύριός μας εἶναι μαζί μας. Τὸν νιώθει κανεὶς μὲ ὅλο του τὸ εἶναι. Αὐτοῦ τὴν ἔλευση ἑορτάζουμε. Πόση ἀνάγκη ἔχει ἡ ψυχὴ νὰ γιορτάσει! Τὰ δικά της βιώματα τὴν ὁδηγοῦν στὴν γιορτή. Ἡ χαρὰ βγαίνει μέσα σ’ αὐτὴν τὴν ψυχή. Κι εἶναι ὅλη ἡ χαρὰ ἀλήθεια. Κι εἶναι ἀλήθεια ὁ Ἐμμανουήλ. Καὶ τὸ ἐπιβεβαιώνει ὅλο τὸ εἶναι τῆς ψυχῆς· μ’ ὅλη τὴν δύναμή της. 

Τὰ πρόβατα καὶ ὁ βοσκός τους Ἀρχιμανδρίτης Ἄνθιμος Ἠλιόπουλος

Μοιάζει μὲ κοπάδι χωρὶς βοσκὸ ὁ σημερινὸς κόσμος. Ἀρρώστιες πολλὲς πέσαν στὸ κοπάδι. Γιὰ τὸ μεγαλύτερο μέρος τοῦ κοπαδιοῦ, ἀφοῦ δὲν λειτουργεῖ κανένας ἐσωτερικὸς κανόνας ποὺ νὰ διεγείρει τὶς αἰσθήσεις τῆς ψυχῆς, ἀφέθηκε ἡ ζωὴ ἀνερμάτιστη, ἄδεια, νὰ προσπαθεῖ νὰ βρεῖ νόημα στὰ μικρὰ καὶ στὰ φτηνά. Παύσανε τὰ μεγάλα, τὰ ὡραῖα καὶ τὰ ἀληθινά. Τώρα πέραση ἔχουν τὰ ἀγοραῖα.

Ἡ χειρότερη ὅμως ἀπὸ ὅλες τὶς ἀρρώστιες εἶναι ποὺ δὲν ξεχωρίζει πιὰ τὸ κοπάδι τὸν βοσκὸ ἀπὸ τὸν λύκο. Δὲν γνωρίζει σὲ ποιοῦ τὴν φωνὴ νὰ τρέξει· τόσες φωνές, τόση σύγχυση, τόση ἐπιπολαιότητα. Μάτια κουρασμένα, μάτια σὲ ἀπόγνωση, μάτια ἄδεια. Ξέρει ὁ λύκος νὰ ἀδειάζει τὴν ζωὴ ἀπὸ τὸ περιεχόμενό της. Νὰ τὴν κάνει νὰ κείτεται στὸ πάτωμα σὰν ἄδειο τσουβάλι. Πρῶτα κάνει νὰ μὴν γυρνᾶς στὸ σφύριγμα τοῦ βοσκοῦ. Σοῦ χαλάει τὴν μορφή του. Ἀρχίζει νὰ θαμπώνει ἡ παρουσία του μέσα στὴν ψυχὴ σου. Σὲ γλυκαίνει μὲ τόσες ἄλλες παρουσίες, πιὸ ἐντυπωσιακές. Θαμπώνεσαι. Σκύβεις τὸ κεφάλι καὶ ἀναμηρυκάζεις τὴν τροφή σου. Τὸ μυαλό πιὰ ἔχει χάσει τὴν λάμψη του, τὴν φωτεινότητά του. Σκοτείνιασε μὲ τὶς πολλὲς σκέψεις καὶ τὰ πολλὰ ποὺ ἀκούει. Γλυκάθηκε, ἔφαγε ἀπὸ μολυσμένο χορτάρι, ἀργοπεθαίνει μέσα στὴν ἀδιαφορία. 

