ΙΑ΄ ΛΟΥΚΑ - ΤΩΝ ΠΡΟΠΑΤΟΡΩΝ (Λουκ. ιδ΄ 16-24) «Ἔρχεσθε, ὅτι ἤδη ἕτοιμά ἑστι πάντα» Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Χίου

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

Ἀριθμός 10

Κυριακή 16 Δεκεμβρίου 2012

ΙΑ΄ ΛΟΥΚΑ - ΤΩΝ ΠΡΟΠΑΤΟΡΩΝ (Λουκ. ιδ΄ 16-24)

«Ἔρχεσθε, ὅτι ἤδη ἕτοιμά ἑστι πάντα»

Μέσα σέ μιά ἀτμόσφαιρα εἰλικρινοῦς φροντίδας, ἀγαπητοί ἀδελφοί, μά καί εὐχάριστης διαθέσεως ἑτοιμάζει τό Μεγάλο Δεῖπνο ὁ ἄρχοντας τῆς σημερινῆς παραβολῆς. Θέλει καί ἐπιθυμεῖ οἱ προσκεκλημένοι του νά φύγουν εὐχαριστημένοι, μετά ἀπό τό μεγάλο ἐκεῖνο τραπέζι. Γι’ αὐτό ἐφρόντισε, ὥστε ὅλα τά ἐδέσματα νά εἶναι πλούσια καί ἐκλεκτά. Κι ἀφοῦ μέ προσωπική ἐπιστασία, ὡς τίς λεπτομέρειες, ἑτοίμασε τό βραδυνό ἐκεῖνο φαγητό, ἔστειλε μέ τούς δούλους του τήν πρόσκληση: «Ἔρχεσθε, ὅτι ἤδη ἕτοιμά ἐστι πάντα».

Α΄. Ὅμως δυστυχῶς, στήν τόσο τιμητική πρόσκληση, δέν ἀνταποκρίθησαν οἱ προσκεκλημένοι. Ὁ πρῶτος βρῆκε ὡς δικαιολογία, ὅτι ἀγόρασε ἀγρόν. Ὁ δεύτερος, ὅτι ἀγόρασε πέντε ζεύγη βοδιῶν. Καί ὁ τρίτος, ὅτι ἐνυμφεύθη καί, ἑπομένως, οἱ οἰκογενειακές ὑποχρεώσεις δέν τοῦ ἀφήνουν περιθώρια, γιά τήν ἐκπλήρωση καί ἄλλων ὑποχρεώσεων. «Ἔχε με παρῃτημένον» εἶναι ἡ τραγική ἀπάντηση τῶν ἐκλεκτῶν, πού προκαλεῖ καί τήν δίκαιη ἀγανάκτηση τοῦ πλουσίου ἄρχοντα. «Οὐδείς τῶν ἀνδρῶν ἐκείνων τῶν κεκλημένων γεύσεταί μου τοῦ δείπνου». Πόσο μοιάζουν, ἀλήθεια, οἱ τρεῖς αὐτοί τύποι τῶν προσκεκλημένων μέ τίς τρεῖς κατηγορίες πολλῶν σημερινῶν χριστιανῶν. Δυστυχισμένοι ἄνθρωποι! Δέν ἔχουν ζυγώσει ποτέ, μά ποτέ στή ζωή τους στ’ Ἅγια, στό Πανάγιο αὐτό τραπέζι, στό Μυστήριο τῆς θ. Εὐχαριστίας, πού κάθε τόσο ἑτοιμάζει γιά μᾶς ὁ Μεγάλος Βασιλιᾶς, ὁ Χριστός. «Μετά φόβου Θεοῦ, πίστεως καί ἀγάπης προσέλθετε». Καί ὅμως! «Ἀγρόν ἠγόρασα», δικαιολογεῖται ὁ ἕνας, ἔχω ὑποχρεώσεις, ἔχω ἀνάγκες, πρέπει νά οἰκονομήσω χρήματα, ἀκίνητα, πλοῦτο. Δέν ἔχω καιρό. «Ζεύγη βοῶν ἠγόρασα πέντε», προφασίζεται ὁ ἄλλος. Θέλω νά ἀνέβω σέ θέσεις, νά διοικήσω κόσμο, νά φροντίσω, γιά τήν προβολή τοῦ ὀνόματός μου στίς ἐφημερίδες, στό ραδιόφωνο, στήν τηλεόραση ἤ νά ἀσχοληθῶ μέ τήν ἐπιστήμη μου. Δέν διαθέτω χρόνο γιά τέτοια πράγματα. «Γυναῖκα ἔγημα» λέγει ὁ τρίτος. Ἐδημιούργησα οἰκογένεια. Ἔχω ἄλλες ὑποχρεώσεις τώρα. Εἶμαι νέος. Θέλω νά γλεντήσω τή ζωή. Ἔχω καιρό! Ὅταν γεράσω, βλέπομε. Ἄσε με τώρα.

Β΄. Μά δέν ἀπέχουν πολύ καί αὐτοί, πού προσέρχονται στό θεῖο Μυστήριο καί κοινωνοῦν μιά ἤ δυό φορές τό χρόνο ἤ καί πιό τακτικά. Γιατί κι αὐτοί ἔρχονται χωρίς συναίσθηση τῆς ἱερότητας τοῦ τόπου καί τῆς σοβαρότητας τοῦ χρόνου. Συνωστίζονται μπροστά στήν Ὡραία Πύλη. Καί ἐνῶ οἱ Ἄγγελοι καί οἰ Ἀρχάγγελοι αὐτή τή φρικτή ὥρα παρακολουθοῦν μέ φόβο καί τρόμο τά γινόμενα, ἐκεῖνοι, σάν νά πρόκειται, ὄχι γιά κάτι τό σπουδαῖο καί φοβερό, ἀλλά γιά κάτι τό πολύ συνηθισμένο καί ἀσήμαντο, σπρώχνουν, θορυβοῦν, τραβιοῦνται, θυμώνουν καί, πολλές φορές, ὑβρίζονται, γιά νά κοινωνήσουν πρῶτοι καί νά φύγουν, πρίν ἀκόμη τελειώσῃ τό Ἱ. Μυστήριο τῆς Θ. Λειτουργίας. Θεέ μου! Τί κατάντια. Ἀπροετοίμαστοι, χωρίς ἐξομολόγηση, μέ κακία καί πάθος γιά τόν ἄλλο, μέ τά χείλη καί τή σκέψη λερωμένα ἀπό τήν κατάκριση, ἀκόμη καί μέσα στόν Ἱ. Ναό, ἀνοίγουν τό στόμα, γιά νά δεχθοῦν τό Πανάγιον Σῶμα καί τό Τίμιον Αἷμα τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ.

Ἀδελφοί μου! Κάθε Κυριακή πρωΐ καί κάθε μεγάλη ἑορτή, πού ἡ γλυκόλαλη τῆς Ἐκκλησίας καμπάνα διαλαλεῖ σ’ ὅλους τήν πρόσκληση στό Πανάγιο Δεῖπνο τοῦ Κυρίου μας, πρέπει ὅλοι μέ λαχτάρα καί εὐλάβεια νά τρέχωμε πρόθυμοι στόν Ἅγιο Ναό. Ἐκεῖ, κάτω ἀπό τούς θόλους τούς ἱερούς, μέσα στήν κατάνυξη, πού δημιουργεῖ ἡ εὐλαβική μας συμμετοχή τῆς μεγαλυτέρας θυσίας καί τῆς σπουδαιοτέρας προσφορᾶς τοῦ Θεοῦ στό γένος τῶν ἀνθρώπων, ἑξαγνίζεται ἡ ψυχή μας καί ἐξαϋλώνεται τό σῶμα μας. Προετοιμασμένοι, λοιπόν, μέ τήν νηστεία καί τό Μυστήριο τῆς Ἱ. Ἐξομολογήσεως, πού κανείς Χριστιανός δέν πρέπει νά τό παραλείπῃ, χωρίς προφάσεις ἀδικαιολόγητες καί δικαιολογίες ἀνεπίτρεπτες, μέ μετάνοια καί συντριβή, ἀλλά καί μέ τήν γαλήνη καί τήν αἰσιοδοξία, πού μᾶς χαρίζει ἡ πίστη, θά ἑνωθοῦμε μέ τόν Κύριο καί Ἐκεῖνος θά γίνῃ σκοπός τῆς ζωῆς μας. Γένοιτο!

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Χίου

Κυριακή ΙΓ΄ ΛΟΥΚΑ (Λουκ. ιη΄18-27) «ταῦτα πάντα ἐφυλαξάμην ἐκ νεότητός μου» εκ της Ιεράς Μητροπόλεως Χίου

Ἀγαθή εἶναι ἡ προαίρεση τοῦ νέου τῆς σημερινῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς, ἀδελφοί μου. Μᾶς προδιαθέτει κατ’ ἀρχήν εὐνοϊκά ἀπέναντί του. Καί ὁ Χριστός μας τόν ἐπαινεῖ, βλέποντας τήν ἀρετή του. Μά καί σάν Θεός ἐντοπίζει τό σημεῖον τῆς ἀδυναμίας του. Προσπαθεῖ νά τόν φέρῃ στήν τελειότητα. Εἶναι νέος. Καί ὁ νέος εἶναι τό κέντρον τῆς ζωῆς. Εἶναι ἡ ἐλπίδα. Εἶναι τό μέλλον.

Α! Οἱ νέοι! Ναί, εἶναι κάτι περισσότερον ἀπό τήν ἐλπίδα τοῦ μέλλοντος. Δέν εἶναι μόνον αὐτό. Εἶναι ἡ δύναμη τοῦ παρόντος. Γι’ αὐτό καί πάνω σ’αὐτούς ἔχουν στραμμένα τά βλέμματά τους ὅλες οἱ φωτεινές δυνάμεις τοῦ καλοῦ καί οἱ σκοτεινές δυνάμεις τοῦ κακοῦ. «Θεοί καί Δαίμονες», ὅπως θά ἔλεγαν χαρακτηριστικά οἱ ἀρχαῖοι πρόγονοί μας. Καί προσπαθοῦν καί ἀγωνίζονται ν’ ἀποσπάσουν τά νιάτα οἱ μέν ἀπό τούς δέ. Κι εἶναι ἀλήθεια πώς μιά μερίδα νέων μένει πάντα σταθερά καί σίγουρα κοντά στόν Χριστό. Μά εἶναι ἐπίσης ἀλήθεια πῶς τό μεγαλύτερο μέρος τῆς νεολαίας εὑρίσκεται μακριά ἀπό τήν πηγήν τῆς ζωῆς καί τῆς ἀλήθειας. Μακριά ἀπό τόν Σωτῆρα, μακριά ἀπό τόν Πατέρα. Ριγμένοι μέσα στό μαῦρο βασίλειο τοῦ Σατανᾶ ἤ καί μόλις γαντζωμένοι στά γαμψά νύχια του. Καί ἔχει ἐπιστρατεύσει γι’αὐτό τό σκοπό, ὁ Ἄρχων τοῦ σκότους, τίς καλύτερες, τίς πιό ἐπίλεκτες δυνάμεις του. Τήν ὀθόνη τοῦ κινηματογράφου καί τῆς τηλεοράσεως, τό θέαμα στούς δρόμους, στήν κοινωνία καί στόν Τύπο. Τό ἄθλιο ἤ τοὐλάχιστον τό ἀσυνεπές παράδειγμα τῶν μεγάλων. Αὐτά ἀπό τό ἕνα μέρος. Καί ἀπό τό ἄλλο τήν ἰδεολογική σύγχυση, τήν ὠργανωμένη ἄρνηση τῆς πνευματικῆς ζωῆς, τόν ἀναρχισμό καί τόν πνευματικό ὑλισμό,πού ἀποτελοῦν ὅλα μαζί ἕνα ψυχοκτόνο περιβάλλον γιά τούς νέους μας.

