Σημεία του Τέλους:Πόλεμοι, λιμοί, λοιμοί, σεισμοί, καταστροφές, θεομηνίες...

ΣΗΜΕΙΑ ΤΩΝ ΚΑΙΡΩΝ:
ΠΟΛΕΜΟΙ, ΛΙΜΟΙ, ΛΟΙΜΟΙ, ΣΕΙΣΜΟΙ, ΚΑΤΑΠΟΝΤΙΣΜΟΙ, ΠΥΡΚΑΓΙΕΣ, ΠΛΥΜΜΗΡΕΣ, ΤΥΦΩΝΕΣ ΚΑΙ ΛΟΙΠΕΣ ΘΕΟΜΗΝΙΕΣ...

«Μελλήσετε δέ ἀκούειν πολέμους καί ἀκοάς πολέμων· ὁρᾶτε μή θροεῖσθε· δεῖ γάρ πάντα γενέσθαι, ἀλλ’ οὔπω ἐστί τό τέλος. ἐγερθήσεται γάρ ἔθνος ἐπί ἔθνος καί βασιλεία ἐπί βασιλείαν, καί ἔσονται λιμοί καί λοιμοί καί σεισμοί κατά τόπους· πάντα δέ ταῦτα ἀρχή ὠδίνων». (Ματθ. κδ’, 6-8)

«Ὅταν δέ ἀκούσητε πολέμους καί ἀκαταστασίας, μή πτοηθῆτε· δεῖ γάρ ταῦτα γενέσθαι πρῶτον, ἀλλ’ οὐκ εὐθέως τό τέλος. τότε ἔλεγεν αὐτοῖς· ἐγερθήσεται ἔθνος ἐπί ἔθνος καί βασιλεία ἐπί βασιλείαν, σεισμοί τε μεγάλοι κατά τόπους καί λιμοί καί λοιμοί ἔσονται, φόβητρά τε καί σημεῖα ἀπ’ οὐρανοῦ μεγάλα ἔσται».(Λουκ. κα’, 9-11)

Όταν οἱ μαθηταί τοῦ Κυρίου μας τόν ρώτησαν πότε θά ἔλθει τό Τέλος, Ἐκεῖνος μεταξύ ὅλων τῶν ἄλλων Σημείων εἶπε καί τά ἀνωτέρω. Πρίν δηλαδή ἔλθει ἡ Δευτέρα Παρουσία θά πρέπει ὁπωσδήποτε νά προηγηθοῦν ὅλα αὐτά πού ἀναφέρονται στό ΚΔ΄ τοῦ Ματθαίου καί στό ΚΑ΄ τοῦ Λουκᾶ καί μεταξύ αὐτῶν οἱ πόλεμοι, οἱ ἀκοές πολέμων, οἱ πεῖνες, οἱ ἀρρώστιες, οἱ ἐπιδημίες, οἱ σεισμοί, οἱ καταποντισμοί, οἱ πυρκαγιές, οἱ τυφῶνες, οἱ πλυμμῆρες, τά τσουνάμια, οἱ θεομηνίες καί ἄλλα τά ἄλλα δεινά.

Μά, θά πεῖ κανείς, πάντοτε γίνονταν πόλεμοι, σεισμοί, θεομηνίες, πάντοτε ὑπῆρχαν πεῖνες, ἀρρώστιες, πάντοτε ὑπῆρχαν τά σκάνδαλα, τά μίση, οἱ κακίες, οἱ διωγμοί τῶν πιστῶν καί τά ὅμοια. Πῶς λοιπόν ὅλα αὐτά εἶναι Σημεῖα τῶν Καιρῶν;

Κυττᾶξτε νά δεῖτε ἀγαπητοί μου ἀδελφοί. Πρέπει νά εἴμαστε πάρα πολύ προσεκτικοί μέ τήν Ἁγία Γραφή. Δέν πρέπει νά τήν διαβάζουμε πρόχειρα, ἐπφανειακά καί ἐπιπόλαια, οὔτε καί νά βγάζουμε πρόχειρα συμπεράσματα, ἀλλά νά τήν μελετᾶμε πάντοτε μέ προσοχή καί προσευχή, γιατί πίσω ἀπό τό «γράμμα» τοῦ νόμου καί ἀπό «ἀσήμαντες» πολλές φορές λέξεις, κρύβονται πολλές φορές σπουδαῖα καί ἀσύληπτα νοήματα.

Ἔτσι λοιπόν καί ἐδῶ! Γιά νά τά ἀναφέρει ὅλα αὐτά ὁ Κύριός μας ὡς «Σημεῖα» σίγουρα εἶναι, καί μάλιστα πέραν πάσης ἀμφιβολίας, διότι ἐάν δέν ἦταν ἤ ἐάν ἦταν κάτι πού δέν θά μᾶς βοηθοῦσε, δέν θά μᾶς τό ἔλεγε· «ὁ οὐρανός καί ἡ γῆ παρελεύσονται, οἱ δέ λόγοι μου οὐ μή παρέλθωσι» (Ματθ. κδ’, 35).

Βέβαια κανείς δέν μπορεῖ νά ἰσχυριστεῖ ὅτι δέν γίνονταν καί στό παρελθόν ὅλα αὐτά· οἱ πόλεμοι, οἱ πεῖνες, οἱ ἀρρώστιες, οἱ καταστροφές, οἱ θεομηνίες καί ὅλα τά ἄλλα δεινά.

Ὄχι, σίγουρα ἐγίνοντο, γι’ αὐτό καί τό συγκεκριμένο Σημεῖο εἶχε ἐν μέρει ἐφαρμογή καί στήν ἐποχή τῶν Ἀποστόλων καί ἦταν «Σημεῖο» ὅτι πλησιάζει τό τέλος, γιά τήν καταστροφή τοῦ Ναοῦ τοῦ Σολομῶντος. Γιατί μήν ξεχνᾶμε, ὅπως ἔχουμε πεῖ καί ἀλλοῦ, ὅτι πολλά ἀπ΄ αὐτά τά «Σημεῖα» πού ἀναφέρει ὁ Κύριός μας, εἶχαν ἀναφορά καί ἐφαρμογή στόν Ναό τοῦ Σολομῶντα.

Τό μόνο πού μένει λοιπόν, εἶναι νά μελετήσουμε μέ περισσότερη προσοχή τό συγκεκριμένο σημεῖο καί τότε θά ἀνακαλύψουμε τό σημεῖο «κλειδί» πού μᾶς ἀναφέρει ὁ Θεός μας, γιά νά μᾶς βοηθήσει νά καταλάβουμε τά λόγια Του.

Καί τό σημεῖο «κλειδί» εἶναι ἡ φράσις «πάντα δέ ταῦτα ἀρχή ὠδίνων» (Ματθ. κδ’, 8).

Ἡ σημασία τῆς φράσεως «πάντα δέ ταῦτα ἀρχή ὠδίνων»

Ἐδῶ πρέπει νά προσέξουμε δύο πράγματα. Τή λέξη «ἀρχή» καί τή λέξη «ὠδῖνες».

Μέ τή λέξη «ἀρχή» μᾶς δηλώνει καί μᾶς ξεκαθαρίζει ὅτι ὅλα αὐτά τά ὁποῖα μᾶς προλέγει θά γίνουν πρίν τό Τέλος· οἱ πόλεμοι, οἱ πεῖνες, οἱ ἀρρώστιες, οἱ σεισμοί, οἱ θεομηνίες κ.λπ., θά εἶναι μόνο ἡ «ἀρχή».

Ἡ ἀρχή τῶν πόνων, τῶν δυσκολιῶν, τῶν κακουχιῶν, τῶν δοκιμασιῶν, τῶν θλίψεων. Ὅλα αὐτά πρέπει νά γίνουν καί θά γίνουν, ἀλλά δέ θά ἔλθει ἀκόμη τό Τέλος· «δεῖ γάρ πάντα γενέσθαι, ἀλλ’ οὔπω ἐστί τό τέλος» (Ματθ. κδ’, 6).

Προσέχετε λοιπόν, γιατί ὅταν θά βλέπετε καί θά ἀκούετε ὅτι γίνονται πόλεμοι, ὅτι τό ἕνα ἔθνος πολεμᾶ καί καταστρέφει τό ἄλλο, ὅτι γίνονται σεισμοί ἐδῶ καί ἐκεῖ, καί ὅτι τόσες δεκάδες χάθηκαν ἐκεῖ, τόσες ἑκατοντάδες ἐδῶ, τόσες χιλιάδες ἄνθρωποι ἐκεῖ, ὅτι ἔγιναν μεγάλες καί πρωτοφανεῖς καταστροφές στά τάδε μέρη τοῦ κόσμου, ὅτι ξέσπασαν ἄγνωστες καί ἀνίατες ἀσθένειες σέ ζῶα καί ἀνθρώπους, ὅτι οἱ ἐπιστήμονες προβλέπουν τήν τάδε καταστροφή ἀπό θεομηνία, τήν τάδε καταστροφή ἀπό κατακλυσμό, τήν τάδε καταστροφή ἀπό χαλάζι, τήν τάδε καταστροφή ἀπό καύσωνα, πυρκαγιές, τήν τάδε καταστροφή ἀπό τυφῶνες, τσουνάμια, ἀλλά καί ἄλλα πολλά σημεῖα καί φόβητρα ἀπό τόν οὐρανό, «σεισμοί τε μεγάλοι κατά τόπους καί λιμοί καί λοιμοί ἔσονται, φόβητρά τε καί σημεῖα ἀπ’ οὐρανοῦ μεγάλα ἔσται» (Λουκ. κα’, 11), προσέχετε νά μήν πλανηθεῖτε βλέποντας ὅλα αὐτά καί νομίσετε ὅτι ἦλθε ἀμέσως τό τέλος· «δεῖ γάρ ταῦτα γενέσθαι πρῶτον, ἀλλ’ οὐκ εὐθέως τό τέλος» (Λουκ. κα’, 9).

Ὄχι, ὅλα αὐτά πρέπει νά γίνουν, ἀλλά δέν εἶναι τό τέλος, οὔτε θά ἔλθει ἀμέσως τό τέλος. Ὅλα αὐτά εἶναι μόνο ἡ «ἀρχή». Ἡ «ἀρχή» τοῦ Τέλους, ἐάν θέλετε. Στή συνέχεια θά ἔλθουν καί ἄλλα μεγαλύτερα κακά, πιό δύσκολα, πιό φοβερά, καί ἄλλες μεγαλύτερες θλίψεις, τόσο μεγαλύτερες ὅπου, οὔτε ποτέ πρίν, οὔτε ποτέ μετά θά ξαναπεράσει ἡ ἀνθρωπότητα, τόσο μεγάλη θλίψη·«ἔσται γάρ τότε θλῖψις μεγάλη, οἵα οὐ γέγονεν ἀπ’ ἀρχῆς κόσμου ἕως τοῦ νῦν οὐδ’ οὐ μή γένηται. καί εἰ μή ἐκολοβώθησαν αἱ ἡμέραι ἐκεῖναι, οὐκ ἄν ἐσώθη πᾶσα σάρξ· διά δέ τούς ἐκλεκτούς κολοβωθήσονται αἱ ἡμέραι ἐκεῖναι» (Ματθ. κδ’, 21-22).

Λέγει γιά τά δεινά αὐτά ὁ Ἅγιος Ἱππόλυτος:

«Καί τί λέγω ἀπό ἀνθρώπων, ὅπου καί αὐτά τά στοιχεῖα τήν οἰκείαν τάξιν ἀρνήσονται; σεισμοί κατά πᾶσαν πόλιν, λοιμοί ἐπί πᾶσαν χώραν, βρονταί ἄνεμοι καί φοβεραί ἀστραπαί οἴκους καί ἀγρούς κατακαίουσαι, καταιγίδες ἀνέμων τήν γῆν καί τήν θάλασσαν ἀμέτρως ἐκταράσσουσαι, τῆς γῆς ἀκαρπίαι, θαλάσσης ἦχος καί σάλος ἀφόρητος ἀπό ψυχῶν καί ἀπωλείας ἀνθρώπων. σημεῖα ἐν ἡλίῳ, σημεῖα ἐν σελήνῃ, ἄστρων παρατροπαί, συνοχαί ἐθνῶν, ἀέρων ἀκρασίαι, χαλάζης βολίδες ἐπί προσώπου τῆς γῆς, χειμῶνος ἀταξίαι, παγετοί διάφοροι, καύσωνες ἀπαραμύθητοι, κεραυνοί αἰφνίδιοι, ἐμπρησμοί ἀδόκητοι, (σ.σ. οἱ διάφορες ξαφνικές, μεγάλες πυρκαγιές πού γίνονται στήν Ἑλλάδα μας, ἀλλά καί σέ ὅλο τόν κόσμο, δέν εἶναι τυχαῖες λοιπόν καί μάλιστα, εἶναι καί προφητευμένες ὅπως βλέπουμε· "ἐμπρησμοί ἀδόκητοι") καί ἁπαξαπλῶς πάσης τῆς γῆς θρῆνος καί κοπετός, παραμυθίαν μή ἐχούσης» . (Ἁγίου Ἱππολύτου P.G. 10, 912 B  ἤ ΒΕΠΕΣ 6,278)

Ὄχι λοιπόν, ὅλα αὐτά δέν εἶναι τό τέλος, ἀλλά εἶναι ἡ «ἀρχή». Καί μάλιστα εἶναι ἡ «ἀρχή ὠδίνων» (Ματθ. κδ’, 8).

Ἡ σημασία τῆς λέξεως «ὠδῖνες»

Τί σημαίνει ὅμως, ἡ λέξη «ὠδῖνες»;

Ἐάν προσέξουμε καλά, θά δοῦμε ὅτι κρύβεται μεγάλο πνευματικό νόημα πίσω ἀπό τήν λέξη «ὠδῖνες».

