Έριξα μια ματιά σε μία τηλεοπτική εκπομπή του Σκάϊ όπου οι πάντες ασχολούνται με την μόδα. Τι θα φορέσει μια γυναίκα, όχι τούτο, όχι εκείνο, ναι αυτό, τόνισε το άλλο, πιο λαμπερό το στέμμα , δεν πάει το πράσινο με το μπλε, και όλα εκείνα τα περίεργα που δείχνουν (και προπαγανδίζουν) μια τάση χλιδής σε μια τόσο περίεργη εποχή που ζούμε. Δεν γνώριζα, για παράδειγμα, ότι ένα πολυτελές υπόδημα ή μια ωραία και ακριβή ζώνη … αυξάνει το μεγαλείο της προσωπικότητας ή της πνευματικότητας ενός ανθρώπου (!!). Κάποτε είχαν καλέσει τον Παπαδιαμάντη για γεύμα στην Κηφισιά. Συναγερμός στο εστιατόριο του πολυτελούς ξενοδοχείου. Τα πάντα έπρεπε να ήσαν στην εντέλεια. Πάει, λοιπόν, και ο Παπαδιαμάντης, αλλά μόλις τον είδε με τα φτωχικά του ρούχα ο έχων το γενικό πρόσταγμα του ξενοδοχείου, τον έδιωξε λέγοντας: --Φύγε από δω εσύ!.. Δεν ξέρεις ότι περιμένουμε τον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη; Έφυγε ο Παπαδιαμάντης. Κι ώσπου να συνειδητοποιήσουν στο πολυτελές ξενοδοχείο την γκάφα τους ήταν ήδη αργά. Ο Παπαδιαμάντης τούς έδωσε το μεγαλύτερο μάθημα!.. ΑΓΓΕΛΟΣ ΣΑΚΚΕΤΟΣ
Είμαι από τους ανθρώπους που γελούσαν με την υπόθεση Αρτέμη Σώρρα.
Έναν τύπο με αστεία φάτσα που έγραφε σε ανορθόγραφα κεφαλαία, υποστήριζε φαιδρές συνομωσιολογίες και πίστευε σε ερπετάνθρωπους και άλλα τέτοια. Ακόμα και οι ακραίες –στα όρια του Ναζισμού- θέσεις του δε με ενοχλούσαν... «Έλα μωρέ, γραφικός είναι» έλεγα. Άσε που θα έκοβε σίγουρα ψήφους από ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και Χρυσή Αυγή. Ωστόσο με την άγρια δολοφονία της παιδοψυχολόγου Θώμης Κουμπούρα πριν λίγες μέρες συνειδητοποίησα πόσο έξω είχα πέσει. Βλέπετε, ο φόνος που αρχικά αντιμετωπίστηκε ως «έγκλημα πάθους» φαίνεται πως κρύβει πολύ περισσότερα μια και ο βασικός ύποπτος, Χρήστος Μπαλαντίνας, αποτελούσε (υπάρχουν άπειρα σχετικά βίντεο στο YouTube) πρωτοπαλίκαρο του Σώρρα στην οργάνωση του οποίου είχε ενταχθεί και το θύμα. Όπως διαπιστώνει κανείς από σχετικές τοποθετήσεις τους στο Facebook ορισμένα μεγαλοστελέχη της οργάνωσης του Σώρρα άρχισαν να επιτίθενται δημοσίως στον Μπαλαντίνα ήδη από το βράδυ του φονικού. Πριν δηλαδή γίνει γνωστό οτιδήποτε ενώ στην πορεία τα άτομα αυτά, καθώς και ο ίδιος ο Σώρρας, έδειξαν να κατέχουν λεπτομέρειες για το έγκλημα τις οποίες φυσιολογικά θα γνώριζε μόνο η Αστυνομία. Ενδεχομένως όλοι αυτοί να διαφωτίστηκαν από τους πανίσχυρους Ελ. Αλλιώς, κάτι άλλο συμβαίνει. Η οργάνωση του Αρτέμη Σώρρα έχει όλα τα χαρακτηριστικά των ψευτοθρησκευτικών σεχτών των ΗΠΑ. Ένας γκουρού, ένας σκληρός πυρήνας και χιλιάδες πιστοί είτε απελπισμένοι είτε χαμηλού μορφωτικού επιπέδου που αναζητούν δίπλα του τη Γη της Επαγγελίας. Στην διαλυμένη Ελλάδα του 2017 είναι λογικό για έναν τέτοιου τύπου σχηματισμό να καλπάζει. Συν τοις άλλοις πρόκειται για μια οργάνωση που κηρύσσει το μίσος και τον ρατσισμό. Όλα αυτά φυσικά είναι ποινικά κολάσιμα αλλά στην Ελλάδα ο αντιρατσιστικός νόμος ενεργοποιείται μόνο εναντίον αλλοδαπών. Επειδή δε, ζούμε στη χώρα της «ΔΕΜΟΚΡΑΤΙΑς» επιτρέψαμε στον Σώρρα να μεταλλάξει την σέχτα του σε κόμμα και να διεκδικεί την ψήφο των αφελών συμπατριωτών μας. Η δικαιοσύνη οφείλει να κινηθεί άμεσα. Και κάποια στιγμή θα πρέπει να ελέγχεται πολύ πιο αυστηρά η συμμετοχή των κομμάτων στις εκλογές. Να πάψουν επιτέλους να δίνονται άδειες σε εγκληματικές οργανώσεις.
