Η αλήθεια για την περιουσία, τη φορολόγηση της Εκκλησίας και τη μισθοδοσία των κληρικών της.

Γράφει ο Εὐάγγελος Π. Λέκκος

Στίς ἀρχές τοῦ  5ου αἰώνα ἡ αὐτοκράτειρα Εὐδοξία,  κάτοχος μεγάλης περιουσίας,  μετά τό θάνατο τοῦ πατρίκιου Θεόγνωστου,  πού ἡ ἴδια εἶχε ἐξορίσει, ἅρπαξε καί τήν περιουσία του, βυθίζοντας στή φτώχεια καί τή δυστυχία τή χήρα καί τά ὀρφανά ἐκείνου. Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, ἀρχιεπίσκοπος τότε Κωνσταντινουπόλεως, προστάτεψε τή χήρα καί τά ὀρφανά, ἀλλά δέν παρέλειψε νά στηλιτέψει τήν ἀνάλγητη βασίλισσα, πράγμα πού ἀργότερα τοῦ στοίχισε καί μία ἐξορία.

Τό νεολληνικό Κράτος, κάτοχος τεράστιας ἀκίνητης περιουσίας, ἀφοῦ μαζί μέ τούς ΟΤΑ καί τούς Συνεταιρισμούς ἔχει στήν κυριότητα 60.443.500 στρέμματα,  προσποιεῖται ὅτι θέλει νά ἀποκαταστήσει τούς ἀκτήμονες μέ τά 1.292.300 στρέμματα πού ἀνήκουν ἀκόμα στούς ναούς,  τίς μονές,  τίς μητροπόλεις, τά ἱδρύματα καί τούς ὀργανισμούς τῆς Ἐκκλησίας!

Διάβασε τή σύντομη τούτη μελέτη γιά νά μάθεις τήν ἀλήθεια.  Μέ στοιχεῖα καταρρίπτει τόν καλά καλλιεργημένο μύθο γιά τήν … ἀμύθητη ἐκκλησιαστική περιουσία, τή μισθοδοσία τῶν κληρικῶν καί τή δῆθεν μή φορολόγηση τῆς Ἐκκλησίας.

Ἡ αὐτοκράτειρα καί τό ἀμπελάκι τῆς χήρας

Ἡ τακτική πού ἐφαρμόζει τό νεοελληνικό Κράτος ἔναντι τῆς Ἐκκλησίας κατά τά 180  ἔτη τοῦ ἐλεύθερου βίου του,  θυμίζει τήν πρακτική τῆς αὐτοκράτειρας τοῦ Βυζαντίου Εὐδοξίας, ὅταν ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως ἦταν ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος (ἀρχές τοῦ 5ου αἰώνα): Ἐνῶ ἡ ἴδια κατεῖχε ἀμέτρητο πλοῦτο καί πολλά κτήματα,  μετά τό θάνατο τοῦ πατρίκιου Θεόγνωστου,  πού ἡ ἴδια εἶχε ἐξορίσει,  ἅρπαξε καί τήν περιουσία του,  βυθίζοντας στή φτώχεια καί τή δυστυχία τή χήρα καί τά ὀρφανά του. Ὁ ἱερός Χρυσόστομος τά προστάτεψε εἰσάγοντάς τα σέ ἐκκλησιαστικό ἄσυλο, δέν παρέλειψε ὅμως μέ ἐπιστολή του νά στηλιτέψει τήν ἀνάλγητη καί παράνομη συμπεριφορά τῆς αὐτοκράτειρας, πράγμα πού ἀργότερα τοῦ στοίχισε καί μία ἐξορία. Ἀλλά ποιός ὁ παραλληλισμός τῆς τακτικῆς ἐκείνης μέ αὐτήν τοῦ νεοελληνικοῦ Κράτους; Ἰδού:

Ἡ Ἑλλάδα ἔχει συνολική ἔκταση 131.957.400 στρεμμάτων. Ἀπό αὐτά, ἀγροτική γῆ, γεωργοκτηνοτροφικοῦ ἐνδιαφέροντος, εἶναι:

29.500.000 στρέμ. δάση (22%)
52.500.000 στρέμ. βοσκότοποι (40%)
39.500.000 στρέμ. γεωργική γῆ (30%).

Ἀπό τίς παραπάνω ἐκτάσεις, τά 61.441.900 στρέμματα ἀνήκουν κατά κυριότητα:

43.598.000 στό Δημόσιο
15.553.200 στήν Τοπική Αὐτοδιοίκηση
1.098.400 στίς Συνεταιρ. Ὀργανώσεις
1.292.300 στήν Ἐκκλησία.

Δηλαδή στήν Ἐκκλησία ποσοστιαία ἀνήκει τό 1,4% τῶν δασικῶν ἐκτάσεων, τό 2,3% τῶν βοσκοτόπων καί τό 2,19% τῆς γεωργικῆς γῆς (ὅπου ὅμως τό Δημόσιο κατέχει τό 45,6% καί ἡ Τοπική Αὐτοδιοίκηση τό 30,8%)*.

Καί ἐνῶ αὐτή εἶναι ἡ πραγματικότητα, κάθε φορά πού τό Κράτος θέλει νά ἀπομακρύνει τήν προσοχή τοῦ λαοῦ ἀπό τά δικά του προβλήματα, «ξαναζεσταίνει» τό θέμα «ἐκκλησιαστική περιουσία», μέ τή βοήθεια δέ μερικῶν Μέσων

* Τά στοιχεῖα προκύπτουν ἀπό τήν ἔγκυρη μελέτη ἔρευνα μέ τίτλο «Ἰδιοκτησιακό καθεστώς καί ἀξιοποίηση τῆς ἀγροτικῆς γῆς στήν Ἑλλάδα» (τῶν Θ.  Τσούμα καί Δ. Τασιούλα),  ἔκδοση τῆς Ἀγροτικῆς Τράπεζας, Ἀθήνα 1986, μέ πολλούς πίνακες καί στατιστικά στοιχεῖα.

Ἐνημέρωσης ἤ ἄλλων παραγόντων πού διάκεινται ἐχθρικά πρός τήν Ἐκκλησία ἤ δέν εἶναι ἐπαρκῶς ἐνημερωμένοι, καλλιεργοῦν τό κλίμα καί προετοιμάζουν τό ἔδαφος γιά τήν τελική –ὅπως ἐλπίζουν– ἐπέλαση, μέ σκοπό νά ἁρπάξουν ὅ,τι ἀπέμεινε ἀπό τήν περουσία αὐτή, γιά νά τή μοιράσουν δῆθεν στούς ἀκτήμονες. Νά μοιράσουν τό συνολικά 1,96% τῆς Ἐκκλησίας, ἀφήνοντας ἀνέπαφα τά 60.443.500 στρέμματα τοῦ Δημοσίου, τῆς Τοπικῆς Αὐτοδιοίκησης καί τῶν Συνεταιρισμῶν! Νά  πάρει δηλαδή ἡ αὐτοκράτειρα Εὐδοξία καί τό ἀμπελάκι τῆς χήρας μάνας, ἐνῶ ἡ ἴδια δέν ξέρει τί ἔχει, ποῦ τό ἔχει και τί τῆς ἀποδίδει…

Ἄς ἐκθέσουμε ὅμως  –ἔστω καί μέ συντομία–  ὅλες τίς πτυχές τοῦ θέματος «ἐκκλησιαστική περιουσία»,  γιά νά ἀποκαλυφθοῦν τά ψέματα πού συνδέονται μέ αὐτό, ἀλλά καί ἡ ἀλήθεια πού καταρρίπτει τόν καλά καλλιεργημένο μύθο γιά τήν «ἀμύθητη» περιουσία πού δῆθεν βρίσκεται στήν κατοχή καί κυριότητα τῆς Ἐκκλησίας.

Ἀπαραίτητες διευκρινίσεις

Ἀρχίζοντας,  ἀπαντοῦμε στά εὔλογα ἐρωτήματα καλοπροαίρετων πολιτῶν,  ὅπως
τά ἑπόμενα:

1.  Δικαιοῦται ἤ ταιριάζει στήν Ἐκκλησία νά ἔχει περιουσία;

Ἀδίστακτα λέμε ναί. Ὅπως ὁ κάθε ἄνθρωπος, ὡς ψυχοσωματική ὀντότητα, δέν ζεῖ μόνο μέ κάθε λόγο πού βγαίνει ἀπό τό στόμα τοῦ Θεοῦ, ἀλλά καί μέ ψωμί (πρβλ. Λουκ. 4,4), δηλαδή ἔχει ἀνάγκη καί ἀπό τά ὑλικά ἀγαθά, ἔτσι καί ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ὡς θεανθρώπινος ὀργανισμός ἔχει ἀποστολή νά ἐπιτελέσει ὄχι μόνο πνευματικό ἀλλά καί κοινωνικό ἔργο.  Γιά τό ἔργο αὐτό ἀπαιτοῦνται ἀφοσιωμένα πρόσωπα καί ὑλικά μέσα,  κατά τό παράδειγμα καί τή διδασκαλία τοῦ Κυρίου. Ὁ Ὁποῖος δέν ἀρκέστηκε νά ἐπιλέξει καί νά προετοιμάσει γιά τό ἔργο Του τούς Ἀποστόλους, ἀλλά ὅρισε νά ὑπάρχει στήν ὁμάδα τῶν Δώδεκα καί ταμεῖο («γλωσσόκομον»).  Τά χρήματά του χρησιμοποιοῦνταν –χωρίς τό φρόνημα τῆς καταδικαστέας φιλαργυρίας– γιά τίς καθημερινές τους ἀνάγκες καί γιά τήν ἀνακούφιση τῶν φτωχῶν (Ἰω. 12, 5-7).