Ὑπάρχει ἡ λέξη «ὀδύνη» πού γράφεται μέ ὄμικρον (ο) καί σημαίνει ψυχικός καί σωματικός πόνος, θλίψη· καί ὑπάρχει ἡ λέξη «ὠδῖνες» πού γράφεται μέ ὠμέγα (ω) καί σημαίνει πάλι πόνος. Ὄχι ὅμως ἕνας ὁποιοσδήποτε πόνος, ἀλλά ὁ πόνος, ἤ καλύτερα οἱ πόνοι τῆς γυναίκας πού εἶναι ἕτοιμη νά γεννήσει.

«Ὠδῖνες» λοιπόν εἶναι οἱ πόνοι τῆς γέννας, τοῦ τοκετοῦ. Καί ὅπως τήν γυναῖκα ὅταν εἶναι ἕτοιμη νά γεννήσει, τήν πιάνουν ξαφνικά οἱ πόνοι τῆς γέννας (οἱ ὠδῖνες) καί ὅσο περνάει ἡ ὥρα καί πλησιάζει νά γεννήσει, οἱ πόνοι αὐτοί, (οἱ ὠδῖνες), ὅλο καί αὐξάνουν καί μεγαλώνουν καί πυκνώνουν καί σέ συχνότητα καί σέ ἔνταση καί σέ μέγεθος, μέχρι πού φθάνουν στό ἀποκορύφωμά τους καί γεννιέται τό παιδί, ἔτσι καί ἐδῶ. Μέ τόν ἴδιο ἀκριβῶς τρόπο, εἶναι σάν νά μᾶς λέγει ὁ Κύριός μας, θά αὐξάνονται καί θά μεγαλώνουν καί θά πυκνώνουν καί σέ ἔνταση καί σέ συχνότητα καί σέ μέγεθος οἱ πόλεμοι, οἱ πεῖνες, οἱ ἀρρώστιες, οἱ σεισμοί, οἱ θεομηνίες, οἱ διάφορες καταστροφές, τά σκάνδαλα, οἱ διωγμοί, ἡ ψυχρότης τῆς ἀγάπης, ἡ ἀποστασία κ.λπ., κ.λπ., μέχρι ὅλες αὐτές «οἱ ὠδῖνες» νά φθάσουν στό ἀποκορύφωμά τους, στό «ζενίθ» τους καί ἡ «μάνα» γῆ νά γεννήσει τό δικό της παιδί, τό «παιδί τῆς ἀπωλείας», τόν «ἄνθρωπο τῆς ἁμαρτίας», τό «βδέλυγμα τῆς ἐρημώσεως» (Ματθ. κδ’, 15).

Διότι, ὅ,τι «σπέρνει κανείς ἐκεῖνο καί θερίζει». «Ὅ γάρ ἐάν σπείρῃ ἄνθρωπος, τοῦτο καί θερίσει» (Γαλ. στ’, 7). Ἀδικίες, ἁμαρτίες, θανάτους, πολέμους, πεῖνες, ἀρρώστιες, καταστροφές σπείρατε ὅλα αὐτά τά χρόνια ἐπάνω στή γῆ πού σᾶς ἔδωσα; εἶναι σάν νά μᾶς λέγει ὁ Κύριός μας. Αὐτά καί θά θερίσετε. Ἡ «μάνα» σας, ἡ «μάνα» γῆ κοιλοπονάει, δέν ἀντέχει πιά ἄλλο, θέλει νά γεννήσει· «πᾶσα ἡ κτίσις συστενάζει καί συνωδίνει ἄχρι τοῦ νῦν» (Ρωμ. η’, 22). Ἦλθε ἡ ὥρα νά βγάλει τόν καρπό της, τόν καρπό πού τῆς «σπείρατε» ἐσεῖς οἱ ἄνθρωποι, «κατ’ εἰκόνα καί καθ’ ὁμοίωση» δική σας, γιά νά γίνει ὁ κυβερνήτης σας, ὁ καθοδηγητής σας, ὁ παγκόσμιος βασιλιάς σας, ὁ θεός σας. Πᾶρτε τον! «Ἀπολαῦστε» τον! «Χαρεῖτε» τον! Εἶναι τό ἔργο τῶν χειρῶν σας, εἶναι ὁ μισθός τῶν κόπων σας, εἶναι ὁ καρπός σας.

Τό «μυστικό» λοιπόν εἶναι, ὅτι ὅσο περνᾶνε τά χρόνια καί πλησιάζει τό Τέλος τοῦ κόσμου καί ἡ Δευτέρα Παρουσία τοῦ Κυρίου μας,τόσο ὅλα αὐτά τά σημεῖα πού προανέφερε ὁ Κύριός μας (οἱ πόλεμοι, οἱ πεῖνες, οἱ ἀρρώστιες, οἱ σεισμοί, οἱ καταποντισμοί, οἱ πυρκαγιές, οἱ τυφῶνες, τά τσουνάμια, οἱ θεομηνίες κ.λπ.) θά αὐξάνονται, θά πληθαίνουν, θά μεγαλώνουν καί σέ ἔνταση καί σέ συχνότητα καί σέ μέγεθος.

Πράγματι, ἐάν ρίξουμε μιά ματιά στό Παγκόσμιο σκηνικό θά δοῦμε ὅτι τίς τελευταῖες δεκαετίες καί ἰδιαίτερα τά τελευταῖα χρόνια, ὅλα αὐτά τά σημεῖα, ὅλο καί πυκνώνουν, ὅλο καί αὐξάνουν, ὅλο καί πληθαίνουν λές καί θέλουν νά μᾶς ποῦν κάτι. Ὅτι πλησιάζει τό τέλος. Λές καί ὅλη ἡ κτίσις ὑποφέρει, συστενάζει καί κοιλοπονάει μαζί μας, μαζί μέ ὅλους τούς ἀνθρώπους «πᾶσα ἡ κτίσις συστενάζει καί συνωδίνει ἄχρι τοῦ νῦν» (Ρωμ. η’, 22). Λές καί ἀνυπομονοῦν τά στοιχεῖα τῆς φύσεως νά «αὐτοκαταστραφοῦν» γιατί δέν ἀντέχουν πιά ἄλλο αὐτή τήν ἀλλοίωση τῶν στοιχείων τους, αὐτή τή «βρωμιά» καί «ἀκαθαρσία» τῆς γῆς καί τῶν ἀνθρώπων, μαζί με τήν κατάχρηση, καί τήν καταστροφή, πού τῆς προκάλεσαν οἱ ἀσύνετοι καί ἄπληστοι ἄνθρωποι καί μέ λαχτάρα προσμένουν τήν καινούργια γῆ καί τούς καινούργιους οὐρανούς πού ὑποσχέθηκε ὁ Δημιουργός τους, ὁ Θεός τους. «Καινούς δέ οὐρανούς καί γῆν καινήν κατά τό ἐπάγγελμα αὐτοῦ προσδοκῶμεν» (Β’ Πέτρου γ’, 13).

Καί αὐτό λοιπόν τό «Σημεῖο» πραγματοποιήθηκε στό μεγαλύτερό του μέρος, ἀλλά καί μέρα μέ τήν μέρα, χρόνο μέ τό χρόνο μέχρι τό Τέλος, θά ἐκπληρώνεται καί θά ἐπαληθεύεται ὁ λόγος αὐτός τοῦ Κυρίου μας:

«Μελλήσετε δέ ἀκούειν πολέμους καί ἀκοάς πολέμων· ὁρᾶτε μή θροεῖσθε· δεῖ γάρ πάντα γενέσθαι, ἀλλ’ οὔπω ἐστί τό τέλος. ἐγερθήσεται γάρ ἔθνος ἐπί ἔθνος καί βασιλεία ἐπί βασιλείαν, καί ἔσονται λιμοί καί λοιμοί καί σεισμοί κατά τόπους· πάντα δέ ταῦτα ἀρχή ὠδίνων». (Ματθ. κδ’, 6-8)

 το ειδαμε εδώ

Η αποστασία προστάδιο της ελεύσεως του Αντιχρίστου

Άγιος Ιγνάτιος Μπριαντσιανίνωφ

Ο αντίχριστος θα έλθη στον καιρό του• την εποχή που θα του καθωρίσθη. Θα προηγηθή μια γενική αποστασία. Το μέγιστο μέρος των ανθρώπων θα εγκαταλείψουν την χριστιανική πίστη. Η αποστασία θα είναι το προστάδιο. Θα προετοιμάση τον κόσμο να δεχθή τον αντίχριστο. Και μάλιστα να τον δεχθούν με το δικό του πνεύμα, που τότε θα μπη στην δομή της σκέψης των ανθρώπων. Η αναζήτηση του αντίχριστου θα τους γίνη αναγκαιότητα, γιατί τα συναισθήματα θα συμπίπτουν. Θα διψούν γι’ αυτόν, όπως διψούν σε στιγμές βαθειάς θλίψης για ποτά, που διαφορετικά τα θεωρούν αυτοκτονία. Θα τον επικαλούνται. Η ικεσία σ’ αυτόν, να έλθη, θα αντηχή σε κοινές συνάξεις. Θα εκφράζη επίμονα την αξίωση να έλθη επί τέλους η μεγαλοφυΐα των μεγαλοφυϊών, που θα μπορέση να ανεβάση την τεχνική ανάπτυξη στην ανώτατη δυνατή βαθμίδα της και να φέρη στη γη τέτοια ευπραγία, ώστε ο ουρανός και ο παράδεισος να καταντήσουν πράγματα περιττά! Ο αντίχριστος θα είναι απόλυτα ευθυγραμμισμένος με την γενική ηθική και πνευματική κατεύθυνση των ανθρώπων της εποχής του.

---

Πηγή: Ορθόδοξοι Πατέρες
το είδαμε εδώ

Πως και πότε θα έρθει ο αντίχριστος στον κόσμο;

Πως και πότε θα έρθει ο αντίχριστος στον κόσμο;

πηγή

Εσχατολογικά με αφορμή την ευρωκρίση

Το πρόβλημα της Ελλάδας δεν θα πρέπει να αντιμετωπίζεται, κατά την ταπεινή μου γνώμη, μονομερώς επί οικονομικού ή και γεωπολιτικού επιπέδου, αλλά κυρίως και κατά βάσιν πνευματικού και δη εσχατολογικού. Ο τρόπος, άλλωστε, μιας τέτοιας αντιμετώπισης πρέπει να διατρέχει κάθε μακροσποπική και μικροσκοπική θεώρηση των ιστορικών γεγονότων. Θα πρέπει να διευκρινίσουμε προκαταβολικά ότι δεν υπάρχει εν προκειμένω καμία διάθεση αντιχριστολογίας ή φονταμενταλιστικής εσχατολογίας. Πρόκειται για σκέψεις στηριγμένες και αφορμώμενες από γεγονότα, ιερά κείμενα, καθώς και τη μακραίωνη εμπειρία της Εκκλησίας μας, κατά τον αδυσώπητο αγώνα της προς το πολυεπίπεδο και πολύμορφο κακό.

Ο απόστολος Παύλος μίλησε εδώ και δύο χιλιετίες για το ενεργούμενο – ήδη από τότε! – μυστήριο της ανομίας (Β’ Θεσ. 2:7). Ένα μυστήριο παράλληλο διαχρονικά με το μυστήριο της θείας οικονομίας για τη σωτηρία του κόσμου. Ο Χριστός και ο αντίχριστος είναι αμφοτέρωθεν οι πυρήνες των αντίστοιχων αντιπαρατιθέμενων «στρατοπέδων». Ο αντίχριστος – τουτέστιν ο Εωσφόρος και οι συνεργάτες του, δαίμονες και άνθρωποι – μάχεται λυσσαλέα μέσα σε ένα κλίμα μεταφυσικού παραλογισμού κατά της θείας αγάπης. Το τέλος αυτής της αμφίδρομης πολεμικής διαγράφεται προφητικά μέσα στα κείμενα της Αγίας Γραφής, ανάμεσα στα οποία το προβάδισμα ανήκει σε εκείνα της Καινής Διαθήκης και δη σε αυτό της Αποκάλυψης.

Ο τελικός αντίχριστος,  ο οποίος περιγράφεται εκτενέστερα στην Αποκάλυψη, αναφέρεται στα Ευαγγέλια, προφητεύεται στη δεύτερη προς Θεσσαλονικείς επιστολή και ερμηνεύεται λεπτομερώς από τους αγίους Πατέρες, θα είναι ο τελευταίος κρίκος σε μια μακριά αλυσίδα ανθρώπινων συνεργών του Σατανά κατά την εξέλιξη της ιστορίας. Πρόκειται περί συγκεκριμένου προσώπου, πλήρως δαιμονισμένου, ο οποίος θα ηγηθεί μιας παγκοσμίου χαρακτήρος οικονομικής και πολιτικής δικτατορίας (Αποκ. 13:16-17) και θα καταστεί ένας από τους μεγαλύτερους διώκτες της Εκκλησίας, που στα έσχατα εκείνα χρόνια θα προσφέρει στον Νυμφίο Χριστό πλήθος νέων μαρτύρων.

Πώς άραγε σχετίζονται όλα τούτα με το σημερινό πρόβλημα της Ελλάδας; Η σύνδεση πρέπει να γίνει με φανταστικά και έτερα συλλογιστικά, όχι όμως και αυθαίρετα, άλματα. Θα αρχίσουμε, λοιπόν, μέσα από την ίδια την αγιογραφική μας παράδοση. Το χρήμα ανήκει σε ένα από τα ισχυρότερα όπλα του διαβόλου στην προσπάθειά του για τον κολασμό σύμπαντος του ανθρώπινου γένους. Είναι, επομένως, αυτονόητο ότι ως κοσμοκράτορας του αιώνος τούτου (Ιω. 16:11) ελέγχει – ή προσπαθεί τουλάχιστον – και τις εγκόσμιες εξουσίες (Λουκ. 4:5-6) και την οικονομία τόσο σε εγχώριο, όσο και σε παγκόσμιο επίπεδο. Ειδικότερα ως προς το τελευταίο, είναι επίσης ευνόητο ότι οι ιστορικές εξελίξεις τρέχουν στο εξής σε όλους τους τομείς σε οικουμενικές διαστάσεις και αφορούν σχεδόν όλη την ανθρωπότητα. Αυτά που κάποτε φάνταζαν παράδοξα, ακόμα και μέσα στα προφητικά κείμενα, με τις τρέχουσες εξελίξεις και την τεχνολογία φαίνονται πια περισσότερο από προσιτά (Αποκ. 11:9).

