Πρέπει να μεταλάβω;

 

ΕΥΧΗ

Ο Θεός και ο Ιησούς Χριστός δεν ωφελείται, ούτε βλάπτεται, ό,τι κι αν κάνει ο άνθρωπος.

Όλα όσα ο Χριστός ζητάει να κάνουν οι άνθρωποι (που είναι γραμμένα στα Ευαγγέλια) έχουν μοναδικό σκοπό την ωφέλεια των ανθρώπων.

Το ίδιο και όσα ζητάει η Εκκλησία να κάνουν οι άνθρωποι – και σε ηθικό και σε τελετουργικό επίπεδο, π.χ. τη νηστεία, την εξομολόγηση, την αγνότητα μέχρι το γάμο κ.τ.λ. – βασίζονται ακριβώς σε όσα έχει διδάξει ο Ιησούς Χριστός και έχουν μοναδικό σκοπό την ωφέλεια των ανθρώπων. Μάλιστα, τα έχουν καθιερώσει, με σοφία και αγάπη, όχι τυχαίοι «παπάδες», αλλά άγιοι, που αγωνίστηκαν πάρα πολύ στη ζωή τους να πορευτούν το δρόμο του Χριστού, πλησίασαν πάρα πολύ το Θεό και το συνάνθρωπο και τελικά έζησαν μέσα στο θείο Φως. Μέσα σ’ αυτό το θείο Φως εμπνεύστηκαν όσα δίδαξαν και θέσπισαν για τη ζωή των χριστιανών, ώστε όλοι μας να προχωρήσουμε πνευματικά τόσο, ώστε να μπούμε σ’ αυτό το θείο Φως, και εδώ και στην αιωνιότητα.

Τι δίδαξε λοιπόν ο Χριστός;

Ορίστε μερικά βασικά σημεία:

«Να αγαπάτε τους εχθρούς σας, να ευλογείτε εκείνους που σας καταριούνται, να κάνετε καλό σ’ εκείνους που σας κάνουν κακό και να προσεύχεστε για εκείνους που σας κακομεταχειρίζονται και σας κυνηγούν, για να γίνεται παιδιά του ουράνιου Πατέρα σας, αφού εκείνος ανατέλλει τον ήλιο του και στους πονηρούς και στους καλούς και βρέχει και στους δίκαιους και στους άδικους.

Διότι, αν αγαπάτε μόνο εκείνους που σας αγαπούν, τι αμοιβή θα έχετε; Και οι τελώνες δεν κάνουν το ίδιο; Και, αν χαιρετάτε μόνο τους φίλους σας, τι ξεχωριστό κάνετε; Και οι τελώνες δεν κάνουν το ίδιο; Εσείς όμως να είστε τέλειοι, όπως και ο ουράνιος Πατέρας σας είναι τέλειος» (κατά Ματθαίον ευαγγέλιο, κεφάλαιο 5, στίχοι 44 – 48).

«Αν δανείζετε μόνο εκεί όπου ελπίζετε να τα πάρετε πίσω, τι χάρη έχετε; Και οι αμαρτωλοί δανείζουν αμαρτωλούς, για να ξαναπάρουν το ίδιο ποσόν. Εσείς όμως να αγαπάτε τους εχθρούς σας και να κάνετε καλό και να δανείζετε εκεί που δεν ελπίζετε σε επιστροφή, και η ανταμοιβή σας θα είναι μεγάλη και θα είστε παιδιά του Υψίστου, γιατί εκείνος είναι καλός και με τους αχάριστους και τους πονηρούς. Να είστε λοιπόν φιλεύσπλαγχνοι, όπως και Πατέρας σας είναι φιλεύσπλαγχνος» (κατά Λουκάν, κεφ. 6, στ. 34 – 36).

Αυτά είναι ήδη δύσκολο να τα χωνέψει ο άνθρωπος. Χρειάζεται μεγάλη αγάπη, εμπιστοσύνη στο Θεό και επιθυμία πρώτα απ’ όλα για τον παράδεισο, για να δεχτεί έστω ο άνθρωπος να προσπαθήσει να κάνει πράξη αυτές τις εντολές του Ιησού Χριστού. Πολλοί, ακόμη και άνθρωποι που αναγνωρίζουν πως είναι χριστιανοί, θυμώνουν και προτιμούν να πουν πως ο Χριστός έκανε λάθος, παρά να παραδεχτούν πως αυτό που Εκείνος δίδαξε είναι ο αληθινός δρόμος που οδηγεί τον άνθρωπο στο μεγαλύτερο θησαυρό: κοντά στο Θεό, και σ’ αυτή τη ζωή και στην επόμενη (την αιώνια ζωή, που ακολουθεί μετά το θάνατο – σύμφωνα πάλι με τα λόγια του ίδιου του Χριστού).

 Τι είπε ο Χριστός για τη θεία μετάληψη

 Τι είναι όμως αυτό που θα βοηθήσει τον άνθρωπο να είναι τόσο καλός, ταπεινός και γεμάτος αγάπη, κατανόηση και συγχώρηση για όλο τον κόσμο, ακόμη και για τους εχθρούς του; Θα τον βοηθήσει ο ίδιος ο Χριστός. Και ο Χριστός προσφέρει τον εαυτό Του σε όλους μας και στον καθένα ξεχωριστά, δίνοντάς μας το Σώμα και το Αίμα Του ως πνευματική τροφή μέσα από τη θεία κοινωνία, δηλαδή τη θεία μετάληψη (όταν μεταλαβαίνουμε).

Τι είπε για το θέμα αυτό ο Κύριος; Είπε: «Εγώ είμαι ο άρτος της ζωής» (άρτος = ψωμί). «Αυτός είναι ο άρτος που κατεβαίνει από τον ουρανό, για να φάει ο άνθρωπος απ’ αυτόν και να μην πεθάνει. Εγώ είμαι ο ζωντανός άρτος, που κατέβηκε από τον ουρανό. Αν κάποιος φάει από αυτό τον άρτο, θα ζήσει αιώνια, και ο άρτος, που θα δώσω, είναι η σάρκα μου, την οποία θα δώσω υπέρ της ζωής του κόσμου. (…)

Αλήθεια σας λέω, αν δεν φάτε τη σάρκα και δεν πιείτε το αίμα του υιού του ανθρώπου» (έτσι αποκαλούσε ο Χριστός τον εαυτό του, από μια προφητεία του προφήτη Δανιήλ), «δεν έχετε ζωή μέσα σας. Όποιος τρώει τη σάρκα μου και πίνει το αίμα μου, έχει αιώνια ζωή και θα τον αναστήσω την έσχατη ημέρα. Διότι η σάρκα μου είναι αληθινή τροφή και το αίμα μου αληθινό ποτό. Όποιος τρώει τη σάρκα μου και πίνει το αίμα μου, μένει μέσα μου και εγώ μέσα του. (…) Αυτός είναι ο άρτος που κατέβηκε από τον ουρανό, όχι όπως το μάννα, που έφαγαν οι πρόγονοί σας, αλλά πέθαναν. Εκείνος που τρώει αυτόν τον άρτο θα ζήσει αιώνια» (κατά Ιωάννην ευαγγέλιο, κεφ. 6, στίχοι 50 – 58).

Μετά από αυτά, νομίζω πως είναι ξεκάθαρο ότι ο Χριστός θεωρούσε απολύτως απαραίτητο για τον κάθε άνθρωπο να μεταλαβαίνει – έτσι τρώει το σώμα και πίνει το αίμα του Χριστού και βρίσκεται μέσα Του και ο Χριστός μέσα σ’ αυτόν.

Αν λοιπόν η ζωή είναι ένας αγώνας, σαν πόλεμος, η πανοπλία μας είναι ο Χριστός – τα όπλα μας, τα τανκς μας, με τα οποία θα πολεμήσουμε και θα νικήσουμε στον αγώνα της ζωής, είναι ο Χριστός. Και ο Χριστός προσφέρεται σ’ εμάς μέσα από τη θεία μετάληψη.

Τώρα ίσως κάποιος σκέφτεται ότι τα δικά του όπλα είναι τα χέρια του, η εργατικότητά του, η εξυπνάδα του, η επιμονή και το πείσμα του. Όλα αυτά είναι όπλα, με τα οποία κανείς κερδίζει γήινες μάχες, προσωρινές, που το όφελός τους τελειώνει με το θάνατο. Και μάλιστα μπορεί να κάνουν τον άνθρωπο σκληρό, απότομο, εγωιστή (δήθεν «δίκαιο»), κι έτσι να τον απομακρύνουν απ’ το Χριστό, δηλαδή τελικά ο άνθρωπος να έχει κερδίσει εδώ χρήματα, να έχει κάνει περιουσία ή όνομα στην κοινωνία, ν’ αφήσει πλούσια κληρονομιά στα παιδιά του, αλλά να χάσει τη μόνη αληθινή περιουσία και τη μόνη αληθινή κληρονομιά: τον παράδεισο.

«Μη θησαυρίζετε θησαυρούς στη γη, που καταστρέφονται ή κλέβονται» είπε ο Χριστός. «Να θησαυρίζετε θησαυρούς στον ουρανό, που δεν καταστρέφονται, ούτε κλέβονται. Διότι όπου είναι ο θησαυρός σας, εκεί είναι και η καρδιά σας» (κατά Ματθαίον, κεφ. 6, στ. 19 – 21).

 Είπε κι άλλα όμως

 Στο τελευταίο δείπνο με τους μαθητές Του, τη νύχτα που Τον συνέλαβαν, ο Χριστός έδειξε τι εννοούσε λέγοντας να φάνε οι άνθρωποι τη σάρκα Του και να πιουν το αίμα Του. Κοινώνησε τους μαθητές Του με ψωμί και κρασί, αφού τα ευλόγησε, και τους είπε: «Λάβετε, φάγετε. Τούτο εστί το σώμα μου. Πίετε εξ αυτού πάντες» (πιείτε από αυτό όλοι), «τούτο εστί το αίμα μου». Τα λόγια αυτά αναφέρονται στα ευαγγέλια κατά Ματθαίον, κεφ. 26, στ. 26 – 29, κατά Μάρκον, κεφ. 14, στ. 22 – 25, κατά Λουκάν, κεφ. 22, στ. 17 – 20, και από τον απόστολο Παύλο στην Α΄ προς Κορινθίους επιστολή, κεφ. 11, στ. 23 – 25, που όλα αυτά είναι μέσα στο βιβλίο που λέγεται Καινή Διαθήκη.