Ὁ Κύριος ἔθρεψε τούς πεντακισχιλίους στήν ἔρημο,  εὐλογώντας τούς πέντε ἄρτους καί τούς δύο ἰχθύας, ἔδωσε ὅμως καί τήν ἐντολή νά συγκεντρωθοῦν τά περισσεύματα τῶν κλασμάτων (Ματθ. 14, 15-21. Λουκ. 9, 12-17). Ἀπό τό ταμεῖο τῆς ὁμάδας ἑτοιμάστηκε τό πασχάλιο δεῖπνο  (Λουκ. 22, 7-14). Καί ὅταν ἱδρύθηκε ἡ Ἐκκλησία,  μετά τήν Πεντηκοστή, οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι συγκεντρώνουν

καί διαχειρίζονται ὑπεύθυνα τίς προσφορές τῶν πιστῶν γιά τίς ἀνάγκες τῆς κοινότητας τῶν χριστιανῶν (Πράξ. 4,3 ἑξ.). Ὁ ἀπόστολος Παῦλος μέ τή «λογία» στηρίζει τούς ἀναξιοπαθοῦντες καί καθιερώνει τήν ὑλική ἀμοιβή τῶν ἱερέων πού ἔπρεπε νά ζοῦν ἐκ τοῦ εὐαγγελίου τό ὁποῖο κήρυτταν (Α΄ Κορ. 9, 7-14).

Τό παράδειγμα καί τό κήρυγμα τοῦ Χριστοῦ καί τῶν Ἀποστόλων ἀκολούθησαν οἱ ἀποστολικοί καί οἱ μεταγενέστεροι Πατέρες, πού δέν εἶχαν ὡς χριστιανοί καί ποιμένες μόνον ὑποχρεώσεις ἀλλά καί δικαιώματα.  Ὀργάνωσαν τό φιλανθρωπικό ἔργο.  Μερίμνησαν γιά τήν κάλυψη τῶν πνευματικῶν καί τῶν ὑλικῶν ἀναγκῶν. Ἀνήγειραν ὄχι μόνο ναούς ἀλλά καί κτίρια γιά τή στέγαση τῶν κοινωνικῶν δρα στηριοτήτων.  Καί μέ δωρεές τῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας καί προσωπική ἐργασία χριστιανῶν, σταδιακά ἀποκτήθηκε κινητή καί ἀκίνητη περιουσία,  ἄρα εὐκολύνθηκε τό φιλανθρωπικό της ἔργο.

Παρά τίς κατά καιρούς ἐχθρικές ἔναντι τῆς Ἐκκλησίας διαθέσεις τῆς κρατικῆς (ἀρχικά ρωμαϊκῆς,  ἀργότερα βυζαντινῆς καί ὀθωμανικῆς) ἐξουσίας, ἡ Ἐκκλησία διατήρησε ἤ καί αὔξησε (ὅπως θά ἐκτεθεῖ στή συνέχεια) τήν περιουσία της, ἐνῶ τόσο μέ ἱερούς κανόνες (Ἀποστολικές Διαταγές Β΄ 24, Ἀποστολικοί Κανόνες ΛΗ΄ καί ΟΗ΄, Συνοδικούς: ΙΕ΄ Ἀγκύρας, ΚΔ΄-ΚΕ΄ Ἀντιοχείας,  ΚΣΤ΄ καί ΛΓ΄ Καρθαγένης, ΚΔ΄ Χαλκηδόνος κ.λπ),  ὅσο καί μέ κρατικούς νόμους καί διατάξεις ἡ περιουσία αὐτή ἀπέκτησε τό στοιχεῖο τοῦ «ἀναπαλλοτρίωτου» καί μάλιστα «εἰς τό διηνεκές» (γιά πάντα).

2.  Σέ ποιόν ἀνήκει καί πῶς διοικεῖται;

Εἶναι λάθος νά νομίζουν μερικοί ὅτι ἡ περιουσία αὐτή ἀνήκει στήν Ἱερά Σύνοδο, τόν Ἀρχιεπίσκοπο, τούς Μητροπολίτες ἤ τούς ἡγουμένους τῶν Μονῶν. Διότι ὅταν λέμε ἐκκλησιαστική περιουσία, γενικῶς, ἐννοοῦμε τό σύνολο τῆς περιουσίας τῶν ἐκκλησιαστικῶν νομικῶν προσώπων,  δηλαδή τῶν 96  Μητροπόλεων τῆς Ἑλλάδος,  πέντε ἤ ἕξι ἑκατοντάδων Μοναστηριῶν, 9.024 χιλιάδων ἐνοριακῶν Ναῶν, ἀρκετῶν Προσκυνημάτων καί τῶν κεντρικῶν Ὀργανισμῶν τῆς Ἐκκλησίας. Ὅλα αὐτά,  σύμφωνα μέ τή διάταξη τοῦ Νόμου 590/1977 «Περί Καταστατικοῦ Χάρτου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος», «κατά τάς νομικάς αὐτῶν σχέσεις» ἀποτελοῦν νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου. Καί ὡς νομικά πρόσωπα διοικοῦνται ἀπό Συμβούλια πού συγκροτοῦνται ὅπως οἱ νόμοι τοῦ Κράτους ὁρίζουν. Ἄν μάλιστα ἐξαιρέσουμε τά Ἡγουμενοσυμβούλια,  σέ ὅλα τά ἄλλα μετέχουν καί λαϊκά Μέλη καί μάλισταν κατά πλειοψηφία.

Ὅταν βέβαια γίνεται λόγος γιά τήν ἐκκλησιαστική περιουσία νοεῖται κυρίως ἡ μοναστηριακή (κινητή καί κυρίως ἀκίνητη). Αὐτή διακρίνεται στή «διατηρητέα» καί στήν «ἐκποιητέα» ἤ «ρευστοποιητέα», ὅπως χαρακτηρίστηκε μέ νομοθετήματα τοῦ 1930-31, ὅταν ἡ διοίκηση καί διαχείριση τῆς  «ἐκποιητέας» ἀνατέθηκε στόν ΟΔΕΠ  (Ὀργανισμό Διοικήσεως τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Περιουσίας). Ἡ «διατηρητέα» παραμένει στήν κυριότητα, νομή καί κατοχή τῶν Μονῶν.

3.  Πῶς ἀποκτήθηκε;

Ἡ Ἐκκλησία,  ὡς θεανθρώπινος ὀργανισμός,  ὑπάρχει ἤδη ἐπί 20 αἰῶνες. Κανένα Κράτος ἤ ἄλλος θεσμός στόν κόσμο δέν ἀριθμεῖ τόσο μακρό βίο. Θά κάνουμε στό σημεῖο τοῦτο μία ἐντελῶς ἁπλή ἐρώτηση, πού ἐμπεριέχει καί τήν ἀπάντηση: Σέ κάθε ἐποχή, ἀκόμα καί στίς ἡμέρες μας –πρίν ξεσπάσει ἡ οἰκονομική κρίση– ἄν σέ μιά οἰκογένεια ἐργάζονταν οἱ δύο σύζυγοι ἐπί 30 ἤ 35 χρόνια καί εἶχαν συνετή διαχείριση τῶν χρημάτων μέ τά ὁποῖα ἀμείβονταν,  τό ἀποτέλεσμα δέν θά ἦταν νά ἔχουν ἀποκτήσει τό σπίτι τους (ἔστω διαμέρισμα), νά διαθέτουν ἕνα ἤ δύο αὐτοκίνητα,  ἐξοχικό,  νά ἔχουν κάποια κατάθεση σέ Τράπεζα καί παράλληλα τά παιδιά τους νά εἶχαν ἀποκτήσει καλή μόρφωση ἤ νά ἔχουν ἀποκατασταθεῖ ἱκανοποιητικά; Ἄν λοιπόν δύο ἐργαζόμενοι σύζυγοι μποροῦν νά ἀποκτήσουν σέ 3  ἤ 4  δεκαετίες ἀξιόλογη περιουσία,  γιατί «ἀποροῦν» οἱ καλοθελητές καί ρωτοῦν πῶς ἡ Ἐκκλησία σέ 20 αἰῶνες ἀπέκτησε τήν περιουσία αὐτή; Ἄς πληροφορηθοῦν λοιπόν: Κατά τίς ἀπαρχές τῆς χριστιανικῆς πίστεως,  ὅλοι ὅσοι πίστεψαν εἶχαν μία καρδιά καί μία ψυχή… Ὅλα τά εἶχαν κοινά… Ὅσοι εἶχαν χωράφια ἤ σπίτια τά πουλοῦσαν, κι ἔφερναν τό ἀντίτιμο αὐτῶν πού πουλοῦσαν, καί τό ἔθεταν στή διάθεση τῶν ἀποστόλων (Πράξ. 4, 32. 34-35). Ἀργότερα, οἱ μοναχοί στίς ἐρημιές ἤ σέ ἀπόμερα μέρη, ὅπου δέν ὑπῆρχαν ἄνθρωποι, καλλιέργησαν τίς γύρω περιοχές ἤ τίς χρησιμοποίησαν γιά τή βόσκηση οἰκόσιτων ζώων ὥστε νά ἐξασφαλίζουν τά πρός τό ζῆν,  καί τά δικαιώματα πού ἀπέκτησαν στίς περιοχές αὐτές κατοχυρώθηκαν στούς χρόνους τῆς βυζαντινῆς περιόδου,  διατηρήθηκαν ἀπό τούς ὀθωμανούς καί ἀναγνωρίστηκαν νομοθετικά ἀπό τό νεοελληνικό Κράτος. Ἰδιαίτερα βέβαια στό ἑλληνικό Βυζάντιο, ὁπότε ἄνθησε ὁ μοναχισμός, λόγω καί τῆς συναλληλίας στή σχέση Ἐκκλησίας-Πολιτείας,  εὐνοήθηκε ἡ ἀπόκτηση ἐκ μέρους τῶν Μοναστηριῶν σημαντικῆς ἀκίνητης περιουσίας,  κυρίως ἀπό δωρεές αὐτοκρατόρων,  αὐλικῶν, στρατηγῶν κ.λπ.,  ἀρκετοί ἀπό τούς ὁποίους ὑπῆρξαν καί κτίτορες ἤ εὐεργέτες, ἀκόμα καί ἡγούμενοι μεγάλων Μονῶν,  ἀφοῦ πρῶτα παραιτήθηκαν ἀπό τίς ἀνώτατες θέσεις τους.