Ερχόμαστε στο πρόβλημα της Ελλάδας, το οποίο αυτομάτως εντάσσεται σε ευρωπαϊκό επίπεδο και αυτό με τη σειρά του ανάγεται στο παγκόσμιο. Είναι μάλλον ξεκάθαρο πως πρέπει να μιλάμε για το πείραμα Ελλάδα. Η οικονομία και το χρηματοπιστωτικό σύστημα πολύ περισσότερο έχουν εδώ και αιώνες περάσει σε πλεονασματική βάση σε εικονικό επίπεδο. Η αντιστοιχία οικονομικής ισχύος μιας χώρας ή μιας τράπεζας με την ανάλογη κατοχή ποσότητας χρυσού αποκαλύπτει περίτρανα του συγκεκριμένου λόγου το αληθές. Η πραγματική οικονομία ελάχιστη σχέση έχει με τη δυνατότητά της στη συντήρηση του πληθυσμού της γης και συνιστά μάλλον την κινητήρια δύναμη των ισχυρών της γης στην επιβολή των πολύτροπων στόχων τους.

Μένουμε για λίγο ακόμη στο θέμα της Ελλάδας σε επίπεδο μικροπολιτικής θεώρησης. Πώς είναι δυνατό να την εκδιώξουν από το ευρώ – και κατ’ επέκταση την Ε.Ε. – τη στιγμή που οι μεγάλοι έχουν στην κατοχή τους ένα τόσο πλούσιο «οικόπεδο» στη σημαντικότατη γεωπολοτικά θέση του στην Ανατολική Μεσόγειο; Είναι δυνατό να πιαστούν κορόιδα αυτοί που στα σκοτεινά τους δωμάτια σχεδιάζουν τόσα και τόσα και έχουν σκεφτεί και αποφασίσει ομοτρόπως για μας και πριν από μας; Θα ακουγόταν τωόντι πολύ παράδοξο. Η ενεργειακή και στρατιωτική σημαντικότητα της χώρας μας ενώνει σε κοινά συμφέροντα το δίπολο Η.Π.Α. και Ε.Ε., το οποίο ουσιαστικά αποτελεί μία συμμαχία ενάντια σε αλλότριες απειλητικές δυνάμεις, όπως για παράδειγμα τη Ρωσία, η οποία με τη σειρά της ψάχνει διέξοδο στη Μεσόγειο. Είναι σχεδόν απροκάλυπτο πως τα διπλωματικά παιχνίδια στην πολιτική σκακιέρα φαίνονται στημένα, προσχεδιασμένα, αυτό ακριβώς που σημαίνεται με τη λέξη παιχνίδι. Σε βάρος, ωστόσο, των αληθινών ανθρώπων και τόσο καλά σχεδιασμένο και κεκαλυμμένο που επιτυγχάνει τον φόβο των λαών και τη συνακόλουθη πολύμορφη καθυπόταξη και ποδηγέτησή τους.

Το κείμενο της Αποκάλυψης είναι εν προκειμένω εξόχως και ομωνύμως αποκαλυπτικό. Δηλαδή αναφέρεται σε μια παγκοσμιοποιημένη πραγματικότητα – τουλάχιστον σε μεγάλη έκταση της υφηλίου, αν όχι σε όλη – κατά την οποία η παγκόσμια οικονομία θα ελέγχεται από ένα ή λίγα άτομα. Άλλως δεν εξηγείται η ολοκληρωτική επιβολή της οικονομικής τους ισχύος (Αποκ. 13:16). Επομένως φαίνεται ότι οδηγούμαστε σε συλλογικά και συγκεντρωτικά κυβερνητικά σχήματα και σε κρατικές ενοποιήσεις και όχι στο αποκεντρωτικό αντίστροφο του πράγματος. Κατά τη δική μας εκτίμηση, θα διευρύνεται παρά θα συρρικνώνεται η Ε.Ε., οπότε μια επικείμενη διάλυσή της  – γεγονός αναπόφευκτο μετά από μια πιθανή έξοδο της Ελλάδας, η οποία θα παρέσυρε εν είδει χιονοστιβάδας σε ανάλογες κινήσεις και άλλες χώρες – δεν μοιάζει ορατή.

Τώρα τελευταία κυκλοφορεί στο διαδίκτυο η παλαιόθεν γνωστή παραφιλολογία για την κάρτα του πολίτη και το τσιπάκι, που ταυτίζονται με το χάραγμα. Φυσικά δεν πρόκειται εδώ ούτε να συμφωνήσουμε συλλήβδην με τέτοια τρομολαγνικά σενάρια και να κινδυνολογήσουμε εκεί όπου εν υφίσταται ουδείς λόγος ανησυχίας. Κανένα τσιπ επί του σώματος και καμιά λήψη  κάρτας δεν συνιστούν χάραγμα, εφόσον δεν συνδέονται με άρνηση της πίστεως του Χριστού. Άλλωστε, και στο ίδιο το κείμενο της Αποκάλυψης αυτό διαβάζουμε, δηλαδή πρώτα αποδέχεται κάποιος τον αντίχριστο ως μεσσία Χριστό και έπειτα σφραγίζεται η πίστη του αυτή με το χάραγμα του 666 (Αποκ. 13:12-18). Αυτό όλο, όμως, δεν μας εμποδίζει να αναγνωρίσουμε τα νέα δεδομένα της παγκοσμιοποίησης, κατά την οποία η κάνουλα της χρηματοδότησης ανήκει κατά πλεονασματικό τρόπο σε ένα ηλεκτρονικό σύστημα, το οποίο μπορεί κάλλιστα να περάσει στα χέρια μιας παγκόσμιας μοναρχίας ή ολιγαρχίας, όπως προφητεύει σχετικά η Αποκάλυψη. Και όλοι γνωρίζουμε την αδυναμία της συντριπτικής πλειοψηφίας να επιβιώσει εκτός αστικών κοινωνιών, οπότε ορισμένως αντιλαμβανόμαστε τη γενικότερη εξάρτησή μας από την τεχνολογία και την ηλεκτρονική – εικονική οικονομική διακυβέρνησή μας.

Πολλοί ίσως συμφωνήσουν πως περίπου έτσι θα γίνουν τα πράγματα, αλλά τούτο δεν συνεπάγεται και τη χρονική επίσπευση των γεγονότων. Πράγματι, δεν μπορούμε ούτε εξουσιοδοτούμεθα από πουθενά να προσδιορίσουμε τον καιρό των επερχόμενων εσχάτων. Δυνάμεθα, εντούτοις, να αναγνωρίζουμε τα σημεία των καιρών, τα οποία ωσεί νέφη πυκνώνουν ολοένα και πιότερα στον παγκόσμιο ορίζοντα. Η πίστη της ανθρωπότητας στον Χριστό έχει σχεδόν εκλείψει. Ο αθεϊσμός και αγνωστικισμός αποτελούν λαίλαπα στις δυτικές χριστιανικές κοινωνίες. Υπάρχει ισχυρότερο σημάδι από τούτο (Λουκ. 18:8);

το είδαμε εδώ

χξς’ – Το όνομα του Αντιχρίστου (Αποκ. 13,18)

Ζητήθηκε η ερμηνεία του χωρίου της Αποκαλύψεως 13,18, το οποίον είναι όχι δυσνόητο αλλ’ ακατανόητο, και μάλιστα προκαλεί το ενδιαφέρον του πιστού. Επειδή είναι μυστηριώδες και ομιλεί περί του αντιχρίστου, συνδυάζει δηλαδή το ακατανόητο και το ελκυστικό, προτάθηκαν περί αυτού τόσες ερμηνείες, όσες δεν προτάθηκαν για άλλο χωρίον της Γραφής. Αναμφιβόλως δε με όση αγωνία και περιέργεια περίμεναν οι Εβραίοι την έλευση του Μεσσία, με τόση ενδιαφέρονται και οι Χριστιανοί να πληροφορηθούν την Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου και το πρόσωπο και το όνομα του ολίγον προ αυτής ερχομένου αντιχρίστου. Ακριβώς δε το όνομα αυτό αποκαλύπτει, αλλ’ αινιγματωδώς, ο ευαγγελιστής Ιωάννης θεόθεν εμπνεόμενος και λέγοντας. «Ώδε η σοφία εστίν· ο έχων νουν ψηφισάτω τον αριθμόν του θηρίου· αριθμός γαρ ανθρώπου εστί· και ο αριθμός αυτού χξς’» (Αποκ, 13,18). Στο ΙΓ’ κεφάλαιο, που βρίσκεται το χωρίο αυτό, ο προφήτης ομιλεί α’) περί του δράκοντος σατανά, β’) περί του αντιχρίστου, ο οποίος παρουσιάζεται ως θηρίο που έχει επτά κεφαλές, δέκα κέρατα και τις ιδιότητες των πλέον αιμοβόρων θηρίων της γης, και στο οποίον ο σατανάς δίδει όλη την εξουσία του, και γ’) περί ενός προβατόσχημου θηρίου, το οποίον καλεί όλους τους κατοίκους της γης να προσκυνήσουν την εικόνα του αντιχρίστου. Λίγοι αρνούνται μένοντας πιστοί στον αληθινό Θεό, ενώ ο πολύς κόσμος προσκυνεί τον αντίχριστο και σφραγίζει το μέτωπό του ή το δεξιό του χέρι με τον αριθμό χξς’ (= 666), ο οποίος παριστάνει το όνομα εκείνου.

Υπάρχει πάντοτε συνήθεια, άλλα κυρίως υπήρχε κατά την αρχαία εποχή, ένα όνομα για διαφόρους λόγους να παριστάνεται με αριθμό, όπως π.χ. το όνομα του Κυρίου «Ιησούς» παριστάνετο με τον αριθμό 888 (Ι΄+η’+σ’+ο’+υ’+σ’= ωπη’= 888). Ποιό όμως άραγε είναι το όνομα εκείνο, του οποίου τα γράμματα, όταν εκληφθούν ως αριθμοί, δίδουν με πρόσθεση ή με άλλο τρόπο τον αριθμόν 666; Ποιός δηλαδή είναι ο αντίχριστος; Για την εύρεση του ονόματος οι κατά καιρούς ερμηνευτές χρησιμοποίησαν διαφόρους μεθόδους. Σημειωτέον δε ότι προσπάθησαν να βρουν και ονόματα δίδοντα άθροισμα 666, διότι μερικά χειρόγραφα της Αποκαλύψεως αντί χξς’ είχαν χις΄. Η συνηθέστερη μέθοδος είναι αυτή την οποίαν αναφέραμε. Κατ’ αυτήν άλλοτε ετηρείτο η ορθογραφία των ονομάτων και άλλοτε δεν ετηρείτο. Χρησιμοποιήθηκαν δε ως γραφές των ονομάτων άλλοτε η ελληνική, άλλοτε η εβραϊκή και τελευταίως και η λατινική, διότι καθένας από τους αρχαίους λαούς παρίστανε τους αριθμούς με γράμματα του δικού του αλφαβήτου, αυτά δε τα τρία αλφάβητα είναι τα σπουδαιότερα εν σχέσει προς την Γραφήν.

Ήδη οι αρχαιότατοι πατέρες, οι άμεσοι διάδοχοι των αποστόλων, ζήτησαν όχι να μάθουν το ίδιο το όνομα του αντιχρίστου (περί αυτού θα δούμε τι πίστευαν), αλλά να υποδείξουν στους πιστούς μερικά ονόματα μόνον παραδείγματος χάριν. Έτσι ο Ιππόλυτος λέει στο Περί Χριστού και περί αντιχρίστου έργο του ότι «Πολλά ευρίσκομεν ονόματα τούτω τω αριθμώ ισόψηφα περιεχόμενα, οίον ως φέρε ειπείν το Τειτάν… ή το Ευάυθασ». (Κατά την αρχαία εποχή δεν υπήρχε τελικό σίγμα ιδιαίτερο). Παρόμοια ονόματα μόνον ως παραδείγματα προτάθηκαν από τους πατέρες και τα Λαμπέτισ, Ευδανέασ, Ευινάσ, Ρειφάν, Περσαίοσ, Σαμναίοσ, Χαίεν. Κυρίως όμως ο Ιππόλυτος πρότεινε ως παράδειγμα το Λατείνοσ, το οποίον έμαθε από τον διδάσκαλό του Ειρηναίο, ως επιτυχέστερο, διότι έκτος του ότι έδινε άθροισμα 666, σήμαινε τον αυτοκράτορα της κοσμοκράτειρας Ρώμης που είχε πολλά κοινά γνωρίσματα με το δεκακέρατο θηρίο της Αποκαλύψεως, μάλιστα δε δύο, ότι ήτο α’) κοσμοκράτορας και β’) διώκτης των Χριστιανών. Επί πλέον οι μεταγενέστεροι πατέρες είδαν ότι τον αριθμόν 666 δίδουν και οι φράσεις η λατίνη βασιλεία και η ιταλική βασιλεία. Στον Ιππόλυτο αποδίδεται και ένα έργο, στο οποίον λέγεται ότι το όνομα του αντιχρίστου είναι Αρνούμε (αντί αρνούμαι), επειδή οι διώκτες των Χριστιανών πίεζαν αυτούς να αρνηθούν «τον Θεόν τον εσταυρωμένον». Από μεταγενέστερους εκκλησιαστικούς συγγραφείς βρέθηκαν ότι δίδουν τον αριθμόν 666 οι φράσεις κακόσ οδηγόσ, αληθήσ βλαβερόσ, πάλαι βάσκανοσ, αμνός άδικοσ, ο νικητήσ, και το λατινικόν επίθετον βενέδικτοσ (benedictus), το οποίον έκτος του ότι συμπληρώνει τον αριθμόν 666 σημαίνει και «ευλογημένος», ως ευλογημένος δε θα παρουσιασθεί ο πλήρης κατάρας και ασεβείας αντίχριστος, μιμούμενος εξωτερικώς τον Χριστόν, διά να εξαπατήσει τους ανθρώπους. Οι μέχρι τώρα ερμηνείες είναι των αρχαίων εκκλησιαστικών συγγραφέων ουδεμία προτείνεται ως αποκλειστική ερμηνεία του 666, αλλά όλες ως απλά παραδείγματα.

