Εκδίωξη του Ιεραποστόλου π. Θεολόγου Χρυσανθακόπουλου από το Κονγκό του Δημήτρη Καραμάτσκου

Δείτε και εδώ

Καραμάτσκος Δημήτρης

Μάστερ Θρησκειολογίας

"Γνώσεσθε την αλήθειαν και η αλήθεια ελευθερώσει υμάς" (Ιωάν. 8, 32)

Τον προηγούμενο χρόνο είχα την ευλογία από τον Θεό να εργασθώ για πεντέμισι μήνες σε δύο ιεραποστολικά ταξίδια μου με τον π. Θεολόγο στην ιεραποστολή στο Κονγκό. Οι εμπειρίες μου ήταν συγκλονιστικές, όπως τις καταγράφω και στον προσωπικό μου ιστοχώρο, κάποιες από τις οποίες έχουν αναδημοσιεύσει μερικές ιστοσελίδες και το ιεραποστολικό περιοδικό «ΦΩΣ ΕΘΝΩΝ», τ. 135. Γνώρισα τον λαό του Κονγκό και τους νέους, επισκέφθηκα με τον π. Θεολόγο τους πυγμαίους, όπου ο π. Θεολόγος έχει δημιουργήσει μια φωλιά ορθόδοξη. Επειδή γνωρίζω αρκετά καλά το έργο του στο Κονγκό έχοντας καθημερινή επαφή με τη νεολαία της τοπικής Εκκλησίας απευθύνω έκκληση σε όσους θέλουν να βοηθήσουν να λάμψει η αλήθεια, να αποκαλυφθούν όσα απεργάζεται ο νέος Επίσκοπος, στην πραγματικότητα εναντίον της Εκκλησίας του και να αποκατασταθεί μια αδικία και ιταμή ενέργεια σε βάρος του πραγματικού ιεραποστόλου.

Επί εννέα έτη ως ιεραπόστολος, ο π. Θεολόγος Χρυσανθακόπουλος, ιερομόναχος αγιορείτης, Αρχιτέκτονας του Πολυτεχνείου Αθήνας, με μεταπτυχιακές σπουδές στο Παρίσι, με πολλή αγάπη για  τους Αφρικανούς αδελφούς, ίδρυσε την Εκκλησία του Κονγκό-Μπραζαβίλ εκ του μηδενός, κτίζοντας οχτώ εκκλησίες, ένα Επισκοπείο, ένα ραδιοφωνικό σταθμό, ένα Σχολείο (Δημοτικό και Γυμνάσιο) με 350 μαθητές, ένα ορφανοτροφείο με 25 ορφανά σήμερα (ήταν 27 αλλά δύο παιδιά, ένα δεκαεξάχρονο και ένα δεκαπεντάχρονο έφυγαν και πήγαν στους παππούδες τους μη υπομένοντας την πείνα και όσα έβλεπαν να γίνονται σε βάρος του πνευματικού τους πατέρα), ένα μοναστήρι  (το μοναδικό στην Κεντρική Αφρική) μία κλινική, ενώ αγόρασε ένα οικόπεδο για μια δεύτερη κλινική. Όλα αυτά έγιναν με τη στήριξη των ιεραποστολικών συλλόγων «Πρωτόκλητος» Πάτρας και «Αδελφότης Ορθοδόξου Εξωτερικής Ιεραποστολής» Θεσσαλονίκης, καθώς και με δωρεές δωρητών από όλο τον κόσμο. 

(Τα έργα αυτά κοινοποιούνται σε φωτογραφίες στο τέλος του άρθρου αυτού, για να δει ο κάθε καλόπιστος το τεράστιο έργο του Ιεραποστόλου π. Θεολόγου)...

Όμως ο νεοεκλεγείς επίσκοπος κ. Παντελεήμων Αράθυμος, από την αρχή που ενθρονίστηκε στην επισκοπή του ξεκίνησε ένα αγώνα κατασυκοφάντησης του ιεραποστόλου με ψεύδη και κατηγορίες φανταστικές, μη μπορώντας να υπομείνει την αγάπη της τοπικής εκκλησίας προς τον ιεραπόστολο και την αφοσίωση της νεολαίας στο πρόσωπο του πνευματικού τους πατέρα. Διαπίστωνε καθημερινά την αδυναμία του να κάνει κάτι θετικό, ένα έργο, όπως έκανε ο π. Θεολόγος και η σύγκριση ήταν αναπόφευκτη.

Για εννέα χρόνια ο π. Θεολόγος πήγαινε στο Κονγκό κάθε δύο μήνες και επέστρεφε στο Άγιον Όρος για δυο μήνες, για να ζήσει τη μοναστική ζωή και να έχει επαφές με δωρητές και ιεραποστολικούς συλλόγους, ώστε να συνεχίσει το έργο του στο Κονγκό. Έτσι σε εννέα εξάμηνα δημιούργησε δεκατέσσερα οικοδομικά και φιλανθρωπικά έργα (σχεδόν δύο έργα ανά εξάμηνο), ενώ επί 5 μήνες ο νέος επίσκοπος δεν μπορούσε όχι μόνο να συνεχίσει τα έργα που βρίσκονται προς το τέλος τους αλλά ούτε να φροντίσει για τη σίτιση των ορφανών του ορφανοτροφείου. Ενώ τα παιδιά πεινούν και τρώνε καθημερινά μόνο ρύζι και μακαρόνια, απαγόρευσε σε πρώτη φάση στον π. Θεολόγο να ασχοληθεί με τις υλικές ανάγκες του ορφανοτροφείου καθώς και του σχολείου, του οποίου οι 27εκπαιδευτικοί παραμένουν επί μήνες απλήρωτοι, με κίνδυνο να κλείσουν τα ιδρύματα αυτά. 

Επειδή παρόλα αυτά ο π. Θεολόγος με ταπείνωση αντιμετώπιζε τη στάση του επισκόπου και δεν αντιδρούσε, όπως εκείνος επεδίωκε, για να έχει μια αιτία να τον  διώξει από το έργο που δημιούργησε, απευθύνθηκε στο Πατριαρχείο Αλεξανδρείας για να δώσει λύση. Έτσι ο Πατριάρχης,  χωρίς κατηγορία, χωρίς αιτία και αιτιολόγηση, απέστειλε μια επιστολή χθες (05.07.2013), στην οποία του γράφει: «παραγγέλλομεν υμίν όπως επανακάμψητε ως οίον τάχιστα εις την Μονήν της μετανοίας υμών εν τω Αγιωνύμω Όρει προς εφησυχασμόν και προσευχήν».

Τυπικά ο Πατριάρχης έχει δικαίωμα να διώξει από την ιεραποστολή όποιον θέλει. Ο νέος επίσκοπος δεν ήθελε να συνεργαστεί με τον ιεραπόστολο. Όμως ουσιαστικά η πράξη αυτή θα μείνει ως στίγμα στην ιστορία της ιεραποστολής. Το βέβαιο είναι ότι η πνευματικότητα, η  ζωή και το έργο του π. Θεολόγου ενοχλούσαν βασανιστικά, η σύγκριση ήταν βασανιστική.

