Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Σισανίου καί Σιατίστης κ.κ. Παύλου “ΔΕΥΤΕ ΚΑΙ ΔΙΑΛΕΧΘΩΜΕΝ”

ἀπὸ τὸν/τὴν Ενορία

Η απάντηση του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Σισανίου και Σιατίστης κ.κ. Παύλου στην κριτική που άσκησε ο γραμματέας της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ κ. Νίκος Φίλης σχετικά με το Ιερό λείψανο της Αγίας Βαρβάρας.

Σέ μιά δημοκρατική χώρα δέν ὁμιλοῦν μόνο οἱ πολιτικοί, ἀλλά ὅλοι. Ἄκουσα στήν τηλεόραση τόν Κοινοβουλευτικό ἐκπρόσωπο τοῦ ΣΥΡΙΖΑ κ. Φίλη νά λέει τά σχετικά μέ τήν μεταφορά τοῦ Τιμίου Λειψάνου τῆς Ἁγίας Βαρβάρας στό Νοσοκομεῖο τοῦ Ἁγίου Σάββα, ὅτι τάχα ἕνα τέτοιο γεγονός γυρίζει τήν κοινωνία πίσω πολλούς αἰῶνες, μίλησε ἀκόμη γιά εἰδωλολατρία καί ὅτι ὅποιος θέλει μπορεῖ νά πάει στήν Ἐκκλησία νά προσκυνήσει. Σέβομαι καί τήν πίστη καί τήν ἀπιστία τοῦ καθενός. Τήν πονηρία, τό φτηνό πνεῦμα καί τήν διαστροφή τῆς ἀληθείας δέν ἀνέχομαι.
Κατ’ἀρχήν ὁ κ. Φίλης δέν κατάλαβε ὅτι ἐπιχειρεῖ νά γυρίσει ἀρκετούς αἰῶνες πίσω τήν Ἀριστερά. Στίς ἐποχές δηλαδή πού «ἀριστερά» σήμαινε λοιδωρία τῆς πίστης, καπήλευση τῆς ἐπιστήμης, περί δῆθεν τοῦ ἀσυμβιβάστου, δογματική ἀθεῒα καί μερικά ἄλλα χειρότερα. Ἐκεῖ ἔχει λοιπόν μείνει ἤ ἐκεῖ ἐπιχειρεῖ νά μᾶς ἐπαναφέρει κάνοντας μάλιστα χρήση ἐξουσίας; Ἄς θυμᾶται ὅμως ὅτι ἀπό αὐτούς πού ἀνέβασαν τήν Ἀριστερά στήν Ἐξουσία, ἡ συντριπτική πλειοψηφία εἶναι ἄνθρωποι πιστοί.

Ὁ κ. κοινοβουλευτικός ἐκπρόσωπος ὅμως ὑπέπεσε σέ κάτι ἀκόμη σοβαρότερο, στήν λοιδωρία καί εἰρωνία τῶν ἀσθενῶν καί τῶν συγγενῶν τους. Ἀλήθεια δέν κατάλαβε γιατί τό ἱερό Λείψανο θά μεταφερθεῖ στό Νοσοκομεῖο; Γιά τόν ἁπλό λόγο ὅτι δέν μποροῦν οἱ ἀσθενεῖς στην κατάσταση πού βρίσκονται νά πᾶνε ἐκεῖνοι. Περισσότερος σεβασμός λοιπόν στούς ἀσθενεῖς καί στήν κατάσταση πού βρίσκονται. Αὐτοί πού μποροῦσαν νά πᾶνε πῆγαν, σ’αὐτούς πού δέν μποροῦν πάει ἡ Ἁγία Βαρβάρα. Λίγος σεβασμός λοιπόν ἀπό ὅλους «τούς ἔξυπνους» ἀπέναντι στούς ἀσθενεῖς.

Ὁ κ. Φίλης ὅμως προχώρησε σέ κάτι ἀνεπίτρεπτο καί ἀνεπίτρεπτο εἶναι ἡ συκοφαντία πού γυρίζει τήν ἀριστερά πολλούς αἰῶνες πίσω. Ἀπέδωσε στήν Ἐκκλησία τή μομφή ὅτι ἀντί νά ὁδηγεῖ τούς ἀσθενεῖς στόν ἰατρό, τούς ὀδηγεῖ στούς ἁγίους, στά θαύματα, ἴσως καί στήν δεισιδαιμονία. Μπορεῖ νά φανεῖ λίγο σκληρή, ἀλλά ἐγώ θά πῶ τή λέξη: ντροπή! Ντροπή γιατί ἐπιχειρεῖ συνηδειτά μία διαστρέβλωση τῶν πραγμάτων. Ἄς θυμηθεῖ ὅτι δέν εἶναι ἡ Πολιτεία πρώτη πού λειτούργησε Νοσοκομεῖα, ἀλλά ἡ Ἐκκλησία, ἄς θυμηθεῖ ὅτι τά περισσότερα Νοσοκομεῖα στήν Ἀθήνα κτίσθηκαν σέ χώρους πού ἀνῆκαν στήν Ἐκκλησία καί μέ χαρά τούς παρεχώρησε, ἄς θυμηθεῖ ὅτι τά περισσότερα Νοσοκομεῖα ἔχουν Ναούς μικρότερους ἤ μεγαλύτερους πού συμπαραστέκονται στούς ἀσθενεῖς, ἀλλά καί στό ἔργο τῶν ἰατρῶν. Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ παραγγέλει, νά τιμοῦμε τούς ἰατρούς γιατί καί αὐτοί δῶρο τοῦ Θεοῦ εἶναι. Ἡ πίστη καί ἡ προσευχή στηρίζουν τόν ἀγῶνα τοῦ ἀσθενοῦς καί τῶν συγγενῶν τους (διαβάστε καί κανένα πόρισμα Συνεδρίου). Ὅσον ἀφορᾶ γιά τό θαῦμα τό ὁποῖο ἐμμέσως λοιδωρεῖτε, γιατί προφανῶς δέν τό καταλαβαίνετε, ἴσως θά ἔπρεπε νά έρωτήσετε κάποιον πού τό ἔχει ζήσει, ἴσως θά ἔπρεπε νά ἐρωτήσετε κάποιους γιατρούς πού τό ἔχουν ζήσει ἀκόμη καί κάποιους πού μίλησαν γιά ἔκτακτο ἰατρικό περιστατικό, κάποιους γιατρούς πού ἔστειλαν τόν ἄρτι θεραπευθέντα ἀσθενῆ μέ τίς πυζάμες, στόν μεγάλο ἰατρό τόν Ὅσιο Ἰωάννη τό Ρῶσσο, πρίν ἀκόμη τοῦ δώσουν ἐξιτήριο, ἴσως καί κάποιους ξένους γιατρούς πού δέν δίστασαν νά ὁμολογήσουν γιά τήν θεραπεία καί σωτηρία ἀσθενοῦς “it’s a miracle”. Ἴσως αὐτά εἶναι ψιλά γράμματα γιά σᾶς. Μείνετε ὅμως ἐσεῖς μέ τήν πίστη σας (ἀθεῒα σας) καί ἀφῆστε τούς ἄλλους μέ τήν πίστη τους καί μέ τήν ἐμπειρία, γιά ὅσους τήν ἔχουν, τοῦ θαύματος. Μιλήσατε βέβαια καί γιά «εἰδωλολατρεία». Δέν σᾶς παρεξηγῶ γιατί εἶναι λογικό νά μήν καταλαβαίνετε τή σημασία καί τίς συνέπειες τῆς Ἐνανθρωπήσεως τοῦ Θεοῦ στήν ζωή τοῦ ἀνθρώπου, οὔτε τόν πατερικό λόγο «σέβομαι τήν ὕλη διά τῆς ὁποίας ὁ Θεός ἐργάσθηκε τήν σωτηρία μου». Πιθανῶς τά Ἱερά Λείψανα τῆς Ἁγίας Βαρβάρας νά ἀμφισβητοῦν τό δικό σας καί κάποιων ἄλλων τά εἴδωλα.

Σταθήκατε ὅμως ἀπρεπής ἀπέναντι καί στό συνάδελφο σας Ὑπουργό Ὑγείας πού τόν ἐπιτιμἠσατε δημόσια διότι θἀ παραστεῖ στήν ὑποδοχή τοῦ Ἱεροῦ Λειψάνου στό Νοσοκομεῖο. Βλέπετε πού σᾶς λέω ὅτι γυρίζετε τήν Ἀριστερά πίσω αἰῶνες! Βλέπετε ὅτι τήν Ἀριστερα πού σήμερα θέλει νά ἐκπροσωπήσει ὁ ΣΥΡΙΖΑ δέν τήν συγκροτεῖ μόνον ἡ ἀθεῒα ἡ δική σας, ἀλλά καί ἡ πίστη πολλῶν ἄλλων ὑπουργῶν καί μή; Θέλετε νά τόν ξαναγυρίσετε πίσω; Σεβαστεῖτε λοιπόν πρῶτος ἐσεῖς τήν ἑτερότητα καί ἀφῆστε στήν γωνία αὐτό τόν ἰδιότυπο θρησκευτικό ρατσισμό ἀπέναντι στήν Ὀρθόδοξη πίστη. Ἀλλοιῶς θά κληθεῖτε νά ἀπαντήσετε ἐάν τό κόμμα τοῦ ὁποίου εἶσθε κοινοβουλευτικός ἐκπρόσωπος, εἶναι ἕνα ἀθεϊστικό κόμμα, ὁπότε καί ἀπολυταρχικό ἤ ἕνα δημοκρατικό κόμμα πού μπορεῖ νά περιέχει καί πιστούς καί ἄθεους πού ὅμως σέβονται ἀλλήλους. Ὁ λαός σᾶς ζητᾶ καί σᾶς ἐμπιστεύθηκε νά ἀντιμετωπίσετε τά προβλήματα του καί ὄχι, μερικοί ἀπό σᾶς νά τοῦ ἐλέγξετε τήν συνείδηση του.

Ἔχω ἐπισκεφθεῖ πολλά Νοσοκομεῖα στό ἐξωτερικό σέ διαφορετικές χῶρες. Ἔχω συνοδεύσει ἀσθενεῖς καί μάλιστα παιδιά, ἀρκετές φορές, ἔχω ἐπισκεφθεῖ ἀσθενεῖς σέ Νοσοκομεῖα τοῦ ἐξωτερικοῦ. Ἔζησα τόν ἀπόλυτο σεβασμό Ἰατρῶν καί Νοσηλευτικοῦ προσωπικοῦ ἀπέναντι σέ αὐτό πού ἐκπροσωποῦσα, ὅπως καί ἀπέναντι στήν κάθε θρησκευτική πίστη. Εἶδα ἰατρό νά ἀναβάλλει γιά μερικά λεπτά τήν ἰατρική του ἐπίσκεψη σέ ἀσθενή, σεβόμενος τήν ἐπιθυμία του νά ὁλοκληρώσει τήν ἐπικοινωνία του μέ τόν ἱερέα του. Εἶδα ἰατρούς καί νοσηλευτικό προσωπικό μέ εὐγένεια, ἐξυπηρετικούς στήν δική μου διακονία, ἀντιμετωπίζοντας με σάν ἕνα συνεργάτη τους. Τό λέγω αὐτό καί γιά ἐσᾶς καί γιά κάποιους ἰατρούς καί νοσηλευτές. Τουλάχιστον λοιπόν ἄς ἐκπολιτιστοῦμε λίγο.

Τό θέμα ἀσθένεια, πόνος, πίστη εἶναι ἕνα μεγάλο θέμα πού τουλάχιστον ἀπαιτεῖ σεβασμό. Ὅταν ὁ Dr. Francis Kollins ἐπικεφαλής ἐπί σειράν ἐτῶν τῆς ἐρευνητικῆς ὁμάδος γιά τό ‘Aνθρώπινο Γονιδίωμα, πρώην ἀγνωστικιστής καί ἄθεος, σήμερα μιλάει γιά τό ἀνθρώπινο γονιδίωμα ὡς τό σχέδιο καί τήν γλῶσσα τοῦ Θεοῦ, κάποιοι μποροῦν νά κρατήσουν τήν ἀθεῒα τους καί ἄς σεβασθοῦν τήν πίστη τῶν ἄλλων, πολλῷ δέ μᾶλλον τήν πίστη καί τήν ἐλπίδα τῶν ἀσθενῶν.

το είδαμε εδώ

Γιατί διαλύονται οἱ οἰκογένειες; του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Σισανίου & Σιατίστης κ. Παύλου

 
Γιατί διαλύονται οἱ οἰκογένειες;
Σεβ. Μητροπολίτου Σισανίου & Σιατίστης κ. Παύλου

Η οἰκογένεια εἶναι τό ἀληθινό, τό γνήσιο, τό θεοΐδρυτο, τό εὐλογημένο κύτταρο τῆς κοινωνίας καί τῆς ᾿Εκκλησίας, στό ὁποῖο βλέπει τό φῶς τοῦ ἥλιου, ἀνατρέφεται, μεγαλώνει, μορφοποιεῖται, ὡριμάζει, ὁλοκληρώνεται ὁ ἄνθρωπος.

Μιά ἑνωμένη, ἀγαπημένη, φυσιολογική, χαρούμενη καί εὐλογημένη οἰκογένεια εἶναι ὁ πνευματικός χῶρος μέσα στόν ὁποῖο ὅλα τά μέλη – γονεῖς καί παιδιά – θά καλλιεργήσουν μέ τό φῶς τοῦ Εὐαγγελίου ἀρετές. Μιά τέτοια οἰκογένεια προσφέρει στόν κόσμο ὁλοκληρωμένες προσωπικότητες, προσφέρει ῾Αγίους. Αὐτός εἶναι ὁ σκοπός τῆς οἰκογένειας· νά ἁγιάζει καί τούς γονεῖς καί τά παιδιά.

Στό μυστήριο τοῦ γάμου ἀπό τήν ἀρχή δηλώνουμε ὅτι ὁ γάμος εἶναι κοινή πορεία καί τῶν δύο στήν ἀρχή, τῶν ὑπολοίπων μετά, τῶν παιδιῶν δηλαδή, πρός τήν εὐλογημένη βασιλεία τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος καί προσευχόμεθα γιά τήν σωτηρία τους. ῞Ολα τά ὑπόλοιπα ἐντάσσονται μέσα σέ αὐτή τήν προοπτική. Τό μυστήριο τοῦ γάμου ἐντάσσει ὅλη τήν οἰκογένεια σέ αὐτό τό πλαίσιο ζωῆς.

Πρότυπο τῆς σχέσης μέσα στό γάμο εἶναι ἡ σχέση τοῦ Χριστοῦ καί τῆς ᾿Εκκλησίας. Σέ αὐτό τό πρότυπο καλοῦνται νά μαθητεύσουν καί ἐπί τῇ βάσει αὐτοῦ νά πορευθοῦν. Σέ αὐτόν τόν πνευματικό χῶρο θά βιώσουν τήν ἀλήθεια ὅτι ὁ ἄνθρωπος εἶναι πρόσωπο, δηλαδή γεγονός σχέσης.

Τό μυστήριο τοῦ γάμου προσφέρει τήν ποιότητα αὐτῆς τῆς σχέσης. ῾Ο Θεός εἶναι ἀγάπη. ῾Ο ἄνθρωπος «ἄρσεν καί θῆλυ ἐποίησεν αὐτόν ὁ Θεός» καλεῖται νά εἶναι ἀγάπη. ῾Ο γάμος εἶναι μυστήριο ἀγάπης. Καί ἡ οἰκογένεια ὁ χῶρος τῆς ἄσκησης τῆς ἀγάπης καί γιά τήν ἀγάπη.