Κατά τους νεωτέρους χρόνους το ζήτημα δεν έτυχε καλού χειρισμού. Τον μυστηριώδη τούτον αριθμόν αποπειράθηκαν να τον αποκρυπτογραφήσουν αφ’ ενός μεν άνθρωποι θρησκευτικοί αλλ’ αγνοούντες το πνεύμα της αρχαίας εκκλησιαστικής παραδόσεως και εκτρεπόμενοι της γραμμής των αγίων πατέρων, αφ’ ετέρου δε επιστήμονες αμφισβητούντες την θεοπνευστία και την προφητική αξία της Αποκαλύψεως. Και οι μεν και οι δε ευρίσκουν τα ονόματα όχι «γυμνασίας χάριν» ως οι πατέρες, ούτε μετά της επιφυλάξεως εκείνων, αλλ’ υποστηρίζοντας με φανατισμό καθένας την άποψή του ως μοναδική και απορρίπτοντες όλες τις άλλες. Το χειρότερο δε είναι ότι δεν πρόσεξαν το φρόνιμο πνεύμα των πατέρων και νόμισαν ότι και εκείνοι προτείνουν τα παραδείγματά τους ως αποκλειστικές ερμηνείες. Τοιουτοτρόπως οι εκπροσωπούντες το πρώτον ρεύμα, δεχόμενοι ως ερμηνευτική αρχή ότι ο προφήτης αναφέρεται κατ’ ευθείαν σε ένα πρόσωπο των έσχατων καιρών, τον μέγιστο εχθρό της Εκκλησίας, μεταποίησαν το πατερικό βενέδικτοσ, σε κύριον όνομα Βενέδικτος και συμπέραναν ότι αυτός είναι ο πάπας Βενέδικτος Η’ (1012-1024), ο οποίος πρώτος υπεστήριξε επισήμως την σφαλερά προσθήκη «και εκ του Υιού» στο Σύμβολο της πίστεως και δίχασε την Εκκλησία. Επίσης παρατηρήθηκε ότι, αν προσθέσουμε όσα γράμματα του τίτλου Vicarius Filli Dei παριστάνουν αριθμούς, έχουμε τον αριθμό 666 (V+Ι+C+I+V+Ι+L+Ι+D+I=666). Vicarius Filli Dei σημαίνει «Τοποτηρητής του Υιού του Θεού», όπως ονομάζει τον εαυτόν του ο πάπας. Και η λέξη π α π ί σ κ ο σ ευρέθη ως όνομα του αντιχρί¬στου, ο δε Λούθηρος και οι άλλοι προτεστάντες υπεστήριζαν ότι ο πάπας είναι ο αντίχριστος. Εκδικούμενοι οι παπικοί απέδειξαν άλλοι μεν ότι αντίχριστος είναι ο Λούθηρος, άλλοι δε ότι είναι ο Ιωάννης Καλβίνος. Βραδύτερον ευρέθη ότι τον αριθμό 666 δίδουν και τα ονόματα Μοαμέτισ (=Μωάμεθ), Οτμάνεσ (Οθωμανός), ολ-οσμάνεσ (γένος οθωμανικόν) και Σ ε λ ή μ, το οποίον είναι όνομα τριών αγρίων σουλτάνων. Αυτά εύρισκαν οι υπόδουλοι Χριστιανοί, οι οποίοι στέναζαν υπό το πέλμα των αιμοβόρων και αλλοθρήσκων δυναστών, όπως άλλοτε στέναζαν υπό τους διώκτες Ρωμαίους αυτοκράτορες οι πρόγονοί των και τους έβλεπαν ως αντιχρίστους. Ως αντίχριστοι επίσης προβλήθηκαν και άλλοι δυνάστες όπως ο Ναπολέων, ο Γουλιέλμος Β’ της Γερμανίας υποκινητής του Α’ παγκοσμίου πολέμου, ο Χίτλερ, ο Λένιν και ο Στάλιν, εκ των οποίων το όνομα του δευτέρου δίδει ακριβώς τον αριθμό 666 (Γ’ + ο’ + υ’ + λ’ + ι’ + ε’ + λ’ + μ’ + ο’ + ς’ +Β’ = 666). Τον αριθμό δίδουν και οι λέξεις ει επιστήμη και κομουνί ς’. Επίσης το σχήμα του κομμουνιστικού σφυροδρέπανου, όταν αναλυθεί καταλλήλως, δίδει το σύμπλεγμα χξς΄. Τα τρία αυτά γράμματα παρατήρησε κάποιος ότι είναι αρχικά της φράσεως χρησμός ξύλον σοφίας, στην οποίαν όμως ουδεμία ερμηνεία έδωσε. Άλλοι υπέδειξαν ότι ο αριθμός σημαίνει τον αντίχριστο, μόνον διότι είναι καθ’ εαυτόν μυστηριώδης· αποτελείται δηλονότι εκ τριών 6, το τετράγωνο του 6 είναι το 36, αν δε προσθέσουμε όλους τους αριθμούς από το 1 μέχρι το 36, λαμβάνουμε άθροισμα 666. Άλλος υποστήριξε ότι ο αριθμός 666 είναι σύμβολο της αοριστίας και εκφράζει το χάος των αρχαίων. Αλλ’ η ερμηνεία αυτή είναι πολύ αόριστη. Τέλος υπήρξε και κάποιος, ο οποίος υποστήριξε ως αντίχριστο τον εαυτόν του, και αυτός ήταν ο Νίτσε!

Παραλλήλως το ενδιαφέρον του άλλου ρεύματος, των επιστημόνων, στράφηκε σε κάποιους αρχαίους αιρετικούς και κυρίως στους Ρωμαίους αυτοκράτορες τους διώκτες των Χριστιανών. Και τούτο διότι ως ερμηνευτική αρχή, την οποίαν άλλοτε ομολογούν και άλλοτε όχι, έθεσαν το ότι η Αποκάλυψη δεν είναι θεόπνευστο βιβλίο ούτε δύναται να προδιαγράψει πρόσωπα του μέλλοντος, αλλ’ απλώς ο συγγραφέας της είναι δήθεν φανατικός Ιουδαίος και υπό τον αριθμόν 666 υπονοεί κάποιον Ρωμαίο αυτοκράτορα εχθρό του έθνους του. Βασιζόμενοι λοιπόν στο ελληνικό, το εβραϊκό και το λατινικό αλφάβητο και χρησιμοποιούντες διαφόρους μεθόδους, βρήκαν ότι δίδουν τον αριθμόν 666 (ή 616) τα ονόματα Καίσαρ θεόσ, Γάιοσ Καίσαρ, δηλαδή ο Καλλιγούλας, Νέρων Καίσαρ, Τίτοσ και Δ ο μ ι τ ι α ν ό σ . Κατ’ επέκταση δε προτάθηκαν και οι αυτοκράτορες Ο ύ λ π ι ο σ (ο Τραϊανός), Αδριανόσ, Διοκλητιανόσ και Ιου¬λιανόσ ο παραβάτης. Ένας ξένος θεολόγος παρατήρησε ότι τα αρχικά των ονομάτων των εννέα πρώτων Ρωμαίων αυτοκρατόρων, όταν τα μεταγραμματίσουμε στην ελληνική γραφή και προσθέσουμε ένα ι (=10), δίδουν την λέξη ογκοτόγιον, η οποία αποτελείται εκ του ελληνικού «όγκος» (= αλαζονεία) και του λατινικού toga (ένδυμα των Ρωμαίων αυτοκρατόρων και συγκλητικών) και η οποία έχει άθροισμα 666. Άλλοι υπέδειξαν ως αντιχρίστους τον Σίμωνα τον μάγο, ή τον Άρειο. Εν γένει δε οι αιρεσιάρχες εθεωρούντο πάντοτε ως ο αντίχριστος. Και ο Αναστάσιος Β’ Αντιοχείας παρομοίαζε τους δέκα αιρεσιάρχες των μονοφυσιτών προς τα δέκα κέρατα του επτακέφαλου θηρίου της Αποκαλύψεως και τους ονόμαζε κοινώς δεκακέρατον του αντιχρίστου.

Το άριστον όμως είναι να μη εξέρχεται κανένας από τη γραμμή των πατέρων της Εκκλησίας. Οι βάσεις και των δύο προειρημένων ρευμάτων είναι επισφαλείς, ενώ η ερμηνευτική αρχή των πατέρων, η οποία εφαρμόζεται στις προφητείες, ευρίσκεται πάντοτε εντός της αληθείας. Όπως όλοι οι προφήτες ομοίως και ο ευαγγελιστής Ιωάννης, προβλέποντας τα μέλλοντα και προφητεύων περί αυτών, έχει μεν κατά νουν ένα αντιπροσωπευτικό τύπο του καιρού του, στον οποίον κατ’ αρχήν αρμόζουν τα λεγόμενά του, προδιαγράφει δε δι’ αυτού του τύπου αδρομερώς πολλά πρόσωπα καθ’ όλην την ιστορία της Εκκλησίας, κυρίως δε ένα πρόσωπο του απωτάτου μέλλοντος, στο οποίον κατ’ ουσίαν αναφέρονται οι λόγοι του και λαμβάνουν έτσι προφητικό χαρακτήρα. Συνεπώς ο ερμηνευτής πρέπει πρώτον να εύρη τους τύπους και έπειτα τα τυπούμενα.

Ο προφήτης βλέπει τον σατανά (δράκοντα) να εξαποστέλλει στον κόσμο δύο θηρία, ένα το επτακέφαλο, το οποίον είναι η απιστία και η αθεΐα, φανερός δηλαδή ο αντίχριστος, και ένα δεύτερο προβατόσχημο, το οποίον είναι η πλάνη και η αίρεση. Καθ’ όλην την αγία Γραφή συνηθίζεται οι μεν φανεροί εχθροί του Θεού να παριστάνονται ως άγρια θηρία, οι δε διαστροφείς της αλήθειάς του και ύπουλοι εχθροί του ως προβατόσχημα. Εκ των δύο θηρίων το μεν τερατόμορφο εξέρχεται εκ της θαλάσσης, το δε προβατόσχημο εκ της γης. Εις την Γραφή η θάλασσα συμβολίζει την άβυσσο των σκοτεινών δυνάμεων, η δε γη τις δυνάμεις, οι οποίες διάκεινται πολλάκις φιλικώς προς την Εκκλησία. Εδώ λοιπόν το μεν τερατόμορφο εξέρχεται κατ’ ευθείαν εκ της θαλάσσης το δε προβατόσχημο εκ της γης. Τόσον η αθεΐα όσον και η αίρεση είναι κατ’ ουσίαν μία τάξις και αμφότερες έργα του σατανά. Αμφότερες δρούσαν και επί της εποχής του Ιωάννου και ήταν εύκολο στους πιστούς να αντιληφθούν, όταν γινόταν περί αυτών λόγος συγκεκαλυμμένως. Ποιοί δε είναι αυτοί; Οπωσδήποτε πρόκειται περί προσώπων, περί ενός Ρωμαίου αυτοκράτορα και ενός αιρεσιάρχου. Εις τούτο συντείνει η γνώμη του Ειρηναίου, μαθητού του Πολυκάρπου, ο όποιος ήτο μαθητής του συγγραφέα της Αποκαλύψεως, ότι αντίχριστος είναι ο Λατείνος· υπονοείται δε υπό τήν λέξιν κάποιος Ρωμαίος αυτοκράτορας ή ο Νέρων ή ο Δομιτιανός, οι δυο μεγάλοι διώκτες των Χριστιανών. Είναι δε μάλλον ο Νέρων διά πολλούς λόγους. Εκτός του ότι το όνομά του γραφόμενο εβραϊστί δίδει τον αριθμόν 666, το πρόσωπό του συνδυάζει και όλα τα γνωρίσματα. Αυτός ήταν ο συγκεντρώνων στο πρόσωπό του πολλά αξιώματα (επτά κεφαλές) και ο έχων τα πολλά διαδήματα, τα οποία συνέλεγε στις διάφορες πόλεις ως αθλητής, μουσικός, ποιητής, καλλιτέχνης, ελευθερωτής κλπ.(δέκα διαδήματα). Αυτός ως έχων θηριώδη χαρακτήρα ήταν το θηρίο – αντίχριστος. Ο Νέρων ήταν εκείνος, όστις επί πολλά έτη μετά το θάνατό του έμεινε στη μνήμη των Χριστιανών ως ο κατ’ εξοχήν διώκτης αυτών και τον οποίον υπαινίσσεται ως τύπον του αντιχρίστου και ο απόστολος Παύλος λέγων «Το γαρ μυστήριον ήδη ενεργείται της ανομίας· μόνον ο κατέχων άρτι έως εκ μέσου γένηται· και τότε αποκαλυφθήσεται ο άνομος, ον ο Κύριος αναλώσει τω πνεύματι του στόματος αυτού και καταργήσει τη επιφανεία της παρουσίας αυτού· ού έστιν η παρουσία κατ’ ενέργειαν του σατανά εν πάση δυνάμει και σημείοις και τέρασι ψεύδους και εν πάση απάτη της αδικίας εν τοις απολλυμένοις, ανθ’ ων την αγάπην της αληθείας ουκ εδέξαντο εις το σωθήναι αυτούς». (Β’ Θεσσ. 2, 7 – 10).