Αυτά τα λόγια λέμε κι εμείς, μέσω του ιερέα, όταν προετοιμάζουμε τη θεία μετάληψη σε κάθε θεία λειτουργία, που είναι μια επανάληψη του Μυστικού Δείπνου, δηλαδή του τελευταίου δείπνου του Κυρίου πριν σταυρωθεί και αναστηθεί. Και στη συνέχεια κοινωνούμε (μεταλαβαίνουμε), όπως Εκείνος κοινώνησε τους μαθητές Του και άφησε εντολή να κάνουν όλοι οι χριστιανοί, όλων των εποχών, ώστε να είμαστε πάντα μέσα Του και Εκείνος μέσα μας.

Οι τελευταίες πράξεις του Κυρίου σχετικά με τη θεία μετάληψη, όταν ακόμη ζούσε στη Γη, ήταν οι εξής:

Όταν πέθανε στο σταυρό, ένας Ρωμαίος στρατιώτης Τον τρύπησε στο πλευρό με τη λόγχη του, για να δει αν όντως πέθανε, ώστε να επιτρέψει να Τον κατεβάσουν. Τότε, από την πλευρά του Κυρίου έτρεξε αίμα και νερό (το γράφει ο ευαγγελιστής Ιωάννης, κεφ. 19, στίχοι 34 – 37, τονίζοντας μάλιστα ότι «το βεβαιώνει εκείνος που το είδε με τα μάτια του»). Οι άγιοι διδάσκαλοι του χριστιανισμού ερμηνεύουν αυτό το γεγονός ως συμβολισμό των δύο πράξεων, των δύο «μυστηρίων», με τα οποία ο άνθρωπος γίνεται και παραμένει χριστιανός: το νερό συμβολίζει το βάπτισμα και το αίμα τη θεία μετάληψη.

Έτσι, από την πλευρά του Κυρίου έτρεξε, συμβολικά, η καινούργια ανθρωπότητα που Εκείνος δημιούργησε: οι χριστιανοί. Παρόμοια όπως, σύμφωνα με την Παλαιά Διαθήκη, ο Θεός από την πλευρά του Αδάμ δημιούργησε την Εύα, που είναι η μητέρα της παλαιάς ανθρωπότητας. Ο Ιησούς Χριστός είναι ο «δεύτερος Αδάμ» και από τη δική Του πλευρά δημιουργείται η νέα ανθρωπότητα, με στηρίγματα ακριβώς αυτά τα δύο, το βάπτισμα και τη θεία μετάληψη.

Εκτός αυτού, μετά την ανάστασή Του ο Κύριος εμφανίστηκε σε δύο μαθητές Του, που πήγαιναν στο χωριό Εμμαούς, έξω από την Ιερουσαλήμ. Ονομάζονταν Λουκάς και Κλεόπας (ίσως αυτός ο Λουκάς είναι ο ευαγγελιστής Λουκάς, που αναφέρει λεπτομερώς το γεγονός στο κατά Λουκάν ευαγγέλιο, κεφ. 25). Στην αρχή δεν αποκάλυψε ποιος είναι (παρουσιάστηκε με άλλη μορφή), περπάτησε μαζί τους και τους δίδαξε και, όταν τελικά Τον κράτησαν για να φάνε μαζί, φανέρωσε τον εαυτό Του κόβοντας το ψωμί, δηλαδή κάνοντας γι’ αυτούς ό,τι είχε κάνει για τους 12 αποστόλους στο μυστικό δείπνο. Έτσι έδειξε ότι η θεία μετάληψη είναι η πράξη, με την οποία γνωρίζουμε αληθινά το Χριστό.

Τέλος, λίγο πριν αναληφθεί στους ουρανούς ο Κύριος είπε στους μαθητές Του: «Θα είμαι μαζί σας όλες τις ημέρες, μέχρι το τέλος των αιώνων» (αυτά είναι τα τελευταία λόγια του κατά Ματθαίον ευαγγελίου). Φυσικά, ο Κύριος είναι μαζί μας και πνευματικά, είναι όμως και σωματικά, με το άγιο σώμα και αίμα Του, μέσα στο μυστήριο της θείας μετάληψης. Γι’ αυτό και οι χριστιανοί, αμέσως μόλις άρχισε η ιστορία του χριστιανισμού πάνω στη Γη, άρχισαν να κοινωνούν το σώμα και το αίμα του Ιησού Χριστού, και μάλιστα κάθε μέρα ή, αργότερα, κάθε Κυριακή, όπως διαβάζουμε στο βιβλίο Πράξεις των αποστόλων (που έγραψε ο ευαγγελιστής Λουκάς και βρίσκεται μέσα στην Καινή Διαθήκη, μετά τα τέσσερα Ευαγγέλια) και σε άλλα αρχαία χριστιανικά κείμενα.

 Μη θυμώσεις, αλλά γιατί δεν μεταλαβαίνεις;

 Δυστυχώς, υπάρχουν άνθρωποι που, ενώ είναι ορθόδοξοι χριστιανοί και πιστεύουν στο Θεό και ίσως πηγαίνουν και στην εκκλησία, όμως έχουν χρόνια ή και δεκαετίες να πλησιάσουν στο άγιο ποτήριο της θείας μετάληψης! Κάποιοι μάλιστα είναι και ηλικιωμένοι, που, ενώ τα παιδιά τους τούς παρακαλούν να κοινωνήσουν, γεμάτα αγωνία για τη σωτηρία τους, εκείνοι αρνούνται πεισματικά και μάλιστα θυμώνουν και δεν ακούνε τίποτα!...

Κάνουν λες και μισούν τον εαυτό τους και θέλουν να τον κρατήσουν αποκομμένο, μακριά απ’ το Χριστό. Λες και μισούν τον ίδιο το Χριστό ή λες και μισούν τα παιδιά τους και τους άλλους ανθρώπους που νοιάζονται γι’ αυτούς και τους παρακαλούν να πλησιάσουν αυτή την πηγή της Ζωής και του Φωτός!...

Αν είσαι κι εσύ ένας απ’ αυτούς τους ανθρώπους, αδελφέ μου, αδελφή μου, μη θυμώσεις, σε παρακαλώ, αλλά άκου δυο λόγια γραμμένα από καρδιάς.

Η άρνησή σου να κοινωνήσεις, ίσως δεν σου αρέσει να το ακούσεις, αλλά δεν είναι από σένα. Όλες οι αιτίες, που νομίζεις ότι σε κάνουν να μη θέλεις να κοινωνήσεις, είναι παγίδες, που σου έχει στήσει ο διάβολος – ο οποίος σε μισεί θανάσιμα και μισεί και όλους τους ανθρώπους – για να σε εμποδίσει να ενωθείς με τον Ιησού Χριστό και να βάλεις μέσα σου το Φως του Θεού.

Μήπως δεν κοινωνείς επειδή αντιπαθείς τον ιερέα της ενορίας σου ή του χωριού σου;

Κατ’ αρχάς τι σου έκανε ο ιερέας; Τόσο μεγάλο κακό; Αλλά εκτός αυτού, δεν κάνεις ζημιά σ’ εκείνον, αλλά στον εαυτό σου και, πίστεψέ με, είναι πολύ μεγάλο λάθος σου. Τη θεία λειτουργία, πρέπει να ξέρεις, δεν την κάνει ο ιερέας, αλλά ο ίδιος ο Θεός (το Άγιο Πνεύμα), και ο ιερέας δανείζει μόνο τα χέρια του για να κάνει τις πράξεις της τελετής. Και μάλιστα, χωρίς εσένα και όλους τους άλλους χριστιανούς, που πηγαίνουμε στην εκκλησία, η λειτουργία δεν μπορεί να γίνει (δηλαδή ο ιερέας δεν λειτουργεί μόνος του).

Ξέρεις ότι, μέσα στη θεία λειτουργία, ο ιερέας δύο φορές κάνει μια υπόκλιση στην ωραία πύλη και ζητά συγχώρεση από σένα και από κάθε χριστιανό που πιθανόν έβλαψε ή στενοχώρησε; Αν δεν κάνει αυτή την υπόκλιση και δε ζητήσει συγγνώμη (σίγουρα θα τον έχεις δει που υποκλίνεται, έστω κι αν δεν έχεις ακούσει τι λέει τη στιγμή εκείνη), πάλι δεν μπορεί να γίνει η θεία λειτουργία.

Εσύ, λοιπόν, είσαι χριστιανός; Αν ναι, κάνε αγάπη, κάνε έλεος και δώσε του αυτή τη συγχώρηση που σου ζητάει (φαντάζομαι, δε σκότωσε κάποιον δικό σου, ώστε να σου είναι τόσο δύσκολο) και κάμε και ένα δώρο στον εαυτό σου και στα παιδιά σου (ένα μεγάλο δώρο), που είναι το να πλησιάσεις και να κοινωνήσεις. Ένα δώρο που θα κάνει καλό σ’ εσένα και μόνο σ’ εσένα.

Αν όμως, τέλος πάντων, δε σου κάνει καρδιά να κοινωνήσεις από το συγκεκριμένο ιερέα, πήγαινε στη διπλανή ενορία ή στην παραδιπλανή, κάπου τέλος πάντων. Σίγουρα δεν έχεις δικάσει όλους τους παπάδες του κόσμου και τους έχεις βγάλει όλους ενόχους, και μόνο τον εαυτό σου βγάζεις τίμιο και σωστό! Κάποιος ιερέας θα υπάρχει που τον αθώωσες. Πήγαινε, βρες τον. Και πες του: «Πάτερ, έχω τόσα χρόνια να κοινωνήσω. Τώρα όμως το αποφάσισα, δεν μπορώ άλλο χωρίς το Χριστό μέσα μου. Με ζαλίσανε κι εκείνοι που μου το λένε και μου το ξαναλένε. Σε παρακαλώ, δώσε μου ευλογία να κοινωνήσω το συντομότερο».

Το σωστό είναι βέβαια να κάνεις και μια καλή εξομολόγηση – μη θυμώνεις, σου το ξαναλέω. Δε θυμώνεις εσύ, σου βάζει ιδέες ο Εχθρός, ο διάβολος (που συνεχώς αυτό κάνει σε όλους μας, μας «ψιθυρίζει» ιδέες στο αφτί κι εμείς πέφτουμε στους λάκκους του σαν… δεν θέλω να πω σαν τι). Εν πάση περιπτώσει, αυτός ο παπάς που εκτιμάς ή έστω που δεν τον έχεις καταδικάσει, θα σου πει τι να κάνεις. Το σημαντικό είναι να έρθεις – εκεί που σε ζητά ο Χριστός, που έχυσε το αίμα Του και άφησε να κομματιάσουν το σώμα Του για όλους μας, και αυτό το αίμα και το σώμα μάς το έδωσε τροφή, μέσω του αγιασμένου ψωμιού και του κρασιού (που το κάνει με μυστηριώδη τρόπο να είναι σώμα και αίμα Του, γι’ αυτό λέγεται «μυστήριο») στη θεία κοινωνία.