Ὅμως τὶ εἶναι αὐτὸ ποὺ μᾶς λέγει ὁ βοσκὸς μὲ τὸ στόμα τοῦ Ἁγίου Ἰωάνου τοῦ Θεολόγου καὶ Εὐαγγελιστοῦ; «Τὰ πρόβατα τὰ δικά μου ἀκοῦνε μὲ προθυμία τὴν φωνή μου· καὶ ἐγὼ τὰ γνωρίζω ὡς δικά μου καὶ αὐτὰ μὲ γνωρίζουν καὶ μὲ ἀκολουθοῦν. Καὶ ἐγὼ σὲ ἀνταμοιβή τῆς ὑπακοῆς τους τοὺς δίνω τὴν αἰώνια ζωὴ καὶ δὲν θὰ χαθοῦν στὸν αἰῶνα. Καὶ κανένας λύκος δὲν θὰ τὰ ἁρπάξει ποτὲ ἀπὸ τὸ δυνατό μου χέρι» (Ἰω. ι΄ 27-28)

Βλέπουμε κάποιες βασικὲς ἀλήθειες στὰ λόγια τοῦ μεγάλου βοσκοῦ:

- Χαρακτηριστικό ποὺ ξεχωρίζει τὰ πρόβατα εἶναι ἡ προθυμία μὲ τὴν ὁποία συνεχίζουν νὰ ἀκοῦνε τὴν φωνὴ τοῦ Κυρίου τους. Ἀκούω σημαίνει προσέχω καὶ ξεχωρίζω τὴν φωνὴ αὐτὴ ἀπὸ τὶς ἄλλες φωνές. Τὴν προσέχω ἰδιαίτερα. Δὲν τὴν συγχέω, δὲν τὴν ὑποβιβάζω σὲ ἀξία κάνοντάς την ἴδια μὲ τὶς ἄλλες φωνὲς. Τὴν ἀγαπῶ τὴν φωνή αὐτή. Τὴν θέλω, τὴν λαχταρῶ. Εἴτε εἶναι ἐντολὴ, εἴτε εἶναι ὑπόδειξη, εἴτε εἶναι ἐπιτίμηση. Ὅπως κι ἄν εἶναι ἡ φωνὴ αὐτὴ, τὴν ξεχωρίζω. Εἶναι ἡ φωνὴ τοῦ Κυρίου μου.

- Ἀκούω τὴν φωνὴ σημαίνει ὅτι νιώθω πάνω μου τὴν παρουσία Κυρίου. Δὲν εἶμαι ἀδέσποτος. Ἀναγνωρίζω τὴν κυριαρχία κάποιου πάνω μου, κυριαρχία ποὺ μὲ τὰ χρόνια κατάλαβα ὅτι εἶναι κυριαρχία τῆς Ἀγάπης. Καὶ, ὅσο ἀναγνωρίζω τὴν κυριαρχία ὡς ἀγάπη, τόσο καταλαβαίνω τὴν ἀγάπη ὡς κυριαρχία. Καὶ παλεύω περισσότρο νὰ εἶμαι πρόβατό του, νὰ μὴν μείνει τίποτα δικό μου ποὺ δὲν θὰ εἶναι δικό του. Θέλω ὅλα νὰ τὰ ὁρίζει αὐτὸς. 

- Κάθε ποὺ φεύγει τὸ λογικὸ πρόβατο ἀπὸ τὸν φόβο τοῦ βοσκοῦ καὶ κάθε ποὺ νιώθει τὴν ἀγάπη του καὶ ἀκουμπᾶ τὸ κεφαλάκι του ἥσυχα στὰ χέρια του, τὸ διαπερνᾶ μιὰ αἴσθηση πληρότητας, μιὰ ἄλλη ζωή. Τότε εἶναι ποὺ ἡ ζωὴ καὶ ὁ θάνατος παύουν νὰ ἔχουν ἀξία. Ἕνα θέλεις· νὰ μὴν χάσεις τοῦτο τὸ ἄγγιγμα, τοῦτο τὸ χάδι. Καὶ ζεῖς γι’ αὐτὴ τὴν σχέση. Ὅλα πιὰ εἶναι αὐτὴ ἡ σχέση. Θάνατος πιὰ δὲν ὑπάρχει. Ὅλα γίναν ΖΩΗ.

