Αποτομή Κεφαλής Προδρόμου

Η 29η Αυγούστου είναι αφιερωμένη στη φυσιογνωμία του Ιωάννου του Προδρόμου, ο οποίος αποκεφαλίστηκε από τον Ηρώδη. Ο Ιωάννης είναι εκείνος για τον οποίο ο Κύριος είπε ότι άλλος σαν αυτόν δε γεννήθηκε από γυναίκα επάνω στη γη.

Και πράγματι η ζωή του Ιωάννη υπήρξε κάτι το μοναδικό στην ιστορία. Κατά πρώτον η γέννηση του υπήρξε τόσο απίθανη ώστε και αυτός ο πατέρας του Ζαχαρίας δεν πίστεψε. Αποτέλεσμα ήταν να μείνει βουβός μέχρι τη στιγμή που κλήθηκε να αναγράψει το όνομα του παιδιού σε πινακίδιο.

Το όνομα Ιωάννης σημαίνει δώρο του Θεού, και πράγματι ο Ιωάννης ήταν θεοδώρητος. Η ενδυμασία του όσο και η τροφή του ήταν απλή και λιτή. Φορούσε χιτώνα από τρίχες καμήλας και ζώνη στη μέση του. Τρεφόταν δε με ακρίδες, δηλαδή με βλαστάρια από διάφορα αγριόχορτα και μέλι άγριο που εύρισκε μέσα στα σπλάχνα των κορμών των δένδρων. Ο Ιωάννης όλως ιδιαιτέρως ήταν πολύ ταπεινός ώστε, ενώ ζούσε σαν επίγειος άγγελος, εν τούτοις είπε για το Χριστό ότι δεν είμαι άξιος να λύσω τον ιμάντα των υποδημάτων Του. Έτυχε δε της μεγάλης τιμής να βαπτίσει το Λόγο του Θεού, τον Οποίον όλοι οι άλλοι προφήτες τον αντίκρισαν μόνο μέσω των συμβόλων και οραμάτων. Ο Ιωάννης αντίθετα, αξιώθηκε να θέσει το χέρι του στην κεφαλή του Δεσπότου, και να ζήσει τη Θεοφάνεια του Τριαδικού Θεού στον Ιορδάνη ποταμό, στη βάπτιση του Κυρίου. Ο Ιωάννης είναι ο συνδετικός κρίκος της προ Χριστού και μετά Χριστό εποχής, και ο τελευταίος προφήτης της Παλαιάς Διαθήκης.

Όμως αυτός ο Ιωάννης ο Πρόδρομος είχε μαρτυρικό τέλος εξ αιτίας του μίσους μιας γυναίκας εναντίον του, επειδή έκανε έλεγχο στα ηθικά της παραπτώματα. Αυτή ήταν η Ηρωδιάδα που ζούσε παράνομα με τον Ηρώδη, η οποία συμβούλεψε την κόρη της να ζητήσει την κεφαλή του Προδρόμου σε πινάκιο. Αυτό έγινε όταν ο Ηρώδης υποσχέθηκε να της χαρίσει ό, τι του ζητήσει μέχρι το μισό βασίλειο του. Έτσι ο Ηρώδης, αν και λυπήθηκε πάρα πολύ, όμως για τους όρκους που είχε δώσει και για να μη εκτεθεί στους συνδαιτυμόνας του ως επίορκος, δεν θέλησε να αθετήσει την υπόσχεση του. Αμέσως έστειλε δήμιο και διέταξε να φέρει την κεφαλή του Ιωάννη. Εκείνος πήγε, τον αποκεφάλισε στη φυλακή, έφερε την κεφαλή του σε πινάκιο και την έδωσε στην κόρη και η κόρη στη μητέρα της. Όταν άκουσαν οι μαθητές του Ιωάννη το θλιβερό γεγονός, ήλθαν και πήραν το νεκρό σώμα του και το έβαλαν στο μνημείο.
Επειδή το απαίσιο αυτό έγκλημα ήταν καρπός μέθης, η Εκκλησία όρισε νηστεία κατά την ημέρα αυτή, την οποία σέβονται όλοι οι Χριστιανοί. Αλλά δεν είναι μόνο η νηστεία, γιατί η Εκκλησία τίμησε τον Πρόδρομο και με πολλούς άλλους τρόπους. Χαρακτηριστικό είναι το ότι στο τέμπλο των ναών ευρίσκεται πάντοτε ο Πρόδρομος Ιωάννης παραπλεύρως του Κυρίου τον Οποίον υποδεικνύει στους ανθρώπους να πιστέψουν για να σωθούν. Και κάτι που, αν δεν το έλεγε ο Ίδιος ο Κύριος, δεν θα το πίστευε κανείς. Όλοι εκείνοι που θα αξιωθούν να κληρονομήσουν τη Βασιλεία του Θεού στον ουρανό, θα αποδειχθούν μεγαλύτεροι από τον Ιωάννη το βαπτιστή. Αυτοί θα βλέπουν το Πρόσωπο του Σωτήρα πολύ πιο ένδοξο από ότι το αντίκρισε ο Ιωάννης στον Ιορδάνη ποταμό. Αυτό είθε να αξιωθούμε όλοι μας με τις προσευχές του Τιμίου Προδρόμου. Αμήν.

Κυριακή θ’ Ματθαίου (Η πάλη με τα κύματα) (Ματ. ιδ’, 23-34) κήρυγμα επί του Ευαγγελίου

Μετά το θαύμα του χορτασμού των πεντακισχιλίων οι μαθητές του Χριστού βρέθηκαν στο μέσο της θάλασσας και ταλαιπωρούνταν πολύ από τα κύματα, γιατί ήταν αντίθετος ο άνεμος. Κατά τα χαράματα δε, ήρθε ο Ιησούς προς τους μαθητές του περπατώντας πάνω στη θάλασσα. Όταν τον είδαν οι μαθητές να περπατάει πάνω στη θάλασσα, ταράχτηκαν και έλεγαν ότι είναι φάντασμα, και από τον φόβο έκραξαν. Η ταραχή αυτή της θάλασσας και η ταραχή των μαθητών, μας δίνει την αφορμή να πούμε λίγα λόγια για την έννοια της ειρήνης που είναι αντίθετη της ταραχής.

Η λέξη ειρήνη ασκεί μεγάλη επίδραση στη ζωή των ανθρώπων σε άτομα, ομάδες και λαούς. Και τα μεν άτομα έχουν ανάγκη εσωτερικής ειρήνης χωρίς την οποία αδυνατούν να σταθούν στη ζωή, η δε οικογένεια, ως ομάδα, έχει επίσης ανάγκη από ειρήνη, γιατί διαφορετικά θα περιπέσει σε διχόνοια και θα διαλυθεί. Αλλά και η κοινωνία χρειάζεται το δώρο της ειρήνης για να αποφύγει τους πολέμους και τον αλληλοσπαραγμό.

Η ειρήνη, όπως είναι γνωστό, είναι δώρο του Θεού. Στην Παλαιά Διαθήκη ο Χριστός προφητεύεται ως Άρχων ειρήνης και στην Καινή εμφανίζεται ως χορηγός αυτής. Ο Ίδιος είπε. «Ειρήνην αφίημι υμίν, ειρήνην την εμήν δίδωμι υμίν». Μακαρίζει δε αυτούς που αγωνίζονται για την ειρήνη με το γνωστό μακαρισμό «μακάριοι οι ειρηνοποιοί, ότι αυτοί υιοί Θεού κληθήσονται». Ο δε Παύλος συνιστά προς τους χριστιανούς να επιδιώκουν την ειρήνη με τα λόγια, «Ειρήνην διώκετε μετά πάντων». Αλλά και η Εκκλησία στη λατρεία της χρησιμοποιεί ποικιλοτρόπως την λέξη ειρήνη.

Η εικόνα της εσωτερικής ζωής των ατόμων συγγενεύει κατά πολύ προς την εικόνα της θάλασσας η οποία συχνά μεν είναι ήμερη, αλλά πολλές φορές οργίζεται με το να ορθώνει απειλητικά τα κύματα της. Έτσι και η ανθρώπινη ψυχή, άλλοτε μεν γαληνεύει και ηρεμεί, άλλοτε δε ξεσπά μέσα της λαίλαπα που απειλεί να πνίξει, τον άνθρωπο. Η κυριότερη αιτία αυτής της εσωτερικής αναταραχής είναι η αμαρτία η οποία μοιάζει με ογκόλιθο που ρίπτεται μέσα στην ήρεμη δεξαμενή της ψυχής και έτσι επέρχεται η ταραχή. Η ψυχοσωματική οντότητα του ανθρώπου δοκιμάζει τότε μεγάλη δυσφορία, στενοχώρια, νευρική υπερένταση και ενοχές. Όταν ο Χριστός απέστειλε τους μαθητές Του στο έργο Του, τους είπε να λένε κατά την είσοδο στις οικίες, «ειρήνη τω οίκω τούτω» και, εάν ο οίκος θα είναι άξιος, η ειρήνη θα παραμείνει εκεί, διαφορετικά θα επιστρέψει σε σας.

Όμως το σώμα του ανθρώπου είναι οίκος του Θεού, και για να βρει έδαφος μέσα του η ειρήνη πρέπει να υπάρχει δεκτικότητα και ταπεινή καρδιά. Διαφορετικά η ειρήνη φυγαδεύεται αφού, «ο Θεός υπερηφάνοις αντιτάσσεται, ταπεινοίς δε δίδωσι χάριν».

Ας σημειωθεί ότι η είσοδος του Χριστού στον κόσμο έγινε με την συνοδεία του αγγελικού ύμνου ο οποίος αναφέρεται και στην ειρήνη,«Δόξα εν υψίστοις Θεώ και επί γης ειρήνη εν ανθρώποις ευδοκία». Αλλά και μετά την Ανάστασή Του ο Κύριος είπε στους Μαθητές Του, «Ειρήνη υμίν».

Ας έχουμε λοιπόν αγαθές σχέσεις με τον Άρχοντα της ειρήνης, γιατί Αυτός θα μας χαρίζει την πραγματική ειρήνη που είναι, «η ειρήνη του Θεού η υπερέχουσα πάντα νούν». Αμήν.

Κυριακή του Ασώτου (Λουκ. ιε’, 11 - 32) κήρυγμα επί του Ευαγγελίου

                                          του Ιωάννη Δήμου

από την ιστοσελίδα του:  www.sostikalogia.com

Η παραβολή του ασώτου την οποία παρακολουθήσαμε στη σημερινή ευαγγελική περικοπή είναι τόσο σπουδαία ώστε λέχτηκε ότι, εάν υποθέσουμε ότι χανόταν όλη η Καινή Διαθήκη και σωζόταν μόνο η παραβολή αυτή, θα ήταν αρκετή να αναπληρώσει το κενό και να μας δώσει τις γενικές γραμμές του Ευαγγελίου. Είναι γνωστή, αλλά ας τη δούμε σε γενικές γραμμές.