Μήπως όμως δεν κοινωνείς, επειδή πιστεύεις πως δεν είσαι άξιος; Μα φυσικά, κανείς μας δεν είναι άξιος! Ο Χριστός δεν προσκάλεσε τους «άξιους» (που δεν υπάρχουν), αλλά τους αμαρτωλούς ανθρώπους, όσο αμαρτωλοί κι αν είμαστε, και μας δέχεται με αγάπη και συγχώρηση, αρκεί να κάνουμε το βήμα να πάμε με την καρδιά μας κοντά Του.

Ή μήπως δεν μεταλαβαίνεις επειδή «δεν αισθάνεσαι την ανάγκη»; Άλλη παγίδα κι αυτή… Αν περιμένεις «να το νιώσεις σαν ανάγκη», αδελφέ και αδελφή μου, πολύ πιθανόν να μην το νιώσεις ποτέ. Νομίζεις πως είναι δύσκολο για τον Εχθρό (είπαμε ποιος είναι) να σε κάνει να μη νιώσεις ποτέ τέτοια ανάγκη, ακριβώς για να μην κοινωνήσεις ποτέ και να χορεύει εκείνος από τη χαρά του που σε έχει ξεγελάσει; Μην περιμένεις να «νιώσεις την ανάγκη», σκέψου με πόση λαχτάρα σε προσκαλεί ο Χριστός. Πόσο σε αγαπά ο Χριστός. Πήγαινε κοντά Του και τότε θα καταλάβεις ποια είναι η πραγματική «ανάγκη» όλων μας (η ένωσή μας με Αυτόν).

Τέλος, μη μου πεις ότι φοβάσαι μήπως κολλήσεις κάτι από το κουτάλι της θείας μετάληψης (ιερή λαβίδα λέγεται αυτό το κουτάλι). Όχι, αδελφέ μου, αδελφή μου, η θεία κοινωνία δίνει ζωή, και μάλιστα την αιώνια ζωή, δεν μεταδίδει ασθένειες. Αλλιώς, όλοι οι ιερείς του κόσμου έπρεπε να πεθαίνουν από μολυσματικές ασθένειες, και μάλιστα εκείνοι που υπηρετούν σε νοσοκομεία, γιατί μετά τη θεία λειτουργία ο ιερέας αποτελειώνει, με το ίδιο κουτάλι, όση θεία κοινωνία έχει απομείνει, για να μην παραμείνει εκτεθειμένη στον κόσμο, αλλά να φυλαχθεί μέσα στον αληθινό, «αχειροποίητο» ναό του Θεού, που είναι το ανθρώπινο σώμα.

Ξεπέρασε λοιπόν, σε παρακαλώ, αυτή την ιδέα και σκέψου πως με αυτή τη θεία κοινωνία, που μεταλαβαίνουμε όλοι, δεν ενωνόμαστε μόνο με το Θεό, αλλά και μεταξύ μας, γιατί ο Κύριος αυτό είπε: να είμαστε όλοι ένα, όπως Εκείνος είναι ένα με το Θεό Πατέρα Του, που Τον έκανε και δικό μας Πατέρα.

Θα νιώσω κάτι; 

Δεν είναι σίγουρο πως, όταν κοινωνήσεις, θα νιώσεις οπωσδήποτε μέσα σου κάποια διαφορά. Ίσως να νιώσεις, ίσως μάλιστα νιώσεις μεγάλη διαφορά, ίσως όχι. Ανάλογα, ό,τι επιτρέψει ο Θεός, που ξέρει καλύτερα τι χρειάζεται ο καθένας μας κάθε φορά.

Όμως πρέπει να σου πω πως ο λόγος για να κοινωνήσουμε δεν είναι να νιώσουμε εκείνη τη στιγμή χαρά και ευτυχία ή τη χάρη του Θεού να μας πλημμυρίζει. Ο λόγος είναι πολύ βαθύτερος και πηγαίνει πολύ πιο μακριά: είναι η σωτηρία μας. Και, όπως μας δίδαξε ο Ιησούς Χριστός, αυτή η σωτηρία έρχεται κομμάτι κομμάτι μέσα μας, καθώς προχωράμε στη χριστιανική ζωή, που θεμελιώνεται στην αγάπη, τη συγχώρεση και τη θεία κοινωνία.

Επίσης, δεν κοινωνούμε πρωτίστως για να έχουμε καλή υγεία ή για να εκπληρώσει ο Θεός αυτά που Του ζητάμε για τη ζωή μας. Ναι, και αυτά τα ζητάμε, και ο Θεός ακούει, αλλά εμείς αυτό που θέλουμε προπαντός είναι ο ίδιος ο Χριστός. Κοινωνούμε, για να έχουμε μέσα μας τον ίδιο το Χριστό. Και τότε, και τα τυχόν προβλήματα υγείας και όλα τα βάσανα και τις δυσκολίες της ζωής, ακόμη και τον ίδιο το θάνατο, θα έχουμε τη δύναμη (του Χριστού τη δύναμη) να τα νικήσουμε.

Κοινωνάμε και γινόμαστε μικροί Χριστοί. Αγαπάμε, συγχωρούμε, και γινόμαστε μικροί Χριστοί. Αυτό θέλει ο ίδιος ο Χριστός, να γίνουμε μικροί Χριστοί, όχι άνθρωποι με κακίες, αδυναμίες και εγωισμό, αλλά μικροί Χριστοί, και τελικά να μας φέρει και να μας κάνει κι εμάς βασιλιάδες στη βασιλεία Του.

Πηγή

Οἱ Ἅγιοι Πατέρες γιά τά σαρκικά ἁμαρτήματα καί τίς διαστροφές

Ὅλοι οἱ Ἅγιοι Πατέρες στά κείμενά τους καταδικάζουν ρητά καί κατηγορηματικά ὅλα τά σαρκικά ἁμαρτήματα, τήν ὁμοφυλοφιλία, τίς ὅποιες ἄλλες παρά φύσιν σχέσεις καί τίς σαρκικές διαστροφές. 

Ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης καταγράφει τό φοβερό θαῦμα πού ἔγινε τήν νύχτα τῆς Γέννησης τοῦ Χριστοῦ μας: «Λέγει ἕνας διδάσκαλος», σημειώνει ὁ Ἅγιος, «ὅτι τήν νύκτα, κατά τήν ὁποία γεννήθηκε ὁ Δεσπότης Χριστός, ἔστειλε πρῶτα ἕναν Ἄγγελο καί ἐθανάτωσε ὅλους τούς ἀρσενοκοίτες, καί ἔπειτα ἐγεννήθη, γιά νά μήν βρεθεῖ τότε στήν γῆ μία τέτοια Θεομίσητη ἁμαρτία (παρά Ἱερονύμῳ)»[1].

Ὁ Ἅγιος Ἀναστάσιος ὁ Σιναΐτης, ἀναφερόμενος στά σαρκικάἁμαρτήματα καί τίς διεστραμμένες σαρκικές σχέσεις, ἐπισημαίνει τούς διάφορους βαθμούς ἁμαρτίας: «...πρέπει νά γνωρίζετε», παρατηρεῖ, «ὅτι οἱ κρίσεις τοῦ δικαίου Κριτῆ εἶναι πολλές καί διάφορες, ὅπως καί οἱ ἀνταποδόσεις, τίς ὁποῖες πρόκειται νά κάνει σ’ αὐτούς πού ἁμαρτάνουν στό σῶμα τους. Γιατί ἀλλιῶς κρίνεται ὁ πιστός καί ἀλλιῶς ὁ ἄπιστος. Λέγει ἡ Γραφή ὅτι «αὐτός πού γνώριζε τό θέλημα τοῦ Κυρίου καί δέν τό ἔκανε θά δαρεῖ πολύ». Kαί ἄλλο εἶναι τό κρῖμα ἐκείνου πού πόρνευσε στά νιάτα του, καί ἄλλο ἐκείνου πού πόρνευσε στά γηρατειά του. Ἄλλο τό κρῖμα τοῦ ἀνύπαντρου καί ἄλλο ἐκείνου πού ἔχει γυναίκα καί προδίδει τόν γάμο του. Kαί ἄλλο ἐπίσης τό κρῖμα ἐκείνου πού συγκατοικεῖ μέ ποταπή (εὐτελισμένη) γυναίκα, καί ἄλλο ἐκείνου πού ἔχει σεμνή. Ἄλλο εἶναι τό κρῖμα ἐκείνου πού παρανόμησε μόνο σέ μία καί ἄλλο ἄν ἔχει μολυνθεῖ μέ πολλές. Ἄλλο εἶναι τό κρῖμα τοῦ δασκάλου καί τοῦ ἱερέα καί ἄλλο τοῦ ἁπλοῦ ἀνθρώπου. Διότι οἱ δυνατοί, λέγει ἡ Γραφή, θά τιμωρηθοῦν αὐστηρά. Ἄλλο εἶναι, ὅταν γίνεται ἀπό συνήθεια κακή καί ἄλλο ἀπό γοητεία. Ἄλλη, ἐπίσης, συγγνώμη ἔχει αὐτός πού ἁμαρτάνει καί θλίβεται καί ὑποφέρει καί ἄλλη αὐτός πού ἁμαρτάνει καί ζεῖ ἀμέριμνος. Καί πάλι. Ἀλλιῶς τιμωρεῖται αὐτός πού μέ τρόπο φυσιολογικό κάνει χρήση τῆς φύσεως καί μέ ἄλλον τρόπο καί περισσότερο ἀπό κάθε ἄλλη ἁμαρτία καί αὐστηρότερα θἀ τιμωρηθεῖ αὐτός πού διαπράττει τήν παρά φύση ἁμαρτία τῶν Σοδόμων, τήν ὁποία οὔτε τά ζῶα κάνουν, ὅπως ἡ Γραφή διηγούμενη λέγει: «Φεῦγε τήν φωτιά πού ἔπεσε στήν Πεντάπολη τῶν Σοδόμων, ἡ ὁποία, ὡς ἀπόδειξη τῆς κακίας της, καιομένη ἔμεινε ἄγονη καί σέ ἀκατάλληλες ἐποχές βλαστάνει φυτά.