Ο νέος επίσκοπος απαγόρευσε και σε μένα να αποστέλλω χρήματα στο ορφανοτροφείο και στο σχολείο,  γιατί έχοντας πλήρη γνώση της κατάστασης, της πείνας των ορφανών, που αγάπησα πολύ, γιατί έμεινα στο ορφανοτροφείο για μεγάλο διάστημα, απευθύνθηκα σε φίλους και γνωστούς να συνδράμουν στο φιλανθρωπικό αυτό έργο και υπήρξε συγκινητική ανταπόκριση στην έκκλησή μου. Πήγα σε ναούς και συλλόγους και μίλησα για την ιεραποστολή με σκοπό την συλλογή χρημάτων για τους σκοπούς της ιεραποστολής. Ο νέος επίσκοπος όμως μου παρήγγειλε μέσω του π. Θεολόγου να σταματήσω τη συλλογή χρημάτων για την ιεραποστολή και διεμήνυσε ότι θα απευθυνθεί στον Πατριάρχη να στείλει επιστολή στον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών, για να απαγορευτούν ομιλίες σε ναούς για την συλλογή χρημάτων για την ιεραποστολή!!! Δεν άντεχε να βλέπει άλλους να συγκεντρώνουν χρήματα και ο ίδιος να είναι ανήμπορος και ανίκανος να συντηρήσει τα έργα που παρέλαβε από τον π. Θεολόγο, έστω να σιτίσει τα ορφανά. Ο επόμενος στόχος του είναι, όπως εκμυστηρεύθηκε ο ίδιος, να υπαγάγει το σχολείο και το ορφανοτροφείο στο κράτος του Κονγκό, ένα κράτος άθεο, όπου όλοι οι κυβερνητικοί είναι ελευθεροτέκτονες, όπως οι ίδιοι με καμάρι ομολογούν, με αποτέλεσμα να σταματήσει η ορθόδοξη θρησκευτική αγωγή των ιδρυμάτων αυτών. Ο σύλλογος «Πρωτόκλητος», που έχει στείλει εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ προερχόμενα από δωρητές  και στήριξε οικονομικά το τεράστιο αυτό έργο, πρότεινε στον επίσκοπο τη συνέχιση της στήριξης των ιδρυμάτων, αλλά δυστυχώς ο επίσκοπος δεν δέχθηκε τη συνεργασία, όπως γινόταν μέχρι τώρα.

Ο π. Θεολόγος είναι το θύμα μιας τακτικής που το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας ξεκίνησε με δίωξη του Αγίου Νεκταρίου. Και ο Άγιος Νεκτάριος διώχθηκε χωρίς βάσιμη κατηγορία από το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας, όπως και ο π. Θεολόγος διώχθηκε χωρίς αιτιολογία, χωρίς έστω μια ψεύτικη κατηγορία.

Δυστυχώς η ιστορία επαναλαμβάνεται και αυτό προκαλεί θλίψη. Αν ο νέος επίσκοπος μπορούσε να ανταποκριθεί στις ανάγκες της επισκοπής χωρίς τον π. Θεολόγο, θα έλεγα ότι έχει δικαίωμα τυπικά να κρατήσει ή να διώξει όποιον θέλει. Βλέπετε η λογική των νέων επισκόπων είναι της απόλυτης εξουσίας, όχι της διακονίας, έστω και αν αυτό είναι σε βάρος των πιστών και της επισκοπής τους. Όμως η πραγματικότητα είναι ότι δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις του.

Ο π. Θεολόγος υπήρξε ο δημιουργός και η ψυχή της Εκκλησίας του Κονγκό και χωρίς αυτόν κανείς δεν ξέρει τι θα απογίνουν όλα όσα με αγάπη δημιούργησε. Το μόνο που απομένει σε όλους εμάς, που ζήσαμε τον ένθερμο ζήλο του και είδαμε από κοντά το έργο του και το στηρίξαμε, είναι να προσευχηθούμε να μην χαθεί ό,τι επί τόσα χρόνια δημιούργησε. Άλλωστε και ο ίδιος το ξέρει ότι αυτό δεν ήταν δικό του έργο αλλά έργο του Θεού και σε Εκείνον εναποθέτει τις ελπίδες του.

Το φωτογραφικό υλικό παρακάτω απευθύνεται σε κάθε καλόπιστο αναγνώστη, για να δει του λόγου το αληθές. Πώς είναι δυνατόν το Πατριαρχείο και ο νέος επίσκοπος να φέρονται έτσι σε έναν ιεραπόστολο με τέτοιο έργο. Όχι με λόγια και φωτογραφίες, όπως ο νέος επίσκοπος, αλλά με έργα τρανταχτά, τόσο υλικά, που τα έχουν ανάγκη οι αδελφοί μας, όσο και πνευματικά.

       

Pointe Noire. Ναός Αγίου Δημητρίου. Μετά τα εγκαίνια του
νέου Ναού θα χρησιμοποιείται ως χώρος εκδηλώσεων.

Pointe Noire. Ο νέος ναός του Αγίου Δημητρίου

Pointe Noire. Ο ναός της Αναλήψεως του Κυρίου

Pointe Noire. Ο ναός της Αγίας Φωτεινής

Pointe Noire.  Η κλινική του Αγίου Λουκά

Pointe Noire. Ο ραδιοφωνικός
σταθμός

Pointe Noire.  Κατοικία του Ιεραποστόλου και του Επισκόπου.
 Τώρα μόνο Επισκοπείο

Dolisie. Ο ναός της  Αγίας Ειρήνης

Dolisie. Το σχολείο "ΦΩΣ ΕΘΝΩΝ"

Dolisie. Το ορφανοτροφείο "Άγιος Ευστάθιος"

Nkayi. Οκταγωνικός ναός Μεταμορφώσεως του Σωτήρος

Louingui. Ναός του Αγίου Σπυρίδωνος

Brazzaville. Ναός της Αναστάσεως του Κυρίου.

Dolisie. Μοναστήρι του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου

Dolisie. Σεμινάριο νεολαίας στο δάπεδο του υπό κατασκευή
ιερού Ναού του Αγίου Ιωάννου του θεολόγου.

Σεμινάριο ιερέων στο Pointe Noire

Συμπληρωματικά στοιχεία.
Για το έργο του π. Θεολόγου μπορεί κανείς να πληροφορηθεί (εκτός από τα ιεραποστολικά περιοδικά και τον προσωπικό μου ιστοχώρο) και από τις ιστοσελίδες:

http://www.orthodox-congo.com/index/home-gr/
http://ierapostoles.gr/2011/01/493/
(με πολλές αναφορές στο έργο του)
http://orthodoksiierapostoli.blogspot.gr/2013/04/brazzaville.html
(αναδημοσίευση από τον προσωπικό μου ιστοχώρο)
http://neaproia.wordpress.com/tag/%CF%80-%CE%B8%CE%B5%CE%BF%CE%BB%CF%8C%CE%B3%CE%BF%CF%82/
http://ampelonas-trygetes.blogspot.gr/2011/10/blog-post_28.html
http://orthodoxcongo.blogspot.gr/

πηγή

Συναντώντας τον Αναστάντα Λόγο στην “Τιβεριάδα” της Αφρικής

10ΜΆΙ

«Σίμων Ἰωνᾶ φιλεῖς με; » (Ἰωαν. 21,17)

Ταπεινοφρόνως ὑπακούοντας στήν ἀποστολική ἐντολή τοῦ Κυρίου μας: «πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τά ἔθνη… διδάσκοντες αὐτούς τηρεῖν πάντα ὅσα ἐνετειλάμην ὑμῖν…», πορευόμεθα καί ἐμεῖς ἀνάμεσα σέ «λαούς φυλές καί γλῶσσες», προσπαθῶντας νά μεταφέρουμε τά μεγαλεῖα τοῦ Θεοῦ,  τό μήνυμα τῆς Ἀναστάσεως, τό μήνυμα τῆς ἀγάπης καί τῆς ἐπαγγελίας τῶν μελλόντων ἀγαθῶν, δηλαδή, τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν…