Αὐτή ἡ περιουσία –πού καταλάμβανε ἐκτάσεις ἀκατοίκητες κατά κανόνα,  ἀφοῦ τότε ὁ πληθυσμός ἦταν ἀραιός–  διατηρήθηκε ἤ καί αὐξήθηκε στή διάρκεια τῆς ὀθωμανικῆς κυριαρχίας (15ος-19ος αἰῶνες),  λόγω τῶν προνομίων πού δόθηκαν ἀπό τόν Μωάμεθ τόν κατακτητή στόν Πατριάρχη. Ὅπως ἀναφέρει ὁ Γεώργιος Φραντζής  (στόν Χρονικόν Μέγα, 3,11), ὁ Πατριάρχης ἦταν «ἀναίτητος καί ἀφορολόγητος καί ἀδιάσειστος ἀπό παντός ἐναντίου, καί τέλους καί δόσεως, … αὐτός τε καί οἱ μετ’ αὐτόν Πατριάρχαι…, ὁμοίως καί πάντες οἱ ὑποτεταγμένοι αὐτῷ Ἀρχιερεῖς». Καί ὄχι μόνον! Διότι ἀκόμα καί σουλτάνοι καί ἄλλοι ὀθωμανοί ἀξιωματοῦχοι, παραχωροῦσαν μεγάλες ἐκτάσεις πρός διάφορα Μοναστήρια,  ἐνῶ καί ἄτεκνοι χριστιανοί ἄφηναν, σέ ἀρκετές περιπτώσεις, τά κτήματά τους σέ ναούς ἤ μονές, μέ τόν ὅρο νά μνημονεύεται τό ὄνομά τους «εἰς τόν αἰῶνα».

Μέ τήν περιουσία αὐτή τά Μοναστήρια εἶχαν καί ἀξιοποίησαν τή δυνατότητα νά ἱδρύσουν  –σέ περιόδους χαλάρωσης τῆς σουλτανικῆς ἐξουσίας–  σχολεῖα μέ περίφημους Δασκάλους τοῦ Γένους,  νά διατηρήσουν τήν ἑλληνική γλώσσα καί τά γράμματα, νά  προετοιμάσουν καί νά στηρίξουν τήν Ἐθνεγερσία τοῦ 1821. Μόνο τυχαῖο,  λοιπόν,  δέν ἦταν τό ὅτι ἡ Ἐκκλησία,  καί κυρίως τά πολλά Μοναστήρια πού ὑπῆρχαν στόν ἑλλαδικό χῶρο, μετά τήν ἀπελευθέρωση καί τήν ἵδρυση τοῦ νεοελληνικοῦ κρατιδίου (1828),  κατεῖχε νόμιμα τό 25% περίπου τῆς γῆς (βλέπε Πρακτικά τῆς Ὁλομέλειας τῆς Βουλῆς τῶν Ἑλλήνων, Συνεδρία 2.4.1987, σελ. 5076). Καί νά πῶς ἡ τότε ὄντως ἀμύθητη περιουσία,  πού ἀνῆκε κατά κυριότητα, νομή καί κατοχή στήν Ἐκκλησία καί τά Μοναστήρια της, σταδιακά καί μέ διάφορες κρατικές πιέσεις, ἀπειλές, μεθοδεύσεις, ἀπαλλοτριώσεις καί ἁρπαγές, ἀφαιρέθηκε:

4. Πῶς συντελέστηκε ἡ διαρπαγή της;

α.  Διάλυση 416  Μοναστηριῶν καί διαρπαγή τῆς περιουσίας τους.

 Ἡ ἀλλοεθνής καί προτεσταντική Ἀντιβασιλεία τοῦ Ὄθωνος, πρεσβεύοντας τήν ἄποψη ὅτι ἡ ἐκκλησιαστική περιουσία ἀποτελεῖ θησαυρό πού κληροδοτήθηκε ἀπό τούς … προγόνους στό ἑλληνικό ἔθνος (!)  καί διαγράφοντας τήν ἀνεκτίμητη προσφορά τῶν Μοναστηριῶν στούς παλαιότερους καί τούς νωπούς τότε ἀγῶνες, μέ βασιλικά διατάγματα τοῦ 1833 καί 1834 διέλυσε 416  Μοναστήρια καί διέθεσε τήν κινητή καί ἀκίνητη περιουσία τους γιά τήν ἵδρυση τοῦ «Ἐκκλησιαστικοῦ Ταμείου». Ἀλλά τό Ταμεῖο πού ἵδρυσε λειτούργησε μέ τρόπο τόσο ἀδιαφανή καί ἐπιπόλαιο, ὥστε τελικά σημειώθηκε διαρπαγή τῆς ἐκκλησιαστικῆς περιουσίας, ἐνῶ οἱ ἐπιτήδειοι τῆς ἐποχῆς πωλοῦσαν στά παζάρια, γιά λογαριασμό τους, τά ἱερά σκεύη, τά κειμήλια καί τά λείψανα ἁγίων (βλέπε Δικ. Βαγιακάκου,  Συμβολή εἰς τήν ἐκκλησιασικήν ἱστορίαν τῆς Μάνης, 1956, σ. 4 ἑξ.). Τό ἁμαρτωλό αὐτό Ταμεῖο, τό 1843 (δηλαδή δέκα χρόνια μετά τήν ἵδρυσή του) περιῆλθε στή διοίκηση καί διαχείριση τῆς ἐπί τῶν Οἰκονομικῶν Γραμματείας τοῦ Κράτους καί οἱ πόροι του διατέθηκαν γιά τήν τακτοποίηση δικῶν του ἀναγκῶν… Ἀκόμα καί «ἅπαντα τοῦ Πανεπιστημίου [Ἀθηνῶν], τά ἀναλώματα» (δαπάνες)  καλύπτονταν ἀπό τό Ταμεῖο τοῦτο, δηλαδή ἀπό τό ἀντίτιμο πώλησης μοναστηριακῶν κτημάτων.

β. Ἀναγκαστική ἀπαλλοτρίωση τοῦ 1836.

Μέ τό Βασιλικό Διάταγμα τῆς 20.5/1.6.1836 «περί ἐκκλησιαστικῶν κτημάτων» ἔγινε ἀναγκαστική ἀπαλλοτρίωση  (χωρίς καταβολή ἀντιτίμου)  καί ἄλλων τεραστίων σέ ἔκταση κτημάτων καί τῶν σέ λειτουργία Μονῶν, δῆθεν «χάριν θεαρέστων ἔργων καί πρός οἰκοδομήν ἱερῶν καί ἀγαθοεργῶν καταστημάτων» (βλέπε Κων.  Μ.  Ράλλη,  Τό ἀναπαλλοτρίωτον τῆς ἐκκλησ. περιουσίας, 1903,  σσ. 28-30, 51-52). Στήν περιουσία πού ἀπέμεινε ἐπιβλήθηκε βαρύτατη ἔμμεση φορολογία, πού ὅταν αὐτή δέν ἦταν δυνατόν νά καταβληθεῖ, ὁδηγοῦσε σέ δημόσιους πλειστηριασμούς!

γ. Ὁ  «ἀγροτικός»  καί ἄλλοι νόμοι τῆς β΄καί γ΄ δεκαετίας τοῦ 20οῦ αἰώνα. 

Ἡ ἀπαλλοτριωτική ἐπιβολή τοῦ νεοελληνικοῦ Κράτους σέ βάρος τῆς ἐκκλησιαστικῆς περιουσίας συνέχισε νά δείχνει τό ἀνάλγητο πρόσωπό της καί κατά τά νεότερα χρόνια, ἰδιαίτερα δέ μετά15 τούς βαλκανικούς πολέμους 1912-13. Ἔτσι, μέ τούς Νόμους 1072/1917 καί 2050/1920 (γνωστόν ὡς  «ἀγροτικό νόμο»),  ἀλλά καί ἄλλους πού ἀκολούθησαν  (π.χ. 2189),  ἐπιβλήθηκε ἡ ἀναγκαστική ἀπαλλοτρίωση μοναστηριακῶν κτημάτων,  ἄλλοτε γιά τήν ἀποκατάσταση προσφύγων ἤ ἀκτημόνων καί ἄλλοτε  –ἀόριστα–  γιά λόγους  «προφανοῦς ἀνάγκης καί δημοσίας ὠφελείας». Καί ἐπειδή κατά κανόνα οἱ ἀριθμοί εἶναι πιό εὔγλωττοι,  σημειώνουμε ὅσα ἀποκαλυπτικά ἀναφέρονται στό ὑπ’  ἀρ.  976/780/18.4.1947 ἔγγραφο τοῦ Ο.Δ.Ε.Π. πρός τή Γεν.  Διεύθυνση Δημόσιου Λογιστικοῦ τοῦ ὑπουργείου Οἰκονομικῶν, γιά τό μέγεθος τῆς ἀπαλλοτριωτικῆς ἐπιβολῆς τοῦ Κράτους: Ἀπό τό 1917 ὥς τό 1930 ἀπαλλοτριώθηκαν ἐκκλησιαστικές ἐκτάσεις ἀξίας ἄνω τοῦ 1.000.000.000  προπολεμικῶν δραχμῶν. Τό Κράτος καθόρισε αὐτό τό ἀντίτιμο,  κατέβαλε στό Γενικό Ἐκκλ. Ταμεῖο τά 40  ἑκατομμύρια καί ὀφείλει ἀκόμα τά 960! Ἄν τολμᾶ τό ὑπουργεῖο Οἰκονομικῶν ἄς ὑπολογίσει τήν ἀνεξόφλητη αὐτή ὀφειλή του, ἀνάγοντάς την σέ σημερινές τιμές μέ τίς ἀνάλογες προσαυξήσεις τόκων κ.λπ.16

δ. «Ρευστοποίηση» μέ τό Νόμο 4684/1931 καί καταποντισμός. 

