:«ΤΑ ΠΑΝΗΓΥΡΙΑ ΤΩΝ ΑΓΓΕΛΩΝ »

Σήμερα, γιορτὴ τῆς Συνάξεως τῶν Ἐπουρανίων Δυνάμεων, πανηγυρίζουν οἱ Ἄγγελοι. Ἂν ὅλη ἡ παρουσία τῶν ἀγγέλων στὸν οὐρανὸ εἶναι ἕνα ἀδιάκοπο πανηγύρι, μέσα στὴν Ἁγία Γραφὴ βλέπουμε τρία ξεχωριστὰ πανηγύρια τῶν ἀγγέλων, ποὺ ἔχουν σχέση μὲ τὴν ὑλικὴ κτίση καὶ τὸν ἄνθρωπο.

Τὸ πρῶτο πανηγύρι ἔγινε, ὅταν ὁ Θεὸς δημιούργησε τὰ ἄστρα, τὸ ὑλικὸ σύμπαν. Εἶχε προηγηθεῖ ἡ δημιουργία τῶν ἀΰλων πνευμάτων, τῶν ἀγγελικῶν δυνάμεων.

Ἦλθε ὅμως ἡ στιγμή, ποὺ οἱ ἄγγελοι ὕμνησαν περισσότερο τὸν Θεὸ καὶ ἔδειξαν χαρὰ μεγαλύτερη ἀπὸ τὸ πρῶτο πανηγύρι. Πότε; Ὅταν ὁ Θεὸς ἔκανε ἔργο δυσκολότερο ἀπὸ τὴ δημιουργία τοῦ κόσμου. Δυσκολότερη ἀπὸ τὴν πλάση ἐκείνη εἶναι ἡ ἀνάπλαση ποὺ ἔκανε ὁ Θεὸς στέλνοντας στὴ γῆ τὸν Μονογενῆ του Υἱό, τὸν Ἰησοῦ Χριστό. Δυσκολότερη ἀπὸ τὴν παλαιὰ δημιουργία εἶναι ἡ ἀναδημιουργία τοῦ κόσμου. Δυσκολότερη ἀπὸ τὴν παλαιὰ εἶναι ἡ νέα κτίση, ἡ ἀνακαίνιση τοῦ κόσμου.

Γιὰ τὴν πρώτη δημιουργία χρειάστηκε μόνο ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ. «Εἶπε καὶ ἐγενήθησαν∙ ἐνετείλατο και ἐκτίσθησαν». Γιὰ τὴν ἀνάπλαση τοῦ κόσμου, τὴν σωτηρία τῶν ἀνθρώπων, δὲν χρειάστηκε μόνο ὁ λόγος, χρειάστηκε καὶ ἡ κίνηση τοῦ Θεοῦ πρὸς τὸν κόσμο. Χρειάστηκε ὁ ἴδιος νὰ ἔλθει στὴ γῆ.

Ὅταν λοιπόν, ὁ Θεὸς εὐδόκησε νὰ κάνει τὸ δυσκολότερο ἔργο, νὰ κατεβεῖ στὴ γῆ, γιὰ νὰ σώσει τὸν ἄνθρωπο, τότε οἱ ἄγγελοι ἔστησαν τὸ δεύτερο μεγάλο πανηγύρι. Καὶ ἔστειλαν ἀγγελικὴ ἀντιπροσωπεία στὴ γῆ νὰ ψάλει τὸν ὕμνο τῆς εἰρήνης καὶ νὰ ἀναγγείλει τὴ συμφιλίωση καὶ καταλλαγὴ μὲ τὸν ἐρχομὸ τοῦ Θεανθρώπου Ἰησοῦ Χριστοῦ στὴ γῆ.

Ἀλλὰ τὸ μεγαλύτερο καὶ συγκινητικότερο πανηγύρι τῶν ἀγγέλων γίνεται τὴν ὥρα ποὺ κάποιος ἁμαρτωλὸς μετανοεῖ. Γιὰ τὴ χαρὰ αὐτὴ τῶν ἀγγέλων μιλάει ὁ ἴδιος ὁ Κύριος: «Λέγω ὑμῖν, χαρὰ γίνεται ἐνώπιον τῶν Ἀγγέλων τοῦ Θεοῦ ἐπὶ ἑνὶ ἁμαρτωλῷ μετανοοῦντι». Τὸ πανηγύρι αὐτὸ ἔχει μεγαλύτερη ἀξία ἀπὸ τὰ ἄλλα δύο.

