ΠΕΡΙ ΟΝΕΙΡΩΝ ΚΑΙ ΟΡΑΜΑΤΩΝ π. ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΔΟΜΠΑΡΑΚΗΣ

Ένα θέμα που δημιουργεί αρκετή σύγχυση σε πολλούς συνανθρώπους μας, ακόμη και σε βαπτισμένους χριστιανούς, είναι το θέμα των ονείρων και των οραμάτων. Δεν είναι εύκολο τις περισσότερες φορές να διακρίνει κανείς αν τα όνειρα ή τα οράματα προέρχονται από τον Θεό, από δαιμονική ενέργεια ή είναι απλώς φυσικά γεγονότα. Γι᾽ αυτό και απαιτείται ιδιαίτερη προσοχή στην αποδοχή τους ή όχι, κάτι που μας έχουν επισημάνει οι περισσότεροι νηπτικοί και ασκητικοί διδάσκαλοι της Εκκλησίας μας.

Έτσι, κατά τους πατέρες αυτούς, το όνειρο, το όραμα ή και το θαύμα ακόμη, δεν παρουσιάζονται με καθαρότητα ενώπιόν μας, μάλλον η ερμηνεία και η αξιολόγησή τους δεν γίνονται αφ᾽ εαυτών, αλλ᾽ εξαρτώνται από τις δικές μας προϋποθέσεις: ανάλογα μέ τον βαθμό διακρίσεως που διαθέτουμε προβαίνουμε και στην εκτίμηση των παραπάνω φαινομένων. Αυτό σημαίνει ότι η ερμηνεία που θα δώσουμε μπορεί να γίνει αφορμή για πρόοδο ή οπισθοδρόμηση στην πνευματική μας ζωή, αφού η ερμηνεία θα χρωματιστεί από το περιεχόμενο της καρδιάς μας. Έτσι δεν είναι λίγες οι φορές που κάποιο όραμα για παράδειγμα θεωρείται ως εκ Θεού προερχόμενο, ενώ στην πραγματικότητα είναι δαιμονικής εμπνεύσεως, όπως πιθανόν και το αντίστροφο. Τον πρώτο λόγο λοιπόν στα θέματα αυτά τον έχει, καθώς είπαμε, η αρετή της διακρίσως.

Η απόκτηση της αρετής αυτής δεν είναι καθόλου εύκολη. Η διάκριση θεωρείται γενικά από την πατερική μας παράδοση ως ένα από τα σπουδαιότερα χαρίσματα του Θεού, που για να το αποκτήσει κανείς χρειάζεται να καθαρίσει τον νου και την καρδιά του από ό,τι βρώμικο και εμπαθές έχουν ως περιεχόμενό τους. Ανάλογα δε με τον βαθμό καθάρσεως γεύεται αντιστοίχως και του χαρίσματος της διακρίσεως. Η διάκριση δηλαδή είναι αποτέλεσμα της παρουσίας του αγίου Πνεύματος μέσα στον άνθρωπο. Έτσι όσο βλέπει κανείς να ενεργούν μέσα του τα πάθη και οι αμαρτίες δεν πρέπει να έχει εμπιστοσύνη στην κρίση και τη διάκρισή του. Συνήθως στις περιπτώσεις αυτές η κρίση υπόκειται στον νόμο της πλάνης. Πλανεμένη λοιπόν η ζυγαριά της κρίσεως στη διάνοια του ανθρώπου πλανεμένα θα εκτιμά και τα όνειρα ή τα οράματα ή και αυτά ακόμη που φαίνονται ως θαύματα.

Πολύ περισσότερο βεβαίως ισχύει η παραπάνω αλήθεια, αν συνειδητοποιήσει κανείς ότι τα φαινόμενα των ονείρων και των οραμάτων έχουν πολλαπλή την καταγωγή τους. Μέσα από αυτά, καθώς είπαμε, μπορεί να δρα ο Θεός, μπορεί όμως και ο διάβολος, ή μπορεί και να είναι απλώς κάτι το φυσικό. Κατά τους νηπτικούς πατέρες μας, το πιο σύνηθες είναι να δρα μέσα από αυτά κυρίως ο πονηρός. Αυτός προσπαθεί μέσω της φαντασίας να πλησιάσει και να πλανήσει τον άθρωπο, προκειμένου να τον οδηγήσει στην καταστροφή του. Για να πετύχει μάλιστα τον σκοπό του, πέρα από τρομακτικές μορφές που μπορεί να πάρει, φτάνει στο σημείο να εμφανιστεί, κατά τον απόστολο, και ως ῾άγγελος φωτός᾽. Μπορεί ακόμη να εμφανιστεί ως Χριστός, ως Παναγία, ως κάποιος άλλος άγιος, πάντως με τέτοιον τρόπο, ώστε να κάνει τον άνθρωπο να τον εμπιστευθεί. Μερικές εμφανίζεται μέσα σε τέτοιο φως, που δημιουργεί κλίμα χαράς και παρηγοριάς, αναμιγμένης όμως με υπερηφάνεια και υπεροψία, σαφές δείγμα της πλάνης.

