Μιχαὴλ Ε. Μιχαηλίδης, «Ὄπισθεν ὁλοταχῶς».

«Ὄπισθεν ὁλοταχῶς».

Μιχαὴλ Ε. Μιχαηλίδη, Θεολόγου

Ὁ Νεώτερος ἑλληνισμός ἔχει πολλές ὁμοιότητες μέ τόν ἀρχαῖο ἑβραϊκό λαό, στίς σχέσεις του μέ τό Θεό καί τό Νόμο Του. Ὁ λαός τοῦ ἰσραήλ εἶναι ὁ ἐκλεκτός τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ, ἀλλά συχνά – συχνότατα, ἀποστατεῖ καί παρασύρεται στήν εἰδωλολατρία, ὅπως κάποτε πίστεψε καί λάτρεψε τό χρυσό μοσχάρι.

Ὁ Θεός στέλλει τούς προφῆτες, πού μέ τήν πύρινη γλῶσσα τους ἐλέγχουν καί τούς καλοῦν σέ μετάνοια καί ἐπιστροφή στό Θεό. Σημειώνω λίγα μόνο λόγια τοῦ προφήτη Ὠσηέ: «Οὐκ ἔστιν ἀλήθεια οὐδέ ἔλεος οὐδέ ἐπίγνωσις Θεοῦ ἐπί τῆς γῆς»... «Πορευθῶμεν καί ἐπιστρέψωμεν πρός Κύριον τόν Θεόν ἡμῶν»... «Ἐγώ ἐταπείνωσα αὐτόν, καί ἐγώ κατισχύσω αὐτόν» (Δ´1, ΣΤ´1, ΙΔ´9).

Στά κατοπινά χρόνια, σταυρώνουν τόν ἴδιο τόν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό, τοῦ κόσμου τόν Σωτῆρα.

Ὅλα τά παραπάνω ἀποτελοῦν ἀκριβῆ εἰκόνα τοῦ νεώτερου ἑλληνικοῦ λαοῦ:Οἱ ἀρχαῖοιἝλληνες— σοφοί καί ἄσοφοι—πιστεύουν στά εἴδωλα, ἐνῶ ταυτόχρονα ἐρευνοῦν καί ψάχνουν γιά τόν «ΕΝΑ», τόν ἀληθινό Θεό, ἀλλά δέν τά καταφέρνουν, ὡς ὅτου ὁ κορυφαῖος Ἀπόστολος Παῦλος τούς ὁδηγεῖ στή Χριστιανική Πίστη.

Ἀργότερα, καί προπάντων στά νεώτερα χρόνια, οἱ Ἕλληνες ξεχνοῦν τό Θεό καί ἀποστατοῦν, πολλοί δέ καί προδίδουν τή Χριστιανική τους πίστη καί γίνονται ἄθεοι. Τά ὅσα συμβαίνουν σήμερα εἶναι ἄξια θρήνων καί ὀδυρμῶν. Οἱ Ἕλληνες, πού κράτησαν τήν Ὀρθόδοξη Πίστη καί φώτισαν λαούς στό Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ, γιά τίς ἁμαρτίες τους γεύονται τώρα, τήν πικρότατη τούτη κρίση, πού δέ ξέρει κανείς ἄν καί πότε θά τερματιστεῖ.

Κάποτε, σέ μιά του ὁμιλία, ὁ ἀείμνηστος Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν Χριστόδουλος εἶχε πεῖ τήν παλιά ἐκείνη καί ἀγωνιστική «κραυγή» «Ὄπισθεν ὁλοταχῶς»! Γιατί, «ὄπισθεν» ταχύτατα, καί χωρίς καθυστέρηση; Ποιά ἡ μεταφορική της ἔννοια; Ἁπλούστατα! Μέ αὐτογνωσία καί βαθιά μετάνοια νά γυρίσουμε πίσω, χωρίς ἀναβολή, στό δρόμο τοῦ Χριστοῦ, τῶν Πατέρων μας καί τῆς αὐθεντικῆς Χριστιανικῆς μας παράδοσης.

Παρόμοια μέ τόν Ἰσραήλ καί οἱ σύγχρονοιἝλληνες «ποσάκις παρεπίκραναν αὐτόν καί παρώργισαν αὐτόν» (τόν Θεό)! Τόν πίκραναν καί Τόν παρόργισαν μέ τήν ἀπιστία τους, τήν ἀθεΐα τους, τίς ἀποκρυφιστικές καί παγανιστικές ἰδέες τους, τίς βλασφημίες τους, τήν ἐγκληματική καί διεφθαρμένη ζωή τους, τίς παρανομίες καί ἀδικίες τους καί τήν ὅλη ἀποστασία τους…

Καί τό τρίς – χειρότερο, τήν ἀμετανοησία τους! Λοιπόν; «Ὄπισθεν ὁλοταχῶς»! «Στήκετε, καί κρατεῖτε τάς παραδόσεις ἅς ἐδιδάχθητε»... (Β´ Θεσ. Β´ 15).

 Ἐπιστροφή στό Χριστό. Ὁ καθένας μας κι ἕνας ἄσωτος, πού γυρίζει στήν γεμάτη ἀγάπη, ἀγκαλιά τοῦ Θεοῦ. Ὁ καθένας μας, μέ τήν ἀπόφαση γιά μιά καινούργια καί ὁλοφώτεινη πορεία ἀναμόρφωσης καί ἀναγέννησης. Ὁ καθένας μας, καί ὅλοι μαζί: «Ὄπισθεν ὁλοταχῶς». Στόν Κύριο καί Θεό μας.

Ορθόδοξος Τύπος, 21/02/2014

το βρήκαμε εδώ

«Περιφρονῶ τόν ἀνθρώπινον νόμον»...