Ὅμως αὐτή ἡ πορεία μας κάθε ἡμέρα, κάθε ἄλλο ἀπό τό νά εἶναι εὔκολη προμηνύεται …

Εἶναι γεγονός ὅτι, κάθε στιγμή πορευόμεθα ἀνάμεσα στήν ζωή καί τόν θάνατο, στήν ἀδικία καί τήν φιλανθρωπία, στήν ἀνθρωπιά καί τήν ἀπανθρωπιά…

Ὅσο βαθύτερα προχωρᾶς στήν καρδιά τῆς Ἀφρικῆς τόσο πιό πολύ ὑποφέρεις… καί δέν εἶναι τόσο οἱ συνθῆκες τῆς ζωῆς … εἶναι πού βλέπεις τήν τρομακτική ἔκταση τῆς ἀδικίας πού ἔγινε , γίνεται καί θά συνεχίσει νά γίνεται σ’αὐτόν τόν κόσμο,… τόν Ἀφρικανικό ἀπό τούς κόσμους κάποιων ἄλλων Ἥπείρων…

Βρισκόμεθα λοιπόν ἀπό ἐκπλήξεως εἰς ἔκπληξιν… καί μερικές φορές ἀναρωτιόμαστε ἄν πρέπει νά μιλήσουμε ἤ ὄχι;

Τί ἀλήθεια λές σέ ἕναν νέο πού πρίν προφθάσει νά καταλάβει τήν ζωή, πρίν προφθάσει, κἄν, νά τήν γευθεῖ μπαίνει στήν λίστα τῶν ἐτοιμοθανάτων;

Πρίν δεκαπέντε χρόνια ἐπεσκέφθηκα τήν Ὀρθόδοξη Ἱεραποστολή στήν Οὐγκάντα, μιά πολύ δυνατή ἐμπειρία καί ἕνα ρῖγος στήν πλάτη πού… τό αἰσθάνομαι μέχρι σήμερα…

Ἐκεῖ λοιπόν στό Ἱατρεῖο τῆς Ἱεραποστολῆς συνήντησα ἕναν γηραιό Οὐγκαντέζο Ἱατρό,… εἶχε σπουδάσει στήν Ἑλλάδα καί ὅπως τό 99% ὅσων ἔρχονται νά σπουδάσουν,… ἔμεινε γιά τριάντα χρόνια καί ἐργάστηκε στήν Ἑλλάδα, συνταξιοῦχος πλέον καί μέ ἀρκετές τῦψεις γύρισε περί τήν «ἑνδεκάτην ὧραν» νά ἐξυπηρετήσει τήν Ἱεραποστολή…

Συζητώντας μαζί γιά τήν πρῶτη μου ἐμπειρία στήν πραγματικότητα τῆς Ἀφρικῆς μοῦ εἶπε τό ἐξῆς: «Γιά νά μπορέσετε νά καταλάβετε τήν κατάσταση τῆς Ἀφρικῆς πρέπει νά γνωρίζεται ἕνα καί μόνο γεγονός: ἡ μεγαλύτερη ἐπιτυχία τῶν χρόνων τῆς ἀποικιοκρατίας εἶναι ὄχι τό ὅτι ἔκλεψαν τό πλοῦτο τῶν χωρῶν μας ἀλλά τό ὅτι ἐνεφύσησαν στόν ἀφρικανό ὅτι οἱ εὐρωπαῖοι –(οἱ λευκοί γενικά)-εἶναι ἐξυπνότεροι ἀπ’αὐτόν καί ἔχουν πάντα καλύτερες λῦσεις… ἔτσι μᾶς ἔγινε συνήθεια νά ἐμπιστευόμεθα περισσότερο τούς ξένους παρά τούς ἐαυτούς μας… αὐτή εἶναι ἡ βάση τοῦ πρόβλήματος τῆς Ἀφρικῆς σήμερα…»!

Ὅταν ἄκουγα αὐτά τά λόγια ποτέ δέν πίστευα ὅτι, θά ἐρχόταν μιά ἡμέρα πού θά τά εὕρισκα μπροστά σέ κάθε μου βῆμα…

Αὐτή εἶναι ὅμως ἡ πραγματικότητα καί καλούμεθα νά τήν ἀντιμετωπίσουμε κατάματα…

Αὐτός εἶναι ἕνας ἀπό τούς κυρίους ἄξονες γύρω τῶν ὁποίων πρέπει νά κινηθεῖ κάθε ποιμαντική μας προσπάθεια…

Πῶς ὅμως; Καί μέ τί κόστος;

Ἡ ἐπιμονή τοῦ Κυρίου μας μετά τήν Ἀνάστασή Του στήν συνομιλία του μέ τό Ἀπόστολο Πέτρο νά τόν ρωτᾶ τρεῖς φορές:

«Σίμων Ἰωνᾶ ἀγαπᾶς με πλεῖον τοῦτων;» καί στήν ἀπάντηση τοῦ Πέτρου:

«Ναί Κύριε σύ οἶδας ὅτι φιλῶ σε…» νά ἀνταπαντᾶ

«Ποίμαινε τά ἀρνία μου,… ποίμαινε τά πρόβατά μου,… βόσκε τά πρόβατά μου…» περικλεῖει τόν τρόπο καί τό κόπο αὐτῆς τῆς ἀγάπης…

Περικλεῖει τήν ποιότητα στήν ὁποῖα θά πρέπει νά ἀναχθεῖ ὁ κάθε Ἱεραπόστολος γιά νά μπορέσει νά «ἐνσαρκώση» πραγματικά τόν Λόγο τοῦ Θεοῦ μπροστά στά μάτια καί στίς ὑπάρξεις τῶν νεοφωτίστων ἀδελφῶν μας καί νά μήν εἶναι ἀπλᾶ μιά ἀκόμα φωνή –(ἀνάμεσα σέ τόσες ἄλλες πού μιλοῦν γιά τήν ἴδια ἀλήθεια –τόν Χριστό- ἀλλά μέ ὅρια καί τά μέτρα μιά νοησιαρχικῆς σχολῆς καί παραδόσεως)- πού μιλάει ἀκατάληπτα, γιά τό ἀκατάληπτο μυστήριο τοῦ Θεοῦ.

Αὐτή τήν ὁπτική τοῦ Ἀποστολικοῦ ἔργου ἔχουμε ἀνάγκη ὅλοι οἱ Ὀρθόδοξοι οἱ ὁποῖοι, ἄν μᾶς ἐρωτοῦσε ὁ Ἀναστᾶς Κύριος: «Φιλεῖς με πλεῖον τοῦ κόσμου σου;», μᾶλλον θά περνοῦσαν δεκᾶδες χρόνια πρίν βροῦμε ἀπάντηση…

ὁ Καμερούν Γρηγόριος

Τετάρτη τῆς Διακαινησίμου

Ἱεραποστολικόν Κέντρο Ἁγίων 12 Ἀποστόλων, Katrang –Β. Καμερούν

πηγή

"Τι εννοείτε όταν λέτε ότι στην Ελλάδα έχετε φτώχεια;"

Ο Πανοσιολογιώτατος Αρχιμανδρίτης π.Θεμιστοκλής Αδαμόπουλος από την Σιέρρα Λεόνε μιλάει με την γλώσσα της αλήθειας και αφυπνίζει...

Να δοξάζετε τον Θεό και όχι την γκρίνια.

