«ΤΙΜΑ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΣΟΥ ΚΑΙ ΤΗΝ ΜΗΤΕΡΑ ΣΟΥ» ἀρχιμ. Γερβάσιου Ἰ. Ραπτόπουλου

ἀρχιμ. Γερβάσιου
Ἰ. Ραπτόπουλου

Σκέπτεσθε τοὺς γονεῖς σας; Κάποιος ρώτησε μία Μάνα: «Τί σοῦ στοίχισαν τὰ παιδιά σου;». Καὶ ἡ Μάνα
τοῦ ἀποκρίθηκε: «Στοίχισαν πόνο καὶ προσπάθεια. Κόπο καὶ ἀνησυχία. Μόχθο καὶ καθημερινὴ δουλειὰ στὸν πατέρα τους. Ὑπομονὴ καὶ εὐθύνη. Ὁδηγίες καὶ νουθεσίες. Ἀγάπη καὶ ἀγωνία. Προσευχὲς καὶ δεήσεις». Αὐτὰ στοιχίζουν τὰ παιδιὰ στοὺς γονεῖς. Αὐτὰ καὶ ἄλλα πολλά. Τόσο πολλά, ποὺ καμμιὰ πένα στὸν κόσμο δὲν θὰ μπορέσει ποτὲ νὰ τὰ χαράξει πάνω στὸ χαρτί. Νὰ γιατί ἀπευθύνομαι σὲ σᾶς, παι-
διά, καὶ κάνω τούτη τὴν ἐρώτηση: Παιδιά, σκέπτεσθε τοὺς γονεῖς σας; Ἀλλὰ τί σημαίνει αὐτὴ ἡ ἐρώτηση; Σημαίνει αὐτὰ ποὺ θὰ σᾶς γράψω παρακάτω. Καὶ θὰ σᾶς γράψω ὄχι λόγια, ἀλλὰ παραδείγματα. Παραδείγματα παιδιῶν, ποὺ σκέπτονταν πάντα τοὺς γονεῖς τους. Νὰ τί θέλω νὰ πῶ: Νὰ ἀγαπᾶτε τοὺς γονεῖς σας. Ὕστερα ἀπὸ τὸν Θεό, ποὺ πρέπει νὰ εἶναι ἡ πρώτη καὶ ἀπέραντη ἀγάπη σας, νὰ ἀγαπᾶτε τοὺς γονεῖς σας. Νὰ ἀγαπᾶτε τὸν Πατέρα σας καὶ τὴ Μάνα σας. Νὰ τοὺς ἀγαπᾶτε σὰν τὸν Αἰνεία τῆς Τροίας.
Θυμάστε τὸ περιστατικό; Πρὶν ἡ Τροία παραδοθεῖ στὴ φωτιά, οἱ Ἕλληνες ἔδωσαν προθεσμία στοὺς Τρῶες νὰ φύγουν ὅλοι ἀπὸ τὴν πόλη παίρνοντας μαζί τους ὅ,τι ὁ καθένας θεωροῦσε σὰν τὸ πιὸ πολύτιμο πράγμα. Τότε οἱ Ἕλληνες εἶδαν μία σκηνὴ ποὺ τοὺς συγκλόνισε. Τὶ εἶδαν; Εἶδαν τὸν νεαρὸ Αἰνεία νὰ περνᾶ τὴν πύλη τῆς Τροίας ἔχοντας τοὺς ὤμους του τὰ ἀγάλματα τῶν θεῶν. Συγκινημένος ὁ ἐπικεφαλῆς τῶν Ἑλλήνων στρατιωτῶν ἐπέτρεψε στὸν θαυμαστὸ νεαρὸ Τρῶα νὰ ξαναγυρίσει στὴν πόλη καὶ νὰ πάρει καὶ ὅ,τι ἄλλο πολύτιμο ἤθελε. Γύρισε ὁ Αἰνείας στὴν Τροία καὶ σὲ λίγο περνοῦσε τὴν Πύλη τῶν τειχῶν βαστάζοντας στοὺς ὤμους του τοὺς δύο γέροντες γονεῖς του, ποὺ ἦταν παράλυτοι καὶ δὲν μποροῦσαν νὰ περπατήσουν. Ἦταν ὅ,τι πολυτιμότερο εἶχε, ὕστερα ἀπὸ τοὺς θεούς. Αὐτὴ ἡ δεύτερη σκηνὴ συγκίνησε πιὸ πολύ τοὺς Ἕλληνες. Καὶ ἐπέτρεψαν στὸ ὑπέροχο αὐτὸ παιδὶ νὰ γυρίσει καὶ πάλι στὴν πόλη καὶ νὰ πάρει ὅτι ἄλλο εἶχε. Παιδιά! Ἔτσι νὰ ἀξιολογεῖτε τὴν ἀγάπη σας. Καὶ σὲ τέτοιο βαθμό. Σὰν τὸν Αἰνεία. Πρῶτα ἡ ἀγάπη στὸ Θεὸ καὶ ἔπειτα ἡ ἀγάπη στοὺς γονεῖς. Γιατί, ὅπως μᾶς εἶπε ὁ Χριστός,«ὁ φιλῶν πατέρα ἢ μητέρα ὑπὲρ ἐμὲ οὐκ ἐστί μου ἄξιος» (Ματθ. 1, 37). Ὅποιος ἀγαπᾶ πατέρα ἢ μητέρα περισσότερο ἀπὸ τὸ Θεό, δὲν λογίζεται ἄξιος Χριστιανὸς Παιδιά! Ἀγαπᾶτε τοὺς γονεῖς σας.Ἀγαπᾶτε τους εἰλικρινά. Ἄδολα. Χωρὶς ἀνταλλάγματα. Μὲ ὅλη σας τὴν καρδιά.Νὰ πώς: Μία μάνα θὰ ξεκινοῦσε γιὰ ἕνα μακρινὸ ταξίδι. Τὰ τρία της παιδιὰ ἔτρεξαν καὶ τῆς πρόσφεραν τὰ δῶρα τους.Τὸ πρῶτο τῆς πρόσφερε μία μαρμάρινη πλάκα μὲ σκαλισμένο πάνω στὴν πλάκα τὸ ὄνομά της. Τὸ δεύτερο τῆς πρόσφερε μία ἀνθοδέσμη μὲ σπάνια μυρωδάτα λουλούδια. Τὸ τρίτο παιδὶ δὲν τῆς πρόσφερε τίποτε. Τῆς εἶπε ὅμως τὰ ἑξῆς λόγια:«Μητέρα, δὲν ἔχω μαρμάρινη πλάκα.Δὲν ἔχω ἀνθοδέσμη. Ἔχω ὅμως καρδιά.Σ’ αὐτὴν χάραξα τὸ ὄνομά Σου. Αὐτὴ ἡ καρδιά μου, Μητέρα, γεμάτη ἀγάπη, θὰ σὲ συνοδεύει, ὅπου θὰ ταξιδεύεις καὶ θὰ σὲ παραστέκεται, ὅπου κι ἂν σταθεῖς».Παιδιά! Ἡ μεγαλύτερη προσφορὰ στοὺς γονεῖς σᾶς εἶναι ἡ ἀγάπη. Χωρὶς τὴν καρδιὰ κάθε ἄλλη προσφορὰ εἶναι πολὺ μικρή. Ἐλάχιστη.Νὰ τιμᾶτε τοὺς γονεῖς σας.Ἡ ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ εἶναι σαφὴς καὶ κατηγορηματική. Τὴ σημειώνω: «Τίμα τὸν πατέρα σου καὶ τὴ μητέρα σου»(Ἔξοδ. Κ, 12). Κι αὐτὴ ἡ ἐντολὴ πρέπει νὰ γίνει βίωμά σας. Νὰ τιμᾶτε τὸν Πατέρα σας. Νὰ τιμᾶτε τὴ Μάνα σας. Νὰ τοὺς τιμᾶτε, ὅπως τοὺς ταιριάζει. Ὅπως τοὺς ἀξίζει. Καὶ νὰ θυμάστε τοῦτο: Κάθε
προκοπὴ σᾶς σ’ αὐτοὺς ὀφείλεται. Ὅσα παιδιὰ πρόκοψαν στὴ ζωὴ τοὺς τὸ ὁμολόγησαν αὐτό. Καὶ τοὺς ἀπέδωσαν τὴν ἀνάλογη τιμή. Ὁ Ἀβραὰμ Λίνκολν εἶπε:«Πᾶν ὅτι εἶμαι τὸ ὀφείλω στὴ μητέρα μου». Θυμάστε τὰ παιδιὰ τοῦ Διαγόρα ἀπὸ τὴ Ρόδο; Τὰ σημειώνω: Δημάγετος, Ἀκουσίλαος, Δωριέας. Αὐτὰ τὰ τρία ὑπέροχα παιδιά, ὅταν νίκησαν στοὺς Ὀλυμπιακοὺς ἀγῶνες, τίμησαν τὸν πατέρα τοὺς κατὰ τρόπο ποὺ συγκίνησε ὅλο τὸν κόσμο ποὺ βρισκόταν μέσα στὸ στάδιο τῆς Ὀλυμπίας. Μόλις ἡ Ἐπιτροπὴ στεφάνωσε τὰ τρία αὐτὰ παιδιά, ἔτρεξαν ἀμέσως στὴν κερκίδα, ὅπου καθόταν ὁ ἀσπρομάλλης πατέρας τους. Καὶ τί ἔκαναν; Τί ἔκαναν!Π α ρ α κ ο λ ο υ θ ῆ σ τ ε .Ἔβγαλαν τὰ στεφάνια ἀπὸ τὰ κεφάλια τους καὶ τὰ φόρεσαν στὸ κεφάλι τοῦ πατέρα τους. Ὕστερα τὸν ἔπιασαν, τὸν σήκωσαν πάνω τους ὤμους τους
καὶ τὸν περιέφεραν ὁλόγυρα στὸ στάδιο.Σκηνὴ συγκλονιστική. Ὅλοι οἱ θεατὲς σηκώθηκαν ὄρθιοι. Ὅλοι ζητωκραύγαζαν. Ὅλοι ἔκλαιγαν ἀπὸ συγκίνηση. Καὶ ὅλοι ἔρραιναν τὸν πατέρα καὶ τοὺς τρεῖς γιούς του μὲ λουλούδια καὶ δαφνόφυλλα.Καὶ ἀκολούθησε ἄλλη σκηνή, τὸ ἴδιο συγκινητική. Ἕνας Σπαρτιάτης, συγκινημένος βαθύτατα, τὴ στιγμὴ ποὺ περνοῦσε ἀπὸ κοντὰ τοῦ ὁ δαφνοστεφανωμένος Διαγόρας, πάνω στοὺς ὤμους τῶν παιδιῶν του, φώναξε μὲ ὅλη τὴ δύναμή του: «Διαγόρα! Πέθανε πιὰ τώρα!». Καὶ ἔτσι ἔγινε.