Τοῦ κ. Μιχαὴλ Ε. Μιχαηλίδη, Θεολόγου

Ὁ ριζοσπαστικός αὐτός λόγος  ἀνήκει στόν Ἅγιο Γρηγόριο τόν Θεολόγο, ἀλλά δέν εἶναι ὁλοκληρωμένος. Ἡ πλήρης διατύπωση εἶναι ἡ ἑξῆς: «Περιφρονῶ τόν ἀνθρώπινον νόμον, διά τόν νόμον τοῦ Πνεύματος». Καί ποιά ἡ ἑρμηνεία του; Δέν εἶναι δύσκολη. Ὁ μέγας Γρηγόριος – «ἡ σάλπιγγα τῆς Θεολογίας», κατά τόν ἐκκλησιαστικό ὑμνογράφο – ἐννοεῖ πώς, κάθε χριστιανός, προκειμένου νά κάμει ἐκλογή ἀνάμεσα στόν κρατικό καί ἀντίθεο νόμο, καί τό νόμο τοῦ Πνεύματος τοῦ Θεοῦ, δέ διστάζει νά προτιμήσει τήν ἐκλογή τοῦ θείου Νόμου, περιφρονώντας τόν ἀνθρώπινο καί ἀντίθεο πολιτειακό – κρατικό νόμο. Ὅταν οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι ἄρχισαν τό κήρυγμά τους πρός τά πλήθη τοῦ λαοῦ μετά τήν Πεντηκοστή, οἱ ἱερεῖς καί ὁ στρατηγός τοῦ Ναοῦ, συνέλαβαν πρώτους, τόν Πέτρο καί τόν Ἰωάννη καί τούς ἔσυραν στό Συνέδριο (τό δικαστήριο). Ἡ ἀπόφαση ἦταν: «Τό καθόλου μή φθέγγεσθαι μηδέ διδάσκειν ἐπί τῷ ὀνόματι τοῦ Ἰησοῦ». Νά κλείσουν τό στόμα τους. Καί μόνο τό ὄνομα, Ἰησοῦς, τούς ἐκνεύριζε. Ἡ ἀπάντηση τῶν δυό Ἀποστόλων, ἄμεση, ἡρωϊκή καί καθοριστική, ἦταν: «Οὐ δυνάμεθα γάρ ἡμεῖς, ἃ εἴδομεν καί ἠκούσαμεν μή λαλεῖν» (Πράξ. Δ´ 20). Ἀκολουθοῦν κι ἄλλες συλλήψεις καί δίκες καί φυλακίσεις τῶν δυό Ἀποστόλων (Πέτρου καί Ἰωάννη). Ἀπό τή μιά μεριά τό θαῦμα τοῦ χωλοῦ, πού προηγήθηκε, κι ἀπό τήν ἄλλη τό....

«ἀπεχθές» καί «τρομερό» γι᾽ αὐτούς ὄνομα, «Ἰησοῦς» (Χριστός), τούς θόλωνε τό μυαλό καί γίνονταν θηριωδέστεροι. Ἡ κατηγορία τους, ἡ ἴδια: «Δέ σᾶς παραγγείλαμε νά μή διδάσκετε καί νά μή μιλᾶτε "ἐν τῷ ὀνόματι τούτῳ"»; «Ἀποκριθείς δέ Πέτρος καί οἱ ἀπόστολοι εἶπον: Πειθαρχεῖν δεῖ Θεῷ μᾶλλον ἤ ἀνθρώποις». Ἔχουμε καθῆκον καί ὑποχρέωση νά πειθαρχοῦμε πρῶτα στό Θεό, παρά σέ σᾶς πού μᾶς ἐπιβάλλετε σιωπή στό λόγο τοῦ Θεοῦ. Ἄλλωστε ὁ Πέτρος στήν πρώτη του ὁμιλία τή μέρα τῆς Πεντηκοστῆς, δέ δίστασε νά ἐλέγξει τούς σταυρωτές τοῦ Κυρίου, ὁ ὁποῖος, ὡστόσο, ἀναστήθηκε τήν τρίτη μέρα.

Πολύς λόγος γίνεται καί στίς μέρες μας γιά τίς σχέσεις κράτους καί Ἐκκλησίας. Καί ἐνῶ προσποιοῦνται καί μιλοῦν γιά «καλές» σχέσεις κράτους καί Ἐκκλησίας, ἡ πραγματικότητα εἶναι ὁλότελα ἀντίθετη. Τά τελευταῖα χρόνια θε- σπίζεται μιά ὁλόκληρη σειρά ἀπο- ποινικοποιήσεων. Νομιμοποιοῦν τόν πολιτικό γάμο, τίς ἐλεύθερες συμβιώσεις, νομιμοποιοῦν καί οἰκονομικά ἐνισχύουν τίς ἐκτρώσεις, ἀπαγορεύουν τήν εἴσοδο τῶν πνευματικῶν στά σχολεῖα, ἀπαιτοῦν τήν καταβίβαση τῶν ἁγίων εἰκόνων στά σχολεῖα, δικαστήρια, κοινοβούλια, προβάλλουν «νόμιμα» τήν ἐπαίσχυντη καί παράνομη ὁμοφυλοφιλία, καταργοῦν τήν ἀργία τῆς Κυριακῆς κ.ἄ. Οἱ χριστιανοί καί ὁμολογοῦν καί ἀπολογοῦνται. Καί ὄχι μόνο. Ἑκατομμύρια ἔδωκαν καί δίνουν μέχρι σήμερα καί τό αἷμα τους γιά τό Χριστό μας. «Διά τόν Νόμον τοῦ Πνεύμα- τος», «ἕτοιμοί ἐσμεν ἀποθνήσκειν»