Ένας πατέρας πολύ πλούσιος είχε δύο υιούς. Ο πρώτος και  μεγαλύτερος εργαζόταν στις δουλειές του σπιτιού και ήταν υπάκουος στον πατέρα του. Ο μικρότερος  όμως δεν εκτίμησε τη θέση του στην οποία βρισκόταν και την οποία πολλοί άλλοι θα ζήλευαν, και αφού ζήτησε από τον πατέρα του το μερίδιό του από την περιουσία, έφυγε σε μακρινή χώρα και διέκοψε κάθε επικοινωνία με  τον πατέρα του.

Εκεί αφού σπατάλησε την περιουσία του ζώντας με ασωτίες αναγκάσθηκε να ζητήσει εργασία ως χοιροβοσκός. Όμως δεν του επέτρεπαν να τρώει ούτε από τα ξυλοκέρατα που έτρωγαν οι χοίροι. Στο κατάντημα αυτό που έπεσε ήρθε σε συναίσθηση και πήρε την απόφαση να επιστρέψει στον πατέρα του, για να εργασθεί ως μισθωτός αφού του ζητήσει συγγνώμη. Αυτό  έκανε και επέστρεψε. Είπε το ήμαρτον  εις τον ουρανόν και ενώπιόν σου και του ζήτησε να τον δεχθεί ως μισθωτό του. Ο πατέρας τον δέχθηκε και τον αποκατέστησε στην πρότερή του θέση όπως είναι γνωστό.

Είναι φανερό ότι ο πατέρας της παραβολής συμβολίζει τον Ίδιο το Θεό ο οποίος είναι τόσο πλούσιος  που δε μπορεί ανθρώπινος νους να το συλλάβει. Ο άσωτος υιός εκπροσωπεί τον αμαρτωλό άνθρωπο ο οποίος απορρίπτει το ζυγό του Θεού, κατά τη γνώμη του βέβαια, και ακολουθεί τα πάθη του, γενόμενος έτσι δούλος της αμαρτίας. Ο πρεσβύτερος υιός εκπροσωπεί τους ανθρώπους που δεν έχουν περιπέσει σε σοβαρές ασωτίες και  νομίζουν  ότι  είναι  εντάξει  με  το  θέλημα του Θεού.  Όσο δε  αφορά  την  περιουσία  που πήρε  ο νεώτερος  υιός  και  έφυγε, αυτή  είναι  τα   χαρίσματα που δίνει ο Θεός στους ανθρώπους τα οποία  ο άσωτος υιός  κατασπατάλησε  ικανοποιώντας  τα  πάθη  του.

Αυτό παθαίνει όποιος απομακρύνεται από το Θεό και βυθίζεται στα πάθη και την αμαρτία. Αλλά ευτυχώς υπάρχει η λύση που είναι η μετάνοια, την οποία όχι μόνο δέχεται ο Θεός, αλλά και καλεί τον άνθρωπο να μετανοήσει. Άλλωστε το κήρυγμα του Κυρίου ήταν μετανοείτε, γιατί πλησιάζει η Βασιλεία του Θεού.

Το κατόρθωμα του ασώτου να επιστρέψει στον πατέρα του αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση για όλους τους ανθρώπους που συναισθάνονται την αμαρτία τους.   Εάν θέλουν να σωθούν οφείλουν να συναισθανθούν την κατάστασή τους και να προχωρήσουν σε μετάνοια και επιστροφή στο Χριστό. Ο Θεός περιμένει την επιστροφή όλων και δεν απορρίπτει κανένα. Όσες φορές και αν πέφτει  ο άνθρωπος, τόσες φορές πρέπει και να σηκώνεται. Ο Χριστός δεν ήλθε να καλέσει δικαίους αλλά αμαρτωλούς εις μετάνοια. Ελάτε πλησίον μου όλοι όσοι είστε φορτωμένοι και κουρασμένοι και εγώ θα σας αναπαύσω, ακούγεται να λέει και σήμερα η φωνή Του.

Με τη μετάνοια ο άνθρωπος ειρηνεύει με τη συνείδησή του, με το περιβάλλον του, και προ παντός με το Θεό. Είναι δώρο Θεού προς τους ανθρώπους η μετάνοια, είναι σταθμός στη ζωή τους, και πρέπει να αποτελεί στροφή του νου και της καρδιάς, στροφή ολόκληρης της ανθρώπινης ύπαρξης από το σκοτάδι στο φως, από το θάνατο στη ζωή, από το διάβολο στο Χριστό. Αμήν.

ΟΤΑΝ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΠΕΙΝΑΕΙ

                          

Ο Κύριος είπε ότι  κατά την ημέρα της κρίσεως θα πει, « επείνασα, και ουκ εδώκατέ μοι φαγείν, εδίψησα, και ουκ εποτίσατέ με »( Ματ. κε’,42 ). Τότε, μπορεί  κάποιος  αντιρρησίας  να του πει, δε σου έδωσα να φας για να σε  εξασκήσω στην εγκράτεια.  Το έκανα για το καλό σου, για να μη  «λέγουσιν· ιδού άνθρωπος φάγος και οινοπότης »( Ματ. ια’, 19). Τότε ο  Κριτής μπορεί να του πει,  «  δούλε πονηρέ »( Ματ. ιη’,32), ποιος σου έδωσε το δικαίωμα να μου στερήσεις το φαγητό από την τράπεζα την οποία μου παραθέτει ο Πατέρας Μου, σύμφωνα με το ρηθέν, « ητοίμασας ενώπιόν μου τράπεζαν, εξεναντίας των θλιβόντων με»( Ψ. 22,5 ); Έτσι ο αντιρρησίας δούλος θα φιμωθεί, γιατί δε θα έχει τίποτα να πει.  Το πού θα πάει βέβαια, αυτό είναι θέμα του Κριτή. Πάντως θα γεμίσει από ντροπή.  
Ο Χριστός στη γη δεν πρόλαβε να φάει γλυκό ψωμί. όπως λέει ο λαός.  Δεν είχε μόνο τις καθημερινές δυσκολίες  στο  έργου Του, αλλά είχε και τους αντιρρησίες με τις αντιλογίες τους, σύμφωνα με τα λόγια του Αποστόλου Παύλου, « αναλογίσασθε γαρ τον τοιαύτην υπομεμενηκότα υπό των αμαρτωλών εις αυτόν αντιλογίαν »( Εβρ. ιβ’, 3). Πολλές φορές δε δεν ευκαιρούσε να φάει, όπως φαίνεται από τα εξής λόγια του Μάρκου, «  Και έρχονται εις οίκον· και συνέρχεται πάλιν όχλος, ώστε μη δύνασθαι αυτούς μηδέ άρτον φαγείν » ( Μάρ.γ’, 20).   Όμως μετά την Ανάστασή Του τρώει, και μάλιστα  με  πολλά στόματα. Τρώει   με τα στόματα εκείνων για τους οποίους είπε, «  εφ᾿ όσον εποιήσατε ενί τούτων των αδελφών μου των ελαχίστων, εμοί εποιήσατε» ( Ματ. κε’,42 ). Στα λόγια αυτά εμπεριέχεται και το φαγητό, γιατί  πριν από αυτά λέει,  «επείνασα γαρ, και εδώκατέ μοι φαγείν, εδίψησα, και εποτίσατέ με»( Ματ. κε’, 35). Ας μη εμποδίζει λοιπόν κανείς το Χριστό να τρώει, γιατί τότε  πειράζει το Χριστό, και    αυτό είναι  πολύ επικίνδυνο.   Αυτόν τον κίνδυνο τον επισημαίνει ο Απόστολος Παύλος με τα εξής λόγια,  « μηδέ εκπειράζωμεν τον Χριστόν, καθώς και τινες αυτών επείρασαν και υπό των όφεων απώλοντο » ( Α’ Κορ. ι’, 9).
πηγή

Κυριακή της Απόκρεω (Ματθ. κε’, 31-46) κήρυγμα επί του Ευαγγελίου του Ιωάννη Δήμου Θεολόγου

Σαφής, κατηγορηματικός και αμετάκλητος είναι ο λόγος αυτός του Κυρίου, με τον οποίον επισφραγίζεται. η ευαγγελική περικοπή της Κυριακής της Απόκρεω. Δεν είναι λόγος ανθρώπινος, αβέβαιος και χωρίς περιεχόμενο, είναι λόγος θεϊκός, προφητικός και άξιος κάθε εμπιστοσύνης. Και πώς όχι, αφού βγήκε από το στόμα του θείου Διδασκάλου, του κατ’ εξοχήν Προφήτη, του Θεανθρώπου Κυρίου, ο Οποίος είχε δηλώσει: «ο ουρανός και η γη παρελεύσονται, οι δε λόγοι μου ου μη παρέλθωσι » (Ματθ.24,35).