῎Ας προβληματιστοῦμε, ὅμως, σύντομα γύρω ἀπό τήν σημερινή οἰκογένεια. Κάποιες διαπιστώσεις γιά τήν κατάστασή της. Βλέπουμε σέ πάρα πολλές περιπτώσεις τήν ἀπουσία ἐπικοινωνίας μεταξύ τῶν συζύγων. Καί μάλιστα πολλές φορές αὐτή ἡ δυσκολία τῆς ἐπικοινωνίας ἔρχεται πάρα πολύ νωρίς μέσα στήν πορεία τοῦ γάμου.

Καί ἐνῶ δύο ἄνθρωποι φαίνονται στήν ἀρχή νά ἔχουν νά ποῦν πολλά, στό τέλος φτάνουν στό σημεῖο νά βάζουν τήν τηλεόραση στή μέση, γιατί δέν ἔχουν πιά τίποτα νά ποῦν μεταξύ τους. Καί ἀρχίζουν οἱ ἐντάσεις καί οἱ δυσκολίες, γιατί φαίνεται κανείς νά μήν ἔχει τήν διάθεση – ἤ τουλάχιστον καί οἱ δύο-, νά κατανοήσει τόν ἄλλον, νά ἀκούσει τόν ἄλλον, νά προσέξει τόν ἄλλον.

Πίσω ἀπό αὐτήν τήν συμπεριφορά ὑπάρχει ἕνα βασικό πρόβλημα. Τό καίριο πρόβλημα· Εἶναι τό κενό τῆς ἀγάπης μεταξύ τῶν ἀνθρώπων. ῾Ο γάμος εἶναι μυστήριο ἀγάπης γιά τήν ᾿Εκκλησία. Οἱ ἄνθρωποι πού παντρεύονται ὑποτίθεται ὅτι ἀγαπιῶνται, ἀλλά ἡ ἀγάπη τους δέν εἶναι σαρκωμένη, ἡ ἀγάπη τους δέν περνάει μέσα στήν καθημερινότητά τους, ἄρα οὐσιαστικά εἶναι ἀνύπαρκτη!

Αὐτό πού οἱ ἄνθρωποι συνήθως ὀνομάζουν ἀγάπη γιά τόν ἄλλον εἶναι ἡ ἐπιθυμία νά ἔχουν κάποιον πού νά τούς ἐξυπηρετεῖ καί ἀπό τόν ὁποῖο νά παίρνουν ὁτιδήποτε. ῾Η δυσκολία εἶναι στό νά μετέχουν, στό νά εἶναι κοινή πραγματικά ἡ ζωή τους.

᾿Ακόμα, διαπιστώνει κανείς, πιστεύω ὅτι εἶναι συμπέρασμα καί συνέχεια τοῦ πρώτου, τό πρόβλημα τῆς ἐπικοινωνίας μέ τά παιδιά τά ἴδια. Θά μπορούσαμε ἐδώ νά ἀναφέρουμε ἐκεῖνο τό περιστατικό πού ἀναρτήθηκε καί στό διαδίκτυο. Εἶναι πραγματικό περιστατικό, μέ τήν δασκάλα πού διορθώνει τήν ἔκθεση τοῦ μαθητῆ της πού ἔχει σάν τίτλο· «Μιά προσευχή στόν Θεό» καί ζητάει ἀπό τόν Θεό· «Θεέ μου, κάνε με τηλεόραση, γιατί ἄν μέ κάνεις τηλεόραση θά μέ προσέχουν οἱ γονεῖς μου, θά μέ προσέχουν τ’ ἀδέρφια μου, θά μοῦ δίνουν σημασία… ῞Οταν ὁ πατέρας μου γυρίζει στό σπίτι θά προσέχει ἐμένα, ἐνῶ τώρα μέ παραμελεῖ». Καί ὅταν ἡ δασκάλα διαβάζει τήν ἔκθεση καί κλαίει καί μπαίνει λέει στό δωμάτιο ὁ σύζυγός της καί τήν βλέπει νά κλαίει καί τήν ρωτάει, τοῦ δίνει τήν ἔκθεση. ῾Ο πατέρας πού διαβάζει αὐτή τήν ἔκθεση βγάζει ἕνα πάρα πολύ σωστό συμπέρασμα καί λέει· «Ποιός ξέρει ἀπό ποιά διαλυμένη οἰκογένεια προέρχεται αὐτό τό παιδί». Καί ἡ δασκάλα καί σύζυγος τοῦ τήν ξαναδείχνει τήν ἔκθεση γιά νά προσέξει ὅτι αὐτή εἶναι ἡ ἔκθεση τοῦ γιοῦ τους!

Εἴδατε ὡραῖα πού ἔκανε τήν διάγνωση ὁ πατέρας ὄντας ἀπό ἀπέναντι; «᾿Από ποιά διαλυμένη οἰκογένεια»! Τέτοιου εἴδους διαλυμένες οἰκογένειες πού νομίζουν ὅμως ὅτι εἶναι καλές, ὑπάρχουν δυστυχῶς πάρα πολλές. Τό πόσες εἶναι τό ξέρουν τά παιδιά, τά ὁποῖα ἀκριβῶς θά μποροῦσαν νά κάνουν πολλές τέτοιες προσευχές καί νά κάνουν καί ἄλλα αἰτήματα.

Εἶναι πάρα πολύ φυσιολογικό μέ αὐτό τό πλαίσιο ζωῆς νά ἔρχονται πολύ γρήγορα οἱ ἐντάσεις καί οἱ συγκρούσεις μέσα σέ ἕνα σπίτι. Καί εἶναι γνωστές οἱ ἐντάσεις καί οἱ συγκρούσεις ἀπ’ τίς πιό ἁπλές μέχρι τίς πιό δύσκολες.

Δέν ὑπάρχει ἀμφιβολία ὅτι στά ζευγάρια… ἴσως θά ἔρθει ἡ στιγμή πού θά διαφωνήσουν, πού θά ὑψώσουν τήν ἔνταση τῆς φωνῆς τους… δέν εἶναι ἐκεῖ τό πρόβλημα. Τό πρόβλημα εἶναι στήν ποιότητα αὐτῶν τῶν συγκρούσεων πού βλέπει κανείς τήν τάση νά ἐκμηδενιστεῖ ὁ ἄλλος, τήν τάση νά γίνει τό θέλημα τοῦ καθενός πού τό ἐπιζητεῖ. Μέ ἄλλα λόγια εἶναι μιά σύγκρουση τέτοια πού δείχνει τήν ἀπουσία τῆς ἀγάπης στό ζευγάρι καί κατά συνέπεια τά προβλήματα πού σέ ἕνα τέτοιο σπίτι εἶναι λογικό νά ἔχουν τά παιδιά, ἀφοῦ τά παιδιά βλέπουν καί καταλαβαίνουν πολλά περισσότερα ἀπό ὅσα ἐμεῖς νομίζουμε.

Καί δυστυχῶς εἶναι ἕνα μεγάλο μέρος αὐτῶν τῶν οἰκογενειῶν πού πρίν καλά – καλά προχωρήσουν, φτάνουν στό διαζύγιο, στή σύγκρουση τήν τελική. Γιά νά ἐπιβεβαιώσουν στήν πράξη αὐτό πού ἤδη εἴπαμε, γιατί αὐτή εἶναι ἡ βασικότερη αἰτία τοῦ διαζυγίου· ῾Η ἀπουσία τῆς ἀγάπης! ῾Απλά ἔρχεται νά συνειδητοποιηθεῖ μέσα στό χρόνο, μέσα στήν κοινή ζωή, ὅτι τελικά δέν τούς δένει ἡ ἀγάπη αὐτούς τούς ἀνθρώπους· τούς ἔδεσαν ἴσως ἕνας ἐνθουσιασμός, τούς ὁδήγησε νά εἶναι μαζί, τούς ἔδεσαν ἴσως κάποιες ἄλλες συνθῆκες χωρίς ὅμως νά ἔχουν ποτέ ὑπολογίσει αὐτό πού πραγματικά συμβαίνει.

Καί γεννιέται ἕνα ἐρώτημα· Καλά, γιατί; Καθώς μάλιστα ὁ ἀριθμός αὐτῶν τῶν ζευγαριῶν αὐξάνεται – καί ὄχι μόνο τῶν νέων ἀλλά καί τῶν μεγαλύτερων. Καί ἐκεῖ ὅμως ὑπάρχει ἡ ἴδια κατ’ οὐσίαν προϋπόθεση, τί συμβαίνει καί γιατί δυό νέοι ἄνθρωποι πού ὑποτίθεται ὅτι εἶναι μορφωμένοι πολλές φορές, πού ὑποτίθεται ὅτι ξέρουν τί θέλουν, πού ὑποτίθεται ὅτι ἀγαποῦν τά παιδιά πού ἔφεραν στόν κόσμο, γιατί καταλήγουν ἐκεῖ;

Καί ἡ ἀπάντηση εἶναι πάρα πολύ ἁπλή· Φρονῶ ὅτι εἶναι ἡ ἀπουσία τῆς οὐσιαστικῆς προετοιμασίας γιά τή συγκρότηση τῆς οἰκογένειας. Στίς περισσότερες περιπτώσεις λειτουργοῦν τά πράγματα πάρα πολύ ἐρασιτεχνικά.

῾Υπάρχουν μερικά ἐρωτήματα πού βγαίνουν μέσα ἀπό τήν ζωή· «Πόσο ἕτοιμοι εἶναι οἱ νέοι γιά τόν γάμο;», «Πόσο ξέρουν τί εἶναι ὁ γάμος;», «Πόσο ἑτοιμάζονται ἀπό νωρίς γιά ἕνα τέτοιο σημαντικό καί μεγάλο ἔργο;». Δέν μπορεῖς νά κάνεις ἕνα τέτοιο σημαντικό ἔργο τόσο ἐπιπόλαια, μέ τόσο ἐξωτερικά καί ἐπιδερμικά κριτήρια.

Θυμᾶμαι, ὅταν κάποτε ἤμουνα καθηγητής στό σχολεῖο, στήν Α´ κιόλας Λυκείου, εἶπα στά παιδιά· «Σήμερα θά μιλήσουμε γιά ἕνα θέμα. Θά σᾶς πῶ τό θέμα καί ἐσεῖς θά γελάσετε, ἀλλά θά τό συζητήσουμε». «Ποιό θέμα;», μέ ρώτησε ἕνας μαθητής. Τοῦ εἶπα· «Σήμερα θά μιλήσουμε γιά τόν γάμο». Γέλασαν ὅλοι. Λέω· «Γιατί γελάσατε;». Καί μοῦ λέει ὁ μαθητής· «Δέν νομίζετε ὅτι εἶναι νωρίς;». Καί ἐγώ τοῦ ἀπάντησα πάρα πολύ σοβαρά· «Φοβᾶμαι, παιδί μου, ὅτι εἶναι ἤδη πολύ ἀργά». Κι ὅταν ξαφνιάστηκε γι’ αὐτό πού εἶπα – καί τά ἄλλα τά παιδιά – τοῦ εἶπα· «᾿Εσύ, παιδί μου, σέ δέκα χρόνια ἀπό σήμερα θά ἔχεις τελειώσει αὐτό τό σχολεῖο, πιθανῶς τό Πανεπιστήμιο, πιθανῶς νά ἔχεις τελειώσει καί τόν στρατό, ἄν ὅλα πᾶνε καλά, δέν θά ψάξεις νά βρεῖς μιά κοπέλα νά κάνετε χωριό;». «Ναί», μοῦ λέει. Λέω σέ μία μαθήτρια· «Καί ἐσύ τό ἴδιο δέν θά ἐπιδιώξεις;» «Ναί». «Γιά ἀπαντῆστε μου σέ ἕνα μου ἐρώτημα· ῾Ο τύπος τοῦ χαρακτήρα, τοῦ ἄνδρα ἤ τῆς γυναίκας, ὅπως τόν ὀνειρεύεστε ὁ καθένας καί ἡ καθεμιά σας, ἀπό πότε θά ἀρχίσει νά διαμορφώνεται;». Καί ἔπεσε νεκρική σιγή στήν τάξη!

῎Επειτα ἀπό λίγη ὥρα, κάποιος μοῦ εἶπε· «Μήπως ἀπό τώρα;». Καί τοῦ εἶπα· «Φοβᾶμαι ὅτι ἔχουμε ἀργήσει. Καί θά σᾶς πῶ, λέω, τό πιό ἀνώδυνο ἀπό ὅλα· ᾿Εάν κάποιος ἤ κάποια ἀπό ἐδῶ μέσα ἔχει μάθει στό σπίτι του νά τοῦ τά φέρνουν ὅλα ἕτοιμα καί στό χέρι, εἶναι ὑποψήφιος ἀποτυχημένος οἰκογενειάρχης».

῎Ετσι λοιπόν βασική αἰτία εἶναι ὅτι ἔρχονται ἀπροετοίμαστοι γιά ἕνα γεγονός τόσο σημαντικό καί τόσο μεγάλο ὅσο εἶναι τό μυστήριο τοῦ γάμου καί ἡ συγκρότηση τῆς οἰκογένειας. Σέ αὐτό βέβαια πρέπει νά ποῦμε ὅτι ἔχει μιά τεράστια εὐθύνη καί ἡ πατρική οἰκογένεια. Διότι ἡ πατρική οἰκογένεια δέν προετοιμάζει τά παιδιά γιά τόν γάμο.

Θυμᾶμαι ἕνα νέο παιδί τοῦ ὁποίου, δυστυχῶς, ἔπειτα ἀπό δεκατέσσερα χρόνια ὁ γάμος διαλύθηκε, ὁ ὁποῖος μοῦ εἶπε ἐξομολογητικά· «᾿Επί δεκατέσσερα χρόνια γκρέμιζα ὅ,τι ἡ γυναίκα μου προσπαθοῦσε νά φτιάξει… Δυστυχῶς ἔτσι ἔμαθα ἀπό τό σπίτι μου».

῎Ετσι, αὐτή ἦταν ἡ ἀτμόσφαιρα τοῦ σπιτιοῦ καί παρόλο πού ἦταν νέο παιδί καί παρόλο πού εἶναι λογικό νά μήν τοῦ ἄρεσε ὁ τρόπος πού φερόταν ὁ πατέρας του στή μάνα του, ὅμως τόν συνέχισε! Καί ὅταν πλέον γκρεμίστηκε αὐτό πού τόσα χρόνια γκρέμιζε, τότε δέν εἶχε τό θάρρος νά πάρει τίς εὐθύνες καί μέ δόλιο τρόπο τίς ἔρριξε τίς εὐθύνες στή μητέρα καί τό παιδί του πρός τό παρόν τόν πίστεψε, χωρίς νά μπορεῖ νά ὑπολογίσει τί θά συμβεῖ ὅταν τό παιδί ξυπνήσει!

῎Ετσι, λοιπόν, ἡ πατρική οἰκογένεια ἔχει τεράστια σημασία, γιατί θεωρεῖ ὅτι ἡ μοναδική προετοιμασία γιά τόν γάμο τῶν παιδιῶν εἶναι νά τούς φτιάξει τό σπίτι ἤ νά τούς ἐξασφαλίσει μιά περιουσία. Γιά τήν ἀληθινή πνευματική περιουσία, πού πρέπει νά τούς ἐξασφαλίσει καί νά τούς τήν προσφέρει ἀπό πολύ μικρή ἡλικία, δέν ἀσχολεῖται.

Καί ἕνα ἀκόμα σημεῖο, εἶναι ὁ τρόπος τῆς παρέμβασης τῆς πατρικῆς οἰκογένειας καί πρίν ἀπό τόν γάμο καί μετά τόν γάμο. Πρίν, ὅσον ἀφορᾶ τήν ἐκλογή, τόν τρόπο καί οὕτω καθεξῆς… Καί ἀπ’ τήν ἄλλη μεριά μετά, μέ τίς παρεμβάσεις οἱ ὁποῖες οὐσιαστικά δείχνουν τόν λαθεμένο τρόπο πού μεγάλωσαν τά παιδιά καί τόν λαθεμένο τρόπο πού συνεχίζουν νά εἶναι κοντά τους.