Μέ τό Νόμο αὐτό τό Κράτος ἐπέβαλε οὐσιαστικά τήν ἐκποίηση («ρευστοποίηση»)  ἑνός ἀκόμα μεγάλου τμήματος τῆς ἐκκλησιαστικῆς περιουσίας, παρά τίς ἀντιρρήσεις τῆς Ἐκκλησίας.  Ὅ,τι εἰσπράχθηκε, τοποθετήθηκε σέ «ἐθνικά χρεώγραφα καί χρηματόγραφα» (μᾶς θυμίζουν μήπως τά σύγχρονα ὁμόλογα;), ἀλλά ἡ ἀξία τους ἐξανεμίστηκε, σχεδόν στό σύνολό της,  ὅταν ἡ ἐθνική μας οἰκονομία καταποντίστηκε στή διάρκεια τοῦ Β΄ παγκόσμιου πολέμου,  τῆς ξενικῆς Κατοχῆς καί τοῦ ἐμφυλίου πού ἀκολούθησε.

ε. Νέα πλήγματα καί ἡ Σύμβαση τοῦ 1952.

Ἡ Δ΄ Ἀναθεωρητική Βουλή (1946-50) καί ἡ εἰδική Ἐπιτροπή γιά τή σύνταξη Σχεδίου Συντάγματος,  στό ἄρθρο 143 προέβλεπε τήν πλήρη ἀπαλλοτρίωση ὅλης τῆς ἐκκλησιαστικῆς περιουσίας,  χωρίς ἀντάλλαγμα!  Πρόσχημα;  Ἡ ἀποκατάσταση ἀκτημόνων καλλιεργητῶν καί γεωργοκτηνοτρόφων. Ἡ Ἱεραρχία ἀντέδρασε,  ἡ ἀπόπειρα ματαιώθηκε,  ἀλλά τό Κράτος μέ τό Ν.Δ. 327/1947 καί αὐτό τῆς 29.10.1949 ἐπέφερε νέα πλήγματα. Ἡ κυβέρνηση Πλαστήρα, ἐνῶ τό Σύνταγμα καί τοῦ 1952 ὅριζε ὅτι «ἐπικρατοῦσα θρησκεία ἐν Ἑλλάδι εἶναι ἡ Ἀνατολική Ὀρθόδοξος», προέβαλε τήν ἀπαίτηση νά παραχωρηθεῖ ἡ ἐκκλησιαστική περιουσία στό Κράτος, μέ τήν ἀπειλή μάλιστα διακοπῆς τῆς μισθοδοσίας τῶν ἐφημερίων (περί τῆς ὁποίας βλ. στή σελ. 22 ἑξ. τοῦ παρόντος).

Οἱ ἀφόρητες πιέσεις τοῦ Κράτους εἶχαν ὡς ἀναπόφευκτο ἀποτέλεσμα τήν ὑπογραφή τῆς ἀπό 18.9.1952 «Συμβάσεως περί ἐξαγορᾶς ὑπό τοῦ Δημοσίου κτημάτων τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος πρός ἀποκατάστασιν ἀκτημόνων καλλιεργητῶν καί ἀκτημόνων γεωργικῶν κτηνοτρόφων», πού κυρώθηκε μέ τό Β.Δ. τῆς 26.9/8.10.1952 (ΦΕΚ 299 Α΄). Ἡ Σύμβαση αὐτή ἦταν ἐπαχθής γιά τήν Ἐκκλησία, ἀφοῦ ὑποχρεώθηκε νά παραχωρήσει στό Κράτος τά 4/5 (80%) τῆς καλλιεργούμενης ἤ καλλιεργήσιμης ἀγροτικῆς περιουσίας της καί τά 2/3 τῶν βοσκοτόπων. Τό ἀντάλλαγμα; Μόλις τό 1/3 τῆς πραγματικῆς ἀξίας καί κάποια ἀστικά ἀκίνητα/οἰκόπεδα. Τό σημαντικό στοιχεῖο στή Σύμβαση αὐτή, πού σκόπιμα παρασιωπᾶται γιά εὐνόητους λόγους (* Τό Σύνταγμα αὐτό,  ὅπως καί τά μεταγενέστερα, ἀναγνωρίζει τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ὡς «ἐπικρατοῦσα» θρησκεία, ὄχι μέ ποσοτική «ἀλλά καί μέ ποιοτική ἔννοια, ἀναφερομένη στήν πρόνοια αὐτοῦ νά παραμείνει ἐπικρατοῦσα» (Κων. Ραμιώτης).), ἀπό τούς καλοθελητές εἶναι ὅτι σ’ αὐτήν περιέχεται ἡ διακήρυξη τοῦ Κράτους ὅτι ἡ ἐν λόγω ἀπαλλοτρίωση εἶναι ἡ τελευταία καί δέν πρόκειται νά ὑπάρξει νεότερη στό μέλλον, ἐνῶ δεσμεύεται νά παρέχει καί κάθε ἀναγκαία ὑποστήριξη (ὑλική καί τεχνική), ὥστε νά μπορέσει ἡ Ἐκκλησία νά ἀξιοποιήσει τήν ἐλάχιστη ἐναπομείνασα περιουσία της.

Ἀλλά,  δυστυχῶς,  τό Κράτος ἀποδείχθηκε καί στή δέσμευσή του αὐτή ἀναξιόπιστο. Διότι μέ νέα διοικητικά μέτρα ὄχι μόνο δέν ὑποστήριξε,  ἀλλά δέν ἐπέτρεψε στήν Ἐκκλησία νά ἀξιοποιήσει ὅ,τι τῆς ἀπέμεινε. Οἱ κρατικές Ὑπηρεσίες, ἄλλοτε ἀμφισβητώντας τήν κυριότητα, μέ τό νά ζητοῦν τίτλους κυριότητας ἀπό ἐποχές πού τό Κράτος μας δέν ὑπῆρχε, ἄλλοτε μή δεχόμενο τήν ἐγκυρότητα ἤ τήν ἰσχύ αὐτοκρατορικῶν ἐγγράφων ἤ πατριαρχικῶν σιγιλίων καί σουλτανικῶν φιρμανίων, ἤ χαρακτηρίζοντας ὡς δασικές ἤ  «διακατεχόμενες»  τίς μοναστηριακές ἐκτάσεις, στήν πράξη ἐμπόδισαν καί ἐμποδίζουν τήν Ἐκκλησία νά ἀξιοποιήσει τήν λίγη περιουσία της. Καί τό πρόβλημα ἐπιτείνεται μέ τή συστηματική καλλιέργεια τῆς ἐντύπωσης ὅτι ἡ Ἐκκλησία κατέχει… ἀμύθητη περιουσία, τήν ὁποία δῆθεν δέν διαθέτει ἤ δέν ἀξιοποιεῖ γιά τό καλό τοῦ λαοῦ!

Καί ὄχι μόνον ἀναξιόπιστο ἀποδείχθηκε, ἀλλά συνέχισε τίς ἀπόπειρες γιά διαρπαγή καί τῆς ἐναπομείνασας περιουσίας:

στ.  Κατά τήν τελευταία 35ετία.

  Ἀπό τό 1975  καί μετά ἐντείνονται οἱ πιέσεις γιά τόν λεγόμενο  «χωρισμό Ἐκκλησίας καί Κράτους», ἐνῶ τό 1976  ὁ τότε ὑπουργός Παιδείας καί Θρησκευμάτων  (Γεώργ.  Ράλλης)  κατάρτισε σχέδιο γιά τήν παραχώρηση στό Κράτος τῶν 3/4 (75%) τῆς περιουσίας καί ἡ Ἐκκλησία νά κρατοῦσε τό ὑπόλοιπο 1/4 (25%). Ἡ προσπάθειά του ναυάγησε. Ὁ διάδοχός του στόν ὑπουργικό θῶκο  (Ἰωάν.  Βαρβιτσιώτης)  πρότεινε πιό σκληρό σχέδιο: Τό Κράτος νά πάρει τά 4/5 (80%)  καί στήν Ἐκκλησία νά μείνει τό 1/5 (20%). Κι αὐτό δέν ὑλοποιήθηκε. Τό 1985 ὁ ὑπουργός Παιδείας (Ἀπ. Κακλαμάνης) κατάρτισε νομοσχέδιο μέ θέμα  «Ρύθμιση θεμάτων μοναστηριακῆς περιουσίας» καί τό ἑπόμενο ἔτος ὁ νέος ὑπουργός  (Ἀντ.  Τρίτσης)  ἐμφάνισε σχέδιο Συμφωνίας διάρκειας 100  χρόνων γιά ἀνάπτυξη τῆς ἐκκλησιαστικῆς περιουσίας καί ἀξιοποίησή της ἀπό τούς ἀγροτικούς συνεταιρισμούς,  πού θά ἀπέδιδαν 10% στήν Ἐκκλησία καί 5% στό Κράτος. Εὐτυχῶς πού καί τό σχέδιο αὐτό δέν ὑλοποιήθηκε,  ἄν ληφθεῖ ὑπόψη ὁ βίος καί ἡ πολιτεία τοῦ συνόλου σχεδόν τῶν καταχρεωμένων Συνεταιρισμῶν (ἐκτός ἐξαιρέσεων…).

