ΚΥΡΙΑΚΗ Β΄ΛΟΥΚΑ (Ι.Μ.Μεσογαίας και Λαυρεωτικής)

Ὑπὸ Ἀρχιμανδρίτου Νικηφόρου Ἀ. Κυπριανοῦ
Ἐφημερίου Ἱ.Ν. Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος Γλυκῶν Νερῶν

Κυριακὴ Β´ Λουκᾶ(Λουκ. 6, 31-36 )

«Καθὼς θέλετε ἵνα ποιῶσιν ὑμῖν οἱ ἄνθρωποι
καὶ ὑμεῖς ποιεῖτε αὐτοῖς ὁμοίως»

«Χρυσὸς κανόνας», ἀγαπητοί μου, ἔχει ὀνομαστῆ αὐτὴ ἡ φράση τοῦ Κυρίου μας. Εἶναι μιὰ μικρὴ πρόταση τοῦ Κυρίου μας μ᾿ ἕνα ἀπέραντο ἠθικὸ περιεχόμενο. Λίγες λέξεις ποὺ ὅμως περικλείουν ὅλους τοὺς ἀνθρώπινους νόμους. «Χρυσὸς κανόνας», ἡ ἐφαρμογὴ τοῦ ὁποίου μπορεῖ νὰ διαπλάση χρυσοῦς ἀνθρώπους. Καταστατικὸς χάρτης κοινωνικῆς δικαιοσύνης καὶ εὐημερίας τῶν λαῶν. Σπουδαῖος καὶ δίκαιος ρυθμιστὴς διαπροσωπικῶν σχέσεων. Ὁ πιὸ ὑπέροχος νόμος στὴν πολυνομία τῶν ἀνθρώπων. Ἡ πιὸ γλυκειὰ φωνὴ ποὺ ἀκούστηκε μέσα σ᾿ ἕνα κόσμο ποὺ κυβερνᾶ τὸ πάθος, ἡ ἀδικία καὶ ἀνομία. «Ὅπως θέλετε νὰ φέρωνται σὲ σᾶς οἱ ἄλλοι, μὲ τὸν ἴδιο τρόπο νὰ συμπεριφέρεστε καὶ σεῖς σ᾿ ἐκείνους». Νόμος δικαιοσύνης καὶ ἀγάπης. Ὁδηγὸς εὐγένειας καὶ καλῆς συμπεριφορᾶς. Συμπερίληψη τοῦ Εὐαγγελίου. Ἡ ἐφαρμογὴ αὐτοῦ τοῦ κανόνα ἐκτὸς ἀπὸ τὴν κοινωνική της διάσταση ἔχει καὶ μεταφυσικὴ προοπτική· ἀφοῦ ὁ Κύριος μᾶς ὑπόσχεται: «Ἔσεσθε υἱοὶ τοῦ Ὑψίστου».

Ἀδελφοί μου· ἂν ὑπάρχει κάτι ποὺ χαρακτηρίζει τοὺς ἀνθρώπους τῆς ἐποχῆς μας, εἶναι ἡ ἀναζήτηση τῆς δικαιοσύνης. Ὅλοι διψοῦν γι᾿ αὐτήν, ὅλοι τὴν ἀναζητοῦν, ὅλοι θεωροῦν πὼς δικαιοσύνη σημαίνει εἰρήνη καὶ ἰσότητα, ὅλοι τὴν προσδοκοῦν, καὶ καθ᾿ ἕνας ἀπὸ μᾶς μὲ τὴ ζωή του καὶ τὴ συμπεριφορά του τὴν ὑπονομεύει.