Η χώρα μας διέρχεται την τρίτη μεγάλη παρακμή της μακρόχρονης ιστορίας μας. Η παρακμή, όπως μαρτυρεί η ιστορία, εκδηλώνεται μετά την απεμπόληση της πίστης, της φιλοπατρίας και των ιδανικών και με τη ροπή προς την τρυφηλή ζωή, απόρροια πρώτιστη της οποίας είναι η ολιγοτεκνία. Κατά τις δύο προηγούμενες οι πρόγονοί μας κατέστησαν ιδιαίτερα ευάλωτοι σε εχθρούς, οι οποίοι εμφανίστηκαν σφριγηλοί και ρωμαλέοι, και υπετάγησαν σ’ αυτούς πολύ εύκολα.
Κατά την ύστατη αρχαιότητα η αρχαία θρησκεία, που ευθυνόταν εν πολλοίς για τον κοινωνικό ξεπεσμό των προγόνων μας, είχε απαξιωθεί πλήρως. Δυστυχώς οι μεγάλοι στοχαστές, φιλόσοφοι και τραγικοί ποιητές, στάθηκαν ανήμποροι να συγκρατήσουν τον λαό από την κατρακύλα, στην οποία τον οδηγούσαν οι δημαγωγοί και το ιερατείο των ειδώλων. Ήταν τόσο μεγάλος ο εκφυλισμός, ώστε ο Ρωμαίος πολιτικός Κάτων (234-149 π.Χ.), που διακρίθηκε στους καρχηδονιακούς πολέμους, επιχείρησε να εξαγνίσει τη Ρώμη από τη νοσηρή επιρροή των ελλήνων φιλοσόφων. Μολονότι ο ίδιος γνώριζε πολύ καλά την ελληνική γλώσσα και γραμματεία, συμβούλεψε τον γιο του να μην ασχοληθεί με τη μελέτη της λογοτεχνίας αυτής της «άχρηστης φυλής». Περιφρονούσε τους συγκλητικούς συναδέλφους του, οι οποίοι εμιμούντο τους ελληνικούς τρόπους συμπεριφοράς και προσπάθησε να προστατέψει τα χρηστά ήθη των Ρωμαίων από τη διάβρωση του μιάσματος της ελληνικής φιλοσοφίας. Ο Κάτων κατόρθωσε να απαγορευθεί η διαμονή των ελλήνων φιλοσόφων στη Ρώμη, να εκδιωχθούν από τη Σύγκλητο επτά μέλη της με διάφορες κατηγορίες για διαφθορά και να επιβληθούν βαρείς φόροι στα πολυτελή αγαθά και στην πολυτελή διαβίωση των πλουσίων. Ασφαλώς η φιλοσοφία που είχε εισαχθεί στη Ρώμη δεν ήταν αυτή των Ιώνων ή των Αθηναίων φιλοσόφων. Ήταν «φιλοσοφικές» περί βίου απόψεις εκφύλων φιλοσοφούντων, που επιχειρούσαν την εξαγωγή του εκφυλισμού στη Ρώμη. Για την παρακμή εκείνη των προγόνων μας δεν ήσαν υπεύθυνοι εξωτερικοί παράγοντες. Ήσαν οι ίδιοι που είχαν επιλέξει τον τρυφηλό βίο. Και αυτός οδηγεί με ακρίβεια στη δημογραφική γήρανση.
Ο Αριστοτέλης αναλύοντας την αδυναμία των Σπαρτιατών να αποκρούσουν τους Θηβαίους, λόγω της ολιγανθρωπίας, είχε καταλήξει στο συμπέρασμα: «Ούτος εστιν πόλεως όρος άριστος, η μεγάλη του πλήθους υπερβολή». Ο Πολύβιος ο Μεγαλοπολίτης παρουσιάζοντας την εικόνα της Ελλάδος το 165 π.Χ. έγραψε: «Έφθασε ο καιρός σήμερα στην Ελλάδα να υπάρχει αρνησιπαιδία και ολιγανθρωπία, εξαιτίας της οποίας οι πόλεις ερημώθηκαν και σημειώθηκε πλήρης έλλειψη παραγωγής, αν και δεν συνέβησαν πόλεμοι ή επιδημίες, επειδή οι άνθρωποι εξετράπησαν στον εγωισμό και τη φιλοχρηματία ακόμη και σε τεμπελιά, έτσι ώστε να μη θέλουν να παντρευτούν, ούτε να κάνουν παιδιά, ούτε να ανατρέφουν, αλλά να αποκτούν το πολύ ένα ή δύο, ώστε να τα αφήσουν πλούσια κληρονομιά και να μη ξοδεύουν για την ανατροφή τους, γι’ αυτό το λόγο το κακό μεγαλώνει». Ο εκφυλισμός προστέθηκε στην προαιώνια κατάρα της φυλής μας, τη φιλαρχία και τη διχόνοια. Έτσι οι Νότιοι Έλληνες διευκόλυναν σημαντικά τους Ρωμαίους στην κατάκτηση της Μακεδονίας πιστεύοντας αφελώς ότι για εκείνους οι κατακτητές θα επιφύλασσαν διαφορετική μεταχείριση!
