Άγια ...«κολλήματα»

Ένας διάκονος , που επισκεπτόταν τακτικά τον γέροντα Ιερώνυμο ήθελε να μάθει ποια πνευματικά βιβλία πρέπει να διαβάζει και γι αυτό τον ρώτησε:

-Γέροντα, πέστε  μου τι πνευματικά βιβλία να διαβάζω για να ωφελούμαι~

-Αββά Ισαάκ , απάντησε ο Γέροντας.

-Σύμφωνοι για τον αββά Ισαάκ , μού ξαναμιλήσατε και τον διάβασα. Ποιά άλλα βιβλία να διαβάζω~

-Αββά Ισαάκ, ξαναείπε ο Γέροντας.

-Ναι, αλλά θέλω κι άλλα βιβλία εκτός από τον αββά Ισαάκ.

-Αββά Ισαάκ , επανέλαβε για τρίτη φορά ο Γέροντας

Με τον τρόπο αυτό ήθελε να τονίσει την μεγάλη πνευματική  αξία που έχουν οι πνευματικοί λόγοι του αββά Ισαάκ.

(Πέτρου Μπότση,  Γέροντας Ιερώνυμος, ο ησυχαστής τής Αίγινας,Β΄έκδοση, 1993, σελ 22) 

Γέρων Ιερώνυμος της Αιγίνης, ο Καππαδόκης

Ημέρα πού θα πέραση και δεν ένοιωσες τον Χριστό μας στην καρδία σου, δια της προσευχής, αναγνώσεως Ψαλτηρίου, Ευαγγελίου, κλπ., κλπ., να θεωρείς ότι απώλεσες αύτη την μέρα! 
Να παρακαλείς με δάκρυα, όπως ή Μαρία Μαγδαληνή και να λέγεις: Χριστέ μου, μη με εγκατάλειψης! Χριστέ μου μη με αφήνεις μόνο, Χριστέ μου γλυκύτατε, μη πάρεις την ψυχήν μου αν δεν γίνω όλος Σος!

Επιμένετε και αυξάνετε την προσευχήν. θα κάμετε την προσευχήν την οποίαν ορίζει ή Εκκλησία μας, δηλ. Εξάψαλμο, Απόδειπνο, Παράκλησιν κλπ. θα τα διαβάζετε αυτά από τα βιβλία, άλλα ενίοτε αφήνετε τα και δι' ολίγον. Δηλαδή χωρίς το βιβλίον, εκτός τα λόγια, αυτά της προσευχής, μιλήσατε και μόνοι σας στο τον Χριστό μας. Άπλα και από την καρδιά σας, πείτε Του σαν να τον βλέπατε μπροστά σας: «Πατέρα μου, έσφαλλα, δεν πέρασα την ημέρα μου πνευματικά, άλλα με κοσμικά πράγματα. Κατέκρινα, μίλησα πολύ, γέλασα, Έφαγα πολύ, προσευχή δεν έκαμα, είχα τόσες αδυναμίες και πτώσεις. Συγχώρεσέ με Κύριε κλπ.» Έτσι να λέγετε και θα σας λυπηθεί τότε ό Χριστός μας και θα σας στείλει δάκρυα. Και πρέπει να έλθουν δάκρυα, διότι αυτά τα δάκρυα της προσευχής θα σας δώσουν δύναμιν και χαράν. Αυτά θα σας πάρουν τις θλίψεις.

Αγαπήστε και την προσευχή. Ένας έκαμε προσευχή όλην την νύχτα. Τα λόγια της προσευχής του έρχονταν το ένα μετά το άλλο χωρίς δυσκολία.

Είτε έχεις ζήλο είτε όχι, την προσευχήν δεν θα κόβεις Ούτε θα αμελής. Δια πολλούς λόγους την προσευχήν δεν θα κόβεις Ούτε θα αμελής. Προσπάθησε επίσης, ένα κόμπο δάκρυ κάθε βράδυ να έχεις.

Ημέρα να μη περάση χωρίς προσευχήν, αλλά και προσευχή να μη γίνη χωρίς δάκρυ.

Πηγή: "Τρελογιάννης"

πηγή

Αγαπήστε και την προσευχή. ( Γέροντας Ιερώνυμος της Αιγίνης )

Αγαπήστε και την προσευχή. Ένας έκαμε προσευχή όλην την νύχτα. Τα λόγια της προσευχής του έρχονταν το ένα μετά το άλλο χωρίς δυσκολία.


Είτε έχεις ζήλο είτε όχι, την προσευχήν δεν θα κόβεις Ούτε θα αμελής. Δια πολλούς λόγους την προσευχήν δεν θα κόβεις Ούτε θα αμελής. Προσπάθησε επίσης, ένα κόμπο δάκρυ κάθε βράδυ να έχεις.


Ημέρα να μη πέραση χωρίς προσευχήν, αλλά και προσευχή να μη γίνη χωρίς δάκρυ.


Ή προσευχή πώς πηγαίνει; Εγώ, πολλές ημέρες κρεβάτι δεν βλέπω. Και όταν αρχίζω, γλυκαίνομαι και δεν θέλω να τελειώσω.


Όταν κάμνετε προσευχήν, να λέτε: Πιστεύω.... εις ένα Θεόν... Πατέρα... Παντοκράτορα... Ποιητήν Ουρανού και γης.... δηλ. να μη τα λέγετε, γρήγορα και σας παίρνει ό πονηρός τον λογισμόν, άλλα αργά, για να τα νοιώθετε τα λόγια.


Επιμένετε και αυξάνετε την προσευχήν. θα κάμετε την προσευχήν την οποίαν ορίζει ή Εκκλησία μας, δηλ. Εξάψαλμο, Απόδειπνο, Παράκλησιν κλπ. θα τα διαβάζετε αυτά από τα βιβλία, άλλα ενίοτε αφήνετε τα και δι' ολίγον. Δηλαδή χωρίς το βιβλίον, εκτός τα λόγια, αυτά της προσευχής, μιλήσατε και μόνοι σας στο τον Χριστό μας. Άπλα και από την καρδιά σας, πείτε Του σαν να τον βλέπατε μπροστά σας: «Πατέρα μου, έσφαλλα, δεν πέρασα την ημέρα μου πνευματικά, άλλα με κοσμικά πράγματα. Κατέκρινα, μίλησα πολύ, γέλασα, Έφαγα πολύ, προσευχή δεν έκαμα, είχα τόσες αδυναμίες και πτώσεις. Συγχώρεσέ με Κύριε κλπ.» Έτσι να λέγετε και θα σας λυπηθεί τότε ό Χριστός μας και θα σας στείλει δάκρυα. Και πρέπει να έλθουν δάκρυα, διότι αυτά τα δάκρυα της προσευχής θα σας δώσουν δύναμιν και χαράν. Αυτά θα σας πάρουν τις θλίψεις.


Όπως αν δεν εργασθείς μισθό δεν παίρνεις, Έτσι και χωρίς κόπο, προσπάθειες, επιμέλεια, προσευχήν κλπ. χαρίσματα Ούτε Έρχονται, Ούτε πνευματικές αγίες γεύσεις.