Μέσα ἀπὸ κάθε σελίδα τῆς Ἁγ. Γραφῆς ἀκούγεται ἡ φωνὴ τοῦ Θεοῦ ποὺ βροντοφωνάζει μὲ τὸ στόμα τοῦ προφήτη Ἠσαΐα «Δικαιοσύνην μάθετε οἱ ἐνοικοῦντες ἐπὶ τῆς γῆς», γιὰ νὰ συμπληρώση ὁ Προφητάναξ Δαυΐδ· «Δίκαιος Κύριος καὶ δικαιοσύνας ἠγάπησεν». Ἡ δικαιοσύνη εἶναι μητέρα τοῦ νόμου καὶ ἀδελφὴ τῆς ἀγάπης· «Ὃ μισεῖς, μηδενὶ ποιήσῃς». Δὲν εἶναι ἀρκετὸ ν᾿ ἀποφεύγη κανεὶς τὸ κακὸ, ἀλλὰ νὰ φροντίζη νὰ κάνη πάντα τὸ καλό. Ἡ διάπραξη τοῦ καλοῦ εἶναι πιὸ ὑπέροχη καὶ ἐπιβλητικὴ ἀπὸ τὴν ἁπλῆ ἀποφυγὴ τοῦ κακοῦ. Αὐτὸς ποὺ βοηθάει καὶ ἐξυπηρετεῖ καὶ διακονεῖ καὶ προσφέρει εἶναι ἀνώτερος ἀπὸ αὐτὸν ποὺ δὲν παίρνει τὴν ξένη περιουσία. Ὅποιος ἀδικεῖ «κομιεῖται ὃ ἠδίκησε» καὶ «ἄδικοι βασιλείαν Θεοῦ οὐ κληρονομήσουσι». Ὁ παράδεισος εἶναι κλειστὸς στοὺς ἄδικους καὶ πλεονέκτες. Ὁ χριστιανὸς δὲν πρέπει νἄχη σχέση ἢ σύνδεσμο μὲ τὴν ἀδικία· γιατὶ «πᾶς ὁ ὀνομάζων τὸ ὄνομα Κυρίου ἀπέχει ἀπὸ ἀδικίας».

Ἡ ἄλλη διάσταση τοῦ «χρυσοῦ κανόνα» εἶναι, ἀγαπητοὶ ἀκροατὲς τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ, τὸ «ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθροὺς ἡμῶν καὶ ἀγαθοποιεῖτε καὶ δανείζετε μηδὲν ἀπελπίζοντες», δηλαδὴ ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθρούς σας, εὐεργετεῖτε καὶ δανείζετε χωρὶς νὰ περιμένετε νὰ σᾶς τὰ ἐπιστρέψουν ἢ ὅτι κάποτε θὰ σᾶς ξεπληρώσουν.

Ἀγαπᾶτε τοὺς πάντας, τοὺς ἐχθρούς, τοὺς συκοφάντες σας, τοὺς ἀγνώστους, τοὺς ξένους, τοὺς ἀλλοεθνεῖς, τοὺς ἀλλοθρήσκους καὶ προσεύχεσθε ὑπὲρ αὐτῶν.

Δικαίως κάποιος θὰ ρωτήση· γιατί; Γιατὶ «ὁ μισθὸς ὑμῶν πολὺς καὶ ἔσεσθε υἱοὶ τοῦ Θεοῦ τοῦ ὑψίστου». Ὁ στοχαστὴς ἅγιος, ὁ ἱερὸς Αὐγουστῖνος λέγει: «Ἀγάπα καὶ κάνε ὅ,τι θέλεις» καὶ εἶναι αὐτὸ τόσο μεγάλη ἀλήθεια, ἀφοῦ, ὅταν ἀγαπᾶς, δὲν θὰ μισήσης, δὲν θὰ φονεύσης, δὲν θὰ κλέψης δὲν θὰ κατακρίνης, δὲν θὰ συκοφαντήσης, δὲν θὰ βλάψης τὴν τιμὴ καὶ ὑπόληψη τοῦ ἀδελφοῦ σου, τοῦ συνανθρώπου σου· δὲν θὰ πικράνης, ὅσο καὶ ἂν ἔχεις πικραθῆ.

«Μηδενὶ οὐδὲν ὀφείλομεν ἢ μὴ τὸ ἀγαπᾶν ἀλλήλους» . Ὁ ἅγιος Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης ὁ Θεολόγος γράφει: «Τεκνία, ἀγαπᾶτε ἀλλήλους»

» . Ὁ ἅγιος Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης ὁ Θεολόγος γράφει: »