Β΄. Ὅλα αὐτά, ἀδελφοί μου, πού ἀναφέρθησαν, δέν εἶχαν σκοπόν νά σκορπίσουν τήν ἀπαισιοδοξία καί τήν ἀπελπισία, γιά τό μέλλον τῶν νέων μας. Ἁπλῶς καί μόνον ἔγινε μιά πραγματική, ἔστω καί πικρή διαπίστωση. Καί αὐτό, γιά νά τεθῇ ἡ βάση στήν περαιτέρω πορεία τῶν πιστῶν. Δέν ἀρνούμεθα, ὅτι σέ καμμιά ἐποχή δέν ἔλειψαν οἱ ἐκτροχιασμοί καί οἱ ὑπερβολές. Ἀλλά ἐκεῖνο πού διαπιστώνει κανείς εἶναι, ὅτι σήμερα πῆραν πολύ ἀνησυχητικές ἤ καί καταστρεπτικές διαστάσεις. Τί θά γίνῃ λοιπόν μέ τήν πλειονότητα τῶν σημερινῶν νέων; Μιά εἶναι ἡ λύση, ἕνας ὁ τρόπος, ἕνα τό φάρμακο. Ὁ ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ. «Μόνο κοντά Του, γράφει κάποιος, μπορεῖ νά γαληνέψῃ ἡ θάλασσα, νά κοπάσουν τά κύματα τῶν πειρασμῶν καί νά βροῦν οἱ νέοι αὐτό πού ἡ ψυχή τους ἀναζητᾶ. Δέν παίρνουν χωρίς λόγο τίς παραπάνω θέσεις οἱ νέοι. Κάποιος βαθύτερος πόθος τῆς ψυχῆς τούς βασανίζει καί ἀναζητοῦν στά λασπονέρια τήν ἱκανοποίησή του».

Ἀδελφοί μου! Εἴμεθα ὅλοι ὑποχρεωμένοι νά προστατεύσωμε τούς νέους μας. Ὄχι μέ λόγια καί μέ κηρύγματα μόνον. Οὔτε καί μέ ἐκδηλώσεις πανηγυρικές. Ὅλα αὐτά εἶναι καλά καί εὐλογημένα. Ἀλλά δέν ἀρκοῦν. Χρειάζεται κάτι βαθύτερο, οὐσιαστικώτερο καί ἀποτελεσματικώτερο. Ὄχι ἐπιφανειακό καί ἐπιδερμικό. Χρειάζεται ἡ ἔμπρακτη συμπαράσταση ἀπό ὅλους τούς θρησκευτικούς,πολιτικούς καί κοινωνικούς θεσμούς, ἔστω καί ἄν πολλοί ἀπό τούς νέους τούς ἀρνοῦνται. Ἡ Ἐκκλησία νά ἀναπτύξῃ μεγαλύτερη δραστηριότητα, ἡ Πολιτεία νά δείξῃ περισσότερη προσοχή καί περίσκεψη καί ἡ κοινωνία νά δώσῃ στούς νέους ἕνα πολύτιμο καί ἀνεκτίμητο δῶρο, πού περιμένουν. Τό ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ. Γένοιτο!

Κυριακή θ Λουκά «ἀναπαύου, φάγε, πίε, εὐφραίνου» εκ της Ιεράς Μητροπόλεως Χίου

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

Ἀριθμός 6

Κυριακή 18 Νοεμβρίου 2012

Θ΄ ΛΟΥΚΑ (Λουκ. ιβ΄16-21)

«ἀναπαύου, φάγε, πίε, εὐφραίνου»

Ἀφροσύνη καί ὑλοφροσύνη, ἀδελφοί μου, εἶναι τά γνωρίσματα, πού χαρακτηρίζουν τόν πλούσιο τῆς σημερινῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς. Ἕνα τραγικό λάθος στό πρόγραμμα τῆς ζωῆς του, ἦταν ἀρκετό, γιά νά τοῦ στοιχίσῃ τήν ἀποτυχία του. Αὐτός εἶναι ὁ λόγος, πού καλεῖται ἀπό τόν Θεόν «ἄφρων», ἀπερίσκεπτος, ἀνόητος. Ποιά ὅμως εἶναι ἡ ἀφροσύνη τοῦ πλουσίου καί ποιά ἡ ὑλοφροσύνη του;

Α΄. Ὁ Θεός, στοργικός Πατέρας καί Προνοητής ἠθέλησε νά δώσῃ πρωτοφανῆ εὐφορίαν, ἐκείνη τή χρονιά, στά κτήματα τοῦ πλουσίου. Τόση μεγάλη, πού κατά τίς προβλέψεις τοῦ ἀνθρώπου αὐτοῦ, ἀπεκλείετο ἡ συγκομιδή τῶν καρπῶν μέσα στίς ὑπάρχουσες ἀποθῆκες. Καί ἀπ’ αὐτή τή διαπίστωση γεννήθηκε μέσα στό μυαλό του ἡ ἀπορία: «Τί ποιήσω, ὅτι οὐκ ἔχω ποῦ συνάξω τούς καρπούς μου;». Εἶναι τό ἐρώτημα, πού βασανίζει τή σκέψη καί τυραννεῖ τήν καρδιά τοῦ πλουσίου πλεονέκτη. Ἔτσι, ἀφοῦ ταλαιπώρησε τό μυαλό του μέρες ὁλόκληρες, ἀφοῦ ἔχασε τόν ὕπνο του νύκτες ἀρκετές, βρῆκε ἤ νόμισε πώς βρῆκε τή λύση: «Καθελῶ μου τάς ἀποθήκας καί μείζονας οἰκοδομήσω, καί συνάξω ἐκεῖ πάντα τά γενήματά μου καί τά ἀγαθά μου». Μά ποῦ εὑρίσκεται ἡ ἀφροσύνη τοῦ πλουσίου; θά μποροῦσε νά ἐρωτήσῃ κανείς. Καθένας, στή θέση του, τό ἴδιο δέ θά ἔκανε; Καί ὅμως! ὁ πλούσιος ἀπεδείχθη ἄφρων γιά τούς ἑξῆς λόγους:

α) Ἀγνόησε τόν Θεόν. Ἐλησμόνησε τήν βασικήν ἀλήθειαν, ὅτι δέν ἦταν ἰδιοκτήτης, ἀλλά οἰκονόμος καί διαχειριστής τῆς περιουσίας, πού τοῦ ἐμπιστεύθηκε ὁ Θεός. Γι’αὐτό καί ξέχασε, πώς Ἐκεῖνος εἶναι πάντοτε «ὁ διδούς υἱετούς καί καιρούς καρποφόρους» (Πρ. ιδ΄ 17).

β) Ἐλησμόνησε τήν ψυχή. Ἐφρόντισε γιά τήν καλοπέραση τοῦ σώματος σάν νά ἐπρόκειτο νά ζήσῃ χίλια χρόνια. ὅμως «οὐχί ἡ ψυχή πλεῖον ἐστί τῆς τροφῆς;» (Ματθ. στ΄25).

γ) Ἀδιαφόρησε, ἀδικαιολόγητα, γιά τόν πόνο καί τή δυστυχία τῶν συνανθρώπων του. «Πλήν τά ἐνόντα δότε ἐλεημοσύνην» (Λουκ. ια΄41) φωνάζει ὁ Κύριος. ὅλα αὐτά ὅμως ἦσαν γιά τόν πλούσιο ἕνας ἄλλος ἄγνωστος καί ἀσυμπαθής κόσμος.

Β΄. Τή ζωή τοῦ πλουσίου κυβερνοῦσε ὁ ὑλισμός καί μάλιστα στή χειρότερή του μορφή. Ἀκούσαμε ποιό ἦταν τό πρόγραμμά του; «Ψυχή...ἀναπαύου, φάγε, πίε, εὐφραίνου». Μ’ αὐτές τίς τέσσερεις λέξεις φανερώνεται ὅλο του τό πιστεύω καί διαγράφεται, ὡς τίς λεπτομέρειες σχεδόν, ὅλη ἡ ζωή του. Ἀναπαύου! Ἔχεις ἐξασφαλίσει τά πάντα. Ἀρκετά μόχθησες. Τώρα ἀναπαύου. Τά ἀγαθά, πού συσσώρευσες, εἶναι πολλά καί σίγουρα. Δέν ἔχεις πλέον ἀνάγκη. «Ἔχεις πολλά ἀγαθά κείμενα εἰς ἔτη πολλά». Ἄς φωνάζει ἡ Ἁγία Γραφή: «Ἴθι πρός τόν μύρμηκα, ὦ ὀκνηρέ, καί ζήλωσον...καί γενοῦ ἐκείνου σοφώτερος»(Παρ. στ΄ 6). Δέν βαρυέσαι! Φάγε! Αὐτός εἶναι ὁ σκοπός τῆς ζωῆς. Ζῆς, γιά νά τρῶς! Δέν τρῶς, γιά νά ζῇς. Ὅμως «οὐκ ἐπ’ ἄρτῳ μόνῳ ζήσεται ἄνθρωπος...»(Ματθ. δ΄ 4). Ταλαίπωρε πλούσιε! Πίε! Αὐτό, δυστυχῶς, ἦταν τό κέντρον τῆς φροντίδας του. Καθαρός ἐπικούριος. «Φάγωμεν καί πίωμεν ۠ αὔριον γάρ ἀποθνήσκομεν». Εὐφραίνου! Ἀλλά ποιά εὐφροσύνη μπορεῖ νά σοῦ δώσῃ, ἀνόητε ἄνθρωπε, τό φαγητό καί τό ποτό, ὅταν μένουν ἀνικανοποίητες οἱ βαθύτερες ἀνάγκες τῆς ψυχῆς σου; Καί ἔπειτα; Ὅλα τελειώνουν ἐδῶ; Νά, ὅμως, πού τή νύχτα ἐκείνη, κατά τήν ὁποία νόμισες πώς ἔλυσες τό πρόβλημά σου, ἀκούεται κατηγορηματικά καί ἀμετάκλητα ἡ ἀπόφαση τοῦ Αἰωνίου «τήν ψυχήν σου ἀπαιτοῦσιν ἀπό σοῦ». Ἄφρον, τήν μαύρη αὐτή ψυχή, πού σκέφθηκε σάν νά ἦταν δούλη στούς δαίμονες, τώρα αὐτοί οἱ δαίμονες σοῦ τήν ζητοῦν. Ἦλθεν ἡ ὥρα σου. Ἑτοιμάσου νά φύγῃς. Καί ἡ εἰρωνεία: Αὐτά ὅλα πού ἑτοίμασες σέ ποιόν θά τά ἀφήσης;».