Αν στο μαγκάλι δεν προσθέσουμε κάρβουνα, ή φωτιά θα σβήσει. Προσοχή να μη σβήσει ή φωτιά. Και δεν θα σβήσει αν δεν κόψης την προσευχή.


Μετά τα λόγια της Ακολουθίας, Απόδειπνο κλπ. να παρακαλάς τον Θεόν και με απλά λόγια, με λόγια δικά σου για τα προβλήματα σου για τον πόνο σου, ως να είναι μπροστά σου και τον βλέπεις. Αυτά τα πονεμένα και κατανυκτικά λόγια, είναι σαν τα προσανάμματα δια να πιάσει ή φωτιά, δηλ. ό πόθος δια τον Θεόν. Και τότε έρχονται και τα δάκρυα.


Αγάπησε την κατάνυξιν, φέρνε στο νου σου τις αίτιες πού θα σου φέρνουν δάκρυα.
Μια ψυχή, δεκατέσσερις ώρες, συνεχώς, έκλαιγε από κατάνυξιν. Έλεγε: Τα μάτια μου είναι μικρά, τα δάκρυα πολλά, δεν χωρούν.


Το «Πιστεύω» να μη περνάει ημέρα πού να μη το πεις. Είτε στην ακολουθία είτε χωριστά.


Θεολόγος είσαι και πανδρεύθηκες; Ό θεολόγος πρέπει να ανακατώνει το βάθος της θαλάσσης! Πώς δεν σε αιχμαλώτισε ή Θεολογία! Όταν άρχισες να την σπουδάζεις, είχες εις τον νουν σου να παντρευθής, ή μετά έμπλεξες! (όντως είχε γίνει το δεύτερο).


Εάν έχεις φόβο Κυρίου, έμαθες θεολογία. Εάν δεν έχεις φόβον Κυρίου τέχνη έμαθες δια να ζήσης.


Ταπείνωση, δάκρυα, προσευχή και καθαρή ψυχή. Δεν έρχονται δάκρυα, όταν δεν πέρασε κανείς καλά, πνευματικά την ημέρα του.


Όταν βρεθείς σε δύσκολες στιγμές, το «Πιστεύω» να λες. Αργά και να το αισθάνεσαι. Κάθε μία λέξη του να φθάνει βαθιά στην καρδιά σου, όχι τυπικά και ξηρά. Εγώ, το λέγω πολλές φορές την ημέρα, 5-6 και περισσότερες.


Αν αφήνεις παράθυρο, θα μπει το φως. Αν όλα είναι κλειστά, από που θα μπει φως και ας είναι άφθονο έξω. Έτσι και εις τα πνευματικά: Άνοιξε την καρδιά σου στο Χριστόν μας, παρακάλεσε Τον και Εκείνος θα βοηθήσει!


Μη λες «ό Χριστός» αλλά «ό Χριστός μας».


Το Ψαλτήρι καθημερινή μου τροφή το έχω. Να το αγαπάς πολύ και να το διαβάζεις. Έστω 'ένα ή δύο ψαλμούς την ημέρα. Και όταν έχεις λύπη, όταν έχεις πειρασμόν, διάβαζε με προσοχήν και αγάπην το Ψαλτήρι και θα νιώθεις μεταβολή μέσα σου.


Ή καλύτερη μουσική είναι ή Βυζαντινή. Πολύ την αγαπώ.


Να θεωρείς την Εκκλησία ως Ιατρείο. Διατί πηγαίνει κανείς εις το Ιατρείο; Δια να θεραπευθεί. Να λέγεις, Διατί ήλθα εδώ; (εις την Εκκλησιά) και να παρακαλείς τον Χριστό μας, την Παναγίαν μας και τους Αγίους μας!


Κάθε ημέρα, στην Βηθλεέμ βρίσκομαι. Μπορείς σωματικά να είσαι όπου αναγκαστικά είσαι υποχρεωμένος να είσαι. 'Αλλά με τον νουν σου, όπου εσύ θέλεις. Τον νουν σου δεν εξουσιάζει κανείς.


Όποτε χρειασθείς, οπότε θέλεις ή έχεις κάποιον λύπην, να έρχεσαι εδώ και όποια ώρα νάνε, εγώ θα σε δέχομαι! Αν εγώ πού είμαι άνθρωπος αμαρτωλός σε λυπάμαι και σου λέγω έτσι, πόσον μάλλον ό Χριστός μας, πού είναι Φιλάνθρωπος, πού μας αγαπάει με αγάπην πού δεν μπορούμε να την κατανοήσομε. Οποια ώρα νάνε και για ότι έχεις, θα καταφεύγεις στον Χριστόν μας, στην προσευχήν, και Εκείνος θα σε λυπάται και θα σε ακούει και θα σε βοηθά.
Γέροντα, συχνά δεν προλαβαίνω να κάνω προσευχή στο σπίτι και προσεύχομαι καθ' όδόν κλπ. Μήπως δεν πρέπει; «Στην ανάγκη δεν πειράζει Ό Θεός είναι παντού, είναι Πνεύμα! Όταν πεινάς, μόνο στο τραπέζι τρως; Δεν τρως και όρθια και τρέχοντας και δουλεύοντας; Αρκεί τον νουν σου να έχεις στα λόγια της προσευχής».


Ημέρα πού θα πέραση και δεν ένοιωσες τον Χριστό μας στην καρδία σου, δια της προσευχής, αναγνώσεως Ψαλτηρίου, Ευαγγελίου, κλπ., κλπ., να θεωρείς ότι απώλεσες αύτη την μέρα!
Να παρακαλείς με δάκρυα, όπως ή Μαρία Μαγδαληνή και να λέγεις: Χριστέ μου, μη με εγκατάλειψης! Χριστέ μου μη με αφήνεις μόνο, Χριστέ μου γλυκύτατε, μη πάρεις την ψυχήν μου αν δεν γίνω όλος Σος!


Μετά το Απόδειπνο, να πεις: «Κύριε μου, με βλέπεις πώς είμαι! Κατάνυξιν δεν έχω. Δεν ημπορώ να προσευχηθώ όπως πρέπει. Αδυναμίες έχω πολλές! Δεν αγωνίζομαι ακόμη όπως Εσύ θέλεις. τι θα γίνη αυτή ή κατάστασης; Βοήθησε με Κύριε!» Να του ομιλείς σαν να είναι μπροστά σου, έτσι Όπως ομιλείς σε εμένα.


Όσο κόβεις σχέσεις από τα κοσμικά, τόσο ελευθερώνεται ο νούς σου και καθαρίζει και προσεύχεσαι καλύτερα.


Εγώ, θυσιάζω από τον εαυτόν μου για όποιον προσεύχομαι!


θα παρακαλέσω τον Θεόν δι' εσάς, δηλ. θα κάμω προσευχήν άλλα να ξέρετε, «ένα χέρι κρότο δεν κάνει». Εγώ παρακαλώ για σας, άλλα να παρακαλείται και εσείς.