Αὐτή εἶναι μιά πραγματικότητα πού τή ζοῦμε λίγο ἤ πολύ ὅλοι. ῎Αλλοτε εἶναι πιό τραγική, ἄλλοτε πιό ἤπια ἀλλά ὅμως, δυστυχῶς, ἀρκετά διαδεδομένη.

Θά τολμοῦσα νά πῶ καί κάτι ἄλλο· Σήμερα, ἐάν λίγο παρατηρήσεις τά παιδιά πού ἔρχονται νά παντρευτοῦν, εἶσαι σχεδόν βέβαιος γιά τό ἐάν θά ἐπιτύχουν ἤ ὄχι. Γιατί ὁ καθένας, ὅπως λέει καί ἡ παροιμία, «αὐτό πού ἔχει δίνει». Καί ὅταν βλέπεις κάποιον καί δέν ἔχει τίποτα, τί θά δώσει αὐτός ὁ ἄνθρωπος; Καί ἔτσι γνωρίζεις ἐκ τῶν προτέρων ὅτι εἶναι θέμα χρόνου ἡ διάλυση μιᾶς τέτοιας οἰκογένειας.

Πῶς βλέπει τώρα ἡ ᾿Εκκλησία τόν γάμο; Σάν μυστήριο ἀγάπης καί ἀλληλοπεριχώρησης. Μέσα στήν ᾿Ακολουθία τοῦ Γάμου, πού εἶναι θαυμασιώτατη καί θεολογικώτατη καί καλύπτει ὅλες τίς πλευρές τῆς ζωῆς, ἀπό τήν ἀρχή μαθαίνουμε ὅτι ὁ γάμος εἶναι ὁδός σωτηρίας, «ὑπέρ τῶν δούλων τοῦ Θεοῦ τάδε καί τάδε καί τῆς σωτηρίας αὐτῶν». Εἶναι ὁ κεντρικός λόγος ἡ σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου, ἡ ὁλοκλήρωσή του μέσα ἀπό τήν κοινωνία μέ τόν Θεό καί μέ τόν ἄνθρωπο.

Εἴπαμε ὅτι ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἀνδρόγυνη φύση. ῎Ετσι λοιπόν μέσα ἀπό τήν κοινωνία τοῦ γάμου ὁλοκληρώνεται. Αὐτό σημαίνει σώζεται, γίνεται ἀκέραιη, σώζεται ἡ ἀνθρώπινη φύση. Καί μέ τήν κοινωνία μέ τόν Θεό, πλέον αὐτή ἡ ἀνθρώπινη πραγματικότητα γίνεται Θεανθρώπινη.

Τό ἀρχέτυπο τοῦ γάμου εἶναι γνωστό, τό τονίζει θαυμάσια τό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα· Εἶναι ἡ σχέση τοῦ Χριστοῦ καί τῆς ᾿Εκκλησίας, μιά σχέση θυσιαστική, γιατί εἶναι ἀγαπητική, καί ἐπειδή εἶναι ἀγαπητική εἶναι θυσιαστική. Εἶναι ὁ εὐλογημένος συναγωνισμός ποιός θά τιμήσει πρῶτος τόν ἄλλον, ποιός θά ἀναπαύσει πρῶτος τόν ἄλλον.

᾿Αλλά αὐτό τό μυστήριο, μᾶς τονίζει ἡ ᾿Εκκλησία ἀπό τήν ἀρχή, δέν εἶναι ἁπλά ἕνα στοιχεῖο τοῦ κόσμου αὐτοῦ, ἀλλά ἐντάσσεται μέσα στήν προοπτική τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ, γιατί οὐσιαστικά προετοιμάζει γι’ αὐτό τόν ἄλλον γάμο, τῆς ψυχῆς τοῦ ἀνθρώπου μέ τό Χριστό.

῾Η βάση καί τό θεμέλιο τῆς οἰκογένειας εἶναι τό μυστήριο τοῦ γάμου. Μυστήριο ἐκκλησιαστικό σημαίνει τή δομική παρουσία τοῦ Χριστοῦ μέσα σέ αὐτή τή σχέση. ῾Ο Θεός δέν ἔρχεται ἐξωτερικά γιά νά εὐλογήσει, ἔρχεται γιά νά θεμελιώσει αὐτή τή σχέση στό δικό Του πρόσωπο. Δέν ὑπάρχει ἄλλο θεμέλιο. Τό μυστήριο δέν εἶναι νομιμοποίηση τῆς σχέσης· εἶναι θεμελίωση αὐτῆς τῆς σχέσης πάνω στό ἀτράνταχτο θεμέλιο «ὅς ἐστίν ᾿Ιησοῦς Χριστός».

Καί τώρα τό ἐρώτημα· «Πόσο τό καταλαβαίνουμε;». Καί ἐμεῖς, οἱ κληρικοί, πού τό τελοῦμε ἀλλά καί τό ζευγάρι πού ἔρχεται νά παντρευτεῖ. Πόσο τό θέλουμε; Πόσο τό θέλουνε πραγματικά νά εἶναι ἔτσι ὁ γάμος τους; Καί βέβαια πόσο τό προσπαθοῦμε; Πόσο προσπαθοῦν νά βιώσουν αὐτό πού συνέβη, νά κρατήσουν ζωντανή αὐτή τήν Θεανθρώπινη πλέον διάσταση τοῦ γάμου; Πόσο ἐπιδιώκει τό ζευγάρι νά ζήσει αὐτή τήν ἀλήθεια. Ποιά; Τήν παρουσία τοῦ Θεοῦ στή σχέση τους!

Στά παλαιότερα χρόνια, τότε πού ἴσως οἱ ἄνθρωποι παντρευόντουσαν μέσα ἀπό γνωριμίες, αὐτό πού ἔδενε τό γάμο ἦταν μιά αἴσθηση πού ὑπῆρχε· ἡ αἴσθηση τοῦ ἱεροῦ· «Αὐτή εἶναι ἡ γυναίκα μου πλέον», «αὐτός εἶναι ὁ ἄνδρας μου». Ξεκινώντας ἀπό αὐτό, πού σήμαινε στό βάθος ὅτι ἀποδεχόντουσαν τόν ἄλλον σάν τό στέφανο καί τήν δόξα μέ τήν ὁποία τούς στεφανώνει ὁ Θεός, τούς ἔκανε νά ἀγωνίζονται καί τελικά ἡ σχέση τους αὐτή νά λειτουργεῖ ἔτσι.

᾿Εδῶ θέλω νά κάνω μιά σύντομη ἀναφορά στίς προγαμιαῖες σχέσεις καί νά πῶ πάρα πολύ ἁπλά ὅτι αὐτές οἱ σχέσεις ὑπονομεύουν τό μυστήριο τοῦ γάμου. Γιατί; Γιατί αὐτές οἱ σχέσεις δηλώνουν ὅτι «δέν ἔχω ἀνάγκη τόν Θεό γιά νά εἶναι ὁ ἄλλος δικός μου» καί αὐτή εἶναι ἡ βάση τῆς ἀποτυχίας.

῎Ετσι θά λειτουργήσει στή συνέχεια, μέ αὐτό τό κριτήριο δέν εἶναι πλέον ὁ ἄλλος τό πρόσωπο μέ τόν ὁποῖο ὁ Θεός μέ στεφανώνει καί μέ δοξάζει. Δέν εἶναι ὁ στέφανος καί ἡ δόξα πλέον τοῦ ἄλλου ὁ καθένας καί ὁ ἀγώνας γιά νά τόν βλέπουν ἔτσι, ἀλλά εἶναι μιά ἐγωιστική ἐπιλογή. ῾Η νάρκη στά θεμέλια τῆς οἰκογένειας ἔχει μπεῖ, εἶναι αὐτή ἡ ἔλλειψη σεβασμοῦ κατ’ ἀρχήν στό πρόσωπο τοῦ Θεοῦ, εἶναι ἡ ἔλλειψη σεβασμοῦ στό πρόσωπο τοῦ ἄλλου.

Καί εἶναι σημαντικό νά βοηθήσουμε τούς νέους ἀνθρώπους νά καταλάβουν αὐτή τήν οὐσιώδη κατάσταση πού δημιουργεῖ αὐτή ἡ σχέση, τήν ὁποία τήν διεκδικοῦν, χωρίς νά καταλαβαίνουν ὅτι διεκδικοῦν τήν ἀποτυχία τους.

῎Ετσι, λοιπόν, ὅταν κανείς ἐπιλέγει ἔτσι, δέν ἐπιλέγει γιατί ἀγαπᾶ, ἐπιλέγει γιατί ἔχει ἐγωισμό, γιατί θέλει καί ἀπαιτεῖ ἀπό τόν ἄλλον ὅ,τι τοῦ ἀρέσει, ὅ,τι τόν ἐνδιαφέρει. ῎Αλλωστε ἡ πραγματική ἀγάπη δέν εἶναι τά ἀνθρώπινα συναισθήματα, πού τόσο εὔκολα πολλές φορές ἐξατμίζονται, ἀλλά εἶναι καρπός τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος.

Μέ τόν γάμο θεμελιώνεται λοιπόν ἡ οἰκογένεια. ῾Η ἀγάπη εἶναι ἡ συνεκτική δύναμη τοῦ γάμου. Τά παιδιά εἶναι καρπός αὐτῆς τῆς ἀγάπης. Καί ὁ γάμος καί ἡ οἰκογένεια καί τά παιδιά εἶναι ἡ κατάφαση τῆς ᾿Εκκλησίας στή σεξουαλικότητα τοῦ ἀνθρώπου. Καί εἶναι σημαντικό νά τό κατανοήσουμε καί αὐτό στόν τρόπο μέ τόν ὁποῖο ἀντιμετωπίζουμε τά ζευγάρια.

῎Αλλωστε σέ αὐτή τήν ἱερώτερη ὥρα τοῦ γάμου, τί προσευχόμεθα; Νά χαρίσει ὁ Θεός στό ζευγάρι ὁμόνοια ψυχῶν καί σωμάτων. ᾿Αλλά εἶναι πάρα πολύ σημαντική ἡ σειρά μέ τήν ὁποία ἡ ᾿Εκκλησία παραθέτει τά πράγματα. ῾Η ὁμόνοια τῶν ψυχῶν εἶναι ἡ βάση καί τό θεμέλιο· αὐτή θά ὁδηγήσει στήν ὁμόνοια καί τῶν σωμάτων.

῞Ολοι μας ξέρουμε ὅτι τά ζευγάρια σήμερα δέν διαλύονται γιατί δέν ἔχουν σχέσεις ἐρωτικές, ἀλλά διαλύονται γιατί δέν ἔχουν ἀγάπη. ῾Η οἰκογένεια, λοιπόν, στήν προοπτική τῆς ᾿Εκκλησίας, ἡ ᾿Εκκλησία εἶναι ἡ οἰκογένεια τοῦ Θεοῦ καί ἡ οἰκογένεια καλεῖται νά εἶναι «κατ’ οἶκον» ᾿Εκκλησία.

᾿Εφόσον, λοιπόν, ἡ οἰκογένεια καλεῖται νά εἶναι «κατ’ οἶκον» ᾿Εκκλησία, τί εἶναι ἡ ᾿Εκκλησία; Εἶναι ὁ τόπος τῆς συνάντησης καί κοινωνίας μέ τόν Θεό, ὁ τόπος τοῦ ἁγιασμοῦ τοῦ ἀνθρώπου. ῎Αρα λοιπόν ἡ οἰκογένεια στήν προοπτική τῆς ᾿Εκκλησίας εἶναι τόπος ἁγιασμοῦ καί θεώσεως τοῦ ἀνθρώπου.

῾Η ᾿Εκκλησία μιλάει καί γιά τήν παιδοποιία καί γιά τήν καλλιτεκνία. Τήν παιδοποιία, ὡς καρπό τῆς ἀγάπης τῶν ἀνθρώπων, καί ὅτι παράλληλα δέν εἶναι θέμα ποσότητας παιδιῶν· εἶναι θέμα καλλιτεκνίας, σωστῆς ἀγωγῆς καί σωστοῦ μεγαλώματος, δηλαδή προετοιμασίας τῶν ἁγίων. Καί εἶναι πάρα πολύ σημαντικό τό νά καταλάβει ἡ οἰκογένεια ὅτι ἀπό ἐκεῖ ξεκινάει ἡ ἀγωγή τῶν παιδιῶν. Ξεκινάει ἀπό τό ὅτι ἑτοιμάζουμε τά παιδιά γιά νά γίνουνε μέλη τῆς βασιλείας του Θεοῦ, γιά νά ἁγιασθοῦν. Γιατί χωρίς αὐτή τήν προϋπόθεση, χωρίς αὐτή τή βάση στήν ζωή τους, ὅ,τι καί νά κτίσουν θά εἶναι ἀποτυχημένο.

Σήμερα τό βλέπουμε πάρα πολύ ἔντονα· Τά παιδιά μας δυσκολεύονται, γιατί δέν ἔχουν θεμέλιο καί γι’ αὐτό ταλανίζονται διαρκῶς δεξιά καί ἀριστερά.

Πρωτογενής φορέας τῆς ἀγωγῆς τῶν παιδιῶν εἶναι τό εὐλογημένο σπίτι. Τά παιδιά πού ζοῦν σέ ἕνα εὐλογημένο σπίτι ἔχουν πραγματικά γερά θεμέλια. ᾿Αληθινά εὐλογημένο. Διότι, προσέξτε, τό σπίτι μπορεῖ νά εἶναι καί θρησκόληπτο καί τότε πλέον καταστρέφει καί γκρεμίζει.

Ποιός εἶναι ὁ τρόπος τῆς ζωῆς τῆς οἰκογένειας; Εἶναι ὁ τριαδικός τρόπος. ῾Η ἀλληλοπεριχώρηση τῶν προσώπων. Λέμε ὅτι στήν ῾Αγία Τριάδα τά πρόσωπα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος ἀλληλοπεριχωροῦνται καί ὅτι ὁ Θεός εἶναι ᾿Αγάπη. Χωρᾶνε τό ἕνα δίπλα στό ἄλλο χωρίς τό ἕνα νά εἶναι ἀπειλή τοῦ ἄλλου. Καί τό πλήρωμα τῆς σχέσης αὐτῆς εἶναι ἡ ἀγάπη. Κατά τόν ἴδιο τρόπο, λοιπόν, αὐτό εἶναι τό πρότυπο μιᾶς οἰκογένειας. Εἶναι ἡ ζωή τῆς ἀλληλοκενώσεως, αὐτῆς τῆς ἀλληλοπεριχωρήσεως, ὅπου ὁ ἕνας δέν εἶναι ἀπειλή τοῦ ἄλλου. ᾿Εάν κάποιος ἀπό τούς συζύγους εἶναι ἀπειλή γιά τόν ἄλλον, ἄν νοιώθουμε τά παιδιά ἀπειλή μας, ἐάν τά παιδιά νοιώθουν τούς γονεῖς ὅτι εἶναι ἀπειλή, αὐτό σημαίνει ὅτι εἶναι θεμελιωμένα σέ λάθος θεμέλιο. Εἶναι λάθος ἡ ἀγωγή τήν ὁποία προσφέρουμε, γιατί εἶναι λάθος τά βιώματα τά ὁποῖα καί τά παιδιά ζοῦν στή δική μας στάση.

Στήν ᾿Εκκλησία ἔχουμε τίς εἰκόνες· στήν «κατ’ οἶκον» ᾿Εκκλησία οἱ γονεῖς εἶναι οἱ πρῶτες, οἱ ζωντανές εἰκόνες στό εἰκονοστάσι τῆς «κατ’ οἶκον» ᾿Εκκλησίας καί περιμένουμε νά συμπληρωθεῖ μέ τά παιδιά, πού θά εἶναι καρπός τῆς ἀγάπης τῶν ἀνθρώπων καί ζωντανές εἰκόνες τοῦ Θεοῦ.