- Ἕνα πιὰ σὲ φοβίζει· μὴν τυχὸν χάσεις αὐτὸ ποὺ ζεῖς. Καὶ ἕνας εἶναι ὁ κίνδυνος. Ὁ λύκος ποὺ περιφέρεται ὠρυόμενος ζητώντας ποιὸν νὰ καταπιεῖ. Καὶ ποιὸ εἶναι τὸ ἀδύναμο σημεῖο; Ὁ τρόπος ποὺ ἀκούω. Ἄχ! Μὴν τυχὸν μὲ πλανέσει, μὴν τυχὸν χάσω τὴν αἴσθηση τῆς φωνῆς του. Εἶναι τόσο λεπτὴ, τόσο διακριτικὴ, λὲς καὶ ὅλη ἡ εὐθύνη πέφτει πάνω μου. Νὰ ξεχωρίζω τὴν φωνή του ἀπὸ τόσες ἄλλες. 

- Ὅσο τὴν ξεχωρίζεις αὐτὴ τὴν φωνή, τόσο νιώθεις τὸ στιβαρό του χέρι σὰν προστασία. Κανεὶς δὲν τολμᾶ νὰ πλησιάσει, κανεὶς νὰ κάνει κακό. Τόσα προβατάκια δίπλα μου σκύβουν τὸ κεφαλάκι τους ἥσυχα στὸν Κύριο. Τόπος ἀπέραντης εἰρήνης καὶ χαρᾶς. Τόπος γαλήνης καὶ ἀσφάλειας.

- Ὅμως πιὸ κεῖ, τρικυμία, σάλος, φόβος, θάνατος. Ἄλλα προβατάκια. Παλεύουν μέσα στὰ κύματα. Χάνονται, πνίγονται, πᾶνε. Ὤ, τὶ θέαμα, τὶ τρομερὸ θέαμα. 

Τὰ πρόβατα, ὁ βοσκὸς, ἡ φωνή του, ὁ λύκος, ἡ θάλασσα. Ἡ ζωή μας ὅλη. 

Κύριε, κάνε γιὰ πάντα ν’ ἀγαπῶ τὴν φωνή σου. Τίποτε ἄλλο δὲν ζητῶ. Μόνον αὐτὸ· μὴν χάσω τὴν γλύκα τῆς φωνῆς σου, μὴν μπερδευτῶ, μὴν ξεφύγω κι ἀγριέψει ἡ ψυχή μου. 

Καὶ τὰ ἄλλα προβατάκια, Κύριε, σῶσε τα. Νὰ ’μαστε ὅλοι ἕνα, μαζί μὲ σένα, μέσα στὴν ποίμνη, ἀσφαλισμένοι, χαρούμενοι. Δῶσε το, Κύριε. Κάνε μας νὰ τὸ θέλουμε, νὰ τὸ ἐπιθυμεῖ διαρκῶς ἡ καρδιά μας.
πηγή

Τὸ πέρασμα Ἀρχιμανδρίτης Ἄνθιμος Ἠλιόπουλος

 

Ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος βάλθηκε νὰ πετάξει ἀπὸ πάνω του κάθε τι ποὺ τοῦ θυμίζει πὼς ὑπάρχει ψυχή. Ζεῖ ἔντονα τὴν ἐξωστρέφεια περιμένοντας τὴν χαρὰ ἀπὸ τὰ πράγματα καὶ τὶς καταστάσεις τοῦ βίου του. Μὰ τότε εἶναι ποὺ ἡ χαρὰ μοιάζει σὰν τὸν ὀρίζοντα. Ὅσο τὸν πλησιάζεις καὶ λὲς πὼς τὸν φτάνεις, αὐτὸς ὅλο καὶ ἀπομακρύνεται. Καὶ τοῦτο στὴ ζωὴ πληρώνεται μὲ πίκρα, παράπονο, ἀδημονία, νευρικότητα καὶ τόσα ἄλλα.