  

''Μεγάλες αλήθειες από έναν απλό ιερέα που αφιέρωσε την ζωή του εκεί στην Αφρική, στον πόνο, στην δυστυχία, στην ανέχεια... Δεν ήλθε, είδε και απήλθε....... Πραγματικό ιεραπόστολο με αληθινές ευαισθησίες, χωρίς ψεύτικους εντυπωσιασμούς, καθαρό λόγο και ταπεινή καρδιά.   .....Σε αντίθεση με διάφορους, άχαρους, ανόητους και κενούς σάτυρους  της ελληνικής τηλεόρασης, που ξαφνικά έγιναν ευαίσθητοι και ανακάλυψαν ότι υπάρχουν άνθρωποι  στη Σιέρρα Λεόνε. Μάλλον χρειάστηκε να ομορφύνουν την εικόνα τους ή την εικόνα του σταθμού τους.  ....Τους ευχόμαστε καλή πρόοδο......''

 πηγή

Οι αγωνιστές χριστιανοί στη χώρα των βουντού

'

«Ηπειρο του μέλλοντος» έχει χαρακτηρίσει την Αφρική ο μακαριότατος Πατριάρχης Αλεξανδρείας Θεόδωρος. Ο δυτικός κόσμος αποκαλεί ένα μεγάλο τμήμα της Αφρικής, κυρίως την υποσαχάρια, τρίτο κόσμο. Η φτώχεια, οι αρρώστιες και ο υποσιτισμός είναι καθημερινά φαινόμενα. Οι ειδήσεις που μας έρχονται από την Αφρική τις περισσότερες φορές έχουν να κάνουν με εμφύλιες πολεμικές συγκρούσεις ή με βρέφη και μικρά παιδιά που χάνουν τη ζωή τους από ασθένειες που στην «πολιτισμένη» Δύση εξολοθρεύονται με ένα εμβόλιο.

Μία χώρα που φαίνεται να ξεχωρίζει, διατηρώντας ωστόσο τις αντιθέσεις της, είναι η Νιγηρία, πρώην βρετανική αποικία, που ανεξαρτητοποιήθηκε το 1960. Βρίσκεται στο δυτικό κομμάτι της Αφρικής και ήδη από το 1971 αποτελεί μέλος του Οργανισμού Εξαγωγών Πετρελαιοπαραγωγών Χωρών, γνωστού ως ΟΠΕΚ, γεγονός που καταδεικνύει τη σημασία της ως της πλουσιότερης χώρας της μαύρης ηπείρου σε κοιτάσματα πετρελαίου και φυσικού αερίου. Στο βόρειο τμήμα κυριαρχούν οι μουσουλμάνοι, στο νότιο νοτιοανατολικό οι χριστιανοί, ενώ υπάρχουν και κάποιοι που πιστεύουν σε ειδωλολατρικές θρησκείες.

Ανάμεσα στους χριστιανούς υπάρχει και μια δραστήρια ορθόδοξη κοινότητα. «Ηδη από τη δεκαετία του '80 υπήρχαν πυρήνες αντικανονικών ομάδων, με την ονομασία Ορθόδοξη Εκκλησία της Αφρικής, που ήταν στην ουσία κινήματα τα οποία προήλθαν ως αντίδραση στις Δυτικές Εκκλησίες και την αποικιοκρατία» τονίζει στη «δημοκρατία» ο σεβασμιότατος μητροπολίτης Νιγηρίας Αλέξανδρος. Οι άνθρωποι αυτοί, οι οποίοι ήταν μερικές χιλιάδες, ήλθαν σε επαφή με το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας, ακολούθησε κατήχηση από τον τότε μητροπολίτη Ακκρας Ειρηναίο, ο οποίος ξεκίνησε την ιεραποστολή στην περιοχή, και με αυτόν τον τρόπο ενσωματώθηκαν και έγιναν δεκτοί στους κόλπους της Ορθόδοξης Εκκλησίας.

Εμφανής ήταν εξαρχής η έλλειψη κληρικών. Το 1997, όταν ιδρύεται η Επισκοπή Νιγηρίας, η οποία ανυψώθηκε σε μητρόπολη το 2004, «άρχισε μία εκ θεμελίων προσπάθεια αναδιοργάνωσης, με κύριο μέλημα την κατήχηση, την πίστη και τη λειτουργική πράξη» αναφέρει ο μητροπολίτης Νιγηρίας Αλέξανδρος, ο οποίος υπογραμμίζει την έμφαση που δίνεται, από τότε μέχρι σήμερα, στη μόρφωση και την κατάρτιση ιθαγενών στελεχών - κληρικών, οι οποίοι σήμερα φθάνουν τους 28. «Εκτός από τις σπουδές τους στη Θεολογία, πολλοί κληρικοί σπουδάζουν σε άλλες πανεπιστημιακές σχολές, ακόμη και εκτός Νιγηρίας, με τη βοήθεια και την προτροπή της μητρόπολης. Ο βασικός στόχος είναι οι κληρικοί να έχουν ανοιχτό μυαλό και να είναι εξωστρεφείς, να είναι άνθρωποι ανοιχτοί σε διάλογο, όχι μόνο με τις άλλες χριστιανικές ομολογίες, αλλά και με τις άλλες θρησκείες» επισημαίνει ο κ. Αλέξανδρος, προσθέτοντας ότι «πολλές ειδωλολατρικές θρησκείες, όπως το βουντού, έχουν ως πατρίδα τους το Μπενίν. Η Μητρόπολη Νιγηρίας βρίσκεται σε γόνιμο διάλογο με όλους αυτούς σε καθημερινή βάση, καλλιεργώντας στο ποίμνιο την ιδέα της απόλυτης αρμονικής συνύπαρξης και αποδοχής των πάντων, όποιοι και αν είναι, όπως και αν είναι, ό,τι και αν είναι».

Ο μητροπολίτης Νιγηρίας μάς μιλά και για τις θρησκευτικές συγκρούσεις, οι οποίες τα τελευταία χρόνια είναι όλο και συχνότερες. «Οι αιτίες των θρησκευτικών συγκρούσεων στη Νιγηρία είναι πολιτικές. Η θρησκευτική βία είναι ο μανδύας μιας βαθύτερης πολιτικής και οικονομικής ρήξης, με κύριο πρωταγωνιστή τις πολυεθνικές και πετρελαϊκές εταιρίες» τονίζει, επισημαίνοντας ότι «η ρήξη αυτή είναι απότοκο και κομμάτι από το παζλ της νεοαποικιοκρατίας, η οποία είναι εμφανής όχι μόνο στην αφρικανική ήπειρο, αλλά και στην Ευρώπη. Πρόκειται για την επίθεση των ελεύθερων αγορών και των χρηματοπιστωτικών οργανισμών, οι οποίοι έχουν τεράστια συμφέροντα στην απόλυτη εκμετάλλευση των πλουτοπαραγωγικών πηγών, δηλαδή όλου του φυσικού πλούτου και των κοιτασμάτων».

