*** Κυριακή Β' Νηστειών(Γρηγορίου Παλαμά) (Μαρκ. β’, 1-12)(του Παραλυτικού) κήρυγμα επί του Ευαγγελίου του Ιωάννη Δήμου Θεολόγου - Φιλολόγου

από την ιστοσελίδα του:  www.sostikalogia.com

Όπως είναι γνωστό ο άνθρωπος αποτελείται από δύο συνθετικά, το σώμα και την ψυχή. Όταν ασθενεί το σώμα επηρεάζεται και η ψυχή και, όταν ασθενεί η ψυχή υποφέρει και το σώμα.

Κατά την εποχή του Χριστού οι άνθρωποι υπέφεραν, όπως άλλωστε συμβαίνει σε κάθε εποχή, από ποίκιλες ασθένειες ψυχής και σώματος, καθόσον μάλιστα ο διάβολος είχε μεγάλη εξουσία. Είχε κατορθώσει να βασανίζει τους ανθρώπους ποικιλοτρόπως με τη μάστιγα των ασθενειών και της δαιμονικής επέμβασης του. Έτσι βλέπουμε το Χριστό να θεραπεύει ψυχές και σώματα από αμαρτίες, λέπρα, παραλυσία, κώφωση, τύφλωση  και  πολλά   άλλα  ποικίλα νοσήματα.

Σκοπός της ελεύσεως του Κυρίου στον κόσμο ήταν να λύσει τα έργα του διαβόλου και να θεραπεύσει τους ανθρώπους από την κυριαρχία του σατανά χαρίζοντάς τους αιώνια λύτρωση.. Αυτός τας αμαρτίας ημών έλαβε και τας νόσους εβάστασεν. Πρώτα άρχισε να καθαρίζει τους ανθρώπους με τη δύναμη του λόγου Του, που σαν ιατρικό εργαλείο έφθανε στη ρίζα του κακού. Και τούτο διότι ο Κύριος ως τέλειος ιατρός γνώριζε ότι σε πολλές περιπτώσεις αιτία των ασθενειών ήταν η αμαρτία. Με την προϋπόθεση δε ότι οι ασθενείς θα ήθελαν να γίνουν καλά και θα έδειχναν πίστη προς το Σωτήρα τους, θεράπευε ολοκληρωτικά και τους έστελνε στο σπίτι τους υγιείς από την πολυχρόνιο μάστιγα.

Με τη θεραπευτική Του δύναμη ο Χριστός έβγαζε τα δαιμόνια από τους δαιμονισμένους συντρίβοντας τα δεσμά των αιχμαλώτων. Χάριζε στους ασθενείς φως, ζωή, υγεία και ελευθερία και   μερικές φορές και ανάσταση από τους νεκρούς.

Αυτά τα έργα μαρτυρούσαν, όπως ο Ίδιος είπε για την αποστολή Του που του είχε αναθέσει ο Θεός Πατέρας. Όταν ο Ιωάννης ο Πρόδρομος απέστειλε μαθητές του στο Χριστό για να τον ρωτήσουν συ είσαι ο ερχόμενος ή περιμένουμε άλλον, ο Κύριος τους είπε, ενώ εκείνη τη στιγμή θεράπευε ασθενείς, πέστε στον Ιωάννη όσα βλέπετε. Λεπροί καθαρίζονται, τυφλοί βλέπουν, χωλοί περιπατούν και μακάριος εκείνος που δεν θα σκανδαλισθεί από εμένα.

Στη σημερινή ευαγγελική περικοπή βλέπουμε έναν παράλυτο, ο οποίος λόγω της αμαρτίας είχε φθάσει σε άθλια κατάσταση, γι αυτό δε μπορούσε να κάνει βήμα και τον μετέφεραν άλλοι συνάνθρωποί  του.

Αλλά ευτυχώς ότι ο ζωντανός αυτός νεκρός οδηγήθηκε μπροστά στον μοναδικό ιατρό των ψυχών και των σωμάτων τον Ιησού Χριστό, φερόμενος υπό τεσσάρων. Επειδή δε υπήρχε συνωστισμός στο σπίτι ξεσκέπασαν τη στέγη και τον κατέβασαν μπροστά στον Χριστό με την πίστη ότι θα τον θεραπεύσει. Αυτή την πίστη είδε ο Κύριος και την βράβευσε λέγοντας στον παραλυτικό. Τέκνον αφέωνταί σοι αι αμαρτίαι σου, δηλαδή παιδί μου σου συγχωρούνται οι αμαρτίες σου. Τότε μερικοί που βρισκόταν εκεί και ήταν γραμματείς σκέφτηκαν μέσα τους, γιατί αυτός λέει βλασφημίες; Ποιος μπορεί να συγχωρεί αμαρτίες παρά μόνο ο Θεός; Ο Κύριος όμως κατάλαβε τις σκέψεις τους και τους είπε. Γιατί σκέπτεστε τέτοια στις καρδιές σας; Τι είναι ευκολότερο να πω στον παραλυτικό συγχωρούνται οι αμαρτίες σου ή σήκω επάνω πάρε το κρεβάτι σου και περπάτα; Για να μάθετε δε ότι ο υιός του ανθρώπου έχει εξουσία να συγχωρεί αμαρτίες, λέει στον παραλυτικό. Σήκω επάνω, πάρε το κρεβάτι σου και πήγαινε στο σπίτι σου. Και αμέσως σηκώθηκε, πήρε το κρεβάτι στον ώμο και βγήκε ενώπιον όλων ώστε όλοι να καταπλαγούν και να δοξάζουν το Θεό λέγοντες ότι ποτέ δεν είδαμε τέτοια πράγματα.