Μὰ ἄν κάτι εἶναι ποὺ ἡ ἐκκλησία μᾶς ἔχει μάθει καλὰ, αὐτὸ εἶναι τὸ ὅτι πέρα ἀπὸ τὸν βίο ὑπάρχει ἡ ζωὴ. Ὁ βίος δὲν εἶναι ὅλη ἡ ζωή, ὅπως καὶ ὅλη ἡ ζωὴ δὲν χωράει μέσα στὸν βίο. Καὶ εἶναι τραγικὸ ποὺ τόσες προσπάθειες γίνονται νὰ ξεχαστεῖ ἡ ζωὴ, νὰ παύσει κάθε σύνδεση μὲ τὴν ψυχή καὶ νὰ στραφεῖ ὅλος ὁ ἄνθρωπος στὸν βίο. Νὰ μείνει αὐτὸς μόνος νὰ ἀπασχολεῖ τὸν ἄνθρωπο.

Σὲ ὅλη αὐτὴ τὴν στροφὴ ἀμέτοχα δὲν εἶναι καὶ πολλὰ μέλη τῆς ἐκκλησίας. Παρασύρονται συχνὰ καὶ ἔρχονται κι αὐτὰ νὰ πιστεύσουν πὼς τὸ σημαντικὸ εἶναι ὁ βίος καὶ ὅλα πρέπει νὰ ὑπηρετοῦν αὐτόν. Γι’ αὐτὸ καὶ τὰ βλέπουμε νὰ ἀντιμετωπίζουν τὴν ἐκκλησία σὰν ἕναν θεσμὸ τοῦ κόσμου αὐτοῦ, ποὺ σκοπό του ἀποκλειστικὸ πρέπει νὰ ἔχει τὴν ἀνακούφιση τῶν ἀνθρώπων στὰ βιωτικά τους προβλήματα. Κάτι σὰν κρατικός θεσμός καὶ παράρτημα τῶν κρατικῶν θεσμῶν καὶ ὀργάνων.

Ὅμως πόση σχέση ἔχουν ὅλα αὐτὰ μ’ αὐτὸ ποὺ πραγματικὰ ὑπάρχει προαιωνίως καὶ ἀποκαλύφθηκε τὴν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς· τὴν Ἐκκλησία, ὡς τὸ μυστικὸ σῶμα τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, στὸ ὁποῖο μετέχει καὶ ζεῖ καὶ τρέφεται καὶ ἀναπνέει ὁ καθένας μας ποὺ εἶναι βαπτισμένος. Ποὺ μυστικὰ αἰσθάνεται τὸν ἑαυτό του ὡς μέλος ἑνός σώματος τὸ ὁποῖο ζεῖ καὶ λειτουργεῖ χάρη στὴν κεφαλὴ του, τὸν Χριστὸ. Ἄρα τὴν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς δοξάζουμε τὸ θεανδρικὸ πρόσωπο τοῦ Κυρίου μας γιατὶ αἰσθανόμαστε βαθειὰ μέσα μας ὅτι εἰσέρχεται στὰ ἀνθρώπινα καὶ τροφοδοτεῖ τὴν ἐκκλησία ἡ πραγματικότητα τῆς δικῆς Του ζωῆς.

Πῶς τώρα θὰ ἀφήσει κανεὶς τὸν ἑαυτό του νὰ ἐκπέσει ἀπὸ ὅλο αὐτὸ καὶ νὰ μεταφερθεῖ σὲ μιὰ ἀδιέξοδη καὶ καταθλιπτική ἔκφανση τῆς ζωῆς ποὺ εἶναι ὁ βίος, ὁ χωρὶς ζωή; Αὐτὸ εἶναι ποὺ προσπαθοῦν κυρίως οἱ ἀντίπαλες δαιμονικὲς δυνάμεις· νὰ καταφέρνουν νὰ στρέψουν τὸν ἄνθρωπο, τὸν βαπτισμένο χριστιανό, στὸν βίο. Ἐκεῖ νὰ δαπανήσει ὅλες τὶς δυνάμεις του, ὅλα τὰ χαρίσματά του. Καὶ νὰ ἀναλογισθεῖ κανεὶς γιατὶ τοῦ χαρίστηκαν ὅλα αὐτὰ!