Ακριβώς λοιπόν έχοντας αυτά υπόψιν οι Πατέρες μας μάς προειδοποιούν με τα κείμενά τους και μας λένε να μην έχουμε εμπιστοσύνη σε τέτοια πράγματα, όταν μας παρουσιάζονται, διότι μπορεί να είναι δαιμονικές καταστάσεις και επιρροές. Ο άγιος Ιωάννης της Κλίμακος για παράδειγμα, ο μέγας αυτός ασκητικός διδάσκαλος, σε ειδικό λόγο του για τα όνειρα αναφέρει ότι ῾όποιος πιστεύει στα όνειρα είναι παντελώς άσοφος και άπειρος᾽.

Στο σημείο αυτό μπορεί κανείς να εγείρει την ένσταση: μήπως έτσι, απορρίπτοντας τα όνειρα και τα οράματα και τα περεμφερή, απορρίψουμε και τα εκ Θεού προερχόμενα; Διότι κανείς δεν αρνείται ότι πηγή μερικές φορές αυτών είναι ο Θεός. Οι Πατέρες μας λοιπόν προβλέποντας μία τέτοια ένσταση,  ή μάλλον αντιμετωπίζοντάς την την εποχή τους, μας πρόλαβαν και σ᾽ αυτό. Κι η απάντησή τους, όσο περίεργα και παράδοξα ηχεί τούτο, είναι και πάλι αρνητική. Δηλαδή και από τον Θεό να προέρχονται, και πάλι πρέπει να είμαστε επιφυλακτικοί. Και η αιτιολογία είναι ότι μπορεί να φαίνονται πως είναι εκ Θεού και να μην είναι.

Ας παραθέσουμε προς επιβεβαίωση των παραπάνω τα λόγια ενός μεγάλου και πάλι νηπτικού Πατέρα και Διδασκάλου της Εκκλησίας, του αγίου Διαδόχου επισκόπου Φωτικής, από το έργο του ῾Κεφάλαια Γνωστικά 100᾽. Λέει συγκεκριμένα στο 38^ο κεφάλαιο: ῾Εμείς είπαμε βεβαίως για τη διαφορά καλών και κακών ονείρων, όπως ακούσαμε από πεπειραμένους Γέροντες. Όμως μπορεί να θεωρηθεί μεγάλη αρετή το να μη δίνει κανείς σημασία στα όνειρα. Διότι τα όνειρα δεν είναι τίποτε άλλο, τουλάχιστον τα περισσότερα, από είδωλα των λογισμών που περιφέρονται εδώ κι εκεί ή, όπως είπα, φαντασίες, διά των οποίων εμπαίζουν τους ανθρώπους οι δαίμονες. Επομένως αν δεν αποδεχθούμε κάποτε κάποιο όραμα που θα σταλεί σ᾽ εμάς από την αγαθότητα του Θεού, δεν θα οργισθεί εναντίον μας, διότι το αρνηθήκαμε, ο πολυπόθητος Κύριος Ιησούς. Διότι γνωρίζει ότι αυτό το κάνουμε από φόβο μήπως μας απατήσουν οι δαίμονες᾽. Και συνεχίζει ο όσιος στο επόμενο κεφάλαιο, το 39^ο: ῾Ας είναι για υπόδειγμα (αναφορικά προς τη συμβουλή στο προηγούμενο κεφάλαιο) ότι ένας δούλος προσκαλείται υπό του Κυρίου του από την εξώπορτα σε ώρα νυκτερινή και ύστερα από πολυχρόνια απουσία του. Ο δούλος φοβούμενος μήπως η φωνή, λόγω ομοιότητος, δεν είναι του κυρίου του, δεν ανοίγει τελείως τη θύρα σ᾽ αυτόν. Διότι αν απατηθεί, θα εκθέσει σε κίνδυνο την περιουσία που του εμπιστεύθηκε. Όταν δε έγινε ημέρα, ο κύριος του υπηρέτη όχι μόνον δεν οργίσθηκε εναντίον του, αλλά και τον επαίνεσε όλως ιδιαιτέρως, επειδή από την υπερβολική πίστη να μη χάσει τίποτε από τα πράγματά του, θεώρησε και τη φωνή του ακόμη ως απατηλή᾽.

Νομίζουμε ότι τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Η επιφυλακτικότητά μας στα θέμα ονείρων, οραμάτων, θαυμάτων είναι σημείο σοφίας και σύνεσης εκ μέρους μας, εφόσον γίνεται για λόγους πίστεως και αγάπης προς τον Κύριο. Ταυτοχρόνως είναι σημείο πνευματικής μας προόδου να θέτουμε τέτοιες καταστάσεις, όταν επιμένουν, υπό την κρίση φωτισμένων και εμπείρων πνευματικών. Ασφαλώς, κάνοντας αυτό η χάρη του Θεού θα είναι μαζί μας, λόγω ακριβώς της ταπεινώσεώς μας.

πηγή

ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ ΟΝΕΙΡΑ

Γ. Μελέτη, Θεολόγου

Τα όνειρα χρειάζονται πολλή προσοχή γιατί μπορεί να γίνουν εφιάλτης του ανθρώπου. Δυστυχώς δεν είναι λίγοι πιστοί που τα πιστεύουν, αιχμαλωτίζονται σ’ αυτά και τα κάνουν οδηγό στη ζωή τους. Αν δουν κάποιο όνειρο αναρωτιούνται τι σημαίνει ή αν θα επαληθευθεί.