Ἀδελφοί μου! Τό συμπέρασμα ἀπ’ ὅλην αὐτή τήν ἱστορία βγαίνει ἀβίαστα καί εὔκολα. Ἄλλωστε τό διετύπωσεν ὁ Κύριός μας τόσο καθαρά:«Οὕτως ὁ θησαυρίζων ἑαυτῷ καί μή εἰς Θεόν πλουτῶν». Αὐτά παθαίνει ὅποιος θησαυρίζει ἐδῶ κάτω στή γῆ, μόνο γιά τόν ἑαυτό του, χωρίς νά χρησιμοποιῇ τά ἀγαθά τοῦ Θεοῦ γιά τό καλό τῶν ἄλλων ἀνθρώπων καί γιά τόν πλουτισμό τῆς ψυχῆς του. Ἄς μή φθάσωμε ποτέ σ’αὐτό τό κατάντημα. Γένοιτο!

Κυριακή Ζ Λουκά εκ της Ιεράς Μητροπόλεως Χίου

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

Ἀριθμός 4

Κυριακή 28 Ὀκτωβρίου 2012

Ζ΄ ΛΟΥΚΑ (Λουκ. η΄41-56)

Δυό μεγάλα θαύματα τοῦ Κυρίου μας μᾶς παρουσιάζει, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, τό σημερινόν Ἱερόν Εὐαγγέλιο. Τήν θεραπεία τῆς αἱμορροούσης γυναίκας καί τήν ἀνάσταση τῆς κόρης τοῦ Ἰαείρου.

Νά δοῦμε τό ἱερό κείμενο. Μιά μέρα ὁ ἀρχισυνάγωγος - ὁ ἄρχων τῆς Ἰουδαϊκῆς συναγωγῆς - ἦλθε ἀνήσυχος στόν Κύριο. Ἔπεσε στά πόδια του καί τοῦ λέγει: «Κύριε, σέ παρακαλῶ, ἔλα στό σπίτι μου. Τό κορίτσι μου, τό μονάκριβο, κινδυνεύει νά πεθάνη. Καί, ἐνῶ ὁ Κύριος ξεκίνησε, γιά νά πάη, ἕνα πλῆθος ἀνθρώπων Τόν εἶχε περισφύξει καί Τόν συνέθλιβε. Τήν στιγμή ἐκείνη πλησίασε καί μιά γυναῖκα, πού δώδεκα χρόνια εἶχε αἱμορραγία καί κανείς γιατρός δέν μποροῦσε νά τήν κάνη καλά. Πλησίασε τόν Χριστό, γιατί μόνο σ’ Αὐτόν εἶχε στηρίξει τίς ἐλπίδες της. Τόν πλησίασε σιγά-σιγά. Παρακολουθῆστε τίς κινήσεις της. Δέν ἁπλώνει μέ θάρρος, μέ ὁρμή τό χέρι της, γιά νά ἀκουμπήση κάπου τόν Κύριο, ὄχι. Δέν θεωρεῖ τόν ἑαυτό της ἄξιο. Σκύβει ταπεινά καί ἀκουμπάει τήν ἄκρη - ἄκρη τοῦ φορέματος Του καί μόνο γιά μιά στιγμή. Αὐτό ὅμως τό στιγμιαῖο ἄγγιγμα ἔφερε τό ἀποτέλεσμα καί τοῦτο γιατί ἔγινε μέ πίστι ἀκράδαντη. Ἀμέσως, λέγει τό Ἱερόν Εὐαγγέλιο, σταμάτησε ἡ αἱμορραγία. Ἡ γυναῖκα θεραπεύτηκε. Τώρα ὁ Κύριος σταματᾶ καί ἐρωτᾶ ποιός Τόν ἀκούμπησε. Ὁ Κύριος ἐπιμένει. Ἡ γυναῖκα διστάζει νά μιλήση. Οἱ ἄλλοι Τοῦ λένε: «Ἐδῶ Σέ συνθλίβουν καί Ἐσύ λές κάποιος Σέ ἀκούμπησε!». Ὁ Κύριος ἐπιμένει: «Ἐγώ γάρ ἔγνων δύναμιν ἐξελθοῦσαν ἀπ’ ἐμοῦ». Τότε ἡ γυναῖκα παρουσιάστηκε καί μέ φόβο καί εὐλάβεια πέφτει στά πόδια τοῦ Χριστοῦ καί διηγεῖται ὅλα ὅσα ἔγιναν. Ὁ Κύριος τῆς λέγει: «Ἔχε θάρρος, κόρη μου. Χάρη στήν πίστη σου θεραπεύτηκες. Πήγαινε στό καλό, εἰρηνική καί εὐλογημένη!».

Ἐνῶ, ὅμως, ἔλεγε τά λόγια αὐτά ὁ Κύριος, ἦλθε κάποιος ἀπό τό σπίτι τοῦ Ἰαείρου καί τοῦ ἀναγγέλλει, ὅτι ἡ κόρη του πέθανε καί δέν χρειάζεται νά μπῆ σέ κόπο ὁ Διδάσκαλος. Ὁ Κύριος ὅμως τοῦ δίνει θάρρος. «Μή φοβᾶσαι, τοῦ λέγει, μόνο πίστευε καί ἡ κόρη σου θά σωθῆ. Συνέχισαν τόν δρόμο καί, ὅταν ἔφθασαν στό σπίτι τοῦ Ἰαείρου, βρῆκαν τούς συγγενεῖς καί τούς οἰκιακούς νά μοιρολογοῦν καί νά χτυπιῶνται ἀπό τόν πόνο τους. Τότε ὁ Κύριος διέταξε νά βγοῦν ὅλοι ἀπό τό δωμάτιο τοῦ νεκροῦ παιδιοῦ καί κράτησε μέσα μόνο τούς γονεῖς καί τούς τρεῖς μαθητές Του τόν Πέτρο, τόν Ἰάκωβο καί τόν Ἰωάννη. Πλησίασε, στή συνέχεια, τό νεκρό κορίτσι, τό ἔπιασε ἀπό τό χέρι καί φώναξε: «Κόρη, σήκω πάνω». Ἀμέσως, τό παιδί σηκώθηκε καί ὁ Κύριος τό παρέδωσε στούς δικούς του, ἀφοῦ παρήγγειλε νά μή ποῦν τό γεγονός σέ κανένα.

Σήμερα, θά πρέπει νά μᾶς διδάξουν πολύ τά δύο γεγονότα – τά δύο θαύματα. Ἀφ’ ἑνός ἡ στάση τῆς αἱμοροούσας γυναίκας ἀπέναντι στόν Κύριό μας, ἀφ’ ἑτέρου δέ τοῦ ἀρχισυναγώγου Ἰαείρου. Ἡ γυναῖκα πλησίασε μέ πολύ δέος καί, μόλις – μόλις, ἔπιασε τήν ἄκρη τοῦ ἰματίου τοῦ Κυρίου καί, στή συνέχεια, ἔπεσε στά πόδια τοῦ Χριστοῦ. Ἀλλά καί ὁ Ἰάειρος ἔδειξε ἀνάλογα αἰσθήματα ἀπέναντι στό Χριστό. Μέ λεπτή εὐγένεια Τόν παρεκάλεσε. Ἀκόμα αὐτός ὁ ἄρχων τῆς συναγωγῆς ἔπεσε στά πόδια τοῦ Χριστοῦ. Αὐτά τί θέλουν νά μᾶς διδάξουν; Τόν σεβασμό καί τήν προσοχή, πού πρέπει νά ἔχωμε, ὅταν μέ τήν προσευχή, τήν λατρεία, τά Ἅγια Μυστήρια ἐπικοινωνοῦμε μέ τόν Χριστό μας.

Ἰδιαίτερα, πρέπει νά προσέχωμε, ὅταν μπαίνωμε στό ἱερό τοῦ Ναοῦ. Μερικοί μπαίνουν μέ ψυχρή καρδιά. Ξεχνοῦν ποῦ μπαίνουν, ξεχνοῦν, ὅτι πάνω στήν Ἁγία Τράπεζα ὑπάρχει τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Χριστοῦ, καί μόλις μποῦν, χαιρετοῦν, γελοῦν, ἀστειεύονται, θορυβοῦν, σάν νά εἶναι στό δρόμο. Ἄλλοι προχωροῦν νά κοινωνήσουν μέ σπρωξιές καί ἄλλοι μέ ἄλλες ἀσέβειες. Δέν θά ποῦμε γιά τό τί γίνεται κατά τήν διάρκεια τῆς τελέσεως τῶν Ἁγίων Μυστηρίων, τοῦ Βαπτίσματος ἤ τοῦ Γάμου. Γιατί γίνονται ὅλα αὐτά; Γιατί λείπει ἀπό μέσα μας ὁ σεβασμός καί ἡ εὐλάβεια.

Ἀδελφοί μου! Ἄς ἐπαναλάβωμε τό παράγγελμα τῆς Ἁγίας μας Ἐκκλησίας: «Στῶμεν καλῶς, στῶμεν μετά φόβου». Αὐτό τό παράγγελμα νά ἐφαρμόσωμε μέ τή δύναμη καί τή χάρη τοῦ Θεοῦ. Γένοιτο!

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Χίου

Κυριακή Γ Λουκά εκ της Ιεράς Μητρόπολεως Χίου Ψαρρών και Οινουσσών

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

Ἀριθμός 1

Κυριακή 7 Ὀκτωβρίου 2012

Γ΄ ΛΟΥΚΑ (Λουκ. ζ΄11-16)

Τό σημερινό ἱερόν Εὐαγγέλιον, ἀδελφοί μου, θίγει ἕνα ζήτημα, θά ἔλεγε κανείς, δραματικό. Γιατί κάθε ἄνθρωπος, ὅταν βρεθῇ μπροστά στό θάνατο προσφιλοῦς του προσώπου σπαράσσεται ἡ καρδιά του, κλαίει, ὀδύρεται, καί μερικές φορές, ὄχι σπάνιες, πεθαίνουν ἄνθρωποι μπροστά στό φέρετρο τοῦ δικοῦ τους ἀνθρώπου, ἀπό λύπη.