Ενα περιστατικό που προκάλεσε σάλο στην Ελλάδα ήταν η απαγωγή ενός Ελληνα, ο οποίος, όπως μας λέει ο σεβασμιότατος, δούλευε στη Νιγηρία για λογαριασμό λιβανέζικης κατασκευαστικής εταιρίας. «Εχει δημιουργηθεί μία αναστάτωση από αυτήν την απαγωγή. Η ελληνική πρεσβεία στη Νιγηρία ενημερώνει τα μέλη της ελληνικής κοινότητας να προσέχουν γενικότερα όταν βρίσκονται έξω. Είναι γεγονός ότι υπάρχει φόβος λόγω της έξαρσης του φαινομένου των απαγωγών. Τόσο οι Νιγηριανοί όσο και οι ξένοι, με το που πέσει ο ήλιος, φοβούνται να βγουν έξω, μαζεύονται στα σπίτια τους» τονίζει ο κ. Αλέξανδρος, ο οποίος δεν παραλείπει να κάνει μία απαραίτητη διάκριση όσον αφορά τον χαρακτήρα των απαγωγών σε Βορρά και Νότο. «Στο Δέλτα του Νίγηρα, εκεί όπου δραστηριοποιούνται κυρίως οι πετρελαϊκές εταιρίες, οι απαγωγές αρχικά λειτούργησαν ως μία μορφή αγώνα των ντόπιων, κυρίως των νέων, ο συντριπτικός αριθμός των οποίων είναι χωρίς εργασία. Στον Βορρά, οι απαγωγές κρύβουν συνήθως πολιτικά κίνητρα, καθώς γίνονται από ισλαμιστικές οργανώσεις, τις οποίες κάποιοι συνδέουν με την Αλ Κάιντα. Πάντως και στη μία και στην άλλη περίπτωση οι απαγωγές υπαγορεύονται από χρηματικά κίνητρα, αποσκοπούν δηλαδή στην απόδοση λύτρων».

Βασίλης Σπυρόπουλος

Δημοκρατία 09-03-2013

Το σπίτι-νοσοκομείο ενός Αφρικανού Ιερέα

Ιερά Μητρόπολις Κεντρώας Αφρικής

[...] Ὁ π. Αὐγουστῖνος μᾶς καλοσώρισε μὲ ἕνα σύντομο,ταπεινὸ καὶ ὡραῖο λόγο.  Μετὰ πήρε τὸν λόγο ὁ ἀρχηγὸς τῆς περιοχῆς, μᾶς προσεφώνησε καὶ μᾶς ἐξέθεσε τὶς ἀνάγκες τῆς ἐνορίας. Ἔχουμε πολλὲς χῆρες ποὺ δὲν ἔχουν κάποιον νὰ τὶς φροντίσει, τὰ παιδιὰ μας κάθε μέρα πᾶνε δέκα χιλιόμετρα μὲ τὰ πόδια στὸ σχολεῖο καὶ θέλουν ἄλλα δέκα νὰ γυρίσουν, δὲν ἔχουμε κοντύτερα σχολεῖο, δὲν ἔχουμε νοσοκομεῖο, ὁ παπᾶς μας περιορίστηκε σὲ ἕνα δωμάτιο καὶ τὸ ὑπόλοιπο σπίτι του τὸ διέθεσε καὶ κάναμε ἕνα μικρὸ ἰατρεῖο-νοσοκομεῖο.
Ὁ νοσοκόμος μὲ καμάρι μᾶς μίλησε γιὰ τὸ μικρὸ «νοσοκομεῖο» ποὺ δημιούργησε ἡ ἀγάπη καὶ ἡ θυσία τοῦ π. Αὐγουστίνου.
Νοσοκομεῖο ἐδῶ  στὴν ἔρημο; Μὰ μὸνο καλύβες εἴδαμε. Ἡ ἀπορία μας ἦταν μεγάλη, τὶ εἶναι αὐτὸ; Ἐρχόμενοι δὲν εἴδαμε νοσοκομεῖο.
Μόλις τέλειωσε ἡ ὑποδοχὴ τοῦ ἐπισκόπου, ζητήσαμε νὰ δοῦμε τὸ νοσοκομεῖο. Μᾶς ὁδήγησαν δίπλα στὴν ἐκκλησία σὲ ἕνα σπίτι μὲ τρία δωμὰτια καὶ ἕνα διάδρομο. 

Στὴν εἴσοδο μᾶς ἀνέμεναν τρεῖς γυναῖκες.
-Εἶναι οἱ συνεργάτες μου, μᾶς εἶπε ὁ νοσοκόμος, μία μαῖα μὲ δύο βοηθούς. Εἰσήλθαμε, καὶ εἴδαμε στὸ διάδρομο μιὰ μητέρα ποὺ βαστοῦσε στὴν ἀγκαλιά της ἕνα ὄμορφο μωρό. Στὸ χέρι της βαστοῦσε ἕναν ὁρὸ συνδεδεμένο μὲ τὸ λεπτὸ χεράκι τοῦ μικροῦ. Ἔβλεπες τὴν ἀγωνία στὸ πρόσωπό της. Ἕνα γεροντάκι καθόταν σὲ μιὰ καρέκλα περιμένοντας ὑπομονετικὰ τὴν σειρὰ του γιὰ νὰ τὸν ἐξετάσει ὁ νοσοκόμος καὶ νὰ τοῦ δώσει τὰ κατάλληλα φάρμακα. Χαιρετίσαμε, μπήκαμε λίγο πιὸ μέσα, στὸ δωμάτιο τῶν ἀσθενῶν. 
Μέσα σέ ἕνα ψάθινο κρεββατάκι ἀντικρύσαμε ἕνα νεογέννητο μωρὸ. Δίπλα του, δυὸ-τρεῖς γυναῖκες ξαπλωμένες σὲ σιδερένια κρεββάτια. Τὶς χαιρετίσαμε, τὶς εὐλογήσαμε καὶ προχωρήσαμε.Ὁ ξεναγὸς νοσοκόμος μᾶς ὁδήγησε στὸ δεύτερο δωμάτιο ὅπου εἶχε τὸ φαρμακεῖο του, δυὸ τρὶα ρὰφια μὲ λίγα φάρμακα. Δίπλα τὸ δωμάτιο τοῦ ἱερέως καὶ τῆς οἰκογενείας του. Ἀναρρωτήθηκα, ἐδῶ μένει ὅλη ἡ οἰκογένεια; Παραχώρησε ὅλο του τὸ σπίτι καὶ περιορίστηκε σ’αὐτὸ τὸ μικρὸ δωμάτιο ὁ ταπεινὸς π. Αὐγουστίνος;

-Ἐδῶ μένει ἡ οἰκογένεια τοῦ π. Αὐγουστίνου..., ὁ π. Αὐγουστῖνος βλέποντας τὸν πόνο καὶ τὶς ἀρρώστιες τῶν ἀνθρώπων, διαπιστώνοντας ὅτι κοντὰ στὸ χωριὸ του δὲν ὑπάρχει οὔτε γιατρὸς οὔτε νοσοκομεῖο, κράτησε μόνο ἕνα δωμάτιο καὶ τὸ ὑπόλοιπο σπίτι του τὸ μετέτρεψε σὲ νοσοκομεῖο. Στὴν αὐλὴ ἔκανε μιὰ καλύβη γιὰ νὰ λειτουργεῖ ὡς μαιευτήριο. Ἔχει  βοηθήσει πολὺ κόσμο τὸ μικρὸ μας «νοσοκομεῖο» συνέχισε ὁ νοσοκόμος. Ἕνα βράδυ ἀρρώστησε ὁ  π. Αὐγουστῖνος  βαρειὰ καὶ ὅλοι μας φοβηθήκαμε μήπως τὸν χάσουμε. Προσευχηθήκαμε, τὸν περιποιηθήκαμε μὲ τὰ φάρμακα ποὺ εἴχαμε, τοῦ βὰλαμε καὶ ὁρὸ, κάναμε ὅ,τι μπορούσαμε ὅλη τὴν νύκτα καὶ τὸ πρωΐ τὸν μεταφέραμε στὸ νοσοκομεῖο τῆς Κανάγκας. Εὐτυχῶς πού εἴχαμε τὸ μικρὸ μας «νοσοκομεῖο» καὶ σώθηκε ὁ πατέρας μας!
Ὁ π. Αὐγουστῖνος ταπεινὰ παρακολουθοῦσε αὐτὰ ποὺ ἔλεγε ὁ νοσοκόμος, δὲν μιλοῦσε, δὲν ὑπερηφανευόταν. Τὸν πῆρα ἰδιαιτέρως, τὸν συνεχάρηκα.
-Δὲν ἔκανα τίποτε ψέλισε, τὸ καθῆκον μου ἔκανα.
-Ἀδελφὲ μου, θὰ μᾶς ἔχεις πάντα δίπλα σου, μόλις μπόρεσα συγκινημένος νὰ τοῦ πῶ....