῞Ενα βασικό πρόβλημα τοῦ γάμου, ξέρουμε πάρα πολύ καλά ὅτι εἶναι ὁ ἐγωισμός τῶν συζύγων. Τί λέει ἡ ᾿Εκκλησία στούς συζύγους; «Πρέπει νά δώσεις αἷμα γιά νά λάβεις πνεῦμα». ῞Οτι αὐτό πού ὀνομάζουν οἱ ἄνθρωποι εὐτυχία δέν εἶναι περίπατος, δέν εἶναι καλοπέραση· εἶναι ἄσκηση, εἶναι ἀγώνας. ῎Ασκηση παραίτησης καί ἐκκοπῆς τοῦ δικοῦ μας θελήματος προκειμένου νά γίνει τοῦ Θεοῦ τό θέλημα. Καί τοῦ Θεοῦ τό θέλημα εἶναι ἡ ᾿Αγάπη.

῾Ο ῞Αγιος ᾿Ιωάννης ὁ Χρυσόστομος λέει ὅτι «κύριος σκοπός τοῦ γάμου εἶναι ἡ ἀδιάσπαστη ἑνότητα καί κοινωνία τῶν συζύγων, ἡ ἐν Χριστῷ συμβίωση, ἡ ὁλοκλήρωση τῶν δύο φύλων, ἡ συσταύρωση καί συνανάσταση τῶν συζύγων, ἡ φιλόθεη, φιλάνθρωπη, φιλότεκνη καί ἐνάρετη ζωή. Τίποτα δέν συγκροτεῖ τόν βίο ὅσο ἡ ἀγάπη τοῦ ἄνδρα καί τῆς γυναίκας. Πρότυπο καί μέτρο τῆς ὑλικῆς ἀγάπης, ἡ ᾿Αγάπη τοῦ Χριστοῦ καί τῆς ᾿Εκκλησίας».

Μένει ἕνα ἐρώτημα καίριο· «Μπορεῖ μιά οἰκογένεια νά εἶναι ὑγιής ἔξω ἀπό τήν ᾿Εκκλησία;» Στό ἐρώτημα αὐτό ἀπαντᾶ ἡ σύγχρονη ἐποχή μας. Βλέπουμε γύρω μας τούς καρπούς τῆς αὐτονομίας τῆς οἰκογένειας ἀπό τήν ᾿Εκκλησία καί ἀπό τήν κοινωνία μέ τόν τριαδικό Θεό.

Στό σημεῖο αὐτό, ἐπίσης, μιά σύντομη ἀναφορά στή δική μας εὐθύνη, στήν εὐθύνη τῶν κληρικῶν. Εἴμαστε ποιμένες. Τί κάνουμε γιά τόν γάμο καί τήν οἰκογένεια; Τελοῦμε τό μυστήριο. Πόσο συνείδηση ἔχουμε αὐτοῦ πού τελοῦμε; Αὐτό τό φανερώνει ὁ τρόπος πού τό τελοῦμε. ῎Οχι μόνο τήν ὥρα τῆς ἱεροτελεστίας ἀλλά καί ὁ τρόπος τῆς προετοιμασίας, ὁ τρόπος πού ὑποδεχόμαστε τό ζευγάρι πού ἔρχεται νά βγάλει τήν ἄδεια, τό πῶς τούς βλέπουμε, τό πῶς τούς ἀντιμετωπίζουμε, τό πόσο τούς προετοιμάζουμε καί γιατί ὄχι, τούς κατηχοῦμε.

Εἶναι σημαντικό νά καταλάβουμε, καί ἡ οἰκογένεια ἀλλά καί ἐμεῖς, ὅτι ἡ οἰκογένεια δέν ἔχει ἄλλο στήριγμα ἀπ’ τήν ᾿Εκκλησία στήν πορεία της γιά τήν ἀντιμετώπιση τῶν προβλημάτων της. ῎Αρα, λοιπόν, ἡ ἐκκλησιαστική ζωή τῆς οἰκογένειας εἶναι τό μόνο οὐσιαστικό ἀντίδοτο.

᾿Εμεῖς εἴμαστε οἱ κύριοι παράγοντες στήν ἐκκλησιαστική ζωή τῆς οἰκογένειας, ὄχι μόνο διότι τελοῦμε τή Θεία Λειτουργία καί τά μυστήρια τῆς ᾿Εκκλησίας ἀλλά καί μέ τόν τρόπο μέ τόν ὁποῖο ἑτοιμάζουμε τούς ἐνορίτες μας καί μέσα σέ αὐτούς βέβαια εἶναι καί οἱ οἰκογένειες.

Εἶναι χαρακτηριστικό ὅτι μιά ἐνορία συγκροτεῖται ἀπό ἕνα συγκεκριμένο ἀριθμό οἰκογενειῶν. ῎Αρα δηλαδή μικρῶν «κατ’ οἶκον» ᾿Εκκλησιῶν, πού συγκροτοῦν τή μεγάλη ᾿Εκκλησία, τήν ἐνορία, πού εἶναι ἡ οἰκογένεια τοῦ Θεοῦ πού κατοικεῖ σέ ἕναν συγκεκριμένο τόπο. ῎Αρα, λοιπόν, πρέπει νά μετρήσουμε τίς εὐθύνες μας σ’ αὐτό. ῾Ο Θεός θά ζητήσει καί ἀπό ἐμᾶς λόγο γιά τήν κατάσταση πολλῶν οἰκογενειῶν καί ἀκόμα γιά τόν τρόπο μέ τόν ὁποῖον ὑποδεχτήκαμε αὐτά τά ζευγάρια καί τόν τρόπο μέ τόν ὁποῖον τελέσαμε τό μυστήριό τους!

῾Η ἐκκλησιαστική ζωή, πού ἀναφέρθηκε πιό πάνω ὅτι εἶναι τό μοναδικό ἀντίδοτο, τί σημαίνει; Σημαίνει τήν πίστη τήν σωστή, τήν προσευχή, τήν λειτουργική ζωή, τόν ἀγώνα γιά κάθαρση καί ἁγιασμό. Χρειάζεται ἡ πνευματική τροφοδοσία, πού εἶναι ἡ ἐξομολόγηση, ἡ μελέτη τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ καί ἄλλων βιβλίων, ἡ νηστεία. Τελικά καί οὐσιαστικά ἡ πνευματική τροφοδοσία δίδεται στή ζωή τῆς ἐνορίας!

᾿Εμεῖς ἔχουμε κάνει τήν ἐνορία μας τόπο φιλόξενο; Τόπο πού ἀναπαύονται οἱ ἄνθρωποι πού ἔρχονται; Καί ἡ θεραπεία στίς πληγές τῆς οἰκογένειας εἶναι ὁ ἀγώνας γιά τήν βίωση τῶν ἀρετῶν, εἶναι ὁ ἀγώνας γιά τήν φανέρωση τοῦ νοήματος τῆς ζωῆς. ῾Η ζωή μέσα στήν ᾿Εκκλησία εἶναι ἡ πηγή τῆς ἔμπνευσης σέ δύσκολες ὧρες.

Θεωρῶ λοιπόν, καταλήγοντας, ὅτι ἐμεῖς, ὡς ποιμένες, ἔχουμε μιά μεγάλη εὐθύνη· Νά ἀνοίγουμε τόν δρόμο στούς ἀνθρώπους πού ὁδηγεῖ στήν οἰκογένεια τοῦ Θεοῦ, στήν ἐνορία, στήν ᾿Εκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Καί τό δεύτερο· Νά ἑτοιμάσουμε τή μεγάλη οἰκογένεια, τήν ἐνορία, γιά νά ὑποδεχτεῖ τήν μικρή οἰκογένεια, τήν «κατ’ οἶκον» ᾿Εκκλησία.

῾Η ᾿Εκκλησία εἶναι ἡ μόνη πού μπορεῖ νά ἑρμηνεύει τά πράγματα, εἶναι ἡ μόνη πού ξέρει ἐπί τῆς οὐσίας γιατί διαλύονται οἱ οἰκογένειες. Δέν ψάχνουμε· ξέρουμε ἐκ τῶν προτέρων. ῞Οταν ἕνα σπίτι δέν ἔχει οἰκοδομηθεῖ σέ σωστό θεμέλιο, εἶναι θέμα χρόνου τό νά γκρεμιστεῖ.

᾿Εμεῖς εἴμαστε συνεργοί στήν οἰκοδομή. Πολλές φορές ὅταν πέσει μιά πολυκατοικία κατακυρώνουμε τήν εὐθύνη στόν μηχανικό πού τήν ἔφτιαξε. ῎Ας εὐχηθοῦμε νά μήν μᾶς κατακυρώσει ὁ Θεός τήν εὐθύνη γιά «κα

πηγή

Παντρεύομαι σημαίνει δέχομαι τον άλλο όπως είναι γιατί τον αγαπάω.

Tι σημαίνει ένα διαζύγιο;
Την ανικανότητά μας να αγαπήσουμε.
 Αυτό βασικά σημαίνει. Όλα τα υπόλοιπα είναι οι δικαιολογίες μας. Την αποτυχία να αγαπηθούμε. Τη λαθεμένη αντίληψη που είχαμε για τον γάμο. Ο γάμος δεν είναι βίος ανθόσπαρτος. [...]
Μελετήστε με προσοχή την ακολουθία του Μυστηρίου [ενν. του γάμου]. Υπάρχει και μεταφρασμένη. Εκεί μέσα λοιπόν υπάρχουν όλα τα στοιχεία και όλες οι προϋποθέσεις που αν τις ζήσεις φθάνεις στην πληρότητα της σχέσης σου. Η Εκκλησία από την αρχή μας δείχνει τον δρόμο: «Ευλογημένη η Βασιλεία του Πατρός…». Κι εκείνη τη στιγμή με το Ευαγγέλιο κάνει ο ιερέας το σημείου του Σταυρού. Τι σημαίνει αυτό; Τρία πράγματα βασικά.
Ξέρετε, παιδιά μου, για πού ξεκινάτε; Δεν ξεκινάτε για το άγνωστο με βάρκα την ελπίδα. Ξεκινάτε για τη Βασιλεία του Θεού. Αυτή είναι η πορεία του γάμου.
Ποιος θα είναι ο οδηγός σας σ” αυτήν την πορεία; Το Άγιο Ευαγγέλιο.
Ποια είναι η πορεία σας; Η Σταυρική!
Λέω στα ζευγάρια που παντρεύω: «Αν το καταλάβατε, παιδιά μου, σήμερα πρέπει να πεθάνετε, πρέπει να πεθάνει ο εγωισμός σας. Ξεκινήσατε καθένας από το σπίτι του και ήρθατε εδώ και τώρα φεύγετε από εδώ μαζί σε ένα καινούργιο σπίτι. Πολύ ωραία. Τι σημαίνουν όλα αυτά; Ο κάθε ένας πρέπει να φύγει από τον εαυτό του πια. Από αυτό που ήταν μέχρι τώρα. Κι εδώ η Χάρις του Θεού σάς ένωσε.»
Βλέπετε κάποια στιγμή ενώνουμε τα χέρια και τους λέω: «Έχετε δει δύο κλειδιά περασμένα σε κρίκο; Όπου και να “ναι, θα είναι μαζί. Στην τσέπη μας ευρίσκονται ή μας πέσαν στον δρόμο ή τα πετάξαμε στη θάλασσα, θα είναι πάντα μαζί γιατί τα ενώνει ένας κρίκος. Αν όμως βγουν από τον κρίκο είναι ζήτημα τύχης, αν θα μείνουν και τα δύο κοντά και μαζί. Ποιος είναι ο κρίκος; Η χάρη του Θεού. Βάλτε τα χέρια σας, βάλτε τις καρδιές σας και οι δυο σας στο χέρι του Θεού. Ο Θεός δεν μας παίρνει με το ζόρι, απλώνει το δικό Του χέρι και εάν εσείς με τη θέληση βάλετε τα δικά σας χέρια ο Θεός θα σας ενώσει σε μια ενότητα τέλεια και αγία και έτσι να πορευτείτε.»
Όταν στην Ελλάδα καθιερώθηκε ο πολιτικός γάμος, εγώ πανηγύριζα. Είπα, «επιτέλους, θα αποφύγω την ταλαιπωρία να παντρεύω ανθρώπους που δεν ξέρουν τι κάνουν.» Να πας στον Δήμαρχο κι όπου θέλεις. Όχι όμως εδώ! Γιατί ο χώρος αυτός εδώ είναι για αυτούς που ξέρουν τι θέλουν και πιστεύουν τι κάνουν. Ένα διαζύγιο μπορεί να έχει πολλές αφορμές, αλλά οι αιτίες του είναι λίγες.
Πώς προετοιμάζονται δύο νέοι άνθρωποι για να παντρευτούν; Από “κεί θα καταλάβεις ποια θα είναι η συνέχεια.
Πόσο καλά γνωρίζονται; Ή πόσο βαθιά αγνοούνται;
Έχω ακούσει πολλές φορές την παρατήρηση «δεν ήτανε έτσι στην αρχή». Έτσι ήτανε, παιδί μου, αλλά εσύ δεν τον είδες. Ο αρραβώνας δεν είναι μια χαζοχαρούμενη περίοδος που θα κοιτάξουμε πώς θα περάσουμε καλά. Είναι ακριβώς μια περίοδος που οι άνθρωποι μιλάνε σοβαρά για το μέλλον τους, βλέπουν αν συμφωνούν, αν ταιριάζουν, αν έχουν την ίδια πλεύση μέσα στη ζωή τους, ακόμα μερικές φορές σε μερικά πράγματα, που φαίνονται πιο ρηχά, πιο εύκολα.
Κάποτε έλεγα σε δυο παιδιά που συνδεόντουσαν:
- Παιδιά χωρίστε τώρα γιατί θα χωρίσετε αύριο.
- Μα γιατί;
- Γιατί δεν έχετε καμία σχέση μεταξύ σας. Τα ενδιαφέροντα του ενός είναι τελείως διαφορετικά κι εξειδικευμένα, του άλλου είναι -τα παιδιά χρησιμοποιούν σήμερα αυτή τη λέξη- «μπάζα». Σε λίγο εσύ θα αρχίσεις να τη ζηλεύεις και εσύ σε λίγο θα αρχίσεις να κουράζεσαι. Λοιπόν, μην κάνετε λάθη!
Ευτυχώς κατάλαβαν έγκαιρα. Γιατί είναι πάρα πολύ σημαντικό να βλέπεις την αλήθεια. Το σ” αγαπώ και μ” αγαπάς είναι εύκολο να το λες, δύσκολο όμως να το ζεις. Εμείς μάθαμε ότι η αγάπη είναι σαρκωμένη. Κι αν δεν σαρκώνεται, δεν σταυρώνεται, τότε ακριβώς δεν προχωράει.
Το Διαζύγιο τελικά είναι μια αποτυχία. Το ερώτημα όμως είναι το εξής: Πώς θα αντιμετωπίσουμε ένα διαζύγιο; Διδασκόμεθα από τα λάθη μας; Καταλάβαμε γιατί φτάσαμε εδώ; Πρώτα-πρώτα έχουμε τη συνείδηση ότι αποτύχαμε; Και δεν αποτύχαμε τυχαία, αποτύχαμε για συγκεκριμένους λόγους, καθαρούς και ορατούς ή πιστεύουμε ότι φταίει μόνο ο άλλος; Στα ζευγάρια που παντρεύω τους εύχομαι: «Παιδιά μου, σας εύχομαι να μάθετε στη ζωή σας να φταίτε πάντα και οι δυο μαζί. Γιατί αν πιστέψετε ότι φταίει μόνο ο άλλος, κάτι δεν πάει καλά μεταξύ σας.»
Παντρεύομαι σημαίνει δέχομαι τον άλλο όπως είναι γιατί τον αγαπάω.
Παντρεύομαι σημαίνει ότι αγωνίζομαι, κάνω τα πάντα για να δίνω χαρά σ” αυτόν που αγαπάω. Άρα λοιπόν υπάρχει μια κοινή πορεία και των δύο, δηλαδή το ότι ο άλλος με δέχεται, δεν γεννάει ασυλία του εγωισμού μου, αφού με δέχεται όπως είμαι. Σε δέχεται γιατί σε αγαπάει, εσύ αγαπάς; Τότε διορθώσου. Τότε αφού βλέπεις ότι κάτι ενοχλεί τον άλλο, διόρθωσέ το. Όταν ακούω ανθρώπους να λένε: «εγώ αυτός είμαι ή εγώ αυτή είμαι, δεν αλλάζω», τους λέω: «Κακώς παντρευτήκατε, γιατί όταν κάποιος αγαπάει, αλλάζει.» Δεν αλλάζω σημαίνει δεν αγαπάω. Τα υπόλοιπα είναι περιττά.
Μητροπολίτου, Σισανίου και Σιατίστης Παύλος
Για μια υγιή και ζωντανή οικογένεια, έκδ. Σχολής Γονέων Ιεράς Αρχιεπισκοπής Κύπρου
Πηγή

Μητροπολίτης Σιατίστης: »Το πολιτικό σύστημα αποδεικνύεται ανάξιο της πατρίδας»

oode

Γιά μιἀ ἀκόμη φορἀ τό πολιτικό σύστημα ἀποδεικνύεται ἀνάξιο τῆς πατρίδας καί τῆς ἱστορίας της.
Ζύγισα πολύ μέσα μου αὐτή τήν φράση πρίν τήν καταγράψω, ἀλλά νομίζω ὅτι εἶναι ἀληθινή.
Στό παρελθόν ἡ πατρίδα μας πέρασε δύσκολες ὧρες, τώρα ὅμως αἰσθάνομαι, καί μακάρι νά κάνω λάθος, ὅτι ἔχουμε φθάσει σέ ἕνα ὁριακό σημεῖο.