Το ότι η κρίση θα γίνει είναι περισσότερο από βέβαιο, γιατί το είπε ο Κύριος, το προμηνύει η ακαταστασία στον κόσμο εξ αιτίας της αμαρτίας, το ζητούν οι ψυχές εκείνων που θυσιάστηκαν για το λόγο του Θεού και για τη μαρτυρία του Χριστού, με τα χαρακτηριστικά λόγια της Αποκάλυψης: «έως πότε, ο δεσπότης ο άγιος και ο αληθινός, ου κρίνεις και εκδικείς το αίμα ημών εκ των κατοικούντων επί της γης;»(Αποκ. 6,10).
Πραγματικά, οδυνηρή και δραματική η στιγμή για τους μεν, ευφρόσυνη δε για τους δε. Οι μεν, οι αμαρτωλοί δηλαδή, οι άδικοι, εκείνοι που φάνηκαν σκληροί και άσπλαχνοι προς τον πλησίον τους και δεν έδειξαν έλεος, οπότε και η κρίση θα είναι ανέλεος, σύμφωνα με τα λόγια του Ιακώβου Αδελφοθέου: «Η γαρ κρίσις ανέλεος τω μη ποιήσαντι, έλεος» (Ιακ. 2,13), απελεύσονται ούτοι εις κόλασιν αιώνιον. Αυτοί είναι εκείνοι, που ο καθένας βέβαια με τον τρόπο του, είπαν στο Θεό «απόστα απ” εμού, οδούς σου ειδέναι ου βούλομαι», και έζησαν αμετανόητοι μακριά από το Χρίστο και την εκκλησία Του.
Αλλά, να και οι δίκαιοι, είναι οι ευλογημένοι του Ουράνιου Πατέρα, οι οποίοι έπραξαν εντελώς τα αντίθετα από τους προηγούμενους. Είναι εκείνοι, οι οποίοι σαν μοναδικό σκοπό της ζωής τους είχαν το πώς θα ζήσουν με αρετή, με αγάπη, με αγιότητα, αυτοί «έπλυναν τας στολάς αυτών και ελεύκαναν αυτάς εν τω αίματι του αρνιού» (Απ. 7,14). Αγωνίστηκαν στη ζωή και, με τη δύναμη του Χριστού, που ζούσε μέσα τους, νίκησαν στον πνευματικό αγώνα εναντίον του ψεύδους και της πλάνης. Αυτοί θα απολαύσουν τα ουράνια εκείνα αγαθά, τα οποία «οφθαλμός ουκ είδε και ους ουκ ήκουσε και επί καρδιαν ανθρώπου ουκ ανέβη, α ητοίμασε ο Θεός τοις αγαπώσιν αυτόν» (Α” Κορ. 2,9).
Χάσμα μεγάλο χωρίζει τους μεν από τους δε. «Και απελεύσονται ούτοι εις κόλασιν αιώνιον, οι δε δίκαιοι εις ζωήν αιώνιον». Αλλά ο λόγος αυτός του Κυρίου δεν μας πληροφορεί μόνο για την έκβαση των πραγμάτων κατά την ημέρα της κρίσεως, αλλά προβληματίζει και τον καθένα ξεχωριστά για το ποια θα είναι η θέση του την ημέρα εκείνη. είναι δε σοβαρός ο προβληματισμός αυτός, γιατί, χωρίς αμφιβολία, ο κάθε άνθρωπος επιθυμεί έντονα την αιωνιότητα, αφού δεν δημιουργήθηκε για το θάνατο αλλά για τη ζωή.
Πώς όμως θα αξιωθεί ο άνθρωπος να απολαύσει αυτή την αιώνια ζωή, αν προηγουμένως δεν εξασφαλίσει τη δικαίωση αυτού μπροστά στον αδέκαστο Κριτή; Πώς θα ήταν λογικό να πάει κανείς στον Παράδεισο μαζί με τις αμαρτίες του; Ποιος θα το θεωρούσε σωστό να πάει σε μία επίσημη δεξίωση ρακένδυτος και απεριποίητος; Εάν σε τέτοιες επίγειες συνάξεις οι άνθρωποι είναι επιμελείς, όσον αφορά στην εξωτερική τους εμφάνιση, πώς δεν θα πρέπει να είναι επιμελέστεροι, όταν πρόκειται για την ουράνια παστάδα, όπου όλα αστράφτουν από αρετή και αγιότητα, «όπου ήχος καθαρός εορταζόντων», όπου εκεί δεν έχει θέση τίποτε το ακάθαρτο; «Εν ταις λαμπρότησι των αγίων σου πως εισελεύσομαι ο ανάξιος; εάν γαρ τολμήσω συνεισελθείν εις τον νυμφώνα, ο χιτών με ελέγχει, ότι ουκ έστι» του γάμου, και δέσμιος εκβαλούμαι υπό των αγγέλων. Καθάρισον, Κύριε, τον ρύπον της ψυχής μου και σώσον με ως φιλάνθρωπος».
Με τα λόγια αυτά ο υμνωδός της Εκκλησίας, ο οποίος είχε κατανοήσει την αμαρτωλότητά του, την αναγκαιότητα του αγιασμού του και την φιλανθρωπίαν του Θεού, απευθύνεται στον Ουράνιο Δεσπότη και ζητάει τη δικαίωση του και τη σωτηρία του. Είναι πράγματι αναγκαία και επιτακτική η δικαίωση μας και ο καθαρισμός μας «από παντός μολυσμού σαρκός και πνεύματος» (Β” Κορ. 7,1), είναι απαραίτητος ο αγιασμός «ου χωρίς ουδείς όψεται τον Κύριον» (Εβρ. 12,14). Είναι τέλος, απαραίτητα τα έργα και οι εκδηλώσεις της αγάπης, διότι έτσι εκδηλώνεται η ζωντανή και αληθινή πίστη.
Βέβαια ο αγώνας για τη δικαίωση και τη ζωή είναι δύσκολος και συνοδεύεται από θυσίες και σταυρούς αλλά συγχρόνως ένδοξος, ωραίος και γεμάτος ελπίδα για την τελική νίκη. «Μείζων εστίν ο εν υμίν η ο εν τω κοσμώ» (Α” Ιωάν. 4,4), γράφει ο μαθητής της αγάπης για να ενισχύσει τους πιστούς, ο δε Παύλος βεβαιώνει ότι ο Χριστός «παρεδόθη δια τα παραπτώματα ημών και ηγέρθη δια την δικαίωσιν ημών» (Ρωμ. 4,25). Τα μέσα του αγιασμού είναι πολλά και ο καρπός του Πνεύματος προσφέρεται πλούσια σε όσους συμμετέχουν στη ζωή του Χριστού. Έτσι η κρίση, για την οποία έγινε λόγος, παύει να είναι άλυτο πρόβλημα, γιατί «ο υιός του ανθρώπου ουκ ήλθε ψυχάς ανθρώπων απολέσαι, αλλά σώσαι» (Λουκ. 9,56).

Κυριακή μετά την Χριστού Γέννηση (Ματθ. β’, 13-23) κήρυγμα επί του Ευαγγελίου του Ιωάννη Δήμου Θεολόγου – Φιλολόγου

από την ιστοσελίδα του:  www.sostikalogia.com

Ο Χριστός είναι η αλήθεια που κατήλθε από τον ουρανό και ξανά ανήλθε σ” αυτόν. Στα δύο αυτά σημεία της καθόδου και της ανόδου περιλαμβάνονται όλες οι δραστηριότητες του Κυρίου για τη σωτηρία του ανθρωπίνου γένους. Όμως ολόκληρη η επίγειος διαδρομή Του υπήρξε περιπετειώδης και γεμάτη από εμπόδια και ποικίλες αντιδράσεις. Παρά την αγαθή Του πρόθεση να ευεργετήσει τους ανθρώπους συνάντησε πόλεμο εκ μέρους πολλών εξ αυτών, από την πρώτη στιγμή της εμφανίσεως Του στη γη.

Πρώτος, όπως ακούσαμε στη σημερινή ευαγγελική περικοπή αντιτάσσεται ο παιδοκτόνος Ηρώδης, ο οποίος εξαπολύει θάνατο και θερίζει τα τέκνα της Βηθλεέμ κατά τη νηπιακή ηλικία της ζωής τους. Αλλά η πανσοφία του Θεού αποδεικνύεται πιο δυνατή από την πανουργία του θηριώδη Ηρώδη και δια της φυγής στην Αίγυπτο σώζει το άκακο και αθώο θείο βρέφος. Αλλά και όταν έφθασε σε ώριμη ηλικία και, προετοιμαζόταν να αρχίσει το κοσμοσωτήριο έργο Του, πολιορκείται στην έρημο από τον ανθρωποκτόνο διάβολο, ο οποίος προσπαθεί να του βάλει εμπόδια στο έργο Του. Ο Χριστός όμως εξέρχεται νικητής με όπλο το γραπτό λόγο της Παλαιάς Διαθήκης και ξεπερνάει τους τρεις μεγάλους πειρασμούς. Έτσι ο διάβολος υποχωρεί προσωρινά και ο Χριστός νικητής εισέρχεται στο έργο Του αντιμετωπίζοντας καθημερινά με το λόγο Του τα εμπόδια και τους πειρασμούς από τους πονηρούς ανθρώπους, οι οποίοι ως όργανα του διαβόλου δεν έπαυαν να του προβάλλουν συνεχώς αντιρρήσεις και συκοφαντίες. Οι άνθρωποι αυτοί με πρωτεργάτες τους Φαρισαίους και άρχοντες των Ιουδαίων ως τυφλοί πνευματικά οδηγοί διαστρέβλωναν την αλήθεια σκόπιμα η από άγνοια και έτσι αποδείχτηκαν τυφλοί οδηγοί τυφλών που μίσησαν την αλήθεια δωρεάν.

Αλλά το έργο του Κυρίου δεν έπαυσε να βρίσκει εμπόδια δια μέσου όλων των αιώνων μέχρι σήμερα και στο μέλλον εφ? όσον θα υπάρχουν άνθρωπος επάνω στη γη. Έτσι βγαίνει αληθινή η προφητεία του γέροντος Συμεών ότι ούτος κείται εις σημείον αντιλεγόμενον. Τα θαύματα που έκανε ο Κύριος μαρτυρούν ότι το έργο Του ήταν εκ του Θεού. Παρά ταύτα οι εχθροί Του αντί να μετανοήσουν έκαναν τα πάντα για να συκοφαντηθεί το έργο Του και φανεί ότι δεν είναι εκ του Θεού. Αυτό είναι βλασφημία, γιατί και οι ίδιοι οι δαίμονες ομολόγησαν ότι ο Χριστός είναι ο άγιος του Θεού.

Τελικά τα όργανα του σατανά οδήγησαν το Θεάνθρωπο στο Σταυρό και στο θάνατο νομίζοντας ότι θα απαλλαγούν από την παρουσία Του. Όμως συνέβη το αντίθετο, γιατί δεν αγωνίστηκαν εναντίον ανθρώπου αλλά εναντίον του Θεανθρώπου και έτσι αυτό ήταν και το τελικό χτύπημα του Χριστού εναντίον του διαβόλου αφού αυτός τον κέντησε στην φτέρνα και ο Χριστός του συνέτριψε την κεφαλήν σύμφωνα με το πρωτευαγγέλιο που έδωσε ο Θεός στους πρωτοπλάστους.

Η νίκη αυτή του Χριστού κατά των δυνάμεων του σκότους ολοκληρώθηκε με την τριήμερη Ανάσταση Του και την εις ουρανούς Ανάληψη Του. Τώρα ο Χριστός έχει κάθε εξουσία στα χέρια Του και κυβερνάει το σύμπαν συνεχίζοντας το κοσμοσωτήριο έργο Του δια της Εκκλησίας Του, την οποίαν ίδρυσε επί της γης, την ημέρα της Πεντηκοστής. Όλα δε όσα είπε βγήκαν και βγαίνουν αληθινά, όπως μαρτυρεί η ιστορία της Εκκλησίας δια μέσου των αιώνων.

Ας εργαζόμαστε λοιπόν και ημείς στο έργο της Εκκλησίας και ας ξεπερνάμε τα εμπόδια που συναντάμε. Αμήν.

Κυριακή προ των Φώτων (Κατά Μάρκον Κεφ. 1, χωρία 1 έως 8) του Ιωάννη Δήμου Θεολόγου - Φιλολόγου

Στη σημερινή ευαγγελική περικοπή δεσπόζει η μορφή του Προδρόμου, ο οποίος κατέχει ξεχωριστή θέση ανάμεσα στις θεόπνευστες μορφές της Εκκλησίας και του Χριστιανισμού γενικότερα. Υπήρξε ο προάγγελος της παρουσίας του Χριστού και διδάσκαλος της ισότητας και της κοινωνικής δικαιοσύνης, καθόσον ήταν πλήρης πνεύματος αγίου, θεόπνευστος και θεοδίδακτος. Αυτά που έλεγε τα εφάρμοζε εκείνος πρώτος, γι' αυτό ο λόγος του είχε κύρος και ο κόσμος έτρεχε να τον ακούσει, για να φωτισθεί και καθοδηγηθεί απ' αυτόν.