Έτσι αντί να αρχίσουν την ημέρα τους χαρούμενα και δημιουργικά, με ευχαριστία προς τον Θεό, είναι κατηφείς, ανήσυχοι, με αγωνία για το τι θα τους συμβεί, με αποτέλεσμα να δηλητηριάζουν την ημέρα τους.

Εδώ πρέπει να προσέξουμε τις παγίδες του πονηρού, ο οποίος τα χρησιμοποιεί και τα εκμεταλλεύεται ακόμη και πραγματοποιώντας τα για να δεσμεύσει τον άνθρωπο και να αιχμαλωτίσει την ψυχή του.

Υπάρχει όμως και κάποια ερμηνεία. Οι ψυχολόγοι δίνουν διάφορες εξηγήσεις. Συνήθως τα αποδίδουν στη μερική ή ανάπλαση των καθημερινών γεγονότων. Ακόμη λένε ότι είναι επαναφορά απωθημένων καταστάσεων από τον κόσμο του υποσυνείδητου.O Μ. Βασίλειος χαρακτηρίζει τα όνειρα ως προέκταση και συνέχεια των φροντίδων της ημέρας. Πάντως τα περισσότερα όνειρα, είτε είναι ήρεμα είτε εφιαλτικά για τον ύπνο του ανθρώπου, προέρχονται από τις καθημερινές μέριμνες και ασχολίες.

Η Αγ. Γραφή γενικά καταδικάζει την πίστη στα όνειρα. Γι’ αυτούς που βλέπουν ευχάριστα όνειρα και ενθουσιάζονται, το βιβλίο της Σ. Σειράχ λέγει : « ασύνετος και άφρονας είναι αυτός που ζει με τις απατηλές ελπίδες των ονείρων. Μοιάζει με τον άνθρωπο που κυνηγά τη σκιά και τον άνεμο. Αλλοίμονο στον άνθρωπο που θα δώσει την καρδιά του στα όνειρα».

Σε διάφορες εποχές παρουσιάζονταν στον Ισραηλιτικό λαό ψευδοπροφήτες, που τον εξαπατούσαν και του έλεγαν, ότι ο Θεός τους μίλησε και τους αποκάλυψε το θέλημα Του με όνειρα. Όλοι αυτοί απαιτούσαν πίστη στο ψεύδος και την απάτη ων ονείρων.

Υπάρχουν βέβαια και τα αποκαλυπτικά όνειρα στη Π. Διαθήκη, με τα οποία ο Θεός γνωστοποιεί κάποιες από τις βουλές Του στους ανθρώπους. Στην Κ. Διαθήκη τα όνειρα είναι σπάνια και έχουν το χαρακτήρα τα προειδοποιήσεως ορισμένων προσώπων από τον Θεό, για να ενεργήσουν σύμφωνα με το θέλημα Του. Οπωσδήποτε όμως δεν χρησιμοποιούνται ως μέσο αποκαλύψεως του Θεού. Γι’ αυτό θα ήταν μεγάλο λάθος αυτές τις εξαιρέσεις να τις προεκτείνουμε και στην εποχή μας. Η Αγ. Γραφή όχι μόνο τα απορρίπτει, αλλά και τα καταδικάζει.

Ο Μ. Βασίλειος για να προφυλάξει τους χριστιανούς από την πλάνη γράφει : « όσοι προσέχουν στα όνειρα, στις μαντείες κ.λ.π. και ζητούν να παρασύρουν και μας, εξουθενώνουν την αλήθεια. Πίσω από τα όνειρα κρύβεται η πλάνη των δαιμόνων».

( « Ερωτήματα στον Ιησού Χριστό» )

π.Γ.Στ.

Πρέπει νὰ πιστεύουμε στὰ ὄνειρα;

 

Βαρνάβας Λαμπρόπουλος (Ἀρχιμανδρίτης)

 

Πρέπει νὰ δίνωμε σημασία στὰ ὄνειρα;

Ἕνα ἐρώτημα ποὺ μᾶς ἀπασχολεῖ συχνά. Μᾶς ἀπασχολεῖ ἐντονότερα, μετὰ ἀπὸ μία νύκτα ποὺ εἴδαμε κάποιο τρομακτικὸ ὄνειρο. Καὶ ὄχι σπάνια μᾶς συγκλονίζει τὸ γεγονὸς ὅτι κάποιο ὄνειρο ποὺ εἴδαμε, βγῆκε ἀληθινό! Τότε εἶναι ποὺ θεριεύει ἡ πίστη μας στὰ ὄνειρα. Καὶ σιγὰ-σιγὰ καταντᾶμε νὰ τὰ θεωροῦμε ΣΙΓΟΥΡΕΣ ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΕΙΣ γιὰ τὸ τί θὰ μᾶς συμβεῖ στὸ μέλλον.