Ορθόδοξος Τύπος (Φύλλο 31η Ιανουαρίου 2014)
πηγή

Ἀνωμαλία καί διαστροφή. Μιχαὴλ Μιχαηλίδη

 Ἀνωμαλία καί διαστροφή

Μιχαὴλ Μιχαηλίδης

Πρίν τήν παρακοή καί τήν πτώση, οἱ πρῶτοι ἄνθρωποι εἶχαν ἁρμονικές σχέσεις μέ τό Θεό καί Δημιουργό τους. Ἡ ζωή τους ἦταν σύμφωνη μέ τό θέλημά Του καί εἶχαν, κατά τόν ἅγιο Γρηγόριο Νύσσης, "ἀγγελική μεγαλοφυΐα", δηλαδή, ἀγγελικό μεγαλεῖο καί ἦθος.
Μετά τή πτώση, ξέπεσαν καί ἀμαύρωσαν τό "κατ᾽ εἰκόνα". Ἀχρείωσαν τά χαρίσματα τοῦ αὐτεξούσιου, τῆς συνείδησης καί τοῦ νοῦ.
Ἀπό τότε γνώρισε ὁ ἄνθρωπος τήν ἁμαρτία σ᾽ ὅλες της τίς μορφές, καί μ᾽ ὅλες της τίς ἀνωμαλίες καί διαστροφές. Ἡ ἀρετή, ἀπό τότε, καί ἡ ἁγιότητα, εἶναι δύσκολο ἀγώνισμα καί κατάκτηση. Τό ῾ξέραν κι αὐτοί ἀκόμα, οἱ εἰδωλολάτρες: «Τό νικᾶν αὐτόν ἑαυτόν, αὕτη ἐστί πασῶν τῶν νικῶν πρώτη τε καί ἀρίστη».
Τή νίκη πιά, κατά τῆς ἁμαρτίας, τήν προσφέρουν δυό παράγοντες: ἡ τραυματισμένη ἀνθρώπινη ἐλευθερία, καί ἡ δύναμη καί Χάρη τοῦ Κυρίου, πού μᾶς δόθηκε προπάντων μέ τή σταυρική θυσία τοῦ Ἰησοῦ. Ὅπως ὁ ἄρρωστος ἤ ὁ τραυματισμένος τρέχει γιά θεραπεία στό γιατρό, ἔτσι κι ὁ ἠθικά ἄρρωστος βρίσκει θεραπεία στόν Κύριο μέ τή γνώση τοῦ θελήματός Του.
Στό βιβλίο τοῦ Ἰώβ διαβάζουμε: "Ἀσεβεῖς οὐ διασώζει παρά τό μή βούλεσθαι αὐτούς εἰδέναι τόν Κύριον"(ΛΣΤ΄ 12). Οἱ ἄθεοι καί ἀσεβεῖς καί διεστραμμένοι δέ σώζονται, ἄν δέ θελήσουν οἱ ἴδιοι νά γνωρίσουν τόν Κύριο.
Τό πιό φοβερό καί ἀποτρόπαιο πρᾶγμα στόν κόσμο, εἶναι ἡ ἁμαρτία. Γιαυτό καί παρομοιάζεται μέ σκοτάδι. "Αἱ ὁδοί τῶν ἀσεβῶν σκοτειναί", λέγει ὁ Παροιμιαστής (Δ´ 19). Καί "εἰ ὁ μέν δί- καιος μόλις σώζεται, ὁ ἀσεβής καί ἁμαρτωλός ποῦ φανεῖται" (ΙΑ´ 31). Ἐάν ὁ εὐσεβής καί δίκαιος ἄνθρωπος μέ ἀγώνα καί προσπάθεια κερδίζει τή σωτηρία, αὐτός πού ἁμαρτάνει καί ὄχι μόνο δέ μετανοεῖ, ἀλλά τό θεωρεῖ καί "κατόρθωμα"... τί θ᾽ ἀπογίνει;
Ἡ ἐποχή μας μοιάζει σοδομική. Ἡ ἀνωμαλία καί ἡ διαστροφή τῆς ὁμοφυλοφιλίας, ἡ ἀποποινικοποποίηση τῆς μοιχείας, οἱ γάμοι τῶν ὁμοφυλοφίλων, οἱ παιδεραστίες καί - καθόλου ἀπίθανο -ἤδη ψιθυρίζεται- ὦ Θεέ μου! - καί κτηνοβασίες!
 Ἐπίκαιρος ὁ λόγος τοῦ προφήτη Ἰερεμία: "Πάντες μοιχῶνται, σύνοδος ἀθετούντων" (Θ´ 2). Μέχρι τώρα ἀκούγαμε γιά συνασπισμούς καί ἐπαγγελματικούς συνδικαλισμούς καί ἐθνικές παρελάσεις. Τώρα μεγάλος ὁ θόρυβος γιά τίς "παρελάσεις" τῶν ὁμοφυλοφίλων"! Οἱ μόνοι πού χαίρουν καί διασκεδάζουν εἶναι… οἱ δαίμονες καί ὁ Σατανᾶς! Πόσο ἐπίκαιρος πάλι ὁ Ἰερεμίας: «Ἐγενήθησάν μοι πάντες ὡς Σόδομα» (ΚΓ´ 14).
Οἱ ἐποχές τῆς ἀνομίας, τῆς παρανομίας, τῆς ἠθικῆς διαφθορᾶς καί τῆς διάστροφης ζωῆς, ἐπαναλαμβάνονται. Ὅλοι οἱ τόποι καί οἱ ἄνθρωποι ξανάφεραν πίσω τά Σόδομα καί τή Γομόρρα. Μήπως ἀναμένονται καινούργιες φωτιές, πού θά κάψουν τόν πλανήτη μας; Καί πότε; Δέ ξέρουμε. Ὁ Θεός μακροθυμεῖ, ἀναμένοντας τή μετάνοιά μας. Θά ὑπάρξει; Ἐάν ναί, τότε ὑπάρχει ἐλπίδα.

  Ὀρθόδοξος Τύπος ἀρ. φύλ. 1985  9 Αὐγούστου 2013
πηγή

Όταν οἱ ὁμοφυλόφιλοι φωνασκοῦν ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΠΡΟΣΕΥΧΟΝΤΑΙ

Τοῦ κ. Μιχαὴλ Ε. Μιχαηλίδη, Θεολόγου 

   Γιά τήν ἀσέλγεια καί τήν "παρά φύση" - praeter (contra) naturam τῆς ὁμοφυλοφιλίας, ἔχουμε ξαναγράψει. Ἡ διαφθορά τῆς ἀνθρώπινης καρδιᾶς, μετά τή πτώση, εἶναι πιά γεγονός ἀναμφισβήτητο. «Ἐπληθύνθησαν αἱ κακίαι τῶν ἀνθρώπων ἐπί τῆς γῆς καί πᾶς τις διανοεῖται ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτοῦ ἐπιμελῶς ἐπί τά πονηρά πάσας τάς ἡμέρας» (Γεν. ΣΤ´ 5). 

   Οἱ ὁμοφυλόφιλοι καί οἱ πάσης φύσεως φιλομοφυλόφιλοι, ἀντιδροῦν, βέβαια, σέ κάθε ἀντίδραση. Ὁ ἔλεγχος τῆς συνείδησης ἀντί νά τούς ὁδηγήσει στή μετάνοια καί τήν ἐπιστροφή στό νόμο τοῦ Θεοῦ, αὐτοί περισσότερο πεισμώνουν καί ἐπιμένουν στή διαστροφή τους. Στό τέλος, φυσικά, παίρνουν διαζύγιο μέ τό Χριστό,τήνΠίστη καί τήν Ἐκκλησία. Προτιμοῦν τή δουλεία στό πάθος, ἀπ᾽ τήν ἐλευθερία τοῦ Χριστοῦ. Διότι, "πᾶς ὁ ποιῶν τήν ἁμαρτίαν, δοῦλός ἐστι τῆς ἁμαρτίας" ( Ἰω. Η´ 34). Γιαυτό, καί ὅσο ἐξαπλώνεται ἡ ἠθική διαφθορά, τόσο καί ὁ ἀθεϊσμός γίνεται πιό σφοδρός καί ἐπιθετικός. 