Η ενανθρώπιση του Θεού στο πρόσωπο του Χριστού άλλαξε άρδην τον ρουν της ιστορίας. Ο ελληνισμός όχι μόνο αναστήθηκε, αλλά μεγαλούργησε και πάλι κατά τη χιλιόχρονη ιστορία της Ρωμανίας. Ασφαλώς στην εγγύς Ανατολή υπερίσχυε ήδη κατά τους αλεξανδρινούς χρόνους η ελληνική γλώσσα, η οποία είχε καταστεί διεθνής. Μέσω αυτής είχε ευρεία διάδοση η ελληνική σκέψη. Όμως η νέα αυτοκρατορία, η οποία διατηρήθηκε στην Ανατολή, μετά την διαίρεση της αχανούς ρωμαϊκής αυτοκρατορίας είχε ως κύριο συστατικό στοιχείο την ορθόδοξη χριστιανική πίστη. Η αυτοκρατορία της ρωμηοσύνης πολεμήθηκε με πάθος από τους Φράγκους ήδη από τις αρχές του 9ου αιώνα και πολεμάται ως σήμερα από τους δυτικούς συλλήβδην, αλλά και από Έλληνες την καταγωγή. Άλλοι από αυτούς, υποχείρια μυστικιστικών κύκλων, που αντιστρατεύονται τη χριστιανική πίστη, αγωνίζονται να επαναφέρουν στο προσκήνιο τη θρησκεία των προγόνων μας, η οποία συνετέλεσε τα μέγιστα στην παρακμή τους. Άλλοι, τέκνα του δυτικού «διαφωτισμού», του σκοταδισμού δηλαδή της νεωτερικότητας, πασχίζουν να επιφέρουν τον πλήρη εκδυτικισμό μας, δηλαδή τον αφανισμό της ιδιοπροσωπείας μας, ως εντολοδόχοι ξένων παραγόντων, οι οποίοι μας βιάζουν να υιοθετήσουμε τον έκφυλο βίο τους. Και, δυστυχώς, δεν διαθέτουμε κάποιον Κάτωνα!
Βέβαια και η αυτοκρατορία της Ρωμανίας έπεσε. Απόγονοι εμείς των Βυζαντινών, όπως ονόμασαν τους προγόνους μας οι άσπονδοι φίλοι μας, εχθροί και φίλοι της αυτοκρατορίας μας αποφεύγουμε να δούμε τα αίτια της παρακμής, που οδήγησαν στην εύκολη κατάκτησή μας από τους Τούρκους. Οι μεν εμπαθείς εχθροί της κληρονομιάς μας αποδίδουν αυτή στον θρησκευτικό της χαρακτήρα έχοντες πλήρη άγνοια της ορθόδοξης πίστης και παράδοσης και υιοθετούντες τις εμπαθείς δοξασίες των δυτικών. Οι υποτιθέμενοι συμπαθούντες την παράδοση αποδίδουν την πτώση στους εξωτερικούς εχθρούς και μόνο. Οι πρώτοι συγκαλύπτουν τα πισώπλατα μαχαιρώματα της Δύσης και επιχειρούν να απλώσουν πέπλο λίθης επάνω από τα θλιβερά συμβάντα, που οδήγησαν στην πρώτη άλωση της Βασιλεύουσας. Μάλιστα, συν τω χρόνω, είναι και εκκλησιαστικά πρόσωπα, τα οποία, σαγηνευμένα από τη Δύση, συμβάλλουν στη λήθη μέσω της αγαπολογίας προς τους παραχαράκτες της άπαξ παραδοθείσης πίστεως. Οι άλλοι τείνουν να προβάλλουν τον ελληνισμό ως τον νέο εκλεκτό λαό του Θεού, έναντι του οποίου ο Δημιουργός μας είναι υποχρεωμένος να του παρέχει αδιάλειπτη προστασία! Αυτά δεν επιτρέπουν να εξαγάγουμε συμπεράσματα με νηφαλιότητα. Της καταρρεύσεως προηγήθηκε παρακμή λόγω εκφυλισμού. Η απληστία των ισχυρών, που, συν τω χρόνω, κατάφεραν να μειώσουν την ισχύ του αυτοκράτορα και να καταστούν φεουδάρχες, ιδίως στην έκταση της Μικράς Ασίας απετέλεσε την αρχή του κακού. Η χλιδάτη ζωής της αυλής, η οποία επικρινόταν ήδη κατά τον 4ο αιώνα από τον άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο, σε συνδυασμό με την ανάρρηση στον θρόνο αναξίων αυτοκρατόρων συμπλήρωσε το κακό. Ο μοναχός Ιωσήφ Βρυέννιος δεκαετίες πριν από την άλωση, όταν ο κατακτητής είχε εξαπλωθεί σε μεγάλη έκταση της Βαλκανικής, κατά ομιλία του προς τους αξιωματούχους της Κωνσταντινούπολης είχε περιγράψει με μελανά χρώματα την κατάντια της κοινωνίας εκεί. Και η κατάντια συνοδεύεται, με μαθηματική ακρίβεια, από δημογραφική κατάρρευση! Στις ύστατες ημέρες της Βασιλεύουσας, ως ελεύθερης πόλεως, ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος είχε δώσει εντολή στον Γεώργιο Φραντζή να απογράψει τον πληθυσμό της βασιλεύουσας που ήταν σε θέση να κρατήσει όπλο. Ο Φραντζής έκανε την καταμέτρηση: Τέσσερες χιλιάδες εννιακόσιοι εβδομήντα τρεις μάχιμοι, στους οποίους περιλαμβάνονταν μοναχοί και κάθε είδους εθελοντές, πλην των ξένων μισθοφόρων. Σε λίγο τα πλούτη που είχαν σωρεύσει επί αιώνες οι άρχοντες της Ρωμανίας περνούσαν στα χέρια των κατακτητών.