Πρέπει, λοιπόν, νὰ πιστεύουμε στὰ ὄνειρα;

Ἂς μὴ βιαστοῦμε νὰ δώσουμε ἀπάντηση. Ποτὲ δὲν πρέπει νὰ δίνουμε βιαστικὲς ἀπαντήσεις σὲ ἐρωτήματα τῆς πνευματικῆς ζωῆς. Οὔτε πρέπει νὰ στηριζόμαστε μόνο στὴ δική μας «σοφία» καὶ στὴ δική μας «πείρα» γιὰ νὰ ἀπαντήσουμε σὲ τέτοια ἐρωτήματα. Ἂς μὴν εἴμαστε τόσο σίγουροι, ὅτι τὰ ξέρουμε ὅλα! Καὶ ἂς ἔχωμε τὴν σύνεση νὰ ρωτᾶμε τοὺς ΑΛΗΘΙΝΑ ΣΟΦΟΥΣ καὶ ΑΛΗΘΙΝΑ ΠΕΠΕΙΡΑΜΕΝΟΥΣ δασκάλους καὶ ὁδηγοὺς τῆς πνευματικῆς ζωῆς: τοὺς ΑΓΙΟΥΣ.

Κάτω, λοιπόν, ἀπὸ τὸ δικό τους φῶς, κάτω ἀπὸ τὸ φῶς τῶν ἁγίων ἂς ἐξετάσωμε πρῶτα, κάποια ἐπὶ μέρους ἐρωτήματα. Καὶ οἱ ἀπαντήσεις σ' αὐτὰ τὰ ἐρωτήματα, θὰ μᾶς βοηθήσουν νὰ ἀπαντήσωμε καὶ στὸ ἐρώτημα, ἂν τελικὰ πρέπει νὰ δίνωμε σημασία στὰ ὄνειρα.

1ο ἐρώτημα: ΑΠΟ ΠΟΙΕΣ ΑΙΤΙΕΣ ΠΡΟΕΡΧΟΝΤΑΙ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ;

Ἀπάντηση: Τρεῖς εἶναι οἱ αἰτίες ποὺ προκαλοῦν τὰ ὄνειρα:
α. Οἱ δικές μας ἐπιθυμίες καὶ σκέψεις κατὰ τὴν διάρκεια τῆς ἡμέρας,
β. ὁ Θεὸς καὶ τὸ θέλημά Του, καὶ
γ. ὁ διάβολος καὶ οἱ παγίδες του.

Τὴν πρώτη αἰτία τὴν καταλαβαίνομε καλά, ἂν θυμηθοῦμε τὴν παροιμία: «ὁ πεινασμένος, στὸν ὕπνο του καρβέλια βλέπει». Κατὰ παρόμοιο τρόπο, ὅπως μᾶς ἐξηγεῖ ὁ ἅγιος Μάξιμος, καὶ ὁ διψασμένος βλέπει νερό. Ὁ γαστρίμαργος φαντάζεται ποικιλίες φαγητῶν. Ὁ φιλήδονος φαντάζεται μορφὲς γυναικῶν. Ὁ κενόδοξος ὀνειρεύεται δόξες καὶ χειροκροτήματα. Ὁ φιλάργυρος βλέπει ὅτι κέρδισε τὸ λαχεῖο. Ὁ μνησίκακος ὀνειρεύεται τὴν ἐκδίκηση κατὰ τοῦ ἄνθρωπου ποὺ τὸν λύπησε. Καὶ ὁ φθονερὸς παραμιλάει ἀπὸ τὴν χαρά του, ὅταν ὀνειρευτεῖ ὅτι ὑποφέρει ἐκεῖνος τὸν ὁποῖον φθονεῖ.

Τὰ πιὸ συνηθισμένα, λοιπόν, ὄνειρα ἔχουν τὴ ρίζα τους στὰ δικά μας πάθη καὶ στὶς δικές μας ἐπιθυμίες. Ὄχι στὸν Θεὸ ἢ στὸν διάβολο. Τὸ πολὺ-πολὺ νὰ βρεῖ εὐκαιρία ὁ διάβολος ἐκμεταλλευόμενος τὰ πάθη καὶ τὶς ἐπιθυμίες μας, νὰ μᾶς ἐμπαίξει καὶ νὰ μᾶς ξεγελάσει. Καὶ νὰ μᾶς παρουσιάσει στὸν ὕπνο μας, τὰ ὁποιαδήποτε «καρβέλια», μὲ τέτοιο τρόπο ποὺ νὰ νομίσουμε ὅτι μᾶς τὰ στέλνει ὁ Θεός!

Ὅταν, λοιπόν, δοῦμε στὸν ὕπνο μας ὅτι ἱκανοποιήθηκε κάποια ἔντονη ἐπιθυμία μας, ἂς μὴ βιαστοῦμε νὰ βγάλουμε τὸ συμπέρασμα, ὅτι εἰσακούσθηκαν . . . οἱ προσευχές μας! Ἂς μὴν εἴμαστε σίγουροι, ὅτι ἔτσι μᾶς θυμήθηκε ὁ Θεός! Ἴσως . . . κάποιος ἄλλος μᾶς θυμήθηκε, καὶ βρῆκε τὴν εὐκαιρία νὰ μᾶς κοροϊδέψει.