   Στ᾽ ἀποστολικά χρόνια ἔκαμαν τήν ἐμφάνισή τους οἱ πρῶτοι αἱρετικοί ἀνάμεσα στούς ὁποίους ἦσαν καί οἱΝικολαΐτες, οἱ ὁποῖοι  ἴσως ἀπό ἀντίδραση πρός τόν Μωσαϊκό νόμο - πίστευαν στή δυαρχία καί στήν κακότητα τῆς ὕλης, γι᾽ αὐτό καί ζητοῦσαν μέ τήν ἀκολασία καί τήν ἀνηθικότητα, τήν κατάχρηση καί τήν καταφθορά τῆς σάρκας.

   Εἶναι τόσες καί τέτοιες οἱ τρομακτικές συνέπειες τοῦ σύγχρονου Νικολαϊτικοῦ ἐρωτισμοῦ, ὥστε νά ὑποστηρίζονται καί αὐτές οἱ προγαμιαῖες σχέσεις, ἀρκεῖ νά γίνονται "χωρίς ἰδιοτέλεια καί ἀπό ἀμοιβαία ἀγάπη"… Ὁ π. Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος ἔγραψε σχετικά: "...Καθηγηταί θεολόγοι, καθώς ἐπληροφορήθην, διδάσκουν μίαν πολύ βολικήν καί πολύ ἔξυπνον θεωρίαν: Ὅτι, πορνεία εἶναι μόνον ἡ ἐπί χρήμασι σαρκική ἱκανοποίησις· ἐνῶ ὅπου ὑπάρχει ψυχική ἐπαφή, ἐκεῖ δέν ἔχομεν πορνείαν". 

   Ὁ ἀπ. Πέτρος στό Β´ κεφάλαιο τῆς Β´Καθολικῆς ἐπιστολῆς του, ἐλέγχει τούς αἱρετικούς τοῦ Νικολαϊτισμοῦ, τῆς ἀσέλγειας, τῆς ὁμοφυλοφιλίας καί κάθε ἀνήθικης πράξης, ἀναφέροντας γεγονότα τιμωρητικῆς - παιδαγωγικῆς ἐπέμβασης τοῦ Θεοῦ, καί σχετικῆς διδασκαλίας πρός ἐπανόρθωση καί σωφρονισμό.

    Λόγῳ τῆς σπουδαιότητας τοῦ κεφαλαίου αὐτοῦ - τό ὁποῖο εἴχαμε σάν βάση τοῦ σημερινοῦ θέματος - μεταφέρουμε μερικές προτάσεις, κλειδιά, μέ σοβαρές ἑρμηνευτικές παρατηρήσεις τοῦ Παν. Τρεμπέλα. Καταρχήν ὁ ἀπ. Πέτρος, ἀναφέρεται στούς αἱρετικούς ψευδοδιδασκάλους, καί κήρυκες κάθε ἀσέλγειας: Τῆς ὁμοφυλοφιλίας, πορνείας καί κάθε σαρκικοῦ πάθους. Αὐτούς πού σήμερα τούς λέμε προπαγανδιστές τῆς ὁμοφυλοφιλίας.Ἐπιμένουν, σώνει καί καλά, νά γίνουν ὅλοι σάν κι ἐκείνους! 

   Στό κεφάλαιο αὐτό, ἡ λέξη "ἀσέλγεια" ἀναφέρεται τρεῖς φορές, εἴτε στόν ἑνικό, εἴτε στόν πληθυντικό. Ὁ διάσημος ἑρμηνευτής - θεολόγος Παναγιώτης Τρεμπέλας, στόν 3ο τόμο τῶν ἐπιστολῶν τῆςΚαινῆς Διαθήκης, στή φράση: "πολλοί ἐξακολουθήσουσιν αὐτῶν ταῖς ἀσελγείαις" παρατηρεῖ: «Ἀσελγείαις πληθυντικός εἰς δήλωσιν τῶν ποικίλων μορφῶν τῆς ἀσελγείας, εἴτε τῶν ἐπανειλημμένων καθ᾽ ἕξιν πράξεων αὐτῆς. Εἶναι ἀξιοσημείωτον, ὅτι ἐκεῖνοι, οἱ ὁποῖοι ἀρνοῦνται τάς θεμελιώδεις ἀληθείας τοῦ Εὐαγγελίου, συχνάκις παρασύρονται καί εἰς βίον ἄτακτον καί ἀκόλαστον». 

   Γι᾽ αὐτούς πού διαπράττουν τίς ἀσέλγειες, "τό κρῖμα οὐκ ἀργεῖ καί ἡ ἀπώλεια αὐτῶν οὐ νυστάζει". Ἡ καταδίκη τῶν ἀσελγῶν καί ὁμοφυλοφίλων δέν παραμένει ἀδρανής, ἀλλά ἀναβάλλεται ἀπό τόν μακρόθυμο Κριτή μέχρι τότε πού ἡ καταστροφή θά ξεσπάσει τρομερή. Ἐάν αὐτούς τούς ἀγγέλους, ὅταν ἁμάρτησαν, δέν τούς χαρίστηκε, πῶς οἱ ἔνοχοι θά διαφύγουν τῆς δικαιοσύνης τοῦ Θεοῦ;

   Ὁ θεῖος ἀπόστολος καί κορυφαῖος Πέτρος, μᾶς ὑπενθυμίζει τήν καταστροφή τῶν Σοδόμων καί τῆς Γομόρρας, τίς ὁποῖες "τεφρώσας καταστροφῇ κατέκρινεν, ὑπόδειγμα μελλόντων ἀσεβεῖν τεθεικώς"· ἐνῶ τήν ἴδια στιγμή, "δίκαιον Λώτ καταπονούμενον ὑπό τῆς τῶν ἀθέσμων ἐν ἀσελγείᾳ ἀναστροφῆς ἐρρύσατο" (β´,7). Ὁ Π. Τρεμπέλας ἑρμηνεύει: "Κι ἄν τίς πόλεις τῶν Σοδόμων καί τῆς Γομόρρας τίς ἔκανε στάχτη καί τίς καταδίκασε νά μένουν γιά πάντα κατεστραμμένες, θέτοντάς τες ὡς φοβερό παράδειγμα, γιά νά διδάσκονται ὅσοι στό μέλλον θά ζοῦσαν μέ ἀσέβεια· κι ἄν γλύτωσε τόν δίκαιο Λώτ, ὅταν καταπιεζόταν καί ὑπέφερε ἀπό τήν ἀνήθικη συμπεριφορά ἐκείνων πού μέ τίς ἀκολασίες τους καί τήν ἀσέλγειά τους παραβίαζαν τό φυσικό νόμο"... 