Και εκείνος συνεπής στην αποστολή του προέτρεπε τους ακροατές του σε μετάνοια. Τους δίδασκε να εγκαταλείψουν την αμαρτία και να επιστρέψουν στο Θεό γιατί πλησιάζει η βασιλεία του Θεού. Ο ίδιος ήταν ολιγαρκής και λιτοδίαιτος και φορούσε ένα χιτώνα και ζώνη δερμάτινη στη μέση του και τρεφόταν με ρίζες φυτών και άγριο μέλι.

Προς τους τελώνες έλεγε να μη αισχροκερδούν αλλά να παίρνουν μόνο τον προβλεπόμενο από τον νόμον φόρον από τους φορολογούμενους. Προς τους στρατιωτικούς έλεγε να μη είναι άρπαγες, να μη εκβιάζουν τους πολίτες και να αρκούνται στο μισθό τους.

Αυτός είναι, ο Ιωάννης ο Πρόδρομος, ο οποίος έγινε σαλπιγκτής της ερήμου. Κατά την εποχήν της εμφανίσεως της μεγάλης αυτής ασκητικής μορφής οι άνθρωποι ήταν ως πρόβατα χωρίς ποιμένα κατασπαρασσόμενα από τους λύκους, ως στράτευμα, χωρίς αρχηγό διασκορπισμένο. Γι' αυτό το κήρυγμα του ήταν συγκλονιστικό και προετοίμαζε τους ανθρώπους να ακολουθήσουν τον αρχηγό της ζωής τον Θεάνθρωπο Κύριο.

Ο Ιωάννης έπαιξε και το ρόλο του πρώτου θεμελιωτού της Εκκλησίας γιατί αυτός στρατολόγησε τους πρώτους στρατιώτες στο χριστιανικό στρατόπεδο. Οι πρώτοι μαθητές του Χριστού ήταν μαθητές του Ιωάννη και ο Ιωάννης ήταν αυτός που είπε ότι εγώ πρέπει να ελαττώνομαι και αυτός να αυξάνει, δηλαδή ο Χριστός.

Κάποια μέρα έστειλε μερικούς μαθητές του στο Χριστό και τον ρώτησα συ είσαι ο ερχόμενος ή περιμένουμε άλλον. Και δεν το έκανε αυτό ο Πρόδρομος από άγνοια, γιατί αυτός είχε υποδείξει στους ανθρώπους το Μεσσία, αλλά για να συνδέσει στενώτερα τους μαθητές του με το μεγάλο Διδάσκαλο, αφού αυτός επρόκειτο να φύγει από τον κόσμο αυτό. Ο Κύριος, όταν τον πλησίασαν και τον ρώτησαν οι μαθητές του Βαπτιστού τους απάντησε. Πέστε στον Ιωάννη τα όσα βλέπετε με τα μάτια σας, δηλαδή λεπροί καθαρίζονται, δαιμόνια εκβάλλονται, τυφλοί αναβλέπουν και νεκροί εγείρονται. Και ευτυχείς θα είναι όσοι δεν θα σκανδαλισθούν αλλά θα πιστέψουν σε μένα.

Αυτά τα ασυνήθιστα και πρωτοφανή σημεία διαβεβαίωναν την θεία προέλευση του Κυρίου και έκαναν τους μαθητές του Ιωάννη να προσέλθουν στον κύκλο του Χριστού και να αποτελέσουν τη ζύμη με την οποίαν ζυμώθηκε το χριστιανικό φύραμα.

Αυτή η παρακίνηση του Προδρόμου να ακολουθήσουν οι άνθρωποι το Χριστό και το κήρυγμα της μετανοίας που ακούσθηκε στην έρημο συνεχίζει να καρποφορεί και σήμερα και σε κάθε εποχή. Καλεί τους ανθρώπους να αναλάβουν την πνευματική πανοπλία, να συμμορφωθούν προς το προσκλητήριο του Χριστού και να αγωνισθούν στην καθημερινή ζωή για την επικράτηση του Ευαγγελίου. Και όσοι αγωνίζονται αυτόν τον καλόν αγώνα προστίθενται στο στράτευμα του Λόγου του Θεού και προετοιμάζονται για τη Βασιλεία των ουρανών την οποία προγεύονται από τη ζωή αυτή. Αμήν.

Κυριακή μετά την Χριστού Γέννηση (Ματθ. β', 13-23) κήρυγμα επί του Ευαγγελίου του Ιωάννη Δήμου

του Ιωάννη Δήμου

Θεολόγου - Φιλολόγου

από την ιστοσελίδα του:  www.sostikalogia.com

Ο Χριστός είναι η αλήθεια που κατήλθε από τον ουρανό και ξανά ανήλθε σ' αυτόν. Στα δύο αυτά σημεία της καθόδου και της ανόδου περιλαμβάνονται όλες οι δραστηριότητες του Κυρίου για τη σωτηρία του ανθρωπίνου γένους. Όμως ολόκληρη η επίγειος διαδρομή Του υπήρξε περιπετειώδης και γεμάτη από εμπόδια και ποικίλες αντιδράσεις. Παρά την αγαθή Του πρόθεση να ευεργετήσει τους ανθρώπους συνάντησε πόλεμο εκ μέρους πολλών εξ αυτών, από την πρώτη στιγμή της εμφανίσεως Του στη γη.

Πρώτος, όπως ακούσαμε στη σημερινή ευαγγελική περικοπή αντιτάσσεται ο παιδοκτόνος Ηρώδης, ο οποίος εξαπολύει θάνατο και θερίζει τα τέκνα της Βηθλεέμ κατά τη νηπιακή ηλικία της ζωής τους. Αλλά η πανσοφία του Θεού αποδεικνύεται πιο δυνατή από την πανουργία του θηριώδη Ηρώδη και δια της φυγής στην Αίγυπτο σώζει το άκακο και αθώο θείο βρέφος. Αλλά και όταν έφθασε σε ώριμη ηλικία και, προετοιμαζόταν να αρχίσει το κοσμοσωτήριο έργο Του, πολιορκείται στην έρημο από τον ανθρωποκτόνο διάβολο, ο οποίος προσπαθεί να του βάλει εμπόδια στο έργο Του. Ο Χριστός όμως εξέρχεται νικητής με όπλο το γραπτό λόγο της Παλαιάς Διαθήκης και ξεπερνάει τους τρεις μεγάλους πειρασμούς. Έτσι ο διάβολος υποχωρεί προσωρινά και ο Χριστός νικητής εισέρχεται στο έργο Του αντιμετωπίζοντας καθημερινά με το λόγο Του τα εμπόδια και τους πειρασμούς από τους πονηρούς ανθρώπους, οι οποίοι ως όργανα του διαβόλου δεν έπαυαν να του προβάλλουν συνεχώς αντιρρήσεις και συκοφαντίες. Οι άνθρωποι αυτοί με πρωτεργάτες τους Φαρισαίους και άρχοντες των Ιουδαίων ως τυφλοί πνευματικά οδηγοί διαστρέβλωναν την αλήθεια σκόπιμα η από άγνοια και έτσι αποδείχτηκαν τυφλοί οδηγοί τυφλών που μίσησαν την αλήθεια δωρεάν.

Αλλά το έργο του Κυρίου δεν έπαυσε να βρίσκει εμπόδια δια μέσου όλων των αιώνων μέχρι σήμερα και στο μέλλον εφ? όσον θα υπάρχουν άνθρωπος επάνω στη γη. Έτσι βγαίνει αληθινή η προφητεία του γέροντος Συμεών ότι ούτος κείται εις σημείον αντιλεγόμενον. Τα θαύματα που έκανε ο Κύριος μαρτυρούν ότι το έργο Του ήταν εκ του Θεού. Παρά ταύτα οι εχθροί Του αντί να μετανοήσουν έκαναν τα πάντα για να συκοφαντηθεί το έργο Του και φανεί ότι δεν είναι εκ του Θεού. Αυτό είναι βλασφημία, γιατί και οι ίδιοι οι δαίμονες ομολόγησαν ότι ο Χριστός είναι ο άγιος του Θεού.

Τελικά τα όργανα του σατανά οδήγησαν το Θεάνθρωπο στο Σταυρό και στο θάνατο νομίζοντας ότι θα απαλλαγούν από την παρουσία Του. Όμως συνέβη το αντίθετο, γιατί δεν αγωνίστηκαν εναντίον ανθρώπου αλλά εναντίον του Θεανθρώπου και έτσι αυτό ήταν και το τελικό χτύπημα του Χριστού εναντίον του διαβόλου αφού αυτός τον κέντησε στην φτέρνα και ο Χριστός του συνέτριψε την κεφαλήν σύμφωνα με το πρωτευαγγέλιο που έδωσε ο Θεός στους πρωτοπλάστους.

Η νίκη αυτή του Χριστού κατά των δυνάμεων του σκότους ολοκληρώθηκε με την τριήμερη Ανάσταση Του και την εις ουρανούς Ανάληψη Του. Τώρα ο Χριστός έχει κάθε εξουσία στα χέρια Του και κυβερνάει το σύμπαν συνεχίζοντας το κοσμοσωτήριο έργο Του δια της Εκκλησίας Του, την οποίαν ίδρυσε επί της γης, την ημέρα της Πεντηκοστής. Όλα δε όσα είπε βγήκαν και βγαίνουν αληθινά, όπως μαρτυρεί η ιστορία της Εκκλησίας δια μέσου των αιώνων.

Ας εργαζόμαστε λοιπόν και ημείς στο έργο της Εκκλησίας και ας ξεπερνάμε τα εμπόδια που συναντάμε. Αμήν.

Κυριακή θ' Ματθαίου (Η πάλη με τα κύματα) (Ματ. ιδ’, 23-34) κήρυγμα επί του Ευαγγελίου του Ιωάννη Δήμου

Μετά το θαύμα του χορτασμού των πεντακισχιλίων οι μαθητές του Χριστού βρέθηκαν στο μέσο της θάλασσας και ταλαιπωρούνταν πολύ από τα κύματα, γιατί ήταν αντίθετος ο άνεμος. Κατά τα χαράματα δε, ήρθε ο Ιησούς προς τους μαθητές του περπατώντας πάνω στη θάλασσα. Όταν  τον είδαν οι μαθητές να περπατάει πάνω στη θάλασσα, ταράχτηκαν και έλεγαν ότι είναι φάντασμα, και από τον φόβο έκραξαν. Η ταραχή αυτή της θάλασσας και η ταραχή των μαθητών, μας δίνει την αφορμή να πούμε λίγα λόγια για την έννοια της ειρήνης που είναι αντίθετη της ταραχής.

Η λέξη ειρήνη ασκεί μεγάλη επίδραση στη ζωή των ανθρώπων σε άτομα, ομάδες και λαούς. Και τα μεν άτομα έχουν ανάγκη εσωτερικής ειρήνης χωρίς την οποία αδυνατούν να σταθούν στη ζωή, η δε οικογένεια, ως ομάδα, έχει επίσης ανάγκη από ειρήνη, γιατί διαφορετικά θα περιπέσει σε διχόνοια και θα διαλυθεί. Αλλά και η κοινωνία χρειάζεται το δώρο της ειρήνης για να αποφύγει τους πολέμους και τον αλληλοσπαραγμό.