Όσο και αν όλοι του πολιτικού κόσμου επιμένουν στο να ισχυρίζονται ότι η κρίση, που μας ταλανίζει, είναι οικονομικής φύσεως, οι εχέφρονες αντιλαμβάνονται ότι αυτή είναι πρωτίστως πνευματική, είναι κρίση αξιών. Και ενώ αυτά συμβαίνουν οι οξείες αντιπαραθέσεις και οι προσβλητικοί χαρακτηρισμοί που ανταλλάσσονται στο κοινοβούλιο φανερώνουν σ’ όλη της την έκταση την πνευματική κρίση που μας ταλανίζει. Ενώ έχει πλέον αποκαλυφθεί ότι όλες οι κυβερνήσεις υπηρετούν τους ισχυρούς του πλανήτη, με τις εικονικές αντιπαραθέσεις οι πολιτικοί μας παραπλανούν τον λαό, ώστε να τον διατηρούν διαρκώς διχασμένο και ανήμπορο να αντιδράσει έστω και στο ελάχιστο στην κατρακύλα! Ποιος θα προλάβει να μας αλώσει αυτή τη φορά, που μπορεί να είναι και η τελευταία; Η Δύση, που ήδη μας ελέγχει πλήρως, χωρίς να το αντιλαμβανόμαστε, ή οι μετανάστες και οι πρόσφυγες, τους οποίους δυνάμεις που ελέγχουν τη Δύση προωθούν στο έδαφός μας;
Μήπως τελικά διχαστούμε ακόμη και στην επιλογή του δυνάστη μας;
Δεν αδικώ τους πιτσιρικάδες που έχουν πέσει με τα μούτρα στο κυνήγι σου, λες και είσαι θησαυρός.
Διαφωνώ, αλλά δεν τους αδικώ. Ολόγυρα η πραγματικότητα μοιάζει ψεύτικη, ώστε ακόμα και η καρτουνίστικη υπόστασή σου εκπέμπει τόση ελπίδα όση η αλήθεια δε μπορεί να εγγυηθεί.
Είσαι χαριτωμένος, κύριε Πίκατσου, αυτό σου το αναγνωρίζω.
Αν και τερατάκι τσέπης - Pocket monster- έχεις μια γλυκύτητα τόσο οικεία...πιότερο μοιάζεις με το εξωγήινο pet που όλοι θα θέλαμε να έχουμε... λίγο αυτό το τραύλισμα να διόρθωνες- "πίκα-πίκα- πίκα...πίκατσου" - και θα μπορούσαμε να επικοινωνήσουμε πολύ καλύτερα οι δυο μας από ότι με πολλά ανθρωπόμορφα όντα ολόγυρά μου... Θαρρώ αυτή την παιδιάστικη ομορφιά αναζητούν οι πιτσιρικάδες και έχουν επιδοθεί σ' αυτό το ξέφρενο κυνήγι...
Ξέρεις κύριε Πίκατσου, δε θέλω να γίνω σαν τον πεθερό Πορτοκάλος (στην ταινία Γάμος αλα ελληνικά) που αναζητούσε ελληνικές ρίζες σε ότι περπατούσε, κολυμπούσε και πετούσε, αλλά αυτό πρέπει να σου το πω: ο πρώτος που επινόησε κυνήγι έμβιων και έλλογων όντων ήταν Έλληνας. Διογένη τον έλεγαν. Αυτός τριγυρνούσε στους δρόμους με ένα φανάρι, όπως οι σημερινοί κυνηγοί pocemon κρατούν τα κινητά, και αναζητούσε ένα απείρως πιο δυσεύρετο είδος χαριτωμένων "τεράτων": αναζητούσε ανθρώπους!!!
Αν ήταν γνωστή η αγγλοσαξονική γλώσσα, το παιχνίδι του Διογένη θα ονομαζόταν Human-GO! Αλλά τόσο λόγω της ιδιαιτερότητας του, όσο και της δυσκολίας του, δεν έγινε ποτέ μόδα το κυνήγι του Διογένη κι έτσι δεν απέκτησε ποτέ όνομα. Κανένας άλλος, πλην του κυνικού φιλοσόφου, δεν παρασύρθηκε στη δύνη του, ίσως επειδή οι περισσότεροι, γνώριζαν - κρίνοντας εξ ιδίων- ότι η αναζήτηση ανθρώπων μοιάζει με κυνήγι χίμαιρας (wild- goose chase για όσους ομιλούν την αγγλοσαξονική) ... Έτσι έμεινε ολομόναχος ο Διογένης να κοιτάζει το φανάρι του, μήπως και εμφανιστεί μπροστά του ο θησαυρός που ονειρευόταν να βρει... μα εκείνος ο θησαυρός δεν βρέθηκε ποτέ...