Στα χέρια λοιπόν του Θεού βρίσκεται η υγεία της ψυχής και του σώματος κάθε ανθρώπου και ο άνθρωπος έχει καθήκον να προσέχει την υγεία του, πειθαρχώντας στο θέλημα του Θεού και αποφεύγοντας την αμαρτία. Δεν αποκλείεται βέβαια κάποτε ο πιστός να αρρωστήσει αλλά στις περιπτώσεις αυτές ο Θεός δίνει υπομονή στον ασθενή για να υποφέρει αγόγγυστα τη δοκιμασία του. Και βέβαια ο Θεός δίνει και τους γιατρούς και τα φάρμακα ως μέσα θεραπείας, και έτσι πρέπει  να τον δοξάζει ο άνθρωπος και για τις δωρεές Του αυτές.   Ας τιμάμε λοιπόν και τους γιατρούς. Αμήν.

Κυριακή της Τυρινής - του Ιωάννη Δήμου Θεολόγου - Φιλολόγου

από την ιστοσελίδα του:  www.sostikalogia.com

Η περίοδος της Μεγάλης Τεσσαρακοστής είναι ιδιαίτερα αφιερωμένη στην πνευματική περισυλλογή των πιστών, όπως επίσης και  στη νηστεία. Μόνη η νηστεία βεβαίως  δεν είναι αρκετή για τον πνευματικό αγώνα, γιατί ο χριστιανός δεν πρέπει να περιορίζεται απλώς σε αποχή από ορισμένες τροφές. Είναι ανάγκη να συγκεντρωθεί περισσότερο στην προσευχή και στην επικοινωνία του με το Θεό. Είναι ανάγκη να έλθει σε επικοινωνία με τους κρουνούς της θείας χάρης την οποία έχει ανάγκη η ψυχοσωματική του ύπαρξη. Στην πνευματική αυτή ανάταση ο άνθρωπος είναι δυσκίνητος, γιατί συναντάει αντίδραση και μάλιστα από τον εσωτερικό του κόσμο. Συναντάει αντίδραση από τον κατώτερο εαυτό του, ο οποίος παρουσιάζει δυσκολίες στην προσπάθεια για αυτοσυγκέντρωση  και   προσευχή.

Έτσι  και  κατά την  περίοδο αυτή των πνευματικών αγώνων, υπάρχει ο κίνδυνος  νωθρότητας και ραθυμίας   για τα πνευματικά θέματα, όπως έγινε με τους  μαθητές του  Κυρίου  κατά  την ώρα της προδοσίας του Διδασκάλου τους. Το μεν πνεύμα πρόθυμον η δε σαρξ ασθενής  τους είπε,  και  τους  προέτρεψε  να  γρηγορούν.

Ο διάβολος προσπαθεί να προκαλέσει ταραχή και αμφιβολία  περί  την  πίστη  με  σκοπό να κάνει  τον αγωνιστή χριστιανό να παραιτηθεί από τον αγώνα. Μερικές φορές κατορθώνει να εμποδίσει την πνευματική πρόοδο μερικών χριστιανών ιδιαιτέρως εκείνων οι οποίοι δεν έχουν σταθεροποιηθεί εσωτερικά στην πίστη. Στις ψυχές αυτές ενσπείρει αμφιβολίες και πανικό, πράγμα καταστροφικό για την πνευματική πρόοδο. Δεν πρέπει όμως ο πραγματικά αγωνιστής του Χριστού να υποχωρεί στις μεθόδους αυτές του πονηρού αλλά πρέπει να ακούει μέσα του την παραγγελία του Κυρίου, γρηγορείτε και προσεύχεσθε ίνα, μη εισέλθητε εις πειρασμόν. Έτσι θα αντιδρούν συνεχώς κατά του αοράτου εχθρού και θα αποδεικνύονται νικητές με τη βοήθεια της θείας χάρης που πάντοτε συνοδεύει τους πιστούς στον πνευματικό τους αγώνα.

Ο πνευματικός αγώνας όμως δεν περιορίζεται μόνο στη νηστεία και την προσευχή αλλά επεκτείνεται και στη φιλανθρωπία, η οποία είναι βασικό στοιχείο κάθε χριστιανού. Τα έργα της φιλανθρωπίας διατηρούν άσβεστη τη φλόγα της πίστεως στην ψυχή του ανθρώπου. Ο Χριστός είπε στους μαθητές Του, ούτω λαμψάτω το φως υμών έμπροσθεν των ανθρώπων, όπως ίδωσι τα καλά υμών έργα και δοξάσωσι τον πατέρα υμών τον εν τοις ουρανοίς.

Τα καλά έργα δεν είναι μόνο ευεργεσία προς τους συνανθρώπους μας αλλά ωφελούν και τον ίδιο τον εαυτό μας και δοξάζουν το Θεό. Τα καλά έργα που γίνονται προς τους συνανθρώπους μας μεταβαίνουν στον ίδιο το Χριστό, αφού αυτός είπε, εφ' όσον εποιήσατε ενί τούτων των αδελφών μου των ελαχίστων, εμοί εποιήσατε.

Η ολοκλήρωση των προηγουμένων συντελείται με τη συμμετοχή των πιστών στο Μυστήριο της θειας Κοινωνίας. Μερικοί δεν προσέρχονται στο Μυστήριο αυτό με την πρόφαση ότι. είναι ανάξιοι.  Και βέβαια κανένας δεν είναι άξιος να προσέλθει στο Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, και  μόνο με το έλεος του Θεού γίνεται δεκτός σ' αυτό. Αν όμως υπάρχουν σοβαρά εμπόδια η αγάπη του Θεού έχει θεσπίσει και το Μυστήριο της Μετανοίας με το οποίο παρέχεται η άφεση όλων των αμαρτιών. 

Με όλα αυτά τα όπλα εναντίον του κακού και της αμαρτίας, εάν αγωνίζεται ο χριστιανός πάντοτε μεν ιδιαίτερα δε την περίοδο αυτή,  θα  έχει βεβαία την ελπίδα ότι βαδίζει θεάρεστα και η πνευματική του ωφέλεια θα είναι  σημαντική. Αμήν.

