«Λαός ο οποίος ανατρέφει τα τέκνα του με τα ιδανικά της Πίστεως και της Πατρίδος δεν είναι δυνατόν παρά να ζήσει και να μεγαλουργήσει. Το γένος αυτών των Ελλήνων ωρίμασε δια ελευθερίαν»

“ΟΙ ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΚΟΣΜΑ

- Από το τεφτέρι στο Tablet –

ΠΕΡΑΣΑΝ 200 ΧΡΟΝΙΑ , και όμως η αθάνατη ψυχή του βασανισμένου Ρωμιού ενσκύπτει και πάλι στις γραφές του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού,πλέον με τους σύγχρονους ηλεκτρονικούς τρόπους , για να αντλήσει ελπίδα και στήριγμα στις φουρτούνες του αγιασμένου έθνους μας.

Ας αφεθούμε στην πέννα του μακαριστού Γέροντος Γαβριήλ, Ηγουμένου της Ι.Μ.Διονυσίου Αγίου Όρους, και ας ταξιδέψουμε 200 χρόνια πρίν, στην τότε, όπως και τώρα, σκλαβωμένη Ελλάδα :

«Ο ιστορικός Γάλλος Πουκεβίλ γράφει εις τα απομνημονεύματά του, ότι περιοδεύων την Ανατολικήν Μακεδονίαν κατά Μάρτιον του 1815 , διενυκτέρευσεν εις χάνι Έλληνος Ηπειρώτου, έχοντος εις την υπηρεσίαν του ένα πτωχόν εντίοπιον Ελληνόπουλον 13-15 ετών.

Εκοιμήθημεν, λέγει, και οι τρείς εις το αυτό δωμάτιον, ο μικρός όμως εκάθητο παρά την πυράν ως να ανέμενε κάτι, και όταν ενόμισεν ότι ημείς εκοιμήθημεν, έβγαλεν από τον κόρφον του μικράν φυλλάδα και εδιάβαζεν, όσον δε προχωρούσε εις το διάβασαμα, τόσον περισσότερον έτρεχον τα δάκρυα από τους οφθαλμολούς του.

Κατ’αρχήν υπέθεσα ότι εδιάβαζε τον επιτάφιον θρήνον, τον οποίον ψάλλουν οι Ορθόδοξοι την Μεγάλην Παρασκευήν, εκ περιεργείας όμως και λόγω του ότι ήμουν πλησίον ανεκάθησα και παρατηρήσας είδον, προς μεγάλην μου έκπληξιν, ότι η χειρόγραφος εκείνη φυλλάδα περιείχε μερικά λαϊκά κηρύγματα του Πάτερ Κοσμά και τα τραγούδια του Ρήγα.

Απ’εκείνης της ώρας επείσθην πλέον απόλυτα ότι το γένος αυτών των Ελλήνων ωρίμασε δια ελευθερίαν, διότι, επιφέρει ο ευγενής Γαλάτης, «λαός ο οποίος ανατρέφει τα τέκνα του με τα ιδανικά της Πίστεως και της Πατρίδος δεν είναι δυνατόν παρά να ζήσει και να μεγαλουργήσει.»

(ΛΟΓΟΣ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΑΡΧΙΜ.ΓΑΒΡΙΗΛ -2013 -Άγιον Όρος Ι.Μονή Αγ.Διονυσίου.σελ 310-311)

Σύγχρονοι Γέροντες για τον Παπισμό - Γέρων Γαβριήλ Διονυσιάτης

Γέρων Γαβριήλ Διονυσιάτης:

«Καί πρέπει ἡμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι να παραιτηθῶμεν παντός διαλόγου πρός αἱρετικούς, κατά τήν ὀρθήν συμβουλήν τοῦ Θεορρήμονος Ἀποστόλου Παύλου, «αἱρετικόν ἄνθρωπον μετά πρώτην καί δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ, εἰδώς ὅτι ἐξήστραπτεν ὁ τοιοῦτος ἁμαρτάνων ὤν αὐτοκατάκριτος...