Ἡ ἀγάπη ἐκτείνεται πρὸς πάντας, ὄχι μόνον πρὸς ὅσους μᾶς ἀγαποῦν. Γιατὶ ὅταν ἀγαπᾶμε ὅσους μᾶς ἀγαποῦν, τί διαφέρομε ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους τῆς ἁμαρτίας καὶ μέθης τῆς κλοπῆς καὶ ἀνηθικότητος, ποὺ μεταξύ τους ἔχουν ἀλληλεγγύη καὶ φιλαλληλία καὶ κρατοῦν τὸν λόγον τους καὶ ἔχουν φιλία καὶ ἀγάπη. Ἐδῶ ἀκριβῶς ὑπάρχει ἡ χριστιανικὴ ἀγάπη· ποὺ ἔχει θεία τὴν καταγωγὴ, γιατὶ εἶναι ἀνιδιοτελής, ἀνυστερόβουλος, ἀνυπόκριτος, μιὰ «ἀγάπη ποὺ οὐδέποτε ἐκπίπτει». Ἡ ἀγάπη ἔχει καταγωγὴ θεία, ἐπειδὴ εἶναι χάρις καὶ γνώρισμα οὐράνιο, εὐλογία Θεοῦ, ὁ ὁποῖος μὲ ὑπερβολικὴ ἀγάπη μᾶς ἀγάπησε καὶ ὡς ἐκ τούτου «τὸν ἥλιον αὐτοῦ ἀνατέλλει ἐπὶ πονηροὺς καὶ ἀγαθοὺς καὶ βρέχει ἐπὶ δικαίους καὶ ἀδίκους». Εἶναι δὲ ὡφέλιμος καὶ «οἰκτίρμων πρὸς τοὺς ἀχαρίστους καὶ πονηρούς». Ἐναγκαλίζεται τοὺς πάντας, ἀκόμα καὶ τοὺς ἀποκρουστικοὺς ἐχθρούς, γιατὶ «ὁ Θεὸς ἀγάπη ἐστὶν», καὶ γιατὶ ὑπάρχει «οἰκτίρμων πρὸς τοὺς ἀχαρίστους καὶ πονηρούς.

Ὅπως εἶναι δόξα στὸ Θεό, τὸ ὅτι ἐμφανίζεται εὐμενὴς πρὸς τοὺς ἀχαρίστους καὶ πονηρούς, καὶ ὅτι παρέχει τὶς δωρεές του πρὸς τοὺς χειρότερους καὶ φαυλότερους τῶν ἀνθρώπων, ἔτσι εἶναι δόξα καὶ ἔπαινος σ᾿ ὅσους μιμοῦνται τὸ Θεό καὶ γίνονται εὐεργετικοὶ καὶ πρὸς τοὺς ἀδικοῦντες καὶ πρὸς τοὺς προκαλοῦντες ἐχθρούς τους, γιατὶ «γίνονται τέλειοι, καθὼς ὁ Θεὸς τέλειός ἐστιν».

Ἡ ἀγάπη εἶναι καὶ λέγεται σύνδεσμος τελειότητος καὶ ἀφοῦ ἡ κυριωτέρα ἐντολὴ τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ εἶναι «ν᾿ ἀγαπῶμεν ἀλλήλους» ὀφείλουμε μιμούμενοι τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, ν᾿ ἀγαπᾶμε ἀπεριόριστα καὶ συνεχῶς ὡς Ἐκεῖνος, γιὰ νὰ γίνουμε τέλειοι σὰν Αὐτὸν. Τὸ γνώρισμα τῶν ἀνθρώπων τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ εἶναι: «Ἐν τούτῳ γνώσονται πάντες ὅτι ἐμοὶ μαθηταί ἐστε, ἐὰν ἀγάπην ἔχητε ἐν ἀλλήλοις» ποὺ σημαίνει ὅτι: αὐτὸ εἶναι τὸ μοναδικὸ γνωρισμά σας στὸν κόσμο· ἡ ἀγάπη μεταξύ σας.

Γιατὶ ἡ ἀγάπη εἶναι ὑπέρβαση τῆς δικαιοσύνης. Ἀδελφοί μου· ὅταν ἡ δικαιοσύνη ἀποδεσμεύεται ἀπὸ τὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ, εἶναι μιὰ ἀφηρημένη κατάσταση καὶ εἶναι πλάνη νὰ μιλοῦμε γι᾿ αὐτή. Ἐὰν θέλουμε νὰ ᾿μαστε δίκαιοι καὶ ἐὰν θέλουμε νὰ ἐπικρατήση στὸν κόσμο μας, στὴ ζωή μας ἡ δικαιοσύνη, τότε πρέπει νὰ ἐφαρμόσουμε τὴν ἐντολὴ τοῦ Χριστοῦ: «ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθροὺς ἡμῶν».