Κυριακή της Απόκρεω (Ματθ. κε', 31-46) κήρυγμα επί του Ευαγγελίου του Ιωάννη Δήμου

από την ιστοσελίδα του:  www.sostikalogia.com

Σαφής,  κατηγορηματικός  και  αμετάκλητος  είναι  ο λόγος αυτός του Κυρίου, με τον οποίον επισφραγίζεται. η  ευαγγελική περικοπή  της  Κυριακής  της  Απόκρεω. Δεν είναι λόγος ανθρώπινος, αβέβαιος και χωρίς περιεχόμενο,  είναι  λόγος  θεϊκός, προφητικός  και άξιος  κάθε  εμπιστοσύνης. Και  πώς  όχι, αφού βγήκε από το στόμα του θείου Διδασκάλου, του κατ’ εξοχήν   Προφήτη,  του  Θεανθρώπου   Κυρίου,  ο  Οποίος  είχε δηλώσει: «ο ουρανός και η γη παρελεύσονται, οι δε λόγοι μου ου μη παρέλθωσι » (Ματθ.24,35). 

Το ότι η κρίση θα γίνει  είναι περισσότερο από βέβαιο, γιατί το είπε ο Κύριος, το προμηνύει η ακαταστασία στον κόσμο εξ αιτίας της αμαρτίας, το ζητούν οι ψυχές εκείνων που θυσιάστηκαν για το λόγο του Θεού και για τη μαρτυρία του Χριστού, με τα χαρακτηριστικά λόγια της Αποκάλυψης: «έως πότε, ο δεσπότης ο άγιος και ο αληθινός, ου κρίνεις και εκδικείς το αίμα ημών εκ των κατοικούντων επί της γης;»(Αποκ. 6,10).

Πραγματικά, οδυνηρή και δραματική η στιγμή για τους μεν, ευφρόσυνη δε για τους δε. Οι μεν, οι αμαρτωλοί δηλαδή, οι άδικοι, εκείνοι που φάνηκαν σκληροί και άσπλαχνοι προς τον πλησίον τους και δεν έδειξαν έλεος, οπότε και η κρίση θα είναι ανέλεος, σύμφωνα με τα λόγια του Ιακώβου Αδελφοθέου: «Η γαρ κρίσις ανέλεος τω μη ποιήσαντι, έλεος» (Ιακ. 2,13), απελεύσονται ούτοι εις κόλασιν αιώνιον. Αυτοί είναι εκείνοι, που ο καθένας βέβαια με τον τρόπο του, είπαν στο Θεό «απόστα απ' εμού, οδούς σου ειδέναι ου βούλομαι», και έζησαν αμετανόητοι μακριά από το Χρίστο και την εκκλησία Του.

Αλλά, να και οι δίκαιοι, είναι οι ευλογημένοι του Ουράνιου   Πατέρα,  οι  οποίοι  έπραξαν  εντελώς   τα αντίθετα από τους προηγούμενους. Είναι εκείνοι, οι οποίοι σαν μοναδικό σκοπό της ζωής τους είχαν το πώς θα ζήσουν με αρετή, με αγάπη, με αγιότητα, αυτοί «έπλυναν τας στολάς αυτών και ελεύκαναν αυτάς εν τω αίματι του αρνιού» (Απ. 7,14). Αγωνίστηκαν στη ζωή και, με τη δύναμη του Χριστού, που ζούσε μέσα τους, νίκησαν στον πνευματικό αγώνα εναντίον του ψεύδους και της πλάνης. Αυτοί θα απολαύσουν τα ουράνια εκείνα αγαθά, τα οποία «οφθαλμός ουκ είδε και ους ουκ ήκουσε και επί καρδιαν ανθρώπου ουκ ανέβη, α ητοίμασε ο Θεός τοις αγαπώσιν αυτόν» (Α' Κορ. 2,9).

Χάσμα μεγάλο χωρίζει τους μεν από τους δε. «Και απελεύσονται ούτοι εις κόλασιν αιώνιον, οι δε δίκαιοι εις ζωήν αιώνιον». Αλλά ο λόγος αυτός του Κυρίου δεν μας πληροφορεί μόνο για την έκβαση των πραγμάτων κατά την ημέρα της κρίσεως, αλλά προβληματίζει και τον καθένα ξεχωριστά για το ποια θα είναι η θέση του την ημέρα εκείνη. είναι δε σοβαρός ο προβληματισμός αυτός, γιατί, χωρίς αμφιβολία, ο κάθε άνθρωπος επιθυμεί έντονα την αιωνιότητα, αφού δεν δημιουργήθηκε για το θάνατο αλλά για τη ζωή.

Πώς όμως θα αξιωθεί ο άνθρωπος να απολαύσει αυτή την αιώνια ζωή, αν προηγουμένως δεν εξασφαλίσει τη δικαίωση αυτού μπροστά στον αδέκαστο Κριτή; Πώς θα ήταν λογικό να πάει κανείς στον Παράδεισο μαζί με τις αμαρτίες του; Ποιος θα το θεωρούσε σωστό να πάει σε μία επίσημη δεξίωση ρακένδυτος και απεριποίητος;  Εάν  σε  τέτοιες  επίγειες  συνάξεις  οι άνθρωποι   είναι   επιμελείς,  όσον  αφορά στην εξωτερική τους εμφάνιση, πώς δεν θα πρέπει να είναι επιμελέστεροι, όταν πρόκειται για την ουράνια παστάδα, όπου όλα αστράφτουν από αρετή και αγιότητα, «όπου ήχος καθαρός εορταζόντων», όπου εκεί δεν έχει θέση τίποτε το ακάθαρτο; «Εν ταις λαμπρότησι των αγίων σου πως εισελεύσομαι ο ανάξιος; εάν γαρ τολμήσω συνεισελθείν εις τον νυμφώνα, ο χιτών με ελέγχει, ότι ουκ έστι» του γάμου, και δέσμιος εκβαλούμαι υπό των αγγέλων. Καθάρισον, Κύριε, τον ρύπον της ψυχής μου και σώσον με ως φιλάνθρωπος».