Ἡ σημερινή περίπτωση εἶναι ἀπό τίς πιό τραγικές. Μιά χήρα μάνα ὁδηγεῖ τό νεκρό παιδί της, τό μοναδικό παιδί της, στόν τάφο. Ἡ σπαρασσόμενη μάνα συναντᾶ στήν ἐκφορά τοῦ παιδιοῦ της τόν Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν καί Αὐτός τῆς λέγει:«Μή κλαῖε». Δηλαδή, σταμάτα νά κλαῖς. Μήν ἀμφιβάλλετε, ὅτι ὅλοι ὅσοι ἦσαν παρόντες θά θεώρησαν τόν λόγον παράλογον. Ἀλλ’ ὅμως ὄχι. Ὁ λόγος αὐτός ἐπαναλαμβάνεται καί σήμερα. Ὁ Χριστός καί σήμερα μᾶς λέγει: «Μή κλαῖε». Δηλαδή, μπροστά στό φέρετρο προσφιλῶν μας προσώπων δέν πρέπει νά εἴμεθα ἀπαρηγόρητοι, ἀπελπισμένοι. Γιατί;

Α΄ Γιατί ὁ θάνατος, κατά τόν χριστιανισμόν, εἶναι ὕπνος, γι αὐτό καί οἱ τόποι, πού τοποθετοῦν οἱ χριστιανοί τούς νεκρούς λέγονται Κοιμητήρια καί ὁ θάνατος κοίμηση. Κοιμᾶται τό σῶμα τοῦ ἀνθρώπου, ἐνῶ ἡ ψυχή του, τό καί σπουδαιότερο, ζῇ στή Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν. Τό σῶμα τοῦ ἀνθρώπου βεβαίως διαλύεται, ἀλλ’ ὅμως μία τῶν ἡμερῶν θά ἀναστηθῇ, θά ἐπανέλθῃ στή ζωή. Γι αὐτό καί λέμε, ὅτι τό σῶμα κοιμᾶται, ἀφοῦ μιά μέρα αὐτό τό σῶμα θά ἀναστηθῆ. Τό λέμε ἄλλωστε καί στό Σύμβολο τῆς πίστεως: «Προσδοκῶ ἀνάστασιν νεκρῶν». Τό εἶπε καί ὁ Κύριός μας στό Εὐαγγέλιο τῆς Κρίσεως: «Ὅταν θά ἔλθῃ μέ ὅλη Του τήν δόξα θά συναχθοῦν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι, πού ἔζησαν ὅλες τίς ἐποχές, καί θά κριθοῦν ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ. Λοιπόν; Καί ἐσεῖς κι ἐγώ καί τά συγγενικά μας πρόσωπα μιά μέρα θά φύγουμε ἀπό τήν ζωήν αὐτήν. Θά κοιμηθοῦμε ἕναν ὕπνο, πού θά διαρκέσῃ ὄχι μερικές ὧρες, ἀλλά χρόνια πολλά, ἴσως καί αἰῶνες. Μιά μέρα ὅμως θά ξυπνήσωμε, θά ἐπανέλθωμε στή ζωή. Νά, λοιπόν, γιατί ὁ Χριστός μας λέγει, ὅτι πρέπει νά μήν ἀπελπιζώμαστε, νά μήν κλαῖμε. Καί

Β΄ Ὁ θάνατος εἶναι προσωρινός χωρισμός. Ποῦ εἶναι προσφιλῆ πρόσωπα, πού ἀγαπήσαμε; Ἔφυγαν ἀπό τήν ζωήν αὐτήν καί μᾶς ἄφησαν τήν ἀγαθή ἀνάμνησή τους. Αὔριο θά φύγομε καί ἐμεῖς. Ποῦ πηγαίνομε; Πηγαίνομε νά συναντήσομε τούς συγγενεῖς, τούς φίλους μας, τούς γονεῖς καί τούς ἀδελφούς μας. Ὅλοι αὐτοί καί ἐμεῖς θά συναντηθοῦμε, ἄν καί κατά τήν ἐδῶ παραμονή μας ζήσαμε κατά τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Καί ἐφ’ ὅσον ζήσαμε κατά τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, ὅλοι μαζί ἐμεῖς καί ἡ οἰκογένειά μας θά ζήσωμε πλησίον τοῦ Θεοῦ εὐτυχεῖς. Νά θυμηθοῦμε τήν παραβολή τοῦ πλουσίου καί τοῦ Λαζάρου. Ἐκεῖ φαίνεται, ὅτι ὁ πλούσιος γνώρισε στήν ἄλλη ζωή τόν Λάζαρο, γνώρισε μάλιστα καί τόν Ἀβραάμ, πού δέν εἶχε δεῖ ποτέ. Μάλιστα ὁ πλούσιος καί ὁ Ἀβραάμ συνεζήτησαν. Νά θυμηθοῦμε τήν Μεταμόρφωση τοῦ Κυρίου, ὅπου ὁ Κύριος συζητεῖ μέ τόν Μωϋσῆ καί τόν Ἠλίαν. Λοιπόν; Λοιπόν ὁ πιστός πιστεύει, ὅτι ὁ θάνατος εἶναι ἕνας προσωρινός χωρισμός. Τί εἶναι οἱ λίγες δεκαετίες τῆς ζωῆς μας; Δέν εἶναι οὔτε ἕνα σπυρί ἄμμου μπροστά στήν αἰωνιότητα. Νά, λοιπόν, γιατί δέν πρέπει νά κλαῖμε.

Ἀδελφοί μου, ὁ ἄνθρωπος πού χάνει τόν συνάνθρωπό του δέν εἶναι ἀναίσθητος δέν εἶναι σκληρός μπροστά στή θλῖψη. Δέν διδάσκει αὐτό ὁ χριστιανισμός. Ὁ θάνατος εἶναι ἕνα πολύ, μά πολύ, θλιβερό γεγονός. Ναί εἶναι. Ἐδῶ ὅμως εἶναι τό θαῦμα. Ὁ χριστιανός τό ξεπερνᾶ μέ τήν πίστη καί ἐνῶ μέ μιά γαλήνια θλῖψη ἀποχαιρετᾶ τό προσφιλές του πρόσωπον ἐπαναλαμβάνει: «Προσδοκῶ ἀνάστασιν νεκρῶν». Γι αὐτό δέν κλαίει. Γένοιτο

ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΥΨΩΣΙΝ (Μάρκ. η΄, 34 – θ΄, 1) «Τί δώσει ἄνθρωπος ἀντάλλαγμα τῆς ψυχῆς αὐτοῦ; » (Μάρκ. η ΄, 37) εκ της Ιεράς Μητροπόλεως Χίου Ψαρρών και Οινουσσών

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

Ἀριθμός  51

Κυριακή 16ῃ  Σεπτεμβρίου 2012 – ΜΕΤΑ ΤΗΝ  ΥΨΩΣΙΝ

(Μάρκ. η΄, 34 – θ΄, 1)

«Τί δώσει ἄνθρωπος ἀντάλλαγμα τῆς ψυχῆς αὐτοῦ; » (Μάρκ. η΄, 37)

Τί εἶναι ὁ ἄνθρωπος; εἶπε κάποτε ἕνας ὑλιστής. Μή ἐκπλαγῆτε: 7 κομμάτια σαπούνι (ἀπό τό λίπος του), λίγα μολύβια (ἀπό τόν ἄνθρακα), 7 κουτάκια σπίρτα (ἀπό τό φώσφορο), μιά πρόκα (ἀπό τό σίδερο) καί ἕνας κουβᾶς ἀσβέστης (ἀπό τά κόκκαλα)» - αὐτό εἶπε τό Χημεῖο, δηλ. μηδαμινή ἡ ἀξία τοῦ ἀνθρώπου σάν ὕλη. Γι’αὐτό οἱ ὑλιστές εἶπαν:«ὁ ἄνθρωπος εἶναι ὅ,τι τρώγει καί γι αὐτό «φάγωμεν καί πίωμεν, αὔριον γάρ ἀποθνήσκομεν». «Τό χῶμα μέσα μας βαραίνει», λέγομε συνήθως. Γι’αὐτό ρίξαμε βαθειά τίς ρίζες μας στό χῶμα τῆς γῆς, πήραμε τά μάτια μας ἀπό τά ἀνώτερα ἰδανικά καί γίναμε «σάρκες», καμπουριάσαμε κάτω ἀπό τό φορτίο τῆς ὑλοφροσύνης καί ἐγίναμεν οἱ εἵλωτες τῆς χρηματολατρείας.

Ὅμως, ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ - ὁ Χριστός – μᾶς φώναξε σήμερα μέ ὅλη τή δύναμη τῆς ἀγάπης Του: «τί ὠφελήσει ἄνθρωπος ἐάν κερδίσῃ τόν κοσμον ὅλον καί ζημιωθῇ τήν ψυχήν αὐτοῦ; ἤ τί δώσει ἄνθρωπος ἀντάλλαγμα τῆς ψυχῆς αὐτοῦ;».