Σημ. Η επιγραφή στη φωτο γράφει: "Ἡ ἑνορία τοῦ Προφήτου Ἠλία,τὸ ἰατρεῖο καὶ τὸ μαιευτήριο του Προφήτου Ήλία σᾶς καλοσωρίζουν".

πηγή

Ο Ιεραπόστολος του Ζαϊρ π. Κοσμάς Γρηγοριάτης

                            
Το ιστολόγιο μας, συνεχίζει το αφιέρωμα τιμής στους κληρικούς που ποτέ δεν εμφανίστηκαν με την αλαζονεία της αρετής αλλά απόμειναν μέσα στην ταπείνωση της αμαρτολότητας που όλοι μας σέρνουμε πίσω μας. Και στάθηκαν δίπλα στο Λαό του Θεού και σε κάθε πονεμένο άνθρωπο. Το αφιέρωμα μας σήμερα είναι στον Π.Κοσμά Γρηγοριάτη-Ασλανίδη. 

Στις 1 Απριλίου 1942 στα χρόνια της γερμανικής κατοχής, στο χωριό Θεοδόσια του Κιλκίς γεννιέται ο πρωτότοκος υιός του κ. Δηµήτρη και της κ. Δέσποινας Ασλανίδη, ο Ιωάννης. Λόγω της πολιτικής αστάθειας των χρόνων εκείνων, η οικογένεια Άσλανίδη φεύγει από το χωριό και εγκαθίσταται μόνιμα το 1947 στον συνοικισμό Σταυρούπολη της Θεσσαλονίκης. Ένα χρόνο μετά ο Ιωάννης άρχισε να πηγαίνει σχολείο. Το 1954 τελειώνει το Δημοτικό Σχολείο και στρέφεται προς τις τέχνες για να βοηθήσει τη δοκιμασμένη απ’ τη φτώχεια πολύτεκνη οικογένειά του.

  
                                                                       

Το 1960 αποφοίτησε από το τμήμα εργοδηγών ηλεκτρολόγων του Ευκλείδη. Την περίοδο αύτή παρακολουθεί Κατηχητικά μαθήματα στη Χριστιανική Ένωση Εργαζομένων Νέων Θεσσαλονίκης. Έτσι διαμορφώνεται σιγά-σιγά ή προσωπικότητά του. Στα 18 του χρόνια ένιωσε το πρώτο σκίρτημα για την Εξωτερική Ιεραποστολή σε µία από τις διαλέξεις του λαϊκού τότε, σήμερα δε Αρχιεπισκόπου Αλβανίας Αναστάσιου Γιαννουλάτου. Από τα χρόνια εκείνα άρχισε να αλληλογραφεί µε τον πρωτοπόρο φλογερό Ιεραπόστολο π. Χρυσόστομο Παπασαραντόπουλο. Το 1962 κατατάσσεται στο Πολεμικό Ναυτικό και υπηρετεί τη θητεία του με τον βαθμό του Αρχικελευστού στις τορπιλακάτους. Τότε ακριβώς συνδέεται με την Ιεραποστολική Αδελφότητα Ο ΣΤΑΥΡΟΣ του π. Αυγουστίνου, σημερινού Επίσκοπου Φλωρίνης. Μετά την στρατιωτική του θητεία με συγκατάθεση και των γονέων του μένει για εννιά ολόκληρα χρόνια στην Αδελφότητα του Σταυρού σαν μέλος της. Όλα αυτά τα χρόνια εργάζεται Ιεραποστολικά ως υπεύθυνος του τυπογραφείου της Αδελφότητας. Παράλληλα παρακολουθεί μαθήματα στο επτατάξιο Νυκτερινό Γυμνάσιο Πειραιώς και αποφοιτεί το 1970. ‘Όταν ο π. Αυγουστίνος γίνεται Μητροπολίτης Φλωρίνης ανεβαίνει μαζί του στην Φλώρινα. Νέοι αγώνες τον περιμένουν. Οργανώνει, από εθελοντές φοιτητές, συνεργεία, για την ανοικοδόμηση ευαγών ιδρυμάτων της Ιεράς Μητροπόλεως. Πρωτοστατεί στο κτίσιμο τού συνοικισμού των νεοφώτιστων Αθίγγανων, πού κατηχήθηκαν και βαπτίσθηκαν ομαδικά από τον π. Αυγουστίνο. Σαν εργοδηγός βοήθησε στην ανέγερση Ιερών Ναών, ενοριακών κέντρων, γηροκομείου, ορφανοτροφείου, τον Οίκο Μακεδονικής χειροτεχνίας, όλα στην επαρχία της Ι. Μ. Φλωρίνης. Με τα εθελοντικά συνεργεία, ανύψωσε τεράστιους Σταυρούς, όπως αυτός πού υψώνεται στην πόλη της Φλώρινας, στο ύψωμα 1020. Έργα του επίσης είναι το Πνευματικό Κέντρο στις Λεύκες της Πάρου και άλλα δύο ιδρύματα στην Αθήνα.Το 1974 παίρνει το πτυχίο τού Καλού Σαμαρείτου του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού και συγχρόνως εγγράφεται στη Ριζάρειο Ανωτέρα Ιερατική Σχολή Αθηνών με σκοπό να προετοιμαστεί για το Ιερατικό στάδιο.Ένα χρόνο μετά διακόπτει τις σπουδές του και σε ηλικία 33 ετών έφυγε για το Ζαΐρ, μαζί με τον Ιεραπόστολο π. Αμφιλόχιο Τσούκο, υπεύθυνο τότε τού Ιεραποστολικού Κλιμακίου Κολουέζι. Κατά την δεκατετράμηνη παραμονή του στο Ζαΐρ έκτισε με υποτυπώδη μέσα και με ανειδίκευτους ιθαγενείς εργάτες δέκα Ιερούς Ναούς, στην επαρχία Σάμπα.Επιστρέφοντας στην Ελλάδα τελειώνει τις σπουδές του στη Ριζάρειο και παίρνει το πτυχίο της Σχολής το 1977.

Η χειροτονία του π. Κοσμά σε διάκονο στην Ιερά Μονή Οσίου Γρηγορίου Αγίου Όρους

Ο Καθηγούμενος της Ιεράς Κοινοβιακής Μονής τού Οσίου Γρηγορίου Αρχιμ. π. Γεώργιος Καψάνης, τρεις μέρες μετά τον θάνατο του π. Κοσμά θυμάται και γράφει. .. «Τον Δεκέμβριο του 1977, ήλθε στην Μονή μας, κατόπιν συστάσεως διακριτικών και σεβαστών Αγιορειτών Γερόντων, προκειμένου να εγκαταβιώσει σ’ αυτήν, για ένα διάστημα, να γίνει μοναχός και εν συνεχεία, με την ευλογία, καθοδήγηση και συμπαράσταση της Μονής, να συνεχίσει το ιεραποστολικό του έργο. Μετά ετήσια περίπου δοκιμασία, κατά την όποία έδωσε δείγματα αυστηράς ασκήσεως και αγάπης προς τον μοναχικόν αγώνα, εκάρη μικρόσχημος μοναχός και έλαβε το όνομα Κοσμάς, για νά έχει τον Άγιο Κοσμά τον Αιτωλό προστάτη και οδηγό στην ζωή του.» Εν συνεχεία χειροτονήθηκε, από τον Θεοφιλέστατο Επίσκοπο Ροδοστόλου κ. Χρυσόστομο, διάκονος και πρεσβύτερος και αναχώρησε για το Ζαΐρ. Μεγάλοι αγώνες τον ανέμεναν εκεί: Η ανέγερση Ι. Ναών, η Κατήχηση και το Κήρυγμα προς τούς Αφρικανούς Αδελφούς και οι βαπτίσεις πολλών εξ αυτών (βάπτισε περί τούς 15.000 Αφρικανούς), η οργάνωση μεγάλου αγροκτήματος (3.000 στρεμμάτων) και ζωοτροφείου, για την προσφορά τροφής στους ιερείς, στους πτωχούς Ορθοδόξους, αλλά και στους μη Ορθοδόξους, λεπρούς και φυλακισμένους. Ποιός μπορεί να διηγηθεί τούς αμέτρητους κόπους και αγώνες του, για την επιτέλεση τού ευρύτατου αποστολικού, ποιμαντικού και κοινωνικού του έργου;

Ομαδικές βαπτίσεις από τον μακαριστό ιεραπόστολο του Ζαϊρ π. Κοσμά Γρηγοριάτη

Κατά την τελευταία επίσκεψή του στο Άγιο Όρος, τον Ιούνιο 1988, ήταν πολύ καταβεβλημένος. Κάθε δύο η τρία χρόνια, ερχόταν στο Άγιο ‘Όρος, για ανανέωση, εξομολόγηση, προσευχή και λήψη οδηγιών, για την περαιτέρω πορεία του έργου του. Το 1980 προεχειρίσθη σε Πνευματικό και αργότερα Αρχιμανδρίτη, από τον Σεβ. Μητροπολίτη Κεντρώας Αφρικής κ. Τιμόθεο. Ο π. Κοσμάς δεν επεδίωκε τα αξιώματα. Τον ενδιέφερε κυρίως η σωτηρία των ανθρώπων και η στερέωση της Ορθοδοξίας στο Ζαΐρ. Δίδασκε στους Αφρικανούς την ευχή του Ιησού, πού θεωρούσε αποτελεσματικό όπλο, κατά της δαιμονοκρατίας των μάγων της Αφρικής. Θεωρούσε επίσης πρωταρχικό του καθήκον, να μυήσει τούς νεοφώτιστους Αφρικανούς στην Ορθόδοξη Λειτουργική ζωή, με την τέλεση συχνών Ιερών Ακολουθιών και Αγρυπνιών και τη διδασκαλία της βυζαντινής μουσικής κατά το Αγιορείτικο τυπικό, όσο ήταν δυνατόν να μεταφυτευθούν στην Αφρική. Η εκ μέρους του, επίσης, καλή γνώση της γλώσσας Σουαχίλι, των Αφρικανών, τον διευκόλυνε στο έργο του. Ας λεχθεί και τούτο, προς Δόξα Θεού: Διαχειρίστηκε πολλά εκατομμύρια, άλλά πέθανε πτωχός και ακτήμων, ως αληθής μοναχός. Κατά την τελευταία του έλευση στο Άγιο Όρος, συνέγραψε μελέτη, στην οποία εκθέτει τα συμπεράσματα της μέχρι τούδε ιεραποστολικής του πείρας. Πρόκειται για εργασία πρωτότυπη, αυθεντική και πολύ χρήσιμη, για την περαιτέρω πορεία της Ορθοδόξου Ιεραποστολής. Την εργασία αύτή, που έχει τίτλο: “ΣΚΕΨΕΙΣ ΠΕΡΙ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΗΣ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΑΞΗ”, θα δημοσιεύσει ο Ι. Σύνδεσμός μας προσεχώς. Επίσης με τη συμπλήρωση 20 χρόνων από την κοίμησή του θα εκδοθεί το προσωπικό ιεραποστολικό του ημερολόγιο. Σε σύναξη της Αδελφότητας της Ι. Μονής Οσίου Γρηγορίου, προφητικά είπε, ότι κανείς δεν μπορεί να προσφέρει γνήσιο ιεραποστολικό έργο στην Αφρική, αν δεν αποφασίσει, να αφήσει εκεί τα κόκαλά του εκεί.

Εικόνα από τη φάρμα της Ιεραποστολής που δημιούργησε ο π. Κοσμάς στο Κολουέζι

Την Παρασκευή, 27 Ιανουαρίου 1989, μετά την δύση τού ηλίου, έδυσε γι’ αυτή την ζωή ο ζηλωτής τού ευαγγελισμού των αφρικανών αδελφών, ιερομόναχος Κοσμάς, για να ανατείλει στην ανέσπερη ημέρα τής Βασιλείας τού Θεού. Το ταξίδι του, από το Λουμπουμπάσι στο Κολουέζι, έληξε αιφνίδια και θανατηφόρα, λόγω αυτοκινητιστικού δυστυχήματος, και συγχρόνως έληξε το ταξίδι του στην πολυστένακτη γη μας και στην μαύρη Ήπειρο και άρχισε το ταξίδι του στην αιωνιότητα, την μένουσα πόλη, την ποθεινή πατρίδα. Έζησε ταπεινά, απλά, χωρίς διάθεση προβολής και έφυγε βίαια, όπως βιαστική και ασταμάτητη ήταν και η ζωή του. Ευρισκόμενος σε Ιεραποστολική περιοδεία έπεσε θύμα αυτοκινητιστικού δυστυχήματος. Επιστρέφοντας στο Κολουέζι, 55 χιλιόμετρα έξω από το Λουμπουμπάσι, ένα φορτηγό από την απέναντι κατεύθυνση μπήκε στο αντίθετο ρεύμα και χτύπησε πλαγιομετωπικά το Λαντ Ροβερ που οδηγούσε ο π. Κοσμάς. Αποτέλεσμα ήταν να σκοτωθεί επί τόπου ο μακαριστός Ιεραπόστολος, ενώ οι συνεπιβάτες του -ο Έλληνας πρόξενος κ. Διονύσιος Κιβετός και ο ιθαγενής Μωϋσής που συνόδευε στις περιοδείες τον π. Κοσμά- σώθηκαν εκ θαύματος. Ήταν κι αυτό στην πρόνοια του Θεού. Όπως μας διηγήθηκε αργότερα ο Πρόξενος κ. Κιβετός, ο π. Κοσμάς έβαλε στο μαγνητόφωνο το ορατόριο του Βερνάρδου «Κοσμάς ο Αιτωλός» και ακούγοντάς το έψαλλε χαμηλόφωνα. Κατά την σύγκρουση ο π. Κοσμάς έβγαλε ένα ελαφρύ επιφώνημα «ωχ!», ενώ ο Πρόξενος λιποθύμησε και ο ιθαγενής Μωϋσής πετάχτηκε έξω από το αυτοκίνητο. Το αυτοκίνητο μετά από δύο τούμπες έπεσε σε παρακείμενο χαντάκι. Κάποιοι ιθαγενείς που αντιλήφθηκαν το τροχαίο έτρεξαν και εναπέθεσαν το σώμα του π. Κοσμά στην άκρη του δρόμου. Η ώρα ήταν 8.10 το βράδυ. Το ευλογημένο σώμα του, που δεν βρήκε ανάπαυση και ξεκούραση σ’ αυτή την ζωή, αναπαύεται πάνω στο γρασίδι. Το αίμα απ’ τις πληγές του συμπαρασύρεται απ’ την βροχή που πέφτει την ώρα εκείνη και ποτίζει την αφρικανική γη.