Οἰκογένεια, ἔργο τοῦ Γιώργου Σικελιώτη

Ὁ Γέροντας Διαγόρας δὲν ἄντεξε. Ἔγειρε στοὺς ὤμους τῶν παιδιῶν του καὶ ἔκλεισε γιὰ πάντα τὰ μάτια του, εὐτυχισμένος ἀπὸ τὴ μεγαλύτερη τιμὴ ποὺ τοῦ πρόσφεραν τὰ παιδιά του!Ἄλλο, πάλι παιδί, ὁ Κορίνθιος Ἔφηβος, μόλις στεφανώθηκε ὀλυμπιονίκης,ἔτρεχε ὅσο μποροῦσε πιὸ γρήγορα, γιὰ νὰ
φέρει τὴ μεγάλη νίκη στὴν ἄρρωστη μητέρα του, τὴν Ἐνάρετη. Δὲν τὴν πρόφτασε ὅμως ζωντανή. Ἔκλαψε πολὺ ὁ ὀλυμπιονίκης γιός της. Ἔκλαψε, γιατί δὲν μπόρεσε νὰ δώσει τὴ χαρὰ τῆς νίκης στὴν
Μάνα του. Ὡστόσο ἔκανε τὸ ἑξῆς, γιὰ τὸ ὁποῖο ἔκλαψαν ὅλοι.Τί ἔκανε; Μὲ τὸ στεφάνι τοῦ στεφάνωσε
τὰ μαλλιὰ τῆς νεκρῆς καὶ μὲ λυγμοὺς εἶπε:«Μητέρα συγχώρεσε μὲ ποὺ δὲν μπόρεσα νὰ τρέξω πιὸ γρήγορα. Σου ἔφερα τὴ μεγάλη νίκη. Μὰ ὁ θάνατος τρέχει πιὸ γρήγορα ἀπὸ τοὺς θνητούς, ποὺ οὔτε οἱ ὀλυμπιονίκες μποροῦν νὰ παραβγοῦν μαζί του. Σὲ πῆρε πρὶν προλάβεις νὰ χαρεῖς τὴ δική μου χαρά. Μὰ πάρε την, καλή μου Μητέρα, ἂς εἶσαι καὶ νεκρή. Εἶναι δική σου…».Παιδιά! Τιμῆστε τοὺς γονεῖς σᾶς ὅσο ζοῦν. Τιμῆστε τους καὶ νεκρούς.Νὰ σέβεστε τοὺς γονεῖς σας. Νὰ σέβεστε τοὺς γονεῖς σᾶς πάντα. Ἀκόμη κι ὅταν κάνουν λάθη. Ὅποια λάθη κι ἂν κάνουν, δὲν παύουν νὰ εἶναι γονεῖς σας. Θυμᾶσθε τὸν Νῶε; Ὁ δίκαιος καὶ ἐνάρετος Νῶε «ἔπιεν ἐκ τοῦ οἴνου καὶ ἐμεθύσθη» (Γενέσ. 0,21). Ὁ Νῶε μέθυσε. Κι ὕστερα γυμνώθηκε. Τὸ ἕνα του παιδί, ὁ Χάμ,ἀσέβησε στὸν πατέρα του,. Διαπόμπευσε τὴν παρεκτροπὴ τοῦ πατέρα του. Τὰ δύο ἄλλα ὅμως παιδιά, Σὴμ καὶ Ἰάφθε, ἔδειξαν σεβασμὸ στὸ γεννήτορά τους. Τί ἔκαναν;Πῆραν ἕνα ροῦχο καὶ περπατῶντας μὲ τὶς πλάτες τους γυρισμένες πρὸς τὸν πατέρα,γιὰ νὰ μὴ δοῦν τὴ γύμνωσή του, πέτυχαν καὶ τὸν σκέπασαν. Ἄξια παιδιά. Παράδειγμα στοὺς αἰῶνες γιὰ τὰ παιδιὰ τοῦ κόσμου. Κανένα λάθος τῶν γονέων σας δὲν πρέπει νὰ σταθεῖ ἱκανὸ νὰ μειώσει τὸ σεβασμὸ πρὸς τοὺς γονεῖς. Ἀκόμα κι ἂν σᾶς πιέζουν νὰ τὸ κάνετε οἱ πιὸ ἰσχυροί τῆς γῆς. Ἡ Μάνα τοῦ Μ. Ἀλέξανδρου, ἡ Ὀλυμπιάδα, ἦταν δύστροπη γυναῖκα. Ἀνακατευόταν πάντα στὶς ὑποθέσεις τῆς χώρας. Ὡστόσο, ὁ ἐξαίρετος γιὸς της ποτὲ δὲν ἀσέβησε στὴ Μάνα του. Ποτὲ δὲν τὴ λύπησε. Ποτὲ δὲν τῆς εἶπε πικρὸ λόγο.Πάντα τῆς φερόταν μὲ ὑπομονή. Πάντα μὲ γλυκύτητα. Κάποτε ὁ Ἀντίπατρος,ἐπιστήθιος φίλος του, τοῦ ἔγραψε καὶ τοῦ συνέστησε νὰ δώσει τέλος σ’ αὐτὴν τὴν ἱστορία μὲ τὴ Μάνα του. Ἀλλὰ ὁ ὑπέροχος γιὸς τῆς Ὀλυμπιάδας τοῦ ἀπάντησε: «Ἀντίπατρε! Ἕνα δάκρυ μίας Μάνας μπορεῖ νὰ σβήσει δέκα χιλιάδες γράμματα σὰν αὐτό». Κι ἂν οἱ γονεῖς συνεχίζουν νὰ παρεκτρέπονται; Καὶ τότε σεβασμό;Καὶ τότε. Καὶ πάντα. Καὶ ἔχοντας αὐτὸν τὸν σεβασμό, μπορεῖτε νὰ κάνετε αὐτὸ ποὺ ἔκανε μία νέα γιὰ τὸν μέθυσο πατέρα της. Ἦταν νύχτα. Τὸ χιόνι ἔπεφτε ἀσταμάτητα. Ὁ ἀέρας ξερίζωνε δένδρα. Τὰ κύματα βουνὰ στὴ θάλασσα. Ὁ πατέρας της γύριζε ἀπὸ τὸ διπλανὸ νησὶ μὲ μία βάρκα.