   Καί ποιός ὁ λόγος τῆς σωτηρίας τοῦ Λώτ; Ἀσφαλῶς ἡ ἀρετή του. Βέβαια, κι ἄν πέθαινε σέ τοῦτο τόν κόσμο μαζί μέ τούς ὁμοφυλόφιλους τῶν Σοδόμων καί τῆς Γομόρρας, θά τόν τιμοῦσε πάλι ὁΘεός μέ τό βραβεῖο τῆς αἰώνιας βασιλείας Του. Ἀλλά μέ τή λαμπρότητα τῆς ἀρετῆς του, κέρδισε καί τούτη τή ζωή. 

   Ἡ ἀκτινοβολία, ὡστόσο, τοῦ μεγαλείου τῆς ἁγνῆς ψυχῆς τοῦ Λώτ, εἶναι θαυμαστή στήν κάθε λεπτομέρεια τῆς προσωπικῆς του συμπεριφορᾶς. Ἰδού τό μεγαλεῖο τοῦ Λώτ: "Βλέμματι γάρ καί ἀκοῇ ὁ δίκαιος, ἐγκατοικῶν ἐν αὐτοῖς, ἡμέραν ἐξ ἡμέρας ψυχήν δικαίαν ἀνόμοις ἔργοις ἐβασάνιζεν" (8). Ἑρμηνεία: "Τόν γλύτωσε ὁ Θεός διότι ὅταν ὁ δίκαιος ἐκεῖνος Λώτ κατοικοῦσε ἀνάμεσα στούς ἀσεβεῖς αὐτούς, βλέποντας μέ τά μάτια του τά ἄσεμνα παραδείγματά τους καί ἀκούγοντας μέ τά αὐτιά του τίς αἰσχρότητές τους, κάθε ἡμέρα μέ τά παράνομα ἔργα τους ἀντιμετώπιζε στήν ψυχή του μιά σκληρή δοκιμασία· κι ὅμως, παρόλα αὐτά ἡ ψυχή του παρέμεινε δίκαιη καί δέν παρασύρθηκε". Ὅταν οἱ ὁμοφυλόφιλοι φωνασκοῦν, οἱ Χριστιανοί ἄς προσεύχονται.

(Ορθόδοξος Τύπος  , Αριθ Φύλλου 1945, 12 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2012 )

πηγή : http://www.orthodoxostypos.gr

πηγή

Μιχαὴλ Ε. Μιχαηλίδης, Επείγουσα ανάγκη για αληθινή μετάνοια

Ἐπείγουσα ἀνάγκη

ΔΙΑ ΑΛΗΘΙΝΗΝ ΜΕΤΑΝΟΙΑΝ

Τοῦ κ. Μιχαὴλ Ε. Μιχαηλίδη, Θεολόγου

«Τίς γάρ καθαρός ἔσται ἀπό ρύπου, ἀλλ᾽ οὐδείς, ἐάν καί μία ἡμέρα ὁ βίος αὐτοῦ ἐπί τῆς γῆς» ( Ἰώβ ΙΔ´ 4-5)… Δέ γεννήθηκε ποτέ κανένας, πού νά ᾽ναι ἀπαλλαγμένος ἀπ᾽ τήν ἁμαρτία, κι ἄς ἔζησε μονάχα μιά ἡμέρα σε τοῦτο τόν κόσμο.

Ἡ ἁμαρτία - τό ξέρουμε ὅλοι μας - εἶναι κληρονομική. Ἀκόμα κι αὐτή "ἡ διάνοια τοῦ ἀνθρώπου, ἔγκειται ἐπιμελῶς ἐπί τά πονηρά ἐκ νεότητος αὐτοῦ" (Γεν.Η´ 21). Ὁ νοῦς, ἡ σκέψη, ἡ καρδιά, ἡ φαντασία, ὅλος ὁ ἐσωτερικός ἄνθρωπος, εἶναι ὅλος βρωμιά καί δυσωδία. Εἴμαστε σκουπιδαριό. Κουβαλᾶμε "ἀπό πρωΐας μέχρι νυκτός", ὅλα τῆς ψυχῆς τά σκουπίδια. Τά τραύματα, πού μᾶς προκαλεῖ ἡ ἁμαρτία, εἶναι τόσα πολλά καί τόσο ὀδυνηρά, ὥστε κατά τή συγκλονιστική ἔκφραση τοῦ προφήτη Ἠσαΐα Α´ 6: «ἀπό ποδῶν ἕως κεφαλῆς οὐκ ἔστιν ἐν αὐτῷ ὁλοκληρία». Δεν ὑπάρχει μέρος τοῦ σώματος ἀκέραιο καί ὑγιές. Ὁλόκληρος ὁ ἄνθρωπος εἶναι τραυματισμένος. Ἔχει καταντήσει ὅλος, "πληγή φλεγμαίνουσα".

Ἄν θέλαμε νά συνέλθουμε, να συναισθανθοῦμε καί νά ἐπανέλθουμε στή μακάρια κατάσταση τῆς ἐν Χριστῷ σωτηρίας, θα ἔπρεπε νά κλαῖμε μέρα-νύχτα καί νά θρηνοῦμε γιά τίς ἁμαρτίες μας σάν τό Δαβίδ, ὁ ὁποῖος ἔλεγε:«Ἐκοπίασα ἐν τῷ στεναγμῷ μου, λούσω καθ᾽ ἑκάστην νύκτα τήν κλίνην μου, ἐν δάκρυσί μου τήν στρωμνήν μου βρέξω» (Ψαλμ. 6, 7).