Με τα λόγια αυτά ο υμνωδός της Εκκλησίας, ο οποίος είχε κατανοήσει την αμαρτωλότητά του, την αναγκαιότητα του αγιασμού του και την φιλανθρωπίαν του Θεού, απευθύνεται στον Ουράνιο Δεσπότη και ζητάει τη δικαίωση του και τη σωτηρία του. Είναι πράγματι αναγκαία και επιτακτική η δικαίωση μας και ο καθαρισμός μας «από παντός μολυσμού σαρκός και πνεύματος» (Β' Κορ. 7,1), είναι απαραίτητος ο αγιασμός «ου χωρίς ουδείς όψεται τον Κύριον» (Εβρ. 12,14). Είναι τέλος, απαραίτητα τα έργα και οι εκδηλώσεις της αγάπης, διότι έτσι εκδηλώνεται η ζωντανή και αληθινή πίστη.

Βέβαια ο αγώνας για τη δικαίωση και τη ζωή είναι  δύσκολος και συνοδεύεται από θυσίες και σταυρούς αλλά συγχρόνως ένδοξος, ωραίος και γεμάτος ελπίδα για την τελική νίκη. «Μείζων εστίν ο εν υμίν η ο εν τω κοσμώ» (Α' Ιωάν. 4,4), γράφει ο μαθητής της αγάπης για να ενισχύσει τους πιστούς, ο δε Παύλος βεβαιώνει ότι ο Χριστός «παρεδόθη δια τα παραπτώματα ημών και ηγέρθη δια την δικαίωσιν ημών» (Ρωμ. 4,25). Τα μέσα του αγιασμού είναι  πολλά και ο καρπός του Πνεύματος προσφέρεται πλούσια σε όσους συμμετέχουν στη ζωή του Χριστού. Έτσι η κρίση, για την οποία έγινε λόγος, παύει να είναι άλυτο πρόβλημα, γιατί «ο υιός του ανθρώπου ουκ ήλθε ψυχάς ανθρώπων απολέσαι, αλλά σώσαι» (Λουκ. 9,56).

Κυριακή του Ασώτου (Λουκ. ιε’, 11 - 32) κήρυγμα επί του Ευαγγελίου του Ιωάννη Δήμου

από την ιστοσελίδα του:  www.sostikalogia.com

Η παραβολή του ασώτου την οποία παρακολουθήσαμε στη σημερινή ευαγγελική περικοπή είναι τόσο σπουδαία ώστε λέχτηκε ότι, εάν υποθέσουμε ότι χανόταν όλη η Καινή Διαθήκη και σωζόταν μόνο η παραβολή αυτή, θα ήταν αρκετή να αναπληρώσει το κενό και να μας δώσει τις γενικές γραμμές του Ευαγγελίου. Είναι γνωστή, αλλά ας τη δούμε σε γενικές γραμμές.

Ένας πατέρας πολύ πλούσιος είχε δύο υιούς. Ο πρώτος και  μεγαλύτερος εργαζόταν στις δουλειές του σπιτιού και ήταν υπάκουος στον πατέρα του. Ο μικρότερος  όμως δεν εκτίμησε τη θέση του στην οποία βρισκόταν και την οποία πολλοί άλλοι θα ζήλευαν, και αφού ζήτησε από τον πατέρα του το μερίδιό του από την περιουσία, έφυγε σε μακρινή χώρα και διέκοψε κάθε επικοινωνία με  τον πατέρα του.

Εκεί αφού σπατάλησε την περιουσία του ζώντας με ασωτίες αναγκάσθηκε να ζητήσει εργασία ως χοιροβοσκός. Όμως δεν του επέτρεπαν να τρώει ούτε από τα ξυλοκέρατα που έτρωγαν οι χοίροι. Στο κατάντημα αυτό που έπεσε ήρθε σε συναίσθηση και πήρε την απόφαση να επιστρέψει στον πατέρα του, για να εργασθεί ως μισθωτός αφού του ζητήσει συγγνώμη. Αυτό  έκανε και επέστρεψε. Είπε το ήμαρτον  εις τον ουρανόν και ενώπιόν σου και του ζήτησε να τον δεχθεί ως μισθωτό του. Ο πατέρας τον δέχθηκε και τον αποκατέστησε στην πρότερή του θέση όπως είναι γνωστό.

Είναι φανερό ότι ο πατέρας της παραβολής συμβολίζει τον Ίδιο το Θεό ο οποίος είναι τόσο πλούσιος  που δε μπορεί ανθρώπινος νους να το συλλάβει. Ο άσωτος υιός εκπροσωπεί τον αμαρτωλό άνθρωπο ο οποίος απορρίπτει το ζυγό του Θεού, κατά τη γνώμη του βέβαια, και ακολουθεί τα πάθη του, γενόμενος έτσι δούλος της αμαρτίας. Ο πρεσβύτερος υιός εκπροσωπεί τους ανθρώπους που δεν έχουν περιπέσει σε σοβαρές ασωτίες και  νομίζουν  ότι  είναι  εντάξει  με  το  θέλημα του Θεού.  Όσο δε  αφορά  την  περιουσία  που πήρε  ο νεώτερος  υιός  και  έφυγε, αυτή  είναι  τα   χαρίσματα που δίνει ο Θεός στους ανθρώπους τα οποία  ο άσωτος υιός  κατασπατάλησε  ικανοποιώντας  τα  πάθη  του.

Αυτό παθαίνει όποιος απομακρύνεται από το Θεό και βυθίζεται στα πάθη και την αμαρτία. Αλλά ευτυχώς υπάρχει η λύση που είναι η μετάνοια, την οποία όχι μόνο δέχεται ο Θεός, αλλά και καλεί τον άνθρωπο να μετανοήσει. Άλλωστε το κήρυγμα του Κυρίου ήταν μετανοείτε, γιατί πλησιάζει η Βασιλεία του Θεού.

Το κατόρθωμα του ασώτου να επιστρέψει στον πατέρα του αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση για όλους τους ανθρώπους που συναισθάνονται την αμαρτία τους.   Εάν θέλουν να σωθούν οφείλουν να συναισθανθούν την κατάστασή τους και να προχωρήσουν σε μετάνοια και επιστροφή στο Χριστό. Ο Θεός περιμένει την επιστροφή όλων και δεν απορρίπτει κανένα. Όσες φορές και αν πέφτει  ο άνθρωπος, τόσες φορές πρέπει και να σηκώνεται. Ο Χριστός δεν ήλθε να καλέσει δικαίους αλλά αμαρτωλούς εις μετάνοια. Ελάτε πλησίον μου όλοι όσοι είστε φορτωμένοι και κουρασμένοι και εγώ θα σας αναπαύσω, ακούγεται να λέει και σήμερα η φωνή Του.