Λοιπὸν, αὐτὴν τὴν μεγάλη γιορτὴ, τὴν γενέθλια ἡμέρα τῆς ἐκκλησίας, ἄς τὴν γιορτάσουμε καὶ ὡς γιορτὴ ποὺ ἀνανεώνει μέσα μας τὸν ἐπίμονο προσανατολισμὸ καὶ τὴν σταθερὴ κίνηση τῆς προσωπικότητός μας ἀπὸ τὴν καχεξία τοῦ βίου στὴν ἐλευθερία καὶ στὸ φῶς τῆς ζωῆς. Ἀμήν. 

Λιβάνι ἀπὸ ἔγκλημα;

 

Ἄνθιμος Ἠλιόπουλος (Ἀρχιμανδρίτης)

«Ὁ Ἐφραίμ εἶναι ἄτομο μὲ ροπή στὴν ἐγκληματική δράση ποὺ εἶναι στοιχεῖο τῆς προσωπικότητάς του καὶ ἐνεργεῖ ἐπιτήδεια καὶ μεθοδευμένα». Ἔτσι περιγράφουν οἱ τρεῖς δικαστές τοῦ Συμβουλίου Ἐφετῶν τὸν ἡγούμενο Ἐφραίμ στὸ βούλευμα μὲ τὸ ὁποῖο διατάσσουν τὴν προφυλάκισή του. Ἕνα σκεπτικὸ ποὺ προϋπῆρχε καὶ στὴν σκέψη τῆς ἀνακρίτριας ποὺ τὸν ἀνέκρινε.

Μπορεῖ, λοιπὸν, κάθε καλόπιστος πολίτης, ποὺ μπορεῖ αὔριο νὰ βρεθεῖ κι αὐτὸς σὲ κάποια αἴθουσα δικαστηρίου, νὰ διερωτηθεῖ:

Ὁ γέρων Ἐφραίμ εἶναι 54 ἐτῶν. Ἄν, ὅπως λέγει τὸ βούλευμα ποὺ τὸν προφυλάκισε, εἶναι προσωπικότητα μὲ ροπὴ στὸ ἔγκλημα, ποιὰ εἶναι τὰ ἄλλα του ἐγκλήματα ὅλα τὰ προηγούμενα χρόνια τῆς ζωῆς του; Προφανῶς τὸ ἔγκλημα, κατὰ τὸ βούλευμα, ἐνυπάρχει στὴν προσωπικότητά του. Ἄρα, αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος, μέσα στὰ 54 χρόνια ζωῆς ποὺ προηγήθηκαν, θὰ εἶχε τὴν εὐκαιρία νὰ τελέσει σωρεία ἐγκληματικῶν πράξεων, ὡς «ἄτομο μὲ ροπὴ στὴν ἐγκληματικὴ πράξη». Τὰ ἀνεκάλυψαν, ἄραγε, αὐτὰ τὰ ἐγκλήματα οἱ δικαστές μας;