Ἄγονες πράξεις ἔκαναν, ἄγονη ἔμεινε γιά πάντα ἡ γῆ τους καί παρά φύσιν ἡ γῆ ζωογονεῖ τούς σπόρους της». Ὁ Κύριος γνωρίζει νά γλυτώνει τούς εὐσεβεῖς ἀπό πειρασμό, καί τούς ἀδίκους τούς φυλάσσει κολαζόμενους τήν ἡμέρα τῆς Κρίσεως, ἰδιαίτερα μάλιστα ἐκείνους πού βαδίζουν πίσω ἀπό ἄλλη σάρκα μέ ἐπιθυμία μιασμοῦ... Ἄς ἀκούσουν αὐτά οἱ παντρεμένοι μέ γυναῖκες καί ἀπό ἐρωτική μανία καί σπατάλη καί κυρίως ἀπό ἔλλειψη συνειδήσεως καί φόβου Θεοῦ, ἐγκαταλείποντας τήν φυσική χρήση, ἀναμιγνύονται κατά τρόπο ἀφύσικο, οἱ ὁποῖοι δέν θά ἔχουν καμία  ἀπολογία τήν ἡμέρα τῆς Κρίσεως»[2].

Εἰδικά γιά τίς διαστροφικές σχέσεις[3], πού τείνουν νά κυριαρχήσουν μέσα στά ζευγάρια καί παραπέμπουν στούς ἀρχαίους αἱρετικούς, τούς ἀποκαλουμένους Βορβορῖτες, ἔχουμε ἀναφορά στήν Ἁγία Γραφή καί μάλιστα στήν Καθολική ἐπιστολή τοῦ Ἁγίου Ἰούδα. Παραθέτω στοιχεῖα ἀπό εἰδική μελέτη Ἀρχιμανδρίτου-Πνευματικοῦ πατρός καί ἀγαπητοῦ ἐν Χριστῷ ἀδελφοῦ γιά τό συγκεκριμένο θέμα.

«Ὁ Ἀπόστολος Ἰούδας ὁ ἀδελφόθεος, στήν Καθολική του ἐπιστολή, ἀναφέρεται μεταξύ ἄλλων καί σ’ αὐτή τήν ἐλεεινή πράξη[4]· πλήν, τήν γράφει συγκρατημένα λεκτικά. Γράφει: «ὅμοίως μέντοι καί οὗτοι ἐνυπνιαζόμενοι σάρκα μέν μιαίνουσι, κυριότητα δέ ἀθετοῦσι, δόξας δέ βλασφημοῦσιν»[5].Ὄντως δύσκολο χωρίο πρός ἀνάλυση. Ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης «ἐπιστρατεύει» τόν Ἅγιο Θεοφύλακτο Βουλγαρίας, καθώς καί τόν Οἰκουμένιο, καί γράφει: «Ὁ δέ Θεοφύλακτος καί ὁ Οἰκουμένιος, ἑρμηνεύοντας τό«ἐνυπνιαζόμενοι», λέγει ὅτι πρέπει νά θαυμάσει κανείς τόν Ἀπόστολον αὐτόν, διότι μέ πολλή σεμνή λέξη ἐσυσκίασε[6] τήν αἰσχρή πράξη πού ἔπρατταν οἱ Βορβορῖτες καί Νικολαΐτες, καθώς γράφει ὁ θεῖος Ἐπιφάνιος στά καλούμενα Πανάρια[7]. Γράφει ὁ Ἅγιος Θεοφύλακτος: «τούς Βορβορίτας τούτους καί μιαρούς αἰσχρῶς γυναιξίν ἐπιμειγνυμένους, μή τῇ μήτρᾳ τήν γόνην καταχεῖν, ἀλλ’ ἀτελέστῳ τῇ βδελυρίᾳ, ταῖς ἑαυτῶν ὑπολαβόντες ταύτην χερσίν, εὐθύς τῷ στόματι ταύτην προσάγειν, μεθ’ ὧν συνεφθάρησαν γυναίων καί οὕτως ἀπέρχεσθαι ἀπ’ ἀλλήλων τούς ἀκαθάρτους, μέγα τί οἰηθέντας ἐπιτετελεκέναι. Τοῦτο τό ἀκάθαρτον δράμα, διά τό ἀτέλεστον, ἐνυπνίασμα καλεῖ· ἐπεί καί τοιαῦτα τά ἐνυπνιάσματα»[8]»[9]. Διαφαίνεται λοιπόν καθαρά, ἀπ’ ὅσα ἀναφέρει ὁ Ἅγιος Θεοφύλακτος Βουλγαρίας καί ὁ Ἅγιος Ἐπιφάνιος, ὅτι περί στοματικῶν ἀνοσιουργημάτων γίνεται ἐδῶ λόγος. Αὐτά καλύπτει εὐσχημόνως ὁ Ἅγιος Ἰούδας κάτω ἀπό τήν λέξη ἐνυπνιάσματα. Μετά τήν αἰσχρή πράξη «ἔτσι ἀπέρχονται χωρίζοντας ὁ ἕνας ἀπό τόν ἄλλο οἱ ἀκάθαρτοι, νομίζοντας ὅτι ἔχουν ἐπιτελέσει κάτι μεγάλο. Aὐτό τό ἀκάθαρτο δράμα, λόγω τοῦ ἀτελέστου (δηλ. τῆς ἀναποτελεσματικότητος), ὁ Ἀπόστολος Ἰούδας ὀνομάζει ἐνυπνίασμα, ἐπειδή τέτοια εἶναι καί τά ἐνυπνιάσματα»[10]. Ἡ ἔσχατη αὐτή βδελυγμία καί ναδίρ κατάπτωση λαμβάνει χώρα τόσον μεταξύ τῶν ὁμοφυλοφίλων, ὅσο ἐπίσης καί μεταξύ ἀνδρῶν καί γυναικῶν, ἀσφαλῶς καί εὐλογημένων ἀπό τήν Ἐκκλησία ἀνδρογύνων δυστυχῶς. Eἶναι μέρος τῆς γενικευμένης ὁμοφυλοφυλικῆς πρακτικῆς, πού ἔχει εὐρύτατη διάδοση[11]… Στήν περίπτωση αὐτή, κυρίως οἱ ἄνδρες εἶναι ἡ αἰτία αὐτῆς τῆς καταπτώσεως. Πασχίζουν νά ἔχουν τίς γυναῖκες τους ὄχι μέ σεβασμό καί ἔντιμη ἀντιμετώπιση, ἀλλά ὡς ὑποκείμενα, ὡς ἁπλά σαρκικά ὄργανα, ὡς μέσα αἰσχίστης γι’ αὐτούς ἡδονῆς, ὡς ὑποχείρια ὄντα, ὡςκρέατα ἡδονιστικά, γιά τίς διαστροφικές ἐπιλογές τους καί τά ἄκρως ἀνώμαλα γοῦστα τους. Ὄντως ἀπάνθρωπη συμπεριφορά στά πρόσωπα μέ τά ὁποῖα διά βίου ἔχουν συνδέσει τήν ζωή τους. Ἐκτροχιασμός καί διαστροφή τοῦ χείριστου εἴδους, ἡ πλέον βαθεῖα σήψη καί ἠθική κατάπτωση. Ὑπάρχουν βέβαια καί γυναῖκες ἀλλοτριωμένες, πού ζητᾶνε οἱ ἴδιες, αὐτές τίς ὁμοφυλοφιλικές πρακτικές καί ἀθλιότητες ἀπό τούς συζύγους τους, ἀλλά δέν ὑπάρχει ἀμφιβολία ὅτι ὑπάρχουν καί γυναῖκες φυσιολογικές, συνεσταλμένες καί σοβαρές, πού ὑφίστανται ἀναγκαστικά καί πιεστικά καί διά τοῦ τρόπου αὐτοῦ τήν ἔσχατη ταπείνωση καί τόν ἀηδιαστικότατο  αὐτόν ἐξευτελισμό καί μάλιστα ἀπό ποιόν; Ἀπό τόν ἄνθρωπο, πού ἰσοβίως συνέδεσαν τήν ζωή τους!! Ὅταν μάλιστα εἶναι καί μικρομάνες πῶς νά φιλήσουν τά παιδιά τους; Πῶς νά βάλουν σ’ αὐτό τό στόμα τήν Θεία Κοινωνία; Καί αὐτά ἀπό τούς συζύγους, πού θέλουν «νά ἔχουν τό πάνω χέρι στήν γυναῖκα τους» καί γιά δαιμονικά καί ψυχοπαθολογικά αἴτια, τῆς συμπεριφέρονται βίαια καί ἐξευτελιστικά».

Βέβαια, ὅλα αὐτά εἶναι αἰτία διαζυγίου καί ὅσες εὐσεβεῖς γυναῖκες πιέζονται νά συμπράττουν σ’ αὐτήν τήν αἰσχρουργία δικαιοῦνται νά χωρίζουν, ἀφοῦ ὁ Θεός τούς ἐκάλεσε διά τοῦ Μυστηρίου τοῦ Γάμου εἰς ἁγιασμόν καί ὄχι εἰς βδελυρία, σοδομισμό καί αἴσχιστη κατάπτωση, πού ὁδηγεῖ στήν αἰώνια κόλαση. Εἶναι προτιμότερο νά ὑποστοῦν ὁποιαδήποτε στέρηση καί ταλαιπωρία, ἀκόμη καί θάνατο, παρά νά συμπράξουν σέ τέτοια αἴσχιστα ἔργα. 

Σύγχρονος μέγας γέρων λέγει ὅτι, καί μιά φορά νά ἀσπασθεῖ τά μωρά της μιά μάνα πού ἔχει καταμολύνει τά χείλη της μέ αὐτές τίς παμμίαρες πράξεις, τούς μεταδίδει τόσα δαιμονικά μικρόβια, πού ἀναστατώνουν ὅλη τήν ψυχοσωματική ὕπαρξη-ἑνότητα τῶν παιδιῶν. Φάρμακο καί ἁγνισμός εἶναι μόνο ἡ εἰλικρινής καί ἐν μετανοίᾳ ἐξομολόγηση.