Ο π. Κοσμάς αποδείχθηκε θησαυρός ανεκτίμητος στα σπλάχνα της Αφρικής. Αγνός, ευαίσθητος αλλά και δυναμικός έγραφε προφητικά για τον εαυτό του· «Το δόσιμο να είναι αληθινό, ολοκληρωτικό, δίχως κρατούμενα, με διάθεση αυτοθυσίας και αυταπαρνήσεως και με σκοπό ν’ αφήσουμε τα κόκαλά μας μεταξύ των ιθαγενών επί του Ιεραποστολικού πεδίου». Το γεγονός πληροφορήθηκε πρώτος ο Σεβασμιότατος Μητροπολίτης Κεντρώας Αφρικής κ. Τιμόθεος που βρισκόταν στην πρωτεύουσα του κράτους, την Κινσάσα. Λόγω ελλείψεως μεταφορικών μέσων έφθασε στο Λουμπουμπάσι για να κηδέψει τον π. Κοσμά μετά από τρεις μέρες. Στην Ελλάδα την είδηση έδωσε τηλεφωνικώς η Μοναχή Ξενη, συνεργάτιδα του π. Κοσμά. Οι γονείς του π. Κοσμά και τ’ αδέλφια του πληροφορούνται το γεγονός από τον Καθηγούμενο της Ιεράς Μονής Οσίου Γρηγορίου το ξημέρωμα της επόμενης μέρας. Ο πόνος των γονέων, που με καρτερικότητα και χριστιανικό ήθος δέχθηκαν την είδηση, σκιαγραφείται στα λόγια της μητέρας του π. Κοσμά, της μακαριστής Δεσποινας: «Μόλις άκουσα την είδηση ξαφνιάστηκα. Εκείνη την στιγμή μου ήρθε ένα ρίγος σε όλο μου το σώμα. Πάγωσα! Ο πόνος μου ήταν μεγάλος και βαθύς. “Παιδί μου”, είπα, “έφυγες τόσο βιαστικά και άφησες τόσο έργο πίσω σου”. Αντίκριζα την εικόνα της Παναγίας και της αποκρινόμουνα· “Παναγιά μου, έτσι πόναγες και συ για το παιδί σου;”». Στο προσωπικό ημερολόγιο των ημερών εκείνων του πατέρα του κ. Δημήτρη, που εκοιμήθη πριν τρία χρόνια, διαβάζουμε· «Ενόμιζα κάποτε πως ήμουν σκληρός, ανθεκτικός. Τώρα όμως απέκτησα μια ευαίσθητη πληγή που με το παραμικρό ματώνει και πονάει. Έξω σκουπίζω τα δάκρυά μου, στο δωμάτιό μου όμως τ’ αφήνω και τρέχουν ελεύθερα, άφθονα. Προσεύχομαι στον Κύριο μας να μην το γράψει για αμαρτία».

Τρισάγιο στον τάφο του π. Κοσμά

Τρεις μέρες η σωρός του π. Κοσμά παρέμεινε σε ειδικό θάλαμο του Νοσοκομείου, που χρησιμοποιείται για τις περιπτώσεις αυτές. Κατά θαυμαστό τρόπο όλοι πρόσεχαν ότι το σώμα του δεν πάγωνε και διαρκώς έτρεχε αίμα από τα τραύματά του μέχρι και την ώρα της ταφής. Όπως γνωρίζουμε όλοι, τα σώματα των Αγιορειτών Πατέρων δεν παγώνουν, κατά παραχώρηση της Παναγίας μας, όσες ώρες κι αν περάσουν. Δευτέρα 30 Ιανουαρίου 1989, εορτή των Τριών Ιεραρχών, η σορός του π. Κοσμά μεταφέρθηκε από το Νοσοκομείο στον Ι. Ναό του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, στο Λουμπουμπάσι, για να ψαλεί η Νεκρώσιμος Ακολουθία αμέσως μετά την Θεία Λειτουργία. Παρόντες ήταν όλοι οι ομογενείς Έλληνες με τις οικογένειές τους, τα παιδιά του Γυμνασίου, ο Πρόξενος κ. Κιβετός, εκπρόσωποι της Κυβερνήσεως του Ζαΐρ, οι τοπικές αρχές της πόλεως και πλήθος Ορθοδόξων ιθαγενών. Μετά τις δώδεκα η ώρα η σωρός του π. Κοσμά μεταφέρθηκε στο αεροδρόμιο, ώστε αεροπορικώς να φθάσει στο Κολουέζι, για να ενταφιασθεί στον προαύλιο χώρο της Ιεραποστολής. Η πόλη του Κολουέζι παρέμεινε τρεις μέρες βυθισμένη στο πένθος. Περισσότεροι από δύο χιλιάδες Ορθόδοξοι ιθαγενείς των γύρω περιοχών αψηφώντας τα ξενύχτια, την πείνα και την ταλαιπωρία, συνωστίζονταν γύρω από την Εκκλησία του Αγίου Γεωργίου, δείγμα κι αυτό της αγάπης τους στον πνευματικό τους πατέρα που τούς ανέστησε εν Χριστώ. Όλοι ήθελαν να προσκυνήσουν το λείψανο του π. Κοσμά, το οποίο τέθηκε για τον σκοπό αυτό σε λαϊκό προσκύνημα. Μετά από Τρισάγιο στον Ιερό Ναό του Αγίου Γεωργίου, παρουσία των αρχών της πόλεως, των Ελλήνων ομογενών και χιλιάδων αφρικανών Ορθοδόξων και μη, η σωρός του π. Κοσμά μεταφέρθηκε για να ενταφιασθεί ακριβώς πίσω από το Ιερό του Ναού.Για τούς αφρικανούς Ορθοδόξους αδελφούς μας ο θάνατος του π. Κοσμά ήταν κάτι το απρόσμενο. Πόνεσαν και τον έκλαψαν πολύ. Έχασαν τον πνευματικό τους πατέρα, τον ποιμένα που τούς οδήγησε στον Χριστό, που τούς βάπτισε, που χάριτι Θεού τούς αγίασε και ξερίζωσε απ’ τις καρδιές τους τις προγονικές σατανικές δοξασίες. Ο τάφος του π. Κοσμά αποτελεί σήμερα σύμβολο αγάπης, θυσίας και προσφοράς. Το έργο του συνεχίζει επάξια ο Ιερομόναχος π. Μελέτιος Γρηγοριάτης, έχοντας ως συνεργάτες τούς Μοναχούς Νικόλαο και Δαμασκηνό Γρηγοριάτη και την κ. Θεανώ Μουσδελεκίδου από την Έδεσσα. Με τις ευλογίες του Κυρίου μας η Ορθοδοξία έριξε βαθιά τις ρίζες της στην αφρικανική γη. Ο αιφνίδιος θάνατος του π. Κοσμά λειτούργησε αφυπνιστικά για πολλές συνειδήσεις. Στην Ελλάδα και το εξωτερικό οι φίλοι της Εξωτερικής Ιεραποστολής πολλαπλασιάσθηκαν. Ιδρύθηκαν νέα Ιεραποστολικά Σωματεία και αναδείχθηκαν μεγάλοι ευεργέτες. Ο π. Κοσμάς ξέγραψε τον εαυτό του ευαγγελιζόμενος τον Χριστό στην Αφρική. Τον έγραψε ήδη η Εκκλησία στο Ιεραποστολικό της μητρώο ως φωτιστή του λαού του Ζαΐρ.

Η μνήμη του ας είναι αιώνια!

πηγή