2ο ἐρώτημα: ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΜΕ ΣΙΓΟΥΡΙΑ ΝΑ ΔΙΑΚΡΙΝΟΥΜΕ ΑΠΟ ΠΟΥ ΠΡΟΗΛΘΕ ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΠΟΥ ΕΙΔΑΜΕ;

Ἀπάντηση: Μόνο οἱ ἅγιοι ἔχουν τόσο φωτισμένη διάκριση, ὥστε νὰ ξεχωρίζουν, ἂν κάποιο ὄνειρο προέρχεται σίγουρα ἀπὸ τὸν Θεὸ ἢ ἀπὸ τὸν διάβολο ἢ ἀπὸ προσωπικοὺς λογισμοὺς καὶ ἐπιθυμίες. Κι ὅμως, ἰδιαίτερα οἱ ἅγιοι, εἶναι πολὺ «κουμπωμένοι» ἀπέναντι στὰ ὄνειρα. Η ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ, τοὺς κάνει νὰ εἶναι πολὺ ἐπιφυλακτικοί. Νὰ μὴν ἐμπιστεύονται τὸν λογισμό τους. Ξέροντας ἀπὸ πρῶτο χέρι τὴν πονηρία τοῦ διαβόλου, φοβοῦνται μήπως κρύβονται δαιμονικὲς παγίδες πίσω ἀπὸ δῆθεν θεϊκὰ ὄνειρα. Καὶ ὁ μόνος τρόπος γιὰ νὰ ξεφύγει κανεὶς ἀπὸ τὶς παγίδες τοῦ διαβόλου εἶναι ἡ ταπεινοφροσύνη. «Ποιοὶ εἴμαστε ἐμεῖς λέγει ὁ ἅγιος Ἐφραὶμ ὁ Σύρος, ποῦ φθάσαμε σὲ τέτοια μέτρα ἀρετῆς, ὥστε νὰ βλέπωμε ὀπτασίες ἀγγέλων;»

Ὅταν, λοιπόν, ἅγιοι τοῦ ὕψους τοῦ ἁγίου Ἐφραὶμ θεωροῦν ἀνάξιο τὸν ἑαυτό τους νὰ δοῦν ἀγγέλους, πῶς τολμᾶμε ἐμεῖς νὰ θεωροῦμε πολὺ φυσικό (!) ὅτι εἴδαμε στὸν ὕπνο μας τὸν Χριστὸ ἢ τὴν Παναγία; Ὅταν οἱ ἅγιοι ὁμολογοῦν, μὲ ταπείνωση, ὅτι δὲν μποροῦν νὰ διακρίνουν, τί κρύβεται πίσω ἀπὸ τὸ κάθε ὄνειρο, πῶς ἐμεῖς «κόβουμε τὸ κεφάλι μας», ὅτι τὸ τάδε ὄνειρο ποὺ εἴδαμε ἦταν θεϊκό; Τότε καὶ ὁ διάβολος «κόβει τὸ κεφάλι του» ὅτι δὲν ἔχομε ἴχνος ταπείνωσης. Καὶ ἄρα μπορεῖ ἄνετα μὲ τὶς παγίδες του νὰ μᾶς «χορέψει στὸ ταψί»!


3ο Ἐρώτημα: ΜΕ ΤΗΝ ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΗ ΕΠΙΦΥΛΑΚΤΙΚΟΤΗΤΑ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΑ ΟΝΕΙΡΑ, ΜΗΠΩΣ ΥΠΑΡΧΕΙ ΦΟΒΟΣ ΝΑ ΘΕΩΡΗΣΩΜΕ «ΔΑΙΜΟΝΙΚΗ ΠΑΓΙΔΑ» ΚΑΠΟΙΟ ΟΝΕΙΡΟ ΠΟΥ ΟΝΤΩΣ ΠΡΟΕΡΧΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΕΟ; ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΡΑΓΕ ΑΜΑΡΤΙΑ ΝΑ ΜΗ ΔΩΣΩΜΕ ΣΗΜΑΣΙΑ ΣΕ ΕΝΑ ΟΝΕΙΡΟ ΠΟΥ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΜΑΣ ΜΕΤΑΦΕΡΕΙ ΕΝΑ ΜΗΝΥΜΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ; ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ «ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΑ ΞΕΡΑ ΝΑ ΚΑΨΩΜΕ ΚΑΙ ΤΑ ΧΛΩΡΑ»;

Ἀπάντηση: Ὁ ἅγιος Ἀντώνιος μᾶς ἐγγυᾶται, ὅτι, ἂν μαζὶ μὲ τὰ ξερὰ (δαιμονικὰ) κάψουμε καὶ μερικὰ χλωρὰ (θεϊκὰ) ὄνειρα, (ἀπὸ φόβο μήπως πέσωμε σὲ δαιμονικὴ παγίδα), δὲν πρόκειται νὰ θυμώσει ὁ Θεὸς μαζί μας! Καὶ μᾶς τὸ ἐξηγεῖ μὲ ἕνα ὡραιότατο παράδειγμα:

Ἕνας νοικοκύρης, μετὰ ἀπὸ μακρινὸ καὶ πολυχρόνιο ταξίδι, γυρίζει στὸ σπίτι του. Εἶναι νύκτα. Σκοτάδι. Χτυπάει τὴν πόρτα καὶ φωνάζει στὸ θυρωρὸ νὰ τοῦ ἀνοίξει. Ὁ θυρωρὸς ὅμως δὲν πείθεται στὴν φωνὴ τοῦ ἀφεντικοῦ του. Καὶ ΔΕΝ ΤΟΥ ΑΝΟΙΓΕΙ. Φοβᾶται μήπως εἶναι κάποιος ἄλλος, ποὺ προσποιεῖται τὴν φωνὴ τοῦ ἀφεντικοῦ του, γιὰ νὰ τὸν ἐξαπατήσει: νὰ καταφέρει νὰ μπεῖ μέσα καὶ νὰ κλέψει.