Εἶναι βέβαια, δυστυχῶς, τό πιό διαδεδομένο ἀνοσιούργημα τῆς ἐποχῆς. Τήν παλαιά ἐποχή τό ἔκαναν οἱ αἱρετικοί «Βορβορῖτες», στούς ὁποίους ἀναφέρεται συγκεκαλυμένα ὁ Ἀπόστολος Ἰούδας, φανερά δέ ὁ Ἅγιος Ἐπιφάνιος Κύπρου[12]. Δέν ὁμίλησαν ξεκάθαρα τότε, γιατί ἦταν αἰσχρότατη πράξη μόνο τῶν συγκεκριμένων αἱρετικῶν (γι’ αὐτό και Βορβορῖτες ἐπονομάσθηκαν), ὁπότε δέν ἤθελαν νά καταμολύνουν οἱ Ἀπόστολοι τόν νοῦ τῶν ὑπολοίπων χριστιανῶν μέ τήν παράσταση τοῦ φοβεροῦ τούτου ἀνοσιουργήματος. Tό ἀναφέρει καί ἡ ἕκτη εὐχή τοῦ Εὐχελαίου ὡς βασική αἰτία ἀσθενειῶν: «…εἴτε γεύσει κατεπόρνευσαν…κ.λ.π.».

Στήν ἐποχή μας τά πράγματα πρέπει να λέγονται ξεκάθαρα. Bέβαια ἡ πολυμίσητη στόν Θεό σοδομίτικη ἁμαρτία (ἡ φοβερή παρά φύσιν ἀσέλγεια τοῦ παχέος ἐντέρου) εἶναι ἀκόμη χειρότερη… (Ὅσοι κάνουν αὐτά) τά πληρώνουν μέ φοβερές δαιμονικές καταστάσεις καί φρικτές ἀρρώστιες, ἀλλά «ὁ παράνομος Ἰούδας οὐκ ἠβουλήθη συνιέναι», ὅπως λέγει τό τροπάριο τῆς Μεγάλης Τετάρτης. Ὁ ἐθισμός στήν διαφθορά καί ἡ ἀπώλεια τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, λόγω τῆς μεγάλης ἀκαθαρσίας, ὁδηγεῖ στήν πλήρη ἀπονέκρωση τῆς συνειδήσεως. Ζωντανεύουν καί ἐπιβάλλονται ἀπόλυτα οἱ παλαιοί αἱρετικοί, οἱ ἐπονομαζόμενοι «Βορβορῖτες»[13], Eἶναι ἡ ὑποκτηνώδης ἠθική πού προωθεῖ παγκοσμίως ἡ «Νέα Τάξη Πραγμάτων», ἡ ὁποία ἐπιδιώκει τήν ἀποδόμηση τῆς ἀνθρώπινης ὀντολογίας καί φυσιολογίας καί τήν δημιουργία μιᾶς ἀσυνείδητης κοινωνικῆς μάζας, πού θά λειτουργεῖ στούς ρυθμούς πού ἐκπέμπει ἡ καταχθόνια μηχανή τοῦ διεθνοῦς σιωνισμοῦ. Ἡ κατεύθυνση δέ στήν ὁποία ὁδηγεῖ εἶναι ἡ κατάρριψη κάθε ἰδανικοῦ, ἡ ὁμογενοποίηση καί ὁ ἔλεγχος τῶν ἀγορῶν καί, τέλος, ἡ παγκόσμια διακυβέρνηση.

Εἶναι καί ὁ «κόρος», ὅπως χαρακτηριστικά ἔλεγε ὁ Ὅσιος Γέρων Ἀναστάσιος, πού ὁδηγεῖ τόν ἄνθρωπο σέ διαρκεῖς ἐναλλαγές καί λυσσαλέες ἀναζητήσεις, ὁδηγώντας τον σέ πολύ κατώτερη ποιοτική στάθμη ἀπ’ αὐτή τῶν ἀλόγων ζώων.

Εἶναι ἀδήριτη, ἀναμφισβήτητη καί κατεπείγουσα ἀνάγκη γιά μετάνοια καί ἀνυποχώρητη ἀντίσταση στήν ἀποδόμηση τῆς ἀνθρώπινης ὀντολογίας διά τῶν παρά φύσιν σχέσεων. Δυστυχῶς, αὐτές τείνουν νά κυριαρχήσουν καί μέσα στά ζευγάρια. Θά πρέπει ἡ σώφρων σύζυγος νά μήν συγκατατίθεται ποτέ σέ τέτοιες ἄνομες ἀπαιτήσεις τοῦ συζύγου της. Ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης,ἑρμηνεύοντας τό χωρίο τοῦ Ἀποστόλου «Ἡ γυναίκα τό δικό της σῶμα δέν τό ἐξουσιάζει, ἀλλά ὁ ἄντρας. Ὅμοια ἐπίσης καί ὁ ἄντρας τό δικό του σῶμα δέν τό ἐξουσιάζει, ἀλλά ἡ γυναίκα»[14] παρατηρεῖ: «Ναί, δέν ὁρίζει τό σῶμα της ἡ γυναίκα, ἀλλά ὁ ἄνδρας. Πλήν στήν κατά φύσιν καί νόμιμη μίξη (συζυγική σχέση) καί ὄχι στήν παρά φύσιν καί ἄνομη μίξη. Ἑπομένως, ἄν ὁ ἄνδρας κάποιας γυναίκας ζητάει παρανόμως νά ἔλθει σέ παρά φύσιν μίξη (σαρκική σχέση) μέ αὐτή, ἡ γυναίκα δέν πρέπει νά ὑποτάσσεται σ’ αὐτό, ἀλλά νά τόν ἐμποδίζει καί κατ’ οὐδένα τρόπο νά μήν συγκατατίθεται»[15].

Ἀξίζει νά ἀναφέρουμε τά ἐπιγραμματικά λόγια τοῦ καυστικοῦ γύρω ἀπ’ αὐτά τά θέματα Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου: «Ὅσοι διαπράξατε παρά φύσιν πράξεις (τήν σοδομίτικη ἁμαρτία πού εἶναι καί βαρύτερη καί τήν στοματική) νά τρομάξετε. Tώρα αὐτά πού περνᾶτε εἶναι γιά κάθαρση καί διόρθωση. Στήν αἰώνια ζωή, ἄν πᾶτε ἀμετανόητοι, αὐτά πού θά ἀντιμετωπίσετε θά εἶναι κόλαση καί τιμωρία… Θά πρέπει νά μετανοήσετε ἐμπόνως κατά ἀναλογίαν τοῦ σφάλματος»[16].

Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Νηστευτής διδάσκει, ὅτι εἶναι πολύ βαρύτερη ἡ παρά φύσιν ἁμαρτία μέσα στό ἀνδρόγυνο, παρά αὐτή πού γίνεται μέ ξένους.«..Ἡ ὁμοφυλοφιλία εἶναι δύο εἰδῶν», παρατηρεῖ. «Ἡ μία σέ γυναῖκες, ὅταν οἱ ἄνδρες πέσουν μ’ αὐτές στό παρά φύσιν (πρωκτική ἀνωμαλία), ἐνῶ ἡ ἄλλη ἀναφέρεται στήν ἴδια σιχαμερή πράξη, πού γίνεται μεταξύ τῶν ἀνδρῶν… Τό νά τήν κάνει κάποιος σέ ξένες γυναῖκες εἶναι βαρύτερο ἁμάρτημα ἀπό τό νά τήν κάνει σέ ἄνδρες. Τό νά τήν κάνει στήν δική του γυναῖκα εἶναι ἀκόμη βαρύτερο ἀπό τό νά τήν κάνει σέ ξένη γυναίκα. Ἀπ’ αὐτά λοιπόν, συμπεραίνουμε ὅτι τό ἀνδρόγυνο πού θά πέσει στό παρά φύσιν, κανονίζεται ἀπό τόν Πνευματικό πολύ βαρύτερα ἀπό ἐκεῖνον πού διέπραξε τήν ἁμαρτία αὐτή σέ ἄνδρες ἤ σέ ξένες γυναῖκες... Ὀκτώ χρόνια ἀποχή ἀπό την Θεία Κοινωνία κανονίζεται αὐτή ἡ ἁμαρτία [17]»[18].

Δυστυχῶς, ὑπάρχει καί ἕνα ἀκόμη «κίνητρο» πού παρακινεῖ τούς ἀνθρώπους καί μάλιστα τούς συζύγους στίς παρά φύσιν σχέσεις: ἡ ἀποφυγή τῆς τεκνογονίας.

«Ὁ σύγχρονος μεγάλος Ἅγιος ἱεροκήρυκας, ὁμόψυχος καὶ ὁμόγνωμος τοῦ μακαριστοῦ Αὐγουστίνου Καντιώτη, μακαριστός ἀρχιμανδρίτης Χριστόφορος Καλύβας», σημειώνει ὁ μοναχός Ἰωάννης, «γράφει ἐπί τοῦ θέματος τά ἑξῆς χαρακτηριστικά: «…ἡ παρά φύσιν ἀσέλγεια τοῦ ἀνδρογύνου, ὑποκειμένη εἰς αὐστηρά ἐπιτίμια, διαπράττεται καί πρός τόν σκοπόν τῆς ἀποφυγῆς τῆς τεκνογονίας, καί ἔτσι αὐτή ἡ πληγή διπλοῦν τό ἁμάρτημα ἀπεργάζεται: καί τήν ἄρσιν τοῦ σκοποῦ τοῦ γάμου καί τήν ἀτίμωσιν τῆς γυναικός συζύγου…»[19].

Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, ἑρμηνεύοντας τήν Πρός Ρωμαίους Ἐπιστολή καί γράφοντας γιά τά παρά φύσιν ἁμαρτήματα, παρατηρεῖ ὅτι δέν ἔχουν κἄν ἡδονή, ἀφοῦ γνήσια ἡδονή εἶναι ἡ κατά φύσιν. «Ὅσον ἀφορᾶ στούς ἄρρενες», ἐπισημαίνει τό χρυσό στόμα τῆς Ἐκκλησίας, «πάλι μέ ἄλλο τρόπο ἐδήλωσε τό ἴδιο (ἐνν. τό ἁμαρτημα τῆς ὁμοφυλοφιλίας), λέγοντας: ἀφοῦ ἄφησαν τήν φυσική χρῆσι τῆς θηλείας». Καί ὅμοια μέ ἐκεῖνες (ἐνν. τίς ὁμοφυλόφιλες γυναῖκες) καί αὐτούς (τούς ὁμοφυλόφιλους ἄνδρες) τούς ἐκβάλλει (δηλ. τούς στερεῖ) ἀπό κάθε ἀπολογία, κατηγορώντας αὐτούς, ὄχι μόνον διότι εἶχαν ἀπόλαυση καί, ἀφοῦ ἄφησαν αὐτήν πού εἶχαν, ἦλθαν σέ ἄλλη, ἀλλά διότι, ἀφοῦ ἀτίμασαν τήν κατά φύσιν (ἀπόλαυση), ἔτρεξαν στήν παρά φύσιν. Τά δέ παρά φύσιν εἶναι δυσκολώτερα καί πλέον ἀηδιαστικά, ὥστε θά μπορούσαμε νά ποῦμε ὅτι οὔτε ἡδονή δέν ἔχουν· διότι γνήσια ἡδονή εἶναι ἡ κατά φύσιν· ἀλλά, ὅταν ὁ Θεός ἐγκαταλείπει, τότε ὅλα τά ἄνω γίνονται κάτω (ὅλα γίνονται ἄνω-κάτω).