Τὸ νὰ μετανοήσει ἕνας ἄνθρωπος, εἶναι ἔργο δυσκολότερο ἀπὸ τὰ δύο ἄλλα ἔργα, ποὺ ἀναφέρθηκαν, ἀπὸ τὸ ἔργο τῆς δημιουργίας τοῦ σύμπαντος καὶ ἀπὸ τὸ ἔργο τῆς ἀναδημιουργίας μὲ τὴν Ἐνανθρώπηση τοῦ Χριστοῦ. Γιατί; Διότι τὰ δύο ἔργα ἡ παντοδυναμία τοῦ Θεοῦ τὰ πραγματοποίησε. Προκειμένου ὅμως νὰ μετανοήσει ὁ ἁμαρτωλός, ἡ παντοδυναμία τοῦ Θεοῦ συναντᾶ τὸ ἰσχυρότερο ἐμπόδιο. Καὶ αὐτὸ εἶναι ἡ θέληση τοῦ ἀνθρώπου.

ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ   ΞΑΝΘΗΣ ΚΑΙ ΠΕΡΙΘΕΩΡΙΟΥ

ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ:9-8-2015:«ΛΕΙΤΟΥΡΓΟΙ ΜΕ ΚΑΡΔΙΑ ΦΛΟΓΙΣΜΕΝΗ» ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ ΞΑΝΘΗΣ ΚΑΙ ΠΕΡΙΘΕΩΡΙΟΥ «ΛΕΙΤΟΥΡΓΟΙ ΜΕ ΚΑΡΔΙΑ ΦΛΟΓΙΣΜΕΝΗ»

Τραγικὸ τὸ «κατηγορῶ» τοῦ πονεμένου πατέρα, στή σημερινή εὐαγγελική περικοπή.   Τὸ παιδὶ του ὑπέφερε φρικτά, πολλὲς φορὲς ἔπεφτε στὴ φωτιὰ καί ἄλλοτε στὸ νερό. Τὸ ἔφερε στοὺς μαθητές τοῦ Χριστοῦ καὶ ἱκέτευσε νὰ τὸ σώσουν. Ὅμως ἐκεῖνοι δὲν τὸ κατόρθωσαν. Καὶ τώρα ἔρχεται ὁ πατέρας στὸν Χριστό, γιὰ νὰ Τοῦ πεῖ, «τὸν ἔφερα στοὺς μαθητάς σου, ἀλλὰ δὲν μπόρεσαν νὰ τὸν θεραπεύσουν». Ἀνάλογες φράσεις ἀπογοητεύσεως ἀκούγονται συχνὰ καὶ στὶς μέρες μας γιὰ τοὺς διαδόχους τῶν μαθητῶν τοῦ Χριστοῦ, τοὺς κληρικούς. Πολλοὶ μάλιστα εἶναι εὔκολοι νὰ περιγράψουν τὶς ἐλλείψεις, τὶς ἀδυναμίες, τὶς ἀποτυχίες τους.

Στά λόγια τοῦ πατέρα ἐκείνου ὁ Κύριος ἀπάντησε μὲ ἕναν γενικότερο ἔλεγχο. «Ὦ γενεὰ ἄπιστη καὶ διεστραμμένη, ἕως πότε θὰ εἶμαι μαζί σας; Ἕως πότε θὰ σᾶς ἀνέχομαι;». Καὶ οἱ μαθητές — οἱ «κατηγορούμενοι» — καὶ ὁ πατέρας  ὁ «κατήγορος» — ἀνήκαν στὴν ἴδια κοινωνία σὲ μιὰ «γενεὰ ἄπιστη», ποὺ ἐμπόδιζε τὴν εὐεργετικὴ θεία δύναμη ποὺ ἀντιστρατευόταν στὸ θαῦμα.