Καὶ γύριζε, ὅπως πάντα, μεθυσμένος. Ἡ κόρη του ἀψηφᾶ τὸν κίνδυνο καὶ μὲ ἕνα φανάρι στὰ χέρια κατεβαίνει στὴ θάλασσα. Σηκώνει ψηλὰ τὸ φανάρι νὰ τὸ δεῖ ὁ πατέρας της καί, μὲ ὅλη της τὴ δύναμη φωνάζει: «Πατέρα, ἔλα, ἀπ’ ἐδῶ εἶναι ὁ δρόμος». Ἡ δυνατὴ φωνὴ συνέφερε τὸν μεθυσμένο πατέρα, ποὺ πάλευε μὲ τὰ κύματα. Βγῆκε σῶος. Ἀλλὰ ἡ κόρη του δὲν ζοῦσε πιά. Τὴ βρῆκε στὸ δρόμο παγωμένη. Ἡ θυσία τῆς σημάδεψε μία νέα ζωὴ γιὰ τὸν πατέρα της. Ζωὴ μὲ ἐγκράτεια, ἀρετὴ καὶ ἁγιασμό.Παιδιά! Ἂν χρειασθεῖ, θυσιαστεῖτε κι ἐσεῖς γιὰ τοὺς γονεῖς σας. Σὰν τὴν ἡρωίδα κόρη τοῦ μέθυσου πατέρα. Νὰ προπέμπετε τοὺς γονεῖς σας. Οἱ γονεῖς σας,σὰν πρεσβύτεροι, κατὰ κανόνα, φεύγουν πρῶτοι ἀπὸ τὴν πρόσκαιρη τούτη ζωή.Μὴν ἀμελήσετε νὰ βρίσκετε κοντά τους στὶς στερνὲς ὧρες τῆς ζωῆς τους. Ὅπου κι ἂν εἶστε, νὰ σπεύσετε κοντά τους. Κι ἂν ἀκόμη βρίσκεστε στὴν ἄλλη ἄκρη τῆς γῆς, σὰν ἄλλοι ἀπόστολοι «συναθροισθέντες» κοντά τους, «κηδεύσατε» τὰ σώματά τους. Καὶ μὲ ὅλες τὶς τιμές. Σεῖς νὰ τοὺς κλείσετε τὰ μάτια. Σεῖς, τὰ παιδιά τους. Ὄχι ἄλλοι. Διαβάστε τί γράφει ὁ ἱερὸς Αὐγουστῖνος γιὰ τὴ Μητέρα του,τὴ Μόνικα. Διαβάστε καὶ διδαχθεῖτε. «…Ἡ θρησκευτικὴ ἐκείνη ψυχὴ ἀπαλλάχθηκε ἀπὸ τὸ σῶμα της. Ἔκλεισα τὰ μάτια της. Τὴν καρδιά μου τὴν ἔσχισε ὀξύτατη ὀδύνη. Ἦταν ἕτοιμη νὰ ξεσπάσει σὲ χείμαρρο δακρύων…». Ἔτσι νὰ προπέμπετε καὶ σεῖς τοὺς γονεῖς σας. Σὰν τὸν ἱερὸ Αὐγουστῖνο. Καὶ μὴν παύσετε ποτὲ νὰ ἐπισκέπτεσθε συχνὰ τὸν τάφο τους.Ἕνα κερί, μία δέηση, τὰ περιμένουν πάντα οἱ γονεῖς σας. Δέηση γιὰ τὶς ψυχές τους. Ἔτσι, ὅπως ὁρίζει ἡ Ἐκκλησία μας.Ὅταν στὶς 21 Φεβρουαρίου 1913 ἔπεσαν τὰ Γιάννενα, ἕνας Ἠπειρώτης νέος, ποὺ πολέμησε μὲ τὸν Ἑλληνικὸ στρατὸ γιὰ τὴν ἀπελευθέρωση τῆς πόλεως, ἔτρεξε στὸν τάφο τοῦ πατέρα του, ἔσκυψε, φίλησε τὸν τάφο καὶ μὲ δάκρυα φώναξε:«Πατέρα! Ξύπνα! Τὰ Γιάννενα εἶναι, ἐπιτέλους, ἐλεύθερα».Ἀγαπητὰ παιδιά,Ὅσα ἔχετε ἀκόμη τοὺς γονεῖς σας,δεῖξτε τους ὅλη σας τὴν ἀγάπη. Τίποτα ἂς μὴ σταθεῖ ἱκανὸ νὰ λιγοστέψει τὴν ἀγάπη σας σ’ αὐτούς. Τίποτα. Οὔτε πράγμα.Οὔτε ἀξίωμα. Οὔτε ἐργασία. Οὔτε πρόσωπο. Εἴπαμε, τίποτα. Τιμῆστε τους μὲ ὅποιον τρόπο τοὺς ταιριάζει. Σεβαστεῖτε τους. Καὶ ὅταν ἔλθει ἡ ὥρα, σεῖς νὰ τοὺς κλείσετε τὰ μάτια. Ὅσα, πάλι, παιδιὰ δὲν ἔχετε πιὰ τοὺς γονεῖς σας, μὴ παύσετε νὰ ἐπισκέπτεσθε τὸν τάφο τους. Σᾶς περιμένουν. Καὶ θὰ σᾶς περιμένουν πάντα. Μέχρι ποὺ καὶ σεῖς νὰ βρεθεῖτε κοντά τους.
Στὴν αἰώνια χαρὰ τοῦ παραδείσου.