Ἀλλά ὁ τότε ὑπουργός Τρίτσης ἐπέμεινε. Κατάρτισε καί ἔφερε στή Βουλή νομοσχέδιο, πού ψηφίστηκε ὡς Νόμος 1700/1987 καί ὑπῆρξε τό ἀποκορύφωμα τῆς κρατικῆς ἐπιβολῆς σέ βάρος τῆς ἐκκλησιαστικῆς περιουσίας πού εἶχε ἀπομείνει. Παρά τίς ἀντιδράσεις, ἡ πλειοψηφία τῆς Βουλῆς ψήφισε τό Νόμο, μέ τίς διατάξεις τοῦ ὁποίου θά ἄλλαζαν οἱ κανόνες διοίκησης, διαχείρισης καί ἐκπροσώπησης τῆς μοναστηριακῆς περιουσίας, τό Κράτος θά διόριζε τό Διοικ. Συμβούλιο τοῦ Ο.Δ.Ε.Π., γιά νά διοικεῖ τήν ἐκκλησιαστική περιουσία,  ἐνῶ γινόταν ἐπέμβαση καί στόν τρόπο διοίκησης καί διαχείρισης τῶν ἐνοριακῶν ναῶν κ.λπ. Ἡ τύχη τοῦ Νόμου αὐτοῦ εἶναι γνωστή: Τό Συμβούλιο τῆς Ἐπικρατείας ἀκύρωσε τήν Πράξη συγκρότησης τοῦ Συμβουλίου τοῦ Ο.Δ.Ε.Π.  (ἀπόφαση 5057/1987),  τό Κράτος δέν τόλμησε νά ἐφαρμόσει τούς Νόμους 1700/1987 καί 1811/1988,  κάποιες Μονές προσέφυγαν στό Εὐρωπαϊκό Δικαστήριο Ἀνθρωπίνων Δικαιωμάτων γιά παραβίαση μέ τούς Νόμους αὐτούς ἄρθρων τῆς Διεθνοῦς Συμβάσεως τῆς Ρώμης καί τοῦ Πρώτου Πρωτοκόλλου της. Καί δικαιώθηκαν, διότι τό Δικαστήριο μέ τήν ἀπόφασή του 10/1993/405/483/484/9.12.1994:

• Διαπίστωσε ὅτι ὁ Νόμος 1700 παραβίασε θεμελιώδη δικαιώματα τῶν ἱερῶν Μονῶν γιά τά περιουσιακά τους δικαιώματα.

• Ἀνέτρεψε τή μέχρι τότε ὑπέρ τοῦ Κράτους νομολογία τῶν ἑλληνικῶν Δικαστηρίων καί ἐπέβαλε σ’ αὐτά πλήρη συμμόρφωση πρός τή Σύμβαση τῆς Ρώμης.

•  Διακήρυξε ὅτι οἱ Μονές  –καί ἄρα ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος–  δέν εἶναι κρατικοί ὀργανισμοί, ἔστω κι ἄν χαρακτηρίζονται νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου.

• Διασαφήνισε ὅτι οἱ Μονές μποροῦν νά ἐπικαλοῦνται κάθε τρόπο κτήσεως τῆς κυριότητας τῆς περιουσίας τους  (καί μέ χρησικτησία),  ἀφοῦ  «δέν ὑπάρχει κτηματολόγιο στήν Ἑλλάδα», καί διότι ἦταν ἀδύνατη ἡ μεταγραφή τίτλων πρό τοῦ 1856 καί ἡ μεταγραφή κληροδοσιῶν καί κληρονομιῶν πρό τοῦ 1846, καί

•  Ἐπέλυσε τήν ἀμφισβήτηση,  ὑπέρ τῶν ἱερῶν Μονῶν,  τοῦ θέματος τῶν «διακατεχομένων» (κτημάτων χωρίς νόμιμους τίτλους) τά ὁποῖα νέμεται ἡ Ἐκκλησία, μέ τό τεκμήριο τῆς τακτικῆς ἤ ἔκτακτης χρησικτησίας.

Παρά τό «πάγωμα» τῶν δύο αὐτῶν Νόμων (1700 καί 1811), τό 1998 ἐπιχειρήθηκε ἀπό τή Γεν. Γραμματεία Δασῶν ἡ ἐνεργοποίηση τῆς Σύμβασης πού προέβλεπε ὁ δεύτερος Νόμος, χωρίς ὅμως ἀποτέλεσμα.  Ἀλλά δέν ἔπαψε ἡ ἀναμόχλευση τοῦ θέματος «ἐκκλησιαστική περιουσία», ὅπως συνέβη τό ἔτος 2000, ὅταν τό Πανελλήνιο βρισκόταν σέ ἀνησυχία καί ἀναστάτωση γιά τό ζήτημα τῆς μή ἀναγραφῆς τοῦ θρησκεύματος στά νέου τύπου δελτία ταυτότητος,  ἤ μετά τό 2009,  ὅταν ξέσπασε ἡ οἰκονομική κρίση,  ἦρθε στήν Ἑλλάδα τό Διεθνές Νομισματικό Ταμεῖο, ἡ Εὐρωπαϊκή Ἕνωση καί ἡ Εὐρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (Τρόικα) καί ὑπογράφτηκε τό «Μνημόνιο…». Τότε ὄχι ξαφνικά, ἀφοῦ ἦταν ἀναμενόμενο, ξαναζεστάθηκε ἡ σούπα τῆς ἐκκλησιαστικῆς περιουσίας, σερβίρεται διαρκῶς ἀπό τά Μ.Μ.Ε. καί οἱ ἀγνοοῦντες τήν ἀλήθεια ἤ οἱ καλοθελητές ἀναμασοῦν τά ἴδια καί τά ἴδια,  προβάλλοντας ὅμως καί δύο νέα ζητήματα: Γιατί οἱ κληρικοί νά μισθοδοτοῦνται ἀπό τό Κράτος, καί Γιατί νά μή φορολογεῖται ἡ Ἐκκλησία. Στά δύο αὐτά δίδεται στή συνέχεια ἀπάντηση.

5. Γιατί οἱ Κληρικοί νά μισθοδοτοῦνται ἀπό τό Κράτος;

Σέ περιόδους κρίσης εἶναι ἀναμενόμενο νά ἀκούγονται κραυγές τοῦ τύπου  «τό Κράτος πληρώνει τούς μισθούς τῶν ὑπηρετῶν τοῦ Θεοῦ», «πουθενά στόν κόσμο οἱ ἱερωμένοι δέν εἶναι δημόσιοι ὑπάλληλοι» (φυσικά, ἀφοῦ εἶναι λειτουργοί, ὅπως οἱ δικαστικοί, οἱ ἐκπαιδευτικοί κ.λπ.) καί ἀξιώνεται ἀπό κάποιους νά σταματήσει ἡ μισθοδοσία τους ἀπό τόν Κρατικό Προϋπολογισμό καί τή δαπάνη νά ἀναλάβει ἡ Ἐκκλησία. Κάνοντας μία σύντομη ἀναδρομή στό θέμα σημειώνουμε ὅτι μέχρι τό 1945 οἱ ἱερεῖς ἀμείβονταν ἀπό τή λεγόμενη εἰσφορά τῶν ἐνοριτῶν. Τότε λοιπόν ἐκδόθηκε ὁ Α.Ν. 536/1945 «Περί ρυθμίσεως τῶν ἀποδοχῶν τοῦ Ὀρθοδόξου Ἐφημεριακοῦ Κλήρου τῆς Ἑλλάδος, τοῦ τρόπου πληρωμῆς αὐτῶν καί περί καλύψεως τῆς σχετικῆς δαπάνης». Καί ἀπό τήν 1.10.1945  ἄρχισε ὄχι μόνον ἡ μισθοδοσία ἀλλά καί ἡ «εἰσφορά 25% ἐπί τῶν ἀκαθαρίστων εἰσπράξεων τῶν ἐνοριακῶν καί συναδελφικῶν, ὡς καί τῶν ὑπό εἰδικῶν νόμων διεπομένων Ναῶν» (ἄρθρο 2, § 2Α). Ἡ εἰσφορά 25% αὐξήθηκε σέ 35% μέ διάταξη τοῦ Α.Ν. 469/1968, ἀλλά καταργήθηκε ἀπό 1.1.2004 (ἄρθρο 15 τοῦ Νόμου 3220/2004). Σημειώνεται ὅτι ἐπί 60  χρόνια ἡ εἰσφορά 25% καί 35% καταβαλλόταν ἀπό τούς Ναούς στά Δημόσια Ταμεῖα «ἀνά τρίμηνον».

Ὑποστηρίζοντας τή θέση ὅτι τό Κράτος ὀφείλει νά μισθοδοτεῖ τούς ἐφημερίους καί ἐπισκόπους τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας,  πλήν τῶν ἄλλων, ἐπικαλούμαστε δύο ἐπιχειρήματα:

α. Ἀφοῦ τό ἑλληνικό Κράτος ἀπαλλοτρίωσε, οὐσιαστικά χωρίς ἀντάλλαγμα, τό μέγιστο μέρος τῆς ἐκκλησιαστικῆς περιουσίας, ἔχει τήν ὑποχρέωση νά τηρήσει τή δέσμευσή του (βλέπε τή Σύμβαση τοῦ ἔτους 1952, σελ. 16 τοῦ παρόντος) ὅτι θά παρέχει τήν ἀναγκαία ὑποστήριξή του πρός τήν Ἐκκλησία, ὅπως ὁρίζεται καί στό

Σύνταγμα  (ἰσχύον καί προγενέστερα).  Ἄλλωστε, ἀφοῦ ἡ Ἐκκλησία ἀπογυμνώθηκε ἀπό τήν περιουσία της, μέ τόν τρόπο πού ἀναφέρθηκε,  ἀντικειμενικά δέν εἶναι δυνατόν νά σηκώσει τό βάρος τῆς μισθοδοσίας τοῦ Κλήρου.