ΚΥΡΙΑΚΗ Α΄ ΛΟΥΚΑ -ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ & ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ

ΚΥΡΙΑΚΗ Α΄ ΛΟΥΚΑ
(Λουκ. ε΄ 1-11) Στὸ ἀγαπημένο Του χῶρο, τὴ λίμνη τῆς Γεννησαρέτ, βρίσκουμε τὸν Χριστὸ νὰ διδάσκει τὸ λαὸ καὶ νὰ ἐξαγγέλει τὸ Εὐαγγέλιό Του. Καὶ ὅταν τελειώνει τὴ διδαχή, ἀπευθυνόμενος στὸν Ἀπόστολο Πέτρο, δίνει τὴν ἐντολὴ νὰ ρίξει τὸ δίχτυ, γιὰ νὰ πιάσουν ψάρια. Ἔτσι ἀρχίζει καὶ αὐτὰ διηγεῖται ὁ εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς στὸ Εὐαγγέλιό του, ποὺ σήμερα διαβάστηκε στὴν Κυριακάτικη θεία Λειτουργία.
Στὴν συνέχεια, καθὼς ἐξελίσσεται ἡ διήγηση, ὁ ἀπόστολος Πέτρος ἐκφράζει τὴ δυσκολία τοῦ ἐγχειρήματος μετὰ καὶ τὴν ὁλονύκτια ἀποτυχία τους. Μὰ τελικὰ ὑπακούει στὸ λόγο τοῦ Χριστοῦ λέγοντας, «ἀφοῦ ὅμως τὸ διατάζεις, μὲ τέλεια πεποίθηση καὶ ὑπακοή, θὰ ρίξω τὸ δίκτυο πάλι στὴ λίμνη».
Τὸ ἀποτέλεσμα ἦταν πλούσιο, γιατὶ ἦταν εὐλογημένο. Τόσα πολλὰ ψάρια δὲν εἶχαν ποτὲ ψαρέψει, μήτε εἶχαν δεῖ. Τώρα τὸ δίχτυ κοντεύει νὰ σπάσει ἀπὸ τὸ βάρος τῶν ψαριῶν. Γι᾿ αὐτὸ προσκάλεσαν καὶ τοὺς ἄλλους ψαράδες ἀπὸ τὸ ἄλλο πλοιάριο νἄρθουν νὰ βοηθήσουν. Ἐπειδὴ ἡ εὐλογία τοῦ Χριστοῦ, ποὺ φέρνει τὸν πλοῦτο εἶναι τέτοια, ποὺ ὁ ἄνθρωπος δὲν μπορεῖ νὰ σηκώσει.
Ὁ ἀπόστολος Πέτρος, ψαρὰς ἐπὶ σειρὰ ἐτῶν στὴ λίμνη Γεννησαρὲτ, γνωρίζει πὼς μιὰ τέτοια ἐπιτυχία στὸ ψάρεμα οὐδέποτε εἶχε συμβεῖ. Ἄρα λοιπὸν ὁ πλοῦτος αὐτῶν τῶν ψαριῶν ὀφειλόταν στὴν παρουσία τοῦ Χριστοῦ καὶ στὸ λόγο Του πρὸς τὸν Πέτρο καὶ τοὺς ἄλλους.
Ὁ ἀπόστολος Πέτρος αἰσθάνθηκε τὴ δύναμη τῶν λόγων τοῦ Διδασκάλου καὶ ἐπέδειξε ἐμπιστοσύνη καὶ ὑπακοὴ σ᾿ Αὐτόν. Τὸ πλῆθος δὲ τῶν ψαριῶν ἦταν ἡ ἀμοιβὴ στὴν ὑπακοή τους, τοῦ Πέτρου, τοῦ Ἰακώβου καὶ τοῦ Ἰωάννου. Γιατί ὅποιος ἐλπίζει καὶ ἀκολουθεῖ τὸν Χριστό, ἀκουμπώντας μὲ σιγουριὰ ἐπάνω Του, ποτὲ δὲν ντροπιάζεται, μήτε φεύγει ἀπογοητευμένος. Καὶ τελικὰ δὲν βγαίνει χαμένος, ἐκεῖνος ποὺ ἐμπιστεύεται τὸν Χριστό.
Ὁ ἀπόστολος Πέτρος, βρισκόμενος μπροστὰ στὸ θαῦμα τοῦ πλήθους τῶν ψαριῶν, αἰσθάνεται τὴν μικρότητα καὶ ἁμαρτωλότητά του καὶ παρακαλεῖ τὸν Χριστὸ νὰ βγεῖ ἀπὸ τὸ πλοιάριο.