Με τη μετάνοια ο άνθρωπος ειρηνεύει με τη συνείδησή του, με το περιβάλλον του, και προ παντός με το Θεό. Είναι δώρο Θεού προς τους ανθρώπους η μετάνοια, είναι σταθμός στη ζωή τους, και πρέπει να αποτελεί στροφή του νου και της καρδιάς, στροφή ολόκληρης της ανθρώπινης ύπαρξης από το σκοτάδι στο φως, από το θάνατο στη ζωή, από το διάβολο στο Χριστό. Αμήν.

Κυριακή ΙΣΤ' Λουκά Τελώνου και Φαρισαίου (Λουκ. ιη’, 10-14) κήρυγμα επί του Ευαγγελίου του Ιωάννη Δήμου

από την ιστοσελίδα του:  www.sostikalogia.com

Ένας τύπος που θεωρείται από όλους ύποπτος και ανεπιθύμητος είναι ο υποκριτής. Υποκριτής όπως είναι γνωστό είναι ο άνθρωπος  ο  οποίος άλλα αισθάνεται άλλα λέει και άλλα πράττει. Ο υποκριτής στήνει παγίδες προς τους συνανθρώπους του με την κακόβουλη πρόθεση να πετύχει τους σκοτεινούς σκοπούς του.

Φυσικά ο πρώτος υποκριτής υπήρξε ο μεγάλος εχθρός του ανθρωπίνου γένους ο ανθρωποκτόνος διάβολος, ο οποίος εμφανίστηκε ως φίδι στους αθώους και ανύποπτους πρωτόπλαστους και από το ένα μέρος υποκρίθηκε ότι ενδιαφερόταν γι' αυτούς και από το άλλο τους έσπρωξε στην παράβαση της θείας εντολής με όλα τα σοβαρά επακόλουθα για όλο το ανθρώπινο γένος.

Ανάμεσα στον Ισραηλιτικό λαό υπήρξε και μία κατηγορία  ανθρώπων, οι  γνωστοί  μας  από την Αγία Γραφή Φαρισαίοι,  οι οποίοι  ήταν  κατά  κανόνα  υποκριτές.  Αυτούς  τους ξεσκέπασε ο Χριστός ενώπιον του λαού και τους  απεκάλεσε  υιούς διαβόλου  και  υποκριτές. Οι Φαρισαίοι υπερηφανεύονταν ότι ήταν τάχα εκλεκτοί του Θεού και αποτελούσαν  την αριστοκρατία της εποχής τους. Όλα όμως αυτά ήταν εξωτερικοί τύποι και προσχήματα ενώ για την εσωτερική και βαθύτερη ουσία των πραγμάτων αδιαφορούσαν. Οι Φαρισαίοι νήστευαν, προσεύχονταν μπροστά  στους  ανθρώπους και διαλαλούσαν τη φιλανθρωπία τους για να αποσπάσουν τον έπαινο των ανθρώπων, αλλά κατά βάθος ήταν κλέπτες και άρπαγες και εκμεταλλευτές των αδυνάτων.

 Καθάριζαν, δηλαδή το έξωθεν του ποτηριού ενώ το έσωθεν το άφηναν ακάθαρτο. Ο Χριστός τους χαρακτήρισε ως ασβεστωμένους τάφους, οι οποίοι έξωθεν μεν φαίνονταν καθαροί έσωθεν όμως ήταν γεμάτοι από δυσωδία. Ενώ προσπαθούσαν να αφαιρέσουν το άχυρο από το μάτι των άλλων δεν έβλεπαν το δοκάρι στο μάτι το δικό τους. Οι Φαρισαίοι οργίζονταν εναντίον του Χριστού, γιατί τους ξεσκέπαζε μπροστά στο λαό και γι' αυτό αποφάσισαν να τον εξοντώσουν για να απαλλαγούν απ' Αυτόν. Προκειμένου μάλιστα να φθάσουν στον Θεοτόκο σκοπό τους δεν δίστασαν να κάνουν τα πάντα. Οι Φαρισαίοι περιφρονούσαν τους αμαρτωλούς και θεωρούσαν τους εαυτούς τους δίκαιους.

Αυτό το βλέπουμε στη σημερινή ευαγγελική περικοπή, όπου ένας Φαρισαίος ανέβη στο ναό του Θεού να προσευχηθεί όπου  ήταν και  ένας  τελώνης. Τότε  ο  Φαρισαίος  μετέτρεψε  την  προσευχή σε επαίνους για τον εαυτό του και σε κατακρίσεις κατά του τελώνη, ο οποίος δεν τολμούσε να υψώσει το κεφάλι του προς τα πάνω αλλά χτυπούσε το στήθος του και ζητούσε από το θεό να τον ελεήσει.

Οι  Φαρισαίοι  εκτός της  υποκρισίας, της κατακρίσεως  και  των  άλλων κακιών τους καλλιεργούσαν επίσης και την υπερηφάνεια, γιατί πάντοτε τα έργα τους γινόταν για το θεαθήναι τοις ανθρώποις.

Δυστυχώς  όμως  η μέθοδος αυτή των Φαρισαίων, δηλαδή η κατάκριση, η υποκρισία και η υπερηφάνεια, υπάρχει σε  κάθε εποχή  ακόμη  και  σήμερα,  και  έτσι  όλοι  μας κινδυνεύουμε  να  μολυνθούμε από το φαρισαϊκό πνεύμα της εποχής. Είναι ανάγκη να φορέσουμε, όπως λέει  ο  Απόστολος  Παύλος  την  πανοπλία του  Θεού για  να  μη  επιτρέψουμε  στο φαρισαϊκό   πνεύμα  να μας  απομακρύνει  από  το  Πνεύμα  του  Θεού,  που είναι Πνεύμα αγάπης,  φιλανθρωπίας, ταπεινοφροσύνης,  ειλικρίνειας  και  υπακοής στο θέλημα του Θεού. Ας μιμούμαστε  λοιπόν  τον  τελώνη  και  ας επικαλούμαστε το έλεος του Θεού για τη σωτήρια μας. Αμήν.