Καἰ ἐνῶ ἐτούτη τήν ὥρα ἀπαιτεῖται ἡ κοινή συναίνεση ὅλων γιά τό σήμερα καί γιά τό αὕριο αὐτοῦ τοῦ τόπου, καί δέν ὑπάρχει ἄλλη λύση ἐκτός ἀπό τήν κοινή συναίνεση, καί ἐνῶ αὐτό τό ξἐρουν πολύ καλά, ὅλοι οι σοβαροί ἄνθρωποι ἀπό ὅλα τά κόμματα, κυριαρχοῦν δυστυχῶς οἱ ἀκραῖοι καί οἱ ἔξαλλοι καί οἱ τιποτένιοι σέ ὅλους τούς πολιτικούς χώρους.
Περνοῦν καθημερινά ἀπό τίς ὀθόνες τίς τηλεοπτικές άνθρωποι απίθανοι, πού πιστεύουν ὅτι εἶναι καί σπουδαῖοι, ἐνῶ ἐπί τῆς οὐσίας εἶναι κλόουν πού ὅμως δέν μᾶς διασκεδάζουν, ἀλλά μᾶς ἀνησυχοῦν γιατί ἡ γυμνότητα τους εἶναι πλέον ὁρατή.
Μιλοῦν γιά ἀξίες αὐτοί πού ἡ μοναδική τους ἀξία ἦταν τό χρῆμα καί μοναδική τους ἱκανότητα ἡ λεηλασία αὐτοῦ τοῦ τόπου.
Τούς ἀκοῦς νά μιλᾶνε καί διερωτᾶσαι ἀπό ποιά χώρα ἔρχονται. Παριστάνουν τούς σπουδαίους αὐτοί πού ἤδη ἔχουν δώσει ἐξετάσεις καί ἀποδείχθηκαν πολύ μικροί.
Αὐτός ὁ τόπος, ὅπως ἤδη εἴπαμε, ἔχει περάσει καί ἄλλοτε δύσκολες ὧρες καί ἄντεξε καί ἀνορθώθηκε.
Εἶναι σημαντικό ὅμως νά θυμόμαστε ὅτι πέρασε καί ἀμετάκλητες Ἐθνικές καταστροφές, καί σήμερα βρισκόμαστε μπροστά σέ ἕνα τέτοιο ἐνδεχόμενο.
Ἕνα μικρό λάθος καί ἡ ἑπόμενη ἡμέρα ἴσως νά εἶναι πολύ διαφορετική. Πάρα πολύ σύντομα ξεχάσαμε τήν Ἐθνική τραγωδία τῆς Κύπρου, πού καί αὐτήν ἡ ἀφροσύνη μας δημιούργησε.
Αὐτό τό ξέρουν ὅλοι, αὐτό τούς τό φωνάζουν ὅλοι, αὐτό τούς τό παραγγέλουν ὅλοι ἐντός καί ἐκτός Ἑλλάδος, ἀλλά αὐτοί κάνουν πῶς δέν τό βλέπουν καί δέν τό ἀκοῦν.
Ἄραγε οἱ ἡγέτες μας δέν ἔχουν συμβούλους ἤ περιμάζεψαν ἀνίκανους ἀνθρώπους, ὅπως δυστυχῶς συνήθως συμβαίνει σέ ὅλες τίς αὐλές, ὅπου συνήθως ἐπικρατοῦν οἱ ἀσήμαντοι πού πλειοδοτοῦν σέ ἐξαλλοσύνη καί ὄχι οἱ σοβαροί πού ἀποσύρονται στό περιθώριο;
Αὐτοί πού ἐνδιαφέρονται περί «πάρτης» καί ὄχι περί Πάτρης. Μήπως εἶμαι ὑπερβολικός ἤ κινδυνολόγος; Θά χαιρόμουν πρῶτος ἄν συνέβαινε κάτι τέτοιο.
Φοβοῦμαι ὅτι οἱ μεγάλοι μονομάχοι ἔχουν αὐτοεγκλωβιστεῖ μέ τούς ἑκατέρωθεν κομπάρσους γύρω τους.
Ὁ ἕνας μοιάζει νά βιάζεται νά παραδώσει τήν ἐξουσία καί ὁ ἄλλος προσπαθεῖ νά τήν ἀποφύγει.
Ἄν τό θῦμα αὐτῆς τῆς ὑπόθεσης ἦταν κάποιος ἀπό τούς δύο, δέν θά εἶχε ἰδιαίτερη σημασία.
Αὐτός ὅμως πού πραγματικά κινδυνεύει δέν εἶναι κάποιος ἀπό τούς δύο, ἀλλά ἡ Πατρίδα καί θά ἦταν τραγικό νά κινδυνεύσει ἀπό τήν ἀνικανότητα τους.
Τό μοναδικό πού αἰσθάνομαι νά προέχει εἶναι ἡ Ἑνότητα ὅλων! ἡ Ἑνότητα ὅλων! ἡ Ἑνότητα ὅλων!
Γνωρίζω ὅτι κάποιοι θά ἐνοχληθοῦν μέ τό κείμενο αύτό. Κάποιοι θά προσπαθήσουν νά τό διαστρέψουν. Τό ἔχουν ξανακάνει ἄλλωστε στό πρόσφατο παρελθόν.
Κάποιοι θά διερωτηθοῦν γιατί ὁμιλῶ. Κάποιοι θά μοῦ ἀμφισβητήσουν ἀκόμη καί τό δικαίωμα νά ὁμιλῶ, σάν νά μήν εἶμαι κανονικός πολίτης αὐτῆς τῆς χώρας.
Αὐτοί εἶναι τά φασιστοειδῆ πού τά συναντᾶ κανείς σέ ὅλους τούς χώρους, ἐνδεδυμένα βέβαια μέ ἔνδυμα δημοκρατικότητας καί πλεονάζοντος «προοδευτισμοῦ».
Δέν μέ ἐνδιαφέρουν ὅμως αὐτοί. Ἐγώ ἀναζητῶ ἐκείνους πού ἀκόμη σκέπτονται, προβληματίζονται καί ἀνησυχοῦν. Εὐτυχῶς καί αὐτοί ὑπάρχουν παντοῦ.
Παλεύετε, Κύριοι τοῦ πολιτικοῦ συστήματος, γιά τό ἐάν στίς 29 Δεκεμβρίου ἡ χώρα θά ἔχει ἤ δέν θά ἔχει Πρόεδρο καί δέν σᾶς ἀπασχολεῖ τό ἐάν, καί ἐξ αἰτίας τῆς ἀδιαλλαξίας σας, αὐτός ὁ τόπος δέν θά χρειάζεται πλέον Πρόεδρο!
Ξεσηκωθεῖτε ὅλοι οἱ σοβαροί καί ἀπαιτεῖστε ἕνα καί μόνον. Ἑνότητα! Πρίν εἶναι ἀργά.
To είδαμε εδώ

Ὁ Σιατίστης Παῦλος γιὰ τὰ Χριστούγεννα

-Πῶς ὁ Χριστὸς μὲ τὴ Γέννησή του ἀναγεννᾶ τὴν ἀνθρώπινη φύση μας;

Κατ’ ἀρχὴν σᾶς εὐχαριστῶ θερμὰ πού μου δίνετε τὴν δυνατότητα νὰ ἐπικοινωνήσω μὲ τοὺς ἐκλεκτοὺς ἀναγνῶστες σας καὶ μάλιστα καθ’ ὁδὸν καὶ ἐν πορείᾳ πρὸς τὴν Μητρόπολη τῶν ἑορτῶν, τὰ Χριστούγεννα.

Εἶναι σημαντικὸ νὰ κατανοήσουμε ὅτι τὰ γεγονότα τῆς ζωῆς τοῦ Χριστοῦ εἶναι γεγονότα τῆς προσωπικῆς μας ζωῆς καὶ ἱστορίας. Μᾶς ἀφοροῦν ἄμεσα καὶ προσωπικά. Ἔρχονται νὰ ἀπαντήσουν στὰ πιὸ καίρια ὑπαρξιακά μας ἐρωτήματα καὶ νὰ θεραπεύσουν τὶς πληγές μας. Ἀκόμη ἔρχονται νὰ ἑρμηνεύσουν τὰ γεγονότα τοῦ σήμερα.

Ἡ πτώση τοῦ ἀνθρώπου δὲν ἦταν μία ἠθικὴ παράβαση, ἀλλὰ ἕνας ὀντολογικὸς ἀκρωτηριασμὸς τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως. Ὁ πειρασμὸς τοῦ πρώτου ἀνθρώπου ἦταν ἐὰν θὰ θεωθεῖ διὰ τῆς κοινωνίας του μὲ τὸ Θεὸ ἤ αὐτονομημένος ἀπὸ τὸν Θεό. Μιλᾶμε γιὰ τὸ προπατορικὸ ἁμάρτημα λησμονώντας ὅμως τὸ οὐσιαστικὸ περιεχόμενο τῆς λέξεως ἁμαρτία.

Τὸ ρῆμα ἁμαρτάνω σημαίνει ἀποτυχαίνω, κάνω λάθος. Ἁμαρτία λοιπὸν σημαίνει ἀποτυχία. Ποιὰ λοιπὸν εἶναι ἡ ἁμαρτία, δηλαδὴ ἡ ἀποτυχία, τοῦ πρώτου ἀνθρώπου;

Ὁ Ἀδὰμ ἐπεχείρησε νὰ γίνει Θεός, χωρὶς τὸν Θεό, ἀλλὰ ἀπέτυχε. Ἀντὶ νὰ θεωθεῖ ὑπέταξε τὴν ζωή του στὴν φθορά, στὸν πόνο καὶ τελικὰ στὸν θάνατο. Εἶναι σημαντικὸ νὰ κατανοήσουμε ὅτι ὁ Θεὸς δὲν δημιούργησε τίποτα ἀπὸ αὐτά. Ἡ φθορά, ὁ πόνος καὶ ὁ θάνατος ἦταν ἀνύπαρκτα στὴν κατάσταση τῆς ἀρχέγονης δικαιοσύνης, δηλαδὴ στὴν ζωὴ πρὸ τῆς πτώσεως.

Ἡ πτώση λοιπὸν ὁδήγησε στὴν ἔκπτωση ἀπὸ τὴν κοινωνία μὲ τὸν Τριαδικὸ Θεὸ καὶ στὴν ὀντολογικὴ διαφθορὰ τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως. Ὁ ἄνθρωπος ἐπεχείρησε πολλὲς φορὲς μέσα στὴν ἱστορία νὰ ὑπερβεῖ τὴν θνητότητά του, ἀλλὰ ματαίως. Αὐτὴ ἡ ματαιότητα τῆς αὐτοσωτηρίας συνειδητοποιεῖται σὲ δύο ἐκφραστικὰ κείμενα τῆς ἀρχαιοελληνικῆς παραδόσεώς μας.

Στὸ ποίημα τοῦ Διγενῆ Ἀκρίτα. Ὁ Διγενὴς εἶναι ὁ δυνατὸς ἄνθρωπος ποὺ νικᾶ ὅποιον ἐπιχειρεῖ νὰ παλέψει μαζί του. Ἔρχεται ὅμως ἡ στιγμὴ ποὺ θὰ παλέψει μὲ τὸν χάρο στὰ μαρμαρένια ἁλώνια. Ἐκεῖ γιὰ πρώτη φορὰ ὁ Διγενὴς θὰ νικηθεῖ. Ἐκεῖ γιὰ μία ἀκόμη φορὰ ὁ θάνατος θὰ νικήσει.

Τὸ δεύτερο κείμενο εἶναι ἡ Τραγωδία τοῦ Αἰσχύλου «ὁ Προμηθέας Δεσμώτης». Καταδικασμένος ὁ Προμηθέας νὰ εἶναι δεμένος στὸν Καύκασο γιατί ἐπεχείρησε νὰ κλέψει τὸ ἱερὸν πῦρ ἀπὸ τοὺς Θεοὺς καὶ καθὼς ἕνα ὄρνεο κατὰ καιροὺς τοῦ κατατρώγει τὸ συκώτι μάταια ἀγωνίζεται νὰ ἐλευθερωθεῖ. Ὁ Ἑρμῆς ποὺ περνάει ἀπὸ ἐκεῖ καὶ βλέπει τὸ μαρτύριό του τοῦ λέγει: «Ποτὲ δὲν θὰ πάρουν τέλος τὰ δεινά σου ἐκτὸς ἂν ὁ Θεὸς σὲ λυπηθεῖ καὶ στείλει κάποιον δικό του νὰ σὲ σώσει». Αὐτὴ ἡ συνειδητοποίηση τῆς ἀδυναμίας γιὰ αὐτοσωτηρία ὁρίζει τὸ «πλήρωμα τοῦ χρόνου», τὸν κατάλληλο καιρὸ κατὰ τὸν ὁποῖο ὁ Θεὸς στέλνει κάποιο δικό Του.

Ὁ Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ γίνεται ἄνθρωπος, προσλαμβάνει τὴν ἀνθρώπινη φύση μας γιὰ νὰ τὴν θεραπεύσει. Τὰ Χριστούγεννα, στὰ ἄχραντα σπλάχνα τῆς Θεοτόκου, ἡ ἀνθρώπινη φύση μας μπολιάζεται μὲ τὸ θεϊκὸ μπόλι.

Ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ Σωτήρας ὄχι μὲ κάτι ποὺ κάνει, ἀλλὰ μὲ αὐτὸ ποὺ Εἶναι. Στὸ πρόσωπό του ἐνώνεται ἀσύγχυτα καὶ ἀδιαίρετα ὁ Θεὸς μὲ τὸν ἄνθρωπο. Ἡ ἕνωση εἶναι ἀσύγχυτη. Τὸ κάθε πρόσωπο διατηρεῖ τὴν ἑτερότητά του. Αὐτὸ σημαίνει τὸ σεβασμὸ τῆς ἀνθρώπινης ἐλευθερίας, ἀλλὰ καὶ ἀδιαίρετη. Ὅσο ἡ ἀνθρώπινη φύση μας κοινωνεῖ μὲ τὸ Θεὸ εἰς τὸ Πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὁ θάνατος ἔχει νικηθεῖ καὶ ὁ ἄνθρωπος ἐν Χριστῷ καὶ διὰ τοῦ Χριστοῦ ὑπερβαίνει τὴν θνητότητα.

Ἡ ὀντολογικὴ καταστροφὴ ἔχει πλέον θεραπευθεῖ. Μὲ αὐτὸ τὸν τρόπο ἡ Γέννηση τοῦ Χριστοῦ σηματοδοτεῖ τὴν θεραπεία καὶ ἀναγέννηση τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως.



-Στὴν Ἁγία Γραφὴ οἱ προφῆτες μιλοῦν γιὰ τὴν Γέννηση τοῦ Χριστοῦ. Αὐτὸ δὲν εἶναι ἕνα μόνιμο θαῦμα;

Πολὺ σωστὰ τὸ ἐπισημαίνετε μὲ τὴν ἐρώτησή σας. Ὁ Χριστὸς εἶναι τὸ μοναδικὸ πρόσωπο μέσα στὴν ἱστορία τοῦ Ὁποίου ὄχι μόνο ἡ Γέννηση, ἀλλὰ ὁλόκληρη ἡ ζωή, ὁ σταυρικός Του θάνατος καὶ ἡ Ἀνάστασή Του προφητεύθηκαν αἰῶνες ὁλόκληρους πρὶν ἀπὸ τὴν ἐμφάνισή Του στὴ γῆ.

Οἱ προφητεῖες μάλιστα ἀναφέρονται καὶ σὲ λεπτομέρειες τῆς ζωῆς Του. Ὁ προφήτης Ἠσαίας 800 χρόνια πρίν, ὁμιλεῖ μὲ πολὺ καθαρὸ τρόπο διὰ τὴν ἐκ τῆς Παρθένου Μαρίας Γέννησή Του σὰν νὰ τὴν βλέπει μπροστά του «Ἰδοὺ ἡ Παρθένος ἐν γαστρι ἕξει καὶ τέξεται υἱὸν καὶ καλέσουσι τὸ ὄνομα αὐτοῦ Ἐμμανουὴλ ὅ ἐστι μεθερμηνευόμενον, μεθ’ ἡμῶν ὁ Θεός».

Δὲν ἀναφέρεται ἁπλῶς σὲ μία ἐκ Παρθένου Γέννηση ἑνὸς βρέφους, ἀλλὰ προσδιορίζει μὲ ἀπόλυτη ἀκρίβεια τὴν ταυτότητά του. Εἶναι ὁ Ἐμμανουήλ, ὁ Θεὸς ποὺ εἶναι πλέον μαζί μας. Οἱ προφητεῖες εἶναι ὁ μεγάλος ὀγκόλιθος τῆς ἱστορικῆς παρουσίας τοῦ Θεοῦ μέσα στὸν κόσμο.

Βλέπετε ἄλλωστε πόσο ἔντονο εἶναι τὸ ἐνδιαφέρον νὰ ἑρμηνεύσουμε τὸ παρὸν καὶ τὸ μέλλον διὰ τοῦ μοναδικοῦ προφητικοῦ βιβλίου τῆς Καινῆς Διαθήκης, τὴν Ἀποκάλυψη τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Ἰωάννου.



-Ποιὰ εἶναι ἡ πνευματικὴ ἀναγεννητικὴ ἐμπειρία τῆς Γέννησης τοῦ Χριστοῦ;

Ἡ σάρκωση τοῦ Θεοῦ νοηματίζει τὴ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου. Ἔξω ἀπὸ τὸν Χριστὸ ἡ ζωὴ δὲν ἔχει νόημα γιατί τέλος της εἶναι ὁ θάνατος. Ἡ διάρκεια τῶν χρόνων τῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου δὲν ἔχει νόημα, ἀφοῦ τὸ τέλος θὰ εἶναι ὁ θάνατος καὶ ἡ ὥρα του εἶναι ἀβέβαιη.

Χωρὶς τὴν πρόσληψη τῆς ἀνθρώπινης φύσης ἀπὸ τὸ Θεό, τὴν κάθε μέρα τὸ ἃ-σκοπο θὰ συναγωνίζεται τὸ παράλογο, ἀλλὰ τὸν ἀγώνα θὰ τὸν κερδίζει πάντα τὸ τραγικό. Ἡ σάρκωση τοῦ Θεοῦ ἀφαιρεῖ τὴν ἀλογία ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο. Τὰ Χριστούγεννα «ὁ Λόγος σὰρξ ἐγένετο καὶ ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν.

Ἡ χάρις καὶ ἡ ἀλήθεια διὰ Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐγένετο» θὰ μᾶς πεῖ ὁ Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης. Κάθε φορὰ ποὺ τελοῦμε τὴ Θεία Λειτουργία βιώνουμε τὰ Χριστούγεννα, καθὼς σὲ κάθε Λειτουργία προσφέρουμε τὴ ζωή μας στὸ Θεὸ μέσα ἀπὸ τὰ εἴδη τοῦ ἄρτου καὶ τοῦ οἴνου γιὰ νὰ γίνουν διὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος Σῶμα καὶ Αἷμα Χριστοῦ, ζωὴ τοῦ Χριστοῦ ἡ ὁποία προσφέρεται πρὸς κοινωνία στὸν ἄνθρωπο.

Στὸ ἐρώτημα λοιπὸν πῶς ἡ Γέννηση τοῦ Χριστοῦ θὰ γίνει ἐμπειρία τῆς ζωῆς τοῦ καθενός μας ἡ ἀπάντηση εἶναι μία. Μὲ τὴν ἔνταξή μας τὴν ὀργανικὴ στὴ ζωὴ τοῦ Χριστοῦ μέσα ἀπὸ τὴ λατρεία τῆς Ἐκκλησίας. Στὸ Μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας ὁ Χριστὸς ἀνακλίνεται στὴν καρδία μας σὰν σὲ φάτνη.

Ἡ προσπάθεια ἡ δική μας εἶναι νὰ εὐπρεπίζουμε διαρκῶς τὴν φάτνη-καρδιά μας μὲ τὴν ἄσκηση, τὴ νήψη, τὴν ἐγρήγορση τὴν πνευματική. Μὲ αὐτὲς τὶς προϋποθέσεις ὁ ἄνθρωπος ἀναγεννᾶται ὀντολογικὰ καὶ φανερώνει στὴν καθημερινότητά του τὴν ζωὴ τοῦ Χριστοῦ. Αὐτὴ τὴν ἀλήθεια τὴν φανερώνουν ὅλοι οἱ Ἅγιοι.

Ὅσοι γνωρίσαμε στὴν σύγχρονη ἐποχὴ μορφὲς ὅπως ὁ π. Παίσιος, ὁ π. Πορφύριος, ὁ π. Ἰάκωβος, ὁ π. Σωφρόνιος, ὁ Παπὰ-Ἐφραὶμ καὶ τόσοι ἄλλοι νοιώθουμε πόσο ἀληθινὸ εἶναι αὐτό. Ἡ παρουσία τους καὶ τὸ πέρασμά τους ἀπὸ τὸν κόσμο δείχνει στὸν καθένα τὸν τρόπο ποὺ ἐσωτερικεύει τὴν Γέννηση τοῦ Χριστοῦ, τὴν καθιστᾶ γεγονὸς τῆς δικῆς του ζωῆς καὶ ἀναγεννᾶται ὄχι συμβολικά, ἀλλὰ οὐσιαστικά.



-Πῶς ἡ Γέννηση τοῦ Χριστοῦ ἀπαντᾶ στὰ ἐρωτήματα: Ποιὸς εἶμαι; ἀπὸ ποῦ ἔρχομαι; Ποῦ πάω;

Τὰ Χριστούγεννα ὁ Θεὸς γίνεται ἄνθρωπος. Στὸ ἐρώτημα: γιατί ὁ Θεὸς γίνεται ἄνθρωπος; ὅλη ἡ πατερικὴ θεολογία ἀπαντᾶ: Γιὰ νὰ κάνει τὸν ἄνθρωπο Θεό. Ἡ σάρκωση τοῦ Θεοῦ φανερώνει τὴν μεγαλωσύνη καὶ τὴν μοναδικότητα τοῦ ἀνθρώπου. Πόσο ἀξίζει ἕνας ἄνθρωπος; Τόσο, ὥστε ὁ Θεὸς γίνεται ἄνθρωπος γιὰ χάρη του. Ἡ Γέννηση τοῦ Χριστοῦ εἶναι τὸ μέτρο τῆς ἀνθρώπινης ἀξίας.

Ἐὰν ἀφαιρέσουμε αὐτὸ τὸ μέτρο τότε ὁ ἄνθρωπος παραμένει ἕνα ἀντικείμενο. Ἡ ἱστορία ἔχει ἀποδείξει ὅτι ὅσοι στὸ διάβα της εἶχαν στόχο τὸν Θεό, στὴν πραγματικότητα εἶχαν στόχο τὸν ἄνθρωπο. Ἡ πίστη στὸ Χριστὸ πολεμήθηκε γιὰ νὰ κρημνίσει τὴν ἀξία τοῦ ἀνθρώπου.

Βλέπουμε στὶς μέρες μας τὸν εὐτελισμὸ καὶ τὴν ὑποτίμηση τοῦ ἀνθρώπινου προσώπου. Οἱ ἀπρόσωπες δυνάμεις τῆς οἰκονομίας, τῆς παραγωγῆς καὶ τῆς κατανάλωσης ἀχρήστευσαν τὸν ἄνθρωπο. Ὁ ἄνθρωπος λογαριάζεται σὰν καταναλωτικὴ μονάδα, σὰν ἕνα γρανάζι σὲ μία μηχανή. Βλέπετε ὅτι οὔτε ἡ παιδεία μας ὑπολήπτεται τὸν ἄνθρωπο. Στοχεύει στὸ μυαλό του ἤ στὰ χέρια του ἀλλὰ ὄχι στὴν προσωπικότητά του καὶ γι’αὐτὸ τὰ παιδιὰ μας ἀπορρίπτουν αὐτὴ τὴν παιδεία. Σκεπτόμαστε νὰ τὴν συνδέσουμε μὲ τὴν παραγωγὴ τὴν στιγμὴ ποὺ τὴν ἔχουμε ἀποσυνδέσει ἀπὸ τὴν ἀγωγή.

Ἐνθυμοῦμαι, πρὶν πολλὰ χρόνια, εἶχα προσκληθεῖ στὸ Πολυτεχνεῖο τῆς Ξάνθης ἀπὸ τοὺς φοιτητὲς γιὰ νὰ κάνω μία ὁμιλία. Στὰ πλαίσια αὐτῆς τῆς ἐπίσκεψης εἶχα μία συνάντηση στὴν ἕδρα τῆς ἀστροφυσικῆς μὲ μία ὁμάδα τότε βοηθῶν ποὺ σήμερα διαπρέπουν ὡς καθηγηταὶ καὶ τιμοῦν τὴν ἐπιστήμη καὶ τὴ χώρα μας ἐντὸς καὶ ἐκτὸς Ἑλλάδος.

Οἱ ἐκκολαπτόμενοι –τότε- ἐπιστήμονές μοῦ ἔθεσαν, μεταξὺ τῶν ἄλλων, τὸ ἐρώτημα: «Τί νόημα ἔχει ἡ ἐπιστήμη μας; Γιά μᾶς, γιὰ τὴν ἐπιστήμη μας, μοῦ εἶπαν, ὁ ἄνθρωπος εἶναι πρωτόνια, νετρόνια, ἠλεκτρόνια. Ἀλλὰ πρωτόνια, νετρόνια, ἠλεκτρόνια εἶναι καὶ τὰ ζῶα.

Γιατί λοιπὸν νὰ ὑπολογίσουμε τὸν ἄνθρωπο. Μόνο στὴ σκέψη ὅτι ὁ ἄνθρωπος εἶναι σφραγισμένος μὲ τὴν σφραγίδα τοῦ Θεοῦ ἀντιλαμβανόμεθα τὴν εὐθύνη μας γιὰ νὰ μὴν χρησιμοποιήσουμε τὴν ἐπιστήμη μας ἐναντίον τοῦ ἄνθρωπου».

Ὁ Θεάνθρωπος ἀποκαλύπτει ποιὸς εἶναι ὁ ἄνθρωπος. Φανερώνει ὅτι ἡ ἀρχὴ τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καὶ ἡ πορεία τοῦ ἀνθρώπου δὲν εἶναι πρὸς τὸ μηδὲν καὶ τὸ πουθενὰ ἀλλὰ πρὸς τὴν θέωση τοῦ ἀνθρώπου καὶ τὴν μετοχή του στὴ βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Ὁ Θεὸς μπαίνει μέσα στὸ χρόνο μας σὰν ἕνα βρέφος γιὰ νὰ μᾶς φανερώσει τὴν μεγαλωσύνη τοῦ κάθε παιδιοῦ. Αὐτὴν ποὺ τόσο εὔκολα ξεχνᾶμε, αὐτὴν ποὺ τόσο ἐγκληματικὰ καταστρέφουμε μέσα ἀπὸ τὴν διαδικασία τῆς ἐκτρώσεως.



-Ἡ φανέρωση τοῦ ἴδιου τοῦ Θεοῦ στὸ πρόσωπο τοῦ Μεσσία ἑνώνει τὴν γῆ μὲ τὸν οὐρανό; Τὸ σκοτάδι μὲ τὸ φῶς;

Ἡ φανέρωση τοῦ Θεοῦ στὸ πρόσωπο τοῦ Μεσσία ὄντως ἑνώνει τὴν γῆ μὲ τὸν οὐρανό, τὸν ἄνθρωπο μὲ τὸ Θεό, ἀλλὰ ὄχι τὸ σκοτάδι μὲ τὸ φῶς. Τὸ φῶς τῆς Θεογνωσίας διαλύει τὸ σκοτάδι, φωτίζει καὶ νοηματίζει τὴ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου.

Στὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ κοινωνεῖ τὸ κτιστὸ μὲ τὸ ἄκτιστο, τὸ θνητὸ μὲ τὸ ἀθάνατο. Τὸ κτιστό, ἡ κτιστὴ καὶ ὑποταγμένη στὴ φθορὰ ἀνθρώπινη φύση μας κοινωνώντας μὲ τὸν ἄκτιστο Θεὸ ὑπερβαίνει τὴν κτιστότητα καὶ τὴν θνητότητά της καὶ ἀχρηστεύει τὸν ἔσχατο δυνάστη τῆς ἀνθρώπινης φύσης ποὺ εἶναι ὁ θάνατος.

Ὁ οὐρανὸς στήνει τὴν σκηνή του στὴ γῆ καὶ ἀνανεώνει τὴ ζωή της. Ἡ σκηνὴ τοῦ Θεοῦ μέσα στὸν κόσμο εἶναι ἡ Ἐκκλησία Του. Ὁ Χριστὸς εἶναι πλέον τὸ φῶς τὸ ἀληθινὸ ποὺ φωτίζει κάθε ἄνθρωπο ποὺ ἔρχεται στὸν κόσμο καὶ τοῦ ἀποκαλύπτει τὸ νόημα τῆς ζωῆς του καὶ τὴν κλήση τὴν ὁποία ἔλαβε, τὴν κλήση τῆς θεώσεώς του.