Ἡ ἴδια παρατήρηση ταιριάζει ἀσφαλῶς καὶ στά πικρὰ σχόλια πολλῶν δυσπίστων σήμερα, ποὺ περιγράφουν τὴν ἀνεπάρκεια ὡρισμένων κληρικῶν. Ὦ γενεὰ ἄπιστη!». Μαθητές καὶ κριτές ἀνήκουμε στὴν ἴδια γενιά. Οἱ ἱερεῖς μας δὲν φθάνουν ἀπὸ κάποιο ἄλλο πλανήτη. Ἀπὸ τὰ σπλάχνα τῆς σύγχρονης κοινωνίας προέρχονται. Στὶς σύγχρονες οἰκογένειες γεννιοῦνται, στοὺς δρόμους μας μεγαλώνουν, στὰ σχολεῖα μας μορφώνονται. Τὴ νοοτροπία ὅλων μας κλείνουν μέσα τους.

Ἡ εὐθύνη γιὰ τὴ χλιαρότητα τῆς πίστεως καὶ τὴν ἄτονη ζωὴ ἀρκετῶν κληρικῶν δὲν σχετίζεται μόνο μὲ τοὺς ἴδιους. Βαρύνει σὲ μεγάλο βαθμό ὁλόκληρη τὴ σύγχρονη κοινωνία μας. Ὅταν οἱ Ἀπόστολοι ρώτησαν τόν Χριστό γιατί δέν μπόρεσαν νά θεραπεύσουν τό ἄρρωστο παιδί, τούς ἀπάντησε εὐθέως, «διά τήν ἀπιστία ἡμῶν».  Ἀλλά ὁ Χριστός δέν ἔμεινε στόν ἐλεγχο, οὔτε ἀπέρριψε τούς μαθητές του. Μίλησε θετικά γιά τό ποῦ πρέπει νά στραφεῖ ἡ προσπάθειά τους.  Μίλησε γιά τήν ἀκαταμάχητη δύναμη τῆς πίστεως, γιά τήν προσευχή καί τή νηστεία, μέ τήν ὁποία ἀντιμετωπίζονται οἱ δαιμονικές δυνάμεις. Τούς ὁδήγησε, τούς ἐνίσχυσε νά διακονοῦν τοὺς ἀνθρώπους, νά προσφέρουν τήν ζωή τους «θυσία ζῶσα, εὐάρεστη στόν Θεό». Ὅσο τὸ κακὸ πληθαίνει καὶ ἡ ἀτμόσφαιρα τῆς σύγχρονης ζωῆς περισσότερο μολύνεται, τόσο γίνεται μεγαλύτερη ἡ ἀνάγκη εὐλογημένων μαθητῶν τοῦ Χριστοῦ ποὺ μὲ τὴ συνεπή ζωὴ καὶ τὴ θερμὴ πίστη τους θὰ ἐμπνεύουν, θὰ καθοδηγοῦν, θὰ ἀνακουφίζουν τὸν ἀνθρώπινο πόνο, θὰ φέρνουν τὸν Θεὸ στὴ ζωὴ τῶν ἀνθρώπων καὶ τοὺς ἀνθρώπους κοντὰ στὸν Θεό.

ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ

ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ:26-7-2015:«ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ»

Στην σημερινή ευαγγελική περικοπή του πολλαπλασιασμού των άρτων και των ιχθύων, παρουσιάζεται ένα πρόβλημα, για, το οποίο προτείνονται δύο διαφορετικές λύσεις. Πλήθη ανθρώπων με πολλές ανάγκες αναζήτησαν από τις γύρω πόλεις τον Χριστό στον έρημο τόπο, στον όποιο είχε καταφύγει, για να Τον ακούσουν και να θεραπεύσει τους αρρώστους τους.

«Όταν δε βράδυασε, ήρθαν σ” Αυτόν οι μαθηταί και του είπαν Κύριε, ο τόπος είναι έρημος και η ώρα περασμένη· άφησε  λοιπόν τον κόσμο να πάνε στα χωριά και ν” αγοράσουν τρόφιμα».