Απόδειξης αγάπης προς τον Σωτήρα μας, είναι τα δάκρυα κατά την ώραν της προσευχής.
Το χτίσιμο με ξηρούς λίθους δεν είναι καλό. Χρειάζεται ή λάσπη χρειάζεται και ό ασβέστης. Έτσι και ή προσευχή χωρίς δάκρυα δεν είναι προσευχή. Χρειάζονται δάκρυα, αλλιώς ωφέλεια δεν μένει από την προσευχήν.


Σε κάθε προσευχή πρέπει να έχετε ένα κόμπο δάκρυ. Και όταν σας έλθη κατάνυξη, μη το λέτε πουθενά γιατί είναι θείον δώρον μήπως και το χάσετε!


Χαιρέτησε την Χάριν! Όταν αισθάνεσαι κατάνυξιν, είναι επειδή σε επισκέπτεται ή Χάρις του Θεού. Χαιρέτησε την και αγκάλιασε την, δηλ. ζήσε την επίσκεψιν της Στοργής του Θεού εκείνη την ώραν και ταπεινά ευχαρίστησε τον Θεόν δια το δώρον αυτό και παρακάλεσε Τον να μη σε εγκαταλείψει ποτέ!
πηγή

Γέροντας Ιερώνυμος της Αιγίνης:Όλους ν” αγαπάς, άλλα και κανένα «μη αγαπάς»!

Το Πνεύμα δεν αγαπά Ούτε πολλές συναναστροφές, Ούτε φιλίες! Όλα αυτά να τα αποφεύγεις.

Θέλεις να αγαπάς πολύ τους ανθρώπους; Αγάπησε πολύ τον Χριστό μας και θα δεις πόσο θα αγαπάς και τους ανθρώπους και ας μη τους βλέπεις. 

Πάντοτε και τον κάθε άνθρωπον, ολίγον σε απόστασιν να κρατάς. Ήλθε; Καλώς ήλθε! Δεν ήλθε; Καλώς δεν ήλθε. Δηλ. να είσαι απαθής.

Σε κανέναν μη λες το μυστικό σου ή τι κάνεις. Με δύο τρία λόγια, Όταν σε ρωτούν, να κόβεις, να τελειώνεις. 

Μη δένεις τον νου σου με άνθρωπο. Μη λέγεις τους λογισμούς σου και το μυστικό σου εις κανένα! Οι άνθρωποι μεταβολή παίρνουν. 

Το μυστικό σου σε κανέναν! Διότι οι άνθρωποι μεταβάλλονται. 

Μη θυμώνετε, θα σας ειρωνευτούν, θα υποφέρετε. Εσείς μη φοβάσθε. Σάς προσφέρουν δηλ. πιπέρι, να δίδετε ζάχαρη. Εγώ πιπέρι δεν έχω να σκέπτεστε, ζάχαρη έχω, ζάχαρη δίδω.

Αυτό πού λείπει σήμερα γενικά, είναι ή γνώσις, ή λογική, ή ευσέβεια. Ό κόσμος σήμερα είναι ξετρελαμένος. Δεν γνωρίζει τι κάνει, δεν γνωρίζει τι θέλει! Σήμερα ένας φαίνεται καλός, αύριο πίπτει, χαλάει, δεν αναγνωρίζει και ό ίδιος τον εαυτό του. Δύσκολα να βρεις άνθρωπο αμετάβλητων. 

Άλλοι πάλι, παντού, αλλού τρέχουν για να βρουν χαρά και ηρεμία, μόνον στον Χριστόν μας δεν τρέχουν.

Πάντως βέβαια, λέγουν οί Πατέρες, μηδένα προ του τέλους μακάριζε άλλα και μηδένα προ του τέλους απέλπιζε! Να παρακαλέσωμεν τον Θεόν να μας λυπηθεί και να μας ελεήσει. 

Επικοινωνίες κόψε! Σε φθάνουν τα δικά σου! 

Οι άλλοι, ότι γράμματα ξέρουν, αυτά και σου λένε. Τα δικά τους ζουν, τα δικά τους ξέρουν, αυτά σου λένε. Τα δικά σου δεν τα ζουν, δεν τα ξέρουν, δεν τα αγαπούν! Πώς λοιπόν Αφού δεν γνωρίζουν τη γλώσσα σου, θέλεις να σου μιλήσουν!

Μη υποδεικνύεις, διότι, διδασκαλία δίχως θέλησιν του άλλου, έχθρα είναι και γίνεται αμαρτία και σε κείνων πού ακούει και δεν κάνει και εσύ στεναχωρείσαι και ταράζεσαι. 

Στον άλλο να λέγεις τόσα, όσα νομίζεις ότι θα σηκώσει, όχι περισσότερα.

Να μη θυμώνετε. Να γλυκαίνετε με την ζάχαρή σας, δηλ. με τον καλόν σας λόγο τον άλλο.

Κάθε άνθρωπος έχει κάποιο χάρισμα. Βρες το χάρισμά του και επαίνεσέ τον. Χρειάζεται και ό έπαινος (προς τόνωσιν) και ή καλοσύνη και ή αγάπη Τότε ό άλλος και πολύ καλός να μη είναι, δια την τιμήν, τον έπαινο, την αγάπη πού του εκδηλώνουν ελέγχεται και γίνεται καλύτερος. 

Αγάπησε την ησυχία και την σιωπή. Ν” αποφεύγεις κατά το δυνατόν τους ανθρώπους.

Όλους ν” αγαπάς, άλλα και κανένα «μη αγαπάς», δηλαδή με κανένα μη δένεται ό νους σου εκτός του Χριστού μας.

πηγή

ΓΕΡΩΝ ΙΕΡΩΝΥΜΟΣ . Και να μη λησμονείτε, ότι έρχεται καιρός, όπου πρέπει να ζείτε, όπως λέγει και ό Παύλος «και οι έχοντες, ως μη έχοντες».

ΓΕΡΩΝ ΙΕΡΩΝΥΜΟΣ . Και να μη λησμονείτε, ότι έρχεται καιρός, όπου πρέπει να ζείτε, όπως λέγει και ό Παύλος «και οι έχοντες, ως μη έχοντες».

Μετά από λίγη σιωπή, στράφηκε στην πρεσβυτέρα μου και της λέγει:
-Έχεις διαφορά από τις άλλες γυναίκες. Έδωκες υπογραφή δια να γίνει παπάς.
Πρέπει να έχεις πάντα υπακοή. Να μη αλλάξεις. Να είσαι ταπεινή, σεμνή. Να φοράς ταπεινά φορέματα. Και να περιπατάς ταπεινά. Και αν ό παπάς θα παραβλέπει, ό Θεός όμως δεν θα παραβλέπει.

Ό καθένας, θα σωθεί μόνον από τα δικά του έργα. Ούτε εσύ από εκείνου, ούτε συ από τα έργα εκείνης.