πηγή

Η απελευθέρωση από τη δυναστεία των παθών μέσα στη Φυλακή

Η υπερηφάνεια

Φοβερό κακό. Κι έχει σαν καρπό της το πείσμα. Πότε καταλαβαίνουμε ότι ένας άνθρωπος έχει υπερηφάνεια; Όταν επιμένει στη γνώμη του. Ο ταπεινός άνθρωπος συμφωνεί με τον άλλον. Ο υπερήφανος διαφωνεί με όλους. Τον πιάνει ένα πείσμα, πείσμα καλογερικό, πείσμα κρητικό, πείσμα μακεδονικό, πείσμα ελληνικό. Και μέσα σ’ αυτό το πείσμα, είναι ικανός να κάνει ό,τι πιο καταστροφικό για τη ζωή του. Πολλοί παίρνουν το δρόμο για τή Φυλακή εξαιτίας της υπερηφάνειας και του θυμού. Αυτά τα δυο μαζί καταργούν τη λογική. Κλείνουν τα μάτια, για να μη βλέπουν το κακό που προξενεί ο άνθρωπος, και ο χειμώνας έρχεται βαρύς στην ψυχή την υπερήφανη και τη θυμώδη. Αν όμως είμαστε άνθρωποι με πραότητα και ταπείνωση, ο ένας δέχεται τη γνώμη του άλλου, έστω κι αν διαφωνεί στο βάθος. Αλλά για χάρη Της ηρεμίας συμφωνεί. Αυτό είναι άνοιξη. Γαλήνη. Ειρήνη. Ομορφιά. Λέμε: Διαφωνήσαμε οι δυο, ο Κώστας με το Γιώργο, αλλά χωρίσαμε αγαπημένοι. Δικαίωμά μας βέβαια είναι να μή συμφωνούμε κάποιος φορές, γιατί έχουμε διαφορετική γνώμη για ένα θέμα. Ναι. Ας διαφωνούμε. Να είμαστε όμως πάντα αγαπημένοι. Άχ, αν δεν είχαμε υπερηφάνεια, αν δεν είχαμε αυτό το πείσμα που κάνει τη ζωή μας άνω-κάτω, πόσο γλυκά θά ζούσαμε με όλους! Ανοιξιάτικη θα ήταν πάντα η ζωή μας. Παραδεισένια. «Ευωδία Χριστού» (B΄ Κορ. 2, 15) πραγματικά.

 

Η βλασφημία

Είναι χαρακτηριστικό κυρίως των ανδρών. Εμείς δε οι Έλληνες έχουμε ρεκόρ στη βλασφημία. Βλασφημούμε τον ίδιο το Θεό που μας δίνει τον ήλιο, τη βροχή, τον αέρα. Την ομορφιά της άνοιξης και των άλλων εποχών. Αυτόν τολμούμε και βλασφημούμε, αντί να είμαστε ευγνώμονες για τις τόσες δωρεές του. Αλλά δυστυχώς υβρίζουμε όχι μόνον το Θεό, αλλά και το συνάνθρωπό μας, που είναι εικόνα του Θεού και αδελφός μας εν Χριστώ Ιησού. Γιατί, λοιπόν, να κακολογούμε; Μιά καλή κουβέντα, μια καλημέρα, ένα «Χριστός Ανέστη», είναι καλύτερα από κάθε κακό λόγο. Αυτά ταιριάζουν στα χείλη του χριστιανού, που θέλει να ζεί με συνέπεια στη ζωή του, στα ίχνη του Χριστού και να είναι ένα καλό παράδειγμα για όλους.

Αυτά τα τρία πάθη ήθελα να υπογραμμίσω στην αγάπη σας. Το θυμό. Την υπερηφάνεια. Και τη βλασφημία.

Αν αυτά τα κόψουμε κι αναστηθούμε σάν από τον τάφο, η ζωή θα είναι ωραία και μέσα στη φυλακή. Γιατί η ψυχή θά είναι ελεύθερη από τα πάθη. Το σώμα φυλακίζεται. Η ψυχή όμως παραμένει ελεύθερη, δεν έχει τα δεσμά των παθών. Η αληθινή ελευθερία δεν είναι η ελευθερία του σώματος, αλλά η ελευθερία της ψυχής. Μέσα μας είναι η ελευθερία. Δεν είναι έξω. Πολλοί ελεύθεροι ως προς το σώμα είναι πιο δυστυχισμένοι από τους φυλακισμένους, όταν κυριαρχούν τα πάθη μέσα τους. Σας ερωτώ: Ένας θυμώδης μπορεί να φάει γλυκό ψωμί; Ένας πεισματαρης μπορεί να χαρεί τη ζωή του; Ένας βλάσφημος που τολμά να υβρίσει το Θεό της αγάπης και της μακροθυμίας, μπορεί να ζεί ελεύθερα, ήρεμα, γλυκά; Είναι ευτυχισμένος; Όχι, δεν είναι. Γιατί δέν είναι ελεύθερος ψυχικά. Είναι σκλάβος των παθών του. Των αδυναμιών του.

Κι εγώ ήρθα σήμερα να σας μιλήσω για τη λευτεριά της ψυχής. Κλείνουμε πόρτες, παράθυρα και περιορίζουμε το σώμα. Την ψυχή όμως δεν τη φυλακίζουμε. Αυτή παραμένει ελεύθερη, όταν δεν έχει πάθη. Και ο ελεύθερος φυλακισμένος μπορεί να σκέπτεται με αγάπη και χαρά την οικογένεια του. Τους συγγενείς και τους φίλους του. Παίρνει και γράφει ένα γράμμα και λέει: «Σεβαστοί μου γονείς, αγαπητά μου παιδιά, και μόνο που σας σκέπτομαι, νιώθω ελεύθερος. Νιώθω χαρούμενος κι ας είμαι στη φυλακή. Κάνω κουράγιο. Κάνω υπομονή, για να γυρίσω κοντά σας. Όχι όμως ίδιος. Καλύτερος τώρα. Χωρίς τα παλιά εκείνα λάθη που με έφεραν στη φυλακή. Γιατί η φυλακή έγινε για μένα ευλογία από το Θεό. Άλλαξα. Αρνήθηκα τό παρελθόν. Και τώρα χαίρομαι πολύ. Γιατί είμαι ελεύθερος μέσα στη Φυλακή. Ελεύθερος ψυχικά. Και ευχαριστώ το Θεό γι’ αυτό».

 

Αγαπητοί μου κρατούμενοι,

άγαπητοί μου αδελφοί καί αδελφοί του Χριστού,

Η ζωή είναι όμορφη και αξίζει να τη ζεί κανείς, αν η ψυχή του είναι ελεύθερη. Ελεύθερη από κάθε πάθος, που γίνεται αλυσίδα βαριά και πνίγει τα αισθήματα της ψυχής. Να θυμάστε, σας παρακαλώ, αυτά τα απλά μου λόγια. Να τα θυμάστε και να αγωνίζεστε. Να τα θυμάστε και να κάνετε υπομονή. Να έχετε αντοχή και δύναμη, μέχρι την ημέρα που θα βγείτε από τη φυλακή αυτή και ποτέ-ποτέ-ποτέ ξανά τα ίδια λάθη. Μήν ξαναπατήσετε ποτέ στη φυλακή.

Εύχομαι από τα βάθη της καρδιάς μου ολοι να ζούμε ελεύθεροι. Ελεύθεροι σωματικά. Ελεύθεροι και ψυχικά, για να τραγουδούμε την ομορφιά της ζωής, έστω και φτωχοί, έστω και τυφλοί, έστω και παράλυτοι. Η ομορφιά βιώνεται μέσα μας. Και πάνω από όλα, να ψάλλουμε με ευγνωμοσύνη τον ύμνο της αγάπης της Παναγίας μας προς τον Υιό και Θεό της: «Ω γλυκύ μου έαρ… »! Ω γλυκιά μου άνοιξη! Ώ Χριστέ μου, πόσο σ’ ευχαριστώ που Σε γνώρισα! Πόσο σε αγαπώ! Μαζί Σου είμαι ελεύθερος. Μαζί Σου θέλω να συνεχίσω να ζώ. Θέλω να υπάρχω.

Καλό κουράγιο, αδελφοί! Καλή υπομονή!