Ὅταν λοιπὸν ξημερώσει, πῶς θὰ φερθεῖ τὸ ἀφεντικὸ στὸν πιστὸ θυρωρό; Ὄχι μόνο δὲν θὰ τὸν τιμωρήσει ποὺ δὲν τοῦ ἄνοιξε, ἀλλὰ καὶ ΘΑ ΤΟΝ ΕΠΑΙΝΕΣΕΙ! Θὰ τοῦ πεῖ «μπράβο»! Γιατί κι αὐτὴ ἀκόμα τὴν φωνὴ τοῦ κυρίου του, τὴν θεώρησε πλάνη, ἀπὸ φόβο μήπως μπεῖ κάποιος κλέφτης. Ἑπομένως, ὅταν δὲν δίνωμε σημασία ἀκόμη καὶ σὲ ὄνειρα ποὺ μᾶς φαίνονται 100% θεϊκά, ὄχι μόνο ΔΕΝ ΑΜΑΡΤΑΝΟΜΕ, ἀλλὰ θὰ ἀκούσουμε ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ «μπράβο» γιὰ τὴν ταπείνωση καὶ τὴν προσοχή μας!

Μετὰ ἀπὸ αὐτὰ ἀναρωτιέται κανείς: Ἄραγε σὲ ποιὰ ἄλλα ὄνειρα θὰ ἄξιζε νὰ δώσει κανεὶς σημασία; Ἀφοῦ οὔτε στὰ ὄνειρα ποὺ μᾶς φαίνονται 100% θεϊκὰ δὲν πρέπει νὰ δίνει κανεὶς σημασία, μήπως πρέπει ὅλα ἀνεξαιρέτως τὰ ὄνειρα νὰ τὰ πετᾶμε στὸ καλάθι τῶν ἄχρηστων; Ἀλλὰ ἂς διατυπώσωμε καὶ ἕνα τελευταῖο ἐρώτημα, ποὺ μερικοὶ τὸ χρησιμοποιοῦν σὰν ἐπιχείρημα πίστεως στὰ ὄνειρα.


4ο Ἐρώτημα: ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΔΑΙΜΟΝΙΚΟ ΕΝΑ ΟΝΕΙΡΟ ΠΟΥ ΒΓΗΚΕ ΑΛΗΘΙΝΟ; ΜΠΟΡΕΙ ΑΡΑΓΕ Ο ΣΑΤΑΝΑΣ ΝΑ ΠΡΟΒΛΕΠΕΙ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ;

Ἀπάντηση: Τίποτε δὲν προγνωρίζουν οἱ δαίμονες, βεβαιώνει ὁ ἅγιος Ἀντώνιος. Ἁπλῶς ἀπὸ αὐτὰ ποὺ βλέπουν καὶ ἀκοῦνε ὑποπτεύονται καὶ συμπεραίνουν αὐτὰ ποὺ πρόκειται νὰ συμβοῦν. «Ρίχνουν στὰ ἄδεια γιὰ νὰ πιάσουν στὰ γεμάτα». Τί τὸ σπουδαῖο, δηλαδή, ἂν δοῦν κάποιον νὰ ἑτοιμάζεται νὰ μᾶς ἐπισκεφθεῖ, καὶ νάρθουν αὐτοὶ νωρίτερα νὰ μᾶς τὸ σφυρίξουν; Οἱ δαίμονες ΜΟΝΟ αὐτὰ ποὺ βλέπουν, τὰ ἁρπάζουν σὰν κλέφτες, καὶ σὰν κατάσκοποι τρέχουν γρηγορώτερα καὶ μᾶς τὰ ἀναγγέλλουν!

Ἐξ ἄλλου παρόμοιες προγνωστικὲς ἱκανότητες ἔχουν καὶ οἱ γιατροὶ σχετικὰ μὲ τὴν ἐξέλιξη μιᾶς νόσου, καὶ οἱ μετεωρολόγοι σχετικὰ μὲ τὴν ἐξέλιξη τοῦ καιροῦ. Πηγὴ ὅμως τῆς πρόγνωσής τους δὲν εἶναι κάποια μυστικὴ ἀποκαλυπτικὴ δύναμη, ἀλλὰ ἡ παρατήρηση καὶ ἡ πείρα παρόμοιων καταστάσεων. Καὶ ὁ διάβολος εἶναι ἀτσίδας καὶ στὰ δύο. Καὶ στὴν παρατήρηση τῶν σφαλμάτων μας, καὶ στὴν τεράστια πείρα τῆς ἀφέλειάς μας καὶ τῆς ἐπιπολαιότητας, μὲ τὴν ὁποία ἀντιμετωπίζουμε τὰ προβλήματα τῆς πνευματικῆς ζωῆς. Ἄρα, ὁ διάβολος δὲν μπορεῖ νὰ προβλέψει τὸ μέλλον. Ἁπλῶς προσπαθεῖ ρίχνοντας ἄδεια (δηλαδὴ μὲ κάποιες εὐλογοφανεῖς «προβλέψεις») νὰ πιάσει γεμάτα (δηλαδὴ νὰ κερδίσει τὴν ἐμπιστοσύνη τῶν ἀφελῶν ἀνθρώπων). Καὶ ὁ ἅγιος Ἀντώνιος, ποὺ δὲν τοῦ ξέφευγε κανένα τερτίπι τοῦ διαβόλου, καταλήγει στὴν ἑξῆς συμβουλή:

«Ἀκόμη κι ὅταν οἱ δαίμονες μᾶς λένε κάτι γιὰ τὸ μέλλον, ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ νὰ τοὺς ἀντικρούουμε καὶ νὰ τοὺς ἀνατρέπουμε ΜΕ ΤΗΝ ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ ΜΑΣ καὶ ΤΗΝ ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΜΑΣ. Γιατί, ἁπλούστατα, δὲν ἔχομε τὴν ἀνάγκη τους!».