Η ειρήνη, όπως είναι γνωστό,   είναι  δώρο του Θεού. Στην Παλαιά Διαθήκη ο Χριστός προφητεύεται ως Άρχων ειρήνης και στην Καινή εμφανίζεται ως χορηγός αυτής. Ο Ίδιος είπε. «Ειρήνην αφίημι υμίν, ειρήνην την εμήν δίδωμι υμίν». Μακαρίζει δε αυτούς που αγωνίζονται για την ειρήνη με το γνωστό μακαρισμό «μακάριοι οι ειρηνοποιοί, ότι αυτοί υιοί Θεού κληθήσονται». Ο δε Παύλος συνιστά προς τους χριστιανούς να επιδιώκουν την ειρήνη με τα λόγια, «Ειρήνην διώκετε μετά πάντων». Αλλά και η  Εκκλησία στη λατρεία της χρησιμοποιεί ποικιλοτρόπως την λέξη ειρήνη. 

Η εικόνα της εσωτερικής ζωής των ατόμων συγγενεύει κατά πολύ προς την εικόνα της θάλασσας η οποία συχνά μεν είναι ήμερη, αλλά πολλές φορές οργίζεται με το να ορθώνει απειλητικά τα κύματα της. Έτσι και η ανθρώπινη ψυχή, άλλοτε μεν γαληνεύει και ηρεμεί, άλλοτε δε ξεσπά μέσα της λαίλαπα που απειλεί να πνίξει, τον άνθρωπο. Η κυριότερη αιτία αυτής της εσωτερικής αναταραχής είναι η αμαρτία η οποία μοιάζει με ογκόλιθο που ρίπτεται μέσα στην ήρεμη δεξαμενή της ψυχής και έτσι επέρχεται η ταραχή. Η ψυχοσωματική οντότητα του ανθρώπου δοκιμάζει τότε μεγάλη  δυσφορία, στενοχώρια, νευρική υπερένταση και ενοχές. Όταν ο Χριστός απέστειλε τους μαθητές Του στο έργο Του, τους είπε να λένε κατά την είσοδο στις οικίες, «ειρήνη τω οίκω τούτω» και,  εάν ο οίκος θα είναι άξιος, η ειρήνη θα παραμείνει εκεί, διαφορετικά θα επιστρέψει σε σας.

Όμως το σώμα του ανθρώπου είναι οίκος του Θεού, και για να βρει έδαφος μέσα του η ειρήνη  πρέπει να υπάρχει δεκτικότητα και ταπεινή καρδιά. Διαφορετικά η ειρήνη φυγαδεύεται αφού, «ο Θεός υπερηφάνοις αντιτάσσεται,  ταπεινοίς δε δίδωσι χάριν».

Ας σημειωθεί ότι η είσοδος του Χριστού στον κόσμο έγινε με την συνοδεία του αγγελικού  ύμνου  ο οποίος αναφέρεται και στην ειρήνη,«Δόξα εν υψίστοις Θεώ και επί γης ειρήνη εν ανθρώποις ευδοκία».   Αλλά και μετά την Ανάστασή  Του ο Κύριος είπε στους Μαθητές Του, «Ειρήνη υμίν».

Ας  έχουμε  λοιπόν  αγαθές  σχέσεις  με  τον  Άρχοντα  της  ειρήνης,  γιατί  Αυτός  θα  μας  χαρίζει  την  πραγματική  ειρήνη  που είναι,  «η ειρήνη του Θεού η υπερέχουσα πάντα νούν».  Αμήν.

Η Κοίμηση της Θεοτόκου 15 Αυγούστου (Λουκ. ι’, 38-42 και ια΄27-28) κήρυγμα επί του Ευαγγελίου του Ιωάννη Δήμου

Ήταν πλέον καιρός, σύμφωνα με το θέλημα του Θεού, 

να αφήσει η Παναγία τον επίγειο τρόπο ζωής και να

 συνεχίσει να ζει με έναν άλλο τρόπο πνευματικό, 

ουράνιο και αιώνιο. 

Οι στιγμές αυτές για τον κοινό άνθρωπο είναι οδυνηρές και

 πένθιμες.

 Για τους μάρτυρες όμως της Εκκλησίας θεωρήθηκαν στιγμές

 πνευματικής χαράς και αγαλλίασης, αφού το μαρτύριο τους

 οδηγούσε σε μία καινούργια ζωή που άρχιζε τότε.

 Γι' αυτό η ημέρα εκείνη του μαρτυρικού τους θανάτου

 γιορταζόταν σαν γενέθλια ημέρα του μάρτυρα.

 Στην Κοίμηση της Θεοτόκου όλα έχουν ένα ιδιάζοντα

 χαρακτήρα, γιατί η Παναγία, ενώ δεν παύει να είναι ένας 

άνθρωπος, όμως ταυτόχρονα είναι η «κεχαριτωμένη»,

 δηλαδή η γεμάτη από τη χάρη του Θεού και την ευλογία

 Του ως  έμψυχος ναός. Ο ποιητής στο Εξαποστειλάριο 

της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, φωτισμένος πράγματι

 από το Άγιο Πνεύμα, συνδυάζει στην Παναγία δύο

 στοιχεία, δηλαδή το ανθρώπινο και το θειο, με πολλή αρμονία. 

 Ανακεφαλαιώνει έτσι την ορθή διδασκαλία γύρω από την ύπαρξη

 της Παναγίας. «Απόστολοι εκ περάτων συναθροισθέντες ενθάδε

, Γεσθημανή τω χωρίω,  κηδεύσατέ μου το σώμα...».

Εδώ όλα είναι ανθρώπινα. 

Οι απόστολοι, ως φίλοι του Χρίστου, προσκαλούνται από τη Μητέρα

 του να κηδεύσουν το σώμα της συμφωνά με τα καθιερωμένα έθιμα,

 όπως άλλωστε έγινε ακόμη και με την   ταφή του Κυρίου.  

 Καλούνται δε οι απόστολοι, γιατί αυτοί κυρίως ήταν οι άμεσο

ι οικείοι του Χριστού,  και οικείοι της Παναγίας, αφού ο Υιός 

της πάνω από το Σταυρό την εμπιστεύτηκε ως μητέρα τους λέγοντας

 στον Ιωάννη, «ιδού η μήτηρ σου» (Ιωάν. 19,27). 

Στη συνέχεια διαφαίνεται ο θείος χαρακτήρας της 

γιορτής μέσα από την αίγλη της μητρικής παρρησίας.

 Όπως ο Υιός του Θεού είπε στον Πατέρα Του, 

«πάτερ εις χείρας σου παραθήσομαι το πνεύμα μου», έτσι

 και η Παναγία απευθύνεται στον Υιόν και Θεόν της λέγοντας,

 «...και συ, Υιέ και Θεέ μου, παράλαβέ μου το πνεύμα».

 Εδώ φαίνεται καθαρά όχι μόνο η παρρησία της Παναγίας 

στο Θεό Λόγο, αλλά και η θεληματική εξάρτηση

 Αυτής απ’ Αυτόν, σύμφωνα με τα λογία της, τον καιρό 

του Ευαγγελισμού, «Ιδού η δούλη Κυρίου· γένοιτό μοι κατά το

 ρήμα σου». Τα λόγια αυτά είναι μοναδικά, γιατί μόνο από

 τη Θεοτόκο ήταν δυνατό να λεχθούν, αφού μόνη 

Αυτή έγινε η Μητέρα του Υιού του Θεού, ώστε 

« ο αμήτωρ εκ πατρός» να είναι «και απάτωρ εκ μητρός».

«Απόστολοι εκ περάτων συναθροισθέντες ενθάδε...». 

Μοναδική, ιερή και ένδοξη είναι πράγματι  η Κοίμηση της Θεοτόκου.

 Ο ουρανός και η γη δίνει το μεγάλο παρών στο μεγάλο αυτό γεγονός,

 όπως τονίζεται και στο τροπάριο που ακολουθεί.

 «Ο πάντιμος χορός των σοφών αποστόλων ηθροίσθη

 θαυμαστώς του κηδεύσαι ενδόξως το σώμά σου το άχραντον,

 Θεοτόκε πανύμνητε· οις συνύμνησαν και των αγγέλων τα πλήθη,

 την μετάστασιν την σην σεπτώς ευφημούντες, ην πίστει εορτάζομεν».

Η Παναγία είναι το μοναδικό πρόσωπο του οποίου ο βίος υπήρξε 

ανεπίληπτος χωρίς σκιές. Γι' αυτό η Βασίλισσα του κόσμου δεσπόζει 

παντού και στολίζει όλες τις εκδηλώσεις της ανθρώπινης ζωής. 

Οι ναοί, τα προσκυνητάρια, τα εξωκκλήσια, τα εικονίσματα, 

οι ακολουθίες και οι γιορτές προς τιμή της Παντάνασσας, φανερώνουν 

τους δεσμούς της Παναγίας με τους χριστιανούς που την ευλαβούνται 

τόσο πολύ. Δικαιολογημένα λοιπόν, ιδιαίτερα η Κοίμηση της Θεοτόκου,

 συγκινεί κάθε Χριστιανό και κύματα πιστών συρρέουν στους Ναούς

 για να εκδηλώσουν την ευλάβειά τους και πάρουν δύναμη από τη Μεγαλόχαρη, 

η σκέπη της οποίας ας σκεπάζει  όλους  μας.  Αμήν.

Κυριακή Ζ' Ματθαίου (Η θεραπεία των δύο τυφλών) (Ματ. θ’, 27 – 35) του Ιωάννη Δήμου

Μέσα στην πληθώρα των θαυμάτων τα  οποία  έκανε  ο  Χριστός  ήταν  και οι  θεραπείες  τυφλών  ανθρώπων  που   με την πίστη τους απόκτησαν το φως τους. Οι τυφλοί ασφαλώς ήταν απελπισμένοι και απογοητευμένοι και η  ελπίδα  τους  στηριζόταν  μόνο  σε ένα θαύμα του Θεού. Αυτή η εικόνα της απελπισίας και απογοήτευσης συναντάται συχνά σε ανθρώπους κάθε εποχής, όταν αυτοί βρίσκονται κάτω από την πίεση κάποιας δυσκολίας ή ασθένειας ανίατης. Τότε πότε φυσά ο άνεμος της απελπισίας μέσα στην καρδιά τους, και πότε βρίσκονται σε αδιέξοδο. Η τραγική αυτή κατάσταση διδάσκει τον άνθρωπο να μη απελπίζεται αλλά να έχει θάρρος και ελπίδα στη ζωή του  για κάτι καλύτερο.

Η ελπίδα όμως και το θάρρος είναι συνυφασμένα με την πίστη προς το Θεό και την εφαρμογή του θελήματος Του. Η πίστη είναι ο κρίκος που συνδέει τον άνθρωπο με το Θεό και διοχετεύει το θάρρος και τη γενναιότητα στην καρδιά του. Γι' αυτό καθήκον των ανθρώπων είναι να έχουν πίστη στο Θεό, εάν βεβαία θέλουν να έχουν θάρρος στις κρίσιμες στιγμές της ζωής τους. Όχι βεβαία πίστη προσωρινή, αλλά πίστη μόνιμη και ισόβια η οποία θα  μεταφράζεται σε αγαθά έργα.