Γι’ αὐτό ὄχι μόνο τό δόγμα τους ἦταν σατανικό, ἀλλά καί ὁ βίος τους διαβολικός... Ἐδῶ δέ, ἀντί τοῦ κόσμου (τῆς κοσμικῆς-παρά φύσιν ἡδονῆς), τοποθέτησε τήν κατά φύσιν ἡδονή, τήν ὁποίαν θά μποροῦσαν νά ἀπολαύσουν μέ πλήρη ἄδεια καί μεγαλύτερη εὐφροσύνη καί ἔτσι νά ἀπαλλαχθοῦν ἀπό τήν αἰσχύνη· ἀλλά δέν θέλησαν· γι’ αὐτό καί εἶναι ἐκτός κάθε συγγνώμης καί ἔφθασαν νά ὑβρίσουν καί αὐτήν τήν ἴδια τήν φύση»[20].

Στόν βίο τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέα τοῦ διά Χριστόν σαλοῦ διαβάζουμε: «Ἐνῶ καθόταν μπροστά στήν εἴσοδο (ὁ Ὄσιος Ἀνδρέας ὁ διά Χριστόν Σαλός), πλησίασε κάποιος νεαρός εὐνοῦχος, θαλαμηπόλος ἑνός πλουσίου. Τό πρόσωπό του ἦταν ρόδινο καί τό δέρμα του λευκό σάν χιόνι. Ἦταν ὡραῖος, μᾶλλον ξανθός, ὑπερβολικά μαλθακός καί μύριζε ἀπό μακριά ἀρώματα. Μέ τόν Ἐπιφάνιο ἦσαν πολύ ἀγαπημένοι, ἦσαν γείτονες καί συνομήλικοι. Κρατοῦσε στό χέρι τριάντα χουρμάδες πού φαίνονταν σάν ξερά σύκα. Βλέποντας τόν ὅσιο γυμνό, ἀπόρησε καί ρώτησε ταραγμένος:

- Ἀγαπημένε μου Ἐπιφάνιε, ποιός εἶναι αὐτός; Γιατί γυρίζει γυμνός μέσα στό ἀφόρητο κρύο καί μοιάζει θαλασσοδαρμένος;

- Δέν ξέρω, φίλε μου, τί νά σοῦ πῶ. Τόν νοῦ του πάντως τόν ἔχει αἰχμαλωτίσει ὁ πονηρός καί γυρίζει σάν τρελλός. Γι' αὐτό ὅλοι οἱ δαιμονισμένοι γυρίζουν μέ σχισμένα ροῦχα, χωρίς νά αἰσθάνωνται τό κρύο ἤ τόν καύσωνα.

Μίλησε ἔτσι, ἐπειδή δέν ἤθελε νά ἀποκαλύψη τήν ἀρετή τοῦ δικαίου. Ὁ εὐνοῦχος τότε ἠρέμησε, συμπάθησε τόν ὅσιο σάν φτωχό καί τοῦ πρόσφερε ὅσους χουρμάδες εἶχε:

- Δέξου γιά τήν ὥρα αὐτά, τοῦ εἶπε, δέν ἔχω τίποτε ἄλλο.

Ὁ Ὄσιος ὅμως, πού μέ τούς νοερούς ὀφθαλμούς ἔβλεπε τήν κατάστασι τῆς ψυχῆς του, τόν κοίταξε βλοσυρά καί τοῦ εἶπε:

- Οἱ σαλοί δέν δέχονται δῶρα ἀπό κωλο-φωνίους [Μέ τήν σύνθετη αὐτή λέξι ὁ Ὅσιος ἐννοεῖ τούς ὁμοφυλόφιλους, κάνοντας συγχρόνως λογοπαίγνιο μέ τό φυτό κολοφώνιο (εἶδος λαχάνου)].

Ἐκεῖνος δέν κατάλαβε καί εἶπε:

- Πραγματικά εἶσαι τρελλός. Βλέπεις χουρμάδες καί τούς λές κολοφώνια;

- Φύγε δόλιε! τοῦ ἁπαντᾶ ὁ μακάριος. Πήγαινε στόν κοιτῶνα τοῦ κυρίου σου νά κάνης μαζί του τήν βδελυρή ἁμαρτία τῶν Σοδομιτῶν, καί θά σοῦ δώση καί ἄλλους χουρμάδες. Ταλαίπωρε! Τίς ἀκτίνες τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν δέν τίς βλέπεις. Τήν ἀγριότητα τῆς κολάσεως δέν τήν γνωρίζεις. Τόν ἄγγελό σου τουλάχιστον, πού σ' ἀκολουθεῖ σάν χριστιανό, δέν τόν ντρέπεσαι; Ἄχ, νά ἤξερες τί τιμωρία σέ περιμένει, ἀκάθαρτε, πού συχνάζεις σέ ἀπόμερες γωνιές μαζί μέ ἄλλους καί κάνεις πράξεις ἀφύσικες, πού οὔτε οἱ σκύλοι καί οἱ χοῖροι οὔτε τά ἑρπετά καί τά φίδια τίς κάνουν! Ποιός σοῦ τά ἔμαθε αὐτά; Κρῖμα στά νιάτα σου! Σέ πλήγωσε ὁ σατανᾶς καί σέ γκρέμισε ἀγέρωχα στά τρίσβαθα τοῦ ἅδη. Πρόσεξε! Μήν προχωρῆς περισσότερο, γιά νά μή ρίξη φωτιά ὁ Θεός καί σέ κάψη πρόωρα κι ἔτσι ἀπό τήν μία φωτιά πέσης στήν ἄλλη, τῆς κολάσεως.

Ὁ εὐνοῦχος ἄκουσε καί ἔφριξε. Τό πρόσωπό του κοκκίνισε.

- Ἀλλοίμονό μου τοῦ ἄθλιου, ψέλλισε καταντροπιασμένος.

- Τί ἔπαθες ἀγαπητέ μου; ρώτησε ὁ Ἐπιφάνιος. Γιατί ντράπηκες καί κοκκίνισες ἔτσι; Δέν σοῦ εἶπα ὅτι αὐτός εἶναι τρελλός καί λέει ὅ,τι φθάση; Πάντως γιά ὅ,τι ἀπ' αὐτά πού ἄκουσες σέ ἐλέγχει ἡ συνείδησίς σου, φρόντισε νά τό διορθώσης καί νά μήν περιφρονήσης τά λόγια του. Εἶσαι νέος καί ὁ σατανᾶς εἶναι φοβερός. Μᾶς σπρώχνει νά κάνουμε τήν ἁμαρτία ὄχι γιά τίποτε ἄλλο, ἀλλά γιά νά ἔχη κι ἐμᾶς μέσα στήν φωτιά τῆς κολάσεως καί νά παρηγορῆται.

Ὁ εὐνοῦχος, ὕστερα ἀπ' αὐτά πού ἄκουσε, ἀνεχώρησε. Τότε ὁ Ἐπιφάνιος βοήθησε τόν Ὅσιο νά σηκωθῆ καί πῆγαν στό δωμάτιό του. Ἐκεῖ βρῆκαν ἕτοιμο τό τραπέζι καί κάθησαν νά εὐφρανθοῦν. Μετά τό φαγητό ρώτησε ὁ Ἐπιφάνιος:

- Γιατί, σεβαστέ μου φίλε, μίλησες τόσο ἀπότομα στόν ἀγαπητό μου;

- Ἐπειδή εἶναι φίλος σου, γι’ αὐτό τοῦ μίλησα ἔτσι. Ἂν δέν ἦταν, δέν θά ἄκουγε οὔτε μία λέξι. Σκοπός μου δέν εἶναι νά ἐλέγχω τούς ἁμαρτωλούς, ἀλλά νά τρέχω στόν ἴσιο δρόμο πού ὁδηγεῖ στόν οὐρανό.

- Γνωρίζω κι ἐγώ τά σχετικά μέ τόν εὐνοῦχο, εἶπε ὁ Ἐπιφάνιος. Ἀφοῦ, ὅμως, ὁ καημένος εἶναι δοῦλος καί βιάζεται ἀπό τόν κύριό του, τί μπορεῖ νά κάνη;

- Τό ξέρω, εἶπε ὁ Ὅσιος, καταλαβαίνω τήν θέσι του. Ὁ δοῦλος, ὅμως, πρέπει νά ἐξυπηρετῆ τόν ἀφέντη του μόνο στίς ὑλικές του ἀνάγκες, ὄχι στά ἔργα τοῦ διαβόλου καί στίς ἄτιμες πράξεις του καί μάλιστα σ' αὐτό τό καταραμένο, τό σιχαμερό ἁμάρτημα πού οὔτε στά ζῶα τό συναντᾶμε! Γιατί, λοιπόν, ὁ ἄνθρωπος νά μήν αἰσθάνεται τήν δυσωδία αὐτῆς τῆς ἀκαθαρσίας καί νά μήν τήν ἀποστρέφεται;

- Ὅταν ὁ ἀφέντης, εἶπε πάλι ὁ Ἐπιφάνιος, προστάξη τόν δοῦλο νά κάνη κάποια ὑπηρεσία, εἴτε σωματική εἴτε πνευματική εἴτε ἀκόμη καί ἁμαρτωλή, κι αὐτός δέν ὑπακούση, ξέρεις τότε τί κατάρες τόν περιμένουν, τί ξύλο, τί ἀπειλές καί πόσα ἄλλα δεινά;

- Αὐτό, παιδί μου, εἶναι τό μαρτύριο τοῦ Χριστοῦ. Αὐτό ἐννοοῦσε ὁ Κύριος, ὅταν ἔλεγε: «Μακάριοι οἱ δεδιωγμένοι ἕνεκεν δικαιοσύνης, ὅτι αὐτῶν ἐστιν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν» (Ματθ. ἐ'10). Ἄν οἱ δοῦλοι δέν ὑποχωροῦν στήν σιχαμερή σοδομιτική ἐπιθυμία τῶν κυρίων τους, εἶναι μακάριοι καί τρισμακάριοι, γιατί τά βασανιστήρια πού θά ὑποφέρουν θά τούς κατατάξουν στήν χορεία τῶν μαρτύρων»[21]. Τό ἴδιο ἰσχύει καί γιά τίς συζύγους, οἱ ὁποῖες δέν πρέπει νά ὑποκύπτουν στίς ἄνομες, βδελυρές ἀπαιτήσεις τῶν συζύγων τους σέ καμία περίπτωση. Οἱ ὅποιες ὀδυνηρές συνέπειες τίς κατατάσσουν στήν χορεία τῶν μαρτύρων.