«Ὅταν δὲ εἶδε ὁ Σίμων Πέτρος τὸ καταπληκτικὸ αὐτὸ πλῆθος τῶν ψαριῶν, ἔπεσε κάτω στὰ γόνατα τοῦ Χριστοῦ καὶ εἶπε· Ἔβγα ἀπὸ τὸ πλοῖο καὶ φύγε ἀπὸ ἐμένα Κύριε, γιατί εἶμαι ἄνθρωπος ἁμαρτωλὸς καὶ εἶμαι ἀνάξιος νὰ Σὲ δεχθῶ στὸ πλοῖο μου». Πόσο ταιριάζουν τὰ λόγια τοῦ πολυπαθοῦς Ἰὼβ ποὺ μιλώντας στὸ Θεὸ αἰσθάνεται τὴ μηδαμινότητά του καὶ τὴν ἐκφράζει μὲ ἐτοῦτα τὰ λόγια: «Μέχρι τώρα μόνο μὲ τὰ αὐτιά μου ἄκουγα γιὰ Σένα, τώρα ὅμως Σὲ εἶδαν τὰ μάτια μου. Γι᾿ αὐτὸ ἐλεεινολόγησα τὸν ἑαυτόν μου, ἔλειωσα ἀπὸ ψυχικὴ συντριβὴ, αἰσθάνομαι ὅτι εἶμαι χῶμα καὶ στάχτη».
Συνεπῶς ἡ παρουσία καὶ ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ καθίσταται ἀποκαλυπτικὸς γιὰ τὴν γνωριμία τοῦ ἑαυτοῦ μας. Ἔτσι ἄλλωστε αἰσθάνθηκε ὁ ἀπόστολος Πέτρος. Τὸ φῶς τῆς θεότητος τοῦ Χριστοῦ «ἀντανακλᾶ συγχρόνως καὶ στὴν καρδιά του καὶ ἀποκαλύπτει τὸν ἑαυτό του, ὅσο οὐδέποτε ἄλλοτε τὸν ἔχει γνωρίσει».
Θὰ συνεχίσει φυσικὰ τὴν ἐργασία του ὁ Πέτρος, ἀλλὰ μιὰ ἐργασία ὄχι μόνο μὲ τὰ χέρια. Τώρα περισσότερο θὰ ἐργαζέται μὲ τὴν καρδιά. Δηλαδὴ «ἐργασία ὄχι μόνο ἐξωτερική, ἀλλὰ καὶ ἐσωτερική». Ἐργασία βιοποριστικὴ γιὰ τὴν καθημερινὴ τροφή, ἀλλὰ καὶ ἐργασία πνευματικῆς ἀναγέννησης.
Ἐπειδὴ ὁ Χριστὸς θέλει ὄχι μόνο νὰ μᾶς παρέχει πλούσια τὰ δῶρα Του γιὰ τὶς καθημερινὲς ἀνάγκες μας ἀλλὰ διὰ τοῦ λόγου τοῦ Εὐαγγελίου Του νὰ παρέχει πνευματικὴ τροφὴ γιὰ τὶς ἀνάγκες τῆς ψυχῆς.
Ἔτσι, ὁ ἄνθρωπος ἀπολαμβάνοντας τὰ πλούσια δῶρα Του, τρέφεται καὶ ἱκανοποιεῖ τὶς ἀνάγκες τῆς ζωῆς. Καὶ μεταλαμβάνοντας τῆς γλυκύτητος τῶν λόγων Του, αἰσθάνεται τὴν ἐνδόμυχη ἀνάγκη νὰ Τὸν εὐχαριστήσει καὶ νὰ δοξολογήσει καθημερινῶς τὸ μεγάλο ὄνομά Του.
Ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, δὲν εἶναι μικρὸ πρᾶγμα ἐκεῖ ποὺ βρίσκουμε ἀδιέξοδα, ἀδυναμίες καὶ ἀποτυχίες, αἴφνης μὲ τὴν παρουσία τοῦ Χριστοῦ ἢ μὲ τὴν ἐπίκληση τοῦ ὀνόματός Του, τὰ πάντα νὰ ἀνατρέπονται. Καὶ ἐκεῖ ποὺ πρῶτα ὑπῆρχεν ἀδιέξοδο, τώρα νὰ ἀνοίγονται δρόμοι μὲ λύσεις. Ἐκεῖ ποὺ δείχναμε ἀδυναμίες γιὰ ἕνα ἔργο, τώρα νὰ βρίσκουμε δυνάμεις καὶ κουράγιο, γιὰ νὰ προχωρήσουμε. Καὶ ἐκεῖ ποὺ ἐμεῖς ἀποτυχαίνουμε καὶ ἀπογοητεύομαστε, νὰ γεμίζουμε τὶς ὑπάρξεις μας μὲ ἐλπίδα καὶ σιγουριὰ πὼς θὰ πετύχουμε.
Ὅλ᾿ αὐτὰ ἢ κάποια ἀπ᾿ αὐτὰ, τὰ ἔχουμε ζήσει, τὰ ἔχουμε ἀντιμετωπίσει. Νὰ λοιπὸν πὼς δὲν εἴμαστε μόνοι· δὲν βαδίζουμε ξεχασμένοι. Γιατί δίπλα μας συμπαραστέκεται μὲ διάκριση ὁ Χριστός. Ἀρκεῖ ἐμεῖς νὰ ζητήσουμε τὴ δική Του ἀρωγὴ καὶ ν᾿ ἀφήσουμε τὴν πόρτα τῆς καρδιᾶς μας, γιὰ νὰ διαβεῖ καὶ νὰ ἀναδομήσει τὶς ὑπάρξεις μας.