Πῶς κατέληξαν σ’ αὐτὸ τὸ ἰδιότυπο ψυχογράφημα, ποὺ στέλνει στὴν φυλακὴ ἕνα ἡγούμενο μὲ τὴν μεγαλύτερη ἀνδρικὴ ἀδελφότητα στὸν κόσμο; Μὲ ποιὸ τρόπο ἕνας ἐγκληματικὸς ἀνθρώπινος τύπος καταφέρνει καὶ συνάζει γύρω του 120 νέους, μορφωμένους μοναχοὺς, τοὺς μαντρώνει σ’ ἕνα μοναστήρι, τοὺς ὑποχρεώνει νὰ ἀσκοῦνται, νὰ νηστεύουν, νὰ ξεχάσουν τὸν κόσμο καὶ τὶς χαρές του, νὰ κάνουν ἀπόλυτη ὑπακοή; Μήπως κι αὐτοὶ εἶναι ἐκκολαπτόμενες ἐγκληματικές φυσιογνωμίες; Μάλιστα. Ἔτσι φαίνεται. Ἀφοῦ, μάλιστα, ὁ γέροντάς τους εἶχε τὴν ἀπόλυτη συμφωνία τῶν μοναχῶν του καὶ τὴν συμπαράστασή τους σὲ ὅ,τι ἡ Μονὴ ἀποφάσιζε.

Ἄρα, τὸ Βατοπαίδι δὲν στήθηκε ἀπὸ τὴν χάρη τοῦ Θεοῦ. Στήθηκε ἀπὸ μιὰ προσωπικότητα ποὺ ἔχει «ροπὴ στὴν ἐγκληματική δραστηριότητα». Καὶ γύρω του σύναξε ἀνθρώπους νέους καὶ μορφωμένους ποὺ τρέφονται πνευματικὰ ἀπὸ τὸν γέροντά τους, ὄχι μὲ τὴν χάρη τοῦ Θεοῦ, ποῦ νὰ τὴν βρεῖ, ἄλλωστε, τὴν χάρη μιὰ προσωπικότητα μὲ «ροπὴ στὴν ἐγκληματικὴ δραστηριότητα», ἀλλὰ μὲ ὑποδόριες ἐνέσεις ροπῆς πρὸς τὸ ἔγκλημα. Γι’ αὐτὸ καὶ τὸν ἀγαποῦν. Γι’ αὐτὸ καὶ τοῦ κάνουν ἀπόλυτη ὑπακοὴ. Οἱ ἐνέσεις θὰ φταῖνε. Νὰ μιὰ ἀκόμη ἐγκληματικὴ πράξη, ποὺ πιστεύω δὲν θὰ διέλαθε τῶν δικαστῶν μας.

Καὶ ὅλες οἱ χιλιάδες προσκυνητῶν ποὺ τὰ τελευταῖα εἴκοσι χρόνια πέρασαν ἀπὸ τὸ Βατοπαίδι; Χαίρονταν, πήγαιναν καὶ ξαναπήγαιναν ἑλκόμενοι, ἄραγε, ἀπὸ τὴν ὀσμή τοῦ ἐγκλήματος ποὺ ἀνεδύετο μέσα στὴν μονὴ; Προφανῶς αὐτὸ θὰ ἦταν τὸ λιβάνι ποὺ ἐκαίετο στὸ Βατοπαίδι. Λιβάνι ἀπὸ ἔγκλημα.


Ἀλλὰ, ἄς μὴν ξεχνοῦμε. Ζοῦμε στὴν Ἑλλάδα τοῦ 2011. Τὴν Ἑλλάδα τῆς παρακμῆς. Σ’ αὐτὴν τὴν Ἑλλάδα τῆς παρακμῆς φαντάζει φυσιολογικὴ μιὰ τέτοια ἀπόφαση. Καὶ λογική. Καὶ ἀποδεκτὴ ἀπὸ τοὺς ἄλλους δικαστές. Κυρίως ἀπὸ τὸν εἰσαγγελέα τοῦ Ἀρείου Πάγου.