Ὡστόσο, τά πράγματα δεν εἶναι τόσο τραγικά, ὥστε ἡ ζωή μας νά καταντήσει θρηνητική καί δυστυχισμένη, δίχως χαρά καί δίχως ἐλπίδα. Οὔτε ὁ Θεός τό θέλει. Ἕνα εἶναι τό πιό φοβερό κακό, λέγει ὁ ἱερός Χρυσόστομος: «Δεινόν μέν τό ἁμαρτάνειν, πολλῷ δέ χαλεπώτερον το καί μέγα φρονεῖν ἐπί τοῖς ἁμαρτήμασιν». Ἀναμφισβήτητα, εἶναι φοβερό τό ν᾽ ἁμαρτάνει ὁ ἄνθρωπος. Ἀλλά τό πιό φοβερό και ἀξιοκατάκριτο εἶναι ν᾽ ἁμαρτάνει ὁ ἄνθρωπος, καί νά ἀλαζονεύεται καί νά καυχᾶται γιά τις παρανομίες καί τά ἐγκλήματα τῆς πωρωμένης ψυχῆς του. «Μή ὁ πίπτων οὐκ ἀνίσταται ἤ ὁ ἀποστρέφων οὐκ ἐπιστρέφει;» ( Ἰερ. Η´ 4). Μήπως ἐκεῖνος πού πέφτει δέ σηκώνεται ἤ ἐκεῖνος πού παίρνει στραβό δρόμο, δε ξαναβρίσκει τόν καλό, καί ἐπιστρέφει;

Ἐάν ἡ μετάνοια εἶναι τό κλειδί τῆς συμφιλίωσής μας μέ τόν Θεό, σέ κάθε ἐποχή καί γιά ὅλους τους ἀνθρώπους, πολύ περισσότερο εἶναι ἐπείγουσα καί ἀναγκαία σε καιρούς ἀποστασίας καί ἀπιστίας καί οἰκουμενικῆς διαφθορᾶς, σάν τή δική μας.

Ὑπέροχο, μοναδικό, ἀνεπανάληπτο καί καθολικό ὑπῆρξε, το νέο μήνυμα τοῦ Εὐαγγελίου.Μέγα τό μήνυμα καί ἀπαραίτητο γιά τή σωτηρία μας. Τό κήρυξε πρῶτος ὁ Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος καί ἀκολούθησε ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ὁ Μεσσίας και Λυτρωτής τοῦ κόσμου. Τό ἴδιο κήρυγμα τῆς Μετάνοιας.

Ἡ Μετάνοια ἀποτελεῖ το εἰσιτήριο τῆς Νέας Βασιλείας - τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ- και ἡ εἴσοδος γίνεται μέσον τοῦ πνευματικοῦ Ἰορδάνη, δηλαδή τοῦ ἁγίου Βαπτίσματος. «Μετανοεῖτε· ἤγγικε γάρ ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν» (Ματθ. Γ´ 2), κήρυττε "ἡ φωνή βοῶντος ἐν τῇ ἐρήμῳ", δηλαδή ὁ Ἰωάννης ὁ Βαπτιστής. Τή Μετάνοια την κηρύττει μέ πολλούς τρόπους καί ὁ Ἰησοῦς. Ἄλλοτε μέ παραβολές, ὅπως τοῦ "ἀσώτου υἱοῦ", τῆς "ἀπωλεσθείσης δραχμῆς", τοῦ "ἀπολωλότος προβάτου", και ἄλλοτε ὑπενθυμίζοντας στους πονηρούς καί ὑποκριτές φαρισαίους, τή θαυμαστή μετάνοια τῶν Νινευιτῶν, οἱ ὁποῖοι, μάλιστα, τήν εἶχαν ἔμπρακτα ἀποδείξει καί μέ ἀπόλυτη νηστεία.

Μιλώντας γιά δεύτερη φορά, μετά τήν Πεντηκοστή, ὁ ἀπόστολος Πέτρος, καί βλέποντας το θαυμασμό τους, οἱ Ἑβραῖοι, για τή θεραπεία τοῦ χωλοῦ, τους εἶπε, χωρίς περιστροφές, πώς το φάρμακο εἶναι ἡ μετάνοια: "Μετανοήσατε οὖν καί ἐπιστρέψατε εἰς τό ἐξαλειφθῆναι ὑμῶν τάς ἁμαρτίας, ὅπως ἄν ἔλθωσι καιροί ἀναψύξεως..." (Πράξ. Γ´ 19-20).

Ἀφοῦ τούς κατάγγειλε, χωρίς περιστροφές, ὅτι, «ἐσεῖς ἀρνηθήκατε καί παρεδώκατε στό θάνατο τόν ἀρχηγό τῆς ζωῆς, τον ὁποῖο ἀνέστησε ὁ Θεός ἀπό τους νεκρούς… ἀλλά ξέρω πάλι, ὅτι, "κατά ἄγνοιαν ἐπράξατε"».

Ὁ θεοφώτιστος Πέτρος τους μίλησε γιά "καιρούς ἀναψύξεως", ἐφόσον ὅμως προηγηθεῖ μετάνοια. Καί τί σημαίνει "καιροί ἀναψύξεως"; Σημαίνει, καιροί ἀναψυχῆς, ἀνακούφισης και ψυχικῆς ἀνάπαυσης. "Μετανοήσατε, ὅπως ἄν ἔλθωσι καιροί ἀναψύξεως".

Ἰδού ὁ δρόμος, τό φάρμακο καί ἡ λύση τῆς παγκόσμιας και τῆς ἑλληνικῆς κρίσης. Οἱ τοπικές καί διεθνεῖς πολιτικές και οἰκονομικές κρίσεις, εἶναι μέσα καί τρόποι τῆς ἀγάπης, τῆς σοφίας καί τῆς Πρόνοιας τοῦ Θεοῦ. Καλή καί ἄριστη ἡ ὑγεία· ἀλλά πικρά τά φάρμακα καί οἱ τρόποι θεραπείας. Οἱ οἰκονομικές κρίσεις, οἱ πειρασμοί και ὅλες τῆς ζωῆς οἱ δοκιμασίες, ἀποτελοῦν μέσα ἠθικῆς κάθαρσης καί φωτισμοῦ ψυχῆς.

Ὁ Μ. Βασίλειος, μετά ἀπό κάποια ξηρασία καί πεῖνα στήν περιοχή τῆς Καισάρειας, ἔλεγε σε ὁμιλία του: "Μάθωμεν ὅτι δι᾽ ἀποστροφήν καί ἀμέλειαν ταύτας ἡμῖν ὁ Θεός τάς πληγάς ἀνίησιν, οὐκ ἐκτρῖψαι ζητῶν, ἀλλ᾽ ἐπανορθῶσαι σπουδάζων...". Ἄς καταλάβουμε καλά, ὅτι ὁ Θεός μᾶς ἔστειλε αὐτές τίς τιμωρίες, γιατί ἀπομακρυνθήκαμε καί ἀποστατήσαμε ἀπ᾽ Αὐτόν καί δείξαμε ἀμέλεια πνευματική. Καί στη συνέχεια, ὁ μέγας τῆς Καισάρειας Ἱεράρχης, ἀναφέρει τίς διάφορες παραβάσεις καί τ᾽ ἁμαρτήματα τῶν γονιῶν, τῶν δασκάλων, τῶν φιλάργυρων, τῶν δούλων, τῶν ἐλεύθερων, τή σκληρότητα, τήν ἔλλειψη τῆς ἀγάπης,τήν ἐκμετάλλευση τῶν φτωχῶν,τή ραθυμία τῆς προσευχῆς... και τόσα ἄλλα.