Ο Κύριος, προκειμένου να θεραπεύσει τους δύο τυφλούς της σημερινής ευαγγελικής περικοπής, τους ρώτησε προηγουμένως, εάν πιστεύουν ότι μπορεί να τους θεραπεύσει. Και πράγματι η πίστη των τυφλών επέτρεψε στη θαυματουργική δύναμη του Κυρίου να ενεργήσει και έτσι ανέβλεψαν. Γίνεται λοιπόν κατανοητό ότι ο άνθρωπος πρέπει να είναι εξοπλισμένος με το όπλον της πίστης για  να  έχει  πάντοτε  την  βοήθεια  του Θεού και να κατορθώνει στην καθημερινή  ζωή  του  νίκες  εναντίον του κακού.  Κατά την περίοδο των διωγμών οι χριστιανοί, αν και δοκιμάζονταν  σκληρά,   νίκησαν με την  πίστη  τους  και πότισαν με το αίμα τους τα θεμέλια της Εκκλησίας και της χριστιανικής κοινωνίας.

Και βέβαια σήμερα ο Χριστιανισμός δε  διώκεται αλλά η πίστη είναι αναγκαία και πρέπει οι άνθρωποι να την διατηρούν στην καρδιά τους και να ρυθμίζουν τη διαγωγή τους έναντι του Θεού και των ανθρώπων. Η πίστη τους όμως πρέπει να είναι σταθερή και βέβαιη, δηλαδή αφ' ενός μεν να μη κλυδωνίζεται και ταλαντεύεται, αφ' ετέρου δε να είναι έμπρακτη.  Η πίστη αποτελεί όχι μόνο την πνευματική ζύμη  η οποία ενώνει την οικογένεια και  την  κοινωνία, αλλά  και  το  αλάτι της ζωής που προλαβαίνει την ηθική αποσύνθεση των ανθρώπων. Γι' αυτό όσο  περισσότεροι  πιστοί  υπάρχουν σε μία χώρα τόσο περισσότερο προκόβουν οι άνθρωποι στους τομείς του πολιτισμού.

Αλλά  σπουδαιότερο  είναι  ότι  η  πίστη αποτελεί προϋπόθεση της σωτηρίας και της εισόδου του ανθρώπου στην αιώνια  ζωή. Τα  λόγια  του Κυρίου είναι ξεκάθαρα, όσον  αφορά  στην  αξία  και  σημασία της  πίστης.  Συγκεκριμένα   είπε στους  Αποστόλους,  «Πορευθέντες εις  τον  κόσμον  άπαντα  κηρύξατε   το  ευαγγέλιον  πάση  τη  κτίσει.  ο πιστεύσας και βαπτισθείς  σωθήσεται, ο δε απιστήσας κατακριθήσεται»,  δηλαδή όποιος ακούσει το κήρυγμα του Ευαγγελίου, πιστέψει, βαπτισθεί και εφαρμόζει τις εντολές του Κυρίου θα σωθεί, όποιος δε απιστήσει θα κατακριθεί. Αυτά ας έχουμε υπ' όψη μας  για  να  σωθούμε.  Αμήν.

Κυριακή Ε' Ματθαίου (Οι δαιμονιζόμενοι των Γεργεσηνών) (Ματ. η', 28 – 34 και θ΄, 1) κήρυγμα επί του Ευαγγελίου του Ιωάννη Δήμου

Στη σημερινή Ευαγγελική περικοπή οι δαίμονες, με το στόμα του δαιμονιζόμενου στη χώρα των Γεργεσηνών, απευθυνόμενοι προς το Χριστό   ανέφεραν το Όνομά  Του και του  είπαν, « Τι ημίν και σοι, Ιησού υιέ του Θεού;»  Ας  πούμε λοιπόν σήμερα λίγα  λόγια για τη σημασία του ονόματος.

Κάτι που αποτελεί απαραίτητο στοιχείο  κάθε ανθρώπου και τον συνοδεύει  σε όλη του τη ζωή   είναι το όνομά του. Έτσι  όλοι οι λαοί δίνουν σε κάθε άνθρωπο που έρχεται στον κόσμο  το όνομά του. Ένας από τους λαούς ο οποίος πρόσεχε πολύ τη σημασία των ονομάτων ήταν ο λαός του Ισραήλ. Το όνομα για τους Ισραηλίτες έφερε μία ιδιότητα και συνήθως ένα χαρακτηριστικό γνώρισμα. Παράδειγμα ο Αβραάμ ο οποίος λεγόταν  Άβραμ  και  μετονομάσθηκε  από το Θεό Αβραάμ που σημαίνει ότι θα γίνει γενάρχης πολλών λαών. Επίσης  το ίδιο  συνέβη και με το όνομα του Ιακώβ που μετονομάσθηκε από το Θεό σε Ισραήλ, διότι φάνηκε δυνατός στην  προσευχή ενώπιον του Θεού.

Τροποποιήσεις και αλλαγές ονομάτων έχουμε  και  στην  Καινή  Διαθήκη, όπως του Σίμωνα που ονομάσθηκε Πέτρος για τη σταθερότητα της πίστης του. Οι   υιοί του Ζεβεδαίου  ονομάσθηκαν Βοανεργές, δηλαδή υιοί βροντής. Ο Σαούλ ή Σαύλος  ονομάστηκε   Παύλος,  και ο Ιωάννης  ονομαζόταν και  Μάρκος.

Ξεχωριστή θέση όμως κατέχει το όνομα Εμμανουήλ που αποδίδεται προφητικώς στο Χριστό και σημαίνει ο Θεός είναι μαζί μας. Η σημασία του ονόματος αυτού φάνηκε στην ένσαρκο εμφάνιση του Θεανθρώπου στη γη, οπότε πράγματι ο Θεός συναναστράφηκε με τους ανθρώπους. Όμως το όνομα που επικράτησε τελικά για το Σωτήρα του κόσμου είναι Ιησούς Χριστός ώστε  «εν τω ονόματι Ιησού παν γόνυ κάμψη επουρανίων και  επιγείων και καταχθονίων».

Ο Χριστός συνοδεύει την ανθρωπότητα και κυβερνά την Εκκλησία Του όχι μόνο εξωτερικά αλλά εισερχόμενος στο εσωτερικό της καρδιάς και διάνοιας κάθε πιστού ανθρώπου, και έτσι όποιος ομολογήσει με το στόμα του το ‘Ονομα του Κυρίου Ιησού Χριστού και πιστέψει με την καρδιά του ότι ο Θεός ανέστησε αυτόν από τους νεκρούς θα σωθεί, όπως λέει ο Απόστολος Παύλος.

Με το Όνομα του Ιησού Χριστού θεμελιώθηκε η Εκκλησία και διαδόθηκε ο Χριστιανισμός. Με το Όνομα αυτό διώχτηκαν δαιμόνια και καταπατήθηκαν όλες οι αντίθετες στο Θεό δυνάμεις. Το Όνομα Ιησούς Χριστός είναι γεμάτο ζωή και δύναμη ώστε καθένας που το ενστερνίζεται με την έμπρακτη πίστη να θεραπεύεται και να σώζεται ψυχικά, πολλές δε φορές και σωματικά.

Μόνο οι άπιστοι δεν αρέσκονται και δεν αντέχουν στο άκουσμα του ζωηφόρου  Ονόματος  και γι' αυτό άλλοι μεν από τους διώκτες του Χριστιανισμού προσπάθησαν εκβιαστικά να φιμώσουν τα στόματα των εργατών του Ευαγγελίου και άλλοι προσπάθησαν να διαγράψουν το θαυματουργό Όνομα. Έτσι απέδειξαν ότι είναι τέκνα του διαβόλου του οποίου εκτελούν τις επιθυμίες και του οποίου φέρουν επάνω τους το χάραγμα. Αυτοί δεν έχουν σχέση με το Πνεύμα του Θεού και είναι πνευματικά νεκροί αν και ζουν φυσικά και σωματικά όπως τα ζώα.

Αντίθετα όσοι πιστεύουν ακράδαντα στον Ιησού Χριστό, είναι ενωμένοι μαζί Του και φέρουν το μαγνήτη του Ονόματός Του αναπόσπαστα επάνω τους. Ποιος θα μπορέσει να μας χωρίσει, λέει ο Απόστολος Παύλος, από την αγάπη του Χριστού; Θλίψη ή στενοχώρια ή διωγμός ή λοιμός ή γυμνότητα ή κίνδυνος ή μάχαιρα; Για τους πιστούς το Όνομα του Χριστού είναι το υπεράνω όλων Όνομα, γιατί γνωρίζουν ότι δεν υπάρχει άλλο όνομα υπό τον ουρανόν, με το οποίο μπορεί κάποιος να σωθεί παρά μονό το Όνομα του Ιησού Χριστού.

Το σωσίβιο αυτό της σωτηρίας χρησιμοποιούν όλοι όσοι θέλουν να σωθούν και εκδηλώνουν την απαιτούμενη τιμή και πειθαρχία στον Ιησού  Χριστό. Έτσι με τον έμπρακτο σεβασμό στο υπέρ παν Όνομα οι πιστοί Χριστιανοί έχουν τη διαβεβαίωση ότι και τα δικά τους ονόματα θα είναι γραμμένα στο βιβλίο της ζωής για την αιωνιότητα, την οποία είθε να κληρονομήσουμε όλοι μας. Αμήν.

Κυριακή Ε' Ματθαίου (Οι δαιμονιζόμενοι των Γεργεσηνών) (Ματ. η', 28 – 34 και θ΄, 1) κήρυγμα επί του Ευαγγελίου του Ιωάννη Δήμου

Στη σημερινή Ευαγγελική περικοπή οι δαίμονες, με το στόμα του δαιμονιζόμενου στη χώρα των Γεργεσηνών, απευθυνόμενοι προς το Χριστό   ανέφεραν το Όνομά  Του και του  είπαν, « Τι ημίν και σοι, Ιησού υιέ του Θεού;»  Ας  πούμε λοιπόν σήμερα λίγα  λόγια για τη σημασία του ονόματος.

Κάτι που αποτελεί απαραίτητο στοιχείο  κάθε ανθρώπου και τον συνοδεύει  σε όλη του τη ζωή   είναι το όνομά του. Έτσι  όλοι οι λαοί δίνουν σε κάθε άνθρωπο που έρχεται στον κόσμο  το όνομά του. Ένας από τους λαούς ο οποίος πρόσεχε πολύ τη σημασία των ονομάτων ήταν ο λαός του Ισραήλ. Το όνομα για τους Ισραηλίτες έφερε μία ιδιότητα και συνήθως ένα χαρακτηριστικό γνώρισμα. Παράδειγμα ο Αβραάμ ο οποίος λεγόταν  Άβραμ  και  μετονομάσθηκε  από το Θεό Αβραάμ που σημαίνει ότι θα γίνει γενάρχης πολλών λαών. Επίσης  το ίδιο  συνέβη και με το όνομα του Ιακώβ που μετονομάσθηκε από το Θεό σε Ισραήλ, διότι φάνηκε δυνατός στην  προσευχή ενώπιον του Θεού.