Ταλαίπωροι! Εἶναι ἀλήθεια, πώς εἶσθε πλασμένοι ἀπό χῶμα, πῶς ἔχετε μητέρα τή γῆ. Κρύβετε ὅμως μέσα στό ὀστράκινον σκεῦος σας ἕναν ἀνεκτίμητο θησαυρό: τήν ἀθάνατη ψυχή σας. Αὐτήν ὅλος ὁ κόσμος δέν εἶναι ἱκανός νά τήν ἐξαγοράση. Ἄν τήν χάσετε, μέ τί θά τήν ἀντικαταστήσετε; Δέν εἶσθε μόνον γῆ, ἀλλά καί οὐρανός, ὄχι μόνον ὕλη, ἀλλά καί πνεῦμα καί μάλιστα πνεῦμα Θεοῦ. Ἡ ψυχή σας - ὁ θησαυρός σας – σᾶς ξεχωρίζει ἀπό τά ἄλλα ζῶα, πού ἔχουν ζωή, δέν ἔχουν ὅμως σκέψη, λόγον, δέν ἔχουν γέλιο καί δάκρυ, δέν ἔχουν θρησκεία καί ἠθική, δέν εἶναι ἐλεύθερα, δέν ἔχουν ψυχή, ἀλλ’ ὁδηγοῦνται ἀπό τό ἔνστικτο. Ἔχετε μέσα σας Θεία Πνοή, πού, καί ἄν ἀκόμη εἶσθε μικροί καί ἀσθενικοί, σᾶς ὑψώνει ἐπάνω ἀπό ὅλα τά κτίσματα, ἐπάνω ἀπό ὅλες τίς ἀδυναμίες τῆς φύσεως, ἐπάνω ἀπό τόν θάνατο καί τόν χρόνο, γιά νά ζῆτε κοντά στή δόξα τοῦ Θεοῦ, μέσα στόν ὠκεανό τῆς αἰωνιότητας. Ἔχετε μέσα σας θησαυρό πού γιά νά ἐξαγορασθῇ πρίν δύο χιλιάδες χρόνια, δέν ἔφθασαν οἱ θησαυροί ὅλου τοῦ κόσμου, ἀλλ’ἐχρειάσθηκε τό ἀτίμητον αἷμα τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ. Ὁ Θεός ἀπέθανε γιά τήν ψυχή σας. Ὑπάρχει, λοιπόν, πολυτιμώτερο ἀπ’αὐτήν; Καί ὅμως ἐσεῖς καθημερινῶς τήν περιφρονεῖτε, πολύ συχνά τήν ξεχνᾶτε καί κάποτε τήν ἁλυσσοδένετε, καί μερικές φορές τήν πουλᾶτε στόν μεγάλο ἐχθρό σας, τόν διάβολο. Οἱ στάχτες τῶν καθημερινῶν παραβάσεών σας τοῦ θεϊκοῦ νόμου, οἱ ἀκαθαρσίες τῶν βρωμερῶν σαρκικῶν πράξεων καί ἐπιθυμιῶν σας τήν σκεπάζουν καί τήν πνίγουν καί οἱ ἁλυσσίδες τῶν παθῶν, ἀφοῦ τῆς σπάσουν τά φτερά τῆς θελήσεως καί τῆς βουβάνουν τή φωνή τῆς συνειδήσεως, τήν παραδίδουν στήν ἐξουσία τοῦ σατανᾶ, γιά νά πεθάνῃ τόν αἰώνιο θάνατο.

Ὅμως, ἀκούσατέ Με, ἐσεῖς ὅλοι οἱ ἄνθρωποι, τά παιδιά Μου, καί ἰδιαίτερα ἐσεῖς οἱ χριστιανοί οἱ ἀδελφοί Μου καί συγκληρονόμοι Μου. Ἀκοῦστε Με σεῖς ὅλοι οἱ «κοπιῶντες καί πεφορτισμένοι». Δέν πρέπει νά χάσετε τήν ψυχήν σας – τόν θησαυρό σας. Πρέπει νά τήν κερδίσετε, νά Μοῦ τήν δώσετε καθαρή καί ἐξαγιασμένη – γιατί δέν εἶναι δική σας καί δέν ἔχετε δικαίωμα νά τήν κρατήσετε, οὔτε νά τήν χάσετε. Πρέπει νά κερδίσετε τήν ψυχή σας, γιά νά τήν ξαναβροῦν τά σώματά σας στή Βασιλεία Μου καί νά ξαναζήσουν μαζί της αὐτά τά γήϊνα τώρα, καί ἀφθαρτοποιημένα τότε, σώματά σας, τή δόξα καί τήν εὐτυχία τῆς αἰωνιότητας. Ὑποβληθῆτε στίς θυσίες τῆς χριστιανικῆς ζωῆς, καλλιεργήσετε τήν ἀρετή καί τήν ἁγιότητα, ὁμολογήσετε, ὅπου καί ὅπως χρειάζεται, τό Ὄνομά Μου, χρησιμοποιῆτε συχνά τά ἱερά Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας Μου, λουσθῆτε στό Αἷμα Μου, τραφῆτε μέ τήν Σάρκα Μου, ἀναπαυθῆτε κάτω  ἀπό την σκιά τοῦ Σταυροῦ Μου καί ἔτσι θά σώσετε, δι’ Ἐμοῦ, τήν ψυχή σας, τόν θησαυρό σας τόν ἀνεκτίμητο καί ἀναντικατάστατο.  ΑΜΗΝ!

Κυριακή ΙΓ΄Ματθαίου- « Ἐφύτευσεν ἀμπελῶνα…καί ἐξέδοτο αὐτόν γεωργοῖς…» εκ της Ιεράς Μητροπόλεως Χίου Ψαρρών και Οινουσσών

Κυριακή 2ᾳ Σεπτεμβρίου 2012 – ΙΓ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

(Ματθ. κα΄, 33 – 42)

« Ἐφύτευσεν ἀμπελῶνα…καί ἐξέδοτο αὐτόν γεωργοῖς…»

Ὁ οἰκοδεσπότης τῆς σημερινῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ἑτοιμάζει ὁλόκληρη περιουσία, τήν ἐπιμελεῖται ὁ ἴδιος, φροντίζει γιά ὅλα προσωπικά, σ’ ὅλες τίς λεπτομέρειες, καί κατόπιν ἕτοιμη, τήν παραδίδει στούς γεωργούς καί ἀναχωρεῖ. Ἀναχωρεῖ, γιά νά ἐπιστρέψῃ ὕστερα ἀπό καιρό καί νά ζητήσῃ λογαριασμό, ἀπό ἐκείνους πού ἔβαλε γιά νά διαχειριστοῦν καί νά φροντίσουν τήν περιουσία του. Οἱ γεωργοί, ἄνθρωποι πτωχοί, ἀλλά καί ἀνίκανοι, εὑρέθησαν ξαφνικά μέσα σέ μιά τεράστια περιουσία καί ἐκαλοῦντο ἀπό τό ἀφεντικό νά τήν παραλάβουν, νά τήν φροντίσουν καί νά ἀποδώσουν στόν κύριό τους τούς καρπούς.

Αὐτό τό γεγονός φανερώνει, ὅτι, πολλές φορές, ὁ ἄνθρωπος βρίσκεται, ξαφνικά καί ἀνέλπιστα, σέ μιά μεγάλη εὐτυχία, πού δέν εἶναι πάντοτε ἔργο δικό του. Περιστάσεις ἀνεξάρτητες ἀπό τή θέλησή μας, συχνά – πυκνά, παρουσιάζονται στό δρόμο μας καί μᾶς χαρίζουν μιά εὐτυχία, μεγάλη ἤ μικρή, ἀνεπάντεχη καί ἀπροσδόκητη. Ἔτσι βρισκόμαστε σέ μιά κατάσταση, πού ὄχι μόνον δέν ἐδημιουργήσαμε ἐμεῖς, ἀλλά καί πού δέν ἦταν δυνατό οὔτε καί νά τήν φανταστοῦμε. Καί τότε γεννᾶται μέσα μας τό μεγάλο πρόβλημα: Πῶς θά ἀντιμετωπίσωμε ὅλα αὐτά τά ἀγαθά; Ποιά θά εἶναι ἡ στάση μας μπροστά σ’αὐτή τήν ἀπρόσμενη εὐτυχία; Ποιό τρόπο καί ποιά μέθοδο θά ἀκολουθήσωμε στή διαχείριση τῆς περιουσίας αὐτῆς, τῆς ὑλικῆς ἤ πνευματικῆς; Πελώρια τά ἐρωτηματικά αὐτά γιά τή ζωή τοῦ καθενός μας. Γι αὐτό καί κρίσιμη ἡ ἀπόφαση πού θά πάρωμε. Νά γιατί οἱ ἀρχαῖοι μας πρόγονοι, μέ ὅλη τή σοφία πού τούς διέκρινε, ἔλεγαν ἀποφθεγματικά: «Τό φυλάξαι τά ἀγαθά, τοῦ κτήσασθαι χαλεπώτερον εἶναι». Δυστυχῶς οἱ γεωργοί τῆς παραβολῆς, ἐπειδή ἔκαμαν κακή ἐκτίμηση τῆς πραγματικότητας, ἔπεσαν ἔξω στή διαχείριση τῆς περιουσίας, πού τούς ἐμπιστεύθηκε ὁ Κύριος τοῦ ἀμπελῶνος.

Στήν ἴδια θέση ὅμως πού εὑρέθησαν τότε οἱ γεωργοί, εὑρισκόμεθα καί ἐμεῖς σήμερα. Ποιά ἆραγε θά πρέπει νά εἶναι ἡ συμπεριφορά μας ἀπέναντι στά ἀγαθά – ὑλικά καί πνευματικά – πού κατέχομε; Πρῶτα ἀπ’ ὅλα εἶναι ἀνάγκη νά ἐκτιμήσωμε σωστά τήν κατάσταση, γιά νά μή βρεθοῦμε ἐκτός πραγματικότητας καί τήν «πάθωμεν» σάν τούς κακούς γεωργούς. Νά ἀναγνωρίσωμε ἔπειτα, ὅτι δέν εἴμαστε ἰδιοκτῆτες, ἀφεντικά αὐτῆς τῆς περιουσίας πού ἔχομε στά χέρια μας, ἀλλ’ ἁπλῶς οἰκονόμοι καί διαχειριστές. Κι αὐτό ἀποδεικνύεται θαυμάσια, ἀπό τό γεγονός, ὅτι «γυμνοί ἐξήλθομεν ἐκ τῆς κοιλίας τῆς μητρός ἡμῶν, γυμνοί καί ἀπελευσόμεθα ἐκεῖ», γιά νά μιλήσωμε μέ τά λόγια τοῦ πολύπαθου Ἰώβ στήν Παλαιά Διαθήκη. Ὅ, τι νομίζομεν ὅτι ἀπεκτήσαμε στόν κόσμον, τό ἀποχωριζόμεθα, ἑκόντες ἄκοντες, ὅταν πρόκειται νά φύγωμεν ἀπ’ αὐτόν. Τό τονίζει χαρακτηριστικά καί ζωηρά ὁ Ἀπόστολος Παῦλος: «οὐδέν εἰσηνέγκαμεν εἰς τόν κόσμον, δῆλον ὅτι οὐδέ ἐξενεγκεῖν τι δυνάμεθα». Ἀφοῦ, λοιπόν, κατανοήσωμεν αὐτήν τήν ἀλήθεια, τότε θά πρέπει νά διαχειριστοῦμε τήν περιουσία πού μᾶς ἐμπιστεύθηκε ὁ Κύριος, μέ φόβον Θεοῦ, «ὡς λόγον ἀποδώσοντες». Πάντοτε σέ κάθε μας ἐνέργεια πρέπει νά μᾶς συνέχῃ ἡ σκέψη, ὅτι κάποτε, ἀργά ἤ γρήγορα, πάντως σέ ὥρα καί στιγμή πού δέν περιμένομε, ὁ Κύριος τοῦ ἀμπελῶνος θά ζητήσῃ ἀπό ὅλους μας ἀπολογισμόν τῆς διαχειρίσεώς μας στήν περιουσία του. Ἀλλοίμονον ἄν δέν ἔχωμε νά προσφέρωμε καλούς καί πολλούς καρπούς, ἀνάλογα μέ τήν ἀξία τῆς ἐμπιστευθείσης περιουσίας.