Ίσως αυτό φοβούνται και οι πιτσιρικάδες σήμερα, που κοιτούν τις ζωές τους μέσα από την οθόνη, όπως ο Νάρκισσος που γνώρισε τον εαυτό του και τον κόσμο γύρω του μέσα από το καθρέφτισμα του νερού και επένδυσε στην ανάκλαση και όχι στην αλήθεια. Φοβούνται ότι αν αναζητήσουν ανθρώπους, η αναζήτηση θα αποδειχθεί μάταιη... και η ματαιότητα αυτή είναι που προκαλεί τον μεγαλύτερο πόνο... Γι' αυτό έγινες παρέα μας κύριε Πίκατσου: γιατί η ψεύτικη ομορφιά σου είναι τόσο δελεαστική, που κάνει την ασχήμια της αλήθειας ακόμα πιο αποκρουστική... γιατί το να σε βρούμε, είναι πιο εύκολο, πιο χαρούμενο, πιο αποτελεσματικό... τον πόνο φοβόμαστε, κύριε Πίκατσου, γι' αυτό σε βάλαμε στη ζωή μας, γι' αυτό έγινες κομμάτι της διασκέδασης μας, γι' αυτό σε χρειαζόμαστε για να κάνεις το χώρο όπου βρισκόμαστε, πιο χαριτωμένο, πιο ανέμελο, πιο ασυννέφιαστο, λιγότερο ζοφερό.
Να σου πω όμως κάτι κύριε Πίκατσου;
Εγώ λέω πως είναι τίτλος τιμής να είσαι γραφικός, αν γραφικότητα είναι να πιστεύεις ότι υπάρχουν άνθρωποι... λέω πως είχε δίκιο ο Διογένης που με το φανάρι του φώτιζε το δρόμο, μήπως και εμφανιστεί ένας στ' αλήθεια άνθρωπος... λέω πως τούτη η αναζήτηση αξίζει τον κόπο, ακόμα κι αν πονέσεις κάθε φορά που ματαίως αναζητάς.
Αξίζει γιατί στην αναζήτηση ανθρώπων ανακαλύπτεις την ανθρωπιά σου, στην ασχήμια που βλέπεις ολόγυρα καταλαβαίνεις αυτό που δε θέλεις να γίνεις ποτέ, στην απογοήτευσή σου ορκίζεσαι να μη γίνεις για κανέναν άλλον η πληγή που κάποιος έγινε για σένα...
Ξέρεις τι λέω κύριε Πίκατσου;
Πως ο Διογένης πέθανε πονεμένος αλλά σοφός και ελεύθερος, ενώ ο Νάρκισσος χάθηκε μέσα στο καθρέφτισμα, σκλαβωμένος και τελικά αδαής.
Κι ακόμα, λέω πως κάλλιο να είμαι ένας γραφικός θλιμμένος κυνηγός ανθρώπων, παρά ένας μοδάτος, ανέμελος κυνηγός τεράτων... αν ο δικός μου θησαυρός είναι μάταιος, θα έχω γίνει στ' αλήθεια σοφή.
Αν είναι έστω και λίγο αληθινός θα έχω γίνει στ' αλήθεια πλούσια...
Γι' αυτό, συγγνώμη που δε θα γοητευτώ από την ψεύτικη ομορφιά σου κύριε Πίκατσου, μα η αληθινή ασχήμια ενός ανθρώπου, έχει πολλά περισσότερα να με διδάξει... και η αληθινή ομορφιά του, αν υπάρξει, έχει πολλά περισσότερα να μου χαρίσει
ΒΙΝΤΕΟ: ΠΕΤΑΝΕ ΣΤΟΝ ΑΕΡΑ ΓΑΤΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΕΜΠΝΕΥΣΤΕΙ Ο FABR!!! ΦΩΤΟ:ΤΑ ΕΚΤΡΩΜΑΤΙΚΑ "ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑΤΑ" ΤΟΥ κ.ΤΙΠΟΤΑ
.
Ο «καλλιτεχνικός» διευθυντήςπαραιτήθηκε ή ακόμα καλύτερα τον «παραίτησαν» γιατί όπως δήλωσε δεν μπορεί να εργαστεί σε εχθρικό περιβάλλον και πως δέχτηκε την πρόταση του υπουργού πολιτισμού (τρομάρα του) υπό την προϋπόθεση να έχει πλήρη ελευθερία στις επιλογές του.
Ε! λοιπόν θα βάλω τη γάτα μου να κλαίει!
Το υπουργείο πολιτισμού αναφέρει, ότι ο βέλγος καλλιτέχνης ήρθε ουσιαστικά σαν εθελοντής για να συνεισφέρει στην «Ελλάδα της κρίσης» με μια αμοιβή της πείνας 20.000 ευρώ για κάθε χρόνο καλλιτεχνικής προσφοράς του στη χώρα μας. Έρμη Πατρίδα!
Ο εν λόγω «αιρετικός» ιδιοφυής καλλιτέχνης δήλωσε χωρίς φόβο και πάθος «κάποιοι με θεωρούν τσαρλατάνο!»Αναρωτιέμαι γιατί ; Μήπως γιατί χρησιμοποιεί βαλσαμωμένα ζώα, πουλιά, νεκρά γατιά και σκυλιά που κρέμονται από τσιγκέλια και μας το πουλάει για τέχνη;
Μήπως γιατί ο ευαίσθητος ζωόφιλος εικαστικός, από το 2012 εξειδικευόταν στην εκτόξευση ζωντανών φοβισμένων γατιών στον αέρα, από ύψος 3 μέτρων πάνω σε έναν χοντρό μουσαμά για να δει τις αντιδράσεις τους και να εμπνευστεί για να δημιουργήσειτερατουργήματα – έργα τέχνης;
Ευτυχώς ο κόσμος εκεί αντέδρασε γρήγορα, μαζεύτηκαν πάνω από 20.000 υπογραφές και το αριστουργηματικό αυτό έργο «πόνου και τρόμου»κατέβηκε.