Παρατηρήθηκε επί πλέον ότι το σύμπλεγμα χξς’ παριστάνει τα ακραία γράμματα του ονόματος «Χριστός» διχαζόμενα υπό του οφιοειδούς ξ του παριστάνοντος τον όφιν, τον οποίον λάτρευαν οι οφίται, οι διεισδύσαντες εντός της Εκκλησίας, όπως το ξ εντός του ονόματος του Χριστού. Δυνάμεθα να προσθέσουμε ότι το ξ αποτελείται εκ δύο Ν, των ακραίων γραμμάτων του ονόματος Νέρων κατά την ελληνική γραφή. Κατ’ άλλον δηλαδή τύπο ο Νέρων είναι το επτακέφαλο θηρίο και οι αιρετικοί (ένας εκ των αρχαίων αιρεσιαρχών των συγχρόνων του ευαγγελιστού) είναι το προβατόσχημο, έχοντες όψιν αγαθή και έσωθεν γέμοντες πλάνης και κακουργίας.

Ως προφητεία δε περί των εσχάτων ο αριθμός ανάγεται μεν σε πολλούς κατά καιρούς εχθρούς της Εκκλησίας , αρμόζει δε πλήρως και αναπαύεται εις τον κύριον αντίχριστον, τον ερχόμενον ολίγον προ της δευτέρας παρουσίας του Κυρίου. Τότε όλοι οι πιστοί, και οι αγράμματοι και τα νήπια, θα ερμηνεύσουν τον αριθμό του θηρίου ευκόλως, ενώ αυτός θα παραμείνει ακατάγνωστος για τους μη πιστούς, όσον σοφοί και αν είναι. Λέγων ο προφήτης «ώδε η σοφία εστί», καθ’ όσον μεν αποτείνεται προς τους συγχρόνους του, εννοεί την νοημοσύνη των πιστών, καθ’ όσον δε αποτείνεται προς τους έσχατους ανθρώπους και συγχρόνους του αντιχρίστου, εννοεί την πίστη στο Αρνίον, η οποία θα καθιστά διαυγείς τους πνευματικούς οφθαλμούς των πιστών, δια να διακρίνουν τα σημεία των καιρών και τον αντίχριστο. Αυτός δεν θα είναι ο σατανάς αόρατος, ούτε ενσαρκωμένος, διότι ο σατανάς δεν έχει τη δύναμη να ενανθρωπήσει, αλλά θα είναι άνθρωπος νεκρός και πεπωρωμένος, πληρεξούσιος του σατανά τόσον ομόφρων και αφοσιωμένος σ’ αυτόν, ώστε ο σατανάς θα του παραδώσει εν λευκώ την εξουσία του.

Αυτά φρονούν περί αντιχρίστου οι πατέρες και μάλιστα αυτοί οι οποίοι υπέδειξαν παραδείγματα αποκρυπτογραφήσεως του 666. Ο μεν Ειρηναίος δηλονότι λέγει ότι «Ασφαλέστερον και ακινδυνότερον το περιμένειν την έκβασιν της προφητείας ή το καταστοχάζεσθαι και καταμαντεύεσθαι ονόματος», ο δε Ιππόλυτος ότι «Των καιρών επιγινομένων και αυτός περί ου προείρηται (ο αντίχριστος) φανερωθήσεται και το όνομα δήλως πάσι σημανθήσεται». Προσθέτει δε και ο Ανδρέας Καισαρείας ομοφωνών προς αυτούς ότι «την ακρίβειαν της ψήφου ως και τα λοιπά περί αυτού γεγραμμένα ο χρόνος αποκαλύψει και η πείρα τοις ν ή φ ο υ σ ι ν».

Ο αρχιμανδρίτης Αυγουστίνος Καντιώτης (Τα τέσσαρα χρώματα, σελ. 7, υποσ.), αναφέρει το εξής ζωηρό σχετικό παράδειγμα. Εις την Αποκάλυψη (κεφ. θ’) προφητεύεται ότι κάποτε θα βλάψουν την ανθρωπότητα ακρίδες με θώρακας σιδηρούς, αι οποίαι θα σκορπίσουν τον θάνατο από τας ουράς των, ο δε κρότος των πτερύγων των θα ομοιάζει με κρότο πλήθους αρμάτων. Ουδείς ηδύνατο να φαντασθή τί θα ήσαν αι τερατώδεις αύται ακρίδες. Και όμως προ ολίγων ετών ένα νήπιον, ενώ ευρίσκετο εις τους αγρούς με τους γονείς του, στην περιοχή της Κοζάνης, μόλις είδε ένα σμήνος αεροπλάνων φώναξε «Μάνα! καρκαλέτσια!». Στην περιοχή δε εκείνη η λέξη καρκαλέτσια σημαίνει ακρίδες.

Ο προφήτης λοιπόν έχει κατά νουν τον Νέρωνα και κάποιον ή πολλούς αιρετικούς, αλλ’ ο προφητικός του οφθαλμός διασχίζων τους αιώνας ατενίζει εις το σκοτάδι των έσχατων καιρών τον κατ’ εξοχήν αντίχριστον. Αλλά και όλες οι ερμηνείες που προαναφέραμε δικαιώνονται κατά τούτο μόνον, καθ’ ό,τι υπέδειξαν ως αντιχρίστους ορισμένα πρόσωπα διαφόρων εποχών, τα οποία ήταν διώκτες ή παραχαράκτες της Χριστιανικής πίστεως. Υπάρχουν λοιπόν αντίχριστοι πολλοί ως πρόδρομοι του μεγάλου αντιχρίστου των εσχάτων, καθώς δίδαξε το Πνεύμα το άγιον δια του ιδίου ευαγγελιστού Ιωάννου λέγοντας· «Παιδία, εσχάτη ώρα εστί, και καθώς ηκούσατε ότι ο αντίχριστος έρχεται, και νυν αντίχριστοι πολλοί γεγόνασιν» (Α’ Ίω. 2, 18).

(Στεργίου Ν. Σάκκου, Ομοτ. Καθηγητού Παν/μίου, «Η έρευνα της Γραφής», εκδ. Ορθ. Αδελφ. “Απολύτρωσις”, Θεσ/νίκη, σ. 152-160)

 το είδαμε εδώ

Τα εκκλησιαστικά σκάνδαλα ως απαιτούμενο σημείο πριν τον ερχομό του Αντιχρίστου.

«…Να μη σκανδαλισθούμε και χάσουμε την ψυχή μας από την διαγωγή του Κλήρου αναλογιζόμενοι, ότι και μεταξύ των μαθητών του Χριστού βρέθηκε προδότης…»

Άλλο χαρακτηριστικό σημάδι, που θα προμηνύει τον ερχομό του Αντιχρίστου, θα είναι η υποχώρηση της αγάπης και το φούντωμα του μίσους. «Τότε σκανδαλισθήσονται πολλοί και αλλήλους παραδώσουσι και μισήσουσιν αλλήλους» (Ματθ. ΚΔ.10), είπε ο Κύριος. Ο σκανδαλισμός αυτός, το μίσος αυτό αναφέρεται μεταξύ των Χριστιανών. Ο Κύριλλος Ιεροσολύμων μάλιστα τονίζει, ότι το σημείο αυτό είναι «εκκλησιαστικό», εννοεί δηλαδή το κλίμα μίσους μεταξύ των κληρικών.

Όχι μόνο οι λαϊκοί θα κυριευθούν από μίσος, αλλά και οι Κληρικοί. Οι ποιμένες θα παρουσιάζουν αμέλεια για τα πρόβατά τους και αντί για ποιμένες θ’ αποδεικνύονται λύκοι και «το ψεύδος ασπάσονται». Από την διαγωγή τους ο λαός θα έχει προς τους Ιερείς ανυπότακτη διάθεση.

Τα σκάνδαλα και τα εμπόδια για την σωτηρία των χριστιανών θα προέρχονται από τους ίδιους και από τους εκκλησιαστικούς τους ταγούς, διότι πολλοί θα σκανδαλισθούν την εποχή εκείνη και θα μισηθούν θανάσιμα αναμεταξύ τους.

Θα ξεσηκωθούν, όπως λέγει ο Κύριλλος Ιεροσολύμων, «επίσκοποι κατ’ επισκόπων και κληρικοί κατά κληρικών και λαοί κατά λαών μέχρις αιμάτων» (ΒΕΠΕΣ 39,188).

Μας εφιστά την προσοχή όμως ο Κύριλλος να μη ταραχθούμε από αυτά, διότι έχουν προφητευθεί. «Μη πρόσεχε τοίνυν τοις γινομένοις, αλλά τοις γεγραμμένοις» τονίζει. Κι ακόμα λέγει ο Άγιος Πατήρ να μη σκανδαλισθούμε και χάσουμε την ψυχή μας από την διαγωγή του Κλήρου αναλογιζόμενοι, ότι και μεταξύ των μαθητών του Χριστού βρέθηκε προδότης: «Ει εν Αποστόλοις ευρέθη προδοσία, θαυμάζεις ει εν επισκόποις ευρίσκεται μισαδελφία;». (Κυρίλλος Ιεροσολύμων ΒΕΠΕΣ, 39,188).

Γεγονότα μισαδελφίας κληρικών και λαϊκών χριστιανών έχουμε πολλά στο πέρασμα των αιώνων. Η μισαδελφία όμως λίγο λίγο πριν έλθει ο Αντίχριστος θα ενταθεί. Το φούντωμα αυτό του κακού θα αποτελεί «σημείον», σημάδι του ερχομού του Αντιχρίστου.

Γεγονός είναι, ότι σε μερικές εποχές, όχι μόνο απλοί ιερείς κατασκανδαλίζουν τον λαό, αλλά και επίσκοποι και αρχιεπίσκοποι και Πατριάρχες. Αντί να οδηγούν τους ανθρώπους στην Πίστη, τους σκανδαλίζουν, είτε με τις αιρετικές δοξασίες τους, είτε με τις φιλαιρετικές διδασκαλίες τους και απειλούν έτσι με απώλεια και τις ψυχές του Ποιμνίου τους. (Μήπως αυτό δεν συμβαίνει εδώ τελευταία με τον Οικουμενισμό;)

Το Πνεύμα του Θεού τα προείπε βέβαια όλα αυτά, για να ξέρουν οι πιστοί και να μη σκανδαλισθούν. Είδαμε πόσο ωραία και ψυχοσωτήρια μάς προτρέπει ο Άγιος Κύριλλος.


Πηγή: «Ο Αντίχριστος», Αρχ. Χαραλάμπους Βασιλοπούλου, εκδ. «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ» (Σελ. 105-107)


πηγή
Το είδαμε εδώ

Προφητείες για τους εσχάτους καιρούς του αγίου Ανδρέα του δια Χριστόν Σαλού

Προφητείες για τους εσχάτους καιρούς

Από τον βίο του αγίου Ανδρέα του δια Χριστόν Σαλού

(Τέλη 9ου αρχές 10ου αι. μ.Χ.)

Πηγή: βίος του οσίου Ανδρέου του δια Χριστόν σαλού, εκδ. Ιεράς Μονής Παρακλήτου

Οι άγιοι του Κυρίου είναι οδοδείκτες της πορείας ενός εκάστου ημών, αλλά και του κόσμου μας. Γιατί όπως είπε ο Χριστός, "όλα τα φανέρωσα στους φίλους μου" (Ιωάννης 15/ιε΄15). Καθώς λοιπόν διαβάζουμε την προφητεία αυτή, παρμένη από την εξαίρετη έκδοση της Ι. Μ. Παρακλήτου, και για να αποφύγουμε τον κίνδυνο παρερμηνείας, ας θυμόμαστε τα εξής: 1. Για μια εντελώς ορθή κατανόηση της προφητείας, χρειάζεται το πρωτότυπο κείμενο, και όχι η μετάφραση που δημοσιεύουμε εμείς εδώ. 2. Από τη ρήση αυτών που είπε ο άγιος, μέχρι την κατανόηση, την ενθύμιση και την καταγραφή τους από τον μαθητή του, υπάρχει κάποια απόσταση, που καλό είναι να την θυμόμαστε. Ειδικά σε μια τόσο περίπλοκη προφητεία, που δύσκολα συγκρατεί κανείς μέχρι να την καταγράψει. 3. Να θυμόμαστε ότι ορισμένα πράγματα έχουν γραφεί με βάση την ορολογία της εποχής εκείνης που γράφτηκαν, και πρέπει σε κάθε περίπτωση να διακρίνουμε την περιγραφή από την ερμηνεία μιας προφητείας. Και κάποια άλλα γράφθηκαν μόνο για την περιοχή της Κωνσταντινούπολης, ενώ άλλα είναι γραμμένα σε προφητική γλώσσα που παραπέμπει σε ανάλογες προφητείες της Αγίας Γραφής, χωρίς τη γνώση των οποίων, δεν μπορεί να γίνει αποσυμβολισμός.