Κυριακή ΙΖ Ματθαίου (Της Χαναναίας) (Ματθ. ιε’, 21-28) του Ιωάννη Δήμου

του Ιωάννη Δήμου

Θεολόγου - Φιλολόγου

από την ιστοσελίδα του:  www.sostikalogia.com

Όταν ο Ιακώβ επέστρεφε στην πατρίδα του ύστερα από μακροχρόνια απουσία, βρισκόταν σε μεγάλη αγωνία από το φόβο μήπως δεν θα τον δεχόταν ο αδελφός του Ησαύ. Όπως είναι γνωστό, είχε  αυτό το φόβο, γιατί ο Ησαύ είχε θυμώσει εναντίον του, επειδή είχε χάσει τα πρωτοτόκια  και την ευλογία του πατέρα του εξ αιτίας του Ιακώβ. Τώρα όμως, ύστερα από πολλά χρόνια απουσίας ο Ιακώβ,  αφού διέκοψε τη συνεργασία του με το θείο του  το Λαβαν, πήρε την οικογένεια του, τους υπηρέτες του και τα ποίμνιά του, και βάδιζε το δρόμο της επιστροφής. Καθώς πλησίαζε για να συναντήσει τον αδελφό του,  έμεινε μόνος εκείνο το βράδυ και πάλευε μαζί του μέχρι το πρωί ένας δυνατός άνθρωπος που συμβόλιζε το Θεό. Όταν το πρωί ο άνθρωπος εκείνος είπε στον Ιακώβ να τον αφήσει να φύγει, ο Ιακώβ του είπε, δε θα σε αφήσω να φύγεις, αν δε με ευλογήσεις. Αυτό φανερώνει ότι κατάλαβε ο Ιακώβ ότι ο αντίπαλός του ήταν ο Θεός. Ο Θεός τον ρώτησε, ποιο είναι το όνομά σου;  Αυτός του είπε, Ιακώβ. Τότε ο Θεός του είπε, δεν θα είναι πλέον το όνομά του Ιακώβ, αλλά Ισραήλ, επειδή αποδείχτηκες δυνατός με το Θεό, και θα είσαι δυνατός και με τους ανθρώπους. Έτσι οι απόγονοι του Ιακώβ ονομάζονται Ισραηλίτες.  Η πάλη αυτή του Ιακώβ συμβολίζει την επίμονη προσευχή που έκανε αυτός εκείνο το δραματικό βράδυ στο Θεό.

Αλλά, γιατί αναφερθήκαμε σήμερα στην προσευχή του Πατριάρχη Ιακώβ, και ποια σχέση έχει αυτή με τη Χαναναία, στην οποία αναφέρεται η σημερινή ευαγγελική περικοπή; Όπως ο Ιακώβ απέσπασε την ευλογία του Θεού με την επίμονη προσευχή του, έτσι και η Χαναναία γυναίκα κατόρθωσε να πετύχει και να αποσπάσει από το Χριστό αυτό που ήθελε και είχε ανάγκη. Η Χαναναία καταγόταν από τη ρίζα των Χαναναίων, οι οποίοι δεν εξοντώθηκαν από τον Ιησού του Ναυή. Ήταν Ελληνίδα Συροφοινίκισσα και, όταν ο Χριστός έφθασε στα όρια της πατρίδας της, αν και ήταν ειδωλολάτρισσα, έτρεξε να τον προϋπαντήσει. Είχε μέσα της τη λαχτάρα να θεραπεύσει το άρρωστο παιδί της. Το ότι όμως δεν   ήταν Ιουδαία την δυσκόλευε να πλησιάσει, αν και πίστευε ακράδαντα. Έτσι ακολουθούσε από μακρινή απόσταση και έκραζε και παρακαλούσε να της δείξει έλεος και να θεραπεύσει το κορίτσι της. Ο Χριστός όμως προσποιείτο ότι αδιαφορεί με αποτέλεσμα να επέμβουν οι μαθητές Του και να του πουν, άκουσε την παράκληση της, λυπήσου την, κάμε της αυτό που με τόσο σπαραγμό σου ζητάει, και άφησε την να φύγει, γιατί μας  ακολουθεί και φωνάζει.   Τότε ο Κύριος  τους είπε ότι δεν έχω αποσταλεί παρά μόνο για τα χαμένα πρόβατα του Ισραηλιτικού λαού. Η Χαναναία  όμως δεν το έβαλε  κάτω αλλά  ήρθε μπροστά στο Χριστό και αφού   γονάτισε με ευλάβεια   του είπε, Κύριε, βοήθησε με. Εκείνος της  απάντησε λέγοντας ότι δεν είναι καλό να πάρει κανείς το ψωμί από τα παιδιά του και να το ρίξει στα σκυλάκια.  Τότε η γυναίκα άρπαξε την ευκαιρία και του είπε, και τα σκυλάκια τρώνε  από τα ψίχουλα που πέφτουν από το τραπέζι των κυρίων τους. Όταν  ο Κύριος  άκουσε αυτά  τα λόγια που ήταν γεμάτα πίστη και ταπείνωση της είπε με θαυμασμό. Ω γυναίκα, μεγάλη είναι η πίστη σου, ας γίνει  όπως  θέλεις και τη στιγμή εκείνη   η κόρη της θεραπεύτηκε αμέσως.

Η συμπεριφορά  της Χαναναίας, και γενικά  ο τρόπος με τον οποίο αυτή  απευθύνθηκε στο Χριστό προκειμένου να της δώσει αυτό που πολύ ποθούσε, παρομοιάζει και  υπενθυμίζει τη στάση του Πατριάρχη Ιακώβ που αναφέραμε στην αρχή. Έτσι αποτελεί υπόδειγμα προς μίμηση για όλους τους ανθρώπους όλων των εποχών.  Όσο δύσκολα και αν εμφανίζονται τα πράγματα στα μάτια των ανθρώπων, για το Θεό είναι δυνατά. Ο Ίδιος ο Κύριος είπε, « τα αδύνατα παρά ανθρώποις δυνατά παρά τω Θεώ εστίν». Όταν ο Χριστός είναι μαζί μας, όλα είναι δυνατά. Αμήν.