Οι μαθητές μπροστά στο πρόβλημα του λαού που πεινά προτείνουν μια λύση, που φαίνεται αρκετά λογική, αλλά που δεν αγγίζει τον εαυτό τους. Η πρότασή τους αναφέρεται στο τι πρέπει να κάνει ο Χριστός και τι πρέπει να κάνουν οι όχλοι· όχι στο τι πρέπει να κάνουν οι ίδιοι.

Η στάση του Χριστού όμως είναι διαφορετική: «Δεν χρειάζεται να φύγουν. Δώστε τους εσείς να φάνε», τους λέει. Έτσι ανατρέπει τη βάση της σκέψεώς τους. Ο Χριστός θέλει οι μαθητές του να σκέπτωνται όχι τι πρέπει να γίνει  γενικά και αόριστα, αλλά τι πρέπει συγκεκριμένα αυτοί να κάνουν.  Να αναζητούν λύσεις, στις οποίες μετέχουν προσωπικά. Οι μαθητές έπρεπε να δώσουν ό,τι είχαν. Η λύση θα άρχιζε από την προσφορά την δική τους.

Ό,τι έχετε, αυτά τα λίγα «φέρετε τα σε Μένα» επαναλαμβάνει σε κάθε ανάλογη περίπτωση ο Χριστός.  Αποθέστε τα ενώπιόν μου για τους άλλους.  Όταν περνάνε απ  τά δικά μου χέρια, όταν το κάνετε για την δική μου αγάπη το αποτέλεσμα είναι ασύγκριτα μεγάλο.

Μέσα στο μυστήριο της Εκκλησίας το θαύμα του πολλαπλασιασμού των άρτων και του χορτασμού χιλιάδων ψυχών συνεχίζεται. Πρώτος προσφέρει τα μεγάλα και ανεκτίμητα ο ίδιος ο Χριστός χαρίζοντας τον «άρτον της ζωής», τον εαυτό Του, μετατρέποντας τους απλούς άρτους και το κρασί της προσφοράς μας στο ανεκτίμητο Σώμα και Αίμα Του, που Αγιάζει τους πιστούς, «πάντοτε εσθιόμενος και μηδέποτε δαπανώμενος».

Ακολουθούν οι αμέτρητες χορείες των Αγίων μας που πρόσφεραν σ’ Αυτόν τον ίδιο τους τον εαυτό και όλοι οι άλλοι μετά, οι απλοί, οι γνωστοί, οι άγνωστοι μαθητές του Χριστού που φέρνουν πρόθυμα και αφήνουν στα πόδια Του.

Προβλήματα υπάρχουν πολλά και σήμερα έχουν περισσέψει. Δεν φθάνει όμως να λέμε τι πρέπει να κάνουν οι άλλοι αλλά τι μπορούμε να προσφέρουμε εμείς. Στις λύσεις που αναζητούμε ας μη παραμερίζουμε και την προσωπική μας συμμετοχή και ευθύνη.  Κυρίως όμως μη λησμονούμε την αιώνια παρουσία Του.

ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ  ΞΑΝΘΗΣ

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΒΑΙΩΝ «Η ΨΥΧΟΛΟΓΑ ΤΩΝ ΜΕΤΑΠΤΩΣΕΩΝ»