Και τότε δήλωσε με σπαραγμό τη λύπη του «γιατί τα κακόμοιρα τα γατάκια προσγειώνονταν άσχημα, άτσαλα» και πως «Χρειάστηκε να τρέξω για να μη με λιντσάρουν οι θεατές και κοιμόμουν για αρκετές μέρες σε διαφορετικά σπίτια».
Στις «εξαιρετικές» του παραστάσεις «απείρου κάλλους», οι θεατές σηκώνονται και φεύγουν γιατί αηδιάζουν με την έντονη σεξουαλική βία στα όρια της χυδαιότητας και του άρρωστου μακάβριου που κυριαρχούν στα αριστουργήματά του. Και καλά να πάθουν, αφού πληρώνουν για να τον δουν, αλλά εμείς τι φταίμε;
Γεμίζει τις τσέπες του με ευρώ πουλώντας αρρωστημένη τέχνη, παραστάσεις με διαγωνισμό αυνανισμού, έργα με θέμα το αίμα και τα ούρα, άπλωσε τα ξερά του ακόμα και στο αριστουργηματικό έργο Πιετά.
«Η Παρθένος είναι νεκροκεφαλή και ο Ιησούς που κρατάει στην αγκαλιά της είναι ο ίδιος ο κακότεχνος που μας κουβάλησαν!»
Και όμως αυτόν τον «προικισμένο» ταλαντούχο άνθρωπο προσκάλεσαν να αναλάβει «εν λευκώ» σαν καλλιτεχνικός διευθυντής του Ελληνικού Φεστιβάλ Αθηνών, ο οποίος βιάστηκε με το καλημέρα να αλλάξει έναν κρατικό θεσμό ετών, μαγαζί του είναι ότι θέλει «εθελοντικά» το κάνει. Διεθνές Φεστιβάλ Αθηνών παρακαλώ. Μεγαλεία!
Όπως δήλωσε ο ίδιος δεν έχει ικανότητες διεύθυνσης και διαχείρισης, και πως δεν είχε χρόνο να επεξεργαστεί ελληνικές προτάσεις για να τις συμπεριλάβει στο Φεστιβάλ.
«Μου αρέσετε γιατί δεν είστε ακριβώς σύγχρονοι» είπε για το ελληνικό κοινό σε συνέντευξή του. Και γιατί δεν τον πήραμε με τις ντομάτες;
Επέλεξαν για διευθυντή του μεγαλύτερου Ελληνικού Φεστιβάλ έναν άνθρωπο που μας πέταξε στα μούτρα: «οι Έλληνες είναι εθνικιστές γιατί θέλουν να δουλεύουν στην Ελλάδα!» Με λίγα λόγια μας θέλει μετανάστες.
Ο εικαστικός αυτός είχε ξαναεπισκεφτεί την Ελλάδα, πάλι επί ΣΥΡΙΖΑ, στην Θεσσαλονίκη στα Δημήτρια και τότε ζήτησε 75.000 ευρώ για να καμαρώσουμε και να θαυμάσουμε το έργο του και τελικά μετά από σκληρές διαπραγματεύσεις τα βρήκαν στα 25.000 ευρώ . Τζάμπα πράγμα… πάνω απ’ όλα η τέχνη!
Μόνο που με τα δικά μας χρήματα θα πληρωνόσουν μεγάλε εικαστικέ!
Με τα δικά μας ελάχιστα εναπομείναντα χρήματα θα σε πλήρωνε η «κυβέρνηση του τίποτα», οι αριστεροί κυβερνώντες με τα αρρωστημένα γούστα και τα μυαλά στα κάγκελα, που βάλθηκαν ξετσίπωτα να εξευτελίσουν την Ελλάδα και τους Έλληνες με τα «παλλόμενα μπιχλιμπίδια».
Καταπίνουμε αμάσητο ότι μας σερβίρουν τα συντρόφια! Γιατί; Αυτοί τη δουλειά τους κάνουν, εκτελούν εντολές… υπάλληλοι είναι με ξένο εργοδότη!
Γιατί δεν αντιστεκόμαστε; Γιατί δεν βγάζουμε άχνα; Γιατί δεν τους παίρνουμε φαλάγγι; Χάσαμε τη μιλιά μας, την όρεξή μας για ζωή, την αξιοπρέπειά μας σαν λαός; Φοβόμαστε να ξεβολευτούμε;
Βρε μας χτυπούν από παντού!
Τα παιδιά μας τα ρωτήσαμε;
Τους αγώνες των προγόνων μας για λευτεριά τους λησμονήσαμε;
Η Πίστη μας στον Θεό τι απέγινε;
Μας πήραν τη φωνή! Χάσαμε τη λαλιά μας!