Κυριακή ΙΒ' Λουκά (Των δέκα λεπρών) (Λουκ. ιζ’,12-19) του Ιωάννη Δήμου

του Ιωάννη Δήμου

Θεολόγου - Φιλολόγου

Κάτι που συμβαίνει συνήθως στη ζωή των βοσκών είναι να χάσει ο βοσκός ένα ή περισσότερα από τα πρόβατά του. Τότε αφήνει το κοπάδι και τρέχει βιαστικός και αναζητεί τα χαμένα πρόβατα του. Όπως όμως είναι γνωστό, υπάρχει και ένας άλλος βοσκός που δε βόσκει άλογα πρόβατα αλλά λογικά.  Αυτός είναι ο Χριστός, ο καλός ποιμήν που έχει ως λογική ποίμνη την κοινωνία των ανθρώπων. Ο Χριστός τους ανθρώπους τους υπερασπίζεται μέχρι θυσίας. Γι' αυτό άλλωστε έγινε άνθρωπος και ήλθε στη γη για να αναζητήσει και σώσει το απολωλός πρόβατο. Ήρθε να σώσει  τους ανθρώπους  που ήταν πλανημένοι  και αιχμάλωτοι  της αμαρτίας,  και βρισκόταν κάτω από την εξουσία του πονηρού και του θανάτου.

Μια μέρα  καθώς βάδιζε στην ύπαιθρο άκουσε από μακριά την κραυγή δέκα λεπρών οι οποίοι ύψωσαν σπαρακτική φωνή και ζήτησαν βοήθεια λέγοντες, « Ιησού επιστάτα, ελέησαν ημάς». Τα δέκα αυτά απολωλότα πρόβατα είχαν αποκοπεί από το υπόλοιπο λογικό ποίμνιο και ζούσαν ξεχωρισμένα, γιατί είχαν προσβληθεί από λέπρα και αργοπέθαιναν κατά τρόπο δραματικό. Κανένας γιατρός και κανένας  ισχυρός της γης δεν ήταν  σε θέση να προσφέρει βοήθεια προς τα σκελετωμένα εκείνα πλάσματα. Μόνο ο Χριστός, ο Σωτήρας του κόσμου και ιατρός των ψυχών και σωμάτων, είχε τη δύναμη  να σώσει τους ανθρώπους, ακόμη και από ανίατες αρρώστιες.  Αυτό ακριβώς έκανε και στην προκειμένη περίπτωση των δέκα λεπρών. Τους σπλαχνίστηκε  και τους είπε, « πηγαίνετε να δείξετε τους εαυτούς σας στους ιερείς », και στο δρόμο που πήγαιναν καθαρίστηκαν. Αν και, όπως είναι γνωστό, οι εννέα από τους δέκα φάνηκαν αχάριστοι και δεν  επέστρεψαν να ευχαριστήσουν τον ευεργέτη τους και να δοξάσουν το Θεό,  ο Κύριος ως φιλάνθρωπος  τους θεράπευσε  όλους.

Αλλά και σήμερα, όπως και σε κάθε εποχή,  συνεχίζει να ευεργετεί τους ανθρώπους,  αν και  πολλοί δείχνονται  αγνώμονες. Όμως ο Κύριος συνεχίζει το έργο Του και οδηγεί τους ανθρώπους στην Εκκλησία για να θεραπευθούν από τα ψυχικά τους έλκη και  τραύματα. Το ότι πολλοί  δείχνονται αγνώμονες φανερώνει ότι οι άνθρωποι, άλλος λίγο άλλος πολύ,  μόνο στις κρίσιμες στιγμές της ζωής τους ενθυμούνται το Θεό, και τότε τον   ικετεύουν να  τους βοηθήσει. Όταν όμως απαλλαγούν από το κακό που τους βρήκε, τότε  τον λησμονούν και δεν αισθάνονται την ανάγκη να τον ευχαριστήσουν. Όμως, παρά την αχαριστία των ανθρώπων, ο Θεός δεν παύει να είναι φιλάνθρωπος αφού, « τον ήλιον αυτού ανατέλλει επί πονηρούς και αγαθούς και βρέχει επί δικαίους και αδίκους». Ο Θεός είναι αγάπη, όπως λέει ο μαθητής της αγάπης ο Ιωάννης ο Ευαγγελιστής και αγαπά όλα τα πλάσματα Του αδιάκριτα από τη συμπεριφορά τους απέναντι Του. Η αχαριστία απέναντι στο Θεό βλάπτει κυρίως τον αχάριστο άνθρωπο, γιατί η αχαριστία είναι πάθος της ψυχής και έχει βλαπτικές συνέπειες γι' αυτόν που την δείχνει. Ο Θεός όμως  δεν πειράζεται  από κανένα κακό  και  ο Ίδιος δεν πειράζει κανένα. Ο Θεός πρόσφερε το μάννα στους Ισραηλίτες στην έρημο και έφαγαν, και  εκείνοι αντί να τον ευχαριστήσουν του έδειξαν αχαριστία και ανυπακοή.  Άρτον  πρόσφερε ο Κύριος  στον Ιούδα, και εκείνος τον πρόδωσε. Τους λεπρούς καθάρισε, τους αρρώστους θεράπευσε, τους νεκρούς ανέστησε, και ο λαός αντί ευχαριστίας εφώναξε το «σταύρωσον αυτόν». Αλλά και σήμερα η ίδια τακτική συνεχίζεται από πολλούς. Ποικιλότροπα ευεργετεί ο Θεός τους ανθρώπους, και όμως πολλοί από αυτούς στρέφουν αλλού τα βλέμματα τους. Δεν προσέρχονται στην Εκκλησία για να βρουν την οδό της σωτηρίας. Η συμπεριφορά  αυτή όμως είναι επικίνδυνη και εγκυμονεί απρόβλεπτους κινδύνους για όλους. Είναι ανάγκη λοιπόν να ευχαριστούμε συνεχώς το Θεό, όχι μόνο για τα υλικά και πνευματικά αγαθά  που μας δίνει, αλλά και για τις θλίψεις που πολλές φορές επιτρέπει να μας βρουν. Η θλίψη έχει αγαθά αποτελέσματα και  « διά πολλών θλίψεων δει ημάς εισελθείν εις την βασιλείαν τού Θεού», δηλαδή πρέπει με πολλές θλίψεις να μπούμε στη βασιλεία των ουρανών. Αμήν.