Σαν γυναίκα, να είσαι προσεκτική και συνετή. Οι λόγοι σου να μη ακούονται εις την αυλόπορτα. 

Ή κατσαρόλα να βράζει όσο χρειάζεται να μαγειρεύει. Παραπάνω μη ζητάς. Όλους να τους υποδέχεσαι με χαρά και με χαμόγελο στο σπίτι σου. Πολυτελή ενδύματα μη φοράς. Να χαίρεσαι διά την τιμήν πού σου έκαμε ό Θεός και να προσπαθείς να φανείς αντάξια αυτής της τιμής.
Και απευθυνόμενος και εις τους δύο.

- Γι` ανδρόγυνο είναι σαν τον μύλο. Και οι δυο μυλόπετρες κάνουν τον μύλο. Ή μία μόνη της δεν κάμει τίποτα.

Να είσθε συνετοί και διακριτικοί. Πολλούς ενάρετους είδα, ολίγους διακριτικούς. Ή διάκριση είναι ανωτέρα πάντων των αρετών.

Ό ανήρ αγαπά την γυναίκα, καθώς ό Χριστός μας την Εκκλησία. Και ή γυναίκα υποτάσσεται εις τον άνδρα, καθώς εις τον Κύριον. Αυτό να είναι το μέτρο σας, το μέτρο της αγάπης σας. Έπειτα, δεν θέλεις να πόνεσης, μη κάνης να πονά, να θλίβεται ή γυναίκα σου. Δεν θέλεις να πόνεσης, να λυπηθείς, μη κάνης να πονά ό άνδρας σου. Οι δύο, είσθε ένα. Ό καθείς όπως φροντίζει διά τον εαυτό του, πρέπει να φροντίζει και διά τον άλλον.

Εις όλους να είσθε παράδειγμα, διότι και όλοι σάς παρατηρούν: τί έκανε ό παπάς, πώς μίλησε ό παπάς, πώς συμπεριφέρεται ή πρεσβυτέρα.

Και να μη λησμονείτε, ότι έρχεται καιρός, όπου πρέπει να ζείτε, όπως λέγει και ό Παύλος «και οι έχοντες, ως μη έχοντες».

Ή αληθινή ευτυχία, ευρίσκεται εις την υπακοή και την εξάρτηση από τον Θεόν.
Να ζητείτε πρώτα την σωτηρία σας και μετά να ζητείτε τέκνα (δεν του είχαμε πει τίποτε για το πρόβλημα μας αυτό, αλλά το διάβασε μέσα μας).

ΙΕΡΕΑΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ  ΠΙΤΤΑΣ. 

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ  . ΣΩΤΗΡΙΑΣ ΝΟΥΣΗ. Ο ΓΕΡΩΝ ΙΕΡΩΝΥΜΟΣ ΤΗΣ ΑΙΓΙΝΗΣ

πηγή

Διδαχές του Γέροντα της Αίγινας Ιερώνυμου για τον πνευματικό αγώνα

πηγή

Ο Γέροντας της Αίγινας Ιερώνυμος συμβούλευε τους επισκέπτες του σχετικά με τον πνευματικό αγώνα. Ειδικότερα έλεγε: «Απολαύστε την πνευματική ζωή. Δεν υπάρχει τίποτε γλυκύτερο από αυτή. Ο αγώνας είναι σκληρός, είναι γλυκείς όμως οι στέφανοι. Δριμύς ο χειμώνας, γλυκύς ο Παράδεισος. Χωρίς αγώνα δεν αποκτούμε αρετή».

«Να αποφεύγετε την αργολογία. Εγώ σαράντα τόσα χρόνια που είμαι κληρικός στην Αίγινα, δεν κάθισα σε τραπέζι ούτε μία φορά. Όταν επέμειναν, το πολύ να έπινα ένα καφέ. Τίποτε παραπάνω. Το πολύ θάρρος, η παρρησία και η ελευθεριότητα εξασθενίζουν την αντίσταση του ανθρώπου και σιγά σιγά εισέρχεται ο πειρασμός και δημιουργούνται άσχημες καταστάσεις. Γι’ αυτό καλύτερα είναι όσο μπορείτε να απέχετε».

Και άλλοτε χρησιμοποιούσε κάποιο παράδειγμα για να τονώσει τους αρχάριους. Συχνά ανέφερε την περίπτωση του μικρού φυτού «που στην αρχή μεγαλώνει λίγο, μια πιθαμή και έπειτα μένει στάσιμο.

Εκείνοι που το έχουν νομίζουν ότι δεν θα αυξηθεί παρ’ όλη την περιποίηση και έχουν λύπη. Μετά από λίγο καιρό όμως, ενώ φαινόταν πως πάει τελείωσε και δεν πρόκειται να μεγαλώσει άλλο, αυτό μεγαλώνει και ανεβαίνει ψηλά».

Ο Γέροντας Ιερώνυμος νουθετούσε με παραδείγματα:

«Το άλογο το δυναμώνει το κριθάρι. Όταν το άλογο είναι καλό, δουλεύει και υπακούει και γίνεται αιτία να χαίρεται το αφεντικό του και να του αυξάνει την τροφή του. Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και σε μας. Αν υπακούουμε στο Θεό, αν αγωνιζόμαστε και έχουμε πόθο για το αγαθό, ο Θεός θα μας αυξήσει τη χάρη και τα πνευματικά αγαθά. Από μας εξαρτάται να χορτάσουμε τα πνευματικά ή να πεινάσουμε».

Απευθυνόμενος σε κάποιον που μάθαινε μουσικά, είπε: «Καλός είσαι, αλλά δεν βρέθηκε τεχνίτης να σε βοηθήσει να γίνεις καλύτερος. Να σου πω ένα παράδειγμα: Από ένα άγριο δέντρο που υπάρχει στο δάσος, μπορεί ένας τεχνίτης να κάνει ωραίο τραπέζι. Αν δεν βρεθεί τεχνίτης το δέντρο θα μείνει όπως είναι».

Από: Πρεσβ. Διονυσίου Τάτση, Διδαχές Γερόντων, σελ. 62 και 66

Ο ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΑ ΙΕΡΩΝΥΜΟΥ ΤΗΣ ΑΙΓΙΝΑΣ ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΜΙΣΑΗΛ ΚΑΙ ΤΑ ΘΑΥΜΑ ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΟΣΕΥΧΗ.

πηγή

Μετά από ένα τέταρτο περίπου, με φώναξε. Ήταν λίγο σιωπηλός. Για να μου μιλήσει περισσότερο, τον ρώτησα:

-           Γέροντα, προηγουμένως, μου μιλήσατε για τον Γέροντα Μισαήλ. Πείτε κάτι περισσότερο, αν δεν είσθε κουρασμένος.