Πηγή: http://www.imml.gr/

Ἀρχιμανδρίτου Νικηφόρου Πασσᾶ
 Ἱεροκήρυκος Ἱερᾶς Μητροπόλεως

Ἀρχιμανδρίτου Νικηφόρου Ἀ. Κυπριανου-Κυριακὴ Θ’ Ματθαίου

Ὑπὸ Ἀρχιμανδρίτου Νικηφόρου Ἀ. Κυπριανοῦ Ἐφημερίου Ἱ.Ν. Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος Γλυκῶν Νερῶν Κυριακὴ Θ’ Ματθαίου «Θαρσεῖτε, ἐγώ εἰμι· μὴ φοβεῖσθε» Στὴ σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπή, ἀδελφοί μου, ἀκούσαμε γιὰ τὸ θαῦμα τῆς καταπαύσεως τῆς τρικυμίας τῆς θαλάσσης, καθὼς ἐπίσης βλέπουμε καὶ τὴν εἰρηνικὴ κατάπαυση τῆς τρικυμίας τῶν λογισμῶν τῶν μαθητῶν τοῦ Χριστοῦ ποὺ ἦταν φοβερότερη. Ἔτσι τὴν ἀξιολόγησε ὁ Κύριος, γι᾿ αὐτὸ πρῶτα κατέπαυσε τὴν τρικυμία τῆς ὀλιγοπιστίας τοῦ Ἀποστόλου Πέτρου λέγοντας: «Ὀλιγόπιστε εἰς τί ἐδίστασας;». Ἔπειτα ἀνέβηκε στὸ πλοῖο καὶ ἀμέσως ἐκόπασε ὁ ἄνεμος. Ὁ Ἱερὸς Χρυσόστομος ἑρμηνεύοντας τὴν περίπτωση τοῦ Ἀποστόλου Πέτρου πού, ἐνῶ βάδιζε πάνω στὰ κύματα ὅσο εἶχε τὰ μάτια τοῦ ἐστραμμένα πρὸς τὸν Ἰησοῦ, ἔπειτα βυθιζόταν, λέγει ὅτι «ὁ Κύριος τὴν στιγμὴ ἐκείνη δὲν κατέπαυσε τὸν ἄνεμο ἀλλὰ ἅπλωσε τὸ χέρι Του καὶ τὸν ἔπιασε λέγοντας; «ὀλιγόπιστε εἰς τί ἐδίστασας». Μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ ὁ Κύριος ἔδειξε ὅτι τὴν μεταβολὴ στὸν Πέτρο δὲν τὴν ἔκανε ἡ δύναμη τοῦ ἀνέμου ἀλλὰ ἡ ὀλιγοπιστία του. Ἂν ἡ πίστη του δὲν ἀσθενοῦσε, τότε εὔκολα θὰ μποροῦσε νὰ ἀντιμετωπίση τὸν ἄνεμο. Γι᾿ αὐτὸ ὁ Κύριος τὸν ἔπιασε ἀπὸ τὸ χέρι καὶ ἀφήνει τὸν ἀέρα νὰ πνέη, δείχνοντας ὅτι ὁ ἄνεμος δὲν μπορεῖ νὰ κάνη κανένα κακό, ὅταν ἡ πίστη εἶναι σταθερή. Ἀδελφοί μου, τὰ στοιχεῖα τῆς φύσεως «ἦν γὰρ ἐναντίος ὁ ἄνεμος» σὲ κίνδυνο μεγάλο τὸ πλοῖο καὶ τοὺς ἐπιβαίνοντες μαθητὲς ὑποβάλλουν. Ὁ Χριστὸς ὅμως δὲν ἀφήνει γιὰ πολὺ μόνους τοὺς μαθητὲς καὶ χωρὶς