Τ᾽ ἁμαρτήματα τά δικά μας,καί οἱ ἀσέβειες στή χώρα μας, οὔτε μετροῦνται, οὔτε περιγράφονται. Ἐκτός ἀπό μύριες ἄλλες ἀνομίες, ναοί παραβιάζονται, ἱερά Σκεύη καί Λειψανοθῆκες κλέβονται καί βεβηλώνονται, ἱεροί ναοί πυρπολοῦνται καί… τόσα ἀλλα.

Ἐπείγουσα λοιπόν ἀνάγκη: ΓΙΑ ΜΙΑ ΑΛΗΘΙΝΗ ΜΕΤΑΝΟΙΑ.

Ορθόδοξος Τύπος,  21 Σεπτεμβρίου 2012

πηγή

Ἡ τρέλλα τοῦ ἀθεϊσμοῦ. Μία διαφορετική ψυχασθένεια. Μιχαὴλ Μιχαηλίδη, Θεολόγου

πηγή

Ἡ τρέλλα τοῦ ἀθεϊσμοῦ. Μία διαφορετική ψυχασθένεια

Μιχαὴλ Ε. Μιχαηλίδη, Θεολόγου

Τό ἱστορικό φαινόμενο τῆς ἀθεΐας δέν εἶναι τωρινό· ἀλλ᾽ ὅσο χρονολογεῖται τό ἠθικό κακό στόν κόσμο, τόσο καί ἡ ἄρνηση τοῦ Θεοῦ ἐμφανίζεται σάν ἐξαίρεση στ᾽ ἀνθρώπινα ἤθη καί τούς κοινωνικούς θεσμούς.
 Ἡ ἀθεΐα - ἡ ἄρνηση, δηλαδή, τῆς ὕπαρξης τοῦΘεοῦ - δέν εἶναι τόσο ἰδιότητα τοῦ νοῦ καί τῆς λογικῆς, ὅσο, συνέπεια καί ἀποτέλεσμα τοῦ ἄθεου καί χωρίς ἦθος, βίου.
"Γίνεται πρῶτα ἡ καρδιά ἀκάθαρτη καί ὕστερα σκοτίζεται ὁ νοῦς", παρατηρεῖ ὁ Παν. Τρεμπέλας.

Παρόμοια ἐκφράζεται καί ὁ πρωτοπρεσβύτερος Στυλιανός Ἀνανιάδης στό περίφημο πεντάτομο ἑρμηνευτικό ἔργο του στούς ψαλμούς τοῦ Δαβίδ. Ἀφορμή λαμβάνει ἀπ᾽ τούς ψαλμούς 13 καί 52, στούς ὁποίους ἐπαναλαμβάνει τόν ἴδιο πρωτοείπωτο καί ἐκπληκτικό λόγο: «Εἶπεν ἄφρων ἐν καρδίᾳ αὐτοῦ· οὐκ ἔστιΘεός».
Καί σχολιάζει ὁ ἑρμηνευτής ὅτι, "δέν ἐννοεῖ τή θεωρητική ἀπιστία, πού προέρχεται ἀπό θεωρητική σκέψη καί συλλογισμούς, ἀλλά γιά πρακτική ἀπιστία, πού προέρχεται ἀπό ἀνθρώπους ἠθικά διεφθαρμένους".

Καί συμπληρώνει: «Γιατί, πῶς ἕνας ἄνθρωπος ποιοτικά διεφθαρμένος, εἶναι σέ θέση νά συλλάβει καί νά ἐννοήσει τό ἠθικό μεγαλεῖο τοῦ Θεοῦ;... Κατά συνέπεια "ἄφρων" δέν σημαίνει τόσο, ἐκεῖνον πού στερεῖται νοήσεως, πού εἶναι ἄμυαλος, ὅσο ἐκεῖνον πού δέν ἔχει ἠθική νόηση, ἠθικό κριτήριο τοῦ καλοῦ καί τοῦ κακοῦ».