Πηγή:  Τριμηνιαίο ορθόδοξο χριστιανικό περιοδικό, Παλμοί, έτος 50^ο, Ιούλιος – Σεπτέμβριος 2014

πηγή

Ομιλία του Αρχ. Γερβάσιου Ραπτόπουλου προς φυλακισμένους

«ΤΟ ΓΛΥΚΥ ΕΑΡ» της ζωής μας

«Ω γλυκύ μου έαρ, γλυκύτατόν μου τέκνον» (Εγκώμια Μ. Παρασκευής)

Αγαπητοί μου αδελφοί κρατούμεvoι, [1]

Η αγάπη του Χριστού, τον οποίο διακονούμε στα πρόσωπά σας επί 37 ολόκληρα χρόνια με όλη μας την καρδιά, μας έφερε για δεύτερη φορά στο Κατάστημα στο οποίο βρίσκεστε τώρα. Στο Κατάστημα Κράτησης Ναυπλίου. Ασφαλώς κανείς από σας δεν ήταν εδώ το 2005, όταν το επισκεφθήκαμε για πρώτη φορά. Εύχομαι γρήγορα να τελειώσει η ποινή όλων σας και να επιστρέψετε στα σπίτια σας ελεύθεροι, για να συνεχίσετε τη ζωή σας διδαγμένοι από τις δυσκολίες και τις δοκιμασίες στις οποίες σάς έφεραν λάθη και απερισκεψίες ίσως του παρελθόντος. Ο Θεός να δώσει το καλύτερο στην προσωπική ζωή τυύ καθενός από σας.

Πηγή:diakonia-filakon.gr

Ήρθαμε, λοιπόν, σήμερα εδώ. Στο χώρο σας. Πώς ήρθαμε; Mε πολλή αγάπη. Με χαρά. Και με προθυμία. Και γιατί ήρθαμε; Ήρθαμε για να σας δούμε και να μας δείτε. Σείς να πάρετε κουράγιο και δύναμη από τη δική μας παρουσία και από τη δική μας αγάπη και μείς να επισκεφθούμε τόν «φυλακισμένο» Χριστό, κατά το λόγο του· Εν φυλακή ήμην, και ήλθετε προς με» (Mατθ. 25, 36). Φαινομενικά ήρθαμε σε σας. Τους κρατουμένους. Τους ανθρώπους πίσω από τα τείχη. Ευαγγελικά όμως ήρθαμε να δούμε τον ίδιο το Χριστό στα πρόσωπά σας, αφού ο ίδιος διαβεβαίωσε ότι «κάθε πράξη αγάπης στους αδελφούς μου είναι πράξη αγάπης σε μένα τον ίδιο». Τόσο πολύ μας αγαπά. Τόσο πολύ μας τιμά.

Ήρθαμε ακόμη για να σας δώσουμε τα δώρα της αγάπης μας. Δώρα για όλους σας. Όσοι είστε σήμερα στο Κατάστημα, τόσα δέματα φέραμε. Η αγάπη μας δεν ξέχασε κανέναν. Βλέπετε, ήρθαμε για να δώσουμε χαρά σε όλους και να μή λυπήσουμε ούτε έναν. Ούτε μια ψυχή.

Kαι τέλος, ήρθαμε για να σας δώσουμε και κάτι άλλο. Κι αυτό το κάτι άλλο είναι πιο σπουδαίο. Πιο μεγάλο. Γιατί είναι πνευματικό. Γιατί ξεκουράζει την ψυχή. Τη γλυκαίνει, Της δίνει και κουράγιο για να αντέχει και νά συνεχίζει. Κι αυτό είναι ο λόγος του Θεού. Αυτά τα λόγια που σας λέω και που θα σας πώ ακόμη.

Θέλω νά τονίσω και να υπογραμμίσω στην αγάπη σας μια μεγάλη αλήθεια. Μια αλήθεια που πηγάζει μέσα από την Ακολουθία του Αγίου Πάσχα. Της μεγάλης γιορτής της Αναστάσεως.

Σε μια στροφή του Επιταφίου Θρήνου απευθυνόμενη η Παναγία στο Χριστό ως Μητέρα του βλέποντάς Τον επάνω στο σταυρό, του λέει:»Ω γλυκύ μου έαρ, γλυκύτατόν μου τέκνον, που έδυ σου το κάλλος;». Ω γλυκιά μου άνοιξη, ω γλυκύτατό μου παιδί, που χάθηκε η ωραιότητα της μορφής σου; Πως τα πάθη σου και το μαρτύριό σου σε έκαναν αγνώριστο;

Ω γλυκιά μου άνοιξη! Πόση αγάπη κρύβει η Παναγία για το Χριστό πίσω από αυτήν τη φράση, πίσω από αυτήν την προσφώνηση! Γι’ αυτό «τό γλυκύ εαρ», γι’ αυτήν τή γλυκιά άνοιξη, ήρθα να σας μιλήσω σήμερα. Να σας μιλήσω και να σας πώ οτι ήρθε ο Χριστός, το γλυκύ έαρ της Παναγίας μας, από τον ουρανό κάτω στη γή σαν άνθρωπος, για να ανθίσει μέσα στίς καρδιές μας μια άλλη άνοιξη. Μια άλλη ομορφιά. Τί σημαίνει αυτό; Σημαίνει μια μεγάλη αλήθεια. Σημαίνει πως όπου βρίσκεται ο Χριστός, εκεί βασιλεύει η ομορφιά. Εκεί υπάρχει αρετή. Εκεί όλα είναι ωραία. Όπου όμως κυριαρχούν τα πάθη, εκείνα είναι βάσανο. Μας βασανίζουν πραγματικά είτε είμαστε μέσα στη Φυλακή είτε είμαστε έξω απ’ αυτήν. Τα πάθη φέρνουν βαρυχειμωνιά στην ψυχή. Κάνουν τη ζωή αβίωτη. Την κάνουν ανυπόφορη. Και στους άλλους και στον ίδιο μας τον εαυτό. Και δυστυχώς τα πάθη είναι πολλά. Δυστυχώς. Δέν ξέρει κανείς ποιο να πει πρώτο και ποιό να πει δεύτερο. Ενδεικτικά μονάχα θά σας αναφέρω κάποια πάθη που είναι από τα πιο συνηθισμένα και που όσοι τα έχουμε, ζούμε τη βαρυχειμωνιά που φέρνουν στην ψυχή και την αποξένωση από την ομορφιά της ζωής.

Ο θυμός

Όλοι μας έχουμε θυμώσει στη ζωήμας. Κι εμείς και σείς. Και ξέρουμε πως είναι ο θυμωμένος. Όταν ο άνθρωπος θυμώνει, χάνει την ηρεμία του. Χάνει τη γλυκύτητά του. Δέν μιλάει ωραία. Μιλάει άσχημα, γιατί σε τέτοιες στιγμές δεν λειτουργεί το μυαλό. Λειτουργεί μόνον η γλώσσα, το πάθος, και ο άνθρωπος πάνω στο θυμό του λέει λόγια άσχημα, υβριστικά, υποτιμητικά για το συνάνθρωπό του. Και πολλές φορές απλώνει τα χέρια και χτυπά άνθρωπο. Και όχι μόνον αυτό. Υπάρχουν παραδείγματα ανθρώπων που πάνω στό θυμό τους, πάνω στα νεύρα τoυς πήραν στα χέρια φονικά όργανα και έφτασαν στο σημείο να θανατώσουν συνάνθρωπό τους. Αυτός είναι ο θυμός. Σίφουνας. Καταιγίδα. Θύελλα. Κεραυνός. Μέσα σ’ αυτήν την ψυχολογική κατάσταση, μέσα σ’ αυτόν το θυμό, σ’ αυτήν τη βαρυχειμωνιά της ψυχής, έρχεται η Εκκλησία μας, έρχεται το Ευαγγέλιο, έρχεται ο Χριστός σαν γλυκιά άνοιξη και φέρνει μέσα στην ψυχή ηρεμία, γαλήνη, ομορφιά. Γιατί όταν ο Χριστός πάρει θέση μέσα στην καρδιά μας, σαν σκόνη διαλύεται ο θυμός, η ανώμαλη αυτή κατάσταση της ψυχής. Αυτήν την άνοιξη, αυτήν την ομορφιά ήρθαμε σήμερα να φέρουμε στις ψυχές σας, αγαπητά μου παιδιά. Για να υπάρχει άνοιξη όχι μόνον έξω στον κάμπο της Αργολίδας, αλλά και στις καρδιές των αδελφών κρατουμένων σ’ αυτήν τη Φυλακή.