Σάν πελώρια κύματα τά πλήθη τῆς Ἱερουσαλήμ τρέχουν νά ὑποδεχθοῦν τό Μεσσία. «Ὡσαννά! ὡσαννά!», ξεσποῦν οὐρανομήκεις οἱ ζητωκραυγές. Δόξα καί τιμή στό Σωτήρα πού φθάνει. «Εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου». Ὁ Χριστός ὅμως γνωρίζει πόσο θολές εἶναι οἱ πηγές τοῦ ἐνθουσιασμοῦ τοῦ ὄχλου, πόσο ἐπιφανειακά τά αἰσθήματά του. Τά γεγονότα πού ἀκολούθησαν ὑπογράμμισαν μέ ἀφάνταστη τραγικότητα τήν ἀλλοπρόσαλλη καί ἐγωπαθῆ ψυχολογία τῶν μαζῶν. Ὅταν εἷδαν ὅτι τά πράγματα δέν ἐξελίχθηκαν ὅπως περίμεναν, ὅτι ὁ Ἰησοῦς δέν ἀνακηρύχθηκε βασιλιάς, ὁ ἐνθουσιασμός τους μεταβλήθηκε σέ ἀποκαρδίωση καί περιφρόνηση. Οἱ πολλοί τόν ἐγκατέλειψαν, ἀρκετοί δέν δίστασαν νά σμίξουν τίς φωνές τους μέ τούς φανατικούς ἐχθρούς Του μπροστά στόν Πιλάτο:  «Ἆρον, ἆρον, σταύρωσον αὐτόν». Αὐτή ἡ ψυχολογία τῶν μεταπτώσεων δέν ὑπῆρξε ἀποκλειστικότητα τῶν Ἑβραίων. Χαρακτηρίζει λαούς καί πρόσωπα. Τραγικές  μεταπτώσεις ταλαιπωροῦν τήν ψυχή μας καί σέ πολλές φάσεις τῆς θρησκευτικῆς μας ζωῆς. Ὅταν ἀπό τή μιά μεριά εὐλογοῦμε τό Θεό καί ἔπειτα πάνω στήν ἐργασία μας, καταπατοῦμε τό νόμο Του, δέν βαδίζουμε στά ἴχνη τοῦ ἰουδαϊκοῦ ὄχλου; Ὅταν σήμερα   οἰκογενειακῶς ὑμνοῦμε   τήν ἀγάπη Του καί ἀργότερα, πάνω  στά  θέματα τῆς περιουσίας, τῆς ρυθμίσεως τῶν διαφόρων οἰκογενειακῶν ζητημάτων, ἀφήνουμε νά μᾶς κατευθύνουν οἱ ἐχθροί Του —τό πεῖσμα καί τό μίσος — δέν κάνουμε τό ἴδιο;  Ὅταν αὐτή τήν ἑβδομάδα προσκυνοῦμε τό Σταυρό καί τά Πάθη του, καί τίς ἄλλες ρίχνουμε στό βόρβορο τήν ψυχή μας, πού τήν ἔπλυνε μέ τό τίμιο Αἷμα Του, δέν παρουσιάζουμε  ἀνάλογη   φρικτή εἰκόνα μεταπτώσεων; Ὅταν  σήμερα ὑψώνουμε ἱκετευτικά τά βλέμματά μας στό Νυμφίο, καί ἀργότερα τά ἐκτοξεύουμε γεμάτα φλόγες ὀργῆς ἐναντίον τῶν ἀδελφῶν μας, πού εἶναι ἀδελφοί τοῦ Χριστοῦ, μέλη τοῦ μυστικοῦ Σώματός Του, δέν κάνουμε κατ” οὐσίαν κάτι παρόμοιο; Ὅταν ἀπό τή μία μεριά τό χέρι μᾶς κράτα πανηγυρικά τά βάγια ἤ τή λαμπάδα τῆς Ἀναστάσεως, καί κατόπιν στήν καθημερινή βιοπάλη παίρνει τό ψεύτικο μέτρο, τόν παράνομο τόκο, τήν πέννα τῆς συκοφαντίας γιά νά μουντζουρώση τήν ὑπόληψη τοῦ ἄλλου, δέν μιμούμεθα οὐσιαστικά τήν ἄθλια στάση τῶν ἑβραϊκῶν μαζῶν; Ἤ μήπως νομίζουμε ἀδελφοί, ὅτι περισσότερο στοίχισαν στόν Κύριο ἡ ὀχλοβοή τοῦ μίσους μπροστά στό πραιτώριο, ἀπό τή φοβερή βοή τῶν παθῶν, ποῦ ζητοῦν τή θανάτωσή Του στό χῶρο τῆς καρδίας μας; 
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ  ΞΑΝΘΗΣ ΚΑΙ ΠΕΡΙΘΕΩΡΙΟΥ    

ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ :22-2-2015: ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΞΑΝΘΗΣ ΚΑΙ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΥ.