Τὸ πνεῦμα τῆς αὐτοκαταστροφῆς

Ἄνθιμος Ἠλιόπουλος (Ἀρχιμανδρίτης)

Ἐν Ἑλλάδι κάθε χρόνο μαρτυροῦνται περίπου 350 χιλιάδες ἐκτρώσεις. Δηλαδὴ, κάθε χρόνο 700 χιλιάδες, κατὰ τεκμήριο νέοι, δηλητηριάζονται μὲ τὸ δηλητήριο τῶν ἐκτρώσεων· φέρουν δηλαδὴ στὴν ψυχή τους, ἐκτὸς ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ ζοῦν ἤ θὰ ζήσουν τὸν μαρτυρικὸ δρόμο τῆς μετάνοιας, τὸ δηλητήριο ποὺ τοὺς ποτίζει ἡ σκληρὴ αὐτὴ ἁμαρτία.

Οἱ οἰκογένειες στενάζουν κάτω ἀπὸ τὴν διαλυτικὴ παρουσία τῆς μοιχείας καὶ τοῦ κενοῦ τῶν ἀνθρωπίνων σχέσεων. Ἡ πορνεία θερίζει τὰ νιᾶτα, ἀκόμα καὶ τὰ ἄγουρα τοῦ γυμνασίου. Ἔγινε κάτι σὰν ἄθλημα. Νέοι καὶ νέες συναγωνίζονται σὲ μιὰ ἀδιέξοδη, ἀλλὰ καὶ καταστροφικὴ πορεία. Γέρνουν τὰ νιᾶτα σὰν μαραμένα κλωνάρια ζώντας τὸν ἀφύσικο μονόδρομο πρὸς τὴν ἡδονὴ καὶ τὴν ἐναλλαγὴ συντρόφων.

Ἡ ψυχὴ τῶν νεοελλήνων συμπιέζεται κάτω ἀπὸ τὸ βάρος ποὺ ἀσκεῖ ἡ φιλοχρηματία καὶ ἡ ἡδονὴ γιὰ ἐξουσία καὶ κυριαρχία. Μικροὶ καὶ μεγάλοι ὀνειρεύονται τὴν ἐπέκτασή τους, τὴν ἀνέλλιξή τους μὲ κάθε μέσον, πατώντας πάνω στὸν διπλανό τους. Ἀποτέλεσμα· σπάνια βλέπεις χριστιανὸ Ἕλληνα νὰ μετανοεῖ καὶ νὰ πονᾶ ποὺ ζήτησε μεσολάβηση πολιτικοῦ γιὰ νὰ ὑποσκελίσει τὸν συνάνθρωπό του καὶ νὰ τακτοποιηθεῖ ὁ ἴδιος ἤ τὰ παιδιά του. Κατάντησε ἐν Ἑλλάδι φυσιολογικὴ δημοκρατικὴ λειτουργία ἡ ἐμπορία τῆς ψήφου.

Σὲ ἕναν τόπο ποὺ ἔχει ἀρδευθεῖ ἀπὸ τὸ αἷμα μαρτύρων τῆς πίστεως, ἀπὸ τὰ δάκρυα ὁσίων ψυχῶν ποὺ ἔζησαν τὴν τιτάνια πάλη γιὰ τὴν γνώση τοῦ Θεοῦ, ἀπὸ τὶς προσευχὲς τόσων καὶ τόσων ἁπλῶν ἀνθρώπων ποὺ μὲ σιγουριὰ καὶ πίστη κοίταζαν κατὰ τὸν οὐρανὸ καὶ μέσα τους, σὲ ἕναν τέτοιο τόπο «φιλοπρόοδες δυνάμεις» βάλθηκαν νὰ φέρουν στὴν Ἑλλάδα ὄχι προσευχές, ὄχι δάκρυα, ὄχι αἷμα πίστεως ἀλλὰ τὸν μακάριο ὕπνο τῆς ἀπιστίας καὶ τῆς γελοιοποίησης τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Τὸ νὰ μὴν πιστεύεις, σήμερα, δὲν εἶναι μιὰ μορφὴ ἀναπηρίας, μιὰ ἄρνηση νὰ κτυπηθεῖς μὲ τὰ μεγάλα, μιὰ αὐτάρεσκη ἐπιβολὴ τῆς μεταφυσικῆς τεμπελιᾶς, ἀλλὰ τρόπος ν’ ἀνοίγεσαι στὸ μέλλον μὲ μόνο ὅπλο τὴν μοναξιά σου. Καὶ αὐτὸ στὴν Ἑλλάδα τῶν Ἁγίων λογίζεται ὡς προοδευτισμὸς.