Βάλαμε το κεφάλι κάτω ανήμποροι και τους επιτρέπουμε να κομματιάζουν και να ματώνουν την Ελλάδα, να την κατεξευτελίζουν και ένα περήφανο φιλότιμο λαό, νοικοκυραίοι άνθρωποι να πεινούν και να χάνουν τα σπίτια τους καταλήγοντας στους δρόμους, γιατί έτσι το αποφάσισαν τα «συντρόφια του τίποτα»…
Δεν πρέπει να τους αφήνουμε σε χλωρό κλαρί, ίσαμε δω, αδέλφια, πρέπει να ξαναβρούμε την περήφανη περπατησιά μας, η Πατρίδα μας χρειάζεται, μας καλεί, ακούστε τα βογγητά της… ακούστε την καρδιά σας πόσο γοργά χτυπά στην ιδέα ότι θα την αποχωριστούμε εμείς οι απολίτιστοι εθνικιστές!!
Θρηνώ για τον Ουμπέρτο Εκο, αλλά θρηνώ περισσότερο που δεν θα θρηνήσω ποτέ έναν Ελληνα Ουμπέρτο Εκο. Τουλάχιστον όχι στο όριο της ζωής που μου απομένει (εκτός κι αν στο μεταξύ έρθουν οι εξωγήινοι, οπότε χαιρέτα μου τους παρόντες προβληματισμούς κι ό,τι άλλο μάθαμε σ’ αυτήν τη ζήση). Επί του παρόντος, όμως, ας μείνουμε σε ορισμένα σημειολογικά από τη ζωή και τον θάνατο του Ουμπέρτο Έκο. Ο Έκο γνώριζε πολύ καλά αρχαία ελληνικά και λατινικά, στα ελληνικά σχολεία όμως τα αρχαία ελληνικά αποκαθηλώνονται και όσον οι ημέρες εξορίζονται κι ενίοτε εξορκίζονται.
Ο Ουμπέρτο Έκο γνώριζε απ’ έξω κι ανακατωτά τη βυζαντινή ιστορία, όχι μόνον ως καθηγητής ιστορικός του Μεσαίωνα, αλλά και ως ελληνιστής που στο Βυζάντιο είδε τη συνέχεια και την εξέλιξη του αρχαίου κόσμου στους μέσους χρόνους, έως την Αναγέννηση, καθώς και τις αλληλεπιδράσεις στη διαμόρφωση των εθνών εντός, εκτός και μετά το βυζαντινό πλαίσιο σε Δύση κι Ανατολή - απ’ την Ιβηρική ως τη Μεσοποταμία κι απ’ την Αίγυπτο έως τη Μόσχα.
Για το Βυζάντιο η τεράστια πλειοψηφία των Ελλήνων έχει μαύρα μεσάνυχτα. Ορισμένοι ξέρουν πέντε πράγματα για τον Μέγα Κωνσταντίνο, τον Ιουστινιανό και τον Μαρμαρωμένο Βασιλιά, άλλοι -οι πολύ περισσότεροι- νομίζουν ότι το Βυζάντιο ήταν ένα θεοκρατικό κράτος κι άλλοι το υποβάλλουν σε μια ακατανόητη ιδεολογική στοχοποίηση. Παρ’ ότι οι βυζαντινές σπουδές, οι παλαιότερες και οι (θαυμαστές) σύγχρονες, έχουν διακονηθεί με όλο και πιο πλούσια αποτελέσματα από ιστορικούς υλιστές, αριστερούς, ορθολογιστές και πάντως έγκυρους, η χύδην «αριστερά» στην πατρίδα μας τη βρίσκει να την πέφτει σε αυτό που δεν γνωρίζει και να το δαιμονοποιεί (αποδίδοντάς του ανύπαρκτες υποστάσεις - όπως έκανε και ο Μπαουντολίνο στο φερώνυμο έργο του Έκο, όταν οι δυτικοί, εκεί στα πέριξ του 13ου αιώνα, πίστευαν ακόμα ότι ανατολικώς του Ευφράτη υπάρχει ένας παράξενος κόσμος που ζουν μονοπόδαροι άνθρωποι, πλάσματα χωρίς κεφάλι και φυτά που τραγουδάνε).
Ο Έκο έπαιζε την ιστορία στα δάκτυλα, για αυτό τα βιβλία του είναι ιστορικά κατά τον τρόπο που η ιστορία εγχέεται στα πάντα. Στα ελληνικά σχολεία η Ιστορία έχει κατακοπεί, διδάσκεται αποσπασματικά, ξηρά, χωρίς να βγάζει νόημα, χωρίς να φτιάχνει έναν «χάρτη» των γεγονότων (με αποτέλεσμα πολλοί μαθητές να μην έχουν καμία γνώση ή αίσθημα του ιστορικού χρόνου), διδάσκεται υπό το κράτος των κόμπλεξ εκείνων που η ίδια η Ιστορία τους δείχνει πόσο μισάνθρωποι είναι.
Στα ελληνικά σχολεία η Ιστορία είναι μια παρείσακτη και όσοι ιστορικοί θα ήθελαν να διδάξουν τα ανθρωπιστικά στα ανθρώπινα, λοιδορούνται απ’ τα πράγματα (το αναλυτικό πρόγραμμα) και συχνά εξοστρακίζονται από τους βαλτούς και ιδιοτελείς.