Ὁ πόθος ἀπόκτησης θησαυρῶν συνδέεται μέ κάτι βαθύτερο, μέ τὸ αἴσθημα τῆς ἀσφάλειας, τῆς ἄνεσης, τῆς ἀξιοπρέπειας. Τὸ Εὐαγγέλιο ὅμως μᾶς διδάσκει ὅτι αὐτὰ δέν τὰ προσφέρουν οἱ θησαυροί αὐτοῦ τοῦ κόσμου.  Ἐδώ στή γῆ «ὁ σκόρος καί ἡ σήψη τούς καταστρέφουν καί οἱ διαρρῆκτες τούς κλέβουν».

Βέβαια ἀπό τήν ἐποχή τοῦ Χριστοῦ τά πράγματα ἔχουν ἀλλάξει σημαντικά. Οἱ ἄνθρωποι βρῆκαν καλύτερους τρόπους ἐξασφάλισης τῶν ἀγαθῶν τους. Σήμερα ὑπάρχουν ἀσφαλιστικές ἑταιρεῖες, καταθέσεις σέ Τράπεζες, «ἐπενδύσεις» σέ ἐπιχειρήσεις. Ἐξακολουθοῦν ὅμως νά ὑπάρχουν ὁ σκόρος καί ἡ σήψη, ἄλλης μορφῆς. Ποτὲ τελικά δέν μπορεῖ νά εἶναι κανείς ἀπόλυτα ἀσφαλής.

Ἕνας πόλεμος, μιὰ πολιτικὴ ἀναστάτωση καὶ τὰ πάντα ἀνατρέπονται. Ἀκολουθεῖ μία οἰκονομικὴ κρίση καὶ περιουσίες μεγάλες ἐξανεμίζονται.  Μεταβάλλονται τά οἰκονομικά δεδομένα καί τὸ ἐμπόριο ὁδηγεῖ σὲ χρεωκοπία. Ἀλλὰ κι ὅταν δὲν συμβοῦν αὐτά, συχνὰ αὐτοῦ τοῦ εἴδους ὁ θησαυρισμὸς συνδέεται μὲ τόση ἀγωνία καὶ ὑπερένταση, ὥστε ἐκμηδενίζονται ἡ ἀξία καὶ ἡ ἄνεση ποὺ δῆθεν προσφέρει. Δὲν εἶναι λίγο τὸ ἆγχος στὴν ἐποχή μας ποὺ σχετίζεται μὲ τὸ κυνήγι τῶν θησαυρῶν.

Ὁ Κύριος ἐπισημαίνει: «Ὅπου εἶναι ὁ θησαυρός σου, ἐκεῖ θά εἶναι καί ἡ καρδιά σου».

Συγκεντρῶστε, προτρέπει, θησαυροὺς πνευματικοὺς, αὐξῆστε τὴν περιουσία τῆς πίστεως, πολλαπλασιάστε τὰ ἔργα τῆς ἀγάπης, φροντίστε νὰ αὐξάνει συνεχῶς ἡ καθαρότητα τῆς ψυχῆς σας, ἡ ἁγνότητα, ἡ ταπεινοφροσύνη, ἡ εἰλικρίνεια καὶ ἡ τιμιότητα.  Δῶστε τροφή στόν πεινασμένο, στέγη στόν ξένο, στοργή στόν ἄρρωστο, συμπαράσταση στόν ἀβοήθητο. Ὅλα αὐτά ὅμως ὄχι «πρός τό θεαθῆναι τοῖς ἀνθρώποις».

Γιατί τότε στήν οὐσία δέν θησαυρίζουμε ἐν οὐρανῷ ἀλλά ἐπί τῆς γῆς. Στό βάθος ποθοῦμε νά κερδίσουμε τόν ἔπαινο σ’ αὐτόν ἐδῶ τόν κόσμο.  Συγκεντρώνουμε μέ ἐπιμέλεια, μέ ἁπλότητα, χωρίς ἐπίδειξη, πνευματικούς θησαυρούς καί τούς καταθέτουμε στήν Τράπεζα τοῦ οὐρανοῦ, στά χέρια τοῦ Θεοῦ.