«Ἡ ὁμοφυλοφιλία», παρατηρεῖ ὁ π. Ἀθανάσιος Μυτιληναῖος, «ὅπως καί ἡ κτηνοβασία, εἶναι ἀσέβεια. Ἡ μοιχεία εἶναι ἀδικία, γιατί ἀδικεῖς τή γυναῖκα σου, ἀδικεῖς τόν ἄντρα σου μέ τρίτο πρόσωπο. Ἡ πορνεία εἶναι ἁπλῶς ἁμάρτημα. ...Ἡ ἐποχή μας χαρακτηρίζεται ἀπό αὐτό τό φοβερό ἁμάρτημα τῆς ὁμοφυλοφιλίας, καί θεωρεῖται βδελυκτή μίξη, παράνομος πράξη, διάλυση κόσμου. Θέλουν νά διαλύσουν τό σχέδιο τοῦ Θεοῦ πάνω στή δημιουργία οἱ ὁμοφυλόφιλοι!»[22].

Ἡ σύγχρονη ἐποχή μας, ἐποχή ἀφθονίας ἀλλά καί ἀπιστίας-ἀθεΐας γιά τόν Δυτικό κόσμο, ὁμοιάζει μέ τήν ἐποχή πρό τῆς καταστροφῆς τῶν Σοδόμων. Οἱ πολίτες αὐτῶν τῶν πόλεων ἐξ αἰτίας τῆς κοιλιοδουλείας, φιληδονίας καί τῆς κατασπατάλησης τῶν ὑλικῶν ἀγαθῶν ἔπεσαν στά παρά φύσιν ἁμαρτήματα[23].«Πάρα πολύ φοβᾶμαι», παρατηρεῖ ὁ π. Ἀθανάσιος Μυτιληναῖος, «ὅτι ἡ ἐποχή μας εἶναι ἴδια μέ τήν ἐποχή τῶν Σοδομιτῶν, γιατί μετερχόμεθα τά ἴδια ἁμαρτήματα πού μετέρχονταν καί οἱ Σοδομῖται...Καί στήν ἐποχή μας, καί στήν Εὐρώπη καί στήν Ἀμερική καί στήν Ἑλλάδα, δυστυχῶς, ξεχειλίζουν τά ἁμαρτήματα ἐκείνης τῆς πόλης. Γιατί; Γιατί ὑπάρχει πλησμονή ἀγαθῶν, γιατί δέν στρέφουμε τό πρόσωπό μας, τά μάτια μας πρός τόν Θεό καί νά Τοῦ ποῦμε: «Τά ἀγαθά, Κύριε, Σύ μᾶς τά ἔδωσες», ἀλλά ἀλλάζουμε προσανατολισμό, δέν χρειαζόμαστε πιά τό Θεό, τά ἀγαθά Του, μόνο θέλομε … Καί ἔχοντας τά ἀγαθά Του, στό τέλος φτάνουμε νά γίνουμε ὑλισταί, νά γίνομε σαρκικοί ἄνθρωποι, καί ἔτσι νά χάσομε ἀπό τόν ὁπτικό μας ὁρίζοντα τό Θεό, μέ ἀποτέλεσμα ὅ,τι συνέβη καί στήν ἐποχή τοῦ Νῶε καί στήν ἐποχή Σοδόμων καί Γομόρρας... Πολύ φοβοῦμαι, πάρα πολύ, μήπως καί στόν τόπο μας ἔρθει κάποια καταστροφή... ἐκτός ἄν μετανοήσομε... Ὅλος αὐτός ὁ πλεονασμός τῶν ὑλικῶν ἀγαθῶν, πού τά πετᾶμε καί στά σκουπίδια... πολύ μέ φοβίζει. Χωρίς νά σᾶς πῶ ὅτι μᾶς ἐμποδίζει καί ἡ ἐντολή τοῦ Χριστοῦ πού εἶπε: «Ἵνα μή τί ἀπόληται», τίποτα νά μή χάνεται, ἀλλά νά ὑπάρχει πνεῦμα οἰκονομίας. Ἀλλά ποιός κάνει οἰκονομία; Κανένας δέν κάνει οἰκονομία μόνο οἱ σώφρονες ἄνθρωποι. Φοβοῦμαι, ὅμως, πώς οἱ σώφρονες ἄνθρωποι εἶναι λίγοι!»[24].

Στην ἴδια κατεύθυνση, ὁ Ὄσιος Νεῖλος ὁ Μυροβλήτης προφητεύει γιά τήν ἐποχή μας, λέγοντας τά ἑξῆς: «…Κατά τό 1900 ἔτος, βαδίζοντες πρός τόνμεσασμό[25] τοῦ 8ου αἰῶνος[26], ἄρχεται ὁ κόσμος τοῦ καιροῦ ἐκείνου νά γίνεται ἀγνώριστος. Ὅταν πλησιάσει ὁ καιρός τῆς ἐλεύσεως τοῦ Ἀντιχρίστου, θά σκοτισθῆ ἡ διάνοια τῶν ἀνθρώπων ἀπό τά πάθη τῆς σάρκας, καί θά πληθυνθεῖ σφόδρα ἡ ἀσέβεια καί ἡ ἀνομία. Τότε ἄρχεται ὁ κόσμος νά γίνεται ἀγνώριστος… Θά μετασχηματίζονται οἱ μορφές τῶν ἀνθρώπων καί δέν θά γνωρίζονται οἱ ἄνδρες ἀπό τίς γυναῖκες διά τῆς ἀναισχύντου ἐνδυμασίας καί τῶν τριχῶν τῆς κεφαλῆς (...) Οἱ πορνεῖες, μοιχεῖες, ἀρσενοκοιτίες, κλοπές καί φόνοι θά πολιτεύονται ἐν τῷ καιρῶ ἐκείνω καί διά τήν ἐνέργειαν τῆς μέγιστης ἁμαρτίας καί ἀσελγείας οἱ ἄνθρωποι θέλουν στερηθεῖ τήν χάριν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ὅπου ἔλαβαν εἰς τό Ἅγιον Βάπτισμα καθώς καί τήν τύψιν καί τόν ἔλεγχο τῆς συνειδήσεως (…)»[27].

Ἀπόσπασμα ἀπό τό Βιβλίο:Ἐν Χριστῷ ἀγάπη ἤ Μεταπατερική θεολογία (Ἀρχ. Σάββα Ἁγιορείτου) – Νέο βιβλίο

---

[1]                      Ἁγ. Νικοδήμου, Ἁγιορείτου, Ἑορτοδρόμιον, Ἑρμηνεία εἰς τόν κανόνα τῆς Γεννήσεως, Ἔκδ. Ὀρθοδόξου Κυψέλης, τόμ. Α΄, σελ. 145: «Τρίτον δέ καί τελευταῖον θαῦμα ἠκολούθησεν ἐν τῇ Χριστοῦ Γεννήσει· λέγει γάρ ἕνας Διδάσκαλος, ὅτι τήν νύκτα ἐκείνην, κατά τήν ὁποίαν ἐγεννήθη ὁ Δεσπότης Χριστός, ἔστειλε πρῶτον ἕνα Ἄγγελον καί ἐθανάτωσεν ὅλους τούς ἀρσενοκοίτας, ὅπου ἦσαν εἰς τόν Κόσμον, καί ἔπειτα ἐγεννήθη, διά νά μή εὑρεθῇ τότε εἰς τήν γῆν μία τοιαύτη Θεομίσητος ἁμαρτία (παρά Ἱερονύμῳ)».

[2]               Ἁγ. Ἀναστασίου Σιναΐτου, Ἐρωταποκρίσεις, ἐκδόσεις Ρηγόπουλου, Θεσσαλονίκη 2008, σελ..60-62.

[3]               Καί μάλιστα τόν στοματικό ἔρωτα καί τήν ὁμοφυλοφιλία.

[4]               Στοματικός ἔρωτας.

[5]               Ἰουδ. 1, 8.

[6]               Δηλαδή συσκότισε, ἐκάλυψε εὐσχημόνως, ἀνέφερε μέ πλάγιο τρόπο.

[7]               Ἀποκαλοῦνται καί «Βορβοριανοί» τῶν ὁποίων τά φρικαλέα καί τοῦτ΄ αὐτό αἰσχρουργήματα, τελούμενα μετ’ ἐπικλήσεων λόγων τοῦ Κυρίου(!!!) περιγράφει λεπτομερῶς ὁ Ἅγιος Ἐπιφάνιος ἐν τῷ «Κατά αἱρέσεων» ἔργω του (Ε.Π. Migne 41, 336 κ.ἑ.) Βλ. στό: Ἀρχιμ. Ἐπιφανίου Ι. Θεοδωρόπουλου,Προγαμιαῖες σχέσεις, Πολιτικός γάμος, Ἀμβλώσεις, Ἐκδόσεις Ὀρθοδόξου Τύπου, Ἐν Ἀθήναις 1986 σελ. 20.

[8]               Ἀγίου Θεοφυλάκτου Βουλγαρίας, Τῆς τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Ἰούδα Ἐπιστολῆς Ἐξήγησις, Expositio in epist. s.Judae, P.G. 126, σελ.93.

[9]               Βλ. Ὁσίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου, Ἑρμηνεία εἰς τάς Ἑπτά Καθολικάς Ἐπιστολάς τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, Ἐκδ. Ὀρθ. Κυψέλη, Θεσσαλονίκη 1986, σελ. 690.

[10]             Ἀγίου Θεοφυλάκτου Βουλγαρίας, Τῆς τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Ἰούδα Ἐπιστολῆς Ἐξήγησις, Expositio in epist. s.Judae, P.G. 126, σελ. 93.