[Συνεχίζεται]

Η ομιλία έγινε από τον Αρχ. Γερβάσιο Ραπτόπουλο στο κατάστημα κράτησης Ναυπλίου, στις 25/4/2014
πηγή

Κήρυγμα π. Γερβασίου Ραπτόπουλου, ΚΥΡΙΑΚΗ Β΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ 22-06-2014

Κήρυγμα π. Γερβασίου Ραπτόπουλου, ΚΥΡΙΑΚΗ Β΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ 22-06-2014 
πηγή

Αρχιμ. Γερβάσιος Ιωαν. Ραπτόπουλος, Λογισμοί πλεονεξίας

ΛΟΓΙΣΜΟΙ ΠΛΕΟΝΕΞΙΑΣ

«Πας...πλεονέκτης, ος έστιν ειδωλολάτρης, ουκ έχει κληρονομίαν εν τη βασιλεία του Χριστού και Θεού» (Εφεσ.5, 5)

Οι λογισμοί πλεονεξίας προσβάλλουν πολλούς ανθρώπους. Και μεγάλους και μικρούς. Και άνδρες και γυναίκες. Και τους προσβάλλουν θανάσιμα, γιατί η πλεονεξία οδηγεί τον άνθρωπο στο άγχος. Στο μαρασμό. Στην αρρώστια. Στο θάνατο. Και είναι ασταμάτητοι οι λογισμοί της πλεονεξίας. Και σφοδροί. Σαν καταρρακτώδης βροχή, σαν θύελλα, πλήττουν τον εγκέφαλο του ανθρώπου. Και τότε σκοτίζεται το μυαλό του. Έτσι, σκοτισμένος πια, ο πλεονέκτης μεταχειρίζεται όλα τα ανέντιμα μέσα για να κορέσει το πάθος του. Αν το κορέσει ποτέ...

Μεταχειρίζεται:

* Την κλοπή

Με τον τίμιο ιδρώτα, με την τίμια εργασία, τα κέρδη είναι λίγα πάντα. Είναι τόσα, όσα φτάνουν να ζήσει άνετα ο άνθρωπος. Αλλά εδώ, με τον πλεονέκτη, δεν είναι αυτό το θέμα. Δεν τον ενδιαφέρει να ζήσει απλά, άνετα. Αυτός θέλει να πλουτίσει. Θέλει να συσσωρεύσει πολλά υλικά αγαθά. Να κάνει σωστό πύργο Βαβέλ υλικών αγαθών.Αλλά κάτι τέτοιο με έντιμη εργασία αποκλείεται να γίνει. Έτσι αναπόφευκτα καταλήγει στην κλοπή. Κλέβει όποιον μπορεί και όσα μπορεί. Οίκτο δεν έχει, γιατί τον οίκτο τον σκότωσε η πλεονεξία. Μικρό παιδί ο πλεονέκτης κλέβει μικροπράγματα. Σαν μεγαλώσει όμως! Τότε πια κλέβει ολόκληρες περιουσίες. Η πορεία του πλεονέκτη είναι γνωστή. Από κλοπή σε κλοπή. Από απάτη σε απάτη. Από αδικία σε αδικία. Από δόλο σε δόλο. Από πλαστογραφία σε πλαστογραφία. Από ρουσφέτι σε ρουσφέτι. Ατέλειωτη η ανέντιμη και δόλια πορεία του. Μια πορεία που στο τέλος θα τον οδηγήσει για πάντα μακριά από το Θεό. Στην κόλαση.

* Τη νοθεία

 Πάντα κάποια εργασία επιτελεί ο πλεονέκτης. Πολλές φορές μάλιστα κάνει πολλές και ποικίλες εργασίες. Σφυροκοπούμενος όμως διαρκώς από τους καυτούς λογισμούς της πλεονεξίας, μεταχειρίζεται τη νοθεία. Νοθεία στα τρόφιμα. Νοθεία στο λάδι. Νοθείαστο γάλα. Νοθεία στο κρασί. Νοθεία στα υλικά. Νοθεία στις κατασκευές. Νοθεία όπου μπορεί και όσο μπορεί. Αρκεί να μαζέψει πολλά χρήματα. Να αποκτήσει πολλά σπίτια. Πολλά αυτοκίνητα.

 Αδελφές ψυχές,

   Θυμάστε τον πλεονέκτη της παραβολής; Εκείνον τον άφρονα πλούσιο; Θυμάστε το τραγικό του τέλος; Ε, τότε, δεν μένει παρά να εντείνετε την αντίδραση στους λογισμούς της πλεονεξίας και να τους νικήσετε. Και θα τους νικήσετε. Ο Χριστός θα σας βοηθήσει.

πηγή

-Πνευματικοί προβληματισμοί Πρόσεχε τις παγίδες (Από το ομώνυμο βιβλίου του Αρχιμ. Γερβασίου Ιωαν. Ραπτοπούλου )

ZOYME ΣTΙΣ EΣXATΕΣ ΗΜΕΡΕΣ; Αρχιμανδρίτης Γερβάσιος Ραπτόπουλος

 «Τοῦτο δέ γίνωσκε, ὦ Τιμόθεε, ὅτι ἐν ἐσχάταις ἡμέ-ραις ἐνστήσονται καιροί χαλεποί.

 Ἔσονται γάρ οἱ ἄνθρωποι ... τετυφωμένοι ...» (Β´ Τιμ. 3, 4).

Εἶναι παράδοξες ἡμέρες οἱ ἔσχατες ἡμέ-ρες πού θά προηγηθοῦν ἀπό τή Δευτέρα παρουσία τοῦ Χριστοῦ στόν κόσμο. Τότε, ὅταν «καί πάλιν ἐρχόμενον μετά δόξης κρίναι ζῶντας καί νεκρούς». Οἱ ἄνθρωποι θά εἶναι τότε ἀγνώριστοι. Δέν θά εἶναι ἔτσι, ὅπως τούς ἔπλασε ὁ Θεός. Δέν θά εἶναι ταπεινοί, ἁπλοί, σεμνοί. Δέν θά εἶναι μιά πνευματική ὀμορφιά πάνω στή γῆ, ὅπου ὁ Θεός ὅλα τά ἔπλασε «καλά λίαν». Θά ἀποτελέσουν μιά ἀνομοιότητα μέσα στήν ὁμοιότητα καί ἁρμονία «πάντων τῶν ὡραίων τῆς γῆς».

Κι αὐτό τό δείχνει μέ ἐκδηλώσεις, οἱ ὁποῖες εἶναι ἀπαράδεκτες γιά ἕνα λογικό πλάσμα, ὅπως εἶναι ὁ ἄνθρωπος. Μιά δέ ἀπ’ αὐτές τίς ἐκδηλώσεις εἶναι καί ὁ τῦ-φος. Ἀλλά τί σημαίνει τῦφος; Σημαίνει ἔπαρση. Ἀλαζονεία. Κομπορρημοσύνη. Ὁ τῦφος εἶναι, ὅπως παρατηρεῖ ὁ ἑρμηνευ-τής Θεοδώρητος, ὄγκος ἄρρωστης ψυχῆς. Εἶναι νοσηρή διανοητική κατάσταση. Πρό-κειται γιά ὑπερηφάνεια στόν ἔσχατο βαθ-μό. Ὑπερβολική ἀλαζονεία πέρα ἀπό κάθε μέτρο. Γι’ αὐτό καί ἡ ἐτυμολογική ἑρμη-νεία εἶναι ὅτι τῦφος σημαίνει ζόφος. Σκό-τος. Κι ἐδῶ ἡ ἀλαζονεία σκοτίζει τό μυαλό τοῦ τετυφωμένου ἀνθρώπου καί λέγει λό-για πού προκαλοῦν τό γέλιο. Ἄν ἐκφρα-στοῦμε λαϊκότερα, τῦφος εἶναι ἀέρας, φούσκα. Ἕνα μπαλόνι πού κάποια στιγμή σκάει καί πέφτει.