Ἡ περίοδος τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, ποὺ ἀρχίζει ἀπὸ αὔριο σκοπὸ ἔχει νὰ μᾶς βοηθήσει νὰ ἐπανεξετάσουμε σοβαρὰ τὴν πορεία τῆς ζωῆς μας. Ποῦ ἔχουμε στραμμένη τὴν προσοχή μας; Σ’ αὐτὰ ποὺ γίνονται αὐτὲς τὶς ἡμέρες καὶ εὐτελίζουν τὸν ἄνθρωπο ἢ στὰ σεμνὰ, τὰ δίκαια, τὰ ὑγιῆ, τά ἀγνά ποὺ διδάσκει ἠ Ἐκκλησία μας;  Θησαυρίζουμε «θησαυρούς ἐπί τῆς γῆς» ἤ «ἐν τῷ οὐρανῷ»;

ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ.

Εκοιμήθη ο Αρχιμανδρίτης π.Πολύκαρπος Δημητριάδης

Μετά βαθυτάτης θλίψεως ανακοινώνεται εκ της Ιεράς Μητροπόλεως ότι χθες βράδυ, 4 Δεκεμβρίου 2012, μετέστη προς Κύριον ο Αρχιμανδρίτης π. Πολύκαρπος (κατά κόσμον Παναγιώτης) Δημητριάδης, Ιεροκήρυκας της καθ  ἡμάς Ιεράς Μητροπόλεως.

Η Ιερά Μητρόπολις στερείται ενός αγαπητού, ικανού και αφοσιωμένου εις την Εκκλησίαν πνευματικού εργάτου του αμπελώνος Χριστού. Η εξόδιος ακολουθία θα τελεσθεί σήμερα, 5 Δεκεμβρίου 2012, στις 14:00 στον Ιερό Μητροπολιτικό Ναό Τιμίου Προδρόμου Ξάνθης, χοροστατούντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ξάνθης και Περιθεωρίου κ.κ. Παντελεήμονος.

Βιογραφικό Σημείωμα

Ο Πανοσιολογιώτατος Αρχιμανδρίτης π. Πολύκαρπος (κατά κόσμον Παναγιώτης Δημητριάδης) γεννήθηκε στην Ξάνθη στις 25 Ιανουαρίου 1978 και αποφοίτησε από την Εκκλησιαστική Σχολή Ξάνθης.  Το έτος 2001 έλαβε το πτυχίο της Θεολογίας από τη Θεολογική Σχολή του  Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.

Εκάρη Μοναχός την 21η Δεκεμβρίου 1996 στην Ιερά Μονή Παναγίας Αρχαγγελιωτίσσης Ξάνθης και τα Χριστούγεννα του ιδίου έτους χειροτονήθηκε Διάκονος. Στις 27 Ιουλίου του 2002 χειροτονήθηκε Πρεσβύτερος και προχειρίστηκε σε Αρχιμανδρίτη από τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Ξάνθης και Περιθεωρίου κ.κ. Παντελεήμονα. Διορίσθηκε  στην κενή θέση Ιεροκήρυκος του Νόμου 1811/1988 της Ιεράς Μητροπόλεως κατόπιν αποφάσεως της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος. Από τη θέση αυτή  περιήλθε τις Ενορίες της πόλεως και της υπαίθρου της Ιεράς Μητροπόλεως εργαζόμενος φιλότιμα και με ιεραποστολικό ζήλο. Διετέλεσε Γραμματέας της Υποεπιτροπής για την επιδότηση του Τρίτου Τέκνου των Χριστιανικών Οικογενειών της Θράκης.  Υπήρξε Τακτικό Μέλος του Επισκοπικού Δικαστηρίου της καθ  ἡμᾶς Ιεράς Μητροπόλεως.

Τα τελευταία χρόνια, υπέμεινε αγόγγυστα τη βαρύτατη ασθένεια και την αντιμετώπισε με καρτερία και υπομονή. Εξεδήμησε προς Κύριον την 4η Δεκεμβρίου 2012.

Ο π. Πολύκαρπος υπήρξε αγαπητός τόσο στην ιερά Μητρόπολη Ξάνθης, όσο και στην κοινωνία της πόλεως, ικανός, και αφοσιωμένος στην Εκκλησία πνευματικός εργάτης του αμπελώνος του Κυρίου.