βοήθεια. Ἐμφανίζεται σὲ αὐτοὺς περιπατῶν ἐπὶ τῆς θαλάσσης, διαλύει τὴν ταραχὴ καὶ τὴν ὑποψία τους ὅτι βλέπουν φάντασμα καὶ τοὺς ἐνθαρρύνει λέγοντας «θαρσεῖτε, ἐγώ εἰμι· μὴ φοβεῖσθε». Ἡ ἐνθαρρυντικὴ αὐτὴ προσφώνηση τοῦ Ἰησοῦ δημιουργεῖ βαθειὰ αἴσθηση καὶ συγκίνηση στοὺς μαθητὲς καὶ τὸ βίωμα αὐτὸ μᾶς ὁδηγεῖ στὴ βεβαιότητα ὅτι ὁ Κύριός μας εὑρίσκεται συνεχῶς στὸ πλευρὸ τοῦ σκάφους ἢ καλύτερα ἐπάνω σὲ αὐτό, τόσο μὲν τῆς Ἐκκλησίας ὅσο καὶ στὸ σκάφος ἑνὸς ἑκάστου μέλους τῆς Ἐκκλησίας, καὶ δὲν πρέπει νὰ φοβούμαστε ἢ νὰ χάνουμε τὸ θάρρος μας, ὅταν τὰ κύματα καὶ οἱ τρικυμίες τῆς ζωῆς μᾶς ταράζουν καὶ θέλουν νὰ μᾶς κλονίσουν. Ἂν πάλι συμβεῖ νὰ κλονισθοῦμε, νὰ βυθισθοῦμε, μὴ διστάσουμε νὰ ποῦμε: «Κύριε σῶσόν με» καὶ ὅπως, παρ᾿ὅτι ἐχαρακτήρισε «ὀλιγόπιστον» τὸν Πέτρο, ὁ Κύριος τοῦ ἔδωκε χεῖρα βοηθείας, ἔτσι θὰ κάνει καὶ σὲ ἐμᾶς λέγοντας «θαρσεῖτε ἐγώ εἰμι». Μὲ τὸ ἐπεισόδιο αὐτό, ποὺ ὀφείλεται βέβαια στὸν αὐθόρμητο χαρακτῆρα τοῦ Πέτρου καὶ στὴν ἐλλιπῆ πίστη του πρὸ τοῦ φωτισμοῦ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, συνειδητοποιεῖ κανεὶς τὴν παρουσία τοῦ Κυρίου δίπλα του, λαμβάνει ἐνίσχυση καὶ σταθεροποεῖται στὴν πίστη του. Ἀδελφοί μου, καὶ ἐμεῖς εἴμαστε μέσα στὸ σκάφος, τὸ πλοῖο τῆς Ἐκκλησίας, ποὺ εἶναι ἐκτεθειμένο στὴν τρικυμία τοῦ παρόντος κόσμου. Ὅποιος πρὸς στιγμὴν τρομοκρατηθῆ ἀπὸ τὸν ἰσχυρὸ ἄνεμο τῶν φθοροποιῶν δυνάμεων τοῦ κόσμου, κινδυνεύει νὰ καταποντισθῆ. Ὅποιος ὅμως βεβαιωθῆ ὅτι μὲ τὴν προσευχὴ «Κύριε σῶσόν με» ὁ Κύριος θὰ σπεύση ἀμέσως ὡς βοηθὸς καὶ σωτήρ, ὡς νικητὴς τῶν ἀντιθέτων δυνάμεων, ὡς Υἱὸς τοῦ Θεοῦ καὶ ἀρχηγὸς τῆς Ἐκκλησίας, αὐτὸς σωθήσεται. Εἰς τὸ «θαρσεῖτε, ἐγώ εἰμι· μὴ φοβεῖσθε» τῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς, πρέπει νὰ ἀναγνωρίσουμε τὴ ρητὴ ὑπόσχεση τοῦ Κυρίου μας πρὸς τὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας Του, ὅτι ἐν μέσῳ τῶν τρικυμιῶν τοῦ βίου, τῶν διωγμῶν, τῶν θλίψεων, τῶν ἀντιθέτων δυνάμεων καὶ τῶν λοιπῶν ἐμποδίων, Ἐκεῖνος θὰ εὑρίσκεται στὸ πλευρό μας «πάσας τὰς ἡμέρας τῆς ζωῆς ἡμῶν, ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος». Φίλοι μου, ἂν μὲ μεγαλύτερη προσοχὴ μελετήσουμε τὴν εὐαγγελικὴ περικοπή, θὰ διαπιστώσουμε ὅτι οἱ μαθητὲς μαζὶ μὲ τὸν ἀγῶνα τους, διακατέχονται καὶ ἀπὸ τὸ αἴσθημα τῆς ἀγωνίας. Ἔχουν βεβαίως τὴ δικαιολογία τους. Δὲν ἦταν μόνο ὅτι ἡ θύελλα μαινόταν, ἀλλὰ ἀπουσίαζε καὶ ὁ Χριστός, στὸν ὁποῖο εἶχαν στηρίξει τὶς ἐλπίδες τους. Μᾶλλον τὸν εἶχαν λησμονήσει μέσα στὴν ταραχὴ καὶ τὸ φόβο τους. Ὁ Κύριος ὅμως προσευχόταν καὶ σὲ λίγο ἀπῆλθε πρὸς αὐτοὺς περιπατῶν ἐπὶ τῶν κυμάτων. Ὁ Πέτρος, ὅταν εἶδε τὸν ἄνεμο ἰσχυρό, ἐφοβήθη. Νὰ λοιπὸν ἡ ἀγωνία, ὁ φόβος ὡς ἀποτέλεσμα τῆς ὀλιγοπιστίας. Ἡ ἀντιμετώπιση τῆς τρικυμίας συνδέεται μὲ τὸν Χριστό. Ἡ τοῦ ἀνέμου κατάπαυση καὶ εἰρήνευση δὲν εἶναι ἀποτέλεσμα καλῶν καὶ εὐσεβῶν σκέψεων ἀλλὰ προϊόν της θείας χάριτος. Ἐφοβήθη ὁ Πέτρος. Σὲ μία ἔξαρση λυρισμοῦ καὶ ψυχικῆς ἀνατάσεως πρὸς τὸν Θεὸ ὁ Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης διδάσκει «φόβος οὐκ ἔστι ἐν τῇ ἀγάπῃ, ἀλλ᾿ ἡ τελεία ἀγάπη ἔξω βάλλει τὸν φόβον, ὅτι ὁ φόβος κόλασιν ἔχει». Πηγὴ τοῦ φόβου εἶναι ἡ ἐνοχὴ ἡ ὁποία ἀποκλείει τὸ συναίσθημα τῆς πρὸς τὸν Θεὸν ἀγάπης, ἄρα καὶ τῆς ἀσφαλείας. Εἶναι φρόνιμο καὶ ἀπαραίτητο νὰ εἶναι ἡ συνείδησή μας τακτοποιημένη ἀπέναντι τοῦ Θεοῦ, γιατί μόνο τότε νιώθουμε εἰρήνη καὶ χαρὰ καὶ ἔχουμε τὴν βεβαιότητα ὅτι ὁ Χριστός μας εἶναι ἡ ἰσχύς, τὸ στερέωμα, ἡ καταφυγὴ καὶ ὁ ρύστης μας. Πηγή: www.imml.gr