Ἀδελφοί μου! Εἴπαμε καί στήν ἀρχή, πώς ἴσως δέν εἶναι δύσκολο νά ἀποκτήσῃ κανείς μιά περιουσία καί μιά εὐτυχία. Τό δύσκολο εἶναι νά τήν διατηρήσῃ. Εὐκαιρίες παρουσιάζονται πολλές. Μά ἡ μεγαλύτερη καί πολυτιμώτερη εἶναι ἐκείνη, πού μᾶς ἐχάρισεν ὁ Θεός στέλνοντας στή γῆ τόν Μονογενῆ Του Υἱόν, γιά νά μᾶς προσφέρη δωρεάν τήν σωτηρία τῆς ψυχῆς μας. Ἄς μήν τήν ἀφήσωμε νά φύγη ἀπό τά χέρια μας. Ἡ λυτρωμένη ψυχή μας εἶναι ὁ γλυκύτερος καί ὠφελιμώτερος καρπός τοῦ ἀμπελῶνος, πού ἔχομε νά προσφέρωμε, σάν ἀνταπόδομα, στόν Μεγάλον Οἰκοδεσπότη καί Πατέρα μας. Γένοιτο!

Εκ της Ιεράς Μητροπόλεως Χίου.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΒ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ (Ματθ. ιθ΄ 16 – 26) «Ἀπῆλθε λυπούμενος۠ ἦν γάρ ἔχων κτήματα πολλά» εκ της Ιεράς Μητροπόλεως Χίου ,Ψαρρών και Οινουσσών

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

Ἀριθμός 48

Κυριακή 26 Αὐγούστου 2012 – ΙΒ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

(Ματθ. ιθ΄ 16 – 26)

«Ἀπῆλθε λυπούμενος۠ ἦν γάρ ἔχων κτήματα πολλά»

Ἦταν νέος, μέ τήν ψυχή γεμάτη ὁραματισμούς καί τήν καρδιά φλεγομένη ἀπό τόν πόθο τῆς ἠθικῆς τελειότητος. Ἦταν ἀριστοκράτης καί εὐγενής καί τιμώμενος πολύ ἀπό τό περιβάλλον του. Ἦταν εὐσεβής καί πιστός καί γι’αὐτό ἡ παιδική καί νεανική ζωή του πλουτίσθηκε μέ ὅλες τίς ἀρετές, πού ὥριζεν ὁ Μωσαϊκός Νόμος. Ἦταν πλούσιος καί εἶχεν ὅλα τά μέσα μιᾶς καλῆς καί εὐχάριστης ζωῆς. Πολλοί τόν ἐμακάριζαν, ἄλλοι τόν ἐζήλευαν καί ὅλοι ὠνειρεύθηκαν γι’αὐτόν ἕνα ζηλευτό μέλλον στή ζωή τῆς γῆς καί στήν αἰωνιότητα τῶν οὐρανῶν. Καί ὅμως..!

Ὅταν, σύμφωνα μέ τήν ἐρώτηση του, τόν προκάλεσεν ὁ Ἰησοῦς νά ἀνοίξῃ τά φτερά τῆς ψυχῆς καί νά πετάξῃ στίς ψηλές καί ὁλόφωτες κορυφές τῆς χριστιανικῆς τελειότητας, τότε αἰσθάνθηκε τά φτερά αὐτά σπασμένα ἀπό τό βάρος τῆς ὕλης, τήν καρδιά του δεμένη σφικτά στό χρυσό κλειδί τοῦ θησαυροφυλακίου του καί ἐγύρισε τά νῶτα. Ἔγινε λιποτάχτης. Ἡ πυγολαμπίδα τῶν ὑλικῶν ἀγαθῶν ἔκρυψεν ἀπό τά μάτια του τόν Ἤλιο τῆς δικαιοσύνης, τοῦ ἔκλεισε τίς πῦλες τῆς χαρᾶς καί τῆς δόξας τοῦ οὐρανοῦ καί τοῦ ἄνοιξε διάπλατα τό σκοτάδι. Αὐτό παθαίνομε καί κινδυνεύομε νά πάθωμεν. ἀδελφοί μου.

Ἀκολουθοῦμε τόν Κύριο ἀπό τήν Κανά καί τήν ἔρημο τῶν πεντακισχιλίων μέχρι τό Θαβώρ καί τή Βαϊοφόρο. Ἀλλά στόν κῆπο τῆς Ἀγωνίας Του καί στόν τραγικό Γολγοθᾶ Του Τόν ἀφήνομε μόνο. Κάποιο ἀγκίστρι, κάποιο σχοινί μᾶς τραβᾶ πίσω. Δεχόμαστε ἀπό Ἐκεῖνον τό κύπελλο τῆς χαρᾶς, ὄχι, ὅμως, καί τό ποτήρι τῆς θυσίας. Ἀκολουθοῦμε τόν Χριστόν καί τό Εὐαγγέλιο μέχρι ἐκεῖ πού μᾶς ἐξυπηρετεῖ καί μᾶς ἀρέσει, ὄχι, ὅμως, καί μέχρι τέλους. Ἐνῶ ἀρχίζομε καλά, ἐνῶ γευόμαστε τή χαρά καί τήν εὐτυχία τῆς χριστιανικῆς ζωῆς καί δίδομε καλές ὑποσχέσεις στό Χριστό καί τήν Ἐκκλησία Του καί φλεγόμαστε ἀληθινά ἀπό πόθους καί ἐνθουσιασμούς γιά περισσότερες ἀρετές καί γιά τήν αἰώνια εὐτυχία τῶν οὐρανῶν, δέν προχωροῦμε ὅμως μέχρι τέλους. Συχνά γινόμαστε λιποτάχτες, προδότες τοῦ καθήκοντος καί τοῦ χριστιανικοῦ μας ὀνόματος. Ὅπως ἀκριβῶς ὁ Ἰούδας καί ὁ πλούσιος νεανίσκος. Προβληματίσθηκαν οἱ μαθητές, ὅταν ὁ Κύριος Ἰησοῦς τούς διαβεβαίωσε, πῶς ἐκεῖνοι, πού κολλᾶνε τήν καρδιά τους στά ὑλικά ἀγαθά καί στηρίζονται μόνο σ’αὐτά, δηλ. οἱ ἀθεόφοβοι πλούσιοι, εἶναι ἀδύνατο νά σωθοῦν καί ἐτρόμαξαν ἐρωτῶντας: «τίς δύναται σωθῆναι;», ἀλλά μήπως δέν εἶχε δίκιο ὁ Κύριος:Ἡ ὑλική δημιουργία καί τά ἀγαθά της δόθηκαν στόν ἄνθρωπο ὡς μέσα ἐξυπηρετικά στήν ἐδῶ ζωή, γιά νά ἀποκτήσωμε τήν ἄλλη. Αὐτά εἶναι πρόσκαιρα καί ἐκείνη εἶναι αἰώνια.

Ἄν, λοιπόν, ἐμεῖς οἱ ἴδιοι, γιά χάρη τῶν προσκαίρων ἀγαθῶν, ἀδιαφορήσωμε γιά τά αἰώνια, τότε πῶς Ἐκεῖνος θά μᾶς τά δώσῃ; Τά πολλά ἤ ὀλίγα κτήματα καί ἀποκτήματά μας ἐδῶ εἶναι βάρκα καί κουπιά, γιά νά ἀνοιχθοῦμε στόν ὠκεανό τῆς αἰωνιότητος. Ἄν, γιά νά μή τά ἀποχωρισθοῦμε, κρατιώμαστε σφικτά δεμένοι μέ αὐτά, τότε ποιός θά βρεθῇ νά μᾶς μετακινήση; Τό κατάντημα τοῦ Ἰούδα, πού «τό γλωσσόκομον εἶχε καί τά βαλλόμενα ἐβάσταζεν» καί ἡ περίλυπη μορφή τοῦ πλουσίου νεανίσκου, πού «ἀπῆλθε λυπούμενος» καί φοβούμενος μήν χάσῃ τά ἀγαθά του δέν θά μᾶς συνετίσῃ; Δέν θά μᾶς φοβίσῃ;

Κυριακή ΙΑ Ματθαίου Ἔδει καί σέ ἐλεῆσαι..., ὡς καί ἐγώ σέ ἠλέησα» εκ της Ιεράς Μητροπόλεως Χίου

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

Ἀριθμός 47

Κυριακή 19 Αὐγούστου 2012 – ΙΑ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

(Ματθ. ιη΄ 23 – 35)

Ἔδει καί σέ ἐλεῆσαι..., ὡς καί ἐγώ σέ ἠλέησα»

Ὁ Θεός, ἀδελφοί μου, εἶναι ὁ Πατέρας καί Κύριός μας. Αὐτός μᾶς ἐδημιούργησε καί ὁ Ἴδιος ἐπίσης μᾶς ἀναγέννησε, ὅταν ἐπέσαμε ἀνεπανόρθωτα καί μᾶς υἱοθέτησε πάλι, χάρις στή μεσιτεία τοῦ Χριστοῦ. Αὐτός μᾶς κυβερνᾶ καί συντηρεῖ καί προστατεύει. Αὐτός μᾶς εὐεργετεῖ καθημερινά, ἑτοιμάζοντάς μας, συγχρόνως, τήν ἄφθαρτη καί αἰώνια κληρονομιά τῆς Βασιλείας Του. Ὁ Θεός τῆς ἀγάπης καί τῆς συγγνώμης, μέσα στόν ἀπύθμενο ὠκεανό τῆς ἀγάπης Του, ἀφήνει κάθε φορά, πού Τοῦ τό ζητᾶμε, νά ἀφανισθῇ ἡ σταγόνα τῶν ἁμαρτημάτων μας.