-           Ναι, κόρη. Εγώ πολλά ωφελήθηκα από εκείνον. Πάντα με ευγνωμοσύνη τον ενθυμούμαι. Ιδίως από την αγάπη του διά την ησυχία και διά την προσευχή. Είχε μεγάλο πόθο μέσα του δια την προσευχή. Όλος φλόγα. Άλλου δεν το είδα αυτό. Ή προσευχή του τον αναβίβαζε εις τον ουρανό. Αγαπούσε πολύ και επιμελείτο την κατανυκτική προσευχή. Τον βλέπαμε, τακτικά άπεμακρύνετο, έφευγε σε μακρινά εξωκκλήσια ή μοναστήρια και γύριζε το βράδυ ή την άλλη μέρα ή και αργότερα Ήταν έγγαμος, άλλα δεν ήταν με την γυναίκα του. Αδέλφια ήταν. Πήγαινε, δούλευε στα χωράφια, τους βοηθούσε, άλλα έφευγε. Μόνος του έμενε, ή στα εξωκκλήσια. Συνάφειες με κόσμο δεν είχε. Δεν μιλούσε εύκολα. Μόνος του δούλευε και μετά έφευγε. Εγώ τον είχα καταλάβει, αν και μικρός ήμουν, και συχνά τον πλησίαζα ή πήγαινα μαζί του.

Πολλές φορές, στην εκκλησία πού εκκλησιαζόμασταν, εκείνος έμενε έξω, δηλ. μπροστά στον κυρίως ναό. κοντά στους ψαλτάδες, σε μια κολώνα, όχι μέσα στο ιερό. Και όταν έφθανε ό παπάς στο «έξαιρέτως» κλπ., σιγά-σιγά έβγαινε έξω, τον χάναμε. Και μετά, ή τον βλέπαμε πάλιν στο τέλος ή και καθόλου.

Μια φορά, ενθυμούμαι, κάποιες γυναίκες το είχαν προσέξει και συμφώνησαν, όταν φύγει, με τρόπο και αυτές να βγουν, να τον παρακολουθήσουν πού υπάγει και να δουν τί έκανε. Πράγματι, μια Κυριακή, μόλις τον είδαν, πού με σκυφτό το κεφάλι σιγά-σιγά βγήκε έξω, με προσοχή τον ακολούθησαν από μακριά. Τον είδαν ότι πήγε σ ένα ερημοκκλήσι μέσα εις ένα βράχο. Σε λίγο πήγαν και εκείνες και έβαλαν τ' αυτί τους στη πόρτα ν' ακούσουν. 

Εκείνος δεν έβλεπε πίσω τί γινόταν, ούτε ότι τον ακολούθησαν. Έλεγε λοιπόν μέσα δυνατά, διάφορα λόγια δικά του, προσευχές με φωνή δυνατή, με κλάματα. Κλαυθμούς, οδυρμούς, λόγια πού τα έπνιγε ό λυγμός του. Αυτό κράτησε αρκετή ώρα. Μετά από λίγο εκείνος, μόλις τελείωσε, ξαφνικά άνοιξε την πόρτα για να επιστρέψει, και όταν τις είδε, θύμωσε και έφυγε. Τότε οι γυναίκες ζήλεψαν. Είχαν μεγάλη ευλάβεια και είπαν την άλλη μέρα: «Μόνο αυτόν ακούει ό Θεός. Να δοκιμάσουμε και εμείς μία ήμερα να προσευχηθούμε, όπως εκείνος».

Αλλά να δεις, κόρη, το θαύμα. Μία ημέρα φανερώθηκε ένας καλόγηρος εις τον Μισαήλ και του λέγει: «Μισαήλ, αυτές τις γυναίκες πού έρχονται εις την εκκλησία και σε ακολούθησαν, να τες καλέσεις εις ένα μεγάλο σπίτι, εις το τάδε (ένα πού ήταν κατάλληλο, μεγάλο και κάπως υπόγειο). Κάλεσε και όποιον θέλεις εσύ. Μόνον αντίθετα πρόσωπα να μη είναι και θα έλθω και εγώ να σας διδάξω την κατανυκτική προσευχή». 

Ό ίδιος, λοιπόν ό Μισαήλ, πού τόσον καιρό δεν τούς έδειχνε και δεν μιλούσε, τες κάλεσε και αυτές και έμενα και άλλους. Αντίθετοι δεν ήσαν, δηλ. πού δεν είχαν ευσέβεια και αγάπη διά την προσευχή. Εκάθησαν όλοι και σε λίγο ήλθε και ό καλόγηρος και έκαμε κατανυκτική προσευχή. Τα λόγια πού έλεγε και τα δάκρυα πού έχυνε, έκαμαν και εμάς όλους να κλαίγωμεν. Απλά λόγια, τα 'βγάλε απ' την καρδιά του, και φανέρωναν πόθο, αγάπη προς τον Θεό.

Μετά την κατανυκτική προσευχή, πού κράτησε σχεδόν ύλη την νύκτα έστρωσαν, και όλοι σαν τα πρόβατα εδώ και εκεί στα δωμάτια εκείνα κοιμηθήκαμε. Στην Ανατολή ήταν μεγάλα τα δωμάτια, αλλά και οι άνθρωποι τότε με σέβας και καθαρότητα, πράγματι σαν τα πρόβατα.

Τρεις νύχτες έγιναν αυτό, δηλ. ό καλόγηρος δίδαξε την προσευχή, την κατανυκτική. 

Την τρίτη νύκτα, μπροστά μας, μόλις τελείωσε, έγιναν άφαντος ό καλόγηρος!

Από τότε ό Μισαήλ έδέχετο να πηγαίνουν εις τες εκκλησίες ή τα σπίτια όπου προσηύχετο και οι άλλοι, διά να κάμνουν την κατανυκτική προσευχή. Συχνά πήγαιναν και νεόνυμφες, των οποίων οι άνδρες έλειπαν, έμπορεύοντο κλπ., ντυμένες με παλαιά και με μαύρα, διά να μη γνωρισθούν. Αν τούς άκουγε κανείς, κόρη, πού δεν γνωρίζει από πνευματικά, πού δεν έχει νοιώσει πολλή αγάπη για τον Χριστόν μας, θα νόμιζε, ότι αυτοί οι άνθρωποι είναι τρελοί. 

Κι όμως, αυτά πού λέγανε με τέτοιον τρόπο, ήτο διότι με πολλή αγάπη τα έλεγον και έθεώρουν, όπως δίδαξε ό καλόγηρος εκείνος πού ήτο άγγελος ή άγιος, ήτο ως να έβλεπαν τον πατέρα τους, τον Θεό εκείνη την ώραν και ήθελαν να Του τα πουν όλα, όπως το παιδί λέγει τα παράπονα του, τις επιθυμίες του και τα θελήματα του εις την μητέρα του.

Δεν είχαν τίποτε άλλο στο νου τους, αλλά τον πόθο στην καρδία διά τον Χριστόν μας. Όπως ένας πού πνίγεται φωνάξει «βοήθεια, βοήθεια, πνίγομαι», τον νουν του πού τον έχει, σε άλλα; Ή μόνον εκεί απ όπου θα του έλθει ή βοήθεια; Αυτή ή προσευχή μόνο όποιος την έζησε, καταλαμβάνει πώς ανακαινίζει, πώς ευφραίνει, πώς κάνει τον άνθρωπο σαν νάναι όλος πνεύμα! Δεν αισθάνεται να 'χη μέσα του, σπλάχνα, σάρκα, κόκκαλα, αλλά πνεύμα. Αυτά, παρασύρθηκα και στα λέγω, είναι δυνατά δια εσένα. 