Ὅποιος ἔχει τὴν ἀνάγκη τους, ἂς δέχεται ὅ,τι τοῦ σφυρίζουν στὰ ὄνειρα. Καὶ ἂς τοὺς συμβουλεύεται μέσω τῶν μέντιουμ καὶ τῶν ἀστρολόγων! Μόνο ποὺ ἔτσι παύει νὰ εἶναι « δοῦλος Χριστοῦ»! Καὶ γίνεται παίγνιο (κοινῶς «κλωτσοσκούφι») τῶν δαιμόνων!

Μετὰ τὰ ὅσα ἀναφέραμε παραπάνω, ἀβίαστα βγαίνει τὸ συμπέρασμα ὅτι: Η ΠΙΣΤΗ ΣΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ὄχι μόνο ΔΕΝ ΩΦΕΛΕΙ ΣΕ ΤΙΠΟΤΕ, ἀλλὰ καὶ ΚΡΥΒΕΙ ΤΕΡΑΣΤΙΟΥΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥΣ ΚΙΝΔΥΝΟΥΣ.

Τὰ μόνα ὄνειρα ποὺ ὠφελοῦν, λέγει ὁ ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος, εἶναι τὰ ὄνειρα ποὺ μᾶς θυμίζουν τὴν Μέλλουσα Κρίση. Τὸ φοβερὸ Δικαστήριο τῆς Δευτέρας Παρουσίας τοῦ Χριστοῦ. Ἀλλὰ καὶ αὐτά, ἂν ἀντὶ νὰ μᾶς παρακινοῦν σὲ περισσότερη μετάνοια μᾶς ὁδηγοῦν σὲ ἀπόγνωση, πρέπει νὰ τὰ περιφρονοῦμε. Καὶ νὰ μὴ τὰ πιστεύουμε.

Νὰ προσθέσουμε καὶ κάτι τελευταῖο: Δικαιολογεῖται κάποια προσοχὴ σὲ κάποια ὄνειρα, μόνο ὅταν ἐπαναληφθοῦν ἀρκετὲς φορές. Ἀλλὰ καὶ τότε δὲν προσπαθοῦμε νὰ τὰ ἑρμηνεύσωμε μόνοι μας, ἢ μὲ τὴν βοήθεια τῆς γειτόνισσας! Ἀλλὰ τρέχομε νὰ τὰ θέσωμε στὴν κρίση τοῦ πνευματικοῦ μας πατρός.

Πρέπει κάποτε νὰ καταλάβωμε, ὅτι: Ἂν σὲ ὅλα τὰ πράγματα ἐπιτρέπονται αὐτοσχεδιασμοί, στὸ μόνο ποὺ ΔΕΝ ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ ΝΑ ΑΥΤΟΣΧΕΔΙΑΖΟΥΜΕ, εἶναι ΣΤΗΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΜΑΣ ΖΩΗ. Καὶ μάλιστα ὅσο ζοῦμε στὴν «νύκτα» τῆς παρούσης ζωῆς, ποὺ εἶναι πολλοὶ οἱ κλέφτες ποὺ θέλουν νὰ μᾶς «ληστέψουν»!. .

Όνειρα-Ονειροκρίτης

«…επειδή τα όνειρα είναι ένα θέμα που - λιγότερο ή περισσότερο – τον καθένα τον απασχολεί, ας δούμε με δυο λόγια τι είναι χρήσιμο να ξέρουμε για τα όνειρα.

Βέβαια, υπάρχουν και άνθρωποι που δεν βλέπουν όνειρα. Κι αν δουν τίποτε καμμιά φορά, ως το πρωί το ξεχάνουν. Άλλοι τα βλέπουν κάπου-κάπου. Είναι και άλλοι, που όλο και κάτι βλέπουν. Και τα βλέπουν και εντυπωσιάζονται και απασχολούνται με αυτά. Ανησυχούν, τα διηγούνται, ζητούν εξήγηση, τα παραβάλλουν με άλλα και προσπαθούν να θυμηθούν τότε σε τι βγήκε και ούτω καθεξής.

Γνωρίζοντας αυτή την αδυναμία και περιέργεια πολλών μερικοί καιροσκόποι έγραψαν «ονειροκρίτες» κι έκαναν «χρυσές δουλειές»!

… Ο Μέγας Βασίλειος λέγει : Καθώς η νύχτα είναι η συνέχεια της ημέρας, κατά τη νύχτα συνήθως βλέπεις όνειρα σχετικά με ό,τι σε απασχόλησε έντονα την προηγούμενη ημέρα. Είτε αγώνες, είτε αγωνίες και ζωηρές προσδοκίες και απαντοχές, είτε φόβοι, είτε πόθοι έντονοι της ημέρας, ανάλογα και τα όνειρα τα βραδινά. Αυτή είναι μία ψ υ χο λ ο γ ι κ ή ερμηνεία των ονείρων.