Σ’Αὐτόν, ὄπως καί ὁ δοῦλος τῆς παραβολῆς – χρωστᾶμε τό ἀνεξόφλητο χρέος τῶν μυρίων ταλάντων. Ἡ πρός Ἐκεῖνον διαγωγή μας, μέ τίς τόσες ἐλλείψεις καί παραβάσεις τοῦ θείου Νόμου, μέ τά καθημερινά παραστρατήματα τῆς σκέψεως, τῆς καρδιᾶς, τῆς γλώσσας καί ὅλων γενικά τῶν μελῶν τοῦ σώματος καί τῶν ἐκδηλώσεων τῆς ψυχῆς μας, δημιουργεῖ τά ὀφειλήματα ἀπέναντί Του καί αὐξάνει τό βάρος τῆς ἐνοχῆς μας. Ταλαίπωρα πλάσματα! Σκλάβοι στά πάθη μας, καταπληγωμένοι ἀπό τήν ἁμαρτία, ἀνίκανοι γιά τίς μεγάλες πνευματικές ἀνατάσεις, δοῦλοι τῆς ἁμαρτίας, τῆς φθορᾶς καί τοῦ θανάτου, θά εἴμαστε καταδικασμένοι νά ἀντιμετωπίσωμε τή δικαιοσύνη τοῦ ἀδεκάστου Κριτῆ καί, ἑπομένως, τήν αἰωνία τιμωρία, ἄν ἡ ἔπειρη εὐσπλαχνία τοῦ Θεοῦ δέν ἄνοιγε τίς ἀνεξάντλητες πηγές τοῦ ἐλέους Του νά καταλούσουν τίς πληγές μας. Ὅμως, τό παντοδύναμο χέρι Του εἶναι ἀδύνατο νά διαγράψῃ τό χρέος τῶν μυρίων ταλάντων, ἄν ἐμεῖς οἱ ἴδιοι , οἱ μικροί καί ἀδύνατοι, δέν Τόν βοηθήσωμε. Τό γιατί μᾶς τό λέγει ἡ τιμωρία τοῦ ἀσπλάχνου ὀφειλέτη. «Ἐδει καί σέ ἐλεῆσαι...,ὡς καί ἐγώ σέ ἠλέησα». Καί «οὕτω καί ὁ πατήρ μου ὁ ἐπουράνιος ποιήσει ὑμῖν, ἐάν μή ἀφῆτε ἕκαστος τῷ ἀδελφῷ αὐτοῦ ἀπό τῶν καρδιῶν ὑμῶν τά παραπτώματα αὐτῶν».

Θέλει δηλ. ὁ Κύριός μας, ἡ δική Του μεγαλοψυχία καί ἀνεξικακία νά εὑρίσκῃ ἀπήχηση στίς καρδιές μας καί κάποιαν ἀνταπόκριση στίς κοινωνικές μας σχέσεις. Θέλει νά γίνωμε μεγαλόψυχοι, μακρόθυμοι, ἐλεήμονες στά σφάλματα τῶν συνδούλων, τῶν συνανθρώπων μας, πρός ἐμᾶς τούς ἴδιους. Και τότε ἡ ἀγάπη αὐτή, πού μακροθυμεῖ, «πάντα στέγει, πάντα ὑπομένει καί οὐδέποτε ἐκπίπτει», θά βρῇ ἀνταπόκριση στούς οὐρανούς, ἀπό τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Θέλει νά εἴμαστε συνεπεῖς, ὅταν τοῦ λέγωμε: «Ἄφες ἡμῖν τά ὀφειλήματα ἡμῶν ὡς καί ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν». Θέλει νά εἴμεθα γνήσια παιδιά τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος «χρηστός ἐστιν ἐπί τούς ἀχαρίστους καί πονηρούς».

Θέλει νά βασιλεύωμε στά πάθη μας καί νά κυριαρχοῦμε στά ἐνστικτά μας. Θέλει νά ψάλωμε, ὅπως ὁ Δαυίδ τό ἆσμα τῆς ἀνεξικακίας ἐπάνω στή λύρα τῆς ἀγάπης. Θέλει νά ἀνεβαίνωμε συχνά μέχρι τό Γολγοθᾶ καί νά μένωμε ἐκστατικοί μπροστά στό δυσθεώρητον ὕψος τῆς ἀνεξικακίας καί μεγαλοψυχίας τοῦ Ἐσταυρωμένου, καί ἀκούοντάς Τον, μέσα στό σκοτάδι τοῦ πόνου καί τῆς ἀνθρώπινης κακίας, νά λέγῃ «Πάτερ, ἄφες αὐτοῖς ۠ οὐ γάρ οἴδασι τι ποιοῦσι», νά βαδίζωμε ἐπί τά ἴχνη Του.

«Ἄφετε καί ἀφεθήσεται ὑμῖν». Εἶναι νόμος κάι ὑπόσχεση τοῦ Θεοῦ, εἶναι πηγή ψυχικῆς γαλήνης. Εὐτυχισμένοι ὅσοι θά τόν ἐφαρμόσουν καί θά τόν πειραματισθοῦν. Ἀμήν!

Κυριακή Β' Ματθαίου - Το Κήρυγμα του Ευαγγελίου Εκ της Ιεράς Μητροπόλεως Χίου

Κυριακή Β' Ματθαίου - Το Κήρυγμα του Ευαγγελίου

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

Ἀριθμός 38

Κυριακή 17 Ἰουνίου 2012 – Β΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

(Ματθ. δ΄ 18 – 23)

«Δεῦτε ὀπίσω μου καί ποιήσω ὑμᾶς ἁλιεῖς ἀνθρώπων».

Εἶναι ἡ πρόσκληση μέ τήν ὁποία ὁ Μεγάλος Διδάσκαλος, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, καλεῖ τούς ψαράδες τῆς μαγευτικῆς Τιβεριάδος, μέ τίς ἁπλοίκές καρδιές, γιά νά γίνουν Ἀπόστολοι τῆς Ἰδέας καί τῆς θρησκείας τῆς μοναδικῆς, πού ἔρχεται νά διδάξῃ στόν κόσμο. Ἐλᾶτε κοντά μου, τούς λέγει: Ψαράδες θά εἴσαστε πάλι. Μά, ἀντί νά ρίχνετε αὐτά τά δίκτυα στή θάλασσα τῆς Γαλιλαίας, θά ρίχνετε τά δίκτυα τοῦ λόγου σας, πού θἆναι λόγος Θεοῦ, στή θάλασσα τῆς ζωῆς τῶν ἀνθρώπων καί μέ τή δύναμη του θά ἀνασύρετε ἀπό τόν βυθό τῆς ἀπωλείας τίς κουρασμένες ψυχές καί θἀ τίς ἀναπαύετε στό ὑπήνεμο λιμάνι τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ.

Αὐτοί εἶναι οἱ πρῶτοι ὑπέρθειοι μυσταγωγοί τῆς Καινῆς Διαθήκης. Αὐτοί ἔλαβαν πρῶτοι τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ καί τήν μετέδωκαν στούς διαδόχους τους. Καί ἐξακολουθεῖ ἡ ἴδια Χάρη νά χειροτονῇ τούς λειτουργούς τῆς Ἐκκλησίας, μέχρι σήμερα, τούς Ἱερεῖς. Γνήσιοι αὐτοί ἀκόλουθοι τοῦ Διδασκάλου τῆς ἀγάπης καί διάδοχοι τῶν Ἀποστόλων, ἔζησαν σκορπίζοντας παντοῦ ἀγάπη καί γαλήνη. Ναί, ὁ παπᾶς! Ὅ,τι θέλουν ἄς ποῦν οἱ ἐχθροί τῆς Ἐκκλησίας καί τοῦ Ἱ. Κλήρου. Ὁ παπᾶς, αὐτός ὁ μαυροφορεμένος ἐργάτης τοῦ καλοῦ, πού ἔχει «πεθάνει» γιά τόν κόσμο, ἀλλά «ζῆ» γιά τόν Χριστόν, εἶναι πάντα τῆς Θείας Βουλῆς τό ὄργανο. Εἶναι, ὅπως λέγουν οἱ ναυτικοί μας, «στῖγμα» σωστοῦ προσανατολισμοῦ στόν χάρτη τῆς πορείας τοῦ ἀνθρώπου, μέσα στό πέλαγος τῆς ζωῆς, στήν διάρκεια τῶν αἰώνων. Εἶναι ἡ μεγάλη δύναμη, πού μπορεῖ τό ἔθνος μας, ἄνευ ὅρων, νά ἐμπιστευθῇ τήν ὕπαρξη καί τήν πρόοδό του. Γι’ αὐτό καί τόν κυνηγοῦν, γι’ αὐτό καί τόν κτυποῦν, γι’ αὐτό καί δέχεται τίς πιό φοβερές ἐπιθέσεις τῶν δυνάμεων τοῦ σκότους. Ὅμως ἐκεῖνος δέν φοβᾶται ποτέ. Τό ἀπέδειξεν ἄλλωστε περίτρανα, σέ στιγμές δύσκολες γιά τό ἔθνος. Καί δέν φοβήθηκε οὔτε σκλαβιά, οὔτε μαχαίρι, οὔτε φωτιά. Ἔμεινε μόνος στή σκλαβωμένη Πατρίδα. Ἔγινε φῶς καί ἐφώτισε τήν ἑλληνική καρδιά. Ἐβασανίσθη, ἐσουβλίσθη, ἐκρεμάσθη, ἐσύρθη εἰς τούς δρόμους, ἐρρίφθη εἰς τήν θάλασσα, μά ὁ ἅγιος σκοπός του πραγματώθηκε. Καί εἶναι πάντα ὁ παρηγορητής τοῦ πόνου, μά καί ὁ ὁρμητικός ἀγωνιστής. Εἶναι ὁ βράχος, πού πάνω του σπάζει κάθε λύσσα καί κάθε ἐπιβουλή. Εἶναι τό στήριγμα, πάνω στό ὁποῖο στηρίζονται οἱ κουρασμένοι ὁδοιπόροι τῆς ζωῆς. Μόνον αὐτός εἶναι κοντά στόν ἄνθρωπο, σέ κάθε περίσταση. Στήν γέννησή του, κοντά. Συμμερίζεται τήν κάθε του χαρά. Μά καί μοιράζεται μαζί του τόν κάθε πόνο. Καί στήν τελευταία του ὥρα τόν προετοιμάζει μέ τά Μυστήρια καί τίς ἁγιαστικές ἀκολουθίες τῆς Ἐκκλησίας μας, γιά τήν αἰωνιότητα.

Αὐτός εἶναι ὁ παπᾶς, ἀδελφοί μου! Παντοτεινός καί μοναδικός κλειδοῦχος τῆς ἀνθρώπινης καρδιᾶς. Κι’ ἄν περιστάσεις διάφορες, λέγει κάποιος σύγχρονος συγγραφεύς, τοῦ κουρέλιασαν τά ράσα του, τήν καρδιά του κανείς δέν μπόρεσε νά τήν κουρελιάση. Ἄν τοῦ λύγισαν τό σῶμα, τό φρόνημα καί τήν ψυχή καμιά δύναμη δέν στάθηκε ἱκανή νά τήν γονατίση. Ἄς τόν περιφρονοῦν ὅσοι θέλουν ἄς μιλοῦν γι’αὐτόν μέ λόγια πικρά. Ἄς τόν κατατρέχουν ἄς τοῦ στεροῦν καμιά φορά καί τό ψωμί του στίς τρικυμίες τους θά τόν ἀποζητοῦν. Καί θἆναι πάντοτε ἐκεῖνος ὁ κυρίαρχος τῶν ψυχῶν. Γένοιτο!