Ίσως δεν με καταλαμβάνεις, αλλά να μείνουν εις τον νου και αργότερα θα με ενθυμηθείς. Πάντως, έτσι πρέπει να αισθάνεται ό άνθρωπος, όταν καλώς προσεύχεται. Και αυτά τα «λόγια», πού έλεγε και ό καλόγηρος και ό Μισαήλ, στην αρχή, είναι διά τούς αρχαρίους. Είναι, πώς να σε το πω, τα προσανάμματα διά να πιάση ή φωτιά, ν' άνάψη ό πόθος διά τον Θεόν. Άμα ανάψει, μετά τα λόγια σταματούν, διότι δεν ημπορεί τότε να όμιλή ό άνθρωπος, αλλά αισθάνεται ν' ακούει

  μέσα του, να νοιώθει μέσα του τον Θεό. Και κλαίει, διότι τούτο είναι μεγάλο, είναι το πάν δια τον άνθρωπο. Άς είναι, σε είπα πολλά διά τούτο.

Ά, και κάτι άλλο: Μετά, όμως, από τέτοιαν προσευχή, αισθάνεται έξάντλησιν ό άνθρωπος. Διότι, προσευχόμενος, έρχεται στιγμή πού αφήνει το σώμα, «βγαίνει» από το σώμα του και ομιλεί μόνον ή καρδία, ό πόθος...

Τούτα τα λόγια του Γέροντα μου έφεραν αμέσως στο νου τον «μανικό» έρωτα, πού ένοιωθαν οι Πατέρες και οι μεγάλοι Άσκηταί. Έν συνεχεία μου λέγει, σαν ν' απαντούσε σ' αυτή μου την σκέψη:

-        Ναι, Ναι. Οι Πατέρες δεν βρήκαν άλλο διά να εκφρασθούν παρόμοια και λέγουν «μανικός έρως». Για πολλά πνευματικά ή πνευματικές καταστάσεις, δεν υπάρχουν λόγια να πει κανείς ακριβώς όπως είναι. Δεν λέγει, άλλωστε, ό Απόστολος Παύλος, «ό οφθαλμός ουκ είδε κλπ.»;

Κουράστηκα, κόρη, αλλά δεν πειράξει. Μόνον που πόνεσε ή καρδιά μου πού ξαναθυμήθηκα εκείνα τα χρόνια... ας είναι. Ναι, να πηγαίνεις. Ό Θεός μαζί σου. Στο καλό!

ΒΙΒΛΙΟ. ΣΩΤΗΡΙΑΣ ΝΟΥΣΗ. Ο ΓΕΡΩΝ ΙΕΡΩΝΥΜΟΣ ΤΗΣ ΑΙΓΙΝΗΣ.

ΣΤΟ ΑΡΧΟΝΤΑΡΙΚΗ ΜΕ ΤΟΝ ΓΕΡΟΝΤΑ ΙΕΡΩΝΥΜΟ ΤΗΣ ΑΙΓΙΝΑΣ

πηγή

27 Δεκεμβρίου 1965

Δεν πρόλαβα να καθίσω και ήλθαν βροχή οι συμβουλές:

-           Κανένα άνθρωπο μη λύπησης, άλλα και για κανένα μη λυπηθείς. Μη κοιτάς να Ικανοποίησης όλους τους ανθρώπους. Ότι και να κάνης δεν ικανοποιούνται. Να κάνης μόνον ότι θεωρείς αναγκαίο η καθήκον σου. Από τους ανθρώπους να μη απογοητεύεσαι. Μη περιμένεις να είναι τέλειοι. Κανένας δεν είναι τέλειος. Όλοι παλεύουμε με τα πάθη μας. Δεν πρέπει να έχει κανείς εμπιστοσύνη ούτε εις τον εαυτόν του. Πόσον μάλλον εις τους άλλους. Άς φαίνονται καλοί, ας φαίνονται δυνατοί, ας φαίνονται σοφοί! Ποιος περίμενε, ό σοφός Σολομών να πέσει! Στα λέγω αυτά, όχι διά να περιφρονάς τους ανθρώπους. Είμεθα όλοι αδελφοί και οφείλομαι σεβασμό και αγάπη, αλλά διά να σε προφυλάξω, διά να προλάβω. Ή μπορεί και αργότερα, αυτά που τώρα σε λέγω, να σε βοηθήσουν. Εγώ δεν θα 'μαι πάντα έδώ, διά να στα λέγω.

Εκείνη την ώρα κτύπησε πάλιν ή πόρτα και ήλθε ένας νέος. Είπε ή Γερόντισσα ποιος είναι και της λέει ό Γέροντας:

-Ας έλθει μέσα, δεν πειράξει πού είναι και ή κόρη έδώ. Θα τα πούμε όλοι μαζί. Ετοίμασε και καφέδες, καλογραία, και λουκούμια.

Ό νέος, είχε ξαναπάει στον Γέροντα, τον γνώριζε. Τον γνώριζα κι εγώ.

-           Κάθισε, του λέει ό Γέροντας. Αύτη την γνωρίζεις, μη ντρέπεσαι. Τί κάνεις; Τί σου συμβαίνει;

-           Γέροντα, όλες αυτές τις ημέρες παλεύω με τις σκέψεις μου. Απεφάσισα να φύγω από το σπίτι. Όλοι με λυπούν. Δεν αγαπά κανείς την Εκκλησία. Φωνάξουν, γιατί να θέλω να σπουδάσω Θεολογία, γιατί να θέλω να γίνω κληρικός! Εγώ δεν τους ενοχλώ σε τίποτα, δεν επεμβαίνω. Αλλά δεν θέλω να μείνω άλλο. Ούτε ησυχία να μελετήσω έχω, ούτε να προσευχηθώ. Δεν με έχουν καμία ανάγκην για να μείνω από καθήκον κοντά τους. Θέλω να πάω σε μοναστήρι και από κει να σπουδάσω. Απεφάσισα να πάω στο τάδε μοναστήρι. Τί λέτε, είναι καλά;

-           Άκουσε: Θα κάνης όλες αυτές τις ήμερες πολλή προσευχή και θα παρακάλεσης τον Θεό να σου φανέρωση τί πρέπει να κάνης. Δηλ. να φύγεις τώρα ή να είσαι σπίτι, να σπουδάσεις και έπειτα βλέπεις. Εις το μοναστήρι αυτό πού λες να πάς, αφού σ αρέσει, πήγαινε. Αλλά να ξέρεις ότι παντού υπάρχει και το φώς και το σκότος. Ότι και νάναι, καλόγεροι είναι, από κάποιον καλόν ζήλο ξεκίνησαν. Δεν είναι και κοσμικοί.