Παρόλ᾽ αὐτά, δέν εἶναι λίγοι πού ἰσχυρίζονται πώς ἡ ἀθεΐα δέν παύει νά ἐπηρεάζει καί τό λογικό."Τό δρᾶμα τοῦ σύγχρονου ἀθεϊσμοῦ δέν εἶναι ἄσχετο μέ τήν ἀφθονία τῶν ψυχιατρικῶν κλινικῶν", ἰσχυρίζεται ξένος ψυχίατρος.
Ἀλλά καί ὁ Πλάτων ἔλεγε πώς, "ἡ ἀθεΐα εἶναι ἀρρώστια τῆς ψυχῆς, προτοῦ γίνει πλάνη τοῦ λογικοῦ".
Ἰδιαίτερα, ἔλεγε ὁ Πασκάλ, "νά λυπηθοῦμε καί νά εἰρωνευτοῦμε αὐτούς πού εἶναι ἄθεοι ἀπό ματαιοδοξία"!  Αὐτοί οἱ τελευταῖοι - οἱ ματαιόδοξοι - πλεονάζουν στήν ἐποχή μας. Εἶναι ὅλοι αὐτοί, πού τήν ἀθεΐα τους τή θεωροῦν μόδα! Ὁ ἀθεϊσμός ἔχει γίνει, στ᾽ ἀλήθεια, μόδα τῆς ἐποχῆς μας. Εἶναι ὁ ἀθεϊσμός τῆς ματαιοδοξίας.Εἶναι ὁ μοντέρνος ἀθεϊσμός τῆς ἐπίδειξης.
Γιά θυμηθεῖτε τά λεωφορεῖα τῆς Ἀγγλίας μέ τό γνωστό σύνθημα: "Ἀπολαῦστε τή ζωή σας. Θεός δέν ὑπάρχει"!....
Ἔτσι φτάσαμε στό δίλημμα:  Ἄς ρωτήσουμε τούς ἀθεϊστές: Τί προτιμοῦν; Τόν ἀθεϊσμό τῆς τρέλλας ἤ τήν τρέλλα τοῦ ἀθεϊσμοῦ; Στή θέση τοῦ Θεοῦ ἔχει τοποθετήσει ὁ ἄνθρωπος τόν ἑαυτό του, τό "ἐγώ" του.
Γι᾽ αὐτό, ἡ ἀθεΐα τρέφεται καί ποτίζεται ἀπ᾽ τήν ἀλαζονία καί τήν ἀποθέωση τοῦ σέξ καί τῶν ὑλικῶν ἀπολαύσεων. Ὁ ἄθεος εἶναι ὑλιστής· καί σάν ὑλιστής, κοιτάει μόνο κάτω, χαμηλά· δέ ξέρει νά ὑψώνει τή σκέψη, τό νοῦ, τήν ψυχή, τήν καρδιά του ψηλά, πρός τόν οὐρανό, πρός τόν Ὕψιστο Θεό.
Εἶναι ξερή· κατάξερη ἡ καρδιά τοῦ ἄθεου, ὅπως τό πετρωμένο χῶμα. Δέν μπορεῖ νά φυτρώσει κανένα λουλούδι ψυχικῆς ὀμορφιᾶς καί ἀρετῆς.
Πόσο διαφορετικά σκέφτεται καί αἰσθάνεται ὁ πιστός ἄνθρωπος! Ἀκοῦστε πῶς μιλάει καί πῶς αἰσθάνεται ὁ ἅγιος Νικόλαος Ἀχρίδος σέ μιά του ἐπιστολή σέ κάποιο συγγραφέα:  «Ὦ, κύριε καί ἀδελφέ, μακάρι νά μή ἤξερα νά γράφω τίποτα ἄλλο παρά μόνο περί τοῦ Χριστοῦ καί μακάρι νά μή ξέρω καί τίποτα ἐκτός τοῦ Χριστοῦ!
Γιατί, ὅταν μιλᾶμε γιά τό Χριστό, μιλᾶμε γιά τήν εἰρήνη, ἀφοῦ Αὐτός εἶναι ὁ πραγματικός Εἰρηνοφόρος καί Εἰρηνοδότης στήν ἱστορία τοῦ πλανήτη μας.
Ὅταν μιλᾶμε γιά τό Χριστό, μιλᾶμε καί γιά τόν πολιτισμό, γιατί Αὐτός εἶναι ὁ ἐμπνευστής τοῦ πλέον εὐγενικοῦ πολιτισμοῦ στόν κόσμο. Τό νά μιλᾶμε γιά τό Χριστό, σημαίνει νά μιλᾶμε γιά τήμόρφωση τῶν ἀνθρώπων, ἐφόσον ἡ ἐπιστήμη Του ἀναφέρεται στό διαφωτισμό τῶν ἀνθρώπων μέ τήν ἀλήθεια καί τή μεταμόρφωση τοῦ πνεύματος.
Τό νά γράφουμε καί νά μιλᾶμε γιά τό Χριστό σημαίνει, ἀναπόφευκτα νά μιλᾶμε γιά τήν ἠθική, δηλαδή, γιά τή συμπεριφορά, γιά τήν τιμιότητα, τήν καθαρότητα, τό ἔλεος πρός τούς πάσχοντες, τήν ἀγάπη...».

 Ὁ ἄθεος καί ἀρνητής τοῦ Θεοῦ καί τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, δηλαδή, τοῦ Ἑνός Τριαδικοῦ Θεοῦ, εἶναι ταυτόχρονα, καί ἀρνητής κάθε θείας καί ἀνθρώπινης ἀξίας. Τί λέω; Εἶναι ἀρνητής καί τοῦ ἴδιου τοῦ ἀνθρώπου.
«Μηδέν κρεῖττον ἐν ἀνθρώποις γεγονέναι ἀθεεί», ἔλεγε ὁ μέγας καί χαλκέντερος Ὠριγένης. Τίποτε τό μεγάλο καί ὡραῖο καί ἀξιόλογο στήν ἱστορία τοῦ πολιτισμοῦ, δέν ἔχει γίνει, χωρίς τήν πίστη στό Θεό. Κι ὁ λόγος τοῦτος τοῦ Ὠριγένη, ἀποτελεῖ κραυγαλέα διαχρονική διαπίστωση καί ἐπαλήθευση.

Ἔχοντας ὑπόψι του ὁ Πασκάλ τήν τρέλλα τοῦ ἀθεϊσμοῦ καί τίς φανφάρες τῶν ἀθέων, ἔλεγε μέ κάποια εἰρωνεία:  «Ἄς ἀφήσουν λοιπόν, αὐτές τίς ἀσέβειες κι ἄς εἶναι τουλάχιστον, τίμιοι ἄνθρωποι, ἄν δέ μποροῦν νά εἶναι χριστιανοί»!
Εἶναι ὀξύμωρο καί παράλογο καί ἀντιφατικό, ἀπ᾽ τή μιά ν᾽ ἀρνεῖται ὁ ἄθεος τήν ὕπαρξη καί τήν ἔννοια τοῦ Θεοῦ, κι ἀπ᾽ τήν ἄλλη, αὐτό πού ἀρνεῖται, νά τό πολεμάει μέ τόσο πάθος καί μῖσος!
Πασχίζει μάλιστα, μέ φανατισμό, νά προπαγανδίσει... τί πρᾶγμα;... τήν ἀνυπαρξία τοῦ Θεοῦ!
Εἶναι ὅμως κάποτε κάποιοι ἄθεοι, πού... τούς χαίρεσαι! Ναί. Τούς χαίρεσαι, γιατί εἴτε συνειδητά εἴτε ἀσυνείδητα καί ἀθέλητα, λένε τήν ἀλήθεια.
Ὁ ἄθεος Τζούλιαν Μπάρνς ἔκαμε τελευταῖα, μιά δημόσια ἐξομολόγηση:  «Δέν πιστεύω στό Θεό, ἀλλά μοῦ λείπει»! Ἄν τολμοῦσαν ὅλοι οἱ ἄθεοι νά μιλήσουν εἰλικρινά, θά ἐπαναλάμβαναν τήν ἴδια ὁμολογία: «Δέν πιστεύω στό Θεό, ἀλλά μοῦ λείπει».

Ορθόδοξος Τύπος αρ. τεύχους 1921  30 Μαρτίου 2012