Τροποποιήσεις και αλλαγές ονομάτων έχουμε  και  στην  Καινή  Διαθήκη, όπως του Σίμωνα που ονομάσθηκε Πέτρος για τη σταθερότητα της πίστης του. Οι   υιοί του Ζεβεδαίου  ονομάσθηκαν Βοανεργές, δηλαδή υιοί βροντής. Ο Σαούλ ή Σαύλος  ονομάστηκε   Παύλος,  και ο Ιωάννης  ονομαζόταν και  Μάρκος.

Ξεχωριστή θέση όμως κατέχει το όνομα Εμμανουήλ που αποδίδεται προφητικώς στο Χριστό και σημαίνει ο Θεός είναι μαζί μας. Η σημασία του ονόματος αυτού φάνηκε στην ένσαρκο εμφάνιση του Θεανθρώπου στη γη, οπότε πράγματι ο Θεός συναναστράφηκε με τους ανθρώπους. Όμως το όνομα που επικράτησε τελικά για το Σωτήρα του κόσμου είναι Ιησούς Χριστός ώστε  «εν τω ονόματι Ιησού παν γόνυ κάμψη επουρανίων και  επιγείων και καταχθονίων».

Ο Χριστός συνοδεύει την ανθρωπότητα και κυβερνά την Εκκλησία Του όχι μόνο εξωτερικά αλλά εισερχόμενος στο εσωτερικό της καρδιάς και διάνοιας κάθε πιστού ανθρώπου, και έτσι όποιος ομολογήσει με το στόμα του το ‘Ονομα του Κυρίου Ιησού Χριστού και πιστέψει με την καρδιά του ότι ο Θεός ανέστησε αυτόν από τους νεκρούς θα σωθεί, όπως λέει ο Απόστολος Παύλος.

Με το Όνομα του Ιησού Χριστού θεμελιώθηκε η Εκκλησία και διαδόθηκε ο Χριστιανισμός. Με το Όνομα αυτό διώχτηκαν δαιμόνια και καταπατήθηκαν όλες οι αντίθετες στο Θεό δυνάμεις. Το Όνομα Ιησούς Χριστός είναι γεμάτο ζωή και δύναμη ώστε καθένας που το ενστερνίζεται με την έμπρακτη πίστη να θεραπεύεται και να σώζεται ψυχικά, πολλές δε φορές και σωματικά.

Μόνο οι άπιστοι δεν αρέσκονται και δεν αντέχουν στο άκουσμα του ζωηφόρου  Ονόματος  και γι' αυτό άλλοι μεν από τους διώκτες του Χριστιανισμού προσπάθησαν εκβιαστικά να φιμώσουν τα στόματα των εργατών του Ευαγγελίου και άλλοι προσπάθησαν να διαγράψουν το θαυματουργό Όνομα. Έτσι απέδειξαν ότι είναι τέκνα του διαβόλου του οποίου εκτελούν τις επιθυμίες και του οποίου φέρουν επάνω τους το χάραγμα. Αυτοί δεν έχουν σχέση με το Πνεύμα του Θεού και είναι πνευματικά νεκροί αν και ζουν φυσικά και σωματικά όπως τα ζώα.

Αντίθετα όσοι πιστεύουν ακράδαντα στον Ιησού Χριστό, είναι ενωμένοι μαζί Του και φέρουν το μαγνήτη του Ονόματός Του αναπόσπαστα επάνω τους. Ποιος θα μπορέσει να μας χωρίσει, λέει ο Απόστολος Παύλος, από την αγάπη του Χριστού; Θλίψη ή στενοχώρια ή διωγμός ή λοιμός ή γυμνότητα ή κίνδυνος ή μάχαιρα; Για τους πιστούς το Όνομα του Χριστού είναι το υπεράνω όλων Όνομα, γιατί γνωρίζουν ότι δεν υπάρχει άλλο όνομα υπό τον ουρανόν, με το οποίο μπορεί κάποιος να σωθεί παρά μονό το Όνομα του Ιησού Χριστού.

Το σωσίβιο αυτό της σωτηρίας χρησιμοποιούν όλοι όσοι θέλουν να σωθούν και εκδηλώνουν την απαιτούμενη τιμή και πειθαρχία στον Ιησού  Χριστό. Έτσι με τον έμπρακτο σεβασμό στο υπέρ παν Όνομα οι πιστοί Χριστιανοί έχουν τη διαβεβαίωση ότι και τα δικά τους ονόματα θα είναι γραμμένα στο βιβλίο της ζωής για την αιωνιότητα, την οποία είθε να κληρονομήσουμε όλοι μας. Αμήν.

Κυριακή των Αγίων Πάντων του Ιωάννη Δήμου

Κυριακή των Αγίων Πάντων
(Ματ. ι', 32-33,37-38 & ιθ', 27-30)

κήρυγμα επί του Ευαγγελίου
του Ιωάννη Δήμου
Θεολόγου - Φιλολόγου

Ο πόλεμος χαρακτηρίστηκε ως αναγκαίο κακό, επειδή οι άνθρωποι πολλές φορές αντιμετωπίζουν πολέμους ή και βρίσκονται στην ανάγκη να πολεμήσουν. Αλλά εάν υπάρχει πόλεμος που γίνεται για τη σωματική και εθνική ελευθερία, υπάρχει και αγώνας πνευματικός που γίνεται για τη διατήρηση της ηθικής ελευθερίας, δηλαδή για την απαλλαγή από τα πάθη και την αμαρτία. Αυτός είναι ο λεγόμενος αόρατος πόλεμος. Αυτόν τον αόρατο πόλεμο παρακολουθεί και στεφανώνει τους νικητές ο πρώτος και μοναδικός νικητής της αμαρτίας, ο Υιός και Λόγος του Θεού. Δεν είναι άλλος από το Χριστό που λέει στους αγωνιστές, «τω νικώντι δώσω τον στέφανον της ζωής και ο νικών, θα καθίσει μετ' εμού εις τον θρόνον μου, καθώς και εγώ ενίκησα και εκάθισα εν τω θρόνω του πατρός μου».

Για το λόγο αυτό κάθε μέρα προβάλλονται στο προσκήνιο της Εκκλησίας μορφές γενναίων αγωνιστών, των οποίων τα ονόματα και τα κατορθώματα αναφέρονται για παραδειγματισμό των επερχόμενων μεταγενέστερων γενεών. Όμως κατά την Κυριακή των Αγίων Πάντων εμφανίζεται και παρελαύνει στην εκκλησιαστική σκηνή ολόκληρος ο θίασος των αγωνιστών και το νέφος των μαρτύρων της Εκκλησίας, στεφανωμένοι με τον αμάραντο στέφανο της δόξας. Είναι οι αδελφοί του Χριστού που έπλυναν τη στολή της ψυχής τους στο Αίμα του Αρνίου και δοξάστηκαν από το Θεό. Αυτή τη θριαμβευτική στρατιά, στο πέρασμα της οποίας συντρίβονται όλες οι αντίθετες δυνάμεις, αποτελούν αγωνιστές προερχόμενοι από κάθε φυλή και γλώσσα, από κάθε κοινωνική τάξη, και από κάθε γένος. Έτσι αντικρίζει κανείς, με τα μάτια της ψυχής, νήπια που σφαγιάστηκαν, νέους και νεανίδες που δεν υπέκυψαν, άνδρες και γυναίκες, διακόνους, πρεσβυτέρους και επισκόπους, ευαγγελιστές, ιεραποστόλους και προφήτες που μαρτύρησαν.

Όλοι αυτοί και άλλοι πολλοί, γνωστοί και άγνωστοι, που είναι αδύνατο να αναφερθούν, επειδή έμειναν πιστοί στο θέλημα του Θεού, τιμώνται σήμερα την Κυριακή των Αγίων Πάντων. Το αίμα των γενναίων αυτών αγωνιστών έβαψε κόκκινο το ένδυμα της Εκκλησίας και πότισε το δένδρο της πίστεως. Τα ακτινοβόλα πρόσωπα των αγίων στολίζουν το στέμμα της Εκκλησίας και αποτελούν αφορμή για μίμηση, γιατί τότε τιμάμε τους αγίους όταν μιμούμαστε τη ζωή τους. Πράγματι, όπως κάθε μητέρα οδηγεί τα παιδιά της και προτρέπει αυτά να μιμηθούν το παράδειγμα εκείνων που έζησαν με υψηλά ιδανικά χάριν των οποίων, όταν χρειάσθηκε, πρόσφεραν και τη ζωή τους, κατά παρόμοιο τρόπο και η Εκκλησία οδηγεί τα παιδιά της να μιμηθούν τους ήρωες της πίστεως. Έτσι λοιπόν, οι αγωνιζόμενοι Χριστιανοί πρέπει να μείνουν πιστοί μέχρι θανάτου, μιμούμενοι το παράδειγμα των Αγίων.

Τι πρέπει όμως να κάνουν όσοι θέλουν να μιμηθούν τους αγίους και επιθυμούν αληθινά την αγιότητα; Είναι ανάγκη να εκτιμήσουν την αξία της και πάντοτε να είναι πρόθυμοι να θυσιάσουν τα πάντα για την επίτευξη της. Όσοι επιθυμούν την αγιότητα πρέπει να διώχνουν τον εγωισμό τους και να παραχωρούν μέσα τους τη θέση στον Υιό του Θεού, που είναι ο Κύριος και Θεός τους, και που χαρίζει τον αγιασμό στους αγωνιζόμενους πιστούς. Ο Χριστός δίνει τη χάρη Του στους πιστούς για να ολοκληρώσουν τον πνευματικό τους αγώνα και να ακολουθήσουν το παράδειγμα των αγίων. Το παράδειγμα εκείνων οι οποίοι δόξασαν το Θεό αφού υπερνίκησαν τον εαυτό τους, και ενώ έζησαν στον κόσμο αυτό υψώθηκαν πάνω από αυτόν και έζησαν τη ζωή του Χριστού. Αυτοί είναι οι Άγιοι Πάντες που γιορτάζουμε σήμερα, η βοήθεια των οποίων ας σκεπάζει όλους μας. Αμήν.