Ἔτσι λοιπόν καί ἡ λέξη «τετυφωμέ-νος», πού ἀναφέρει ὁ Ἀπ. Παῦλος στόν προκείμενο στίχο, ἔχει ἄμεση σχέση μέ τόν τῦφο. Εἶναι μετοχή τοῦ ρήματος τυφόο-μαι-οῦμαι καί σημαίνει πέφτω σέ παρά-νοια. Σέ παραφροσύνη. Σέ παραλογισμό. Μιά κατάσταση ἀπό τήν ὁποία ἀπουσιάζει ἡ λογική. Ὁ «τετυφωμένος» ἄνθρωπος εἶναι λίγο-πολύ ἄρρωστος πνευματικά.

Ἔτσι «τετυφωμένος» εἶναι:

* Ὁ ἄνθρωπος πού λογίζεται καί διαλέ-γεται μέ βάση τήν προσωπική του ἄποψη σέ ὅλα τά θέματα. Ἡ ἐγκυκλοπαίδεια, ἀπ’ ὅπου ἀντλεῖ τίς γνώσεις, εἶναι ὁ ἴδιος ὁ ἑαυτός του. Εἶναι μέ ἄλλα λόγια πηγή κά-θε γνώσεως. Αὐτό ἀσφαλῶς εἶναι παραλο-γισμός. Ἔ, αὐτός εἶναι ὁ «τετυφωμένος». Καί τόν κάνει παράλογο ἡ ἀλαζονεία ἀπό τήν ὁποία διακατέχεται. Μιά ἀλαζονεία, ἡ ὁποία τόν ὁδηγεῖ σέ ἀκραῖο σημεῖο ὑπερηφάνειας. Στό ἄκρον ἄωτον τοῦ παραλογισμοῦ.

Ὁ «τετυφωμένος» ἄνθρωπος προσπα-θεῖ μέ «νύχια καί δόντια» νά ἐπιβάλλει τή γνώμη του. Τήν ἄποψή του. Καί μέ ἀπαί-τηση νά ἐπικρατήσει ἡ δική του, ἡ προσω-πική του γνώμη, ἀφοῦ εἶναι πεπεισμένος ὅτι αὐτή καί μόνο εἶναι ἡ ἀληθινή ἄποψη. Κι ἄν δέν τό πετύχει αὐτό, τό γεγονός καί μόνο ὅτι γίνεται θόρυβος γύρω ἀπό τό ὄνομά του, ὅτι ἀκούγεται καί γίνεται λόγος γύρω ἀπό τό πρόσωπό του, αὐτό τόν ἱκανοποιεῖ. Αὐτός εἶναι ὁ «τετυφωμένος». Ἄρρωστος διανοητικά καί πνευματικά!

* Ὁ ἄνθρωπος πού ἔχει τή βεβαιότητα ὅτι δέν ὑπάρχει τίποτε πού νά μή τό γνωρί-ζει. Εἶναι τό ἀντίθετο μέ ἐκεῖνο πού πίστευε καί διακήρυττε ὁ σοφός ὅλων τῶν αἰώνων, ὁ Ἀθηναῖος Σωκράτης. Ὅσοι τολμοῦσαν ἀδιάκριτα νά τόν ἐπαινοῦν γιά τήν ἐγνω-σμένη σοφία του, ἐκεῖνος ἔχοντας βιώσει τό ταπεινό φρόνημα σέ ὅλες του τίς διαστάσεις ἔλεγε πάντα τό: «ἕν οἶδα, ὅτι οὐδέν οἶδα». Ἕνα γνωρίζω. Κι αὐτό τό ἕνα εἶναι ὅτι δέν γνωρίζω τίποτε. Καί ἦταν ἀλήθεια αὐτό. Μπροστά σέ ὅλο τό σύμπαν, σέ ὅλο τόν ζωι-κό κόσμο, τόν φυτικό, τόν ἀστρικό, τό θα-λάσσιο κόσμο καί τόσα ἄλλα, ναί, μπροστά στό σύμπαν σέ ὅλες του τίς διαστάσεις, συ-γκριτικά δέν γνώριζε τίποτε. Κι αὐτό τό ἐλάχιστο ἔτσι τό ἀποκαλοῦσε. Τίποτε. «Οὐδέν οἶδα». Τίποτε δέν γνωρίζω. Καί ἔλεγε καί τό ἄλλο ὁ φιλόσοφος Ἕλληνας Σωκράτης: «Γηράσκω ἀεί διδασκόμενος». Πάντα διδάσκομαι. Πάντα μαθαίνω, ὅσο περνοῦν τά χρόνια καί πλησιάζω ὅλο καί πιό πολύ πρός τά γηρατιά.

Ὤ σοφέ Σωκράτη, ἔλα νά πεῖς δυό λόγια σέ ὅλους τούς «τετυφωμένους» τῆς πατρί-δος μας, μήπως καί συνετισθοῦν. Μήπως καί λογικευθοῦν. Γιά νά ἀποφεύγονται ὀλέθρια λάθη, ἰδιαίτερα ἀπό ὅσους κατέ-χουν θέσεις μεγάλες ὡς πολιτικοί, κυβερ-νητικοί, Ἀκαδημαϊκοί Διδάσκαλοι, Παιδα-γωγοί τῆς νεολαίας μας. Ἀκόμη, γιατί ὄχι, καί ὡς κληρικοί ὅλων τῶν βαθμίδων.

* Ὁ «τετυφωμένος» εἶναι ἀλαζόνας. Εἶναι μιά ἀσέληνη νύχτα. Νύχτα καί πάλι νύχτα στό μυαλό του καί στή ζωή του ὅλη. Καπνός πού γιά λίγο ἐντυπωσιάζει μέ τό σχῆμα του στήν ἀτμόσφαιρα κι ὕστερα γρή-γορα, πολύ γρήγορα, σβήνει, χάνεται. Σάν φούσκα εἶναι ὁ ἀλαζόνας. Σάν μπαλόνι, τό

ὁποῖο ὅλο καί προκαλεῖ τήν προσοχή τῶν ἀνθρώπων, ἀλλά πρίν προλάβουν νά δοῦν καί νά θαυμάσουν τό θέαμα, ξαφνικά σκάει τό μπαλόνι καί χάνεται ἀπό τά μάτια μας, τήν προσοχή μας καί τό θαυμασμό μας. Μέ ἄλλα λόγια, νά τί εἶναι ὁ «τετυφωμένος». Εἶναι ἕνα ψέμα. Εἶναι ἀπάτη. Τίποτε περισ-σότερο. Καί μόνο κακό κάνουν οἱ ἀλαζόνες αὐτοί ἄνθρωποι. Καί ἀλλοίμονο ἄν κατέ-χουν μεγάλες θέσεις στήν κοινωνία. Τότε ἡ ζημιά πού προκαλοῦν, τό κακό πού κάνουν, εἶναι μεγάλο. Καί ἔχει κοινωνικές, ἐθνικές καί ἐκκλησιαστικές διαστάσεις.