Τώρα, υπάρχει και άλλη ερμηνεία είναι η φ υ σ ι κ ή, η οργανική. Αν δηλαδή κοιμηθής με παραγεμισμένο το στομάχι, ή, αντιθέτως, πού νηστικός και πεινασμένος, ή αν το κορμί σου δεν έχη την κατάλληλη θέση, αλλά δυσκολεύεται και «ζορίζεται», όπως λένε λαϊκά, ή δεν σκεπάστηκες καλά και κρυώνης, ανάλογα είναι και τα όνειρα ευχάριστα, δυσάρεστα, τρόμου και αγωνίας, εφιάλτες κλπ.

Όταν δεν υπάρχει καμμιά απ’ αυτές τις αιτίες, τότε δουλεύει κάποιος δαίμονας. Και αυτή είναι η μ ε τ α φ υ σ ι κ ή εξήγησι. Οι δαίμονες δεν τρέχουν μόνο την ημέρα. Δεν πλησιάζουν τους ανθρώπους να τους πειράξουν με λογισμούς και φαντασίες μόνο την ημέρα. Προσπαθούν και τη νύχτα. Οι εχθροί αυτοί της σωτηρίας μας μας πολεμούν και στον ξύπνο και τον ύπνο. Σαν πνεύματα δε που είναι, ξεύρουν και του καθενός τα αδύνατα σημεία και του παρουσιάζουν τα κατάλληλα όνειρα, για να τον παρασύρουν στο κακό, στο πονηρό ή να τον ρίξουν σε αγωνία, σε μελαγχολία, σε φόβους και ολιγοπιστία. Καμμιά φορά ο δαίμονας τα συνταιριάζει έτσι, ώστε και να «βγαίνουν» τα όνειρα, οπότε κάμνουν τους ακατήχητους να τα προσέχουν περισσότερο. Και τους καλλιεργούν τη δεισιδαιμονία και τις προλήψεις και τους ταλαιπωρούν τους δυστυχείς.

Μάλιστα οι δαίμονες, προκειμένου να παραπλανήσουν τους ανθρώπους, δεν δυσκολεύονται να φανερώνωνται και σαν άγιοι στο όνειρό τους, ακόμη και σαν άγγελοι φωτεινοί. Αυτό μας το φανερώνει ο απόστολος Παύλος ( Β’ Κορ. ια’14 ).

Γι’ αυτά όλα η Αγία Γραφή μας συνιστά να μην προσέχουμε τα όνειρα. «Πολλούς γαρ επλάνησε τα ενύπνια», λέγει (Σοφ. Σειράχ λδ’7).

- «Καλά, και δεν υπάρχουν όνειρα αληθινά ;Δεν υπάρχουν θεόσταλτα όνειρα ; Ωσάν, να πούμε, του Ιακώβ, του Ιωσήφ, του Φαραώ, του Ναβουχοδονόσορ να τώρα , σαν του Μαρδοχαίου ;». Υπάρχουν και τέτοια. Είναι τα όνειρα τα α π ο κ α λ υ π τ ι κ ά. Πόσα είναι, αδελφέ μου, αυτά ; Αν κοιτάξης σε όλη τη Γραφή, που εξιστορεί γεγονότα χιλιάδων χρόνων, και τα μετρήσεις ένα-ένα, δε θα βρης παραπάνω από 15 όλα κι όλα. Φαντάζεσαι, λοιπόν ότι το 16^ο είναι το δικό σου το όνειρο ; Ας παραδεχθώ – επί τέλους – ότι μέσα στα έκτακτα και σπάνια όνειρα που στέλνει ο Θεός είναι και το δικό σου. Δεν μπορεί όμως να είναι και το άλλο και το άλλο και το πλήθος ονείρων που βλέπει ο καθένας!

Έχω όμως να σου πω ότι στη Βιβλική ιστορία, όταν ο Θεός στέλνει σημαδιακό, αποκαλυπτικό όνειρο, βλέπουμε στέλνη και τον θεόπνευστο εξηγητή του ενώ στους ονειροκρίτες είναι ανεξήγητα τα θεόσταλτα όνειρα.

Για όλα αυτά, οι φωτισμένοι Χριστιανοί δεν δίνουν σημασία στα τρεχούμενα όνειρα. Και πολύ εντυπωσιακό αν είναι το όνειρό τους, και άγιο και ιερό αν φαίνεται, πάλι δεν το προσέχουν. Και τούτο, επειδή βρίσκουν τον εαυτό τους ανάξιο για θεόσταλτα φανερώματα ενώ ξεύρουν τις πονηριές του διαβόλου, που με δόλο στήνει την κατάλληλη για τον καθένα παγίδα, για να ρίχνη άλλον σε υπερηφάνεια, άλλον σε φόβο και αγωνία και καρδιοχτύπια, και όλους να τους παραπλανά’’.

Χρυσαλλίς

(Από το βιβλίο «Ἑσθήρ» του Αρχιμ. Ιγνατίου Θ. Μαδενλίδη)