Κυριακή ΙΒ' Λουκά (Των δέκα λεπρών) (Λουκ. ιζ’,12-19) του Ιωάννη Δήμου

του Ιωάννη Δήμου

Θεολόγου - Φιλολόγου

Κάτι που συμβαίνει συνήθως στη ζωή των βοσκών είναι να χάσει ο βοσκός ένα ή περισσότερα από τα πρόβατά του. Τότε αφήνει το κοπάδι και τρέχει βιαστικός και αναζητεί τα χαμένα πρόβατα του. Όπως όμως είναι γνωστό, υπάρχει και ένας άλλος βοσκός που δε βόσκει άλογα πρόβατα αλλά λογικά.  Αυτός είναι ο Χριστός, ο καλός ποιμήν που έχει ως λογική ποίμνη την κοινωνία των ανθρώπων. Ο Χριστός τους ανθρώπους τους υπερασπίζεται μέχρι θυσίας. Γι' αυτό άλλωστε έγινε άνθρωπος και ήλθε στη γη για να αναζητήσει και σώσει το απολωλός πρόβατο. Ήρθε να σώσει  τους ανθρώπους  που ήταν πλανημένοι  και αιχμάλωτοι  της αμαρτίας,  και βρισκόταν κάτω από την εξουσία του πονηρού και του θανάτου.

Μια μέρα  καθώς βάδιζε στην ύπαιθρο άκουσε από μακριά την κραυγή δέκα λεπρών οι οποίοι ύψωσαν σπαρακτική φωνή και ζήτησαν βοήθεια λέγοντες, « Ιησού επιστάτα, ελέησαν ημάς». Τα δέκα αυτά απολωλότα πρόβατα είχαν αποκοπεί από το υπόλοιπο λογικό ποίμνιο και ζούσαν ξεχωρισμένα, γιατί είχαν προσβληθεί από λέπρα και αργοπέθαιναν κατά τρόπο δραματικό. Κανένας γιατρός και κανένας  ισχυρός της γης δεν ήταν  σε θέση να προσφέρει βοήθεια προς τα σκελετωμένα εκείνα πλάσματα. Μόνο ο Χριστός, ο Σωτήρας του κόσμου και ιατρός των ψυχών και σωμάτων, είχε τη δύναμη  να σώσει τους ανθρώπους, ακόμη και από ανίατες αρρώστιες.  Αυτό ακριβώς έκανε και στην προκειμένη περίπτωση των δέκα λεπρών. Τους σπλαχνίστηκε  και τους είπε, « πηγαίνετε να δείξετε τους εαυτούς σας στους ιερείς », και στο δρόμο που πήγαιναν καθαρίστηκαν. Αν και, όπως είναι γνωστό, οι εννέα από τους δέκα φάνηκαν αχάριστοι και δεν  επέστρεψαν να ευχαριστήσουν τον ευεργέτη τους και να δοξάσουν το Θεό,  ο Κύριος ως φιλάνθρωπος  τους θεράπευσε  όλους.

Αλλά και σήμερα, όπως και σε κάθε εποχή,  συνεχίζει να ευεργετεί τους ανθρώπους,  αν και  πολλοί δείχνονται  αγνώμονες. Όμως ο Κύριος συνεχίζει το έργο Του και οδηγεί τους ανθρώπους στην Εκκλησία για να θεραπευθούν από τα ψυχικά τους έλκη και  τραύματα. Το ότι πολλοί  δείχνονται αγνώμονες φανερώνει ότι οι άνθρωποι, άλλος λίγο άλλος πολύ,  μόνο στις κρίσιμες στιγμές της ζωής τους ενθυμούνται το Θεό, και τότε τον   ικετεύουν να  τους βοηθήσει. Όταν όμως απαλλαγούν από το κακό που τους βρήκε, τότε  τον λησμονούν και δεν αισθάνονται την ανάγκη να τον ευχαριστήσουν. Όμως, παρά την αχαριστία των ανθρώπων, ο Θεός δεν παύει να είναι φιλάνθρωπος αφού, « τον ήλιον αυτού ανατέλλει επί πονηρούς και αγαθούς και βρέχει επί δικαίους και αδίκους». Ο Θεός είναι αγάπη, όπως λέει ο μαθητής της αγάπης ο Ιωάννης ο Ευαγγελιστής και αγαπά όλα τα πλάσματα Του αδιάκριτα από τη συμπεριφορά τους απέναντι Του. Η αχαριστία απέναντι στο Θεό βλάπτει κυρίως τον αχάριστο άνθρωπο, γιατί η αχαριστία είναι πάθος της ψυχής και έχει βλαπτικές συνέπειες γι' αυτόν που την δείχνει. Ο Θεός όμως  δεν πειράζεται  από κανένα κακό  και  ο Ίδιος δεν πειράζει κανένα. Ο Θεός πρόσφερε το μάννα στους Ισραηλίτες στην έρημο και έφαγαν, και  εκείνοι αντί να τον ευχαριστήσουν του έδειξαν αχαριστία και ανυπακοή.  Άρτον  πρόσφερε ο Κύριος  στον Ιούδα, και εκείνος τον πρόδωσε. Τους λεπρούς καθάρισε, τους αρρώστους θεράπευσε, τους νεκρούς ανέστησε, και ο λαός αντί ευχαριστίας εφώναξε το «σταύρωσον αυτόν». Αλλά και σήμερα η ίδια τακτική συνεχίζεται από πολλούς. Ποικιλότροπα ευεργετεί ο Θεός τους ανθρώπους, και όμως πολλοί από αυτούς στρέφουν αλλού τα βλέμματα τους. Δεν προσέρχονται στην Εκκλησία για να βρουν την οδό της σωτηρίας. Η συμπεριφορά  αυτή όμως είναι επικίνδυνη και εγκυμονεί απρόβλεπτους κινδύνους για όλους. Είναι ανάγκη λοιπόν να ευχαριστούμε συνεχώς το Θεό, όχι μόνο για τα υλικά και πνευματικά αγαθά  που μας δίνει, αλλά και για τις θλίψεις που πολλές φορές επιτρέπει να μας βρουν. Η θλίψη έχει αγαθά αποτελέσματα και  « διά πολλών θλίψεων δει ημάς εισελθείν εις την βασιλείαν τού Θεού», δηλαδή πρέπει με πολλές θλίψεις να μπούμε στη βασιλεία των ουρανών. Αμήν.