β.  Ἡ συντριπτική πλειονότητα τῶν Ἑλλήνων πολιτῶν εἶναι μέλη τῆς Ἐκκλησίας, χωρίς νά ἔχει ἰδιαίτερη σημασία πόσο ἐνεργά ἤ συνειδητά εἶναι.  Παράλληλα τυγχάνουν καί φορολογούμενοι πολίτες.  Τό Κράτος ἔχει τήν ὑποχρέωση, ἀπό τούς φόρους πού εἰσπράττει, νά καλύπτει τίς ἀνάγκες ὑγείας,  ἐκπαίδευσης,  ἀσφάλειας,  πολιτισμοῦ,  ἄθλησης κ.λπ.  τῶν πολιτῶν του. Γι’ αὐτό χτίζει καί λειτουργεῖ νοσοκομεῖα,  σχολεῖα,  πολιτιστικά καί ἀθλητικά κέντρα κ.ἄ.  Ἀλλά, ἐμεῖς οἱ φορολογούμενοι πολίτες του, εἴμαστε καί ὀρθόδοξοι χριστιανοί στήν πλειονότητά μας. Καί ὅπως θέλουμε καί ἀπαιτοῦμε ἀπό τό Κράτος νά μᾶς ἐξασφαλίζει –μέ τούς φόρους μας– τό δάσκαλο, τό γιατρό,  τό δικαστή,  τόν ἀστυνομικό,  τό φρουρό τῆς Πατρίδας,  ἔχουμε τήν ἀξίωση νά μισθοδοτεῖ καί τόν ἱερέα καί ἐπίσκοπό μας,  γιά νά καλύπτουν τίς ψυχικές, πνευματικές καί μεταφυσικές ἀνάγκες μας. Καί ἄν θελήσει κάποιος νά ὑποστηρίξει τό ἀντίθετο, σημαίνει πώς ἀρνεῖται τήν ψυχοπνευματική ὑπόσταση τοῦ ἀνθρώπου. Δέν μπορεῖ τό Κράτος νά διαθέτει μεγάλα ποσά γιά ἐπιχορηγήσεις ἀσήμαντων οὐσιαστικά δράσεων  (δῆθεν πολιτιστικῶν, ἀθλητικῶν,  καλλιτεχνικῶν κ.λπ.)  καί νά ψάχνει τρόπους νά στερήσει, ἀπό τή συντριπτική πλειονότητα τῶν πολιτῶν του, τήν πνευματική καί θρησκευτική ποδηγέτησή τους.

6. Γιατί νά μή φορολογεῖται ἡ Ἐκκλησία;

Ἡ παραπληροφόρηση σέ ὅλο τό μεγαλεῖο της.  Ἀρκεῖ μία περιήγηση σέ διάφορες ἱστοσελίδες τοῦ Internet,  γιά νά διαπιστώσει κανείς πόσα ψέματα,  πόσες ἀνακρίβειες καί πόση χολή διαπερνοῦν πολλά ἀπό τά ἀναρτημένα κείμενα. «Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ὁ μεγαλύτερος ἰδιοκτήτης γῆς στή Ἑλλάδα, μεγαλομέτοχος ἐπιχειρήσεων καί μεγαλοκαταθέτης», γράφει κάποιος,  χωρίς νά παραθέτει κανένα στοιχεῖο πού νά τεκμηριώνει τήν ἄποψή του.

Ἄλλος προσθέτει ὅτι ἡ Ἐκκλησία ἀπολαμβάνει «καθεστώς μόνιμης φορολογικῆς ἀσυλίας». Εἶναι ὅμως ἔτσι;  Ἀσφαλῶς ὄχι.  Διότι καί τά ἐκκλησιαστικά νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου καταβάλλουν στό Δημόσιο Ταμεῖο ὅ,τι μέ τούς Νόμους καθορίζει ἡ Βουλή τῶν Ἑλλήνων. Ἔτσι, τώρα πού συντάσσεται τό παρόν (τέλος Ὀκτωβρίου 2011),  ἰσχύουν καί ἐφαρμόζονται τά ἑπόμενα γιά τή φορολόγηση τῆς Ἐκκλησίας:

1. «Τά εἰσοδήματα πού ἀποκτοῦν ἀπό τήν ἐκμίσθωση οἰκοδομῶν καί γαιῶν οἱ ἱεροί ναοί, οἱ ἱερές μητροπόλεις, οἱ ἱερές μονές τοῦ Ἁγίου Ὄρους, ἡ ἱερά μονή Πάτμου, ἡ ἱερά μονή Σινᾶ, ἡ Ἀποστολική Διακονία, ὁ Πανάγιος Τάφος, τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως, τά Πατριαρχεῖα Ἰεροσολύμων καί Ἀλεξανδρείας,  ἡ Ἱερά Ἀρχιεπισκοπή Κύπρου καί οἱ ἱερές σταυροπηγιακές μονές Κύπρου, τά ἡμεδαπά νομικά πρόσωπα πού νόμιμα ἔχουν συσταθεῖ ἤ συνιστῶνται καί τά ὁποῖα ἐπιδιώκουν ἀποδεδειγμένα κοινωφελεῖς σκοπούς, καθώς καί τά ἡμεδαπά κοινωφελή ἱδρύματα,  φορολογοῦνται μέ συντελεστή εἴκοσι τοῖς ἑκατό (20%)  (ἄρθρο 12 § 4  τοῦ Νόμου 3842/23.4.2010, ΦΕΚ 58, τεῦχος Α΄).

2. Ἔκτακτο Εἰδικό Τέλος Ἠλεκτροδοτούμενων Δομημένων Ἐπιφανειῶν (Ε.Ε.Τ.Η.Δ.Ε.), «γιά ἐπιτακτικούς λόγους ἐθνικοῦ συμφέροντος πού συνίστανται στήν ἄμεση μείωση τοῦ δημοσιονομικοῦ ἐλλείματος… στίς ἠλεκτροδοτούμενες γιά οἰκιστική ἤ ἐμπορική χρήση δομημένες ἐπιφάνειες…»,  ἀνάλογα μέ τό ἐμβαδόν τῆς δομημένης ἐπιφάνειας, τό ὕψος τῆς τιμῆς ζώνης κ.λπ. (ἄρθρο 53 § 1-2 τοῦ Νόμου 4021/3.10.2011 ΦΕΚ 218, τεῦχος Α΄). Στό εἰδικό αὐτό τέλος δέν ὑπόκεινται φυσικά τά ἀκίνητα πού χρησιμοποιοῦνται ἀπό τήν Ἐκκλησία «γιά νά ἐπιτελοῦν τό λατρευτικό,  ἐκπαιδευτικό,  θρησκευτικό καί κοινωφελές ἔργο τους» (ἄρθρο 53 § 5 β΄ καί γ΄ ἴδιου Νόμου καί ἄρθρο 29 § 1 ἐδάφια ια΄ καί ιγ΄ τοῦ Νόμου 3842/2010), ἐξαίρεση πού ἰσχύει καί γιά τό Δημόσιο, τά λοιπά ΝΠΔΔ, τούς ΟΤΑ καί τίς δημοτικές ἐπιχειρήσεις. Ἐννοεῖται ὅμως ὅτι ἡ Ἐκκλησία καταβάλλει τό εἰδικό τέλος γιά τά λοιπά ἀκίνητά της.

3. Φόρο μέ συντελεστή 3‰ μέ βάση τήν ἀντικειμενική ἀξία τῆς ἀκίνητης περιουσίας (πλήν τῶν παραπάνω ἐξαιρέσεων).

4.  Φόρο μέ συντελεστή 0,5% στήν ἀξία τῶν κληρονομιῶν καί δωρεῶν.28

5. Τέλος χαρτοσήμου καί δικαιώματα ΟΓΑ (2,40%)  στίς χρηματικές παροχές τῶν χριστιανῶν πρός τούς ἱερούς ναούς γιά ἱεροπραξίες.

6.  Ἐπίσης παρακρατεῖ καί ἀποδίδει στίς ΔΟΥ τά ἑπόμενα:

α. Φόρο μισθωτῶν ὑπηρεσιῶν τῶν ἐκκλησιαστικῶν ὑπαλλήλων

β. ΦΠΑ μέ τούς προβλεπόμενους συντελεστές γιά ὑπηρεσίες καί ἀγαθά

γ. Φόρο εἰσοδήματος 8% σέ ὅλα τά τιμολόγια παροχῆς ὑπηρεσιῶν

δ. Φόρο εἰσοδήματος 4% γιά ὅλα τά δελτία ἀποστολῆς ἀγαθῶν καί 1% γιά τά ὑγρά καύσιμα.

Ἄς σημειωθεῖ ἐπιπλέον ὅτι πολλές Ἱ. Μητροπόλεις, Ναοί καί Μονές ἀπό 1.8.2011 ἐπιβαρύνονται μέ πολύ σημαντικά ποσά γιά τήν ταχυδρόμηση τῶν περιοδικῶν πού ἀποστέλλουν –κατά κανόνα δωρεάν–  σέ πολλούς χριστιανούς στά πλαίσια τοῦ ποιμαντικοῦ τους ἔργου, μετά τήν ἔκδοση τοῦ Νόμου 3986/1.7.2011

(ΦΕΚ Α΄ 152) «Ἐπείγοντα μέτρα ἐφαρμογῆς μεσοπρόθεσμου πλαισίου δημοσιονομικῆς στρατηγικῆς 2012-2015»,  οἱ διατάξεις τοῦ ὁποίου κατάργησαν τό Εἰδικό Τιμολόγιο τῶν ἐκδοτῶν ἐντύπων γιά τά ταχυδρομικά τέλη.