Εκ της Ιεράς Μητροπόλεως Χίου

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ (Ματθ. ι΄32 – 33, 37 – 38, ιθ΄ 27 – 30) «Ἰδού ἡμεῖς ἀφήκαμεν πάντα καί ἠκολουθήσαμέν σοι» εκ της Ιεράς Μητροπόλεως Χίου

«Ἰδού ἡμεῖς ἀφήκαμεν πάντα καί ἠκολουθήσαμέν σοι»

Κυριακή τῶν Ἁγίων Πάντων σήμερα, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί! Βαθύς ὁ πόθος τῆς Ἐκκλησίας νά τιμήσῃ τά παιδιά της πού φωτισμένα ἀπό τό φῶς τῆς Πεντηκοστῆς, ὁπλισμένα μέ τήν πίστη τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ καί ἐφοδιασμένα μέ τήν Χάρη τοῦ ἁγίου Πνεύματος ἀγωνίσθηκαν, μέχρι τέλους, τόν ἀγῶνα τῆς ἀρετῆς. Ἐκαλλιέργησαν τήν ἁγιότητα, ἐτελείωσαν τήν ζωήντους χριαστιανικά καί ἀπολαμβάνουν τώρα, θριαμβευτές, τήν δόξα τοῦ Οὐρανοῦ. Γνωστοί καί ἄγνωστοι, μικροί καί μεγάλοι, ἐγκόσμιοι καί ἐρημικοί, οἱ ἅγιοι ὑμνολογοῦνται καί δοξάζονται σήμερα ἀπό τήν Ἐκκλησία μέ ἐκδηλώσεις θαυμασμοῦ, ἀγάπης καί εὐγνωμοσύνης γιά τήν μεγάλη των προσφορά στό ἔργον τῆς Ἐκκλησίας. Νά παρουσιάσῃ στά στρατευμένα τέκνα της βατούς τούς δρόμους τῆς πίστεως καί τῆς ἀρετῆς, νά δείξῃ, σάν χειροπιαστή πραγματικότητα, τό ἰδανικό τῆς ἁγιότητος. Νά κινητοποιήσῃ τίς καρδιές μας, νά ἐνισχύσῃ τίς τυχόν προσπάθειές μας γιά μίμηση τοῦ Χριστοῦ, μέ τήν μίμηση τῶν Ἁγίων. Γιατί, ἄς μή ξεχνᾶμε, τό «ἅγιοι γίνεσθε, ὅτι ἐγώ ἅγιός εἰμι». Δέν ἐλέχθη μόνο γιά τούς ἁγίους τοῦ Οὐρανοῦ, ἀλλά εἶναι μιά ἀπαίτηση τοῦ Θεοῦ, πού ἀπευθύνεται στόν κάθε ἄνθρωπο τῆς κάθε ἐποχῆς. Καί σήμερα, ἑπομένως, ὅλοι μας πρέπει νά γίνωμε ἅγιοι, καί σήμερα μέσα ἀπό κάθε γωνιά τῆς γῆς ὁ Θεός πρέπει νά ἔχῃ – καί ἔχει – τούς δικούς του, οἱ ὁποῖοι θά Τόν ὁμολογοῦν μέ ἡρωϊσμό, θά Τόν ἀγαποῦν μέ αὐταπάρνηση καί θά ἀγωνίζωνται, μέ σταθερότητα καί συνέπεια, τόν καλόν ἀγῶνα τῆς ἁγιότητας.

Ὅλοι μας σχεδόν θεωροῦμε ἀπρόσιτο καί ἀπλησίαστο αὐτό τό ἰδανικό τῆς Ἁγιότητας. Ἡ σκέψη αὐτή, σάν ἕνα ναρκωτικό, μᾶς ἐμποδίζει νά δραστηριοποιηθοῦμε καί, σάν «πρόφασις ἐν ἁμαρτίαις» μᾶς ἔχει δεμένους μέ τή ἁμαρτία καί τά πάθη μας καί σάν μιά ἀδικαιολόγητη δικαιολογία μᾶς κρατᾶ μακρυά ἀπό ἐκεῖ πού πρέπει νά φτάσωμε. Γνωρίζομε, φυσικά, πώς ὅλοι πέρασαν μέσα ἀπό δοκιμασίες φρικτές, πώς ὅλοι εἶχαν πειρασμούς μεγάλους καί δυνατούς, μάλιστα ἀρκετοί ἔπεσαν πολύ χαμηλά καί ἔχουν στό παθητικό τους φοβερά ἁμαρτήματα, πού πολλοί ἀπό μᾶς οὔτε τά ἔχομε σκεφθῆ. Καί ὅμως! Δέν θέλομε νά προσέξωμε τό μεγάλο τους ἅλμα, τό ἅλμα εἰς ὕψος, πού ἐπραγματοποίησαν. Δέν θέλομε νά ἐμβαθύνωμε στήν ἀγωνία τῆς καρδιᾶς τους καί στόν ἀγῶνα τους νά νικήσουν τήν ἁμαρτωλή τους φύση πού ἐχάρισε τό προνόμιο σ’ αὐτούς νά ἀπολαμβάνουν τήν δόξα τῆς ἁγιότητας.

Κι ἄν ἀκόμη τά διαβάζωμε αὐτά καί τά θαυμάζωμε δέν τά ζηλεύομε, δέν τά ἀντιγράφομε, δέν τά πειραματιζόμαστε. Τά ἴχνη τῆς πορείας τους, γεμᾶτα ἱδρῶτες καί αἵματα μᾶς ὁδηγοῦν στό δρόμο, πού πρέπει νά βαδίσωμε. Οἱ Ἅγιοι εἶναι ἀπό τή γενιά μας καί μᾶς περιμένουν. Εἶναι οἱ πρόγονοί μας۠ γιατί τό ξεχνᾶμε; Δέν ὑπάρχει, ἀδελφοί μου, θέμα ἐπιλογῆς. Δέν ὑπάρχει ἄλλος δρόμος. Χωρίς ἁγιασμό τῆς ψυχῆς καί τῆς ζωῆς μας σ’ αὐτόν τόν κόσμο, «οὐδείς ὄψεται τόν Κύριον». Ἀλλ’ ἐάν δέν δοῦμε τόν Κύριο κάποτε, ποιός ὁ σκοπός καί τό κέρδος τῆς ζωῆς μας; «Ἴνα θεωρῶσι τήν δόξαν τήν ἐμήν», ἐπιθυμεῖ καί εὔχεται ὁ Κύριος γιά τούς πιστούς. Ὅμως, μόνον «οἱ καθαροί τῇ καρδίᾳ», οἱ ἅγιοι δηλαδή, μόνον «αὐτοί τόν Θεόν ὄψονται».

Ἄς ἀγωνισθοῦμε, λοιπόν, ἀδελφοί μου, γιά νά βρεθοῦμε κάποτε μαζί μέ τούς ἁγίους στόν οὐρανό! Γένοιτο!

Εκ της Ιεράς Μητροπόλεως Χίου

ΣΥΣΣΙΤΙΟ ΑΠΟ ΤΗ ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ ΣΕ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΒΑΣΗ

Στην ιστοσελίδα www.tvpatrida.gr διαβάζουμε:

Καθημερινά συσσίτια θα προσφέρει η Ιερά Μητρόπολη Χίου σε άπορους συμπολίτες μας ανταποκρινόμενη στην ανάγκη της εποχής, μιας εποχής όπου πολλά άτομα δεν μπορούν να έχουν ούτε ένα πιάτο φαγητό . Προκειμένου να υλοποιηθεί η προσπάθεια εκδόθηκε εγκύκλιο σημείωμα από τα γραφεία της Μητρόπολης, το οποίο αναγνώσθηκε ανήμερα της Πρωτοχρονιάς στις ενορίες, και το οποίο ζητά την συμμετοχή εθελοντών. Όσοι ενδιαφέρονται θα πρέπει μέχρι τις 5 Ιανουαρίου να δηλώσουν την πρόθεση προσφοράς είτε στα γραφεία της Μητρόπολης είτε στις ενορίες τους. 

TO ΕΓΚΥΚΛΙΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ:

Ἀγαπητοί μου!

«Καθ’ ἑκάστην ἡμέραν» γινόμεθα ὅλοι –καί μάλιστα ὁ Ἐπίσκοπός σας- μέτοχοι καί κοινωνοί τῶν συνεπειῶν τῆς σοβούσης οἰκονομικῆς κρίσεως, ἡ ὁποία πλήττει σφοδρῶς πρόσωπα καί οἰκογενείας, καί μάλιστα τάς οἰκονομικῶς ἀδυνάμους, ὥστε νά ὑπάρχουν καί εἰις τό Νησί μας, ὡς διεπιστώσαμεν καί ἐκ τῆς προσφάτου καταγραφῆς, πολλοί συμπολίται μας, στερούμενοι καί τοῦ καθημερινοῦ φαγητοῦ.

Πρός συνδρομήν, ἀνακούφισιν καί θεραπείαν τῶν ἀναγκῶν τούτων τῶν δοκιμαζομένων συνανθρώπων μας, θά προχωρήσωμεν, ὡς ἔχομεν ὑποχρέωσιν, εἰς τήν δημιουργίαν συσσιτίων, τά ὁποῖα θά λειτουργοῦν ἀπό Δευτέρας ἕως καί Παρασκευῆς, κάθε ἑβδομάδα, καί θά ἐπανδρώσουν κληρικοί καί λαϊκοί.

Διά τόν καταρτισμόν μάλιστα τοῦ ἡμερησίου προγράμματος διακονίας καί προσφορᾶς εἶναι καθοριστικῆς σημασίας ἡ συμμετοχή τῶν δυναμένουν νά προσφέρουν ὑπηρεσίαν εἰς τήν ἑτοιμασίαν τοῦ καθημερινοῦ φαγητοῦ ἐθελοντριῶν Κυριῶν, τάς ὁποίας καί ἐνθέρμως προτρέπομεν, ὅπως δηλώσουν τοῦτο, ὡς καί τάς ἡμέρας καί ὥρας, εἰς τόν Ἱερέα τῆς Ἐνορίας των ἤ εἰς τά Γραφεῖα τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως.

Πιστεύομεν, ὅτι ὅλοι, προθύμως καί μέ ἐνθουσιασμόν, θά ἀνταποκριθῶμεν εἰς τό φιλανθρωπικόν τοῦτο ἔργον τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας, ἐφελκύοντες πλουσίαν τήν Χάριν καί τό Ἔλεος τοῦ πανοικτίρμονος Θεοῦ, ἀφοῦ «ὁ ἐλεῶν πτωχόν δανείζει Θεῷ».

Και στην ιστοσελίδα www.alithia.gr:

Με εγκύκλιο που διαβάστηκε την 1η του έτους στις εκκλησίες, η Μητρόπολη ζητά μέχρι την Πέμπτη 5/1/2012 εθελοντές προκειμένου να συνδράμουν για τα συσσίτια που οργανώνει. Σημειώνεται ότι ενώ είμαστε ακόμα στην αρχή της κρίσης υπολογίζεται ότι θα σιτίζονται καθημερινά στο νησί μας 400 άτομα.