Και στο πιο καλό μέρος να πάς, σκότος κάπου θα υπάρχει. Από σένα εξαρτάται τί θα διάλεξης. Αν θα διάλεξης το φως, ή αν διάλεξης η σε τραβήξει το σκότος. 'Αν εσύ δεν θέλεις, μη φοβάσαι τίποτα. Να μη λέγεις «θέλω» να γίνω ιερεύς, αλλά «αν θέλει ό Θεός και ότι Αυτός θέλει». Να μη ζητάς δηλαδή μόνος σου αξιώματα. Εγώ ένδεκα χρόνια ήμουν διάκονος και δεν ήθελα να γίνω ιερεύς. Διά της βίας έγινα. Αργότερα μου είπαν να εξομολογήσω. Πήρα λοιπόν ένα βιβλίο, το «έξομολογητάρι». Είδα εκεί πράγματα πού δεν τα γνώριζα, ούτε τα είχα ακούσει ποτέ. Βρήκα ένα γέρο παπά και του λέω: Αν θέλεις, σε παρακαλώ, πόρτο αυτό το βιβλίο. Εγώ δεν εξομολογώ. Δεν ξέρω τί να πω σ αυτά. 

Για να εξομολογήσω, πρέπει, ότι μου πουν, να πάω κάτω, να ρωτήσω ένα γέρο παπά και ότι μου απάντηση, αυτό και εγώ να απαντήσω. Δεν ήθελα να εξομολογώ. Εις τον Δεσπότη, πού μου είπες την άλλη φορά, με ευλάβεια, με σέβας να ομιλείς και να υπάκουης. Καλόν είναι να είσαι κοντά του. Δεν θα σου πη και να κλέψεις.

Ας μου συγχωρεθεί, εν προκειμένω, ή έξης διευκρίνησης: Ίσως με μια του σκέψη ό Γέροντας είδε, γνώρισε τον Δεσπότη και είδε ότι ό νέος δεν είχε να πάρει πολλά απ' αυτόν, αλλά διά να μη κατακρίνει και διά να μη απογοήτευση τον νέον, ό όποιος αγαπούσε πολύ τον Δεσπότη, του απήντησε επιγραμματικά αλλά με νόημα: «Δεν θα σου πει και να κλέψεις!» Διά την μονή επίσης, ως ανέφερα, του απήντησε: «Παντού υπάρχει και το φώς και το σκότος κλπ.». Ό νέος αυτός είχε σχεδόν αποφασίσει να πάει εις εκείνη την Μονή. Ήτο ενθουσιασμένος, ώστε ακόμη και όχι να του έλεγε ό Γέροντας, εκείνος θα πήγαινε. 

Ό Γέροντας, λοιπόν και διά τα δύο θέματα (Δεσπότη και Ί. Μονή), δεν απήντησε απ' ευθείας αρνητικώς, αλλά διά να μη λυπήσει και απογοήτευση, απήντησε ως προανέφερα. Σύστημα του όμως είχε ό Γέροντας να αναλαμβάνει εκείνος την αγωνία και το βάρος. Μετά δηλαδή πού έφευγε ό επισκέπτης, ό όποιος του απηύθυνε παρόμοια ερωτήματα, ό π. Ιερώνυμος ύψωνε τα χέρια του και προσηύχετο θερμώς, να φέρει ό Θεός το εμπόδιο ή να μεταβάλει τα πράγματα, κατά το συμφέρον. Αυτό έφθανε διά να γίνει εκείνο πού ό Γέροντας απ' ευθείας δεν είπε. Αυτήν την τακτική του την γνώριζα. Όταν τέλος έφυγα μαζί με τον εν λόγω νέον, μου λέγει καθ' οδό με μεγάλη χαρά: «Ό Γέροντας και διά τα δύο δεν μου είπε όχι. Δόξα τω Θεώ». Του απήντησα λοιπόν: «Δεν είπε όχι, αλλά ούτε και ναι με ευχαρίστηση. Είπε να προηγηθεί προσευχή, από σένα, άλλα και εκείνος θα κάνη σίγουρα. Πάντως μετά από λίγες ήμερες ν' αποφασίσεις.

 Δεν πέρασε ούτε μια εβδομάδα και το μεν θέμα της Ιεράς Μονής είχε ήδη λήξει, δηλ. ούτε καν το ξανασκέφτηκε, διότι εξέτασε καλώς τα πράγματα και διαπίστωσε ότι δεν έπρεπε να πάει. Όσο διά τον «Δεσπότη», μετά ένα μήνα περίπου, είχε τελείως απομακρυνθεί από εκείνον. Συγκεκριμένως, εις το διάστημα αυτό τον γνώρισαν μ' ένα εξαίρετο Μητροπολίτη, ό όποιος θα τον βοηθούσε δι' όλα τα μετέπειτα, και ό όποιος μετά τας σπουδάς τού νέου αυτού, τον χειροτόνησε Διάκονον και εν συνεχεία ιερέα - αρχιμανδρίτη.

Ό νέος, ένα μήνα μετά την επίσκεψι αυτήν, όταν είδε με πόσην ευκολία και πόσον άνωδύνως άπεμακρύνθη και από τον «Δεσπότη του», άρχισε να νοιώθει πολλή αγάπη, ευλάβεια και συμπάθεια διά τον Γέροντα Ιερώνυμο και για τις «τέχνες» του, ως χαρακτηριστικά παρατήρησε. Τα πράγματα, δηλαδή, εξελίχθησαν διά τον νεαρό διαφορετικά (και σύμφωνα με την θέληση τού Γέροντος) απ' ότι φαντάζετε, κατ' εκείνη την επίσκεψι, εις την συνέχιση της οποίας και ας επιστρέψαμε.

Στρέφει ό Γέροντας, λοιπόν, εις εμέ και λέγει:

- Αμάν κόρη! Το επαναλαμβάνω, πρόσεχε την υγεία σου. Το κεφάλι σου μη το βαρύνεις με λύπη και έγνοιες. Θεωρώ ότι θα πληγωθείς από τους ανθρώπους, διά τούτο πρέπει να γνωρίζεις πώς να σκέπτεσαι, διά να μη καμφθείς. Σε λέγω: Δι' ότι θέλεις και εις όποιον πειρασμό ή θλίψιν ευρέθης, παρακάλεσε τον Θεό, εις ανθρώπους μη εμπιστεύεσαι, μη ελπίζεις. Θα με ενθυμηθείς αργότερα και το επιθυμώ, δηλ. να με ενθυμάσαι, διά να βοηθείσαι, να γλυτώνεις. Θα δοκιμαστής και θα καταλάβεις αυτά πού τώρα σε λέγω. Πάντως μη φοβάσαι!

Ό νέος αυτός, καλός είναι αλλά μικρός. Φόβο έχει. Εις την θάλασσα πού ζώμεν, αν χρειαστεί, άπλωσε το χέρι, βοήθησε τον. Μου ενθυμίζει (και στρέφεται και θωρεί με συμπάθεια τον νέον), έναν άλλον πού ήλθε προ ήμερων εδώ. Ητο πολύ μορφωμένος, γνώριζε πολλά, ήτο δυνατός, καθαρός, αλλά εις τα πνευματικά δεν κατάλαβα να έχει βαθειά γνώσιν.