Πρός ἀπάντηση τέλος ἐκείνων πού παραποιοῦν τήν ἀλήθεια,  παρατίθεται καί ἡ κατακλείδα Δελτίου Τύπου τῆς Ἱερᾶς Συνόδου (15.9.2011) περί φορολογήσεως τῆς Ἐκκλησίας, πού ἀναφέρει:

«Ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος ἐπιθυμεῖ νά τονίσει ὅτι ἡ ἀπαλλαγή ἀπό τό φόρο ἀκίνητης περιουσίας γιά τά ἀκίνητα λατρευτικῆς, θρησκευτικῆς καί κοινωφελοῦς χρήσεως ἰσχύει ἀπό τό ἔτος 2008  γιά ὅλα τά θρησκεύματα καί δόγματα πού ἔχουν ἀκίνητη περιουσία ἐντός τῆς Ἑλλάδος καί ἀφ’ ἑτέρου ὅτι, παρότι

τά ἔσοδά της προέρχονται μέχρι σήμερα ἀπό τό ὑστέρημα τῶν πιστῶν καί χρησιμοποιοῦνται γιά τή συντήρηση τῶν θρησκευτικῶν καί κοινωφελῶν της ἱδρυμάτων, οὐδέποτε ζήτησε κάποια ἄνιση φορολογική μεταχείριση σέ σχέση μέ τούς ὑπόλοιπους φορολογούμενους μή κερδοσκοπικούς ὀργανισμούς τῆς Χώρας».

Παρά τήν ἀπαλλοτρίωση ὅμως καί τή διαρπαγή τοῦ μέγιστου μέρους τῆς περιουσίας της,  ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος δέν ἔπαψε νά στέκεται συμπαραστάτης τῶν τοπικῶν κοινωνιῶν, τῶν ἐμπερίστατων ἀνθρώπων (* Τά ὁποῖα ὑπερβαίνουν τά 400 σέ ὅλη τήν Ἑλλάδα.),  τῶν ἀσθενῶν,  τῶν φυλακισμένων,  τῶν νέων,  τῆς τρίτης ἡλικίας.  Ἰδού ἕνα ἐντελῶς πρόσφατο παράδειγμα:  Στίς 19 Ἰουλίου 2011 κηδεύθηκε πολιός Μητροπολίτης νησιωτικῆς Μητροπόλεως.  Ὁ ἀρχιγραμματεύς τῆς Ἱ.  Συνόδου πού ἐκφώνησε τόν ἐπικήδειο λόγο εἶπε μεταξύ ἄλλων:

Σχολεῖα, παιδικοί σταθμοί, ἀθλητικοί χῶροι, ἐργατικαί κατοικίαι, ἱδρύματα καί πολιτιστικά κέντρα καί ἄλλα ἀνηγέρθησαν ἤ λειτουργοῦν εἰς χώρους ἐκκλησιαστικῆς ἤ μοναστηριακῆς ἰδιοκτησίας,  οἱ ὁποῖοι μέ τήν προτροπήν τοῦ ἡμετέρου Ἐπισκόπου παρεχωρήθησαν δωρεάν πρός τόν σκοπόν αὐτόν. Ἀκόμη καί ἡ διάνοιξις ὁδῶν, ἡ δημιουργία πλατειῶν, ἔχει γίνει εἰς ἐκκλησιαστικούς χώρους τῇ προτροπῇ τοῦ μακαριστοῦ Μητροπολίτου μας πρός ὄφελος τῶν πτωχῶν καί ἐν γένει τοῦ κοινωνικοῦ συνόλου. Ἰδού, πῶς ἀξιοποιεῖ ἡ Ἐκκλησία τήν περιουσίαν της!

Γι’ αὐτό ἄς σταματήσουν ἐπιτέλους οἱ ἀνακρίβειες καί τά ψέματα γιά τά θέματα ἐκκλησιαστική περιουσία, φορολόγηση τῆς Ἐκκλησίας,  μισθοδοσία τῶν ὀρθοδόξων κληρικῶν.

Ἐκδοτική παραγωγή Τηλ. 210-34.76.090   ©
ISBN 978-960-487-043-1

πηγή

Ο ρόλος της Eκκλησίας στο εθνικό μας πρόβλημα.

Γράφει ο Αντωνιάδης Πανίκος Νικάνδρου-Φιλόλογος

Για τους Έλληνες απανταχού της γης η Εκκλησία και το Έθνος είναι συνυφασμένα. Είναι το υφάδι και το στημόνι που έπλεξαν τον βυζαντινό και νεοελληνικό πολιτισμό. Κατά την μακρά βυζαντινή περίοδο η Εκκλησία και η Πολιτεία, ο Πατριάρχης και ο αυτοκράτωρ, συμπορεύτηκαν με αγαστή συνεργασία συνιστώντας έκτοτε την καλουμένη αρχή της συναλληλίας.

Γνωρίζουμε όλοι ότι οι μεγαλύτερες και πλουσιότερες βιβλιοθήκες στην Ελλάδα κατά την Τουρκοκρατία διασώθηκαν μέσα στα μοναστήρια. Λόγιοι, σχολεία, χειρόγραφα, βιβλία, πνευματική κίνηση εκκινεί και τερματίζει στην Εκκλησία. Ιδρύεται η μεγάλη του Γένους Σχολή, η Ακαδημία της Πάτμου, η Πατμιάς, Αθωνιάς, σχολεία στην Αθήνα, την Ήπειρο, την Μακεδονία και στην Κύπρο μας η περίφημη «ελληνική σχολή» το μετέπειτα Παγκύπριο Γυμνάσιο.

Άλλωστε οι μόνοι δάσκαλοι πού υπήρχαν την μαύρη εκείνη περίοδο της σκλαβιάς του έθνους μας, ήταν οι ιερείς! Αυτοί οι απλοί παπάδες, μάζευαν τα μικρά παιδιά, μέσα σε ναούς, σε ξωκλήσια ή και σε σπηλιές για να τούς διδάξουν γράμματα και ιστορία μέσα από την Οκτώηχο, την Παρακλητική και τα Μηναία. Η Εκκλησία διατήρησε μέσα στα κρυφά σχολειά την αυτοσυνειδησία μας ως έθνος, τράνωσε στη ψυχή των νέων τη λαχτάρα για τη λευτεριά και τους ενίσχυσε την απόφαση για τον αγώνα. Οι Τούρκοι βλέποντας ότι για να κάμψουν το φρόνημα του λαού πρέπει να κτυπήσουν τον κλήρο, σκότωσαν τον πρώτο του έθνους Πατριάρχη Γρηγόριο Ε΄ και στην Κύπρο τον Αρχιεπίσκοπο Κυπριανό, τρεις Μητροπολίτες, ηγούμενους, αξιωματούχους και άλλους κληρικούς.

Κατά την Μικρασιατική καταστροφή φωτισμένοι ιεράρχες δίνουν τη ζωή τους υπέρ πίστεως και πατρίδος όπως ο Χρυσόστομος Σμύρνης. Η εκκλησία είναι που έδωσε γη και έκτισε πολυκατοικίες για στέγαση χιλιάδων προσφύγων. Στην Κύπρο κατά τα Οκτωβριανά η εθναρχούσα εκκλησία η οποία κρατούσε άσβεστη την φλόγα της ελευθερίας και της εθνικής συνείδησης στην καρδιά των κατακτημένων, κτυπιέται από τους Άγγλους αφού εξορίζονται πολλοί κληρικοί και μητροπολίτες, όπως ο Κυρηνείας και Κιτίου. Το 1950 η Εκκλησία διεξάγει το ενωτικό δημοψήφισμα, στο οποίο 96% του Κυπριακού Ελληνισμού ζήτησε την Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα. Οι αγωνιστές της ΕΟΚΑ που ελευθέρωσαν την Κύπρο παιδιά της εκκλησίας και των κατηχητικών ήσαν, της εξομολόγησης και της προσευχής. Τα μοναστήρια και οι εκκλησίες έδωσαν στέγη και τροφή στους αγωνιστές και ο εθνάρχης Μακάριος με πύρινους λόγους στήριζε το ηθικό του δοκιμαζόμενου λαού μας. Στους δύσκολους καιρούς της προσφυγιάς του 74 η εκκλησία βοήθησε χιλιάδες πρόσφυγες να επουλώσουν τα τραύματα του ξεριζωμού και τη προσφυγιάς.

Συνεπώς η Eκκλησία και ο θρησκευτικός μας ηγέτης Aρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος όχι μόνο δικαιούται να μιλά και να εκφράζει άποψη για το εθνικό μας θέμα, αλλά έχει εθνική και ιστορική υποχρέωση έναντι των 2.000 χρόνων παρουσίας στην μαρτυρική γη μας. Η προσφορά της εκκλησιάς στην επιβίωση της ορθοδοξίας και ελληνισμού στην Κύπρο επιτάσσει την δυναμική παρέμβαση στο εθνικό μας πρόβλημα αλλά και στην επιχειρούμενο αφελληνισμό της παιδείας. Δεν είναι σωστό οι νεοκύπριοι ορθολογιστές να επιχειρούν σύγκριση της ημικατεχόμενης Κύπρου με άλλα ευρωπαϊκά δυτικά κράτη ότι δηλαδή σε αυτά δεν έχει λόγο η εκκλησία. Γιατί όπως έλεγε ο πάντα επίκαιρος Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης στον «Λαμπριάτικο ψάλτη» το 1893 όταν η Ελλάς ευρίσκετο ακόμη η μισή υπό Τουρκική κατοχή πριν τους Βαλκανικούς : “Άγγλος ή Γάλλος ή Γερμανός δύναται να είναι κοσμοπολίτης η αναρχικός ή άθεος. Έκαμε το πατριωτικό του καθήκον, ελευθέρωσε την πατρίδα του και την έκανε μεγάλη. Τώρα είναι ελεύθερος να επαγγέλλεται την απιστίας και απαισιοδοξίαν. Αλλά ο Γραικύλος της σήμερον όστις θέλει να κάμει τον άθεον και κοσμοπολίτην ομοιάζει νάνον ανορθούμενον επ’ άκρων ονύχων και τανυόμενον να φθάσει εις μέγα ύψος. Το ελληνικό έθνος, το δούλον, αλλ΄ουδέν ήττον και το ελεύθερον, έχει και θα έχει δια παντός ανάγκη της θρησκείας του.