Κυριακή Ε' Νηστειών (Μαρίας της Αιγυπτίας) (Μαρκ. ι’, 32 - 45) κήρυγμα επί του Ευαγγελίου του Ιωάννη Δήμου

Στη σημερινή ευαγγελική περικοπή μεταξύ των άλλων βλέπουμε τα παιδιά του Ζεβεδαίου, Ιάκωβο και Ιωάννη ,να έρχονται προς τον Ιησούν  και να του λένε. Διδάσκαλε, θέλουμε να μας κάνεις αυτό που θα σου ζητήσουμε. Αυτός δε τους είπε· τι θέλετε να σας κάνω; Εκείνοι απάντησαν, όταν ως ένδοξος βασιλιάς καθίσεις στο βασιλικό θρόνο της Ιερουσαλήμ, δώσε μας να καθίσουμε ένας εκ δεξιών σου και ένας εξ αριστερών σου. Ο δε Ιησούς τους είπε· δεν ξέρετε τι ζητάτε. Μπορείτε να πιείτε το ποτήριον  του πόνου και του μαρτυρίου  το οποίο εγώ πίνω, και να βαπτισθείτε το βάπτισμα του αίματος το οποίο  εγώ βαπτίζομαι; Εκείνοι δε χωρίς καλά καλά να σκεφθούν του είπαν, μπορούμε. Ο δε Ιησούς είπε  σ’ αυτούς Το μεν ποτήριον του μαρτυρίου το οποίον εγώ πίνω, θα το πιείτε  και το βάπτισμα της οδύνης και του αίματος και της θυσίας, το οποίο εγώ εντός ολίγου θα βαπτισθώ, θα το βαπτισθείτε.  Είπε δε αυτό ο Κύριος, γιατί και οι Απόστολοι θα δοκίμαζαν οδύνες και διωγμούς εξ αιτίας της πίστεως στο Χριστό. Το να καθίσετε όμως εκ δεξιών μου και εξ αριστερών μου, δεν είναι στην εξουσία μου να το δώσω σε όποιον απλώς  μου το ζητήσει, αλλά θα δοθεί  στους άξιους,  που θα ζήσουν δηλαδή σύμφωνα με το Ευαγγέλιο και θα αγωνισθούν, για τους οποίους άλλωστε και έχει ετοιμασθεί.

Το πάθος της πρωτοκαθρίας παρακολουθεί ανέκαθεν πολλούς ανθρώπους, οι οποίοι διεκδικούν συστηματικά να είναι πρώτοι στον κύκλο του περιβάλλοντός τους. Ιδιαίτερα οι Φαρισαίοι και οι Γραμματείς  είχαν  ως επιδίωξη την πρωτοκλισία στα δείπνα και την πρωτοκαθεδρία στις συναγωγές. Η αδυναμία αυτή των Φαρισαίων δυστυχώς παρουσιάζονταν  σε κάθε εποχή, όπου άνθρωποι κάθε κοινωνικής τάξης λαχταρούν να αναδειχθούν, να  καταλάβουν  επίσημες  θέσεις και  να αναδειχθούν. Και βέβαια δεν θα κατηγορήσει κανένας την προσπάθειά τους αυτή, αρκεί να συνοδεύεται από τη διάθεση να προσφέρουν στο κοινωνικό σύνολο και να μη μετέρχονται μέσα απαράδεκτα και τρόπους σκοτεινούς.

Από της εμφανίσεως όμως του Ιησού Χριστού  στον κόσμο, εγκαινιάστηκε μία άλλη μέθοδος άγνωστη μέχρι τότε. Η μέθοδος αυτή είναι εντελώς  αντίθετη από αυτή που καθιέρωσαν οι άνθρωποι.  Όταν αγανάκτησαν οι υπόλοιποι μαθητές στο αίτημα που διατύπωσαν προς το Χριστό ο Ιάκωβος και  ο Ιωάννης, τους κάλεσε ο  Κύριος   και τους είπε. Ξέρετε ότι αυτοί που προβάλλονται σαν άρχοντες των  εθνών  συμπεριφέρονται προς τους λαούς σαν να  ήταν  απόλυτοι  κύριοι  αυτών. Και  εκείνοι  που κατέχουν ανάμεσα στους ανθρώπους  μεγάλα   αξιώματα   κάνουν  κακή  χρήση της  εξουσίας τους  και  καταδυναστεύουν  αυτούς  σαν να τους έχουν δούλους τους.

Δεν πρέπει όμως να παρατηρείται σε σας τέτοια εγωιστική τάση και  συμπεριφορά. Αλλά όποιος θέλει να αναδειχθεί μέγας μεταξύ σας, ας γίνει υπηρέτης σας. Και  όποιος από σας θέλει να γίνει πρώτος, πρέπει να γίνει δούλος όλων και να συμπεριφέρεται με την ταπεινοφροσύνη, την υπομονή και την υπακοή του δούλου.  Γατί  και  ο υιός του ανθρώπου δεν ήλθε να εξυπηρετηθεί από τους ανθρώπους, αλλά να τους εξυπηρετήσει,  και να δώσει την ψυχή του λύτρον και αντάλλαγμα για να ελευθερωθούν πολλοί από την ενοχή της αμαρτίας  και  τον αιώνιο θάνατο.

Ας έχουμε λοιπόν πάντοτε υπ' όψη μας τα παραπάνω  σωτήρια λόγια που είπε ο Κύριος στους μαθητές Του,  ας. ακολουθούμε το παράδειγμά Του με ταπείνωση, και  ο ταπεινών εαυτόν υψωθήσεται. Αμήν.

Ιωάννης Δήμου

Κυριακή Γ' Νηστειών(Σταυροπροσκυνήσεως) (Μαρκ. η’, 34 - θ΄, 1) κήρυγμα επί του Ευαγγελίου του Ιωάννη Δήμου

από την ιστοσελίδα του:  www.sostikalogia.com

Κυριακή   σήμερα  της  Σταυροπροσκυνήσεως  μας δίνεται   η   ευκαιρία   να  αναφερθούμε,  με λίγα  λογία  βέβαια,  στο  υπέροχο  αυτό  σύμβολο  του Χριστιανισμού,  δηλαδή   στο  Σταυρό. Το σημείο του Τιμίου και ζωοποιού Σταυρού εμπνέει σεβασμό  σε όλους τους Χριστιανούς.

Δεν  έπαυσαν  όμως  να  υπάρχουν  δυστυχώς  και  μερικοί  τυφλοί  πνευματικά   άνθρωποι, αιρετικοί  και  κακόδοξοι,  που  αμφισβητούν  την αξία  του  σημείου  του  Σταυρού και το θεωρούν φονικό όργανο  με το οποίο  σταυρώθηκε  ο  Χριστός.  Προσπαθούν μάλιστα  να  παρασύρουν  και άλλους ανθρώπους στην  πλάνη  τους.

Οι  αιρετικοί  αυτοί  παρακολουθούν  συνεχώς  τους Χριστιανούς,  για  να  τους  παρασύρουν στην πλάνη τους. Είναι δε φοβερό το ότι υπάρχουν αφελείς μεταξύ του Χριστιανικού κόσμου που ακολουθούν τους ζωντανούς αυτούς νεκρούς και γίνονται όργανα και θύματά τους. Οι αιρετικοί αυτοί έχουν πάθει τόση σύγχυση ώστε δεν μπορούν να καταλάβουν ότι η ευθύνη για  το  έγκλημα του  Γολγοθά  βρίσκεται  στην  εγκληματική  διάθεση  των  σταυρωτών  και  όχι  στο  μέσο  που χρησιμοποιήθηκε από αυτούς, δηλ  αδή στο Σταυρό.

 Ανεξάρτητα όμως από τις απόψεις αυτές των ψευδοσπουδαστών   της Γραφής η πραγματικότητα, όσον αφορά την αξία του Σταυρού, δεν καταργείται, γιατί η σημασία του είναι αιώνια. Ο Σταυρός έχει  προτυπωθεί  στην Παλαιά  Διαθήκη, όπως φαίνεται, πρώτον στη μωσαϊκή ράβδο που το αήτητον όπλο του Σταυρού χαράχτηκε στην επιφάνεια της Ερυθράς θάλασσας. Δεύτερον η έκταση των  χειρών  του  Μωϋσή  κατά  τη  σύγκρουση του Ισραήλ  με  τον Αμαλήκ,  σχημάτισε το  σημείο του  Σταυρού. Τρίτον ο όφις που υψώθηκε από το Μωϋσή στην έρημο και το ξύλο στα νερά της Μερρά συμβόλιζαν τον ζωοποιό Σταυρό.

Όλα   αυτά   μαρτυρούν   ότι   ο   Σταυρός   δεν   είναι  φονικό  όργανο, όπως  ανόητα   νομίζουν οι αιρετικοί  αλλά  παγκόσμιο  σχήμα,  ο φύλαξ  της   οικουμένης,   η   κλίμακα   και   γέφυρα  μεταξύ  ουρανού  και  γης.   Ο   Σταυρός   είναι   το   ξύλο  της  υπακοής  με  το  οποίο  εκδηλώθηκε     η   υπακοή   του   Υιού  του Θεού προς τον Πατέρα Του, είναι το όργανο που προξενεί  φόβο  και  τρόμο  στον  πονηρό,  του   οποίου  την  κεφαλή συνέτριψε.

Και  πράγματι  ενώ  σκοπός  του  σατανά  ήταν  να  απομακρύνει το Χριστό από τη ζωή, γιατί με τη διδασκαλία Του παρέλυε τη δύναμή του και άρπαζε τους   ανθρώπους   από τις   παγίδες   του,  όμως   απέτυχε, γιατί   έπεσε  από εκεί  που  δεν  το  περίμενε αφού ο Σταυρός  του Κυρίου τον συνέτριψε  κυριολεκτικά.  Ο  σατανάς  δεν  κατάλαβε  ότι  ανεβάζοντας το Χριστό στο Σταυρό θα ζημιωνόταν ο ίδιος, και δε φαντάστηκε ότι η  πανσοφία του Θεού θα αντέστρεφε τους όρους και όχι μόνο θα αχρηστεύονταν  τα δολοφόνα σχέδιά  του αλλά και θα βρισκόταν η κεφαλή του ποδοπατημένη κάτω από το Σταυρό.

Έτσι  ενώ  ο  Αδάμ έχασε τον Παράδεισο, επειδή έφαγε από το ξύλο του δένδρου, κατά τον ίδιο τρόπο  άνοιξε  πάλι  η  πύλη  του  ουρανού  για  να δεχθεί τον  άνθρωπο με τη δύναμη του ξύλου του Σταυρού.

Ο  Σταυρός  σου  Κύριε, ζωή και ανάστασις υπάρχει τω λαώ σου. Ο Σταυρός  είναι  σύμβολο  της σταυρικής  θυσίας  του  Κυρίου  αλλά και της αυταπαρνήσεως των Χριστιανών, αφού ο κάθε πιστός συμμετέχει στα παθήματα του Χριστού, όπως βεβαιώνει ο Απόστολος Παύλος. «Εγώ γαρ τα στίγματα του Κυρίου Ιησού εν τω σώματι μου βαστάζω».

Ο   Σταυρός   είναι   το   σύμβολο   της  θυσίας  και της υπακοής  στο  θέλημα  του  Θεού,  αφού ο  Ίδιος  ο Κύριος «εταπείνωσεν  εαυτόν  γενόμενος  υπήκοος  μέχρι θανάτου, θανάτου δε σταυρού». Ας τον μιμούμαστε.  Αμήν.