Μὲ τὸ Μυστήριο τοῦ Ἁγίου Βαπτίσματος ὁ ἄνθρωπος μπολιάζεται στὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ καὶ γίνεται κοινωνὸς τῆς ζωῆς του. Μὲ τὸ μπόλιασμα αὐτὸ ὁ ἄνθρωπος γίνεται πιὸ δυνατὸς καὶ ἀπὸ τὸν θάνατο καὶ ἀπὸ τὸν διάβολο. Καλεῖται, μέσα στὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, τὴν Ἐκκλησία, νὰ ἀλληλοπεριχωρηθεῖ μὲ τοὺς ἄλλους ἀδελφοὺς καὶ νὰ συγκροτήσουν τὴν κοινωνία τῶν προσώπων ὡς μία ἀγαπητικὴ κοινωνία κατὰ τὸ πρότυπο τῆς Τριαδικῆς.

Τὴν ἐποχὴ ποὺ ὁ Σάρτρ ἔλεγε: «οἱ ἄλλοι εἶναι ἡ κόλασή μου!» ὁ Ἅγιος Σεραφεὶμ τοῦ Σαρὼφ ὅποιον συναντοῦσε στὸ δρόμο του τὸν προσφωνοῦσε μὲ τὰ λόγια: «Χριστὸς ἀνέστη! χαρά μου!».

Βλέπετε, γιὰ τὸν ἕνα, ὁ ἄλλος εἶναι ἡ κόλασή του! γιὰ τὸν ἅγιο Σεραφείμ, ὁ ἄλλος εἶναι ἡ χαρά του! καὶ γιὰ σύνολη τὴν ἀσκητικὴ παράδοση: «εἶδες τὸν ἀδελφό σου, εἶδες τὸν Θεόν σου». Μία καίρια καὶ ἀπόλυτη διάκριση ἀνάμεσα στὸ σκοτάδι καὶ στὸ φῶς.



-Πεῖτε μας, τέλος, πῶς ἕνας Χριστιανὸς μπορεῖ νὰ ζήσει βιωματικὰ τὴν Γέννηση τοῦ Χριστοῦ καὶ ὄχι ἐθιμοτυπικά;

Τὸ ἐρώτημά σας μοῦ θυμίζει μία παλαιότερη ἐκπομπή μου σὲ ραδιόφωνο τῆς ἰδιαίτερης πατρίδας μου. Ἤμουν καλεσμένος ἀπὸ μία δημοσιογράφο γιὰ ἄσχετο θέμα. Ξεκινώντας τὴν ἐκπομπή, ἦταν ἡ ἑβδομάδα ἡ μετὰ τὰ Θεοφάνεια, μοῦ εἶπε: «Πρὶν ξεκινήσουμε τὴν ἐκπομπὴ μας θέλω νὰ σᾶς θέσω ἕνα προσωπικό μου ἐρώτημα. Χθὲς τὸ ἀπόγευμα εἶχαν ἔλθει στὸ σπίτι μου μερικὲς φίλες γιὰ νὰ πιοῦμε καφέ. Συνειδητοποιήσαμε ὅλες ὅτι οἱ γιορτὲς εἶχαν περάσει καὶ ἐμεῖς δὲν εἴχαμε καταλάβει σχεδὸν τίποτα. Κάναμε ἕνα ἀπολογισμὸ καὶ διαπιστώσαμε ὅτι καὶ οἰκονομικὰ καὶ ψυχολογικὰ καὶ πνευματικὰ εἴμασταν χαμένες καὶ μάλιστα νοιώθαμε μία κατάθλιψη νὰ μᾶς βαραίνει. Πεῖτε μου κάτι γι’ αὐτό!».

Τὴν ἐρώτησα πῶς πέρασε τὰ Χριστούγεννα καὶ μοῦ εἶπε ὅτι τὴν παραμονὴ τὸ βράδυ μαζὶ μὲ κάποιες φιλικὲς οἰκογένειες εἶχαν πάει σὲ κάποιο κέντρο καὶ γύρισαν σχεδὸν ξημερώματα. Τὴν ρώτησα ἐὰν εἶχαν πάει στὴν Ἐκκλησία καὶ μοῦ ἀπάντησε ἀρνητικά. Τῆς ζήτησα νὰ σκεφθεῖ τί σχέση εἶχαν ὅλα αὐτὰ μὲ τὰ Χριστούγεννα.

Σὲ ποιοὺς χώρους ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ πῆγε, συνάντησε τὸν Χριστό. Γιατί θεωρεῖ ὅτι γιόρτασε Χριστούγεννα. Τῆς ἐξήγησα ὅτι οἱ ἑορτὲς ἔχουν ἀπὸ μόνες τους μία προσδοκία χαρᾶς καὶ ὅταν οἱ γιορτὲς περνᾶνε καὶ τὴ χαρὰ αὐτὴ δὲν τὴν ζοῦμε, γιατί τὶς ἑορτάζουμε μὲ λάθος τρόπο, τότε μετὰ τὶς ἑορτὲς ἡ κατάθλιψή μας γίνεται μεγαλύτερη· γι’αὐτὸ αὐτοὶ ποὺ μετὰ τὶς ἑορτὲς ἔχουν τὴν μεγαλύτερη πελατεία εἶναι οἱ ψυχίατροι.

Ξεκίνησα στὸ ἐρώτημά σας ἀπὸ ἕνα περιστατικὸ ἀρνητικὸ γιὰ νὰ καταλήξω στὴ θέση: Τὰ Χριστούγεννα εἶναι μία ἑορτὴ τῆς Ἐκκλησίας καὶ δὲν μποροῦμε νὰ τὴ ζήσουμε παρὰ μόνο στὴν Ἐκκλησία. Ἔξω ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία τὰ Χριστούγεννα δὲν λένε τίποτα στὸν ἄνθρωπο. Τὰ Χριστούγεννα εἶναι τὸ συγκλονιστικότερο γεγονὸς τῆς ἱστορίας. Ἡ ἱστορία τέμνεται στὰ δύο στὴν πρὸ καὶ μετὰ Χριστὸν ἐποχή.

Ζῶ μετὰ Χριστὸν σημαίνει ὅτι ζῶ μαζὶ μὲ τὸ Χριστό. Τὰ μεγάλα γεγονότα ἤ τὰ καταλαβαίνουμε καὶ ἐπηρεάζουν τὴ ζωή μας ἤ δὲν τὰ καταλαβαίνουμε καὶ μᾶς ξεπερνᾶνε καὶ μένουμε στὴν πνευματική μας φτώχεια. Ζῶ βιωματικὰ τὰ Χριστούγεννα σημαίνει ὅτι τὰ ζῶ μέσα στὴν Ἐκκλησία.

Προετοιμάζομαι μὲ τὴ νηστεία, ψηλαφῶ μὲ τὸ δικό τους φῶς τὸν κόσμο σήμερα, ἐκκλησιάζομαι καὶ μάλιστα τὴν ἡμέρα τῶν Χριστουγέννων, ἀφήνω τὴν καρδιά μου νὰ γλυκαθεῖ ἀπὸ τοὺς γλυκύτατους καὶ θεολογικότατους ὕμνους τῶν Χριστουγέννων, μετατρέπω τὴν καρδιά μου σὲ φάτνη ὅπου διὰ τῆς Θείας κοινωνίας ἀνακλίνεται ὁ ἀχώρητος Θεὸς καὶ ἔτσι ἐπιστρέφω στὸ σπίτι γιὰ νὰ ζήσω τὰ ἔθιμα ὄχι σὰν ξεκάρφωτες συνήθειες, ἀλλὰ σὰν συνέχεια τῆς οὐσιαστικῆς βιώσεως τῶν Χριστουγέννων.

Τὰ Χριστούγεννα δὲν σημαίνουν κατανάλωση, ἀλλὰ σοβαρότητα καὶ προβληματισμό. Τὰ Χριστούγεννα γιὰ μία ἀκόμη φορὰ στέλνουν τὸ μήνυμα σ’ ἕνα κόσμο ποὺ παραπαίει.

Ἡ σωτηρία τοῦ κόσμου καὶ τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ἔργο τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ καὶ ὄχι τῶν δικῶν μᾶς ἱκανοτήτων. Ἡ κένωση-ταπείνωση τοῦ Θεοῦ εἶναι ἡ μοναδικὴ ὁδὸς γιὰ τὸ σύγχρονο ἄνθρωπο γιὰ νὰ βρεῖ τὸν χαμένο ἑαυτό του καὶ νὰ συναντήσει ἀγαπητικὰ τὸν συνάνθρωπό του.

Μοναχισμός, ἡ αὐθεντικὴ βίωση τοῦ Εὐαγγελίου

«Τὸ Εὐαγγέλιον εἶναι ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός. Τὸ Εὐαγγέλιον εἶναι τὸ Μέγα τῆς εὐσεβείας Μυστήριον• ὅτι ὁ Θεὸς ἐφανερώθη ἐν σαρκί.

Εἰς αὐτὸ τὸ Εὐαγγέλιον, εἰς τὸ γεγονὸς τῆς Θείας Ἐνανθρωπήσεως θεμελιοῦται ἡ Ἐκκλησία. Αὐτὸ εἶναι τὸ περιεχόμενόν Της, Αὐτὸ εἶναι ἡ ζωή Της, Αὐτὸ εἶναι ἡ Ἐκκλησία. Εἰς τὴν Ἐκκλησίαν βιώνομε τὸ γεγονὸς τῆς Θείας Ἐνανθρωπήσεως, ὡς προϋπόθεσιν τῆς ἰδικῆς μας θεώσεως. Ἐπειδὴ ὁ Θεὸς ἐνηνθρώπησε δύναται νὰ θεωθῆ ὁ ἄνθρωπος. Καὶ αὐτὴν τὴν θέωσιν, αὐτὴν τὴ μοναδικὴν δυνατότητα ὑπερβάσεως τοῦ θανάτου, ἀναζητοῦμεν εἰς τὴν Ἐκκλησίαν, δι’ αὐτὸ ὑπάρχει ἡ Ἐκκλησία, αὐτὸ προσφέρει ἡ Ἐκκλησία.

Ὁ Μοναχισμός, ὡς ἡ γρηγοροῦσα συνείδησις τῆς Ἐκκλησίας ὑπενθυμίζει διαρκῶς αὐτὴν τὴν ἀλήθειαν. Καλεῖ ὅλον τὸ πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας νὰ μὴν λησμονήση αὐτὸν τὸν στόχον, νὰ μὴν παγιδευθῆ εἰς τὸ σχῆμα τοῦ κόσμου τούτου τὸ ὁποῖον παράγεται. Ὁ Μοναχισμὸς εἶναι μία διαρκὴς μαρτυρία τοῦ νοήματος τῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου, μαρτυρία καὶ τοῦ στόχου, ἀλλὰ καὶ τοῦ τρόπου τῆς ζωῆς. Ὁ Μοναχισμὸς πτερούμενος ὑπὸ τοῦ Θείου ἔρωτος εἶναι μία διαρκὴς μαρτυρία, ἀλλὰ καὶ διαμαρτυρία, διὰ τὸν κίνδυνον ἡ σχέσις τοῦ ἀνθρώπου μετὰ τοῦ Θεοῦ νὰ γίνη μία συμβατικὴ σχέσις.

Ὁ Μοναχὸς ἐξέρχεται τοῦ κόσμου διὰ νὰ ζήση τὴν παρουσίαν τοῦ Θεοῦ, αὐτὸ τὸ ὁποῖον ἀποτελεῖ τὸν σκοπὸ τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Ἡ ἔξοδος αὐτὴ δὲν σημαίνει ἄρνησιν τῆς κοινωνίας ἢ τῆς κοινωνικῆς ζωῆς ἀλλὰ ἔνταξιν αὐτῶν εἰς τὴν κοινωνίαν τοῦ Θεοῦ.

Ἡ ἔξοδος πραγματοποιεῖται ὡς πορεία πρὸς τὴν ἐλευθερίαν τοῦ Θεοῦ καὶ μετοχὴ εἰς αὐτὴν καὶ συντελεῖται μὲ τὴν τήρησιν τῶν ἐντολῶν. Ὁ Ὀρθόδοξος Μοναχισμὸς εἶναι ἡσυχαστικός. Ἡ νοερὰ ἡσυχία τοῦ ὀρθοδόξου Μοναχοῦ γεννᾶται ἀπὸ τὴν μετάνοιαν καὶ τὴν ἐκζήτησιν τῆς φυλάξεως τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ. Ὁ Μοναχὸς εἶναι ὁ τύπος τοῦ ἀληθινοῦ Χριστιανοῦ, μία νήφουσα καὶ συνεχῶς ἀσκουμένη ὕπαρξις, ἀσκουμένη εἰς τὸ νὰ ἀπαρνηθῆ κάθε τι ποὺ δὲν εἶναι Θεὸς ἢ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ ἐπιτύχη τὴν ὁλοκληρωτικὴν ἀναφορὰν καὶ ἀφιέρωσιν εἰς τὸν Κύριον.

Αἱ Μοναχικαὶ ὑποσχέσεις αἱ ὁποῖαι σκελετώνουν τὴν αὐθεντικὴν ζωὴν τῶν Μοναχῶν εὑρίσκονται εἰς τὴν Καινὴν Διαθήκην καὶ ἀπηχοῦν τὰς ἀπαντήσεις τοῦ Κυρίου εἰς τοὺς πειρασμοὺς τῆς Ἐρήμου. Μὲ τὰς ὑποσχέσεις αὐτὰς ἡ μοναχικὴ ἄσκησις διατηρεῖ τὸν εὐαγγελικὸ αὐτῆς χαρακτήρα καὶ νικᾶ τοὺς δαιμονικοὺς πειρασμοὺς μὲ τοὺς ὁποίους ἐπιχειρεῖται ἡ διαφθορὰ τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως καὶ ἡ αἰχμαλωσία εἰς τὸν «ζωώδη εὐτυχισμόν».

Ὁ Μοναχισμὸς βιοῦται ὡς μυστήριον μετανοίας ἀλλὰ καὶ ὡς μυστήριον ἀγάπης. Ὁ Μοναχισμὸς εἶναι φιλάνθρωπος καὶ μετρᾶ τὰ πάντα μὲ τὸ μέτρον τῆς ἀγάπης, τῆς καθολικῆς σωτηρίας τῶν πάντων.

Ὀφείλομεν νὰ διαφυλάξωμεν τὸν Μοναχισμὸν ἀπὸ τὸν κίνδυνον παραχαράξεώς του καὶ ἐκδυτικισμοῦ του. Βασικὴ μέριμνα τοῦ ἀληθινοῦ Μοναχοῦ δὲν εἶναι νὰ κάνει κάτι, ἀλλὰ νὰ εἶναι κάτι. Ἔργον τοῦ Μοναχοῦ εἶναι ἡ φανέρωσις τῆς ζωῆς τοῦ Χριστοῦ ἐν τῇ θνητὶ σαρκὶ αὐτοῦ.

Ἀποστολὴ τοῦ Μοναχισμοῦ δὲν εἶναι ἡ ὑποκατάστασις τοῦ Ἐνοριακοῦ ἔργου καὶ τῆς Ἐνοριακῆς ποιμαντικῆς δραστηριότητος. Οἱ ἄνθρωποι καὶ δὴ οἱ νέοι δὲν περιμένουν ἀπὸ τοὺς Μοναχοὺς αὐτὰ τὰ ὁποῖα τοὺς προσφέρει ὁ κόσμος ἀλλὰ αὐτὸ τὸ ὁποῖον ἀληθῶς ἀναζητοῦν, ἁγιότητα, ἀλήθειαν καὶ ἀγάπην, δηλαδὴ τὴν οὐσίαν τῆς Μοναχικῆς Πολιτείας.