πηγή

Εθνική ταυτότητα, εκκλησία και θρησκευτικός ανθρωπισμός

Μία άλλη, εξ ίσου σημαντική, παράμετρος του θρησκευτικού ανθρωπισμού έχει κατεύθυνση εθνική, εφόσον στην συγκεκριμένη ιστορική συγκυρία το θρησκευτικό στοιχείο συνάπτεται με το εθνικό.

Είναι γνωστό ότι η Εκκλησία έπαιξε εθναρχικό ρόλο λόγω των ειδικών «προνομίων» που παραχωρήθηκαν στον πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Γεννάδιο Σχολάριο από τον πρώτο σουλτάνο Μωάμεθ Β’ μετὰ την Άλωση και διατηρήθηκαν και από τους διαδόχους του πατριάρχη, που έφεραν την ιδιότητα του «μιλλιέτ – μπασι» (= εθνάρχη). Ως εκ τούτου οι εκκλησιαστικοί λειτουργοί αναλάμβαναν την μέριμνα για την στοιχειωδώς παρασχεθείσα εκπαίδευση και την προαγωγή της γνώσης, φυσικά υπό τις δεδομένες ιδιάζουσες συνθήκες.

Εξάλλου, η δημιουργία ενός ανεξάρτητου ελλαδικού κράτους δεν συνέπεσε χρονικά με τον σχηματισμό των εθνικών κρατών στον ευρωπαϊκό χώρο ύστερα από την Αναγέννηση. Αντιθέτως μάλιστα, επί αιώνες κατεβλήθη προσπάθεια να διασωθεί η εθνική ταυτότητα με την βοήθεια της θρησκείας και της γλώσσας στο πλαίσιο του «θεσμού» των κοινοτήτων, όπου υπήρχε συνείδηση της συνέχισης της αρχαίας ελληνικής πνευματικής κληρονομιάς μέσω της βυζαντινής.

Πολύ χαρακτηριστική είναι η σχετική προσέγγιση για την συνέχεια του ελληνισμού, την οποία επιχείρησε ο Αναστάσιος Μιχαήλ Ναουσαίος (περ. 1675-1725) σε πολλά σημεία του ελληνοκεντρικού και αρχαιογνωστικού έργου του: «Πείθει δε με τας τερπνάς ταύτας περί Ελλάδος της εμής θάλπειν ελπίδας, αυτή η φίλη Ελλάς μάλλον και μάλλον μνημονικοτέρα εαυτής διατιθεμένη. Εξήγειρε και γαρ Κύριος ο Θεός πνεύματα των, ων ταις αγρύπνοις φροντίσι το, ρείθροις θεανδρικών ιδρώτων, και σταλαγμοίς θεορρείτου αίματος, περιουσιασθέν αυτώ ποίμνιον ενεπίστευσε, θεοσόφων Πατριαρχών και Αρχιερέων των ημετέρων μεθ’ ους και δι’ ους ουκ ολίγων έτι άλλων των φιλοθέων τε και φιλοπατριδών, και αυτόχρημα προπατορικήν επιδεικνυμένων γενναιότητα Ελλήνων, ίνα τω αρχαίω ταύτης εγκαλλωπίσματί τε και κτήματι την σφων Ελλάδα καθωραΐσωσι, και το αυτών έκαστος όνομα ταις της αθανασίας εγχαράξωσι κύρβεσιν»[1].

Σ’ αυτές τις κοινότητες των χρόνων της τουρκοκρατίας θα ανιχνευθεί το πνεύμα του συλλογικού Εγώ και της κοινωνικής αλληλεγγύης, της συνεργασίας και της φιλανθρωπίας[1]. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι εντασσόμενοι στον χώρο του θρησκευτικού ανθρωπισμού λόγιοι αναδεικνύουν την εθνική ταυτότητα[1], έστω κι αν δεν υφίσταται ακόμη ένα ανεξάρτητο κρατικό μόρφωμα. Προφανώς αυτή η συγκρότηση ενός τέτοιου αυτοδύναμου μορφώματος, και μάλιστα με βασικό γνώρισμα την θρησκευτική πίστη, δεν είναι ανάγκη «κοινωνική»[1], αλλά πρωτίστως εθνική[1]. Εξάλλου, αυτά έρχονται σε αντίθεση και με τον κοσμοπολιτισμό[1], που συνήθως προσγράφεται ως ένα από τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα του ευρωπαϊκού ουμανισμού και του Διαφωτισμού.

---

Παρατήρηση: Το παρόν άρθρο αποτελεί το δεύτερο τμήμα της εργασίας “Χαρακτηριστικά του θρησκευτικού ανθρωπισμού στον τουρκοκρατούμενο ελλαδικό χώρο (16ος – μέσα 18ου αι.)” της Δρ. Φιλολογίας Έλενας Χατζόγλου – Μπαλτά. Πρώτη δημοσίευση στο περιοδικό: «Νέος Ερμής ο Λόγιος», έτος 5ο, τεύχος 11ο, χειμώνας 2015, σσ. 213-224

πηγή

Ο παπάς στις ντάπιες

Ο παπάς στις ντάπιες

Ιστορία του Μεσολογγίου

Συχνότατα ήκουσα επαναλαμβανόμενον υπό των γονέων και των συμπολιτών μου, μεταξύ άλλων και το εξής χαρακτηριστικόν επεισόδιον του σεβαστού ημών κλήρου.

«Ο εφημέριος του Αγίου Παντελεήμονος ιερεύς Παπα-Παναγιώτης Μπουγάτσας, εκ Μποχωρίου, από της ενάρξεως της πολιορκίας και άμα ως ήρχισεν ο κανονιοβολισμός και το τουφέκι, μετέβαινεν εις την εκκλησίαν του ελάμβανεν εις χείρας του τα άχραντα μυστήρια και ασκεπής με τον φανόν του υπό την βροχήν των σφαιρών περιήρχετο από προμαχώνος εις προμαχώνα και εκοινώνει τους ψυχορραγούντας παρηγορών αυτούς διά λόγων καταλλήλων και εμψυχών τους μαχομένους διά του παραδείγματός του. Την μετ' αληθούς αυταπαρνήσεως εκπλήρωσιν του ιερού τούτου καθήκοντος, ουδεμίαν ημέραν παρέλειψεν.

Ότε δ' επεσκέφθη ο αείμνηστος Βασιλεύς Όθων κατά πρώτον το Μεσολόγγιον κατά το 1837 και παρουσιάσθη ενώπιόν του ο Παπα-Παναγιώτης έτυχε να παρευρίσκηται εν τοις ανακτόροις και ο στρατηγός Μακρής παρά του οποίου εζήτησε πληροφορίας περί του ιερέως αυτού, ο δε Μακρής απήντησεν ως εξής:

«Μεγαλειότατε! τον παπά αυτόν δίκαιον είναι να τον προσκυνούμεν ως άγιον διά τας μεγάλας του εκδουλεύσεις εις την πατρίδα και τον κόσμον».

«Kαι οπoίαι εισίν αύται, Καπετάν Μακρή;»

«Άκουσε Μεγαλειότατε! από την αρχήν του κλεισμού στο Μεσολόγγι ο παπάς αυτός η μόνη του δουλιά που έκανε ήτανε καθώς επιάνετο το τουφέκι και ήτανε αυτό καθημερινό, είτε μέρα ήτανε είτε νύχτα, έτρεχε στην εκκλησία, έπαιρνε το δισκοπότηρο στα χέρια του και ξεσκούφωτος με το φαναράκι του, επήγαινεν από τάπια σε τάπια και μεταλάβαινε τους ψυχομαχούντας και τους παρηγορούσε με καλά λόγια και εγκαρδίωνε τους άλλους να πολεμούν με όρεξιν και με ψυχήν διά να έχουν την βοήθειαν του Θεού. Σου ορκίζομαι στην πίστη μου, Μεγαλειότατε, ότι δεν πέρασε ημέρα, είτε νύχτα, να μην τον ιδώ εις την τάπια μου επάνω στο τουφέκι καθώς να φέρνη γύρω όλαις ταις άλλαις τάπιες και μέσα εις την χώρα από σπίτι σε σπίτι και στο γιουρoύσι της εξόδου ήτανε μαζί μας και βόλι ή μπάλα δεν τον πείραξε· τότε δεν είναι άγιος ο παπάς αυτός;»

Ο αείμνηστος Όθων ακούσας πάντα ταύτα μετά προσοχής και συγκινήσεως, ηυχαρίστησε τον στρατηγόν Μακρήν δια τας αξιομνημονεύτους και χαρακτηριστικάς αυτάς της εποχής εκείνης πληροφορίας του και ιδιοχείρως προσήρμοσεν εις το στήθος του Παπα-Παναγιώτου το αργυρούν παράσημον του αγώνος ως και εκείνο του Σωτήρος φιλοδωρήσας αυτόν και διά γενναίου χρηματικού ποσού.

Η βασιλική αύτη πράξις λαβούσα χώραν ενώπιον πολλών αγωνιστών, γινωσκόντων τα κατά τον ιερέα τούτον εξ ιδίας αντιλήψεως, κατηυχαρίστησε τους πάντας και επί πολλάς ημέρας ήτο το θέμα της ομιλίας μεταξύ των αγωνιστών, ευλογούντων το όνομα του αειμνήστου Βασιλέως Όθωνος».

Ν.Δ. Μακρή