Αρχές των ωδίνων

Ο Επιφάνιος συναντήθηκε κάποτε με τον όσιο και τον πήρε σπίτι του, με σκοπό να ξεκουρασθεί για μια τουλάχιστον εβδομάδα απ’ τους πολλούς κόπους. Κάθησαν κάπου μόνοι τους και ο νέος άρχισε να τον ερωτά:

-   Πως θα γίνει το τέλος του κόσμου; Τι είναι «αι αρχαί των ωδίνων» και πότε θα γίνουν; Από που θα καταλάβουν οι άνθρωποι ότι πλησιάζει η συντέλεια, και ποια θα είναι τα σημάδια που θα τη φανερώνουν; Ποιο τέλος θα έχει η Πόλις μας (Κωνσταντινούπολη), αυτή η νέα Ιερουσαλήμ; Τι θα γίνουν οι σεβάσμιοι ναοί; Τι θα γίνουν οι θείοι σταυροί, οι άγιες εικόνες και τα ιερά βιβλία; Που θα ασφαλισθούν τα λείψανα των αγίων; Εξήγησέ μου, σε παρακαλώ! Ξέρω ότι για σένα και τους αγίους, που είναι όμοιοι μ’ εσένα, είπε ο Θεός: «Υμίν δέδοται γνώναι τα μυστήρια της βασιλείας των ουρανών». Πόσο μάλιστα τα μυστήρια του κόσμου!

-   Η Πόλης αυτή, αποκρίθηκε ο μακάριος, που κατέχει τα πρωτεία ανάμεσα σε πολλές άλλες πόλεις και έθνη, θα μείνει απόρθητη και ελεύθερη. Τη φυλάει η Θεοτόκος «εν τη σκέπη των πτερύγων της», και με τις πρεσβείες της θα παραμείνει άτρωτη. Πολλά έθνη θα πολιορκήσουν τα τείχη της, αλλά η δύναμίς τους θα συντριβή, και θ’ αναχωρήσουν ντροπιασμένα. Απ’ αυτή θα πλουτίσουν πολλοί και θα απολαύσουν τα αγαθά της.

Ωστόσο  κάποια προφητεία λέει ότι θα την αλώσουν οι Αγαρηνοί και θα σφάξουν με το μαχαίρι τους πλήθους λαού. Εγώ όμως πιστεύω ότι θα εισορμήσει και το ξανθό γένος, του οποίου η ονομασία αρχίζει από το δέκατο έβδομο γράμμα της αλφαβήτου (Ρ). Θα μπει λοιπόν και θα κατακόψει, και θα στρώσει τους αμαρτωλούς στο έδαφος. Αλλοίμονό του όμως από τα δύο ομογενή έθνη. Τα όπλα τους θα είναι γρήγορα σαν τον άνεμο, και καταστροφικά σαν κοφτερό δρεπάνι, που κόβει το θέρος τα γεννήματα. Τα όπλα αυτά δεν θα αναχαιτίζονται, αλλ’ όμως μετά θα διαλύονται.

Ο ευσεβής βασιλιάς

- Τώρα, παιδί μου, Πως να σου διηγηθώ χωρίς δάκρια για την αρχή των ωδίνων και τη συντέλεια; Κατά τις έσχατες ημέρες θα αναδείξει ο Θεός βασιλιά κάποιο φτωχό[*]. Ο βασιλιάς αυτός θα πολιτευθεί με δικαιοσύνη, θα σταματήσει όλους τους πολέμους και θα πλουτίσει τους φτωχούς. Θα βασιλεύσει η ευτυχία όπως στην εποχή του Νώε. Οι άνθρωποι θα πλουτίσουν πολύ, θα ζουν γαλήνια και ειρηνικά, θα τρώνε, θα πίνουν, θα έρχονται σε γάμο, θα κινούνται με πολλή άνεση και θα απολαμβάνουν αμέριμνοι τα αγαθά της γης, επειδή δεν θα γίνονται πόλεμοι, θα μετατρέψουν τα σπαθιά τους σε δρεπάνια, τα βέλη σε πασσάλους, και τα δόρατα σε γεωργικά εργαλεία για να καλλιεργούν τη γη.

Αργότερα ο βασιλιάς θα στραφεί ανατολικά και θα ταπεινώσει τους Αγαρηνούς, γιατί ο Θεός είναι οργισμένος μαζί τους για τη βλάσφημη θρησκεία τους και για τη σοδομίτικη αμαρτία που κάνουν, πολλοί βέβαια απ’ αυτούς θα βαπτισθούν, θα ευαρεστήσουν στον βασιλιά και θα τιμηθούν, οι υπόλοιποι όμως θα εξοντωθούν, θα καούν ή θα θανατωθούν σκληρά.

Εκείνη την εποχή το Ιλλυρικό θα επανέλθει στο βασίλειο των Ρωμαίων, ενώ η Αίγυπτος θα συνθηκολογήσει. Ο βασιλιάς αυτός θ’ απλώσει το δεξί του χέρι στα γύρω έθνη, θα ημερώσει τα ξανθά γένη και θα κατατροπώσει τους εχθρούς του. Η βασιλεία του θα διαρκέσει τριανταδύο χρόνια. Για δώδεκα χρόνια δεν θα εισπράττει φόρους και δασμούς, θα ξαναχτίσει γκρεμισμένα θυσιαστήρια και θα ανοικοδομήσει ιερούς ναούς. Στις ημέρες του δεν θα γίνονται δίκες, αλλά ούτε θα υπάρχει άδικος και αδικημένος, τον βασιλιά αυτόν θα τον φοβηθεί όλη η γη, θα αναγκάσει τους ανθρώπους με τον φόβο να σωφρονισθούν, και θα εξοντώσει τους άρχοντες που παρανομούν.

Εκείνον τον καιρό ο Θεός θα φανερώσει στον βασιλιά όλο το χρυσάφι, όπου και αν βρίσκεται κρυμμένο. Κι αυτός θα το σκορπίσει «με το φτυάρι» σ’ όλη τη χώρα του. Από τον πολύ πλούτο οι άρχοντες θα ζουν σαν βασιλιάδες και οι φτωχοί σας άρχοντες. Ο βασιλιάς αυτός θα κάνη μεγάλα κατορθώματα. Θα ξεκινήσει με πολύ ζήλο για να διώξει τους Ιουδαίους. Κανείς Ισραηλίτης δεν θα απομείνει μέσα σ’ αυτή την Πόλη. Δεν θα ακούγονται γλέντια με λύρες, κιθάρες και άσεμνα τραγούδια. Δεν θα γίνεται τίποτα αισχρό, γιατί θα μισήσει και θα εξολοθρεύσει «εκ πόλεως Κυρίου πάντας τους εργαζομένους την ανομίαν» (Ψαλμ. Ρ΄ 8).

Θα επικρατήσει τότε μεγάλη χαρά και αγαλίασις. Η γη και η θάλασσα θα δίνουν πλούσια τα αγαθά τους. Η ζωή θα κυλά γαλήνια και ειρηνικά, και οι άνθρωποι θα ευφραίνονται όπως τον καιρό του Νώε, μέχρις ότου ήρθε ο κατακλυσμός.

Ο χιλίαρχος Αράν

- Μετά την βασιλεία αυτή θ’ αρχίσουν οι συμφορές. Θα έρθει σ’ αυτήν την Πόλη ο υιος της απώλειας, ο χιλίαρχος Αράν και θα βασιλεύσει τρία χρόνια και έξι μήνες. Θα αναγκάσει μάλιστα τους ανθρώπους να κάνουν τέτοια παρανομία, που όμοιά της ούτε έγινε ποτέ, αφότου δημιουργήθηκε ο κόσμος, ούτε θα ξαναγίνει. Θα διατάξει δηλαδή και θα νομοθετήσει, ώστε να συνέρχονται, θέλοντας και μη, πατέρας με κόρη, γιος με μητέρα, αδελφός με αδελφή. Κι όποιος θα αντιστέκεται ή θα αντιμιλά, θα θανατώνεται. Εκείνος όμως που θα πεθάνει μ’ αυτόν τον τρόπο, θα καταταγεί την ημέρα της κρίσεως μαζί με τον Ιωάννη τον Πρόδρομο.

Ο βασιλιάς αυτός θα διατάξει να συζευχθούν οι μοναχοί με τις μοναχές, καθώς επίσης και οι ιερείς. Έτσι η παρανομία της μίξεως θα γίνει χειρότερη από του φόνου. Ο ίδιος θα πορνεύσει με την μητέρα του και την κόρη του. Αφού λοιπόν θα γίνει νόμος η ακολασία, όλοι οι άσωτοι θα κάνουν όργια με τις αδελφές τους. Η δυσωδία της αιμομιξίας θ’ ανέβει στον ουρανό, και ο Κύριος θα οργισθεί υπερβολικά με ολόκληρη την οικουμένη. Θα δώσει τότε διαταγή και θ’ αρχίσουν να πέφτουν οι αστραπές και οι βροντές με ασυγκράτητο θυμό σ’ όλη τη γη. Πολλές πόλεις θα καούν. Οι άνθρωποι θα παραλύσουν από τον φοβερό κρότο των βροντών και θα πεθάνουν με κακό θάνατο, ενώ άλλοι θα καούν από τις αστραπές.

Αλλοίμονο τότε στη γη, γιατί πλησιάζει η φοβερή απειλή και η οργή του Παντοκράτορος! Θα γίνει λιμός, και οι άνθρωποι θα πεθαίνουν σωρηδόν από την πείνα. Θα επακολουθήσει δυνατός σεισμός και θα πέσει κάθε οικοδόμημα. Πολλοί εργάτες της ανομίας θα βρουν κακό τέλος χωμένοι μέσα στα ερείπια.

Ο ήλιος θα γίνει μαύρος και σκοτεινός, ενώ η σελήνη σαν αίμα, εξ αιτίας των ανθρώπων που εξομοιώθηκαν με τους χοίρους. Τ’ αστέρια θα πέσουν στη γη. Κάθε βουνό και νησί θα μετακινηθεί από την βία του σεισμού και της απειλής. Οι ιερείς του Θεού, μαζί με όσους εναρέτους και εγκρατείς θα έχουν απομείνει, θα καταφύγουν στα βουνά και στα σπήλαια.

Τότε λοιπόν θα παταχθεί ο άνομος βασιλιάς και θα εξορισθεί στο σκότος το εξώτερο. Όσοι θα κατοικούν στην πρεσβυτέρα Ρώμη, στην Αρσενόη, στη Στρόβυλο, στην Αρμενόπετρα ή στην Καρυόπολη θα είναι μακάριοι. Σ’ αυτές τις πόλεις οι άνθρωποι θα ζήσουν ειρηνικά. Στις άλλες όμως θα γίνουν πόλεμοι και ταραχές, καθώς είναι γραμμένο: «Μελλήσεται ακούειν πολέμους και ακοάς πολέμων» (πρβλ. Μαρκ. Ιγ΄ 7) και τα ακόλουθα.

Ο ειδωλολάτρης βασιλιάς

- Έπειτα στην Πόλη αυτή θ’ ανέβει άλλος βασιλιάς. Θα είναι βλοσυρός και μαύρος, αρνητής του Θεού και των αγίων. Θα μελετήσει βιβλία των Ελλήνων, θα ασπασθεί τη θρησκεία τους, και θα πολεμήσει τους αγίους και την Εκκλησία του Χριστού. Αφού περάσουν οι πρώτες ημέρες της βασιλείας του, θα κάψει όλα τα ιερά σκεύη και θα ονομάσει «φούρκα» τον Σταυρό. Θα διαλύσει επίσης το ιερατείο και θα σφάξει τον μισό πληθυσμό στους δημοσίους δρόμους.

Εκείνες τις ημέρες θα στραφούν οι γονείς εναντίον των παιδιών, τα παιδιά εναντίον των γονέων και θα θανατωθούν μεταξύ τους. Ο αδελφός θα παραδώσει σε θάνατο τον αδελφό, και ο φίλος τον φίλο. Πολλοί, που θα ομολογήσουν ότι ο Ιησούς Χριστός είναι Θεός και «βασιλεύς των απάντων», θα λάβουν το στεφάνι του μαρτυρίου.

Ο βασιλιάς αυτός θα μεταφέρει τους κατοίκους από τα νησιά στην περιοχή της Θράκης, της Μακεδονίας και του Στρυμόνος, οπότε τα νησιά θα ερημώσουν. Στον ουρανό θα γίνουν κτύποι φοβεροί, στην γη μεγάλοι σεισμοί και κατεδαφίσεις πόλεων. Τα έθνη και τα βασίλεια θα ξεσηκωθούν το ένα εναντίον του άλλου. Θα γίνει μεγάλος χαλασμός επάνω στην γη, και οι άνθρωποι θα πέσουν σε θλίψη και στεναχώρια.

Την ίδια εποχή θα φανεί φωτιά στον ουρανό σαν από πυρωμένα κάρβουνα, που θα επισκιάσει απειλητικά με την ταχύτητα της αστραπής ολόκληρη τη γη. Τέτοια σύγχυσις θα επικρατήσει στον αέρα, ώστε το ένα πτηνό θα πέφτει πάνω στο άλλο. Η γη θα γεμίσει φίδια που θα δαγκώνουν τους αμετανόητους αμαρτωλούς. Και όλα αυτά θα είναι η αρχή των «ωδίνων».

Ο τελευταίος βασιλιάς των Ρωμαίων

- Όταν πεθάνει ο ασεβής βασιλιάς θα έρθει κάποιος απ’ την Αιθιοπία, από το πρώτο «κέρας», και θα βασιλεύσει, καθώς λένε, δώδεκα χρόνια. Η βασιλεία του θα είναι ειρηνική. Θα ανοικοδομήσει τους ιερούς ναούς που κατεδάφισαν οι προκάτοχοί του και θα επαναφέρει τους ανθρώπους στα νησιά τους. Για την καλοσύνη του θα τον αγαπήσει ο Θεός και όλος ο λαός. Όσο θα βασιλεύει, θα επικρατεί χαρά και αγαλίασσις σε όλο τον κόσμο.