Εἰς τὸ κατώφλιον τῆς νέας χιλιετίας ὁ πατερικὸς λόγος ὡς κατάθεσις ἀληθείας ἀλλὰ καὶ ὡς στόχος ζωῆς «Φῶς μοναχοῖς ἄγγελοι, φῶς δὲ ἀνθρώποις Μοναχικὴ πολιτεία» εἶναι ὑπὲρ ποτὲ ἄλλοτε σήμερον ἐπίκαιρος».
πηγή

Σιατίστης Παύλος: ''Εδώ και χρόνια συντελείται μια συνειδητή προδοσία''

Του Σεβ. Μητροπολίτου Σισανίου και Σιατίστης κ. Παύλου

Διάβασα μέ πολλή προσοχή τό κείμενο τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Ἀλεξανδρουπόλεως κ. Ἀνθίμου σχετικά μέ τά ἀποτελέσματα τῶν ἐκλογῶν στήν Θράκη.

Τούς προβληματισμούς του καί τά ἀμείλικτα ἐρωτήματά του. Παρετήρησα καί ὅσα διαδραματίσθηκαν τήν περίοδο ἐκείνη.

Παρακολουθῶ ἀπό χρόνια τό ἔγκλημα τό ὁποῖον συντελεῖται εἰς βάρος τῆς Θράκης ὄχι ἀπό κάποιους

 

ξένους, ἀλλά ἀπό τήν Ἑλληνική Πολιτεία καί πιό συγκεκριμένα ἀπό τούς ἕλληνες βουλευτές τῆς περιοχῆς οἱ ὁποῖοι ἀνταλλάσουν τήν ἐκλογή τους μέ τήν ἐκχώρηση δικαιωμάτων καί τήν παράδοση ὅλου τοῦ Μουσουλμανικοῦ πληθυσμοῦ εἰς τήν ἐξουσία τοῦ Τουρκικοῦ Προξενείου.

Τό ἔγκλημα ὁλοκληρώθηκε μέ τήν ἀπόφαση τοῦ ΣΥΡΙΖΑ νά ἀνακαλέσει τήν ὑπ’αὐτοῦ προταθεῖσα Ρομά Σαμπιχά ὡς ὑποψήφια εὐρωβουλευτή. Τολμῶ μετά τήν ἀπόφαση αὐτή νά πῶ ὅτι ὅλοι εἶναι ἴδιοι.

Προτάσσουν τό κομματικό τους συμφέρον μπροστά ἀπό τά συμφέροντα τῆς πατρίδος. Ἡ πράξη αὐτή ἀπέδειξε ὅτι ὁ πραγματικός ἄρχων τῆς Θράκης εἶναι ὁ Τοῦρκος Πρόξενος.

Κατανοῶ λοιπόν ἀπόλυτα τήν φράση πού Ἐπίσκοπος τῆς περιοχῆς εἶπε παλαιότερα στόν τότε Ὑπουργό Ἐξωτερικῶν.

Τοῦ εἶπε μέ παρρησία: «Μᾶς πουλήσατε κ. Ὑπουργέ!». Καί ἐκεῖνος ἀρκέσθηκε νά πεῖ: «σκληρός ὁ λόγος σας, Σεβασμιώτατε!» καί σταμάτησε ἐκεῖ. Ἄν ἤθελε νά συνεχίσει θά ἔπρεπε νά προσθέσει: «ἀλλά δυστυχῶς ἀληθινός».

Ἐδῶ καί χρόνια συντελεῖται μιά δυστυχῶς συνειδητή προδοσία. Ρομά καί Πομάκοι εἶναι μέν μουσουλμάνοι τό θρήσκευμα ἀλλά ὄχι Τοῦρκοι τό γένος.

Αὐτό τό γνωρίζουν καλά καί ἀντιδροῦν συνειδητά οἱ περισσότεροι στήν προσπάθεια τοῦ Τουρκικοῦ Προξενείου νά τούς ἐκτουρκίσει.

Νέος ἄνθρωπος, ἕνα ξανθό παλληκάρι εἰσέρχεται στό γραφεῖο ἑνός Μητροπολίτη τῆς Θράκης καί τόν ἐρωτᾶ: «Σᾶς μοιάζω γιά Τοῦρκος, Σεβασμιώτατε; Ἔκπληκτος τόν κοιτάζει ὁ Ἐπίσκοπος. Καί ἐκεῖνος συνεχίζει: «σᾶς μοιάζω γιά Τοῦρκος, Σεβασμιώτατε; Πομᾶκος εἶμαι! Γιατί μᾶς σπρώχνετε στήν ἀγκαλιά τῆς Τουρκίας;».

Αὐτή εἶναι ἡ συνείδηση, ἀλλά καί ἡ ἀληθινή ταυτότητα τῶν περισσοτέρων Πομάκων.

Τόν ἴδιο ἀγῶνα κάνουν καί πολλοί Ρομά ὅπως ἡ προαναφερθεῖσα Σαμπιχά. Ποιό εἶναι τό βασικό ἁμάρτημα της;

Ὅτι ἐπιθυμεῖ «τά παιδιά τους νά μαθαίνουν ἑλληνικά καί νά πηγαίνουν στά δημόσια Σχολεῖα».

Καί ἕνας ἀπό αὐτούς πού πολέμησαν τήν ὑποψηφιότητα της δήλωσε περήφανα «ὅτι ἡ μειονότητα εἶναι συμπαγής».

Οὐδέν ἀναληθέστερον τούτου. Οὐδέν ἀνθελληνικότερον τούτου. Ἀκόμη καί ἡ διαφορά τῶν ὀνομάτων τό δηλώνει.

Ὅλες οἱ μειονότητες πρέπει νά ζοῦν ἐλεύθερες καί ὄχι ἡ μία νά καταπιέζει τίς ἄλλες καί δή μέ τίς εὐλογίες τοῦ κράτους.

Ποιός λοιπόν τούς σπρώχνει στήν ἀγκαλιά τῆς Τουρκίας; Ἡ ἑλληνική Πολιτεία, οἱ βουλευτές τῆς περιοχῆς διαχρονικά. Οἱ τοπικοί ἄρχοντες.

Τούς σπρώχνουν μέ τήν περιφρόνηση καί τήν ἀδιαφορία πού ἡ ἑλληνική Πολιτεία δείχνει πρός αὐτούς.

Τό τουρκικό προξενεῖο παίζει τό παιχνίδι του. Ἡ Τουρκία εἶναι γιά Σᾶς ἡ καλή μάνα ὄχι ἡ κακιά Ἑλλάδα.

Τά εἶπαν πρόσφατα καί πάλι στίς ἐκλογές πού γεννήθηκε ἕνα μόρφωμα, ἕνα τέρας τό μουσουλμανικό κόμμα.

Ἄς καμαρώνουν οἱ «νονοί» του πού δέν εἶναι ἄλλοι ἀπό τά πολιτικά κόμματα τῆς Ἑλλάδος.

Οι Ρομά καί οἱ Πομάκοι ἄν τείνουν εὐήκοον οὗς στήν πραπαγάνδα τοῦ τουρκικοῦ προξενείου εἶναι γιατί ἡ ἑλληνική πολιτεία τούς πούλησε πάλιν καί πολλάκις.

Ἀδιαφόρησε γι’αὐτούς. Ἄν οἱ πληθυσμοί αὐτοί εἶχαν τήν βεβαιότητα ὅτι ἡ Ἑλλάδα εἶναι μάνα, τά πράγματα θά ἦταν πολύ διαφορετικά.

Ἡ πραγματικότητα εἶναι ὅτι ὁ μουσουλμανικός πληθυσμός τῆς Θράκης καί ἰδιαίτερα τῆς Κομοτηνῆς, ὅπου καί ἡ ἕδρα τοῦ Τουρκικοῦ Προξενείου, ζεῖ ὑπό καθεστώς φόβου ἐξ αἰτίας τῆς παρουσίας καί τῆς δραστηριότητος τοῦ Τούρκου Προξένου καί τῶν συνεργατῶν του.

Οἱ ὑποσχέσεις καί οἱ ἀπειλές διαδέχονται οἱ μέν τίς δέ σέ ἕνα ἀγῶνα ὑποταγῆς τοῦ μουσουλμανικοῦ πληθυσμοῦ.

Οἱ μεγαλύτεροι ἐχθροί τοῦ Τουρκικοῦ Προξενείου εἶναι αὐτοί πού προσπαθοῦν νά ἐνημερώσουν τούς Πομάκους καί τούς Ρομά γιά τήν ἀληθινή ταυτότητα τους, εἴτε πρόκειται γιά Ρομά, εἴτε γιά Πομάκους, εἴτε γιά Ἕλληνες.

Αὐτό φάνηκε ἰδιαίτερα στήν ἐπιμονή καί τήν πίεση γιά τήν ἀπόσυρση τῆς Ρομά Σαμπιχά ὡς ὑποψηφίας Εὐρωβουλευτοῦ. Καί δυστυχῶς ὁ ΣΥΡΙΖΑ, θά τό πῶ καί πάλι ἔσκυψε τό κεφάλι.

Κάθε δικαιολογία γι’αὐτή τήν ἐνέργεια προσβάλλει τήν νοημοσύνη μας καί τήν ἀλήθεια.

Στόν διωγμό αὐτῶν τῶν ἀνθρώπων οἱ καλύτεροι συνεργάτες τοῦ Προξενείου εἶναι οἱ Ἕλληνες πολιτικοί ὅλων τῶν βαθμίδων.

Ὁ διωγμός τῆς γνωστῆς δασκάλας Χρυσῆς Νικοπούλου εἶναι χαρακτηριστικό παράδειγμα, ἀλλά ὄχι τό μοναδικό.

Ἕνας πόλεμος λάσπης γι’αὐτήν, γιά πανεπιστημιακούς καθηγητές πού δουλεύουν μέ ἐξαιρετικό τρόπο νά στηρίξουν τήν ἑλληνικότητα τῶν μουσουλμάνων Πομάκων καί Ρομά.

Ἀντίθετα τό Προξενεῖο ἦταν πολύ εὐχαριστημένο ἀπό κάποιες κυρίες πού τόλμησαν νά ἀπειλήσουν τούς ψυχωμένους λειτουργούς τῆς Παιδείας ὅτι θά τούς ἐξαφανίσουν ἀπό τήν Θράκη.

Κάποιος ἔγραψε, ὅτι μετά ἀπό τίς τελευταῖες ἐκλογές ἀνεξάρτητα μέ τὀ ποιός νομίζει ὅτι κέρδισε, αὐτή πού ἔχασε εἶναι ἡ Ἑλλάδα καί ἔχασε μιά περιοχή της, τήν Θράκη.

Κάποιοι θά τόν χαρακτηρίσουν ὑπερβολικό καί αὐτοί θά εἶναι οἱ πολιτικοί ὅλων τῶν βαθμίδων πού τά συμφέροντα τους συμπίπτουν μέ αὐτά τοῦ Τουρκικοῦ Προξενείου.

Ἄν ἡ Θράκη θά σωθεῖ, θά σωθεῖ ἀπό ἄλλους καί ὄχι ἀπό τούς πολιτικούς της καί πρό παντός θά σωθεῖ ἀπό τόν λαό της.

Εἶναι πολύ μεγάλη ἡ ὑπόθεση ἡ Θράκη γιά νά τήν χαρίσουμε σέ μερικούς ἐπαγγελματίες.

Ὅταν πρίν σαράντα περίπου χρόνια πῆγα στήν Θράκη προσκεκλημένος ἀπό τούς φοιτητές γιά νά μιλήσω στό ἀμφιθέτρο τοῦ Πολυτεχνείου, ἐπισκέφθηκα καθηκόντως τόν τότε Μητροπολίτη Ξάνθης Ἀντώνιο.

Σέ κάποια στιγμή τῆς συζήτησης μοῦ εἶπε: «ἐμεῖς παιδί μου, εἴμαστε μόνιμοι ἐδῶ, οἱ πολιτικοί ἔρχονται καί παρέρχονται. Ἐμᾶς οἱ ἄνθρωποι ἐμπιστεύονται καί μᾶς ἐνημερώνουν τί συμβαίνει».

Τότε μοῦ φάνηκε περίεργος ὁ λόγος του, σήμερα τόν κατανοῶ ἀπόλυτα.

Εἶναι εὐλογία Θεοῦ ὅτι σήμερα ἡ Θράκη διαθέτει καί νέους καί ἐξαιρετικούς Ἐπισκόπους πού ξέρουν καλά τά πραγματικά προβλήματα καί ἔχουν τό θάρρος νά μήν τά κρύβουν. Γιά σήμερα ἄς μείνω ἐδῶ.

πηγή   το είδαμε εδώ

Ἀ δ ε λ φ ο ί μου Τόν Σταυρό τῆς Μεγάλης Πέμπτης , τόν ἀντιμετωπίσαμε σάν μιά εὐκαιριακή συγκίνηση, τήν Ἀνάσταση, σάν ἀφορμή γιά γλέντι κοσμικό!

Ἀ δ ε λ φ ο ί μου

Τόν Σταυρό τῆς Μεγάλης Πέμπτης ,

τόν ἀντιμετωπίσαμε σάν μιά εὐκαιριακή συγκίνηση,

τήν Ἀνάσταση, σάν ἀφορμή γιά γλέντι κοσμικό!

Τό Πάσχα (πέρασμα) δέν τό καταλάβαμε

δέν διαβήκαμε! Μείναμε στήν ἀπό ἐδῶ ὄχθη!

καί τώρα ζοῦμε μιά διαρκῆ Σταύρωση χωρίς προοπτική.

Ἡ δική Του θυσία μαρτυροῦσε γιά τή δική μας ἀξία.

Περιφρονήσαμε τή θυσία Του

καί ψάχνουμε στούς σκουπιδοτενεκέδες τό χαμένο μας πρόσωπο!

Ζητήσαμε τή χαρά μακρυά ἀπό τό σπίτι τοῦ Πατέρα, τήν Ἐκκλησία Του.

Τώρα τρῶμε τά ξυλοκέρατα, κι’αὐτά δέν μᾶς τά δίνουν.

Τήν κρίσιμη ὥρα διαλέξαμε τόν Βαρραβᾶ καί ὄχι τόν Χριστό.

Δώσαμε τήν δύναμη στούς Βαρραβάδες κι’αὐτοί μᾶς λήστεψαν.

Γιά τόν Χριστό φωνάξαμε κι’ἐμεῖς τό «ἆρον, ἆρον σταύρωσον αὐτόν»!

Τελικά Ἐκεῖνος ἀνέστη καί ἐμεῖς μείναμε σταυρωμένοι!

Σταυρωθήκαμε στόν Σταυρό τῆς ἀλαζονείας μας

καί τώρα ζοῦμε καθημαγμένοι καί ἀνυπόληπτοι!

Οἱ Βαρραβάδες μᾶς κουνοῦν τό χέρι ἀπό τήν τηλεόραση!

Δέν ἐκτιμήσαμε, λένε, ὅτι μᾶς ἄφησαν νά ζοῦμε, ἔστω κι’ ἄν σερνόμαστε!

Ὅμως ὁ Χριστός Ἀνέστη!

Ἡ Ἀνάσταση του πηγή μιᾶς ἀνεξάντλητης δύναμης γιά τόν καθένα μας.

Οἱ καμπάνες μᾶς καλοῦν στό χοροστάσι τῆς Ἀνάστασης.

Μήν μπερδευθεῖτε! ἡ πόρτα τῆς χαρᾶς εἶναι ἡ καρδιά μας, ὄχι ἡ κοιλιά μας.

Τώρα τά πάντα γέμισαν φῶς, ὁ οὐρανός καί ἡ γῆ καί τά καταχθόνια!

Ἡ ἐλπίδα εἶναι ἐδῶ!

Ἀδελφοί καί Ἀδελφές,

Χριστός Ἀνέστη!

Ἠγέρθη ὁ Κύριος ὄντως!

ΣΙΣΑΝΙΟΥ ΚΑΙ ΣΙΑΤΙΣΤΗΣ ΠΑΥΛΟΣ

πηγή