Κυριακή προ της Χριστού Γεννήσεως

***

(Ματθ. α, 1-25)

κήρυγμα επί του Ευαγγελίου

του Ιωάννη Δήμου

Θεολόγου - Φιλολόγου

από την ιστοσελίδα του: www.sostikalogia.com

Ο Χριστός ήρθε στον κόσμο εκ Πνεύματος Αγίου και Μαρίας της Παρθένου. Πριν όμως ο Λόγος του Θεού γίνει άνθρωπος, οι άγιοι άνδρες, οι οποίοι με το φωτισμό του Αγίου Πνεύματος ερευνούσαν σε ποιο καιρό θα πραγματοποιείτο η υπόσχεση του Θεού προς τους πρωτοπλάστους, είχαν μέσα τους μεγάλη προσδοκία για την έλευση του Μεσσία.

Έτσι το Άγιο Πνεύμα τους καθοδηγούσε και αυτοί με τη σειρά τους ενημέρωναν τον κόσμο, γραπτώς και προφορικώς για το ότι η έλευση του Χριστού επρόκειτο να γίνει οπωσδήποτε. Και δεν μπορούσε να γίνει διαφορετικά, γιατί η υπόσχεση του Θεού όχι μόνο δόθηκε απ' αρχής στους πρωτόπλαστους αλλά επαναλαμβανόταν συνεχώς κατά διαστήματα στους αγίους άνδρες της Παλαιάς Διαθήκης.

Καθένας απ' αυτούς σάλπιζε και ειδοποιούσε τους συγχρόνους του για την έλευση του Λυτρωτή. Ο Αβραάμ πληροφορεί ότι με την έλευση του Μεσσία θα καταστεί πατήρ πολλών εθνών. Και πράγματι, όπως λέει ο Απόστολος Παύλος τέκνα του Αβραάμ δεν είναι οι κατά σάρκα γεννηθέντες απ' αυτόν αλλά αυτοί που έχουν την πίστη του Αβραάμ. Ο Πατριάρχης Ιακώβ καταγγέλει την έλευση του θριαμβευτού, ο οποίος αποτελεί την προσδοκία των εθνών. Ο μέγας Μωϋσής προλέγει στον περιούσιο λαό ότι «προφήτην μέγαν θα αναστήσει ο Θεός εν τω μέσω του λαού» και συνιστά υπακοή στα λόγια του, γιατί όποια ψυχή δεν θα σεβασθεί τον προφήτην εκείνον θα εξολοθρευθεί και θα διαγραφεί από τις σελίδες του βιβλίου των ζώντων. Ο προφητάναξ Δαυίδ ομιλεί περί του απογόνου του τού οποίου η ρίζα θα βρίσκεται στην οσφύν του οίκου και πατριάς Δαυίδ. Ο μέγας προφήτης Ησαΐας, προβλέπει την γέννηση του Εμμανουήλ εκ της Παρθένου, ο οποίος θα κατασκηνώσει μεταξύ των ανθρώπων με σκοπό να σώσει τους πιστεύοντες σ' Αυτόν. Ο τραγικός Ιερεμίας ομιλεί περί της Νέας Διαθήκης ενώ ο Αββακούμ βλέπει το Χριστό να κατέρχεται εξ όρους πυκνοφύτου. Άλλη προφητεία βεβαιώνει ότι ο Θεός θα τοποθετήσει στη Σιών «λίθον ακρογωνιαίον εκλεκτόν έντιμον και όποιος πιστεύει σ' αυτόν δεν πρόκειται να ντροπιαστεί. Όποιος δε θα πολεμήσει τον λίθον εκείνον θα συντριβεί»

Η διδασκαλία του Χριστού στην αρχή σε μικρή έκταση επρόκειτο να εξελιχθεί σε ορμητικό ποταμό που παρέσυρε κάθε ειδωλολατρικό μόλυσμα και οδοστρωτήρα που ισοπέδωσε τους λόφους της πλάνης και της απάτης. Σκοπός της ήταν και είναι να συγκεντρώσει τα σκορπισμένα ανά τον πλανήτη και πλανώμενα τέκνα του Θεού σε μία οικογένεια που θα κατοικεί στον ουρανό.

Η βασιλεία του Θεού είπε ο Χριστός μοιάζει με ζύμη την οποίαν έβαλε μία γυναίκα στο αλεύρι και ζυμώθηκε όλο. Έτσι και η χριστιανική διδασκαλία αρχικά εμφανίζεται ως ζύμη. Αυτή η ζύμη στην αρχή ζύμωσε τους μαθητές του Κυρίου έπειτα τους γύρω απ' Αυτόν και έπειτα τις τρεις χιλιάδες κατά την ημέραν της Πεντηκοστής. Ύστερα το κήρυγμα των Αποστόλων και ιδιαίτερα του Παύλου ζύμωσε και συνεχίζει να ζυμώνει μέχρι σήμερα όλη την οικουμένη, αφού το έργο του Χριστού και των Αποστόλων συνεχίζει δια μέσου των αιώνων η Εκκλησία του Χριστού.

Σ' αυτό το έργο της Εκκλησίας καλούμαστε όλοι να εργασθούμε ο καθένας στον τομέα που βρίσκεται είτε στην οικογένεια, στο περιβάλλον, στην εργασία, στην καθημερινή ζωή. Κανένας δεν περισσεύει. Αμήν.