Πρός τί λοιπόν ἡ τόση προθυμία πρός μετάβασιν εἰς Ρώμην, πρός τί ἡ ἐπίμονος ἐκζήτησις ὑφ’ ἡμῶν διαλόγων; πρός τί τόσον ἡ κακοπαθοῦσα καί παραποιουμένη κατά Θεόν ἀγάπη; Δέν μᾶς σωφρονίζουν τά παθήματα τῆς Φερράρας καί τῆς Φλωρεντίας; Δέν ἐλάβομεν εἰσέτι πεῖραν τῆς Λατινικῆς στρεψοδικίας καί τῆς ὑπερηφανείας; Δέν διεκρίναμεν τά ὅρια μεταξύ ἀληθείας και ὑποκρισίας ἐν τῇ πίστει;

(Ὀρθόδοξος Τύπος, ἀριθμ. Φύλλου 76, Ἰούνιος 1967)

Από το περιοδικό «Άγιον Όρος – Διαχρονική μαρτυρία στους αγώνες υπέρ της Πίστεως», Έκδοση Αγιορειτών Πατέρων, Άγιον Όρος 2014.
πηγή

«ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΑΝΑΚΟΜΙΔΗ ΒΡΗΚΑΝ ΤΟ ΔΕΞΙ ΤΟΥ ΧΕΡΙ ΑΛΙΩΤΟ» - ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ π. ΓΑΒΡΙΗΛ ΔΙΟΝΥΣΙΑΤΗ

Η ΙΕΡΟΚΑΤΗΓΟΡΙΑ

Ο μακαριστός Αγιορείτης Γέροντας π. Γαβριήλ Διονυσιάτης σε ένα βιβλίο του αναφέρει τα εξής: Είναι βαρύ αμάρτημα η ιεροκατηγορία και ο χλευασμός των λειτουργών της Εκκλησίας μας. Κατά την μακρά περίοδο (70 χρόνια), που έζησα στον ευλογημένο αυτό τόπο, στο Άγιο Όρος, είδα πολλές τιμωρίες εξ αιτίας αυτής της αμαρτίας· είδα και σε ένα χειρόγραφο, στην βιβλιοθήκη της Μονής μας, την εξής διήγηση:

«Σ' ένα χωριό ένας γέροντας ιερέας, ενώ ήταν σ' όλα τα άλλα καλός και ιδιαίτερα επακόλουθος, υπέπιπτε στο πάθος της μέθης. Όταν έβγαινε από την Εκκλησία, παρασυρόταν από το πάθος του προς τα καφενεία. Εκεί, μετά από 23 ποτηράκια αλκοόλ, έχανε τον εαυτό του - ζαλιζόταν συναισθανόμενος όμως τη θέση του, σηκωνόταν και τρικλίζοντας έπαιρνε το δρόμο για το σπίτι του. Σ' αυτόν το δρόμο, όμως, είχε ο αδελφός του κατάστημα. Και όταν τον έβλεπε να περνάει σε τέτοια κατάσταση, έβγαινε στην πόρτα του μαγαζιού του και όχι από λύπη, αλλά μάλλον από ευθιξία, τον εφασκέλωνε από πίσω με το δεξί του χέρι (τον εμούτζωνε, όπως λέμε). Μετά από λίγο καιρό συνέπεσε να αποθάνει ο εύθικτος αυτός αδελφός του ιερέως. Όταν ύστερα από τρία χρόνια άνοιξαν τον τάφο του για την ανακομιδή βρήκαν το δεξί του χέρι άλιωτο. Τον ξανάθαψαν και μάλιστα σε άλλο σημείο. αλλά πάλι βρέθηκε το δεξί του χέρι ακέραιο. Τότε με συμβουλή του άλλου εφημέριου ιερέως, πήραν το αδιάλυτο χέρι και το εξέθεσαν στο νάρθηκα του ναού, για να τον συγχωρήσουνε οι συγχωριανοί του, για τυχόν λιποβαρή ζυγίσματα ή άλλες αδικίες, συνηθισμένες σ' όσους ασχολούνται με το εμπόριο. Αλλά και πάλι μετά από άλλο ένα έτος επανενταφιασμού βρέθηκε το χέρι αδιάλυτο. Τότε - κατά θεία νεύση - ένας άλλος έμπορος που είχε το κατάστημα του απέναντι, ανέφερε στον εφημέριο το γεγονός του καθημερινού φασκελώματος και του χλευασμού του γέροντα ιερέα από τον αδελφό του. Οπότε κατάλαβε ο καλός εκείνος ιερέας, ποιά ήταν η αιτία. Και αφού προσκάλεσε το γέροντα συλλειτουργό του τον παρότρυνε να κάνει τρισάγιο και να διαβάσει πάνω από το αδιάλυτο χέρι τη συγχωρητική ευχή. Πράγματι μόλις έγιναν αυτά, αμέσως τα σαρκώδη μέλη του άλιωτου χεριού διελύθησαν και έμειναν γυμνά τα οστά».

ΠΗΓΗ : ΠΡΩΤΟΠΡ. ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ Κ. ΑΚΡΙΒΟΠΟΥΛΟΥ, ΑΣΚΗΤΙΚΗ ΛΑΪΚΩΝ, εκδ. ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΚΑΘΕΔΡΙΚΟΥ Ι.Ν.ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΟΛΟΥ, 2002, σ. 20.

πηγή