[11]             Kαί ὁ Ἅγιος Eὐστάθιος Ἀντιοχείας κάνει λόγο γιά μεμονωμένους ἀνώμαλους ἄνδρες «πού χρησιμοποιοῦν τό αἰδοῖον τῶν γυναικῶν τους σάν ποτήρι πίνοντας βρώμικα ὑγρά καί βρωμίζοντας τό στόμα τους..».

[12]             Βλ.Πρόγραμμα Diogenes, Epiphanius Scr. Eccl., Panarion (=Adversus haereses),
Volume 1, page 268, line 21.

[13]     Ἐπονομάσθηκαν ἔτσι λόγω τοῦ βορβόρου τῶν ἔργων τους...

[14]             Α΄Κορ. 7,4: «ἡ γυνή τοῦ ἰδίου σώματος οὐκ ἐξουσιάζει, ἀλλ᾿ ὁ ἀνήρ· ὁμοίως δέ καί ὁ ἀνήρ τοῦ ἰδίου σώματος οὐκ ἐξουσιάζει, ἀλλ᾿ ἡ γυνή».

[15]             Ἁγ. Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου, Ἑρμηνεία εἰς τήν Α΄ Πρός Κορινθίους, κεφαλ. Ζ΄, Ἔκδ. Ὀρθοδόξου Κυψέλης, Τόμ. Α΄, Ἡ Πρός Ρωμαίους καί ἡ Α΄ Πρός Κορινθίους, σελ. 460:«Σημείωσε ὅτι ναί, δέν ὁρίζει τό σῶμα της ἡ γυναίκα, ἀλλά ὁ ἄνδρας της. Πλήν εἰς τήν κατά φύσιν καί νόμιμον σμίξιν, καί οὐχί εἰς τήν παρά φύσιν καί ἄνομον σμίξιν. Ὅθεν ἄν ὁ ἄνδρας τινός γυναικός ζητῇ παρανόμως νά σμίξη μέ αὐτήν εἰς τό παρά φύσιν, ἡ γυνή δέν πρέπει εἰς τοῦτο νά ὑποτάσσεται, ἀλλά νά τόν ἐμποδίζῃ καί κατ’ οὐδένα τρόπον νά μή στέργῃ».

[16]             Πρόγραμμα Diogenes, Joannes Chrysostomus Scr. Eccl., De paenitentia (sermo 1) [Sp.]Vol 60, pg 696, ln 7 Vol- 60, pg 695, ln 71: «Οἱ ἐνἄρσεσιν ἄρσενες τήν ἀσχημοσύνην κατεργαζόμενοι, τρομάξατε καί πρίν τόνΚριτήν παραγενέσθαι, καί μάλιστα παρά φύσιν τολμήσαντες, λογιζόμενοι πῶς αἱκολάσεις τούς τοιούτους διαδέξονται, ἐάν μή ἐμπόνως κατά ἀναλογίαν τοῦπταίσματος μετανοήσωσι. Μνημονεύετε τοῦ Ἀποστόλου βοῶντος, ὅτι "Ἄδικοιβασιλείαν Θεοῦ οὐ κληρονομήσουσιν, οὔτε πόρνοι οὔτε μοιχοί οὔτε μαλακοίοὔτε ἀρσενοκοῖται βασιλείαν Θεοῦ οὐ κληρονομήσουσι"».

[17]             Βλ. Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου, Ἐξομολογητάριον, Ἀπόδοσιςστήν Νεοελληνική ὑπό Βενεδίκτου Ἱερομονάχου Ἁγιορείτου, Ἅγιον Ὄρος 2013,σελ. 181, ὑποσημ. 151 ὅπου γράφεται: «Ὁ δέ ξβ΄ κανόνας τοῦ Ἁγίου Βασιλείου15 χρόνια ἐμποδίζει τούς ὁμοφυλόφιλους ἀπό τήν Κοινωνία· ὁ δέ τοῦ ἉγίουΓρηγορίου Νύσσης, 18· ὁ δέ Πατριάρχης Λουκᾶς λύνοντας μερικά ζητήματα μαζίμέ τήν Σύνοδο, πού ἦταν μαζί του, καί σώζονται σέ χειρόγραφα οἱ ἀποφάσεις,λέει ὅτι, ἐκεῖνοι πού πέσουν σέ ὁμοφυλοφιλία, ἕνας τοῦ ἄλλου τήν ἀδελφή δένμπορεῖ νά πάρη ὡς σύζυγο».

[18]             Βλ. Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου, Ἐξομολογητάριον, Ἀπόδοσιςστήν Νεοελληνική ὑπό Βενεδίκτου Ἱερομονάχου Ἁγιορείτου, Ἅγιον Ὄρος 2013,σελ. 181.

[19]             Ἀρχιμανδρίτου Χριστοφόρου Καλύβα, «Λεξικό ἀθλιοτήτων»ἔκδοση «Ὁ Σταυρός»,  σελ.33-35.

[20]             Πρόγραμμα Διογένης (Diogenes), Joannes Chrysostomus Scr. Eccl., In epistulam ad Romanos (homiliae 1-32) Vol 60, pg 417, ln 18: :«.. Ἐπί δέτῶν ἀῤῥένων πάλιν ἑτέρως τό αὐτό ἐδήλωσεν, εἰπών· «Ἀφέντες τήν φυσικήνχρῆσιν τῆς θηλείας». Καί ὁμοίως ἐκείναις καί τούτους ἐκβάλλει πάσηςἀπολογίας, κατηγορῶν αὐτῶν, οὐ μόνον ὅτι εἶχον ἀπόλαυσιν, καί ἀφέντες ἥνεἶχον, ἐπ' ἄλλην ἦλθον, ἀλλ' ὅτι τήν κατά φύσιν ἀτιμάσαντες, ἐπί τήν παρά φύσινἔδραμον. ∆υσκολώτερα δέ τά παρά φύσιν καί ἀηδέστερα, ὥστε οὐδέ ἡδονήν ἄνἔχοιεν εἰπεῖν· ἡ γάρ γνησία ἡδονή ἡ κατά φύσιν ἐστίν· ἀλλ' ὅταν ὁ Θεόςἐγκαταλίπῃ, πάντα ἄνω καί κάτω γίνεται. ∆ιά τοῦτο οὐ τό δόγμα αὐτοῖςσατανικόν μόνον ἦν, ἀλλά καί ὁ βίος διαβολικός... Ἐνταῦθα δέ ἀντί τοῦ κόσμουτήν κατά φύσιν  τέθεικεν ἡδονήν, ἧς ἠδύναντο μετά ἀδείας πλείονοςἀπολαύοντες καί μείζονος τῆς εὐφροσύνης, ἀπηλλάχθαι αἰσχύνης· ἀλλ' οὐκἠθέλησαν· ὅθεν καί συγγνώμης ἁπάσης εἰσίν ἐκτός καί εἰς αὐτήν τήν φύσινὑβρίσαντες».

[21]             Ἀνδρέας ὁ διά Χριστόν σαλός, Ὁ ἀκόλαστος εὐνοῦχος, ἔκδ. Ἱ. Μ. Ὅσιος Παρακλήτου, Ὠρωπός Ἀττικῆς 2005, σελ. 71-74.http://hristospanagia3.blogspot.gr/2013/08/blog-post_5.html.

[22]             Ἀρχιμ. Ἀθανασίου Μυτιληναίου, Σειράχ, ὁμιλία 168η, Παντελῆ Γκίνη, Συλλογή ἀναφορῶν γέροντος Ἀθανασίου Μυτιληναίου (1927-2006) γιά τά σαρκικά ἁμαρτήματα,

                http://iskiriaki.com/wordpress/archives/7068.

[23]             Ἰεζ. 16, 49 μτφ. «Ἀλλά ἡ παρανομία τῶν Σοδόμων, τῆς ἀδελφῆς σου αὐτῆς πόλεως, ἦτο ἡ ὑπερηφάνεια. Μέσα εἰς τήν ἀφθονίαν τῶν ἄρτων καί τοῦ οἴνου καί τῶν ὑλικῶν ἀγαθῶν ἐζοῦσεν αὐτή καί αἵ κωμοπόλεις τῆς μίαν ἄσωτον καί σπάταλον ζωήν». Παράθεση στό: Ἡ ὁμοφυλοφιλία ὡς ἄρνηση τῆς ἀνθρώπινης ὀντολογίας καί φυσιολογίας - iPaideia.gr.

[24]             Ἀρχιμ. Ἀθανασίου Μυτιληναίου, Χριστιανική Ἀνθρωπολογία, ὁμιλία 51η, Παντελῆ Γκίνη, Συλλογή ἀναφορῶν γέροντος Ἀθανασίου Μυτιληναίου (1927-2006) γιά τά σαρκικά ἁμαρτήματα, http://iskiriaki.com/wordpress/archives/7068.

[25]             Μεσασμός = μέση.

^[26]             Ὄγδοος μεγάλος αἰῶνας εἶναι ἡ περίοδος μεταξύ τῶν ἐτῶν ἀπό 7000 ὡς 8000 περ. ἀπό Ἀδάμ. Ἐπειδή ὁ Χριστός γεννήθηκε τό 5508 ἔτος ἀπό Ἀδάμ, τό 1992 ἦταν τό ἔτος 7500, μέ βάση τήν ἀρίθμηση τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας πού εἶναι διαφορετική ἀπό τήν ἀντίστοιχη τῶν Ἑβραίων - γι' αὐτούς εἶναι τό ἔτος 5752 (Μοναχός Λεόντιος Διονυσιάτης ο Προφητεῖες τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ). https://www.imdleo.gr/(diaf/files/proph/1_prophesies_parts/02 _AgKosmas.pdt

[27]             Ἰωάννη Μαρκᾶ, Ἡ ὁμοφυλοφιλία ὡς ἄρνηση τῆς ἀνθρώπινης ὀντολογίας καί φυσιολογίας, http://www.ipaideia.gr/paideia/ioanis-markas-i-omofilofilia-os-arnisi-tis-anthropinis-ontologias-kai-fisiologias. Ὁλόκληρη ἡ προφητεία βρίσκεται στό βιβλίο «Εὐαγγελικός Κῆπος», τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σταυροβουνίου Κύπρου, καθώς καί στό διαδίκτυο (ἐνδεικτικά) στήν ἱστοσελίδα: http://www.impantokratoros.gr.

πηγή:  εδώ
το μεταφέρουμε από εδώ