Μετά απ’ αυτόν θα βασιλεύσει κάποιος από την Αραβία για ένα χρόνο. Στις ημέρες του, με ένα νεύμα του Παντοκράτορος, θα ενωθούν τα άγια τμήματα του τιμίου και ζωοποιού Σταυρού και θα δοθεί ακέραιος στον βασιλιά. Εκείνος θα τον πάρει και θα πορευθεί στην Ιερουσαλήμ. Όταν φθάσει στον τόπο του Κρανίου, θα αποθέσει με τα ίδια του τα χέρια το βασιλικό του στέμμα στην κορυφή του Σταυρού, θα τον υψώσει και θα πει: «Κύριε Ιησού Χριστέ, συμπληρώθηκαν τα χρόνια που είχες προκαθορίσει για την βασιλεία των Ρωμαίων. Δέξου το αοίδιμο και θαυμαστό δώρο Σου, και μαζί μ’ αυτό και το πνεύμα μου».

Αμέσως λοιπόν θα κατεβεί από τον ουρανό άγγελος Κυρίου και θα πάρει τον τίμιο Σταυρό με το διάδημα, καθώς και την ψυχή του βασιλιά. Έτσι θα λήξη η βασιλεία των Ρωμαίων, γιατί το στήριγμά της υπήρξε ανέκαθεν για τους χριστιανούς ο τίμιος Σταυρός. Μακάριοι τότε όσοι θα φύγουν από την Πόλη εκείνη, και θα καταφύγουν στις ερημιές και τα σπήλαια.

Η συμβασιλεία

- Κατόπιν θα εμφανισθούν στην Πόλη μας τρεις νέοι, μωροί, αναιδείς και διεφθαρμένοι. Αυτοί θα βασιλεύσουν με διαβολική όμως ενέργεια θ’ αρχίσουν μεταξύ τους φοβερό πόλεμο. Θα ξεκινήσει ο πρώτος, θα μπει στη Θεσσαλονίκη και θα πει: «Πόλης των Θεσσαλονικέων! Εσύ θα νικήσεις τους εχθρούς σου, γιατί είσαι καύχημα των αγίων, και σε αγίασε ο Κύριος».

Θα επιστρατεύσει στους πολίτες από επτά ετών και άνω. Θα επιστρατεύσει ακόμη τους ιερείς και μοναχούς, θα κατασκευάσει πολεμικά άρματα, θα ετοιμάσει μεγάλο στόλο και θα πορευθεί στη Ρώμη. Μπροστά στις πύλες της θα σταθεί και θα φωνάξει: «Χαίρε Ρώμη τρίρρωμη και τιμημένη! Φορείς σπαθί κοφτερό και βέλη ακονισμένα. Κράτησε σταθερά την πίστη σου και μην την αλλάξεις μέχρι τη συντέλεια και οι κάτοικοι σου θα είναι μακάριοι». Έπειτα θα επιστρατεύσει τα ξανθά γένει, και θα περιμένει τους άλλους δύο βασιλείς.

Ο δεύτερος θα επιστρατεύσει τη Μεσοποταμία και τα νησιά των Κυκλάδων (κατ’ άλλη γραφή: τις κοιλάδες των νήσων). Θα επιστρατεύσει ακόμη και τους ιερείς και μοναχούς, αναμμένος από φοβερό μίσος εναντίον των άλλων δύο. Θα ξεκινήσει τότε και θα έρθει στον «ομφαλό» της γης. Λένε μερικοί ότι ο «ομφαλός» της οικουμένης είναι η Αλεξάνδρεια. Εκεί θα περιμένει τους άλλους δύο, με τους οποίους θα πολεμήσει.

Ο τρίτος θα ξεκινήσει κι αυτός από την Πόλη και θα στρατολογήσει την Καρία, Φρυγία, Ασία, Αρμενία, Γαλατία και Αραβία. Όταν φθάσει στο Σύλαιο, θα πει: «Αν και ονομάστηκες Σύλαιο, δεν θα λεηλατηθείς ούτε θα κυριευθείς από κανένα εχθρό σου». Ύστερα θα συμμαχήσει μ’ ένα λαό ανεξάρτητο, που δεν θα έχει δηλαδή υποταγεί ούτε σ’ αυτόν ούτε στους άλλους δύο βασιλείς.

Τέλος θα συγκεντρωθούν και θα παραταχθούν και οι τρεις αντιμέτωποι, ο ένας απέναντι στον άλλον. Θα επακολουθήσει σύγκρουσις μεγάλη και φοβερή και θα κομματιαστούν όπως τα πρόβατα στο κρεοπωλείο. Οι τρεις βασιλείς θα σκοτωθούν, καθώς και όλο το στράτευμα. Το αίμα των Ρωμαίων θα κυλήσει σαν νερό ύστερα από ραγδαία βροχή. Κανείς  δεν θα σωθεί. Το νερό της θαλάσσης θα ανακατευθεί με το αίμα με μήκος δώδεκα σταδίων. Οι γυναίκες θα μείνουν χήρες. Επτά γυναίκες θα ζητούν έναν άνδρα και δεν θα τον βρίσκουν, μέχρις ότου ακούσουν και έρθουν άλλοι από τα ξένα. Όσο για τους ανήλικους που θα απομείνουν, όταν ανδρωθούν, θα γίνουν από την πολλή ασωτία αναίσθητοι σαν τα γουρούνια.

Μακάριοι τότε και τρισμακάριοι όσοι θα αγωνίζονται για τον Κύριο στα όρη και στα σπήλαια, γιατί δεν θα βλέπουν το κακό που θα γίνεται στον κόσμο. Αυτοί θα περιμένουν την αναμέτρηση με τον αντίχριστο. Αυτοί είναι τα άκακα πρόβατα, που θα θυσιασθούν για τον Χριστό από τον πονηρό δαίμονα, τον αντίχριστο.

Η βδελυρή βασίλισσα

- Εκείνη την εποχή, επειδή δεν θα υπάρχει άξιος άνδρας, αλλά θα είναι όλοι αποχαυνωμένοι, θα έρθει από τον Πόντο μία πονηρή και αισχρή γυναίκα και θα βασιλεύσει στη βασιλίδα των πόλεων. Αυτή θα είναι βακχεύτρια, μάγισσα και άσωτη· μ’ ένα λόγο, θυγατέρα του διαβόλου.

Στις ημέρες της ο ένας θα επιβουλεύεται τον άλλον και θα γίνονται σφαγές στους δρόμους και στα σπίτια της πόλεως. Ο ισχυρότερος θα σκοτώνει τον άλλον. Ο γιος τον πατέρα, ο πατέρας τον γιο, η μητέρα την κόρη και η κόρη την μητέρα, ο αδελφός τον αδελφό και ο φίλος τον φίλο. Μεταξύ των ανθρώπων θα επικρατεί πολλή κακία και μίσος. Μέσα στις εκκλησίες θα γίνονται ασέλγειες, μοιχείες, ασωτίες, αιμομιξίες, χοροί και σατανικά τραγούδια, χλευασμοί και παιγνίδια, που ούτε είδε ούτε άκουσε άνθρωπος.

Εκείνη η ακάθαρτη βασίλισσα θα ονομάσει τον εαυτό της θεά και θα πολεμήσει τον Θεό. Θα μολύνει μάλιστα με ακαθαρσίες τα άγια θυσιαστήρια. Θα πλύνει το σώμα της και με το απόπλυμα αυτό της αισχύνης θα μολύνει όλον τον λαό. Θα αποστρέψει το πρόσωπό της από τον Θεό. Θ’ αρπάξει τα τίμια σκεύη από τους ναούς, τους τίμιους σταυρούς και τις σεβάσμιες εικόνες, τα «Ευαγγέλια», τους «Αποστόλους» και κάθε ιερό βιβλίο. Κι αφού τα συγκεντρώσει σε μεγάλο σωρό, θα βάλει φωτιά και θα τα κάψει. Όσο για τις εκκλησίες, θα τις γκρεμίσει μέχρι το έδαφος. Θα ψάξει ακόμη να βρει λείψανα αγίων για να τα κάψει, αλλά δεν θα βρει, γιατί ο Θεός με αόρατη δύναμη θα τα μεταφέρει αλλού. Τότε η αθλία θα συντρίψει την αγία Τράπεζα της μεγάλης εκκλησίας της του Θεού Σοφίας, και θα καταστρέψει μέσα σε αυτή το κάθε τι. Ύστερα θα στραφεί προς την ανατολή και θα πει με αυθάδεια στον Ύψιστο: «Ε, συ που σε ονομάζουν Θεό, μήπως δίστασα να εξαλείψω το πρόσωπό σου από την γη; Κοίταξε πόσα σου έκανα, κι εσύ δεν μπόρεσες να μου πειράξεις ούτε μία τρίχα. Περίμενε λίγο και θα σχίσω τον ουρανό και θα έρθω να αναμετρηθώ μαζί σου, και τότε θα δω ποιος Θεός είναι δυνατότερος και ισχυρότερος».

Αυτά θα πει η γάγγραινα και θα πράξει ακόμη χειρότερα, φτύνοντας προς τον ουρανό και πετώντας πέτρες. Τα αισχρότερα όμως έργα της δεν θα τα αναφέρω.

Τότε ο παντοκράτωρ Κύριος θα στρέψει με θυμό το τόξο Του προς τη μεγάλη αυτή Πόλη και θ’ απλώσει το χέρι Του με τρομερή δύναμη επάνω της. Θα την αδράξει γερά, θα κόψει με το δρεπάνι της δυνάμεώς Του το έδαφος, πάνω στο οποίο στηρίζεται, και θα διατάξει τα κύματα της θαλάσσης να την καταπιούν. Εκείνα θα υπακούσουν και θα ορμήσουν κι από τα δύο μέρη με καταπληκτική ταχύτητα και μεγάλη βοή. Τότε ο Κύριος θα ξεκολλήσει τη βάση της πόλεως από τη γη, και θα τη σηκώσει ψηλά στριφογυρίζοντάς την σαν μύλο, ενώ οι κάτοικοι με φρίκη πολλή θα κράζουν «αλλοίμονο». Έπειτα θα την ρήξη πάνω σ’ αυτά τα κύματα, που θα την κατακλύσουν ορμητικά, θα την σκεπάσουν και θα την παρασύρουν στο φοβερό και αχανές πέλαγος.

Αυτό θα είναι, παιδί μου Επιφάνιε, το τέλος της πόλεώς μας. Και όσα σου είπα ότι θα συμβούν, είναι τα δεινά εκείνα που ονόμασε ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός «αρχή ωδίνων». Μετά την καταστροφή της πόλεως αυτής θ’ ακολουθήσουν τα γεγονότα της συντελείας.

Η συντέλεια του κόσμου

Επανασύστασις του Ισραηλιτικού κράτους

- Μετά την συμπλήρωση της βασιλείας των εθνών, λένε μερικοί ότι ο Θεός θα επανασυστήσει το ισραηλιτικό κράτος, για να βασιλεύσει στη γη μέχρι το τέλος του κόσμου. Επικαλούνται μάλιστα ως μαρτυρία το ακόλουθο χωρίο του Ησαΐου: «Και έσται εν ταις εσχάτες ημέραις, αρεί Κύριος ο Θεός σημείον εν τη συμπληρώσει των εθνών επί πάντα τα πρόβατα Ιούδα, τα διεσκορπισμένα εν τοις έθνεσι και συνάξει τους απωσμένους Ισραήλ εν τη αγία πόλει Ιερουσαλήμ. Και έσται τω Ισραήλ ως τη ημέρα η εξήλθεν εκ γης Αιγύπτου» (πρβλ. ια΄ 12,16). Επικαλούνται επίσης και τον απόστολο Παύλο που λέει: «Όταν το πλήρωμα των εθνών ήξη, τότε πας Ισραήλ σωθήσεται» (πρβλ. Ρωμ. ια΄ 25,26).

Έτσι μ’ ένα στόμα υποστηρίζουν αυτά, ενώ ο μάρτυς Ιππόλυτος προσθέτει πως κατά τον ερχομό του αντιχρίστου θα πλανηθούν πρώτοι οι Ιουδαίοι. Αυτό το έχει άλλωστε βεβαιώσει εκ των προτέρων και ο Χριστός, λέγοντάς τους: «Εγώ ελήλυθα εν τω ονόματι του πατρός μου, και ου λαμβάνετέ με· εάν άλλος έλθη εν τω ονόματι τω ιδίω εκείνον λήψεσθε» (Ιωαν. ε΄ 43).

Είναι πολύ φανερό ότι θα συγκεντρώσει πάλι ο Θεός τους ισραηλίτες στην Ιερουσαλήμ και θα τους ξαναδώσει όσα είχαν και πρώτα. Και τούτο, για να ανατρέψει τη μέχρι τότε πρόφασή τους ότι η απώλειά τους οφείλεται στον διασκορπισμό. Θα μπορούσαν δηλαδή κατά την ημέρα της κρίσεως ν’ απολογηθούν ως εξής στον Χριστό: «Αν μας συγκέντρωνες στην Ιερουσαλήμ και μας ξαναέδινες όσα είχαμε, τότε θα πιστεύαμε σ’ εσένα, αφού δεν θα υπήρχε πια λόγος να φθονούμε τα έθνη, που προτιμήθηκαν τόσο εις βάρος μας».

Έτσι, λοιπόν, θα συναχθούν όλοι μαζί και θ’ ανακτήσουν ό,τι στερήθηκαν, αλλά θα παραμείνουν στην ίδια απιστία. Και τότε πως θα σωθούν, όταν μάλιστα την ίδια εποχή θα έρθει ανάμεσά τους ο αντίχριστος και θα πιστέψουν όλοι τους σ’ αυτόν, σύμφωνα με τον λόγο του Κυρίου;  Ο Θεός δεν ψεύδεται. «Εγώ ειμί η αλήθεια» διακηρύττει με τον μονογενή του Υιό. Με την αποκατάστασή τους λοιπόν θα στερηθούν αυτομάτως απ’ αυτή τη δικαιολογία.