Τόσο δηλητήριο ποῦ διοχετεύεται; Ἄν δὲν ἔλθει ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ νὰ ἀνακουφίσει, ὅλο αὐτὸ τὸ δηλητήριο λιμνάζει μέσα στὶς ψυχὲς τῶν νεοελλήνων. Ἀρρωσταίνει ἡ κοινωνία, βαραίνουν οἱ σχέσεις, ναρκώνεται ὁ νοῦς, μαραίνεται ἡ φρεσκάδα. Τὰ σχέδια, τὰ ὄνειρα, οἱ κρίσεις, ἡ λογικὴ, ὅλα εἶναι στὰ χέρια τοῦ ἀντιδίκου διαβόλου. Ἔχει ἀποκτήσει δικαιώματα στὴν ἑλληνικὴ πραγματικότητα· ἐμεῖς τοῦ τὰ παραχωροῦμε καθημερινά. Αὐτὸ τὸ πνεῦμα τῆς πλάνης καὶ τῆς καταστροφῆς δρᾶ ἀνενόχλητο, ἐπηρεάζει συνειδήσεις, κατευθύνει ὑπογείως, σπρώχνει σὲ ἀδιέξοδα, ἀδειάζει ψυχές, διαλύει τὴν ἑνότητα· ὁδηγεῖ σὲ ἀποσύνθεση οἰκογένειες, πρόσωπα, κοινωνία ὁλόκληρη.

Ἄς τὸ ὁμολογήσουμε: εἴμαστε μιὰ βαθειὰ δηλητηριασμένη κοινωνία. Δὲν ἔχουμε ἀντισώματα ὅπως ἄλλες κοινωνίες. Ὁ Ἕλληνας κινεῖ πάντα τὴν ζωή του στὰ ὅρια· ἀπὸ τὸ μεγαλεῖο ἕως τὴν ἀθλιότητα. Δὲν ἔχει τὴν ἄμυνα ποὺ ἔχουν ἄλλες κοινωνίες ἐθισμένες νὰ βρίσκουν τὴν ἰσορροπία τους στὸ Συμφέρον. Ὁ νόμος καὶ τὰ κοινωνικὰ θέσμια εὔκολα ἀτονοῦν στὴν Ἑλλάδα. Ὁ Εὐρωπαῖος θὰ κρατηθεῖ ἀπὸ αὐτὰ καὶ θὰ ἐπιβιώσει. Ὁ Ἕλληνας ἀσφυκτιᾶ μέσα σ’ αὐτὰ. Ὅταν δηλητηριασθεῖ ἀπὸ τὴν κυριαρχία τοῦ κακοῦ, δὲν ἔχει πιὰ ὅρια. Πέφτει. Αὐτοκαταστρέφεται.

Δὲν εἶναι τυχαῖο ποὺ ἡ Ἑλλάδα κατέρρευσε σὲ περίοδο εἰρήνης, χωρὶς νὰ ὑπάρχει ἡ παραμικρὴ πίεση πάνω της. Ἄν μετρᾶ κανεὶς τὰ πράγματα μὲ ὅρους τοῦ πνευματικοῦ κόσμου, (ἡ Ἐκκλησία αὐτὸ κάνει πάντα), πίσω ἀπὸ τὴν καταστροφὴ τῆς χώρας μας βλέπει τὰ δηλητήρια ποὺ σωρεύτηκαν. Μετάνοια προσωπικὴ χρειάζεται. Νὰ ξαναζήσουμε τὴν ἀθωότητα καὶ τὴν καθαρότητα. Πολλὰ τὰ μαῦρα σύννεφα ποὺ φέραμε πάνω ἀπὸ τὰ κεφάλια μας.