Ο Ουμπέρτο Εκο ήταν ελληνιστής και για αυτό είχε μια οικουμενική αντίληψη για τον κόσμο, σε αντίθεση με τους καθ’ ημάς ανελλήνιστους που είναι ή εθνικιστές ή εθνομηδενιστές. Ή Μιχαλολιάκοι ή Λιάκοι.
Στο «Ονομα του Ρόδου» ο Ουμπέρτο Έκο με Χρυσόμαλλο Δέρας το Περί Κωμωδίας του Αριστοτέλη οργανώνει την περιγραφή της διαδρομής του ανθρώπου ανάμεσα στις εξουσίες στη βάση της αμφισβήτησης και της αμφιβολίας. Η δημοκρατία, η απολυταρχία, η σάτιρα, η καταστολή της, η μεταφυσική αγωνία, η παραπλάνηση, η αναζήτηση της αλήθειας, η παρέκβαση, η αγαθή τρέλα, η δαιμονική εξουσιολαγνεία, ο έρωτας, η πορεία προς τη σοφία και τη γαλήνη, οι ιστορικές αλληλοεπιδράσεις, ο φόβος, η αναζήτηση της ελευθερίας, οι αντιθέσεις και οι συνθέσεις, οι τέχνες, η γραφή, η ανάγνωση και η αφήγηση, οι μύθοι - όλα εξακτινούνται για να κεντήσουν με μαεστρία το τοπίο του πεπερασμένου. Διότι ακόμα και η φαντασία είναι πεπερασμένη εφόσον ο τρόπος που φανταζόμαστε βασίζεται κι αυτός στο πεπερασμένο. Αυτό που διαφορίζει τα πάντα στα γνωστά και στα άγνωστα. Στον «Μπαουντολίνο», μέσα από την αλληγορία που περιγράφει η επαφή του αναδυόμενου, βάρβαρου αλλά γενναίου κόσμου της Δύσης (στο πρόσωπο του Μπαουντολίνο) με τον εκλεπτυσμένο, σοφό αλλά και κουρασμένο κόσμο της Ανατολής (στο πρόσωπο του Νικήτα Χωνιάτη), περιγράφεται η αέναη αλληλοδιαδοχή των κύκλων μιας πραγματικότητας που διαμορφώνεται από την πολεμική φύση του ανθρώπου. Ο δυνάστης που ξεπέφτει δεν είναι λιγότερο δυνάστης απ’ τον δυνάστη που ανέρχεται. Ο Έκο εκτείνει σε βιβλίο ένα μικρό σπαρακτικό κείμενο -τον θρήνο του Νικήτα Χωνιάτη για την καταστροφή από τους Φράγκους της Πόλης των πόλεων- θυμίζοντας στο θύμα ότι ήταν θύτης και θυμίζοντας στη συνέχεια στη νίκη ότι θα ηττηθεί, λέγοντας δηλαδή όλα όσα λέει η λογοτεχνία απ’ τον Όμηρο ως τον Τζόυς.
Όλα αυτά κι άλλα πολύ περισσότερα που δεν είναι του παρόντος, ο Έκο, ένας λάτρης αλλά και δάσκαλος της μαζικής κουλτούρας, τα δημιουργεί βγάζοντας την ιστορία απ’ το μουσείο, συσχετίζοντας τις ιδεολογίες, τη φιλοσοφία και τις θρησκείες με το παραμικρό. Κάτι άκρως διασκεδαστικό, επειδή είναι σοφό, επειδή σε γεμίζει, επειδή σου προκαλεί ευφορία. Ο Έκο, ο Γκορ Βιντάλ, η Γιουρσενάρ δεν βλέπουν στην κάθαρση το τέλος της τραγωδίας, αλλά την αρχή της επόμενης. Κι έτσι, με έναν τρόπο ίσως ανεξήγητο (σε έναν κόσμο που ο πατέρας του είναι ο πόλεμος) η επίγνωση αυτή μας οδηγεί στην αναζήτηση της αγάπης.
Αν γύρω από την αγάπη περιστρέφεται το μυστήριο της ζωής κι αν γύρω απ τον πόλεμο περιστρέφεται η πραγματικότης του βίου, τότε, ώσπου να μάθουμε κάτι περισσότερο, η σάτιρα, δηλαδή η αυτογνωσία και συνεπώς η επανάσταση, είναι το μόνο μας σκαρί για το ταξίδι, ώσπου απ’ τα χέρια του Οδυσσέα να το πάρει ο Βαρκάρης.
Πολλά είπαμε για πολλά, που απ’ αυτά τα πιο πολλά μας υπερβαίνουν. Πολύ. Ας μείνουμε σήμερα σε ένα μικρό. Ανθρωποι ημιμαθείς, όπως η αφεντιά μου, ενθαρρύνθηκαν να μάθουν περισσότερα από το έργο ανθρώπων όπως ο Έκο και κατηγορήθηκαν για την ημιμάθειά τους από ανθρώπους μισάνθρωπους, του συρμού και των κλισέ, που θεωρούν τον εαυτό τους ελίτ. Αυτούς να φοβάσθε! Αυτούς που σας αποθαρρύνουν αντί να σας ενθαρρύνουν. Για τον αμαθή, τον ημιμαθή, τον πτωχό τω πνεύματι, για τη χάρη τους υπάρχουν οι Αϊνστάιν και οι Σαίξπηρ... ΠΗΓΗ/ANTIΓΡΑΦΗ