Λέγοντας ο απόστολος Παύλος ότι θα σωθούν, δεν εννοεί ότι θα σωθούν από την αιώνια κόλαση, αλλά από την περιπλάνησή τους τόσα χρόνια τώρα στα ξένα, και από τον ονειδισμό των άλλων λαών, και από την ανομολόγητη εντροπή. Θα συναχθούν δηλαδή στην πατρίδα τους και θα σωθούν απ’ την δουλεία και τον ζυγό και τον χλευασμό που τόσα χρόνια υπέφεραν. Δεν θα σωθούν όμως από την αιώνια κόλαση. Αφού δεν τους έπεισε η θλίψης, ώστε να πιστέψουν στον Χριστό, πως θα τους πείσει η νομιζόμενη χάρις;

Ο καταποντισμός της αγια-Σοφιάς

- Πνευματικέ μου πατέρα, είπε ο Επιφάνιος, άφησε αυτά και εξήγησέ μου εκείνο που λέγεται, ότι δηλαδή η αγια-Σοφιά δεν θα καταποντισθεί μαζί με την Πόλη, αλλά θα μείνει κρεμασμένη στον αέρα από κάποια αόρατη δύναμη.

-  Τι λες, παιδί μου, αποκρίθηκε ο δίκαιος. Αφού θα βυθισθεί όλη η Πόλης, πως θα σωθεί η εκκλησία; Και ποιος θα μπαίνει σ’ αυτήν για να προσκυνήσει;

Μήπως ο Θεός κατοικεί σε χειροποίητους ναούς; Όχι βέβαια. Πάντως στη φήμη αυτή υπάρχει και κάτι αληθινό: Θα μείνει δηλαδή μόνο ο στύλος που βρίσκεται στην αγορά, γιατί κατέχει τους «τίμιους ήλους». Αυτός μόνο θα διασωθεί, ώστε περνώντας τα πλοία να δένουν επάνω του τα σχοινιά τους, και να θρηνούν αυτή την επτάλοφη Βαβυλώνα λέγοντας: «Αλλοίμονό μας! Η μεγάλη, η αρχαία Πόλης βυθίστηκε. Εδώ κάναμε με επιτυχία τις εμπορικές μας συναλλαγές και πλουτίζαμε». Το πένθος της θα διαρκέσει σαράντα ημέρες. Εξ αιτίας της θλίψεως των ημερών εκείνων θα δοθεί το βασίλειο στην πρεσβυτέρα Ρώμη, καθώς επίσης στο Σύλαιο και στη Θεσσαλονίκη. Αυτά θα συμβούν όταν θα πλησιάζει η συντέλεια, οπότε η κατάστασις του κόσμου θα χειροτερεύει, οι πόνοι και οι συμφορές θα πολλαπλασιάζονται.

Τα βδελυρά έθνη

- Κατά το έτος εκείνο θ’ ανοίξει ο Κύριος τις πύλες των Ινδιών που έκλεισε ο βασιλιάς των Μακεδόνων Αλέξανδρος. Θα βγουν τότε απ’ εκεί οι εβδομήντα δύο βασιλείς με τον λαό τους, τα λεγόμενα βδελυρά έθνη, που είναι πιο σιχαμερά από κάθε αηδία και δυσωδία. Αυτά θα διασκορπισθούν σ’ όλο τον κόσμο. Θα τρώνε ζωντανούς τους ανθρώπους και θα πίνουν το αίμα τους. Θα καταβροχθίζουν επίσης με μεγάλη ηδονή μύγες, βατράχους, σκυλιά και κάθε ακαθαρσία.

Αλλοίμονο στις περιοχές, απ’ όπου θα περάσουν! Αν είναι δυνατόν, Κύριε, ας μην υπάρχουν τότε Χριστιανοί! Γνωρίζω όμως ότι θα υπάρχουν.

Εκείνες τις ημέρες θα σκοτεινιάσουν, σαν να θρηνούν στον αέρα για όσα αποτροπιαστικά θα διαπράξουν εκείνα τα σιχαμερά έθνη. Ο ήλιος θα γίνει σαν αίμα, ενώ η σελήνη κι όλα τα άστρα θα σκοτισθούν, καθώς θα τα βλέπουν επάνω στη γη να συναγωνίζονται στην ακαθαρσία. Αυτοί οι λαοί θα κατασκάψουν τη γη, θα κάνουν αποχωρητήρια τα θυσιαστήρια, και θα βάλουν τα άγια σκεύη σε ατιμωτική χρήση. Τότε όσοι θα κατοικούν στην Ασία, ας φύγουν στα νησιά των Κυκλάδων (κατ’ άλλη γραφή: τις κοιλάδες των νήσων), γιατί τα ρυπαρά έθνη δεν θα πάνε εκεί, και ας πενθήσουν για εξακόσιες εξήντα ημέρες.

Ο αντίχριστος

- Τότε θα σαρκωθεί απ’ την φυλή του Δαν ο σατανάς, δηλαδή θα γεννηθεί ο αντίχριστος. Δεν θα γίνει όμως άνθρωπος με τη δική του δύναμη, αλλά θα του πλάση ο Θεός σκεύος αισχρό και ρυπαρό, για να εκπληρωθούν έτσι οι λόγοι των προφητών. Θ’ απολυθεί λοιπόν απ’ τα δεσμά, με τα οποία τον είχε δέσει ο δεσπότης Χριστός όταν κατέβηκε στον άδη, και θα μπει σ’ εκείνο το σκεύος που πλάσθηκε για αυτόν. Έτσι θα γίνει άνθρωπος, θα ανδρωθεί, θα βασιλεύσει, και τότε θ’ αρχίσει να δείχνει την πλάνη του καθώς λέει ο θεολόγος Ιωάννης. Έπειτα θ’ αρχίσει πόλεμο με τα νησιά των Κυκλάδων (κατ’ άλλη γραφή: τις κοιλάδες των νήσων). Νησιά, καθώς λέει ο Ησαΐας, είναι οι εκκλησίες που προήλθαν από τους εθνικούς (κδ΄ 15, με΄ 16, μθ΄ 1, ξστ΄ 19).

Τότε θα εμφανιστεί ο Ενώχ, που έζησε πριν την εποχή του μωσαϊκού νόμου. Θα εμφανισθεί επίσης ο Ηλίας, που έζησε κατά την διάρκεια του νόμου, καθώς και ο Ιωάννης ο θεολόγος που έζησε την εποχή της νέας χάριτος. Αυτοί θα κηρύξουν σ’ όλη την οικουμένη, για τον καιρό της συντέλειας και την έλευση του πλανεμένου, καθώς επίσης και για την Δευτέρα έλευση του Σωτήρος μας Ιησού Χριστού. Θα επιτελούν μάλιστα σημεία και τέρατα.

Όσοι θελήσουν να τους σκοτώσουν ή με άλλον τρόπο να τους αδικήσουν, θα βγει φωτιά και τους κάψει. Θα ενεργούν με μεγάλη εξουσία και θα ελέγξουν τον αντίχριστο. Θα φονευθούν όμως απ’ αυτόν στην Ιερουσαλήμ και τα σώματά τους θα αφεθούν άταφα στη μέση της πόλεως. Εκεί θα συγκεντρωθούν οι κάτοικοι και θα τους περιγελούν σαν απροστάτευτους (πρβλ. Αποκ. ια΄ 5-10).

Τα άγια σώματά τους θα μείνουν τρεις ολόκληρες ημέρες στην πλατεία. Κατά τη μέση της τετάρτης ημέρας θα κατεβεί από τον ουρανό ένα περιστέρι λαμπρό σαν αστραπή. Αυτό θα περπατήσει επάνω τους και θα τους δώσει ζωή. Τότε οι άγιοι θα δυναμώσουν και θα σηκωθούν όρθιοι, κι όσοι τους δουν, πολύ θα τρομάξουν. Εκείνη τη στιγμή θ’ ακουσθεί φωνή από τον ουρανό που θα λέει: «Ανεβείτε, φίλοι μου, κοντά μου». Αμέσως θα κατεβεί ένα σύννεφο, που θα τους σηκώσει και θα τους εγκαταστήσει στον παράδεισο (πρβλ. Αποκ. ια΄ 9-13).

Εκείνος ο πλανεμένος και μάταιος, ο αντίχριστος, θα ταλαιπωρήσει υπερβολικά τους χριστιανούς της εποχής του μέχρι την τελευταία τους αναπνοή με θλίψεις και φοβερές τιμωρίες. Όποιος δεν πλανηθεί και δεν πιστέψει σ’ αυτόν, θ’ αναδειχθεί εκλεκτός και άξιος φίλος του Χριστού. Όλοι βεβαίως οι άγιοι είναι μακάριοι. Τρισμακάριοι όμως θα είναι όσοι μαρτυρήσουν την εποχή του αντιχρίστου. Θα τους περιμένει παντοτινά υπερβολική δόξα και αγαλλίασις.

Θ’ ακολουθήσει τότε φοβερός πόλεμος μεταξύ του αντιχρίστου και του Δεσπότου Χριστού. Μόλις δηλαδή αντιληφθεί ο αντίχριστος ότι ο κόσμος πλησιάζει στο τέλος του, θα κάνει μανιασμένος αντίπραξη στον ουρανό: θα ρίξει αστραπές και βροντές και θα κάνει τέτοιους κτύπους, ώστε από τον ήχο της βοής να δονείται το σύμπαν και να αντηχεί φοβερά. Ποιος τότε, παιδί μου, δεν θα φοβηθεί και δεν θα φρίξει; Μακάριοι θα είναι, όπως είπα προηγουμένως, εκείνοι, των οποίων δεν θα κλονισθεί η πίστις στον Χριστό, τον αληθινό Θεό μας, που σαρκώθηκε και γεννήθηκε απ’ την αγία παρθένο Μαρία. Μακάριοι επίσης εκείνοι που θα πεθάνουν για την αγάπη του Χριστού και θα ελέγξουν θαρρετά τον δράκοντα και την πλάνη του. Μακάριοι όσοι θα υψώσουν το ανάστημά τους εναντίον του και θα ελέγξουν με γενναιότητα τα ατοπήματά του….

Αυτά έλεγε ο μακάριος, ενώ ο Επιφάνιος θρηνούσε από τα βάθη της ψυχής του ακούγοντας όσα επρόκειτο να συμβούν στην οικουμένη. Έπειτα ρώτησε τον όσιο:

-   Πες μου, σε παρακαλώ πως θα εξαλειφθούν οι άνθρωποι από τη γη και πως θα γίνει η ανάστασις;

-   Άλλους, παιδί μου, θα σκοτώσουν τα βδελυρά έθνη, άλλοι θα θανατωθούν στους πυκνούς πολέμους, ενώ άλλους θα εξολοθρεύσει ο αντίχριστος. Σε όσους θα πιστέψουν και θα προσκυνήσουν τον αντίχριστο, θα στείλει ο Κύριος, σύμφωνα με την προφητεία του Ιεζεκιήλ, φτερωτά θηρία που θα έχουν στην ουρά τους βούκεντρα γεμάτα δηλητήριο. Όσοι λοιπόν δεν θα έχουν στα μέτωπά τους σώα και ακέραιη τη σφραγίδα του Χριστού, θα δοκιμάσουν φρικτό θάνατο απ’ το κεντρί και το δηλητήριο των θηρίων. Τότε οι άγιοι που διεφύλαξαν με πολύ αγώνα τη σφραγίδα του Χριστού ακέραιη, θα μεταναστεύσουν στα βουνά και στις ερημιές. Ο Κύριος όμως με την θεϊκή του δύναμη θα τους συγκεντρώσει στην αγία πόλη της Σιών. Αυτοί είναι όσοι έχουν γραφεί στο βιβλίο της ζωής

Όταν ο αντίχριστος νικηθεί και οδηγηθεί αιχμάλωτος μαζί με τους άλλους δαίμονες στο κριτήριο και δικασθεί για τις ψυχές που οδήγησε στην απώλεια, τότε θα σαλπίσει η σάλπιγγα και οι νεκροί θ’ αναστηθούν άφθαρτοι. Έπειτα όσοι θα έχουν απομείνει ζωντανοί την ώρα της δευτέρας παρουσίας, θα γίνουν, καθώς είπε ο Παύλος, εν ριπή οφθαλμού από φθαρτοί άφθαρτοι και θα αρπαγούν μαζί με τους αναστημένους νεκρούς μέσα σε νεφέλες, για να προϋπαντήσουν τον Κύριο στον αέρα (Α΄ Θεσ. δ΄ 17).

Όποιος λοιπόν δη τα βδελυρά έθνη να έρχονται στον κόσμο, ας γνωρίζει πως όλα, όσα πρόκειται να συμβούν, βρίσκονται «επί θύραις», και πως ο Κριτής έρχεται για να αποδώσει στον καθένα σύμφωνα με τα έργα του.

Αυτά είπε ο μακάριος Ανδρέας στον Επιφάνιο παρούσης και της ταπεινότητός μου. Έτσι μείναμε ξάγρυπνοι όλη την νύχτα. Όταν χτύπησε το ξυλοσήμαντρο, ξεκίνησε ο Επιφάνιος για την εκκλησία, ενώ ο μακάριος Ανδρέας έμεινε στο σπίτι προσευχόμενος.

Πηγή: βίος του οσίου Ανδρέου του δια Χριστόν σαλού, εκδ. Ιεράς Μονής Παρακλήτου

*Σημείωση ΟΟΔΕ: Ως παράδειγμα αυτού που λέγαμε περί προβλημάτων μεταφράσεων, και προσοχής στο τι διαβάζουμε: Στο σημείο αυτό το κείμενο μιλάει όχι για "φτωχό", αλλά για κάποιον που θα αναδειχθεί εν μέσω φτώχειας.

πηγή