* Οἱ «τετυφωμένοι» ἔχουν καί τοῦτο τό γνώρισμα. Δέν ἀκοῦν κανενός τή γνώμη. Δέν δέχονται καμιά συμβουλή. Κι αὐτό συμ-βαίνει γιατί αὐτοί τά ξέρουν ὅλα. Εἶναι, ὅπως τό λέμε λαϊκά, «ξερόλες» ἤ «ἐξυπνά-κηδες». Μέ τό φρόνημα αὐτό οἱ «τετυφω-μένοι» ἀποκόπτονται ἀπό τήν κοινωνία. Καί προκαλοῦν ἀναπόφευκτα τήν ἀποδοκι-μασία καί τήν ἀποστροφή κι αὐτῶν ἀκόμη τῶν φίλων καί συνεργατῶν τους. Ἄλλωστε εἶναι γνωστό ὅτι τόν ἀλαζόνα ἄνθρωπο κα-νείς δέν τόν συμπαθεῖ. Κι ὅμως δυό ἄνθρω-ποι σκέπτοναι καλύτερα ἀπό τόν ἕνα. Καί τρεῖς ἐπίσης σκέπτοναι καλύτερα ἀπό τούς δύο. Ἀλλά αὐτό εἶναι γνώρισμα τῶν τα-πεινῶν ἀνθρώπων.

*  Καί ἕνα παράδειγμα. Στήν παραβολή τοῦ ἄφρονα πλουσίου τοῦ Εὐαγγελίου βλέ-πουμε ἕναν κλασικό «τετυφωμένο» ἄνθρωπο. Εἶναι ὁ ἀνώνυμος πλούσιος, τόν ὁποῖο ὁ Χριστός στήν παραβολή χαρακτηρί-ζει ἄφρονα. Ἄμυαλο. Ἀνόητο. Προσέξτε πῶς φέρεται. Προβληματισμένος ποῦ θά συνάξει τά πλούσια γεννήματα, πού ἀπέδω-σαν τά χωράφια του, μονολογεῖ καί λέει: «Τί ποιήσω;». Τί νά κάνω; Μόνος του ἀντι-μετωπίζει τό πρόβλημα. Δέν συμβουλεύε-ται κανένα συνάνθρωπο, φίλο ἤ συγγενή του. Δέν θέλει νά συμβουλευθεῖ. Καί βρί-σκοντας τή λύση μόνος λέγει στόν ἑαυτό 

του: «Ψυχή, ἔχεις πολλά ἀγαθά κείμενα εἰς ἔτη πολλά· ἀναπαύου, φάγε, πίε, εὐφραί-νου» (Λουκ. 12, 16-21). Μόνος του ὁρίζει τά χρόνια τῆς ζωῆς του. Καί αὐτά θά εἶναι πολλά! Λάθος του αὐτό. Γιατί τήν ἴδια νύ-χτα οἱ δαίμονες πῆραν τήν ψυχή του, γιά νά τή μεταφέρουν ἐκεῖ πού τοῦ ταίριαζε.

Ποιό τό τέλος τῶν «τετυφωμένων»;

Τό εἶπε ὁ Κύριος μέ τήν παραβολή πού ἀναφέραμε: Ὅπως σ’ αὐτήν ἐδῶ τή ζωή, τήν ἐπίγεια ζωή, ζοῦν μακριά ἀπό τό Θεό, τό ἴδιο θά συμβεῖ καί στήν οὐράνια. Καί ἐκεῖ θά ζοῦν μακριά ἀπό τό Θεό, ἀφοῦ ἡ ζωή δέν διακόπτεται μέ τό θάνατο τοῦ σώ-ματος, ἀλλά ὡς ψυχή ἀθάνατη ἐξακολου-θεῖ νά ζεῖ αἰώνια. Κι αὐτό εἶναι τό πικρό «κέρδος» τους. Μιά ζωή φρίκης. Ἀνυπόφο-ρη. Ἐκεῖ πού ζοῦν οἱ δαίμονες. Γι’ αὐτό καί τίς ψυχές τῶν «τετυφωμένων» δέν τίς παίρνουν οἱ ἄγγελοι, ἀλλά οἱ δαίμονες, τό θέλημα τῶν ὁποίων ἔκαναν στήν ἐπίγεια ζωή τους. Οἱ ἄγγελοι παίρνουν τίς ψυχές μόνο τῶν ταπεινῶν ἀνθρώπων. Τῶν ἀνθρώπων πού βίωσαν σέ ὅλη τους τή ζωή καί σέ ὅλο του τό μεγαλεῖο τό ταπεινό φρό-νημα. Ἄλλωστε ὁ παράδεισος εἶναι ἡ πολι-τεία μόνο τῶν ταπεινῶν ψυχῶν.

Ἀδελφοί,

Μέσα σέ μιά κοινωνία «τετυφωμένων» ἀνθρώπων, πού ἀποτελεῖ κι αὐτή γνώρι-σμα τῶν ἔσχατων ἡμερῶν πού ἤδη βιώνου-με, ἡμεῖς ἄς ταυτισθοῦμε μέ τή ζωή τοῦ Ἰη-σοῦ, ὁ ὁποῖος ὄχι μόνο κήρυξε τό μεγαλεῖο

τῆς ταπεινοφροσύνης, ἀλλά καί τό βίωσε σέ ὅλες του τίς διαστάσεις. Κρυστάλλινη ἡ μαρτυρία του: «Μάθετε ἀπ’ ἐμοῦ ὅτι... τα-πεινός εἰμι τῇ καρδίᾳ» (Ματθ. 11, 29). Ἡ ταπεινοφροσύνη νά εἶναι τό δικό μας γνώ-ρισμα. Ἔτσι, ὅπως ἦταν γνώρισμα τῆς Πα-ναγίας μας, ἡ ὁποία ὁμολόγησε καί εἶπε: «Μεγαλύνει ἡ ψυχή μου τόν Κύριον... ὅτι ἐπέβλεψεν ἐπί τήν ταπείνωσιν τῆς δούλης αὐτοῦ» (Λουκ. 1, 48). Ἔτσι, πάλι, ὅπως ἦταν γνώρισμα καί τοῦ Ἀπ. Παύλου, ὁ ὁποῖος διακονοῦσε τό λόγο τοῦ Θεοῦ σέ ὅλο τόν κόσμο «μετά πάσης ταπεινοφροσύ-νης...» (Πράξ. 20, 19). Καί ἔτσι πάλι, τό ἴδιο, ὅπως ἦταν γνώρισμα ὅλων τῶν Ἀποστό-λων, τῶν Μαρτύρων καί τῶν Ἁγίων τῆς Ἁγίας καί Ἀποστολικῆς μας Ἐκκλησίας.

Ναί, ἀδελφοί. Τήν ταπεινοφροσύνη νά ντυθοῦμε σάν ἄλλο λευκό ἔνδυμα. Ἔτσι ὅπως μᾶς συνιστᾶ ὁ μεγάλος Ἀπόστολος τοῦ Χριστοῦ: «Ἐνδύσασθε... ταπεινοφροσύ-νην...» (Κολασ. 3, 12). Καί ἔτσι, ὅπως τό ἴδιο μᾶς συνιστᾶ καί ὁ κορυφαῖος Ἀπ. Πέτρος: «...πάντες ἀλλήλοις ὑποτασσόμενοι τήν ταπεινοφροσύνην ἐγκομβώσασθε» (Α΄ Πέ-τρ. 5, 5). Ὑποτασσόμενοι μεταξύ σας ὁ ἕνας στόν ἄλλο φορέστε σάν ἔνδυμα τήν ταπει-νοφροσύνη, κουμπωθεῖτε την καί δέστε την καλά ἐπάνω σας. Γιατί, Ἀπόστολε, νά τό κάνουμε αὐτό; Γιατί ὁ Θεός «ὑπερηφά-νοις ἀντιτάσσεται, ταπεινοῖς δέ δίδωσι χά-ριν». Γιατί ὁ Θεός ἀντιστρατεύεται τούς ὑπερήφανους, ἐνῶ στούς ταπεινούς δίνει

τή χάρη του.

Ἀρχιμ. Γ. Ι. Ρ.

πηγή