Γέροντα, με λέγει, θέλω να υπάγω εις το 'Άγιον Όρος, να μείνω διά πάντα εκεί, εσείς τί λέτε;

Του απήντησα: "Όχι, να μη πάς τώρα, διότι θα σε πολεμήσει ή γνώσις... αργότερα όταν θάσαι λίγο πιο μεγάλος.

Μου έκανε εντύπωση, κόρη, το κατάλαβε, έσκυψε το κεφάλι σκεπτικός, δεν με είπε δεύτερον λόγο. Ναι, πρέπει κάνεις να μελετά τα πράγματα, δηλ. με πολλή διάκριση και μετά πολλή προσευχή να αποφασίζει.

Και στρέφει εις τον νέον και πάλιν:

-           Είναι καλόν ή μόρφωσης, τα γράμματα, αλλά δια τα πνευματικά και την προκοπή εις την κλήση σου δεν είναι το πάν. Το πάν είναι και να πράττομαι και να ζούμε ορθώς. Και τα πνευματικά θέλουν επιμέλεια, θέλουν σπουδή και ζήλο. Να προσπαθείς και θα επιτυχής.

Διά να διατηρείται και το σώμα και ό νους εις κατάσταση υγείας, πρέπει να προσέχετε ιδίως εις το θέμα του ύπνου. Τουλάχιστον, κατά τους Ιατρούς, πρέπει εξ ώρες να κοιμάται κανείς. Πολλοί κοιμούνται δύο, τρεις ώρες, αλλά εσείς τώρα δεν πρέπει. Κοπιάζετε πολύ, νέοι είσθε, προσέχετε.

Ναι, τώρα να πηγαίνετε. Ό Θεός μαζί σας. Να προλάβετε το καράβι αυτό πού είναι τώρα δηλ. όχι το τελευταίο, δεν γνωρίζετε τί καιρό θα κάνη αργότερα.

ΒΙΒΛ. ΓΕΡΩΝ ΙΕΡΩΝΥΜΟΣ ΤΗΣ ΑΙΓΙΝΑΣ.

Γέροντας Ιερώνυμος της Αιγίνης: Διδαχές προς κληρικούς

πηγή

Εις Διάκονο: Πρόσεχε! Είσαι καλός τώρα, αλλά και Άγγελοι πέφτουν.  Να κλείνεσαι στο δωμάτιο σου, να μελετάς, να προσεύχεσαι.  Αν δεν είναι ανάγκη, να μη βγαίνεις έξω. «Κάθου εις το κελλίον σου,  λέγει ό Ισαάκ Σύρος και αυτό θα σε διδάξει τα πάντα». Ή Όσια Μαρία ή Αιγύπτια, τεσσαράκοντα έτη, έζησε εις την έρημον  και πρόσωπον άνθρωπου δεν είδε. Ξέρεις τι έπαθε; - τι Γέροντα; - Αγίασε! Είσαι Ιερεύς; Να προσέχης, δεν ανήκεις εις τον εαυτόν σου.  Είσαι σαν μια βελόνα στα χέρια του Θεού. Νάσαι καλός,  να μη είσαι σα τη σκουριασμένη βελόνα πού δεν μπορεί να  κάνη τη δουλειά της. Δια τον εαυτόν σου, δηλ. αδυναμίες, πάθη  κλπ. να μην υπάρχεις. Το ράσο, ή συνθήκη σου είναι με τον Θεόν,  να σε συγκλονίζει και να λες, τι θέλει τούτο, ΤΙ μου λέγει τούτο;  Ναι ν' αγαπώ τον Θεόν και να εργάζομαι εις ότι με έταξε. Εις κληρικό: Όσο μπορείς απέφευγε τα έξω. Κλείσου στο δωμάτιο  σου. Σφίξε τον νουν σου ν' ανοίξει να δεις πνευματικόν φως.  Να λέγεις πότε να φθάσεις στο δωμάτιό σου και να  κλειστείς. Μελέτησε, προσευχήσου. Αν δεν θα είσαι ενισχυμένος,  πώς θα ενισχύσεις άλλους; Και ό κόσμος τρέχει, ζητά την  δίψα της ψυχής να ικανοποίηση από την Εκκλησία, από τα  όργανά της, από το ράσο. Τι θα δώσεις αν δεν έχεις και πως  θα έχεις αν δεν ζητήσεις από τον Θεόν; Να κοπιάζης στην  προσευχή και μελέτη και θα ενισχύεσαι. Ό κληρικός πρέπει σαν τα πολυόμματα να είναι, δηλ από  παντού μάτια νά έχει, να είναι ακέραιος, δυνατός στον νουν, σοφός, άγιος. Ένας ευλογημένος (Ιερέας) άρχιζε το βράδυ προσευχή και  μέχρι το πρωί δεν χόρταινε. Στην εκκλησία, στα «Τα Σα εκ των Σων»  έκλαιγε τόσο πολύ, πού δεν συνέχιζε για ώρα και όταν τον  ρωτούσαμε, μας έλεγε: Πώς να συνεχίσω πού βλέπω τόσους  αγγέλους γύρω από το θυσιαστήριο και μέσα στο Ποτήριo τον  Κύριο μας να λάμπει. Ό Γέροντάς μου, ό Μισαήλ, πριν να ανατείλει ο ήλιος, ανέβαινε  στο βουνό. Με την εμφάνιση του ηλίου σήκωνε τα χέρια του και  έτσι έμενε μέχρι πού βασίλευε. Ούτε έκάθητο, Ούτε το ένα,  Ούτε το άλλο. Και το βράδυ τα ρούχα του Έσταζαν από τα  πολλά δάκρυα. Είχε ζήλο και επιμέλεια. Ποτέ μη κοινωνήσεις άνθρωπον, αν δεν ακούσης το όνομά του.  Επίσης να προσέχεις να παίρνεις ολίγον Μαργαρίτη, όχι μεγάλον  τεμάχιο. Τον Ιεροκήρυκα να τον ακούτε, αλλά μη ζυγώνετε πολύ.  Όλοι άνθρωποι είμεθα. Πιθανόν να διαπιστώσετε αδυναμίες  και να πείτε άλλα λέει και άλλα πράττει. Ή ελεεινή ασθένεια των ιερέων είναι ή φιλαργυρία. Αλλοίμονον! Όταν ό ιερεύς είναι φιλάργυρος, τότε θα πέσει και σε πολλά άλλα. Να προσέχεις. Ό διάβολος παντοίους τρόπους μεταχειρίζεται για να βλάψει τον  κληρικό, διότι από ένα άγιον κληρικό, χιλιάδες ημπορούν να  ωφεληθούν και να σωθούν, όπως και από έναν πού δεν  αγωνίζεται, χιλιάδες να ζημιωθούν και αφανισθούν.